“ေလထဲေဆာက္ေသာ တိုက္အိမ္မ်ား”

Soe Min

January 15, 2015 at 1:42pm

          ကိုယ္႔တိုင္းျပည္က ပညာတတ္ေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ထြက္အလုပ္လုပ္ကုန္ၾကတာကိုသူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံကလူေတြက ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ လို႔ ေခၚပါသတဲ႔။ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ကိုယ္တတ္တဲ႔ပညာကို အသုံးမခ်တဲ႔သူေတြကိုေတာ႔ ဦးေႏွာက္ျပဳန္းတီးမႈ လို႔ ေခၚျပန္သတဲ႔။လက္ရွိ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်ကေတာ႔ ဦးေႏွာက္ယိုစီးတာထက္လည္း ပိုတယ္။ဦးေႏွာက္ျပဳန္းတီးတာထက္လည္း ပိုတယ္။ ေဆးပညာသေဘာအရဆိုရင္ေတာ႔ ဦးေခါင္းခြံထဲမွာ ဦးေႏွာက္မွအပျဖစ္ေသာအရာေတြျပြတ္သိပ္တိုးပြားလာတဲ႔အတြက္ ဦးေနွာက္အေပၚဖိအားေတြ မတန္တဆျဖစ္လာၿပီး ဦးခြံဒြာရေတြကေနအျပင္ကိုတြန္းကန္ထြက္ကုန္တာ။ အဲ႔ဒါ ေသတတ္တယ္။ ဦးေခါင္းကို ဒဏ္ရာရတဲ႔လူေတြ ေသရင္၊ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေပါက္တဲ႔သူေတြေသရင္ အဲ႔ဒါနဲ႔ပဲ ေသတာ။ အခုလည္း ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ သင္းသတ္ထားတဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးလိုပဲ။ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း မၾကာခင္ အသက္ကုန္ေတာ႔မယ္။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ေတြအတြက္ ေနရာမေပးႏိုင္ဘူး။ပညာတတ္ေတြခမ်ာ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းလို႔ မရဘူး။ ပညာတတ္ေတြအေပၚမွာပညာတတ္မဟုတ္ေသာသူမ်ားရဲ႕ ဆင္ျခင္စာနာမဲ႔ ဖိစီးမႈေတြေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ျပည္တြင္းမွာ အႏွစ္ႏွစ္အလလပ်ဳိးေထာင္ထားတဲ႔ ပညာတတ္အသီးအပြင္႔ေတြဟာ မ်ဳိးေစ႔လည္းမွန္ ပင္လည္းသန္ပါလ်က္ ေပါင္းျမက္ျခဳံရိုင္းေတြကိုမတိုးနိုင္လို႔ သူမ်ားရပ္ရြာက ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမယ္႔သူေတြ လက္ကို ပါကုန္ၿပီ။

          တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္က သူမ်ားဆီထြက္ကုန္တာပညာတတ္ေတြခ်ည့္ပဲ မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တဲ႔ လူငယ္ အရြယ္ေကာင္းကေလးေတြမွန္သမွ်
ေတာေရာၿမဳိ႕ပါမက်န္ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ကုန္တယ္။ ထင္ေၾကးနဲ႔ ရမ္းေျပာေနတာ မဟုတ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းေတာကရြာကလာတာ။ သားခ်င္းေဆြမ်ဳိး ညီငယ္ညီမငယ္ေတြ သန္သန္စြမ္းစြမ္းဆို ရြာမွာ တစ္ေယာက္မွမရွိေတာ႔ဘူး။ ဘီးလင္း၊ က်ဳိက္ထို၊ သထုံ၊ သြားတုန္းကလည္း က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္ေနတဲ႔ရြာေတြကိုယ္တုိင္ေတြ႕ခဲ႔ရတယ္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ ကေလးဆရာဝန္မမကလည္း စာေလးေပေလးေရးပါဦးတဲ႔။ ကုန္ၾကမ္းေတြ လွမ္းေပးရွာတယ္။ ရြာေတြမွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ဆို ကေလးေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ။ရန္ကုန္တက္ အိမ္ေဖာ္လုပ္၊ စားပြဲထိုးလုပ္၊ ပြဲစားခတတ္ႏိုင္ရင္ နိုင္ငံျခားထြက္ ကၽြန္ခံရလို႔အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားမရွိေတာ႔ဘူးတဲ႔။ အလကားပဲေလ။ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္၊အလုပ္မရ၊ အက်ဳိးမရွိ၊ ေက်ာင္းဆရာမေတြေတာင္ ရြာက တင္ေကၽြးထားရတဲ႔ ဥစၥာ။ ပညာတတ္မ်ဳိးဆက္ေတာင္ျပတ္ေတာ႔မယ္႔ပုံပဲ။ ပညာဆိုတာႀကီးက စားဝတ္ေနေရးအတြက္မွ သုံးမရရင္ ဘယ္ေနရာ သြားသုံးဖို႔လဲ။ကိုယ္႔တစ္ကိုယ္တည္း ေကာင္းဖို႔ စဥ္းစားတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ ဟိုအသိုင္းအဝိုင္းေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမရွိရင္ ရပ္တည္ရွင္သန္ဖို႔ အခြင္႔အလမ္းက မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပဲ။

          ေနာက္ဆုံးေတာ႔ကိုယ္တို႔ဆီကေန ယိုစီးျပဳန္းတီးၿပီး အျပင္ထြက္သြားတာေတြဟာ လူငယ္လူရြယ္အမ်ားစု ျဖစ္တဲ႔အတြက္အနာဂတ္ေတြဆုံးရႈံးသြားတာလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္လိမ္႔မယ္။ ကိုယ္တို႔ေရွ႕က မ်ဳိးဆက္ေတြဟာတိုင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတနဲ႔ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္း အသီးအပြင္႔ေတြကို ကိုယ္တို႔အတြက္ အေမြမေပးခဲ႔နို္င္ရုံတင္မကဘူး။ကိုယ္တို႔လက္ထက္ေရာက္မွ သီးပြင္႔ဖြံ႕ၿဖဳိးလာမယ္႔ အညြန္႔အဖူးကေလးေတြကိုပါ ဘာမွမက်န္ေအာင္ခူးဆြတ္စားသုံးသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တို႔မ်ဳိးဆက္ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ထြက္ရွာရတာဟာကိုယ္တို႔စားသုံးဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တို႔ သားသမီးေတြ စားသုံးဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲ႔ဒါေတြလည္းပါေတာ႔ ပါတာေပါ႔။ မပါမျဖစ္ ထည့္တြက္ထားရမွာက ကိုယ္တို႔ေရွ႕က သြားႏွင္႔ၿပီးေသာ ဘိုးေတာ္ဘေတာ္မ်ားၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားသုံးႏိုင္ပါေစေၾကာင္းက အဓိကပါတယ္။ မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ရင္ သက္ေသျပရေသးတာပ။ကခ်င္ျပည္နယ္က ေက်ာက္စိမ္းအထြက္ဆုံးေဒသ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲ႔သည္ေက်ာက္စိမ္းေတြ ေရာင္းတဲ႔ေငြေတြကို စစ္ေျပးဒုကၡသည္စခန္းက ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ႔ ကေလးေလးေတြ ထမင္းစားဖို႔ရသလား။ မေနာပြဲမွာကခ်င္လြယ္အိပ္ကေလးလြယ္ၿပီး ဓါးကေလးလွည့္ကာလွည့္ကာ ကျပတဲ႔ လခသိန္းငါးဆယ္တန္ ဘဘႀကီးကရသလား။ ရွင္းရွင္းေလးရယ္။

        ကိုယ္တို႔လို အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးဆိုတာ တံခါးဖြင္႔ေပးလိုက္တဲ႔ ႏုိင္ငံတိုင္းမွာေတြ႕ရပါတယ္တဲ႔။
ေဝးေဝးသြားၾကည့္စရာမလုိဘူး ကိုယ္႔ေဘးမွာတင္ တရုတ္နဲ႔ အိႏၵိယရွိတယ္။သူတို႔ဆီကလည္း ပညာတတ္လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္းျပည္ျပင္ပမွာ ထြက္ၿပီး က်င္လည္က်က္စားၾကရတယ္။ဒါေပမယ္႔ ေရရွည္ကို ေမွ်ာ္ေတြးၾကည့္ေတာ႔ အဲ႔ဒါ Brain drain မဟုတ္ပါဘူး။ Brain gainပါတဲ႔။ အခ်ိန္တန္ေတာ႔ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြဟာ တသက္လုံးရွာေဖြ စုေဆာင္းထားတဲ႔ အရင္းအႏွီးမ်ားေရာအတတ္ပညာမ်ားပါသယ္ေဆာင္ၿပီး သားေရႊအိုးထမ္းလာတာမို႔ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္အတြက္ မနစ္နာပါဘူးတဲ႔။ဒါေၾကာင္႔လည္း “ေပတစ္ေသာင္းျမင္႔တဲ႔ အပင္ျဖစ္ပေစ။ အရြက္ေၾကြရင္ေတာ႔ အျမစ္ရွိရာ ျပန္လာၾက။”လို႔ ပညာရွိမွာတမ္းေခၽြတာ ျဖစ္မယ္။ သည္လိုဆိုရင္ ကိုယ္တို႔လည္း ေရျခားေျမျခား စြန္႔စြန္႔စားစားအလုပ္ထြက္လုပ္ေနသူေတြ ကိုယ္႔တုိင္းျပည္ကိုယ္ ျပန္လာရင္ လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကဳံ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးေသားေရာစုမိေဆာင္းမိ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးမ်ားပါ သပိတ္ဝင္အိပ္ဝင္ ျပန္ဝင္ရခ်ည္ေသးရဲ႕ လို႔ အားတက္ရေတာ႔မွာေပါ႔ေနာ္။ကိုယ္႔ညီမ်ား ညီမမ်ား ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း အထုပ္နဲ႔အထည္နဲ႔ ေလာက္ေလာက္လားလားရွိလာရင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာခဲ႔ၾကလကြဲ႕။ တို႔ျပည္မွာ ေရလည္း ပိုခ်ဳိသကြဲ႔။ ျမက္လည္းပိုစိမ္းသကြဲ႕။အပ်ဳိစင္အလန္းဇယားကေလးမ်ားလည္း အဘလက္၊ အဘတပည့္လက္၊ အဘသားေျမးေတြလက္က လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏိုင္ရင္၊သူတို႔ကဆြဲစားၿပီး ျပန္စြန္႔လိုက္ရင္၊ သူတို႔စိတ္ထဲ မျပစ္မွားေလာက္ဘူး လို႔ထင္ရင္၊ေရြးစမ္းပါေလ႔ ကိုယ္႔လူရာ။ အဲ႔လိုအဲ႔လို မက္လုံးကေလးေတြေပးလို႔ ျပန္မလာပဲ မေနျဖစ္ေအာင္ေပၚလစီေလာ္ဘီစာကေလးမ်ား ေရးရေကာင္းမလား စဥ္းစားမိတယ္။

         ကိုယ္႔ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ နွစ္ရွည္လမ်ား ခြဲခြာေနရတဲ႔သူဆိုတာ ကိုယ္ကတစ္ခြန္းမွမဆြယ္လည္းပဲ သူ႔ဟာသူေတာ႔ ျပန္ခ်င္တဲ႔စိတ္ ရွိတာပဲ။ သူမ်ားရပ္ရြာမွာ ေရဘယ္ေလာက္ၾကည္ၾကည္၊ျမက္ဘယ္ေလာက္ႏုႏု၊ ကိုယ္႔ဇာတိေမြးေျမကို ေမ႔သြားမွာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပ၊စုစုေဆာင္းေဆာင္း အဖတ္တင္လာၿပီဆိုရင္ ဒါေလးနဲ႔ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ကိုယ္ျပန္ၿပီး ရင္းႏွီးလုပ္ကိုင္စားရရင္လူမခ်မ္းသာဦးေတာ႔ စိတ္ေတာ႔ ခ်မ္းသာရမွာ အမွန္ပဲ လို႔ ေတြးမိတတ္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔သိတဲ႔လူတခ်ဳိ႔ဟာလည္းအဲသည္ကိစၥ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ဖြင္႔ဟတိုင္ပင္ၾကတယ္။ ဟိုမွာ သူတို႔ရေနတဲ႔ လစာေငြေၾကး၊ခံစားခြင္႔မ်ဳိးကို ျပည္တြင္းမွာရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တဲ႔ကိစၥေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလခစားဆက္လုပ္ရမွာကို စိတ္ကုန္ေနၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးသာ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမလည္းေတြ႕ဖူးတယ္ေလ။ မင္းသားျဖစ္ျဖစ္ မင္းသမီးျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာရင္ နံကထိုင္ႀကီးနဲ႔ခ်ီးပုံးႀကီးနဲ႔ ကုမၸဏီေထာင္ၿပီး ေပါေတာေတာတပည့္ေတြေမြး၊ ဖူးစာရွင္လွည့္ရွာေတာ႔တာပဲ။(ဟြန္႔ လူမ်ား ငေပါႀကီးမွတ္လို႔။ သူ႔တပည့္လုပ္စရာလား။) ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ အဲ႔လိုအခါမ်ဳိးက်ရင္ေလထဲေဆာက္တဲ႔ တိုက္အိမ္ႀကီးေတြကို ေျပးေျပးျမင္မိေတာ႔တာပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္စီးပြားေရးရင္းႏွီးျမွဳတ္နွံမႈအပိုင္းက ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္တတ္မွရတယ္။

          ဥပမာ ဆိုၾကပါစို႔။ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေသာ နိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးတည္ေဆာက္ရာမွာမရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ႔ ပညာေရးက်န္းမာေရး အသုံးစားရိတ္ေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္က အားပါးတရႀကီးကူးတို႔ဆိပ္မွာ မႈိ႔အိပ္ဖြင္႔သလို ဖြင္႔ခ် သြန္ခ်လိုက္တယ္ ဆိုပါစို႔။ နဂိုက ကုတင္ ၁၀၀၀ဆန္႔ေဆးရုံႀကီးကို ဖြဲ႔စည္းပုံတိုးခ်ဲ႕ၿပီး ကုတင္ ၃၀၀၀ လို႔ အဆင္႔ျမွင္႔ေပးလိုက္တယ္ထား။  လူနာေဆာင္ အသစ္ႀကီးေတြ၊
ေခတ္မီစက္ကိရိယာပစၥည္းေတြကိုခဏအသာထားလိုက္စမ္းပါဦးေလ။ ေလာေလာဆယ္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာက ေနာက္ထပ္ ကုတင္ အလုံး ၂၀၀၀ဝယ္ရေတာ႔မယ္။ ဘယ္စတိုးဆိုင္မွာမွ ကုတင္အလုံး ၂၀၀၀ လက္ညွဳိးထိုးျပစရာ အဆင္သင္႔မရွိဘူး။ဒါေပမယ္႔ လိုအပ္တဲ႔ ကုတင္အလုံး ၂၀၀၀ ကို သတ္မွတ္ရက္အတြင္း ေဆးရုံကိုအေရာက္ပို႔ေပးနိုင္မယ္႔အထဲကခ်ိတ္ပိတ္တင္ဒါေခၚၿပီး ပစၥည္းလည္းအေကာင္းဆုံး၊ ေဈးလည္းအသက္သာဆုံးဆိုတဲ႔လူဆီက စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးအစည္းအေဝးဆုံးျဖတ္ခ်က္အရဆို ဝယ္ၾကတယ္။ အဲ႔ဒီီေတာ႔ ေရာင္းမယ္႔လူဟာ သူ႔လက္ထဲ ကုတင္ ၂၀၀၀ျပစရာမလိုဘူး။ စာရြက္ကေလးေပၚ ပစၥည္းနမူနာကေလး ျပလို႔ အရုပ္ေရးေရာင္းတာ။ အရင္းဘယ္ေလာက္၊အျမတ္ဘယ္ေလာက္၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ခဘယ္ေလာက္။ ဘာမွ တြက္စရာမလိုဘူး။ ေဈးၿပဳိင္တင္ဒါမွာ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ဝင္ရမလဲပဲ သိစရာလိုတယ္။ ဒီေနရာ ဒီေလလံပြဲဟာ သူ႔အတြက္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ရည္စူးၿပီးသားလူရွိမရွိဆိုတာလည္း သိမွရတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာလုပ္သလို “ကၽြန္ေတာ္္တို႔ကုမၸဏီက ကုန္ပစၥည္းမ်ားဟာအရည္အေသြးကဘယ္လို၊ ဝါရန္တီကဘယ္လို၊ မိန္တိန္းနန္႔က ဘယ္႔ႏွယ္” ေတြ လာမေျပာနဲ႔။ အဲ႔ဒါေတြသည္မွာ မလိုဘူး။ ကိုယ္႔ဆီက ႀကိဳက္ေရာင္းႀကိဳက္ဝယ္။ “ငါ႔လက္ကလြတ္ ျဗြတ္” စံနစ္။ သည္ေန႔ဝယ္ၿပီးေနာက္ေန႔ပ်က္သြားရင္ လႊင္႔သာပစ္လိုက္။ ကြန္ပလိန္႔တက္စရာ ကုမၸဏီက ရုံးခန္းေတာင္ မရွိဘူး။ခါေတာ္မွီ။

         ဒါက ဝယ္တဲ႔လူအပိုင္းပဲ ရွိေသးတာ။ ေရာင္းတဲ႔လူအပိုင္းကို သြားၾကည့္ၾကဦးစို႔။ဒါမ်ဳိးကို ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ခြင္ လို႔ေခၚတယ္။ ခြင္မရွိပဲ ခြင္မဖန္ပဲ ဘာကိုမွ လုပ္စားလို႔မရဘူး။ေဟာအခု စိုင္ေကာ္လို႔ ျခဳံေပၚေရာက္။ လူႀကီးနဲ႔ နီးစပ္ၿပီး ခြင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု မိသြားၿပီ။(ေဆးခြင္ ေဆးခြင္) တင္ဒါေအာင္ထားတာ ကုတင္အလုံး ၂၀၀၀။ ကိုယ္႔ဆီမွာရွိတာ နွစ္ဒါဇင္ေတာင္မျပည့္။ ဆိုင္တကာလွည့္ ရွိသမွ်ကုတင္ေတြ အကုန္လိုက္သိမ္း။ ႏိုင္ငံျခားကလွမ္းမွာ။ သေဘၤာႀကီးနဲ႔ပါလာမယ္ေျပာထား။ ရွိရွိသမွ် တံခါးမွဴးဒတၱေတြအကုန္ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ေဝထား။ ဒါ လူႀကီးပစၥည္းေတြ။မၾကာေစရန္ ရတနာေခၽြရန္ ရာကုေဋအျမန္ဆိုတဲ႔အတိုင္းေပါ႔။ သူတို႔တတ္ပါတယ္။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လိုက္တဲ႔အခ်ိန္ကေနပစၥည္းေတြအပ္ၿပီးတဲ႔အထိ အားလုံးေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္ၿပီဆိုမွ လက္ဝါးခ်င္းရိုက္လိုက္ေတာ႔။ေအာင္ၿပီ သား ေအာင္ၿပီ။ ဒါ ဥပမာေပးတာေနာ္။ အခ်ိန္တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ အဲသည္သေဘာအတိုင္းပဲစီးပြားေရး လုပ္ၾကရတယ္။ ဂိမ္းကစားသလိုေပါ႔။ တစ္ပြဲသိမ္းလို႔ တစ္ခ်ီပြရင္ ေနာက္တစ္ပြဲဆက္တက္ၾကမယ္။အဲ႔သလို အရာခပ္သိမ္း ၾကံတိုင္းေအာင္ ေဆာင္တိုင္းေျမာက္ေနဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဘယ္အရပ္သားတတ္ႏိုင္သလဲ ေျပာစမ္းပါ။ တကယ္လို႔မ်ား တေနရာရာမွာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ ၾကန္႔ၾကာတစ္ဆို႔သြားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔အစြမ္းအစနဲ႔ ရွင္းႏိုင္ရွင္း၊ မရွင္းနိုင္ ပတ္ရႈတ္ကုန္ၾကေရာ။

          အရာရာ မတည္ၿမဲတဲ႔ သခၤါရေလာကႀကီးထဲမွာ ကိုယ္တို႔ဆီက စီးပြားေရးရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈမ်ားဟာအေကာင္အထည္ မျမင္ရေသာ လုပ္ပိုင္ခြင္႔အာဏာဆိုတဲ႔ ေလဟာနယ္ထဲမွာ တိုက္အိမ္ႀကီးလည္းေဆာက္ၾကတယ္။တံတားႀကီးလည္းခင္းၾကတယ္။ နန္းေတာ္ႀကီးလည္း တည္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာင္းလဲေသာ သခၤါရတရားအရသူတို႔ရဲ႕တည္မွီရာ အာဏာပိုင္ႀကီး ယိမ္းယိုင္သြားတဲ႔အခါ ဘယ္ေလာက္ပဲ စံနစ္တက် အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ၿပီးသားဘုံဗိမၼာန္ႀကီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ေလထဲေဆာက္တဲ႔တိုက္အိမ္မွန္း သိသာသြားေတာ႔တယ္။ သတင္းစာထဲမွာဟိုးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ေနတဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းစုႀကီးက ထင္ရွားတဲ႔ ဥပမာတစ္ခုပါပဲ။ သူေရာက္ခဲ႔တဲ႔ေနရာဟာရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာ ပါခ်ီပါခ်ဲ႕ လိမ္စားညာစား အာဝါဒါးကန္ထရိုက္အဆင္႔အတန္းမ်ဳိးေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း လူေတြအမ်ားႀကီး ယုံၾကည္အပ္နွံၿပီး ခြင္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္ထားႏိုင္ခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ သူေလထဲေဆာက္တဲ႔ တိုက္ေတြၿပဳိတဲ႔အခါ ရွိသမွ်စည္းစိမ္ေတြ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းရုံတင္မကဘူး။ လူလိမ္လူညာ၊ ကတိမတည္တဲ႔သူ၊ ငါးျပားဖိုးမွ ယုံစားဖို႔ မေကာင္းတဲ႔သူ၊ အမႈတစ္သန္းနဲ႔ မေသမခ်င္းေထာင္ထဲကိုသြားေစသတည္း ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္သြားတယ္။

          အဲဒီလူႀကီးနဲ႔ကိုယ္နဲ႔က နံမယ္ေတာင္ မမွတ္မိတာမို႔ ဘုမသိဘမသိ သူ႔ဘက္ကေရွ႕ေနလိုက္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ပိုက္ဆံေတြ ဆုံးတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ သူဟာ လူလိမ္ေပါ႔။ဒါေပမယ္႔ အဲသည္ပိုက္ဆံေတြမဆုံးပဲ ကတိအတိုင္း ၿပီးေအာင္ေဆာက္သြားနိုင္ရင္ေတာ႔
ေလးစားေလာက္ေသာလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေပါ႔။ အဲသည္ပုံရိပ္ႏွစ္ခုအၾကားမွာ ကာယကံရွင္က တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ သူေလာ္မာၿပီးလူတကာကိုလိမ္စားလိုက္မယ္ဟဲ႔လို႔ လုပ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး။ မလိမ္မျဖစ္ လိမ္ရတဲ႔ဘဝေရာက္ေအာင္အေၾကာင္းတစ္ခုက တြန္းပို႔သြားတာ။ သူ႔လိုမ်ဳိးလူေတြ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးေလာကထဲမွာတပုံႀကီးပဲ။ အခ်ီႀကီးၾကံလာခဲ႔ၿပီးမွ ဘဝပါပ်က္သြားရတာ။ သူေဌးျဖစ္မလား ေခြးျဖစ္မလားဆိုတာကိုယ္႔စြမ္းေဆာင္ရည္ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ဝီရိယ သက္သက္ထက္ သူတပါးဘုန္းရိပ္ကံရိပ္ကို မွီထားရတာေၾကာင္႔ျဖစ္ရေလတယ္ လို႔ ထင္မိတာပဲ။ ကိုယ္နဲ႔အင္မတန္ ရင္းႏွီးတဲ႔သူေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္စီးပြားေရးေလာကထဲမွာမသိသူမရွိ၊ သိကၡာရွိရွိ၊ နံမယ္ေကာင္းတစ္လုံးနဲ႔ ေနလာသူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေအာင္ျမင္လာတာလည္းေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္တဲ႔ေနရာမွာလည္း သူ႔ကို ဘယ္သူမွမမီဘူး။ သူလည္းေလထဲမွာ တိုက္အိမ္အႀကီးႀကီးေဆာက္တယ္။ နည္းနည္းေနာေနာတိုက္အိမ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာကြန္ဒိုမီနီယမ္ မျမင္ဖူးခင္ကတည္းက သူေဆာက္ေနၿပီ။ သူ႔လက္နဲ႔ထိသမွ် ေရႊျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာစီးပြားဥစၥာေတြဟာ ဆူနာမီအလားကို တရိပ္ရိပ္တက္လာခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔တိုက္အိမ္ႀကီး ၿပဳိသြားတယ္။အျပင္ရန္၊ အတြင္းရန္၊ အထက္ရန္၊ ေအာက္ရန္ေတြ ဆုံလာတဲ႔အခုိက္ သူ႔ေရွ႕လူေတြ ျဖစ္တဲ႔အတိုင္းသူလည္းအျမစ္ကေနအလွဲခံလိုက္ရတယ္။ လူလိမ္လူညာအျဖစ္ တရားစြဲအမဲဖ်က္ေနၾကတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွမလိမ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္႔ေလာက္သိတဲ႔သူ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိခဲ႔ၿပီ။မကန္ေသာ္ ေျပးရုံသာရွိၿပီ။ ေပၚလစီအေျပာင္းအလဲနဲ႔ ကားေဈးကြက္ ကေမာက္ကမျဖစ္ခ်ိန္မွာ ရႈိးရြမ္းပိတ္ၿပီးဝါးရမ္းေျပးလုပ္ရတဲ႔သူေတြလည္း တပုံႀကီး။ သူတို႔လည္း ကိုယ္နဲ႔သိတဲ႔လူေတြပါတာပဲ။ လူလိမ္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ စီးပြားေရး လုပ္စားသူေတြ။ ဒါေပမယ္႔ ကတိမတည္ပဲ ပိုက္ဆံေတြဆုံးကုန္မွေတာ႔လိမ္တာမဟုတ္လို႔ ဘာတုန္း။ ေခ်းထားတဲ႔ ပိုက္ဆံျပန္မေပးတာကေရာ ကလိမ္က်စ္မဟုတ္လို႔ ဘာတုန္း။တကယ္လို႔မ်ား ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ေတာ႔မယ္လို႔ အထုပ္ႀကီးအထည္ႀကီးနဲ႔ နိုင္ငံျခားကျပန္လာမယ္႔သူေတြဟာ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ သည္လိုျဖစ္တတ္တဲ႔သေဘာကေလးေတြကို ေတြးမွ ေတြးထားမိပါေလစလို႔ သတိေပးခ်င္တာပါ။ သည္ဘက္အရပ္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္တတ္မွရမယ္။အခန္႔မသင္႔လို႔ ၿပိဳလဲသြားခဲ႔သည္ရွိေသာ္ ေလထဲမွာမို႔လို႔ အက်မနာဘူးလို႔ မထင္နဲ႔။ ဘဝပါပ်က္သြားတာခဏခဏ ျမင္ဖူးတယ္ လို႔ ေျပာခ်င္တာ။

          ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ကိုယ္ျပန္လာၿပီး ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံအေျခခ်လို႔ကိုယ္႔အတြက္ေရာ တိုင္းျပည္အတြက္ပါ Brain Gain ျဖစ္ေစခ်င္ရင္၊ Financial Gain ျဖစ္ခ်င္ရင္ေလထဲမွာေတာ႔ တိုက္အိမ္ေဆာက္ဖို႔ မစဥ္းစားပါနဲ႔။ ေဖာင္ေဒးရွင္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခုေတာ႔ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိမွ ျဖစ္မွာပါ။ အဲ႔ဒီေဖာင္ေဒးရွင္းက “ငါးႏွစ္ေလာက္ ဆက္ေပးလုပ္ပါဦး။စကၤာပူလို ျဖစ္သြားေစရမယ္။” လို႔ မရွက္မေၾကာက္ အာမခံရဲသူႀကီး မဟုတ္ဘူး။ (ေျမနီကုန္းလွည္းတန္း တံတားႏွစ္ခုနဲ႔တင္ ငါးႏွစ္ကုန္ခဲ႔တာ သူမဟုတ္သလိုပဲ) ဆြယ္တာကေလးထိုးၿပီး သိန္းရာေထာင္ခ်ီေရာင္းလို႔ရတဲ႔ဘြားေတာ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ (အခုေလာေလာဆယ္ သူနဲ႔ စကားမေျပာဘူး၊ သူတက္တဲ႔ပြဲေတြ လုံးဝမတက္ဘူးလို႔ဘူးခံေနတဲ႔ ခရိုနီႀကီးေတြဟာ ဘြားေတာ္ႀကီး အာဏာရၾကည့္။ ေန႔မကူးဘူး။ ေျပးကပ္ၾကမွာ။) ဘယ္အစိုးရတက္တက္အဂတိလိုက္စားျခင္းကင္းေသာ ဌာနဆိုင္ရာနဲ႔ တပ္ဘက္အရပ္ဘက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အားေကာင္းလာမွျဖစ္မွာ။ တရားမဝင္ေငြေၾကးမ်ား ခဝါခ်ျခင္းကင္းေသာ၊ အာဏာရွင္အေပၚ မွီခိုျခင္းကင္းေသာဘဏ္စံနစ္လည္း ရွိမွ ျဖစ္မွာ။ ဆုေတာင္းေလ ဆုေတာင္း။ ဆုေတာင္းျပည့္ေတာ႔ ျပန္လာခဲ႔။ ဟုတ္ၿပီလား။