သခ်ိၤဳင္းကုန္းမွာ

ငါတို႔ ရြာကေလး၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ သခ်ႋဳင္းကုန္း ရွိသည္။ မေသၾကေသးေသာ သူတို႔သည္ ရြာကေလးထဲတြင္ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္ႏွင့္ တသီးတျခား ေနထုိင္ၾကသည္။ ထန္းရြက္တဲကေလးမွာလည္း ေနထိုင္ၾကသည္။ သက္ငယ္မိုး ထရံကာႏွင့္ ေနၾကသူတို႔လည္း ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀သူတို႔သည္ သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႏွင့္ ေနၾကသည္။ ေသဆံုးၾကေသာ အခါတြင္ သခ်ႋဳင္းေျမတြင္ တစုတေ၀း ေနၾကရေတာ့သည္။ သခ်ႋဳင္းကုန္းသည္ ေနရာ မက်ယ္လွ။ သို႔ရာတြင္ ကြယ္လြန္သူ မွန္သမွ်တို႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ ေနအိမ္ ျဖစ္ေလသည္။

သခ်ႋဳင္းကုန္းဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ပါ။ မန္က်ည္းပင္အိုႀကီး သံုးေလးပင္သည္ ခါးတံရွည္ႀကီးႏွင့္ ရပ္ေနၾကသည္။ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္ပင္မ်ားသည္ ခ်ံဳဖြဲ႔၍ ေနၾကသည္။ ေညာင္ပင္ႀကီး တစ္ပင္သည္လည္း မုတ္ဆိတ္ဖြားဖြားႏွင့္ တရားဆင္ျခင္ေနသည္။ ဇရပ္တန္ေဆာင္းသည္ မန္က်ည္းပင္ အနီးမွာ ရွိသည္။ အုတ္ခံုခံ သြပ္မိုးႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခမ္းခမ္းနားနားကား မဟုတ္လွ။ သြပ္မိုး လန္သည့္ ေနရာ လန္ေနၿပီ။ အုပ္ခ်ပ္မ်ား ကြာသည့္ ေနရာ ကြာေနၿပီ။ အကာအရံကား လံုး၀ မရွိေခ်။

ရြာကေလး၏ ေျမာက္ဘက္သို႔ ထြက္လိုက္လွ်င္ သခ်ႋဳင္းကုန္းကို ျမင္ႏိုင္သည္။ တစ္ေခၚေလာက္ပင္ မေ၀းလွ။ သစ္ပင္ အုပ္အုပ္ကေလးႏွင့္ စိမ္းပုပ္ပုပ္ ညွိမႈိင္းမႈိင္းေပပင္။

ဤ သခ်ႋဳင္းကုန္းကေလးသည္ ရြာကေလး၏ အသက္ႏွင့္ အမွ် ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူ႔ကို ရြာသူရြာသားတို႔ မခ်ဥ္းကပ္ခ်င္ၾကေသာ္လည္း မစြန္႔ပယ္ႏိုင္ေသာ ေနရာကေလး ျဖစ္သည္။

ငါတို႔ႏွင့္ ကစားေဖာ္ ျဖစ္ေသာ ေခြးညိဳႏွင့္ ပုစတို႔သည္ သခ်ႋဳင္းကုန္းကေလးသို႔ ေနစဥ္ ေရာက္ၾကသည္။ သခ်ႋဳင္းကုန္း အနီး ျမက္ခင္းစပ္တြင္ ႏြားမ်ားကို ေက်ာင္းရင္း ဇရပ္တြင္ သူတို႔ နားၾက ေနခိုၾကသည္။ ဇရပ္တြင္ ေရစက္ခ်သံ၊ အမွ်ေ၀သံ၊ ေၾကးစည္သံႏွင့္ ငိုသံကိုသာ ၾကားရသည္ မဟုတ္။ ပုေလြသံကေလးကိုလည္း ေန႔တိုင္း ၾကားေနရေသးသည္။ ေခြးညိဳႏွင့္ ပုစတို႔သည္ ဂြကေလးကုိယ္စီႏွင့္ မန္က်ည္းပင္၊ ေညာင္ပင္တို႔တြင္ နားလာေသာ စာကေလးမ်ားကို ပစ္ခတ္ မီးၿမိဳက္၍ စားတတ္ၾကေပေသးသည္။

သို႔ရာတြင္ ငါတို႔သည္ သခ်ႋဳင္းကုန္းကေလး အနီးသို႔ မကပ္၀ံ့။ သခ်ႋဳင္းကုန္းကေလး ရွိရာသို႔ ငါတို႔ ရဲရဲပင္ မၾကည့္၀ံ့။ ေျမပဲေကာက္ သြားၾကေသာအခါ သူ႔နားကို မတတ္သာ၍ ျဖတ္သြားၾကရလွ်င္လည္း ေျခမႈန္႔ကို နဖူးတို႔၍ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားတတ္ၾကသည္။ လႈပ္ေနေသာ တန္ေဆာင္းျပသာဒ္ပင္၊ ဆူးခက္အံုထားေသာ ေျမပံုမို႔မို႔ကေလးမ်ားကို မ၀ံ့တ၀ံ့ၾကည့္၍ ျဖတ္လာခဲ့ၾကသည္။ ေန၀င္ရိုးရီအခ်ိန္ အိမ္ျပန္လာေသာအခါ သခ်ႋဳင္းကုန္းကေလးသည္ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္လ်က္ပင္ ရွိေသာ္လည္း ထိုသို႔ ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ပင္ စိတ္ေျခာက္ခ်ားဖြယ္ ျဖစ္ျပန္သည္။

သခ်ႋဳင္းကုန္းအထက္ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ လင္းတတို႔သည္ ၀ဲလ်က္ ရွိၾကသည္။ ရြတ္တြတြဲ တြဲလ်ားက်ေသာ ပါးပ်ဥ္းတို႔ျဖင့္ လင္းတအိုတို႔သည္ ေျမပံုအနီးတြင္ ငုတ္တုတ္ႀကီး ေနတတ္ၾကသည္။ လင္းတအိုတို႔ အနီးတြင္ က်ီးတို႔သည္ တအားအား တေသာေသာႏွင့္ ေအာ္ျမည္ေနၾကသည္။ ငါတို႔သည္ လင္းတကို မေၾကာက္။ လင္းတႀကီးမ်ားသည္ သူတပါးအသက္ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ စားေသာက္တတ္ေသာ သတၱ၀ါ မဟုတ္ဟု လူႀကီးသူမမ်ား ေျပာသံ ၾကားဖူးသည္။ ငွက္ဘုန္းႀကီးဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ အေလာင္းေကာင္ ရွိရာသို႔ က်ီးကန္းမ်ားက လာေရာက္ ပင့္ဖိတ္မွ စားေသာက္ရန္ လာတတ္ၾကသည္ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါတို႔သည္ လင္းတကို မေၾကာက္။ သို႔ရာတြင္ ပုပ္ေဟာင္ေနေသာ အေလာင္းေကာင္ အနီးတြင္ လင္းတႀကီးမ်ားကို ျမင္ရေလ့ရွိသျဖင့္ စက္ဆုပ္ရြံရွာသည္ကား အမွန္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

သခ်ႋဳင္းေျမတြင္ ဘုတ္ တေစၦတို႔ ေနသလိုလို ေျပာၾကသျဖင့္ ေက်ာခ်မ္းမိသည္။ ညအခါမ်ားတြင္ သခ်ႋဳင္းေျမသည္ အတိတ္ဆိတ္ဆံုး ေနရာ ျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ သခ်ႋဳင္းဘက္တြင္ မီးေရာက္ တလက္လက္ ျမင္ရတတ္သည္ဟု ငါ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေျပာၾကသည္။ ကေလးမသာ ခ်ေလသလား။ သိုက္ဆရာ၊ ေအာက္လမ္းဆရာမ်ား အေလာင္းေဖာ္ေလသလား။ သရဲ မီးျပေလသလားး။ ငါတို႔ တပ္အပ္ မသိေခ်။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ငါတို႔သည္ သခ်ႋဳင္းကုန္းကို စက္ဆုပ္ထိတ္လန္႔ၾကသည္မွာကား ေသခ်ာသည္။ သခ်ႋဳင္းကုန္းသို႔ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ၾကသည္မွာလည္း ေသခ်ာသည္။

ငါတို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းကဆိုလွ်င္ မၾကာမၾက သခ်ႋဳင္းကုန္းသို႔ ေရာက္ရသည္။ မေရာက္ခ်င္လည္း မေနရ။ အသုဘရႈ ခဏခဏ လာပင့္ေလ့ ရွိသည္။ ထိုအခါတြင္ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီး မ်က္စိမ်က္မွာ မသာမယာ ရွိတတ္သည္ကို သတိျပဳမိသည္။ သနားကရုဏာစိတ္ျဖင့္ ညည္းသံကိုလညး္ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ ေဟ – သတၱ၀ါမွန္သမွ် မလြတ္ကင္းႏိုင္တဲ့ ေဘးႀကီးပဲလကြယ္ ဟု ပင့္သက္ခ်ဟန္၊ သံေ၀ဂရဟန္တို႔ကိုလည္း အဖန္ဖန္ ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ သကၤန္းကိုရုံ စကၡဳေႁႏၵကိုခ်ေတာ္မူ၍ အသုဘရႈ ႂကြလွ်င္ ငါတို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေတာင္းကိုထမ္း၍ လိုက္ပါၾကရသည္။ သုသာန္ေရာက္လွ်င္ ရင္ဘတ္စည္တီးငိုသံ၊ ဆံပင္ဖ်ားလ်ားခ်ေနၾကဟန္ စေသာ ရႈခင္းမ်ားကုိ မျမင္ခ်င္ မေနရ။ မၾကားခ်င္ မေနရ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ငါသည္ ဘုန္းႀကီးႏွင့္အတူ အသုဘရႈလိုက္ရန္ အေၾကာက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ညေရာက္လွ်င္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။ အိပ္မက္ဆိုးမ်ား မက္ကာ လန္႔၍ ေအာ္တတ္သည္။ ထုိအခါ ငါက အမ အမ ဟု ေခၚေသာ အေမသည္ ေရနံဆီမီးခြက္ကို ထြန္းကာ ငါ့ကို ေခ်ာ့ပါေလသည္။ သနားၾကင္နာစြာ နဖူးကိုစမ္း၊ ရင္ကိုစမ္း၍ အားေပးပါေလသည္။ ေရာ့ ေရာ့၊ လူကေလး – ေရတစ္ခြက္ ေသာက္လုိက္ေနာ္၊ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ဟု ဆိုကာ ေရခပ္ေပးပါသည္။ ထိုအခါက်မွ ငါ့မွာ အေၾကာက္ေျပသည္။ ငါ့မွာ အေမ ရွိသားပဲ။ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိသလဲ ဟု အားတင္ႏိုင္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္သည္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ထြက္လာေသာအခါတြင္ အသုဘရႈလိုက္ရမည့္ေဘးမွ ေ၀းေတာ့သည္။ သာမႈနာမႈ မွန္သမွ် အမသည္ တဘက္တစ္ထည္ကို ေခၚေပၚတင္လ်က္ လိုက္ပို႔ေလသည္။ ရြာထဲတြင္ မသာရွိလွ်င္ ငါတို႔သည္ အမကို ျမင္ရုံႏွင့္ သိသည္။ အမသည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္း။ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္ကာ ေၾကကြဲသံ၊ ၀မ္းနည္းသံကို ျပဳေလသည္။ ထို႔ေနာက္ တဘက္ကို ေခါင္းေပၚတင္၊ ဖိနပ္ၿမီးတိုကို တရွပ္ရွပ္စီးကာ အသုဘရႈ လိုက္ပို႔ေလေတာ့သည္။

ငါတုိ႔သည္ သခ်ႋဳင္းဟူေသာ အသံကို မၾကားလို။ ထိုစကားသည္ ငါတို႔ႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္ဘဲလ်က္ ငါတို႔ မႏွစ္သက္။ ထိုစကား ၾကားရလွ်င္ ေကာင္းေသာစကား မဟုတ္ဟု ဆိုသည္ကို ခ်က္ျခင္း သေဘာေပါက္သည္။ သခ်ႋဳင္းဆိုေသာ စကား မၾကာႏိုင္ရာ အရပ္သည္ အဘယ္မွာနည္း။ ငါတို႔သည္ ေတာင့္တမိသည္။ နိဗၺာန္ဟု ေျဖၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္လွ်င္ ငါတို႔သည္ သည္နိဗၺာန္ကို ေရာက္ခ်င္လွေတာ့သည္။ နိဗၺာန္မွာ သုသာန္ မရွိေခ်။

ေကာင္းလွ၏။ ဤတစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ နိဗၺာန္သည္ မည္မွ်ေပ်ာ္ေမြ႔စရာ ေကာင္းေလမည္နည္းဟု ေတြးကာ နိဗၺာန္ကုိ သေဘာက်မိသည္။

နိဗၺာန္ကား အဘယ္မွာနည္း။ သခ်ႋဳင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ နိဗၺာန္ေရာက္မည္ေလ။ သခ်ႋဳင္းကုိ ေကြ႔၍ နိဗၺာန္ကို သြားႏိုင္ေသာလမ္း ရွိသေလာ။

အို ဗုဒၶသခင္။ သခ်ႋဳင္းကုိ ေကြ႔၍ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ႏိုင္ေသာလမ္း ရွိလွ်င္ ညႊန္ျပပါဦး သခင္။

သတၱ၀ါတို႔၏ ႏွလံုးအိမ္တြင္ သခ်ႋဳင္းသည္ ႀကီးမားစြာ ႏွိပ္စက္လ်က္ ရွိေခ်ၿပီ။

သူ႔ထံသို႔ အတင္းေခၚသည္။ သတၱ၀ါတိုင္းကို ေခၚသည္။ အခ်င္းခ်င္း ခြဲပစ္သည္။ ဘ၀ ျခားပစ္သည္။ နိဗၺာန္သည္ သခ်ႋဳင္း၏ ဟိုမွဘက္၌ မရွိဘဲ သည္မွဘက္၌ ရွိမည္ဆိုလွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။

ငါတို႔ရြာကေလးေတြင္ သၾကၤန္ပြဲ လုပ္၏။ အလြန္စည္သည္။ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို မက်န္ ေရေလာင္းၾက၊ ေရပက္ၾက၊ ကခုန္ၾက၊ ႏြားမ်ားကို ေဘးမဲ့လႊတ္ၾကႏွင့္ တအုန္းအုန္း။ ထိုအခါတြင္ သခ်ႋဳင္းကုန္းကို ငါတို႔ အဖက္မလုပ္။ ရြာစည္ကား ေပ်ာ္ရႊင္လွ်င္ သခ်ႋဳင္းကုန္းသည္ ၿငိမ္သက္ေနတတ္သည္။ အခြင့္အခါကို ေခ်ာင္းေလေရာ့သလား။

ရြာတြင္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ၊ သီတင္းကၽြတ္ပြဲ၊ ကထိန္ပြဲ ရွိလွ်င္ အလြန္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ ႏွဲသံ၊ ဗံုသံ၊ ပတ္မသံတို႔ျဖင့္ စိုေျပသည္။ ဖိုးသူေတာ္ယိမ္း၊ ဦးေရႊရိုးအက၊ ပုဏၰားမ ခင္ေရႊအၿငိမ့္ စသည္တို႔ျဖင့္ အုန္းအုန္းထေနခ်ိန္တြင္ သခ်ႋဳင္းေျမသည္ ဣေႁႏၵႀကီးလွေတာ့သည္။ သတၱ၀ါ ဖမ္းခါနီး ေႁမြသည္ ဣေႁႏရရႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။

ရြာစည္လွ်င္ ေကာင္းသည္။ သခ်ႋဳင္းစည္လွ်င္ကား ရြာလံုး တိတ္ေတာ့မည္။ က်ီးႏွင့္ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေတာ့မည္။

ငါတို႔ရြာကေလးတြင္ ဂ်ပန္ေခတ္က ပလိပ္ေရာဂါ ျဖစ္သည္။ သုသာန္ေျမတြင္ ေျခခ်င္းလိမ္ၾကၿပီ။ ႏွာရည္ တရႈတ္ရႈတ္၊ မ်က္ရည္ တသုတ္သုတ္ႏွင့္ ငိုေႂကြးၾကၿပီ။ သခ်ႋဳင္းကုန္းလမ္းသည္ ဖံုလ်က္ ရွိေတာ့သည္။ သခ်ႋဳင္းကုန္းသို႔ သြားၾကဖန္မ်ားေလေသာအခါ ရြာသူရြာသားတို႔သည္ ထမင္းမစား၊ ဟင္းမစား ႏိုင္ၾက။ ရြာမွ ထြက္ေျပးၾကသည္။ တစ္ရြာလံုး သံပံုးတီး၊ ထရံပုတ္ျဖင့္ ေတာထုတ္ၾက၏။ သခ်ႋဳင္းကုန္းသို႔ ေခၚေသာ သတၱ၀ါေကာင္ကို ေမာင္းႏွင္ၾက၏။ ရြာသူရြာသားတို႔လည္း ေက်ာင္းကန္ဘုရားသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္း ေနၾကရေလသည္။

သေရာႀကီး ခိုင္းစဥ္ကလည္း ထိုသို႔။ ေက်ာက္ႀကီးေပါက္၊ တုပ္ေကြးႀကီး ထစဥ္ကလည္း ထိုသို႔။ ကာလ၀မ္းက်စဥ္ကလည္း ထိုသို႔။ ထိုသို႔ ထိုသို႔ႏွင့္ ငါတို႔ရြာကလူေတြ မိမိ အိုးအိမ္မွာ ခြာ၍ သခ်ႋဳင္းကုန္း ရွိရာကို သြားၾကရသည္မွာ မ်ားၿပီ။

ရြာသူရြာသား မွန္သမွ် တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ေလ်ာင္းစက္ၾကရမည့္ ထာ၀ရ အိပ္ရာေပတည္း။ မသြားခ်င္ေသာ္လည္း ေနၾကရမည္ မဟုတ္။ အထုပ္အပိုး အိပ္ရာလိပ္ မပါ သခ်ႋဳင္းေျမ ရွိရာသို႔ သြားၾကရေပဦးမည္။ သူ သြားလွ်င္ ငါ လိုက္ပို႔၍၊ ငါသြားေသာအခါလည္း အျခားသူမ်ားက လိုက္ပို႔ၾကရေပဦးမည္။ လိုက္ပို႔ၾကရသည့္ အခါတိုင္းလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ မဟုတ္။ ၀မ္းနည္းပက္လက္ မ်က္ရည္စက္စက္ျဖင့္သာ ျဖစ္သည္။ သခ်ႋဳင္းသည္ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ မွန္သမွ်ကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ၿပီ။ ၀မ္းနည္းမႈ ငိုရႈိက္မႈတို႔သည္ သခ်ႋဳင္းေျမကို စိုးမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေလၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ငါ့ အေမ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ သခ်ႋဳင္းမွ ေစတမန္သည္ ငါ့အေမထံသို႔ လာေရာက္ ဆင့္ေခၚသည္။ ငါ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၍ အမဟု ေခၚေသာ အေမသည္ ငါတို႔ကိုပင္ ႏႈတ္ခြန္း မဆက္ႏိုင္ရွာဘဲ ရုတ္တရက္ ငါတို႔ အိမ္မွာ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ရြာထဲရွိေသာ လူတို႔ကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အလွည့္က် ေခၚေဆာင္ သြားတတ္ေသာ ေသမင္း၏ ေစတမန္ကို ငါတို႔ ၾကားဖူးပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ဤမွ်ေလာက္ အေလာတႀကီး လာေရာက္လိမ့္မည္ ဟူ၍ကား ငါတို႔ ေတြးမွ်ပင္ မေတြးမိပါေပ။

အေမ့ကို သခ်ႋဳင္းသို႔ လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ငါ့အေဖသည္ ယူက်ံဳးမရ။ ငါ့ မမသည္ အပူမီး တေလာင္ေလာင္။ ငါ့ႏွမငယ္သည္ အေမ့ကုိ ဖက္လ်က္။ ငါ့မွာမူကား ထိုခဏ၀ယ္ ေသာက၏ စုေ၀းရာ ကုိယ္ခႏၶာ ျဖစ္ေလသည္။ အေမ့ ပါးျပင္ကို ေနာက္ဆံုး နမ္း၏။ အေမ့ ေျခရင္းတြင္ ေနာက္ဆံုး ႏွိပ္နယ္ ၀တ္ျပဳေပး၏။ အေမ့ကို ငါ ကန္ေတာ့၏။

အေမသည္ စကားလည္း မဆို။ ငိုယိုျခင္းကိုလည္း မျပဳ၊ သာဓုမွ်လည္း မေခၚ။ မ်က္လႊာကို မွိတ္လ်က္ တိတ္တဆိတ္သာ ေနဘိ၏။

အေမ့ ထဘီကို ေပးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။ အေမ ဖတ္လက္စ ပရိတ္ႀကီး ဘုတ္အုပ္ကေလး ယူသြားေစခ်င္ပါေသးသည္။ အေမ့ နံ႔သာျဖဴ စိပ္ပုတီးကေလးကိုလည္း လက္မွာ စြပ္ေပးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။ အေမ ျခံဳရန္ တင္းတိမ္ကေလးကိုလည္း ထည့္ေပးလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။

သို႔ရာတြင္ အေမသည္ ဘာကုိမွ်လည္း မေတာင္းဆိုေတာ့။ ဘာပစၥည္းကိုမွ်လည္း ယူ မသြားေတာ့။ လက္ခ်ည္းသက္သက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့၏။ အေမ ယူမသြားေသာ ပစၥည္းပစၥယ ကေလးမ်ားသည္ အေမ့ ကိုယ္စား က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ပရိတ္ႀကီး ဘုတ္အုပ္ကေလးသည္ အေမ မ်က္မွန္တစ္လက္ႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး စာက်က္ေနပံုကို သတိရေစသည္။ နံ႔သာျဖဴ စိပ္ပုတီး ကေလးသည္ အေမ ဥပုသ္ေစာင့္ ကမၼဌာန္းထိုင္ပံုကို ျမင္ေယာင္ေစသည္။ အပ္ခ်ဳပ္ခံုကေလးသည္ အေမ အလုပ္ခြင္၌ အက်ႌၾကယ္သီး တပ္ေနပံုကို အမွတ္ရေစ၏။

က်န္ရစ္ေသာ အေမ့ ပစၥည္းမ်ား မွန္သမွ် အေမ့ အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ေျပာျပတတ္ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။

အေမသည္ ရွင္လူတို႔ကို ထား၍ ေသသူတို႔ ၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့ေလၿပီ။ ရြာကို ၾကဥ္၍ သခ်ႋဳင္းေျမသို႔ ၀င္ေလၿပီ။ သခ်ႋဳင္းေျမတြင္ ေနၾကသူတို႔ အနက္ ငါတုိ႔ အိမ္ေထာင္စုထဲက အေမလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ေလၿပီ။

သခ်ႋဳင္းေျမမွာ အေမ ရွိသည္။ အေမႏွင့္ စပ္၍ ငါသည္ သခ်ႋဳင္းေျမကို ခင္တြယ္စ ျပဳၿပီ။ ရင္းႏွီးစ ျပဳၿပီ။ ယခင္က ေၾကာက္ခဲ့၊ ရြံ႕ခဲ့၊ စက္ဆုပ္ခဲ့ေသာ ေနရာသည္ ယခုအါ ထိုသို႔ မေတြးထင္ႏိုင္ေလၿပီ။

အေမ့ အေလာင္းကို ငါတို႔ ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟမ်ားႏွင့္ မိသားစုတို႔ ထမ္းပို႔ၾကသည္။ ေျမစိုင္ခဲမ်ားျဖင့္ ဖို႔၍ ျမဳပ္ၾကသည္။ ေျမပံု မို႔မို႔ကေလး ေပၚတြင္ ပန္းေခြခ်သည္။ ဆူးဆက္မ်ား အံုသည္။ မွတ္တိုင္ကေလး စိုက္သည္။ ခမ္းခမ္းနားနားကား မဟုတ္ေခ်။

သို႔ရာတြင္ ငါ့ဘ၀အတြက္ အေမသည္ ခမ္းနားခဲ့သည္။ အရိပ္ႀကီးခဲ့သည္။ ငါ့ အေမ ေနထုိင္ရာ သခ်ႋဳင္းကုန္းကေလးသည္လည္း ခမ္းနားမည္ အရိပ္ႀကီးမည္သာ ျဖစ္သည္။ အေမ့ေၾကာင့္ သခ်ႋဳင္းကုန္းေျမေပၚတြင္ ငါ၏ မလိုစိတ္တို႔ လြင့္ေပ်ာက္ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ေလၿပီ။

တန္ေဆာင္းျပသာဒ္ပင္မ်ား၊ မန္က်ည္းပင္မ်ား၊ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္လွေသာ သခ်ႋဳင္းေျမသည္ လူ႔ဘ၀၏ ေသာက ဒုကၡတို႔ကို ျမဳပ္ႏွံရာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဘ၀၏ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္တို႔ကိုသာ သတ္ပစ္သည္ မဟုတ္။ ဘ၀၏ အနိဌာရုံ ေ၀ဒနာ အစုစုတို႔ကိုလည္း သတ္ပစ္ရာ ေနရာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ သခ်ႋဳင္းေျမသည္ မတရားပါသေလာ။ မ်က္ႏွာႀကီး မ်က္ႏွာငယ္၊ အရြယ္အသက္ကိုလည္း မေရြး။ ဂုဏ္ အႀကီးအေသးကိုလည္း မလိုက္။ အႀကိဳက္အမုန္း အျပံဳးအငိုတို႔ကိုလည္း ဂရုမထား။ သခ်ႋဳင္းကုန္းကား ဘ၀ မ်က္ႏွာျပင္ကို ညီညာေစေသာ ေနရာ ျဖစ္သည္။

ရယ္သံတုိ႔လည္း ဤေနရာမွာတန္႔သည္။ မ်က္ရည္တို႔သည္လည္း ဤေနရာတြင္ ရပ္သည္။ ဤအရပ္၌ ရယ္ေမာသံဟူ၍လည္း မၾကားရ။ ငိုရႈိက္သံဟူ၍လည္း မၾကားရ။ မႏိုးထေသာ အနားယူျခင္းျဖင့္ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ လက္တလႈပ္လႈပ္၊ ေျခတလႈပ္လႈပ္ လႈပ္ရွားခဲ့ရသမွ် ဤေနရာတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္စြာ အနားယူၾကေလၿပီ။

အေမ့ ေမတၱာစိတ္ကို အစြဲျပဳ၍ သခ်ႋဳင္းကုန္း အေပၚတြင္ ဂုဏ္ျဒပ္ကိုလည္း ျမင္တတ္လာေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သခ်ႋဳင္းကုန္းသည္ မသတီ ထီစရာ ေနရာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သခ်ႋဳင္းကုန္း ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ မေက်မနပ္ မျဖစ္ေတာ့ပါ။

နိဗၺာန္သို႔ သြားခ်င္သည္ ရွိေသာ္ သခ်ႋဳင္းကုန္း မ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ သြားရန္ ယခုအခါ ၀န္မေလးေတာ့ပါၿပီ။

တင္မိုး