“အေမ..ထမင္းေလးဘာေလးစားပါဦး” “ ေအးပါေအ..ေတာ္ေနက်မွစားမယ္.. ခုစားခ်င္စိတ္မရွိေသးလို႔..ေစာေစာကက်ီးမ်ားသာသလားလို႔ေအ” “ဘာက်ီးမွမသာဘူး.. အေမလဲ ေတာ္ေနက်မွစားမယ္.ေတာ္ေနက်မွစားမယ္နဲ႔ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲ.. တပတ္ဆယ္ရက္မကေတာ့ဘူး.. အေမက ကေလးလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔ ကိုယ့္က်န္းမာေရးလဲ ကိုယ္ဂရုစိုက္ၿပီး အစားေလးေတာ့ မွန္မွန္စားပါအေမရယ္.. တေန႔တေန႔ ဒါေတြခ်ည္စဥ္းစားေန.. အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္နဲ႔” “ ဟဲ့ ငါကဘာေတြ စဥ္းစားေနလို႔တုန္း” “က်ဳပ္သိပါတယ္ေတာ္.. ေတာ့သားႀကီးအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေနေမွ်ာ္ေနတာမဟုတ္ဖူးလား.. ဟိုကမင့္ ဘယ္တုန္းကမွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၾကည့္ခဲ့တာ မဟုတ္ပဲကို.. ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဒုကၡခံေမွ်ာ္ေန” “ဟဲ့ ညည္း အဲလိုမေျပာပါနဲ႔ေအ..ငါ့သားႀကီးက သူ႔ဟာသူ တစူးစားလုပ္တတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ရပ္ကိုယ္ရြာေတာ့ အင္မတန္ခင္တြယ္ပါတယ္ေအ.. သူျပန္လာမွာပါ”။
လူကေလးေရ မင့္ႏွမမ်ား ေျပာတာကိုစိတ္မရွိနဲ႔ကြဲ႔..
သူကအေမထမင္းမစားဟင္းမစားနဲ႔ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြလုပ္တာကို မႀကိဳက္လို႔
တမင္ေဘာက္ေျပာတာပါကြယ္၊ သူတို႔မ်ားလဲ မင္းကို အင္မတန္မင္ပါတယ္။
သူေျပာလဲေျပာစရာဘဲ၊ အေမလဲ ဘယ္ႏွယ့္ျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ခုတေလာ ဝိုင္းထဲ
အမိႈက္ကေလး ႏြားေခ်းေလး သိမ္းရင္း ရွင္းရင္နဲ႔ မင္းအေၾကာင္းပဲ စဥ္းစားေန
ေမွ်ာ္ေနမိကိုး။ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္စိတ္လဲ တယ္မရွိလွပါဘူး။ အိပ္ျပန္လဲ
ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏိုး။ မင့္ဘ ဘုန္းႀကီး ဦးပရမ ၿပီးခဲ့တဲ့
တပိုတြဲလကပ်ံေတာ္မူတယ္။ အသက္(၁၀၂) ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီကြဲ႔။
ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ကဆံုးခဲ့ၾကတဲ့ မင္းဘိုေအမ်ားနဲ႔ ရြယ္တူ။ အဲဒါခုမွ
ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ(အႏၱိမဈာပန)လုပ္တာကြဲ႔။
ဘုန္းႀကီးပ်ံကလဲ အေတာ္စည္ပါတယ္ကြယ္၊ အေမေတာ့ ဒူးမေကာင္းလို႔ တရားနာတရက္ပဲသြားႏိုင္တယ္။ သူ႔ခမ်ာလဲမင္းကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ပါပဲ၊ အာလူးႀကီးဆီက ဘာႀကားလဲ၊ ျပန္လာမယ္မေျပာေသးဘူးလားလို႔ ေတြ႔တိုင္းေမးတာပါကြဲ႔။ ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥေတာင္မႏိုင္ေသးတဲ့အရြယ္ မင္း ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္က သူမန္းေလး(မႏၱေလး)ကိုေခၚသြားတုန္းကအေၾကာင္းေတြလဲ ေျပာလားေျပာရဲ႕ကြဲ႔။ ဟုတ္ပ မင္းက မင့္ဘဘုန္းမန္းေလးသြားတာ မလိုက္ရရင္ မေန ငိုႀကီးခ်က္မ လုပ္လို႔ သူ႔ခမ်ာ ဘုန္းႀကီးတန္မဲ့ ကေလးထိန္းလုပ္ေခၚသြားရတာ။ မင္းက ငယ္ကတည္း လုပ္ခ်င္မိရင္ ထိုးလားမီးစ၊ တစူးစား။
က်ီးသာတာေမွ်ာ္ရင္း ခဏခဏ ျပန္အမွတ္ရေနတာတခုက ဒီလိုကြဲ႔။ မင္းငယ္ငယ္ သံုးေလးႏွစ္အရြယ္က က်ီးသာတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာတာအေမသေဘာက်လို႔ ခုထိမွတ္မိေနတာကြဲ႔။ ငါတို႔ၿမိဳ့ေဟာင္းဥကၠေလးရြာေလးနား ေတာစပ္က ဘုရားက်ာင္းေစတီႀကီးပြဲ သြားၾကေတာ့ သင္ပုတ္စင္မွာအစာစားေနၾကတဲ့ က်ီးေတြကိုၾကည့္ၿပီး မင္းကေျပာတယ္။ အမေရ က်ဳပ္တို႔အဲက်ီးေတြ ဖမ္းသြားရေအာင္တဲ့။ ဟဲ့ဘာလုပ္မွာတုန္းဆိုေတာ့ ေမြးထားမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ေမြးထားၿပီးဘာလုပ္မွာတုန္း ၾကက္လိုမွမဟုတ္တာဆိုေတာ့ က်ီသာေတာ့ ဧည့္သည္လာရင္ ေန႔တိုင္းဟင္းေကာင္းေကာင္းစားရတာေပါ့ဗ်လို႔ မင္းျပန္ေျပာေတာ့ အေမတို႔မွာရီလိုက္ရတာ အူတက္မတတ္ပဲ။ ဟင္းေကာင္းေကာင္းေန႔တိုင္းစားခ်င္ရင္ ႀကီးလာရင္ ဘုန္းႀကီးဝတ္လို႔ေျပာေတာ့ ဝတ္မယ္လို႔ မင္းတေလ်ာက္လံုးေျပာခဲ့တာပဲ။ ခုေတာ့ ဘယ္ႏွယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္လဲမသိပါဘူး လူေလးရယ္။
မင္းကိုေမြးၿပီး ငါက မိန္းမတို႔ဓမၼတာမမွန္ မီးယပ္ေရာဂါျဖစ္ရတယ္။ အရပ္အေခၚေတာ့ လင္ပစ္နာေခၚတာေပါ့ကြယ္။ တကယ္လဲ မင္းအေဖငါ့ကိုပစ္သြားခဲ့တာပါဘဲ။ အေမစိတ္နာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခုမွေတာ့ နာစရာ မ်က္စရာအေၾကာင္းလဲမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေရစက္ကုန္တယ္လို႔ပဲအေမမွတ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ မင္းကိုမျပဳစုႏိုင္ဘူး၊ ႏို႔လဲမတိုက္ႏိုင္ဘူး။ ရြာထဲရွိသမွ်သားသည္အေမေတြဆီ ႏို႔လည္တိုက္ၿပီး မင္းအေဖႏွမ ေဒြးေလးကျပဳစုခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား။ မင္းစိတ္မွတ္ႀကီးပံုကကြယ္ မင္းကိုႏို႔တိုက္ခဲ့သမွ်လူေတြ အားလံုးကိုက်အေမေခၚၿပီး ေမြးခဲ့တဲ့ငါ့က်ေတာ့ အမ လို႔ပဲေခၚေနတာ၊ ဘယ္လိုမွ အေမေခၚသင္ေပးလို႔မရခဲ့ပါဘူးကြယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မင္းရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္သားေလာက္ ကိုရင္ဝတ္ရင္း အတန္းေက်ာင္းတက္ေပ်ာ္ေနတုန္း ေလးတန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳံ့ေရာက္ေနတဲ့မင္းအေဖေရာက္လာၿပီး လာေခၚသြားတာနဲ႔ မင္း ကိုရင္လူထြက္နဲ႔ ပါသြားမဟုတ္လား။ မင္းပညာတတ္ဖို႔အေရး မင္းဘိုးေအေတြ ႀကီးေတာ္ေတြ ဝိုင္းနားခ်တာနဲ႔ အေမသေဘာတူလက္ခံလိုက္ရတယ္။ ငါ့အလိုေတာ့ ပညာေတြသိပ္တတ္စရာမလိုပါဘူး။ ေသစာရွင္စာဖတ္တတ္ေတာ္ေရာေပါ့။ တို႔ေတာအလုပ္ ေတာင္သူအလုပ္ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ ျဖစ္တာပါဘဲ။ မင္းႏွစ္ဖက္ဘိုးေအမ်ားကလဲ မင့္ဆိုရင္သူတို႔ ယာေတြထန္းေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ ေပးၾကမွာပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ့ထဲ့လိုက္ရင္ ငါ့သားေလးဆံုးေတာ့မွာလားလို႔လဲ အေမကစိတ္ထဲထင့္တင့္တင့္ ျဖစ္တယ္ကြဲ႕၊ ခုေတာ့ငါစိတ္ထင့္ခဲ့သလို ျဖစ္သြားတာပဲလို႔ ေျပာရမလားမဆိုႏိုင္ပါဘူးကြယ္။
အဲတုန္းကလဲ ၿမိဳ့သာေရာက္သြားတာ မင္းက ေက်ာင္းေလးတပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ ပိတ္ရင္ေတာင္ ရြာျပန္လာ၊ ေတာင္သူအလုပ္ေတြလုပ္ ထန္းေတြေတာင္တက္ဆိုေတာ့ ငါကမင္းအခ်ိန္တန္ ရြာျပန္လာမွာပဲလို႔ ထင္စားခဲ့တာေပါ့ကြယ္။ ေက်နပ္ေနတာေပါ့ကြယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီ၊ မၾကာခင္ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို မင္းတို႔ဆီမွာ အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ ကာလပ်က္ပါေရာလား။ စစ္တပ္ကလူေတြအမ်ားႀကီးကို ပစ္တယ္ သတ္တယ္၊ ဖမ္းတယ္ဆိုလို႔ ငါမွာ မင္းအတြက္ စိတ္ပူလိုက္ရတာ၊ အေမကေတာ့ ဘုရားရွစ္ခိုၿပီး ဆုေတာင္းတာကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ၿမိဳ့ကသတင္းေရာက္လာတယ္။ မင္းဘာမွမျဖစ္ဖူးတဲ့၊ ဘာမွမျဖစ္ဖူးဆိုလို႔ စိတ္ေအးမယ္ရွိတုန္း ေတာခိုသြားၿပီဆိုေတာ့ အေမရင္က်ုိးရတာပါဘဲကြယ္။ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းဆိုက္ေလမလဲ ေရျခားေျမျခားမွာ ဘယ္လို လူဆိုး-လူေကာင္းေတြနဲ႔ ႀကံဳရေလမလဲ ပူပန္ရျပန္ေရာ။ မင္းႏွယ္ကြယ္ ရာဇဝတ္အိုးမွတုတ္နဲ႔ထိုးတတ္ပေလ၊ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ေတာ့မွာေပါ့။ အေမတို႔ကေတာ့ ေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ့ အဲဒါေတြေၾကာက္ပါ့ကြယ္။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း။ အေမကေတာ့ ဆုေတာင္းတာကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္နိုင္ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ မင္းအသံေတြ ရုပ္ေတြကို ေရဒီယိုကေန တယ္လီေဗးရွင္းေတြကေန ၾကားရျမင္းရသူေတြက ျပန္ေျပာလို႔ မင္းဘယ္မွာေရာက္ေနတယ္ဆိုတာသိရတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မၾကည့္တတ္ နားမေထာင္တတ္လို႔ အေမမၾကားမသိခဲ့ေပမယ့္ မင္းအသက္ရွင္ေနေသးတာသိလို႔ စိတ္ေအးရျပန္တယ္။ မင္းကေတာ့ မင္းႏွမမ်ားေျပာသလို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မၾကည့္၊ ျပန္မဆက္ပါဘူး။ ဒါလဲ အေမကေတာ့နားလည္ပါတယ္ကြယ္။ တရပ္ေက်းမွာ မင္းဘယ္လိုေနထိုင္ရသလဲမွ အေမတို႔ကမသိႏိုင္ပဲကိုး။
ႏွစ္အစိပ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီး ပိုေဝးတဲ့ေနရာဆီေရာက္ကာမွ မင္းက အဆက္အသြယ္ျပန္လုပ္လာေတာ့ အေမ့မွာ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းျဖစ္ရျပန္တာေပါ့။ မင္းတို႔ေခတ္ႀကီးဘယ္လိုျဖစ္ေနေန ပိုေဝးတဲ့အရပ္တပါးကို ေရာက္သြားျပန္ၿပီဆိုတာေတာ့ အေမဘယ္လိုမွ သေဘာမက်ႏိုင္ပါဘူး၊ ပူပန္ဝမ္းနည္းရတာပါဘဲ။ အေမ့တသက္မွာ မင္းငယ္ငယ္ကတခါပဲ ၿမိဳ့ကိုဘုရားဖူးေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကေန တဖဝါးမခြါေနလာခဲ့တယ္။ သူတပါးအရပ္မွာ ေနရစားရ မေပ်ာ္ဖူး၊ စိတ္မေအးဖူး၊ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းနဲ႔စကားေျပာဖို႔ တေခါက္တက်င္းထပ္ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ကြန္ပူတာဆိုလား ဘာဆိုလားထဲကေန မင္းနဲ႔ရုပ္ၾကည့္စကားေျပာရတာ ဝမ္းသာရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ကြယ္ ရုပ္ျမင္ရေပမယ့္ မင္းငယ္ငယ္ကလိုေဖာင္းေဖာင္းျပည့္ၿပည့္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ကိုင္ၾကည့္ပြတ္ၾကည့္လို႔မရေတာ့ အေမ့ရင္မွာ မခ်ိလိုက္တာကြယ္။
အေမကမင္းတို႔လုပ္ေနတာေတြ ေဒမိုကေလစီေတြ ဘာေတြ ဘာမွမသိပါဘူး။ သိလဲမသိခ်င္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြေျပာေနတာက ေျပာင္းသြားၿပီ၊ မင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီးကအစိုးရျဖစ္ၿပီဆို၊ မင္းကဘာေၾကာင့္ျပန္မလာေသးတာလဲ။ မင္းထက္ႀကီးက်ယ္တဲ့လူေတြေတာင္ျပန္လာေနၾကတာကို မင္းကဘာမိုလို႔ ဒီေလာက္ေပကပ္ေနရတာတုန္း။ မင္းေျပာတဲ့ အဲေလာက္ႀကီးလဲ မဟုတ္ေသးဘူး၊ က်ေနာ္ျပန္လာဖို႔ကလဲ အဲေလာက္အဆင္မေခ်ာႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာကို အေမနားမလည္ပါဘူး။ အေမသိတာကေတာ့ မင္ကိုေတြ႔ခ်င္တာ ျပန္လာေစခ်င္တာ တခုပါပဲ။
အေမတို႔က သစ္ပင္ႀကီးေတြလိုျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္မွ မေရြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုစိတ္သြားသြား ကိုယ္ကမပါႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အေမေတြ႔ခ်င္လဲ မင္းလာမွပဲ ေတြ႔ႏိုင္ေတာ့မွာကြဲ႔။ ျပန္လာခဲ့၊ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္လြတ္ရင္ ျပန္သာလာခဲ့။ ေငြလဲရွာမေနနဲ႔၊ ကိုယ့္ေတာကိုယ္ရြာ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြၾကား လုပ္စားစရာေတြအမ်ားႀကီးပါကြယ္။ မင္းဘိုးေအႀကီးေတြ ဘြားေအႀကီးေတြမရွိေတာ့လဲ၊ မင္းဘႀကီး ဦးႀကီးေတြက မင္းဆို သဒၶါၾကပါတယ္။ မင္းဘိုးေအႀကီးဆို အာလူးႀကီးက ငါ့ကိုစိမ္းလိုက္တာ.. စိမ္းလိုက္တာနဲ႔ တဖြဖြေျပာရင္း ျမည္တြန္ရင္း ဆံုးသြားခဲ့တယ္၊ အေမတို႔ကလဲ သူစိတ္ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ မင္းအေၾကာင္းအျဖစ္မွန္အတိုင္း ေျပာျပမထားခဲ့ဘူးကိုးကြဲ႔။
မင္းဘဘုန္းကလဲ မင္းနဲ႔စကားေျပာတုန္းက ငါေသေတာ့မယ္၊ ငါေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ျပန္လာခဲ့လို႔ ေျပာေသးတယ္ဆို။ မင္းကြယ္ဒီေလာက္ေျပာတာေတာင္ ေနစိမ့္လိုက္တာ၊ ခုေတာ့ သူလဲမရွိေတာ့ဘူး။ ငါလဲ ရွစ္ဆယ္ရွိေတာ့မယ္။ ဒူးေတြနာလို႔ လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေတာင္ေဝွးေဆာင္ေနရၿပီ။ ေက်ာင္းလဲ ေကာင္းေကာင္းမသြားႏိုင္ဘူး။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမွပဲ တကူးတကသြားရေတာ့တယ္။ အေမ မေသခင္ ငါ့သားအာလူးႀကီးလို႔ အားရေအာင္ေခၚၿပီး တခါေလာက္ ေပြ႔ဖက္နမ္းလိုက္ရရင္ အေမေသေပ်ာ္ပါၿပီလူကေလးရဲ႕။
ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
ဘုန္းႀကီးပ်ံကလဲ အေတာ္စည္ပါတယ္ကြယ္၊ အေမေတာ့ ဒူးမေကာင္းလို႔ တရားနာတရက္ပဲသြားႏိုင္တယ္။ သူ႔ခမ်ာလဲမင္းကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ပါပဲ၊ အာလူးႀကီးဆီက ဘာႀကားလဲ၊ ျပန္လာမယ္မေျပာေသးဘူးလားလို႔ ေတြ႔တိုင္းေမးတာပါကြဲ႔။ ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥေတာင္မႏိုင္ေသးတဲ့အရြယ္ မင္း ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္က သူမန္းေလး(မႏၱေလး)ကိုေခၚသြားတုန္းကအေၾကာင္းေတြလဲ ေျပာလားေျပာရဲ႕ကြဲ႔။ ဟုတ္ပ မင္းက မင့္ဘဘုန္းမန္းေလးသြားတာ မလိုက္ရရင္ မေန ငိုႀကီးခ်က္မ လုပ္လို႔ သူ႔ခမ်ာ ဘုန္းႀကီးတန္မဲ့ ကေလးထိန္းလုပ္ေခၚသြားရတာ။ မင္းက ငယ္ကတည္း လုပ္ခ်င္မိရင္ ထိုးလားမီးစ၊ တစူးစား။
က်ီးသာတာေမွ်ာ္ရင္း ခဏခဏ ျပန္အမွတ္ရေနတာတခုက ဒီလိုကြဲ႔။ မင္းငယ္ငယ္ သံုးေလးႏွစ္အရြယ္က က်ီးသာတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာတာအေမသေဘာက်လို႔ ခုထိမွတ္မိေနတာကြဲ႔။ ငါတို႔ၿမိဳ့ေဟာင္းဥကၠေလးရြာေလးနား ေတာစပ္က ဘုရားက်ာင္းေစတီႀကီးပြဲ သြားၾကေတာ့ သင္ပုတ္စင္မွာအစာစားေနၾကတဲ့ က်ီးေတြကိုၾကည့္ၿပီး မင္းကေျပာတယ္။ အမေရ က်ဳပ္တို႔အဲက်ီးေတြ ဖမ္းသြားရေအာင္တဲ့။ ဟဲ့ဘာလုပ္မွာတုန္းဆိုေတာ့ ေမြးထားမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ေမြးထားၿပီးဘာလုပ္မွာတုန္း ၾကက္လိုမွမဟုတ္တာဆိုေတာ့ က်ီသာေတာ့ ဧည့္သည္လာရင္ ေန႔တိုင္းဟင္းေကာင္းေကာင္းစားရတာေပါ့ဗ်လို႔ မင္းျပန္ေျပာေတာ့ အေမတို႔မွာရီလိုက္ရတာ အူတက္မတတ္ပဲ။ ဟင္းေကာင္းေကာင္းေန႔တိုင္းစားခ်င္ရင္ ႀကီးလာရင္ ဘုန္းႀကီးဝတ္လို႔ေျပာေတာ့ ဝတ္မယ္လို႔ မင္းတေလ်ာက္လံုးေျပာခဲ့တာပဲ။ ခုေတာ့ ဘယ္ႏွယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္လဲမသိပါဘူး လူေလးရယ္။
မင္းကိုေမြးၿပီး ငါက မိန္းမတို႔ဓမၼတာမမွန္ မီးယပ္ေရာဂါျဖစ္ရတယ္။ အရပ္အေခၚေတာ့ လင္ပစ္နာေခၚတာေပါ့ကြယ္။ တကယ္လဲ မင္းအေဖငါ့ကိုပစ္သြားခဲ့တာပါဘဲ။ အေမစိတ္နာလို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခုမွေတာ့ နာစရာ မ်က္စရာအေၾကာင္းလဲမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေရစက္ကုန္တယ္လို႔ပဲအေမမွတ္ပါတယ္။ အဲေတာ့ မင္းကိုမျပဳစုႏိုင္ဘူး၊ ႏို႔လဲမတိုက္ႏိုင္ဘူး။ ရြာထဲရွိသမွ်သားသည္အေမေတြဆီ ႏို႔လည္တိုက္ၿပီး မင္းအေဖႏွမ ေဒြးေလးကျပဳစုခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား။ မင္းစိတ္မွတ္ႀကီးပံုကကြယ္ မင္းကိုႏို႔တိုက္ခဲ့သမွ်လူေတြ အားလံုးကိုက်အေမေခၚၿပီး ေမြးခဲ့တဲ့ငါ့က်ေတာ့ အမ လို႔ပဲေခၚေနတာ၊ ဘယ္လိုမွ အေမေခၚသင္ေပးလို႔မရခဲ့ပါဘူးကြယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မင္းရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္သားေလာက္ ကိုရင္ဝတ္ရင္း အတန္းေက်ာင္းတက္ေပ်ာ္ေနတုန္း ေလးတန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳံ့ေရာက္ေနတဲ့မင္းအေဖေရာက္လာၿပီး လာေခၚသြားတာနဲ႔ မင္း ကိုရင္လူထြက္နဲ႔ ပါသြားမဟုတ္လား။ မင္းပညာတတ္ဖို႔အေရး မင္းဘိုးေအေတြ ႀကီးေတာ္ေတြ ဝိုင္းနားခ်တာနဲ႔ အေမသေဘာတူလက္ခံလိုက္ရတယ္။ ငါ့အလိုေတာ့ ပညာေတြသိပ္တတ္စရာမလိုပါဘူး။ ေသစာရွင္စာဖတ္တတ္ေတာ္ေရာေပါ့။ တို႔ေတာအလုပ္ ေတာင္သူအလုပ္ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ ျဖစ္တာပါဘဲ။ မင္းႏွစ္ဖက္ဘိုးေအမ်ားကလဲ မင့္ဆိုရင္သူတို႔ ယာေတြထန္းေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ ေပးၾကမွာပါဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ့ထဲ့လိုက္ရင္ ငါ့သားေလးဆံုးေတာ့မွာလားလို႔လဲ အေမကစိတ္ထဲထင့္တင့္တင့္ ျဖစ္တယ္ကြဲ႕၊ ခုေတာ့ငါစိတ္ထင့္ခဲ့သလို ျဖစ္သြားတာပဲလို႔ ေျပာရမလားမဆိုႏိုင္ပါဘူးကြယ္။
အဲတုန္းကလဲ ၿမိဳ့သာေရာက္သြားတာ မင္းက ေက်ာင္းေလးတပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ ပိတ္ရင္ေတာင္ ရြာျပန္လာ၊ ေတာင္သူအလုပ္ေတြလုပ္ ထန္းေတြေတာင္တက္ဆိုေတာ့ ငါကမင္းအခ်ိန္တန္ ရြာျပန္လာမွာပဲလို႔ ထင္စားခဲ့တာေပါ့ကြယ္။ ေက်နပ္ေနတာေပါ့ကြယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီ၊ မၾကာခင္ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို မင္းတို႔ဆီမွာ အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ ကာလပ်က္ပါေရာလား။ စစ္တပ္ကလူေတြအမ်ားႀကီးကို ပစ္တယ္ သတ္တယ္၊ ဖမ္းတယ္ဆိုလို႔ ငါမွာ မင္းအတြက္ စိတ္ပူလိုက္ရတာ၊ အေမကေတာ့ ဘုရားရွစ္ခိုၿပီး ဆုေတာင္းတာကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ၿမိဳ့ကသတင္းေရာက္လာတယ္။ မင္းဘာမွမျဖစ္ဖူးတဲ့၊ ဘာမွမျဖစ္ဖူးဆိုလို႔ စိတ္ေအးမယ္ရွိတုန္း ေတာခိုသြားၿပီဆိုေတာ့ အေမရင္က်ုိးရတာပါဘဲကြယ္။ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းဆိုက္ေလမလဲ ေရျခားေျမျခားမွာ ဘယ္လို လူဆိုး-လူေကာင္းေတြနဲ႔ ႀကံဳရေလမလဲ ပူပန္ရျပန္ေရာ။ မင္းႏွယ္ကြယ္ ရာဇဝတ္အိုးမွတုတ္နဲ႔ထိုးတတ္ပေလ၊ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ေတာ့မွာေပါ့။ အေမတို႔ကေတာ့ ေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ့ အဲဒါေတြေၾကာက္ပါ့ကြယ္။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုန္း။ အေမကေတာ့ ဆုေတာင္းတာကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္နိုင္ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ မင္းအသံေတြ ရုပ္ေတြကို ေရဒီယိုကေန တယ္လီေဗးရွင္းေတြကေန ၾကားရျမင္းရသူေတြက ျပန္ေျပာလို႔ မင္းဘယ္မွာေရာက္ေနတယ္ဆိုတာသိရတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မၾကည့္တတ္ နားမေထာင္တတ္လို႔ အေမမၾကားမသိခဲ့ေပမယ့္ မင္းအသက္ရွင္ေနေသးတာသိလို႔ စိတ္ေအးရျပန္တယ္။ မင္းကေတာ့ မင္းႏွမမ်ားေျပာသလို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မၾကည့္၊ ျပန္မဆက္ပါဘူး။ ဒါလဲ အေမကေတာ့နားလည္ပါတယ္ကြယ္။ တရပ္ေက်းမွာ မင္းဘယ္လိုေနထိုင္ရသလဲမွ အေမတို႔ကမသိႏိုင္ပဲကိုး။
ႏွစ္အစိပ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီး ပိုေဝးတဲ့ေနရာဆီေရာက္ကာမွ မင္းက အဆက္အသြယ္ျပန္လုပ္လာေတာ့ အေမ့မွာ ဝမ္းသာဝမ္းနည္းျဖစ္ရျပန္တာေပါ့။ မင္းတို႔ေခတ္ႀကီးဘယ္လိုျဖစ္ေနေန ပိုေဝးတဲ့အရပ္တပါးကို ေရာက္သြားျပန္ၿပီဆိုတာေတာ့ အေမဘယ္လိုမွ သေဘာမက်ႏိုင္ပါဘူး၊ ပူပန္ဝမ္းနည္းရတာပါဘဲ။ အေမ့တသက္မွာ မင္းငယ္ငယ္ကတခါပဲ ၿမိဳ့ကိုဘုရားဖူးေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကေန တဖဝါးမခြါေနလာခဲ့တယ္။ သူတပါးအရပ္မွာ ေနရစားရ မေပ်ာ္ဖူး၊ စိတ္မေအးဖူး၊ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းနဲ႔စကားေျပာဖို႔ တေခါက္တက်င္းထပ္ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ကြန္ပူတာဆိုလား ဘာဆိုလားထဲကေန မင္းနဲ႔ရုပ္ၾကည့္စကားေျပာရတာ ဝမ္းသာရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ကြယ္ ရုပ္ျမင္ရေပမယ့္ မင္းငယ္ငယ္ကလိုေဖာင္းေဖာင္းျပည့္ၿပည့္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ကိုင္ၾကည့္ပြတ္ၾကည့္လို႔မရေတာ့ အေမ့ရင္မွာ မခ်ိလိုက္တာကြယ္။
အေမကမင္းတို႔လုပ္ေနတာေတြ ေဒမိုကေလစီေတြ ဘာေတြ ဘာမွမသိပါဘူး။ သိလဲမသိခ်င္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြေျပာေနတာက ေျပာင္းသြားၿပီ၊ မင္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီးကအစိုးရျဖစ္ၿပီဆို၊ မင္းကဘာေၾကာင့္ျပန္မလာေသးတာလဲ။ မင္းထက္ႀကီးက်ယ္တဲ့လူေတြေတာင္ျပန္လာေနၾကတာကို မင္းကဘာမိုလို႔ ဒီေလာက္ေပကပ္ေနရတာတုန္း။ မင္းေျပာတဲ့ အဲေလာက္ႀကီးလဲ မဟုတ္ေသးဘူး၊ က်ေနာ္ျပန္လာဖို႔ကလဲ အဲေလာက္အဆင္မေခ်ာႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာကို အေမနားမလည္ပါဘူး။ အေမသိတာကေတာ့ မင္ကိုေတြ႔ခ်င္တာ ျပန္လာေစခ်င္တာ တခုပါပဲ။
အေမတို႔က သစ္ပင္ႀကီးေတြလိုျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္မွ မေရြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုစိတ္သြားသြား ကိုယ္ကမပါႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အေမေတြ႔ခ်င္လဲ မင္းလာမွပဲ ေတြ႔ႏိုင္ေတာ့မွာကြဲ႔။ ျပန္လာခဲ့၊ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္လြတ္ရင္ ျပန္သာလာခဲ့။ ေငြလဲရွာမေနနဲ႔၊ ကိုယ့္ေတာကိုယ္ရြာ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြၾကား လုပ္စားစရာေတြအမ်ားႀကီးပါကြယ္။ မင္းဘိုးေအႀကီးေတြ ဘြားေအႀကီးေတြမရွိေတာ့လဲ၊ မင္းဘႀကီး ဦးႀကီးေတြက မင္းဆို သဒၶါၾကပါတယ္။ မင္းဘိုးေအႀကီးဆို အာလူးႀကီးက ငါ့ကိုစိမ္းလိုက္တာ.. စိမ္းလိုက္တာနဲ႔ တဖြဖြေျပာရင္း ျမည္တြန္ရင္း ဆံုးသြားခဲ့တယ္၊ အေမတို႔ကလဲ သူစိတ္ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ မင္းအေၾကာင္းအျဖစ္မွန္အတိုင္း ေျပာျပမထားခဲ့ဘူးကိုးကြဲ႔။
မင္းဘဘုန္းကလဲ မင္းနဲ႔စကားေျပာတုန္းက ငါေသေတာ့မယ္၊ ငါေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ျပန္လာခဲ့လို႔ ေျပာေသးတယ္ဆို။ မင္းကြယ္ဒီေလာက္ေျပာတာေတာင္ ေနစိမ့္လိုက္တာ၊ ခုေတာ့ သူလဲမရွိေတာ့ဘူး။ ငါလဲ ရွစ္ဆယ္ရွိေတာ့မယ္။ ဒူးေတြနာလို႔ လမ္းေတာင္ေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေတာင္ေဝွးေဆာင္ေနရၿပီ။ ေက်ာင္းလဲ ေကာင္းေကာင္းမသြားႏိုင္ဘူး။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမွပဲ တကူးတကသြားရေတာ့တယ္။ အေမ မေသခင္ ငါ့သားအာလူးႀကီးလို႔ အားရေအာင္ေခၚၿပီး တခါေလာက္ ေပြ႔ဖက္နမ္းလိုက္ရရင္ အေမေသေပ်ာ္ပါၿပီလူကေလးရဲ႕။
ရဲေဘာ္ေက်ာ္သန္း
No comments:
Post a Comment