ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အခ်ိန္တလၾကာတဲ့အထိ ဘာမွမထူးဘူး ဆိုရင္ ဒီမွာဆက္ေနမလား၊ ထား ၀ယ္ျပန္မလားဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အၾကား ျငင္းခုံမႈေတြ တုိးပြားလာပါတယ္။ မဲေဆာက္နဲ႔ သီေဘာဘုိးဘက္က ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေနာက္တခါ မင္းသမီး ဘက္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔က ဘယ္လိုမွ တုိက္ရုိက္ ဆက္သြယ္မႈမရ၊ KNU ဆီကတဆင့္ ေၾကးနန္း သတင္းတခ်ဳိ႕ကို ရေနေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က ဒါကို အယုံအၾကည္ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မင္းသမီးဘက္ ေရာက္ေနသူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္နုိင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦးကို ေရြး၊ KNU လက္ထဲ အပ္ၿပီး လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ ၂ ဦးကေတာ့ တနသၤာရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာ္လုံးသမား သန္း၀င္း (ေခၚ) အုိဃီးနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသုိလ္က ဆန္းေဇာ္ထြန္းတုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ခရီးထြက္သြားၿပီး တပတ္ ဆယ္ရက္ ၾကာတဲ့အထိ ဘာသတင္းမွ ျပန္မလာတဲ့အတြက္ ဒီလူေတြ မင္းသမီးကို ေရာက္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား၊ လမ္းမွာမ်ား အေျဖာင္ ခံလုိက္ရၿပီလား ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ KNU အၾကား သံသယေတြ ပြားလာျပန္ပါတယ္။ ဒီကိစၥ စုံစမ္းဖို႔ KNU နဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီး ကရင္စကားလည္း နည္းနည္းတတ္တဲ့ ကိုေသာင္းညြန္႔ (ေခၚ) ကုိေလေပး (၂၀၁ - ဘက္မလုိက္ တပ္ရင္းမႉး ျဖစ္လာသူ) ကုိ တာ၀န္ေပးၿပီး မင္းသမီးစခန္းဆီ ထပ္လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ဒီေဆာင္းပါး ေရးဖုိ႔ ျပန္ေမးေတာ့မွ သိရတာကေတာ့ ထီးထာေရာက္ ေရာက္ခ်င္း သတင္းပုိ႔ဖုိ႔ အခက္အခဲ ရွိေနလုိ႔ ေနာက္က်သြားတာသာ ျဖစ္ၿပီး တျခားျပႆနာ ဘာမွမရွိပါဘူးလုိ႔ ကုိသန္း၀င္းက ရွင္းျပပါတယ္)
ဒီအေျခေနေတြကို မသိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု ခမ်ာေတာ့ BBC ကုိ နားေထာင္။ KNU ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းကုိ သတင္းေမးနဲ႔ တခ်ိန္လုံး အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ မဒတ ဥကၠ႒ ေစာေမာ္ရယ္ကေန ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔ သူတုိ႔ျပင္ထားပါတယ္၊ လက္နက္ေတြလည္း ေထာက္ပံ့မယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ စကားမ်ဳိး BBC နဲ႔ အင္တာဗ်ဳး အတြင္း ေျပာသြားတာ ၾကားလုိက္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ စိတ္ပ်က္မႈေတြဟာ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္လည္ ႏုိးၾကား လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာကေတာ့ ေညာင္အုိးထီးကို ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး သုံးေဆာင္၊ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း မ်ဳိးစုံ ဟင္းခ်ဳိကို ေသာက္၊ ငွက္ဖ်ားမျဖစ္ေအာင္ ေရကုိႀကိဳေသာက္၊ မယ္ညား - ပါသား ကုိ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနပ္ကုိထမ္း စသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ အခ်ိန္ တလတာကို အဓိပၸာယ္ နည္းပါးစြာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။
ဘန္းေခ်ာင္းေဘးက KNU တပ္ခဲြ ၁ မွာ မယ္ညား - ပါးသား လုပ္ေနရင္း အခ်ိန္တလေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကာလအတြင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုကေတာ့ ညီညီႏိုင္ (ေခၚ) က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္တဦး ေရနစ္ ေသဆုံးသြားျခင္းပါ။ ဒါဟာ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္မႈနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အတြက္ တကယ့္ကို ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းတခုပါပဲ။ သူတုိ႔ မိသားစုဟာ ထား၀ယ္မွာ ေအး - ထီဆုိင္နဲ႔ တျခားဆုိင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ စီးပြားေရးအရ ေျပလည္ေနတာေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ သားဟာ အစားအေသာက္ ငတ္ျပတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားရတယ္ ဆုိတာကို သူ႔မိသားစုေတြ ဘယ္လုိမွ လက္ခံမယ္ မထင္ပါဘူး။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲေရာက္ပီး ပထမဆုံး ႀကံဳရတဲ့ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔။ ထား၀ယ္မွာဆုိရင္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔မွာ ဘုရားႀကီး၀န္းထဲ သြားၿပီး ဆီးမီးပူးေဇာ္တာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္တာေတြကို ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေတြဟာ အခုဘန္းေခ်ာင္းေဘးက KNU နယ္ေျမထဲမွာေတာ့ ဘုရား၀န္းလည္း မရွိ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း မရွိ။ သြားခ်င္သပ ဆိုရင္ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ဆုေတာင္းဖုိ႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆုိတာလား မေျပာတတ္။ သီတင္းမကၽြတ္ခင္ ေလးမွာ ထူးထူးျခားျခား ဖိတ္ၾကားခ်က္တခု က်ေနာ္တုိ႔ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
“ေက်ာက္ထူး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သီတင္းကၽြတ္ပဲြ က်င္းပမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရြာသားေတြ ေဘာ္လုံးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးမယ္။ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေကၽြးမယ္” ဆုိတဲ့ သတင္းစကား က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းဆီ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္း မသိပါဘူး။
မယ္ညား-ပါးသား နင္းေနရင္းနဲ႔ အဲဒီသတင္းစကားကုိ တီးတုိးေျပာေနၾကၿပီ။
“၀က္သားတုံး မကုိက္ရတာ ၾကာၿပီကြာ။ ဒီတခါေတာ့ အပီဆြဲရေတာ့မယ္ … ရွလြတ္-ရွလြတ္” ဆုိၿပီး တေယာက္တေပါက္ ေနာက္ေျပာင္ ေနၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ၀က္သားဟင္းအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းက ဖိတ္တာဟာ ဒါ ပထမဆုံး အႀကိမ္ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္း၀န္းက်င္က ကရင္ရြာေတြရဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေတြက ဖိတ္တာကေတာ့ (အႀကိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မဖိတ္ဘဲနဲ႔ သြားစားခဲ့တာပါ) ၃ - ၄ ခါ ရွိေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ငတ္ျပတ္ေနမွန္း ရိပ္မိတဲ့ တနင္းခူရြာက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ (သင္းအုပ္ဆရာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ) က စေနေန႔တုိင္း သူရြာဖိတ္ၿပီး ေဘာ္လုံးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးပါတယ္။
ဒီရြာဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းနဲ႔ အနီးဆုံးရြာျဖစ္ၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေလး ၂ - ခုေလာက္ကိုေက်ာ္၊ နာရီ ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ ေနရာပါ။ အဲဒီရြာမွာ အိမ္ ဘယ္နွလုံး ရွိမွန္း က်ေနာ္အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလုံးကန္တဲ့ ကြင္းေဘးမွာ ဘုရားေက်ာင္း တေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေဘးနားမွာ ခုနကေျပာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာရဲ႕ အိမ္ရွိပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေရာ၊ အိမ္ေရာဟာ ယာယီသေဘာေဆာင္ၿပီး သစ္တုိင္၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ဖက္မုိး အေဆာက္အဦေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘာလုံးကြင္းကလည္း ယာယီသေဘာကို ေဆာင္ၿပီး ထိကရုဏ္းပင္ေတြ၊ ျမက္ရုိင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၀က္သားဟင္း စားရေရး တုိ႔အေရးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိး (ေက်ာင္းသားကို ကရင္လုိအေခၚ) ေတြ ခမ်ာမွာေတာ့ ဖိနပ္ ဗလာနဲ႔ အဲဒီ ဆူးခင္းေပၚမွာ ေျပးၿပီး ေဘာလုံး ကစားခဲ့တာ အခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း ကုိယ့္ေျခဖ၀ါး ကုိယ္ျပန္ စမ္းမိပါတယ္။
“စစ္ထြက္တုိက္ဖုိ႔ … ေသနတ္မရေသးလုိ႔ ေဘာလုုံးကို က်ဳံးက်ဳံး ကန္” ေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အျဖစ္ပါ။
စေနမွာ ေဘာလုံးပဲြနဲ႔ အလုပ္မ်ားၾကသလုိ တနဂၤေႏြမွာလည္း အဲဒီ ေဘာလုံးကြင္းေဘးက ဘုရားေက်ာင္းဆီ လာၿပီး “အာမင္” (ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိးခုိးပဲြ အၿပီးမွာ ေနာက္ဆုံး ဆုေတာင္းတဲ့ စကားလုံးပါ။ အားလုံးကို ကရင္ဘာသာနဲ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးတလုံးကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔က အေသမွတ္ထားၿပီး အဲဒီစကားလုံး ၾကားရင္ ဦးရွင္ႀကီးပဲြ လုသလုိမ်ဳိး စားဖုိ႔ရယ္ဒီျဖစ္ၿပီလုိ႔ မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္) ကုိ ေစာင့္ရ တာကလည္း အေမာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီပဲြကိုေတာ့ ေဘာလုံးကန္ သြားသလုိမ်ဳိး ျဖစ္သလုိ သြားလို႔မရပါဘူး။ ေရမုိးခ်ဳိးၿပီး အ၀တ္အစား သန္႔သန္႔ ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ လာမွ ဘုရားေက်ာင္းလာတဲ့ ကရင္ေဒသခံေတြက ႏွစ္သက္တဲ့ သေဘာရွိတာေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး အ၀တ္ေတြကို တေယာက္တလွည့္ ငွား၀တ္ၿပီး က်ဳိးဖုိိးတပ္သားမ်ား အလွည့္က် သြားခဲ့ၾကေပါ့။ က်န္တဲ့လူေတြ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘုရားေက်ာင္း တခါမွ မတက္ဘူးတဲ့ က်ေနာ့္ ခမ်ာေတာ့ ဘုရားရွိခုိးမႈ တခါနားတုိင္း ပိုက္ဆံအလွဴခံတဲ့အခါ တျပားမွ မလွဴနုိင္ဘဲ ၿပံဳးၿပီး ေနရတဲ့ ဘ၀ကုိ မခံစားႏိုင္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလုိ စေနမွာ ေဘာကန္၊ တနဂၤေႏြမွာ ဘုရားေက်ာင္းတက္ လုပ္ရင္း ၃ ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ၀က္သားဟင္း ဖိတ္ေခၚ ေဘာလုံးပဲြဖိတ္စာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ စစ္ေၾကာင္း တခုလုံး ေသာၾကာေန႔ ညေနကတည္းက ခရီးထြက္လာၿပီး ခုနက တနင္းခူရြာမွာ ေဘာကန္ရင္း ... အဲ ... ထမင္းလည္းစားရင္း တည အိပ္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ တနင္းခူ ကေန ေနာက္ထပ္ တရြာကိုျဖတ္၊ စမ္းေခ်ာင္း ၂ ခုနဲ႔ ေခ်ာင္း ခပ္ႀကီးႀကီး တခုကို ေက်ာ္ၿပီးသြားရတဲ့ ေက်ာက္ထူဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်ီတက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခ်ီတက္ရင္း မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ ေလာက္မွာ ျပႆနာက စတာပါပဲ။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အသားညိဳညိဳ အရပ္ပုပု ဗလေကာင္းေကာင္း ရြာသားတဦးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လမ္းျပအျဖစ္ ဦးေဆာင္လာတာ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာက္ထူးေခ်ာင္းကုိ ကူးတဲ့အခါမွာလည္း သူကပဲ ေခ်ာင္းထဲ အရင္ဆင္းၿပီး “ေရစီးေတာ့ အေတာ္ သန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကူးလုိ႔ ရပါတယ္” လုိ႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ (အဲဒီကာလက က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေန႔စဥ္ တာ၀န္က် တာ၀န္မႉး တဦးစီကုိ အလွည့္က် ေပးထားၿပီး သူ႔အမိန္႔နဲ႔ သြားေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္) “တာ၀န္မႉး အမိန္႔ရမွဆင္း” “ခဏ ေစာင့္ပါဦး” “ႀကိဳးနဲ႔ကူးမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” … စသျဖင့္ ေခ်ာင္းေဘးမွာ ရပ္ရင္း ဟုိေျပာဒီေျပာ ေျပာေနဆဲပါ။ မေန႔ညက မုိးရြာထားလုိ႔လားမသိ၊ ၁၀ ေပေလာက္ပဲ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရစီးက အေတာ္အစီးသန္ၿပီး ေရအနက္ကလည္း ရင္ဗတ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ လည္ပင္းေလာက္ အထိ ရွိေနပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚက က်ဳိးဖုိးေတြ ဆုိေတာ့လည္း သိတဲ့အတုိင္း ဒီလုုိေခ်ာင္းမ်ဳိးမွာ ေရကူးဖူးပုံမရပါဘူး။ ေမာင္းမကန္ ကမ္းေျခနဲ႔ လက္၀ဲကၽြန္းဘက္က ေနာ္စီကန္တုိ႔၊ ေဘာ္ဦးကန္တုိ႔ ေလာက္မွာသာ ကူးဖူးပုံရၿပီး ဒီလုိေရစီးနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါကုိ မသိရွာတဲ့ လမ္းျပရြာသားက “ရပါတယ္၊ ဒီလုိကူး၊ ငါကူးျပေနတာ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား” ဆုိၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ ပုဆုိး ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အေပၚေထာင္၊ ေရစီးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဟုိဘက္ ကမ္းဆီ ကူးျပသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထက ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ေခ်ာင္းထဲ အရင္ဆုံး ဆင္းသြားၿပီး သူ႔ေနာက္ လုိက္ကူးဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရလယ္ေရာက္တာနဲ႔ ေအာက္ေျခ လြတ္သြားလုိ႔ ေဘးကလူက လွမ္းဆဲြ၊ ဖိနပ္ေတြ ေရထဲေမ်ာပါသြားလုိ႔ ေအာ္သူကေအာ္နဲ႔ပါ။
“ေဟး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆဲြထား။ လက္ကို မလြတ္ေစနဲ႔၊ ေရစီးသန္တယ္ သတိထား” ဆုိၿပီး က်ေနာ္နဲ႔အနီးက ရဲေဘာ္ေတြက ေအာ္ေျပာေသးတာကုိ မွတ္မိေနပါတယ္။
အစားတလုတ္ အတြက္ အသြားမေတာ္တဲ့ ေျခတလွမ္းလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ သတိေပးခ်က္က ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ အသားျဖဴျဖဴ တရုတ္ကျပားေလး ညီညီနုိင္ဆုိတဲ့ ထား၀ယ္ေကာလိပ္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္သားေလး ေရစီးထဲ ေမ်ာပါသြားပါၿပီ။
“ေဟ့ ရပ္ၾကည့္မေနနဲ႔ လုိက္ဆယ္မွ ျဖစ္မယ္” လုိ႔ ေအာ္ေျပာၿပီး လမ္းျပကုိ အရင္ဆုံး လုိက္ဆယ္ခုိင္းပါတယ္။ ညီညီနုိင္ဟာ ေရထဲျမဳပ္သြားၿပီး တခ်က္ျပန္ေပၚလာတာကုိ က်ေနာ္ ျမင္လုိက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လုံး၀ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ ပါဘူး။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္အပါ၀င္ ေရနည္းနည္းပါးပါး ကူးတတ္သူတခ်ဳိ႕က ေခ်ာင္းထဲခုန္ခ်ၿပီး ေရငုပ္လုိက္ရွာေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါဘူး။ ေရငုပ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ေရစီးကသန္ၿပီး ေအာက္ေျခမွာ ၿပိဳလဲထားတဲ့ သစ္ပင္အျမစ္ေတြ၊ သစ္ကုိင္းေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီေအာက္ အထဲအထိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ကမ၀င္ရဲဘဲ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ထုိးတဲ့အထိ ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့လုိ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိပဲ ဆက္လက္ ခရီးႏွင္ခဲ့ ရပါတယ္။
ညီညီႏုိင္ က်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ အဲဒီေခ်ာင္းကေန မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေတာင္ကုန္းေလးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေဆာင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ သတင္း ၃ ပတ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း ပထမဆုံး ေတြ႕ရတဲ့ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းျဖစ္လုိ႔ အားလုံး ထုိင္ရွိခုိးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီး မရွိဘဲ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ၂ ဆူ၊ ၃ ဆူကိုသာ ေတြ႕ရလုိ႔ ေမးၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ “ဒီလုိ အညိဳေရာင္ေဒသ ကရင္ေတာထဲမွာ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွ ၾကာၾကာ မေနရဲဘူး။ ၾကာၾကာေနရင္ ၾကားညပ္ အသတ္ခံရမွာ စိုးလုိ႔ ဘုန္းႀကီး ထား၀ယ္ကို ျပန္ေျပးသြားၿပီ” လုိ႔ ရြာသားတဦးက က်ေနာ့္ကိုေျပာျပပါတယ္။
သူဆိုလုိတာကေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာ ႀကီးစိုးတဲ့ KNU ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးတပါးအတြက္ ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္မေျပသလုိ၊ ဒီဘုန္းႀကီးဟာ အစိုးရ လူလားလုိ႔ KNU ဘက္က သံသယပြား၊ အစိုးရဘက္ကလည္း ဒီဘုန္းျကီး ကရင္ေတာထဲအထိ သြားေနတာ KNU နဲ႔ အဆက္သြယ္ရွိလုိ႔လား ဆုိၿပီး သံသယ၀င္၊ အဲဒီ ၂ ဘက္ၾကား ညပ္မွာ စိုးတာနဲ႔ ျပန္ေျပးသြားတဲ့သေဘာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို ေနာက္ထပ္အလားတူ ရြာေတြကို ေတြ႕ရေတာ့မွ က်ေနာ္ ပို သေဘာေပါက္ခဲ့ ရပါတယ္။
ညေန ၄ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း ေဘာလုံးပဲြကို စတင္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ရြာသားေတြ ေရာရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ညီညီႏုိင္ ေသသြားတာကိုသာ သတိရေနၾကၿပီး ကစားပဲြထဲမွာ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေဘာလုံးပဲြ အၿပီးမွာ ေကၽြးတဲ့ ၀က္သားဟင္းဟာလည္း ဘယ္လုိမွ အရသာမရွိေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေက်ာက္ထူရြာရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ပဲြဟာ ညီညီႏုိင့္အတြက္ အမွ်ေ၀ပြဲျဖစ္သြားၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔မႈေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးမရွိတဲ့အတြက္ ငါးပါးသီလ ဘယ္လုိယူမလဲ၊ ညီညီႏုိင့္အတြက္ သရနဂံု တင္တာကို ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ဆုိေတာ့ ... က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုထဲက တဦးက ထြက္လာၿပီး သူဘုန္းႀကီးလူထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး၊ သူဆုိတဲ့ အတုိင္းသာ ေနာက္ကလုိက္ဆုိၾကလုိ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ဘုရားရွိခုိးတာနဲ႔ပဲ ငါးပါးသီလခံယူ လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးစစ္ေၾကာင္းမႉးလည္း အဆင္ေျပ သြားပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တေန႔ အဲဒီေက်ာင္းကေန စခန္းကိုျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ွမွာလည္း က်ေနာ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသား ၅ ဦးေလာက္နဲ႔ ရြာသား ၂ ဦးေလာက္က အဲဒီေခ်ာင္းမွာ ေရကူးၿပီး ညီညီႏုိင္ရဲ႕ အေလာင္းကို ၂ နာရီေလာက္ လုိက္ရွာပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္လုိမွ မေတြ႕လုိ႔ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး စခန္းကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၄ ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ညီညီႏုိင့္ အေလာင္းကို ေတြ႕တယ္ဆုိၿပီး KNU ကတဆင့္ ရြာသားေတြက သတင္းပုိ႔ လာပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တျခားေက်ာင္းသား ၃ – ၄ ဦး လုိက္သြားၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အေလာင္းက ပုပ္ပြ ေဖာေယာင္ေနၿပီ။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီတထည္သာ က်န္ၿပီး တျခားအ၀တ္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ လက္တဘက္က အေပၚကိုေထာင္ေနၿပီး အဲဒီလက္မွာ လက္ပတ္နာရီ တလုံး ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ သူရဲ႕ လက္ပတ္နာရီကုိ ျဖဳတ္သိမ္း၊ အေလာင္းကိုေျမျမႇဳပ္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ “သရနဂံု တင္ရဦးမယ္ေလ” လုိ႔ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတဦးက သတိေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီး မရွိတဲ့ ဒီေဒသမွာ ဘယ္လုိ သရနဂံုတင္မလဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကရင္ရြာသားေတြနဲ႔အတူ ညီညီႏုိင့္အေလာင္းကုိ ေျမျမႇဳပ္။ သူရဲ႕လက္ပတ္နာရီကုိ ယူၿပီး စခန္းဆီျပန္ လာခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီနာရီနဲ႔အတူ စာတေစာင္ေရးၿပီး ထား၀ယ္ၿမိဳ႕က သူ႔ရဲ႕မိသားစုဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ပုိ႔လုိက္ေပမယ့္ အဲဒီစာရ၊ မရနဲ႔ ေနာက္ပုိင္း အေျခအေနကို ဘာမွ မသိေတာ့ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြ အရဆိုရင္ သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုဟာ အခုခ်ိန္အထိ ညီညီႏုိင္ ေတာထဲမွာ ရွိေနဆဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ တတိယႏုိင္ငံ တခုခုဆီ ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနၿပီး ေရနစ္ေသသြားၿပီလုိ႔ ေျပာတာကုိ မယုံေသးဘူးလုိ႔ ထား၀ယ္ဘက္က လာတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ယခင္ေဆာင္းပါးမ်ား ဖတ္ရန္။ ။ သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၃
ဒီအေျခေနေတြကို မသိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု ခမ်ာေတာ့ BBC ကုိ နားေထာင္။ KNU ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းကုိ သတင္းေမးနဲ႔ တခ်ိန္လုံး အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔မွာေတာ့ မဒတ ဥကၠ႒ ေစာေမာ္ရယ္ကေန ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔ သူတုိ႔ျပင္ထားပါတယ္၊ လက္နက္ေတြလည္း ေထာက္ပံ့မယ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ စကားမ်ဳိး BBC နဲ႔ အင္တာဗ်ဳး အတြင္း ေျပာသြားတာ ၾကားလုိက္ရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ စိတ္ပ်က္မႈေတြဟာ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္လည္ ႏုိးၾကား လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕ ေန႔စဥ္ ဘ၀မွာကေတာ့ ေညာင္အုိးထီးကို ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီး သုံးေဆာင္၊ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း မ်ဳိးစုံ ဟင္းခ်ဳိကို ေသာက္၊ ငွက္ဖ်ားမျဖစ္ေအာင္ ေရကုိႀကိဳေသာက္၊ မယ္ညား - ပါသား ကုိ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနပ္ကုိထမ္း စသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ အခ်ိန္ တလတာကို အဓိပၸာယ္ နည္းပါးစြာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။
ဘန္းေခ်ာင္းေဘးက KNU တပ္ခဲြ ၁ မွာ မယ္ညား - ပါးသား လုပ္ေနရင္း အခ်ိန္တလေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကာလအတြင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုကေတာ့ ညီညီႏိုင္ (ေခၚ) က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္တဦး ေရနစ္ ေသဆုံးသြားျခင္းပါ။ ဒါဟာ ေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲ ငတ္ျပတ္မႈနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အတြက္ တကယ့္ကို ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းတခုပါပဲ။ သူတုိ႔ မိသားစုဟာ ထား၀ယ္မွာ ေအး - ထီဆုိင္နဲ႔ တျခားဆုိင္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ စီးပြားေရးအရ ေျပလည္ေနတာေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ သားဟာ အစားအေသာက္ ငတ္ျပတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားရတယ္ ဆုိတာကို သူ႔မိသားစုေတြ ဘယ္လုိမွ လက္ခံမယ္ မထင္ပါဘူး။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲေရာက္ပီး ပထမဆုံး ႀကံဳရတဲ့ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔။ ထား၀ယ္မွာဆုိရင္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔မွာ ဘုရားႀကီး၀န္းထဲ သြားၿပီး ဆီးမီးပူးေဇာ္တာ။ ဒါမွမဟုတ္ ဟုိေငးဒီေငးနဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ လုပ္တာေတြကို ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသား ေတြဟာ အခုဘန္းေခ်ာင္းေဘးက KNU နယ္ေျမထဲမွာေတာ့ ဘုရား၀န္းလည္း မရွိ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း မရွိ။ သြားခ်င္သပ ဆိုရင္ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ဆုေတာင္းဖုိ႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆုိတာလား မေျပာတတ္။ သီတင္းမကၽြတ္ခင္ ေလးမွာ ထူးထူးျခားျခား ဖိတ္ၾကားခ်က္တခု က်ေနာ္တုိ႔ ရရွိခဲ့ပါတယ္။
“ေက်ာက္ထူး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သီတင္းကၽြတ္ပဲြ က်င္းပမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရြာသားေတြ ေဘာ္လုံးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးမယ္။ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေကၽြးမယ္” ဆုိတဲ့ သတင္းစကား က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းဆီ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္း မသိပါဘူး။
မယ္ညား-ပါးသား နင္းေနရင္းနဲ႔ အဲဒီသတင္းစကားကုိ တီးတုိးေျပာေနၾကၿပီ။
“၀က္သားတုံး မကုိက္ရတာ ၾကာၿပီကြာ။ ဒီတခါေတာ့ အပီဆြဲရေတာ့မယ္ … ရွလြတ္-ရွလြတ္” ဆုိၿပီး တေယာက္တေပါက္ ေနာက္ေျပာင္ ေနၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ၀က္သားဟင္းအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းက ဖိတ္တာဟာ ဒါ ပထမဆုံး အႀကိမ္ျဖစ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္း၀န္းက်င္က ကရင္ရြာေတြရဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေတြက ဖိတ္တာကေတာ့ (အႀကိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မဖိတ္ဘဲနဲ႔ သြားစားခဲ့တာပါ) ၃ - ၄ ခါ ရွိေနပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ငတ္ျပတ္ေနမွန္း ရိပ္မိတဲ့ တနင္းခူရြာက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ (သင္းအုပ္ဆရာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ) က စေနေန႔တုိင္း သူရြာဖိတ္ၿပီး ေဘာ္လုံးၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ေပးပါတယ္။
ဒီရြာဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းနဲ႔ အနီးဆုံးရြာျဖစ္ၿပီး စမ္းေခ်ာင္းေလး ၂ - ခုေလာက္ကိုေက်ာ္၊ နာရီ ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ ေနရာပါ။ အဲဒီရြာမွာ အိမ္ ဘယ္နွလုံး ရွိမွန္း က်ေနာ္အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလုံးကန္တဲ့ ကြင္းေဘးမွာ ဘုရားေက်ာင္း တေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေဘးနားမွာ ခုနကေျပာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာရဲ႕ အိမ္ရွိပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေရာ၊ အိမ္ေရာဟာ ယာယီသေဘာေဆာင္ၿပီး သစ္တုိင္၊ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ဖက္မုိး အေဆာက္အဦေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘာလုံးကြင္းကလည္း ယာယီသေဘာကို ေဆာင္ၿပီး ထိကရုဏ္းပင္ေတြ၊ ျမက္ရုိင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၀က္သားဟင္း စားရေရး တုိ႔အေရးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိး (ေက်ာင္းသားကို ကရင္လုိအေခၚ) ေတြ ခမ်ာမွာေတာ့ ဖိနပ္ ဗလာနဲ႔ အဲဒီ ဆူးခင္းေပၚမွာ ေျပးၿပီး ေဘာလုံး ကစားခဲ့တာ အခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း ကုိယ့္ေျခဖ၀ါး ကုိယ္ျပန္ စမ္းမိပါတယ္။
“စစ္ထြက္တုိက္ဖုိ႔ … ေသနတ္မရေသးလုိ႔ ေဘာလုုံးကို က်ဳံးက်ဳံး ကန္” ေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အျဖစ္ပါ။
စေနမွာ ေဘာလုံးပဲြနဲ႔ အလုပ္မ်ားၾကသလုိ တနဂၤေႏြမွာလည္း အဲဒီ ေဘာလုံးကြင္းေဘးက ဘုရားေက်ာင္းဆီ လာၿပီး “အာမင္” (ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိးခုိးပဲြ အၿပီးမွာ ေနာက္ဆုံး ဆုေတာင္းတဲ့ စကားလုံးပါ။ အားလုံးကို ကရင္ဘာသာနဲ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးတလုံးကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔က အေသမွတ္ထားၿပီး အဲဒီစကားလုံး ၾကားရင္ ဦးရွင္ႀကီးပဲြ လုသလုိမ်ဳိး စားဖုိ႔ရယ္ဒီျဖစ္ၿပီလုိ႔ မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္) ကုိ ေစာင့္ရ တာကလည္း အေမာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီပဲြကိုေတာ့ ေဘာလုံးကန္ သြားသလုိမ်ဳိး ျဖစ္သလုိ သြားလို႔မရပါဘူး။ ေရမုိးခ်ဳိးၿပီး အ၀တ္အစား သန္႔သန္႔ ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ လာမွ ဘုရားေက်ာင္းလာတဲ့ ကရင္ေဒသခံေတြက ႏွစ္သက္တဲ့ သေဘာရွိတာေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး အ၀တ္ေတြကို တေယာက္တလွည့္ ငွား၀တ္ၿပီး က်ဳိးဖုိိးတပ္သားမ်ား အလွည့္က် သြားခဲ့ၾကေပါ့။ က်န္တဲ့လူေတြ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိလည္းေတာ့ မသိဘူး။ ဘုရားေက်ာင္း တခါမွ မတက္ဘူးတဲ့ က်ေနာ့္ ခမ်ာေတာ့ ဘုရားရွိခုိးမႈ တခါနားတုိင္း ပိုက္ဆံအလွဴခံတဲ့အခါ တျပားမွ မလွဴနုိင္ဘဲ ၿပံဳးၿပီး ေနရတဲ့ ဘ၀ကုိ မခံစားႏိုင္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလုိ စေနမွာ ေဘာကန္၊ တနဂၤေႏြမွာ ဘုရားေက်ာင္းတက္ လုပ္ရင္း ၃ ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ၀က္သားဟင္း ဖိတ္ေခၚ ေဘာလုံးပဲြဖိတ္စာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ စစ္ေၾကာင္း တခုလုံး ေသာၾကာေန႔ ညေနကတည္းက ခရီးထြက္လာၿပီး ခုနက တနင္းခူရြာမွာ ေဘာကန္ရင္း ... အဲ ... ထမင္းလည္းစားရင္း တည အိပ္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ တနင္းခူ ကေန ေနာက္ထပ္ တရြာကိုျဖတ္၊ စမ္းေခ်ာင္း ၂ ခုနဲ႔ ေခ်ာင္း ခပ္ႀကီးႀကီး တခုကို ေက်ာ္ၿပီးသြားရတဲ့ ေက်ာက္ထူဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်ီတက္လာပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခ်ီတက္ရင္း မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ ေလာက္မွာ ျပႆနာက စတာပါပဲ။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ အသားညိဳညိဳ အရပ္ပုပု ဗလေကာင္းေကာင္း ရြာသားတဦးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လမ္းျပအျဖစ္ ဦးေဆာင္လာတာ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာက္ထူးေခ်ာင္းကုိ ကူးတဲ့အခါမွာလည္း သူကပဲ ေခ်ာင္းထဲ အရင္ဆင္းၿပီး “ေရစီးေတာ့ အေတာ္ သန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကူးလုိ႔ ရပါတယ္” လုိ႔ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ (အဲဒီကာလက က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေန႔စဥ္ တာ၀န္က် တာ၀န္မႉး တဦးစီကုိ အလွည့္က် ေပးထားၿပီး သူ႔အမိန္႔နဲ႔ သြားေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္) “တာ၀န္မႉး အမိန္႔ရမွဆင္း” “ခဏ ေစာင့္ပါဦး” “ႀကိဳးနဲ႔ကူးမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” … စသျဖင့္ ေခ်ာင္းေဘးမွာ ရပ္ရင္း ဟုိေျပာဒီေျပာ ေျပာေနဆဲပါ။ မေန႔ညက မုိးရြာထားလုိ႔လားမသိ၊ ၁၀ ေပေလာက္ပဲ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရစီးက အေတာ္အစီးသန္ၿပီး ေရအနက္ကလည္း ရင္ဗတ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ လည္ပင္းေလာက္ အထိ ရွိေနပါတယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚက က်ဳိးဖုိးေတြ ဆုိေတာ့လည္း သိတဲ့အတုိင္း ဒီလုုိေခ်ာင္းမ်ဳိးမွာ ေရကူးဖူးပုံမရပါဘူး။ ေမာင္းမကန္ ကမ္းေျခနဲ႔ လက္၀ဲကၽြန္းဘက္က ေနာ္စီကန္တုိ႔၊ ေဘာ္ဦးကန္တုိ႔ ေလာက္မွာသာ ကူးဖူးပုံရၿပီး ဒီလုိေရစီးနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါကုိ မသိရွာတဲ့ လမ္းျပရြာသားက “ရပါတယ္၊ ဒီလုိကူး၊ ငါကူးျပေနတာ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား” ဆုိၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ ပုဆုိး ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အေပၚေထာင္၊ ေရစီးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဟုိဘက္ ကမ္းဆီ ကူးျပသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထက ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ေခ်ာင္းထဲ အရင္ဆုံး ဆင္းသြားၿပီး သူ႔ေနာက္ လုိက္ကူးဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရလယ္ေရာက္တာနဲ႔ ေအာက္ေျခ လြတ္သြားလုိ႔ ေဘးကလူက လွမ္းဆဲြ၊ ဖိနပ္ေတြ ေရထဲေမ်ာပါသြားလုိ႔ ေအာ္သူကေအာ္နဲ႔ပါ။
“ေဟး တေယာက္လက္ တေယာက္ဆဲြထား။ လက္ကို မလြတ္ေစနဲ႔၊ ေရစီးသန္တယ္ သတိထား” ဆုိၿပီး က်ေနာ္နဲ႔အနီးက ရဲေဘာ္ေတြက ေအာ္ေျပာေသးတာကုိ မွတ္မိေနပါတယ္။
အစားတလုတ္ အတြက္ အသြားမေတာ္တဲ့ ေျခတလွမ္းလို႔ ေျပာရင္ မမွားပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ သတိေပးခ်က္က ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ အသားျဖဴျဖဴ တရုတ္ကျပားေလး ညီညီနုိင္ဆုိတဲ့ ထား၀ယ္ေကာလိပ္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္သားေလး ေရစီးထဲ ေမ်ာပါသြားပါၿပီ။
“ေဟ့ ရပ္ၾကည့္မေနနဲ႔ လုိက္ဆယ္မွ ျဖစ္မယ္” လုိ႔ ေအာ္ေျပာၿပီး လမ္းျပကုိ အရင္ဆုံး လုိက္ဆယ္ခုိင္းပါတယ္။ ညီညီနုိင္ဟာ ေရထဲျမဳပ္သြားၿပီး တခ်က္ျပန္ေပၚလာတာကုိ က်ေနာ္ ျမင္လုိက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လုံး၀ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ ပါဘူး။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္အပါ၀င္ ေရနည္းနည္းပါးပါး ကူးတတ္သူတခ်ဳိ႕က ေခ်ာင္းထဲခုန္ခ်ၿပီး ေရငုပ္လုိက္ရွာေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ပါဘူး။ ေရငုပ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ေရစီးကသန္ၿပီး ေအာက္ေျခမွာ ၿပိဳလဲထားတဲ့ သစ္ပင္အျမစ္ေတြ၊ သစ္ကုိင္းေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီေအာက္ အထဲအထိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ကမ၀င္ရဲဘဲ ေန႔လယ္ ၂ နာရီ ထုိးတဲ့အထိ ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့လုိ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိပဲ ဆက္လက္ ခရီးႏွင္ခဲ့ ရပါတယ္။
ညီညီႏုိင္ က်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ အဲဒီေခ်ာင္းကေန မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေတာင္ကုန္းေလးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေဆာင္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ သတင္း ၃ ပတ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း ပထမဆုံး ေတြ႕ရတဲ့ ဘုန္းျကီးေက်ာင္းျဖစ္လုိ႔ အားလုံး ထုိင္ရွိခုိးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီး မရွိဘဲ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ၂ ဆူ၊ ၃ ဆူကိုသာ ေတြ႕ရလုိ႔ ေမးၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ “ဒီလုိ အညိဳေရာင္ေဒသ ကရင္ေတာထဲမွာ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကမွ ၾကာၾကာ မေနရဲဘူး။ ၾကာၾကာေနရင္ ၾကားညပ္ အသတ္ခံရမွာ စိုးလုိ႔ ဘုန္းႀကီး ထား၀ယ္ကို ျပန္ေျပးသြားၿပီ” လုိ႔ ရြာသားတဦးက က်ေနာ့္ကိုေျပာျပပါတယ္။
သူဆိုလုိတာကေတာ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာ ႀကီးစိုးတဲ့ KNU ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးတပါးအတြက္ ေနေရးထုိင္ေရး အဆင္မေျပသလုိ၊ ဒီဘုန္းႀကီးဟာ အစိုးရ လူလားလုိ႔ KNU ဘက္က သံသယပြား၊ အစိုးရဘက္ကလည္း ဒီဘုန္းျကီး ကရင္ေတာထဲအထိ သြားေနတာ KNU နဲ႔ အဆက္သြယ္ရွိလုိ႔လား ဆုိၿပီး သံသယ၀င္၊ အဲဒီ ၂ ဘက္ၾကား ညပ္မွာ စိုးတာနဲ႔ ျပန္ေျပးသြားတဲ့သေဘာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို ေနာက္ထပ္အလားတူ ရြာေတြကို ေတြ႕ရေတာ့မွ က်ေနာ္ ပို သေဘာေပါက္ခဲ့ ရပါတယ္။
ညေန ၄ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း ေဘာလုံးပဲြကို စတင္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ရြာသားေတြ ေရာရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ညီညီႏုိင္ ေသသြားတာကိုသာ သတိရေနၾကၿပီး ကစားပဲြထဲမွာ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေဘာလုံးပဲြ အၿပီးမွာ ေကၽြးတဲ့ ၀က္သားဟင္းဟာလည္း ဘယ္လုိမွ အရသာမရွိေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေက်ာက္ထူရြာရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ပဲြဟာ ညီညီႏုိင့္အတြက္ အမွ်ေ၀ပြဲျဖစ္သြားၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔မႈေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဒီေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီးမရွိတဲ့အတြက္ ငါးပါးသီလ ဘယ္လုိယူမလဲ၊ ညီညီႏုိင့္အတြက္ သရနဂံု တင္တာကို ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ဆုိေတာ့ ... က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုထဲက တဦးက ထြက္လာၿပီး သူဘုန္းႀကီးလူထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး၊ သူဆုိတဲ့ အတုိင္းသာ ေနာက္ကလုိက္ဆုိၾကလုိ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ဘုရားရွိခုိးတာနဲ႔ပဲ ငါးပါးသီလခံယူ လုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ က်ဳိးဖုိးစစ္ေၾကာင္းမႉးလည္း အဆင္ေျပ သြားပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တေန႔ အဲဒီေက်ာင္းကေန စခန္းကိုျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ွမွာလည္း က်ေနာ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသား ၅ ဦးေလာက္နဲ႔ ရြာသား ၂ ဦးေလာက္က အဲဒီေခ်ာင္းမွာ ေရကူးၿပီး ညီညီႏုိင္ရဲ႕ အေလာင္းကို ၂ နာရီေလာက္ လုိက္ရွာပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္လုိမွ မေတြ႕လုိ႔ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး စခန္းကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၄ ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ညီညီႏုိင့္ အေလာင္းကို ေတြ႕တယ္ဆုိၿပီး KNU ကတဆင့္ ရြာသားေတြက သတင္းပုိ႔ လာပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တျခားေက်ာင္းသား ၃ – ၄ ဦး လုိက္သြားၿပီး သြားၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ အေလာင္းက ပုပ္ပြ ေဖာေယာင္ေနၿပီ။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီတထည္သာ က်န္ၿပီး တျခားအ၀တ္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ လက္တဘက္က အေပၚကိုေထာင္ေနၿပီး အဲဒီလက္မွာ လက္ပတ္နာရီ တလုံး ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္ သူရဲ႕ လက္ပတ္နာရီကုိ ျဖဳတ္သိမ္း၊ အေလာင္းကိုေျမျမႇဳပ္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ “သရနဂံု တင္ရဦးမယ္ေလ” လုိ႔ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတဦးက သတိေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီး မရွိတဲ့ ဒီေဒသမွာ ဘယ္လုိ သရနဂံုတင္မလဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကရင္ရြာသားေတြနဲ႔အတူ ညီညီႏုိင့္အေလာင္းကုိ ေျမျမႇဳပ္။ သူရဲ႕လက္ပတ္နာရီကုိ ယူၿပီး စခန္းဆီျပန္ လာခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီနာရီနဲ႔အတူ စာတေစာင္ေရးၿပီး ထား၀ယ္ၿမိဳ႕က သူ႔ရဲ႕မိသားစုဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ပုိ႔လုိက္ေပမယ့္ အဲဒီစာရ၊ မရနဲ႔ ေနာက္ပုိင္း အေျခအေနကို ဘာမွ မသိေတာ့ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕သတင္းေတြ အရဆိုရင္ သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုဟာ အခုခ်ိန္အထိ ညီညီႏုိင္ ေတာထဲမွာ ရွိေနဆဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ တတိယႏုိင္ငံ တခုခုဆီ ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနၿပီး ေရနစ္ေသသြားၿပီလုိ႔ ေျပာတာကုိ မယုံေသးဘူးလုိ႔ ထား၀ယ္ဘက္က လာတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ယခင္ေဆာင္းပါးမ်ား ဖတ္ရန္။ ။ သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၃
No comments:
Post a Comment