“အာလူးနဲ႔ ပဲ ခိုးစားေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ပါ့မလားကြ”
“အာလူးခိုးစားေနသူေတြက ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၾကမွာတဲ့လား.. ကြ”
ည ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ မဏိပူရေတာင္နံရံေတြေတာင္ပဲ့တင္ခတ္ၿပီး စူးစူး၀ါး၀ါးထြက္လာတဲ့အသံ နက္ႀကီးေၾကာင့္.. ရံုးခမ္းထဲမွာစာဖတ္ေနရင္း.. ဦးဇင္း ဦး၀ရနဲ႔ က်ေနာ္ဘားတိုက္အျပင္ကို ေျပးထြက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ကိုလွစိုးပါ။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနက။ ဖ်င္တိုက္ပံုထူထူ၊ လုံခ်ည္တိုတိုနဲ႔ လည္ပင္းမွာ မာဖလာ ပတ္ထား တယ္။ သူ႔ရဲ႕ခံစားမႈ မီးေတာက္က မဏိပူရေဆာင္းရာသီအေအးဒဏ္ကို အႏိုင္ယူထားတယ္။
မဏိပူရ ဒုကၡသည္စခန္း (စခန္းသစ္) ပံုပါ
ဦးဇင္းဦး၀ရကိုျမင္ေတာ့ ကိုလွစိုးၿငိမ္လိုက္တယ္။ ဘားတိုက္ထဲျပန္၀င္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြအားလံုး မ်က္ႏွာ ေတြ မေကာင္းၾကဘူး။ အားလံုးေခါင္းငိုက္စိုက္္ေတြ။ လက္ရိွဘ၀အေနအထားေတြကို အားလံုးက မေၾကနပ္ၾကတာ အ မွန္။ စခန္းကလူႀကီးေတြကိုလည္း အားနာတယ္။ သူတို႔လည္း ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး လံုလံုေလာက္ ေလာက္စားႏိုင္ ေအာင္ စီစဥ္လိုက္တာပဲ။ တျခားနည္းလမ္းလည္းရွာမေတြ႔ေတာ့ ငတက္ဖ်ားနည္း သံုးလိုက္တာ။
ျဖစ္ပံုကဒီလို။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာက ရိကၡာမေလာက္င၊ ထမင္းမ၀၊ ဟင္းမေလာက္ျပႆနာက အျမဲၾကံဳတယ္။ ျပႆနာ တခုခုျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီ စားဖိုေဆာင္ကေန စတာမ်ားတယ္။ ကသဲအာဏာပိုင္ေတြ ရိကၡာထုတ္ေပးတာက လူတေယာက္ ဆန္၊ ဆီ၊ ၾကက္သြန္ဘယ္ေလာက္ႏႈံးဆိုၿပီး ေပါင္းေပးတာ။ သူေပးတဲ့ လူဦးေရအမွန္ဆို ကိစၥမရိွ၊ လူက တိုးလာတာဆို ေတာ့ မေလာက္ဘူး။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ျပန္သြားရင္ ရိကၡာထုတ္ေပးတဲ့ “႐ိုခူးမား” ကို အသိမေပးဘဲ မွိန္း ထုတ္ေနတာ။ ေနာက္မွအသိေပးတာ။ က်ေနာ္တို႔ကိုေပးတာ မေလာက္ငွတာလည္း ခနခန တင္ျပတယ္။ သူတို႔ကလည္း အထက္ကလာတဲ့စာရင္းအတိုင္း ေပးတာလို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မယံုဘူး။ ဒီလူေတြဒုကၡသည္ေတြဆီက ျဖတ္ခိုး ေနတယ္လို႔ထင္တယ္။ သူတို႔ခိုးတာအေရးမႀကီးဘူး။ ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ေတြက မ၀ေရစာစားရေတာ့ ခဏခဏ ျပႆနာမ်ား တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ငတက္ဖ်ား ေအာ္ပေရးရွင္းကို ၾကံစည္ခဲ့တာ။
ရိကၡဂိုေဒါင္က က်ေနာ္တို႔ ရံုးခန္းနဲ႔ကပ္ရက္ပဲ။ေသာ့ကိုေတာ့ သူတို႔ယူထားတယ္။ သူတို႔ကလည္း ေသာ့ ၂ ထပ္ခတ္ထား တာ။ ဒါေပမဲ့ ဂိုေဒါင္အျပင္ဘက္ အေပၚကေလ၀င္ေပါက္ (ေလသာျပဴတင္းေပါက္) မွန္တခါးေလးရိွတယ္။ လြယ္လြယ္၀င္ လို႔မရဘူး။ နံရံကေန တေယာက္ကထမ္းတင္ေပးရင္ ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးတေယာက္က အသာ႐ိႈၿပီး ၀င္ရတာ။ ကေလး ၿမိဳ႕က “စန္းႏိုင္” က ေဘာ္ဒီေသးေသးေကြးေကြးေလး။ သူက ပင္တိုင္ ရိကၡာဂိုေဒါင္တက္ခိုးရတယ္။ သိတ္မ်ားမ်ားယူ လည္းရိပ္မိမွာစိုးေတာ့ ၾကက္သြန္ဥ တပိသာ၊ ဆန္တပီ၊ ဆီအစိတ္သား၊ သၾကားနည္းနည္းေပါ့။ မစို႔မပို႔ေလးကို နာမည္ ပ်က္ခံၿပီး အသဲအသန္ခိုးရတာ။ အဲဒါႀကီးကို အားလံုးကသိတ္မႀကိဳက္ဖူး။ အငတ္ခံမယ္ မခိုးဘူး၊ အဟာရျပည့္မီေအာင္ ေတာ့ စားဖို႔လိုမယ္ဘာညာနဲ႔ သေဘာထားအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ေဆြးေႏြးအစည္းအေ၀းလုပ္ မဲခဲြၿပီးဆံုးျဖတ္ ၾကတာ။
ရိကၡာအေျခအေနမေကာင္းရင္ “စန္းႏိုင္” တို႔ ငတက္ဖ်ား ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ရၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ “အာလူးခိုးစားသူေတြရဲ႕ ေတာ္ လွန္ေရး” ဆိုၿပီး ေ၀ဖန္သံေတြ ၾကားရေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ “ဒီမိုကရက္တစ္ေျပာက္က်ားတပ္ဦး” (BDGF) က ရန္သူ ကိုသာ ေျပာက္က်ားတိုက္ပဲြမဆင္ႏဲႊရတာ က်ေနာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္က အရြက္ေတြ၊ အပြင့္ေတြ၊ အသီးေတြ၊ တြားသြား သတၱ၀ါနဲ႔ အင္းဆက္ေကာင္ေတြကိုေတာ့ မၾကာခဏ ေျပာက္က်ားစစ္ဆင္ၿပီး တိုက္ေလ႔ရိွတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာ ျပမယ္။
ေျပာက္က်ားအဟာရ၊ေျပာက္က်ားဗီတာမင္ေတြအေၾကာင္းပဲ ဆိုပါေတာ့။ ရီစရာေတြထဲကေမာစရာေတြေပါ့။
က်ေနာ္တို႔အားလံုးစခန္းကေန၊ ေန႔လည္တႀကိမ္၊ ညေနတႀကိမ္၊ ေတာင္ေျခကေခ်ာင္းထဲ ေရခ်ဳိးဆင္းတတ္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လက္နက္ကိုင္အေစာင့္ေတြနဲ႔ အတူေပါ့။ အုပ္စုလိုက္ လူေရတြက္ၿပီးဆင္းရတာ။ ေခ်ာင္းထဲဆင္းရရင္ ေပ်ာ္ တယ္။ ေတာထဲမွာ ဇီးျဖဴသီးပင္ေတြေပါတယ္။ ဇီးျဖဴသီးေတြကို ဆား၊ ျငဳပ္သီးထည့္ေထာင္းရင္ ဟင္းတခြက္ေပါ့၊ အဲဒီ အခ်ိန္ ငပိေတြဘာေတြ ဘယ္ရိွမွာလဲ။ ေနာက္ေခ်ာင္းထဲက ဂဏန္းက်င္းေတြနိႈက္ၿပီး မီးဖုတ္စားတယ္။ ကဗ်င္းရြက္ (ခ်ဥ္ ေပါင္လိုခ်ဥ္ၿပီး အခ်ဥ္ဟင္းခ်က္တယ္) နဲ႔ ဖေလာင္ေမႊး၊ သရက္ကင္းရြက္ေတြလည္း ရေလ႔ရိွတယ္။ တခါေတာ့ သရက္ဖူး လို အဖူးေတြနဲ႔ အပင္တခ်ဳိ႕ေတြ႔တယ္။ တမူးက၊ ၀င္းေနာင္နဲ႔ က်ေနာ္ ေရးခ်ဳိးသြားရင္း အဖူးေတြခူးၿပီးၿမီးၾကည့္တယ္။ ဖန္သက္သက္္နဲ႔၊ သရက္ဖူးအရသာလိုပဲ၊ အနံ႔ေတာ့မရိွဘူး။ လွ်ာေတြဘာေတြလည္း မယားဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ခူးခ်လာတယ္။ စခန္းထဲအ၀င္အားလံုးက ေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္က ခတ္တည္တည္ပဲ “ျဖဴဂ်ီဖူး” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ျဖဴဂ်ီဖူးကို ေခ်ာင္း ထဲကဖမ္းလာတဲ့ ဂဏန္းလံုးမီးကင္၊ ငါးေရေပၚ ငါးေသးေသးေလးေတြကင္ၿပီး ေရႊလွံဘို ျငဳပ္သီးစပ္စပ္၊ ဆားထည့္ ေထာင္း စားရင္..စားၿမိန္ေကာင္းပဲ။
က်ေနာ္တို႔တေတြ အသားမစားရဘူးဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္မွာရိွတဲ့ နာရီ၊ ဆဲြႀကိဳး၊ လက္စြတ္ေတြကို ကသဲ စစ္သားေတြဆီ ထု လိုက္ရင္ အမဲေျခေတာက္နဲ႔ စားစရာတခ်ဳိ႕ရလာတာပဲ။ က်ေနာ့ နာရီေလးဆို တလေက်ာ္တာနဲ႔ ကၽြဲေျခေတာက္ျဖစ္သြား တာေပါ့။ “ခ်န္ဒယ္ၿမိဳ႕” ေလးက ၂ မိုင္ေက်ာ္ေ၀းမယ္။ စခန္းကခိုးထြက္ၿပီး ေတာလမ္းအတိုင္း ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တယ္။ ခ်န္ဒယ္ေစ်းထဲကေန အေမႊးမီးၿမိႇဳက္ထားတဲ့ ကၽြဲေျခေတာက္တေခ်ာင္းဆို လူ ၅ ေယာက္စာ အ၀ပဲ။ ကၽြဲေျခေတာက္ျပဳတ္၊ ျဖဴဂ်ီးဖူးသုတ္နဲ႔ ထမင္းလုပ္ကို ဘယ္နတ္သုဒၶါနဲ႔မွ မလဲဘူး။ ေကာင္းမွေကာင္း။
က်ေနာ္တို႔ အေစာပိုင္းက တလေက်ာ္ေက်ာ္ အသားမစားရေတာ့ ေသြးသားအလိုနဲ႔.. စိတ္ကပါ အသားဓာတ္ကို ေတာင္း လာတာ သတိထားမိလာတယ္။ တခါေတာ့ တပ္ထဲကေခြးတေကာင္ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚတက္လာတယ္။ စိတ္ က အေကာင္ျမင္တာနဲ႔ သတ္စားခ်င္စိတ္ကေပၚေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ေခြးလည္းစခန္းနားေရာက္လာေရာ “လိုက္ဟ..လိုက္ဟ.. လိုက္ဟ” ဆိုၿပီး ၀ိုင္းလိုက္တာ။ ဘယ္မိမလဲ။ ေခြးကကိုယ့္ထက္လွ်င္တာေပါ့။ သူလည္း စားႂကြင္းစားက်န္ရမလားဆိုၿပီး
နယ္ေျမအသစ္ကို သတိနဲ႔ခ်ည္းကပ္လာတာ။ ကိုယ္႔လူေတြ သံကုန္ဟစ္တာနဲ႔ အသက္လုၿပီးေျပးတာေပါ့။ ေခြးေျပး ေျပးတယ္ဆိုတာ ကြက္တိ။
က်ေနာ္ေတာ့ အဲဒီေတာင္ကုန္းမွာ ေႁမြသားကို စၿပီးစားဖူးတာပဲ။ တေန႔က်ေတာ့ ေရခ်ဳိးသြားရင္း ကသဲစစ္သားတခ်ဳိ႕ ေႁမြ သတ္ၿပီးလႊင့္ပစ္မယ္လုပ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက ရဲေဘာ္တေယာက္က ေတာင္းယူလာတယ္။ ကသဲကေမးေတာ့ သိပ္ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ ေဆးဘက္၀င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေႁမြအေရခံြခြါၿပီး ဆီအိုးကပ္ေလးနဲ႔ ေက်ာ္စားတာ ေကာင္းမွ ေကာင္း။ ေနာက္ေတာ့ ကသဲေတြေႁမြရၿပီဆို တုတ္ကေလးနဲ႔ကေလာ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို လာ လာေပးတယ္။ ေႁမြျမင္ရင္ လန္႔တတ္တဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆိုအျပင္ထြက္တိုင္း တုတ္ကိုင္ၿပီး ျမက္ခင္းပဲၾကည့္ေလွ်ာက္ေတာ့တာ။ ေျမြေတြ႔ လိုေတြျငားေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြ ရွာစားတတ္လာတယ္။ ေတာထဲမွာ ပုဇင္းရင္ကဲြေတြ အရမ္းေပါတယ္။ တက်ီက်ီနဲ႔ သိပ္ နားညည္းတယ္။ ႏွိမ္နင္းရမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကေလးၿမိဳ႕ကေတာ ႂကြမ္းတဲ့ ၀င္းကိုတို႔ အုပ္စုတီထြင္တဲ့နည္းအတိုင္း ဖိနပ္စုတ္ ေတြကိုမီး႐ိႈ႕၊ ဓာတ္ဆီစိမ္ (ကသဲစစ္သားေတြဆီက ဓာတ္ဆီနည္းနည္းေတာင္း) ၿပီးေကာ္လုပ္တယ္။ ၀ါးရွည္ရွည္ထိတ္ မွာ ဖိနပ္ေကာ္ကိုကပ္ၿပီး ပုဇင္းရင္ကဲြေတြရွာဖမ္းေတာ့တာပဲ။ သိတဲ့အတိုင္း ပုဇင္းရင္ကဲြဆိုတာ တက်ီက်ီညံေပမယ့္ လူ သံၾကားရင္၊ အနားကပ္လာရင္ အသံေပ်ာက္သြားတာ၊ ရွာမရဘူး။ သူ႔ကိုယ္ေရာင္နဲ႔ ပင္စည္နဲ႔ကတထပ္တည္း။ ရွာရတာ ဘယ္လြယ္လိမ္႔မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာက္က်ားေတြက သဲႀကီးမဲႀကီး ျပဴးျပဲရွာတာ။ တခါသြားဖမ္းၿပီးရင္ ပုဇင္းရင္ကဲြေတြ စခန္း တခုလံုးေတာင္စားႏိုင္တယ္။
ေနာက္ထပ္ အင္းဆက္စစ္ဆင္ေရး တခုက ခါခ်ဥ္နီေအာ္ပေရးရွင္း။ သစ္ကိုင္းဖ်ားေတြမွာ သစ္ရြက္ေတြစုၿပီး အထုတ္ လိုက္ႀကီးအံုဖဲြ႔ေနတဲ့ ခါက်င္ေတြရဲ႕အကိုင္းကို ဒါးနဲ႔ခုတ္ျဖတ္ၿပီး ေရျဖည့္ထားတဲ့ ေရပံုးထဲထည့္ထားလိုက္တာ။ ခါခ်ဥ္ ေခါပဏီတပ္ႀကီးကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေတာ့ ေရပံုးဆဲြျပန္။ ခါခ်ဥ္ဥနဲ႔ အေကာင္ေပါက္ေတြက ခ်ဥ္တင္တင္ေလးအရသာ။ က်ေနာ္တို႔က ေၾကာ္စားတယ္။ ေျပာက္က်ားေတြရဲ႕ ဗီတာမင္စီေပါ့။
တေန႔က်ေတာ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ စခန္းနားကသစ္ျမစ္ႀကီးကို ညာသံေပးၿပီး တူးဆြေနၾကတယ္။ ဘာေတြ႔လို႔လဲေမးၾကည့္ ေတာ့ ႂကြက္တေကာင္၀င္သြားလို႔တဲ့ က်ေနာ္လည္း ေျမႂကြက္ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီး စားရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လုပ္အားေပးလိုက္ ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွစ္က်ပ္ခဲြသားေလာက္ရိွတဲ့ ႂကြက္ကေလးတေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ထပ္ျဖစ္ရပ္ တခုက အေတာ္ဆိုးတယ္။ ပုတ္သင္ညိဳတေကာင္ကို ၀ိုင္းလိုက္တာ။ အပင္ေပၚတက္ေျပးေတာ့ အပင္ ပါလွဲမယ္လုပ္လို႔ မနည္းတားရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပုတ္သင္ညိဳလည္း ေျပာက္က်ားအစာ ျဖစ္ရတာပဲ။ ပုတ္သင္ညိဳမီးဖုတ္ စားတာ အရာသာကခ်ဳိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသားကနည္းတယ္။ နံၾကားကပ္ေနတဲ့ အသားစနည္းနည္းေလးကို လုယက္စား ၾကတာ။
က်ေနာ္တို႔တေတြ အဲလိုဘ၀ကို အဲဒီတခါပဲၾကံဳဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔လည္း တလ ၂ ခါေတာ့ အသား စားရပါတယ္။ ေတာ္လွန္နယ္ေျမျဖစ္ေပမဲ့ ေသးငယ္တဲ့စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ အလိုမျပည့္ႏိုငိတဲ့ စရိုက္တခ်ဳိ႕လည္း ေတြ႔ရ တတ္တယ္။ လူပီသတဲ့ လူ႔စရိုက္လို႔ပဲ ေျပာရမလားပဲ။ ရီစရာေလးတခုပါ။ အသားဟင္းခ်က္ရင္ လူေတြက သူ႔အသား က်ႀကီးတယ္၊ ငါ႔က်ေတာ့ ေသးေသးေလးပဲေပးတယ္တို႔၊ အသားတံုးဖ်က္တာ အတံုးမညီဖူးတို႔ ေ၀ဖန္လြန္းလို႔ အသားတံုး အႀကီးအေသးမွ်တေအာင္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးေလးေတြနဲ႔ တဲြခ်ီထားၿပီးခ်က္တာ။ ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္သူေတြ ေျဖရွင္းပံု ေလးကို သေဘာက်လို႔ပါ။ အဲလိုမွမရွင္းလဲ ပူညံပူညံ အစ္႐ွဴးေတြက တက္လာအံုးမယ္။ ထမင္းစားရင္ အမဲတံုးေလး ေတြက အပ္ခ်ီႀကိဳးတန္းလန္းေလးေတြနဲ႔။
တရက္မွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေၾကာင္လွ်ာသီးပင္တပင္ ေဂၚရခါးကုန္းမွာသြားေတြ႔တယ္။ ေၾကာင္လွ်ာသီးေတြ ႁပြတ္ေန တာပဲ။ မဏိပူရ လူမ်ဳိးေတြနဲ႔၊ အိႏိၵယက ဇိုမီး၊ မီဇိုခ်င္းေတြ ေၾကာင္လွ်ာသီး မစားတတ္ဘူး။ ဗမာေတြလာမွ စားရေကာင္း မွန္းသိတာ။ ေနာက္ဆို ေၾကာင္လွ်ာသီး မၾကာမၾကာစားရတယ္။
တခါေတာ့ စခန္းသစ္ေအာက္က ၀ါးရံုပင္ကေန ၀ါးမွ်စ္စို႔ေတြ ေတြ႔လို႔ ရဲေဘာ္ေတြခ်ဳိးလာတယ္။ သိပ္စားလို႔ေကာင္း တယ္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ေတာင္တည္္လိုက္ေသးတယ္။ သိပ္မၾကာဖူး။ ကသဲ ရဲအရာရိွနဲ႔ အရပ္သားတေယာက္ စခန္းေပၚေရာက္ လာတယ္။ ပါလာတဲ့ အရပ္သားကသူ႔ရဲ႕ ၀ါးရံုေတာက ေမြးထားတဲ့၀ါးေတြကို ဒီကဗမာေတြ ခိုးနႈတ္သြားတဲ့အေၾကာင္း တိုင္ေျပာတာ။ ဒီမွ်စ္ကေန ၀ါးဘယ္ေလာက္ထြက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ၀ါးတလံုးကို ဘယ္ေလာက္တန္ဘိုးႀကီးေၾကာင္း တြက္ ခ်က္ၿပီးေရာ္ေၾကးေတာင္းလို႔ စခန္းက မရိွမဲ့ရိွမဲ့ အလွဴေငြတခ်ဳိ႕ေပးေရာ္လိုက္ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ထဲက ေျပာက္က်ားတပ္မႈးႀကီး ကိုဘရမ္ (ကိုသိန္းေဌး၊ နယူးေရာခ္) က ဟင္းခ်က္ေကာင္းရံုတင္မကဘူး၊ လက္သမားအလုပ္၊ လက္နက္ဆင္တဲ့ အလုပ္ေတြပါကၽြမ္းတယ္။ တရက္ေတာ့ ဘယ္ကသစ္သားေတြ သားရည္ပင္ေတြ ရလာလည္း မသိဘူး ဒူးေလးတလက္ က်က်နန လုပ္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔ဒူးေလးက သိပ္ေကာင္းတယ္။ သန္တယ္။ က်ေနာ္ တို႔ အားနဲ႔ဆဲြၿပီးေမာင္းမတင္ႏိုင္ဘူး။ ကိုဘရမ္က ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ အသားျဖဴျဖဴ (ဂ်ဴးကျပား)၊ အားေတာင့္ တယ္။ သူ႔ဒူးေလး သူတေယာက္ထဲကိုင္ႏိုင္တယ္။ ကိုဘရမ္ ဒူးေလးကိုင္ၿပီးေတာထဲသြားရင္ က်ေနာ္တို႔တေတြက “ကိုဘရမ္ ယံုပါလာမလား၊ ဂ်ီပါလားမလား”
“မဆလာေထာင္းထားမယ္၊ျငဳပ္သီးေထာင္းထားမယ္” ဆိုၿပီး စေနာက္ေလ႔ရိွတယ္။
သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္ကဖတ္တဲ့ ကာတြန္းေမာင္စိန္ရဲ႕ “မုဆိုးႀကီးလံုႏၵကိ” ဆိုၿပီး စေနာက္ေခၚေလ႔ရိွတယ္။ သူျပန္ လာရင္လည္း “ေတာက္နာတယ္ကြာ ဂ်ီေပါက္ေလးတေကာင္ နီးနီးေလးပဲ ဒူးေလးေမာင္းတင္တုန္း ေျပးသြားတာ” တို႔၊
“ေမ်ာက္ေတြကြာ အုပ္လိုက္ႀကီး၊ ႐ိႈထဲဆင္းေျပးတာ မမိလိုက္ဘူး” ဘာညာနဲ႔ ညည္းျပေလ႔ရိွတယ္။ ၿပီးေတာ့ အမဲလိုက္ ၿပီးျပန္လာတိုင္း သူ႔လက္ထဲ အျမဲတမ္းပါလာေလ႔ရိွတာက “ျမင္းခြါရြက္” ေတြခ်ည္းပဲ။ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ဦး က သူဒူးေလးကိုင္ၿပီး ေတာထဲထြက္တိုင္း “ကိုဘရမ္..ျမင္းခြါရြက္ေတြ..ပိုခူးခဲ႔ေနာ္” လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေလ့ရိွတယ္။
က်ေနာ္တို႔စခန္းမွာ အျမဲတမ္း သေရစာလိုမျပတ္စားေလ႔ရိွတာက “စကပ္သီး” ပဲ။ စကပ္ပင္ကေနရာအႏွံ႔ေတာထေန တာ။ စကပ္သီးက ႀကိမ္သီးအေသးစားနဲ႔တူတယ္။ ေသးေသးလံုးလံုး။ မီးဖုတ္ၿပီး အထဲကအဆံကိုစားတာ နည္းနည္းစိမ့္ တယ္။ ၾကာၾကာစားလို႔မေကာင္းဘူး။ ဖန္လာတယ္။ လွ်ာေတြဖြယ္ လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀ိုင္းဖဲြ႔မီးလႈံရင္း ဟိုေျပာဒီေျပာနဲ႔ စကပ္သီးေလွာ္စားရတာ သတိတရပဲ။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဦး (ကဗ်ာျမတ္ထက္) ကေတာင္ ကဗ်ာတပုဒ္စပ္ထားေသးတာ အဲဒီတေၾကာင္း မွတ္မိေနတယ္ “စကပ္သီးရလို႔ ေလွာ္စဥ္မွာ၊ ငတ္ႀကီးက်တို႔ေပ်ာ္ရႊင္စရာ” ဆိုတာေလး။
တခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္ေတြ အဲဒီလို ေတာထဲကအဟာရေတြနဲ႔ ၾကံဖန္စားၾက၊ ေျပာင္ၾကစၾကရင္းၿငီးေငြ႔ စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ဘ၀ေတြကို ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
“ငါတို႔..ရန္သူ႔လက္ ေအာက္ေခါင္း႐ိႈမ၀င္ဘဲ ဒီေနရာမွာ တရက္တစကၠန္႔ပိုေနႏိုင္ရင္ တရက္တစကၠန္႔ ပိုအသက္ရွည္ရင္ ေတာင္္ ရန္သူကိုတရက္တစကၠန္႔ၾကာ ေတာ္လွန္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္”
“ကိုယ္က ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေသးေတာင္ နယ္စပ္မွာၾကံ့ၾကံ့ခံ ရပ္တည္ေနတာကိုက ရန္သူကိုအာခံတာ၊ ေတာ္လွန္တာ ျဖစ္တယ္”
ဆိုတဲ့အယူအဆေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ဖာသာ စိတ္ေျဖေနခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ္လည္း ရွားရွားပါးပါး ဒုကၡသည္စခန္းမွာရိွေနတဲ့ ဂစ္တာအစုတ္ေလးတလက္ကိုတီးၿပီး ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ “ထာ၀ရရွင္သန္ေနမယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုစာသားျပင္ၿပီး မၾကာခဏ ေအာ္ဆိုေလ့ရိွတယ္။
“ေဟာဒီ ေလထန္ေတာင္ကုန္းႀကီးမွာ အာလူးနဲ႔ပဲရိွေနသေရြ႕ ထာ၀ရရွင္သန္ေနမယ္ေဟ့ ..
ထာ၀ရရွင္သန္ေနမယ္..”
ကိုညိဳ
(၃၀ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၃)
No comments:
Post a Comment