“ေမတၱာဟူသည္”

“ေမတၱာဟူသည္ စိမ္႔စမ္းရည္သို႔ တည္ၿငိမ္ေအးညံ့ ျမေရာင္ဖန္႔သား။ သိမ္႔သိမ္႔ရစ္ျခဳံ ကိုယ္၌လႈံမူ နံ႔ထုံမဥၨဴ ပ်ံ႕ေအးၾကဴသို႔ မတူၿပိဳင္ကင္း၊ သည္းထိခ်ဥ္းလိမ္႔။ ညွင္းညွင္းၿငိမ္႔ၿငိမ္႔ တသိမ္႔သိမ္႔ရွင္႔။ ဖိန္႔ဖိန္႔ေဖ်ာင္းမွ် ေျဖာက္မရသည္။ သာစြေမတၱာ၊ အရသာ အရသာ။”

          ဘဘဘိုကေလးတင္႔ေအာင္ေရးၿပီး အံတီထားဆိုခဲ႔တဲ႔ “ေမတၱာဟူသည္” သီခ်င္းကေလးဟာ နားေထာင္လိုက္တဲ႔အခါတိုင္း ၾကက္သီးေမြးညင္းထေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရင္ နားေထာင္ဖူးတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ျငင္းစရာရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ မၾကားဖူးသည့္တိုင္ေအာင္ေတာင္ ေမတၱာဆိုတဲ႔သေဘာကို သိျမင္ခံစားဖူးမယ္ဆိုရင္ သီခ်င္းထဲက စာသားေတြကို ကူးစက္ခံစားႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ ေျပာမယ္႔သာေျပာရတာပါ။ သည္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ေမတၱာဆိုတာ လူရႊင္ေတာ္ေလာက္ပဲ သိမယ္႔သူေတြၾကားထဲ ကၽြဲပါးေစာင္းတီး မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္ေနရာသြားသြား၊ ဘာစာေတြဖတ္လိုက္ဖတ္လိုက္ အမုန္းမီးေတြ၊ မနာလို ၀န္တို မေစၦရိယစကားသံေတြ ညံညံစာေနေတာ႔ သည္ကမာၻႀကီးမွာ ေမတၱာတရားေတြ ဆိတ္သုဥ္းကုန္ၿပီလား လို႔ေတာင္ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ႔္သားသမီး ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကလြဲရင္ တေလာကလုံးကို လူလို႔မမွတ္တဲ႔သူေတြမွာ ေမတၱာတရားရွိလိမ္႔ႏိုးနိး ထင္မိတာကိုက ကိုယ္႔အမွားပါေလ။ (အမွန္ေတာ႔ သူတို႔ကသာ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနသူေတြပါ။) ၾကာလာေတာ႔ ေမတၱာေတြ တုံးလြန္းတဲ႔ ေမတၱာတုံးႀကီးေတြကို ခနျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔ခြာၿပီး ကိုယ္႔ဘာသာ ခင္ရာမင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားနဲ႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ႏွီးေႏွာၿပီး ကူးးစက္ေလာင္ၿမဳိက္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ႏွလုံးသားကို ေမတၱာေရစင္ ပက္ျဖန္းလို႔ လန္းဆန္းေစရပါတယ္။

          သည္ရက္ပိုင္းအတြင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ကိုယ္႔စာဖတ္ပရိသတ္လို႔ ေျပာတဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္ကို ေရာက္ခဲ႔တယ္။ ျမင္တာနဲ႔ သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းတစ္ေယာက္လို မွတ္မိေနၿပီး ေရးထားတဲ႔ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာရတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တေအာင္႔ေလာက္ၾကာတဲ႔အခါမွာ သူက ကိုယ္႔ပရိသတ္ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ကိုယ္ကသာ သူ႔ပရိသတ္ျဖစ္သြားတာ အံ႔ၾသစရာပါပဲ။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းက ျပန္လာၾကၿပီေလ။ မိုးေရထဲမွာ ေဆာ႔ကစားလာၾကတဲ႔ ေပတလူးကေလးေတြက သူတို႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာကို အလုအယက္ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေနၾကတာ ဆူလို႔ညံလို႔။ အႀကီးကေလးေတြက မိုးကာကေလးေတြ ေခါက္သိမ္းၿပီး အ၀တ္အစားလဲေပး၊ ေျခလက္သန္႔စင္ေပး။ အငယ္ေလးေတြက ဗိုက္ဆာလာၾကလို႔ထင္တယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဟပ္ထိုးလိုက္၀င္ၿပီး လွန္ေလွာစားေသာက္ၾက။ တိုင္ၾကေတာၾက။ အကုန္လုံးကေတာ႔ “အေမ႔” ဆိုၿပီး ပုဏၰားတိုင္ထားၾကတာေပါ႔ေလ။ အဲသည္ကေလးေလးေယာက္နဲ႔ ဂ်င္ေျခလည္ေနသူ လူလတ္ပိုင္း အမ်ဳိးသမီးဟာ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္ လို႔ သိရင္ေတာ႔ သူတို႔ဇာတ္လမ္းဟာ နည္းနည္း စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလာလိမ္႔မယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကေလးေတြ အားလုံး သူေမြးထားတာ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ (ေမြးစရာလား။ အပ်ဳိႀကီးပါဆို) ေမြးစားထားတာတဲ႔။ အပ်ဳိႀကီးမ်ား အဲသလိုပဲေလ။ သူမ်ားဥကို ကိုယ္႔ဥ မွတ္ခ်င္ၾကတာ။ ဘာမွေမြးစရာမရွိရင္ ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ဒုကၡကိုယ္ရွာတဲ႔အမ်ဳိး။ ဒါေပမယ္႔ ဒီအပ်ဳိႀကီးကေတာ႔ ၀ါသနာပါလြန္းလို႔ သူမ်ားကေလးေတြ ဆတ္ဆတ္ေဆာ႔ေဆာ႔ လိုက္ေမြးစားထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မလႊဲမေရွာင္သာ မ်က္နွာလႊဲခဲပစ္ မလုပ္ရက္လို႔ အဖတ္ႀကီးေတြ တင္သြားတာ လို႔ ေျပာရမယ္။ သူ႔ခမ်ာ အားနာတတ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ကဲ နည္းနည္းေတာ႔ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလာၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။

          တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဧည့္လမ္းညႊန္လုပ္တဲ႔ မေရႊေခ်ာဟာ တကာေတာ္ေရေျမ႔ရွင္လုပ္လိုသူ ဂ်ပန္ဧည့္သည္ႀကီးကို ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ ကိုယ္႔အိပ္ထဲ အဖိတ္ခံရေအာင္ဆိုတဲ႔ ေစတနာနဲ႔ အားရပါးရ ကူညီခဲ႔ပါသတဲ႔။ အလွဴရွင္ရဲ႕ ဆႏၵက ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ေအကိုက္တဲ႔သူေတြ အေပါမ်ားဆုံး နယ္စပ္ၿမဳိ႕ကေလးေတြက တမလြန္ခရီးအတြက္ Boarding Pass ရထားၿပီးသား လူနာေတြရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဆႏၵကေလးေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ပါသတဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ တာခ်ီလိတ္ က်ဳိင္းတုံတ၀ိုက္ကို ဆာေဗးဆင္းၾကည့္တဲ႔အခါမွာ လူနာေတြအားလုံး ေတာင္႔တမိတဲ႔ ေနာက္ဆုံးဆႏၵက သူတို႔ေသသြားတဲ႔အခါမွာ က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ သားသမီးေလးေတြကို ပညာတတ္ကေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္တဲ႔။ ျဖစ္ရေစ႔မွာေပါ႔ေလ။ မိဘမဲ႔ကေလး ေစာင္႔ေရွာက္ေရးေဂဟာကေလးတစ္ခုကို စာသင္ေက်ာင္းကေလးနဲ႔ တြဲဖြင္႔နိုင္ရင္ အဆင္ေျပသြားမယ္႔ ဥစၥာ။ သူမ်ားကမွ အေမလာသည္ ေငြပါသည္ လုပ္ႏိုင္ေသးရင္ ကိုယ္႔ဘက္ကလည္း လူကေလးစိုက္ ကုသိုလ္၀င္ယူလိုက္ရင္ ကိုယ္႔တုိင္းျပည္က ကေလးေတြ ဘ၀လွပသြားေစမွာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ္႔လည္း ေငြစိန္ ေလွေလွာ္ရင္း တက္က်ဳိးတာ မိုးနတ္မင္းႀကီးက က်ီစားလို႔ပါ။ တို႔ျမန္မာေတြ ေသခါနီး ဟိုဟာမွာ သည္ဟာမွာ၊ သားေရးသမီးေရးေတြ စီစဥ္၊ က်န္ရစ္သူေတြ ကတိေတာင္းေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ အလွူရွင္ ဂ်ပန္ႀကီးကေတာ႔ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ ေကာက္ကာငင္ကာ ဂိသြားပါေတာ႔တယ္။ သားသမီးေတြက အဲသည္လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ရန္ ဆႏၵမရွိပါတဲ႔။ ကဲ။ တို႔အမႀကီးနဲ႔ ဟိုက “ငါမွာတာေတြ မေမ႔နဲ႔ေနာ္” လူနာေတြနဲ႔ အၾကားမွာ ဟတ္ေကာ႔ႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႔ခမ်ာ “မႀကီးေအာင္ ညာတယ္” လို႔ စကားနာထိုးခံရပါတယ္။ စိိတ္နာသြားလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။ နွစ္လအတြင္းမွာ လူနာထက္၀က္ေက်ာ္ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းသြားပါသတဲ႔။ စကတည္းက ေနမေကာင္းပါဘူးဆိုတဲ႔သူေတြကို သူက အိပ္မက္လာေပးၿပီး ပုံေျပာသြားတာကိုး။

          သည္အခ်ိန္အထိက သူ႔ဘက္မွာ ဆုတ္သာတက္သာ။ “ေဆာရီး ကိုကို၊ မီးကိုခြင္႔လႊတ္။” လုပ္လို႔ ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မမက အားနာတတ္ေလေတာ႔ သူတစ္ေယာက္တည္း မတတ္ႏိုင္ေသာ္ျငား တတ္ႏိုင္သူေတြက ေမြးစားခ်င္တယ္ဆိုရင္ အေျဖတစ္ခုမ်ား ထြက္ေလမလား ေမွ်ာ္လင္႔ေနေသးတယ္။ ဒီေရာဂါက အေဖေရာ အေမေရာ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင႔္ သြားမွာဆိုေတာ႔ ေမြးစားမယ္႔သူ မရွိရင္ သည္ကေလးေတြ ဘယ္သူၾကည့္မွာလဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကေလးငါးေယာက္ ေမြးထားတဲ႔ အခါလူမ်ဳိးအိမ္က အပ်ဳိေဖာ္၀င္စ သမီးအႀကီးဆုံးကေလးကို သားသမီးမရွိတဲ႔ ရည္ရည္မြန္မြန္္ ရွမ္းေမာင္ႏွံက ခ်စ္လြန္း သနားလြန္းလို႔ ေမြးစားပါရေစဆိုၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေနရပ္လိပ္စာေပးလို႔ ေခၚသြားပါေတာ႔တယ္။ သူ႔အေမရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ သမီးႀကီးကို တလို႔ ဖေအကိုယ္တိုင္ လိုက္ေခၚတဲ႔အခါမွသာ ရြာအတု၊ လိပ္စာအတု၊ လူအတုႀကီးေတြ ျဖစ္ေနမွန္းသိရၿပီး ဗမာရဲတိုင္မရ၊ ထိုင္းရဲတိုင္မရ၊ ကိုယ္အ ကိုယ္ခံ လို႔ အျပစ္တင္ခံရပါတယ္။ နယ္စပ္ဆိုတာ ဒီလိုဟာမ်ဳိးေတြ ဆန္းမွမဆန္းတဲ႔ဟာကို။ မပဋာတို႔၊ ကိသာေဂါတမီတို႔ကမွ ကိုယ္႔ကေလးကိုယ္ပိုက္ၿပီး အရူးဇာတ္ခင္းရတာ။ သည္မွာက သူမ်ားကေလးနဲ႔ ရူးမတတ္ ခံစားရေတာ႔ က်န္တဲ႔ကေလးေတြကို ဘယ္သူ႔လက္ထဲမွ မထည့္၀ံ႔ေတာ႔ဘူး။ အိမ္ကအေမဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ခြင္႔ေတာင္းရတယ္။ “ေမြးပါရေစ အေမရယ္။ မမ်ားပါဘူး။ ေလးေယာက္တည္းပါ။” ေပါ႔။

            ရုပ္ရွင္ထဲကလို ဆိုရင္ျဖင္႔  သူ႔အေမကိုလည္း အေကာင္းဆုံးဇာတ္ပို႔ဆု ေပးရမွာပါပဲ။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးအပ်ဳိကေလးက မလိမ္မာ တစ္ခါမွ မမိုက္ရပဲ ကေလးေလးေယာက္ပိုက္ ျပန္လာရမယ္႔အေရးမွာ ခင္အုန္းျမင္႔ႀကီး သၾကၤန္မိုးထဲမွာ လုပ္သလို “နင္ ငါ႔မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္း။ ျဖန္း။” လို႔ မလုပ္ရွာပါဘူး။ ကိုယ္စထားတဲ႔ဇာတ္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ဆက္ကနိုင္ဖို႔အေရး ကတိတစ္ခုပဲ ေတာင္းသတဲ႔။ “စဥ္းစား။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ စဥ္းစား။ သည္တစ္သက္ အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ႔ဘူး လို႔ ေသခ်ာရင္ ေခၚခဲ႔။” တဲ႔။ အသက္သုံးဆယ္ မျပည့္ေသးတဲ႔ သမီးပ်ဳိကေလးကို ရည္းစားသနာ ရွိသလား မရွိသလား မွ မေမး၊ ေနာင္က် စိတ္ေျပာင္းသြားမွာစိုးလို႔ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး ခ်ဳပ္ရဲတဲ႔ မာမီ႔ကိုလည္း အေလးျပဳရမွာပါပဲ။ အတၱႀကီးတဲ႔သူေတြ ေတြးသလို ကိုယ္ကေမြးမွ ကိုယ္႔သားျဖစ္တာ၊ ငါေသရင္ ငါ႔မ်ဳိးဆက္ က်န္ရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ဘာလို႔ မစဥ္းစားၾကသလဲ မသိဘူး။ လိုက္လည္းလိုက္တဲ႔ သားအမိပါ။ သည္လိုနဲ႔ ကေလးေတြ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ေတာင္ အဆစ္ပါလာလိုက္ေသး။ လားဟူသားဖြားဆရာမကေလးကေမြးတဲ႔ ရွစ္လသားရင္ခြင္ပိုက္ကေလး။

            ကိုယ္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ အဲသည္ ရွစ္လသားကေလးေလးက တစ္တန္းတက္ေနၿပီ။ ျပန္လာတာနဲ႔ အေမ႔ဆို ကပ္ခၽြဲလိုက္ အဖြားဆို ကပ္ခၽြဲလိုက္ လုပ္ေနတာ။ ေဆာ႔တာကလည္း လက္လက္ကိုထလို႔။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပဳံးကေလးက ရႊင္ေနတာပဲ။ အဖြားလုပ္သူကေတာ႔ အဲသည္လူမမယ္ကေလးဟာ ေက်ာင္းကျပန္ေတာ႔ က်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ကျပန္ေတာ႔ စာက်က္၀ိုင္း၊ အတန္းပိုင္ဆရာမေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရတဲ႔ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ပညာေရးႀကီးကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနပါတယ္။ သမီးျဖစ္သူကေတာ႔ ေခတ္ စံနစ္အရ ကေလးကို အဲသလိုမွ အပ္မထားနိုင္ရင္ အတန္းထဲမွာ သိပ္မ်က္နွာငယ္ရတာမို႔ ဟိုတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ႔တဲ႔အေၾကာင္း သူ႔အေမ နားလည္ေအာင္ ေရႊျပည္ေအး တရားေဟာပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း မေနႏိုင္မထိုင္နိုင္ ၀င္ငံရတာေပါ႔ေလ။ သည္အရြယ္ကေလးမွာ “အရီးလာသည္။ ထီးပါသလား။ အဆီမစား။ အသီးစားပါ။” ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္ ေရးတတ္ဖို႔ တစ္ေန႔ ၁၂ နာရီ စာသင္ခ်ိန္ႀကီးဟာ မလြန္လြန္းဘူးလား လို႔။

            ကိုယ္႔အေနနဲ႔ကေတာ႔ သည္ကေလးေလးေတြ ပညာတတ္ဖို႔ထက္ အသိအလိမ္မာရွိဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္ ထင္တာပဲ။ ကိုယ္ကလြဲရင္ အားကိုးစရာ မရွိတဲ႔ဘ၀မွာ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးတတ္ေအာင္ အရင္ သင္ေပးေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္႔သမီးကို ကုိယ္ေမြးသလို ထမင္းခြံ႕ေကၽြး၊ ေရခ်ဳိးေပး၊ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လိုက္လုပ္ေပးေနရင္ သူတို႔ဘာသာ မလုပ္တတ္မွာစိုးတယ္။ သည္အေမ သည္အဖြားကို တစ္ကမာၻမွတ္ၿပီး ေနလာရင္ သူတို႔မရွိေတာ႔တဲ႔အခါေရာ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ။ ေလာကႀကီးဆိုတာ လူလိမ္ေတြ လူယုတ္မာေတြနဲ႔ တင္းၾကမ္းျပည့္ေနတာ။ ဘယ္သူ႔ကို ယုံၿပီး ဘယ္သူ႔ကို မယုံရဘူးလဲဆိုတာ မသိရင္ ဘယ္ကိုေရာက္သြားမွန္းမသိတဲ႔ မမႀကီးေနာက္ကို လိုက္ရဦးမွာပဲ။

            ဒါေပမယ္႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ကေလးေလးေတြ ၾကည့္ရတာ လိမ္မာပုံရတယ္။ ဖေအမေအ မရွိေတာ႔ အႀကီးကေလးေတြက အငယ္ကို ဂရုတစိုက္ ေစာင္႔ေရွာက္တယ္။ ဘ၀နာမွ အသိသာတယ္ဆိုတာ ဒါေနမွာပဲ။ ဆိုးဆိုးရြားရြား ရိုက္ပုတ္ထားတဲ႔ ကံၾကမၼာႀကီးက အေလ်ာ္ျပန္ေပးတာ ထင္တယ္။ သူတို႔မွာ ဘ၀ေပးအသိဆိုတာ ရွိၾကတာေပါ႔။ သူမ်ားအေပၚ အၿမဲတမ္း အနိုင္လိုသူ လူႀကီးသားသမီး ေမတၱာအိုးေတြနဲ႔ စာရင္ သူတို႔က ဆိုဆုံးမရလြယ္ၿပီး လူရိပ္လူကဲ ပါးနပ္တယ္။ ေမာင္နွမခ်င္းလည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသြားတဲ႔အခါ တစ္ေယာက္ကို မုန္႔ဖိုး ၂၀၀ ရလို႔ စုဘူးကေလးနဲ႔ စုထားၾကသတဲ႔။ စုဘူးေဖာက္လို႔ နွစ္သိန္းခြဲေလာက္ ရတဲ႔အခါ သားတို႔သမီးတို႔ လိုခ်င္တာ ၀ယ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာေတာ႔ သူတို႔လိုခ်င္တာက ရြာမွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ အေဖ႔ကို အလည္ေခၚခ်င္တယ္တဲ႔။ သူတို႔အားလုံးျပန္ဖို႔ေတာ႔ စားရိတ္ မတတ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ကေလးေလးေတြရဲ႕ ၂၀၀ တန္ေမတၱာနဲ႔ လက္ညွဳိးညႊန္ရာေရျဖစ္သူ ေဖာင္စၾကာပိုင္ရွင္ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးကို ေရႊဂူႀကီး ဘုရားထဲမွာ ေခါင္းအုံးလက္ေဆာင္ေပးတဲ႔ သားေတာ္ရဲ႕ ေမြးေဖေက်းဇူးဆပ္ပုံနဲ႔ ေရြးလို႔ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုဘ၀မ်ဳိးကို ေရြးမွာလဲ။ (ထီးနန္းစည္းစိမ္ကိုပဲ ေရြးၾကမွာပါေလ။ အေဖမကလို႔ ဘုန္းႀကီး ရဟန္း သတ္ရသတ္ရ)

             ကေလးေလးေတြရဲ႕ ကုသိုလ္ကံေပါ႔ေလ။ သူတို႔ဘ၀ေလးေတြက မိဘ မရွိေတာ႔ေသာ္လည္းပဲ သားရင္း သမီးရင္းသဖြယ္ ေစာင္႔ေရွာက္ေဖးမေပးမယ္႔ မိသားစုနဲ႔ ေတြ႕ရတယ္။ ေမတၱာဆိုတာ အသြားအျပန္ ရွိတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ေရာက္လာေတာ႔ အျပင္ကျပန္လာ ေသာ႔ခေလာက္ကလြဲလို႔ ႀကိဳသူမဲ႔တဲ႔အိမ္မွာ အေမအိုႀကီး ဘယ္သူနဲ႔ အပ္သြားရမွန္းမသိ ေစာင္႔ေရွာက္ၾကည့္ရႈမယ္႔သူမရွိ နွစ္ေကာင္ၾကြက္သားအမိ ဘ၀ကို မေရာက္ေတာ႔ဘူး။ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း စည္စည္ကားကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။ သူတို႔လည္း ျပဳံးေနတာ အသိသာႀကီး။ အဖြားက ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွစ္ဆယ္နားနီး၊ ဆိုက္ကားတစ္စင္းနဲ႔ ေစ်းပတ္ၿပီး လိုခ်င္တာ လက္ညွဳိးထိုး၀ယ္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ လက္ညွဳိးကေလးထိုးၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ ဟင္းခ်က္သတဲ႔။ ခိုင္းခ်င္တာရွိ ကေလးေတြ နံမယ္တလိုက္၊ နွစ္ခါမေခၚရဘူး။ ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္႔အေမေမြးထားတဲ႔ ေျမးေတြမ်ား တစ္ေယာက္မွ အဲသလို လိ္မ္လိမ္မာမာ မရွိဘူး။ လက္တိုလက္ေတာင္းလည္း မရဘူး။ ေသြးရင္းတာ မရင္းတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ကေလးေတြက ထားတဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ပဲ ဆိုင္မယ္။ ဆန္ေရဆိုတာ သူစီးခ်င္မွ စီးတာကိုး။

             ကိုယ္ အလည္သြားခဲ႔တဲ႔ အဲသည္မိသားစုကေလးဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားရွားပါးပါး ရွိမယ္႔ ကေလးေမြးစားသူ မိသားစု ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ဆီက ကေလးေမြးစားတယ္ဆိုတာ ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ႔မရွိသေလာက္ပဲ။ နယ္စပ္က ၀ကေလးေတြ၊ လားဟူကေလးေတြ၊ အခါကေလးေတြကို အဲသည္ ေဒသေရာက္သြားတဲ႔သူေတြက ေမြးစားဖို႔ ေခၚေခၚလာတာ မနည္းဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ႔ တိုင္းရင္းသားကေလးငယ္ေလးေတြ အားလုံး ေမြးစားခံရလို႔ ေရာက္လာတာခ်ည့္ပဲ။ အဲသည္ကေလးေတြ စာသင္ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕ရတယ္ဆိုရင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ကို အႀကီးအက်ယ္ ခ်ီးမႊန္းေပးလိုက္ပါ။ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေသစာရွင္စာေလာက္ပဲ သင္ေပးၿပီး အိမ္လုံတဲ႔ ငယ္ေမြးျခံေပါက္ ကၽြန္တစ္ေယာက္ရဖို႔ “ေမြးစားတယ္” လို႔ လူၾကားေကာင္းေအာင္ နံမယ္တပ္ၾကတာ။ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေဖာ္ေခၚရတဲ႔ ဒုကၡကို မခံစားနိုင္လို႔ လူလည္ႀကီး သားသမီး လုပ္ခိုင္းတာ။ ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ၊ လမ္းေဘးဆိုင္ကေလးေတြမွာ သူတို႔ခ်ည့္ပါပဲ။ အဲဒါ ကေလးလုပ္သားေလးေတြ မဟုတ္လို႔ ဘာတုန္း။ “သားတို႔ သမီးတို႔ေရ။ ရန္ကုန္ကို လိုက္မလား။ ကားကားႀကီး စီးရမယ္။ တီဗီႀကီးလည္း ၾကည့္ရမယ္။ မုန္႔ေတြ မ်ားႀကီး စားရမယ္။” ဆိုၿပီး ေခၚေခၚလာတာ မဟုတ္လား။ သားရင္း သမီးရင္းလို ေမြးစားဖို႔ ေခၚလာတယ္ ဆိုတဲ႔သူ မရွိသေလာက္ပဲေလ။ စာေတာင္မွ မသင္ေပးျဖစ္ရင္ သြန္္သင္ညႊန္ျပဖို႔ဆိုတာလည္း ခိုင္းဖို႔ထက္ ပိုနိုင္ပါဦးမလား။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သည္ကေလးေတြက ေျပာစကား နားမေထာင္ဘူး။ အေၾကာမာတယ္။ အက်င္႔မေကာင္းဘူး။ စတာေတြ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ လို႔ မျမင္ပဲ ကေလးေတြမွာ ပါလာတဲ႔ ဗီဇေၾကာင္႔လို႔ ပုံခ်လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေမတၱာ မေပးပဲ သူတို႔ဆီက ဘာေတြ ျပန္ေမွ်ာ္လင္႔ေနတာလဲ။ အစဦးပိုင္းက ေျပာခဲ႔တဲ႔ ေမြးစားမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ညာေခၚသြားတဲ႔ လူလိမ္ေတြကို ရြံရွာစက္ဆုပ္တယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ သူမ်ားသားသမီးကို အရြယ္မေရာက္ခင္ကတည္းက ကၽြန္၀ယ္သလို ၀ယ္ေမြးတဲ႔သူေတြကိုလည္း ဘုရားတကာႀကီးေတြ လို႔ မေခၚသင္႔ဘူး။ ေက်ာခင္းစရာ ေနရာေပး၊ ထမင္းမငတ္ေအာင္ ေကၽြးရုံနဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို အရွင္သခင္အျဖစ္ မပိုင္သင္႔ဘူး။ (ခက္တာက အလုပ္ထဲမွာ အဲသလိုေတာင္ မေပးပဲနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေစတစ္လုံးပိုင္ရွင္ထင္ေနတဲ႔ ဘ၀င္ရူး သခင္ရူးေတြ ေပါမွေပါ။ မယုံ ဦးျမတ္ခိုင္သြားေမးၾကည့္။)

             အဲဒါေၾကာင္႔ ေမြးစားတယ္ဆိုတဲ႔အလုပ္ကို တကယ္႔ေမတၱာ မပါပဲနဲ႔ မလုပ္သင္႔ဘူး။ အခုအိမ္က အမဆိုရင္ သည္ကေလးေတြကို ေမြးစားဖို႔ သူ႔ဘ၀နဲ႔ ရင္းရတယ္။ အပ်ဳိႀကီးဆိုတာ သူ႔ဘာသူ အလိုလို ျဖစ္သြားလို႔သာ လက္ခံလိုက္ရတာ။ စိတ္တိုင္းက်ေရြးၿပီး ဆုံးျဖတ္ခိုင္းရင္ ဘယ္သူက ျပတ္သားမွာလဲ။ “အိပ္မက္ထဲက ကိုယ္႔ခ်စ္သူ။ ၀ိုးတ၀ါး မျပတ္သား ထပ္မနား မွတ္သားမရတဲ႔သူ” “ခ်စ္သူ၊ ခ်စ္တဲ႔သူ။ တေန႔ေသာ္ ေပၚလာနိုး ေမွ်ာ္ကိုးလို႔ ေစာင္႔ရပါသူ။ ေမာင္႔ခ်စ္ၾကင္သူ။” “ထက္ေကာင္းကင္ မိုးဖ်ားက သြန္းလာ၊ ရြာမယ္႔ ေရႊမိုးကိုေစာင္႔ကာ။ ေပဖူးလႊာမိုးကို ေမွ်ာ္ကိုးကာ၊ ေစာင္႔စားေနရရွာ။” တဲ႔။ ၾကည့္ပါလား။ ဘယ္သူမွ စိတ္ေလွ်ာ႔မယ္႔သူ မပါဘူး။ ေစာင္႔ဦးမွာတဲ႔။ သူ႔ဘက္က ေတာ္ရုံေမတၱာနဲ႔ေတာ႔ သည္ကေလးေတြကို အိမ္ေခၚမလာဘူး။ အဘြားဘက္ကလည္း ၾကည့္ပါဥိီးေလ။ အိုႀကိအိုမက်မွ သူမ်ားကေလးေတြကို “ေရႊျခည္ေငြျခည္တန္းပါလို႔” နဲ႔ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ေခ်ာ႔သိပ္ဖို႔ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ထားတဲ႔ ေစတနာ မွန္လို႔သာ ကေလးေတြဆီက ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္တာ။

            ခုေနမ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က ကေလးေမြးစားခ်င္တယ္လို႔ ဆိုလာရင္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေမးပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေမြးစားခ်င္ရတာလဲ။ သူကကိုယ္႔အတြက္ တစုံတရာ ေမွ်ာ္မွန္းရင္ မေမြးပါနဲ႔။ ကိုယ္က သူ႔အတြက္ တစုံတေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ႀကဳိးစားမယ္ဆိုမွသာ ဆက္စဥ္းစားပါ။ ေမတၱာဆိုတာ ျဗဟၼာေတြ ခံစားတဲ႔ စည္းစိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ လူသားေတြအဖို႔ေတာ႔ ျဗဟၼစိုရ္တရားကင္းသူေတြ ခံစားႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ ေမတၱာေခါင္းပါးတဲ႔သူဆိုရင္ ရုပ္ျမင္ျမင္ အသံၾကားၾကား၊ သတင္းစကားေလးမ်ား ဖတ္လိုက္ရရင္ေတာင္ တစက္ကေလးမွ ေမတၱာရွိစရာ မေကာင္းဘူး ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ သင္ခန္းစာယူႏိုင္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။

ေမတၱာျဖင္႔ …
ေပစိ။

Soe Min

Consultant Surgeon at Yangon Gener