နာဂစ္

မေမ့နိုင္ေသာေန႔ (Nargis နာဂစ္)
#အေမေႂကြပ်က္ခဲ့ရေသာေမ၂ရက္၂၀၀၈ည
=======================
"ဝိွန္ ... ဝွိန္...ဖုန္း!"
က်ေနာ္မွတ္မိသည္။ ဒီအသံက က်ေနာ္တို႔ပိုက္တန္းရဲ႕ ဂါးေဖာင္သမား ကိုဘိေလးေမာင္းေသာ ပင္လယ္ေကာင္အေသးေလး။
က်ေနာ္တို႔ပိုက္တန္းက ပင္လယ္ေကာင္အားလံုးဆယ့္တစ္စီး႐ွိတယ္။(ပင္လယ္ေကာင္=ေရစီးၾကမ္းေသာပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ကိုအလြယ္တကူျဖတ္ေမာင္းႏိူင္ရန္ လက္သမားဆရာမ်ားက ေရခြင္းအားေကာင္းေအာင္အထူးတည္ေဆာက္ထားေသာေလွအႀကီးစားကိုျမင္းေကာင္ေရမ်ားေသာ ဂ်ပန္အင္ဂ်င္တပ္ထားသည့္ ပင္လယ္တြင္သာေမာင္းသည့္သေဘာၤ)
ဒီသေဘာၤဆယ့္တစ္စင္းရဲ႕အင္ဂ်င္အသံကိုက်ေနာ္တစ္ေရးႏိုးေတာင္အလႊတ္ရသည္။ အင္ဂ်င္တစ္ခါကိုင္လ်ွင္ေတာ့ တစ္ခါျပန္မွတ္ရေလသည္။
"ကိုႀကီးတင္စိုး! ကိုႀကီးတင္စိုး!"
က်ေနာ္ထင္သည့္အတိုင္း ကိုဘိေလး သေဘာၤးေလွႀကိဳးကို ကေသာ့ကေမ်ာ့ခ်ည္ၿပီးအိမ္ေပၚကိုေျပးတက္လာသည္။
"ကိုႀကီးတင္စိုး...က်ေနာ္ႀကိမ္ေခ်ာင္းကသတင္းရခဲ့တယ္... BBC က မုန္တိုင္းသတင္းေၾကျငာတယ္တဲ့"
"ခဏခဏေၾကျငာေနတာကိုမ်ားအဆန္းလုပ္လို႔"
အေဖႀကီးက ကိုဘိေလးစကားကိုအေလးမထားဘဲ ရုပ္ရွင္မင္းသားမင္းကိုရဲ့ စေကၠာမဇာတ္ကားမပ်က္ဆက္ၾကည့္ေနတယ္။ အေဖတင္မဟုတ္ သံုးထပ္ကုန္းရြာပိုက္တန္းတစ္တန္းလံုးကို ဒီမုန္တိုင္းသတင္းလိုက္ေျပာလ်ွင္ေတာင္ ဘယ္သူကမ်ွအေရးတယူစကားျပန္ေျပာမည္မဟုတ္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မုန္တိုင္းက်ရင္က်ေနာ္တို႔ေပ်ာ္ၾကသည္။ အေၾကာင္းက ယေန႔မုန္တိုင္းက်လ်ွင္ ေနာက္သံုးရက္ေလာက္ဆို ငါးပုစြန္ပိုဆင္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"မဟုတ္ဘူးအကိုႀကီး ဒီတစ္ခါမုန္တိုင္းက နာဂစ္ဆိုလား ဘာဆိုလားမသိဘူး... ေတာ္ေတာ္ျပင္းမယ္ေျပာတယ္ေနာ္"
"အလကားပါကြာ အိုက္ဘီဘီစီက မဟုတ္လည္းေျပာဟုတ္လည္းေျပာ"
အေဖက႐ိုးအီေနေသာ မုန္တိုင္းသတင္းအေပၚစိတ္မဝင္စားမူေၾကာင့္ ကိုဘိေလးလည္း ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ အေခြဝင္ၾကည့္ေတာ့တယ္။
ကိုဘိေလးက မ်ွင္ေထာင္တဲ့ပင္လယ္ဂါးေဖာင္သမား။
အေဖတို႔က ပိုက္တန္းမွာပိုက္ေထာင္... ရြဲေကာက္။
သူတို႔ဂါးေဖာင္ေတြျမစ္ေရစီးေၾကာင္းလြဲလို႔ေဖာင္တန္းအေနာက္တန္းကိုေရႊ႔ၿပီးေရာက္လာတာ ႏွႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ အေနာက္ပိုက္တန္းက အေဖနဲ႔ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ၿဖစ္ၿပီး ညီအကိုလိုခင္သြားတာ။ ပီးေတာ့ သူကေရငုပ္ကြၽမ္းက်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ပိုက္တန္း ပိုက္ခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကို ကနက္ကြၽတ္ရင္အျမဲငုပ္ေပးေနသူ...ေရငုပ္ကြၽမ္းက်င္သူ။
ဟိုဘက္ကမ္းဒီဖက္ကမ္း 1.8 kilometres ႐ွိတဲ့က်ေနာ္တို႔ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္ႀကိမ္ေခ်ာင္းျမစ္ရဲ႕အနက္ဟာ ခန္႔မွန္းေျခ အနက္ 0.1/0.2 kilometer ေလာက္႐ွိမယ္။
ဒါေပမဲ့ နာနက္ဝိုင္တစ္လံုးတိုက္ရင္ အေပါင္းအသင္းကဏၰအေနနဲ႔ ကိုဘိေလးက အဲ့သည့္ျမစ္ထဲကိုခါးႀကိဳးခ်ည္ဆင္းပီးကနက္တည္ေပးပါတယ္။
ဒီလိုေတြေၾကာင့္ ပိုက္တန္းတစ္တန္းလံုးက သူ႔ကိုခ်စ္ၾကသည္။
ထူးထူးျခားျခားအေမက ဒီေန႔ ေန႔လည္မွ ပဲနီေလးေရဖြေၾကာ္၊ ေတာၾကက္၊ ျငဳပ္သီးစိမ္းငပိခ်က္ကိုခ်က္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔မိသားစုက ေလးေယာက္ပဲ႐ွိတယ္။
အေဖကဦးတင္စိုး၊အေမကေဒၚေထြးၾကည္၊က်ေနာ္ေဇာ္မိုးထက္နဲ႔ညီမေလးခ်ယ္ရီစိုး။
က်ေနာ္သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက အေဖကလံုးဝပဲမစား။ ထို႔ေၾကာင့္အေမလည္း တခါမွပဲမခ်က္ေပ။ ၿပီးေတာ့ အေဖနဲ႔က်ေနာ္ တူတာတစ္ခ်က္က သားအဖႏွစ္ေယာက္စလံုး ျငဳပ္သီးအစပ္မစားႏိူင္ဘူး။ အေဖက အစပ္စားရင္ လည္ေခ်ာင္းထဲကပူသလို က်ေနာ္လည္းထိုနည္းတူမစားႏိူင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္အေမက က်ေနာ္နဲ႔အေဖ့အတြက္ ဘာခ်က္ခ်က္ အျဖဴထည္ဟင္းတစ္ခြက္ပါစျမဲ။
သို႔ေပမဲ့ဒီေန႔ညေနအေမကထူးျခားစြာ ပဲႏွင့္ျငဳပ္သီးစိမ္းငပိခ်က္ ခ်က္ေနသည္။
"ေဝါ...ေဝါ...ေဝါ..."
ညေနသံုးနာရီထိုးခါနီးေတာ့ ေလက တေဝါေဝါတိုက္လာတယ္။
က်ေနာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲ့သည့္ႏွစ္ ေမလက က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ အရမ္းပူေနတာဗ်။ ေလတိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေနသာထိုင္သာ႐ွိတာေပါ့။
ခဏၾကာေတာ့ ေလကပိုႀကမ္းလာတယ္။ ထင္းစင္ရဲ႕ေခါင္မိုးေပၚလွမ္းထားတဲ့ ငါးေခြးလ်ွာအေျခာက္ဗန္းေတြလႊင့္က်ကုန္တယ္။
ကိစၥမ႐ွိဘူး...ဒါက ခဏခဏျဖစ္ေနၾကေလ။ ေလနည္းနည္းၾကမ္းပီဆို ငါးေျခာက္ဗန္းေတြဂြၽမ္းထိုးေမွာက္ခံုျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အေမနဲ႔ဝိုင္ကူၿပီးလိုက္ေကာက္ေပးေနက်။ေပ်ာ္ဖို႔ေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။
"အေဖႀကီးေရ...႐ွင့္တီဗြီပိတ္လိုက္ပါေတာ့လား တစ္မနက္လံုးလည္းထိုင္ၾကည့္ေနတာကို။အလုပ္ပ်က္တယ္"
အေဖကမသိက်ဳိးကြၽန္ျပဳၿပီးဆက္ၾကည့္ေနတယ္။
"ဝုန္း!ဝုန္း!"
ျမစ္ထဲကမွာ ေရလိႈင္းေတြ႐ုတ္တရက္ထႀကီးၿပီး ကမ္းနေဖးကို႐ိုက္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာရြဲစင္ေရာအိမ္ေရာ ေရာေဆာက္ထားတဲ့ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေပၚကိုေရစက္တစ္ခ်ဳိ့စင္လာတယ္။
အေဖက ေတြခနဲတစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕တံတားစင္ေပၚကို မဆိုင္မတြလွမ္းေလ်ာက္သြားပါတယ္။ၿပီးေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ျမစ္ထဲၾကည့္ေနတယ္။
ခဏၾကာေတာ့
့" ေဇာ္မိုးထက္ တီဗြီပိတ္လိုက္ေတာ့သား"
"မေထြးၾကည္ ဒီကိုလာၾကည့္စမ္း"
"ဘာလဲ ဘာျဖစ္လို႔လည္း"
အေမက ေမးလည္းေမးရင္း အေဖ့ဆီကိုဟင္းခ်က္ရင္းကေနေလ်ွာက္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့အေဖကအေမ့ကို
"မနက္ကေရဘယ္ႏွစ္နာရီက်တာလဲ"
"ဆယ့္တစ္နာရီေလ"
"အခုသံုးနာရီမို႔လား"
"အင္း...ဟုတ္တယ္"
အေမက အိမ္ထဲကတိုင္ကပ္နာရီကို လွည့္ၾကည့္ရင္းေၿဖလိုက္တယ္။
"ဒါဆိုရင္ ေတာ့ တစ္ခုခုလြဲေနၿပီ ။ ေရက က်တာေျခာက္နာရီမၾကာဘဲ ေလးနာရီအတြင္းမွာျပန္တက္လာတယ္။ မင္းျမစ္ထဲကိုၾကည့္လိုက္စမ္း"
"ဟင္"
"ဟာ...ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ေရက က်ေနရင္းကေန ခ်က္ခ်င္းျပန္လွန္တက္လာတယ္"
ပင္လယ္ဖ်ံကိုဘိေလးပါတစ္အံ့တျသျဖစ္ရေလသည္။
ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အရပ္ေဒသမဆို ေရတက္ေျခာက္နာရီေရက်ေျခာက္နာရီပဲ႐ွိတယ္။အတက္အက်ေလးႀကိမ္ဆို ဒါတစ္ရက္ပါ။
အခုက ႐ုတ္တရက္ ေလးနာရီအတြင္းျမစ္ေရက ေရဆန္ကိုျပန္လွန္တက္လာေတာ့ အားလံုးပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္အံ့ျသေနရသည္။
"ဟစ္ေယာင္ ဘိေလး ဟိုးမွာၾကည့္စမ္း ... ဇင္ေယာ္တစ္အုပ္ႀကီး။ ဒါ ပင္လယ္ကတက္လာတဲ့အေကာင္ေတြကြ။ နည္းတဲ့အေကာင္ႀကီးေတြမဟုတ္ဘူး"
"ဟုတ္တယ္အကိုႀကီးတင္စိုး။ ပံုမွန္ဆို က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာ အေကာင္ေသးေတြနဲ႔ အမေတြဘဲ႐ွိတာ။အခုက အေကာင္အၾကီးေတြဆိုေတာ့ ဒါ ပင္လယ္မွာမုန္တိုင္းမွာအႀကီးအက်ယ္ျကမဲ့လကၡဏာပဲ"
ကိုဘိေလးစကားဆံုးတာနဲ႔အေဖက ေနာက္ေဖးပိုက္ဆင္ေဘးမွာထားတဲ့ ေရေပၚေပၚတဲ့ေဘာ့သီးအနက္ေတြဆီကို တန္းသြားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေဘာ့သီးအလံုးသံုးဆယ္ေလာက္႐ွိတဲ့အတြဲကိဳု ိအိမ္ေပၚ ယဴလာၿပီး တံေဂးႀကိဳးအႀကီးေခြကို တစ္လံေလာက္ေတြျဖတ္... ႀကိဳးေသးျဖစ္ေအာင္မႊထုတ္ပါတယ္။
အေဖ့လုပ္ရပ္ကို က်ေနာ္နားမလည္ႏိူင္ပါ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ဘာမွမေမးဘဲၾကည့္ေနတယ္။
" မေထြးၾကည္... သားနဲ႔သမီးကိုထမင္းေက်ြးထား"
"အခုမွသံုးနာရီ႐ွိေသးတာကို ဘာျဖစ္လို႔လည္း"
"ေကြၽးမွာသာ ေကြၽးထားစမ္းပါ"
အေဖက ေျပာလည္းေျပာရင္း ေဘာ့သီးေတြကိုျဖဳတ္ၿပီး ငါးလံုးတစ္တြဲ ႀကိဳးနဲ႔အခိုင္အမာတစ္ခုခ်င္းတြဲေနပါတယ္။
အခ်ိန္က သံုးနာရီေက်ာ္ပဲ႐ွိေသးတာမို႔ က်ေနာ္ဗိုက္မဆာတာေၾကာင့္ က်ေနာ္ ထမင္းမစားပါ။
ညီမေလးကေတာ့ အေမႏွယ္ေပးတဲ့ ျငဳပ္သီးစိမ္းခ်က္အရည္ပါးပါးေလးရယ္ ပဲနီေလးေရဖြဲေၾကာ္ရယ္ ေတာၾကက္သားနဲ႔တစ္ေယာက္တည္းထိုင္စားေနတယ္။
ပီးေတာ့က်ေနာ္ တခါမွမလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့တယ္။
"ညီမေလး ... ကိုကို႔ကို ထမင္းတစ္လုပ္ေလာက္ခြန္႔"
ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တစ္ခါမွညီမေလးကိုထမင္းမခြန္႔ခိုင္းဖူးေပ။ အခုလို ျငဳပ္သီးစိမ္းနဲ႔ပဲနဲ႔ဆိုပိုေဝး။ အခုေတာ့ သူစားေနတာၾကည့္ၿပီးစားခ်င္လာတာေၾကာင့္က်ေနာ္ေတာင္းဆိုမိေလသည္။ ညီမေလးက အထူးအဆန္းလိုျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့ကို စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ထိုခဏအတြင္းက်ေနာ့္ရင္ထဲဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိ။
"အင့္... ပါးစပ္ဟေလ ကိုကို"
"အင္းေနာက္တစ္လုပ္ခြန္႔အံုး"
"အင့္"..."ေရာ့"
ညီမေလးခြန္႔တဲ့ထမင္းသံုးလုပ္ကို က်ေနာ္ပလုပ္ပေလာင္းစားၿပီး သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကိုပြတ္သပ္က်ီစယ္လိုက္တယ္။ညီမေလးက က်ေနာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး
" ကိုကိုေနာ္...ညီမေလးအစားက်ေတာ့စားပီး ကိုကို့့အစားက်ရင္လည္းညီမေလးကိုေကြၽးရမယ္"
အေဖက ငါးလံုးတစ္ခိုင္ေဘာ့သီးတြဲငါးတြဲကို ႀကိးေတြနဲ႔အခိုင္အမာခ်ည္ထားၿပီး တစ္ခိုင္ျခင္းစီမွာ ႀကိဳးစတစ္ခုစီထုတ္ထားပါတယ္။
ဒီေတာ့မွက်ေနာ္ "ဪ...ဒါမုန္တိုင္းက်ျပီးေရတက္လာရင္ ေရမနစ္ဖို့အတြက္ ေဘာ့သီးတစ္ေယာက္တစ္ခိုင္" ေပါ့လို့မေတြးရဲေတြးရဲေတြးလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ဒါက ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိူင္တာကို။ အရင္လည္းမုန္တိုင္းက က်ေနက်ဘဲ။ မုန္တိုင္းက်ရင္ အျပင္းထန္ဆံုး အိမ္ေခါင္မိုးနည္းနည္းလန္ရံုေပါ့။ ေရက အိမ္ေပၚကို တစ္ခါမွမတက္တာ...ဒီေဘာ့သီးေတြဘာလုပ္ရမွာတုန္း။
က်ေနာ္ ကေလးပီပီ အေဖ့ကို ဘာမွမေျပာဘဲသာေနလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့............
"ေဝါ...ေဝါ...ေဝါ..."
႐ုတ္တရက္ ေနပူၾကဲတဲႀကီးမိုးေတြရြာခ်လာတယ္။
"ဝူး ဝူး ဝူး"
မိုးတင္မဟုတ္ ေလပါအျပင္းပါလာပါသည္။
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အေတာအတြင္းေကာင္းကင္က မည္းညစ္စြာအံု႔စိုင္းသြားတယ္။
တကယ့္ကိုမယံုႏိူင္စရာပါဘဲ။ ျမစ္ေရက တ႐ွိန္ထိုးတက္လာတယ္။
ေသာင္ေပၚေနတဲ့ျမစ္ဆိပ္ကေန အိမ္ေ႐ွ႕တံတားတစ္ဝက္နီးပါးထိကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္းတက္လာတဲ့ဒီေရက ေရကန္ထဲကိုေရေမာင္းထည့္ေနသည့္ႏွယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိစၥမ႐ွိ။ သူ႔ဖာသာအခ်ိန္တန္ရင္ျပန္က်မွာပဲ။အခုက မိုးရိပ္ေၾကာင့္ ေရပါတခါတည္းတက္လာတာ။
သို႔ေသာ္...
"ဝုန္း!...ေျဖာင္း!"
အသံေၾကာင့္ကမ္းနားကိုေမးေငါ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာပိုင္းက ကိုဘိေလးေမာင္းလာတဲ့ပင္လယ္ေကာင္ လိႈင္းပုပ္ဒဏ္ေၾကာင့္ တံတားကိုေျပးေဆာင့္ၿပီး တံတားေအာက္ေျခတိုင္ ႏွစ္တိုင္က်ဳိးသြားေလသည္။
အားလံုးပါးစပ္မွာ"ဟာ" ေသာ အာေမဋိတ္အသံေတြထြက္ကုန္သည္။
အေမ့ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမ့မ်က္လံုးအဝိုင္းသား။
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါးနာရီထိုးခါနီးၿပီ။
ေရကမ်က္စိေအာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းအသက္ဝင္လ်ွက္။
တံတားကေန ေရစင္ေအာက္ဖ်ားကိုစြဲလာတယ္။
ေရစင္ကေန အိမ္ကပန္းကိုစြဲလာတယ္။
မိနစ္ပိုင္းအတြင္းအေမွာင္စတ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႊမ္းလာတယ္။
ပီးေတာ့အေမက ဘယ့္သူ႔ကိုမွဘာမွမေျပာဘဲ ဘီရိုကိုေျပးဖြင့္္တယ္။
သူ႔ရဲ႕လက္ဝတ္တန္ဆာေတြကိုတစ္ခုမက်န္အကုန္ဝတ္တယ္။
ပီးတန္ဖိုး႐ွိပစၥည္းေတြနဲ႔စာရြက္စာတမ္းအကုန္လံုးကိုေသတၱာတစ္ခုထဲထည့္တယ္။ ညီမေလးနဲ႔က်ေနာ့ကိုခ်မ္းေနမွာဆိုးလို႔အေႏြးထည္တစ္ထည္စီးထုပ္ေပးၿပီးဝတ္ခိုင္းတယ္။ပီးေတာ့ မေန႔ကမွအေဖၿမိဳ႕ကဝယ္လာလို႔က်ေနာ္ဟိုလန္ၾကည့္ဒီလွန္ၾကည့္နဲ႔ပြေနတဲ့ ႐ွစ္တန္းပံုႏွိပ္စာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ခ်င္းစုေကာက္ၿပီးေသတၱာထဲထည့္တယ္။ အေဖကေတာ့ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းစဥ္းစားေနပံုနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။
အေမက ဘီ႐ိုထဲကဟာေတြအကုန္ထုတ္...ဟိုဟာေကာက္ဒီဟာေကာက္နဲ႔ေသတၱာထဲသူထည့္ခ်င္တာေတြထည့္ၿပီးေတာ့
"ေဖႀကီး တို႔ဒီေသတၱာကို ေနာက္ေဖးထင္းစင္ဆီကိုပို႔ရေအာင္"
အေဖႀကီးကအေမ့ကိုဘာမွမေျပာဘဲ ေသတၱာကိုအေမတစ္ဖက္သူတစ္ဖက္ဆြဲၿပီး ေနာက္ေဖးထင္စင္ကိုထြက္သြားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အေဖကေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး ကိုဘိေလးကို
"ဘိေလး...လာအံုး"
ကိုဘိေလးအေဖ့ေခၚရာေနာက္ကိုလိုက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ အေနာက္ထင္းစင္ကေန ထင္းအိပ္တစ္ေယာက္တစ္အိပ္စီထမ္းလာၾကတယ္။
ေရဒူးေခါင္းျမဳပ္နဲ႔မိုးထန္ေလထန္ထဲထင္းအိပ္ေတြကိုဘာ့ေၾကာင့္သယ္ေနသလဲမသိတာေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔ညီမေလးက အိမ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ကုပ္ကုပ္ေလးထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ဒီလိုနဲ႔အေမရယ္အေဖကုိယ္ကိုဘိေလးရယ္ေၾကာင့္ အိမ္ေပၚက ထင္းအိပ္ေတြအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္လာတယ္။
သူတို႔အိမ္ေပၚတက္လာေတာ့ အားလံုးစိုရႊဲေနၾကၿပီး။
အေမ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေတာ့ သိပ္မေကာင္း။က်ေနာ္တို႔ကိုဘာမွလည္းမေျပာ။ သူ႔ေရစိုဝတ္ေတြကိုအဝတ္ေျခာက္ေတြနဲ႔စိတ္မပါစြဲလဲေနတာေတြ႔ရတယ္။
ကိုဘိေလးနဲ႔အေဖကေတာ့ အိမ္ေပၚမတ္တပ္ရပ္လ်ွက္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္လို႔ ျမစ္ထဲကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ မ်က္ႏွာေတြေအးစက္တည္ၿငိမ္ေနၾကသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ေရက က်ေနာ္တို႔ေျခဖ်ားေတြထိ ထနလာလို႔ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမမတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတယ္။
အိမ္ေ႐ွ႕က ပင္လယ္လမု (ကမ့္ပလာ) ပင္ေတြနဲ႔ အိမ္ရဲ႕အကာအရံေတြေၾကာင့္ အိမ္ထဲမွာေရက လိႈင္းၾကပ္ခြပ္ေလာက္သာ႐ွိေပမဲ့ ျမစ္ထဲမွာဘယ္ေလာက္လိႈင္းႀကီးေနမလဲဆိုတာ ျမစ္ကမ္းေဘးေနတဲ့က်ေနာ္ေတြးယူလို႔ရပါသည္။
ေျခဖဝါးကေန ေျခခံု...ေျခခံုကေနေျခသလံုး...ေျခသလံုးကေန ဒူးဇစ္ထိတက္လာေတာ့ အေဖနဲ႔ကိုဘိေလးက ဘီ႐ိုႀကီးကိုဆြဲလွဲလိုက္ပါတယ္။
ပီးေတာ့ အေမ၊ညီမေလးနဲ႔က်ေနာ့္ကိုဘီ႐ိုေပၚတက္ခိုင္းပီးအသင့္လုပ္ထားတဲ့ ေဘာ့သီးခိုင္ေတြကို အေဖက ႀကိဳးနဲ႔ခါးကိုလိုက္ခ်ည္ေပးပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အေဖကတည္ၿငိမ္တဲ့ေလသံနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမကို...
"သားေရာသမီးေရာ အေဖႀကီးေျပျပမယ္နားေထာင္။ တကယ္လို႔ေရတက္လာလို႔ရင္ ဒီေဘာ့သီးႀကိဳးကိုခါးကေနမျဖဳတ္လိုက္နဲ႔ေနာ္ ၾကားလား"
"ဟာ...အေဖႀကီးကလည္း ညီမေလးေရာသားေရာ ေရကူးတတ္တာဘဲကို ဘာျဖစ္လို႔လည္း"
"အဲ့ဒါေတြမေျပာနဲ႔ အေျဖေျပာသလိုႀကိဳးကိုသာမျဖဳတ္ျပစ္လိုက္ၾကနဲ႔ၾကားလား"
ေျပာလည္းေျပာအေဖက က်ေနာ္တို႔ခါးမွာခ်ည္ထားတဲ့ေဘာ့သီးႀကိဳးေတြကို ေသခ်ာခိုင္ခံ့ေအာင္ထပ္ၿပီးခ်ည္လိုက္ပါတယ္။
ပီးေတာ့ အေမ့ကို
"အေမႀကီး ခ်မ္းေနပီလား။ မင္းေတာေ႐ွာက္ေဆးစိမ္ကိုအေဖႀကီးေသတၱာထဲထည့္လိုက္ပါတယ္ကြ"
ဟုတ္ပါတယ္...အေမက ေလငန္းေရာဂါရေတာ့အခ်မ္းမခံႏိူင္ဘူး။ ခ်မ္းရင္ေလငန္းထတတ္တာေၾကာင့္ ေတာေ႐ွာက္သီးကို အရက္နဲ႔စိမ္ထားႏွပ္ထားတဲ့ဟာကို ခႏၶာကိုယ္မွာလူးရတာ။
အေမကေတာ့ အေဖ့ကို ဘာမွမေျပာဘဲဒီအတုိင္းၾကည့္ေနပါသည္။ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေမာင္ႏွမကိုလက္နဲ႔သိုင္းဖက္ၿပီးရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။က်ေနာ္တို႔ခါးကေဘာ့သီးေတြဟာေရထဲမွာလိႈင္းၾကပ္ခြပ္ေလးေတြေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔တက္ထိုင္ေနတဲ့ဘီ႐ိုႀကီးျမဳပ္သြားေတာ့ ထင္းအိပ္ႏွစ္အိပ္ကို ကိုဘိေလးနဲ႔အေဖႀကီးကထပ္လိုက္တယ္။က်ေနာ္တို႔ကိုအဲ့ေပၚတက္ထိုင္ခိုင္းရင္းအေဖနဲ႔ကိုဘိေလးလည္းေဘာ့သီးတြဲေတြကိုခါးမွာခ်ည္လိုက္ၾကပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့တင္လိုက္တဲ့ထင္းအိပ္ေတြထပ္ျမဳပ္ပါတယ္။ဒါ့ေၾကာင့္ေနာက္ိပ္ႏွစ္အိပ္ထပ္တင္လိုက္ရတယ္။ဒီေတာ့မွက်ေနာ္ေၾကာက္ရမွန္းသိလာတယ္။
ဒါကပံုမွန္ျဖစ္ေနၾကမဟုတ္ေတာ့။ေရတက္တိုင္းထင္းအိပ္ေတြထပ္တင္ရင္းကေနက်ေနာ္တို႔မိသားစုဟာတျဖည္းျဖည္းအိမ္ေခါင္နဲ႔နည္းကပ္လာပါတယ္။
"ဝုန္း!ဝုန္း!ဝူး. . . . ."
ေလနဲ႔မိုးနဲ႔ကေတာ့ သနားသျဖင့္ နည္းနည္းေလးမွရပ္မသြားပါ။ပို၍သာဆိုးလာသည္။
အေဖႀကီးက အေမွာင္ထဲမွာ ဓာတ္မီးတဝင္းဝင္းႏွင့္အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။လက္ထဲကဓားနဲ႔အိမ္ေခါင္ေပၚကိုတြယ္တက္သြားၿပီး ႀကိမ္ႏွီးနဲ႔တုပ္ထားတဲ့ဓနိေတြကို ခုတ္ျဖတ္ေနပါတယ္။အိမ္ေခါင္ပြင့္သြားေတာ့ အေဖႀကီးက က်ေနာ္အေမနဲ႔ညီမေလးကို ေရမြန္းမွာဆိုးလို႔ထုတ္တန္းေပၚေျခေထာက္နင္းေစၿပီးအေပၚကိုေခါင္းျပဳထြက္ေစပါတယ္။
ဒါေပမဲ့မရ။ ျပင္းထန္တဲ့ေလနဲ႔အတူက်လာတဲ့မိုးစက္ေတြက ေက်ာက္စရစ္ခဲနဲ႔ေခါင္းကိုျပစ္ေနသလို။ျမစ္ေရလိႈင္းကပါ တဝုန္းဝုန္း႐ုိက္တာေၾကာင့္ဘယ္လိုမွေခါင္းျပဴထြက္လို႔မရေခ်။သို႔ေပမဲ့ အိမ္အတြင္းထဲလည္းေရျပည့္ေနၿပီးအသက္႐ႈလို႔မရေတာ့တာေၾကာင့္အေဖကညီမေလးနဲ႔အေမ့ကို ဘယ္တစ္ဖက္ညာတစ္ဖက္ကိုင္ပီးအေပၚကိုထိုးထြက္ပါတယ္။အေမကေတာ့က်ေနာ့လက္ကိုက်စ္ေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္း
"သားမေၾကာက္နဲ႔ေနာ္...ေရေတြၿပီးရင္ျပန္က်သြားမွာ"
လိႈင္းပုပ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ခႏၵာကိုယ္ယိမ္းထိုးေနရင္းၾကားရေနအေမက က်ေနာ့္ကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းပါတယ္။ပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းကိုနမ္းရင္းေလသံလား႐ႈိက္သံလားမသဲကြဲတဲ့အသံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္တယ္။
က်ေနာ္လည္းဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဝမ္းနည္းလာပါသည္။အေမ ဒီလိုေခါင္းကိုတစ္ခါမွမနမ္းဘူး။ပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲက်စ္ေနေအာင္ဖက္ထားတယ္။
ညီမေလးနဲ႔က်ေနာ္က တစ္ႏွစ္ပဲကြာတာေၾကာင့္ အေစာႀကီးႏို႔ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့က်ေနာ္ဟာ အခုအေမ့ရဲ႕ႏို႔ခ်ဳိႏွစ္လံုးျခားမွာမ်က္ႏွာအပ္ရင္းဝမ္းနည္းစြာမ်က္ရည္က်ေနရတယ္။အေမ့ရဲ႕ကိုယ္ခႏၵာအစိတ္အပိုင္းနဲ႔ထိစပ္ေနတဲ့က်ေနာ့္ရဲအသားေတြအကုန္လံုးေႏြးေထြးေနရပါတယ္။ ပီးေတာ့အေမက ညီမေလးကိုလက္လွမ္းဆြဲတယ္။ဒါေပမဲ့အေဖက ဟန္ခ်က္မညီဘဲ လိႈင္းဒဏ္နဲ႔ပါသြားမွာဆိုးလို႔ခြင့္မျပဳပါဘူး။အခုမွသတိထားမိတယ္။
အေဖက က်ေနာ္တို႔သားမိသံုးေယာက္စလံုးကိုဖက္ထားတယ္ဆိုတာ။
ဒီေလာက္ေလနဲ႔လိႈင္း႐ိုက္ခ်က္ေတြကိုအေဖႀကီးဘယ္လိုထိန္းထားသလဲက်ေနာ္ေတြး၍မရပါ။
"သမီးေလး"
အေမ့ရဲ႕အသံက ဟန္မေဆာင္ႏိူင္ပဲငိုသံပါသြားပါသည္။
"အေမ့ သမီးေၾကာက္တယ္"
ညီမေလးငိုၿပီးေအာ္ေျပာတယ္။
က်ေနာ္တို႔သားအမိေတြ ဇာတ္တိုက္ထားသလိုသံၿပိဳင္ငိုမိလိုက္ၾကတယ္။
အေမွာင္ထဲက အေဖ့မ်က္ႏွာက လ်ွပ္စီးတစ္ခ်က္လ်ွပ္တိုင္း မခ်ိတင္ကဲအံႀကိတ္ေနတာကိုအထင္သားျမင္ေနရတယ္။
သို႔ေသာ္နာဂစ္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔မိသားစုကိုအလြမ္းသယ္ဖို႔အခ်ိန္အၾကာႀကီးမေပးပါ...
"ဝုန္း!"
အသံတစ္ခုျပင္းထန္စြာနားထဲ။ရာအားလံုးေမွာင္သြားတယ္။ဘာဆိုဘာမွမသိလိုက္။အဲ့သည့္တစ္ခဏကိုက်ေနာ္ယေန႔ထိတိုင္ အာရံုထဲေဖာ္မရ။ ခဏျခင္းေလာကႀကီးတိတ္ဆိတ္ၿပီးအခ်ိန္ေတြရပ္တန္႔သြားသလို ဘာဆိုဘာမွမသိလိုက္တဲ့ထိုခဏ။
ေလာကရဲ႕ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈညဏ္ကကုန္သြားလို႔မ်ားအေမွာင္ျပကြက္တစ္ခုခ်လိုက္ေလသလား။
ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့ေပ။
က်ေနာ္သတိရေတာ့ပါးစပ္ထဲဆားငန္ေရေတြနဲ႔မိုးသီးစိေတြျပည့္ေနတယ္။အသက္႐ႈဖို႔ႀကိဳးစားရင္းကေနဆားငန္ေရေတြပါးစပ္ထဲဝင္တာဘယ္မနည္းမေနာ။က်ေနာ္ေရထဲကိုယ့္ေဖာ့ၿပီးေဘာ့သီးႀကိဳးကိုအဆံုးထိဆြဲယူေတာ့ေလးလိုက္တာ။ေပါ့ပါးတဲ့ေဘာ့သီးေတြဟာေရေပၚကိုေလ်ာေလ်ာ႐ႈ႐ႈပါမလာဘဲေလးလံေနတာေၾကာင့္က်ေနာ့္ခႏၵာကိုယ္သာေဘာ့သီးေနာက္ကိုပါသြားတယ္။အနားေရာက္မွသိလိုက္ရတာေဘာ့သီးမွာတစ္ခုခုၿငိေနၿပီဆိုတာပဲ။ က်ေနာ္လက္နဲ႔လိုက္ပတ္စမ္းၾကည့္ေတာ့ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း။ က်ေနာ္ဝမ္းသားသြားသည္။မိုးေရလ တအုန္းအုန္းခ်ေနလို႔ေမွာင္မိုက္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကိုမျမင္ရေပမဲ့ ဒီေဘာ့သီးခိုင္နဲ႔လာၿငိေနတဲ့ႀကိဳးဟာက်ေနာ္တို႔မိသားစုဝင္ထဲကတစ္ခုျဖစ္ရမယ္။
ထပ္စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘာ့သီးအေရတြက္ကမ်ားေနတယ္။
"ဘယ္သူလဲအေဖႀကီးလားအေမလားညီမေလးလား"
က်ေနာ္ေအာ္ေခၚလိုက္ရင္းကေန ေဘာ့သီးႀကိဳးစကိုလက္နဲ႔ထိမိေတာ့ ႀကိဳးကေရထဲစိုက္ေနတယ္။ က်ေနာ္စိုးရိမ္စြာနဲ႔အလ်ွင္အျမန္ဆြဲတင္ၿပီးလူကိုစမ္းမိေတာ့အေမျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ့္ကိုယ္ကို ေဘာ့သီးႏွစ္ခုအၾကားတင္ေစၿပီးအေမ့ကိုေရမမြန္းေအာင္ဆြဲတင္လိုက္တယ္။
အေမကမလႈပ္မယွက္နဲ႔ေခါင္းငိုက္စိုက္ၾကေနတယ္။
"အေမ! အေမ! အေမ! အေမ! အေမ!"
က်ေနာ္ဝမ္းနည္းတုန္လႈပ္စြာအသံျခစ္ေခၚရင္းအေမ့ကို႐ွိသမ်ွအားနဲ႔လႈပ္ရမ္းပါတယ္။
အေမကတႈပ္တႈပ္မ်ွမလႈပ္ေလ က်ေနာ္ေအာ္ေခၚေလ။
မိုးေရထဲအေမ့ေခါင္းနဲ႔က်ေနာ့္ေခါင္းေတြေၾကာကုန္းေတြကို မိုးသီးေတြက အ႐ွိန္ျပင္းစြာရြာခ်လို႔စပ္ဖ်င္းေနေအာင္နာတယ္။တခါတေလ ေရထဲေမ်ာပါလားတဲ့သစ္သားေခ်ာင္းေတြက လိႈင္းနဲ႔အတူက်ေနာ္နဲ႔အေမ့ကို႐ိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ကံေကာင္းေထာက္မစြာေလဟာတစ္ဝက္ေလာက္ၿငိမ္သြားတယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကငိုသံ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံေတြကိုၾကားေနရတယ္။
က်ေနာ္လည္းအေဖ့ကိုသတိရၿပီးေအာ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ငိုသံပါနဲ႔ေအာ္ေခၚတာကိုအေဖၾကားၿပီး
"သားလား! ေဇာ္မိုးထက္လား"
"ဟုတ္တယ္အေဖႀကီး အေမလည္းဒီမွာ"
"ေအး အေဖလာၿပီ"
က်ေနာ့္တို႔သားမိအနားကိုအေဖကူးလာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့အေမ့ကိုခါးကေနသိုင္းကိုင္ေပြ႔ၿပီးေအာ္ေခၚပါတယ္။
အေမကလံုးဝကိုမလႈပ္ေတာ့။ၿပီးေတာ့ အေဖက အေမ့ကိုရင္ဘတ္ေတြစမ္း ႏွာေခါင္းေတြစမး္လုပ္ပါတယ္။
ပီးေတာ့ အံႀကိတ္သံနဲ႔အေမ့နာမည္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚတယ္။
က်ေနာ္ကအေမ့အေႏြးထည္စကိုကိုင္ပီးအေဖနဲ႔အတူဝိုင္းကူမေပးပါတယ္။
အေဖကၿပီးမွသတိဝင္လာပံုနဲ႔
"သားမင္းေရာဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။မင္းအေမကိုဘယ္လိုေတြ႔လဲ...မင္းညီမေလးအသံေရာၾကားလား"
"သားကဘာမွမျဖစ္ဘူး။အေမ့ကိုေတြ႔တာက အေမ့ေဘာ့သီးႀကိဳးနဲ႔သားေဘာ့သီးႀကိဳးနဲ႔လိမ္ၿပီးၿငိေနလို႔...ညီမေလးအသံေတာ့သားမၾကားဘူးအေဖႀကီး"
"ဘာ...မင္းအေမႀကိဳးနဲ႔မင္းႀကိဳးနဲ႔ၿငိေနတယ္ဟုတ္လား"
အေဖကေျပာေျပာဆိုဆို က်ေနာ့္ေဘာ့သီးနဲ႔အေမ့ေဘာ့သီးၿငိေနတာကိုလက္နဲ႔စမ္းၾကည့္တယ္။
ၿပီးေတာ့အေမ့ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး"မျဖစ္ဘူး။ျဖဳတ္မွရမယ္" ဆိုၿပီးက်ေနာ္နဲ႔အေမ့ေဘာ့သီးကိုျဖဳတ္တယ္။
အေဖျဖဳတ္လို႔မပီးခင္မွာ အရပ္႐ွစ္မ်က္ႏွာကေန ေလဟာအသံမ်ဳိးစံုနဲ႔ထပ္ၿပီးတိုက္ခိုက္လာတယ္။လိႈင္းနဲ႔အက္ဆစ္လိုျပင္းထန္တဲ့မိုးသီးေတြဟာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ က်ေနာ္တို႔ကိုႏိွပ္စက္ဖို႔တစ္စခန္းျပန္ထလာၾကတယ္။
ႀကိဳးကဘယ္ေလာက္ထိလိမ္ပတ္ေနသည္မသိ အေဖေတာ္ေတာ္ကိုႀကိဳးစားျဖဳတ္ေနရသည္။
ပါးစပ္ကလည္း"သား...မင္းေဘာ့သီးကိုဘယ္ေတာ့မွမလႊတ္လိုက္နဲ႔ေနာ္" လို႔တတြတ္တြတ္သတိေပးေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ႀကိဳးျဖည္လို႔မပီးခင္မွာျပင္းထန္တဲ့လိႈင္းလံုးတစ္လံုးက်ေနာ္တို႔သားမိသားဖသံုးေယာက္ဆီကိုက်လာပါတယ္။
"ဝုန္း!"
ဒုတိယအႀကိမ္ေလာကႀကီးျပန္ၿပီးက်ေနာ့္အာရံုထဲတိတ္ဆိတ္သြားျပန္ပါတယ္။အေမွာင္တိုက္ႀကီးက်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚအခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ဖုန္းလြမ္းသြားသည္မိသိ က်ေနာ္သတိရေတာ့ က်ေနာ္ကအမိႈက္ေတြလိုအပံုၾကားထဲ ။ဘာမွလည္းေသခ်ာမျမင္ရ။က်ေနာ့္ခါးကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ေဘာ့သီးႀကိဳးက႐ွိေနသည္။ေဘာ့သီးႀကိဳးစမ္းရင္းမွအေမ့ကိုဖ်က္ကနဲသတိရလိုက္သည္။
အေမ...
ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။ႀကိဳးျပဳတ္သြားတာလား။ဒါမွမဟုတ္အေဖႀကီးနဲ႔ပါသြားတာလား။က်ေနာ္ေတြးရင္းလ်ွပ္စီးလ်ွပ္ခ်ိန္ေဘးကိုဝဲၾကည့္ေတာ့ လွစ္ကနဲလွစ္ကနဲမဲမဲနဲ႔ျမင္လိုက္ရတဲ့အရာေတြ။
ဘာေတြမွန္းမသိလို႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္လ်ွပ္စီးလ်ွပ္ခ်ိန္ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့သစ္ပင္ေတြျဖစ္ေနတယ္။
ဒီေတာ့မွ ေရစီးအားကဒီေလာက္ထိကိုျမန္ေနရတာကိုသတိထားမိတယ္။
မယုတ္မလြန္ေျပာရရင္ အဲ့အခ်ိန္ေရစီးအားအလ်ွင္ဟာ အခုရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားအလ်ွင္ထက္မမ်ားရင္ေတာင္မေလ်ာ့ဘူး။
နာရီေတြအေတာ္ၾကာလာတဲ့ေနာက္ေရစီးအားဟာေလ်ာ့က်သြားတယ္။ေလေတြေရေတြလည္းေတာ္ေတာ္စဲသြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ့္ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ လ်ွပ္စီးအလင္းေရာင္နဲ႔အတူ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ဒီသစ္ပင္ေပၚကိုတက္ပီးေနခဲ့ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ဒီေရစီးနဲ႔လိုက္သြားလ်ွင္အိမ္နဲ႔အေတာ္ေဝးသြားႏိူင္သည္။သို႔ေသာ္သစ္ပင္ ပင္စည္ကိုလမ္းဖက္ခ်ိန္မွာ ေရစီးအားကိုေလ်ာ့တြက္မိတဲ့က်ေနာ္ဟာပင္စည္ကိုဖမ္းတဲ့ေနရာမွာလက္အာထြက္သြားသည္။
ဒါေပမဲ့ကံေကာင္းေထာက္မစြာအေဖခ်ည္ေပးလိုက္တဲ့ေဘာ့သီးႀကိဳးဟာသစ္ပင္ကိုင္းနဲ႔ၿငိေနၿပီး က်ေနာ္အမႈိက္ပံုကလြတ္လို႔သစ္ပင္ေပၚက်န္ခဲ့တယ္။
တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာတဲ့ သစ္ပင္ေပၚမွာက်ေနာ္ မိုးလင္းသည္အထိေစာင့္ခဲ့တယ္။
နာရီေတြအေတာ္ၾကာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလင္းလာတယ္။
ေရေတြအားလံုးၿငိမ္သြားတယ္။မိုးေရေတြတစ္ေပါက္မွမက်ေတာ့ဘူး။ေလကလည္းၿငိမ္သြားတယ္။
ေရက ပင္စည္ကေနတစ္ရစ္ျခင္းစီက်ေနေတာ့က်ေနာ္အလိုက္သင့္လိုက္ဆင္းတယ္။ဒီလိုနဲ႔မိုးလည္းစင္စင္လင္းက်ေနာ္လည္းသစ္ပင္ေျခရင္းကိုေရာက္တယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ျခံစပ္ႀကီးတစ္ခုမွာ။ေဘးမွကလယ္ကြင္းေတြနဲ႔။ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေနျခည္ႏုႏုနဲ႔မေန႔ညကသူမဟုတ္သလို အျဖဴေရာင္မိုးသားေတြနဲ႔လင္းေနတယ္။
သစ္ပင္ေတြေတာ့လဲကြလို႔။ ကြင္းထဲမွာကြၽဲေတြေသေနတယ္။ ဝက္ေတြေသေနတယ္။ ဆိတ္ေတြေသေနတယ္။ ငါးအႀကီးႀကီးေတြဗိုက္အေဖြးသားႀကီးေတြနဲ႔ေသေနတယ္။ ေႁမြေတြေသေနတယ္။ယုတ္စြဆံုး ဘဲေတြမန္ဒါလီေတြပါေသေနတယ္။ၿပီးေတာ့ လယ္ကန္သင္းေဘာင္ေပၚကားယားခြေသေနတဲ့အယုတ္လတ္ျမတ္မေရြးလူေသေတြ...သစ္ပင္ေပၚမွာသစ္ခိုင္းေပၚကားယားခ်ိတ္ေသေနတဲ့သူေတြ...ေရအိုင္ထဲဝမ္းလ်ားေမွာက္ေသေနတဲ့လူေတြ...ေယာက်ာၤးမိန္းမမနည္း။
က်ေနာ္လွပတဲ့ေကာင္းကင္နဲ႔အတူ ဝမ္းနည္းစရာေျမျပင္ကို ေသြးပ်က္မွင္သက္စြာအခ်ိန္ၾကာႀကီးၾကည့္ေနတုန္း...
"ဗြမ္း ... ဗြမ္း...ဗြမ္း"
အသံေၾကာင့္က်ေနာ္ရုတ္တရက္ထိတ္လန္႔သြားသည္။
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကိုႀကီးႏွစ္ေယာက္ဦးႀကီးတစ္ေယာက္။
"ေကာင္းေလးမင္းလည္းေရစီးနဲ႔ပါလာတာလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
သူ႔ကိုျပန္ေျပာလိုက္မွ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲေအာ္ကလိဆန္စရာေလေတြၿပိဳ႕တက္လာသည္။
က်ေနာ္မထိန္းႏိူင္ဘဲအန္ခ်လိုက္ေတာ့ ပင္လယ္ဆားငန္ေရေတြက အမိႈက္တစ္ခ်ဳိ့နဲ႔အတူထြက္လာတယ္။
"ေရေတြဗိုက္ထဲဝင္သြားတာျဖစ္မယ္"
ဦးေလးႀကီးကေျပာလည္းေျပာရင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ေၾကာကို ၾကင္နာစြာဖိေပးပါတယ္။
က်ေနာ့္အန္လို႔ပီးေတာ့
"မင္းကဘယ္ကလည္း"
"သားကသံုးထပ္ကုန္းကဦးဦး"
"ေအးဒါဆို ဦးတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့။ဦးတို႔က ႀကိမ္ေခ်ာင္းကိုျပန္မွာ"
က်ေနာ္လမ္းေတာက္ေလ်ာက္သူတို႔နဲ႔ျပန္လိုက္ခဲ့တယ္။
ထမင္းမစားရၾကလို႔ အားလံုးကအားျပတ္ေနၿပီ။
ေရေတာထဲေတြျဖတ္ေလ်ွက္ေနေပမဲ့ေရငန္ေတြမို႔ေသာက္မရ။ ေခ်ာင္းေတြေတြ႔ရင္ တူရြင္းကို႐ွာပီးဓနိေဖာင္ကိုထိုးျဖတ္ေဖာင္လုပ္ပီးေရထဲေမ်ာကူးရတယ္။
ေစ်းဆိုင္အပ်က္ေတြကေမ်ာတဲ့မုန္႔ေတြက ေရေတြဝင္ေနတာမို႔ ဘယ္လိုမွစားမရ။
သူတို႔နဲ႔ ႏွစ္ရက္တိတိအျပင္းလမ္းေလ်ာက္ခဲ့ၿပီးမွ က်ေနာ္ဟာႀကိမ္ေခ်ာင္းကိုျပန္ေရာက္တယ္။ ႀကိမ္ေခ်ာင္းၿမိဳ႕ေပၚကိုေရာက္ေတာ့ အမွတ္မထင္ဘဲက်ေနာ္တို႔ရြာက ကိုေက်ာ္ထြန္းက က်ေနာ့္ကိုလက္ေျပးဆြဲတယ္။
"ဟစ္ေယာင္ေလး မင္းကိုမင္းအေဖလိုက္႐ွာေနတယ္"
"ဟာ...ဟုတ္လား ဘယ္မွာလဲဦးေက်ာ္ထြန္း"
"ဟိုးကစည္ပိုင္းအစိမ္းေပၚထိုင္ေနတာမင္းအေဖပဲ"
တိုက္ပ်က္ ဆိုင္ပ်က္ အိမ္ပ်က္ ေက်ာင္းပ်က္ေတြနဲ႔ မေသတဲ့လူေတြဟာ ေရထဲေမ်ာလာတဲ့ေတြ႔ကရာအဝတ္ေတြကိုေကာက္ဝတ္ၿပီး အေရာင္အေသြးမ်ဳိးစံုနဲ႔အတံုးအရံုးလဲပီးတခ်ဳိ့အနားယူေနၾကတယ္။တခ်ဳိ့စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာထိုင္ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ့ေသြး႐ူးေသြးတန္းေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။တစ္ခ်ဳိ့က ကိုယ့္မိသားစုကိုေတြ႔လို႔ေတြ႔ျငားလိုက္႐ွာေနၾကတယ္။
က်ေနာ္အေဖ့ဆီကိုေျပးသြားၿပီး
"အေဖႀကီး..."
က်ေနာ့္ဝမ္းသာအားရေခၚလိုက္သံေၾကာင့္အေဖက စည္ပိုင္းေပၚမွာ ေငးမိႈင္ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနရင္းကအသက္ဝင္သြားတယ္။
ပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကိုတစ္ဟုန္ထိုးေျပးလာၿပီး ခါးကေနေထြးေပြ႔ေျပးဖက္ဆြဲမလိုက္ျပီးတင္းၾကပ္စြာဖက္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ပါးျပင္ေတြနဲ႔နဖူးေတြကို ေနရာမလပ္အငန္းမရနမ္းရင္း က်ေနာ့္တစ္သက္တခါမွမျမင္ဖူးေသာအေဖ့မ်က္ရည္ေတြ ဆည္က်ဳိးသလိုတသြင္သြင္းစီးလားတယ္။
တစ္မိနစ္ေလာက္အေဖက်ေနာ့္ကိုရင္ဘတ္ထဲကခြာၾကည့္လိုက္ ေပ်ာက္သြားမွာဆိုးသည့္အလားျပန္ဖက္လိုက္နဲ႔ႏုတ္ဖ်ားက စကားေတြတစ္ခြန္းမွမဆိုႏိူင္။
"သားရယ္... အေဖမင္းကိုပါဆံုး႐ႈံးရၿပီထင္တာ။ေတာ္ေသးတာေပါ့"
ဆို႔နင့္ေၾကကြဲစြာနဲ႔အေဖက်ေနာ့္ကိုေျပတယ္။
"အေမနဲ႔ညီမေလးေရာအေဖႀကီး"
က်ေနာ္မဝံ့မရဲေမးေတာ့ေအဖကတိတ္ဆိတ္လ်ွက္မျေဖပါဘူး။
က်ေနာ့္ကိုသာရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီးအၾကာႀကီးၿငိမ္ေနတယ္။
က်ေနာ္အေဖ့ရင္ဘတ္ကိုတြန္းၿပီး
"အေမနဲ႔ညီမေလးေရာလို႔အေဖႀကီး"
အေဖႀကီးမ်က္ႏွာကိုတည္ၿငိမ္စြာျပဳျပင္ၿပီး
"သား...အေဖႀကီးေျပာတာကိုေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္စမ္း"
"ဟုတ္ကဲ့အေဖႀကီး"
"ညီမေလးကို ကေတာ့အသက္႐ွင္ႏိူင္ေသးတယ္။မင္းအေမကေတာ့ အေဖတို႔ေတြကတည္းက အသက္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့အသက္႐ွင္ခ်င္လည္း႐ွင္ႏိူင္တယ္။အေဖျကီးတို႔အားမေလ်ာ့ပဲ႐ွာၾကတာေပါ့သား"
အေဖႀကီးကသူ႔စကားအ႐ွိန္လြန္သြားမွန္းသိၿပီးျပန္ထိန္းပါတယ္။ဒါေပမဲ့က်ေနာ္သိေနၿပီပဲ။တစ္ကိုယ္လံုးခြန္အားေတြမဲ့သြားၿပီးေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးအဓိပၸါယ္မ႐ွိေတာ့သလို... ျဖစ္ႏိူင္လ်ွင္ က်ေနာ္ဒီေနရာကေန အေငြ႔ပ်ံသြားခ်င္ပါဘိ"
အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္နဲ႔က်ေနာ္အေဖ့ရင္ခြင္ထဲကိုတိုးဝင္ၿပီးအေဖ့ခါးကိုမလြတ္တမ္းဖက္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အသံအေဖ့ရင္ဘတ္ကေနပုဆိုးစအထိက်ေနာ့္မ်က္ရည္ေတြနာရီေပါင္းမ်ားစြာရႊဲနစ္ေစၿပီး က်ေနာ္အျပင္ေလာကႀကီးကိုမၾကည့္ရဲေတာ့။ အသံမထြက္ဘဲႀကိတ္ငိုရျခင္းကိုက်ေနာ္ငယ္ရြယ္စြာငိုတတ္သြားခဲ့တယ္။
တျဖည္းျဖည္းေနေစာင္းလာတယ္။ အေဖကေခါင္းကိုပြတ္ ေၾကာကိုသပ္တယ္။"သားေလးရယ္"ဆိုတဲ့ အေဖရဲ႕ေၾကကြဲတဲ့အသံကိုခဏခဏၾကားရတယ္။
ေနေရာင္ေတြတျဖည္းျဖည္းေဖ်ာ့လာတယ္။
အေဖေက်ာေပးထားတဲ့ျမစ္ျပင္ျကီးထဲကိုက်ေနာ္အေဖ့ရင္ခြင္ထဲကေနမရဲတရဲခိုးၾကည့္တယ္။
ၾကာၾကာၾကည့္ေလ ႐ုပ္႐ွင္အေႏွးျပကြက္ေတြလို အေမ့ရဲ႕ ေႏြးေထြးစြာေက်ာင္းလာႀကိဳခ်ိန္ေတြကိုျမင္ေနရတယ္။ ခဏခဏရန္ျဖစ္ၿပီးျပန္ခ်စ္တဲ့ညီမေလးရဲ႕ဆိုးႏြဲ႔ပံုေလးေတြလြင့္လာတယ္။
က်ေနာ္မၾကည့္ရဲ႕ေတာ့ ။ အေဖကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုရင္ခြင္ထဲကဆြဲခြာ...ပခံုးကိုအသက္ပါပါကိုင္ၿပီး
"သား...အေဖႀကီးမွာ ဘဝတစ္ခု႐ွိေသးတယ္။အဲ့ဒါသားပဲ။သားမွာလည္းဘဝတစ္ခု႐ွိေသးတယ္။ အဲ့ဒါအေဖႀကီးပဲ။ ေလာကမွာေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာအေဖႀကီးနဲ႔သားပဲ႐ွိေတာ့တယ္"
က်ေနာ္ျမစ္ျပင္ႀကီးထဲမၾကည့္ရဲလို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ႏံုးခ်ိစြာအေဖ့ရင္ခြင္ထဲၿပိဳလဲလိုက္တယ္။
က်ေနာ့္လုိဘယ္သူေတြမ်ားအေမကုိ ခ်စ္မဝခင္ရက္ရက္စက္စက္ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရအံုးေလမလဲ. . . . .
(ဘဝျဖစ္ရပ္မွန္ကို အေမမ်ားအတြက္ဂုဏ္ျပဴၿပီးအေမ့အတြက္ေရးသည္)
07:21pm (24.1.2016)
Credit-ZawMoeHtet(စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖင့္)
.
Credit : ZawMoeHtet via Myo Myint Maung