ၾကိဳးစင္ေပၚမွ စကားမ်ား

ၾကိဳးစင္ေပၚမွ စကားမ်ား

ၾကိဳးစင္။

ဒီစကားလံုးကို ၾကားရသည့္အခါတိုင္း ရုရွားသူရဲေကာင္းမေလး ဇိုယာက ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးအိမ္ထဲသို႕ ၀င္ေရာက္လာတတ္သည္။ ခုနစ္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀၊ ျပင္ပ စာေပမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ားကို သဲသဲမတ္မတ္ လိုက္ရွာေနခ်ိန္မွာ ဇိုယာက ကၽြန္မႏွလံုးသားထဲသို႕ ရုတ္ျခည္း ၀င္ေရာက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ လည္ပင္းမွာ ၾကိဳးကြင္းစြပ္ခံထားရခ်ိန္တြင္ ဇိုယာ ေျပာၾကားလိုက္ေသာ စကားလံုးမ်ားက ကၽြန္မ ေသြးေၾကာမ်ား အတြင္းသို႕ တစံုတရာ အင္အားတို႕ကို စီး၀င္သြားေစခဲ့သည္။

ရဲေဘာ္တို႕။ ေသရမွာကို ငါမေၾကာက္ဘူး။ ဖက္ဆစ္ေတြကို သတိၱရွိရိွနဲ႕ တိုက္ပြဲ၀င္ၾက

ၾကိဳးေပးသတ္တာကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္အေပါင္းကို ၾကိဳးစင္ေပၚကေန ျပန္အားေပးသြားခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းမေလး ဇိုယာအေၾကာင္းကို သိရျပီး မ်ားမၾကာမီေသာ အခ်ိန္ကာလတခုမွာပင္ ဂ်ဴးလီးယက္ ဖူးခ်စ္ကိုလဲ ကၽြန္မ ရင္းႏီွးခြင့္ ရသြားခဲ့ျပန္သည္။ ကားေမာင္းသမားကို ျမိဳ႕ပတ္ေမာင္းခိုင္းျပီး၊ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကား စာအုပ္အငွားဆိုင္ မ်ားကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိရင္း မည္သူမည္၀ါဟု မမွတ္မိေတာ့သည့္ ဦးေလးၾကီးမ်ား၊ အစ္ကိုၾကီးမ်ား၏ ဖတ္သင့္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို လမ္းညႊန္ေပးတာေတြ ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ဦးေလးၾကီးတေယာက္က ငွားဖို႕ ထားတာ မဟုတ္ပဲ သိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ ဆိုျပီး စာအုပ္တအုပ္ ေပးဖတ္ဖူးသည္။ စာအုပ္ငွားခလဲ မယူပဲ ေပးဖတ္ခဲ့သည္။ ထိုစာအုပ္ကား ဂ်ဴးလီယက္ဖူးခ်စ္၏ ၾကိဳးစင္ေပၚမွ မွတ္တမ္းမ်ား။

“ က်ေနာ္၏ ျပဇာတ္သည္လဲ အဆံုးသို႕ တိုင္လွေပျပီ။ ထိုဇာတ္သိမ္းခဏ္းကိုကား က်ေနာ္မေရးခဲ့ေတာ့။ သိလဲ မသိေတာ့။ ထိုဇာတ္သိမ္းခဏ္းကား ျပဇာတ္မဟုတ္ေတာ့။ ဘ၀ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ဘ၀တြင္ကား ပြဲၾကည့္သူ ဟူ၍ မရွိ။

ကားလိပ္လဲ ပြင့္ေလျပီ။

လူအေပါင္းတို႕

ခင္ဗ်ားတို႕အား က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့သည္။

ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိၾကေလာ့"

ဂ်ဴးလီးယက္ဖူးခ်စ္၏ ေနာက္ဆံုးစကားလံုးမ်ားက ကၽြန္မအား ဘ၀ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးခြန္းမ်ားကို ေပးအပ္လာခဲ့သည္။

"ဘ၀တြင္ကား ပြဲၾကည့္သူ ဟူ၍မရွိ" “ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိၾကေလာ့"

ဒီစကားလံုးေလးကို ကၽြန္မ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္လည္ေရရြတ္မိဘူးသည္။ နီးစပ္ရာ လူၾကီးမ်ားကို လိုက္ေမးၾကည့္မိသည္။ ဒႆန အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အေျဖထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေတြးစရာမ်ားက အမ်ားအျပား။ ၾကိဳးစင္မ်ား၊ ေထာင္နံရံမ်ားကို ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားလာသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ေတာ္လွန္ေရး ရုပ္ရွင္ကားမ်ားကို လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ဆရာစံကို ၾကိဳးေပးသတ္ခဲ့ေသာ သာယာ၀တီေထာင္ကို ျမင္ဖူးခ်င္လာသည္။ ေထာင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာမ်ားကို လိုက္ရွာဖတ္ျဖစ္သည္။ ၾကိဳးမိန္႕ေပး ခံထားရေသာ အက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ႕ စိတ္အေျခအေန၊ ၾကိဳးစင္ေပၚသို႕ သြားရာ ေျခလွမ္းမ်ား၊ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ပံုရင္ဆိုင္နည္းမ်ား စသည္မ်ားပါေသာ ေထာင္၊ ၾကိဳးတိုက္၊ ၾကိဳးစင္ စာမ်ားကို လိုက္ရွာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ေနာင္သံုးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေမြးရပ္ဇာတိကို ေခတၱခြာ၍ ရန္ကုန္မွာ ခဏတာ သြားေနျဖစ္ခ်ိန္မွာ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္မ်ားမွ ဦးၾကီးမ်ားႏွင့္ ခင္မင္သြားခဲ့သည္။ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားေရြးရင္း ဆိုင္ရွင္ႏွင့္ စကားအျပန္အလွန္ ေျပာရင္းမွ ေဘးမွ နားေထာင္ေနတဲ့ ဦးေလးၾကီးတေယာက္ႏွင့္လဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။ သူက ကၽြန္မကို ကေလးမလို႕ ေခၚသည္။ ကၽြန္မနာမည္ကို မေမးခဲ့။ သူ႕နာမည္ကိုလဲ ဦး....လို႕သာ မွတ္ထားလိုက္လို႕ ဆိုသည္။ ထိုေန႕က ကၽြန္မ ရွာေနေသာ စာအုပ္ကို သူ႕ဆီမွာ လာယူဖို႕ ေျပာသည္။ ေျမနီကုန္းမွ လက္ဖရည္ဆိုင္ တဆိုင္မွာ ခ်ိန္းသည္။ မျမင္ဖူး၊ မေတြ႕ဖူးသည့္ သူစိမ္းတေယာက္ကို လက္ဖရည္ဆိုင္မွာ သြားေတြ႕ရေလာက္ေအာင္ အသက္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတေယာက္မွာ ဘယ္လို အင္အားရွိခဲ့ေလသည္မသိ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကၽြန္မ သြားျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္းမွာလဲ ဦးေလးၾကီးႏွင့္တခါတရံ ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆူးေလဘုရားအနီးမွာ၊ ေျမနီကုန္းမွာ၊ လွည္းတန္းမွာ ကၽြန္မတို႕ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးေလးၾကီးက တကၠစီစီးလာေသာ ကၽြန္မကို သကၤန္းကၽြန္း၊ ေရႊေပါက္ကံ၊ သာေကတသို႕ သြားေသာ ဘတ္စ္ကားမ်ားစီးၾကည့္ရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ ကမ္းနားမွ အလုပ္သမားမ်ား၊ ကုန္စိမ္းေစ်းမ်ားသို႕ သြားၾကည့္ခိုင္းခဲ့သည္။ ပဲခူးအေရွ႕ျခမ္း၊ အေနာက္ျခမ္း ေဒသမ်ား၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမ်ားဘက္သို႕ ခရီးထြက္ရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ ရွမ္းျပည္ဘက္အသြားအျပန္မွာ ရထားကို ရိုးရိုးတန္းမွ စီးၾကည့္ရန္ ဆိုခဲ့သည္။

အခါအခြင့္သင့္တဲ့ အခါမ်ားမွာ သူေျပာသည္မ်ားကို ကၽြန္မလိုက္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဦးေလးၾကီးက ထိုအေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ေပးခဲ့သည္မကပဲ၊ ဗဟုသုတ ျဖစ္ဖြယ္အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလဲ ေျပာျပခဲ့ျပန္သည္။ ကၽြန္မ ေမးေသာ ဖူးခ်စ္၏ စကားလံုးမ်ားကိုလဲ ကၽြန္မလက္ခံႏိုင္ေသာ အေတြးအေခၚ မ်ားျဖင့္ ရွင္းျပခဲ့သည္။ ေထာင္၊ ၾကိဳးတိုက္၊ ၾကိဳးစင္ အေၾကာင္းမ်ားကလဲ တစြန္းတစ။ ျပီးေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္၊ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦး စေသာ အမည္မ်ား။

ဦးေလးၾကီးေျပာျပလို႕ အမည္မ်ားကို ၾကားဖူးခဲ့ေပမယ့္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အေသးစိတ္ မသိခဲ့ရ။ နယ္မွ အဖြားက လြမ္းသည္ဆိုျပီး အတင္း ျပန္ေခၚတာမို႕ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ေစာျပန္ခဲ့ရသည္။ ဦးေလးၾကီးကို ႏွုတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့။ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့တာမို႕ အေသးစိတ္ ထပ္မေမးျဖစ္ခဲ့တာလဲ ပါမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳးစင္၊ ဦးေန၀င္းကို လုပ္ၾကံရန္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ ဗိုလ္ၾကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္၊ ဦးသန္႕ အေရးအခင္းႏွင့္ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦး စေသာ အမည္မ်ားကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးအိမ္ထဲမွာ တြဲခိုေနခဲ့သည္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေတြးရိပ္မ်ားတြင္ အမည္နာမတခုအျဖစ္ ရွိေနခဲ့ဖူးေသာ ဆလိုင္းကိုတင္ေမာင္ဦး၏ ၾကိဳးစင္ေပၚသို႕ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့သြားခဲ့ေသာ ေျခလွမ္းမ်ား၊ ေျပာဆိုခဲ့ေသာ စကားလံုးမ်ားကို အေသးစိတ္ သိခြင့္ ရလာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ၾကိဳးစင္ေပၚသို႕ ဦးတည္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ဆလိုင္းကိုတင္ေမာင္ဦး ေျပာၾကားခဲ့သည္က

မင္းတို႕ ငါ့ကို သတ္လို႕ ရေပမယ့္၊ ငါ့ရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သတ္လို႕ မရဘူး။

မင္းတို႕ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ငါဘယ္ေတာ့မွ ဒူးမေထာက္ဘူး။

ေတာ္လွန္ေရးသူရဲေကာင္းတို႕၏ ၾကိဳးစင္ေပၚမွ စကားမ်ားသည္ ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓာတ္၊ ေတာ္လွန္ေရး၀ိဥာဥ္တို႕ကို ေနာင္မ်ိဳးဆက္မ်ား၏ ေသြးေၾကာမ်ားတြင္းသို႕ စီး၀င္ေစ စျမဲ။ ႏွလံုးအိမ္တို႕ကို ကိုင္လွဳပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိစျမဲ။

ကၽြန္မ ယံုၾကည္သည္။

ၾကိဳးစင္ေပၚသို႕ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေလွ်ာက္လွမ္းရဲေသာ ေျခလွမ္းမ်ား၊ ေသျခင္းတရားကို မတုပ္မလွဳပ္ ရင္ဆိုင္ရဲေသာ တည္ၾကည္ခိုင္မာမွဳမ်ားႏွင့္ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ဒူးမေထာက္ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား၏ အရွိန္အဟုန္မ်ား ေပါင္းဆံုသြားေသာ တေန႕မွာ ….........................................။

ခင္မမမ်ိဳး (၂၆၊ ၆၊ ၂၀၁၁)

(ဆလိုင္းကိုတင္ေမာင္ဦးကဲ့သို႕ ဒူးမေထာက္၊ လက္မေျမွာက္ပဲ ၾကိဳးစင္ေပၚသို႕ ရဲ၀ံ့စြာ တက္ခဲ့ၾကသည့္

ကမၻာ့ေတာ္လွန္ေရး၊ ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရး သူရဲေကာင္းမ်ားအား ေလးစားဦးညြတ္လ်က္)