ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ

ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ

မၾကာခဏ ေမးေလ့ရွိသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါသည္။ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာ ဘာကြာပါသလဲ? အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မွန္ကန္သည့္ ႐ႈ႕ေဒါင့္မွ ၾကည့္ျမင္ သုံးသပ္ႏုိင္ ရန္အတြက္ ဗုဒၶဘာသာ၏ သမုိင္းအစကုိ ျပန္လွန္ရပါမည္။ ေထရဝါဒႏွင့္ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာတုိ႔၏ အစႏွင့္ စည္ပင္ျပန္႔ပြားလာမႈကုိ ေျခရာခံရပါမည္။

ဘီစီ ေျခာက္ရာစုတြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေမြးဖြားေတာ္မူခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သက္ေတာ္ ဆုံးဆယ့္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူခ်ိန္မွ သက္ေတာ္ ရွစ္ဆယ္အ႐ြယ္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခ်ိန္အထိ တရားေဒသနာ ေဟာၾကားျခင္းျဖင့္သာ သူ႔ဘဝကုိ ျမွဳပ္ႏွံခဲ့သည္။ လူ႔သမုိင္းတြင္ လုံးလဝီရိယအား အႀကီးဆုံးပုဂၢဳိလ္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ပတ္လုံး တစ္ေန႔လွ်င္ ႏွစ္နာရီခန္႔သာ အိပ္စက္ အနားယူကာ ေန႔ေရာညပါ တရားေဟာၾကားခဲ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မင္း၊ မင္းညီမင္းသား၊ ပုဏၰား၊ သူၾကြယ္၊ လယ္သမား၊ သူေတာင္းစား၊ ပညာရွိစသည္ျဖင့္ လူတန္းစားေပါင္းစုံႏွင့္ စကားေျပာခဲ့၊ တရားေဟာခဲ့သည္။ သူေဟာသည့္ တရားေတာ္တုိ႔မွာ နာၾကားသူ ပရိသက္၏ အေတြ႔အႀကံဳ၊ နားလည္ႏုိင္မႈစြမ္းအား၊ စိတ္ေနသေဘာထားတုိ႔ႏွင့္ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္သည္ခ်ည္းသာ။ သူေဟာသည့္ တရားေတာ္တုိ႔ကုိ “ဗုဒၶဝစန” “ဘုရားစကားေတာ္” ဟု ေခၚဆုိခဲ့၊ သုံးႏႈံးခဲ့ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ေထရဝါဒ (သုိ႔မဟုတ္) မဟာယာနဟု ေခၚဆုိသုံးႏႈံးျခင္း မရွိခဲ့ပါ။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘိကၡဳသာသနာႏွင့္ ဘိကၡဳနီသာသနာႏွစ္ရပ္ကုိ တည္ေထာင္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ထုိသာသနာေတာ္ ႏွစ္ရပ္လုံးကုိ ထိန္းေက်ာင္းႏုိင္ရန္ "ဝိနယ"ဟု ေခၚဆုိသည့္ စည္းမ်ည္းစည္းကမ္းတုိ႔ကုိ ခ်မွတ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ၾကြင္းက်န္သည့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မွန္သမွ်ကုိပင္ "ဓမၼ" ဟု ေခၚဆုိရပါသည္။ ထုိဓမၼတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ ရဟန္းမမ်ား၊ ဥပသကာ၊ ဥပသိကာမ်ားအား ေဟာၾကားခဲ့သည့္ တရားေတာ္ အားလုံး ပါဝင္သည္။

ပထမသဂၤါယနာ

ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံအၿပီး သုံးလအၾကာ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သာဝကႀကီးမ်ားသည္ ရာဇၿဂၤိဳလ္ျပည္တြင္ ပထမသဂၤါယနာ တင္ေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ အမ်ားက ေလးစားၾကည္ညိဳၾကသည့္ အရွင္မဟာကႆပမွ သဂၤါယနာကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဓမၼႏွင့္ဝိနယဟူေသာ နယ္ပယ္ႏွစ္ခုကုိ အထူးျပဳ ေလ့လာခဲ့ၿပီး အာဂုံေဆာင္သူ အာဂပုဂၢဳိလ္ေက်ာ္ ႏွစ္ပါးလည္း တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ပါးမွာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္လုံးလုံး ဘုရားရွင္၏ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္တုိ႔ကုိ အနီးကပ္ ျပဳစုခဲ့သူ၊ ဘုရားရွင္ႏွင့္ အနီးဆုံးေနရာတြင္ ေနထုိင္ခဲ့သူ အရွင္အာနႏၵာျဖစ္သည္။ အံဖြယ္ မွတ္ဉာဏ္ရွင္ အရွင္အာနႏၵာမွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့သမွ် တရားေတာ္တုိ႔ကုိ အာဂုံေဆာင္ႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။ အျခား အာဂပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးမွာ ဝိနည္း ပညက္ေတာ္အားလုံးကုိ မွတ္မိသူ အရွင္ဥပါလိပင္ ျဖစ္သည္။

ပထမသဂၤါယနာတြင္ ဓမၼႏွင့္ဝိနယဟူေသာ က႑ႀကီးႏွစ္ခုသာ ႐ြက္ဆုိ သဂၤါယနာ တင္ေတာ္မူခဲ့ၾကသည္။ ဓမၼႏွင့္ ပက္သက္၍ ကြဲျပားျခားနားသည့္ အျမင္မရွိခဲ့ေသာ္လည္း (အဘိဓမၼာအေၾကာင္း မေဖာ္ျပခဲ့) ဝိနည္းႏွင့္ ပက္သက္၍မူ ေဆြးေႏြးစရာအခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္မစံခင္ ဘုရားရွင္သည္ အရွင္အာနႏၵာအား “သံဃာက အလုိရွိခဲ့ပါမူ ခုဒၵါႏုခုဒၵက သိကၡာပုဒ္ (သိကၡာပုဒ္ အေသးစား) တုိ႔ကုိ ျဖဳတ္ပယ္ႏုိင္ေၾကာင္း” မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ျမတ္စြာဘုရားမွာ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူခါနီးျဖစ္၍ အရွင္အာနႏၵာ၏ရင္တြင္ ေသာကတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခုဒၵါႏုခုဒၵက သိကၡာပုဒ္ဆုိသည္မွာ အဘယ္သိကၡာပုဒ္တုိ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေမးျမန္းရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။ ခုဒၵါႏုခုဒၵက သိကၡာပုဒ္တို႔ႏွင့္ ပက္သက္၍ သဂၤါယနာတင္ မေထရ္တုိ႔အၾကား သေဘာမတူႏုိင္ဘဲရွိရာ အရွင္မဟာကႆ မေထရ္ျမတ္ႀကီးက ဘုရားပညက္ခဲ့သည့္ သိကၡာပုဒ္တုိ႔ကုိ ျပင္ဆင္ျခင္း မျပဳရန္ႏွင့္ သိကၡာပုဒ္ အသစ္တုိ႔ကုိလည္း ျဖည့္စြက္ထည့္သြင္းျခင္း မျပဳရန္ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ေပးေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ခုိင္ခုိင္လုံလုံ မေပးခဲ့ေသာ္လည္း စကားတစ္ခြန္းကုိေတာ့ အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ ေျပာခဲ့သည္။ “တပည့္ေတာ္တုိ႔အေနႏွင့္ ဝိနည္း ပညက္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျပင္ဆင္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ လူတုိ႔ ေျပာဆုိစရာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူတုိ႔ဆရာသခင္၏ ခႏၶာကုိယ္ မီး႐ႈိ႕ရာ ေလာင္တုိက္မွ မီးမဆဲခင္ ေဂါတမဘုရားရွင္၏ တပည့္တုိ႔သည္ ဝိနည္း သိကၡာပုဒ္တုိ႔ကုိ ျပင္ဆင္ၾကေလၿပီ”

ပထမသဂၤါယနာအၿပီး ဓမၼကုိ နိကာယ္အလုိက္ခြဲကာ နိကာယ္ တစ္ခုခ်င္းစီအတြက္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာဝကႀကီး တစ္ပါးစီႏွင့္ ၎၏ တပည့္တုိ႔ကုိ အာဂုံေဆာင္ရန္ တာဝန္ခြဲေပးလုိက္ပါသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ဓမၼကုိ အာဂုံေဆာင္ကာ ဆရာစဥ္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကသည္။ ႏႈတ္ပယ္ျခင္း၊ ျဖည့္စြတ္ျခင္းမျပဳႏုိင္ရန္ အခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္တုိက္ဆုိင္ စစ္ေဆးကာ ဓမၼကုိ အုပ္စုလုိက္ ေန႔စဥ္ အာဂုံ႐ြက္ဆုိခဲ့ၾကသည္။ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကုိ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာၾကာမွ ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးတည္းက မွတ္မိသေလာက္ ေရးသားထားသည့္ မွတ္တမ္းထက္ ဆရာစဥ္ဆက္ အာဂုံေဆာင္သည့္ အေလ့အထက ပုိ၍ ယုံၾကည္ကုိးစားႏုိင္ေၾကာင္း သမုိင္းပညာရွင္တုိ႔မွ သေဘာတူၾကသည္။

ဒုတိယသဂၤါယနာ

ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာအၾကာ, ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္အခ်ိဳ႕ကုိ ေဆြးေႏြးရန္ ဒုတိယသဂၤါယနာကုိ က်င္းပခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံၿပီး သုံးလအၾကာတြင္ ျပဳလုပ္သည့္ ပထမသဂၤါယနာ တင္ခ်ိန္တြင္ ဝိနည္း သိကၡာပုဒ္တုိ႔ကုိ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြတ္ရန္ မလုိခဲ့ပါ။ ထုိတုိေတာင္းလွေသာ အခ်ိန္အတြင္း ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးအရ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ အနည္းအက်ဥ္းသာ ရွိႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာ အၾကာမွာေတာ့ ရဟန္းအခ်ိဳ႕သည္ သိကၡာပုဒ္ အငယ္စားတုိ႔ကုိ ျပင္ဆင္ရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း ယူဆလာၾကသည္။ ေရွး႐ုိးစြဲ ရဟန္းေတာ္တုိ႔က မည္သည့္သိကၡာပုဒ္ကုိမွ် ျပင္ဆင္ျခင္း မျပဳသင့္ေၾကာင္း ေျပာဆုိၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ရဟန္းေတာ္တစ္စုသည္ သဂၤါယနာမွ ဖဲခြါကာ မဟာသံဃိကဂုိဏ္းကုိ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ မဟာသံဃိကဟု ေခၚဆုိခဲ့ေသာ္လည္း မဟာယာနဟု သုံးႏႈံးခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ ဒုတိယသဂၤါယနာ၌ ဝိနည္းပိဋကတ္တြင္ ပါရွိသည့္ အေၾကာင္းအရာအခ်ိဳ႕တုိ႔ကုိသာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီး ဓမၼႏွင့္ ပက္သက္၍မူ အျငင္းပြားစရာ တစုံတရာ ရွိခဲ့ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ျခင္း မရွိပါ။

တတိယသဂၤါယနာ

ဘီစီသုံးရာစု၊ အေသာကမင္းလက္ထက္တြင္ ဗုဒၶဘာသာဂုိဏ္းအသီးသီးရွိ ရဟန္းေတာ္တုိ႔အၾကား ကြဲျပားေနသည့္ အျမင္တုိ႔ကုိ ေဆြးေႏြးႏုိင္ရန္ တတိယသဂၤါယနာ တင္ပြဲကုိ က်င္းပခဲ့သည္။ ဤတတိယသဂၤါယနာအတြင္း ေဆြးေႏြးမႈသည္ ဝိနည္း ပညက္ခ်က္တုိ႔ႏွင့္ ပက္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာတုိ႔သာ မကေတာ့ဘဲ ဓမၼႏွင့္ ပက္သက္သည့္ အခ်က္အလက္တုိ႔ပါ ပါဝင္လာသည္။ သဂၤါယနာအဆုံးတြင္ေတာ့ ဦးစီးနာယက အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱတိႆ မေထရ္သည္ ဂုိဏ္းအသီးသီးတုိ႔၏ မွားယြင္းေသာ အျမင္၊ အယူအဆတုိ႔ကုိ ရွင္းလင္းခ်က္ထုတ္ကာ ျငင္းပယ္သည့္ ကထာဝတၳဳက်မ္းကုိ ျပဳစုေတာ္မူခဲ့သည္။ တတိယသဂၤါယနာတြင္ လက္ခံ အတည္ျပဳခဲ့သည့္ ဗုဒၶတရားေတာ္တုိ႔သည္ပင္ ေထရဝါဒအျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့ေပသည္။ တတိယသဂၤါယနာမွ အဘိဓမၼာကုိ ပိဋကတ္တစ္ပုံအျဖစ္ သက္မွက္ကာ ပိဋကတ္ထဲ ထည့္သြင္းခဲ့ပါသည္။

တတိယသဂၤါယနာအၿပီး အေသာကမင္းႀကီး၏ သားေတာ္ ရွင္မဟိႏၵသည္ တတိယသဂၤါယနာတြင္ စုေပါင္း႐ြက္ဆုိ အတည္ျပဳခဲ့သည့္ ပါဠိေတာ္တုိ႔ကုိ ၎တုိ႔၏ အ႒ကထာတုိ႔ႏွင့္အတူ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔ ယူေဆာင္လာခဲ့သည္။ သီရိလကၤာသုိ႔ သယ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် မယြင္းေစဘဲ ယေန႔တုိင္ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေပသည္။ ထုိက်မ္းစာတုိ႔ကုိ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္က အသုံးျပဳခဲ့သည့္ မာဂဓီဘာသာကုိ အေျခခံေသာ ပါဠိျဖင့္ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က မဟာယာနဟူ၍ ထင္ရွားမရွိေသးပါ။

မဟာယာန စတင္ေပၚေပါက္လာပုံ

ဘီစီ တစ္ရာစုႏွင့္ ေအဒီ တစ္ရာစုအတြင္း သဒၶမၼပုုဏၰရိကာက်မ္း၌ ေထရဝါဒႏွင့္ မဟာယာနဟူေသာ အသုံးအႏႈံး ႏွစ္မ်ိဳး ေတြ႔လာရသည္။ ေအဒီႏွစ္ရာစုတြင္ေတာ့ မဟာယာနဟူေသာ အသုံးအႏႈံးကုိ ထင္ထင္ရွားရွား အသုံးျပဳလာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ နာဂဇုနမေထရ္သည္ သူ၏ မဓ်ာမိကကာရိကာဟူေသာ က်မ္းငယ္တြင္ အရာရာတုိင္းသည္ သုညတျဖစ္သည္ဟူေသာ အေတြးအေခၚအယူအဆကုိ ျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေအဒီ ေလးရာစုတြင္ အာစဂၤႏွင့္ ဝသုဗႏၶဳတုိ႔သည္ မဟာယာနႏွင့္ ပက္သက္ေသာ စာေပက်မ္းဂန္ အမ်ားအျပားကုိ ေရးသားခဲ့ၾကသည္။ မဟာယာနအျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာသည့္ ေအဒီတစ္ရာစုတြင္မွ မဟာယာနႏွင့္ ဟီနယာနဟူေသာ အသုံးအႏႈံးႏွစ္ခုကုိ စတင္ သုံးစြဲလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔အေနႏွင့္ ဟီနယာနႏွင့္ ေထရဝါဒကို အတူတူဟု မွတ္ထင္မထားအပ္ေပ။ ထုိေဝါဟာရႏွစ္ခုမွာ အသုံးအႏႈံး တူညီျခင္း မရွိသည္ကုိ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္သည္။ ေထရဝါဒဗုဒၶသာသာသည္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ လုံးဝ မေပၚေပါက္ေသးသည့္ ဘီစီ သုံးရာစုတြင္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဟီနယာနဂုိဏ္းသည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္ စည္ပင္ျပန္႔ပြားခဲ့သည္။ သီရိလကၤာတြင္ တည္ရွိခဲ့သည့္ ဗုဒၶဘာသာပုံစံႏွင့္ သီးသန္႔ ရပ္တည္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ဟီနယာနဗုဒၶဘာသာကုိ ကမၻာ့ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ ေတြ႔ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီရိလကၤာ၊ ျမန္မာ၊ ထုိင္း၊ လာအုိ၊ ကေမၻာဒီးယားစေသာ ႏုိင္ငံတုိ႔တြင္ ယေန႔ က်င့္သုံးေနသည့္ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာကုိ ေျပာဆုိ ရည္ညႊန္းၾကေသာအခါ ဟီနယာနဟူေသာ အသုံးအႏႈံးကုိ မသုံးၾကရန္ ကုိလံဘုိၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၅၀-ခုႏွစ္က က်င္းပခဲ့သည့္ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားညီလာခံက တညီတညႊတ္တည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္ပင္ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ၊ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ဟီနယာနဗုဒၶဘာသာတုိ႔၏ သမုိင္းအက်ဥ္း ျဖစ္သည္။

ေထရဝါဒႏွင့္မဟာယာန

ေထရဝါဒႏွင့္ မဟာယာနတုိ႔၏ ကြဲျပားျခားနားခ်က္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ၾကစုိ႔။ ကြ်ႏု္ပ္အေနႏွင့္ မဟာယာန ဗုဒၶဘာသာကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလ့လာခဲ့သည္။ ေလ့လာေလေလ ဗုဒၶဘာသာ၏ အဓိကတရားေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ပက္သက္၍ ေထရဝါဒႏွင့္ မဟာယာနတုိ႔အၾကား ကြဲျပားျခားနားခ်က္ကုိ ရွာရန္ ခက္ေလေလ ျဖစ္သည္။

၁။ ဗုဒၶဘာသာႏွစ္ခုလုံးက ျမတ္စြာဘုရားကုိ သူတုိ႔၏ ဆရာအျဖစ္ လက္ခံၾကသည္။
၂။ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္မွာလည္း တစ္လုံးမက်န္ အားလုံး အတူတူပင္။
၃။ မဂၢင္ရွစ္ပါးမွာလည္း ခြ်တ္ဆြတ္တူသည္။
၄။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားေတာ္မွာလည္း တူသည္။
၅။ ကမၻာေလာကႀကီးကုိ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ဖန္ဆင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္ဟူေသာ အယူအဆကုိလည္း ႏွစ္ဂုိဏ္းလုံးက ပယ္ၾကသည္။
၆။ ဗုဒၶဘာသာႏွစ္ခုလုံးက အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱႏွင့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတုိ႔ကုိ ကြဲျပားမႈမရွိဘဲ လက္ခံၾကသည္။

အထက္ပါ တရားေတာ္တုိ႔မွာ ဗုဒၶဘာသာ၏ အေျခခံအက်ဆုံး၊ အေရးႀကီးဆုံး တရားေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိတရားေတာ္အားလုံးကုိပင္ ႏွစ္ဂုိဏ္းလုံးက ယုံမွားသံသယမရွိဘဲ လက္ခံထားၾကသည္။

ကြဲျပားသည့္ အခ်က္အခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါေသးသည္။ သိသာထင္ရွားသည့္ အခ်က္မွာ ဘုရားေလာင္း အယူအဆ ျဖစ္သည္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာသည္ ေနာက္ဆုံး ဘုရားအျဖစ္ကုိ ဦးတည္သည့္ ဘုရားေလာင္းဝါဒကုိ လက္ခံၿပီး ေထရဝါဒက ရဟႏၲာျဖစ္ေရးကုိသာ အဓိကထားသည္ဟု လူအမ်ားက ေျပာဆုိၾကသည္။ ကြ်ႏု္ပ္အေနႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ပင္ ရဟႏၲာတစ္ပါး ျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပလုိပါသည္။ ပေစၥကဗုဒၶါႏွင့္ ဘုရားရွင္၏ တပည့္ သာဝကတစ္ဦးသည္လည္း ရဟႏၲာမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ မဟာယာန က်မ္းစာမ်ားက ဟီနယာနဟူေသာ အသုံးအႏႈံးကုိ အသုံးျပဳေလ့ မရွိၾကပါ။ ၎တုိ႔က ေဗာဓိသတၱယာန၊ ပေစၥကဗုဒၶယာန၊ သာဝကယာနဟူေသာ သုံးမ်ိဳးသာ အသုံးျပဳၾကသည္။ ေထရဝါဒမွာေတာ့ ထုိသုံးမ်ိဳးကုိ (ယာနအစား) ေဗာဓိ-ဟု ေခၚေဝၚသုံးႏႈံးပါသည္။

အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ေထရဝါဒမွာ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္သည္ဟု ေတြးေတာေလ့ ရွိၾကသည္။ သူတုိ႔က ေထရဝါဒမွာ ကုိယ့္ဘဝလြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ အားထုတ္ေရးသည္သာ အဓိကက်ေၾကာင္း သင္ၾကားေလ့ရွိသည္ကုိ အေၾကာင္းျပၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၎တုိ႔ စဥ္းစားရမည္မွာ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္သူ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ နိဗၺာန္ကုိ မည္သုိ႔ ရရွိႏုိင္ပါမည္နည္း။ ႏွစ္ဂုိဏ္းလုံးက ယာနသုံးမ်ိဳး (သုိ႔မဟုတ္) ေဗာဓိသုံးမ်ိဳးကုိ လက္ခံၾကသည္။ ဘုရားေလာင္းလမ္းစဥ္ကုိ အျမင့္ဆုံးအျဖစ္ သက္မွတ္ၾကသည္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာသည္ ပုံျပင္ ဒ႑ာရီဆန္သည့္ ဘုရားေလာင္းမ်ားစြာ တီထြင္ခဲ့သည္။ ေထရဝါဒက ဘုရားေလာင္းကုိ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္သည့္ ဘုရားအျဖစ္သ႔ုိ ေရာက္ရွိရန္ ပါရမီျဖည့္ရင္း လူသားအားလုံးတုိ႔၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ဘဝတစ္ခုလုံး ျမွဳပ္ႏွံထားသူ လူသားတစ္ဦးအျဖစ္သာ ႐ႈ႕ျမင္သည္။

ဗုဒၶအမ်ိဳးအစား

ကုိယ္ပုိင္အားထုတ္မႈႏွင့္ ကုိယ္ပုိင္အသိဉာဏ္ျဖင့္ နိဗၺာန္ကုိ သိျမင္သူ သမၼာသမၺဳဒၶ၊ နိဗၺာန္ကုိ ကုိယ္တုိင္ သိျမင္ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားထက္ အရည္အခ်င္းနိမ့္သူ ပေစၥကဗုဒၶါႏွင့္ ဘုရားရွင္၏ တပည့္သားေတာ္ ရဟႏၲာျဖစ္သူ သာဝကဗုဒၶဟူ၍ ဗုဒၶသုံးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ထုိဗုဒၶသုံးမ်ိဳးလုံး ရရွိခံစားရသည့္ နိဗၺာန္မွာ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ကြဲျပားျခားနားသည္မွာ သမၼာသမၺဳဒၶ ဘုရားရွင္သည္ အျခားဗုဒၶႏွစ္ပါးထက္ အရည္အခ်င္းႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ သာလြန္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိဳ႕သူမ်ားက နာဂဇုနမေထရ္ ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့သည္ သုညတတရားေတာ္မွာ မဟာယာန သင္ၾကားခ်က္ စစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ မူရင္း ေထရဝါဒက်မ္းစာတုိ႔တြင္ ေတြ႔ႏုိင္သည့္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကုိ အေျခခံေသာ အနတၱတရားေတာ္ကုိ မွီးကာ ထုိသုညတအယူအဆကုိ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

တစ္ခါကေသာ္ အရွင္အာနႏၵာက ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေမးေလ်ာက္ခဲ့သည္။ “သုညတဟူေသာ စကားကုိ လူအမ်ား ေျပာဆုိၾကပါသည္။ သုညတဆုိတာ ဘာကုိ ေခၚတာပါလဲဘုရား” “အာနႏၵာ, ပုဂၢဳိလ္၊ သတၱဝါဆုိတာ မရွိဘူး။ ေလာကမွာ ငါ့ဥစၥာဆုိတဲ့ သေဘာတရားလဲ မရွိ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေလာကႀကီးက အႏွစ္သာရမဲ့ေနတယ္” ဟု ျမတ္စြာဘုရားက ျပန္လည္ ေျဖၾကားခဲ့သည္။ နာဂဇုနမေထရ္သည္ ထုိအယူအဆကုိ ေက်ာ႐ုိးျပဳကာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ မဓ်ာမိကကာရိကာဟူေသာ က်မ္းစာကုိ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ သုညတဝါဒမွာ ေထရဝါဒက်မ္းစာတုိ႔ကုိ အေျခခံသည့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ၏ အာလယ၀ိညာဏ အယူအဆသာ ျဖစ္ေပသည္။ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာက ထုိအယူအဆကုိ နက္နဲသည့္ ဒႆနိကႏွင့္ စိတ္ပညာအျဖစ္ တုိးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။

ေအာက္ပါ အဂၤလိပ္ေဆာင္းပါးကုိ တုိက္႐ုိက္ဘာသာျပန္ဆုိပါသည္။

Theravada - Mahayana Buddhism
Ven. Dr. W. Rahula

(From: "Gems of Buddhist Wisdom",
Buddhist Missionary Society, Kuala Lumpur, Malaysia, 1996)



Let us discuss a question often asked by many people: What is the difference between Mahayana and Theravada Buddhism? To see things in their proper perspective, let us turn to the history of Buddhism and trace the emergence and development of Mahayana and Theravada Buddhism.

The Buddha was born in the 6th Century B.C. After attaining Enlightenment at the age of 35 until his Mahaparinibbana at the age of 80, he spent his life preaching and teaching. He was certainly one of the most energetic man who ever lived: for forty-five years he taught and preached day and night, sleeping for only about 2 hours a day.

The Buddha spoke to all kinds of people: kings and princes, Brahmins, farmers, beggars, learned men and ordinary people. His teachings were tailored to the experiences, levels of understanding and mental capacity of his audience. What he taught was called Buddha Vacana, i.e. word of the Buddha. There was nothing called Theravada or Mahayana at that time.

After establishing the Order of monks and nuns, the Buddha laid down certain disciplinary rules called the Vinaya for the guidance of the Order. The rest of his teachings were called the Dhamma which included his discourses, sermons to monks, nuns and lay people.

The First Council

Three months after the Buddha's Mahaparinibbana, his immediate disciples convened a council at Rajagaha. Maha Kassapa, the most respected and elderly monk, presided at the Council. Two very important personalities who specialised in the two different areas - the Dhamma and the Vinaya - were present. One was Ananda, the closest constant companion and disciple of the Buddha for 25 years. Endowed with a remarkable memory, Ananda was able to recite what was spoken by the Buddha. The other personality was Upali who remembered all the Vinaya rules.

Only these two sections - the Dhamma and the Vinaya - were recited at the First Council. Though there were no differences of opinion on the Dhamma (no mention of the Abhidhamma) there was some discussion about the Vinaya rules. Before the Buddha's Parinibbana, he had told Ananda that if the Sangha wished to amend or modify some minor rules, they could do so. But on that occasion Ananda was so overpowered with grief because the Buddha was about to die that it did not occur to him to ask the Master what the minor rules were. As the members of the Council were unable to agree as to what constituted the minor rules, Maha Kassapa finally ruled that no disciplinary rule laid down by the Buddha should be changed, and no new ones should be introduced. No intrinsic reason was given. Maha Kassapa did say one thing, however: "If we changed the rules, people will say that Ven. Gotama's disciples changed the rules even before his funeral fire has ceased burning."

At the Council, the Dhamma was divided into various parts and each part was assigned to an Elder and his pupils to commit to memory. The Dhamma was then passed on from teacher to pupil orally. The Dhamma was recited daily by groups of people who often cross check with each other to ensure that no omissions or additions were made. Historians agree that the oral tradition is more reliable than a report written by one person from his memory several years after the event.

The Second Council

One hundred years later, the Second Council was held to discuss some Vinaya rules. There was no need to change the rules three months after the Parinibbana of the Buddha because little or no political, economic or social changes took place during that short interval. But 100 years later, some monks saw the need to change certain minor rules. The orthodox monks said that nothing should be changed while the others insisted on modifying some rules, Finally, a group of monks left the Council and formed the Mahasanghika - the Great Community. Even though it was called the Mahasanghika, it was not known as Mahayana, And in the Second Council, only matters pertaining to the Vinaya were discussed and no controversy about the Dhamma is reported,

The Third Council

In the 3rd Century B.C. during the time of Emperor Asoka, the Third Council was held to discuss the differences of opinion among the bhikkhus of different sects. At this Council the differences were not confined to the Vinaya but were also connected with the Dhamma. At the end of this Council, the President of the Council, Moggaliputta Tissa, compiled a book called the Kathavatthu refuting the heretical, false views and theories held by some sects. The teaching approved and accepted by this Council was known as Theravada. The Abhidhamma Pitaka was included at this Council.

After the Third Council, Asoka's son, Ven. Mahinda, brought the Tripitaka to Sri Lanka, along with the commentaries that were recited at the Third Council. The texts brought to Sri Lanka were preserved until today without losing a page. The texts were written in Pali which was based on the Magadhi language spoken by the Buddha. There was nothing known as Mahayana at that time.

Coming of Mahayana

Between the 1st Century B.C. to the 1st Century A.D., the two terms Mahayana and Hinayana appeared in the Saddharma Pundarika Sutra or the Sutra of the Lotus of the Good Law.

About the 2nd Century A.D. Mahayana became clearly defined. Nagarjuna developed the Mahayana philosophy of Sunyata and proved that everything is Void in a small text called Madhyamika-karika. About the 4th Century, there were Asanga and Vasubandhu who wrote enormous amount of works on Mahayana. After the 1st Century AD., the Mahayanists took a definite stand and only then the terms of Mahayana and Hinayana were introduced.

We must not confuse Hinayana with Theravada because the terms are not synonymous. Theravada Buddhism went to Sri Lanka during the 3rd Century B.C. when there was no Mahayana at all. Hinayana sects developed in India and had an existence independent from the form of Buddhism existing in Sri Lanka. Today there is no Hinayana sect in existence anywhere in the world. Therefore, in 1950 the World Fellowship of Buddhists inaugurated in Colombo unanimously decided that the term Hinayana should be dropped when referring to Buddhism existing today in Sri Lanka, Thailand, Burma, Cambodia, Laos, etc. This is the brief history of Theravada, Mahayana and Hinayana.

Mahayana and Theravada

Now, what is the difference between Mahayana and Theravada?

I have studied Mahayana for many years and the more I study it, the more I find there is hardly any difference between Theravada and Mahayana with regard to the fundamental teachings.

- Both accept Sakyamuni Buddha as the Teacher.
- The Four Noble Truths are exactly the same in both schools.
- The Eightfold Path is exactly the same in both schools.
- The Paticca-samuppada or the Dependent Origination is the same in both schools.
- Both rejected the idea of a supreme being who created and governed this world.
- Both accept Anicca, Dukkha, Anatta and Sila, Samadhi, Panna without any difference.

These are the most important teachings of the Buddha and they are all accepted by both schools without question.

There are also some points where they differ. An obvious one is the Bodhisattva ideal. Many people say that Mahayana is for the Bodhisattvahood which leads to Buddhahood while Theravada is for Arahantship. I must point out that the Buddha was also an Arahant. Pacceka Buddha is also an Arahant. A disciple can also be an Arahant. The Mahayana texts never use the term Arahant-yana, Arahant Vehicle. They used three terms: Bodhisattvayana, Prateka-Buddhayana, and Sravakayana. In the Theravada tradition these three are called Bodhis.

Some people imagine that Theravada is selfish because it teaches that people should seek their own salvation. But how can a selfish person gain Enlightenment? Both schools accept the three Yanas or Bodhis but consider the Bodhisattva ideal as the highest. The Mahayana has created many mystical Bodhisattvas while the Theravada considers a Bodhisattva as a man amongst us who devotes his entire life for the attainment of perfection, ultimately becoming a fully Enlightened Buddha for the welfare of the world, for the happiness of the world.

Three Types of Buddhahood

There are three types of Buddhahood: the Samma Sambuddha who gains full Enlightenment by his own effort, the Pacceka Buddha who has lesser qualities than the Samma Sambuddha, and the Savaka Buddha who is an Arahant disciple. The attainment of Nibbana between the three types of Buddhahood is exactly the same. The only difference is that the Samma Sambuddha has many more qualities and capacities than the other two.

Some people think that Voidness or Sunyata discussed by Nagarjuna is purely a Mahayana teaching. It is based on the idea of Anatta or non-self, on the Paticcasamuppada or the Dependent Origination, found in the original Theravada Pali texts. Once Ananda asked the Buddha, "People say the word Sunya. What is Sunya?" The Buddha replied, "Ananda, there is no self, nor anything pertaining to self in this world. Therefore, the world is empty." This idea was taken by Nagarjuna when he wrote his remarkable book, "Madhyamika Karika". Besides the idea of Sunyata is the concept of the store-consciousness in Mahayana Buddhism which has its seed in the Theravada texts. The Mahayanists have developed it into a deep psychology and philosophy.



Ven. Dr. W. Rahula