ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၅)
===============
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းရွိစဥ္ သာသနာျပဳအဖြဲ႔ေတြလည္း စခန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ က ေစ်းကြက္အသစ္ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ေရာက္လာတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုက ဂ်ိန္းဘာသာလိုမ်ဳိး အဖြဲ႔ပဲ။ သူတို႔အဖြဲ႔အစည္း အေျခခံအယူဝါဒကို PROUT (Progressive Utilization Theory) လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယပညာရွင္ နဲ႔ လူမႈေရးလႈပ္ရွားသူ ပရာဘတ္ ရာဂ်န္ ဆာကာ (Prabhat Ranjan Sarkar) က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရး အယူအဆလို႔လည္း ဆိုၾက တယ္။ သူက မာ့စ္ဝါဒနဲ႔ အရင္းရွင္ဝါဒၾကားက အျခားေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းေၾကာင္းတခုရွာတယ္ လို႔လည္း ဆိုတယ္။ သူတို႔ဘာသာတရားက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္၊ အပင္၊ တိရိစၦာန္ စသည့္ျဖင့္ အားလံုးကို ကာကြယ္မႈ ေပးတယ္ ဆိုတယ္။ ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္ျဖစ္သူေတြက အဝါေရာင္ျခံဳထည္ကို ဝတ္ၾကရတယ္။ သတ္သတ္လြတ္စားၾကရ တယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကို 'ဒါဒါ' လို႔ေခၚၿပီး၊ သီလရွင္ေတြကို 'ဒီးဒီး' လို႔ ေခၚၾကတယ္။ စခန္းမွာ ေဟာေျပာခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေဟာေပါ့။ ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ သည္းညည္းခံနားေထာင္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံရတယ္။ ဒီေဟာေျပာပြဲၿပီးရင္ သူတို႔က အခ်ဳိ႔ ပစၥည္းေတြ လွဴဒါန္းမယ္။ ဖိနပ္ေတြလည္း ေဝေပးဖို႔ ပါလာတယ္။ "ေစာေစာအိပ္ရင္ ေစာင္ရမယ္၊ ေစာေစာထရင္ ဖိနပ္ ရမယ္" ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ တစံုတရာ အဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ေဟာေျပာ ပြဲ စီစဥ္ေပးရတယ္။ သူတို႔ ေဟာေျပာတာကလည္း ဟုတ္သား၊ သိပၸံနည္းက်သလိုလို။
"တိရိစၦာန္ေတြဟာ မူလက ေရေန သတၱဝါေတြ၊ ကမၻာႀကီး ေရလႊမ္းစဥ္ကာလ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔က ကုန္းတပိုင္း၊ ေရတပိုင္းသတၱဝါ (amphibious animals) ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေရထဲကေန ကုန္းေပၚကိုတက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ အတြက္ေၾကာင့္ ကုန္း (ေျမ) ကို သိပ္ခင္တြယ္တယ္။ ငါ့ေျမ၊ ငါ့လယ္ကြက္၊ ငါ့ေဒသ၊ ငါ့ႏိုင္ငံ …စသည္ျဖင့္ တြယ္တာ ၾကတယ္"။ ေျမႀကီးကို အစြဲအလန္းႀကီးၾကပံုေတြကို ေဟာတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ အိႏၵိယဗံုတိုသံနဲ႔ ကၾကရေသး တယ္။ "ဘာဘာနမ္၊ ေကဘာလံ" ဒီလိုစာသားကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဆိုၿပီး ကၾကရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြ ကေတာ့ ဘာာဘာနမ္တင္ မကေတာ့ဘူး။ 'ျမနႏၵာ ေနညိဳညိဳ ရစ္ကာသန္းေတာ့' ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔လည္း ေက်နပ္ ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဖိနပ္ေတြ၊ အေထာက္အပံ့ေတြရတယ္။ တခုပဲ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ သြားေတာ့ ဒီဗီဒီယိုကိုမ်ား စစ္အစိုးရ ရသြားရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါရၿပီး ရူးေၾကာင္ကုန္ၾကၿပီလို႔ ဝါဒျဖန္႔ရင္ ဒုကၡ။ [အဲသည္အဖြဲ႔က ယခုတိုင္ စံခရပူရီၿမိဳ႔ကေလးမွာ တရားထိုင္စခန္းတခုေဆာက္ ထားတယ္။ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ပညာသင္ေပးဖို႔ PROUT School ေက်ာင္းေလးတခု ဖြင့္ထားဆဲပဲ။]
ေနာက္တခုကေတာ့ ထိုင္ဝမ္အဆက္အသြယ္ တာအိုဝါဒ (Taoism) ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပဲ။ ၾကည့္ရတာ မြန္ျပည္သစ္ကို စစ္ သင္တန္းေက်ာင္းေပးတဲ့ အကူအညီနဲ႔အတူ ဘာသာေရးအဖြဲ႔လည္း ေရာက္လာပံုရတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းကို မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္နားမွာ ေဆာက္ထားတယ္။ ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္က သာမန္အခ်ိန္မွာ လူလိုပဲ ဝတ္တယ္။ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္း ခါနီးမွ အျဖဴေရာင္ ဝတ္ရံုရွည္ႀကီးကို ျခံဳလိုက္ရတယ္။ ဆုေတာင္းဝတ္ျပဳတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းကိုသြားရင္ သတ္သတ္လြတ္ ထမင္းေကၽြးတယ္။ သတ္သတ္လြတ္ ဆိုေသာ္လည္း တကယ့္ အသား၊ ငါးေတြလို အျမင္အရ ေကာင္းေကာင္းစီမံထား သလို၊ အရသာကလည္း ေကာင္းလွတယ္။ ဒီေနရာကလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ငတ္ႀကီးက် စားေသာက္ဖို႔ ေနရာတခုပါပဲ။ သူတို႔ကန္ေတာ့ရတဲ့ နတ္ဘုရားထဲမွာ ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ပါတယ္။ ဗိုက္ပူပူဘိုးေတာ္ပါတယ္။ အျခား က်ေနာ္တို႔ အမည္အားျဖင့္ မသိႏိုင္ေသးတဲ့ တရုတ္နတ္ဘုရားေတြလည္း ပါေသးတယ္။ သူတို႔ဆီသြားတဲ့အခါ က်ေနာ္ တို႔ အမည္ေတြကို ေကာင္းကင္မွာရွိတဲ့ ဘုရားဆီမွာ မွတ္ပံုတင္ register လုပ္ၾကရတယ္။ မိုင္းကိုင္စကၠဴလို စာရြက္ကေလး ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြကို တရုတ္ဘာသာနဲ႔ ေရးတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အဂၤလိပ္ေရးေရး၊ ျမန္မာလိုေရးေရး ရတယ္။ ဘုရားသခင္က ဘာသာေပါင္းစံု ဖတ္တတ္တယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီစကၠဴပါးကေလးကို မီးရိႈ႔လိုက္တဲ့အခါ ေလထဲ လြင့္ပ်ံသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နာမည္ေတြလည္း ဘုရားဆီမွာ မွတ္ပံုတင္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ ေကာင္းေပါ့ ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။
အဲဒီမွာ ေျပာျပထားတဲ့ လွ်ဳိ႔ဝွက္ခ်က္တခု ရွိလာတယ္။ သိပ္ၿပီး အေရးၾကံဳရင္၊ အသက္ေဘးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ကာလမ်ဳိးမွာ ဒီ ဂါထာေလးကို ရြတ္ပါတဲ့။ ဘာမွန္းေတာ့ အဓိပၸါယ္ မသိပါဘူး။ "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား" လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါကို အသံထြက္ ရြတ္လို႔ မရဘူး။ တိတ္တိတ္ပဲ စိတ္ထဲက ရြတ္ရမယ္။ အသံထြက္ရြတ္ရင္ ဘုရားက ၾကားၿပီး သူ႔အတြက္ အလုပ္ရႈပ္မယ္၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။ ဒီလို ဂါထာရြတ္လိုက္တာကို ဘုရားက ၾကားတဲ့အခါ အကယ္လႊတ္ပါလိမ့္မယ္ .. စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မြန္အမ်ဳိးသားေန႔အႀကိဳ တပ္ဖြဲ႔ေပါင္းစံု ေဘာလံုးပြဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း တပ္ရင္း ၁၀၁၊ ၁၀၂ ေပါင္းၿပီး ဒိုင္းယူဖို႔ ေဘာ္လံုးတဖြဲ႔ ထြက္တယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကလည္း တပ္ရင္းအလိုက္ ေဘာလံုးအဖြဲ႔ေတြ ထြက္ၾကတယ္။ ဘူးသီးငါးေပါင္းေၾကာ္စာနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အသင္းကလည္း ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြား ေဘာလံုးပြဲ မွာ လာယွဥ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အသင္းမွာေတာ့ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ေတြပါတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုယဥ္ေထြး ဆိုရင္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ဂိုးသမား၊ တပ္ရင္း (၁၀၁) က မင္းလြင္ႀကီးဆိုရင္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာ္လီေဘာသမား၊ အျခားနယ္အဆင့္ လက္ေရြးစင္၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္ေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ သို႔ေပေသာ္လည္း အာဟာရ က မျပည့္၊ ေလ့က်င့္မႈက မရွိ၊ ငွက္စားထားတာလည္း ရွိေနၾကေသး။
ဒီလိုနဲ႔ ကန္လာၾကတာ ဖိုင္နယ္ပြဲမွာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔နဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အဖြဲ႔တို႔ ေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဒိုင္းဆုႀကီး ကို မက္သလို၊ ဆုရမယ့္ေငြသားကလည္း မက္စရာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဗိုက္ပြဲခံသြားႏိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဘာပြဲက အႀကိတ္ အနယ္။ အရႈံးမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဘာလံုးက က်ေနာ္တို႔ ဂိုးဘက္လည္း နီးလာေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအစုဆီက အသံႀကီး တခဲနက္ထြက္လာတယ္။ "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
ေဘာလံုးက ဂိုးတိုင္ကို ေခ်ာ္ထြက္သြားတယ္။ ဘုရားကယ္လိုက္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မြန္ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အဖြဲ႔ဖက္ ဂိုးတိုင္နားကို ကပ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဂိုးသြင္းေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ရင္တခုန္ခုန္ တခဲနက္ အားေပးေနၾကရတယ္။ မြန္ရဲေဘာ္ေတြဖက္က အသံႀကီးထြက္လာတယ္။ "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"။ သူတို႔ကလည္း တာအိုဘာသာေရး စည္းရံုးမႈ တစံုတရာ ခံၾကရတဲ့သူေတြ၊ ဒီအေၾကာင္းလည္း သိသင့္သေလာက္ သိထားၾကသူေတြ။
"ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
"ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
ဒီလိုနဲ႔ ေဘာ္လံုးကြင္းတကြင္းလံုး "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား" ဆုေတာင္းသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနခဲ့တယ္။ တာအို ဘာသာေရး အဖြဲ႔ လည္း ေဘာလံုးပြဲပရိသတ္ထဲပါတယ္။ သူတို႔လည္း မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ အေစာကပဲ ကြင္းထဲက ထြက္သြားၾကတယ္။ ပြဲၿပီးေတာ့ သေရက်တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလံုးကန္ေနစဥ္ကာလမွာ ဘုရားသခင္ကေတာ့ ေဘာလံုးကို ဟိုဖက္ သယ္ေျပးလိုက္ရ၊ ဒီဖက္သယ္ေျပးလိုက္ရ လုပ္ေနမွာေတာ့ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ [ဒါေပမယ့္ အခုထက္တိုင္ က်ေနာ့္မိန္းမ မြန္ရြာသူကေတာ့ တာအိုဘာသာကို ဆက္လက္ကိုးကြယ္တုန္းပဲ။ အိမ္မွာလည္း ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ ဘုရားစင္တခု ရွိတယ္။]
ဓာတ္ပံုကို မိုက္တယ္ေျပာသူေတြအတြက္ အပိုထည့္ေပးပါတယ္။


ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၆)
===============
က်ေနာ္ စခန္းဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ၊ စစ္သင္တန္းဆင္းပြဲ က်င္းပဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ရက္စြဲ ေသခ်ာမမွတ္မိေပမယ့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လထဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္၊ ဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႔နဲ႔ ခ်ီတက္အေလးျပဳ ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အမွန္တကယ္က အခုစစ္သင္တန္းက်င္းပေနစဥ္မွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သင္တန္းသားပဲ။ လုပ္အား ထည့္ဝင္မႈကလည္း သာမန္သင္တန္းသား တေယာက္လုိပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ကံတရားအရ သင္တန္းဆင္း စစ္ေၾကာင္းက စခန္းဥကၠ႒ က်ေနာ့္ကို ခ်ီတက္အေလးျပဳရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ယူနီေဖာင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ သိပ္မေတာ္တဲ့ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္းတစံုကို လက္ေခါက္၊ ေျခေခါက္ဝတ္၊ သိပ္မေတာ္တဲ့ စစ္ဖိနပ္တစံု နဲ႔ သင္တန္းဆင္းပြဲ ၿပီးသြားတယ္။ သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ ဘယ္လိုမိန္႔ခြန္း ေပးမိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြၾကား ညီညြတ္ေရးနဲ႔ မၿပီးေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးခရီးကို အင္တိုက္အားတိုက္ ဆက္လုပ္ၾကဖို႔ ေလာက္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
သင္တန္းၿပီးေတာ့ ေရွ႔တန္းဆင္းၾကဖို႔ ျပင္ဆင္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုစစ္ရံုးနဲ႔ သြား ေဆြးေႏြးၾကရတယ္။ လက္နက္ေတြ၊ က်ည္ေတြ ငွားၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္က လုပ္ခ်င္တဲ့ စစ္ေရးအစီအစဥ္ကိုလည္း တင္ျပၾကရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္အဓိက ဆက္ဆံရတာက ေက်ာင္းသားေရးရာ တာဝန္ခံ ႏိုင္ဗညားေအာင္နဲ႔ စစ္ေရးကိစၥဆိုရင္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုစစ္ေကာ္မရွင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ပန္းသာနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ သူက အရပ္မနိမ့္မျမင့္၊ ခပ္ပိန္ပိန္ပါးပါးပဲ။ စကားေျပာရင္ ေလေအးေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႏိုင္ငံေရးပို႔ခ်ေဆြးေႏြးမႈေတြ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္ေလးစားမိတဲ့ မြန္ေခါင္းေဆာင္ထဲမွာပါတယ္။ [ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ လက္နက္ခ်သြားတယ္ၾကားေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္အံ့အားသင့္ရတယ္၊ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္မိတယ္။] ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာမြန္ (ယခု ပါတီဥကၠ႒)၊ အဲသည္အခ်ိန္က ဒု-ဥကၠ႒ ႏိုင္ထင္ (ကြယ္လြန္) နဲ႔ အဓိက ဆက္ဆံရတယ္။ ဥကၠ႒ႏိုင္ေရႊက်င္ကေတာ့ ၿမိဳ႔နဲ႔ တပ္ေပါင္းစုမွာ ေနတာမ်ားၿပီး၊ တခါတေလမွ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရတယ္။ သူကေတာ့ လူျဖဴျဖဴ ေက်ာ့ေက်ာ့၊ အက်ၤီပုဆိုးဝတ္ရင္လည္း ႏုတဲ့အေရာင္ေတြ ေရြးခ်ယ္ဝတ္ တတ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ထက္စာရင္၊ မင္းသားတေယာက္နဲ႔ေတာင္ ပိုတူေနေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ၂၀ ေရွ႔တန္းထြက္ဖို႔ လက္နက္၊ က်ည္ရတယ္။ မြန္ရဲေဘာ္ေတြက ပထမပိုင္းမွာ ဒီေက်ာင္းသားေတြက ဗမာအခ်င္းခ်င္းတိုက္ပါ့မလားဆိုတဲ့ သံသယေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တိုက္ပြဲအခ်ဳိ႔ျဖစ္ၿပီးမွသာ ယံုၾကည္မႈရလာ ၾကတယ္။ အဲသလို ေရွ႔တန္းထြက္ၾကဖို႔ လူေရြးၾကတဲ့အခါမွာလည္း ျပႆနာႀကီးတယ္။ သူလည္း ေရွ႔တန္းသြားခ်င္၊ ကိုယ္ လည္း ေရွ႔တန္းသြားခ်င္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မိန္းကေလးေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရွ႔တန္းသြားပါရေစ ေတာင္းဆိုေနၾက တယ္။ ေနာက္ဆံုး သင့္ေတာ္သူ ရဲေဘာ္ ၂၀ ကို ေရြးလိုက္တယ္။ (ေရွ႔တန္းထြက္ဖို႔ မပါရလို႔ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေရး အဖြဲ႔ဝင္ ရဲေဘာ္ေတြက ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒညတစခန္းဖက္ကို ကူးေျပာင္းသြားၾကတယ္။) ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေမလေလာက္မွာ စစ္ေၾကာင္းစထြက္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက ေဆးမွဴးလိုအပ္ခ်က္အရေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ဦးေဆာင္ ဖို႔ပါ။ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ပါသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) က စစ္ေၾကာင္းေတြကို နာမည္ေပးရာမွာ ေရာင္နီ-၁၊ ေရာင္နီ-၂ စသည္ျဖင့္ ေပးတယ္။ ေရာင္နီ-၄ အထိ ရွိခဲ့တယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္သင္တန္းေတြ ၿပီးသြားတဲ့အခါ စစ္ေၾကာင္းေတြ စုဖြဲ႔လႈပ္ရွားတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ စစ္ေၾကာင္းေတြကို ေအာင္ဆန္း-၁၊ ေအာင္ဆန္း-၂ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေပးတယ္။ အထူးသျဖင့္ မုဒံုဂြင္နဲ႔ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး ေတာင္ေပါက္ ၂၄-ရြာ မြန္-ကရင္ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒသမွာ စစ္ေၾကာင္းလႈပ္ရွားၾကတာ မ်ားတယ္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဒု-ဥကၠ႒ ႏိုင္ႏြန္လာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ၾသဂုတ္လ ၈-ရက္ (၈၈၈၈) ပထမႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား မွာေတာ့ ကိုတင္စိုး ေနာင္၊ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးတို႔ စစ္ေၾကာင္းက မုဒံုအေပၚဖက္ ေတာင္ေၾကာမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ သူတို႔အစီအစဥ္ က မုဒံု၊ ကမာဝက္မွာရွိတဲ့ တပ္ရင္းစခန္းတခုကို ေရာ့ကက္နဲ႔ ပစ္ဖို႔ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ေတြနဲ႔အတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေထာမြန္လည္း ပါလာတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက ျပန္ေျပာျပတယ္။ "က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းပဲ။ ေအာက္မွာ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ ကားေတြသြားေနတာ၊ တပ္ရင္းစခန္းကို အေဆာင္ေတြ အစီအရီေလး ေတြ႔ေနရတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိတယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအေဆာက္အဦးေတြ မီးေလာင္ပ်က္စီးမွာကို ေတြးေနမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆီမွာက 2.75 Rocket launcher ေတြ ပါလာခဲ့တယ္။ နက္ျဖန္ေတာ့ အပီ ပစ္ၿပီ" သူက ျပန္ေျပာျပတယ္။ သူ ေျပာတဲ့ 2.75 ေရာ့ကက္ဆိုတာ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ထဲ ေဖာေဖာသီသီ ဝယ္လို႔ရတယ္။ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေအာက္ပဲ ေစ်းရွိတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကထုတ္မွန္း ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ အမွန္က ေလယာဥ္ေပၚကေန ေဝဟင္၊ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေျမျပင္ကို ပစ္တဲ့လက္နက္မ်ဳိးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ေလွ်ာ့တိုက္ပစ္လို႔ ရေအာင္ စီစဥ္တဲ့အခါ ပစ္လို႔ရတယ္။ ၁၀-ကီလိုမီတာ ေက်ာ္ သြားတယ္။
[ https://en.wikipedia.org/wiki/Folding-Fin_Aerial_Rocket ]
ေနာက္တေန႔ မနက္ေရာ့ကက္ပစ္ဖို႔ စီစဥ္ေတာ့ သူစိတ္ဓာတ္က်ပံုကို ေျပာတယ္။ ေရာ့ကက္ပစ္ရေအာင္ ေလွ်ာက္ေျမာင္း၊ ခ်ိန္တြယ္ပစ္ရတဲ့ စနစ္ေတြ ေသခ်ာပါမလာဘူး။ ေရာ့ကက္ကို သစ္ပင္မွာ ဖာ့ခယ္မ (ထိုင္းလူမ်ဳိးမ်ားဝတ္တဲ့ ခါးပတ္ နံငယ္ပိုင္း) နဲ႔ ခ်ည္လိုက္တယ္။ ပထမတလံုး ထြက္သြားတယ္။ ဘယ္က်မွန္း မသိဘူး။ ပစ္မွတ္ထက္ကို အေဝးႀကီး ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ခ်ိန္၊ ပြဲၿပီးေတာ့ ေရာ့ကက္ ၁၁ လုံးေလာက္ပစ္တာ ၁ လုံးပဲ စစ္တပ္ဝင္းထဲက်ခဲ့ တယ္။ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာလည္း မရွိေလာက္ဘူးထင္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကခ်င္ ေကအိုင္အို ဥကၠ႒ ဦးဘရန္ဆိုင္းက မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး၊ ဘုရားသံုးဆူေဒသက ေက်ာင္းသားစခန္းေတြအတြက္ လက္နက္ (၈၀) ဝယ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ဳိးၾကားရတယ္။ ABSDF ဥကၠ႒ ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္လည္း သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ဒီအခ်က္ကို ေရးထားတယ္။ ဟုတ္-မဟုတ္ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ သူေရးထားတာ ေတာ့ ဒီသတင္းၾကားၿပီးေနာက္ ကိုစိုးေလး (ဘုရားသံုးဆူစခန္း ၁၀၁ က EC)၊ ကိုေအာင္ၾကည္ဦး၊ ကိုကိုႏိုင္ (တပ္ရင္း ၁၀၂) နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဗဟိုကို လက္နက္ထုတ္ဖို႔ သြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မရခဲ့ဘူး။ ေပးၿပီးၿပီလို႔ ႏိုင္ထင္က ျပန္ေျပာ လိုက္တယ္။ သူကေတာ့ အဆိုးျမင္နဲ႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ (ထြန္း၊ စာ ၃၁၂-၃၁၃) က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေသခ်ာမသိႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ၁၀၁-၁၀၂ တပ္ရင္းေတြကို ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ လက္နက္ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက အလက္ (၈၀) မရွိတာေတာ့ က်ိန္းေသတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြၾကားထဲမွာ စိတ္အပန္းေျဖစရာ ကိစၥေလးေတြ ရွိေနတယ္။ စခန္းက ထြက္ခြင့္ရတဲ့အခါ မြန္ဗဟို ထဲက အမ်ဳိးသမီးတပ္ကို သြားလည္တဲ့သူလည္း ရွိတယ္။ မြန္-ကရင္စစ္ပြဲတုန္းက မြန္အမ်ဳိးသမီးတပ္က နာမည္ႀကီးၿပီး တပ္မွဴးမပုက နာမည္ေက်ာ္တယ္။ တပ္အဝင္မွာ သူတို႔မြန္စာနဲ႔ ဒပ္စမြတ္ဗရဲ (ဒပ္သြပ္ၿဗဲ) [အမ်ဳိးသမီးတပ္] လို႔ ေရးထား တာကို က်ေနာ္တို႔က ေပါင္းဖတ္လို႔ရတဲ့ အသံထြက္အတိုင္း 'ဒပ္သြပ္ျဗဲ' လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အဲသလို သြားလည္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ဟိုက ဖမ္းထားၿပီး ျပန္လႊတ္မေပးတာလည္း ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားေရးရာ တာဝန္ခံ ႏိုင္ဗညားေအာင္ လိုက္ထုတ္ေပးမွ ဒီရဲေဘာ္ေတြ စခန္းျပန္ၾကရတယ္။ ႏိုင္ဗညားေအာင္လည္း အဲသလိုကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ရေသးတယ္။
စခန္းအနီးမွာ အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ ေလာရွမ္း (Lao-Thai) မေလး အမြန္ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ သူက အရက္ေရာင္း ေတာ့ သူ႔ကို သြားပိုးပန္းခ်င္သူေတြက အရက္ဝယ္ေသာက္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႔က (ဗကသ) က လႊတ္လိုက္တဲ့ တပ္မွဴးႀကီး ေတြလည္း အမြန္ဆိုင္မွာ ပြဲက်ေနတာ ျမင္ရတယ္။ (အသိေတြပါ)။ တရက္မွာေတာ့ အမြန္က က်ေနာ္တုိ႔ေဆးရံုကို ေရာက္ လာတယ္။ သူ႔အေဖကို ဘိန္းျဖတ္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လာျပတာ။ က်ေနာ္လည္း ဘိန္းတခါမွ မျဖတ္ဘူးသလို အေတြ႔အၾကံဳလည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ အစိမ္းျဖတ္ရတယ္။ သူ႔အေဖ ဘိန္းျဖတ္လို႔ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာေတြ သက္သာေအာင္၊ ဆားရည္ခ်ိတ္ေပး၊ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆးေပး၊ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ပဲ လုပ္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေစာပိုင္းမွာ ဘိန္းျဖတ္ရင္ျဖစ္တဲ့ လကၡဏာေတြ သူ႔ အေဖမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ ၂-၃ ရက္ၾကာေတာ့ သက္သာလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွခ်ည္လား ဆိုၿပီး နည္းနည္းဘဝင္ျမင့္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္။ သူ႔သမီး 'အမြန္'က ထမင္းခ်ုိင့္လာပို႔ရင္း ဘိန္းကိုခိုးေပးေန တာကိုး။ အဲသည္ေတာ့ လကၡဏာေတြ ေပ်ာက္သြားတာေပါ့။ ဘိန္းကေတာ့ မျပတ္ပါဘူး။ အမြန္တို႔ဆိုင္မွာလည္း က်ေနာ္ တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ စက္က်တယ္။
ဘုရားသံုးဆူစခန္းအေၾကာင္း ေျပာရင္၊ မပါမျဖစ္ကေတာ့ မြန္ပ်ဳိျဖဴေခ်ာ မျဖဴ-မနီပဲ။ သူတို႔က ဘုရားသံုးဆူရြာမွာ ေကာ္ဖီ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားၾကတယ္။ သူတို႔က ႏြမ္းပါးေပမယ့္၊ ဣေျႏၵသိကၡာရွိတယ္၊ အေနအထိုင္တတ္တယ္။ သူတို႔ကို လာ ပိုးပန္းမွန္း သိေပမယ့္၊ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ဆက္ဆံတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ေက်ာင္းသားေတြလည္း ခရီးတနာရီေက်ာ္ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာေစ်းကို ခ်ီတက္၊ ရွိသမွ် ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ ဟန္ေရး ျပၾကရတယ္။ ၁၀၁-၁၀၂ ABSDF တပ္ရင္း ၂ ရင္းေပါင္း စုစပ္ႀကိဳက္ၾကရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာ သူတို႔ညီအမ ႏွစ္ေယာက္က ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆိုးတာလား မသိဘူး၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က လူေတြနဲ႔ မစြံခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုေနစဥ္မွာပဲ တေန႔ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႔မွာ ဓါးထိုးမႈ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ကိုတင္လွကို တပ္ရင္း ၁၀၁ က ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔ ဓါးနဲ႔ထိုးလိုက္တာ။ ဒီဒဏ္ရာနဲ႔ ကိုတင္လွေသတယ္။ ကိုတင္လွက ရဲအရာရွိေဟာင္းလို႔လည္း ဆိုတယ္။ သူက ကိုယဥ္ေအး၊ ကိုထြန္းျမင့္တို႔ အုပ္စုက။ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ေရာက္လာတာ ေနာက္က်တယ္။ ေရာက္ လာတဲ့အခါ သူတို႔က တပ္ရင္း (၁၀၂) ကို ဝင္ပူးေပါင္းၾကတယ္။ သူတို႔အုပ္စုက ၿမိဳ႔ကလာၾကေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္ေယာင္ ေယာင္ရွိတယ္။ အဲဒါအျပင္ ရုပ္ရွင္ရံုသြားရင္၊ နမ့္ကိတ္ေကာ္ဖီဆိုင္ကို သြားရင္ စစ္တပ္က အီေကြးမင့္ခါးပတ္မ်ဳိးနဲ႔ ဓားေျမာင္ထိုးလို႔ သြားလာၾကတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္လူႀကီးေတြကေတာင္ "ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ… ဒီေဒသမွာ အႏၱရာယ္လည္း မရွိပါဘူး။ ဓားေတြဘာေတြေဆာင္ သြားလာဖို႔လည္း မလိုအပ္ပါဘူး" လို႔ သတိေပးၾကေသးတယ္။ ျဖစ္ေန ၾကတာက က်ေနာ္တို႔ (၁၀၁) စခန္းက မုဒံုအုပ္စုေတြ၊ က်န္ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔ကို ၾကည့္မရဘူး။ ကိုတင္လွက ေထာင္ ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ ့ပိုၿပီး မိုက္တီးပံုေပါက္တယ္။ က်န္တာကေတာ့ ၿမိဳ ့သား-ေတာသားကိစၥေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တညမွာ ရုပ္ရွင္ရံုမီးေရာင္ေအာက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ (၁၀၁) စခန္းက ရဲေဘာ္တေယာက္က ကိုတင္လွကို ဓားနဲ႔ထိုး လိုက္တယ္။ ေသသြားတယ္။ သူေဆာင္ထားတဲ့ ဓားေျမာင္နဲ႔ပဲ သူ႔ကိုျပန္ထိုးထဲ့လိုက္တာ။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြလည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လာၾကတယ္။ စခန္းက ဆရာေက်ာ္တင့္ကေတာ့ စစ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ အေလ်ာက္ တပ္ရင္း (၁၀၂) က လာတိုက္ရင္ ျပန္ခုခံရေအာင္ ညတြင္းခ်င္းမွာပဲ၊ ကင္းပုန္းဝပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ (၁၀၂) ဖက္က လက္တုံ႔ျပန္လာတိုက္တာ မရွိခဲ့ေတာ့ ကံေကာင္းတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ဓားထိုးတယ္လို႔ သကၤာမကင္း ျဖစ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ ၂-ေယာက္ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။ စခန္းမွာ အခ်ဳပ္မရွိေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ခရိုင္ရံုးမွာ သြားခ်ဳပ္ရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုသီရိညြန္႔ (တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းဥကၠ႒) ဦးေဆာင္ၿပီး စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ ဖြဲ႔တယ္။ အေတြ႔အၾကံဳလည္း မရွိၾကဘူး။ ဒီလိုဘဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းေတာ့ သူတို႔ကလည္း ဘူးခံျငင္းေနတယ္။ ၁၉၉၀၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ဘုရားသံုးဆူထိုးစစ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ခရိုင္ရံုးက သူတို႔အက်ဥ္းသားေတြကို မထိန္းသိမ္း ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ABSDF ဗဟိုျပန္ၾကားေရးအေနနဲ႔ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကို သတင္းေပးႏိုင္ဖို႔ အရုဏ္ဦး စာေစာင္ (Dawn journal) ကို အဂၤလိပ္လိုနဲ႔၊ ေဒါင္းအိုးေဝဂ်ာနယ္ကို ျမန္မာလို ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုကိုေလး က ျပန္ၾကားေရးဌာနကို ကိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာေစာင္ကိစၥမွာေတာ့ Burma Issue အဖြဲ႔က မက္စ္ အက္ဒီဂါ (Max Ediger) ကို ေက်းဇူးတင္ရလိမ့္မယ္။ သူက အေသအခ်ာ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း ထိုင္းႏိုင္ငံ ျပန္ဝင္ခြင့္မရဘဲ ကေမၻာဒီးယားမွာ ကြယ္လြန္သြားတယ္ ၾကားတယ္။) က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ေတာခိုလာတဲ့ ပုသိမ္က ေက်ာင္းဆရာ မင္းဆန္းမင္းကေတာ့၊ ျပန္ၾကားေရးဌာနကို ကူမယ္ဆိုၿပီး၊ ဘန္ေကာက္တက္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ABSDF ႏိုင္ငံျခားေရးရံုးကိုေရာက္၊ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ေရွ႔ေန ကိုမ်ဳိးညြန္႔ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္သြားတယ္ မသိဘူး။
စကားမစပ္ အဲသည္အခ်ိန္က ဘုရားသံုးဆူကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူက ဘုရား သံုးဆူ ေက်းရြာမွာ ေကအဲန္ယူရဲ႔ အေကာက္ဂိတ္မွာ ဖဒိုနန္းဒိုနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္တယ္။ အေကာက္ဂိတ္ဆိုတဲ့ သေဘာ အတိုင္း ေငြရႊင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ABSDF စခန္းကိုလာရင္ေတာ့ ငတ္မယ္။ ျပတ္မယ္။ မွ်စ္၊ မွ်စ္ခ်ဥ္နဲ႔ ပဲသာ စားရ မယ္။ သူ ဘာတာဝန္နဲ႔ လာသလဲ မသိပါဘူး။ ၃-၄ လေလာက္အၾကာမွာ တိတ္တဆိတ္ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ အခု NLD အစိုးရမွာေတာ့ တာဝန္ႀကီးႀကီး ထမ္းေဆာင္ေနတယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၇)
===============
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို လာခဲ့တဲ့ေတာလမ္း ခရီးမွာပဲ ရြာပ်က္တရြာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေရးအေရွ႔ဖ်ားေဒသ ျဖစ္လိမ့္ မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီရြာပ်က္စီးသြားရသလဲ၊ ေသခ်ာ မသိခဲ့ရဘူး။ အစိုးရစစ္တပ္နဲ႔ မြန္သူပုန္ေတြအၾကား တိုက္ပြဲေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ေလာေလာလတ္လတ္ မြန္-ကရင္တိုက္ပြဲေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြ ေရွ႔တန္းဆင္းေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႔ ဒုကၡအဖံုဖံုကို ပိုလို႔နားလည္ ခံစားမိလာၾကတယ္။ မြန္ရြာေတြမွာ ကေလးေတြငိုေနရင္ "ဟမယ္.. ကလိန္း" (ဗမာလာၿပီ) ဆိုရင္၊ ကေလးေတြ အငိုတိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က 'ေဒေဝါႀကီးလာၿပီ' ဆိုၿပီး မိဘေတြေျခာက္လွန္႔ၾကသလိုေပါ့။ ကရင္ေက်းရြာေတြမွာလည္း အလားတူပါပဲ။ "ပေရာ္.. ဟဲလီး" (ဗမာလာၿပီ) လို႔ ကေလးေတြ အငိုတိတ္ေအာင္ ေျခာက္လွန္႔တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြအၾကား နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ ဘယ္ေလာက္ ပ်က္ယြင္းေနၿပီလဲ ဆိုတာ ပိုလို႔ သေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔တန္းဆင္းၾကတဲ့အခါ ေခါဇာရြာ (ယခု ေခါဇာၿမိဳ႔၊ ေရးၿမိဳ႔နယ္) မွာ ရွိစဥ္လည္း အစိုးရစစ္တပ္လာရင္ ရြာက အစိုးရခန္႔ မူလတန္းျပဆရာမေတာင္ ရြာသား ေတြနဲ႔အတူ ေရာေျပးတာကို ျမင္ၾကရေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲထြက္လာတုန္းက ျပႆနာ၊ ပဋိပကၡေတြကို ဒီေလာက္ အေလးအနက္ မစဥ္းစားခဲ့ၾကဘူး။ မစဥ္းစား ထားၾကဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔မွန္းတာက ေတာထဲသြားမယ္၊ လက္နက္ယူမယ္၊ ျပန္လာတိုက္မယ္။ (ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္တို႔ ဂ်ပန္ကို စစ္သင္တန္းသြားယူၾကသလိုေပါ့။ ခဏၾကာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရေရာ)။ ဒီေလာက္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ထားၾကတာက ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ျပႆနာက ဒီမိုကေရစီ ဆိတ္သုဥ္းမႈ ျပႆနာ နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ထားမႈ ျပႆနာ။ တဖက္မွာလည္း ေရရွည္မဟုတ္ဘူးလို႔ တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္မွန္းထားမိတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ စစ္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးမယ္လို႔ ကတိျပဳထားတယ္။ သိပ္မယံုၾကည္လွေပမယ့္ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေရြးေကာက္ပြဲ က ျဖစ္လာမွာပဲ။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေနာက္ပိုင္းသိပ္မၾကာခင္မွာ ေၾကညာလိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာ ဒီမို ကေရစီလိုလားတဲ့ ပါတီေတြက အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို အႏိုင္ရမွာပဲ။ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းရမႈေတြ ျဖစ္လာမယ္။ အနည္းဆံုး ေတာတြင္းေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ေခၚေရးတို႔၊ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကညာမွာပဲတို႔ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲက တိတ္ တခိုး ေမွ်ာ္လင့္ထားမိတယ္။ ေတာထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ေမးခြန္းက "ခင္ဗ်ားတို႔.. က်ေနာ္တို႔ တိုင္းရင္းသား အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုစဥ္းစားထားသလဲ။ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေတြကို ဘယ္လိုသေဘာ ထားသလဲ"… က်ေနာ္တို႔ အေျဖေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး။ "ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ မဟာဗမာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို က်င့္သံုးေနတာ၊ လူမ်ဳိးစု လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြကို ဖိႏွိပ္ေနတယ္။ ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္ေရး ဇာတ္သြတ္သြင္းေနတယ္"။ က်ေနာ္တို႔က ဒီ မဟာဗမာ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အခုမွ ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ "ဖက္ဒရယ္မူ ကို ဘယ္လိုသေဘာထားပါသလဲ" အဲဒါမွ ပိုဆိုးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေက်ာင္းသင္တန္း ကာလတေလွ်ာက္လံုး 'ဖက္ဒရယ္' ဆိုတာ ျပည္ေထာင္စုကေန ခြဲထြက္ၾကမွာ၊ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲမယ့္ အေရးလို႔ သင္ၾကားခဲ့ၾကရဖူးတာ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ယူဂိုဆားဗီယားမွာ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္လာၿပီး၊ ေဘာ့ဇနီးယား၊ ဟာဗီဂိုဗီးနား၊ ကရိုေအးရွား၊ ဆလိုေဗးနီးယား (၁၉၉၂)၊ မက္ဆီဒိုးနီးယား (၁၉၉၃) ဆားဗီးယား၊ မြန္တီနီဂရိုး (၂၀၀၀) မွာ ခြဲထြက္လို႔ ကုလသမဂၢဝင္ ႏိုင္ငံျဖစ္လာၾကတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီလိုႏိုင္ငံေတြ ၿပိဳကြဲ တာကို ေဘာလ္ကန္ႏိုင္ေဇးရွင္း (Balkanization) သရုပ္လကၡဏာလို႔ေတာင္ သမုတ္ၾကတာေတြ ရွိတယ္။ အာဏာသိမ္း ၿပီး စစ္အစိုးရကလည္း ဒီလိုတိုင္းျပည္ၿပိုကြဲမွာပဲဆိုတဲ့ သတင္းစကားကို ေပးေနတဲ့အခ်ိန္။ ရုပ္ရွင္ေတြမွာလည္း "အေဖနဲ႔ သားမ်ား" ဆိုၿပီး အဖႀကီးစိုးေရးဝါဒ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ျပသေနတယ္။ သီခ်င္းေတြမွာလည္း "အခိုင္မာဆံုးေသာ ျပည္ေထာင္စုေတြ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ၿပိဳကြဲလွ်က္ ရွိၾကေပ" ဆိုတာမ်ဳိး သီခ်င္းေတြကို ေရဒီယိုေတြက လႊင့္ေပးေနတဲ့ ကာလ။
က်ေနာ္တို႔ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အသိပညာေပးသြားတာက မဟာမိတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ။ ႏိုင္ဗညားေအာင္၊ ႏိုင္တင္ေအာင္ (ႏိုင္ငံျခားေရး၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ)၊ ႏိုင္ပန္းသာ (မြန္ျပည္သစ္ပါတီ) တို႔ပါတယ္။ ေကအဲန္ယူဖက္ကဆိုရင္ ဒူးပလာယာခရိုင္ ဥကၠ႒ ဖူးတာအယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းႀကီး အသံက်ယ္က်ယ္၊ ေလးေလးနဲ႔ စကားေျပာပံုကို သေဘာက်သလို၊ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို သေဘာက်ပံုရတယ္။ သူက လူေကာင္ႀကီးတယ္။ အသက္ ႀကီးလာေတာ့ စကားေျပာရင္း၊ အစည္းအေဝးထိုင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာလည္း ရွိတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားေတြဆိုရင္ ေအးေအးေဆးေဆး စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ၾကည့္တတ္တယ္။ အႏုပညာကိုလည္း ခံုမင္ပံုရတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ တပ္မဟာ (၆) ဒူးပလာယာခရိုင္မွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းဖူးေသးတယ္။ ျပည္တြင္းက ပါလာတဲ့ ကိုထက္ေခါင္ (ျပည္သူ႔အသံ သတင္းစဥ္) နဲ႔ အျခားအႏုပညာသမားေတြ ေခၚတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔က လူေတြကို မင္းသား၊ မင္းသမီးေရြးေစတယ္။ ရုပ္ရွင္ တကားရိုက္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ဇာတ္ပစၥည္း၊ အဝတ္အစား၊ ယူနီေဖာင္းေတြ ဝယ္ဖို႔ ေငြထုတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြက လက္နက္ခ်အိမ္ျပန္၊ အခ်ဳိ႔လည္း က်ဆံုး၊ ေသဆံုးနဲ႔ အဲဒီရုပ္ရွင္ကားႀကီးကို အခုတိုင္မျမင္လိုက္ ၾကရဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တာမလာေဘာ (ကြယ္လြန္ ေကအဲန္ယူ ဥကၠ႒) ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က ဘုရားသံုးဆူေဒသမွာ ေကအဲန္ဒီအို (ကရင္ကာကြယ္ေရး ရဲတပ္ဖြဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္) အျဖစ္ လာရွိေနတတ္တယ္။ အလုပ္ကေတာ့ သိပ္ရွိပံု မရဘူး။ ေအးေအးလူလူ ပုခက္တလံုး ခ်ည္အိပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူနဲ႔ စကားသြားေျပာဆိုရင္ ကရင္ ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းေၾကာင္းေတြ၊ ၿဗိတိသွ်တပ္မေတာ္တြင္း သူတို႔တာဝန္ယူဖူးခ်ိန္ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေျပာျပတတ္ တယ္။
သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ႀကီး ၅ ေခတ္ကို တမ်ဳိးတဖံု အဓိပၸါယ္ ျပန္ဖြင့္ေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ က ေပးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္မွာ တကၠသိုလ္အထိ ဖတ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သမိုင္းျဖစ္စဥ္မွာ ေခတ္ႀကီး ၅ ေခတ္ ကို ျဖတ္ၾကရတယ္။
၁။ သမိုင္းဦး ဘံုေျမေခတ္
၂။ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္
၃။ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္
၄။ အရင္းရွင္ေခတ္
၅။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ .. စသည္ျဖင့္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကရတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ေရာက္မွသာလွ်င္ မတရားမႈ အဖံုဖံု ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမယ္။ လူလူခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြ ကင္းေဝးလို႔ သာယာ ဝေျပာေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ စသျဖင့္ သင္ၾကားခဲ့ၾကရသကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္ ေတြမွာ သူတို႔က ထပ္ၿပီး အေသးစိတ္ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္မႈမရွိတဲ့၊ အားလံုး ညီတူညီမွ် ပိုင္ဆိုင္ ၾကတဲ့ သမိုင္းဦး ဘံုေျမကို ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းလာၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ လူေတြအခ်င္းခ်င္းၾကား ျပႆနာနည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္မႈ ျဖစ္လာၾကတဲ့ အခါ အုပ္စုအခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္တယ္၊ သိမ္းသြင္းတယ္။ အင္အားႀကီးသူက အင္အား နည္းသူကို အႏိုင္ယူတဲ့ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ လူတခ်ဳိ႔က သခင္ျဖစ္ၿပီး လူတခ်ဳိ႔က ကၽြန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီမွာ ဖိႏွိပ္ေခါင္းပံုျဖတ္မႈ၊ ဂုတ္ေသြးစုတ္မႈေတြ စတင္လာခဲ့တယ္။ လူဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈပစၥည္းတခုသဖြယ္ ျဖစ္သြားၿပီး ေက်းကၽြန္ေတြသဖြယ္ ေရာင္းစားစရာ ကုန္ပစၥည္း ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တဆင့္မွာေတာ့ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ၿမိဳ႔ျပႏိုင္ငံေတာ္ေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဘုရင္ေတြက သူတို႔ ခြန္အားရွိၿပီ ထင္တဲ့အခါ ေဘးနားကၿမိဳ႔ျပ ႏိုင္ငံေတာ္ေတြကို တိုက္ခိုက္ၾကတယ္။ သိမ္းပိုက္ ႏိုင္ငံထူေထာင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရာဇဝင္ေတြထဲက စကားနဲ႔ ေျပာရင္ လက္ရံုးဆန္႔တန္းၾကတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ဒီအဆင့္ဟာ မလြဲမေသြ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာဘုရင္ အင္အားႀကီးလာရင္ မြန္ကိုတိုက္တယ္၊ ရွမ္းကိုတိုက္တယ္၊ ယိုးဒယားကိုတိုက္တယ္။ လာအိုအထိ တိုက္တယ္။ ဒီလို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာဟာ မလြဲမေရွာင္သာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကရတဲ့ သမိုင္းပဲ။ သူတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ နားလည္တယ္။ စစ္ပြဲေတြဟာ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း မုန္းလို႔တိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရင္ (ပေဒသရာဇ္) ေတြ၊ အင္ပိုင္ယာျပည့္ရွင္ ေတြရဲ႔ ဆႏၵေတြနဲ႔သာ တိုက္ၾကတာ ျဖစ္တယ္… လို႔ သူတို႔က ရွင္းျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ အခုတိုင္ စစ္တိုက္ေနၾက တာလဲ… ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း မုန္းလို႔မဟုတ္ဘူး။ အုပ္စိုးသူလူတစုရဲ႔ လိုအင္ဆႏၵေၾကာင့္ သာ စစ္တိုက္ေနၾကတာ။ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းက မုန္းလို႔မျဖစ္ဘူး၊ ခ်စ္ၾကည္ၾကရမယ္။ စစ္တိုက္ခိုင္းေနတဲ့ စစ္အစိုးရသာ ဘံုရန္သူျဖစ္တယ္… စသည္ျဖင့္ သူတို႔ ေတာ္လွန္စစ္ဆင္ႏႊဲေနၾကရျခင္းရဲ႔ တရားကို ထူေထာင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သေဘာက်ၾကတယ္။
တခါ က်ေနာ္တို႔ကို တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက ေဆြးေႏြးျပတယ္။
"က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပႆနာက ဒီမိုကေရစီဆိတ္သုဥ္းမႈ ျပႆနာ နဲ႔ တိုင္းရင္းသားအေရး ျပႆနာ၊ တခုတည္း ေျဖရွင္းလို႔ မရႏိုင္ဘူး" က်ေနာ္တို႔ လက္ခံၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာထဲ ထြက္လာခါစေတာ့ ဒီမိုကေရစီအေရးပဲ။ အခုေတာ့ တိုင္းရင္း သားအေရးကိုပါ ေက်ာပိုးဖို႔ လက္ခံလာၾကတယ္။ "အဆက္ဆက္ အုပ္စုိးခဲ့တဲ့ ျမန္မာအစိုးရအဆက္ဆက္နဲ႔ ဗမာပါတီ အဆက္ဆက္က တုိင္းရင္းသား ျပႆနာကို ဘယ္လိုသေဘာထားၾကသလဲ။ တိုင္းရင္းသားျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးဖို႔ စိတ္ဆႏၵမရွိၾကဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အာသီသ မရွိၾကဘူး။ ဖိႏွိပ္တယ္။ မဟာဗမာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို က်င့္သံုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြ က်ရႈံးရတာပဲ" လို႔ ဆိုတယ္။ က်ရႈံးသြားတဲ့ ဖဆပလ အစိုးရနဲ႔ ဖဆပလ ပါတီႀကီး၊ ေလာေလာလတ္ လတ္ ၿပိဳကြဲသြားတဲ့၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) အစိုးရနဲ႔ (မဆလ) ပါတီ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ အင္အား ေသာင္းခ်ီရွိေနရာကေန ၿပိဳကြဲသြားတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ-ဗမာျပည္ (ဗကပ) ကို ဥပမာေပးၾကတယ္။ "တိုင္းရင္းသားအေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မူဝါဒမမွန္တဲ့ ပါတီေတြဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ျမန္မာျပည္မွာ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးၾကရတာပဲ။" သူတို႔က ဒီလိုနိဂံုးခ်ဳပ္ၾက တယ္။ [အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အာဏာရပါတီ NLD ရဲ႔ တိုင္းရင္းသားေရးရာ မူဝါဒေတြက ဘယ္သို႔ရွိမလဲ စသည္ျဖင့္လည္း ေစာေၾကာစဥ္းစားေနမိတယ္။]
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ABSDF ဗဟိုေကာ္မီတီ အစည္းအေဝး၊ ညီလာခံေတြမွာ တိုင္းရင္းသားေရးရာ မူဝါဒေတြကို စဥ္းစားၾက တယ္။ တိတိက်က်ေဆြးေႏြးၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖက္ဒရယ္မူကို အတည္ျပဳလက္ခံၾကတယ္။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး/ ေပၚထြန္းေရးဟာ အေရးႀကီးေၾကာင္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖက္ဒရယ္မူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေလ့လာဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ၾကတယ္။
ဒီကာလထဲမွာ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ဖိႏွိပ္မႈေတြက တိုးလာေနတယ္။ ေက်ာင္းေတြက ပိတ္ထားဆဲ၊ အစိုးရက ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားသူေတြကို ၿဖိဳခြဲဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္ထဲမွာ အံတုလႈပ္ရွားမႈ နည္းနည္းကေလးကိုမွ် သည္းညည္းမခံႏိုင္တဲ့ မူဝါဒကို က်င့္သံုးလာတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၃ ရက္ေန႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႔ မိခင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ ကြယ္လြန္တဲ့ စ်ာပနအခမ္းအနားမွာလည္း ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးတာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ဗကသ) ဥကၠ႒ ကိုမင္းကိုႏိုင္ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ ဒု-ဥကၠ႒ကိုသက္ထြန္းကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း လိုက္ျပန္တယ္။ ဧၿပီလထဲမွာ ကိုေအာင္ဒင္ အပါအဝင္ ဗကသေခါင္းေဆာင္ေတြ ထပ္ၿပီး ဖမ္းဆီးခံရျပန္တယ္။ လူ႔ေဘာင္ သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း ဖမ္းဆီးခံရမယ့္ အေရးျမင္ပံုရတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ သၾကၤန္အၿပီးေလာက္မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ကို ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္ မ်ားလည္း သူနဲ႔အတူ နယ္စပ္ေဒသကို တဖြဲဖြဲ လိုက္လံထြက္ေျပးလာၾကတယ္။ အခ်ဳိ႔က ရွမ္းျပည္နယ္ အက္စ္၊ အက္စ္၊ ေအ စခန္းေတြဖက္ တက္သြားၾကသလို၊ အခ်ဳိ႔က က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူ (၁၀၁) စခန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ေဆးတကၠသိုလ္-၂ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား (က်ေနာ္တို႔အေပၚ စီနီယာတန္းက) ကိုေဇာ္ ထြန္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔လည္း ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို ပူးေပါင္းေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ က်ေနာ္တို႔ ABSDF ဖြဲ႔စည္းၿပီး မၾကာခင္ေလာက္မွာပဲ၊ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ အႀကီးဆံုးတပ္ေပါင္းစု Democratic Alliance of Burma (DAB)- ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (မဒမခ) တပ္ေပါင္းစုကို ဖြဲ႔တယ္။ ဒီေအဘီမွာ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံု ပါဝင္ၾကၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢလိုမ်ဳိး သပိတ္တုန္းက ပါဝင္လာၿပီး၊ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရဟန္းပ်ဳိေတြလည္း ပါဝင္ၾကတယ္။ ရဟန္းေတြက ႏိုင္ငံေရး-စစ္ေရးမွာ ပါဝင္သင့္သလားဆိုၿပီး အေစာပိုင္းမွာ ကန္႔ကြက္မႈေတြ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စစ္ေရးဆိုင္ရာဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားမွအပ ပါဝင္ေဆြးေႏြးခြင့္ ရွိသည္ဆိုၿပီး၊ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကို လက္ခံပါဝင္ေစတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဇီဝေဗဒဌာနက နည္းျပ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္၊ ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာကတည္းက သူတို႔ဦးေဆာင္ပါဝင္ေတာ့ အေထြေထြသပိတ္ေကာ္မီတီ (General Strike Committee- GSC) ကို ဒီေအဘီမွာ အဖြဲ႔ဝင္ ဝင္တယ္။ ျပည္တြင္းကိုယ္စားျပဳ ဆိုေပမယ့္ လူနည္းနည္းပဲ ပါတယ္။ ေနာက္ ပိုင္းမွာ သူတို႔က ကရင္နီတိုးတက္ေရးပါတီ (KNPP) နယ္ေျမကတဆင့္ ျဖတ္လို႔ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း (ဗကပ) တပ္ဖြဲ႔ ေတြ ရွိရာဆီ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ၾကဖို႔ အစီအစဥ္လုပ္ၾကတယ္ ဆိုတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ေရွ႔ေနကိုေက်ာ္လင္း၊ ရခိုင္တဦးတို႔ ပါဝင္တယ္။ သူတို႔ကို ေကအဲန္ပီပီဥကၠ႒ ေစာေမာ္ရယ္က ခရီးဆက္မသြားဖို႔ ဟန္႔တားထားလိုက္တယ္။ ဖမ္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲသည္ ကရင္နီစခန္းမွာ အတန္ၾကာေနလိုက္ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း တိုက္တြန္း တာနဲ႔ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ (DPNS) လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီဝင္ ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေတြ က်ေနာ္တို႔စခန္းကို ေရာက္လာတာ တခုေကာင္းတယ္။ ျပည္တြင္းကို ေျမေအာက္ (UG) ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ပြင့္လာတယ္။ ဆိုးက်ဳိးတခုကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္ရင္း (၁၀၁) ၂-ျခမ္းကြဲဖို႔ အေၾကာင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၈)
===============
ဓာတ္ဆားရည္ထဲမွာ ေရာထားတဲ့ အဝါေရာင္ကြီႏိုင္ေဆးရည္ေတြက ေသြးေၾကာထဲကို တစက္ၿပီးတစက္ စီးဝင္ေနတယ္။ က်ေနာ္ငွက္ဖ်ား ဖ်ားေနတာ ၃-၄ ရက္ရွိၿပီ။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ နားထဲမွာ ကြီႏိုင္ေဆးေတြရဲ႔ ေနာက္ဆက္ တြဲ အာနိသင္ေၾကာင့္ နားအူေနတယ္။ အစားအေသာက္ကလည္း စားမဝင္ဘူး၊ ခါးခါး အရည္ေတြ ထိုးထိုးအံတယ္။ ဒီတခါ ကိုယ္တိုင္ဖ်ားတဲ့ ငွက္ဖ်ားက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက က်ေနာ့္ကို ဓာတ္ဆားရည္နဲ႔ ကြီႏိုင္ ဒရစ္ (drip) ခ်ိတ္ ေပးၿပီး၊ အစည္းအေဝးတခု သြားတက္ေနတယ္။ ကြီႏိုင္နဲ႔ ဓာတ္ဆားရည္ေတြ… တစက္ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစက္။ ေခါင္းထဲ လည္း ရႈပ္ေထြးေနတယ္။ ဘာမွ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။
ကိုဝင္းႏိုင္ဦး သြားတာက စခန္းအစည္းအေဝးတခုပဲ။ အခု စခန္းမွာ အုပ္စုအဖြဲ႔ေတြၾကား ျပႆနာတက္ေနတယ္။ ေနာက္ ဆံုး စခန္းကြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာေနတဲ့ အစည္းအေဝးပဲ။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ အခုစခန္းသစ္ ေဆာက္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္တုန္းက က်ေနာ္က အေျခခံက်လွတဲ့ မုဒံုသား၊ သံျဖဴဇရပ္သားေတြကို သေဘာက်လွတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ အတတ္ပညာ၊ လုပ္အားေၾကာင့္သာ ဒီစခန္းႀကီး ျဖစ္လာတာ။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔သားေတြက ႏွီးေတာင္ေကာင္းေကာင္း ဖ်ာတတ္တာ မဟုတ္ၾကဘူး။ သူတို႔ပဲ ဘားတိုက္ေဆြေဆာက္ဖို႔ ပံုစံဆြဲ၊ ထုတ္တန္းေတြ ေရခ်ိန္ကိုက္၊ တိုင္ထူ၊ အမိုးကာ လုပ္ၾကတာ။ ဒါတင္မက သူတို႔က ရိုးသားလွတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘာမွ သိပ္မသိၾကဘူး။ တခါတေလ စေနာက္ၿပီး ေျပာၾကတာ… မုဒံုရရင္ေတာ့ သူတို႔ေရွ႔ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒီမုဒံု မွာပဲ က်န္ေနရစ္မယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ ေရွ႔ဆက္တိုက္ ၾကေပေတာ့လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ေဒသစြဲကလည္း ႀကီးလွတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ တသက္လံုးေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားထားမိခဲ့တာ။
အခုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီဝင္ေတြနဲ႔ အုပ္စုပဋိပကၡသေဘာမ်ဳိး စလာတယ္။ ေျပာရရင္ အေျခခံကေတာ့ ၿမိဳ႔စြဲ၊ နယ္စြဲ၊ အုပ္စုစြဲပါပဲ။ ကိုမိုးသီးဇြန္ ထိုင္းနယ္စပ္ေရာက္လာေတာ့ သူကပထမပိုင္း မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေတြ႔သင့္တဲ့လူနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ ဘန္ေကာက္ေရာက္လာတယ္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႔ ဆႏၵျပပြဲတခုမွာ ဥကၠ႒ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔အတူ လူလံုးျပ ဆႏၵျပေနတာ ဓာတ္ပံုေတြ႔ရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ သူက အရင္ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္က လိုက္ၿပီးေတာ့မွ စခန္းကို ျပန္ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္က ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း သြားေရးလာေရးမွာ အခုကာလလို သိပ္ၿပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ မရွိလွဘူး။ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ဝတ္စားရင္ သြားလို႔ရတယ္။ တခါတေလ မေတာ္မဆ ထိုင္းရဲဖမ္းဆီးခံရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္က ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို ကိုအိုက္စံ (ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရး/ ေထာက္ပံ့ေရး အဖြဲ႔ဝင္) နဲ႔ အတူ ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက မရီရီထြန္းက ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္လို႔ ကုသရင္း သူ႔အတြက္ ဘန္ေကာက္မွာ အခန္းတခု ငွားေပးထားတယ္။ စခန္းကလူေတြသြားရင္လည္း အဲသည္စခန္းမွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုအိုက္စံက အဲသည္ အခန္းကေလးမွာ ဆံုၾကၿပီး၊ အတူတူစခန္းကို ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို သိပ္မႏွစ္ၿမိဳ႔ေၾကာင္း သူ႔စကားအရ သိရတယ္။ က်ေနာ့္သေဘာထားကေတာ့ အျဖဴထည္ပါပဲ။ အဓိက က်န္ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ေတြ မႏွစ္ၿမိဳ႔ၾကတာက ၿမိဳ႔က လာတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြက အေျပာႀကီးၾကတယ္။ (ဗကသ) ရဲ႔ အခန္းက႑ကို သိပ္ေရွ႔တန္းတင္လြန္းတယ္။ နယ္စပ္က ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့၊ သူတို႔တည္ေဆာက္ေနရတဲ့ အေျခအေနကို ကိုယ္ခ်င္းမစာနာႏိုင္ၾကဘူး။ နားမလည္ၾကဘူး ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ စခန္းျပန္ေရာက္လာတယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္က သူနယ္စပ္မထြက္လာခင္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ "အမ်ဳိးသား နုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတမ္းတေစာင္ ေရးသားေပးပို႔တယ္။ အဲဒီစာမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိုးႏွက္ခ်က္ အခ်ဳိ႔ပါတယ္ ဆိုေပမယ့္၊ NLD ရဲ႔ ပကတိအေျခအေနမွန္ကို ထင္ဟပ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီစာတမ္းမွာ "NLDပါတီသည္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူ အမ်ိဳးသမီးကို ပုဂၢိဳလ္ေရး ေရွ႔တန္းတင္လြန္းေနေၾကာင္း၊ ယင္းသည္ ေကာင္းသည့္ လကၡဏာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္လြန္းလွ်င္ အဖြဲ႔အစည္းပါ က်ဆံုးသြားနုိင္ေၾကာင္း ၊ NLDသည္ ဆြမ္းေလာင္း အသင္း၊ သာေရးနာေရးအသင္း၊ ေရၾကည္ေတာ္ဝတ္အသင္း တစ္ခုထက္မပိုေၾကာင္း၊ လူထုကို ကိုယ္စားမျပဳ၊ နုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈမေပးဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲကိုသာ အာရံုစိုက္လုပ္ေနေၾကာင္း၊ လူထုကနုိင္ငံေရး ပါတီေတြအေပၚ စိတ္ပ်က္ေနၾက ေၾကာင္း၊ 'စည္းကမ္းရွိပါ၊ ညီညြတ္ပါ'ဆိုသည့္ အဘိဓမၼာမွာ က်ဆံုးသြားျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယင္းအဘိဓမၼာျဖင့္ ဒီမိုကေရစီကို မရနုိင္ေၾကာင္း၊ လူတန္းစားပ်က္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေထာင္ထားသည့္ ပါတီျဖစ္၍ နုိင္ငံကို ေခါင္းမေဆာင္နုိင္ေၾကာင္း" စတဲ့ အခ်က္ေတြ ေဖာ္ျပၿပီး ေဝဖန္သံုးသပ္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္ပါတီပါတီ (DPNS) အခ်ဳိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြက "မိုးသီးဇြန္ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးမဲ့ေလတံခြန္" စာတမ္းကို ထုတ္လို႔ ကိုမိုးသီးဇြန္ စာတမ္းအေပၚ တုံ႔ျပန္ ေဝ ဖန္ၾကျပန္တယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ နယ္စပ္ကို ထြက္ခြာလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ 'ဝါးရံုပင္ညီလာခံ' လို႔ ေခၚတဲ့ DPNS ညီလာခံ က်င္းပတယ္။ ပါတီၾကားထဲ ေသြးကြဲၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အခ်ဳိ႔ေခါင္းေဆာင္၊ ရဲေဘာ္ေတြ စခန္းကို တဖြဲဖြဲေရာက္ လာၾကတယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ကိုယ္တိုင္လည္း စစ္အစိုးရက ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကုန္မႈနဲ႔ မ်က္ကြယ္ေသဒဏ္ ေပးခံရတယ္။
ထူးျခားတဲ့ တေယာက္ကေတာ့ ကိုေဌးေအာင္ပါ။ သူက သံလွ်င္လူ႔ေဘာင္သစ္ကို ေခါင္းေဆာင္ၿပီး၊ စကားေျပာ ေအးေဆး ညက္ေညာတယ္။ ေရွ႔ေနတဦးျဖစ္ၿပီး စကားေျပာရင္လည္း ႏိုင္ငံေရးအႏွစ္အသား ျပည့္ဝတယ္။ သူက မူစလင္ဘာသာ ကိုးကြယ္သူတေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္သူ႔ကို "ကုလားေလး ေဌးေအာင္" လို႔လည္း ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတယ္။ သူက မူစလင္ တဦးျဖစ္ေတာ့ သူမ်ားထက္စာရင္ အစားအေသာက္ခက္တယ္။ ခါးကိုင္းကိုင္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီး၊ သူလုပ္ေနက် အလုပ္ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အတိုင္း ဟိုဖက္သည္ဖက္ စၾကၤန္ေလွ်ာက္ စဥ္းစားေနတတ္တာမ်ဳိးပဲ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး (ေခၚ ေမာင္စိုးခ်ိန္ပါ)။ သူက ေမာင္စိုးခ်ိန္ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ကဗ်ာ ေတြလည္း ေရးဖူးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူက လယ္သမားေကဒါတေယာက္နဲ႔ ပိုတူတယ္။ အသားျဖဴျဖဴေပမယ့္ အက်ၤီ လက္တိုတိုကို ေခါက္ဝတ္၊ ပုဆိုးတိုတိုနဲ႔ အျမဲတမ္း တက္ႂကြတဲ့အသြင္ ဖမ္းထားတတ္တယ္။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း "ရဲေဘာ္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ႀကီး" လို႔ ေခၚတတ္တယ္။ တနသၤာရီတိုင္းဖက္ တကၠသိုလ္တခုမွာ ျမန္မာစာပို႔ခ်ေနတဲ့ နည္းျပ ဆရာ တဦးလို႔လည္း သိရတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီထဲမွာ လွ်ဳိ႔ဝွက္သဖြယ္ (ျပန္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ တရားဝင္ဖြဲ႔စည္းပံုေတာ့ မရွိဘူး) ဖြဲ႔ထားတဲ့ ေပၚလစ္ဗ်ဴရို (ႏိုင္ငံေရးဦးေသွ်ာင္) အဖြဲ႔ဝင္တဦးလိုလိုလည္း သိရတယ္။ ဆရာ ဦးျမင့္လိႈင္နဲ႔ ကိုေဇာ္ထြန္းက ေနာက္ပိုင္းမွာ စခန္းကို ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ကို EC ဘားလို႔ ေခၚတဲ့ စခန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားစု ေနထိုင္တဲ့ ဘား-၆ မွာ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က ၿမိဳ႔ထဲက လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကို ေဇာ္ေလး၊ ကိုျမင့္ေအာင္ (သူကေတာ့ မ်က္မွန္ထူထူ စကားလံုးႀကီးေတြေျပာလို႔ ဂုရု လို႔ေခၚၾကတယ္)၊ ကိုထြန္းခင္ (ကိုေမႊးႀကိဳင္)၊ မ်ဳိးႀကီး၊ ကိုခင္ေမာင္လင္း… စသည္ျဖင့္ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔က တက္ႂကြတဲ့၊ ထက္ျမက္တဲ့ လူငယ္ ေတြျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အကိုႀကီးတေယာက္သဖြယ္ ဆက္ဆံၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာရတာေကာင္းတယ္။ အခ်ဳိ႔ကို ဘား-၄ မွာ ေနရာခ်ထားေပးတယ္။ က်ေနာ္ မသိခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႔ျပႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းကို ရွင္းျပႏိုင္တယ္။ သူတို႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ဖိ႔ုလည္း ရဲရဲေတာက္။ ဒါေပမယ့္ လက္ဝဲဆန္ဆန္ အေတြးအေခၚေတြကိုလည္း သူတို႔ ဖတ္ မွတ္ အာဂံုေဆာင္ထားၾကတယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္ စခန္းေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ စခန္းခ်တယ္။ စာၾကည့္တိုက္မွဴး ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု USA)၊ ကိုေတဇာမင္းတို႔နဲ႔ အဖြဲ႔က်တယ္။ သူ႔ကံၾကမၼာပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ သူနဲ႔ေတြ႔ဖူးတဲ့သူေတြက ခ်စ္လံုးလံုး၊ မုန္းလ်ားလ်ားပဲ။ ခ်စ္ခင္တဲ့ သူေတြကလည္း သူဘာလုပ္လုပ္ သည္းညည္းခံ ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ မုန္းတဲ့သူ ေတြကလည္း စကားတခြန္းမေျပာၾကည့္ဘဲ နာမည္ၾကားဖူးရံုနဲ႔ မုန္းေနတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး၊ သူနယ္စပ္ေရာက္ခါစက ABSDF ဗဟိုက သူ႔ကိုအၾကံေပးအျဖစ္ ခန္႔ထားလို႔လည္း တာဝန္တိတိက်က် မရွိ၊ ဘုရားသံုးဆူစခန္းမွာ လာေနႏိုင္တယ္။ သူ႔ ျပႆနာကေတာ့ စည္းကမ္းလံုးဝ မရွိတာပဲ။ ေစာင္ကို တေနရာက ျခံဳလာတယ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာ ခ်သြားတယ္။ လူတေယာက္ရဲ႔ ပုဆိုးကို၊ အက်ၤီကို မေျပာမဆို ယူဝတ္သြားတယ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာထားခဲ့တယ္။ ျမင္တဲ့ဖိနပ္ ေကာက္စြပ္ သြားတယ္။ ၾကံဳတဲ့ဖိနပ္ ေကာက္စီးၿပီး ျပန္လာတယ္။ အဝတ္အထည္၊ အသံုးအေဆာင္ ရွားပါးက်ပ္တည္းလွတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္အေတာ္ဒုကၡ ျဖစ္ၾကရတယ္။ တရက္မွာ နမ့္ကိတ္စခန္း မုဒံုအုပ္စုက ကိုျမင့္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ လက္လုပ္ ယမ္းေထာင္းေသနတ္ (ေတာပုန္းလို႔ ေခၚၾကတယ္) ကို ယူပစ္တယ္။ ေသနတ္က ေတာ္ရံုကိစၥေတြမွာ အမဲပစ္ဖို႔ လုပ္ထားတာ။ ယမ္းေငြ႔ေတြ မဲကနဲ တေထာင္းေထာင္း ေမွာင္ထၿပီး၊ က်ည္ထြက္သြားေတာ့ သူသိပ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ေနာက္တေန႔ "ျပည္သူတရပ္လံုး အိမ္တိုင္း ယမ္းေထာင္ေသနတ္ ကိုယ္စီေဆာင္ၾက" ဆိုတာမ်ဳိး ေရးတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ စခန္းထဲ လူနည္းေနတယ္။ ေရာင္နီ (၁) (၂) ေရွ႔တန္းစစ္ေၾကာင္း ဆင္းေနၾကသလို၊ DAB (ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) က စစ္ေၾကာင္းေတြဖြဲ႔မယ္ဆိုၿပီး၊ ABSDF နဲ႔ DAB အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကိုသန္းဝင္းက လူေခၚတာရွိလို႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လေလာက္မွာ စခန္းကေန လူပို႔လႊတ္လိုက္ရတာလည္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တိုက္ခ်င္ ခိုက္ခ်င္ ေသြးရဲ ေနၾကသူေတြ။ ေသနတ္က လက္ထဲမရွိျဖစ္ေန။ ဒီအခ်ိန္မွာ DAB စစ္ေၾကာင္း အတြက္ လူေခၚတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားတက္သြားၾကတယ္။ တပ္ရင္းတခုကို (၁၀) ေယာက္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ပို႔လႊတ္ေပးဖို႔ ေခၚတာ။ စခန္းမွာ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းကေတာ့ စစ္သင္တန္းေတြၿပီးလို႔ တစံုတရာ စစ္တပ္ ပံုစံက်ေနၾကၿပီ။ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကေတာ့ ေနာက္က်ေသးတယ္။ အခုမွ စစ္သင္တန္းေတြလုပ္တုန္း၊ အဲသည္ေတာ့ အနစ္နာခံတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းကပဲ ရဲေဘာ္ (၂၀) ပို႔လႊတ္လိုက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ သြားခ်င္သူေတြ မ်ားေနလို႔ လူလည္က်လိုက္တာ။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ကိုေနမ်ဳိး (RIT)၊ ကိုမင္းလြင္ႀကီး (ေဘာလီေဘာ လက္ေရြးစင္)၊ ကိုဝင္းသိန္း (သံျဖဴဇရပ္အုပ္စု) အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ ၂၀ ကို ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ [ဟိုေရာက္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းဖြဲ႔ဖို႔က အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ၾကန္႔ၾကာေနတယ္။ စစ္ေၾကာင္း အစီအစဥ္ဆိုတာ ကလည္း မေသမခ်ာ၊ ဒုကၡေရာက္ ေသာင္တင္ေနရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဝမ္းခါခံစစ္စခန္းထဲ ဝင္တိုက္ေပးရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ခဲ့တယ္။]
အဲသည္အခ်ိန္မွာ စခန္းထဲမွာ သင္တန္းေက်ာင္းေဆာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီး "ေတာတြင္းတကၠသိုလ္ (Jungle University) အေဆာင္မ်ားအျဖစ္ စခန္းနဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ ေျမကြက္လပ္မွာ ေဆာက္ေနတယ္။ ကိုတင္စိုးေနာင္က တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴး (၂) ျဖစ္ေပမယ့္၊ ဗဟိုမွာ အေျခမစိုက္ဘူး။ စခန္းမွာပဲ လာျပန္ေနတယ္။ အဲဒီစခန္းေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာ မုဒံုရဲေဘာ္တစုနဲ႔ မူးေနတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ တခါတေလ သူတို႔ေသနတ္ေဖာက္ၾကတာကလည္း က်န္သူေတြအတြက္ နားလည္မႈလြဲစရာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ညီ ကိုတင္စိုးေမာင္ (RIT) က စခန္းအေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ယူထားၿပီး၊ က်ေနာ္နဲ႔ တြဲလုပ္ရတယ္။ ျပႆနာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ အလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ ၾကားထဲမွာ မူးၿပီး က်ေနာ့္ကို ျပႆနာလာရွာတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အုပ္စုစြဲ၊ ေဒသစြဲေတြေၾကာင့္ ယခင္စခန္းရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ေနာက္မွ ေရာက္လာသူ ရဲေဘာ္မ်ားအၾကား တင္းမာမႈေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းမွာပဲ ခြဲထြက္ဖို႔အထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အရင္က ရိုးသားတယ္ထင္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေနာက္က ေသြးထိုးေျမႇာက္ေပးတဲ့အခါ မဆင္မျခင္ ျပဳမူ တတ္တာကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရတယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း စခန္းမွာရွိေနတဲ့ သူေတြကိုအုပ္စုဖြဲ႔၊ က်န္တဲ့တဖက္ကလည္း ေျမႇာက္ေပး၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္စခန္း ျဖစ္လာ ေစေရး ေသြးထိုးေနတယ္လို႔လည္း ယူဆႏိုင္တယ္။ အမွန္တကယ္က ကိုမိုးသီးဇြန္က ABSDF တပ္ရင္း (၂၀၄) မွာ အဖြဲ႔ဝင္ နဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ၿပီးသား။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ လဲတာပဲ။ ငွက္ဖ်ား အျပင္းစားနဲ႔ ရူးမတတ္ျဖစ္တယ္။ ငွက္ဖ်ားကတဖက္၊ စခန္း ျပႆနာက တဖက္။
 ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၉)
===========
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူ (၁၀၁) စခန္းကြဲဖို႔ တကယ္ လိုအပ္သလား။ မကြဲရင္ေကာ မျဖစ္ဘူးလား။
အခုထိတိုင္ ေသခ်ာအေျဖမရွိပါဘူး။ အကယ္၍ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္အုပ္စုေတြ၊ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔၊ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး၊ ကိုေဌးေအာင္တို႔က ေခါင္းေဆာင္မႈ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အခ်ိန္တခုေစာင့္၊ စခန္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ျပန္က်င္းပတဲ့အခါ ေခါင္းေဆာင္မႈထဲ ပါလာႏိုင္ပါတယ္။ အရည္အခ်င္းရွိသေလာက္ ေခါင္းေဆာင္မႈထဲလဲ ပါလာႏိုင္ပါ တယ္။ အျခားရဲေဘာ္မ်ားလည္း ဒီေလာက္အျမင္မက်ဥ္းၾကပါဘူး။ စခန္းေခါင္းေဆာင္ အမ်ားၾကားထဲ တခ်ဳိ႔ သူတို႔လူေတြ ပါလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စခန္းတခုလံုး ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ အေျခအေနမ်ဳိးထိေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ တဖက္ကလည္း သူတို႔လက္ သူတို႔ေျခ သူတို႔က မူဝါဒကို ခ်ဳပ္ကိုင္ ႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းမ်ဳိး တခုရည္ရြယ္ထားပံုလည္း ရတယ္။ သူတို႔ ကေတာ့ အရင္ေရာက္ၿပီး၊ စခန္းေခါင္းေဆာင္မႈကို အခ်ဳိ႔သူေတြ ႀကီးစိုးထားတာကို "ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဝါဒ" လို႔ ဆိုၾကတယ္။
အကယ္၍ စခန္းမကြဲၾကရင္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္မွာလား။ ဒါလည္း သိပ္မေသခ်ာဘူး။ စခန္းထဲမွာ အုပ္စုလိုက္ တင္းမာမႈ ရွိေနတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ ေလာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႔ေသာမုဒံုအုပ္စုက လူေတြ မူးၿပီးယမ္းတာ၊ ေသနတ္ေဖာက္ေနတာက တဖက္အတြက္ အေၾကာင္းျပစရာ ျဖစ္ေစတယ္။ လံုျခံဳမႈ မရွိဘူးလို႔ ခံစားရေစတယ္။
ေနာက္တခါ တပ္ရင္း (၁၀၂) က စခန္းဥကၠ႒ ကိုသီရီညြန္႔ အပါအဝင္၊ ခင္မင္ရတဲ့ အုပ္စုေတြက ေျပာတယ္။ အကယ္၍ (၁၀၁) မွာ ဆက္ေနလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း သူတို႔ (၁၀၂) နဲ႔ လာပူးေပါင္း ေနႏိုင္ေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚၾကတယ္။ သြားေန ရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္ျပန္ကြဲမွာပဲ။ စခန္းကြဲမယ့္ကိစၥကို အခ်ိန္ေရႊ႔ဆိုင္းထားတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း ကြဲသြားတယ္။ ေျပာရရင္ ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္အုပ္စုနဲ႔အတူ၊ အခ်ဳိ႔ေသာ ရဲေဘာ္ေတြက ခြဲထြက္သြားခဲ့တယ္။ အေစာက ေျပာခဲ့သလို က်ေနာ္ဒီျပႆနာမွာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမယ္မွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ငွက္ဖ်ား အျပင္းအထန္ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ငွက္ဖ်ားသက္သာလာတဲ့အခါ က်ေနာ္က သူတို႔ခြဲထြက္တဲ့ အုပ္စုဘက္ ရပ္တည္ေပး မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ စခန္းကေန ခြာၾကမယ္ဆိုေတာ့ ခြာၾကတဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ ပံုစံမ်ဳိး "ထုတ္ျပန္ ရွင္းလင္းမႈ" လုပ္တယ္။ အဓိကကိစၥအျဖစ္ ဘုရားသံုးဆူေဒသ နယ္ေျမဥကၠ႒ ကိုေဇာ္ဦးရဲ႔ ေအာက္ေျခနဲ႔ မနီးစပ္မႈ၊ အခြင့္ထူးခံမႈေတြကို ျပစ္တင္ထားတယ္၊ အဲဒီေနာက္ကြယ္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ရပ္တည္ေထာက္ခံေပးေနသလိုမ်ဳိး ေရးထားတယ္။ အဲဒီစာၾကမ္းကို ကိုေဌးေအာင္က ေရးတယ္။ က်ေနာ္က ဖတ္ရမယ့္သူဆိုေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့ အသံုးအႏႈန္း ေတြကို က်ေနာ္ျပန္ျဖဳတ္တယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ စခန္းစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ လူစု၊ က်ေနာ္တို႔ ထုတ္ျပန္ရွင္းျပခ်က္ကို ဖတ္ၿပီး စခန္းက ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီထုတ္ျပန္ခ်က္မွာ ေတာ္လွန္ေရးအက်ဳိးစီးပြားတို႔၊ ေဖာက္ျပန္တယ္တို႔… ဒီလို ပံုမ်ဳိးနဲ႔ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး… စသည္ျဖင့္ လက္ဝဲဆန္ဆန္ အသံုးအႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါဝင္ေန ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးစခန္းကထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ (၆၂) ေယာက္ ပါလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေဆးကုေပး လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ခင္မင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလည္း သိပ္ နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ထြက္သြားၾကတာကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။
စခန္းမကြဲခင္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာကို မဟာမိတ္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုကို ရွင္းျပ ေျပာဆိုထားတာ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္အားစုအားလံုးက ညီညြတ္ၾကဖို႔၊ ေပါင္းစည္းၾကဖို႔ကိုပဲ တိုက္တြန္းၾက တယ္။ ခြဲထြက္ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အားမေပးၾကဘူး။ အဲသလို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔လို လူႀကီးေတြကလည္း ျပႆနာရွိျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္ေတြကိုက်ေတာ့ မဟာမိတ္ေတြက ကေလး၊ လူငယ္ေတြ လိုပဲ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဆက္ဆံမႈ ျပႆနာက ရိုးရွင္းတယ္။ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္က်ေတာ့ အရင္က ေျမာက္ဖက္ကို တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားဖူးတ့ဲကိစၥေတြကိုလည္း သိတယ္။ သူကလည္း က်န္တဲ့သူေတြကို ဗိုလ္မထားတဲ့ အခ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ေတာ့ ျပႆနာ ပိုရွိရတယ္။ တခါမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက စည္းရံုးေရးနဲ႔ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး တာဝန္ခံ ႏိုင္ေဖသိန္းျဇာနဲ႔ ေတြ႔ ၾကတယ္။ ေတြ႔တာနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရိေထ့ေနၾကတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။
"ဆရာႀကီး၊ လုပ္ပါဦးဗ်… ေတာ္လွန္ေရးက ဘယ္ေတာ့ေအာင္မွာလဲ" အဲသလိုမ်ဳိး ဆရာႏိုင္ေဖသိန္းျဇာဖက္က စကားစ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ အျမင္က်ဥ္းတဲ့ တိုင္းရင္းသားအျမင္ေတြ အရင္စြန္႔ရမယ္၊ တပ္ေပါင္းစုကို ေသခ်ာလုပ္၊ ဒီလိုမဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး တသက္လံုးမေအာင္ဘူး" အဲသလိုမ်ဳိး ဆရာဦးျမင့္ လိႈင္က တုံ႔ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ဇစ္ပို (Zippo) မီးျခစ္ကို ဟန္ပါပါ ထုတ္ျခစ္တယ္။ ေဆးလိပ္မီးညိႇတယ္။ ၿပီးမွ မ်က္မွန္ကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ ဒီလိုပံုမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပဖို႔ ေဝးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကေတာ့ တခါတေလ အဲသလို ဆက္ဆံေရးျပႆနာ ရွိလာရင္ေတာင္ ရူးသလို၊ ေပါသလိုလုပ္ ျဖတ္သန္း လိုက္ရင္ ေတာ္ရံုကိစၥက ၿပီးသြား တတ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔က်ေတာ့ အလိုလိုကမွ အဖုအထစ္ ျဖစ္ရသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကိုေဌးေအာင္ကေတာ့ ေအးေဆးတယ္။ ညက္တယ္။ သူတပါး နားက်ေအာင္ ပိုၿပီး ခ်ည္းကပ္ေျပာတတ္တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကအဲန္ယူက ဘုရားသံုးဆူတာဝန္ခံ ဆရာမန္းေအာင္ေဌးက က်ေနာ္တို႔ စခန္းကထြက္လာတဲ့ အုပ္စုကို ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာ အျပင္ဖက္က ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဇရပ္တခုမွာ ေနရာခ်ေပးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဘုရား သံုးဆူေက်းရြာက စစ္ႀကီးၿပီးလို႔၊ ျပန္နာလံထ အေတာ္လည္း စည္ပင္ေနခဲ့ၿပီ။ ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာက ဆရာေတာ္ တပါးပဲ ရွိတယ္။ ဇရပ္ေဆာင္ႀကီးက အတန္ႀကီးၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္လံုး ေနလို႔ရေလာက္ေအာင္ ဆန္႔တယ္။ ဇရပ္ က အမိုးသာရွိၿပီး၊ အကာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာခ်စရာ ေနရာတခုရလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဝမ္းသာၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္ထဲမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္ေတြသာမက၊ ယခင္ ဘုရားသံုးဆူစခန္း အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ဖူးတဲ့ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္း၊ စာၾကည့္တိုက္က ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး၊ က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုက ရဲေဘာ္ေတြအျပင္၊ အခ်ဳိ႔တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္က ကိုေနမ်ုိး၊ ကိုေဇာ္ဝင္းလြင္၊ ကိုမင္းေဇာ္တို႔လည္း ပါလာၾက တယ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းစခန္းေရာက္တဲ့အခါ လူ ၁၁-ဦး ပါဝင္တဲ့ ေနာက္ထပ္စခန္းေကာ္မီတီကို ထပ္မံေရြးခ်ယ္တင္ ေျမႇာက္ၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ္က အခုအစုရဲ႔ ဥကၠ႒၊ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းက က်ယ္ေျပာတယ္။ ျခံစည္းရိုးခတ္ထားတာေတာ့ မရွိဘူး။ ေနာက္ဖက္မွာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေတာင္ပူစာ တခုရွိၿပီး၊ အဲသည္ ေတာင္ပူစာအေပၚမွာ ဇရပ္တခုရွိတယ္။ အဲဒီဇရပ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပံုမွန္အစည္းအေဝး ထိုင္စရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းထိုင္ကရင္ ဆရာေတာ္ကို ေဆးကုေပးတာ၊ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးတာ၊ ေက်ာင္း ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေပးတာနဲ႔ စည္းရံုးထားၾကရတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း စကားနည္းတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းမွာ လူရွိ ေနတာကိုလည္း နည္းနည္းအားတက္ေနပံုရတယ္။
က်ေနာ္တို႔မွာ လံုေလာက္တဲ့ရိကၡာ ရွိၿပီ။ ေသနတ္တလက္မွ မရွိပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွသာ လံုျခံဳေရးသေဘာမ်ဳိး တလက္၊ ႏွစ္လက္ မဟာမိတ္က ငွားေပးတယ္။ ေစာင္ရွိၿပီ။ ဘုရားသံုးဆူေဆာင္းမွာ ေစာင္က အေရးႀကီးတယ္။ စားဖို႔ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ကေတာ့ သေဘၤာသီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို၊ ဘုရားသံုးဆူေစ်းကလည္း ဝယ္ျခမ္းစားေသာက္လို႔ရတယ္။ စခန္း အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံစည္းကမ္းေတြလည္း ခ်ၿပီးၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတြင္း-အျပင္ အဓိကျပႆနာ ၂-ရပ္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ရင္ဆိုင္ၾကရျပန္တယ္။ ျပင္ပ ျပႆနာႀကီးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခြဲထြက္လာခဲ့တာကို ဗဟိုေကာ္မီတီက အသိအမွတ္ မျပဳဘူး။ ပိုဆိုးတာက တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး (၂) ကိုထြန္းဦးက က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္လံုးကို ဖမ္းဆီးဖို႔ မဟာမိတ္ တပ္ဖြဲ႔ေတြကုိ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ မဟာမိတ္အင္အားစုေတြက ေၾကးနန္းစာကို က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ျပတယ္။ [အဲဒီ ကိစၥ ေၾကာင့္ပဲ ကိုထြန္းဦးအေပၚ အျမင္မေကာင္းၾကဘူး။ အာဏာကို အဆံုးစြန္သံုးတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ျဖစ္ပ်က္ေန တဲ့ ျပႆနာေတြကို အရင္နားေထာင္ဖို႔ မႀကိဳးစားဘူး။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ABSDF ထဲမွာ ေသခ်ာတည္ၿငိမ္မႈ မရေသးတဲ့အခ်ိန္၊ မရင့္က်က္ၾကေသးတဲ့အခ်ိန္၊ အခုလိုဖမ္းမိန္႔ ထုတ္တာဟာ လြန္လြန္းတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ သူ ေရနစ္က်ဆံုးရတဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ဝမ္းနည္းတယ္ မခံစားၾကရဘူး။]
ဒုတိယျပႆနာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ဦးၾကားထဲက ေကာ္မီတီထဲ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာပါ။ တခါတေလ အေသးအဖြဲ႔လို႔ က်ေနာ္တို႔ထင္တဲ့ ျပႆနာေတြကို အရွည္ႀကီး ေဆြးေႏြးေနၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ဦးၾကား ဖြဲ႔ထားတဲ့ စခန္းေကာ္မီတီ ထဲမွာ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအုပ္က ၈ ဦး၊ တဖက္မွာ ၃ ဦးလိုလို အျမဲျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ၃-ဦး ဆိုတာက ဦးျမင့္လိႈင္၊ ဦးေအာင္ျမင့္စိုးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္-၂ ေက်ာင္းသား ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔ပဲ။ ဘာျပႆနာျဖစ္ျဖစ္ ေယဘုယ် မဲခြဲရင္ ၈ မဲ-၃ မဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဦးျမင့္လိႈင္က လုပ္တယ္။ "မဲ မခြဲနဲ႔၊ မဲခြဲရင္ မင္းတို႔က လူအုပ္နဲ႔ ႏိုင္မွာပဲ။ အဲသည္ေတာ့ သေဘာတရားအရ ေက်လည္ေအာင္ ေဆြးေႏြးမယ္" လုပ္တယ္။ ျပႆနာတိုင္းကို ဖင္ပူ ေအာင္ အစည္းအေဝးထိုင္ရတယ္။ သေဘာတရားအရ ေက်လည္ေအာင္ ဆိုတဲ့အခါ ဘာမွန္းမသိ ဟိုကိုးကား၊ သည္ကိုးကား ျငင္းခုန္ၾကရျပန္တယ္။ အစည္းအေဝးေခၚမယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားရင္ ဖ်ားခ်င္သလိုလို၊ ေခါင္းေလးသလိုလို ျဖစ္လာရတယ္။ ရဲေဘာ္အမ်ားစုကေတာ့ တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိၾကပါတယ္။
တခါတေလ ျပႆနာေတြမွာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမွန္း မသိဘူး။ အဲသည္ေတာ့ ေနမ်ဳိးႀကီး (စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား) ကို ၾကည့္ေနရတယ္။ သူက အေျဖာင့္စဥ္းစားတယ္။ ေကာက္ေကာက္ေကြ႔ ေကြ႔ေတြ မရွိဘူး။ အဲသည္ေတာ့ ေနမ်ဳိး (ႀကီး) ရပ္တည္တဲ့အတိုင္း က်ေနာ္လိုက္ၿပီး ရပ္တည္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီ ၆၂-ဦး အစည္း အေဝးေတြက က်ေနာ့္ကို ေလ့က်င့္ေပး လိုက္သလိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္ရံုအစည္းအေဝးေလာက္ေတာ့ မျဖံဳေတာ့ဘူး။ ထုသားေပသား က်သြားတယ္။ ေတာ္ရံု တန္ရံု ျငင္းခုန္တတ္သူမ်ဳိးလည္း မျဖံဳေတာ့ဘူး။ ၆၂-ဦး ေကာ္မီတီက ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းက ေျမေအာက္ (UG) အဆက္သြယ္လုပ္ေပးတဲ့ ဦးအုန္းသန္း ဘုရားသံုးဆူကို တက္လာရင္း က်ေနာ္ တို႔ စခန္းကို ေရာက္လာတတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ခရီးစဥ္အတြက္ ဘယ္သူက စားရိတ္စားက ထုတ္ေပးတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ (ထင္မိတာ တပ္မဟာ-၆ မွဴး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရႊဆိုင္းက ေပးပံုရတယ္)။ ဒါေပမယ့္ သူလာတိုင္း ျပည္တြင္းက စာအုပ္ေတြ ဂုန္နီ အိပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပါလာတတ္တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြပဲ။ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ ဆိုတဲ့အခါ လက္ဝဲ အယူအဆ စာအုပ္ေတြက မ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အခ်ိန္အမ်ားစု အားေနေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ဖတ္ျဖစ္ ၾကတယ္။ လူေလ်ာက္ခ်ီေရးတဲ့ "ပါတီ"၊ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း "ဒီေရျမင့္သစ္"၊ ေမာ္စီတုန္းေရးတဲ့ စစ္ေရးက်မ္း (၆) ေစာင္ စာအုပ္ကေလးေတြ၊ အဘိဓမၼာ (၄) ေစာင္ စာအုပ္ကေလးေတြ အဲသည္ေတာ့မွ ျမင္ဖူး၊ ဖတ္ဖူးေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အမ်ားစုၾကားမွာ အႀကိဳက္ဆံုး၊ ေရပန္းအစားဆံုးကေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ (အီလ်ာ အာရင္ဘတ္ေရးတဲ့) ပါရီ က်ဆံုးခန္းပဲ။ အဲသည္မွာ ဘာမွန္းမသိ တက္ႂကြေနတဲ့ ျပင္သစ္ကြန္ျမဴနစ္ လူငယ္ "လူဆန္း" ရဲ႔ ထံုအပံုမ်ဳိးကို သေဘာက်တယ္။ ေျပာတမ်ဳိး လုပ္တမ်ဳိး လုပ္တတ္တဲ့ ျပင္သစ္ေရေပၚဆီ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ႔ ဟာသေျမာက္ပံုကို သေဘာက်တယ္။ စခန္းမွာ တေယာက္က စာေၾကာင္းတခုေျပာလိုက္ရင္ ေတာင္ ဘယ္စာအုပ္ကဟာကို ရည္ညႊန္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိး သေဘာေပါက္မိၾကတယ္။ "ေျခေလးေခ်ာင္း ေတာ္လွန္ေရး" ကိုလည္း သေဘာက်တယ္။ အဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ ျမင္းႀကီးကလိုဗာ… စသည္ျဖင့္လိုမ်ဳိး အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း ျမင္းႀကီး၊ ႏြားႀကီး နာမည္ေတြ ရကုန္ၾကတယ္။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေကအဲန္ယူက ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လာလာေပါင္းၿပီး၊ ရင္းႏွီးမႈရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလာ တယ္။ မန္းၿငိမ္းေမာင္ပဲ။ သူက အရင္တုန္းက ကိုးကိုးကၽြန္းကို ပို႔ခံရၿပီး၊ မေအာင္ျမင္တဲ့ ေလွခရီးနဲ႔ ထြက္ေျပးလာတဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႔ "ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္သံေခ်ာင္းက သူ႔ကို ပံုထားေရးထားတာ ဆိုေတာ့ ေလးစားမႈလည္း ရွိၾကတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို တိုးတက္တဲ့အစု (တနည္း လက္ဝဲယံုၾကည္တဲ့ အုပ္စု) လို႔ ယူဆထားပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔အႀကိဳက္ေတြ ေျပာၿပီး၊ ယံုၾကည္မႈရေအာင္ စည္းရံုး၊ လာေထာက္လွမ္းေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၀)
============
ကိုေဇာ္ထြန္းနဲ႔က က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွာကတည္းက သိတယ္။ သူက ေဒသေကာလိပ္ၿပီးေတာ့မွ ေဆးေက်ာင္းေရာက္လာ တာ ျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔က ၁၀-တန္းေအာင္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ တန္းရတဲ့ႏွစ္မွာ ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ရ တယ္။ သူတို႔ အတန္းက က်ေနာ္တို႔ထက္ ၆-လေလာက္ေစာၿပီး၊ စီနီယာ အတန္းျဖစ္လာတယ္။ ကိုေဇာ္ထြန္းကို သိရတဲ့ အေၾကာင္းက သူ႔အစ္ကို ကိုေဇာ္မင္း (ေဒါက္တာေဇာ္မင္း) နဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ က်ေနာ္၊ ကိုမင္းလြင္တို႔က ေက်ာင္းမဂၢဇင္းကိစၥေတြ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လုပ္ရင္း ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ ေဆး-၂ မွာလည္း စာေပဝါသနာပါတဲ့ အုပ္စုက နည္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတန္းမတူေပမယ့္ ေပါင္းမိၾကတယ္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို စကားဝိုင္းဖြဲ႔မိၾကတယ္။ ကိုေဇာ္မင္းက အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အင္းစိန္၊ ေဖာ့ကန္ဖက္မွာ ေဆးခန္းတခုဖြင့္ၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္က အင္းစိန္မွာ ေနေတာ့ တခါတေလ သူ႔ေဆးခန္းကို လိုက္သြားတယ္။ လူနာရွင္းေနတဲ့အခါ စကားေျပာဆိုၾကေပါ့။ တခါတေလလည္း က်ေနာ္တို႔က RIT ေရွ႔မွာရွိတဲ့ (စိုက္ပ်ဳိးေရးဌာန ဝင္းအတြင္းက) သူတို႔အိမ္ကို သြားလည္တတ္တယ္။ အိမ္ကေတာ့ အစိုးရက ေပးထားတဲ့ အရာရွိအိမ္ျဖစ္ၿပီး၊ ေျခတံရွည္ တထပ္အိမ္ကေလးပဲ။ က်ေနာ္က သူ႔အစ္ကို ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္းက က်ေနာ့္ထက္အတန္းႀကီး (စီနီယာ) ဆိုေပမယ့္ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လို႔မရဘူး။ သူ႔အစ္ကိုက သူ႔ညီကို ဟန္႔ထားပံုရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စကားထိုင္ေျပာေနရင္ ကိုေဇာ္ထြန္းက အိမ္ အေပၚတက္လိုက္၊ ေအာက္ဆင္း လိုက္နဲ႔ ေခ်ာင္းေနတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈၊ ဇြန္လသပိတ္ ေက်ာင္းမတက္ေရးကိစၥမွာေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္းက ေက်ာင္းမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ဦးေဆာင္ လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္-၂ မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း မတ္လ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ၿပီး၊ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ကိုမင္းလြင္ (3rd M.B.,B.S) နဲ႔ အတန္းတူ ကိုမင္းတို႔ သပိတ္ပါဝင္ခဲ့မႈနဲ႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္။ ေဆး-၁ မွာလည္း ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႔ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းထုတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္တက္ခြင့္ေပးေရးနဲ႔ အကယ္၍ ခြင့္မေပးရင္ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ဆႏၵျပၾကမယ္လို႔ စည္းရံုးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းကလူေတြက စိတ္ဝင္စားဟန္ မျပၾကဘူး။ "ဒီေမာင္ေတြက သူ႔ဘာသာေနလည္း စာေမးပြဲက က်မွာပဲ။ ေက်ာင္းလည္း သူ႔ဘာသာ ထြက္ၾကရမွာပဲ။ သိပ္မထူးပါဘူး။ သူတို႔ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ရေရးလည္း စိတ္မဝင္စားေပါင္" ဆိုတာမ်ဳိး တုံ႔ျပန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဲဒီတဝိုက္မွာ စာေမးပြဲေတြက ဘာသာတခုၿပီးတခု ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေမးပြဲေတြ ကို အနည္းဆံုး ဆိုင္းငံ့တာ၊ ေရႊ႔ေပးတာမ်ဳိးေတာ့ လုပ္ေစခ်င္ၾက တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေဇာ္ထြန္းက နံရံကပ္ပိုစတာ ေတြ ကပ္တာ၊ အခန္းတိုင္းကို စာတန္းေတြ လိုက္ထည့္ ထားတာလုပ္ၿပီး စည္းရံုးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းမတက္ေရး ကမ္ပိန္း လႈပ္ရွားမႈကို ေဆး-၂ က စခဲ့တယ္။ [ေဆး-၂ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာမ်ဳိးသြယ္က သူတို႔ကို ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ေပးဖို႔ တာဝန္ယူတယ္၊ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကပါ ဆိုေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ အေဆာင္မွာ ေက်ာင္းမတက္ေရး 'ဖဲဝိုင္း'ေတြက အရွိန္ရေနၾကၿပီ။ ရႈံးသူရႈံးလို႔ ႏိုင္သူႏိုင္ ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္း ျဖစ္ေနၾကၿပီ။]
ေဆး-၂ က ေက်ာင္းသားေတြ ဇြန္လသပိတ္အတြက္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ မိန္း (ပင္မ) ထဲ သြားပူးေပါင္းၾကေတာ့ အဲဒီ သပိတ္စင္ျမင့္မွာ ခြဲစိတ္ခန္းဝတ္ရံု အစိမ္းကိုဝတ္၊ ခြဲစိတ္ခန္းက မ်က္ႏွာဖုန္းကိုတပ္လို႔ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းတက္ေျပာေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ေတြ႔ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကိုေဇာ္ထြန္းမွန္း ခ်က္ခ်င္း သိၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၈၈၈၈ ကာလ၊ သပိတ္ေတြ အရွိန္ျမင့္ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔ၾကေတာ့ အတန္းႀကီးျဖစ္တာရယ္၊ သူ႔တက္ႂကြစိတ္ရယ္ ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ကိုေဇာ္ထြန္းကို ေဆး-၂ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေနရာေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တို႔ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လာ မလႈပ္ရွားဘူး။ သပိတ္အင္အားစုေတြ စုဖြဲ႔ထားတဲ့ အေထြေထြ သပိတ္ ေကာ္မီတီ (GSC) မွာ တာဝန္ယူ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ တယ္။ သပိတ္ၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ဦးႏုဦးေဆာင္တဲ့ ဒီ/ၿငိမ္းေကာ္မီတီမွာ 'ငါ.. ထိန္းရမယ္ကြ' ဆိုၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္ၾကားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး နယ္စပ္ေရာက္မွသာ DAB တပ္ေပါင္းစုမွာ (GSC) အေနနဲ႔ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ေရာက္လာေၾကာင္း၊ ပါဝင္ေၾကာင္း သိၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆး-၂ က အတန္းႀကီး ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးနဲ႔ ဘားအံက ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီသူ ေဒါက္တာျမင့္ခ်ဳိလည္း အျခား မဲသေရစခန္းကို ေရာက္လာေၾကာင္း သိရတယ္။
ကိုေဇာ္ထြန္းက တက္ႂကြတယ္။ ရိုးသားတာလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ မလိုဘူး။ ေဆးပညာအေပၚမွာလည္း ေလးနက္ တယ္။ ပုဆိုးကို တိုတိုဝတ္၊ စစ္အက်ၤီလက္ေခါက္ဝတ္လို႔ ေကဒါေကာင္းတေယာက္လို ေနတတ္တယ္။ ေဆးကုသေပးစရာ ရွိရင္ လည္း စိတ္ပါလက္ပါ ကုသတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ နည္းနည္း ေျမာက္ႂကြႂကြ ႏိုင္သလို ထင္ရတယ္။ ဒါေပ မယ့္ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေဆးေက်ာင္းသားအုပ္စုနဲ႔ မရင္းႏွီးႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနရတယ္။ တခုခု ခံေနသလိုပဲ။ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနသလို ခံစားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ စခန္းေကာ္မီတီထဲမွာ ၈ မဲ-၃ မဲ ျဖစ္ေနရ တဲ့ကိစၥမွာ သူက တဖက္ ၃-မဲထဲ ပါေနရတဲ့အတြက္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနရေသးတယ္။ အဲဒါအျပင္ အဲဒီကာလမွာ ကိုေဇာ္ထြန္းက က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ေခ်ေဂြဗားရားေရးတဲ့ "ေျပာက္က်ားစစ္" စာအုပ္ကိုလည္း အဂၤလိပ္ဘာသာကေန၊ ျမန္မာဘာသာကို ျပန္ေနေသးတယ္။
အဲဒီမွာ ရဲေဘာ္ ၆၂ ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိ၊ သေဘာထား မတူညီၾက ေပမယ့္ တကယ့္ရဲေဘာ္အရင္းေတြလို ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ စခန္းမွာ ကက္ဆက္ေလးတလံုး ရွိတယ္။ ဆရာႀကီးေတြက ခင္ညြန္႔ရည္ရဲ႔ "စမ္းေခ်ာင္းေလး ရွိရာအရပ္ဆီ က်မသြားရပါဦးမည္" ဆိုတာမ်ဳိး ကက္ဆက္ေခြကိုဖြင့္ဖို႔ လုၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႔ "ဂႏၶဝင္စိမ္း" တို႔၊ စိုင္းထီဆိုင္တို႔၊ ခိုင္ထူးတို႔ ေခတ္ေပၚေတးသြားေတြကို ပိုလို႔ သေဘာ က်ၾကတယ္။ စခန္းမွာ ဂီတာလည္းရွိေတာ့ တခါတေလ ဂီတဆည္းဆာလည္း ျဖစ္ၾကတယ္။ တခါတေလ ည မအိပ္ခင္မွာ လည္း ေတာင္ေတာင္အီအီ သူ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဘဝရဲ႔ ဒႆနပဲဆိုဆို အခ်စ္၊ ဘဝ၊ မိန္းမ… အိမ္ေထာင္ေရး၊ မိသားစု စသည္ျဖင့္ ရႈျမင္ပံုေတြကို ဖလွယ္မိၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက လူပ်ဳိေတြ၊ ဆရာႀကီးေတြ အမ်ားစုကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွိၾကၿပီးသား၊ အသက္အရြယ္အားျဖင့္၊ အလုပ္အကိုင္အားျဖင့္လည္း က်ေနာ္ တို႔ထက္ လူ႔ဘဝကို လက္ေတြ႔ျဖတ္သန္းမႈ ပိုမ်ားၾကသူေတြ…။
လသာတဲ့ ညေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ အလြမ္းေတြက ဘယ္ကိုလြမ္းရမွန္း မသိၾကဘူး။ အလြမ္းေတြက ပရမ္းပတာ။ ရည္းစားဆိုလို႔ နာမည္ခံရံုေလာက္သာ ရွိခဲ့ၾကတာ။ အေဆာင္ေရွ႔ သီခ်င္းဆိုဖူးရံု၊ ေျခေအးဝမ္းေယာင္ သူမသိ ကိုယ္ပိုး ဘဝေတြေလာက္နဲ႔။ အေဝးကေန ဇီးကြက္လိုလို ညငွက္ ေအာ္သံလည္း ၾကားေနရတယ္။ လေရာင္က က်ေနာ္တို႔အိပ္ေန တဲ့ ဇရပ္ထဲကို ျဖာက်ေနတယ္။ တခါတေလ ေဆာင္းရနံ႔ သင္းလာတဲ့ ေလျပည္နဲ႔အတူ ညေမႊးတတ္တဲ့ ပန္းရနံ႔ေတြက က်ေနာ္တို႔ျခံဳေစာင္ေတြအေပၚကို ျဖတ္ၿပီး တိုက္ခတ္သြားတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က မိန္းမယူမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္စံထားတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။
"က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ယူမယ့္ မိန္းကေလးကို စံ ၃-မ်ဳိး သတ္မွတ္ထားတယ္ဗ်" က်ေနာ္က ေျပာမိတယ္။
"အယ္လဲ့… လုပ္ပါဦး" တေယာက္က ဝင္ေထာက္ေပးတယ္။
" ပထမအခ်က္က အေရွ႔ကို သိပ္မထြက္ရဘူး၊ အေနာက္ကို သိပ္မဝင္ရဘူး။ ဆုိလိုတာက သိပ္ၿပီးထက္တဲ့ မိန္းမမ်ဳိးကို က်ေနာ္ မႀကိဳက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတာမတိုးတဲ့ တုံးတံုးႀကီးလည္း ျဖစ္မေနရဘူး။ ေနာက္တခ်က္က.. ၾကည့္လိုက္ ရင္ အခု ေရခ်ဳိးထားသလို သန္႔စင္ေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ…. က်န္တဲ့ တခ်က္လုပ္ပါဦး"
"က်ေနာ့္ကိုခ်ည္း သိပ္မမွီခိုရဘူး။ သူ႔ဘာသာ ေျခေထာက္ေပၚလည္း ရပ္တည္ႏိုင္ရမယ္" … က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတယ္။ အိမ္ေထာင္ေတြမွာ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သူက မွီခိုလြန္းတဲ့အခါ သူ႔လြတ္လပ္မႈ ဆံုးရႈံးသြားရတယ္လို႔ ထင္မိ တယ္။ သူ႔ဘာသာ ေျခေထာက္ေပၚရပ္တည္တာဟာလည္း အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရးအတြက္ ပိုၿပီးေကာင္းေစတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။
"ငါကေတာ့ ဘာမူမွ မရွိဘူး။ အဆင္ေျပရင္ လာေဟ့… ေကာက္ရိုးပံုပဲ" က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ တေယာက္က ဝင္ေနာက္တယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္ကေတာ့ "လ- ၃ လံုးမူ" လို႔ ေျပာဖူးတယ္ဗ်။ ရဲေဘာ္တေယာက္က ဝင္ေျပာတယ္။ အမွန္က သူအတည္ေျပာ တာလို႔ေတာ့ က်ေနာ္မထင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ က- ၃ လံုးမူ (အက်ဳိးအေၾကာင္း ခိုင္လံုရမယ္၊ အကန္႔အသတ္ ရွိရမယ္၊ အက်ဳိးအျမတ္ ရွိရမယ္) စတဲ့ မူဝါဒမ်ဳိးေတြ ၾကားဖူးတဲ့အခါက်ေတာ့ လ-၃ လံုးမူဆိုၿပီး တမင္ ေနာက္တာလို႔ ထင္ေနတယ္။ "လုပ္ပါဦး လ-၃ လံုးမူ" .......
"ပထမဗ်ာ လြတ္လပ္ရမယ္ (လ)၊ သူမ်ားပိုင္ရွင္ ရွိေနရင္ မျဖစ္ဘူးေလ" ဟုတ္သား။
"ဒုတိယကေတာ့ လြယ္ရမယ္ (လ)၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကြာ၊ အခ်ိန္လည္း မ်ားမ်ားမေပးႏိုင္ဘူး။ သူက သိပ္ႀကီး အိုင္တင္ခံေနရင္လည္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ၃-ႏွစ္ ၃-မိုးဆိုတာေတြနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးကြ၊ လြယ္ရမယ္" ဒုတိယ (လ) ကို ဒီလို အဓိပၸါယ္ဖြင့္တယ္။
"တတိယ (လ) ကေတာ့ လူလစ္ရမယ္။ လူမလစ္ရင္ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးေလ။ မဟုတ္ဘူးလား" ဟား… ဟား…ဟား… ရယ္သံေတြ ဆူသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဟုတ္မွတ္လို႔ နားေထာင္ေနၾကတာ။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ သြားရင္း၊ လာရင္း လူငယ္ပီပီ မိန္းကေလးလွလွ
ျမင္ရင္ သေဘာက်တတ္ၾကပါတယ္။ ဘုရား သံုးဆူေဒသက အလွပေဂး မျဖဴ၊ မနီ တို႔ကို ပိုးပန္းတာလည္း က်ေနာ္တို႔စခန္းက မနည္းလွပါ။ စခန္းေခါင္းေဆာင္ေတြက အစ၊ ရဲေဘာ္ေတြအထိ ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔က ၿမိဳ႔ႀကီးသားေတြ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို႔ တခ်ိန္ ၿမိဳ႔ျပန္ ၾကရမယ္လို႔ အိပ္မက္ေတြ ရွိေန တုန္း။ ေတာထဲမွာ ေတြ႔တာနဲ႔ ျဖစ္သလို အိမ္ေထာင္ျပဳတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ၾကဘူး။ အနည္းဆံုး ေစ်းတင္ထားခ်င္ၾကပါေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ဘယ္အခ်ိန္ေအာင္မယ္ဆိုတာ မက်ိန္းေသလွေပမယ့္၊ စစ္ျပန္ေတြအတြက္ ရြာက်န္ေလးေတြေတာ့ ရွိေကာင္းပါရဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိး စိတ္တင္းထားၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔၊ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္စိုးတို႔ ေဆြးေႏြးတဲ့ အခ်စ္ကိစၥကို ၾကားရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရုပ္ၾကမ္း ဆန္လြန္းတယ္ ထင္မိတယ္။ ကိုေဌးေအာင္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က လူပ်ဳိႀကီး၊ မိန္းမ မရွိေသးဘူး။ သူကေတာ့ ဒီဘာသာ ရပ္မွာ ခပ္မဆိတ္ပဲေနတယ္။
"အမ်ဳိးသမီးကလည္း ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ကြာ၊ ကိုယ္ကလည္း အမ်ဳိးသမီးကို ခ်စ္တယ္ကြာ၊ ႏွစ္ဦးၾကည္ျဖဴရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အသိုင္းအဝိုင္းေတြ၊ အေျခအေနေတြကို ထည့္စဥ္းစားေနရမွာလဲ" ဆိုတယ္။ ဟုတ္ေတာ့၊ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။ ဒါျဖင့္ဆိုရင္ "အခ်စ္ဟာ တႀကိမ္ထက္ ပိုရွိႏိုင္သလား"။
"ရွိႏိုင္တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာၾကတာ။ ေယာက္်ားကလည္း မိန္းမကိုလိုအပ္တယ္။ မိန္းမကလည္း ေယာက္်ားကို လိုအပ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုတာေတြက လူမႈအဖြဲ႔အစည္းက တနည္းအားျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားမႈေတြပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာက ဒီလိုစည္းေႏွာင္ထားမႈေတြ ထက္ ပိုၿပီးလည္း ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါေသးတယ္။" သူတို႔ေျပာတာကို က်ေနာ္တို႔ လူငယ္အမ်ားစုက လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ က်ေနာ္ တို႔က စံရည္အျပည့္အဝကို ေမွ်ာ္မွန္းထားလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ က်ေနာ္တုိ႔က သိပ္ၿပီး စံျပအေျခအေနကို မွန္းထားတာမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လက္ေတြ႔မရွိၾကေသးတဲ့ အူရိုင္း မလယ္မဝယ္ေလးေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ သူတို႔ ပတ္သက္ ေတြ႔ၾကံဳေျပာေနၾကတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ လက္ေတြ႔မၾကံဳရေသးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဒီလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း စခန္းသစ္မွာ ေနစဥ္မွာပဲ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ (၄)၊ မင္းသမီးစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ABSDF အေရး ေပၚ ညီလာခံကို တက္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္က ေသေဘာပိုးစခန္း တပ္ရင္း (၂၀၄) က ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ လာတက္တယ္။ မင္းသမီးစခန္း ညီလာခံအၿပီးမွာ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ဗဟိုေကာ္မီတီ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရ တယ္။ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ဒု-ဥကၠ႒၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီညီလာခံကို က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌးေအာင္ ေရာက္တယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မဟုတ္ဘူး။ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ေနရာခ်ထားတဲ့ အိမ္တလံုးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌးေအာင္ ၂ ေယာက္သား ေကြးေနၾကရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းလည္း ျဖစ္တဲ့ အေလ်ာက္ အခ်မ္းေျပ ေနပူစာလႈံလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ ညီလာခံက်င္းပခ်ိန္ေတြမွာ ျပင္ပမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကရ တယ္။ က်ေနာ္တို႔အေရး တင္ျပဖို႔ ညီလာခံအလွည့္၊ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရတယ္။
က်ေနာ္တို႔က ဒီညီလာခံကို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ၆၂ ေယာက္ရဲ႔ ရပ္တည္မႈကို ညီလာခံက အသိအမွတ္ျပဳေရး အတြက္ ေရာက္လာၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔က အျမင့္ဆံုးအျဖစ္ က်ေနာ္တို႔အစုကို ဘုရားသံုးဆူ ေဒသမွာ ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၃) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးဖို႔၊ အကယ္၍ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အနိမ့္ဆံုး ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ (၂) အျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳေပးဖို႔ ရည္မွန္းထားတယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ အမ်ားေရွ႔မွာ က်ေနာ္တို႔ျပႆနာကို တင္ျပရတယ္။ ေလွ်ာက္လဲၿပီး ရပ္တည္ခ်က္ တေနရာအတြက္ ေတာင္းၾကရတယ္။ ကိုေဌးေအာင္က ေရွ႔ေနတဦးပီပီ တင္ျပပံု အေျပာ အဆိုေကာင္းတယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အမ်ားကေန စာနာမႈရေအာင္ တင္ျပေျပာဆိုႏိုင္တယ္။ ညီလာခံကေန က်ေနာ္တို႔ကို ယာယီအျဖစ္ တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ (၂) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းက ျပန္လာေတာ့ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္တဲ့အတြက္ အားလံုးက ဝမ္းသာၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႔ ေနာက္ဖက္၊ ေတာင္ပူစာေလးရဲ႔ ေဘး၊ ေရကန္နံေဘးမွာ က်ေနာ္တို႔ စခန္းသစ္ေဆာက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ဘုရားသံုးဆူကို ရန္သူ႔ထိုးစစ္၊ စစ္ေၾကာင္း တက္လာမယ့္ အသံက ၾကားေနရၿပီ။

 https://www.facebook.com/aung.nyeen/posts/10214573735087903

Aung Thu Nyeen