"'' သူတိုု ့ နဲ ့က်ေနာ္တိုု ့ကြာျခားမႈ ''

Moethee Zun

Moethee Zun updated his status: "'' သူတိုု ့ နဲ ့က်ေနာ္တိုု ့ကြာျခားမႈ '' က်ေနာ္ အေနာက္တိုုင္းသားေတြ ရဲ ့ထူးျခားတဲ့အက်င့္ေတြကိုု ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါမွာ ထူးျခားတာတခုုေတြ ့ရတယ္။ ဒါေတာ့ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုုပဲေျပာင္းေျပာင္း သူတိုု ့မေျပာင္းလဲပဲတည္တံေနတဲ့ အက်င့္ေကာင္းတခုုကေတာ့ ၁- စာအလြန္ဖတ္ၾကတယ္။ ၂- ျပဇတ္ ေတြကိုု အလြန္ၾကိဳက္ၾကတယ္။ ၃- ပန္းခ်ီနဲ ့ ဂီတ ေတြကိုုလဲ အလြန္ၾကိဳက္ၾကတယ္။ ၄-က်မာေရးလိုုက္စားတယ္။ ( ကာယဗလ သန္မာထြားၾကိဳင္းမႈကိုု အားေပးတယ္။ ) ၅- အမ်ားစုုက ဘာသာေရး ကိုု သိပ္မလိုုက္စားၾကဘူး။ ၆-လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚတယ္။ သူတိုု ့ဟာ စာကိုုေတာ္ေတာ္ဖတ္ၾကတယ္။ စာအုုပ္ေတြဟာလည္း ေနစဥ္လိုု ထြက္ေနတယ္။ ေခတ္ေတြဘယ္လိုုပဲေျပာင္းေျပာင္း စာဖတ္တဲ့အေလ့မေျပာင္းဘူး။ စာေရးဆရာေတြေလ်ာ့မသြားဘူး။ စာအုုပ္ထုုတ္ေ၀ေရး လုုပ္ငန္းမက်သြားဘူး။ စာဖတ္သူေလ်ာ့မသြားဘူး။ စာၾကည့္တိုုက္ေတြေခတ္ေနာက္မက်သြားဘူး။ ေခတ္မွီလာတာပဲရိွတယ္။ စာအုုပ္ျဖန္ ့ျဖဴးေရးလုုပ္ငန္းေတြ ဟာ ေခတ္နဲ့အညီတိုုးတက္လာတယ္။ ဥပမာ E-book, Amazon, Kendle လိုု အီလက္ထေရာနစ္ ကရိယာေတြနဲ ့စာအုုပ္ေတြကိုု ဖတ္နိင္တာေတြသာ တိုုးလာတယ္။ေလ်ာ့မသြားဘူး။ စာဖတ္တဲ့ေနရာမွာ လူၾကီး လူငယ္မခြဲဘူး။ အရြယ္တိုုင္း ဖတ္တယ္။ ဖတ္တဲ့စာအုုပ္ေတြကလဲ ေရွ ့ တံုုးက စာအုုပ္ေရာ ခုုေခတ္ေပၚစာအုုပ္ပါဖတ္ၾကတယ္။ ရထားေပၚမွာဖတ္တယ္။ ကားစီးရင္ဖတ္တယ္။ ခရီးထြက္ရင္လည္းဖတ္တယ္။ ရီးစားနဲ ့ သြား အိပ္ တဲ့အခ်ိန္မွာလဲ ဖတ္တယ္။ ျမန္မာ ျပည္ကိုုက်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ ေ၀မႈးသြင္နဲ့စာအုုပ္ဆိုုင္ေတြသြားၾကည့္တယ္။ အေဟာင္းဆိုုင္ေတြကိုု ေလ်ာက္ေမြတယ္။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ ့ပညာေရးစနစ္က ေတာ္ေတာ္က်သြားေတာ့ ဖတ္စရာေတြနည္းသြားလိုု ့ လဲ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။ စာအုုပ္ဆိုုင္ေတြေ၇ာက္သြားတဲ့အခါမွာ ေတာ့ ဖတ္ကိုုဖတ္ရမဲ ့စာအုုပ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ကိုု စာအုုပ္ဆိုုင္ေတြမွာ ရိွေနတာကိုု အၾသစရာ ေတြ ့ရတယ္။ စာအုုပ္အေဟာင္းေတြကိုု ျပန္ထုုတ္တာေတြကလဲ အားရစရာေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့မွ လူေတြဟာ စာအုုပ္ေတြမရိွလိုု ့ မဖတ္ၾကတာမဟုုတ္ပဲ ဖတ္တဲ့အေလ့အထ ေတာ္ေတာ္နည္းေနတာကိုု သတိျပဳမိတယ္။ ေနာက္တခုုက ဘယ္စာအုုပ္ကိုု ဖတ္ရမယ္။ စာေရးဆရာက ဘာကိုုဆိုုလိုုတာလဲ။ ဘယ္လိုု ေကာက္ခ်က္ခ်ရမယ္လဲ။ ဒီစာ အုုပ္ရဲ ့ အားေကာင္းခ်က္ကဘာလဲ အားနည္းခ်က္ကဘာလဲ စတဲ့ ေ၀ဖန္ မႈေတြ ညြန္ ၾကားေပးမဲ့သူေတြလဲ မရိွသေလာက္ျဖစ္ေနတာကိုု ေတြ ့ရတယ္။ အေနာက္နိင္ငံေတြနဲ့ရင္ေဘာင္တန္း စာဖတ္မဲ့ အာရွ က လူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဂ်ပန္ တရုုတ္န ့ဲ အိႏယ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္တယ္။ ျမန္မာလူငယ္ ေတြ စာဖတ္အား ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ ျပဇတ္။ ျမန္မာ ျပည္မွာ ျပဇတ္မရိွေတာ့တာ ဟာ ျမန္မာ ျပည္ကိုု က်ဆံုုးဖိုု ့အခ်က္တခုုျဖစ္တယ္။ ျပဇတ္လည္းမရိွေတာ့ဘူး။ျပဇတ္ရံုုလဲမရိွေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တိုု ့ ငယ္ငယ္က ဦးပုုညျပဇတ္ကိုု က်ေနာ္တိုု ့ဖတ္ၾကတယ္။ ၾကိဳက္ၾကတယ္။ ေရသည္ျပဇတ္ကိုု က်ေနာ္အၾကိဳက္ဆံုုးပဲ။ ေနာက္ၾကီးေတာ့ ျပဇတ္ စာေပေတြကိုုဖတ္ၾကတယ္။ အစံုုဖတ္ဘူးတယ္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၊ ျမိဳေတာ္သိန္းေအာင္တိုု ့ကအစ ျပဇတ္ နာမည္ၾကီးတဲ့ လူငယ္တင္ေဌးတိုု ့၊ ေမာင္ေၾကးမႈံတိုု ့ ျပဇတ္ေတြၾကည့္ခ့ဲတယ္။ အေနာက္နိင္ငံေတြေရာက္ေတာ့ ျပဇတ္ရံုုေတြ၊ ျပဇတ္ေတြဟာေခတ္အဆက္ဆက္ က ျပေနတုုန္းျဖစ္တယ္။ နယူးေယာက္ျမိုု့မွာ ဘေရာ ့ေ၀း ျပဇတ္ရံုုၾကီး က ကိုုၾကည့္ရင္ ရံုုအျမဲျပည့္ေနတယ္။ တခါမွာ နားတယ္မရိွဘူး။ ေဟာလီ၀ုုဒ္က နာမည္ၾကီး ကားေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျပဇတ္ေတြကိုု ျပန္ရိုုက္ၾကတယ္။ ျပဇတ္မင္းသားေတြထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကမၻာေက်ာ္မင္းသားေတြျဖစ္လာၾကတယ္။ ျမနိမာ ျပည္မွာ စစ္အစိုုးရအဆက္ဆက္ေၾကာင့္ ျပဇတ္လုုပ္ငန္းဟာ လံုုး၀ေသဆံုုးသြားတယ္။ ျပဇတ္ ေတြဟာ လိုုအပ္သလား။ လုုိအပ္တယ္ယ်ဥ္ေက်းမႈကိုု ျမင့္တင္ဖိုု ့နဲ ့စီးပြားေရးကိုု ျမင့္တင္ဖုုိ ့ျပဇတ္ေတြ ျပန္ကၾကဖိုု ့လုုိတယ္။ ဘာျဖစ္လုုိ ့လဲဆိုုေတာ့ ျပဇတ္လုုပ္ငန္းဟာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုု အလုုပ္ေပးလာနိင္လိုု ့ျဖစ္တယ္။ ၀င္ေငြဖန္တီးေပးနိင္လိုု ့ျဖစ္တယ္။ ျပဇတ္ရံုုေတြ ျပန္မကပဲ။ ျပဇတ္ရံုုေတြျပန္မဖြင့္ပဲနဲ့ ျမန္မာ ့စီးပြားေရးကိုု ျပန္ျမွင့္တင္ေအာင္ လုုပ္မယ္ဆိုုရင္ ဒီ စီးပြားေရးပညာရွင္နဲ ့ စီးပြားေရး၀န္ၾကီးေတြဟာ ရူးေနလိုု ့ပဲျဖစ္မယ္။ ဂီတ နဲ ့ပန္းခ်ီ ၊ကာတြန္း အေနာက္နိင္ငံသားလူငယ္တေယာက္ရဲ ့အခန္းကိုုသြားရင္ သီခ်င္းနားေထာင္တဲ့ကရိယာမ်ိဳးစံုုေတြ ့ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တိုု ့ဆီက လူငယ္ေတြလိုုကလဲ ေခတ္ေပၚကရိယာေတြသံုုးျပီး ဂီတေတြကိုုခံစားၾကသလိုုေပါ့။ မတူတာကေတာ့ သူတိုု ့ ရဲ ့ အခန္းမွာ နားေထာင္ေနတဲ့စီဒီေတြကိုုၾကည့္ရင္ အမ်ိဳးစားေပါင္းစံုု ေခတ္ေပါင္းစံုုက ေတးသီးခ်င္ေတြ ကိုု နားေထာင္ေနတုုန္း ျဖစ္တယ္။ ( ဂ်ပန္၊တရုုပ္၊ အိႏယနဲ ့ထိုုင္းလူငယ္ေတြလဲဒီအခ်က္ကိုု ေတြ ့ရတယ္။ ) ဥပမာ Jazz , Blues, Rock , County , Disco , Hit-pot စသျဖင့္အမ်ိုုးစံုုကိုု သူတိုု ့ နားေထာင္ေနတာကိုုေတြ ့ရတယ္။ ပန္းခ်ီနဲ့ ကာတြန္းေတြမွာလဲ အလားတူပဲ။ သူတိုု ့ ေရွ းေဟာင္ေရာ ၊ ေခတ္ျပိဳင္ေရာ သူတိုု ့ ခံစားေနတုုန္းျဖစ္တယ္။ ကာတြန္း မွာထူးျခားတာကေတာ့ သူတိုု ့ဆီမွာ ကာတြန္းဇတ္လိုုက္ေတြက ေသဆံုုးမသြားဘူး။ ကာတြန္းဇတ္လိုုက္ေတြျဖစ္တဲ့ စႏိုုး၀ိုုက္၊ တြန္နဲ့ဂ်ယ္ရီ၊ တက္ဒီဘဲ၊ ူဆူပါမင္း၊ စပိုုက္ဒါမင္းတိုု ့ဟာ အျမဲတန္းရွင္သန္ေနတယ္။ ဒီေတာ့သူတုုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကာတြန္းဟီရိုုးေတြဟာ ေသဆံုုးမသြားဘူး။ သူတို ့အဖိုုးအဖြားလက္ထက္ကတည္း က ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ကာတြန္းဇတ္လိုုက္ေတြဟာ သူတိုု ့ေျမးေတြအထိ ရွင္သန္ေနတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့ငယ္ငယ္က ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ဦးဘၾကည္၊သန္းၾကြယ္တိုု ့ရဲ ့ လက္ရာကာတြန္းေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ကမၻာ၊ မိေမာ္ေမမ၊ ေမာင္တီထြင္၊ စံေရႊျမင့္၊ ေရႊေ၈ါင္းေျပာင္ ၊ သမိန္ေပါသြပ္ စတဲ့ ကာတြန္းဇတ္လိုုက္ေတြဟာ ဖန္တီးသူ မရိွတဲ့ေနာက္ ကြယ္လြန္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့လြမ္းေဆြးက်န္ခဲ့တယ္။ သူတိုု ့ဆီမွာ ကာတြန္းဇတ္လိုုက္ေတြကိုု ဖန္တီးခဲ့တဲ့သူေတြေသဆံုုးေသာ္ျငားလဲ သူတိုု ့ကာတြန္းဇတ္လိုုက္ေတြကရွင္သန္ ခြင့္ရျပီး က်ေနာ္တိုု ့ကာတြန္းဇတ္လိုုက္ေလးေတြက ဘာေၾကာင့္ေသဆံုုးသြားရပါသလဲ။ အေျဖကေတာ့ သူတိုု ့ဟာ Institutionalize လုုပ္ထားနိင္ၾကလိုု ့ျဖစ္တယ္။ လူၾကိဳက္ ျပီးသားျဖစ္တဲ့ကာတြန္းဇတ္လိုုက္ကိုု အေသမခံဘူး။ ဒီဟန္ ကိုု ဆက္ျပီး တူေအာင္ေရးတယ္။ အသက္ဆက္ေပးတယ္။ ဒီေတာ့ သူရဲေကာင္းေတြမေသဘူး။ ယ်ဥ္ေက်းမႈလည္းမေသဘူး။ စီးပြားေရး လည္း က်ဆင္းမသြားေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီကာတြန္းဇတ္လိုုက္က္ိုုမွီျပီး ေရးတဲ့သူေတြ ထုုတ္ေ၀သူေတြ ျဖန္ ခ်ီသူေတြစသျဖင့္လူေတြအမ်ားၾကီး အလုုပ္ကိုုင္မပ်က္ၾကဘူးေပါ့။ ျမန္မာ ျပည္မွာ ဦးဘၾကည္ရဲ ့ကာတြန္းလက္ရာ၊ ကိုု၀င္းေမာင္ရဲ ့ကာတြန္းလက္ရာ သမိန္ေပါသြပ္ကာတြန္းလက္ရာေတြကိုု ေရးနိင္တဲ့သူေတြရိွတယ္။ ဆြဲနိင္သူေတြရိွပါတယ္။ ဒီလက္ရာေတြကိုုဆက္ျ႔ပီး ထိမ္းသိန္းသင့္တယ္။ ဇတ္လမ္းေတြကိုု ဆက္ဖန္တီးသင့္တယ္။ သူရဲေကာင္းေတြကိုု ဆက္ျပီး ေမြးေပးဖိုု ့လိုုတယ္။ ဒါက ဘာကိုု အက်ိဳးရလဒ္ျဖစ္ေစသလဲ။ ဒါက မ်ိဳးဆက္ကြာျခားမႈ မရိွေတာ့ပဲ။ မ်ိဳးဆက္တခုုနဲ့တခုုၾကားမွာ စည္းေႏွာင္မႈ ေတြရိွေနတယ္။ နားလည္ေနၾကတယ္။ လက္ဆင့္ကမ္းေနၾကတယ္။ ဒါကိုုစာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္းေလးေတြနဲ ့ သူတိုု ့ အသိပညာနဲ့ တာ၀န္ယူမႈကိုုလက္ဆင့္ကမ္းေနနိင္ၾကတယ္။ တိုုးတက္တဲ့လူအဖြဲ ့စည္းကိုု မ်ိဳးဆက္ေတြ တဆင့္ျပီးတဆင့္လက္ဆင့္ကမ္းေနၾကတယ္။ ဘာသာေရး အေနာက္တိုုင္းသားေတြ ဟာ တခ်ိန္က ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ခဲ့တဲ့ကာလကိုုျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပ အလယ္ေခတ္ေပါ့။ ဘာသာေရးအတြက္ စစ္ေတြခင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့သူတိုု ့အျမင္ေျပာင္းလာၾကတယ္။ အဂၤလန္နိင္ငံကအစ၊ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးကအလယ္၊အေမရိကန္အဆံုုး သူတိုု ့ဟာ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ေတြကိုု တြန္းလွန္ျပီးမွ လြတ္လပ္မႈ ကိုုဦးတည္ခုုတ္ေမာင္းလာနိင္ခဲ့ၾကတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရင္ နိင္ငံေရး မွာဘာသာေရး မစြက္ဖပ္ဖိုုိ ့အေနက္တိုုင္းကစတင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ၂၁ ရာစုုမွာေတာ့ အာရပ္စပရင္းဟာ အာရပ္ကမၻာကိုု လႈပ္ႏိုုးခဲ့ျပီျဖစ္တယ္။ နိင္ငံေရးကေန ဘာသာေရး ပတ္သက္ေနမႈ ေတြကို အာရပ္လူငယ္ေတြကခြဲထြက္လာၾကျပီျဖစ္တယ္။ အာရပ္ကမၻာ အုုပ္စုုိးသူေတြ၊ ေငြေၾကးရိွသူေတြျဖစ္တဲ့ မူစလင္ေရွးရိုုးစြဲ၀ါဒီေတြက ဘာသာေရးကိုုခုုတံုုးလုုပ္ျပီး ကိုုယ္က်ိဳးရွာခဲ့ၾကတယ္။ အာရပ္ကမၻာဟာ မူအရ ဘာသာေရးကိုုအေျခခံတဲ့နိင္ငံေရးစနစ္ကေန ဒီမိုုကေရစီကိုုအေျခခံတဲ့နိင္ငံေရးစနစ္ကိုုေရွ ့ရႈ လာတာဟာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုုေျပာင္းလဲမႈကိုု အေနာက္တိုုင္းသားေတြလဲျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတယ္။ အေရွ ့တိုုင္းမွာ အထူးျခားဆံုုး နိင္ငံ ၂ ခုုကေတာ့ တရုုပ္နဲ့ဂ်ပန္ျဖစ္တယ္။ သူတိုု ့ရဲ့ နိင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္မွာ ယ်ဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ေပၚတိုုးတက္မႈမွာ ဘာသာေရးဟာသိပ္ ေရွ ့တန္းမေရာက္ခ့ဲဘူး။ ရီေနဆန္ ့ေခတ္ကလာကတည္းက ဘာသာေရးဟာ နိင္ငံေရးနဲ ့ပညာေရးက ကင္းလြတ္သြားတဲ့အတြက္ အေနာက္နိင္ငံသားေတြရဲ ့ေတြးေခၚမႈဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရိွလာၾကတယ္။ မိုုးသီးဇြန္ ( မုုန္တိုုင္း စင္ဒီ အျပင္မွာ၀ုုန္းဒိုုင္းၾကဲေနခ်ိန္မွာ ပ်င္းတာ နဲ ့ ဒီေဆာင္းပါးကိုုေရးလုုိက္ပါတယ္။ ဒီစာေရးဖိုု ့ လံႈ ့ေဆာ္ေပးတဲ ကိုုပီတာေအာင္ကိုု ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ Positive Energy ေပါ့။ )" "( က်ေနာ္တိုု ့နဲ့သူတိုု ့ကြာျခားမႈ ဆိုုတဲ့ေဆာင္းပါးမွာ အေနာက္တိုုင္းသားေတြက်မၼာေရးလုု ိက္စား မႈ အခန္းကိုုေရးဖိုု ့က်န္ ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒီအခန္း ကိုု ျဖည့္စြက္ဖတ္ေပးဖိုု ့ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ ) ဗလ ၾကီးေအာင္လုုပ္ၾကပါစိုု ့။ က်ေနာ္ငယ္တိုု ့ငယ္ငယ္ ေဟာလီ၀ုုဒ္ဇတ္ကားေတြျဖစ္တဲ့ ဆမ္ဆမ္ ဇတ္ကား နဲ့ ေရာမေခတ္က်ြန္ေတာ္လွန္ေရးဇတ္ကားျဖစ္တဲ့စပါတာကဒ္ ဇတ္ကားကိုုၾကည့္ရဘူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဟာလီ၀ုုဒ္ထြက္တဲ့ဇတ္ကားေတြကိုု ရန္ကုုန္ရံုုတင္သမ်ွ မလြတ္တန္းၾကည့္သေပါ့။ ေဟာလီ၀ုုဒ္ဇတ္ကားအမ်ားစုုဟာ ျမန္မာ အစိုုးရအဆက္ဆက္နဲ ့ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ေတြ ( အဂၤလိပ္စာနည္းမလည္လိုု ့လားမသိ) ၀ါဒျဖန္ ့ေနသလိုု ့ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ့လိင္ ေတြျခည္းပဲဆိုုတာမဟုုတ္ပါဘူး။ ရုုပ္ရွင္ကား အမ်ားစုုက ေန က်ေနာ္ရလာတဲ့သခန္းစာကေတာ့ ၁။ကာယဗလ ( Strength) ကိုုတန္ဖိုုးထားရမယ္။ ၂။ တရားမ်ွတမႈ ( Justice) ၃။က်င့္၀တ္ ( Morality) ၄။ တာ၀န္ယူမႈ ( Responsibility) ၅။ တျခားသူကိုုေလးစားရမယ္။ ( Respect) ၆။ မိန္းမနဲ ့ကေလးေတြကိုု ငဲ့ညွာရမယ္။ ( Priority on Weaker) တုုပလိုု ့မရတဲ့ အေမရိကန္ ရဲ ့အာဏာ ( Power) ကိုု နိင္ငံေရးပညာရွင္ေတြက သံုုးသပ္တဲ့ေနရာမွာ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ နည္းပညာနဲ ့ ေဟာလီး၀ုုဒ္ လိုု ့ပါထည့္သြင္းသံုုးသပ္ရတယ္။ ဆိုုလိုုတာက ေဟာလီ၀ုုဒ္ဟာ ၾသဇာသိပ္ကိုုၾကီးမားလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မင္းသားေတြကိုုေရြးတဲ့ေနရာမွာ ဟိုုးေခတ္ကေန ခုုထိ ဗလ ဟာ တန္ဖိုုးတခုုအေနနဲ့ ပါေနတယ္။ အခ်စ္မင္းသား၊အၾကမ္းမင္းသား ၊အလြမ္းမင္းသား အမ်ားတကာအမ်ားစုုဟာ ဗလ ရိွၾကတယ္။ မင္းသားဗလ ရိွေအာင္၊ က်မာေရးလိုုက္စားတယ္။ မင္းသားဗလ ရိိွတဲ့အတြက္ ပရိပ္သာပ္လူငယ္ေတြကလဲ မင္းသားေတြလုုိပဲ က်မားေရးလိုုက္စားၾကတယ္။ ဗလ ေတြၾကီးေအာင္လုုပ္ေနၾကတာ ဟာ ရီဂင္ေခတ္ကေန ဘရက္ပစ္တိုု ့အထိ ဗလ ၾကီးေအာင္ ၾကိဳးပန္းလုုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုုိ ့ဆီမွာေတာ့ က်ေနာ္တုုိ ့အေဖေခတ္ က မင္းသားၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ေရႊဘ၊ ေက်ာ္ေဆြ ၊ ၀င္းဦးတိုု ့ဟာ ဗလ ေမာင္ၾကီးေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူတိုု ့ေခတ္က လူငယ္ေတြဟာ ဗလ ရိွၾကတယ္။ ဗလ ရိွေအာင္က်မာေရးလိုုက္စားတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့ေခတ္ကက်ေတာ့မင္းသားဟာ ေက်ာ္ဟိန္းနဲ့ေဇာ္၀မ္း ျဖစ္လာတယ္။ စစ္အစိုုးရေတြကလဲ ဆင္ဆာေတြနဲ့နိပ္ကြက္ သူတိုု ့ချမာ လြတ္လပ္စြာမဖန္တိးနိင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းသား ေတြရဲ စြမ္းရည္ေတြျပနိင္တဲ့ လူငယ္ေတြကိုုအားက်ေစနိင္တဲ့ လူမႈ၀န္းက်င္မွာ ပုုန္ကန္မႈဆန္ဆန္ အေျခခံတဲ့ဇတ္္လမ္းေတြကိုု မရိုုက္နိင္ဘူး။ ဒီရုုမ္းကန္မႈေတြမွ မင္းသား ဟာ အနည္းနဲ့အမ်ား ဇတ္ရုုတ္ထြက္ေအာင္ ဗလ ဟာ မရိွမျဖစ္လိုုသေပါ့။ ဒီလိုုဇတ္ကားေတြကိုု မရိုုက္ရေတာ့သူတိုု ့က အခ်စ္လိုုအိမ္ေထာင္ေရးလိုု လူမႈဆက္ဆံေရးဇတ္ကားေတြကိုု အေျခခံျပီ ရိုုက္ၾကရေတာ့ ဗလ ဟာ လူသားတေယာက္မွာလိုုအပ္တယ္ဆိုုတဲ့ ေလာကပါလာ သင္ၾကားခ်က္ ( ကာယဗလ၊ ညာဏဗလ၊ စာရိတဗလ၊ ေ ဘာဂဗလ၊ မိတၱ ဗလ ) ကိုု ပရိတ္သပ္အာရံုုနည္းလာတယ္။ ဗလ ၾကီးဖိုု ့အတြက္ က်မာေရးလုုိက္စားမႈနည္းလာတယ္။ မီဒီယာက လူထုု ဆက္ဆံေရးမွာ သိပ္ကိုု အေရးပါတယ္။ မီဒီယာမွာမင္းသားဟာ ရူနာရိုုက္ကုုန္းျဖစ္ေနရင္ ပရိတ္သပ္( လူထုု) ဟာ ရႈနာရိုုက္ကုုန္ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့ေခတ္မွာလူငယ္ေတြဟာ ေက်ာ္ဟိန္စတိုုင္း ရႈနာရိႈက္ကုုန္း ေတြျဖစ္ေနၾကတာ ဟာ မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့။ ေဇာ္၀မ္းလိုု ့ ဗိုုက္ရႊဲရႊဲ ဘီယာဗိုုက္ျဖစ္ေနတာ မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့။ က်ေနာ္အေဖေခတ္က လူၾကီးေတြ အသက္ ၅၀ ခန္ ့မွာ ေလ်ာလ်ဲလာတဲ့သူဗလ ေတြကိုု ျပန္မာလာေအာင္ ဟိုုဟာ မ ဒီဟာမ လုုပ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တိုု ့ေခတ္က ဗလ ထြက္ေအာင္လုုပ္ေနတာဟာ ေခတ္ေနာက္က်သူလိုု ့ျမင္ခဲ့ဘူးတယ္။ ေရႊဘ ေခတ္မဟုုတ္ဘူး။ ေက်ာ္ဟိန္းေခတ္လိုု ့က်ေနာ္တိုု ့အယူမွားခဲ့ၾကတယ္။ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ သူတိုု ့ဆီကလူငယ္ေတြဟာ မင္းသား ဘရက္ပစ္လိုု၊ စေတာလုုန္းလိုု ့ ဗလ ေတြထုုတ္ဖိုု ့ၾကိဳးပန္းေနခ်ိန္။ ဗလ ဟာ လူငယ္တေယာက္အတြက္ လိုုကိုုလိုုအပ္တယ္ဆိုုတာ အခိုုင္မာယံုုၾကည္ထားခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တိုု ့ေခတ္၊ ေနာက္ခုုေခတ္လူငယ္ေတြက ဗလ အတြက္ ဘယ္လိုုခံယူေနၾကပါသလဲ။ သူတိုု ့ဆီက လူငယ္ေတြဟာ ေတာင္တက္၊ ေရကူး၊ အေျပးက်င့္ က်မာေရးေကာင္းေအာင္လုုပ္ေနၾကခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တိုု ့ ဆီက ဘာေတြ လုုပ္ေနၾကပါသလဲ။ မိုုးသီး"