ေခတ္သစ္တရုတ္ ဘ႑ာေရး စနစ္

ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေခတ္သစ္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးအျဖစ္ ထြက္ေပၚလာမယ့္ တိန္႕ေရွာင္ဖိန္ဟာ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာ တ႐ုတ္ ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကုိ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ကမၻာ့ကုလ သမဂၢအစည္း အေဝးတစ္ခုကုိ တက္ေရာက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ အစည္းအေဝး ၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ တိန္႕ေရွာင္ဖိန္တုိ႔ အဖြဲ႕ဟာ တ႐ုတ္ျပည္ မျပန္ႏုိင္ေသးဘဲ ကုလ သမဂၢမွာ ေသာင္တင္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္။ တျခားအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ဖုိ႔ အျပန္စရိတ္ မရွိလုိ႔ ျဖစ္ပါသတဲ့။ တ႐ုတ္ ဘဏ္စနစ္ တစ္ခုလုံးမွာ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိး ေပးစရာ ေငြမရွိ ေသးလုိ႔ ေခတၱခဏ နယူးေယာက္ ၿမဳိ႕မွာ ေစာင့္ဆုိင္းေနခဲ့ၾကရတာပါ။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွာ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ဘ႑ာေရးစနစ္ - Financial System အေျခအေနဟာ ပုိေတာင္ဆုိးရြား သြားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တ႐ုတ္ ဘ႑ာေရး စနစ္ဆုိတာ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ျပည္သူ႔ဘဏ္ - People's Bank လုိ႔ေခၚတယ္။ ဘဏ္႐ုံးခ်ဳပ္က ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး ဌာန အေဆာက္အအုံရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ဖြင့္လွစ္ထားရွိတယ္။ ဝန္ထမ္းဦးေရ စုစုေပါင္း ၈ဝ ပဲရွိတယ္။ ပိစိေကြး ေညာင္ေစ့ေလးက ဧရာမ ေညာင္ပင္ႀကီး ျဖစ္လာသလုိ တစ္ခ်ိန္က အေသးအမႊား တ႐ုတ္ ဘ႑ာေရး စနစ္ဟာ အခုေတာ့ ကမၻာႀကီးကိုေတာင္ ခါးေစာင္းတင္ထားႏုိင္တဲ့ ဧရာမ ဘ႑ာေရး စနစ္ႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တ႐ုတ္ဗဟုိဘဏ္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ သုံးႏုိင္တာထက္ေတာင္ ပုိၿပီး အေမရိကန္ ေဒၚလာေတြ ေတာင္ပုံရာပုံ ရွိေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ တိန္႕ေရွာင္ဖိန္ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အရင္းရွင္ ဝါဒနီ - Red Capitalism ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကုိ ဆက္ခံခဲ့တဲ့ သမၼတ က်န္က်ယ္မင္း - Jiang Zemin နဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ က်ဴ႐ုန္က်ီ - Zhu Rongji တုိ႔ကလဲ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔အတြက္ လုိအပ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကို အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ လုပ္ကုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈ဝ ႏွစ္မ်ား အတြင္းမွာ တ႐ုတ္ဘ႑ာေရး စနစ္ဟာ အေတာ္ႀကီး ႐ုပ္လုံးေပၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္မ်ားတြင္း ဘဏ္ လုပ္ငန္း ၂ဝ၊ ဘ႑ာထိန္း ကုမၸဏီ -Trust Company ၇၄၅ ခု၊ အာမခံ စာခ်ဳပ္လုပ္ငန္း - Securities Firm ၃၄ နဲ႔ အေပါင္ဆုိင္ - Pawn Shop ၁၈ဝ ဖန္ဆင္းဖြဲ႕စည္းႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉ဝ ႏွစ္မ်ား အတြင္းမွာ ေဒသႏၲရ အစုိးရ အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ဘ႑ာေရး အဖြဲ႕အစည္း ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ပိတ္သိမ္းခဲ့တယ္။ ကြမ္တုန္းျပည္နယ္က Guangdong International Trust & Investment Corporation-GITIC အဖြဲ႕ႀကီးလဲ ဖ်က္သိမ္းတ့ဲအထဲ ပါသြားတယ္။ ဒီအဖြဲ႕ဟာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမွာ ဒုတိယ အႀကီးဆုံး ဘဏ္မဟုတ္တဲ့ ဘ႑ာေရး အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ ဖ်က္သိမ္းမႈေတြ အႀကီးအက်ယ္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ တ႐ုတ္ ျပည္ရဲ႕ ျပည္တြင္းမွာေရာ ျပည္ပမွာပါ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြ ႀကီးမားခဲ့တယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေၾကာင့္ အလုပ္အကုိင္ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ကြမ္တုန္း ျပည္နယ္မွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ ေႏွးေကြးသြားတယ္။ ဟုိင္နန္ကြၽန္း - Hainan Island စီးပြားေရး ရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ ဆက္လုပ္တယ္။ ကန္႔လန္႔ခံေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ဝန္ႀကီး ဌာနေတြကုိ ၿဖဳိဖ်က္ပစ္တယ္။ လိမ္ညာစားေသာက္ေနၾကတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အဖြဲ႕ဝင္ေတြကို ဖမ္းဆီးေထာင္ ခ်ပစ္တယ္။ ဒီလုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကုိင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ေခတ္သစ္ စီးပြားေရး အေဆာက္အအုံဟာ တစ္စစီ တစ္ခုစီ ႐ုပ္လုံးေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အ႐ုဏ္က်င္း ၿပီးတဲ့ေနာက္ အေရွ႕မုိးကုပ္ စက္ဝုိင္းမွာ နီရဲတဲ့ ေနဝန္းႀကီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ထြက္ေပၚလာသလုိပါပဲ။ စေတာ့၊ ဘြန္း- Bond နဲ႔ ကုန္စည္ေစ်းကြက္ေတြ ျဖစ္ထြန္းလာတယ္။ အက္ဆက္စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ ေခ်းေငြ စိစစ္မႈ - Credit Analysis ေတြ ေတြ႕ျမင္လာၾကရတယ္။ ဒီလုိ ဘ႑ာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြဟာ ၂ဝဝ၅ နဲ႔ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ေတြမွာ အထြတ္ အထိပ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ အခ်ိန္အခါမွာ က်န္က်ယ္မင္းနဲ႔ က်ဴ႐ုန္က်ီတုိ႔ တာဝန္မွ အနားယူ သြားၾကၿပီး ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဒုတိယ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဟြမ္ကြၽီး - Huang Ju ကလဲ သိပ္ၿပီးေနမေကာင္းလုိ႔ အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ ႀကဳိးပမ္း ေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့ၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ မရွိေတာ့ ေနာက္တက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္သစ္ေတြ လက္ထက္မွာ ေျပာင္းလဲမႈ အရွိန္ေသသြားတယ္။ ေငြေၾကးကုိ ႏႈန္းရွင္ေမွ်ာဖုိ႔- Floating Currency တြန္းအားေပးမႈ ေလ်ာ့နည္း သြားတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ အရင္း ေစ်းကြက္ထဲကုိ အျပည္ျပည္ ဆုိင္ရာမွ ဝင္ေရာက္မလာရေအာင္ အဟန္႔ အတားေတြ လုပ္လာၾကတယ္။ ဘ႑ာေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြကုိ အစစ္အမွန္ စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕ အစည္းေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အစီ အစဥ္ဟာ လုံးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြား တယ္။ အေစာပုိင္း တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘ႑ာေရး စနစ္ကုိ ခုိင္မာသည္ထက္ ခုိင္မာေအာင္ ျပဳျပင္လုိၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္ စီးပြားေရး အႀကီးအက်ယ္ တုိးတက္လာခ့ဲတယ္ ဆုိေပမယ့္ ဘ႑ာေရးစ နစ္မွာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲစရာေတြ တစ္ပုံတစ္ေခါင္းႀကီး က်န္ရွိေနေသးတယ္လုိ႔ ျမင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ ဘ႑ာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးထက္ လူမႈေရး ပန္းတုိင္ဘက္သုိ႔ ဦးတည္လုိၾကတယ္။ ဒါကုိ သမၼတ ဟူက်င္ေတာင္ - Hu Jintaq က သဟဇာတျဖစ္ၿပီး လုိက္ဖက္တဲ့ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္း - Harmonious Society လုိ႔ ကင္ပြန္း တပ္ခဲ့တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ တုိးတက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိးတက္မႈဟာ ကြက္တိကြက္က်ား ျဖစ္ေနတယ္။ ဆင္းရဲသားမ်ားနဲ႔ ခ်မ္းသာသူမ်ား အၾကား ဝင္ေငြမညီမွ်မႈ ႀကီးမားလာတယ္။ ဝင္ေငြမညီမွ်မႈေၾကာင့္ လူမႈေရး မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ႑ာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးထက္ ဒီျပႆနာကုိ ကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ျမင္လာၾကတယ္။ ဒီအျမင္ေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘ႑ာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ ရပ္ဆုိင္းပစ္ လုိက္ၾကေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ေျပာရရင္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကမၻာကုိ တံခါးဖြင့္ မေပးခဲ့ဘူးလုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ လာေရာက္ၿပီးလုပ္ ကုိင္ေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခား ကုမၸဏီေတြရဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္တြင္း ဘ႑ာေရး အက္ဆက္မွာ ပုိင္ဆုိင္မႈဟာ မျဖစ္စေလာက္ ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ ရွိတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္း က႑ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားမွာ လုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္ ေနၾကရျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဘ႑ာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႔ ရပ္ဆုိင္းပစ္ခဲ့မႈဟာ တစ္နည္းေျပာရရင္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္း ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ ဘ႑ာေရး ကပ္ေဘးကေန တ႐ုတ္ဘဏ္ေတြ လြတ္ကင္းခဲ့လုိ႔ျဖစ္တယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြဆီက အဆိပ္သင့္ ေၾကြးၿမီေတြ တ႐ုတ္ဘ႑ာေရး စနစ္ထဲကုိ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အႏၲရာယ္ကုိ ဖုံးကြယ္ထားတတ္တဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အႏၲရာယ္ ႀကီးမားတဲ့ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြလဲ တ႐ုတ္ဆီ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ဘ႑ာေရးစနစ္နဲ႔ ထဲထဲဝင္ဝင္ မဆက္ဆံမိတာ တ႐ုတ္တုိ႔အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာလုိ အႏၲရယ္ကုိ ျဖန္႔ေဝ - Distribution of Risks တဲ့ စနစ္မ်ဳိး မရွိေပမယ့္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမွာလဲ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ အႏၲရာယ္ ျဖန္႔ေဝမႈ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ အႏၲရာယ္ကုိ ႏုိင္ငံပုိင္ ဘဏ္ေတြကေန အျခားေသာ ႏုိင္ငံပုိင္အဖြဲ႕ အစည္းေတြဆီ လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့နည္း လမ္းေတြနဲ႔ ျဖန္႔ေဝေပးျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ေၾကြးဆပ္ႏုိင္အား - Solvency ကုိ ကမၻာရဲ႕ အျမင္မွာ ပင္ကုိအတုိင္း မျမင္ရဘဲ ရြဲ႕ေစာင္းႀကီး ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေၾကြးကို အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ စံနဲ႔ ယွဥ္ထုိးၾကည့္ရင္ သိပ္ၿပီးနည္းတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ အတိအက် ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတာ္ေၾကြးက စုစုေပါင္း ျပည္တြင္း ထြက္ကုန္ - Gross Domestic Product -GDP ရဲ႕ ၂ဝ ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ ရွိ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစုိးရအေနနဲ႔ ေပးရန္တာဝန္ အားလုံးကုိ စုေပါင္း ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ရင္ GDP  ရဲ႕ ၇၆ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္အထိ ျမင့္တက္ ႀကီးမားလာႏုိင္တယ္။ ဒီထက္ ႀကီးမားတဲ့ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပႆနာက တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စနစ္ဟာ သူ႔အတြင္းမွာပဲ သူ႔ဟာသူ ကုန္သြယ္မႈလုပ္ၿပီး လည္ပတ္ေနတယ္။ ျပည္ပနဲ႔က နည္းနည္းပါးပါးပဲ လုပ္တယ္။ တ႐ုတ္ဟာ ေပးရန္တာဝန္မ်ား Liabilities နဲ႔ ေစ်းႏႈန္းသတ္ မွတ္ျခင္း-Pricing တုိ႔ကုိ ျပင္ပပုဂၢဳိလ္ မ်ား မေတြ႕မျမင္ရေအာင္ ဖုံးကြယ္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲမွာ အျခားတစ္စုံတစ္ရာက ေစ်းႏႈန္း သတ္မွတ္ေပးတယ္လုိ႔ မရွိႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေစ်းကြက္အတြင္း စြမ္းရည္ ျပည့္ဝတဲ့ အရင္းခြဲေဝမႈ အားနည္း ႏုိင္တယ္။ ဘ႑ာေရး နယ္ပယ္မွာ အလြန္အကြၽံျဖစ္မႈေတြ ႀကီးထြားလာ ႏုိင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ တ႐ုတ္အရာရွိ ႀကီးေတြဟာ ဒီအားနည္းခ်က္ေတြကုိ ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေျဖ ရွင္းရာမွာ အျခားေသာ အခ်က္အလက္ေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစား ေနၾကရတဲ့အတြက္ လႊတ္ထားၾကရတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ေငြေပးေငြယူနဲ႔တကြ ေငြကို ကြပ္ကဲ ထိန္းေက်ာင္းတဲ့ အလုပ္ဟူသမွ်ကုိ ႏုိင္ငံပုိင္ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု မဟုတ္ အျခား တစ္ခုက ျပဳလုပ္တယ္။ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံမွာက အစစအရာရာကုိ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီက ႀကီးစုိးလႊမ္းမုိးထားတယ္။ စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံနဲ႔ ဌာနတုိင္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္ ကလာပ္စည္း အဖြဲ႕အစည္းေတြ ရွိတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ တ႐ုတ္ျပည္ လာေရာက္ၿပီး စက္႐ုံ အလုပ္႐ုံေတြ ဖြင့္ လွစ္ရင္လဲ ကလာပ္စည္းေတြ ဖြဲ႕စည္း ခြင့္ျပဳၾကရတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ သိပ္ၿပီးေရပန္း မစားေတာ့ေပမယ့္ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြအေနနဲ႔ ပါတီကုိ ဖက္တြယ္ထားတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းက ေခတ္ကုန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒေနရာမွာ အမ်ဳိးသားေရး ဝါဒန႔ဲ အစားထုိးဖုိ႔ ႀကဳိးပမ္းေနၾကတယ္လုိ႔ အခ်ဳိ႕က ထင္ျမင္ယူဆၾကတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ႏွစ္ ၃ဝ ကာလအတြင္း တ႐ုတ္ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈဟာ အံ့ၾသကုန္ႏုိင္ဖြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈႏႈန္း ရွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းကေန ၁ဝ ရာခုိင္ႏႈန္းအတြင္း တုိးတက္ ေနခဲ့တာပါ။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕GDP ဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ငါးထရီလီယံ ဝန္းက်င္မွာရွိတယ္။ မၾကာေသးမီက ေၾကညာခ်က္အရ ၂ဝ၁ဝ ျပည့္ႏွစ္ တုိးတက္မႈႏႈန္းက ၁ဝ.၃ ရာခုိင္ႏႈန္း ရွိခဲ့တယ္လု႔ိသိရတယ္။ တကယ္ေတာ့ တ႐ုတ္ေခါင္း ေဆာင္ေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္တုိက္ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ တုိးတက္လာခဲ့တဲ့ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈကုိ အရွိန္သတ္ ဘရိတ္အုပ္ဖုိ႔ ႀကဳိးပမ္းလ်က္ ရွိတယ္။ အရွိန္ျပင္းစြာနဲ႕ စီးပြားေရး တုိးတက္လာခဲ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေငြေဖာင္းပြမႈ - Inflation ဟာ တစ္ႏွစ္ ၃.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ျမင့္တက္လာေနတယ္။ ေငြေဖာင္းပြမႈကုိ လီနင္ - Lenin က အဖ်က္ အေမွာင့္အင္အားစုအျဖစ္ ႐ႈျမင္သလုိ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ ကိန္းစ္ - Keynes ကလဲ အရင္းရွင္ဝါဒရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားေတြကုိ အင္ဖေလးရွင္းက ဖ်က္ဆီးပစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္အစုိးရက ေငြေဖာင္းပြမႈကုိ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ တုိက္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ ေမာင္းတင္ထား တယ္။ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈကုိ ေႏွးေကြးေစလုိတဲ့ ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ မႏွစ္က ေႏွာင္းပုိင္းကာလမွာ တ႐ုတ္ ဘ႑ာေရးဌာနက ဘဏ္တုိးႏႈန္းေတြကုိ ျမႇင့္တင္ခဲ့တယ္။ သုံးႏွစ္ကာလ အတြင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ အတုိးႏႈန္း ျမႇင့္တင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဘဏ္ေတြရဲ႕ အရန္ေငြ ထားရွိမႈကုိလဲ ျမႇင့္တင္ခဲ့တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဘဏ္ေတြရဲ႕ ထုတ္ေခ်းေငြ ေႏွးေကြးသြားေစဖုိ႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျခား တစ္ဘက္မွာ အိမ္ရာေျမ ေစ်းႏႈန္းေတြ ေထာင္တက္လာေနၿပီး စားေသာက္ကုန္ ေစ်းႏႈန္းကလဲ ရွစ္ရာခုိင္ ႏႈန္း ျမင့္တက္လာေနတယ္။ ဒါက တ႐ုတ္ျပည္တြင္းျပႆနာျဖစ္တယ္။ ျပည္ပမွာ ျဖစ္ေပၚႏုိင္တဲ့ ျပႆနာက တကယ္လုိ႔ တ႐ုတ္စီးပြားေရးဟာ အမွန္တကယ္ ေႏွးေကြးသြားခဲ့ရင္ တ႐ုတ္ေစ်းကြက္မ်ားကုိ တင္ပုိ႔ ေရာင္းခ်ေနၾကတဲ့ အာရွ၊ အာဖရိက၊ လက္တင္အေမရိကနဲ႔ ၾသစေၾတးလ်က လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ႐ုတ္တရက္ စီးပြားေရး ထိခုိက္သြားႏုိင္တယ္။ Ref: The Economist : Dec 11, 2010. မွတ္ခ်က္။ ။ တ႐ုတ္ဘာသာ အသံထြက္ကုိ ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္လႈိင္(အပ္စုိက္ကု)ရဲ႕ တ႐ုတ္ဘာသာ အသံထြက္ အနီးစပ္ဆုံး ျဖစ္ေစခ်င္ စာအုပ္ေလးပါ နည္းနာအတုိင္း ႀကဳိးပမ္းထားပါသည္။ လြဲေခ်ာ္ခဲ့လွ်င္ စာေရးသူ၏ အမွားသာ ျဖစ္ပါသည္။  မင္းေရႊေမာင္