ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၁)
============
ဘုရားသံုးဆူ ၁၀၂ စခန္းမွာ ေတာင္ယာခုတ္ၿပီး ေက်ာက္ဖရံုသီး အႀကီးအက်ယ္ စိုက္ၾကတယ္။ ဦးေဆာင္သူေတြကေတာ့ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ေခါင္းေဆာင္ ကိုတိုးႀကီးနဲ႔ ကိုရဲမြန္၊ က်န္သူတို႔ရဲေဘာ္ေတြပဲ။ ကိုတိုးႀကီးက ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း၊ စိတ္ရင္းေကာင္းတယ္။ လူခ်စ္လူခင္လည္း ေပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက စကားမပီတာ၊ 'တ' နဲ႔ 'သ' နဲ႔ မကြဲ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို စေနာက္ၾကတယ္။ "ကဲ… တိုတိုတိပ္တိပ္နဲ႔ ေတေတတပ္တပ္ သြားၾကမယ္။" တို႔၊ "ဝက္သားကြာ အတစ္တစ္ေလးေတြတံုးၿပီး ခ်က္ထားတာ၊ တိုးလို႔ တံမံတလင္းေပၚ တြန္လိုက္ရတယ္" ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုရဲမြန္ကလည္း အသက္ႀကီးတဲ့ ဂ်ီတီအိုင္ဆင္း ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ။ သူတို႔က တပ္ရင္း (၁၀၂) မွာ တေထာင့္ တေနရာ ဦးေဆာင္မႈ ယူထားၾကတယ္။
တရက္မွာ ကိုတိုးႀကီးက ႂကြားလာတယ္။ သူတို႔ ေတာင္ယာစိုက္ထားတဲ့အေၾကာင္း။
ဘုရားသံုးဆူေဒသမွာက ေက်ာက္ဖရံုသီးက တလံုးကို ၅ ဘတ္ေစ်းရတယ္။ ေက်ာက္ဖရံုသီးက ေရရွည္အထားအသို ခံၿပီး၊ မပုတ္မသိုးတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အိမ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေရရွည္ရိကၡာအတြက္ ဝယ္ယူစုေဆာင္းၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီးကို ၿမိဳ႔ေစ်းက လာဝယ္တာ နည္းနည္းပါးပါးပဲရွိတယ္။ ေဒသေစ်းကြက္ စားသံုးမႈအတြက္ ေလာက္သာ ဝယ္ယူေနၾကတာ။ သူတို႔က တပ္ရင္း ၁၀၂ ေနာက္ေက်ာ ေတာင္ကုန္းကို ေတာင္ယာခုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေတာင္ယာမွာ ေက်ာက္ဖရံုသီး၊ ေရႊဖရံုသီးေတြ စိုက္ထားတယ္။ သူတို႔က တြက္ေရးေတာ့ စက္သူေဌး။
"ေအာင္သူ ရ.. ဒီလိုကြ၊ ေက်ာက္ဖရံုသီးက တပင္ကို ၁၀ လံုးထြက္မယ္။ ငါတို႔က အပင္ ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္ စိုက္ထားတာ။ အဲသည္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီး အလံုး ၁၀၀,၀၀၀ (တသိန္းရမယ္)။ ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးကို ၅ ဘတ္ဆိုရင္ကြာ ဝင္ေငြက ၅ သိန္းရမယ္။ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ၄ သိန္းတြက္ကြာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေအေကေသနတ္တလက္က ၅,၀၀၀ ဘတ္ပဲ ရွိတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေသနတ္ဝယ္ရင္ အလက္ ၈၀ ရမယ္။ က်ည္ေတြဘာေတြေတာ့ ထပ္ဝယ္ဖို႔ လိုေသးတာေပါ့။" သူတို႔တြက္ကိန္းနဲ႔ သူတို႔ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီကာလမွာ နယ္စပ္မွာ လက္နက္ေမွာင္ခိုေတြက ရွာရသိပ္မခက္လွဘူး။ ေအေက ေသနတ္တလက္ ၅,၀၀၀ ဆိုတာလည္း လူတိုင္းသိတဲ့ ေစ်းလိုျဖစ္ေနတယ္။ ကမ္ေဘာဒီးယား ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးလို႔ အဲဒီ ဖက္ကေန ပိုလွ်ံလာတဲ့ လက္နက္ေတြက ထိုင္းနယ္စပ္ဖက္ကို ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ တကယ္ ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီးဆိုတာ လူတိုင္းလိုခ်င္ေနတဲ့ ရွားပါးပစၥည္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုတိုးႀကီးတို႔ တြက္ထားသလို အလုပ္မျဖစ္ ေၾကာင္း ျပလာတယ္။ အေစာပိုင္းမွာ ေက်ာက္ဖရံုသီး ဝယ္လက္ရွိတယ္။ ခဏေနေတာ့ ရြာအတြက္က ေန႔ဖို႔ညစာ ေရွ႔ေရး အတြက္ ေက်ာက္ဖရံုသီးက ဖူလံုသြားခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားသံုးဆူေစ်းက မျဖဴ -မနီတို႔ဆိုင္မွာ ေက်ာက္ဖရံုသီးနဲ႔ ေကာ္ဖီ ဘာတာစနစ္နဲ႔ ဖလွယ္ေသာက္ၾကရတယ္။ ေက်ာက္ဖရံုသီး တလံုး ၅ ဘတ္- ေကာ္ဖီတခြက္ ၅- ဘတ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ရဲေဘာ္ေတြက ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးသယ္သြား၊ ၅ မိုင္ေလာက္ ခရီးကိုလမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပီးေတာ့ မျဖဴ-မနီကို ပိုးပန္းရင္း လက္ဖက္ရည္-ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးနဲ႔ လဲလွယ္ေသာက္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာ။
ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဆိုင္မွာလည္း ေက်ာက္ဖရံုသီးေတြ ပံုလာၿပီ။ ေက်ာက္ဖရံုသီး ၂-လံုး ၅ ဘတ္ျဖစ္လာတယ္။ အရင္က တလံုး ေကာ္ဖီတခြက္ဆိုရင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီး ၂-လံုးေပးမွ ေကာ္ဖီတခြက္ရေတာ့တယ္။ စခန္းဂိုေဒါင္ထဲလည္း ေက်ာက္ဖရံုသီးေတြပံုလို႔။ ဒါနဲ႔ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္းက ထိုးစစ္ဆင္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကိုတိုးႀကီး တို႔က "တို႔ ေက်ာက္ဖရုံသီးေတြကို လိုခ်င္လို႔ လာလုတဲ့စစ္ပြဲပဲ။ 'ေက်ာက္ဖရံုသီးစစ္ပြဲ' လို႔ သမုတ္ၾကတယ္။
စစ္ပူလာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းအနား ေက်ာက္ေတာင္မွာ အေျခခ်တဲ့ အေမရိကန္ ဘုန္းႀကီးကလည္း ႏႈတ္ဆက္တယ္။ "ဒီေနရာမွာ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ဘူး၊ သူထြက္သြားရေတာ့မယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းခ်ရာ အနီး ေက်ာက္ေတာင္ဂူထဲမွာ အေမရိကန္ဘုန္းႀကီးတပါး သီတင္းသံုး စခန္းခ်ေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရသလို၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း စပ္စုၿပီး မေမးျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ သတင္းၾကားဖူးတာေတာ့ တခါက သူက ေလယာဥ္မွဴးျဖစ္ခဲ့ ဖူးတယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံဆင္းဖို႔ တခါ ခက္ခဲေနခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္ပံေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က ရဟႏၱာ ဘုန္းႀကီးတပါးကို ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ေရွာေရွာရႈရႈ ဆင္းသက္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္တပုဒ္ၾကားရဖူး တယ္။ ဒီဘုန္းႀကီးဟာ အဲဒီပံုျပင္ဇာတ္လမ္းထဲက ေလယာဥ္မွဴးလို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေမရိကန္ ဘုန္းႀကီးက ဝိနည္းေစာင့္လြန္းတယ္။ မနက္ဆြမ္းခံရင္ ဖိနပ္မစီးဘူး။ မ်က္လႊာကိုခ်ထားတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေျခလွမ္းက လြဲလို႔ ေရွ႔ကိုမၾကည့္ဘူး။ ဆြမ္းခံတဲ့အခ်ိန္အခါမွာလည္း သတ္မွတ္အေရအတြက္ရွိတဲ့ အိမ္ကိုပဲ ဆြမ္းခံတယ္၊ ရရင္ဖုန္းေပးတယ္။ မရခဲ့ရင္လည္း မရတဲ့အတိုင္း အငတ္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြလည္း တခါ တေလ ဆြမ္း၊ စားဖြယ္သြားကပ္လွဴဖူးတာ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတခါငွက္ဖ်ား ဖ်ားေနလို႔ ေဆးသြားခ်ိတ္ေပးဖူး တယ္။ အခုေတာ့ ဒီေဒသဟာ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္း ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စစ္ေၾကာင္းတက္လာရင္ေတာင္ ခုခံဖို႔ ေသနတ္မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဘန္ေကာက္တက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကို အကူအညီေပးေနၾက အဖြဲ႔အစည္း၊ မိသားစုေတြဆီကို အလွဴခံ ၾကရတယ္။ ေျပာရရင္ ဘန္ေကာက္မွာ အဖြဲ႔အစည္းအခ်ဳိ႔က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ကူညီေရးနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေရး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ တခုကေတာ့ ကုလသမဂၢ ဌာနတခုက အရာရွိ ေဒါက္တာတင္ျမင့္ဦး ဦးေဆာင္တဲ့ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (Emergency Relief Fund-- ERF) အဖြဲ႔ပဲ။ သူတို႔မိသားစု ေနထိုင္ရာ တိုင္ပင္းတာဝါ (Taipen Tower) အေဆာက္အဦကို စြဲလို႔၊ "အိမ္ႀကီး" လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ ေနာက္တဖြဲ႔ကေတာ့ ဦးေမာင္ေမာင္ေဆြ၊ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ႂကြယ္၊ ေဒၚျပံုးနဲ႔ ဦးစိုင္းထြန္းတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ (United States of Burma--USB) အဖြဲ႔ပဲ။ သံရံုးတခု မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဦးစိုးပိုင္တို႔ မိသားစုကလည္း ကူညီၾကတယ္။ ဦးေအာင္ႏု ဦးေဆာင္တဲ့ (ဒညတ) အဖြဲ႔ကေတာ့ ယခင္က စခန္းေတြကို ကူညီတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔လည္း ႏိုင္ငံေရးအသင္းအဖြဲ႔ တခုျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔နဲ႔ အလြမ္းသင့္သူေတြကိုပဲ ကူညီေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းကို USB အဖြဲ႔က ဘတ္ေငြတသိန္းေက်ာ္ ကူညီတာနဲ႔ တပ္စိတ္ တစိတ္စာ ေသနတ္ေတြ ခ်က္ခ်င္ဝယ္ယူ တပ္ဆင္ႏိုင္လိုက္တယ္။ (တပ္စိတ္ တစိတ္စာဆိုတဲ့ေနရာမွာ လူ ၁၀ ေယာက္ အတြက္ လက္နက္ငယ္ ၉ လက္၊ က်ည္နဲ႔ RPG-2 ခြင္းဒံုးတလက္ ပါဝင္တယ္။) အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္စခန္းအသီးသီးက လည္း ေငြရွာၾကတယ္။ ဗဟိုျပန္ၾကားေရးဌာနက ကိုကိုေလးလည္း ေငြေတြနဲ႔ ျပန္လာတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဆီက ေသနတ္အခ်ဳိ႔ဝယ္ယူ၊ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကို တပ္ဆင္ၿပီး သူလည္း ေရွ႔တန္းဆင္းဖို႔ လုပ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို စတက္လာခဲ့တဲ့ မုကၠနင္ေက်းရြာမွာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အာဏာသိမ္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အစိုးရစစ္တပ္ ခလရ (၁၀၆) က တပ္ရင္း ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း နာမည္ႀကီးလာမယ့္ ဒု-ဗမက သီဟသူရ သူရစစ္ေမာင္ပဲ။ အခု ဘုရားသံုးဆူထိုးစစ္ကိုလည္း သူကပဲ ဗ်ဴဟာမွဴးလုပ္ၿပီး ထိုးစစ္ဆင္လာမယ္။ တပ္ရင္း ၃ ရင္း ပါမယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္မဟာမိတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး သံုးသပ္ေနၾကတုန္းပဲ။ အရင္တုန္းက လည္း ဘုရားသံုးဆူေဒသကို လာၿပီး ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ဖူးတာ ရွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အေျခခ်သိမ္းပိုက္ စခန္းထိုင္ထားတာ မ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ စခန္းေတြကို သိမ္းပိုက္၊ မီးရႈိ႔ဖ်က္ဆီးၿပီး ျပန္ဆင္းသြားၾကတာ မ်ားတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္တန္း ကေန ေထာက္ပံ့ရတာ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွည္လွတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာလည္း အရင္လိုပဲ တခဏတာ လာေရာက္သိမ္းပိုက္တဲ့ ထိုးစစ္မ်ဳိး ျဖစ္မယ္လို႔ မွန္းဆၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကအဲန္ယူေဒသက စခန္းေတြ ကိုလည္း တခုၿပီးတခု ထိုးစစ္ဆင္သိမ္းပိုက္ တိုက္ခိုက္ေနၿပီ၊ ဒီတခါ ဘုရားသံုးဆူစခန္းရရင္ လက္လႊတ္ဖြယ္ မရွိဘူး၊ အတည္တက် စခန္းခ်သြားႏိုင္တယ္လို႔ သံုးသပ္ေနသူေတြလည္း ရွိတယ္။ စစ္သတင္းေၾကာင့္ စည္ကားစ ေက်းရြာလူထု ေတြလည္း ေဘးလြတ္ရာ ေျပာင္းေရႊ႔ကုန္ၾကတယ္။ တရက္မွာ ဘုရားသံုးဆူအနီးက သစ္စက္မွာ လူအခ်ဳိ႔ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္တဲ့ ဝရုန္းသုန္းကား သတင္းေၾကာင့္ပဲ ရြာလန္႔ၿပီး ေျပးတယ္။ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာ ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီကေတာ့ မြန္အမ်ဳိးသားေန႔ က်င္းပဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒီႏွစ္ပြဲကို စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္၊ ခ်ီတက္ အေလးျပဳမယ္။ ဘုရားသံုးဆူရြာက ကြင္းမွာ က်င္းပမယ္ ျပင္ဆင္ထားလို႔၊ မုတ္ဦးေတြလည္း ရြာလမ္းမမွာ ျပင္ဆင္ထားၾက တယ္။ ရြာလူထုေတြ မလန္႔ရေအာင္လည္း ရြာထဲမွာ ေလာ္စပီကာနဲ႔ လွည့္ၿပီး ဗမာ-မြန္-ကရင္ ဘာသာေတြနဲ႔ ေၾကညာ တယ္။ "မိဘျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ရန္သူ႔ရဲ႔ ထိုးစစ္အေပၚ ဘာမွ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ မရွိၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ေအာက္ေျခက ရြာေတြမွာ ခံစစ္ေတြ ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားၿပီး ရွိေနပါတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ အင္အား… မည္မွ်၊ ေကအဲန္ယူနဲ႔ ေကအဲန္ ဒီအို ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔… အင္အား မည္၍မည္မွ်၊ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔… အင္အား မည္၍မည္မွ်… ခုခံစစ္ကို ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္၊ မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႔…. " စပီကာနဲ႔ လွည့္ၿပီး ေၾကညာသံေတြကို ၾကားေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာက ေျခာက္ကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ လူေတြ မရွိတဲ့အခါ ေခြးေတြက အစာရလိုရျငား က်ေနာ္တို႔ သြားေလရာေနာက္ကို တေကာက္ ေကာက္ လိုက္ေနၾကတယ္။ အရင္လို မေဟာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီက တခုခု စားရႏိုးနဲ႔ ႏွာေခါင္း တရႈံ႔ရႈံ႔၊ အသနားခံတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတတ္ၾကတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဖတ္ဖူးတဲ့ "ပါရီက်ဆံုးခန္း" ဝတၳဳႀကီးက ပိုလို႔ ပီျပင္လာသလိုပဲ။ ျပင္သစ္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္ မင္းေတြက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေဆြးေႏြးေနၾကပံုကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ "က်ေနာ္တို႔ဟာ ဂ်ာမန္ရဲ႔ ထိုးစစ္ကို ရိုက္ခ်ဳိးႏိုင္ပါတယ္။ ဟစ္တလာရဲ႔ တပ္ေတြဟာ ျပင္သစ္တပ္မေတာ္ေရွ႔ေမွာက္မွာ ဒူးေထာက္ခစားရမွာ။ ျပင္သစ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ နီေမာင္းတဲ့ ေသြးေတြ၊ သတၱိေတြကို ျပသဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ပါၿပီ" စသည္ျဖင့္ ၾကားေယာင္လာတယ္။ ျပင္သစ္ လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝိုင္အရက္ခြက္ေတြ ေျမႇာက္ရင္း၊ ကခုန္ပြဲ အခမ္းအနားေတြကို ရႈစားရင္း။ တခ်ိန္တည္းမွာ စစ္မတိုက္ခ်င္ဘဲ ေရွ႔တန္းကို လိုက္သြားရတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ "လူဆန္း" အျဖစ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေယာင္ေနၾကတယ္။
"ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္ မဟုတ္ဘူး။" ဒီလို ေရရြတ္ရင္း လူဆန္းတေယာက္ ေရွ႔တန္းကို တရြတ္တိုက္ ပါသြားရပံု။
ဘုရားသံုးဆူ ထိုးစစ္မတိုင္ခင္မွာ ပူးတြဲစစ္ဆင္ေရး ညိႇႏိႈင္းဖို႔ အစည္းအေဝးေခၚတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဖိတ္ေခၚတယ္ ဆိုေပမယ့္ မြန္ျပည္သစ္မွာ ရွိတဲ့ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းကို ဦးစီးေနတဲ့ တိုင္ဝမ္လူမ်ဳိး မစၥတာရပ္ (Mr. Yap) က ဖိတ္ေခၚ တာ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္အနားမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္း ခမ္းမေဆာင္ တခုမွာ ဒီအစည္းအေဝးကို က်င္းပတယ္။ ဒီသင္တန္းေက်ာင္းကေတာ့ သစ္လံုးေတြကို ခံတပ္ေတြသဖြယ္ ကာရံထားၿပီး၊ ဘူးသီးငေပါင္းေၾကာ္လို တရုတ္စာေတြကိုလည္း စေကာခ်ပ္ႀကီးေတြေပၚ ေရးလို႔ ဆိုင္းပုတ္ေတြသဖြယ္ ကပ္ထားေသးတယ္။ အစည္းအေဝးကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္၊ စစ္ဦးစီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာမြန္တို႔ တက္ၾကတယ္။ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ေတြဖက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တာမလာေဘာ၊ ဖူးတာအယ္၊ ဗိုလ္မွဴးတူးတူးေလး နဲ႔ အခ်ဳိ႔ တက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ ဖက္ကေတာ့ က်ေနာ္၊ ဦးျမင့္လိႈင္ (၁၀၁ ခြဲ ၂)၊ ကိုသီရီညြန္႔၊ ကိုတိုးႀကီး၊ ကိုဝင္းမိုး (၁၀၂)၊ ဆရာေက်ာ္တင့္၊ ကိုသန္းႏိုင္ (၁၀၁) တို႔ တက္ၾကတယ္။
မစၥတာရပ္က အမွာစကား စေျပာတယ္။ အဂၤလိပ္လို။ "အခု အေျခအေနမွာ ရန္သူဟာ အေရွ႔ေတာင္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ က စစ္ဗ်ဴဟာ (၂) ဦးေဆာင္ၿပီး တက္လာတယ္။ ခလရ (၃၁)၊ ခလရ (၁၀၁)၊ ခလရ (၁၀၆) တပ္ရင္းေတြပါတယ္။ ရန္သူ အင္အားနဲ႔ မြန္၊ ကရင္၊ ေက်ာင္းသား အင္အားပူးေပါင္းလိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ဖက္က အင္အားကလည္း မငယ္လွဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ညီညြတ္ရင္ ဒီထိုးစစ္ကို ရိုက္ခ်ဳိးႏိုင္မယ္" မိန္႔ခြန္းေတြ ေႁခြေနတယ္။ သူက ေမာ္စီတုန္းရဲ႔ ေျပာက္က်ားစစ္ ဗ်ဴဟာေတြ ျဖစ္တဲ့ "ရန္လာ ငါနား၊ ရန္နား ငါရႈပ္၊ ရန္ဆုတ္ ငါတိုက္၊ ရန္ေျပး ငါလိုက္" စတဲ့ ဗ်ဴဟာေတြကို ကိုးကားေျပာ ေသးတယ္။ အမွည့္ေခၽြစစ္၊ ခံစစ္ထဲက ထိုးစစ္ စသျဖင့္ သီအိုရီေတြကိုလည္း ရြတ္ေနတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္က ၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ "မစၥတာရပ္… ခင္ဗ်ားေတာ္သင့္ၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔ အေရးေပၚေနၿပီ၊ က်ေနာ္ တို႔ခ်င္း ေဆြးေႏြးပါရေစ" လို႔ ေျပာတယ္။ မစၥတာရပ္လည္း ၿငိမ္သြားတယ္။ ေကအဲန္ယူဖက္ကေတာ့ ကိုယ္ဖက္ကိုယ္သာ လံုေအာင္ကာ ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ဳိး ေပးတယ္။ တိတိက်က် ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ဳိး သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ အေရးေပၚ စက္ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ စကားဝွက္ စက္လိုင္းလဲလွယ္တာေလာက္ေတာင္ မေတြ႔ရဘူး။ အစည္းအေဝးက ဒီလုိပဲ ၿပီးသြားခဲ့ တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔ တိုင္ဝမ္အဖြဲ႔ရံုးက ေကၽြးေမြးတဲ့ တရုတ္စာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို စားၿပီး ျပန္လာခဲ့ ၾကတယ္။ လူသူရွင္းေနတဲ့ ေက်းရြာ ဖုန္ထူထူလမ္းမထဲ ကားျဖတ္ေမာင္းၿပီး ရြာထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ ဖိုးဝီးကား ေနာက္ပြင့္ ေတြအေပၚမွာ ေသနတ္ေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႔ ေကာင္းဘိြဳင္ေတြလို။
"ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။" က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ပါရီ က်ဆံုးခန္းထဲက လူဆန္းလို ေရရြတ္ရင္း ေရွ႔တန္းကို ဆင္းသြားၾကတယ္။


ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၂)
==================
အစိုးရစစ္ေၾကာင္းေတြက ၁၉၉၀ ဇန္နဝါရီ ၃၀ ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို စတင္ ထိုးစစ္ဆင္ တိုက္ခိုက္လာတယ္။ စစ္ပြဲစျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက တပ္စိတ္တစိတ္စာပဲ လက္နက္ရွိေတာ့ သူတို႔ကို အျခားအင္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းေပး လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းရွိရာ ဘုရားသံုးဆူရြာ ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေရွ႔ကၽြံေနတယ္။ မြန္နဲ႔ကရင္ၾကား သတင္း အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မရွိရင္ခက္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ယခင္တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္းရွိတဲ့ ေနရာကို ေနာက္ဆုတ္ ျပန္ေပါင္းၾကရတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက အၾကံျပဳတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြကို တစုတည္း ျပန္စုဖြဲ႔ဖို႔၊ ဦးစိန္ျမ ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္ (PDF) မွာ စစ္ေရးအရ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ တပ္မွဴးေဟာင္းေတြ ရွိေနတယ္။ သူတို႔ ဦးေဆာင္မႈကို ခံယူပါ။ စစ္ေရးမွာ ယာယီစုဖြဲ႔မႈ လုပ္ပါလို႔ ဆိုလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သေဘာတူ လိုက္ၾကရတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကို တကယ္တိုက္မယ့္ မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္ေတြ၊ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ရဲေဘာ္ေတြကို ယခင္က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း၊ ေဆးရံုေနာက္ေက်ာဘက္က ေတာင္ေက်ာ ေလးေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္ ၆၀ ေလာက္ ရွိေပမယ့္၊ လက္နက္က တဝက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီက ေျပာင္းဆက္ထားတဲ့ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္း (ေျပာင္းရွည္) တလက္ ထုတ္ေပးထားတယ္။ ဦးစိန္ျမရဲ႔ (PDF) အဖြဲ႔က ဆရာဘ (ဗိုလ္မွဴးေဟာင္းလိုဆိုတယ္၊ 'ဆရာဘ' ဆိုတာကေတာ့ သူရဲ႔ေတာ္လွန္ေရး နာမည္ဝွက္ပဲ။ နာမည္ရင္းကို မသိဘူး) ကို က်ေနာ္တို႔ကို ကြပ္ကဲဖို႔ လာပူးေပါင္းထားတယ္။
"၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၆ ရက္၊ မြန္ဂ်ေထေက်းရြာမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ရင္း (၁၀၁) နဲ႔ အစိုးရတပ္ ထိေတြ႔တယ္။ ေဖေဖၚဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူရြာက်တယ္။
ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုင္ရံုးနဲ႔ ဂ်ပန္ေရတြင္း (ေဘာ္ယိပြန္) ေက်းရြာက်တယ္။
ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ သမိန္ဗရမ္းစခန္းနဲ႔ မြန္ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က်တယ္။
ဘုရားသံုးဆူတိုက္ပြဲတခုလံုးမွာ အစိုးရတပ္က တပ္သား ၂၀ က်ဆံုးတယ္။ ၄၆ ဦးနဲ႔ ေရွ႔တန္းလုပ္အားရွင္ (ေပၚတာ) ၁၀ ဒဏ္ရာရတယ္။
ေသာင္းက်န္းသူဖက္က အေလာင္း ၄၀ ႏွင့္ လက္နက္မ်ဳိးစံု ၅၀ ရတယ္။"
ဒီလိုမ်ဳိး "၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အတြင္း ျဖတ္သန္းလာေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းအက်ဥ္းႏွင့္ တပ္မေတာ္ က႑ (ပ တြဲ)၊ တပ္မေတာ္သား သုေတသီတဦး၊ (ပႀကိမ္)၊ ၁၉၉၁ ဇန္နဝါရီ၊ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ သတင္းႏွင့္ စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္း (စာ- (ႏွာ- ၂၈၄၊ ၂၈၅) မွာ ေဖာ္ျပထားတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ မမွန္ပါဘူး။ ဘုရားသံုးဆူတိုက္ပြဲ တခုလံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ဖက္က အက်အဆံုး၊ လက္နက္ အဆံုးအရႈံး နည္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲေဘာ္ေတြဖက္က ဒဏ္ရာအနည္းအက်ဥ္းသာရွိတယ္။ လက္နက္အဆံုးရႈံးလည္း မရွိသေလာက္ပဲ။ အစိုးရစစ္တပ္ဖက္က စာရင္းေတြ ပိုျပပံုရတယ္။
အဲဒီည၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ကို ထိုးစစ္ညက က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း ေနာက္ေက်ာဖက္က ေတာင္ကုန္း ေလးေပၚမွာ စခန္းခ်ထားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔ကေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဒု-စစ္ဦးစီး ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႏိုင္ နဲ႔ ပါသြားၾကတယ္။ ဆရာဘကေတာ့ စကတည္းက ယဥ္သလိုဆိုသလို၊ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ကီး မကိုက္ေတာ့ဘူး။ သူက မဆလစစ္တပ္မွာ ဗိုလ္မွဴးတာဝန္ယူဖူးတယ္ဆိုတယ္။ အဲသည္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴးစတိုင္ခ်ဳိးေန ၿပီး၊ PDF ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ေလာက္က သူ႔ကို ေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္းတာ လုပ္ေပးေနၾကရတယ္။ သူ႔ကိုေျခအိပ္စြပ္ေပးတာကအစ၊ မ်က္ႏွာ သစ္ဖို႔ ေရခပ္ေပးတာကအစ လုပ္ေနလို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြက ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔က အမ်ား အားျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္-ရဲေဘာ္ တန္းတူရည္တူ ျဖတ္သန္းလာၾကသူေတြ၊ အဲဒါအျပင္ မလိုအပ္တာေတြ အာေခ်ာင္ေန တယ္။ အခ်ဳိ႔အခ်က္ေတြကေတာ့ ေျပာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ "က်ည္ေခၽြပစ္၊ မျမင္ရင္ မပစ္နဲ႔… မလိုအပ္ရင္ မပစ္နဲ႔၊ က်ည္ကြယ္ မ်က္ကြယ္ယူထား၊ တေတာင့္ခ်င္းပစ္…" ဒါမ်ဳိး ေျပာတာမ်ဳိးက အိုေကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မလိုအပ္တာ ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။
"မင္းတို႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေမ့လိုက္ေတာ့၊ ငါက တပ္မွဴး၊ ဒီစစ္ပြဲကို ငါက ဦးေဆာင္မယ္၊ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾက။ မြန္ဗဟို က်သြားရင္လည္း ငါက ဦးေဆာင္ ေခၚသြားမယ္။ ေအာက္ဆင္းၿပီးတိုက္မယ္။ ယံုတဲ့ေကာင္ လိုက္ခဲ့… " ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ မလိုအပ္တာေတြ ေဖာင္းေနၿပီလို႔ ျမင္မိတယ္။ စကားနဲ ရန္စဲ က်ေနာ္တို႔လည္း ယာယီသေဘာေနၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည္ ထိုးစစ္ဆင္မယ့္ညမွာ ဦးျမင့္လိႈင္နဲ႔ အခ်ဳိ႔လူႀကီးတို႔ပါ က်ေနာတို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ေဆာင္း တြင္းျဖစ္ေတာ့ ေအးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ယူနီေဖာင္းေလာက္နဲ႔ အေႏြးမလံုဘူး။ လိုအပ္သေလာက္ ပစ္က်င္းေတြ တူးထား ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အမိုးအကာရွိတဲ့ စနစ္တက် ဘန္ကာမ်ဳိး လုပ္မထားၾကဘူး။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ကင္းေစာင့္ဖို႔ ခ်ထားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အတူ တာဝန္က်တာက 'တရုတ္မ' လို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚၾကတဲ့ ယဥ္ေထြး။ သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို သြားအိပ္ဖို႔ သူေစာင့္ထားမယ္ခ်ည္း ေျပာေနတယ္။ ေသနတ္က ႏွစ္ေယာက္ တလက္တည္း။ က်ေနာ္လည္း ေအးတာနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ မနက္ ၄-နာရီေလာက္ၾကေတာ့ အသင့္ (stand to)။ အားလံုး ႏိုးေနၾကၿပီ။ ႏွင္းသိပ္မကြဲေသးတဲ့ အေျခအေနမွာ လက္နက္ငယ္သံ၊ လက္နက္ႀကီးသံ အခ်ဳိ႔ ၾကားေနရတယ္။ စစ္ပြဲဆိုလို႔ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ပထမဆံုး အေတြ႔အၾကံဳပါပဲ။ နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ေနတယ္။ ေဘးနာက တရုတ္မယဥ္ေထြးကိုၾကည့္ေတာ့ သူကေတာ့ ခပ္ေအး ေအးပါပဲ။ ယဥ္ေထြးက ငယ္ေသးတယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက ေတာခိုလာသူ၊ စကားနည္းၿပီး၊ သူလုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေနတတ္တဲ့ ခပ္ေအးေအးရဲေဘာ္မ်ဳိးပါပဲ။
မနက္ နည္းနည္းလင္းလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေအာက္ဖက္ ဂ်ပန္ေရတြင္း ေက်းရြာေရွ႔ဖက္လမ္းေပၚမွာ စစ္ေၾကာင္းတခု ေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြလည္း အတူပါလာတာ ျမင္ေနရတယ္။ စကားေျပာစက္နဲ႔ ေမးတယ္။ ပစ္ရမလား… "မပစ္နဲ႔… အဲဒါ ကိုယ့္စစ္ေၾကာင္း" အဲသလိုမ်ဳိး မြန္တပ္ဖက္က သတင္းျပန္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၾကည့္ေနလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ " မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္း … ပစ္" လို႔ ေျပာတယ္။ လြန္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္း ေျပာင္းရွည္နဲ႔ ပစ္တယ္။ သူက သာမန္ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္းထက္နည္းနည္း ပိုေျပးၿပီး (ပို႔ယမ္း) အေပၚမူတည္လို႔ ေဝးေဝးေရာက္တယ္။ ပထမတလံုး ထြက္သြားေတာ့ နည္းနည္း အားတက္သြားတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္နားက်မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကို အကဲၾကည့္ (OP) ေပးမယ့္ သူလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ုပ္ဖက္ကို ၈၁-မမ စိန္ေျပာင္းႀကီး က်သံေတြ ၾကားရတယ္။ ေၾကးလင္ပန္းကြဲႀကီး ထုလိုက္တဲ့ အသံမ်ဳိးနဲ႔တူတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ကိုေတာ့ ဘာမွ မလာဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရွိတာ မသိလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အေရးပါတဲ့ ေနရာမဟုတ္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
၈၁-မမ ေမာ္တာ ၈-လံုးလည္း က်ၿပီးေရာ၊ စက္လာတယ္။ "မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ က်သြားၿပီ၊ ထြက္ေတာ့" တဲ့။ ဒီေနရာမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ရဲေဘာ္ေတြ ေရွ႔တန္းမွာကတည္းက နားလည္မႈအခ်ဳိ႔ လြဲၾက တာ ရွိတယ္။ မြန္ေတြက ေနာက္ဆုတ္ဆိုရင္၊ မြန္ဘာသာနဲ႔ 'တက္… တက္' လို႔ ေအာ္တယ္။ အဓိပၸါယ္က "ထြက္ေတာ့၊ ထြက္ေတာ့" ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက တက္…တက္ဆိုေတာ့ ေရွ႔ကို တက္ခိုင္းတယ္ ထင္ၾကတာ။ အခုမွာ ေနပြင့္ ကာစ မနက္ခပ္ေစာေစာပဲ ရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္က်သြားၿပီ။ ထြက္ေတာ့ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ကားလမ္းတဖက္ကိုကူး၊ တဖက္ျခမ္းက ထံုးေက်ာက္ေတာင္ေပၚ တက္ၾကတယ္။ အေပၚတဝက္ေလာက္မွာ လိႈဏ္လိုမ်ဳိး နားေနရာ ေနရာေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆုတ္ၾကတုန္း ၈၁-မမ ေမာ္တာသီး တခ်ိဳ႔က်တယ္။ အထိအခိုက္ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး။
ေျပာရရင္ေတာ့ စစ္ဆင္ေရးစီမံမႈ အေတာ္အားနည္းတယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အားနည္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ စစ္ ကစားတာမ်ဳိး မရွိသေလာက္ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက အင္အား၊ သင္တန္းေက်ာင္းဆင္း အင္အားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ၊ ေကအဲန္ယူ ဒီထက္အဆက္အစပ္ ရွိရွိေပါင္းရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး စစ္ကစားႏိုင္မယ္လို႔ က်ေနာ္ သိ သေလာက္ ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အခုေတာ့ မစရေသးဘူး။ ၈၁-သီး ၈ လံုးက်တာနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္ က်သြားၿပီဆိုေတာ့ သိပ္မခံစားႏိုင္ဘူး။ အမွန္ကေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ ဗဟိုက စစ္ေရးအရ ေနရာေကာင္း မဟုတ္ဘူး။ လွ်ဳိ-ခ်ိဳင့္ထဲမွာ… ခုခံစစ္ဆင္ဖို႔ ေနရာေကာင္းလည္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚက လွ်ဳိထဲမွာ တေန႔လံုးေနၾကတယ္။ စားစရာကေတာ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ငါးေသတၱာေတြ ရွိေနတယ္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ စစ္ေကာ္မရွင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴးေဟာင္း ႏိုင္ပန္းသာကေတာ့ သူ႔စာအုပ္ (မြန္ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ သမိုင္းအေတြ႔အၾကံဳ၊ ဒု-ႀကိမ္၊ ၂၀၁၄ ဇန္၊ အေရွ႔ၾကယ္စာေပ၊ စာ-၂၇၃-၂၇၇) မွာ ဒီလိုသံုးသပ္ထားတာ ဖတ္ရတယ္။ ဘုရားသံုးဆူကို ထိုးစစ္ဆင္မွာကို သူတို႔ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းထားၾကတယ္။ ထိုင္ဝမ္အကူအညီ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္သြယ္မႈေတြ ရေနတာ၊ ထိုင္းသစ္ကုန္သည္တို႔ သစ္ထုတ္လုပ္ရာ အစိတ္အပိုင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘုရားသံုးဆူက ထိန္းခ်ဳပ္ေနတာေၾကာင့္ ထိုးစစ္လာမယ္လို႔ မွန္းထားၾကတယ္။ တပ္ရင္း ခလရ (၁၀၆) က ျပင္ဆင္ေနတာလည္း သူတို႔ သတင္းရထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ဦးစီး တာဝန္ခံေတြ ခံစစ္ျပင္ဖို႔ ပ်က္ကြက္တယ္လို႔ ႏိုင္ပန္းသာက စြပ္စြဲတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း (၁၀၁) (၁၀၂) အင္အားေတြကို ေသခ်ာစုစည္း အသံုးမခ်ႏိုင္ဘူး။ တဖက္က တာဝန္အတိအက် ယူထားတဲ့ ေကအဲန္ယူကလည္း တိုက္ပြဲျဖစ္တာနဲ႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္.. စသည္ျဖင့္ ေဝဖန္ထား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ရႈံးရတဲ့ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ (၁) မြန္-ကရင္ ပဋိပကၡကို အကြက္က်က် အသံုးခ်သြားျခင္း (၂) မြန္ျပည္သူတို႔ မြန္တပ္ကို ေထာက္ခံမႈအားနည္းျခင္း.. လို႔ သူက သံုးသပ္ပါတယ္။
ထိုးစစ္မလာမီကတည္းက ျပင္ဆင္မႈအေနနဲ႔ 'ဗဟိုစခန္းသစ္' ကို ေရးေခ်ာင္းဖ်ားဖက္ကို ေရႊ႔ထားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းမ်ား မဆံုးရႈံးခဲ့၊ စစ္ေရးအေနနဲ႔ စစ္ေရးတာဝန္ခံေတြကို လႊဲအပ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ဆုတ္ရာမွာ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ျဖတ္ၿပီး ဆုတ္ရလို႔ မလိုအပ္တဲ့ ေငြသိန္းခ်ီကုန္က်ရမႈ၊ စစ္လက္နက္ ခဲယမ္းမ်ား ဆံုးရႈံးရမႈ ေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ သူ႔စာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပထားခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာက္ေတာင္ေပၚက လွ်ဳိထဲမွာ ဆရာဘရဲ႔ အညိဳအညင္က စပါေတာ့တယ္။ သူမိန္႔ခြန္းေတြ တရစပ္လႊတ္ပါတယ္။ အခု အခ်ိန္က စၿပီး သူထိန္းခ်ဳပ္မယ္၊ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး သြားတိုက္မယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေမ့လိုက္ေတာ့။ သူ႔ဦးေဆာင္မႈ ကိုနာခံ… စသည္ျဖင့္ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾသဝါဒေတြ လႊတ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ျပႆနာတက္ၾကပါတယ္။ လူ (၆၀) ေလာက္မွာ လက္နက္ရွိသူ အင္အားကလည္း တဝက္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ညေနေစာင္းလာေတာ့ လက္နက္မရွိတဲ့ က်န္တဲ့ အင္အားစုေတြ ခုေနရာကခြာမယ္။ စံခလယ္ (Songkhlia) ေက်းရြာမွာရွိေနတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းကို သြားပူးေပါင္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ က်န္ လက္နက္ရွိတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ခဏေနခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္မွ ျပန္ပူးေပါင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဆရာဘကေတာ့ အရိႈက္ထိုးခံရသလိုပဲ၊ ျမည္တြန္ေတာက္တီးၿပီး 'သြားၾက… ငေၾကာက္ေတြ၊ ေ-ာက္ သံုးမက်တဲ့ေကာင္ေတြ' ဒီလို ေရရြတ္ၿပီး၊ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ သူ႔ PDF ရဲေဘာ္ေတြထက္၊ က်ေနာ္တို႔ ABSDF လက္နက္ကိုင္က မ်ားေနလို႔သာ သူမလြန္ဆန္ႏိုင္တာပါ။ သို႔မဟုတ္ရင္ စစ္ေျမျပင္စြန္႔ခြာမႈ… စသျဖင့္ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ လုပ္ ေနပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း 'ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္ မဟုတ္ဘူး' ဆိုၿပီ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ ၃၀ ေလာက္ ကားလမ္းႀကီးအတိုင္း စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ ယာယီမီးေဘးဒုကၡသည္ စခန္းလို ရြက္ဖ်င္မိုး ယာယီတဲေတြမွာ တလေလာက္ ေနထိုင္ၾကရပါတယ္။ ဒီကာလမွာပဲ ဦးျမင့္လိႈင္က ထိုင္းရဲေတြနဲ႔ ျပႆနာတက္ၿပီး၊ ဘန္ေကာက္ကို ထြက္သြားခဲ့ရပါတယ္။
အေစာပိုင္းက မြန္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းစစ္ထြက္သြားၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ မြန္ရဲေဘာ္ ၄၀ ေလာက္က ေဖေဖၚ ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ညမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုနား ကပ္ထားၾကပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့နယ္ေျမ ျဖစ္တာေၾကာင့္ လည္း အခက္အခဲမရွိပါ။ အရုဏ္လင္းလာေတာ့ ဌာနခ်ဳပ္ထဲ တိုက္ခိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ကိုမင္းေဇာ္တို႔၊ အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြ အပါအဝင္ပါ။ အစိုးရစစ္တပ္က အေတာ္အထိနာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ကေတာ့ ၇၉-မမ က်ည္စ ထိတာေလာက္သာ ဒဏ္ရာ တေယာက္-ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားသံုးဆူကို ျပန္ရဖို႔ မတိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အစိုးရစစ္တပ္ေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွည္ေပမယ့္၊ ျမန္မာျပည္ဖက္ကေန ရိကၡာပို႔စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ထိုင္းဖက္က သစ္ကုန္သည္ႀကီး 'စီယာဟု'က ျမန္မာစစ္တပ္ေတြ အတြက္ ထိုင္းဖက္ကေန ရိကၡာေထာက္ပံ့ေပးတာေတြ လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ဳိ႔မြန္တပ္မွဴးေတြကေတာ့ ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ "သူတို႔က ေတာမွာလာေနေတာ့ ငါတို႔က ၿမိဳ႔ယူၾကမယ္" ဆိုပါတယ္။ "ၿမိဳ႔ယူၾကမယ္" ဆိုတာက ေတာ့ ၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲသေဘာမ်ဳိး လုပ္ၾကမွာပါ။ ၿမိဳ႔ကိုသိမ္းပိုက္မယ္လို႔ ဆိုၾကတာပါ။ စစ္ေရးလွ်ဳိ႔ဝွက္ခ်က္ဆိုေပမယ့္ ေရးၿမိဳ႔ ကို ျပန္သြားၿပီး တိုက္ခိုက္မယ္ဆိုတာ ကုန္သည္ေရာ၊ အရပ္သားေရာ၊ လူတိုင္းကပါ သိေနၾကပါၿပီ။
 ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၃)
===============
စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ တလေလာက္ေနၿပီးေတာ့ နယ္စပ္ရဲ႔ အျခားတဖက္ျခမ္း 'ကလိန္ကန္စခန္း' ကို ေျပာင္းေရႊ႔ အေျခခ်ၾက ရတယ္။ စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနၾကရတုန္းက ယာယီပဲ။ မီးေဘးဒုကၡသည္ေတြလို ယာယီဖ်င္တဲေတြနဲ႔ မလံုမျခံဳ ေနၾကရတယ္။ ဘုရားသံုးဆူေဒသက ထြက္ေျပးလာတဲ့ မြန္-ကရင္ဒုကၡသည္ ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိမယ္။ ဘုရားသံုးဆူကို ထိုးစစ္ မလာခင္နဲ႔ အဲသည္စခန္းမွာေနတုန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ABSDF အဖြဲ႔ဝင္အေတာ္မ်ားမ်ား ဘန္ေကာက္ကို တက္သြား ၾကတယ္။ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုး (UNHCR) မွာ ႏိုင္ငံေရး နဲ႔ အျခားစိုးရိမ္ဖြယ္အေၾကာင္းမ်ားရွိရင္ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ကလည္း မက္စရာ အေၾကာင္းရွိ တယ္။ စခန္းမွာ ငွက္ဖ်ားဖ်ား၊ ငတ္မြတ္၊ အေနအစားဆင္းရဲတဲ့ ဘဝမ်ဳိးထက္စာရင္ ဘန္ေကာက္လိုၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုေပမယ့္ သက္သက္သာသာ ေနႏိုင္တယ္။ UNHCR က တလကို ဘတ္ ၃,၀၀၀ ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။ (အဲသည္ အခ်ိန္က USD တစ္ေဒၚလာက ၂၅ ဘတ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။) လူရွိေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ေအာင္ UN ရံုးေလးမွာ တလ တခါ လက္မွတ္ထိုးၾကရတယ္။ လကုန္ရင္ ATM ဘဏ္ကဒ္ျပားထဲကို ထည့္ေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ ေရာက္လာမယ္။ စုေပါင္းအိမ္ငွားေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ လံုေလာက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ကုလသမဂၢ အသိအမွတ္ျပဳ ဒုကၡသည္ကဒ္ျပားက လည္း ထိုင္းရဲေတြရန္က တစံုတရာ လံုျခံဳမႈေပးႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း တတိယႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ဖို႔ လည္း အခြင့္အလမ္း ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ဒုကၡသည္ ခံယူေရး-မခံယူေရးကိစၥက စခန္း ေတြအတြက္ အေရးတႀကီး စဥ္းစားရတဲ့ မူဝါဒ တခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ခြဲ (၂) က ဒုကၡသည္ ခံယူေရးမူကို ဆန္႔က်င္တယ္။ 'ဒါဟာ ေတာ္လွန္ေရးမဆန္ဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရးကို ေဖာက္ျပန္ရာက်တယ္' လို႔ က်ေနာ္တို႔ အစုက ခံယူတယ္။ တလတခါ ၿမိဳ႔တက္လက္မွတ္ထိုးလိုက္၊ စခန္း ျပန္လာလိုက္ဆိုတာ လက္ေတြ႔မက်ဘူး။ အဲဒါအျပင္ ဒီလိုခြင့္ျပဳထားရင္ စခန္းမွာ ရဲေဘာ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲရမွာ ခက္ခဲတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဦးခ်င္းဆႏၵအရ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္ခ်င္ ရင္ေတာ့ သြားေပါ့။ တားျမစ္လို႔ေတာ့ မရႏိုင္ဘူး။ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကေတာ့ ဒုကၡသည္မူဝါဒအေပၚမွာ လိုက္လိုက္ ေလ်ာေလ်ာ ရွိတယ္။ ဒါကလည္း သူတို႔ စဥ္းစားခ်က္နဲ႔ သူတို႔ေပါ့။ တပ္ရင္း (၁၀၁) ကလည္း က်ေနာ္တို႔လိုပဲ ဒုကၡသည္ ကိစၥကို စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။ ေကအဲန္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ေဒသက ABSDF တပ္ရင္းေတြကေတာ့ ဘန္ေကာက္တက္ဖို႔ အလားအလာနည္းတယ္။ ခရီးေဝးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ ျပႆနာသိပ္ၿပီး ရိုက္ခတ္မႈ မရွိလွဘူး။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေအာက္က မြန္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြမွာလည္း အဲသလို ဒုကၡသည္ေထာက္ပံ့ေၾကး ယူမယ္-မယူဘူး ျပႆနာရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။
ဘုရားသံုးဆူ ေဒသမွာ နယ္စပ္က ေကြ႔ဝိုက္သြားတယ္။ ၾကားထဲမွာ ထိုင္းက စံခရပူရီ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ကေလးရွိတယ္။ ၿမိဳ႔ ကေလးကေတာ့ ကရင္-မြန္လူမ်ဳိးေတြ အမ်ားစုေနထိုင္ၾကၿပီး၊ ထိုင္းကေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ အပါအဝင္၊ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ဝန္းက်င္ ေလာက္ပဲရွိလိမ့္မယ္။ ဘုရားသံုးဆူနဲ႔ စံခလပူရီၿမိဳ႔က ကီလိုမီတာ ၂၀ ေလာက္ ေဝးတယ္။ ေျမနီလမ္း ကားလမ္းေပါက္တယ္။ (အခုေတာ့ ကတၱရာလမ္းက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ)။ စံခလပူရီကေန အျခား နယ္စပ္တဖက္ကို ဘီးခီးေခ်ာင္းအတိုင္း ေလွစီးခရီးသြားရင္ ၃-နာရီေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္တို႔ ကလိန္ကန္စခန္းရွိတယ္။ ဒါလည္း မြန္ဒုကၡ သည္ရြာႀကီးပဲ။ နယ္စပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေတာထူၿပီး တနာရီအၾကာ ခရီးေလာက္ရွိမယ္။ အဲသည္မွာ မြန္ဗဟိုစခန္း အသစ္လုပ္ထားတဲ့ေနရာ၊ "လွပဒပ္" စခန္း ရွိတယ္။ ေတာလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ရင္ တနသၤာရီ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္း ႀကီး ျဖတ္ရမယ္။ ၿပီးရင္ တနသၤာရီတိုင္းနဲ႔ မြန္ျပည္နယ္အစပ္ေဒသေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဆင္းသြားရင္ ေရးၿမိဳ႔ ေတာင္ဖက္ ေဒသ ေတြကို ေရာက္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္းခ်ဖို႔ေတာ့ ရြာေနာက္ေက်ာဖက္က စမ္းေခ်ာင္းေလးျဖတ္စီးေနတဲ့ ေတာင္ၾကားလွ်ဳိေနရာကေလးတခုကို ေပးထားတယ္။ ကလိန္းကန္းစခန္းကေန ေခ်ာင္းေအာက္ဖက္ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ေနရာမွာ ဗိုလ္မွဴးႏိုင္ကားေရာ့ ဦးေဆာင္တဲ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ရင္း (၃၃၃) တပ္ရင္းစခန္း (ပနန္းေထာ္ေက်းရြာ) ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ တပ္ရင္း (၁၀၁)၊ တပ္ရင္း (၁၀၂)၊ က်ေနာ္တို႔ (၁၀၁-ခြဲ ၂) သံုးအုပ္ေပါင္းၿပီး၊ အုပ္စုလိုက္ စခန္းခ်ေနၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ လိုအပ္ခ်က္အရ နယ္ေျမပံုစံ စုဖြဲ႔မႈ ျပန္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ က်ေနာ္က ဘုရားသံုးဆူေဒသ ႏိုင္ငံေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။ ဒု-ႏိုင္ငံေရးမွဴး အျဖစ္ ၁၀၂ က [အမည္မမွတ္မိ] တာဝန္ယူတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) စခန္း ဥကၠ႒ ကိုသီရိညြန္႔က ဒုတိယအႀကိမ္ မင္းသမီးစခန္းညီလာခံ (၁၉၈၉ ႏိုဝင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာ) အၿပီးမွာ ဗဟိုေကာ္မီတီမွာ အတြင္းေရးမွဴး (၁) တာဝန္ျဖစ္သြားတယ္။ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ဆရာေက်ာ္တင့္က တာဝန္ယူ တယ္။ သူက စစ္တပ္ကအၿငိမ္းစားၿပီး သူ႔ရြာမွာ နားေနခဲ့တဲ့၊ တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳမ်ားတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းေတြ လုပ္တုန္းကလည္း သူက ဦးေဆာင္သင္တန္းေပးတဲ့အထဲ ပါတယ္။ တပ္ေရးအျဖစ္ ကိုတိုးႀကီး (၁၀၂) က တာဝန္ယူတယ္။ တပ္ေထာက္တာဝန္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး၊ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုရဲမြန္ တို႔က တာဝန္ယူၾကတယ္။ ျပင္ပဆက္ဆံေရးရံုး၊ ေထာက္ပံ့ေရးရံုးအျဖစ္ စံခပူရီမွာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကေလးတလံုးငွားထား ၾကတယ္။
လက္နက္ရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြကေတာ့ ဘုရားသံုးဆူအက်မွာပဲ ေရွ႔တန္းကို အျခားလမ္းေၾကာင္းက ဆင္းသြားၾက တယ္။ အခ်ဳိ႔ကလည္း ေရွ႔တန္းဆင္းဖို႔ ျပင္ၿပီးေစာင့္ေနၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေရးၿမိဳ႔ကို စစ္ဆင္ေရး သြားတိုက္ ၾကမယ္ဆိုတာ တစံုတရာ သိၿပီး ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုကိုေလးဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ဖြဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ ဆီက ကိုဝင္းႏိုင္ဦး၊ ကိုမင္းလြင္တို႔ အပါအဝင္ အခ်ဳိ႔တပ္ေတြက ဘုရားသံုးဆူက်ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အရင္ ေရွ႔တန္းဆင္း ေနၾက ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးၿမိဳ႔နယ္ထဲက ေတာင္ေပါက္ ၂၄ ရြာဖက္ကို ဆင္းသြားၾကတယ္။ မြန္-ကရင္ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒသေတြပဲ။ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ဦးနႏၵ၊ ကိုတင္စိုးေမာင္ သူ႔တပ္ေတြနဲ႔ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုကိုဦး၊ ကိုေအးမင္း၊ ကိုဘတိုးတို႔ အုပ္စုေတြက ေရးေတာင္ပိုင္းေဒသဘက္ကို စစ္ေၾကာင္းဆင္းၾကတယ္။ အခု ေခါဇာၿမိဳ႔၊ ကဗ်ာဝကမ္းေျခ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒသေတြပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္လို႔ ႏိုင္ပန္းသာက သူ႔စာအုပ္မွာ ေရး ထားခဲ့တယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလထဲမွာပဲ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ ႏိုင္တင္ေအာင္၊ ထိုင္ဝမ္ အဆက္အသြယ္ မစၥတာယပ္ (Mr. Yap)၊ ဦးဇင္းဝိဇ်ာန္၊ ဦးဥတၱမတို႔ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး လွ်ဳိ႔ဝွက္ ေဆြးေႏြးပြဲတခုလုပ္တယ္။ ဦးဇင္းဝိဇ်ာန္က မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး မြန္ဆရာဝန္ႀကီး တဦး ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္စုအက္ကို သမၼတ၊ ႏိုင္တင္ေအာင္ကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ မစၥတာယပ္ကို ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးထားၿပီး မြန္အစိုးရအဖြဲ႔ တခု ဖြဲ႔ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မစၥတာယပ္ကိုယ္တိုင္က ဒီအေၾကာင္းေတြကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီဆီကို တိုင္ၾကားခဲ့တယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တြဲဖက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ကေတာ့ ဒီႀကိဳးပမ္းမႈက ေအာက္ေျခထုအေပၚ သက္ေရာက္မႈမရွိခဲ့ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဂယက္ထမႈလည္း နည္းပါတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ (ႏိုင္ပန္းသာ၊ စာ- ၂၇၆-၂၇၇)
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ဒု-စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က ေရးၿမိဳ႔ကိုတိုက္ဖို႔ စစ္ျပင္ဆင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒါကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟို အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔က သိၿပီးေတာ့ တားျမစ္တယ္၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ ဥကၠ႒ကိုယ္တိုင္က တားျမစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရးၿမိဳ႔ကို တိုက္ဖို႔ စစ္ဆင္ေရးျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၄)
=========
ဘုရားသံုးဆူရြာက ျပန္လည္စည္ကားစျပဳေနခ်ိန္မွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေတာ့ ကုန္သည္လမ္းေတြ ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။ သိမ္း လိုက္တဲ့ အစိုးရစစ္ေၾကာင္းကိုယ္တိုင္က လမ္းေတြေသခ်ာ ျပန္မဖြင့္ႏိုင္ေသးဘူး။ ထိုင္းသစ္ကုန္သည္ႀကီး 'စီယာဟု' ေပးတဲ့ရိကၡာနဲ႔ ရွင္သန္ေနရတယ္။ တခါတေလ စံခရပူရီေစ်းမွာ ျမန္မာစစ္တပ္အတြက္ စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သားေတြ ရိကၡာ လာဝယ္တာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္စစ္ေမာင္အျပန္ကားကို ေကအဲန္ယူက ေခ်ာင္းပစ္တယ္။ RPG ဒံုးနဲ႔ ထုတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကံေကာင္းသြားတယ္။ သူစီးရမယ့္ကားမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးကို ေရွ႔ကေပးစီးၿပီး၊ သူက ေနာက္က ကားမွာထိုင္လိုက္တဲ့အတြက္ ကံသီၿပီး လြတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္း မဖြင့္ႏိုင္ေသး ေတာ့ ကုန္သည္ေတြက ေသာင္တင္ၿပီး၊ ျပန္ဖို႔ေစာင့္ေနရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေရးကိုထိုးစစ္ျပန္လုပ္ဖို႔ မြန္စစ္ေၾကာင္းေတြ ဆင္းေတာ့ ကုန္သည္ေတြပါ တအံုတမႀကီး လိုက္ပါလာခဲ့တယ္။ ေရးၿမိဳ႔ တိုက္ဖို႔ စစ္ဆင္ေရးကို က်ေနာ္တို႔ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ညိႇႏိႈင္းတိုင္ပင္တာ မရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႔ေတြက မြန္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔အတူ စစ္ေၾကာင္းဆင္းတာ လိုက္ပါသြားၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္ဆင္ေရး ဘယ္ေလာက္ စနစ္မက်ပံုကို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြဆီက ျပန္ၾကားၾကရတယ္။ ဆင္းသြားတဲ့တပ္ေတြက ေအာက္ေျခၿမိဳ႔နားကပ္တဲ့အခါ သတင္းမေပါက္ေအာင္ ကုန္သည္ေတြကို သစၥာေရတိုက္၊ သစၥာဆိုခိုင္းၾကတယ္။ မြန္တပ္ေတြမွာ ဓေလ့တခုရွိတယ္။ ခင္လြန္းၾကၿပီဆိုရင္ က်ည္ဆံ၊ ဓားေတြကို ေရပံုးထဲထည့္ ေရထည့္၊ သစၥာေရေသာက္ မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို႔၊ သစၥာမေဖာက္ၾကဖို႔ သစၥာဆို မိတ္ေဆြဖြဲ႔ေလ့ ရွိၾကတယ္။ ABSDF အခ်ဳိ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ မြန္တပ္မွဴးေတြ အဲသလုိ သစၥာဆိုမိတ္ေဆြဖြဲ႔တာ လည္း ရွိခဲ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့ က်ည္ဆံ၊ ဓားေတြကို ေရပံုးထဲထည့္၊ သစၥာေရတိုက္ၿပီး ကုန္သည္ေတြကို သတင္း မေပါက္ၾကားေစဖို႔ ကတိျပဳေစၾကတယ္ဆိုတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ မြန္တပ္မွဴးအခ်ဳိ႔က ေရးၿမိဳ႔ထဲမွာရွိတဲ့ သူတို႔ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းေတြကို အႏၱရာယ္ကေန ေရွာင္ေနၾကဖို႔ သတိေပးစာေတြ မွာၾကားၾကတယ္လည္း ဆိုတယ္။
မြန္တပ္မွဴးေတြကို သူတို႔တာဝန္နဲ႔ ပူးတြဲၿပီး တပ္ခြဲအေရႊ၊ တပ္ခြဲအလႊိန္း၊ တပ္ခြဲထာဝရ စသည္ျဖင့္ ေခၚၾကတယ္။ သေဘာ ကေတာ့ တပ္ခြဲတခုကို ကိုင္တဲ့ ႏိုင္အေရႊ၊ ႏိုင္အလႊိန္း … စသည္ျဖင့္ သိသာေအာင္ ေခၚၾကတာပါ။ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြက အခ်ဳိ႔က တပ္ခြဲထာဝရနဲ႔ ပူးတြဲရတယ္။ တပ္ခြဲအေရႊ၊ တပ္ခြဲအလႊိန္း၊ ၁၁၁ တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးျမင့္ေဆြ၊ ဒု-ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴး ေက်ာ္စိုး.. စသည္တို႔နဲ႔လည္း အလ်င္းသင့္သလို စစ္ေၾကာင္း ပူးတြဲေလွ်ာက္ၾကရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ ေရးၿမိဳ႔ ကို စစ္ဆင္ေရး တိုက္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ မြန္-ေက်ာင္းသား ပူးေပါင္း အင္အား ၃၀၀ ခန္႔ရွိမယ္။ မနက္အာရံုတက္မွာ သတ္မွတ္ေနရာ ေရာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၾကေပမယ့္ အခ်ဳိ႔တပ္ေတြက သတ္မွတ္ေနရာ မေရာက္ဘူး။ ပ်က္ကြက္တယ္။ သတင္းေပါက္ၾကားေတာ့ ေရးၿမိဳ႔ပင္လယ္နားမွာ ေရတပ္သေဘၤာ ၂ စင္း အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားတယ္။ တိုက္ေလယာဥ္ေတြလည္း အသင့္လုပ္ျပင္ဆင္ထားတယ္။ အစိုးရ စစ္တပ္ေတြက ေရးၿမိဳ႔ ထဲမွာ အိမ္ေတြေအာက္မွာ ကတုတ္က်င္းေတြတူးၿပီး ေနရာယူထားၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲအရင္ ကၽြံဝင္သြားတဲ့ တပ္ခြဲ တခုက လံုးဝပိတ္မိၿပီး လက္နက္ခ်လိုက္ရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အကယ္၍ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္မယ္ဆိုရင္လည္း အိမ္ေအာက္ေတြမွာ ေနရာယူထားတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္ရမယ္။ အရပ္သား အထိအခိုက္ မ်ားမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူ (၄၀) ေလာက္ တပ္ခြဲတခြဲက လက္နက္ခ် အရွင္မိခံလိုက္ၾကရတယ္။ ABSDF က ရဲေဘာ္ ၅ ေယာက္က ၿမိဳ႔ခံေတြဆိုၿပီး၊ အဲဒီ တပ္ခြဲနဲ႔အတူ ပါသြားၾကေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း အရွင္မိတယ္။ အရွင္မိတဲ့ ရဲေဘာ္အားလံုး ႀကိဳးတုတ္ၿပီး၊ ၿမိဳ႔လည္မွာပဲ ရိုက္သတ္ခံလိုက္ၾကရတယ္။ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ မြန္တပ္ေတြက ရဲစခန္းတခု၊ စခန္းတခု၊ တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္တို႔ကို တၿပိဳင္ နက္တိုက္ခိုက္တယ္။ တိုက္ပြဲအၿပီး သူပုန္ အေလာင္း ၄၃ ေလာင္းရတယ္။ အစိုးရစစ္သား ၄ ဦး ေသဆံုးတယ္၊ အျခား ၁၄ ဦး ဒဏ္ရာရတယ္လို႔ အစိုးရသတင္းကို ကိုးကားၿပီး ဘီဘီစီသတင္းဌာနက ျပန္ေဖာ္ျပတယ္။ (BBC quotes Rangoon Radio, 03/27/90).
က်ဆံုးသြားတဲ့ ABSDF ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ ကိုေရြဘပါတယ္။ သူက ေရးၿမဳိ႔အေျခစိုက္ (ခလရ) ၆၁ က ထြက္လာခဲ့တာ။ စစ္တပ္ထဲက ဖိႏွိပ္မႈေတြကို မေက်နပ္လို႔ထြက္လာတာ။ တပ္ၾကပ္အဆင့္။ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ စစ္သင္တန္းေတြပို႔ခ် တဲ့ေနရာမွာ သူတို႔ပါခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့ သူက ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၁) က၊ ေနာက္ေတာ့ (၁၀၂) က စစ္သင္တန္းပို႔ခ် ဖို႔ လူလိုလို႔ ေျပာင္းေပးခဲ့တာ ။ "သူက ေရးၿမိဳ႔ထဲက တပ္ေတြအေနအထားကို သိေတာ့၊ ေရးၿမိဳ႔ကို ဝင္စီးဖို ့လုပ္တဲ့အခါ တပ္စု တစ္စုကို ေခါင္းေဆာင္ဖို ့ တာဝန္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလို တာဝန္ေပးခံရတဲ့အခါမွာ သူက တစ္ခု ေမတၱာရပ္ခံတယ္ တဲ့။ ေရးၿမဳိ႔ ထဲမွာ မသန္မစြမ္း စစ္သည္ေတြ စုထားတဲ့ေနရာ တေနရာ ရွိတယ္။ အကယ္၍ ေရးကို ဝင္သိမ္းပိုက္လို႔ ရတဲ့အခါ အဲဒီ မသန္မစြမ္း စစ္သားေတြကိုေတာ့ သူ မပစ္ပါရေစနဲ႔လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါဟာ အေျခအေနရ ရပ္တည္မႈ မတူေတာ့ေပမယ့္ သူဟာ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ တပ္မေတာ္သားေတြ အေပၚ စာနာေထာက္ထားတဲ့ စိတ္ထားရွိတယ္ဆိုတာကို ျပတာပဲ။ သူတို႔ ဟာ ရန္သူဘက္က ပိတ္ဆို႔တာ ခံလိုက္ရၿပီး အရွင္ ဖမ္းမိသြားတဲ့ ဆရာေရႊဘတို႔ တေတြဟာ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံ လိုက္ရတယ္လို႔ ၾကားသိခဲ့ရတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္က ဆရာေရႊဘ၊ ရဲေဘာ္တင္ထြန္း၊ ရဲေဘာ္ခန္႔ စိုး၊ တင့္လြင္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္ အပါအ၀င္ ၅ေယာက္ က်ဆံုးခဲ့ၿပီး၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ၃၈ ေယာက္ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္" လို႔ ကိုေဌးဝင္းက ေရးတိုက္ပြဲအေၾကာင္း ျပန္လည္ေမးျမန္းေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ေဖာ္ျပထားတယ္။ (ေဌးဝင္း၊ "စစ္သား သူပုန္ ကိုေရႊဘ"၊ ၂၀၁၇ ေအာက္တိုဘာ ၁၊ သံလြင္တိုင္းမ္ဂ်ာနယ္) ေရးၿမိဳ႔ထဲမွာ ၿမိဳ႔နယ္ဆရာဝန္ႀကီးက ဒီမို ကေရစီအေရးလိုလားတယ္။ အခု ဝင္လာတဲ့သူပုန္တပ္ဖြဲ႔ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါဝင္ေၾကာင္း သူသတင္းၾကား ထားေတာ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြ ေၾကာ္ၿပီး ႀကိဳဆိုဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးအၿပီး သူလည္း အဖမ္းခံ ရတယ္။ ျပန္လည္ဆုတ္လာတဲ့ စစ္ေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ကေန ေလတပ္က PC-7 တိုက္ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ လိုက္ပစ္ တယ္။ ေလေၾကာင္းက ပစ္တာ ပထမဦးဆံုး ခံၾကရတာပဲ။ သို႔ေပမယ့္ အထိအခိုက္ေတာ့ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီလို က်ေနာ္တို႔ရဲ ေဘာ္ေတြ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ သတင္းကို က်ေနာ္ကို မြန္ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးႏိုင္ကားေရာ့က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေခၚေျပာျပတယ္။
အဲသည္ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ သိပ္မရွိလွဘဲ၊ (အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ရွိၿပီး၊ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ဖက္ က က်ဆံုးတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္) ေရးၿမိဳ႔နယ္ ေျမာက္ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္းေဒသေတြမွာပဲ စည္းရံုးေရးသေဘာ စစ္ေၾကာင္း လွည့္ေနခဲ့တယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္က စစ္ေၾကာင္းႏိုင္ငံေရးမွဴးလည္းျဖစ္၊ တဖက္မွာ ေဆးမွဴးအျဖစ္နဲ႔ ေရွ႔တန္းကို ဆင္း သြားခဲ့တယ္။ အမွန္က စစ္ေၾကာင္းႏိုင္ငံေရးမွဴးသာ ဆိုတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ သိပ္ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တခါတရံ အစည္းအေဝးရွိတယ္။ အရင္က ဖြဲ႔စည္းပံုအတိုင္း (၁၀၁)၊ (၁၀၂)၊ ခြဲ (၂) စသည္ျဖင့္ အုပ္စုဖြဲ႔ လွည့္လည္သြား လာေနၾကတာပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း အရင္ကထက္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းပိုလို႔ ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ ေနာက္ေျပာင္က်ီဆယ္တာ ေတြ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တာေတြလည္း ပိုလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔တန္းဆင္းေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဆးဝါးေတြ သယ္ၾကရတယ္။ ေအာက္ရြာေတြမွာ ေဆးကုေပးႏိုင္ေအာင္ရယ္၊ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေပးႏိုင္ ေအာင္ရယ္ပဲ။
က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္မ်ဳိးသန္႔ (ယခု ကေနဒါ)၊ ရဲေဘာ္ျမင့္ေအာင္ (ဂုရု) (ပြင့္သစ္-ကလိန္ကန္ဆိုၿပီးလည္း စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြေရးတယ္၊ သူ႔အေဖ ဦးေအာင္ခင္ က ရန္ကုန္မွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၄၈၂၈ အမႈတြဲနဲ႔ ဖမ္းခံရတယ္။) ကိုမင္းေဇာ္ (ယခု ABSDF တပ္ရင္းမွဴး) တို႔ ပါၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေျမေအာက္ရဲေဘာ္ (ယူဂ်ီ) ႏွစ္ ေယာက္လည္း ပါလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ အမ်ားအားျဖင့္ လွည့္လည္က်က္စားတဲ့ ရြာေတြကေတာ့ ေရး ေတာင္ပိုင္းေဒသက ေခါဇာရြာ၊ ကဗ်ာဝ၊ ရင္းရဲ၊ ရင္းဒိန္း၊ ေရးၿမိဳ႔နဲ႔ ၄ မိုင္ေလာက္ပဲေဝးတဲ့ ဟန္ဂံရြာ .. စသည္ျဖင့္ ရွိတယ္။ လွည့္သြားလွည့္လာ၊ ဒီရြာေတြကို ျပန္ဆိုက္တယ္။ မြန္တပ္ေတြက ေခါဇာရြာကို စကားဝွက္နဲ႔ "ၿမိဳ႔ေတာ္" လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ရြာႀကီးပဲ။ "ေခါဇာအပ်ဳိ ေျပာစရာမလို" ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ ေခါဇာရြာသူေတြက ေခ်ာတယ္။ အခါႀကီး ရက္ႀကီး ပြဲလမ္းေတြရွိတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ လွလွပပ ဝတ္စားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ အပီငန္းဖို႔ ျဖစ္တာေပါ့။ ေခါဇာကေန မိနစ္အနည္းငယ္ေလွ်ာက္ရင္ ကဗ်ာဝတံငါရြာ ရွိတယ္။ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းရွိတယ္။ ပင္လယ္ စာ ေဖာေဖာသီသီ စားရႏိုင္တယ္။ က်န္တဲ့ရြာေတြမွာ ျခံေတြရွိၿပီး ဒူးရင္းသီး၊ နာနတ္သီး အသီးအႏွံလည္း ေဖာေဖာသီသီ စားရတယ္။ (အခုေတာ့ ေခါဇာၿမိဳ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကဗ်ာဝလည္း ပင္လယ္အပန္းေျဖဆိပ္ကမ္းလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးဆက္ေတြလို႔ ဆိုႏိုင္မယ္)။
ဒါေပမယ့္ ျပႆနာရွိတာက ရြာမွာ အိမ္သာဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ရွိတယ္။ မနက္ေဝလီေဝလင္းဆိုရင္ ရြာသား ရြာသူေတြ ရြာျပင္ထြက္ ေတာထိုင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တန္းစီ ၾကရတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေတာထိုင္။ ဒီကိစၥကေတာ့ ၿမိဳ႔ႀကီးသား ကိုရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အေတာ္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက ရြာမွာ 'အေမ'ေမြးၾကတယ္။ စည္းရံုးေရးအပိုင္ဆိုၿပီး မိသားစုသဖြယ္ တအိမ္၊ ႏွစ္အိမ္ရွိထားတတ္ၾကတယ္။ တပ္မွဴးေတြကေတာ့ "အိမ္ႀကီးႀကီး၊ ေရတြင္းနီးနီး၊ သမီးအပ်ဳိလည္း ရွိရမယ္" ဆိုတာမ်ဳိး အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းကို ရွာလို႔ စတည္းခ်တတ္ၾကတယ္။ အိမ္မွာစခန္းခ်ရင္ မွတ္စုစာအုပ္ကိုထုတ္၊ ဟိုေရးသည္ေရး အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္လည္း ေဆာင္တတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေဆးကုေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြဆိုေတာ့ စားေရး ေသာက္ေရး မခက္ခဲလွဘူး။ စားအိမ္ေပါတယ္။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္တို႔က တပ္ခြဲအလႊိန္းနဲ႔ တြဲရတာမ်ားတယ္။ သူက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသံက်ယ္က်ယ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ စိတ္လည္းေကာင္းတယ္။ ေရးေတာင္ပိုင္းေဒသက သူ႔ဇာတိ၊ သူက နည္းနည္းေတာ့ ဖြန္ေၾကာင္တယ္ ေျပာရမလား။ မိန္းမႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာဆို ေနရၿပီဆိုရင္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့။ ေဒသခင္တဲ့အေလ်ာက္ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ အကြဲအျပဲေတြမွာလည္း သူက ဒီေဒသကို အေျချပဳက်န္ေနခဲ့တဲ့ သမိုင္းေတြရွိတယ္။ (ေနာက္ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ အပစ္ရပ္သေဘာတူညီခ်က္ လက္မွတ္ထိုးေတာ့၊ ပါတီက ခြဲထြက္ ဓားျပျဖစ္သြားခဲ့တယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ဓားျပျဖစ္ေတာ့ လည္း ဒီခြင္ပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လက္နက္ခ်ၿပီး အခုေတာ့ ေရးၿမိဳ႔မွာ ေနတယ္လို႔ ဆိုတယ္)။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ထဲက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ကိုစိုးေလး (သူက မြန္လူမ်ဳိး၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ (ကြယ္လြန္) ႏိုင္ထင္နဲ႔လည္း တူေတာ္တယ္)၊ အသားမဲမဲနဲ႔ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ဦးနႏၵ (၁၀၁ စခန္းမွာ အလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မီတီဝင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္)။ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ကိုဝင္းမိုး၊ ေဆးမွဴးလုပ္တဲ့ ကိုဘတိုး၊ ေဆးတကၠသိုလ္-၁ ေက်ာင္းသား ကိုေအးမင္း၊ က်ေနာ္တို႔ခြဲ-၂ က ကိုေနမ်ဳိး၊ ကိုမင္းေဇာ္၊ ကိုေဇာ္ဝင္းလြင္ အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ေတြ ရွိၾကတယ္။ မြန္ရြာေတြမွာ ေအာက္ႏိႈက္ မိန္းမပိုးတဲ့ ဓေလ့ရွိတယ္။ သေဘာကေတာ့ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ အိမ္က အပ်ဳိမရွိရာကိုသြား၊ သူတို႔ အိမ္ေတြက ေျခတံ ရွည္ေတြ၊ ေအာက္မွာ ေခါင္းငံု႔ၿပီးျဖစ္ေစ၊ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ျဖစ္ေစ ဝင္သြားလို႔ရတယ္။ အပ်ဳိမအခန္းၾကမ္းျပင္မွာ အေပါက္ တခုရွိမယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ စကားေျပာၾကလို႔ရတယ္။ အဆင္ေျပရင္ လက္ကိုင္လို႔ရမယ္။ ဒီထက္အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ဆင္းလာမွာေပါ့။ ဒီလိုမိန္းမပိုး ေျပာဆိုၾကတာကိုလည္း မိဘေတြက ခြင့္ျပဳထားၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက ေအာက္ႏိႈက္ဖို႔ မစြမ္းၾကဘူး။ မြန္ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ညညဆိုရင္ သြားၿပီး ေအာက္ႏိႈက္ပိုးပန္းၾကတာေတြ ရွိတယ္။ ညႀကီးမင္းႀကီး မေျပာမဆို သြားေနလို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ကင္းေစာင့္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ နဲ႔လည္း မၾကာခဏဆိုသလို ျပႆနာ ျဖစ္ၾကရတယ္။
ဒါေပမယ့္ အပ်ဳိပိုးပန္းဖို႔၊ ငန္းဖို႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ လက္မေႏွးၾကဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရင္းရဲရြာကုိ ေရာက္ရင္ အပ်ဳိ ေခ်ာေခ်ာရွိတဲ့ အိမ္တအိမ္ကို ဝင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးကလည္း ျခံထြက္သီးႏွံေတြျဖစ္တဲ့ နာနတ္သီး၊ ဒူးရင္းသီး ခြဲေကၽြးေလ့ရွိေတာ့ အစားလည္းစားရ၊ ပိုးလည္းပိုးရေပါ့။ တရက္ေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး လာေခၚတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ေဆးမွဴးကိုဘတိုးကလည္း ခ်က္ခ်င္းထလိုက္သြားတယ္။ မိုးဥတု ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေနလို႔ ေကာင္ မေလးကလည္း အေႏြးထည္ပါးပါးေလး ဝတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုဘတိုးက အိမ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မေျပာ မဆို ေကာင္မေလး လက္ကိုဖမ္းဆြဲၿပီး၊ လက္ေကာက္ဝတ္က ေသြးခုန္ႏႈန္းကို တိုင္းလိုက္တယ္။ "မွန္း…. ဘယ္လိုအေျခ အေနရွိလဲေပါ့"။ ဟိုက အေျပာရခက္ေနတယ္။ ရွက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မေျပာမျဖစ္လို႔ ထုတ္ေျပာရတယ္။ ေန မေကာင္းတာက သူမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေဖ။ ျဖစ္တာက ဝမ္းေလွ်ာေနတာ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒီလို လြဲတာမ်ဳိးေလးလည္း ရွိခဲ့ ဖူးတာေပါ့။
ဒီလို အပ်ဳိငန္းၾကပံု ဇာတ္လမ္းေတြကို တပ္ရင္း (၁၀၂) က 'မာမီ' လို႔ နာမည္ေျပာင္ေခၚတဲ့ သီဟမင္းက စစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တုန္း တဟားဟားရယ္လို႔ အူနာရေအာင္ ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းေတြကို လက္ထိုးဇာတ္ ဖန္တီးေျပာတတ္တယ္။ သီဟမင္းေျပာဖူးတဲ့ ဟာတတခုက မွတ္မွတ္ရရ ရွိတယ္။ တခါက ရြာတခုမွာ အေမက သမီးျဖစ္သူကို လွမ္းေျပာတယ္။ "သမီးေရ… ကၽြဲေတြသိမ္း၊ ႏြားေတြ သိမ္း၊ မြန္တပ္လာတယ္"။ သူဆိုလိုတာက မြန္တပ္ေတြက ကၽြဲ၊ ႏြားေတြကို သိမ္းတာ၊ အခြန္ေကာက္တာေတြ ရွိတတ္တယ္ေပါ့။ "သမီးေရ… ထမီေတြရုပ္၊ အဝတ္စုတ္ေတြရုပ္… ဗမာစစ္တပ္လာတယ္"။ သူက ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေျပာတာ။ စစ္တပ္ စစ္ေၾကာင္းလာရင္ ထဘီစုတ္ေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူးေပါ့။ ခိုးဝွက္ၾကပံု ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တခါက်ေတာ့ အေမက သမီးကိုေျပာတယ္။ "သမီးေရ… လူသာလြတ္ေအာင္ေျပးေပေတာ့၊ ေက်ာင္းသားတပ္ လာတယ္"။ သူဆိုလိုခ်င္တာ… ဘယ္အပ်ဳိမွ မလြတ္ေစရဆိုတဲ့ အေမာင္ေက်ာင္းသားေတြပါပဲ။


ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၅)
========
က်ေနာ္တို႔ စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ရွိေနတုန္းပဲ ကိုေဇာ္ထြန္းကို ABSDF ဗဟိုက လွမ္းေခၚတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဝေဒသဖက္ကို ေဆးကုေပးဖို႔ မစ္ရွင္တခုမွာ လိုက္သြားဖို႔ပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးကလည္း ေတာင္ေပါက္ ၂၄-ရြာ စစ္ေၾကာင္းကေန၊ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ-၆ လမ္းက တဆင့္ ဗဟိုကို ေရာက္သြားတယ္။ သူလည္း ဝေဒသမွာ က်န္းမာ ေရး အကူအညီေပးဖို႔ မစ္ရွင္မွာ ပါသြားတယ္။ အဲဒီ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးစစ္ေၾကာင္းကပဲ ကိုပိန္ (ေခၚ) ေဇာ္လြင္စိုး (၁၀၂) (ယခု USA) နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္ေမႊးႀကိဳင္ (ခ) ကိုထြန္းခင္တို႔ကလည္း ဝေဒသမစ္ရွင္မွာ ပါသြားၾကတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၈၉ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ျဖစ္မယ္။
ဝတိုင္းရင္းသား တပ္ဖြဲ႔ေတြက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) ေခါင္းေဆာင္မႈကို ပုန္ကန္ၿပီး ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ သၾကၤန္အၿပီး ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ အာဏာသိမ္းလိုက္ၾကတယ္။ အရင္ ဗကပေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကိုေတာ့ တရုတ္ျပည္ဘက္ ပို႔လိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဝတပ္ဖြဲ႔ေတြက ဝျပည္ ေသြးစည္း ညီၫြတ္ေရးပါတီ (ဝသပ) UWSA ကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးက (ဝသပ) ဘာလုပ္မလဲ စိတ္ဝင္တစား နားစြင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔တိုက္ခိုက္ေရးအင္အားက ၂-ေသာင္းေက်ာ္၊ ျပည္သူ႔စစ္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေပါင္းရင္ အင္အား ၃ ေသာင္းေက်ာ္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ေကာင္းတဲ့တပ္ႀကီး။ အရင္ တရုတ္ျပည္ က ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ လက္နက္က်ည္ေတြကလည္း ဂိုေဒါင္ေတြနဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိး ေကာလာဟလေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (DAB) တပ္ေပါင္းစုကို လာဆက္သြယ္တယ္။ သူတို႔မွာ ယာယီ ဆန္အခက္အခဲ ရွိေနတယ္။ ကူညီပါ။ သူတို႔ ဆက္တိုက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္ဆိုတာမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ တဆင့္ျပန္ၾကား ရတယ္။ DAB တပ္ေပါင္းစုဖက္က မကူညီလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ (ဝသပ) တပ္ဖြဲ႔ေတြက စစ္အစိုးရနဲ႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၉ ရက္ေန႔မွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ABSDF (ဗဟို) ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဝေတာင္ပိုင္းေဒသ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ ABSDF ဖက္က ေဆးကုသေရး အကူအညီ၊ ပညာေရး (ေက်ာင္းဆရာ) အကူအညီ ေပးမယ္။ အလားတူပဲ ဝဖက္တက္မယ့္ အဖြဲ႔ ေတြနဲ႔အတူ ပေလာင္ေဒသမွာ ABSDF တပ္ရင္း (၅၀၁) ဖြဲ႔စည္းေရးအတြက္လည္း ပေလာင္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သေဘာ တူညီထားတဲ့ မစ္ရွင္လည္း ပါတယ္။ တပ္ရင္း (၅၀၁) ဖြဲ႔ဖို႔ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ သံလြင္စခန္း တပ္ရင္း (၂၀၉) က မ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ ၂ က ကိုသိုက္ထြန္းဦး (ယခု ၾသစေၾတလ်) က တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ေပး ခံရတယ္။
ဝေတာင္ပိုင္းေဒသကို လႊတ္မယ့္ ေဆးမစ္ရွင္အဖြဲ႔မွာ ၅-ဦး ပါတယ္။ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ေဒါက္တာပါက်င္ (ယခု ၾသစေၾတလ်)၊ သူက ခ်င္း လူမ်ဳိး၊ ဆရာဝန္။ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၿပီးေတာ့ ေတာထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသားျဖစ္တဲ့ အေလွ်ာက္ ရိုးသား ျဖဴစင္တယ္၊ သေဘာေျဖာင့္တယ္။ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ တက္ႂကြစိတ္လည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်င္းေတာ္လွန္ေရးပါတီ CNF ကိုလည္း သူက မဝင္ခ်င္ဘူး။ ဆရာက ႏိုင္ငံေရး ပါတီတခုခုမွာလည္း ေျခစံုပစ္ မဝင္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခု တာဝန္ေပၚလာေတာ့ သူႏွင့္ အံက်ျဖစ္သြားတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ -၂ မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုဝင္းႏိုင္ဦး၊ ကိုေဇာ္ထြန္း (ေဆး-၂) တို႔ပါတယ္။ အုတ္ဖိုဇာတိ က်ေနာ္တို႔ခြဲ-၂ ကရဲေဘာ္ ကိုေမႊးႀကိဳင္ (ေခၚ) ကိုထြန္းခင္ (ယခု က်ဆံုး) နဲ႔ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ကိုပိန္ (ေဇာ္လြင္စိုး) တို႔ ပါတယ္။ ကိုပိန္ကေတာ့ ရန္ကင္းသား၊ ေဆးပညာနဲ႔ေဝးေပမယ့္ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးနဲ႔ ရင္းႏွီးလို႔ ပါသြားပံု ရတယ္။
ABSDF က ေျမာက္ပိုင္းကို လႊတ္တဲ့ တျခားယူနစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဝေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ရွိ ေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ဖို႔ ေက်ာင္းဆရာယူနစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု ျပည္ေထာင္စု အပစ္ရပ္စဲေရး ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ JMC)၊ ေရွ႔ေနကိုဝင္းေမာင္ (ယခုကေနဒါ) တို႔က ေက်ာင္းဆရာေတြအျဖစ္ ပါသြားၾကတယ္။ ကိုေအာင္ ႏိုင္ဦးက ဒုတိယအႀကိမ္ ABSDF ညီလာခံအၿပီး အရံဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ ဌာနလက္ကိုင္မရွိ။ ယခု ဝေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ကို တာဝန္ေပၚလာေတာ့ သူက ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ (မစ္ရွင္) ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မေရွးမေႏွာင္း ႀကိဳၿပီးထြက္သြား ၾကတဲ့ ယူနစ္ကေတာ့ ကိုသိုက္ထြန္းဦးက တပ္ရင္းမွဴး၊ ကိုသူရေဇာ္ က ဒု-တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ေပးထားတဲ့ ပေလာင္ ေဒသတြင္ ေက်ာင္းသား တပ္ရင္း (၅၀၁) ထူေထာင္ဖို႔ကိစၥ။ ရဲေဘာ္ ၃၀ ေလာက္ ပါသြားတယ္။ ABSDF ဗဟိုႏွင့္ ပေလာင္ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (PSLP)၊ (ဝသပ) ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညိႇၿပီး တာဝန္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ က အခုဝတပ္ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေတာင္ပိုင္းေဒသကို ျဖတ္သြားၿပီး၊ ပေလာင္ေဒသကို သြားရမယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ မိုးကုတ္ေဒသကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ပဲ။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႔က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီေတြအတြက္ အမာခံ လူထု အမ်ားအျပားရွိတဲ့ ေဒသလို႔ ျမင္ထားၾကတယ္။ [ဒါေပမယ့္ ပေလာင္အဖြဲ႔က ေနာက္ေတာ့ သေဘာတူထားတာကို ခ်ဳိးေဖာက္တယ္။ ၅၀၁ မဖြဲ႔ျဖစ္ပဲ၊ သူတို႔တပ္ဖြဲ႔ေတြက ABSDF ကခ်င္ေဒသကို သြားလိုက္ၾကရတယ္။] ကိုေဇာ္ႏိုင္ႀကီး (ယခု ကေနဒါ)၊ ကိုေအာင္ဝင္းတင္ (ေနာက္ပိုင္း ABSDF ဆက္သြယ္ေရးတပ္မွဴး) တို႔လည္း ပါတယ္။ ထူးျခားတာက ေမာင္ သန္းထိုက္ပဲ။ သူက ပီဘိကေလး၊ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ကေလးစစ္သားဆိုတာမ်ဳိးလည္း အထူး သတိမျပဳမိၾကဘူး။ သူတို႔ေလးေတြကလည္း တိုက္စိတ္ခိုက္လိုစိတ္ ျပင္းျပေနၾကတယ္။
ေမာင္သန္းထိုက္က ၇၄-ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦး ျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္ဝင္း ေမာင္ရဲ႔သား၊ သူဇာတ္လမ္းကလည္း အဆန္း။ ၈၈-အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္မွာ လက္နက္ကိုင္တိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး အျခား အထက္ တန္းေက်ာင္းသား တစ္ရာေက်ာ္နဲ႔အတူ မုန္း၊ ေက်ာက္ႀကီးလမ္း (ပဲခူးတိုင္း) ဘက္က ေကအန္ယူေဒသကို တက္လာၾက တယ္။ သူတို႔ကို စစ္အစိုးရ တပ္ရင္းတခုက ဖမ္းမိတယ္။ တအုပ္လံုးက ကေလးေတြခ်ည္းပဲ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိၾက ဘူး။ စစ္တပ္ တပ္ရင္းထဲမွာ ဖမ္းထားရင္း၊ ေရတြင္တူး၊ အိမ္သာေဆာက္၊ ထမင္းခ်က္ ၾကံဳသလို ခိုင္းေနၾကတယ္။ ျပန္ပို႔ဖို႔ အထက္ အမိန္႔ေစာင့္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔ တခ်ဳိ႔က စစ္တပ္အလစ္မွာ ထြက္ေျပးၿပီး၊ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၃ ကတဆင့္ သံလြင္စခန္းကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ကေလးအုပ္စုပဲ။ အဲသည္ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ တပ္ရင္းေတြက လိုက္ခ်င္ တယ္ ပူဆာၾကလို႔ ဝမ္းခ တပ္ရင္း (၂၁၁) က ရဲေဘာ္ေတြလည္း ပါလာၾကတယ္။ မာနာပေလာ၊ ပေလာင္ကုန္းမွာ လူစု ၁၀ ရက္ခန္႔ေနၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ ေျမာက္ဖက္ ခရီးစဥ္ကို အဲဒီအခ်ိန္က ဗဟုိေကာ္မတီ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ယခု ထိုင္းႏိုင္ငံ) နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး/စည္းရံုးေရး တာဝန္ခံ ကိုေအာင္ထူး (ယခု BLC) တို႔ ဝဌာနခ်ဳပ္အထိ လိုက္ ပို႔ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ABSDF ဥကၠ႒ တာဝန္ယူခဲ့သူ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ အခုမစ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပန္ေမးမိတယ္။ အဲသလို ကိစၥႀကီးႀကီးကို ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္က အသက္ ၂၃-၂၄ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ။ "အဲသည္တုန္းက တို႔လူေတြက တိုက္ခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ေသနတ္ေတြလည္း မရွိၾကဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကရုမစိုက္ဖူး။ လုပ္ခ်င္ေနတာပဲ သိတယ္။ နယ္ေျမ သစ္လည္း ထိုးေဖာက္ခ်င္တယ္။ ရတာ ဘာမဆိုလုပ္ၾကမွာပဲ။ အခု စီးပြားေရးမွာ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္ enterpreneur လိုေပါ့။ အရဲစြန္႔ၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔လုပ္ဖို႔ အသင့္ရွိတယ္" လို႔ ျပန္ေျပာျပဖူးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔စား စြန္႔ဦးတီထြင္ ၾကံ စည္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ကိုလံဘတ္တို႔ နယ္ေျမသစ္ ရွာခဲ့ၾကဖူးသလိုေပါ့။ စြန္႔ဦးတီထြင္ သူပုန္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။
သူတို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာက အင္အားေကာင္းတဲ့၊ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ဝတပ္ဖြဲ႔မ်ား ေသနတ္ျပန္ေပါက္ေစေရး၊ အဲဒီအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ခ်ည္းကပ္စည္းရံုးေရး။ အနည္းဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရွင္းျပႏိုင္မယ္ ထင္ထားခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ လက္နက္ဂိုေဒါင္ေတြထဲက ေသနတ္ေတြ အကူအညီ ေတာင္းမယ္ေပါ့။
ဝတပ္ဖြဲ႔ေတြက အစုအျပံဳလိုက္ ေျမာက္ပိုင္းတရုတ္နယ္စပ္ကေန၊ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေရႊ႔လာၾက တယ္။ အဲဒီမွာ မူလေဒသခံ ခြန္ဆာရဲ႔ ေမာင္ထိုင္းတပ္ (MTA) ေတြနဲ႔ နယ္ေျမလု စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဝတပ္မဟာ ေတြ ဆင္းလာၿပီၾကားေတာ့ ခြန္ဆာတပ္ေတြက လမ္းက ျဖတ္တိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီၾကားထဲကို သြားၾကတာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဆရာကိုမင္းလြင္က ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး၊ ဖားျပေက်းရြာမွာ ေပ်ာ္ေနတုန္း ေကအဲန္ယူေထာက္လွမ္း ေရးက ဖမ္းတာခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြက ေရွ႔တန္းဆင္းရင္း ရြာကလူထုေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၾက တယ္။ ဖားျပေက်းရြာမွာ အစိုးရက ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းရွိေတာ့ သူက အဂၤလိပ္စာဝင္သင္တယ္။ အရင္တုန္းကလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ဖူးၾကတယ္။ ေဆးကုတယ္။ လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြကို ရြာက ပိုက္ဆံစိုက္ၿပီး ၿမိဳ႔ကို မွာေပးၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ရမ္းကု ကရင္ေဆးမွဴးက သူ႔ေစ်းကြက္ပ်က္လာတယ္။ ကိုမင္းလြင္ကို ရန္သူလို႔ျမင္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လီဆယ္တိုင္ၿပီး သူ႔ကိုဖမ္းခိုင္းတယ္။ ဖားျပေက်းရြာက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးလည္း ဖမ္းခံရတယ္။ အခ်ိန္မီ မသိရ ရင္ ေသသြားႏိုင္တယ္။ စြပ္စြဲခ်က္ကႀကီးတယ္။ ရန္သူ႔အတြက္ သူလွ်ဳိလုပ္ေပးသလို သူ႔ကို စြပ္စြဲထားတာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုမင္းလြင္က ေကအဲန္ယူက တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးကို ေဆးကုေပးဖူးတယ္။ ရင္းႏွီးတယ္။ "မင္းတို႔ ငါ့ကို သတ္မယ္ဆို ရင္ ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးကိုေတာ့ ေျပာေပးဦး၊ အရမ္းေတာ့ မသတ္နဲ႔" ဆိုၿပီး သူက ေတာင္းဆိုတယ္။ ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးက သိေတာ့ ABSDF ဗဟိုကို အေၾကာင္းၾကားေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗဟိုက ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း နဲ႔ ကိုေအာင္ထူးတို႔က သူ႔ကို လာ ကယ္ထုတ္ေပးတယ္။ မာနယ္ပေလာကို ေခၚသြားတယ္။ သူက မေနဘူး ျပန္လာၿပီး၊ အဲဒီရြာမွာပဲ ဆက္ေဆးကုေပးျပန္ တယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔ဝင္အခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေရးေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ လွည့္ေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔ နီးစပ္တဲ့ အုပ္စုထဲက ဆိုရင္ ကိုသက္ေဌးႏိုင္ က်န္ေနေသးတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးနဲ႔အတူ လိုက္လာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစည္းအေဝးတခုေၾကာင့္ ေရးေခ်ာင္းဖ်ား၊ ေရးအေရွ႔ျခမ္းကိုလည္း ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ အင္အား ၁၀၀ ေလာက္ရွိမယ့္ ဗိုလ္လယ္ဝါးဦးေဆာင္တဲ့ ေကအဲန္ယူ ဗဟိုတပ္ (သဝခ) အခ်ဳိ႔နဲ႔ ဆံုတယ္။ သိရသေလာက္ အဲသည္တပ္ေတြက အရင္ကဓားျပေတြ၊ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမက စည္းရံုးသိမ္းသြင္းလို႔ ေကအဲန္ယူျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ကို ဗဟိုတပ္ (သဝခ) တံဆိပ္တပ္ေစၿပီး ေကအဲန္ယူက ထိန္းခ်ဳပ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ရြာေတြကို တြဲသြားၾကေတာ့ ရြာေတြက မၾကည္ျဖဴၾကဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ကလိန္ကန္စခန္းမွာေနစဥ္ကာလ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ (ယခု မြန္ျပည္သစ္ပါတီ က နားလိုက္ၿပီး၊ ေရးၿမိဳ႔႔နယ္မွာ ေနတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္အေျခစိုက္ သံလြင္တိုင္းမ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ေနတယ္) နဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ သူတို႔အိမ္က က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ေလွ်ာက္ထြက္လိုက္ရင္ နီးတဲ့ရြာလမ္းေဘးမွာ ရွိၿပီး၊ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက လည္း စိတ္ထားေကာင္းတယ္။ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္လာတယ္။ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ႏိုင္ငံေရး သင္ၾကား ပို႔ခ်မႈေတြ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
သူက ေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ အရြယ္ေကာင္းတုန္း သြားႏိုင္သေလာက္သြားပါ။ ဒါဟာ တခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ကိုယ့္အခန္းက႑အတြက္ အေရးႀကီးလာလိမ့္မယ္" လို႔ ဆိုတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ရဟတ္ယာဥ္ရွိေတာ့ သူက ရဟတ္ ယာဥ္နဲ႔ သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲသည္အခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္၊ ေနရာတကာ သူ႔မ်က္ႏွာ လွည့္လည္ ေနခ်ိန္။ "က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္ေတာ့ ဘယ္ရွိမလဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္အားကိုး သြားလာရမွာေပါ့။ အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာ သြားႏိုင္သမွ် သြားသာသြားပါ။ ေရွ႔တန္းမွာလည္း မ်ားမ်ားေနပါ" သူက တိုက္တြန္းတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ဘာျဖစ္လို႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက နားသြားသလဲ၊ က်ေနာ္ မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ အေၾကာင္းေတြေတာ့ ရွိမွာ ေပါ့။
ေနာက္တခုက ေရးအေရွ႔ျခမ္းေဒသက ေက်ာင္းရြာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ ေက်ာင္းရြာမွာ အစိုးရစစ္တပ္က တပ္စုတစု လာထိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ရြာသူေတြ အိမ္ေထာင္က်၊ ၾကာလာေတာ့ ေက်ာင္းရြာက အစိုးရတပ္အတြက္ အမာခံရြာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကပ္လို႔မရဘူး။ ရြာသားေတြက သတင္းေပးတယ္။ တႏိုင္ငံလံုး ဒီမိုကေရစီအေရး ဒီေလာက္ စိတ္ဝင္စားေထာက္ခံေနၾကတာ ေက်ာင္းရြာက စစ္အစိုးရ အမာခံဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က စိတ္ဆိုးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သြားရာလမ္းက ေက်ာင္းရြာက ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ တရက္မွာ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔နဲ႔ ဆံုတုန္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔က လူငယ္ပီပီ "ေက်ာင္းရြာကို လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ထဲ့ရင္မျဖစ္ဘူးလား၊ ပညာေပးၾကရေအာင္" ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတယ္။
ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ "အဲသလို လုပ္လို႔မရဘူး ဗ်။ က်ေနာ္တို႔က အစားထိုးစရာ အျခားတခု (alternative) ကို ရွာဖို႔လိုတယ္။ ဒီရြာလူႀကီးက ရန္သူ႔အမာခံျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သူ႔ကို သြားသတ္လိုက္တာက အေျဖ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႔ကို အစားထိုးႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အမာခံတေယာက္ ကို ေရြးဖို႔လိုတယ္။ က်ေနာ္တို႔လူက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တဖက္လူကို ၿပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ လုပ္လာရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ အမာခံလူက အဆင္သင့္ ရယ္ဒီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာမွသာ တဖက္လူကို ဖယ္ရွားဖို႔ လုပ္ရတယ္။ ျပည္သူလူထုက နားလည္သေဘာ ေပါက္လာဖို႔လည္း အခ်ိန္ေပးရမယ္၊ စည္းရံုး ရမယ္" သူက အဲသလို ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္တသက္စာ မွတ္မိသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဒီလိုအျဖစ္ေတြကို သတိထားၾကည့္မိတယ္။
အီရတ္ႏိုင္ငံကို အေမရိကန္ ၉/၁၁ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈအၿပီး အေမရိကန္တပ္ေတြ ၂၀၀၃ မွာ ဝင္တိုက္ေတာ့ ၾကားျဖတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေပါ ဘရီမာက လက္မွတ္တခ်က္ထိုးၿပီး၊ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ရဲ႔ အီရပ္တပ္ႀကီး ကို ဖ်က္သိမ္း လိုက္တယ္။ အစားထိုးစရာ ျပင္ဆင္မထားခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မဆံုးႏိုင္၊ မၿပီးႏိုင္ သူပုန္ထတိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ အီရတ္တပ္မေတာ္သားေတြကပဲ ထႂကြပုန္ကန္ၾကေတာ့တာ။ အလားတူပဲ၊ အခု NLD အစိုးရတက္လာေတာ့ အရင္လူလုပ္သမွ် ခပ္လြယ္လြယ္ ပယ္ဖ်က္ပစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အစားထိုးျပင္ဆင္မႈ (alternative) ကို ေသခ်ာမျပင္ဆင္ထားဘူး ထင္မိတယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၆)
==============
က်ေနာ္တို႔ ေရးေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိေနတုန္းပဲ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ABSDF ဗဟိုေကာ္မီတီ ကိုယ္၌က ရပ္တည္ခ်က္ မေသခ်ာလွဘူး။ အေစာပိုင္းမွာ စစ္အစိုးရက က်င္းပတဲ့ေရြးေကာက္ပြဲဟာ တရား မွ်တမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္၌ကလည္း အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ခံထားရတယ္။ က်န္ပါတီေတြကိုလည္း လြတ္လပ္စြာ စည္းရံုးမဲဆြယ္ခြင့္ မျပဳဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေထာက္ခံဘူး၊ ဆန္႔က်င္ဖ်က္ဆီးရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထား ေၾကညာ ခ်က္မ်ဳိး ေတြ႔ဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလာေတာ့ သေဘာထားေျပာင္းျပန္တယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႔ သေဘာ ထားကို ေလးစားလိုက္နာမယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာမ်ဳိး ျပန္ၿပီး ေၾကညာခ်က္ထုတ္ ျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဗဟိုနဲ႔ တိုက္ရိုက္ စက္ဆက္သြယ္ေရး ရွိေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေရဒီယိုက သတင္းေတြကပဲ နားေထာင္ၿပီး ၾကားေနရတာ။
အဲသည္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲနီးတဲ့ကာလမွာ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြက မြန္ျပည္သစ္ပါတီက (၁၁၁) တပ္ရင္း၊ ဒု-ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္စိုးနဲ႔ တြဲေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ရာရြာေတြမွာ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရးၿမိဳ႔ပတ္ဝန္း က်င္တဝိုက္ လံုျခံဳေရးေကာင္းတဲ့ရြာေတြမွာသာ သူတို႔ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပႏိုင္ၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ဗိုလ္မွဴး ေက်ာ္စိုးက မိန္႔ခြန္းေျပာတယ္။ "ဒီေရြးေကာက္ပြဲကာလမွာ ေရးၿမိဳ႔မွာ အေျမာက္သံ၊ ဗံုးသံေတြ ၾကားေနေစရမယ္" လို႔ ဆိုတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကာစစ္ အေနနဲ႔ စစ္အစိုးရတပ္ေတြက ေရွ႔တန္းထြက္လာလို႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ရြာေတြကေရွာင္တိမ္း၊ ကင္းခ်၊ စစ္ေၾကာင္းကို ေခ်ာင္းေနၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ေျပာင္ တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကဆိုတယ္။ "ဗံုးသံ၊ ေသနတ္သံေတြကို ကက္ဆက္တိပ္နဲ႔ သြင္းၿပီး၊ ေရြးေကာက္ပြဲေန႔မွာ ေရးၿမိဳ႔ မွာမ်ား သြားဖြင့္ထားေလသလား" လို႔ ရယ္စရာအျဖစ္ ဆိုၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ႏိုင္တာကို၊ က်ေနာ္တို႔က ေရဒီယိုကေန နားေထာင္ၿပီး ႀကိတ္ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳ ႏိုင္တာကိုလည္း ႏွစ္ေထာင္းအားရ ရွိလွတယ္။ အကယ္၍ NLD က အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စစ္အစိုးရနဲ႔ NLD ညိႇႏိႈင္း ေဆြးေႏြးမႈေတြ ျဖစ္လာရင္၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ျပန္ရဖို႔ ျဖစ္လာမွာေပါ့။ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔လည္း စဥ္းစားၾကရ မယ္။ ဒီလိုလည္း တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေျခအေနကို မယံုရဲရဲ ရွိလွတယ္။
အဲဒီကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိစၥတခုေၾကာင့္ က်ေနာ္ေနာက္တန္း ျပန္တက္ရဖို႔ ရွိလာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကိုျမင့္ေအာင္ (ဂုရု)၊ ကိုဝင္းဆန္း၊ ရံုးအဖြဲ႔က တဦး-ႏွစ္ဦး.. စသည္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ရဲေဘာ္ နည္းနည္းပဲပါလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျပန္ခါနီး ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေကာ္မီတီတဦးက လူတေယာက္ကို က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တို႔အတူ ေခၚသြားေပးဖို႔ေပါ့။ အဲဒီ မြန္တေယာက္လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ပါလာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ငါးပက္လိုက္၊ ဟင္းစား ရွားလိုက္၊ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္တာေတြ သူကလည္း ကူညီပါလာခဲ့တယ္။ ဆိုးတာက အဲဒီသူက မြန္ဗဟိုေရာက္ရင္ အခ်ဳပ္က် ခံရမယ့္ အခ်ဳပ္သား၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကို အခ်ဳပ္သားမွန္း မေျပာလိုက္ဘူး။ အခ်ဳပ္သားမွန္းသာသိရင္ က်ေနာ္တို႔ လည္း လံုျခံဳေရးသတိပိုရွိမွာေပါ့။ သာမန္ရဲေဘာ္တဦးလို႔ ထင္ေတာ့ သူ႔ကိုလည္း အေဖာ္ပါလာသလို ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ထားမိ တယ္။ ဗဟိုေရာက္လို႔ လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္မွသာ အခ်ဳပ္က်ခံရမယ့္ရဲေဘာ္မွန္း သိရတယ္။ လမ္းမွာ ဘာမွျပႆနာမတက္ တာ ေတာ္ေသးရဲ႔လို႔ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့သူေတြ။
က်ေနာ္တို႔ ျပန္တက္တဲ့လမ္းက ေခါဇာရြာကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ 'အလယ္စခန္း' ဆိုတဲ့ရြာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီရြာက နည္းနည္းသြားၿပီး၊ ေရး-ထားဝယ္ ကားလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ၾကရတယ္။ တခါတေလ ဒီလမ္းေပၚမွာ စစ္ကားေတြ၊ အရပ္ ကားေတြ ျဖတ္တတ္တယ္။ ကားလမ္းကေတာ့ ခုေခတ္လို မက်ယ္ေျပာ၊ မေကာင္းေသးဘူး။ ကားလမ္းျဖတ္တဲ့အခါ သတိ ထားၿပီး ျဖတ္ၾကရတယ္။ တဖက္ကို ကူးၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္နယ္ျဖစ္သြားၿပီ၊ အဲဒီကမွ တနသၤာရီ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းႀကီး ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ၂ ရက္ခြဲေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ နယ္စပ္ေရာက္တယ္။ အဲသည္ေတာင္တန္းႀကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အခါ ေခါင္းေပၚကျဖတ္သြားတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို အျမဲလိုလို ျမင္ရတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ဖက္ကိုဆင္းမယ့္ ေလယာဥ္ေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္းက်ပံုရတယ္။ ညဆိုရင္ ေလယာဥ္ေတြ မီးတထိန္ထိန္နဲ႔ ျဖတ္ပ်ံသြားတာ ျမင္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေတာင္ေတြေပၚမွာ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီေလယာဥ္ေတြေပၚမွာ ဘယ္လိုလူေတြမ်ား စီးေနမွာ လဲကြာ၊ အဲသလိုမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ညည္းတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိန္ ရန္ကုန္ကိုေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္လာေတာ့ လည္း လမ္းမွာ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ တခ်ိန္က ဒီေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚမွာ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေသြးခဲ့ရတဲ့ ဘဝ ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ အျပန္လမ္းမကူးခင္မွာ အလယ္စခန္းရြာေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စပ်ဳိးေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ႀကီးႀကီးတလံုး ကို ေရြးၿပီး နားၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရံုးအဖြဲ႔ကို ေနရာခ်တယ္။ အိမ္ကေတာ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္၊ ေအာက္ေျခမွာ ဝါးထရံကို အျပည့္ မကာထားႏိုင္ဘူး။ အခ်ဳိ႔အျခမ္းေတြ လြတ္ေနၾကတယ္။ အေပၚထပ္မွာေတာ့ အိပ္ခန္းတခန္းရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႔နဲ႔ ဝရံတာမွာ ေနရာခ်ၾကတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး၊ နည္းနည္းေမွာင္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ လူတအုပ္ ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္။ ႏြားကုန္သည္ေတြပဲ။ သူတို႔က ႏြားေတြကို ေမာင္းလာၿပီး၊ နယ္စပ္မွာ သြားေရာင္းဖို႔ ေရာက္လာ ၾကတာ။ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ အိမ္မွာပဲ စတည္းခ်ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မီးမရွိေမွာင္ေနတာရယ္၊ ခရီး ပန္းလာတာရယ္ေၾကာင့္ ေစာေစာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။
မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားရတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ငိုသံေတြပါ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔လည္း လန္႔ႏိုးလာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ စူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးအခန္းထဲကို လူဝင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီးရဲ႔ အေမျဖစ္သူကေတာ့ မီးခြက္တခုထြန္းၿပီး တရြာလံုးကို အသံက်ယ္ က်ယ္နဲ႔ မြန္လိုလွည့္ေျပာေနတယ္။ ရြာလူႀကီးျဖစ္သူကိုလည္း သြားတိုင္တယ္။ "ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က တေယာက္ သူ႔သမီး အခန္းကို တက္တယ္ေပါ့"။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သမီးက ငိုေနတာ။ တရြာလံုး ႏိုးထလာၿပီး အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ ျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလူစစ္တယ္။ ကိုယ့္လူေတြ ဘယ္သူမွ မပါဘူး။ လြတ္ကင္းတယ္။ ခ်က္ခ်င္းထုပ္ပိုး သိမ္းဆည္းဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရြာဥကၠ႒နဲ႔သြားေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က တေယာက္မွ မပါေၾကာင္း၊ လြတ္ကင္းေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းပဲ၊ ေမွာင္ရီပ်ဳိးျပမွာ ရြာကထြက္လာခဲ့တယ္။
ျဖစ္ပံုကေတာ့ အဲသည္က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့အိမ္မွာ အမ်ဳိးသမီး ၂ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အေမရယ္၊ သမီးရယ္၊ သမီးမွာ ေယာက္်ားရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္သူက ထိုင္းမွာအလုပ္သြားလုပ္ေနၿပီး၊ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ တခုလပ္လို ျဖစ္ ေနခဲ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့ သူတို႔ၾကံမိၾကံရာ ၾကံေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က တေယာက္ေယာက္ကို အမိဆြဲတာ၊ ညပိုင္း ေသးထေပါက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးေလာက္မွာ ေလွခါးထိပ္ကေန၊ လူခ်င္းလံုးၿပီး အခန္းထဲကိုဆြဲထည့္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က လူေတြက လြတ္သြားၿပီး၊ ႏြားကုန္သည္အုပ္စုထဲက တေယာက္က ေတာ့ 'ကံဆိုးသူေမာင္ရွင္' ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျပႆနာကို ဘယ္လိုဆက္ရွင္းၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ တို႔လည္း ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေခါင္းႀကီးတယ္။
ဒီလို ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားျပႆနာနဲ႔ မိသားစု၊ အိုးအိမ္ၿပိဳကြဲရတာေတြက မြန္ေက်းရြာအမ်ားစုမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ရြာေတြမွာ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားေတြ နည္းသြားတယ္။ အခ်ဳိ႔ရြာေတြမွာ နယ္စပ္က ျပန္သယ္လာၾကတဲ့ ကိုယ္ခံအားက် ကူးစက္ေရာဂါ ခံစားေနရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ၾကာေလေလ၊ ပိုဆိုးလာေလေလ။ ရြာေတြမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြနဲ႔ ကေလးေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတာ မြန္ရြာေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ေက်းရြာေတြမွာလည္း ျဖစ္လာေနတယ္။ ဒါဟာ တဖက္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ ပဋိပကၡနဲ႔ မတည္ၿငိမ္မႈေတြ၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္ အလမ္းနည္းပါးမႈေတြေၾကာင့္လို႔ အျပစ္ပံုခ်ရင္ ရသလို၊ တဖက္မွာလည္း ဒီလုိေရႊ႔ေျပာင္းအေျခခ်မႈေတြေၾကာင့္ ျပည္တြင္း စစ္မွာ တိုက္ခိုက္ဖို႔ စစ္သားနည္းပါးလာမႈ ျပႆနာကို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ေရာ၊ ေတာ္လွန္ေရးဖက္က တပ္ေတြေရာ ၾကံဳေတြ႔လာေနရတယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရတာကေတာ့ မိသားစုတခုအတြင္း အိမ္ေထာင္စုၿပိုကြဲမႈ၊ အားကိုးရာ ၿပိဳကြဲမႈ၊ ၾကံရာမရျဖစ္မႈအဆင့္ အနိမ့္ဆံုး ျပႆနာေတြပါပဲ။ ကံေကာင္းလို႔ လြတ္လာ တယ္ပဲ ေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္သာ အခန္းထဲလံုးၿပီး လွဲခ်ခံရတဲ့သူဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ မေတြးရဲဘူး။ ဘာစစ္ပြဲတပြဲ မွ မတိုက္လိုက္ရဘဲ က်ရႈံးသြားႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္အနာဂတ္ႀကီးေတာင္ ေစာက္ထိုးေမွာက္ခံု ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ေသးတာေပါ့။
အကယ္၍ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္တေယာက္ေယာက္ လွဲခ်ခံရတယ္ဆိုရင္ေရာ။ ရွင္းပါေတာ့ မၿပီးမစီးႏိုင္ ျပႆနာေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက်မယ္။ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြ စီရင္ရတာ၊ ရြာကို မဟုတ္ဘဲ ေတာင္းပန္ ရတာေတြ၊ မဟာမိတ္မြန္ျပည္သစ္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရတာေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္မယ္။ အနည္းဆံုး က်ေနာ္တို႔ အျပန္ခရီးစဥ္က ရက္အနည္းငယ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ျပန္ေတြးမိရင္ ေက်ာခ်မ္းေနေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေနာက္တန္းျပန္ေရာက္ၿပီး၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်န္တဲ့တပ္ဖြဲ႔ေတြပါ ျပန္ေခၚရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အေၾကာင္းက ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက က်ေနာ္တို႔ ကလိန္ကန္စခန္းကေနၿပီး လအနည္းငယ္အခ်ိန္ယူၿပီး ထြက္ခြာၾကဖို႔၊ ပိုၿပီး ေတာင္ပိုင္းက်တဲ့ နတ္အိမ္ေထာင္စခန္းမွာ ေျပာင္းၿပီးအေျခခ်ၾကဖို႔ ေျပာလာတယ္။ နတ္အိမ္ေထာင္စခန္းကေတာ့ ထိုင္း ႏိုင္ငံ သံုဖာဖံု (Thom Pha Phom) ၿမိဳ႔ကေလးကေန သြားရင္၊ ဘန္အိေတာင္ (Ban I-Tong) ဆိုတဲ့ နယ္စပ္ရြာကေလး ရွိတယ္။ ျမန္မာဖက္အျခမ္းကေတာ့ မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္ႀကီးရွိၿပီး နယ္စပ္စခန္းကို "နတ္အိမ္ေထာင္"လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီေနရာက မြန္-ကရင္ စပ္ၾကားေဒသလို႔ ဆိုႏိုင္သလို၊ ေကအဲန္ယူတပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ ABSDF က တပ္ရင္း (၂၀၁) တပ္ခြဲတခုလည္း ရွိေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ နတ္အိမ္ေထာင္ေဒသကို ေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔ ဖိအားေပးတာမွန္း က်ေနာ္တို႔ နားမလည္ ၾကဘူး။ မြန္လူႀကီးေတြကလည္း ေသခ်ာမေျပာၾကဘူး။
လတ္တေလာျပႆနာကေတာ့ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔က အရက္မူးၿပီး၊ ထိုင္းသစ္တင္ကားအခ်ဳိ႔ကို ေသနတ္ျပ ျပႆနာ သြားရွာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မိုလို႔ ျပႆနာတက္တယ္လို႔လည္း အခ်ဳိ႔က ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရ အမတ္ေတြကို အာဏာမလႊဲေတာ့ဘူး။ ဖမ္းမယ္၊ ဆီးမယ္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခါ NLD အဖြဲ႔ဝင္အမ်ားအျပား ေတာခိုလာၾကမယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဦးစိန္ျမဦးေဆာင္တဲ့ PDF (ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္) မွာ ပူးေပါင္းလာၾကမယ္။ မြန္ျပည္ သစ္ပါတီက ဒီအေျခအေနကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး၊ NLD တပ္ကို လက္ခံမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွင္ထုတ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း တြက္ဆ ေျပာဆိုၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ ျဖစ္မယ္။
အခုမွ က်ေနာ္ျပန္ေမးေတာ့၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး (ေဟာင္း) ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ က ျပန္ရွင္းျပတယ္။ "ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွင္ထုတ္ရတဲ့ကိစၥကေတာ့ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ (EC) ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တာပါ။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ ထိုင္းဖိအားေပါ့။ ထိုင္းက က်ေနာ္တို႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို အပစ္ရပ္စဲေရးလုပ္ရ ေအာင္ ဖိအားတိုးေပးလာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တြက္ဆတာက ခင္ဗ်ားတို႔ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြက ပိုလို႔ အာရံုစူးစိုက္စရာ အေၾကာင္းျဖစ္ေစတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ မရွိေတာ့ရင္၊ မြန္ေတြအတြက္ ဖိအားသက္သာသြားမလားဆိုၿပီး၊ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာ လည္း ပါတာေပါ့"။ အမွန္ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီအေပၚ စစ္အစိုးရနဲ႔ အပစ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈလုပ္ဖို႔ ထိုင္းက ဖိအားတိုးေပးလာေနခဲ့တယ္။ တဖက္မွာလည္း တနသၤာရီတိုင္းမွာ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေတြ ေတြ႔တာ၊ TOTAL တိုတယ္နဲ႔ ေရနံကုမၸဏီေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း တင္ပို႔မယ့္ ပိုက္လိုင္းေဖာက္ဖို႔ ကိစၥနဲ႔ ထိုင္းေတြက အက်ဳိးစီးပြားေတြ ျမင့္မားလာေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္းက မြန္ျပည္သစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေထာမြန္၊ ႏိုင္ရသ၊ ႏိုင္ဟံသာတို႔ကို ဖမ္းဆီး တာေတြေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ကိုပိတ္ဆို႔တယ္။ ေနာက္ဆံုး မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရနဲ႔ အပစ္ ရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ရဲ႔ မိန္းမကေတာ့ ျမန္မာလို သိပ္မတတ္-တတတ္နဲ႔ ေျပာတယ္။ "နင္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ မရွိေတာ့ရင္ ငါတို႔ မြန္မေလးေတြ အလွရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး" တဲ့။ သူဆိုလိုတာက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ မရွိေတာ့ရင္၊ မြန္မေလးေတြ အလွ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ မရွိေတာ့ဘဲ ေနမွာကိုေျပာတာ။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာ္မီတီဝင္ေတြ တိုင္ပင္အစည္းအေဝး ထိုင္ၾကတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၁) နဲ႔ (၁၀၂) က နတ္ အိမ္ေထာင္ေဒသဖက္ အကဲၾကည့္ဖို႔ အဖြဲ႔ေတြလႊတ္ၾကတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ နို၀င္ဘာလထဲမွာ ကရိန္းကန္းစခန္းကေနၿပီး၊ နတ္အိမ္ေထာင္ေဒသကို ရဲေဘာ္ေတြကို စစ္ေၾကာင္း ၂ေၾကာင္းခြဲလႊတ္တယ္။ ပထမစစ္ေၾကာင္းက စခန္းေနရာ ရွာေဖြေရး နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးစစ္ေၾကာင္း၊ က်န္စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းကေတာ့ တပ္ရင္း (၁၀၂) မွ ကိုကိုဦး ဦးေဆာင္တဲ့ ေရး ေတာင္ပိုင္းေဒသကတဆင့္ စည္းရံုးေရးစစ္ေၾကာင္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ခြဲ (၂) ကေတာ့ မာနယ္ပေလာ ေဒသဖက္ကို တက္မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ဆက္သြယ္ေတာ့ သူကလည္း သူရွိေနရာ မာနယ္ပေလာေဒသကို လာေစခ်င္တယ္။ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ ၅၀ နီးပါးက (အခ်ဳိ႔ထြက္သြားၾကသူေတြ ရွိသလို၊ အခ်ဳိ႔လည္း တာဝန္ေတြနဲ႔ အျခားေဒသ ေရာက္ေနၾကတယ္) မာနယ္ပေလာကို ေရႊ႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။
ေရးေတာင္ပိုင္းဆင္းတဲ့ စစ္ေၾကာင္းကာလတေလွ်ာက္မွာ အရုေတာင္ေက်းရြာ တိုက္ပြဲမွာ ABSDF က ၆ ဦးက်တယ္။ စစ္အစိုးရစစ္ေၾကာင္းက အေဝးထိုးသေဘာ ထိုးလာၿပီး၊ မနက္ေဝလီေဝလင္း ထိုးစစ္ဆင္တာ။ (၁၉၈၉ ၾသဂုတ္)၊ ၁၉၉၁ ဇန္နဝါရီလမွာ ရင္းရဲေက်းရြာတိုက္ပြဲမွာ ေရးၿမိဳ႔သား တပ္ရင္း (၁၀၂) က တပ္မွဴးကိုကိုဦး က်တယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ ကေတာ့ RPG လက္နက္ေပါက္ထြက္ၿပီး ေနာက္ထြက္မီးနဲ႔ က်ဆံုးရတယ္။


ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၇)
=============
ကလိန္ကန္းစခန္းမွာေနရေတာ့ စံခရပူရီၿမိဳ႔ကို ပိုၿပီး အေရာက္အေပါက္မ်ားလာတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ စခန္းကေန ေလွစီးရင္ ၃ နာရီေလာက္ဆို ၿမိဳ႔ကိုေရာက္ၿပီ။ ၾကားထဲမွာ ထိုင္းဂိတ္က စစ္ေဆးတာမ်ဳိး မရွိဘူး၊ ပိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝင္ ထြက္လို႔ရတယ္။ တဖက္မွာလည္း စံခရပူရီၿမိဳ႔ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေထာက္ပံ့ေရးရံုးအတြက္ သြပ္မိုးသြပ္ကာ အိမ္ကေလး တလံုးကိုလည္း ငွားထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေရကန္ႀကီးထဲမွာလည္း ပင္လယ္ျပင္စစ္ဆင္ေရးဆိုၿပီး ေဖာင္အိမ္တလံုး ဝယ္ထားေသးတယ္။ စခန္းအတြက္ စက္ေလွငယ္တစင္းလည္း ရွိတယ္။
စံခပူရီၿမိဳ႔က ေသးေသးပါ။ ေတာင္ႏွေမာင္းေတြေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြ ျဖန္႔ကားထားသလို တည္ထားတဲ့ၿမိဳ႔၊ ၿမိဳ႔နဲ႔ ေရကန္ တဖက္ျခားထားတဲ့ မြန္ရြာကိုေတာ့ 'ဝင္က'လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီၿမိဳ႔နဲ႔ ဝင္းကရြာဟာ အရင္တုန္းကေတာ့ ေခ်ာင္းသံုးခုဆံုရာ (ဘီးခီး၊ စံခလယ္ (ေစာင္ခလီယာ) နဲ႔ ရမ္တီး) ေနရာမွာ ရွိခဲ့တယ္။ ေခ်ာင္းသံုးခုဆံုရာကေန ျဖစ္လာတဲ့ 'ေကြးႏိုင္ျမစ္' ကို ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ ဆည္ပိတ္လိုက္ၿပီး၊ ဆည္တည္ေဆာက္တာၿပီးဖို႔ ၅ ႏွစ္ၾကာတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေခါင္လိုင္ဆည္လို႔ ေခၚတယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ထိုင္းလက္ရွိဘုရင္နာမည္ 'ဗာဂ်ီရာေလာင္ကြန္' ဆည္အျဖစ္ အမည္ေျပာင္းတယ္။ ဆည္ ပိတ္လိုက္ေတာ့ ရြာေဟာင္းကေရျမဳပ္သြားတယ္။ ေရျမဳပ္သြားတဲ့ ရြာသားေတြကို ေတာင္ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ျပန္ၿပီး ေနရာခ် ေပးတယ္။ ဆည္ပိတ္လိုက္လို႔ ေရေတြေတာင့္သြားတဲ့အခါ ေရကန္ႀကီးသဖြယ္ ၿမိဳ႔ရဲ႔အလွအပ ေပၚလာတယ္။ တဖက္မွာ ထိုင္းနဲ႔ ကရင္အမ်ားစုေနရာ စံခရပူရီၿမိဳ႔ကတဖက္၊ က်န္တဖက္မွာ မြန္အမ်ားစုေနထိုင္တဲ့ ဝင္ကရြာျဖစ္လာတယ္။ မြန္ဆရာ ေတာ္ႀကီး ဦးဥတၱမရဲ႔ ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ ထိုင္းဘုရင္က ကိုးကြယ္တဲ့အခါ မြန္ရြာသားေတြလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို ခိုလႈံ ေနထိုင္စရာ ျဖစ္လာတယ္။ မြန္ဖက္ကမ္းကို သာသနာနယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးၿပီး၊ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႔ ေလာင္းရိပ္ခိုေစ တယ္။ မြန္ဘုန္းႀကီး ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမကလည္း "ေစတီ ဗုဒၶဂါယာ"ဆိုၿပီး၊ ဗုဒၶဂါယာပံုစံ ေစတီတဆူ တည္ထားတယ္။
ရြာႏွစ္ခုၾကားက ေရျပင္မွာေတာ့ အပန္းေျဖတည္းခိုခန္း (Guest house) ေတြ ရွိသလို၊ ေလာရွမ္းလူမ်ဳိးေတြ အေျခခ် ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေဖာင္အိမ္ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မြန္ေတြလည္း ေဖာင္ေတြေပၚ အိမ္သေဘာ တဲထိုး ေနထိုင္ၾကတယ္။ (၁၀၁) အဖြဲ႔က ေဖာင္အိမ္တလံုးကို ဝယ္ၿပီး စတည္းခ်တယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စားလိုက္၊ ေလွေမာင္းလိုက္၊ ေရကူးလိုက္ လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ိန္က်ရင္ ပင္လယ္ျပင္စစ္ဆင္ေရးလုပ္ဖို႔ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ေနတာလို႔ ဆိုၾက တယ္။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္အၾကံ ျဖစ္ပံုရတယ္။ :P :P :P က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ လာတဲ့အခါ ေထာက္ပံ့ေရးတဲမွာ တည္းခိုေန ႏိုင္ၾကသလို၊ ေဖာင္အိမ္မွာလည္း ေနႏိုင္တယ္။ ဘုရားသံုးဆူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္တဲ့ မျဖဴ-မနီတို႔ ညီအမကလည္း ဘုရားသံုးဆူ စခန္းက်တဲ့အခါ ဝင္ကရြာကေလးမွာ ေျပာင္းလာၿပီးေနထိုင္ၾကတယ္။ (လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာ့ မဖြင့္ေတာ့ ဘူး)။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္မသီတာနဲ႔ စေတြ႔တယ္။ သူတို႔အိမ္မွာက လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေကြ႔သယိုေရာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ မနက္စက္က်ရာ ေနရာျဖစ္ေနတတ္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ႏိုင္ငံေရးေတြ ေဆြးေႏြးၾက၊ ေခတ္ကိုသံုးသပ္ၾက လုပ္ေနတတ္ၾကတယ္။ မသီတာက ငယ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုႀကီးတပံုကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္သေဘာက်ေနမိတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ သူက အသက္ပိုႀကီးနည္းနည္း ႀကီးပံုရတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲက သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဝိုင္းစက္ေနတယ္။ နားဆြဲကေလးနဲ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံု ကို က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ လူကိုယ္တိုင္ကိုေတာ့ တခါတေလမွသာ ျမင္ရတယ္။ သူ႔မိသားစုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကေတာ့ အေတာ္ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနၿပီ။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႔အမျဖစ္သူ မစႏၵာက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က မုဒံုၿမိဳ႔သား ကိုေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေစာေစာစီးစီးကပဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ မုဒံုအုပ္စုေခါင္းေဆာင္ ကို တင္စိုးေနာင္၊ ကိုတင္စိုးေမာင္တို႔က ကိုေအာင္ဆန္းကို ၿမိဳ႔ျပမွာ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ စံခလီယာဟိုတယ္မွာ စားပြဲထိုး လုပ္ေစရင္း၊ တာဝန္ေပးထားတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္ေရးက ခက္ခဲေတာ့ ၿမိဳ႔ေပၚက၊ အျခားေဒသ က ဆက္ခ်င္ရင္ ကိုေအာင္ဆန္းကို မက္ေဆ့ခ်္သတင္း ေပးထားခဲ့ႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔အမေတာ္သူ မစႏၵာနဲ႔ေတြ႔ၿပီး အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သူ႔အမက ျမန္မာစကား ပိုၿပီးေရေရလည္လည္ ေျပာဆိုတတ္သလို၊ ကိုေအာင္ဆန္းကလည္း မြန္လို ေျပာတတ္တယ္။ သူတို႔အဖို႔ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ေနာက္တခုကလည္း သူ႔အေဖ ဦးလွအိမ္က ျမန္မာေရလည္ၿပီး၊ ဟိုးအရင္ တေခတ္ ဦးႏုရဲ႔ ပါလီမာန္ဒီမိုကေရစီပါတီ (PDP) ေတာ္လွန္ေရးကာလကတည္းက၊ အဲဒီေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ တလံုးလံုး လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့သူ။ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေတြကို စာနာမႈရွိတယ္။
သူမ်ားေတြက မျဖဴ-မနီ ပိုးပန္းေနၾကခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ကိုေရွာင္ၿပီး၊ မသီတာကို သေဘာက်ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္က ၂၅ ႏွစ္၊ သူက ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကျမန္မာစကား မတတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ အဖို႔ ေျပာရလည္း အေတာ္ခက္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဒသက တပ္ေရးတာဝန္ယူသူ ကိုရဲမြန္၊ က်ေနာ္တို႔တပ္ခြဲက ကို ေအာင္မ်ဳိးဆန္းတို႔ကလည္း က်ေနာ့္ကို ေရာဂါတက္ေအာင္ က်ပ္ေပးၾကတယ္။ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္း၊ ကိုရဲမြန္တို႔က က်ေနာ္ တို႔ထက္ အသက္ႀကီးၿပီး၊ လူေပါင္းလည္း ဆန္႔ၾကတယ္။ ဦးလွအိမ္ကို သူငယ္ခ်င္းလို ေျပာဆိုေပါင္းသင္းၾကတယ္။ ဦးလွ အိမ္ကလည္း လူငယ္စိတ္၊ အဲသည္အခ်ိန္အထိ ေက်ာကုန္းမွာ လင္းယုန္ရုပ္ႀကီး မင္ေၾကာင္ထိုးလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးမင္ေၾကာင္ကို ႂကြားခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အက်ၤီခၽြတ္၊ ဆိုင္ကိုေက်ာေပးထိုင္ၿပီး သူ႔အရုပ္ကို လူသူျမင္ေအာင္ လုပ္တတ္ေသး တယ္။ မသီတာတို႔ အေမကေအးတယ္။ သူ႔အေဖၿပီးရင္ၿပီး၊ ျမန္မာလိုလည္း သိပ္မေျပာတတ္ဘူး။
သူတို႔က မသီတာကို က်ေနာ္သေဘာက်ေနေၾကာင္း နားေဖာက္ၾကတယ္။ စေနာက္ေျပာၾကတယ္။ အဲသည္လို အခ်ိန္မ်ဳိး ဆိုရင္ က်ေနာ့္အဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာ အေတာ္အေနခက္တယ္။ ဦးလွအိမ္ကလည္း က်ေနာ္စခန္းလူႀကီး တေယာက္မွန္း သိထားေတာ့၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ "ခင္ဗ်ား-က်ေနာ္" နဲ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနရခ်ိန္။
ဒီလိုနဲ႔ ေရာဂါတက္လာတယ္။ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္းကလည္း စာေပးဖို႔ ေျမႇာက္ေပးတယ္။ စာေပးရင္လည္း ဟိုက ျမန္မာလို ဖတ္တတ္မွာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တဖက္မွာလည္း က်ေနာ္တို႔ စခန္းကရဲေဘာ္ေတြ မာနယ္ပေလာေဒသဖက္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ရ မွာမို႔ အလုပ္ရႈပ္ ျပင္ဆင္ေနၾကရတယ္။ က်ေနာ့္အဖို႔လည္း ခ်ီတုံခ်တံု။ က်ေနာ္မေျပာျဖစ္ရင္ သူဘယ္လိုသိမွာလဲ။ တနယ္ ကို ေျပာင္းသြားတဲ့အခါ ေဝးၾကရခ်ည္ရဲ႔။ က်ေနာ္ ဖြင့္ေျပာၿပီးျပန္ရင္လည္း ခရီးသြားၾကရမွာ၊ ေဝးၾကရမွာ။ တာဝန္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာႏိုင္မယ္… မသိျပန္ဘူး။ ကံမကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ဆံုႏိုင္ၾကေသးတာေပါ့။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ စံခရပူရီၿမိဳ႔မွာ ေကအဲန္ယူဖက္က ဆက္ဆံဖို႔ ဖဒိုမန္းေအာင္ေဌး ရွိတယ္။ သူက ၁၉၆၂ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း ေက်ာင္းသားစိတ္ ရွိတယ္။ စကားေျပာရင္ ႏွာေခါင္းတရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔ ေျပာတတ္သူ။ သူ႔အိမ္ကိုသြားရင္ ၁၉၇၀ ပတ္ဝန္း က်င္ေလာက္က ဦးေနဝင္းကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားဖူးတဲ့၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ေက်ာ္ထူးေခၚ (အသံလႊင့္ရံုကို ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ေလာင္ခ်ာနဲ႔ ပစ္ဖူးတဲ့ မန္းေငြေအာင္တို႔ အစု) က တေယာက္ကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တပ္မဟာ ၆-က ဖဒိုမန္းေအာင္တင္ျမင့္ ရွိတယ္။ [ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္ရင္း ၁၆ က သုမူဟဲက ေကအဲန္ယူက ခြဲထြက္လက္နက္ခ်ေတာ့ သူပါသြားတယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ အမ်ဳိးသားလႊတ္ ေတာ္အမတ္အေနနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ေကာ့ကရိတ္မဲဆႏၵနယ္က မဲေရြးေကာက္ခံရတာ။] သူတို႔ကတဆင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ တပ္မဟာ-၆ နယ္ေျမကို ျဖတ္ၿပီး မာနယ္ပေလာကို သြားႏိုင္ဖို႔ ညိႇႏိႈင္းရတယ္။ သြားရမယ့္လမ္းက က်ေနာ္တို႔ စံခရပူရီကေန တဖက္ ထိုင္းနယ္စပ္ မဲကသာစခန္းကို သြားရမယ္။ မဲကသာကေန ေတာလမ္းရွိတယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းတေလွ်ာက္ ထိုင္းနယ္ကို ဝင္လိုက္၊ ထြက္ လိုက္ေဖာက္ထားတဲ့ ခဲမိုင္းတူးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုး တပ္မဟာ ၆- တဖက္နယ္စပ္ အဇင္း၊ က်ဳိက္ဒံု ေက်းရြာကို ေပါက္မယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ အုန္းဖ်ံၿမိဳ႔၊ မဲေဆာက္နီးသြားၿပီ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ လက္နက္အခ်ဳိ႔ ယူသြားႏိုင္ဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြ အမ်ားစုက ၿမိဳ႔မွာ သြားလာတဲ့အခါ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို သံုးၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေျခေထာက္ပဲရွိတယ္။ ၿမိဳ႔ကို ဟိုဖက္ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ သည္ဖက္ျဖတ္ေလွ်ာက္ လူကလည္း ေနေလာင္မဲတူး၊ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ျဖစ္ေနရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ခရီးစားရိတ္အတြက္ ေငြေၾကး အကူ အညီေတာင္းၾကရေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ 'လက္ဖက္ရည္ဆိုင္' ဆိုၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
စစ္ျပန္ႀကီးေတြ စတိုင္နဲ႔
ကိုယ္တို႔လာထိုင္ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့
ဘိုင္က်ၿပီး ငွက္ဖ်ားနဲ႔ေဆြးေနတဲ့
ျပည္ေျပးေက်ာင္းသားေတြေပါ့...။
အီၾကာေကြးအေၾကာ္နဲ႔
နက္စ္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကိုပဲ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုၿပီး သူတို႔ထိုင္ၾက
ရြာလမ္းမကို စတိုင္က်က် ရႈတတ္တယ္။
နယ္စပ္မ်ဥ္းေပၚက ေစ်းကေလးမွာ
ၿမိဳ႕စရိုက္ကိုေပးတာဆိုလို႔ ဒီဆိုင္
ေလေသနတ္ေတြထိုင္ပစ္
ဦးခ်စ္ဆိုင္အလား ထင္လိုက္ေသးတယ္။
ေျပာက္က်ားေဘာင္းဘီေဂါက္ဂက္နဲ႔
မနက္ဆိုထြက္လာ
ရြာခမ္းလွည့္လည္ေတာ္မူၿပီး
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လသာတယ္...
ျပန္လာေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေျပာမကုန္
စုေပါင္းစပ္ေပါင္း အကုန္ႀကိဳက္ၾကရတဲ့
အႀကီးမ အငယ္မအေၾကာင္းေလ။
ၿမိဳ႕ေဝးျပေဝးမွာ အာသာေျဖေဆး
ေဖ်ာ္ေျဖေရးလည္း ဒီဆိုင္
မိေဝးဖေဝး သံေယာဇဥ္ေပး
အိပ္မက္ေတြေမြးတာလည္း ဒီဆိုင္။
ဒီလိုနဲ႔....
ေတာင္ျပာတန္းနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္သီခ်င္းဆို
တေနရာကို သြားရဦးမယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခတ္ႀကီးလြယ္ထားပံုနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္
ထားရက္ရေတာ့မွာပဲ ဆိုင္ကေလးေရ...။
မလြမ္းေလာက္ပါဘူး။
တံတားႀကီး
ဘုရားႀကီး
ခ်ဲပြဲနဲ႔ လူမိုက္ေတြႀကီးစိုးတဲ့ ရြာကေလးေလ...။
ေသခ်ာပါရဲ႕
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ေကာင္တာထိုင္ေနတဲ့ ပန္းကေလးဟာ
ပူပံုပန္းနဲ႔ မိႈင္ေငးေနေတာ့မွာပဲ။
သူခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလးဟာ
စစ္ေသြးႂကြ ဘာသာျခား၊ တရြာသားက်ေနာ္ေလ...။
ေယာဟန္ေအာင္ (၁၉၉၀၊ ၂၀၀၄)
==================
ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား အမွတ္ (၁၈) ေတာ့ စာအုပ္ထြက္မွ ဝယ္ဖတ္တာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။