သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၃
က်ေနာ္တုိ႔ကို ခရိုင္ ႏိုင္ငံေရးမႉးရဲေဘာ္ တင္ရွိန္၊ ခရိုင္တပ္မႉး ရဲဲေဘာ္တင္ထြန္း ဆိုတဲ့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ဦး ဦးေဆာင္တဲ့ အဖဲြ႕က ႀကိဳဆို စကားေျပာခဲ့ ပါတယ္ (ဗကပ – တသၤာရီတိုင္း ဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၿမိတ္-ထားဝယ္ ညီညြတ္ေရး တပ္ဦး အျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းလုိက္ၿပီး ရဲေဘာ္တင္ထြန္းက တုိက္ပဲြမွာက်ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္) အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ အထဲမွာ သူတို႔ပါတီရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ၊ ထားဝယ္လူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈအေျခေနေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန အေတာ္ေလး စံုစံုလင္လင္ ပါဝင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက အေရးႀကိီးဆံုးအခ်က္ တခုကေတာ့ KNU နယ္ေျမဆီမသြားဘဲ သူတို႔ နယ္ေျမမွာ အေျခစိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ လုပ္လည္းရပါတယ္၊ သူတို႔မွာလည္း လက္နက္ေတြရိွပါတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္အျဖစ္ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။
ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္သစ္မ်ား ဝါးရင္းတုတ္ျဖင့္ စစ္ေရးေလ့က်င့္စဥ္
မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ကိုတင္ေလးနဲ႔ ကုိေက်ာ္ေအာင္၊ ကုိေအာင္မုိးျမတ္ (သူတုိ႔ ၂ ဦးဟာလည္း ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီး ေဒသမွာ အသတ္ခံရသလုိလုိနဲ႔ ကိုတင္ေလးနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားပါတယ္) အတိုး အပါအ၀င္ ထား၀ယ္ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕။ ကုိကုိဦး၊ မင္းသူ၊ ေက်ာ္ေဇာ၊ ထြန္းလင္းနဲ႔ တျခားတဦးအပါ၀င္ ဗကသ-ရန္ကုန္ ကုိယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕နဲ႔ ထား၀ယ္ဆႏၵျပပဲြကို သတင္းယူေနတဲ့ ထုိင္း TV ခ်ယ္နယ္ တခုက ေမာင္ေမာင္လို႔ ေခၚတဲ့ ထုိင္းသတင္းေထာက္ တဦးအပါအ၀င္ လူတဒါဇင္ေလာက္ဟာ ရေနာင္းသြားေရးအတြက္ မကဲ - ေက်ာက္အုိင္ကေန သရက္ေခ်ာင္းဘက္ ထြက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုလည္း မကဲ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး KNU နယ္ေျမဆီသြားဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ လူဦးေရက ၃၉ ဦး တိတိ။ ဒီေန႔ခရီးကေတာ့ တကယ့္ကုိ ေတာတြင္း ခရီးစဥ္ပါပဲ။ အရင္လုိ ထား၀ယ္ရြာေတြကို မေတြ႕ရေတာ့ဘဲ ကရင္ရြာေလးေတြ၊ တဲအိ္မ္ေလးေတြ ဟုိတစု ဒီတစုကိုသာ ေတြ႕ရၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို ထမင္း ထုပ္ေပးမယ့္လူ၊ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးမယ့္ လူလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ လမ္းဆုိလုိ႔ မယ္မယ္ရရမရွိဘဲ ေရွ႕ကလမ္းျပ ဗကပ ရဲေဘာ္သြားတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ တန္းစီၿပီး ေနာက္ကလုိက္၊ ေရေခ်ာင္းျဖတ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူခ်ေပးတဲ့ ႀကိဳးတန္းကို ကုိင္ၿပီး ကူးၾက၊ ျမမာလာဖိနပ္စီးတဲ့ ကိုေရႊေက်ာင္းေတာ္သားေတြ ခမ်ာမွာလည္း ညည္းသူညည္း၊ “အေမေရ အေမ့သား အျဖစ္ကုိ ၾကည့္လွည့္ပါဦး” လုိ႔ ေအာ္သူေအာ္၊ ပုဆုိးကို ကြင္းသုိင္းသူသုိင္း၊ ျမမာလာကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ဖိနပ္ မပါဘဲ ေလွ်ာက္သူ ေလွ်ာက္နဲ႔ ညေန ၄ နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ေတာင္သံုးဆယ္ အတက္ စမ္းေခ်ာင္းေလး ေဘးက ေတာအုပ္ေလး ထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း စခန္းခ် ညအိပ္ဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။
အခ်ိန္က ေစာေနေသးတယ္ ဆုိေပမယ့္ ေတာထူၿပီး ေနေရာင္ ေကာင္းေကာင္း မရတဲ့အတြက္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လုိ႔ မရေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒီညဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ခ်က္၊ ကုိယ္စားဖို႔ငါးကို ေခ်ာင္းထဲမွာ ကို္ယ့္ဟာကိုယ္ ဖမ္း၊ နီးတဲ့ သစ္ရြက္ကိုခူးၿပီး ဟင္းခ်ိဳခ်က္တဲ့အိုးထဲထည့္တဲ့ အမွတ္တရည ျဖစ္တဲ့အျပင္ အိုးအိမ္မဲ့ ဘဝနဲ႔ ေက်ာက္တံုးေတြ၊ ေျမႀကီးေတြေပၚမွာ သစ္ရြက္ေတြခင္းၿပီး အိပ္ရတဲ့ ပထမဆံုး ညလည္းျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ ပါလာတဲ့ လူ ၄ဝ ေက်ာ္ထဲက အမ်ားစုဟာ က်ေနာ့္လိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထမင္း မခ်က္ဖူး ၾကတဲ့ အျပင္ အခုလို မီးဖိုမရိွတဲ့ ေတာထဲမွာ ဘယ္ကစၿပီး မီးေမႊးရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုၿခံဳေရး လိုက္ေပးတဲ့ ဗကပ ရဲေဘာ္ ၂ ဦးက ေတာတြင္း ထမင္းခ်က္နည္းကို ျပေပးၿပီး ေက်ာင္းသားမဟုတ္တဲ့ ရြာသား ၅ ဦးေလာက္က ဦးေဆာင္စီမံေပးခဲ့တဲ့ အျပင္ ေခ်ာင္းထဲက ငါးပါဖမ္းၿပီး ဟင္းခ်က္ေပးတဲ့အတြက္ အေတာ္အဆင္ေျပ ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခရီးပမ္းၿပီး သစ္ပင္ေျခရင္းမွာ တံုးလံုးလဲွ အိပ္ေပ်ာ္ကုန္တဲ့အတြက္ အဲဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ပထမဆံုး ေတာတြင္း ညစာကိုေတာင္ မစားလုိက္ရရွာပါဘူး။
ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔သာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေပမယ့္ အိပ္ဖုိ႔ အခင္းအက်င္းက ဘာမွမရွိပါဘူး။ ေက်ာက္တုံးေတြ ေပၚမွာ ရသမွ် သစ္ရြက္ေတြကို ခင္းအိပ္ၾကရၿပီး မုိးကလည္း တဖြဲဖြဲရြာ၊ ျခင္ကကုိက္၊ ကၽြတ္က တြယ္ဆုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္လုိ႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ က်ားဟိန္းသံ လုိလုိ ၾကားမိတဲ့အတြက္ ေတာေကာင္ေတြ ထြက္လာရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလုိ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က စိုးရိမ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗကပ လမ္းျပကေတာ့ သူရဲ႕ AK ေသနတ္ကိုျပပီး ဘာမွမပူနဲ႔ ေဟာဒီမွာ ေတြ႕လားလုိ႔ အားေပးစကား ေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ညဟာ ဘယ္လုိ ကုန္သြားမွန္းမသိပါဘူး။
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြၾကား အခုအခိ်န္ထိ ေျပာစမွတ္ က်န္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ေတာင္သံုးဆယ္ ကို စတက္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္တသက္ တက္ဖူးသေလာက္ ေတာင္ေတြထဲမွာ အျမင့္ဆံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အခက္ခဲဆံုး တက္ရတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးတခုပါ။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက တက္ဖူးတဲ့ ထားဝယ္က ေတာင္မိုးေတာင္ဟာ အေတာ္ျမင့္ေပမယ့္ လူေတြတက္ေနက် လမ္းေၾကာင္းရိွတဲ့ေတာင္မို႔ ဘာမွအခက္ခဲ မရိွပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ေတာင္တက္တယ္ ဆိုတာက ဝတ္စံုေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ အေသအခ်ာနဲ႔ ေႏြရာသီမွာ အေပ်ာ္တမ္းတက္တာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္ တက္ေနရတဲ့ ေတာင္ကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး ကို္ယ္ကေရြးခ်ယ္ၿပီး ေႏြရာသီမွာ အေပ်ာ္တက္ေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးေတြက ရြာ၊ လမ္းကလည္းမရိွ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာဆို လက္ဆဲြစရာ သစ္ပင္လည္းမရိွ၊ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ဆဲြမိဆဲြရာကို ကုိင္ရင္းနဲ႔ လက္ဖ၀ါးေတြ ကြဲရွ၊ ေသြးေတြထြက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ ရံြ႕အနီေရာင္ေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္နံရံႀကီးကို ဒီအတိုင္း တြယ္တက္ ေနရတဲ့အလုပ္က က်ေနာ္တို႔အဖို႔ေတာ့ တကယ့္ကို စြန္႔စားခန္းႀကီးပါ။
“အေမေရကယ္ပါဦး” ဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ထုံးစံအတုိင္း အမ်ိဳးမ်ဳိး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိေနတဲ့ ၾကားထဲ ထူးထူးျခားျခား ထြက္လာတဲ့ အသံတခုကေတာ့ “က်ေနာ္ေတာ့ ဒီေတာင္ကုိ မေက်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ပစ္သတ္ၿပီး ထားခ်င္လည္း ထားခဲ့ေတာ့၊ က်ေနာ္ ဆက္မတက္ ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရး မလုပ္ရရင္လည္း ေနပါေစေတာ့” ဆုိၿပီး ငုိသံနဲ႔ ေအာ္ေျပာလုိက္တဲ့ ထား၀ယ္ေကာလိပ္က စိုးေအာင္ခင္ (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးေဒသမွာ အသတ္ခံရသလုိလုိနဲ႔ ေရွ႕ေန ဦးျမင့္သိန္းနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) ရဲ႕ အသံျဖစ္ပါတယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေအာ္သံမ်ဳိးၾကားရင္ ၀ုိင္းဟားၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ တဦးမွ မဟားႏုိင္ ၾကပါဘူး။ အားလုံးဟာ သူ႔လုိ႔ပဲ ေအာ္ငုိခ်င္တဲ့ လူခ်ည္းျဖစ္ေနပုံ ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကလည္း ကူမတြဲႏုိင္တဲ့အတြက္ ဗကပ ရဲေဘာ္ကုိပဲ ကူၿပီးတြဲခုိင္းလုိက္ရပါတယ္။
တကယ္တမ္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေတာင္တက္တဲ့ အေရးဟာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ အဖို႔ ေသခန္းရွင္ခန္း စြန္႔စားမႈႀကီးျဖစ္ေနေပမယ့္ ဗကပ ရဲေဘာ္အတြက္ကေတာ့ ေန႔စဥ္ လုပ္ေနၾက ထမင္းစား၊ ေရေသာက္တဲ့ အလုပ္ထက္ ပိုခက္ပံု မေပၚပါဘူး။ သူ႔အတြက္ အားလံုးက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ေနာက္ပုိင္း ျပန္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ဒါေတြအားလုံးဟာ အေလ့အက်င့္နဲ႔ ဆုိင္ပုံရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေတာခုိကာစက အဲဒီလုိ ခဲရာခဲဆစ္ သြားခဲ့ရတဲ့ ေတာင္ေတြဟာ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေရွ႕တန္းျပန္ဆင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ အခု ဗကပ ရဲေဘာ္သြားသလုိပဲ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ေတာင္တက္၊ ၿခံဳတုိး လုပ္ႏိုင္လာခဲ့လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
“မယ္ညား … ပါသား ...။ ေယာ့ေထာ္ကလိုး...”
“ေရွ႕ၾကည့္ ...သတိ … ေသနတ္ထမ္း … ” လို႔ ကရင္ဘာသာနဲ႔ အမိန္႔ေပးသံ၊ သံၿပိဳင္ေအာ္သံေတြ ပဲ့တင္ရိုက္ေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ တနသၤာရီျမစ္ရဲ႕ ေခ်ာင္းလက္တက္ ဘန္းေခ်ာင္း နေဘးက KNU တပ္ခဲြ ၁ စခန္း စစ္ေရးျပ ေလ့က်င့္ကြင္းက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသံေတြျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔၊ စစ္တပ္ကို ျပန္တိုက္ဖို႔ ကရင္ေတြဆီမွာ ေသနတ္သြားယူမယ္၊ စစ္သင္တန္း တပတ္ေလာက္ တက္ၿပီးရင္ စစ္တပ္ကုိ ျပန္တိုက္မယ္ဆုိၿပီး ထြက္လာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုဟာ ကရင္နယ္ဆီ တကယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေသနတ္အစစ္ကို မကုိင္ရဘဲ ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနပ္နဲ႔ စစ္သင္တန္း တက္ေနရတဲ့အေပၚ အေတာ္စိတ္ပ်က္ ေနမိပါတယ္။
ေနာက္တခါ ဗမာလုိမေျပာဘဲ ကရင္ဘာသာနဲ႔ အမိန္႔ေပးမယ္ ဆုိတဲ့အေပၚ အျငင္းပြားၾက ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး မွာေတာ့ တျခားေရြးစရာ သိပ္မရွိတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ေပးတဲ့သင္တန္းမွာ သူတုိ႔ဘာသာနဲ႔မွ ျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပးတဲ့သင္တန္းက က်ေနာ္တုိ႔ အေရးေပၚလုိေနတဲ့ ေသနတ္ပစ္နည္း၊ ျဖဳတ္နည္း၊ ျပင္နည္း သင္တန္းမဟုတ္ဘဲ ဘယ္ - ညာ နင္းတဲ့ စစ္ေရးျပ သင္တန္း ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ပိုဆုိးတာက ကရင္ေတြျပတဲ့ စစ္ေရးျပထဲမွာ ေရွ႕လွည့္၊ ေနာက္လွည့္ အကြက္ေတြဟာ အေတာ္ ကိုးယုိးကားယားႏုိင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လုံး၀ အဆင္မေျပပါဘူး။
က်ေနာ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားက လမ္းစဥ္လူငယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ အရန္မီးသတ္၊ ၾကက္ေျခနီ စသျဖင့္ တက္ဖူး ၿပီးသူေတြျဖစ္တဲ့တြက္ အေျခခံ စစ္ေရးျပေလာက္ကေတာ့ ကၽြမ္းၿပီးသားပါ။ အခု သင္တန္းေပးေနတဲ့ ကရင္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေယာက္ဖထက္ အမ်ားႀကီး သာသူခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္ (ေယာက္ဖဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကို ထား၀ယ္မွာ သိပ္မၾကားဘူးေပမယ့္ KNU နယ္ထဲမွာေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ အဲဒီ စကားလုံးနဲ႔ အရင္ဆုံး မိတ္ဆက္ရပါတယ္)
က်ေနာ္တုိ႔ တတ္ထားတဲ့ စစ္ေရးျပနဲ႔ KNU က သင္ေပးေနတဲ့ စစ္ေရးျပ အေျခခံအားျဖင့္ သိပ္မကြာေပမယ့္ အဲဒီ ေသနတ္ ထမ္းၿပီး ေနာက္လွည့္တဲ့ အကြက္၊ ေနာက္တလွမ္းဆုတ္တဲ့ အကြက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ေျခတလွမ္း ေနာက္ဆုတ္ၿပီးမွ ကိုယ္ကုိလွည့္တာပါ။ KNU ကေတာ့ ေျခေထာက္ ကိုေနာက္တလွမ္း မဆုတ္ဘဲ ေရွ႕ေျခရဲ႕ ဖေနာင့္ေလာက္ အထိပဲ ဆုတ္ၿပီး ကိုယ္ကုိ တပတ္လွည့္တဲ့အခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ တကယ္ အဆင္မေျပတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဒီလို “မယ္ည ... ပါသား” ေအာ္ေနဖို႔ က်ေနာ္တို႔မွာ စိတ္ကူးမရိွပါဘူး။ KNU က လက္နက္ မေပးႏိုင္ရင္ ထိုင္းနယ္စပ္အထိ အျမန္သြားမယ္၊ ဟိုမွာ ေက်ာင္းသားတပ္ ဖဲြ႔ေနၿပီ၊ အေမရိကန္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက ေပးမယ့္ လက္နက္ေတြယူၿပီး အျမန္ဆံုးျပန္တိုက္မယ္၊ တိုက္ပဲြက အေရးႀကီးတယ္၊ ဘယ္ညာ နင္းတာေလာက္ကေတာ့ ဒီအထိ လာသင္စရာ မလိုပါဘူးဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ဘက္က KNU နယ္ေျမတာဝန္ခံေတြကို ထပ္ခါထပ္ခါ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ KNU ကဆယ္ဒုိၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒ ဖဒုိ ေရးမြန္ဗူး၊ တပ္ခဲြမႉး ဗုိလ္မႉး ခဲရုိနဲ႔ ဒု ခြဲမႉး ဗုိလ္ႀကီးဖားခေလး (အခု ေနာ္ေ၀း ေရာက္ေနသူ) တုိ႔ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿပံဳးေနၾကပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနမယ့္အစား KNU က ေပးတဲ့ စစ္သင္တန္းကို တက္ေနတာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အားလံုးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဝါးေတာထဲဝင္ စိတ္ႀကိဳက္ ဝါးလံုးေတြခုတ္၊ ဝါးရင္းတုတ္ကို အေခ်ာသတ္၊ တခ်ိဳ႕ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ဝါးရင္းတုတ္ကို ေသနတ္ပံုထြက္ေအာင္ က်ည္ေဘာက္စ္ ထည့္တာမ်ိဳးနဲ႔ ပုံေဖာ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မိုးရြာေနပူမေရွာင္ ၿမိဳ႕နယ္မႉး ရံုးေရွ႕က KNU အလံတိုင္ကြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ စစ္သင္တန္း တက္ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဆိုလုိတာက က်ေနာ္တို႔မွာ အဝတ္အစားအပိုမပါ၊ သင္တန္းတက္ဖို႔အတြက္ သီးျခား ဝတ္စံုလည္းမရိွ၊ အိမ္က ပါလာတဲ့ လံုခ်ည္နဲ႔ပဲ သင္တန္းတက္၊ ညေန ဘားတိုက္ ျပန္ေရာက္ရင္ ခၽြတ္ၿပီး မီးခိုးတိုက္ ျပန္ဝတ္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဘားတိုက္ဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔အတြက္ သီးျခားေဆာက္ေပးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕နယ္ရံုးနဲ႔ တပ္ခဲြမႉး ရံုးၾကားက ျမက္ေတာထဲမွာ ယာယီ အစည္းေဝးခန္းရဲ႕ တဲအုိပ်က္ထဲ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေနရာခ်ေပးထားတာပါ။ မိုးကလည္းရြာ၊ ေလကလည္းတိုက္၊ အကာကလည္းမရွိ၊ ဖက္မိုးကလည္းယို၊ ျခင္ကလည္းကိုက္ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဝါးျခမ္းျပား ၾကမ္းျပင္ကိုပဲ နည္းနည္းစီခြာၿပီး မီးဖိုရင္းနဲ႔ ျခင္ရန္ကို ကာကြယ္ရပါတယ္။ အစားအေသာက္ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ညာအုိးထီး (ငါးပိရည္) ကုိေတာ့ KNU စားဖိုက ေကၽြးတဲ့အတြက္ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ပထမပုိင္းေတာ့ ငါတုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ငါးပိရည္နဲ႔ ထမင္းေကၽြးၿပီး သူတုိ႔က အသားငါး ဟင္းေတြနဲ႔မ်ား အရင္စားသြားသလားလုိ႔ က်ေနာ္ သံသယ ၀င္မိပါေသးတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး သူတုိလည္း ဒီအတုိင္းပဲ စားေနတာ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေနၿပိီလုိ႔ KNU ၿမိဳ႕နယ္မႉးက က်ေနာ့္ကုိ ရွင္းျပပါတယ္။
ဒီလုိဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အသား မစားႏိုင္ရင္ေတာင္ ငရုတ္သီးေလး၊ ၾကက္သြန္ေလး၊ ငါးေျခာက္ေလးေတာ့ ရွာမွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အစည္းအေ၀းထုိင္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထား၀ယ္က ပါလာတဲ့ သမဂၢ ရန္ပုံေငြကို ထုတ္သုံးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ရပါတယ္။ အနီးအနားက ကေထာင္းနီ ရြာဆီ ေခ်ာင္းသံုးတန္ေလာက္ျဖတ္၊ လက္ေလွာ္ေလွကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ေစ်းသြား၀ယ္ရပါတယ္။
အဲဒီကာလက ငတ္ေပါက္မ်ား ဘယ္ေလာက္အထိ ဆုိးသလဲဆုိရင္ KNU စားဖုိေဆာင္က အစားအစာကို ဘယ္လုိမွ မစားႏိုင္ ေတာ့တာပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေတာထဲေရာက္ခါစ မုိ႔လို႔လည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ထမင္းတခါမွ မခ်က္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္လည္း ဒီစခန္း မွာေတာ့ မုိးၿပဲဒယ္နဲ႔ေတာင္ ထမင္းခ်က္တတ္ လာခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဟင္းခ်က္နည္းေတာ့ မတတ္လုိက္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ခ်က္စရာ ဟင္းမရွိလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တေန႔တေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ စားရတဲ့ ဟင္းထဲမွာ ငါးပိရည္တမ်ဳိး (ဒီငါးပိက အေတာ္ဆုိးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ထား၀ယ္မွာစားေနတဲ့ ငါးပိနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူး) အမ်ဳိးအမည္မသိတဲ့ ဟင္းရြက္ျပဳတ္တခ်ဳိ႕၊ တခါတေလ ကံေကာင္းတဲ့ေန႔ဆုိရင္ ဒန္အုိး အႀကီးႀကီးထဲ ေရ ၃ ဂါလန္ေလာက္ထည့္ၿပီး ေက်ာက္ဖရံုသီးလုိ၊ သေဘာၤသီးလုိ အတုံး ၂၀ ေလာက္ထည့္ျပဳတ္ထားတဲ့ ဟင္းခ်ဳိလုိဟင္း တမ်ဳိးကုိ စားသုံးခြင့္ ရပါတယ္။
အသက္စြန္႔ၿပီး တုိက္ပဲြ၀င္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၾကသူေတြ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဒီလုိအစားအေသာက္ မ်ဳိးကိုေတာ့ သိပ္ မခံႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူတခ်ိဳ႕ကဆုိရင္ “သင္တန္းကလည္း ၀ါးရင္းတုတ္၊ စားရတာလည္း သစ္ရြက္ျပဳတ္ ဆုိရင္ေတာ့ တုိက္ပဲြမ၀င္ခင္၊ ေသနတ္အစစ္မရခင္ လုံးပါးပါး သြားလိမ့္မယ္။ ထား၀ယ္ ျပန္ပီး ဂ်င္ကလိနဲ႔ ျပန္တုိက္တာကမွ အလုပ္ ျဖစ္ဦးမယ္” လုိ႔ ေျပာဆုိၿပီး အိမ္ျပန္သြားၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီတလတာ ကာလအတြင္း အသစ္ထပ္ေရာက္လာသူ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီး ျပန္၀င္သြားသူက ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ေသနတ္ျမန္ျမန္လုိခ်င္ရင္ KNU ထဲ ၀င္ပါလားဆုိၿပီး မဲဆြယ္တာမ်ိဳး ကလည္း မသိမသာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ဟိႏၵားမုိင္းကေန ၀င္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လာေရာက္ ပူးေပါင္တဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ ၉ ဦးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုကိုစြန္႔ၿပီး KNU တပ္ထဲ ၀င္သြားပါေလေရာ။
ဒီလုိ အေျခေနမွာ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္တုိ႔ကို အားေပးစကားလာေျပာတဲ့ ကရင္ စစ္ဗုိလ္တဦးကေတာ့ ဗုိလ္ဒါးေက်ာ္ (အခု KNU တပ္မဟာ ၄ မႉး ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ဒါးေက်ာ္) ျဖစ္ပါတယ္။ သူ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္ ကရင္စစ္ဗုိလ္ ထား၀ယ္သားတဦးက ထား၀ယ္လုိ အားေပးစကား ေျပာတဲ့အေပၚ က်ေနာ္တုိ႔ အားတက္မိတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ KNU တပ္မဟာ ၄ ေခါင္းေဆာင္ေတြအၾကားမွာ ထား၀ယ္ ကရင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေပမယ့္ ဗုိလ္ဒါးေက်ာ္၊ ဗုိလ္ကက္နက္၊ ဗိုလ္လယ္၀ါး တုိ႔ကလဲြရင္ က်န္တဲ့ကရင္ အရာရွိေတြက ထား၀ယ္လုိ မေျပာဘဲ ကရင္နဲ႔ ဗမာလုိပဲေျပာၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ဒါးေက်ာ္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေလး အားတက္ လာေအာင္သာ ေျပာႏုိင္ခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အေရးေပၚလုိေနတဲ့ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ လက္နက္ေတြကို မဖန္တီး ေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ သီေဘာဘုိးဘက္က ဗဟုိေက်ာင္းသား ညီလာခံ၊ မင္းသမီးဘက္က တနသၤာရီတုိင္း ေက်ာင္းသား အစည္းအေ၀း အေျခေနေတြကို ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ လူ ၅၀၊ ၆၀ ေလာက္ဟာ တလေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့ အခါ မွာေတာ့ အင္အား ၄၀ အတိပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment