Generations of the Revolution

 

    ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ႏွင့္ တင္ေမာင္ဦး

ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးဆက္မ်ား။

(Generations of the Revolution)

နိဒါန္း

"ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးဆက္မ်ား (Generations of the Revolution)" ဆိုသည့္ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ျမန္မာ အဂၤလိပ္ႏွစ္ဘာသာႏွင့္ေရး သားရန္ၾကံစည္ခဲ့သည္မွာ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ကတည္းကျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္အေကာင္အထည္မေဖၚႏုိင္ခဲ့၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းမလုပ္ႏုိင္သည့္အတြက္ ေဒါသ ျဖစ္ယံုမွလြဲ၍မတတ္ႏိုုင္ခဲ့၊ ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕ႏွင့္အခ်ိန္တေရႊ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုးလာခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးအသက္အရြယ္ကေထာက္လာသည္က်န္းမာေရးကခ်ိဳ႕တဲ့လာသည့္အခါေသရမွာထက္စာအုပ္မျပီးဘဲေနေတာ့မည္ကိုစိုးေၾကာက္လာမိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ "မင္းအရွည္ၾကီးေတြးမေနႏွင့္ေတာ့ဦးသန္႔အေရးအခင္းကေနစျပီးေရးကြာ" ဟုမိမိကိုယ္ကိုေျပာျပီးစေရးုျဖစ္သည္၊ ဒီလိုနဲ႔အႏွစ္ ၂၀ အၾကာ ၂၀၁၁ က် မွဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္ခဲ့သည္၊ ဦးသန္႔ျပီးလွ်င္ဂြ်န္အေရးအခင္း၊ ျပီီးလွ်င္္မွိဳင္းဆက္ေရးမည္။ထို႔ေနာက္ေထာင္တြင္းအေတြ႔အ ၾကံဳ အ ေၾကာင္းျပီးလွ်င္ေတာတြင္းအေတြ႔အၾကံဳေရးျပီးအဆံုးသတ္မည္ဟုစဥ္းစားထားသည္။ေတြးသည့္အ တိုင္းျဖစ္မျဖစ္ေတာ့မသိအဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္လုပ္ခ်င္သည့္အလုပ္ကမ်ားေနသည့္အျပင္ ရဲေဘာ္ မ်ား၏ ၾကိဳ ၾကား ၾကိဳ ၾကားအကူအညီေတာင္းသည့္အတြက္လုပ္ေပးရေသာအလုပ္ႏွင့္ လတ္တေလာျဖစ္ေပၚလာတတ္ေသာႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားအေပၚေဆာင္းပါး ေလးမ်ားေရးရသည့္အတြက္ေၾကာင့္မူ လရည္ရြယ္ခ်က္ကိုရပ္ထားရတတ္သည္။ စာဖတ္ပရိသတ္အေနႏွင့္မျပီးေသးဘူးလားဟုခဏခဏမီးထိုးေပးပါကျမန္ျမန္ျပီးမည္လားမေျပာတတ္။

စာေရးသူ

 

 

 

 

 

 

        မဲနယ္ပေလာတြင္စာေရးသူကိုယ္တိုင္ရိုက္ယူခဲ့ေသာကိုစိုးညြန္႔ပံု။

ကိုစိုးညြန္႔၏အမွာစာ

ကိုေမာင္ ေမာင္ တိတ္ ႏွင့္ ကိုထြန္း ေအာင္ ေက်ာ္ တို႔ကဦးသန္႔ အေရး ခင္းတြင္ ပါဝင္ ခ့ဲသူမ်ားစာရင္း လိုခ်င္တယ္ ပို႔ေပး ပါ ဆိုလုိ႔ မွတ္မိသမွ် ေရးပို႔ေပးလိုက္ပါသည္။

ဒီေနာက္ တာဝန္ ယူခ့ဲသည့္ အပိုင္း ကို ေရးပို႔ေပးပါ ဆိုေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ တာဝန္ယူခ့ဲသည့္ အပိုင္း ကိုေရးပို႔ခ့ဲရျပန္ပါသည္။ တိမ္ျမဳပ္ေနေသာသမိုင္းေၾကာင္း ကိုအျဖစ္ မွန္အတိုင္း တာဝန္သိသိ ၾကိဳးစားေရး သား ခဲ့ေသာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကိုအထူးေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ေရးသား ေသာ စာကို ဖတ္္ျပီးဦးသန္႔အေရးအခင္းဆီသို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသလိုခံစားမိပါသည္။ သမိုင္း
ေၾကာင္း ကို
အျဖစ္ မွန္အတိုင္း ပိုမိုျပည့္ စံုလာေစရန္ပါဝင္ခဲ့သူမ်ားကကူညီၾကပါ ရန္ ႏိႈးေဆာ္ပါရေစ။ ႏုိင္ငံအက်ိဳးေဆာင္ရြက္လုပ္
ေဆာင္သူ
သည္ ရိုးသားရပါမည္၊ ေစတနာလည္းပါရမည္၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ
လည္းရိွ ရပါမည္။
ရိုးသား၍ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားတေန႔ ထက္တေန႔ တိုးပြါး ေနလွ်င္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံ
ကိုမလြဲမေသြ ရ ရ မည္ ဟုယံုၾကည္သည္။
ႏိုးၾကားေသာ စိတ္ဓါတ္ ႏွင့္ဘက္ေပါင္းစံုမွပါဝင္
ေနၾကသူ
မ်ား ကိုေလးစားစြာ ဂုဏ္ ျပဳပါသည္္။

 
 

ကိုစိုးညြန္႔ ေခၚ ေျပာင္ၾကီး ၇၄

ေဘာဂေဗဒအသင္း အေထြ ေထြအတြင္းေရး မႈး (၁၉၇၃-၇၄)

ဦးသန္႔ အေရးခင္း ဗဟိုေကာ္မတီ ဒု ဥကၠဌ

 

 

 

 

 

ဦးသန္႔အေရးအခင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔တသိုက္

နိဒါန္း

ဦးသန္႔အေရးအခင္းမွာပါ၀င္ေနခဲ့တဲ့သူေတြေရးၾကသားၾကတာေတြဖတ္ရတဲ့အခါအတိတ္က အေၾကာင္းေတြ တေရးေရးေပၚလာတတ္သလို တခ်ိဳ႕က ကိုယ္မပါ၀င္ဘဲတဆင့္စကားေတြနဲ႔ ေရးလာတဲ့ အခါသမိုင္းမွန္ကိုေရးသားဘို႔တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ယူဆလာမိပါသည္္။ ကိုယ့္ကိုယ္လဲတာ၀န္မ ေၾကဘူးလို႔ခံစား မိ တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွတ္မိသေလာက္ ကိုသမိုင္းေလ့လာသူ ျမန္မာျပည္သား မ်ား သိရွိႏိုင္ရန္ေရးသား လိုက္ရပါသည္ ။

ဦးသန္႕အေရးခင္း
ျဖစ္ပ်က္ခ့ဲသည္မွာ ၁၉၇၄နွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၅)ရက္ေန႕တြင္ ျဖစ္သည္။
လြန္ခ့ဲေသာ ၃၇ နွစ္ခန္႕
ကပင္ျဖစ္ပါသည္။ဦးသန္႕အေရး အခင္းအေၾကာင္းကုိေရး သား သည့္စာ
မ်ားရွိခ့ဲေသာ္လည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု
မရွိသလုိ၊ကုိယ့္အေတြ႕
ၾကံဳကုိသာ
ကုိယ္ေရးထားသည့္ တဖက္ျမင္ တင္ျပခ်က္မ်ား ျဖစ္ခ့ဲသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ထုိအေရးခင္းတြင္
ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ခ့ဲသူမ်ား မတိမ္း ပါးခင္၊
အသိခၽြတ္ေခ်ာ္မသြား ခင္ ပါ၀င္ခ့ဲ
သည့္သူမ်ားကုိ
ေမးျမန္း၍ ေရးသားသင့္သည္ဟု ယူဆမိ၍ ဤစာကုိ
ေရးသားလုိက္ပါသည္။
၁၉၈၀ခုႏွစ္
က်ေနာ္ေထာင္မွလြတ္လာေသာအခါ
လုိလုိလားလား မိမိ မွတ္မိသေလာက္တင္ျပ ေျပာ
ဆုိေပးခ့ဲေသာ
ကိုစိုးၫြန္႔(ေျပာင္ၾကီး)၊ ကုိဟန္ရွင္၀င္း၊
ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္၊ ကုိရာဇာ(ဂုိရွယ္)နွင့္
ေရာဘတ္စန္းေအာင္တုိ႕အား အထူးေက်းဇူး
တင္ရွိ
ေၾကာင္း
မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါ
သည္။ ထိုမွတ္စုမ်ားကိုျမန္မာ
ျပည္မွလွ်ိဳ႕ဝွက္ယူလာေပး
ေသာ
ခ်စ္ဇနီး ေဆြေဆြျမင္႔အား လည္းေက်းဇူး တင္ရွိေၾကာင္း
မွတ္တမ္း တင္အပ္ပါသည္။ နယူးေယာက္ျမိဳ႕တြင္ေရာက္ေနေသာကိုစိုးညြန္႔(ေျပာင္ၾကီး) ကေမးသမွ်ကို ထပ္မံ၍စိတ္ရွည္လက္ ရွည္ရွင္းျပ သည့္အတြက္အထူးေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းမွတ္တမ္းတင္ရွိပါသည္။ ကိုစိုးညြန္႔ ႏွင့္ကိုတိတ္ တို႔၏္ ကူူညီပန္႔ပိုး မႈေၾကာင့္သာေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ကြင္းဆက္မ်ားကိုဆက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏သမုိင္းျဖစ္ရပ္မွန္
အထုပတိၱသည္ ေနာင္သမုိင္း
ေလ့လာသူမ်ား အတြက္ မွတ္တမ္း တခုအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအတြက္
အား
ေဆး
တခြက္၊ အတုယူစရာ လုပ္ရပ္
အျဖစ္
လည္းေကာင္း၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏အားသာခ်က္၊ အားနဲခ်က္မ်ားကိုဆင္ျခင္ျပီးျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသံုးခ်ႏိုင္ရန္အေထာက္အကူျပဳဘို႔အက်ိဳးသက္ေရာက္ခ့ဲပါကကၽြန္ေတာ္ၾကိဳး စားေရးရက်ိဳးနပ္သည္ဟုယူဆပါသည္။
ဦးသန္႕အေရးအခင္းတြင္ပါ၀င္ခ့ဲသူမ်ားဤစာကုိဖတ္ျပီး၎တုိ႕
အျမင္ကုိ ျဖည့္စြက္ေရး သား
ေပး
ပုိ႕နိဳင္ၾကလွ်င္ ဤ အတၳဳပၸတၱိ စာတမ္းသည္ ပုိမုိျပီးရုပ္လံုးေပၚ လာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။
အားလံုးရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကျပီး မိမိတုိင္းျပည္အက်ိဳးကုိ
ကုိယ္က်ိဳးစြန္႕လုပ္ေဆာင္ နိဳင္
ၾကပါေစ၊ ျမန္မာျပည္၏ မျပီးဆံုးေသးေသာ ဒုတိယအၾကိမ္ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲကုိ
ဤစာဖတ္ျပီး ဆထက္တံပုိး ၾကိဳးစားလုိစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာနိဳင္ ၾကပါ ေစ ဟု ဆႏၵျပဳ
လုိက္ပါသည္။

ေလးစားလွ်က္

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)

 

ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ ?

 

"ဦးသန္႔တေယာက္ နယူးေယာက္ေဆး႐ုံမွာ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ဆုံးၿပီ ၊ သူ႔ဆႏၵအရ သူ႔အေခါင္းကို ကုလသမဂၢအလံ လႊမ္းၿခဳံၿပီး ျမန္မာျပည္ကို အထူးေလယဥ္နဲ႔ ႏို၀င္ဘာလ ကုန္ေလာက္မွာ သယ္လာတယ္ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို မဆလအစိုးရ တာ၀န္ခံ ဘယ္သူကမွ လာေရာက္ ႀကိဳဆိုတာ မရွိဘူး၊ ပညာေရး ဒု၀န္ႀကီးဆိုလား တေယာက္ကေတာ့ သြားႀကိဳတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ေန၀င္းက အလုပ္ကထုတ္လိုက္တယ္" စသည္ျဖင့္ သတင္းစကား ေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕လုံးမွာ ျပန္႔ႏွံ႔လို႔ လာခဲ့ပါသည္။

 

ဦးသန္႔သည္ ကုလသမဂၢ၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးးႏွစ္ႀကိမ္တိတိ ေ႐ြးခ်ယ္ခံရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္ သည္႔အျပင္ ႐ုရွားနဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတို႔ က်ဴးဘား အေရးအခင္းမွာ စစ္ျဖစ္မယ့္ အေနအထားကေန ကာကြယ္မႈ ေပးခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလဲျဖစ္ပါသည္ ။

ထို႔ေၾကာင့္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ ရဟန္းသံယာေတြကဗမာကိုကမၻာကသိေအာင္စြမ္း ေဆာင္ခဲ့တဲ့ပုဂၢဳိလ္ ႀကီး ငါတို႔ ႏုိင္ငံကို ဂုဏ္တက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးအျဖစ္ ေလးစား ဂုဏ္ယူၾကတဲ့အျပင္ ေက်းဇူးလဲ အထူးတင္ရွိခဲ့ပါသည္။ ဦးသန္႔လို ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္တဲ့ ေန၀င္းစစ္အစိုးရရဲ႕ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ အျပဳအမူကို ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔ မရေအာင္ အိမ္မွာေနရင္း ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တေယာက္ထဲ ႀကိတ္ေဒါသူပုန္ ထေနမိပါသည္။

"႐ိုင္းလိုက္တာကြာ ၊ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံထားရတဲ့ ငါတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို၊ ေန၀င္းလို
တိုင္းျပည္အာဏာကို ဓားျပတုိက္ယူထားတဲ့ သူခိုးဓားျပက ႏိုင္ငံေတာ္အခမ္းအနားနဲ႔ ႀကိဳဆိုရမွာကို မလုပ္တာ ငါတို႔ ဗမာလူထုႀကီး တရပ္လုံးကို ေစာ္ကားထာဘဲ" ဟု စိတ္ထဲမွ ေရ႐ြတ္ေနမိေတာ့သည္ ။

 

ဒီလိုနဲ႔ဒီဇင္ဘာလ(၂)ရက္ေန႔ညေရာက္လာသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဆင္၀င္ခန္းတြင္ထိုင္ရင္း စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနမိသည္ေရဒီယိုကသတင္းကမၾကားတခ်က္ၾကားတခ်က္ တိုက္ေပါက္၀ေရွ႕ရွိ ေညာင္ပင္ႀကီးမွ ေလအသုတ္တြင္ တရွဲရွဲျမည္သံက တခ်ီခ်ီတြင္ ေပၚထြက္လာတတ္သည္။

``တီတီ... တီတီ´´ အိမ္ေရွ႕၀င္း တခါး၀မွ ကားဟြန္းသံကထြက္လာသည္။ထိုင္ရာမွထၿပီး ဆင္၀င္ခန္း ျပဴတင္းတံခါးကိုဂ်က္ျဖဳတ္၍ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။

 

အခ်ိန္ကည(၉)နာရီခန္႔ေဇာ္ႀကီး၏ေလးဘီးကားျပာေလး၀င္းတံခါးထိပ္မွာရပ္ထားတာေတြ႕လိုက္ရ သည္

``ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ !! ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ !! ´´ ေဇာ္ႀကီးကလွမ္းေခၚသည္ ။

``ေဟ့ေကာင္ၾကားတယ္ကြ၊ ငါဆင္းလာခဲ့မယ္၊ ငါနားပင္းမေနဘူးႀကဳံးေအာ္မေနနဲ႔´´ဟု လွမ္းေျပာရင္း အိမ္ေရွ႕ေလွကားမွ ေအာက္ထပ္သို႔ ေျပး
ဆင္းလာခဲ့သည္။ ၿခံတံခါး ဖြင့္ေနတုံး ေဇာ္ႀကီးက ``ကားထဲမွာ ေျပာၾကရေအာင္ကြာ´´ ဟု ဆိုသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဘာမွမေျပာဘဲ ၀င္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီးထြက္လိုက္သည္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီးေနာက္ ကားထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ကုလားမ ( ရဲျမင့္သိန္း ) နဲ႔ ေခြးနက္ (Kenneth) တို႔ကိုပါ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ကားေပၚ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ``ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔လာတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ ၊ ဦးသန္႔စ်ာပနကိစၥဟာ အေတာ္ အ႐ုပ္ဆိုးတယ္ ငါတုိ႔ တခုခုလုပ္မွ ျဖစ္မယ္´´ လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ၊ ေဇာ္ႀကီးက`` သိပ္မွန္တာေပါ့ကြာ၊ဒါေၾကာင့္ မင္းဆီကိုငါ တုိ႔လာခဲ့့ဘဲ´´ ဟု ၀မ္းသာအားရေျပာသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔တေတြသည္အလယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားဘ၀မွစတင္ရင္းႏွီးလာၾကသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ တဦးကိုတဦးအူေခ်းကအစသိၾကသည္၊ အသက္ေပး ယုံၾကည္ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေထာက္လွန္းေရး၊သတင္းေပးမ်ား ေပါႂကြယ္ေနေသာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တြင္ ယၡဳလိုေျပာဆိုရဲၾကျခင္းျဖစ္သည္ ။

ထိုညတြင္ပင္ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ေနာက္တေန႔တြင္ ဦးသန္႔႐ုပ္အေလာင္းရွိရာ က်ဳိကၠဆံကြင္းသုိ႔ လြမ္းသူ႔ပန္း ေခြခ်ရန္ ကုလားမ (ရဲျမင့္သိန္း) အိမ္တြင္ ညေနပိုင္းတြင္ ဆုံၾကရန္ ေျပာၿပီး လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္ ။

 

 

၁၉၈၄ခုႏွစ္တြင္အင္းယားလိပ္ေဟာ္တယ္၌္ထြန္းေအာင္ေက်ာ္မဂၤလာမေဆာင္ခင္သူငယ္ခ်င္းရဲျမင့္သိန္းႏွင့္အ မွတ္တရ။

 

 

 

ဒီဇင္ဘာလ (၃) ရက္ေန႔- ၁၉၇၄ ခုႏွစ္

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲျမင့္အိမ္သုိ႔မနက္စာစားၿပီးကထဲကေရာက္ေနသည္။ ရဲျမင့္အိမ္ေအာက္တြင္ Hostelအေဆာင္ငွားထားသျဖင့္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူမ်ားကလည္းထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ႏွင့္ခင္မင္ေန ၾကသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကဘြဲ႕ရၿပီးေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္အစ္ကိုႀကီးမ်ားသဖြယ္ေက်ာင္း

သူေလးမ်ားကလို အပ္ေသာအကူအညီမ်ားကို ေတာင္းတတ္ၾကသည္ ။

ေ႐ႊတိဂုံဘုရား သြားခ်င္တာမ်ဳိး၊ အကူအညီေတာင္းသည့္အခါ သူတို႔ တအုပ္လုံးကို ထြန္းေအာင္ေက်ာ့္ကားျဖင့္လိုက္ပို႔ရသလို၊ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍လည္းလိုအပ္သည္ကိုေမးလာလွ်င္ကူညီျပသေပးရသည္။ ဦးသန္႔အေရးကိစၥကို ထိုညီမငယ္မ်ားကလည္း မေၾကနပ္ၾကေခ်သူတို႔ကလည္း ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကလြမ္းသူ႔ပန္းေခြခ်မည္ဆိုသျဖင့္အေပၚထပ္သုိ႔စုၿပဳံတက္လာၾကသည္။သူတို႔အ ေနႏွင့္အကိုၾကီးတို႔လုပ္ရပ္ကိုေထာက္ခံေၾကာင္း အသုဘခ်သည့္ေန႔တြင္လည္းသူတို႔ကိုယ္တိုင္လိုက္ ပို႔မည္ျဖစ္ေၾကာင္းအားတက္သေရာ ေျပာၾကသည္ ။

 

ရဲျမင့္၏ ၿခံသည္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ေရွ႕တည့္တည့္ လမ္းမႀကီးမွ ၀င္သြားရသည့္ၿခံျဖစ္သည္ ႐ိုးမရိပ္သာဟု ေခၚသည္။ ညေနပိုင္းတြင္ ေခၚေတာၫြန္႔ေအးက သူ႔ေလးဘီးႏွင့္ ေပါက္ခ်လာသည္။ ထိုေနာက္ ေဇာ္ႀကီး၊ ေခြးနက္၊ ေဇာ္၀င္း၊ ေအာင္ဒင္၊ ျမင့္သိန္း စသည္ျဖင့္ စုစုေပါင္း သူငယ္ခ်င္း ၇ ေယာက္ စုမိၾကသည္။

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အားလုံး အနက္ေရာင္ တိုက္ပုံအကၤ်ီ အနက္ေရာင္ ေယာလုံခ်ည္တို႔ကို ၀တ္ဆင္ၾကၿပီး ပန္းျခင္းကို ၫြန္႔ေအးက သြား၀ယ္သည္။ ၎ပန္းျခင္းတြင္ စာတမ္းကို ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကေရးသည္ ။

``၀မ္းနည္းထိုက္သည္ထက္ပို၍၀မ္းနည္းစြာျဖင့္´´ေက်ာင္းသားတစု ဟု အမည္ထိုးသည္ ။

ထို႔ေနာက္ ကားႏွစ္စီးျဖင့္ က်ဳိကၠဆံကြင္းသုိ႔ ခ်ီတက္သြားၾကသည္။ ၫြန္႔ေအးႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ပန္းျခင္းကိုကိုင္ၿပီးေရွ႕မွထြက္သည္။ၾကက္ေျခနီလူငယ္မ်ားကအနက္ေရာင္ဝတ္စံုျဖင့္ေက်ာင္းသားတစုပန္းျခင္းကိုင္၍ခ်ီတက္လာသည္ ကို ျမင္သျဖင့္

``ပန္းျခင္းလာတယ္ ေဘးကိုဖယ္၊ ေဘးကိုဖယ္´´ ဟု ေအာ္ဟစ္၍ လမ္းရွင္းေပးသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔တစုမ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ရွင္းထားေသာလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္သြားၾကသည၊္အားလုံးမ်က္ႏွာထားမ်ား တင္းေနၿပီး မ်က္လုံးမ်ားက အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနၾကသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေရးေသာ စာတမ္း၏ အဓိပၸါယ္မွာ ဦးသန္႔လို ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး ဆုံးပါးသြားရ၍ အလြန္၀မ္းနည္းမိသည္ သို ့ေသာ္ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို အစိုးရမွ ဂုဏ္မျပဳဘဲ လစ္လွ်ဴ႐ႈျခင္းသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အားလုံးကို ပိုမို၍ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ျဖစ္ေစသည္ဆိုသည့့္ မေၾကနပ္ခ်က္ကို ေဖၚျပထားျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဦးသန္႔အေခါင္းေရွ႕တြင္ ပန္းျခင္းကို ခ်ၿပီး ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၿပီးေနာက္ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္လည္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ပန္းျခင္းခ်ေနစဥ္ ဖမ္းမလား၊ ျပန္အထြက္တြင္ ဖမ္းမလားဟု စိုးရိမ္ေနၾကေသာ္လည္း ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ အိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ အဖိႏွိပ္ခံေနရေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ဤလိုကိစၥမ်ဳိးသည္ ရင္ခုန္စရာ စြန္႔စားခန္းတခု၊ ကိုယ္ယုံၾကည္သည္ကို လုပ္လိုက္ရ၍ ဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္မႈတို႔ကို တၿပိဳင္တည္း ခံစားႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အားလုံး ရဲျမင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီခန္႔ ရွိၿပီ။

 

ဒီဇင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္

 

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ၊ ဆရာမ အီကုရာနီရွီေဒး ၊ ဒါရိုက္တာဦးတင္ယု တို႔အမွတ္တရ။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္သည္ ဘူမိေဗဒအဓိကျဖင့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္ ဘြဲ႕လြန္တက္ေနၿပီး တဖက္မွလည္း ႏိုင္ငံျခားဘာသာ စာသင္သိပၸံတြင္ ဂ်ပန္ဘာသာကို သင္ယူေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ဆရာမ အီကုရာနီရွိေဒး (Ikura Neshide) သည္ အလြန္ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းၿပီး သီခ်င္းဆိုလည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ဘာသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္း သူမ်ား အားလုံး သူ႔ကိုခ်စ္ၾကပါသည္။

ဒီဇင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔ မနက္ ၉ နာရီခန္႔ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ရဲျမင့္သိန္းတို႔တအုပ္ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္ပါသည္။ တကၠသိုလ္၀င္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဟိုတစု ဒီတစုႏွင့္ ရွိေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ရန္ကုန္တိုင္း တာတိုခ်န္ပီယံ ဖိုးပိန္ (ေက်ာ္စြာ) မိတ္ဆက္ေပးသျဖင့္ ရန္ကင္းေက်ာင္းသား တဦးျဖစ္သူကိုေပါက္ ႏွင့္ သိခြင့္ရခဲ့ဘူးပါသည္။ ၎ပုဂၢဳိလ္က ကြ်န္ေတာ့္အား မွတ္မွတ္ရရ တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ အဓိပတိလမ္းမေပၚတြင္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ဘူးပါသည္။ ဒါက `` ရာဘႀကီး ကိုတင္ေမာင္ဦး´´ ဟု မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ သူက ``ကိုထြန္း´´ ``ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္´´က နံမည္ အျပည့္အစုံေပါ့ဟု ဆိုပါသည္။ ယခုလည္း အဓိပတိလမ္းမေပၚတြင္တင္ေမာင္ဦးႏွင့္မခ်ိန္္းထားဘဲဆံုေတြ႔ၾကျပန္သည္။ တင္ေမာင္ဦး က "ကိုထြန္းနဲ႔ ကိုရဲတို႔ပါလါး ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလို႔မရဘူးေနာ္" ဟုဆိုသည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က RASU မွ ေက်ာင္းသားမ်ား တစုတစည္းတည္း ခ်ီတက္ဘို႔လိုေၾကာင္း၊ လူမ်ားေလေကာင္းေလ ျဖစ္မည္ဟု ေျပာသည္ကို ကိုတင္ေမာင္ဦးက သေဘာတူၿပီး က်ဳိကၠဆံကြင္း ဦးသန္႔႐ုပ္အေလာင္းထားရာ အေရွ႕ဖက္တြင္ ျပန္လည္ ဆုံစည္းၾကမည္ဟုေျပာပါသည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦးမွာကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္အရပ္မတိမ္းမယိမ္းရွိၿပီးကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္တုတ္ခိုင္ ေတာင့္တင္းသူတဦးျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ေအးစက္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားကမိမိယုံၾကည္ရာကို ေနာက္မဆုတ္ တမ္း လုပ္မည့္သူ တဦးဟု ေဖၚျပေနခဲ့ပါသည္ ။

သူ၏ တုတ္ခိုင္ေသာလည္ပင္းႏွင့္တင္းတင္းေစ့ထားေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ျပတ္သား သူတဦး ျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ဆင့္ေျပာၾကားေနသကဲ့သို႔ ရွိပါသည္။ ရဲျမင့္ႏွင့္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား အဓိပတိလမ္းမေပၚတြင္ တစတစမ်ားျပားလာမႈကို ေတြ႕ရသည့္အခါ အားတက္လာၾကၿပီး၊ တင္ေမာင္ဦးအား အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကားသည့္အခါ သူက ``ကြ်န္ေတာ္လဲ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြကို မေန႔ထဲက လာေဆြးေႏြးထားတယ္၊ အားလုံးနီးပါး လိုက္ၾကလိမ့္မယ္ဟု ဆိုပါသည္။ ရဲျမင့္အေဆာင္မွ ေကာင္မေလးမ်ားကလည္း ``အစ္ကို ညီမတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာၿပီးၿပီ သူတို႔အေဆာင္ေတြကလည္း လိုက္ၾကမယ္´´ ဟု လာေရာက္ သတင္းေပးသျဖင့္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔တေတြ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ႂကြလာခဲ့ၾကပါသည္။

 

အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားမ်ား အခန္းက႑ (၁)

ကိုဟန္ရွင္၀င္း

ဦးသန္႔
အေရးအခင္းတြင္ ပါ၀င္ပတ္ သက္သူမ်ား အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ အေဆာင္ေန
ေက်ာင္းသားမ်ား အခန္းက႑ကို ခ်န္လွပ္ထား၍ မရေခ်။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္
ဗုဒၶဘာသာအသင္း အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ကိုဟန္ရွင္၀င္းသည္ လူခ်စ္လူခင္ေပါသည္။
ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ သိပၸံထူးခြ်န္ဆု ရၿပီး သခၤ်ာအဓိကျဖင့္
ေက်ာင္း
လာတက္ေနသူျဖစ္သည္။
ဦးသန္႔ အေရးအခင္းျဖစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ကိုဟန္ရွင္ဝင္းသည္ သခၤ်ာအဓိက ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ပင္းယေဆာင္ အေပၚဆုံးထပ္ အခန္း (၁၁၄) တြင္ ေနသည္။
ဟန္ရွင္ဝင္းသည္ အရပ္ပုပု ၅ ေပ ၃ လက္မခန္႔ရွိသည္။ မ်က္လုံးေမွးေမွးႏွင့္ သြားအနည္းငယ္ေခါသည္၊ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြေသာသူ႔အျပံဳးကလူအမ်ား ကို ဆြဲေဆာင္ ႏိုင္စြမ္းရွိသည္၊ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက သူယုံၾကည္ရာ ကို လုပ္မည့္သူတဦးဟု
ေဖာ္ျပ ေနၾကသည္။အရပ္ပုသေလာက္ သြက္လက္
ဖ်တ္လတ္သူတဦးလည္း ျဖစ္သည္။

ဟန္ရွင္၀င္း၏
ပြင့္လင္းေဖၚေ႐ြမႈ၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားျဖစ္သည့္ ၀ိဇၨာသိပၸံမဂၢဇင္း၊
သခ်ၤာအသင္း၊ အသုံးလုံးေကာ္မီတီစသည္တို႔တြင္ တက္ႂကြစြာပါ၀င္ခဲ့သူ
ျဖစ္သျဖင့္ အေပါင္း အသင္းမ်ားသည္၊ လူ၀င္ဆန္႔သည္။ ေအာက္တိုဘာ
သီတင္းကြ်တ္ကထိန္ပြဲအတြက္ မုန္ဟင္းခါးခ်က္လွ်င္ ကိုဟန္ရွင္၀င္းကို
အားကိုးရသည္၊ သူဦးစီးလုပ္လွ်င္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသည္။

 ဗုဒၶဘာသာအသင္းတြင္ ယခင္အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ကိုေက်ာ္၀င္းကို
ဆရာမ်ား သေဘာက် ေ႐ြးခ်ယ္ေပးခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကိုေက်ာ္၀င္းက လူအေပါင္းအသင္းနည္းသည္၊
အသင္းကို ဦးမေဆာင္ႏုိင္၊ ဗုဒၶဘာသာအသင္း ျပကၡဒိန္ထုတ္ေ၀သင့္ မသင့္ကို
ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ၾကည္ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္) က
ထုတ္ေ၀သင့္ေၾကာင္း၊ ထုတ္ျခင္းျဖင့္ အသင္းကို လူသိပိုမ်ားလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေထာက္ခံခ်က္ေပးသည္၊ ထိုကိစၥကို ကိုေက်ာ္၀င္းမလုပ္ႏုိင္ ဟန္ရွင္၀င္းဦးစီးလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟုအမ်ားကျမင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေရးေပၚအစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီး အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ဟန္ရွင္၀င္းကိုေ႐ြးေကာက္တင္ေျမွာက္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖၚ ေစသည္။
ဟန္ရွင္၀င္းက ျပကၡဒိန္အတြက္ ကမၻာေအး ပိဋကတ္ပုံႏွိပ္စက္သို႔ သြားခ်ီ ျပန္ခ်ီ
က်ဳိးစားလုပ္သည္။

            ကိုဟန္ရွင္၀င္းသည္ အေပါင္းအသင္း ဆက္ဆံေရး ေကာင္း႐ုံမဟုတ္
ဉာဏ္လည္း အလြန္ေကာင္းသည္၊ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွစ၍ သိပၸံထူးခြ်န္ဆုရၿပီး
သခၤ်ာအဓိကျဖင့္ ပထမႏွစ္မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အထိ နံပါတ္တစ္စြဲသူ
(Roll
No.1)
အျဖစ္လူသိမ်ားသူျဖစ္သည္။
ဦးသန္႔ကြယ္လြန္၍ သူ႔အေလာင္းကို ရန္ကုန္သယ္လာသည့္အခါ
အေဆာင္ေန
ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားတြင္ ဦးသန္႔စ်ာပနပို႔ေဆာင္ေရးသည္
လုပ္သင့္သည့္အလုပ္၊
ဂုဏ္ျပဳသင့္သည့္
အလုပ္
ဟူ၍ ေဆြးေႏြး လာၾကသည္။ အရာရာတြင္
စပ္စပ္၊ စပ္စပ္ပါ၀င္တတ္ေသာ ကိုဟန္ရွင္၀င္းကလည္း လုပ္သင့္သည္ဟုထင္သည္။

             ထိုေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို ေဆြးေႏြးၾကရန္ စိတ္ပညာေက်ာင္းသားမ်ား
ရွိရာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ရွိ ေတာင္ငူေဆာင္တိုးခ်ဲ႕ အေဆာက္အဦတြင္ ေဆြးေႏြးပြဲ
က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ကိုစိန္ျမင့္ေမာင္တို႔ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေန႔ေက်ာင္းသားမ်ား
တက္ေရာက္ေဆြး ေႏြးၾကသည္။

             ေန႔ေက်ာင္းသားထဲမွ ကိုတင္ေမာင္ဦးက "ဦးသန္႔စ်ာပနကို
ေက်ာင္းသားမ်ားမွ
ဂုဏ္ျပဳ
ေသာအားျဖင့္ သုိက္ၿမိဳက္စြာ
ပို႔ေဆာင္ေပးသင့္ေၾကာင္း၊ တဆက္တည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို
ျပည္လည္ေဖၚထုတ္ရမယ္" လို႔ တင္ျပခဲ့သည္။

             ထိုအခါ ဟန္ရွင္၀င္းက "ဒါျဖင့္ အဲဒါဆို ႏုိင္ငံေရးေတြ
ပါေနမွာေပါ့၊ ဒီလိုဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ ႏွိပ္ကြပ္ခံရလိမ့္မယ္" ဆိုၿပီး
ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ ကိုစိန္ျမင့္ေမာင္က "ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ပါရမယ္၊
အစိုးရကလဲ လက္ခံရမယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြမပါရင္ စည္ကားမွာ မဟုတ္ဘူး၊
စည္စည္ကားကား
ပို႔ေဆာင္ ဘုိ႔ ႏုိင္ငံေရးမပါဘဲ ပို႔
ရင္ ပိုေကာင္းမယ္" ဟု
ေဆြးေႏြးသည္။ ဟန္ရွင္၀င္းတို႔အုပ္စုတြင္ဗုဒၶဘာသာအသင္းမွဘာသာရပ္အလိုက္နွင့္တကၠသိုလ္အလုိက္ တာ၀န္ခံမ်ား လည္း တက္ေရာက္ၾကသည္။

            ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ဘဲ ဦးသန္႔စ်ာပနကို သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း
လိုက္ပို႔သင့္သည္ဟု တင္ျပေသာ ကိုစိန္ျမင့္ေမာင္၏ တင္ျပခ်က္ကို
ဟန္ရွင္၀င္းတို႔ အုပ္စုက ႀကိဳက္သည္၊ ေထာက္ခံသည္၊ သို႔ရာတြင္ ဆိုက္ကို (စိတ္ပညာ) ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ကိုတင္ေမာင္ဦးတို႔ကလည္း
ေက်ာင္းသား သမဂၢျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းေရးကို မေလ်ွာ့တမ္းတင္ျပလာေနသည့္အတြက္
ဟန္ရွင္၀င္းတို႔အုပ္စု (ပင္းယ၊အင္း၀၊ပဲခူး၊သထုံအုပ္စု) အစည္းအေ၀းမွ လစ္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရး
မလုပ္သင့္၊ လုပ္လွ်င္လည္း မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဟု ထင္၍ျဖစ္သည္။

        ထိုေဆြးေႏြးပြဲကိစၥကို ေနာက္တေန႔တြင္္
ကိုဟန္ရွင္၀င္းကို္ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာန အရာရွိ
ဦးေ႒းၿမင့္္က ေခၚယူေမးျမန္းလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ
ကိစၥပါသလား၊ ဟုတ္သလားဟု ျဖစ္သည္။ဟန္ရွင္၀င္းကဟုတ္တယ္၊ၾကားတယ္။ဒါေပမဲ့က်ြန္ေတာ္ တို႔ကေတာ့နုိင္ငံေရးမပါ ခ်င္ လို႔
ျပန္ လာခဲ့တယ္။ဘယ္ကလူေတြလဲမသိဘူးဟု ေျဖာင့္ကြယ္၊မယုတ္မလြန္ေျဖသည္၊ ဦးေ႒းၿမင့္က သူတို႔ နဲ႔မေရာနဲ႔သတိထား၊
ေထာက္လွမ္းေရး
ကလုိက္ေနပီ မင္းတို႔ပါ
ျပႆနာတက္လိမ့္မယ္ဟု သတိ ေပးသည္။

             ဟန္ရွင္၀င္းက "ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံေရးကို
စိတ္မ၀င္စားပါဘူး၊ ဦးသန္႔စ်ာပနကို စည္စည္ ကားကားျဖစ္ခ်င္တာတခုပါဘဲ" ေျပာရာ၊ဦးမင္းေဆြ
(ျပည္ခ်စ္ဗုိလ္မွဴးထြန္းေရႊ၏ေယာကၹနွင့္ေငြ
စာရင္းဌာနမွဴး)ကဘာလိုခ်င္သလဲဟုေမး၍ေပးလုိက္ေသာပစၥည္းမွာ၊လက္ကိုင္မိုက္ခြက္တစ္လုံးျဖစ္ သည္။ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနပိုင္ျဖစ္ျပီး၊အသံုုးလုံး၊သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္စသျဖင့္လုပ္စဥ္က အသုံးျပဳ ေသာ လက္
က်န္ပစၥည္းျဖစ္သည္။ မုိိက္ကိုကို္င္ေသာသူကသာလူအုပ္ကိုေခါင္းေဆာင္နုိင္သည္ ထို႔ေၾကာင့္လက္မလႊတ္ရန္သတိေပးေသး သည္။ ဟန္ရွင္၀င္းတို႔ အေနႏွင့္ ဦးသန္႔ကို အလြန္ၾကည္ညိဳသည္၊
စည္စည္ကားကားလိုက္ပို႔ရန္ဆႏၵ တခုတည္းသာရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္က၊ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ေၾကာက္ရေသာေက်ာင္းသားေရးရာကဲ့သို႔ ၀န္ထမ္းမ်ားနွင့္၀န္ထမ္းၾကီး မ်ားကပါမီးစိမ္းျပသလုိအလုိိတူအလိုပါအားေပးလာသည့္အခါ ပိုမိုရဲတင္း
လာသည္၊
ေက်ာင္းစာသင္ခန္း
မ်ားအတြင္းရဲတင္းစြာလိုက္လံစည္း႐ုံးသည္။
အတန္းယူေသာဆရာမ်ားကလည္းလုိလားစြာခြင့္ျပဳသည္၊
ခါတုိင္း
လည္းဗုဒၵဘာသာအသင္း၊
သခ်ၤာအသင္းကိစၥမ်ားကိုလုပ္ေနၾကေက်ာင္းသားၾကီး မ်ား ျဖစ္ေလ၍
လားမသိ။
လိုလားဟန္ျပသသည္ကို ၄င္းတို႔မ်က္နွာမ်ားတြင္အထင္းသားျမင္ေနရသည္။
သခၤ်ာအသင္း၊ EC မ်ားပါ
ပါ၀င္ျပီး အသင္းလုိက္လွဳပ္ရွားမွဳၾကီးအသြင္အလိုလိုျဖစ္လာသည္။ ေငြစုသည္၊ စာရင္းစုသည္၊ ကားစီစဥ္သည္၊ေက်ြးေမြးေရးကိုစီစဥ္သည္။အစုလုိက္လူမကြဲရန္၊အမွတ္အသားမ်ားေ၀ငွျခင္း၊အတန္းလုိက္အခန္းလုိက္လုိက္ပါရမည့္ကားမ်ားကိုနံပါတ္သတ္မွတ္ျခင္း၊စသျဖင့္အုပ္စုလုိက္ေရာ၊အသင္း လုိက္ေရာ၊စုစုေ၀းေ၀း စ်ာပန ကိစၥကို
လိုက္ပို႔ၾက ဘို႔ ႏႈိးေဆာ္သည္၊ ဦးသန္႔လိုဂုဏ္ျပဳထိုက္သည့္
ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို ယခုကဲ့ သို႔ကြင္းလယ္ေခါင္ က်ိဳကၠဆံမွာ
အခမ္းအနားမဲ့စြာေခြးေသလိုထားျခင္းကို ငါတို႔ဘာလုပ္သင့္သနည္းဆိုေသာအေမးမ်ားမွာေက်ာင္းသား မ်ားကိုေမးရိုးေၾကာ မ်ား
ေထာင္ထ
လာေအာင္ေဒါသထြက္ခံျပင္း ေစေသာအေမးမ်ားျဖစ္သည္။

 

မီးေသြးခဲလဲမဲသလိုို၊ေက်ာင္းေတာ္ သားလဲရဲ
တယ္မို႔လား?

ေၾကာက္သလားေဟ့ေမာင္တို႔ေရ ့! ပို႔ မွာလားေဟ့ေမာင္တို႔ေရ့!

ကမၻာကသိတဲ့ဒု႔ိ ဦးသန္႔ ကိုေခြးလုိ၊ၾကမ္းပိုးလိုအျဖစ္ခံမွာ
လားေဟ့?

ေၾကာက္တဲ့သူေနခဲ့ၾက၊ ပ႔ို မယ့္သူလုိက္ခဲ့ ၾက"

 

ဆိုုေသာေသြးဆူေစသည့္ အေမးကိုေရာက္ေသာအခါ၊အားလုံး ပိ႔ုမယ့္သူ ခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ႔ သည္။ ပြားနွဳန္းကဟန္ရွင္၀င္းတို႔တနံနက္ဘဲစည္းရုံးရသည္။ေန႔လည္၁၂နာရီေက်ာ္ေတာ့၊အဓိပတိလမ္း အျပည့္၊ အေဆာင္ေရွ့မွာအျပည့္၊ရင္ျပင္နီ(တကၠသိုလ္စာတုိက္ေရွ)့အျပည့၊္အေဆာင္ေန ေဟာက်ဴတာ ဆရာ ဦးမ်ိဳးျမင့္(ေနာင္ကမာရြတ္ျမိဳ့နယ္ NLD ဥကၠဌျဖစ္မည့္သူ)နွင့္ဆရာဦးသင္းလိွုဳင္တို႔သည္ လည္း အုပ္ထိန္းရေသာ ဆရာအျဖစ္မွေမ့ေလ့်ာျပီး၊ "၁၉၇၀ေရႊရတုျပီးလ်ွင္ဒါအစည္ဆုုံးဘဲဟ" ဟုေက်ာင္း သား ၾကားမွာလုိက္ေျပာေန သည္ကိုဝမ္းေျမာက္စြာေတြ႔ရသည္။ ဆိုရလ်ွင္၊ဆရာမ်ားေရာ၊ ေက်ာင္း သား မ်ားပါ မတုိင္ပင္ဘဲညီညြတ္ၾကသည္ဆိုကမမွားေခ်။

 

နုိင္ငံေတာ္စ်ာပနအျဖစ္အစိုးရကမသတ္မွတ္ေသာ္လည္းျပည္သူကကိုယ့္အသိစိတ္ျဖင့္ကိုယ္ညီညြတ္
စြာသတ္မွတ္လာခဲ့သည္။ လမ္းစဥ္လူငယ္ ေခါင္း ေဆာင္ေတြ ကလဲ
သူ႔အုပ္စုႏွင့္သူ ပါလာတာ ကိုဟန္ရွင္၀င္းျမင္ေတြ႔ရသည္။
ထိုစဥ္က ကိုေဇာ္ျငိမ္းလတ္သည္
(ယခုႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း မ်ားအသင္းဥကၠ႒၊မဲေဆာက္)၊
ရန္ကုန္ဝိဇၨာသိပၸံ တကၠသိုလ္ ၏လမ္းစဥ္လူငယ္အတြင္းေရး
မွဴးျဖစ္ သည္။ သူတို႔ကလဲ ကားတစီးႏွင့္
မိုက္ခ႐ိုဖုံး ႏွင့္ျဖစ္သည္။

စီးပြားေရးတကၠသိုလ္

ကိုစိုးၫြန္႔ (ေျပာင္ႀကီး)

ဦးသန္႔အေရးအခင္းကို
ေရးလွ်င္ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္မွ  ေဘာဂေဗဒအသင္းရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္း ေရးမႉး
ကိုစိုးၫြန္႔ (ေျပာင္ႀကီး- ယခုနယူးေယာက္ျမိဳ႕)    ကိုလည္း ခ်န္လွပ္ထား၍ မရပါ။

ကိုစိုးၫြန္႔အေမ ၏မိဘမ်ားသည္
အညာ မုံ႐ြာမွျဖစ္ၿပီး အေဖကေတာ့ ဖ်ာပုံဇာတိ။. အသားညိဳညိဳ
ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ေကာင္းေကာင္း မ်က္ႏွာထား တည္တည္ႏွင့္ ကိုစိုးၫြန္႔သည္
လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သူျဖစ္သည္။ စကားမ်ားမ်ားမေျပာ၊ ၾကင္နာေသာ
မ်က္လုံး၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာထားၾကည့္႐ုံႏွင့္ ယုံၾကည္ထိုက္သူတဦး အျဖစ္ ခံစားမိႏိုင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဘာဂေဗဒအသင္း၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္
လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားက ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဒီဇင္ဘာလ (၁) ရက္ေန႔ ဦးသန္႔အေလာင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေရာက္လာၿပီးေနာက္
သြားေရာက္ ႀကိဳဆိုခဲ့သူ ပညာေရးဒု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ထြန္းကို ရာထူးမွ
ထုတ္ပယ္လိုက္သည့္သတင္း ျပန္႔ႏွံ႔ ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ကိုစိုးၫြန္႔သည္
ေဒး (ေန႔) ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲရက္ နီးေနသျဖင့္  အုန္းေတာ
ေဆာင္တြင္ သူငယ္ခ်င္း
မ်ားႏွင့္ စာလာက်က္ေနသည္။ ကိုစိုးၫြန္႔၏
အလြန္ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္း တဦးျဖစ္သူ
၀ါဏိဇၨ
ေဗဒမွ ကိုေဇာ္မင္း
ကိုစိုးၫြန္႔စာက်က္ရာသုိ႔ ေပါက္ခ်လာသည္။ "ေဟ့ စိုးၫြန္႔ ဦးသန္႔အေလာင္း
ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီကြ၊ အဲဒါငါတို႔ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္အေနနဲ႔
လြမ္းသူ႔ပန္းေခြခ်ခ်င္္တယ္၊ မင္းဘယ္လို သေဘာရသလဲ" ဟု ေမးသည္။ စိုးၫြန္႔က "ေအး ငါမနက္ျဖန္ အေၾကာင္းျပန္မယ္၊ အီကို ေရွ႕မွာ ေတြ႕မယ္" ဟု
ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။ ကိုေဇာ္မင္းက မိုးၫွင္းသား ဇြဲကပင္ေဆာင္တြင္ ေနသည္။ "ေအး
ေကာင္းၿပီး မနက္ျဖန္မွာ ေတြ႕မယ္" ဟု ေျပာၿပီး ေဇာ္မင္းျပန္သြားသည္။

ေနာက္တေန႔
ဒီဇင္ဘာလ (၃) ရက္ေန႔တြင္ စိုးၫြန္႔ေက်ာင္းသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အတန္းက
ေန႔လည္ (၁၂) နာရီမွ စမည္၊ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီခန္႔ရွိၿပီ၊
ေဇာ္မင္းအတန္းက မနက္ ၇ နာရီခန္႔စသည္။ သုိ႔ရာတြင္ စိုးၫြန္႔ႏွင့္
လြဲမည္စိုး၍ မတန္းမတက္ဘဲ အီကိုေရွ႕
မွ
ေစာင့္ေနသည္။ ေတြ႕သည္ႏွင့္ ေဇာ္မင္းက
ဘယ္လိုလဲဟု ေမးေငါ့ၿပီး ေမးသည္။ စိုးၫြန္႔က "ေအး လုပ္ၾကတာေပါ့ကြာ" ဟု
ေျပာလိုက္သည္။ စိုးၫြန္႔က "ငါလုပ္ႏုိင္တာက ပန္းေခြပို႔ေပးမယ္၊ ေငြေကာက္မယ္၊
ဒါေပမဲ့ ဒီ့ျပင္အသင္းေတြကိုေတာ့ ငါမေကာက္ရဲဘူးကြ၊ ငါ့အသင္း မဟုတ္ဘူး၊
စာရင္းအင္းတို႔ ၀ါဏိဇၨတို႔က ငါနဲ႔ မဆိုင္ဘူး" ေဇာ္မင္းက "ေအးပါကြာ၊
မင္းတတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္စမ္းပါ" ဟု ဆိုသည္။

စိုးၫြန္႔တို႔
အုပ္စု
ပထမ စစခ်င္း
ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ား အတန္းသို႔ သြားေရာက္ၿပီး
ပိုက္ဆံေကာက္သည္။
ဒုတိယႏွစ္
ၿပီးေတာ့ တတိယႏွစ္္၊ ၿပီးေတာ့ မိမိ
တို႔ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေဘာဂေဗဒ
အတန္းသို႔ သြားၿပီးေကာက္သည္။
အံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက အားတက္သေရာ ေငြထည့္၀င္ၾကသည္။
ေလးစားထိုက္သူကို ေလးစားရမွန္း အသိတရား ရွိၾကသည္။ ပညာတတ္မ်ား ျဖစ္ေပသကိုး၊
စစ္အာဏာ႐ူးေတြနဲ႔ ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ။ ပိုက္ဆံေရၾကည့္ေတာ့ ေငြေထာင့္ငါးရာခန္႔
ရသည္။ ထိုေခတ္က ေငြတန္ဖိုးႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ အေတာ္မ်ားသည္ဟု ေျပာႏုိင္သည္။
အီကိုကင္တင္းတြင္ ဦးလွေမာင္ထမင္းဆိုင္
၌ ထမင္းအ၀စား ၆၅ ျပားဘဲ ေပးရသည္။ မုန္႔ဟင္းခါး
အေၾကာ္နဲ႔တပြဲကို ၂၅ ျပားဆိုေတာ့ ေငြေထာင့္ငါးရာသည္ အေတာ္မ်ားသည္ဟု
ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

စိုးၫြန္႔
ၿမိဳ႕မခင္သို႔သြားၿပီး ယပ္ေတာင္ (၁၀၀၀) တေထာင္မွာသည္။ ျမိဳ႕ထဲသို႔
သြားၿပီး ၂၈ လမ္းမွာပန္းေခြမွာသည္။ ဘတ္စ္ကား (၁၁) စီး စရံေပးၿပီး ငွါးသည္။
ထိုအေတာတြင္း ဒီဇင္ဘာ ၂ ရက္ႏွင့္ ၃ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား
ကိုယ့္အစုႏွင့္
ကိုယ္ နီးစပ္ရာ ဖိတ္ၾကားၿပီး ဦးသန္႔စ်ာပနကိစၥကို
ေဆြးေႏြးၾကသည္။

 

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္

 

    ေမာင္ေမာင္တိတ္ (ယခု ABSDF Judge) သည္
တက္ႂကြေသာ စိတ္ပညာအဓိက ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ကျပားျဖစ္ေသာ ကိုတိတ္သည္ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္လုံးက်ဥ္းက်ဥ္း အရပ္ ၅ ေပ ၅ လက္မခန္႔ ရွိၿပီး
စကားေျပာသြက္လက္သူျဖစ္သည္။ ဒဂုံေဆာင္အခန္း (၁၀၀) သည္၊ ေမာင္ေမာင္တိတ္၏ အခန္းျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေနခဲ့သည့္ အခန္းျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ေမာင္တိတ္ ဂုဏ္ယူသည္။ ဦးသန္႔အေလာင္း ရန္ကုန္ေရာက္လာမည္ကို သိသည့္အခါ စိတ္ပညာမွ သူငယ္ခ်င္း အေဆာင္ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည့္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စိတ္ပညာမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ ေစာလွေငြ (ယခု KNU အေထြ ေထြ အတြင္းေရးမႉး) ကို ျမင့္ဟန္၊ ရခိုင္ကိုတင္စိုးႏွင့္ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုေသာင္းေအး တို႔ႏွင့္ ခ်ိန္း၍ မာလာေဆာင္ေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ေက်ာင္းသူမ်ားကို လာပိုးပန္းၿပီး သီခ်င္း ဆိုသလို လုပ္ရင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ ေထာက္လွန္းေရးမ်ား မရိပ္မိေစရန္ ျဖစ္သည္။ အားလုံးက ဦးသန္႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္စ်ာပနအေနႏွင့္ ခ်သင့္ေၾကာင္း သေဘာတူသည္။ အကယ္၍ အစိုးရက မလုပ္ပါက လုပ္လာရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားတြင္ တာဝန္ရွိသည္ဟု ဆုံးျဖတ္ သည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္ ဦးသန္႔ကို ကုလသမဂၢအေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ေနာက္တိုင္း ဝတ္စုံဝတ္ထားေသာ္လည္း မိမိ၏ မိခင္ ေဒၚနန္းေသာင္ကို ပဆစ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ႐ိုေသစြာ ရွိခိုး ေသာ ပုံကိုေတြ႕သည္တြက္ ေလးစားမိသည္။ မနက္ပိုင္း တရားထိုင္သည္ၾကားေတာ့ ပိုမို၍ ေလးစားလာမိသည္။ က်ဴးဘားအေရးအခင္းတြင္ တတိယ ကမၻာစစ္ အႏုျမဴစစ္ပြဲ အေမရိကန္ ႏွင့္ ႐ုရွားတို႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနမႈကို ျဖန္ေျဖေပးႏိုင္ခဲ့သျဖင့္လည္း ဂုဏ္ယူသည္။

 

ဂြ်န္လ (၆) ရက္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ အလုပ္သမားအေရးအခင္းကို မဆလအစိုးရက စက္႐ုံ မ်ားကို သူပုန္စခန္းစီးနင္းသလို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ စီးနင္းခဲ့စဥ္က ေမာင္ ေမာင္တိတ္တို႔ ဒဂုံေဆာင္မွေန၍ ေသနတ္သံမ်ား ျမည္ဟိန္းေနသံ၊ အလုပ္သမားတို႔ ေႂကြးေၾကာ္သံ မ်ားကို အတိုင္းသားၾကားေနခဲ့ရျပီး အလြန္စိတ္ထိခိုက္မိသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္း အစိုးရက ဆိုရွယ္ လစ္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး အလုပ္သမား လယ္သမား လူတန္းစားမ်ား အက်ဳိးကို ေဆာင္႐ြက္မည္။ အလုပ္သမားမ်ား အက်ဳိးခံစားခြင့္မ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့မႈကို ၾကားသည့္အခ်ိန္တုံးက ေမာင္ေမာင္တိတ္က ႀကိဳက္သည္။ လက္ေတြ႕တြင္ အလုပ္သမားမ်ား၏ နစ္နာခ်က္မ်ား၊ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္၍ လခတိုးေပး ရန္ ဆႏၵျပမႈမ်ားကို အၾကမ္းဖက္ရက္စက္စြာ ႏွိမ္နင္းခဲ့ၿပီး အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ႏွစ္ရွည္ အၿငိွဳးႀကီးစြာ ေထာင္ခ်ခဲ့သည္ကို ျမင္လာသည့္အခါ အစိုးရကို ေအာ့ႏွလုံး နာလာခဲ့ သည္။ ယုံၾကည္မႈ ကင္းမဲ့လာခဲ့ရသည္။ ဦးသန္႔စ်ာပနကို ႏုိင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားမလုပ္ရင္ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ဘယ္ပါတီ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမွ လႊမ္းမိုးမႈ မခံဘဲ ေက်ာင္းသားအေရးအတြက္ သန္႔သန္႔လုပ္ၾကမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

ဒီဇင္ဘာလ (၂) ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေမာင္ေမာင္တိတ္ရဲ႕ အခန္း (၁၀၀) မွာ တက္ႂကြတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ နီးစပ္သူေတြကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ေျဗာင္ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ၅ ဦးကေတာ့ အမာခံေတြေပါ့။ ဦးသန္႔စ်ာပနကို ႏိုင္ငံေတာ္ စ်ာပနအျဖစ္လုပ္မယ္လို႔ ခ်ၿပီး ေဆြးေႏြးလိုက္သည့္အခါ အခန္း ၁၀၀ တြင္ လူေတြ ျပည့္လွ်ံလို႔ သြားခဲ့သည္။ သတင္းၾကား၍ ေဆး (၁)၊ စက္မႈ၊ စီးပြားေရး၊ တိ-ေမြး-ကု၊ ဂ်ီတီအိုင္၊ ပညာေရး တို႔မွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားလည္း တေယာက္စကားတေယာက္ၾကားၿပီးတက္ ေရာက္ လာၾကသည့္အခါ ေမာင္ေမာင္တိတ္ရဲ႕ အခန္း ၁၀၀ သည္ လႈပ္ရွားသူေတြရဲ႕ ဗဟိုခ်က္တခု ျဖစ္လို႔ လာခဲ့ပါသည္။  အီကိုမွ ကိုစိုးၫြန္႔က
သူ႔ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေဂ်ာ္နီကို လႊတ္၍ အစည္းေ၀း
တက္ေစသည္။        စည္းေ၀းပြဲမွာ ရလာသမွ် သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားကို
၀ိုင္းလုပ္ၾကမည္ဟု တိုင္ပင္ၾကသည္။

တက္ေရာက္လာသူအားလုံးက ႏုိင္ငံေရး လႊမ္းမိုးမႈ အယူဝါဒ ေရးရာ မပါဘဲ ဦးသန္႔စ်ာပနကို ႏိုင္ငံေတာ္ စ်ာပနအျဖစ္ က်ဳိးစားလုပ္ေဆာင္ၾကရန္ သေဘာ ထား ႀကိဳက္ညီၾကသည္။ ေနာက္ရက္ေတြမ်ားမွာ ထပ္တိုးလာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ မ်ားလာသည့္အတြက္ အီကို (စီးပြားေရးတကၠသုိလ္) က စာသင္ေဆာင္ AE10 မွ ေျပာင္းေ႐ြ႕ၿပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးမႈတြင္ လမ္းစဥ္လူငယ္ မွ လူတခ်ဳိ႕က ေျခလွ်င္ခ်ီတက္မည့္ အေၾကာင္း တင္ျပသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔က ေျခလွ်င္ခ်ီတက္သည္ ကုိ္္ လက္မခံ။ ေမာင္ေမာင္တိတ္ စိုးရိမ္သည္က ေျခလွ်င္ ခ်ီတက္လွ်င္ လမ္းတြင္ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို ထိကပါး ယိကပါး လုပ္လွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္မည္။ ပြဲပ်က္မည္။ သို႔မဟုတ္ အရက္တိုက္ၿပီး လူမိုက္မ်ားႏွင့္ လမ္းခရီးတြင္ ရန္ပြဲဖန္တီးမည္ဆိုလွ်င္ ပြဲပ်က္မည္။ အေကာင္း ဆုံးက ဘတ္စကားမ်ားႏွင့္ ခ်ီတက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု အႀကံျပဳသည္။

 

ေက်ာင္းသားအားလုံး၏ စိတ္တြင္ စ်ာပနကို သြားၿပီး ဂါရဝျပဳတာဘဲျဖစ္သည္။ ဖမ္းခ်င္ ဖမ္း ဖမ္းပေလ့ေစဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားက ကိန္းဝပ္လို႔ ေနၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ၅ ေယာက္ရဲ႕ အေျပာအေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဘတ္စကားမ်ားျဖင့္ သြားေရးက အတည္ျဖစ္လို႔ သြားသည္။

 

    ဒီလိုနဲ႔ ၃ ရက္ ၄ ရက္ေန႔ေတြမွာလည္း အစည္းအေဝးေတြလုပ္ အေဆာင္ေတြမွာ စည္း႐ုံး၊ စာသင္ခန္းေတြမွာ ဝင္ေျပာႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ေစာလွေငြတို႔အား အားတက္ သေရာ ေန႔မအားညမအား ဝိုင္းလုပ္ၾကသည္။ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း တက္ႂကြလို႔ ေနၾကသည္။ စာသင္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ၿပီး ေဆြးေႏြးလွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက စာသင္ခန္းထဲမွ လိုလိုလားလား ထြက္ေပးၿပီး ေဆြးေႏြးခြင့္ျပဳသျဖင့္ အားလုံးအားတက္လာခဲ့ၾကသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ ပါဝင္ ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကလည္း ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ၎တို႔ စာသင္ ခန္းထဲ ဝင္လာလွ်င္ ခ််ိတ္ဆက္ရွိသူမ်ားပီပီ လိုလိုလားလား ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးၿပီး အတန္း သားမ်ားကို စည္း႐ုံးသျဖင့္ လူတိုင္းလိုလို ပါဝင္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔က အစည္း အေဝးလုပ္လွ်င္ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားမ်ားကုိသာ လက္ခံသည္၊ ေန႔ေက်ာင္းသားမ်ားကို သိပ္လက္မခံခ်င္။ အစိုးရသူလွ်ဳိမ်ား၊ ေဒးေက်ာင္းသားမ်ားအေနႏွင့္ ဝင္ေရာက္လာမည္စိုး၍ ျဖစ္သည္။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ျပႆနာမရွိ။ စာသင္ခန္းတြင္း ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးရင္း ဘတ္စကားငွါးရန္ အလႉေငြေကာက္သည့္အခါ ေက်ာင္းသားေက်ာင္း သူမ်ားက ရက္ရက္ေရာေရာလႉၾကသည့္အတြက္ အားလုံးဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကသည္။ တေယာက္ႏွစ္က်ပ္ႏွူန္း ျဖင့္ေငြေကာက္ခံရာဘတ္စကားအစီး ၃၀ စာရသည္။

ဒီဇင္ဘာလ (၄) ရက္ေန႔မ်ားတြင္ အီကိုမွာရွိေသာ အခန္း (၄)၊ ဒႆနိကေဗဒက လူေတြနဲ႔
သီရိေဆာင္ ေနာက္ဖက္ AE4 ႏွင္႔ AE 10 မွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကသည္။ ဒႆနိကအဖြဲ႕က RASU (ရန္ကုန္၀ိဇၨာသိပၸံ တကၠသိုလ္) ဆိုၿပီးလုပ္သည္။ ဦးသန္႔စ်ာပနအတြက္
အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကေသာ အုပ္စု (၃) စု ျဖစ္သည္။ ေတာင္ငူတိုးခ်ဲ႕ေဆာင္မွ တဖြဲ႕၊
ဒဂုံေဆာင္တြင္ တဖြဲ႕၊ ဒႆနိက AE4 တြင္ တဖြဲ႕ျဖစ္သည္။

ဒီဇင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔

 ဒီလိုနဲ႔
ဒီဇင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔ ေရာက္လာသည္။ မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ စာရင္းအင္းေက်ာင္းသားကိုသန္းဝင္းက "ဦးသန္႔စ်ာပနကို လိုက္ပို႔မယ့္သူေတြ ဒီမွာတန္းစီပါ" လို႔ ေအာ္လိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကားနဲ႔ မပို႔ဘူး ခ်ီတက္မယ္ဆိုတာ ျဖစ္လာသည္။

အီကိုေရွ႕တြင္ရွိ
ဘတ္စ္ကားမ်ား တန္းစီရပ္ထားၿပီး ကားေပၚသို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားက
၀င္ေရာက္ထိုင္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ကိုစိုးၫြန္႔က အဓိပတိလမ္းမေပၚတြင္ အျခား
ေမဂ်ာမွ ေက်ာင္းသားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ရန္ တာစူေနသည္ကို ေတြ႕သျဖင့္
အီကိုေရွ႕တြင္ ရပ္ထားေသာ ကားမ်ားေရွ႕မွေနၿပီး "အသုဘ ပို႔မယ့္သူမ်ားခင္ဗ်ာ
အျပင္မွာ တန္းစီၾကပါ" လို႔ ေဆာ္ၾသလိုက္သည္။ သူ႔အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ ေအာ္လိုက္သံကို
ၾကားရေတာ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အသာတၾကည္ လိုလိုလားလားဘဲ ကားေတြေပၚက
ဆင္းလာၿပီး ေလးေယာက္ တတန္း တန္းလိုက္ၾကသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ
ေအာ္ဒါမွာထားတဲ့ ယပ္ေတာင္ေတြ ေရာက္လာလို႔ ကိုစိုးၫြန္႔က သူ႔လူေတြနဲ႔
စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြကို လိုက္ေ၀သည္။

ကိုစိုးၫြန္႔တို႔လိုယပ္ေတာင္ေတြေ၀တဲ့အျခားအဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕ရွိေသးသည္။တဖြဲ႕ကဦးသန္႔မိသားစု၊ သူတို႔ကလဲ
ယပ္ေတာင္ေတြ လာၿပီးေပးသည္။ ေနာက္တဖြဲ႕က ႏုိင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား
ျဖစ္သည္။ ကိုခင္ေမာင္ေအး ဦးစီးၿပီးေ၀သည္။ ကားေတြ မလိုေတာ့တဲ့အတြက္
ကိုစိုးၫြန္႔ကားေတြကို ျပန္ခိုင္းလိုက္သည္။ အီကိုကင္တင္းမွာ အခန္း (၃)
ခန္းရွိသည္။ ၁၃,၁၄,၁၅ တုိ႔ျဖစ္သည္။ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္
မ်က္ေစာင္းထိုးေလးတြင္ျဖစ္သည္။ ထိုအျခမ္းမွ ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ီတက္လာၿပီး
ပူးေပါင္းလိုက္ေတာ့ အင္အား တေထာင္ခန္႔ ျဖစ္လာ သည္။ RASU (၀ိဇၨာသိပၸံ) က ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူ႔ေမဂ်ာနဲ႔သူ အဓိပတိ လမ္းမႀကီး
တေလွ်ာက္ အီကိုကေန မိန္းဂိတ္နားအထိ လူတန္း
ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အကၡရာစဥ္အလိုက္
ေမဂ်ာခြဲၿပီး စံနစ္တက်တန္းစီေပးၾကသည္။ထိုအထဲတြင္အနက္ေရာင္တူညီဝတ္စံုဝတ္ထားသည့္ရွမ္းေက်ာင္းသူ
မ်ားသည္အလြန္ၾကက္သေရရွိသည္။
၉ နာရီခြဲေလာက္မွာ စထြက္လာၿပီး
လမ္းမွာ ႏုိင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြက လာေပါင္းၾကေတာ့ ပို၍
ၿမိဳင္သြားသည္။

ေမာင္ေမာင္တိတ္ တို႔ အုပ္စုက ဘတ္စ္ကားမ်ားကုိ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီေလာက္တြင္ တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ုံဝင္းအတြင္း ေစာင့္ဆိုင္းထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟန္ရွင္ဝင္းတို႔ အုပ္စုကလည္း ၎တို႔ ဘတ္စ္ကား မ်ားကို ဓမၼာ႐ုံဝင္းအတြင္း စီစဥ္ထားသျဖင့္ ဘတ္စ္ကားမ်ား ဓမၼာ႐ုံဝင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္စာတုိက္၊ တကၠသိုလ္ေဆး႐ုံတဝိုက္တြင္ တန္းစီၿပီး ရွိလာခဲ့သည္။ ဟန္ရွင္ဝင္းက တကၠသုိလ္ဝင္းႏွင့္ ဓမၼာ႐ုံသုိ႔ ကူးတုံေခါက္တုံ လုပ္သလို ကိုတိတ္တို႔ အုပ္စုကလည္း လုပ္သည္။ တဦးကိုတဦး တအုပ္စုကို တအုပ္စု ဂ႐ုမျပဳမိၾက။ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ကိုယ္ လုပ္ေနၾကသည္။ အားလုံး ေဇာကပ္ေနၾကသျဖင့္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ၿပီးေအာင္သာ အာ႐ုံစိုက္ေနၾက၊ တက္ႂကြေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ပုတက္ပုတက္ႏွင့္ ဟန္ရွင္ဝင္းတေယာက္ ကိုတိတ္နား ျဖတ္သြားတတ္သလို မ်က္မွန္တဝင့္ဝင့္ႏွင့္ စကားက်ယ္ေလာင္စြာ ေျပာရင္း ျဖတ္သြားတတ္သည့္ ကိုတိတ္ကိုလည္း ဟန္ရွင္ဝင္းက ဂ႐ုမစိုက္အား။ တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အုပ္စုေတြကလည္း ေက်ာင္းဝင္းေက်ာင္းျပင္ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ျမင္ေတြ႕ေနၾကေသာ္လည္း နံမည္မေမးၾက။ မေမးရဟု မေျပာ ေသာ္လည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယုံရ။ ထို႔ေၾကာင့္ မစပ္စုရဆိုသည္က အလိုလို နားလည္ၿပီးသား ကိစၥျဖစ္သည္။ ဖိႏွိပ္ခံထားရေသာ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ထိုကဲ့သုိ႔ လုပ္မွသာ လုံၿခဳံမႈ ရွိႏိုင္မည္။ မိမိကုိယ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ဆိုသည္ကို လူတိုင္းက မသင္ဘဲႏွင့္ သိေနၾကသည္။ ဖိႏွိပ္ခံထားရ သည့္ ဘဝတြင္ ထိုသုိ႔ လုပ္ရဲျခင္းပင္လွ်င္ ေလးစားခ်ီဳးၾကဳးထုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

 

မနက္ပိုင္း ၉ နာရီေလာက္တြင္ စုေဝးလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္သြားၾကၿပီးၿပီ။ သုိ႔ရာတြင္ ေန႔ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း တဖြဲဖြဲ လာေရာက္ ပူးေပါင္း ၾကသျဖင့္ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ လူမ်ား အဓိပတိလမ္းမေပၚတြင္ ျပည့္လွ်ံလာခဲ့သည္။ ေမဂ်ာ အလိုက္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား အကၡရာစဥ္ျဖင့္ ညီၫြတ္စြာ စီၾကျပန္သည္။ ေမာင္ေမာင္ တိတ္တို႔က ကားအစီး ၃၀ ခန္႔ ငွါးၿပီး ေန႔လည္ေလာက္တြင္ ထြက္ၾကသည္။

 

ခ်ီတက္ျခင္း

ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လည္ဆုံမည့္ ဆုံခ်က္ေနရာကို ေျပာၿပီးေနာက္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲျမင့္သိန္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားစာသင္ သိပၸံသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဂ်ပန္ဘာသာ၊ ျပင္သစ္ဘာသာ၊ ဂ်ာမန္ဘာသာ အတန္းတက္ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း သူ႔အစုႏွင့္ သူ တန္းစီ၍ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အတန္း မွ ခင္ေမာင္ေအး၊ ေဂ်ာ့၊ ေအးေအးမူ စသည္တုိ႔ႏွင့္အတူ ပူးေပါင္း၍ က်ဳိကၠဆံကြင္းသို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ ၾကပါေတာ့သည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔၏ ေနာက္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ခ်ီတက္လာၾကသျဖင့္ ရွည္လ်ားေသာ လူတန္းႀကီးမွာ အားရစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား နည္းတူ ျပည္သူမ်ား၊ ရဟန္းသံဃာမ်ားကလည္း ကိုယ့္အသိစိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ က်ဳိကၠဆံကြင္းသုိ႔ သြားေနၾကသျဖင့္ ကြင္းႏွင့္ နီးလာေလေလ လူထုႀကီးက မ်ားလာေလေလ ျဖစ္လာပါသည္။ က်ဳိကၠဆံကြင္း ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီခန္႔ရွိၿပီ။ က်ဳိကၠဆံကြင္းထဲသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲျမင့္သိန္းတို႔ လူစုခြဲၿပီး တင္ေမာင္ဦးတို႔ႏွင့္ ခ်ိန္္းခ်က္ရာ ဦးသန္႔အေလာင္းစင္၏ အေရွ႕ဘက္ကြင္းတြင္ ေနရာယူ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ၾကပါသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ အုပ္စုေပါင္း ၂၀ ခန္႔ ရွိပါသည္။

 ဟန္ရွင္၀င္းက ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွ
ေလာက္စပီကာနွင့္ အသံခ်ဲ႕စက္ ကုိယူျပီး ေဒါဂ်စ္ကား
ေပၚတင္
သည္၊သခၤ်ာဌာန ေရွ႕တြင္ ဘတ္စကားမ်ား
ရပ္ထားေစသည္၊အဓိပတိ
လမ္းမၾကီး
ေပၚတြင္
လည္း ဘတ္စကားမ်ား တန္းစီရပ္ေစသည္၊ဟန္ရွင္၀င္း တေယာက္သိပၸံဌာနနွင့္
တကၠသုိလ္
ဓမၼာရံု အၾကားလူးလားေခါက္တံု ေျပးေနရသည္။မထင္မွတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားမ်ားစုေ၀း
လာ
သျဖင့္
ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ရွိသည္၊လူစံုေစရန္ ကားဆရာမ်ားကုိ ၁၂ နာရီတြင္ မထြက္ဘဲ ၁ နာရီ
ခန္႕တြင္
ထြက္ရန္ေျပာရသည္။ကားဆရာ အခ်ိဳ႕ကလည္း အျခား ေအာ္ဒါရွိသျဖင့္ ေငြပုိေပး
ေသာ္လည္း မေစာင့္နိဳင္ဟုေျပာသည္၊ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း
မေစာင့္ေတာ့ပဲ ထြက္ခ်င္
ၾကသည္၊၉ နာရီ ၁၀ နာရီခန္႕က ေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ား လမ္းေလွ်ာက္၍
ထြက္သူက
ထြက္
သြားၾကျပီးျဖစ္သည္။စီးပြားေရးတကၠသုိလ္မွ  ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း၎တုိ႕ဘတ္စ
ကား
မ်ား
ကုိ ျပန္လြတ္ျပီး
လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ သြားၾကျပီးျဖစ္သည္။ေက်ာင္းသုိ႕ေက်ာင္းသား
မ်ား
တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာေနဆဲျဖစ္သျဖင့္
ပထမ အသုတ္လမ္း
ေလွ်ာက္ခ်ီတက္သြားၾကသူမ်ားေနရာ အဓိပတိ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ေနာက္ေရာက္လာေသာ
ေက်ာင္းသားမ်ားဘတ္စကားမ်ားျဖင့္
ျပည့္ၾကပ္လုိ႕လာ
ခ့ဲသည္။

၁၂ နာရီခန္႕တြင္ မည္သုိ႕မွ်တားမရ
ေတာ့ဘဲေက်ာင္းသားမ်ားပါ၀င္
သည့္
ဘတ္စ
ကား
ၾကီးမ်ား က်ိဳကၠဆံကြင္းသုိ႕ထြက္
သြားခ့ဲၾကသည္။ဟန္ရွင္၀င္းတုိ႕
တသုိက္
လည္း မည္သုိ႕မွ်
စီမံခန္႕ခြဲဲရန္ မတတ္နိဳင္ေတာ့ဘဲ ေဒါ့ဂ်စ္ကားျဖင့္ က်ိဳကၠဆံကြင္းသုိ႕ ထြက္
ခ့ဲရသည္။မည္သုိ႕ပင္
ျဖစ္ေစကာမူ ေက်ာင္းသားအမ်ား အျပားလုိက္ပါပုိ႕
ေဆာင္သည္ကုိေတြ႕
ရသျဖင့္ ဟန္ရွင္၀င္း
ေက်နပ္သည္၊ေပ်ာ္သည္။
ဟန္ရွင္၀င္းကကားနွင့္၊ ဒရုိင္ဘာနွင့္
ေလာက္စပီကာ
တခုျဖင့္ ကားေပၚတြင္ လက္ကိုင္ ေလာက္စပီကာ ျဖင့္ က်ိဳကၠဆံကြင္းသုိ႕ တက္ၾကြစြာခ်ီတက္
လာခ့ဲသည္။
က်ိဳကၠဆံကြင္းသုိ႕ ၁ နာရီ
ေလာက္ေရာက္သည္၊ကြင္းထဲတြင္ ဦးသန္႕အေလာင္းစင္ အေရွ႕ဖက္တြင္
ကားကုိရပ္ျပီး စည္းကမ္းတက် ပုိ႕ေဆာင္ဖုိ႕ နိဳးေဆာ္ေနသည္။
ဟန္ရွင္၀င္းတုိ႕ကားနွင့္
မလွမ္းမကမ္းတြင္
စန္းေအာင္ၾကည္တုိ႕ လမ္းစဥ္လူငယ္မွ မုိက္ခရုိဘတ္စ္ တစီးကလည္း စည္းကမ္းက်နစြာ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္း
လုိက္ပုိ႔ဖုိ႕ ေဆာ္ၾသေနၾကသည္။

က်ဳိကၠဆံကြင္းထဲမွာဆံုၾကျပီ

ဦးသန္႕စ်ာပနကုိ
ပုိ႕ေဆာင္ၾကမယ့္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြ က်ိဳက္ကဆံ
ကြင္း
ထဲမွာ ဆံုဆည္းစုေ၀းၾကတ့ဲ
အခ်ိန္ဟာ ေန႕လည္ ၁နာရီခန္႕မွာျဖစ္ပါသည္။ဦးသန္႕အေလာင္း
စင္ေရွ႕ဖက္မွာ ကုိတင္ေမာင္ဦး၊
ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႕
တသုိက္က
ေနရာ
ယူၾကျပီး ဦးသန္႔ အေလာင္းစင္နဲ႔ ကုိတင္ေမာင္ဦးတုိ႕ၾကား ကြက္လပ္မွာေတာ့ ကိုဟန္ရွင္၀င္းတုိ႕
အဖြဲ႔က
ေက်ာင္း
သားေရးရာက စီစဥ္ ငွားရမ္း ေပးလုိက္တ့ဲ ေဒါ့ဂ်စ္ကားနဲ႔ ေလာက္စပီကာနဲ႔
ရွိ
ေနပါသည္။၎တုိ႕နွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ လမ္းစဥ္လူငယ္က စန္းေအာင္ၾကည္
တုိ႕အုပ္
စုကလည္း
မုိက္ကရုိဘတ္စ္ကား တစ္စီးနဲ႔ရွိေနပါသည္။
ကုိစုိးညြန္႕တုိ႕ စီးပြားေရးအုပ္စု
ကလည္း သီးသန္႕
ပြဲစဥ္ရ့ဲ ေျမာက္ဖက္ နားမွာ ေနရာယူထားျပီး အေျခေနကုိ အကဲခပ္
ေနပါသည္။ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ
ဦးသန္႕ကုိ အစုိးရက မထီမ့ဲျမင္ မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး နိဳင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားနဲ႔ မခ်တာကုိ
ခံျပင္းေနၾကပါသည္။ဒါေၾကာင့္လည္း ခံျပင္းစိတ္ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ သူတုိ႕ဂရုမျပဳေပမ့ဲ
ငါတုိ႕ကေတာ့
ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကုိ ဂုဏ္ျပဳမယ္ဆုိတ့ဲ စိတ္နဲ႔ က်ိဳကၠဆံ ကြင္းထဲကုိ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ လုိက္ပုိ႕ၾကတာျဖစ္ပါသည္။ပထမ
စစခ်င္းေတာ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ အစုိးရ အေပၚ မေၾကနပ္ျဖစ္တာ
ကလြဲလုိ႕ အစုိးရ ဆန္႕က်င္ေရးကုိ မစဥ္းစားၾကပါဘူး၊နိဳင္ငံေရး အေတြ႕အၾကံဳကနဲပါးတ့ဲအျပင္ နိဳင္ငံေရးလုပ္တ့ဲ ေက်ာင္းသား
ေတြ
ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းက ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္၊ ေပ်ာက္သြားခ့ဲတာေတြကုိ ၾကားသိေန
ရလုိ႕ မေၾကနပ္ေပမ့ဲ
ဦးေဆာင္ျပီး ဆန္႕က်င္ လုိတ့ဲစိတ္မရွိၾကပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ဦးေဆာင္ေပး
မ့ဲသူရွိလာတ့ဲ အခါ၎တုိ႕ရ့ဲ
ငုတ္ေနတ့ဲ အာခံခ်င္စိတ္ မီးခဲေလးဟာ ေလအပင့္မွာ ဟုန္းခနဲ႔ မီးေတာက္အျဖစ္ ေတာက္ေလာင္သြားခ့ဲျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။

တင္ေမာင္ဦး

 တင္ေမာင္ဦးသည္
ဒုတိယနွစ္သတၱေဗဒတက္ေနစဥ္ နိဳင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမႈျဖင့္၁၉၇၂ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ရက္ေန႔ တြင္ အဖမ္းခံရသည္၊
ထုိ႕ေနာက္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္း
အခ်ဳပ္နွင့္ေနရျပီး ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ လြတ္လာေသာအခါ ဒုတိယနွစ္တြင္ ျပန္လည္ပညာသင္ၾကားျပီး ဦးသန္႔အေရးအခင္းျဖစ္စဥ္တတိယႏွစ္ တက္ေနသည့္ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။
ကုိေပါက္က
မိတ္ဆက္ေပးသျဖင့္ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္နွင့္ ရင္းနီးခ့ဲရသည္။
ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္သည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး
အရပ္ ၅ ေပ ၈ လက္မခန္႕ရွိျပီး မ်က္လံုးမ်က္ဖန္
ေကာင္းေကာင္း၊နွာတံေပၚေပၚနွင့္ လူရည္သန္႕တေယာက္ျဖစ္သည္၊အသားျဖဴျပီး
ေတာက္ပ
ေသာ
မ်က္လံုးမ်ားေၾကာင့္ ယံုၾကည္
ထုိက္သူတဦးဟု အကဲျဖတ္မိသည္။
စကားေျပာ
လွ်င္
မ်က္လံုးတည့္တည့္ကုိၾကည့္ျပီး
ေျပာတတ္သူ
တဦးျဖစ္ျပီး အျမဲျပဳံးေယာင္
သန္းေနေသာ နဳတ္ခမ္းမ်ားက ေလာကၾကီးကုိ သေရာ္ေန
သေယာင္ထင္ရသည္။

 ဦးသန္႕စ်ာပနတြင္ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႔စည္းေရးကုိက်ိဳးစားသင့္ေၾကာင္းေတာင္ငူတုိးခ်ဲ႕
ေဆာင္တြင္ ေဆြးေႏြး
တင္
ျပသည့္အခါ
စိတ္ပညာေက်ာင္းသားမ်ားက ေထာက္ခံေဆြးေႏြးျပီး သခၤ်ာအဓိက
ေက်ာင္းသား ဟန္ရွင္၀င္းနွင့္အဖြဲ႔က
နိဳင္ငံေရးမပါသင့္ေၾကာင္း
ကန္႕ကြက္ျပီး အစည္းေ၀းမွ
ထြက္ခြာသြားခ့ဲသည္။

 ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ရဲျမင့္သိန္းတုိ႕နွင့္သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးေရွ႕တြင္
တဖန္ေတြ႕သည့္အခါ ပူးေပါင္း
လုပ္ၾကရန္ သေဘာတူညီခ်က္ရသည္။ထြန္းေအာင္ေက်ာ္မ်က္နွာက တခုခုလုပ္ရန္ပုိင္း
ျဖတ္
ထားပံုျမင္ရသည့္အတြက္
အားရမိသည္။ထုိ႕ေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာလ (၅)ရက္ေန႕တြင္ အတူတကြ
၀ုိင္းလုပ္ၾကရန္ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။

ဦးသန္႕အေလာင္းစင္ထားရာေရွ႕ဖက္ကြက္လပ္တြင္စုရပ္အျဖစ္ေတြ႕ရန္သတ္မွတ္ခ့ဲၾကသည္။
သတၱေဗဒ၊သခၤ်ာနွင့္စိတ္ပညာေက်ာင္းသားမ်ား၊စိတ္ဓာတ္တူညီသူမ်ား၊ေက်ာင္းသားသမဂၢ
ျပန္လည္ေဖာ္
ေဆာင္ေရးကုိ
က်ိဳးပန္းလုိသူမ်ား အားလံုးလက္တုိ႕၍ မနက္၁၀ နာရီခန္႕တြင္ မိန္းမွ အဓိပတိလမ္းအတုိင္း
လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ခ့ဲၾကသည္။

က်ိဳကၠဆံကြင္းသုိ႕ေန႕လည္ခန္႕တြင္ေရာက္သည္။ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား၊ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ကြင္းလံုးျပည့္ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။၎တုိ႔၏မ်က္နွာမ်ားကတစံုတခုကုိေမွ်ာ္
လင့္ေန
ပံု
ရသည္။
ဦးသန္႕အားလူသာမန္တုိ႕ျမွဳပ္ရာေနရာျဖစ္သည့္ၾကံေတာသုႆန္တြင္
ျမွဳပ္နွံေစ
ျခင္း
ကုိ လာေရာက္
သူ
မ်ားအားလံုးေၾကနပ္ပံုမရ။အားလံုး မ်က္နွာထားမ်ားက ထုိမေၾက
နပ္
ခ်က္ကုိ
ေဖာ္ျပေနၾကသည္။

တင္ေမာင္ဦးက
ထုိအခ်က္သည္ ေဖာက္ခြဲရန္ အခ်က္ျဖစ္သည္။အားလံုးမေၾကနပ္ခ်က္ကုိ သူ႕အေန
နွင့္ရဲရဲ၀င့္၀င့္
ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိ၍ စည္းရံုးလွ်င္ ေပါက္နိဳင္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႕အုပ္စုကုိေတြ႕သည္နွင့္
မိမိကစ၍ ေျပာမည္ကုိတင္ျပ
သည္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ျပတ္ျပတ္သားသား ေထာက္ခံသည္။

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

မၾကာခင္ ကိုတင္ေမာင္ဦးနဲ႔ အဖြဲ႕ေရာက္လာသည္။ သူႏွင့္အတူ လူ ၃၀ ခန္႔ ရွိသည္။ အားလုံး မ်က္ခင္းျပင္တြင္ ထိုင္အနားယူၿပီး စ်ာပနခ်မည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ အေနာက္ဖက္ ပြဲၾကည့္စင္ ဘယ္ဖက္ေဒါင့္တြင္ အ၀ါေရာင္လႊမ္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ဘုန္းႀကီးေတြ အမ်ားသား ကလားဟု ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဆိုမိသည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေဒါ့ဂ်စ္တစီးရွိၿပီး ၎ေဒါ့ဂ်စ္ေပၚတြင္ ေလာ္စပီကာႏွင့္ လမ္းစဥ္လူငယ္မ်ား ရွိပါသည္။ ၎တုိ႔ထဲတြင္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဟိုက္စကူးတက္စဥ္က ၎ထက္ႏွစ္ တန္း ငယ္ေသာ ေ႒းေအာင္ၾကည္၊ ဆန္းေအာင္ၾကည္အမႊာညီအစ္ကို ကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ သူတို႔လည္း တကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီး လမ္းစဥ္လူငယ္ေတြ ျဖစ္ေနပါေပါ့လားဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ၎တို႔အေဖသည္ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ ပါတီယူနစ္ဥကၠ႒ဟု ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ၾကားဖူးပါသည္။

ထိုကားအျပင္ စေတရွင္၀က္ဂြန္ကားတစီးတြင္လည္း ေလာ္စပီကာတပ္ထားၿပီး စည္းကမ္းတက်ရွိဘုိ႔ ေျပာၾကားေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ၎ကားမ်ားေပၚမွ ``ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးစားအပ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးသန္႔ကို စည္းကမ္းစံနစ္က်စြာနဲ႔ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ သၿဂိဳလ္မွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အားလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပို႔ေဆာင္ၾကဘို႔ ေနာက္ ဂါရ၀ျပဳၾကဘုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါေၾကာင္း´´ ေျပာၾကားေနခဲ့ပါသည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ တသိုက္က ထိုအသံၾကားေလ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေလ ျဖစ္လာၿပီး၊ ``ကဲ ငါတို႔ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမလဲ၊ ဦးသန္႔အေလာင္းကို အခုလို တာ၀န္မဲ့ သာမာန္လူေတြ ျမွဳပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ျမွဳပ္တာဟာ လက္ခံလိုက္လို႔ မရဘူး ဘယ္သူစမလဲ?ဟု ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေမးပါသည္။ တင္ေမာင္ဦးက ``ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒါကို ငါတို႔ ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ တိုက္ဖ်က္ပစ္ရမယ္၊ ငါစၿပီး စကားေျပာမယ္ မင္းတို႔က ၀ိုင္းၿပီး ေထာက္ခံၾက၊ အဲဒီအခါ လူေတြ ပါလာလိမ့္မည္၊ သေဘာတူလား´´ လို႔ အားလုံးကို ေမးပါသည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ``သေဘာတူတယ္ လာ ငါတို႔ ၀ိုင္းထိုင္လိုက္ၾကရေအာင္၊ မင္းက အလယ္ကေန စကားေျပာ´´ လို႔ ေထာက္ခံလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အားလုံး စက္၀ိုင္းပုံ ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ နားမွာလည္း လူေတြက ရပ္သူကရပ္ ထိုင္သူကထိုင္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လိုမွ မေၾကနပ္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရၿပီး ဘယ္သူလုပ္မလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကပုံေပၚပါသည္။

ကိုတင္ေမာင္ဦးက ၀ိုင္းထိုင္ေနတဲ့ အလယ္မွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး သူလက္ထဲမွာလဲ စကၠဴလိပ္တခုကို လိပ္ၿပီး ကိုင္ထားပါသည္။ သူ႔အမူအရာဟာ က်ားရဲေတြအလယ္က ျခေသၤ့ႀကီးနဲ႔ တူပါသည္။ ``ရဲေဘာ္တုိ႔ ဦးသန္႔ဟာ ျမန္မာ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သလို ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးလည္းျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလို ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳခံရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးကို ေန၀င္းစစ္အစိုးရက သာမန္လူေတြ ျမွဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ ျမွဳပ္ႏွံခြင့္ေပးတာကို ငါတုိ႔ ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနမလား?´´ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႔က ``ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး၊

ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး´´ လို႔ ႀကဳံးေအာ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ အနီးအနားက လူေတြဟာ တခုခုျဖစ္ၿပီဆိုၿပီး အသံၾကားရာကို ေျပးလာၾကပါေတာ့သည္။

``ဦးသန္႔ကို ဖါသယ္မ ခင္ေမသန္း ျမွဳပ္တဲ့ ႀကံေတာ္သင္းခ်ဳိင္းမွာ ျမွဳပ္တာကို ရဲေဘာ္တို႔ သေဘာတူပါသလား? ``မတူဘူး၊ မတူဘူး´´ ဒီအသံႀကီးဟာ ၎ တုိ႔ လူစုတြင္ မဟုတ္ဘဲ အနီးအနားက ၀ိုင္းအုံေရာက္ရွိလာတဲ့ လူရာေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အသံျဖစ္ ပဲ့တင္ထပ္လို႔ သြားခဲ့ပါတယ္။

က်ဳိကၠဆံကြင္းႀကီး တခုလုံး ခ်က္ခ်င္း အသက္၀င္ လႈပ္ရွားလို႔ သြားခဲ့ပါၿပီ၊ အားလုံးေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ လိုလားခ်က္ကို ရဲ၀ံ့စြာ ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားလိုက္တဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ၀န္းရံလိုက္ၾကပါ ေတာ့တယ္။ ဒီ႐ုပ္ဒီရည္နဲ႔ ဒီအသံရွင္ဟာ သူတို႔ လိုလားခ်က္ကို တိုက္ပြဲ၀င္ေပးမဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အားလုံး မ်က္စိထဲမွာ စြဲထင္လို႔ သြားခဲ့ပါၿပီ ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒါ့ဂ်စ္ကားေပၚမွ လမ္းစဥ္လူငယ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ာက "ဦးသန္႔စ်ာပနကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ဖို႔ လုပ္ၾကပါ၊ အေႏွာက္အယွက္မ်ားကို လုံးဝမျပဳလုပ္ရန္ သတိေပးသည္" လို႔ ေလာ္စပီကာမွ ေျပာၾကားၿပီး "စည္းကမ္းရွိၾကပါ၊ ဆူပူမႈ မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ အစီအစဥ္အတိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လိုက္နာၾကပါ" စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကားေနစဥ္ တင္ေမာင္ဦး က "အဲဒီကားကို သိမ္းပိုက္"ဟု လက္ၫႈိးထိုး၍ ျပတ္သြားစြာ ေျပာၾကားလိုက္သည့္ တခဏ လူအုပ္ႀကီးက ထိုကားဆီသို႔ တဟုန္ထိုး ေျပးသြားၿပီး "အဲဒီကားကို သိမ္းမယ္ေဟ့"
ဟု ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ က်ယ္ေလာင္လွေသာ အသံႀကီးက ထိုေဒ့ါဂ်စ္ကားေပၚမွ လူမ်ားေၾကာက္လန္႔၍ ခုန္းဆင္းေျပးရသည့္္အထိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားသြားေစခဲ့ေပသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အေနႏွင့္ အကယ္၍မ်ား ထိုလူမ်ား ထြက္မေျပးပါက အသက္အႏၱရာယ္ပင္ ႀကဳံေတြ႕ရႏုိင္သည္ဟု ယူဆမိေပသည္။

    ကိုတင္ေမာင္ဦး က ကားဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည့္အခါ ကားေပၚမွ လူတေယာက္က သူ႔အား မိုက္ခြက္ကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ မိုက္ခြက္ကို ကိုင္ကာ အင္ဂ်င္ေဘာနက္ေပၚသုိ႔ တက္လိုက္ၿပီး ေနာက္ "ရဲေဘာ္တို႔ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ငါတို႔ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရဟန္းရွင္လူေတြ ေလးစားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဦးသန္႔ကို သာမန္လူေတြ ျမႈပ္တဲ့ေနရာမွာ ျမႈပ္ေစဘို႔ စီမံခဲ့တယ္။ ဦးသန္႔ဟာ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္တင္မဟုတ္ဘူး၊ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အားလုံးက အသိအမွတ္ျပဳခံရသူ ျမန္မာ့ဂုဏ္ေဆာင္ အာဇာနည္ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးျဖစ္တယ္၊ ဦးသန္႔ေၾကာင့္ ငါတုိ႔ ႏုိင္ငံကို ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြ သိရွိၿပီး ငါတို႔ လူမ်ဳိးကို ကမၻာက ေလးစားခံခဲ့ရတယ္။ ငါတို႔ဂုဏ္တက္ခဲ့ရတယ္၊ ဒီလိုပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကို ေခြးေသဝက္ေသ သာမန္သၿဂိဳလ္ျမႈပ္ႏွံဘုိ႔ လုပ္တာကို ငါတို႔က လက္ခံရမလား"

    "ငါတုိ႔က လက္ခံရမလားေဟ့!!!" လို႔ က်ားဟိန္းသလို ဟိန္းလိုက္တဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဦးရဲ႕ အသံဟာ က်ဳိကၠဆံကြင္းထဲမွာ ဟိန္းထြက္လို႔ သြားခဲ့ပါသည္။

    "လက္မခံႏုိင္ဘူး" "လက္မခံႏုိင္ဘူး" ဆိုတဲ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ တေတြကလဲ အတိုင္အေဖာက္ညီညီနဲ႔ ဟစ္လိုက္တာေၾကာင့္ က်ဳိကၠဆံကြင္းတခုလုံး ပဲ့တင္ထပ္ၿပီး တုန္ဟီးလို႔ သြားခဲ့ပါသည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို ၿမိဳသိပ္ခ်ဳိးႏွိမ္ထားခဲ့ရသမွ်ကို လူထုႀကီးက ေခါင္းေဆာင္ကိုေတြ႕တဲ့အခါ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ရင္ဖြင့္ထုတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းသည္ ယခုအထိ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရင္တြင္းမွာ လႈပ္ခတ္ေနဆဲ၊ သက္ဝင္ေနဆဲ အတိတ္က အရိပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။

အေနာက္ဘက္ ပြဲၾကည့္စဥ္မွ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း ဦးသန္႔စ်ာပန မ႑ာပ္သို႔ ႂကြခ်ီလာခဲ့ၾကၿပီး စိတ္ဓါတ္တက္ႂကြေနတဲ့ လူထုႀကီးနဲ႔ ပူးေပါင္းလိုက္ၾကပါေတာ့သည္။ ေဒါ့ဂ်စ္ကားေပၚသုိ႔ ပင္နီတိုက္ပုံနဲ႔ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုသိန္းဝင္းကတက္ၿပီး ကိုတင္ေမာင္ဦးနဲ႔ ဆရာေတာ္ တပါး တုိ႔ စုစုေပါင္း (၃) ဦး တက္ေရာက္ တရားေဟာၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကိုတင္ေမာင္ဦးက ဦးသန္႔႐ုပ္ကလာပ္ကို ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဝင္းထဲသုိ႔ ယူေဆာင္သြားမည္ ထိုမွတဆင့္ အစိုးရထံ တိုက္တန္ေသာ ေျမေနရာေတာင္းမည္ ဟု ေျပာၾကားသည့္အခါ လူထုႀကီးက "သေဘာတူတယ္" "သေဘာတူတယ္" ဟု ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကသည္မွာ ဘဝဂ္သို႔တုိင္ ညံသြားပါေတာ့သည္။

 

ထို႔ေနာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၿခံရံလ်က္ ဦးသန္႔႐ုပ္ကလာပ္ ထည့္ထားသည့္ အေခါင္းႀကီးကို ကုလသမဂၢအလံေတာ္ အုပ္၍ တကၠသိုလ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲ႕ျမင့္လည္း လူထုေနာက္သို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာလိုက္ရင္း အျခားသူမ်ားႏွင့္ လူစုကြဲသြားခဲ့ပါသည္။ တင္ေမာင္ဦးလည္း ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိ ၾကက္ေပ်က္ငွက္ေပ်ာက္၊ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည့္အတြက္ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီသို႔ လူထုႀကီးႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေျမာလိုက္ခဲ့ၾကပါသည္။

 

    လမ္းေဘးကားလမ္း တဖက္တခ်က္တြင္ရွိသည့္ အိမ္မ်ားမွ လူမ်ားကလည္း ထြက္ၾကည့္ၾကၿပီး လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ ၾသဘာေပးသည့္သူက ေပးသလို ေသာက္ေရအိုးကို အိမ္တြင္းမွ ထမ္းထုတ္ကာ လူထုကို ေရတိုက္သူတို႔က တိုက္ၾကသည္။ မုန္႔ေႂကြးသူတို႔က ေႂကြးၾကသည္။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္သည့္အခါ လမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္ လူမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး လမ္းေဘးရွိအိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းမ်ားမွ လူကုံတန္မ်ားကလည္း ေသာက္ေရ၊ ေဖ်ာ္ရည္စသည္တို႔ျဖင့္ သဒၵါတရားထက္သန္စြာ ခ်ီတက္လာသူမ်ားကို အားေပးၾကသည္မွာ ပါဝင္ခ်ီတက္သူမ်ားအဖို႔ ပင္ပန္းရမွန္းပင္ မသိေတာ့ပါ။

 

ကိုသန္းျမင့္သို႔မဟုတ္ ဒါးသန္းျမင့္

ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ စတင္ေဖါက္ခြဲသူ တင္ေမာင္ဦးၿပီးလ်င္ ဒုတိယလိုက္သူမွာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္တပ္မွ ရဲၾကပ္ႀကီး ကိုသန္းျမင့္ျဖစ္သည္။ အသားနီးစပ္စပ္၊ ဆံပင္ေထာင္ထာင္၊ မ်က္လုံးမ်က္ဝန္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ကိုသန္းျမင့္မွာ အရပ္ ၅ ေပ ၇ လကၡခန္႔ရွိၿပီး ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ ေတာင့္တင္းသူျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔စ်ာပနကို အစိုးရမွ လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး မ်က္ကြယ္ျပဳထားျခင္းကို လြန္စြာမွ ခံျပင္းေနသူျဖစ္သည္။ အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးသူ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ျပင္းထန္သူတဦးျဖစ္သည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ထိုႏွစ္ ဂြ်န္လ တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ၇၄ ဂြ်န္အလုပ္သမား အေရး အခင္းသည္ ကိုသန္းျမင့္စိတ္ကိုထိခိုက္ေစသည္။ ထိုစဥ္္ကတည္းကအလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ မ်ားႏွင့္ကိုသန္းျမင့္တို႔အဆက္အသြယ္ရွိသည္။

ကိုသန္းျမင့္ႏွင့္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္ေသာအလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္ငါးေယာက္တို႔အေမေဒၚ ခင္ၾကည္အိမ္သို႔သြားျပီးႏုိင္ငံေတာ္ဈာပနအေနႏွင့္ခ်သင့္ေၾကာင္းကိုတိုက္တြန္းေပးရန္ပန္ၾကားၾက သည္။ အေမေဒၚခင္ၾကည္က"သားတို႔ေရမင္းတို႔ကိုဧည့္ခံဘို႔နက္စေကာ္ဖီေတာ့မရွိဘူးထမင္းေၾကာ္စား ၾက"ဟုခ်ေကြ်းသည္။ ထို႔ေနာက္"အေမလဲေျပာပါတယ္ဒါေပမဲ့သူတို႔ကလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး" ဟုဆိုသည္။ ကိုသန္းျမင့္တို႔စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုနည္းတူဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာထံသြားေသာ္လည္းအေၾကာင္းမထူးခဲ့။

ကိုသန္းျမင့္သည္ ဒီဇင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔တြင္ ခါးတြင္ ဓါးေျမွာင္ထိုး၍ က်ိကၠဆံကြင္းသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေျခအေနေပးလွ်င္ ဆူပူကန္႔ကြက္မည္ဟူ၍ စိတ္ထဲမွ ပိုင္းျဖတ္ထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္မရွိ လူပ်ဳိလူလြတ္ျဖစ္သျဖင့္လည္း ေနာက္ဆံတင္းစရာ မလိုေပ။ ဦးသန္႔အေလာင္းကို ႀကံေတာသုႆန္သို႔ စည္းကမ္းတက် ပို႔ေဆာင္ၾကပါဟု ေလာ္စပီကာမွ လမ္းစဥ္လူငယ္မ်ားက ေျပာေလ ကိုသန္းျမင့္တေယာက္ ေဒါသထြက္ေလ ျဖစ္ရသည္။ ဦးသန္႔အေလာင္းစင္အေရွ႕ဖက္တြင္္ တင္ေမာင္ဦးက ေဒါ့ဂ်စ္ကား ေပၚတက္ၿပီး ဦးသန္႔စ်ာပနကို ႀကံေတာ္တြင္ ပို႔ရန္ သေဘာမတူေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်ိန္တြင္ စင္အေနာက္ဖက္တြင္ကိုသန္းျမင့္က ခါးၾကားမွ ဓါးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဦးသန္႔အေလာင္း တင္မည့္ကားကိုေရွ႕မွပိတ္ၿပီး မထြက္ရန္ဓါးရမ္း ခ်ိမ္းေျခာက္စိန္ေခၚခဲ့သည္။ ဦးသန္႔အေလာင္းကိုၾကန္ေတာသို႔သယ္ေဆာင္ျခင္းမျပဳႏိုင္ရန္သူ႔အေနႏွင့္အသက္ေပးကာကြယ္ ရန္ဆံုး ျဖတ္ထားျပီးျဖစ္သည္။

ရဲၾကီးကိုသန္းျမင့္ကိုယ္တုိင္ကပါတီစိတ္မွဴးျဖစ္သည္၊အားလုံးခ်ထားတဲ့အေစာင့္ေတြကသူ့႔ နယ္ ေျမကလူေတြ။ သူကပါတီစိတ္မွဴးဆုိေတာ့သူ႔ကိုလူအကုန္သိေနသည္၊သ႔ူ့ကိုမွားမယ္၊လြန္မယ္လို႔သ တိေပးတဲ့ရဲေတြကိုသူက "မင္းတို႔လက္ထဲရိွတဲ့ေသနတ္ကအမိန္႔ေပးမွပစ္လို႔ရတာေတြ႔ လားငါ့ဒါး ကအခ်ိန္မေရြးအမိန႔္ေတာင္းစရာမလိုဘဲေမႊ႕လို႔ရတယ္ၾကည့္ထား" ဆုိျပီးဒါးနဲ႔ရမ္းျပီး ၾကိမ္း သည္။ သူကအေလာင္းထားတဲ့ယာယီတဲရဲ့အေနာက္ဘက္မွာ ၾကိမ္းဝါးေနတံုး ဦးသန္႔အေလာင္း စင္ အေရွ႕ ဘက္မွေဒါ့ဂ်စ္ကားေပၚမွာတင္ေမာင္ဦးတို႔တက္သိမ္းျပီးရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ျဖစ္ေတာ့သူ ေၾကာင္ၾကည့္ ေနသည္။ ေနာက္မွေက်ာင္းသားမ်ားအေလာင္းကိုတကၠသိုလ္သို႔ယူေဆာင္သြားမည္ဟုေၾကျငာလိုက္ သည့္အခါမ်က္ရည္မ်ားလည္သည္အထိဝမ္းသာလို႔သြားသည္။ရဲၾကီးကိုသန္းျမင့္တေယာက္ဝမ္းသာစြာလူအုပ္ေနာက္သို႔လိုက္သြားသည္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္အာဏာပိုင္အဖြဲ႔ထဲကေနတာဝန္ထမ္းေနသူ ေတြ ထဲမွဗိုလ္ေနဝင္းကို ေျဗာင္ဆန္႔က်င္ရဲတာ ရဲၾကီး ကိုသန္းျမင့္တေယာက္ဘဲရွိသည္။

 

ဟန္ရွင္ဝင္းကိုေက်ာင္းသားတေယာက္က ကားဆရာေတြကားခမရလို႔ ျပႆနာလုပ္ေန တယ္ဟု သတင္းပို႔သျဖင့္ ဟန္ရွင္၀င္းကကုိေအာင္ျမင့္ကုိမုိက္ကရုိဖုန္းအပ္ျပီး ေကာင္းေကာင္း
ထိန္းသိမ္းရန္ ေျပာသည္။ကားေပၚမွ ဆင္းၿပီး အခ်င္းျဖစ္ရာစင္၏အေနာက္ဖက္ ေနရာသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ထိုအခိုက္ တင္ေမာင္ဦးတို႔ အုပ္စုမွ ဟန္ရွင္ဝင္း၏ ေဒါ့ဂ်စ္ကားကို ဝင္သိမ္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တင္ေမာင္ဦးစတရားမေဟာခင္အခ်ိန္မွာငွားလာတဲ့ဘတ္စကားခေတြကို ရွင္းေပးဘုိ႔ဟန္ရွင္ဝင္းတာ၀န္ေပးထားတဲ့သူကရွင္းမေပးသည့္အတြက္ဟန္ရွင္ဝင္းကားေပၚက
ဆင္းျပီးကားချပသနာသြားရွင္းေနရသည္။ဟန္ရွင္ဝင္းကကားဆရာေတြကိုတာ၀န္ခံထားတဲ့အျပင္လူ
ခ်င္းကလည္းသိသည့္အတြက္ကားခကိုက်ြန္ေတာ္တာ၀န္ယူျပီးလာေပးပါမဲ့အေၾကာင္းရွင္းျပအာမခံ
ေပးေနရ
သည္။

ကြင္းရဲ့အျပင္ကိုေရာက္ေနတဲ့အတြက္ကြင္းထဲမွာဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာမသိဘဲျဖစ္ေန

သည္။ကားေတြရပ္တဲ့ေနရာရဲ႕ၾကားထဲမွာပြဲၾကည့္စင္ခံေနတဲ့အတြက္ဘာမွကိုမသိလုိက္ဘဲ ေအာင္ျမင့္ၾကီးေျပးလာျပီးေျပာေတာ့မွအေၾကာင္းစံုကိုသိသည္။

 

ဟန္ရွင္ဝင္းလွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကားေဘာနက္ေပၚတြင္ သူႏွင့္ အေျခအတင္ ေတာင္ငူေဆာင္တြင္ စကားေျပာခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမဂၢ ေပၚေပါက္ေရး အဆိုတင္သြင္းသည့္ တင္ေမာင္ဦးကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တင္ေမာင္ဦးႏွင့္အတူ သူသိသည့္ ဗိုလ္ေတာက္ကလဲ တက္ႂကြစြာ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ ရပ္လ်က္ရွိသည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း အေျခအေနအားလုံး ေျပာင္းလဲကုန္သည္။

     တင္ေမာင္ဦးေနာက္တြင္
လူအုပ္ၾကီးက မဲမဲလွဳပ္ေန့သည္ကုိ ျမင္ရေသာအခါ ဟန္ရွင္၀င္းစိတ္ထဲတြင္ အ့ံၾသသြားသည္။ "ဟဒီလုိေတာ့လည္း တယ္ဟုတ္ပါလား၊ နိဳင္ငံ
ေရးလုပ္တာဒီလုိကုိး"ဟုေတြးျပီး မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္မိတယ္၊ မိမိအေနနွင့္
ဤက့ဲသုိ႕ လုပ္၍ရမည္မ
ဟုတ္ဟု အစကထင္ထား ခ့ဲသည္။မျဖစ္နိဳင္ဟု ထင္ထားသည္ကုိ တင္ေမာင္ဦးက
လုပ္ျပလုိက္
သည့္အခါ တင္ေမာင္ဦး လုပ္ရပ္ကုိ အထင္ၾကီးလုိ႕သြားသည္။

 သုိ႕ရာတြင္
ကုိယ့္မွာလည္း အပူနွင့္မုိ႕လား၊ကုိယ္အာမခံထားသည့္ကားနွင့္ ေလာ္စပီ
ကာမ်ားအားလံုးပါသြားျပီးဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ၊ဒီတခါေတာ့
ငါတုိ႕ခံလုိက္ရျပီ စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာျပီး စိတ္အုိက္သြားသည္။ ကုိေအာင္ျမင့္ကုိ "မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ေတာ့ အဖမ္းခံရ
ေတာ့
မွာဘဲဘယ္လုိလုပ္
မလဲ" ေမးသည္။ကုိေအာင္ျမင့္ကလည္း"ေအးဗ်ာဘယ္တတ္နိဳင္ပါ့မလဲျဖစ္တ့ဲအတုိင္းေျပာျပရံုေပ့ါ" လုိ႕စိတ္ပ်က္သံနဲ႔ေျပာသည္။ အေၾကာက္လြန္ျပီး အဲဒီဘတ္စကားေတြနဲ႔ဘဲဟန္ရွင္ဝင္းတို႔ႏွစ္ ေယာက္ျပန္လုိက္လာသည္။

ဒီအခ်ိန္ကလူေတြတအားၾကပ္ေနျပီ။ ဘယ္taxi မွငွားလုိ့မရေတာ့

ေမာင္ေမာင္ တိတ္ တို႔ က်ဳိကၠဆံကြင္းထဲေရာက္စဥ္မွာပင္ တင္ေမာင္ဦး ေဆာ္ၾသမႈျဖင့္ လူထုႀကီးက ဦးသန္႔အေလာင္းကို တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတေလွ်ာက္ သယ္လာၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္ တို႔လည္း လူအုပ္နဲ႔ အတူေရာလိုက္လာသည္။

ဟန္ရွင္၀င္း တို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မိန္းဂိတ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းမွဆရာမ်ား
စုေဝးေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဆရာဦးေ႒းျမင့္၊ ဦးယုၾကည္၊ စစ္ကိုင္းအေဆာင္မႉး
ဦးခင္ေမာင္သိန္းတို႔ မိန္းဂိတ္နားမွာ ရပ္ေနၾကသည္။ သူတို႔က ဒီလိုျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို
ႀကိဳတင္တြက္ထားပုံရသည္။ အျပစ္လည္းမတင္ ဘာမွလည္းမေျပာ၊ အေရးလည္းမယူၾက
ၿပဳံးေနၾကသည္။

"ဦးသန္႔အေလာင္းကို တကၠသိုလ္ဝင္းထဲကို ယူလာေနၾကၿပီကြ"ဟု ဆိုသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးသန္႕အေလာင္းကုိ တကၠသုိလ္၀င္းထဲသုိ႕ယူေဆာင္လာလိမ့္မည္ဟု
ဟန္ရွင္၀င္း တုိ႕က
မတြက္မိေခ်။

 ေက်ာင္းသားေရးရာ
ဌာနသုိ႕ေရာက္ျပီး ဦးေဌးျမင့္ကုိ အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပသည့္အခ်ိန္တြင္ ဦးေဌးျမင့္တုိ႕ကသိနွင့့္ျပီးျဖစ္ေနသည္ကုိေတြ႕ရသည္၊ဦးေဌးျမင့္ကျဖစ္လာေတာ့လဲ ဘာတတ္နိဳင္မွာလဲ မင္းတုိ႕လွဳပ္ရွားမွဳမွာ မပါနဲ႔ဟု သတိေပးလႊတ္လုိက္သည္။

ဦးသန္႔အေလာင္းကို ေက်ာင္းသားမ်ား ဝန္းရံၿပီး သယ္ယူသြားသည့္အခါ စိုးညြန္႔တို႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သယ္ေဆာင္သြားသည့္ ေခါင္းႀကီး တဖက္တခ်က္တြင္ စီတန္းလိုက္ပါၿပီး အျပင္လူ အဝင္မခံဘဲ လက္ခ်င္းခ်ိန္ၿပီး စံနစ္တက် ေစာင့္ေရွာက္လို႔ လိုက္ပါသြားခဲ့ပါသည္။ လမ္းတြင္ ျပည္သူမ်ားကလည္း ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆိုၾက၊ ေသာက္ေရကမ္းၾကႏွင့္ အားေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ပင္ပန္းရမွန္း၊ ေၾကာက္လန္႔ရမွန္းပင္ မသိခဲ့ၾကပါ။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည္ကို လူငယ္ပီပီ လုပ္ရဲသည့္ စိတ္ဓာတ္သည္ လူငယ္တိုင္းတြင္ ရွိေၾကာင္း ထိုေန႔က မီးေမာင္းထိုး ျပသလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေရွးေခတ္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ယၡဳေခတ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေသြးသည္လည္း ရဲရဲနီေၾကာင္း ျပသလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေနဝင္းစစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို အေရခြံ ေျပာင္းလဲ၍ တပါတီဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ႏွင့္ ကိုယ့္ဖဲကိုယ္ခ်ဳိး ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ယူ၊ ကိုယ္ဦးစီးသည့္ ပါတီသည္သာ အေရြးခ်ယ္ခံရမည့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ မဆလ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲ အတည္ျပဳသည့္ုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား အားလုံးရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားက အာဏာရွင္စံနစ္ကို လက္မခံေၾကာင္း စစ္ေၾကျငာလိုက္ေသာေန႔ဆိုလွ်င္ မမွားဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရန္သူႀကီးသဖြယ္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ေသာ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို ၁၂ ႏွစ္ၾကာကာလတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက စတင္ပုန္ကန္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းႀကီးတြင္ လူတန္းႀကီးသည္ ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာ ေႁမြႀကီးအလား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆီသို႔ ဦးတည္လ်က္ရွိသည္မွာ ေၾကာတြင္းခ်ဥ္ဆီတဖ်င္းဖ်င္းထေအာင္ အားရေၾကနပ္စရာ ေကာင္းလွပါေပသည္။

တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းအတြင္း ဝင္သည့္အခါ "ဟိုက္ဇြန္္" စားေသာက္ဆိုင္နား အေရာက္တြင္ ကင္မရာႏွင့္ ႐ိုက္သည္ဟုဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားက ၎႐ိုက္သည့္ လူေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သည္။ ကင္မရာကို ေပါက္ခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ၾကသည္။

 

မိန္းခေလးမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားက အျပင္မွ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ လိုက္သည္။ လမ္းတြင္ ခ်ီတက္သူမ်ားကို ေရတိုက္သူမ်ားၾကားတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္ကိုလည္း သံပုရာရည္ေဖ်ာ္ၿပီး တိုက္ေနသည္ကို ဝမ္းေျမာက္စြာ ေတြ႕ရသည္။ ဒို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ထက္သန္တုန္းဘဲဟု ေမာင္ေမာင္တိတ္ ပီတိျဖစ္ရသည္။ ဂ်ပန္သံ႐ုံးမွ ဂ်ပန္တေယာက္ ကလည္း ခါးၫြတ္၍ ထြက္ၿပီး ခ်ီတက္လာသူမ်ားကို အေလးျပဳသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ကလည္း နိပြန္ ဂြတ္၊ သင့္ခယူဟု ေအာ္ဟစ္တုံ႔ျပန္ၾကသည္။

 

ဟိုက္ဇြမ္ စားေသာက္ေဟာ္တယ္နားတြင္ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္သည္ဟုဆိုကာ လူတအုပ္က ထိုအိမ္တြင္း ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီးသည္ကို ေမာင္ေမာင္တိတ္ႏွင့္ အေဖၚ ၁၀ ေယာက္ခန္႔က ဝင္ထားသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္က "မင္းတို႔ လုပ္ရပ္ေတြဟာ အဖ်က္သမားအလုပ္ေတြဘဲကြ၊ ငါတို႔ဟာ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဖ်က္ဆီးတာကို လက္မခံဘူး၊ ေက်ာင္းသား သိကၡာက်တယ္။ မင္းတို႔ခ်က္ခ်င္းထြက္ဟု ႏွင္ထုတ္သည္။ ထိုသူမ်ား ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ လူအုပ္ကို ရွိန္၍ ထြက္သြားၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အိမ္ရွင္၏ ကင္မရာကေတာ့ ပ်က္စီးသြား ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

 

ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းေရာက္ေတာ့ ကြန္ဗို႔နားအထိသြားၾကည့္ၿပီး မိမိအေဆာင္သို႔ သူ ငယ္ခ်င္း ေစာလွေငြ၊ ေသာင္းေအးတို႔ျဖင့္ ျပန္လာၿပီး နားသည္။ ထို႔ေနာက္ အခ်င္းခ်င္း အေဆာင္တြင္ တုိင္ပင္ၾကသည္။ အခု လုပ္ရပ္ဟာ ႏိုင္ငံေရး အသြင္ေဆာင္လာၿပီ၊ ဆက္လုပ္ မလား၊ မလုပ္ေတာ့ဘူးလားဟု အခ်င္းခ်င္း ဆႏၵကို ေမးၾကသည္။ ဆက္လုပ္မယ္ဟု အားလုံး က ဆုံးျဖတ္သည္။ ေသြးကဆူေနၿပီကိုး၊ ေအာင္ပြဲကလဲ ရလာသမို႔ ေနာက္ဆုတ္ ထိုင္မေန လိုၾက။ ဇရွိသူမ်ားပီပီ လုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၾကသည္။ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုသည့္အခါ လုပ္မဲ့သူေတြနဲ႔ ဆက္ပူးေပါင္းရေတာ့မယ္။ ဒီလိုပူးေပါင္းတဲ့အခါ ေက်ာင္းသား Stand ရပ္တည္ခ်က္ေတာ့ ေပ်ာက္လုိ႔ မျဖစ္ဖူးဟု ေမာင္တိတ္ကဆိုသည္။

 

စိုးညြန္႔တို႔ တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕ ေရာက္သည့္အခါ ျခေသၤ့႐ုပ္တုတြင္ ကိုရဲထြဋ္၊ ကိုေက်ာ္လင္းတို႔က တရားေဟာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေရွ႕ေနဦးရဲထြန္းကေၾကျငာစာတမ္းေတြကို သူ႔လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ ႐ိုက္ၿပီး ကူညီပို႔ေပးလာသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးပြင့္ေကာင္း၏ သားျဖစ္သူ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္သည္ အီကိုမွ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သည္၊ သူက စိုးညြန္႔အား "မင္းဘာလိုလဲ" ဟု ေမးသည္။ စိုးညြန္႔က ထမင္းထုတ္လိုတယ္ဟု ေျပာသည္။

 

"ဘယ္ေလာက္လိုလဲ" ဟု ထပ္ေမးသည္။ "၅၀၀ ေလာက္ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္" ဟု စိုးညြန္႔က ေျဖသည္။ အဲဒီေနာက္ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က သူတာဝန္ယူမယ္ဟုဆိုၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ဗိုက္ဆာကုန္ၿပီ၊ ညေန ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ၿပီကိုး။

 

စိုးညြန္႔က ရွိသမွ် ပိုက္ဆံအကုန္ အီကိုရွိဦးလွေမာင္ထမင္းဆိုင္ကို ေပးၿပီး ထမင္းဟင္းအကုန္ ပုတ္ျပတ္ယူလိုက္ၿပီး အားလုံးကို ေဝစားေစသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ကလဲ ေဒါ႔ဂ်စ္ကား အျပည့္ထမင္းထုတ္မ်ား ယူလာေပးသျဖင့္ အားလုံး အဆင္ေျပသည္။ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ စားေသာက္ၾကသည္။ သူတို႔ေခါင္းထဲတြင္ အာဏာရွင္ကို အံတုေနသူမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ေၾကာက္ရမွန္းမသိ၊ ေၾကာက္စိတ္မရွိ၊ မွန္ရာကိုလက္ခံသည့္ သတၱိသာရွိသည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔သည္ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

 

အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူမ်ား အေဆာင္ ၅ နာရီ ပိတ္သျဖင့္ အေဆာင္ျပန္ၾကသည္၊ သူတို႔အေဆာင္ရွိ ညစာကို လႉၾကသည္။ ခ်ီးၾကဴးထိုက္သည့္ စိတ္ထားမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ မာလာေဆာင္၊ သီရိေဆာင္၊ အင္းယားေဆာင္သူတို႔ စိတ္ဓာတ္သည္ ခ်ီးၾကဴးစရာပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတာဝန္ ယူထားသည့္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို ေကြ်းေမြးၿပီးေနာက္ စိုးညြန္႔အား ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ဗဟိုမွခန္႔လိုက္သည္ဟု တေယာက္က လာေျပာသည္။

 

စိုးညြန္႔စိတ္ထဲတြင္ "ေအးေလ တာဝန္ေပးေတာ့လဲ လုပ္ရတာေပါ့" ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေနာက္တေန႔ ႐ူပေဗဒ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာဦးစံသာေအာင္ အခန္းတြင္ အစည္းအေဝးရွိသည္ဟုဆို၍ စိုးညြန္႔သြားသည္၊ ေရာက္၍ အစည္းအေဝး လာတက္ေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ ဦးစံသာေအာင္က အစည္းအေဝး ၿပီးသြားၿပီဟု ဆိုသည္။

 

စိုးညြန္႔က "ဒီလို လုပ္လို႔ မရဘူး၊ အစည္းအေဝးမွ မစေသးတာ" ဟု ျငင္းသည့္အခါ၌ စာ႐ြက္ထိုးေပးၿပီး အစည္းအေဝးတက္ေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးပါဟု ဆိုသည္။ စိုးညြန္႔က လက္မွတ္မထိုးႏိုင္ဘူးဟု ျငင္းၿပီး ၎စာ႐ြက္ကို ဆြဲယူ၍ ဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ မာလာေဆာင္က ေကာင္မေလးမ်ားေပး ေသာ သဘက္အျဖဴႀကီးကို စိုးညြန္႔က ေပါင္းၿပီး ေက်ာင္း ဝင္းအတြင္း လွည့္လည္ၾကည့္သည္။ လိုအပ္၍ လာေရာက္ တင္ျပလ်င္ ကူညီေျဖရွင္း ေပးသည္။ သဘက္ေခါင္းေပါင္းျဖဴ၊အနက္ေရာင္ ကခ်င္ လုံခ်ည္ ကြက္ႀကဲ ၊တိုက္ပံုအနက္ႏွင့္ စိုးညြန္႔ကို ေမာင္ေမာင္တိတ္က ပအို႔ဝ္လူမ်ဳိးဟု ထင္သည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔က ေလာ္စပီကာလိုတယ္ေျပာသည့္အတြက္ လွည္းတန္းက ဆိုင္တြင္ ေလာ္စပီကာတလုံး ဝယ္ေပး လိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔က မႏၱေလးေဆာင္ႏွင့္ (၇) ရက္ေန႔တြင္ တကသ သမဂၢ ကြက္လပ္ ေျမေနရာတြင္ ဦးသန္႔ အု႒္ဂူကို စေဆာက္သည္၊ RIT အုပ္စုတို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ၿပီး မႏၱေလးေဆာင္ တြင္ အေျခစိုက္ဆိုၿပီး ေပၚလာသည္၊ ဗဟိုနဲ႔ အေျခစိုက္ စင္ၿပိဳင္ျဖစ္လာသည္။

 

စိုးညြန္႔က ကိုတိတ္တို႔အဖြဲ႕တြင္ သ႔ူလူေဂ်ာ္နီကို လႊတ္ထားသည့္အတြက္ အေျခစိုက္တြင္ လည္း ဝင္၍ရသည္၊ ဗဟိုတြင္လည္း သူက ဒုဥကၠ႒ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စိုးညြန္႔လူေဂ်ာ္နီက အေျခစိုက္မွာသူသည္ အီကိုေခါင္းေဆာင္ဆိုၿပီး ေနရာယူထားတဲ့အတြက္ အီကို CEC အဖြဲ႕ကေန ေဂ်ာ္နီကို တခါ ျဖဳတ္ပစ္ရျပန္တယ္။ အေျခအေနေတြက ႐ႈပ္ေထြးေနသည္၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ား တေန႔နဲ႔တေန႔ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေနသည္။ ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားသည္လည္း တဦးအေၾကာင္းတဦး မသိၾက၊ ပိုဆိုးသည္က ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း အဖြဲ႕အစည္းဖြဲ႕စည္းခြင့္ မရွိၾက၍ အဖြဲ႕အစည္းတခုကို မည္ကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ဆိုသည္ကို မသိၾက၊ အဆိုးဆုံးမွာ တဦးကို တဦး ယုံၾကည္မႈ အားနည္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

အေျခစိုက္ မွာေလာ္စပီကာ ထပ္လိုတယ္ဆို၍ စိုးညြန္႔က အီကိုမွာ ရွိတဲ့ စတိုးထဲက ေလာ္စပီကာကို ဖြင့္ၿပီး ယူေပးသည္၊

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

    ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ တကၠသိုလ္ဝင္းတြင္းေရာက္ေတာ့ ညေန (၅) နာရီေက်ာက္ (၆) နာရီ ေမွာင္စပ်ဳိးလာၿပီ ျဖစ္သည္။ အဓိပတိလမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္ လူမ်ား ဥဒဟို သြားလာေနၾကၿပီး ျပန္သူကျပန္၊ ေရာက္သူကေရာက္ႏွင့္ ႐ွိေနသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စေတရွင္ဝက္ဂြ်န္ကားတစင္းက ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕ရွိ ဘဲဥပုံ မ်က္ခင္းအျပင္အစပ္၌ ရပ္ထားၿပီး ဦးသန္႔အေခါင္းကို ၎မ်က္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စေတရွင္ဝက္ ဂြန္ကားေပၚတြင္ စန္းေအာင္ၾကည္ မိုက္ခြက္ကိုင္ၿပီး အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ "ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ စုေပါင္းအားနဲ႔ ဦးသန္႔အတြက္ ထုိက္တန္တဲ့ ေနရာကို ေတာင္းဆိုသြားမွာ ျဖစ္တယ္" စသည္ျဖင့္ ေဟာေျပာေနတာကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

 

ဒီေကာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေနရာ တက္ယူေနတာလဲဟု ေတြးရင္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အေနႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ တေလွ်ာက္လုံး ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္လဲ မဝင္၊ လမ္းစဥ္ လူငယ္လဲမဝင္ စစ္အစိုးဖြဲ႕စည္းေပးထားေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို လုံးဝမယုံၾကည္သလို စစ္အစိုးရ အလိုက် လုပ္ေနသည့္ ႐ုပ္ေသး လက္ၫႈိးေထာင္ ေခါင္းညိမ့္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအျဖစ္ ႐ြံရွာစက္ဆုတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္လမ္းစဥ္လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ စန္းေအာင္ၾကည္ တေယာက္ က်ဳိကၠဆံကြင္းတုန္းက စည္းကမ္းရွိပါ၊ သတ္မွတ္ထားေသာ ေနရာကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ၾကပါဟု ေျပာေနသူက ယခု မိုက္ခြက္ကိုင္ၿပီး ဒို႔အေရး ေက်ာင္းသားအေရး လာေျပာေနသည္ကို ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က မယုံ၊ လုံးဝမယုံသလို ကားေအာက္မွ ေဒါသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။

 

    ထိုစဥ္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ့္ေရွ႕ကို အရိပ္တခု ျဖတ္ခနဲ က်လာသည္။ အရိပ္က်ရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ေမာင္မင္းႀကီးသားတင္ေမာင္ဦး၊ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးၾကည့္ ေနသည္။ ငါတို႔ ေအာင္ျမင္ၿပီဆိုသည့္ သေဘာ၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူၿပဳံးသလို ျပန္မၿပဳံးႏိုင္ ေဒါသက ထြက္ေနသည္ကိုး။

    "ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားဗ်ာ၊ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနရက္တယ္ ဟိုအေပၚက ေကာင္ကို ဆြဲခ်ဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ေတြက အေခ်ာင္သမားေတြ အခုအားလုံးပါလာမွ ေက်ာင္းသားအေရး ထေအာ္ျပေနတာ ခင္ဗ်ားအေပၚကို တက္ဟု ေျပာၿပီး ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲျမင့္က တင္ေမာင္ဦးခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မၿပီးကားေခါင္မိုးေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။ တင္ေမာင္ဦးက တခ်က္မွ မျငင္း ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး ကားေပၚတက္သြားသည္။ ေခါင္မိုးေပၚ တင္ေမာင္ဦးေရာက္သည့္အခါ စန္းေအာင္ၾကည္ ၾကက္ေသေသသြားသည္။ တင္ေမာင္ဦးက ဘာမွမေျပာ လက္ကမ္းေပးသည္။ ထိုကမ္းးလာေသာ လက္ထဲသို႔ စန္းေအာင္ၾကည္က မိုက္ခြက္ကို ထည့္ေပးၿပီး ကားေခါင္မိုးေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။ တင္ေမာင္ဦးဆက္ၿပီး စကားေျပာသည္။ စ်ာပန ဖြဲ႕စည္းေရး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခမ္းမ တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ဦးသန္႔႐ုပ္ကလပ္ကို အထဲတြင္ထားရန္ စသည္ျဖင့္ ေနာက္ဘြဲႏွင္းသဘင္ တခါးႀကီး ဖြင့္ၿပီး ႐ုကလာပ္ကို ည (၉) နာရီေက်ာ္ေလာက္တြင္ လုံၿခဳံေရးအရ အထဲသို႔ သြင္းလိုက္ၾကသည္။

 

    ထိုေနာက္ တင္ေမာင္ဦး္တို႔ ဦးေဆာင္သူတစု ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲသို႔ ဝင္ၾကသည္။ ပထမဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမစင္ေနာက္တြင္ေဆြးေႏြးၾကျပီး၊ ထိုမွ ဒုတိယထပ္သို႔ တက္ၿပီး ၎အထပ္တြင္ စ်ာပန ေကာ္မီတီ ဖြဲ႕စည္းေရးကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ စ်ာပနေကာ္မီတီဥကၠ႒အျဖစ္ ကိုစိုးတင့္ကို ေ႐ြးၿပီး ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္မွ ကိုစိုးၫြန္႔ (ေျပာင္ႀကီး) ကို ေ႐ြးသည္။ ကိုစိုးၫြန္႔ကို မေ႐ြးလွ်င္ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားက သပိတ္တိုက္ပြဲတြင္ မပါဝင္ေတာ့ဟု ခ်ိမ္းေျခာက္သည္အထိ ကိုစိုးၫြန္႔က လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ လူမ်ားေရွ႕တြင္ ကိုစိုးၫြန္႔ တဘက္ႀကီးေခါင္းေပါင္းထားသည္။ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ေ႐ြးသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ျပန္ၾကားေရးတာဝန္ခံအျဖစ္ လက္ခံသည္။ ပါခ်င္သူေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္သည္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့၊ အားလုံး ၅၇ ေယာက္လားမသိ ရွိသည္။

 

    ကိုတင္ေမာင္ဦးက အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ခ ႐ုံးတြင္ ႐ုံးထိုင္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ သိန္းေအာင္ အိမ္သို႔ ဖုံးဆက္ၿပီး "ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထား" ဟု ႀကိမ္းသည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ သိန္းေအာင္ မိန္းမက "က်မတို႔ ဘာမွ မသိပါ ေမာင္ေလးတို႔ရယ္၊ က်မတို႔က ခိုင္းရာလုပ္ရတဲ့ သူေတြပါ၊ မွားတာရွိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္" ဟု ေၾကာက္လန္႔စြာ ေျပာသည့္အခါ ကိုတင္ေမာင္ဦးတို႔ ဟားတိုက္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ လူငယ္သဘာဝ မာန္ႏွင့္ ေျပာၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၎တို႔ကို ထိခိုက္နာက်င္ေအာင္လုပ္ရန္ စိတ္ထားမ်ား ေက်ာင္းသားတို႔တြင္ မရွိ။

 

    ျပန္ၾကားေရးတာဝန္ခံ၍ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေက်ာင္းသားငယ္ သံုး ၊ ေလး ဦးကို ေခၚယူၿပီး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ အေဆာက္အဦေဘးတြင္ ဝန္းခတ္ထားၿပီး စိုက္ေပးသည့္ ပန္းအိုးမ်ားကို သြားမယူၾကသည္။ ခန္းမေရွ႕ ေလွကားထစ္တြင္ တရားေဟာစင္ေဆာက္ၿပီး ၎စင္ေဘး တဖက္တခ်က္တြင္ ပန္းအိုးမ်ားကို စီထားေစသည္။

 

၎စင္အလယ္တြင္ ဘြဲ႕ယူသည့္အခါ ေဟာေျပာသည့္ မတ္တပ္စင္ကို အတြင္းရွိစင္ျမင့္မွ ယူလာၿပီး ခ်သည္။ ည (၁၁) နာရီခန္႔တြႈ္ တရားေဟာၾကေလေတာ့သည္။ လူထုႀကီးကလည္း အဓိပတိလမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္ ျပည့္လွ်ံထြက္ေနသည္။ ေျပာခ်င္ၾကသည့္ သူမ်ား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေပၚထြက္လာသည္။ ကိုရဲထြတ္ ဆိုသူက စကားေျပာရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေလသံအတိုင္း "ဟုတ္လား၊ ဟုတ္လား" ဟု ေျပာသည္ကို ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က ေနာက္မွ တဝါးဝါး လုပ္ရင္း လက္ခုပ္တီးေပးသည္။ ဆရာေတာ္ဦးသီလစာရကိုကြ်န္ေတာ္တို႔က ေဒၚလာေဒၚညာဆရာေတာ္ဟု အမည္ေပးထားသည္။ ဆရာေတာ္သည္သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္မွျဖစ္သည္၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း ႏွင္႔ တရားေဟာ အလြန္ေကာင္းသည္။ သူေဟာသည့္ တရားက အေမရိကန္ ေဒၚလာသည္ တန္းဖိုးရွိသည္၊ လူတိုင္းကလိုခ်င္ၾကသည္။ လိုတာ ဝယ္၍ ရသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြက တန္ဖိုးမရွိ လိုတာ ဝယ္မရႏိုင္ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚလာမဟုတ္ ေဒၚညာျဖစ္သည္။ လူေတြက အလြန္ သေဘာေတြ႕ၾကသည္။

 

    ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ထက္ စီနီယာက်ေသာ အလံနီပါတီမွ ကိုဝင္းစိန္ဆိုသူက ရဲျမင့္တို႔ Hostel ေနာက္ လိုင္းမွာေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တက္ႂကြသည္ကို သိသျဖင့္ သူၾကားသိေသာ ပုံတိုပတ္စမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး ဟာသ သေရာ္စာမ်ားကို ႀကံဳလွ်င္ႀကဳံသလို ေျပာျပသျဖင့္ မွတ္သား ရယ္ေမာၾက စ ၿမဲျဖစ္သည္။

 

    ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စင္ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္၊ ကိုဝင္းစိန္ေျပာျပေသာ ပုံျပင္ကိုမွ်ေဝရန္ စိတ္ကူးမိ၍ျဖစ္သည္။ ပုံျပင္က ဒီလိုပါ-

    တေန႔ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုရယ္၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္တင္ဦး (မ်က္မွန္တင္ဦး) တုိ႔ သုံးဦး ဟယ္လီေကာ္ပတာနဲ႔ ဗမာျပည္ႀကီးကို လွည့္ၾကည့္ၾကသတဲ့၊ အဲဒီလို လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ ဗမာျပည္သူ ျပည္သားေတြ ဆင္းရဲမြဲေတေနတာကို ျမင္သတဲ့၊ ဒီလိုျမင္တဲ့အခါ ဗိုလ္ေနဝင္းက တို႔တိုင္းျပည္ အလြန္ဆင္းရဲ မြဲေတေနၿပီ မင္းတို႔ အေနနဲ႔ ဘယ္လို ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္သလဲလို႔ သူ႔ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေမးသတဲ့။ အဲဒီအခါ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္တင္းဦးက ကြ်န္ေတာ္ ေငြစကၠဴေတြ ႀကဲခ်လိုက္ရင္ လူေတြ ခ်မ္းသာလာမယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္ ဆိုၿပီးေျပာသတဲ့၊ ဗိုလ္စန္းယုက ေငြစကၠဴႀကဲခ်တာနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ခ်မ္းသာမွာလဲကြ ငါေတာ့ ေ႐ႊေတြ ေငြေတြ ႀကဲခ်ေပးလိုက္မယ္လို႔ ေျပာသတဲ့။

        

ဒီေနရာမွာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ခဏနားၿပီး ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားလုိက္ေတာ့ ပရိတ္သတ္ႀကီးက "ဆက္ေျပာပါ၊ ဆက္ေျပာပါ" နဲ႔ ေတာင္းဆိုလာသည္။ အမွန္ေတာ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပရိတ္သတ္က ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတာကို သိခ်င္လို႔ျဖစ္သည္။

    

လူေတြစိတ္ဝင္စားေၾကာင္းေတြ႕ေတာ့အားတက္ျပီးဆက္ေျပာသည္။ "ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္းက "မင္းတို႔ႏွစ္ ေယာက္ လုံး အသုံးမက်ဘူး ဘာမွသိတဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီမွာ ငါသာဆိုရင္ ဗမာျပည္ႀကီးခ်မ္း သာသြားေအာင္ ပတၱျမားေတြ ႀကဲခ်လိုက္မယ္ေဟ့".. လို႔ ေျပာသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟယ္လီေကာ့္ပတာ ေမာင္းေနတဲ့ ပိုင္းေလာ့က ၿပဳံးၾကည့္ေနတာေတြ႕လို႔ "ေဟ့ေကာင္ မင္းက ဘာလို႔ ၿပဳံးတာလဲ" ဆိုေတာ့ ပိုင္းေလာ့က "ဟာ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဆရာ"လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္းက "ေဟ့ေကာင္ ေျပာပါ မင္းက ဘာအႀကံရွိသလဲ ေကာင္းရင္ ယူရမွာေပါ့"လို႔ ေျပာသတဲ့ ဒီအခါ ပိုင္းေလာ့က "ဘာမွ မရွိပါဘူးဆရာ" လို႔ ထပ္ျငင္းသတဲ့ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက "မင္းကို ဘာအျပစ္မွ မေပးဘူး မင္းမွာ အႀကံရွိလို႔ ရွိရင္ေျပာ" ဆိုေတာ့ ပိုင္းေလာ့က "ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာျပည္ကို တကယ္ ခ်မ္းသာေစခ်င္သလား?" လို႔ ျပန္ေမးတယ္၊ သူတို႔သုံး ေယာက္စလုံးက "ေအး.. ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္"လို႔ ဆိုေတာ့ ပိုင္းေလာ့က "ခင္ဗ်ားတုိ႔ သုံးေယာက္လုံး ဒီရဟတ္ယဥ္ေပၚကေန ခုန္ဆင္းလိုက္ရင္ ဗမာျပည္ႀကီး ခ်မ္းသာသြားမွာဘဲ" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ဆိုေရာ.. လူေတြဟာ သေဘာက်လြန္းလို႔ ဝါးလုံးကြဲ ရီလိုက္ၾကတာ အေတာမသတ္ပါဘဲ။ ဒါဟာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ႏိုင္ငံေရး စဥ္ျမင့္ေပၚမွာ ပထမဦးဆုံး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားဘဲျဖစ္သည္။

 

ဟန္ရွင္ဝင္း

ဦးေ႒းျမင့္က ပစၥည္းေတြ ေပ်ာက္သြားတာ မင္းတို႔မွာ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ဦးသန္႔မွာ လူစည္ကားလို႔ ဝမ္းသာတာေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ဒီတခါေတာ့ ငါတို႔ ခံလိုက္ရၿပီလို႔ ေတြးရင္း ဟန္ရွင္ဝင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင့္တို႔စိတ္ပ်က္ၿပီး အေဆာင္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။ အခန္းေအာင္းေနရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ဦးသန္႔အေလာင္း ေက်ာင္းဝင္းထဲေရာက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ စိတ္ေျပာင္းသြားခဲ့ျပန္သည္။ တင္ေမာင္ဦးတို႔ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တာ ပိုင္လွခ်ည္လားဟု အံ့ၾသေနမိသည္။ ေနာက္သခၤ်ာက ၾကည္ဝင္းကို ဥကၠ႒လုပ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ ပိုအံ့ၾသသြားသည္။ ဒီေကာင္ႏုိင္ငံေရးစိတ္ ရွိမွန္း ဟန္ရွင္ဝင္း ေတြးပင္မေတြးထားမိ။ ဟန္ရွင္ဝင္း အေနနဲ႔ အရင္းအခင္းမွာ ပါတယ္လည္း မဟုတ္၊ မပါဘူးလည္း မဟုတ္၊ စိတ္ဝင္စားမႈကေတာ့ ရွိလာခဲ့သည္။ (၇) ရက္ေန႔မွာ ဦးသန္႔ဂူကို တကသ အေဆာက္အဦေဟာင္း ေနရာကြက္လပ္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ ေနာက္ဖက္ကြက္လပ္မွာေဆာက္္ၾကေတာ့ စိတ္ပါလာသည္။ ေသြးလဲဆူလာသလို သတၱိေတြလည္း ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိေတာ့။ မင္းသားႀကီး ေဇယ်ရဲ႕သား ယာမိုးႏွင္႔ေဇာ္မိုး တို႔ ညီအကိုလည္း အဲဒီမွာ ေဆာက္လုပ္ေရး ဝင္လုပ္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ ရိကၡာေထာက္ပံ့ေရးကို ဝင္လုပ္ေတာ့သည္။ ဟန္ရွင္ဝင္းက အေဆာင္ေက်ာင္းသား အတြင္းေရးမႈးျဖစ္သည့္အတြက္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ ဂူေဆာက္ေရးမွာ ဝင္ကူသည္။ အေဆာင္က ထမင္းဟင္းေတြ သိမ္းၿပီး သြားေဝသည္။ ဗဟိုရိကၡာ႐ုံကိုသြားၿပီး အေဆာင္အတြက္ ရိကၡာေတြကို သိမ္းၿပီး ဗဟိုအားကစား႐ုံးထဲကို ပို႔ေပးသည္။ ထမင္းထုတ္၊ ဟင္း ရိကၡာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္

(၆) ရက္ေန႔မွာ ဦးသန္႔အေလာင္းကို ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တြင္းမွာ ထည့္ထားလိုက္ေပမဲ့ ၾကည္ရွည္ထားလို႔ မျဖစ္။ တခုခုေတာ့ စီစဥ္မွ ျဖစ္မည္ဟု ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ ယာယီေနရာ စီစဥ္ရမည္ဟု သေဘာတူသည္။ ယခင္တကသ အေဆာက္အဦ ကြက္လပ္ေျမေနရာဟာ အေကာင္းဆုံးဘဲ ေရွ႕မွာလဲ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ရွိသည္။ ေနာက္ၿပီး ေနဝင္းဖ်က္ ဆီးလို႔ ပ်က္စီးသြားတဲ့ တကသ အေဆာက္အဦေနရာမွာ ထားရင္ ေနဝင္းကို စိမ္ေခၚၿပီးသားလဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆၿပီး အားလုံးက သေဘာတူသည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္တေယာက္ သူ႔လူေတြကို "မင္းတို႔ ငါစကားေျပာမယ္၊ ငါေျပာတာနဲ႔ လက္ခုပ္ဝိုင္းတီးၾကၿပီး ငါ့ေနာက္က လိုက္ခဲ့လို႔ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္သည္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ တိတ္က ဘြဲႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕ကေန "ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိမာန္ တည္ေဆာက္ေရး ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး" လို႔ ေအာ္ၿပီး ထြက္သည္။ သူ႔လူေတြကလဲ ေအာ္ၿပီးလုိက္တဲ့အခါ ေဘးက လူေတြလဲ ေသြးႂကြလာၿပီး ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။ ေနာက္ေမာင္ေမာင္တိတ္သြားတဲ့ ေနာက္ကို လိုက္လာၾကသည္။ ေသာင္းေအးကလဲ "ေက်ာင္းသားသံဃာညီၫြတ္ေရး ဒုိ႔အေရး၊ အလုပ္ သမား ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရး ဒို႔အေရးလို႔ ေအာ္သည္။ လူေတြကလည္း လိုက္ေအာ္ ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ေနာက္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးပါလာသည္။

 

RC (Recreation Center) ေရွ႕ ေရာက္သည့္အခါ တကၠသိုလ္အႏုပညာအသင္း အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးကို ေသာင္းဟန္နဲ႔ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္း အတြင္းေရးမႉးကို ကိုသက္တင္တို႔က RC ထဲမွ ထြက္လာၿပီး ႀကိဳသည္။ ကိုေသာင္းဟန္ (ကြယ္လြန္) က "ကြ်န္ေတာ္တို႔ အႏုပညာအသင္းကလဲ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းတယ္ဗ်ာလို႔ ေျပာၿပီး ပါဝင္သည္။ ေသာင္းဟန္က အရပ္ ၅ ေပ ၅ လက္မခန္႔ အသားညိဳညိဳ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ထိုးထိုး ေထာင္ ေထာင္ႏွင့္ ဆံပင္ေတြက နဖူးထက္တန္းဆင္းေနၾကသည္။ သက္တင္ (ကြယ္လြန္) က လူေခ်ာ၊ ဝင္းဦးစတုိင္ သီခ်င္းဆို အလြန္ေကာင္းသည္ ဝမ္းတြင္းသားျဖစ္သည္။ မိဘက ခ်မ္းသာသည္။ ေကာ္ကိုင္း မ်က္မွန္ကိုင္းအနက္ ေလးကိုင္းသ႑ာန္ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ရိပ္ထားသျဖင့္ စိမ္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ပါးသုိင္းတို႔ေၾကာင့္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္တြင္ ေရပန္းစားသည္။

 

အႏုပညာအသင္းမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ အဓိပတိလမ္းမႀကီးအတိုင္း ကံ့ေကာ္ပင္မ်ားၾကားမွ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ကံ့ေကာ္ပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္းေနေသာ ေတာအုပ္ေလးကို မၾကာေသးခင္က ခုတ္ျဖတ္ၿပီး စာၾကည့္တိုက္သစ္ ေဆာက္ေနစဥ္ကာလ ျဖစ္သျဖင့္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တန္ဖိုးထားေသာ အပင္မ်ားကို ခုတ္ပစ္ျခင္း အတြက္ အထူးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကသည္။ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ႀကီးေဘးရွိ ထိုကံ့ေကာ္ ပင္ပ်ဳိတို႔သည္ ခ်စ္သူမ်ားနားေနရာ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား စာဖတ္ရာ ခုံတန္းေလးမ်ားျဖင့္ စည္ကားခဲ့ဘူးပါသည္။ ယခုေတာ့ ေျပာင္သလင္းခါခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္အသစ္ ကလည္း ေဆာက္လုပ္စျဖစ္သျဖင့္ ထိုေနရာတြင္ အုတ္၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမတို႔က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္က "အဲဒီအုတ္ခဲေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြယူခဲ့"ဟု ေျပာသည္ႏွင့္ ေနာက္ ပါလာေသာ လူအုပ္က ဝိုင္းကူသယ္ၾကသည္။ တေယာက္တလက္ဆိုေတာ့ အမ်ားသား ကလား။ သုိ႔ႏွင့္ တကသ အေဆာက္အဦကြက္လပ္သို႔ ေရာက္သည္၊ ထိုကြက္လပ္သည္ အဓိပတိလမ္းမႀကီး၏ ဗဟိုတံခါးမႀကီး မိန္းဂိတ္ (Main Gate) အစပ္နားတြင္ရွိသည္။ မႏၱေလးေဆာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးေဆာင္မွ အဓိပတိလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ကူးလိုက္လွ်င္ တဖက္တြင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ရွိသည္။ ထိုေက်ာက္တိုင္၏ ေနာက္ဖက္တြင္ တကသ အေဆာက္အဦကြက္လပ္ႀကီးက မ်က္႐ိုင္းမ်ားျဖင့္ အၾကည္းတန္စြာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔မွစ၍ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ ယခင္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္မ်ား၏ ဗဟိုစုရပ္ျဖစ္သည့္ တကသအေဆာက္အဦႀကီးသည္ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီ စံနစ္၏ ေျမေပၚေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္မ်ား၏ စည္းေဝးတိုင္ပင္ရာ ခမ္းမႀကီး၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေမြးထုတ္ေ႐ြးခ်ယ္ရာဌာနႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ေခတ္တြင္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အဖြဲ႕အစည္း ဆို၍ မဆလ ေဒါက္တိုင္ လမ္းစဥ္လူငယ္ အဖြဲ႕သာ ဖြဲ႕စည္းခြင့္ရွိခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားေရးရာ ထက္ မဆလပါတီအတြက္ ေထာက္ခံအားေပးရာ အဖြဲ႕သာျဖစ္သည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ အေဆာက္အဦ ကြက္လပ္ႀကီးထဲသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ျမက္႐ိုင္းမ်ားကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းၾကသည္။ ဗိုလ္ ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ေဘးရွိ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ေပါက္ေနေသာ ျမက္႐ိုင္းမ်ားကို ရွင္းလင္းသုတ္သင္ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္ စိတ္ထဲတြင္ ထိုေျမကြက္လပ္ႀကီးသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမုိင္းေႂကြးကို ဆပ္ၾကဟု တိုက္တြန္းေနသလို ခံစားေနမိသည္။

 

ျမက္႐ိုင္းမ်ားျဖင့္ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးသည္ တခ်ိန္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည့္၊ ေ႐ြးခ်ယ္ေပးခဲ့ရာ ခန္႔ျငားထယ္ဝါေသာအေဆာက္အဦႀကီး ရွိခဲ့သည္ကို အစားထိုး၍ ေနရာယူထားသျဖင့္ ရင္နာစရာဟု အဓိပတိလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားရင္း စဥ္းစားမိခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္နည္းတူ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ တင္ေမာင္ဦးတို႔ကလည္း ထိုအတိုင္း ခံစားမိၾကသည္။ ဖြင့္မေျပာၾကေသာ္လည္း မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိ သည့္ လူငယ္တုိင္းအတြက္ထိုေျမကြက္လပ္သည္ တခ်ိန္က ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္ အဦႀကီးကို ဗိုလ္ေနဝင္းအမိန္႔ျဖင့္ ေဖါက္ခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ကြက္လပ္ႀကီး ျဖစ္သည္ကို သိၾကသည္။ ခံျပင္းၾကသည္။ "ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္"ဟူသည့္ အသိက စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ရန္ အၿမဲႏႈိးေဆာ္ေနခဲ့သည္။ အခြင့္အေရးရသည္ႏွင့္ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေပၚထြန္းလာေရးသည္ ငါတို႔၏ သမိုင္းေပးတာဝန္တရပ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ အသိ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ျမင့္ေသာ ေက်ာင္းသားတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ရွိသည္။

 

အတိတ္ကို တေစ့တေစာင္း

 

တင္ေမာင္ဦးကို အဖဦးလွဒင္ အမိ ေဒၚႏွင္းၿမိဳင္တို႔မွ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၉ တြင္ ဖြားျမင္သည္။ သားဦးမို႔ အလြန္ခ်စ္ၾကသည္၊ ဦးလွဒင္တို႔ မိသားစုသည္ Protestant ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဘာသာေရးကို အထူး ေလးစားလိုက္နာၾကသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ေနထိုင္ေသာ္လည္း မ်ဳိး႐ိုးမွာ အ႐ႈိခ်င္းလူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေထာင္ႀကီးေကြ႕ ဦးဘာဝါလမ္းတြင္းရွိ ဘုရားေက်ာင္း (Church) သို႔ ဦးလွဒင္တုိ႔ မိသားစု သြားေရာက္ တရားနာေလ့ရွိသည္။ တင္ေမာင္ဦး လူပ်ဳိဘဝေရာက္လာသည့္အခါ တရားေဟာဆရာ (သင္းအုပ္ဆရာ) ဦးမ်ဳိးခ်စ္၏ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီကို ဖါးၿပီး ေဟာေျပာျခင္းမ်ားကို နားမေထာင္လိုေတာ့ေပ။ ဦးမ်ဳိးခ်စ္က စစ္ဝတ္စုံ ဝတ္ထားေသာ ဗိုလ္မႉးမ်ားကို စင္ေပၚမွာ တရားေဟာခြင့္ ေပးျခင္း၊ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရကို ဘုရားသခင္မွ ေကာင္းခ်ီးေပး လမ္းျပပါေစဆိုသည့္ ေဖၚလံဖါး၍ အမ်ားေရွ႕တြင္ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ဳိးကို နားမေထာင္လိုေတာ့သျဖင့္ မိသားစုႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ လိုက္ပါျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ေနလာခဲ့သည္။ မိဘက ေခၚေသာ္လည္း အေၾကာင္းျပ၍ မလိုက္ဘဲ ေနခဲ့သည္က မ်ားသည္။

 

သို႔ရာတြင္ နဂိုစိတ္ရင္းက ဘာသာတရားကို ေလးစားျမတ္ႏိုးစိတ္ရွိသည္။ အစိုးရ လုပ္ရပ္ မမွန္ကန္ပါက ေထာက္ခံျခင္း မျပဳဘဲ ျပည္သူ႔ဘက္မွ ရပ္တည္ရဲသည့္ တရားေဟာ ဆရာမ်ဳိး လိုသည္။ ျပည္သူသို႔ လမ္းျပသည့္ တရားေဟာဆရာ မရွိလွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္ ဘုန္းႀကီးလုပ္၍ တရားေဟာမည္ဟု အေတြးေပါက္သည္။ ပ႐ိုတက္တင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကက္သလစ္ဘုန္းႀကီးမ်ားကို သေဘာက်သည္။ ၎ကက္သလစ္ဘုန္းႀကီးမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာ သာဘုန္းႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ မိန္းမမယူ လူပ်ဳိလူလြတ္မ်ားအျဖစ္ သာသနာ့ဝန္ကို ထမ္းၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ကက္သလစ္ဘုန္းႀကီးမ်ားသည္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး ဘဝျမဳပ္၍ အႏူ႐ုံမ်ားတြင္ ၎လူမႈ ေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္းေကာင္း ပါဝင္ၿပီး ျပည္သူမ်ားအက်ဳိးကို ေဆာင္႐ြက္သည့္ အတြက္ အလြန္အားက်သည္။ ထုိ္ေၾကာင့္ (၁၀) တန္း ေအာင္ေသာအခါ ကက္သလစ္ဘုန္းႀကီး လုပ္မည္ဟု မိဘကို ခြင့္ေတာင္းသည္။

 

အေဖလုပ္သူက ငါ့သား မင္းလုပ္ခ်င္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ငါမတားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ အမ်ဳိးထဲမွာ ဘြဲ႕ရတာ တေယာက္မွ မရွိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘြဲ႕တခုခုရေအာင္ တကၠသိုလ္တက္ပါ။ ဘြဲ႕ရၿပီးမွ မင္းလုပ္ခ်င္တာလုပ္ဟု ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ မိဘကို ႐ိုေသ ေလးစားေသာ တင္ေမာင္ဦးက ေလ်ာေလ်ာလွ်ဴလွ်ဴ သေဘာတူလိုက္သည္။

 

တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္အခါ အင္းစိန္႐ြာမဘက္မွ ကိုဘဝင္းဆိုသည့္ ေက်ာင္းသား တေယာက္ႏွင့္ ေပါင္းမိသည္။ ကိုဘဝင္းက စာေပေလ့လာလိုက္စားမႈ အားေကာင္းသည္။ လက္ဝဲစာေပမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္။ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားမ်ားအေၾကာင္း၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစား ဆိုသည္မွာ ဘယ္သို႔ သတ္မွတ္သည္ကအစ ဆိုရွယ္လစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒတို႔ကို စိတ္ဝင္စား လာေအာင္ ရွင္းျပတတ္သျဖင့္ တင္ေမာင္ဦးက ကိုဘဝင္းကို ေလးစားသည္။ ခင္မင္စြာ ေပါင္း သင္းၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ေနကာ နားေထာင္တတ္သည္။ ကိုဘဝင္းက ေက်ာင္းသုိ႔ ခုံဖိနပ္စီးၿပီး တက္တတ္သလို ပင္နီအက်ႌဝတ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးစကားမ်ား ေျပာတတ္သည္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ၏ အာဏာအလြဲသုံးစားလုပ္မႈမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္္ထန္ ေဝဖန္တတ္သည္။

 

တင္ေမာင္ဦး တတိယႏွစ္ေရာက္သည့္အခါ ကိုဘဝင္းကို ဆင္ျဖဴေတာ္စစ္ဆင္ေရးႏွင့္ ေထာက္လွန္ေရးမွ ဖမ္းဆီးသြားၿပီး သူမွတဆင့္ တင္ေမာင္ဦးကိုပါ ီအျဖစ္ ထပ္ဆင့္ ဖမ္းခဲ့သည္။

ေထာက္လွန္းေရး (၇) မွ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ လာၿပီး ခဏဟုေခၚသြားခဲ့သည္။ တရား႐ုံးလဲ မတင္၊ တရားစီရင္မႈလဲ မလုပ္ဘဲ အင္းစိန္ေထာင္ထဲတြင္ (၈) လခန္႔ အခ်ဳပ္ႏွင့္ ထားခဲ့သည္။ အိမ္မွ မိဘမ်ားက လိုက္လံစုံစမ္း၍ ေတြ႕ခြင့္ရရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း (၈) လၾကာမွ သြားပြတ္တံ၊ ေဆး၊ အဝတ္အထည္တို႔ကို လူေတြ႕ခြင့္ႏွင့္ မရဘဲ တဆင့္ေပးခဲ့ ရသည္။ တႏွစ္ႏွင့္ တလအၾကာတြင္ တင္ေမာင္ဦး ေထာင္မွ လြတ္လာသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ျပည္ခ်စ္ပါတီမွ အာဇမ္ေခၚ ေမာင္ေမာင္လြင္ ခ်င္းဆရာဝန္ ေဒါက္တာဇလင္းသန္းတို႔ႏွင့္ ခင္မင္ခဲ့ရသည္။

 

တင္ေမာင္ဦးသည္ မဟုတ္မခံစိတ္ အျပည့္ရွိသည္။ အားကစားလည္း အလြန္လိုက္ စားသည္။ သမိုင္းဖက္တြင္ ေနသည့္အခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတခုတြင္ ဘုုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းၿပီး ဝိတ္မသည္။ ေရကူးသည္။ ၁၄ ႏွစ္သားမွ စ၍ အေလးမသည့္အတြက္ ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ႏုထြားႀကီးႀကီးျဖစ္လာသည္။ တုတ္ခိုင္ေသာ လည္တိုင္၊ မို႔ေမာက္ေနေသာ ရင္အုပ္၊ ေတာင့္တင္းေသာ လက္ေမာင္းလက္ဖ်န္တို႔ႏွင့္ တင္ေမာင္ဦးသည္ ႏုပ်ဳိသေလာက္ သန္မာ ျဖတ္လတ္ေသာ ေယာက္်ားေကာင္းတို႔၏ အဂၤါႏွင့္ ညီၫြတ္သူျဖစ္လာခဲ့သည္။

 

မိဘမ်ား သမုိင္းလမ္းဆုံမွ ဂ်ပန္တာသုိ႔ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ ဂ်ပန္တာသည္ သမုိင္း ဘူတာႏွင့္ ႀကိဳ႕ကုန္းဘူတာၾကားတြင္ ရွိသည္။ လူျပတ္လတ္သည့္ ေနရာျဖစ္သလို လမ္းသရဲ ဂိုဏ္းမ်ား က်က္စားရာလည္းျဖစ္သည္။ တင္ေမာင္ဦး ဂ်ပန္ဂ်ဴဒိုသင္သည္။ ေနာက္ ကင္ဒိုဓား သုိင္းကိုလည္း ေလးေလးနက္နက္ သင္ယူသည္။ ဂိုဏ္းဂဏမ်ားေသာ သမုိင္း၊ ႀကိဳ႕ကုန္း လိုေနရာတြင္ ကိုယ္ခံပညာတတ္ဘုိ႔လိုသည္ဟု စဥ္းစားမိ၍ ျဖစ္သည္။ တင္ေမာင္ဦးတို႔ အိမ္သည္ ရထားလမ္းေဘးတြင္ ျဖစ္သည္။ တရက္ ရထားလမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ျပန္လာရာ ေကာင္းေလးတေယာက္ကို လမ္းသရဲ သုံးေယာက္ ဝိုင္းထိုးႀကိတ္ၿပီး လက္ပတ္ နာရီကို လုေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေကာင္ေလးက ကယ္ၾကပါ၊ ကယ္ၾကပါ။ ကြ်န္ေတာ့ နာရီကို လုေေနပါတယ္ဟု ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းသည္။ အနီးအနားတြင္ တင္ေမာင္ဦး မွ လြဲ၍ အျခားသူမရွိ။ တင္ေမာင္ဦး မေနသာ၊ ဝင္ေရာက္ၿပီး ေကာင္ေလးကို ထိုးႀကိတ္ေန သည့္ လူမ်ားကို ဝင္ထုိးသည္၊ လမ္းသရဲမ်ား တင္ေမာင္ဦး လက္သီးဒါဏ္ေၾကာင့္ ၾကာၾကာ မထိုးႏုိင္ဘဲ ထြက္ေျပးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလးနာရီေတာ့ ပါသြားသည္။

 

အရပ္ ၅ ေပ ၇ လက္မခန္႔ ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္တင္းၿပီး ထီမထင္ အမူအရာရွိေသာ တင္ေမာင္ဦးကို လမ္းသရဲမ်ားက ၿဖဳံၾကသည္။ သမိုင္းဘူတာနားတြင္ လမ္းသရဲမ်ားက တေန႔ တြင္ မထိတထိ ဆဲသျဖင့္ တင္ေမာင္ဦးက ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘယ္သူ႔ကို ဆဲတာလဲကြဟု ေမးသည္။ လမ္းသရဲမ်ားက မင္းကို ဆဲတာကြဟု တေယာက္က ဝင္ထိုးသည္။ တင္ေမာင္ဦးက ဝင္လာေသာ လက္သီးကို ဘယ္လက္ႏွင့္ ပုတ္ထုတ္၍ ညာလက္ေျဖာင့္တလုံး သြင္းလိုက္သျဖင့္ လမ္းသရဲလန္ထြက္သြားစဥ္ ေနာက္တေယာက္ ေနာက္မွ ေျပးဝင္လာသျဖင့္ (Side Kick) ေဘးထြက္ကန္ခ်က္ေပးလိုက္သည့္အခါ ပုံက်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းတို႔ထဲက သတၱိရွိတဲ့ ေကာင္ ထြက္ခဲ့ဟု စိမ္ေခၚလိုက္သည့္အခါ မည္သူမွ် မလႈပ္ဝံ့ေတာ့။

 

သုိ႔ရာတြင္ လမ္းသရဲမ်ားက အခဲမေၾက၊ တညေန တကၠသုိလ္မွ အိမ္အျပန္ ရထားလမ္း ေဘးတြင္ လမ္းသရဲ ၁၅ ေယာက္ခန္႔က ဓားမ်ားႏွင့္ တင္ေမာင္ဦးကို ဝိုင္းလိုက္ၾကသည္။ တင္ေမာင္ဦး လြယ္အိတ္ထဲတြင္ ဓားေျမွာင္တေခ်ာင္း အၿမဲပါသည္။ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ရန္ ျဖစ္သည္။ တင္ေမာင္ဦးက ေအးေဆးစြာ လြယ္အိတ္ထဲမွ ဓားေျမွာင္ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးမွ-

"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ သတၱိရွိရင္ ဝင္လာခဲ့ ငါနဲ႔အတူ အရင္ဝင္လာတဲ့ေကာင္ကို အတူေခၚ သြားမယ္" ဟု စိမ္ေခၚလိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းသရဲေတြက တင္ေမာင္ဦးထံသုိ႔ မဝင္ရဲ ဘဲ ေတြေနၾကသည္။ တင္ေမာင္ဦး သူတို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ႏွိပ္ကြပ္ထားသည့္အတြက္ လက္သံေျပာင္မွန္း သိေနၾကၿပီး ဝင္ရန္ ႐ြံ႕ေနၾကသည္။ သူဝင္ႏိုး ငါဝင္ႏုိးႏွင့္ ေတြေနၾကသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တြင္ တင္ေမာင္ဦးက စၿပီး တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ "ငါက တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား တေယာက္ကြ၊ မင္းတို႔နဲ႔ငါ ဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး၊ မင္းတို႔ ဘာေတြျဖစ္ေန ၾကတယ္၊ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြ ရင္ဆုိင္ေနရတယ္ကအစ ငါသိတယ္၊ ငါနဲ႔ ငါ့မိသားစုဟာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကို အၿမဲကူညီခဲ့တယ္၊ ဆင္းရဲသားေတြကို အၿမဲစာနာတယ္၊ မင္းတို႔ လဲ ဆင္းရဲလို႔ လုၾကဆိုးၾကတာဘဲ၊ ငါနားလည္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘဝတူဆင္းရဲသားေတြ လူငယ္ေတြကို ဗိုလ္က်တာေတာ့ မေကာင္းဘူး" ဟု ျပတ္သားစြာ ေျပာလိုက္သည္။

 

"ငါ့အေမဟာ ဒီရပ္ကြက္မွာ မသိသူ မရွိဘူး၊ သြားဖြါးဆရာမႀကီး ေဒၚႏွင္းၿမိဳင္ဆိုရင္ လူတိုင္းသိတယ္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေ႐ြး အေမဟာ လာပင့္ရင္ ကူညီလိုက္တာဘဲ၊ ေငြကို ဂ႐ုစိုက္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး" ဟု ဆက္ေျပာသည့္အခါ လမ္းသူရဲတေယာက္က "ငါ သူ႔အေမကို သိတယ္ကြ၊ ငါ့ရည္စားကို ဆရာမႀကီး ေမြးေပးလိုက္တာကြ" ဟု ေျပာၿပီး အားလုံးေနာက္ ဆုတ္ၿပီး အေမွာင္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ လူ ၁၅ ေယာက္ ႏွင့္တေယာက္ကို တင္ေမာင္ဦး ျဖတ္ထိုးဉာဏ္သုံး၍ ျပႆနာကို ေအးခ်မ္းစြာ ရွင္းလိုက္ႏုိင္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ၁၅ ေယာက္ထဲတြင္ တခ်ဳိ႕ေသ၍ တခ်ဳိ႕ျပင္းထန္စြာ ဒါဏ္ရာရႏိုင္သည့္နည္းတူ တင္ေမာင္ဦးကိုယ္၌က အသက္ဆုံး႐ႈံးသြားႏုိင္ေခ်ရွိသည္။

 

၎လမ္းသရဲမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္သည္ ဓားခင္ေမာင္တင့္ဆိုသူ ျဖစ္သည္။ ဓားေပါက္ အလြန္လက္တည့္သည္။ သူႏွင့္ ၿပိဳင္ဖက္မ်ားကို ဒါးႏွင့္ ပစ္ေပါက္၍ အႏိုင္ယူခဲ့သျဖင့္ သူ႔ဓား ေပါက္ပညာကို လူတိုင္းက လန္႔ၾကသည္။ ဓားခင္ေမာင္တင့္သည္ လူဗလံေလး ျဖစ္ေသာ္ လည္း မိုက္ဂုဏ္ေၾကာင့္ လူမ်ားက ရွိန္ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ လမ္းသရဲမ်ားႏွင့္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ လုယက္မႈမ်ဳိးစုံကိုလည္း စီမံကြပ္ကဲေနသူျဖစ္သည္။

 

တေန႔ တင္ေမာင္ဦး အိမ္ျပန္လာစဥ္ ဓါးခင္ေမာင္တင့္က ကုကၠိဳလ္ပင္ေနာက္္မွ ႐ုတ္တရက္ထြက္ၿပီး လွ်ပ္တပ်က္ ဓါးႏွင့္ေပါက္သည္။ တင္ေမာင္ဦးက သူ႔ပခုံးေပၚ တင္လာ ေသာ တိုက္ပုံအက်ႌႏွင့္ လွ်င္ျမန္စြာ ကာလိုက္သျဖင့္ ဓါးက တုိက္ပုံကို စိုက္ၿပီး ျပတ္က် သြားသည္။ ဓါးခင္ေမာင္တင့္ က ပစ္ၿပီးၿပီးျခင္း လွည့္ေျပးသည့္အတြက္ တင္ေမာင္ဦး မမွီႏိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တင္ေမာင္ဦး ရထားလမ္းေပၚမွ ေက်ာက္ခဲတလုံးကို ေကာက္ၿပီး လက္ထဲမွ ေက်ာက္ခဲႏွင့္ လွမ္းပစ္လိုက္ရာ ခင္ေမာင္တင့္ေခါင္းကို တိုက္႐ိုက္ထိၿပီး ေသြးမ်ား ျဖာခနဲ က်သြားသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဟပ္ထိုးဟပ္ထိုးႏွင့္ အေမွာင္ထဲတြင္ ေျပးဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ခဲ့သည္။

 

ဓါးခင္ေမာင့္တင္ခံလိုက္ရသည့္ သတင္း လမ္းသရဲေလာကတြင္ ဂယက္႐ိုက္ခတ္လို႔ သြားခဲ့သည္။ ထို႔အတြက္ ဓါးခင္ေမာင့္ ဂုဏ္သိကၡာက်သည္။ ထိုဂုဏ္သိကၡာကို အဖတ္ဆယ္ ရန္မွာ တင္ေမာင္ဦးကို စိမ္ေခၚၿပီး ရွင္းမွသာ ျဖစ္မည္ဟု သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းက တိုက္တြန္းသည္။ သူ႔အဖြဲ႕ဝင္မ်ားထဲတြင္ တင္ေမာင္ဦးကို အထင္ႀကီးမႈမ်ားသည္ သူ႔အတြက္ မေကာင္း၊ တခ်ဳိ႕ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက တင္ေမာင္ဦးကို သ့ူ့့ုု ထက္ပို အထင္ႀကီးသည့္ သေဘာကို သူမႀကိဳက္၊ ေခါင္းကြဲ လာခဲ့သည့္အတြက္ ပို၍ အရွက္ေစသည္။ အပြဲပြဲႏႊဲလာခဲ့သမွ် တင္ေမာင္ဦးက်မွ သူဓါးခ်က္ကို ခုခံကာကြယ္ျပႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ ေဒါသမီး ပို၍ ေတာက္ေလာင္လာခဲ့ရသည္။ မိမိထက္ မိုက္ျပႏုိင္သည့္ သ့ူ့့ုု ေပၚလာသည့္အတြက္ ထိုလူကို ဦးခ်ဳိးပစ္ရမယ့္ တာဝန္က ခင္ေမာင္တင့္ ပခုံးေပၚတြင္ က်ေရာက္လာခဲ့ရသည္။ အကယ္၍ တင္ေမာင္ဦးကို ဤအတိုင္းပစ္ထားလိုက္ လွ်င္ သူ႔ဂိုဏ္းတြင္း၌ သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို အာခံမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္သည့္ အႏၱရာယ္လည္း ရွိသည္။ မိမိကို ေပ်ာ့ညံ့သူအျဖစ္ အထင္မခံႏိုင္။ ဓါးခင္ေမာင္တင့္ဆိုသည့္ နံမည္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရခဲ့သည္မဟုတ္၊ တင္ေမာင္ဦးလို လူမ်ဳိးမ်ားကို ဓါးအစြမ္းျဖင့္ ႏွိပ္ကြက္၍ ရလာခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါလား။

 

တင္ေမာင္ဦးက ၎တို႔ဂိုဏ္းကို တုိက္ခိုက္လာျခင္း၊ ဂိုဏ္းဝင္မ်ား တင္ေမာင္ဦးကို ေလးစားလာျခင္းႏွင့္ မိမိလုပ္ငန္းမ်ားကို ေႏွာက္ယွက္ဟန္႔တားလာသည္ဟု ဓါးခင္ေမာင္တင့္ က ျမင္လာသည္။ တင္ေမာင္ဦးကို မႏွိပ္ကြပ္လွ်င္ ၎သိကၡာက်မည္ဟု သုံးသပ္သည္။ တင္ေမာင္ဦးကို ရွင္းရန္ေတြးလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္ေမာင္ဦးထံ စာေရး၍ ပို႔လိုက္သည္။ စာထဲတြင္ "ဂူတဂူထဲမွာ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ မေအာင္းႏိုင္၊ သမုိင္းမွာ ငါဟာဗိုလ္ပဲ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကို အံတုလာတဲ့ မင္းနဲ႔ငါ စာရင္းရွင္းရမယ္။ မင္းသတၱိရွိရင္ မင္းနဲ႔ငါ တေယာက္ခ်င္း က်ဳိက္ကုလားသခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာ ႏွစ္ပတ္ၾကာရင္ လျပည့္ေန႔မွာ ဓါးခ်င္းခုတ္မယ္၊ မင္းႀကိဳက္တဲ့ လက္နက္ယူခဲ့၊ မင္းနဲ႔ငါ ေတြ႕မယ္" လို႔ ေရးထားသည္။ တင္ေမာင္ဦး စာဖတ္ၿပီး ၿပဳံးလိုက္သည္။ ဓါးခင္ေမာင္တင့္ေသာ ဘာေသာမသိ၊ လူလူခ်င္းတူလွ်င္ ဘယ္သူ႔ကို မူရမလဲ ဟု ေတြးၿပီး စာတိုတေၾကာင္းေရးၿပီး စာယူလာသူ လူငယ္ကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ စာထဲတြင္ "မင္းစိမ္ေခၚတာကို ငါလက္ခံတယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ ေတြ႕မယ္၊ ဒါဘဲ" တင္ေမာင္ဦးဟု လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္သည္။

 

တင္ေမာင္ဦး တကၠသိုလ္မွ ညေန ၅ နာရီခန္႔ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သံတူ႐ြင္းႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေဝွ႔ရမ္းကစားသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ သံတူ႐ြင္းႀကီးကို ဓါးခုတ္သလို ေျမွာက္ခ်ီ ထိုးခ်ီ ခုတ္လႊဲ ပယ္ခုတ္စသည္ျဖင့္ ညေနေက်ာင္းမွ ျပန္လာတိုင္း ေလ့က်င့္သည္။ ကင္ဒိုအကြက္မ်ား နင္းၿပီး ကစားသည္။ ႏွစ္ပတ္ျပည့္ခါနီး သုံးရက္အလိုတြင္ သံတူ႐ြင္းကို မသုံးေတာ့ဘဲ ကင္ဒိုဓားကို ယူၿပီး က်င့္သည္။ တင္ေမာင္ဦး လက္ထဲတြင္ ကင္ဒိုဓါးသည္ လြန္စြာ ေပါ့ပါး၍ေနသည္။ သံတူ႐ြင္းက ေလးသေလာက္ ကင္ဒိုဓါးက ေပါ့သျဖင့္ ကင္ဒိုကစားကြက္ နင္း၍ ကစားေသာ အခါ ဓါးယမ္းေနသည္ကို မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ျမန္သည္။ ပန္ကာလွည့္ေနသည့္ အလား လက္က သြက္လက္လွသည္။ တင္ေမာင္ဦး မိမိကိုယ္ကို စိတ္ခ်ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။

 

ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ လျပည့္ေန႔တြင္ တင္ေမာင္ဦးက ညီျဖစ္သူ ေမာင္လွေ႐ႊကို ေခၚၿပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေျပာသည္။ "အေမ့ကို သြားမေျပာနဲ႔၊ စိတ္ပူေနမယ္၊ ငါ ဓါးခင္ေမာင္တင့္နဲ႔ ဓါးခ်င္းယွဥ္ဖို႔ ရွိတယ္၊ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူး၊ ငါ့ကိုယ္ငါ ကာကြယ္ႏိုင္တယ္" ဟု မွာသည္။ ေမာင္လွေ႐ႊကေတာ့ အေတာ္တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူ႔အစ္ကိုႏွင့္ နံမည္ႀကီးလူဆိုး ဓါးခင္ေမာင္ တင့္တို႔ ဓါးျခင္းယွဥ္မည္ဆိုသည့္အတြက္ အထူးစိုးရိမ္မိသည္။ ခင္ေမာင္တင့္သည္ ဓါးစြမ္း ထက္သည္၊ ဓါးပစ္ေကာင္းသည္ဟု အထူးေက်ာ္ၾကားသျဖင့္ အစ္ကိုအတြက္ စိုးရိမ္သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ အေမ့ကို မေျပာရန္ ေမာင္လွ႐ႊက ကတိေပးသည္။ တင္ေမာင္ ဦးက မစိုးရိမ္ပါႏွင့္ ေျပာၿပီး ညီျဖစ္သူ ေခါင္းကို ပြတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္သည္။ တင္ေမာင္ဦး မ်က္ႏွာတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မေတြ႕ရ၊ အရာရာကို ပိုင္းျဖတ္ၿပီးပုံ ရွိသည္။

 

ထို႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္ၿပီး မင္းတို႔ အေျခအေနကို ေစာင့္ ၾကည့္ၾက၊ ငါနဲ႔ ခင္ေမာင္တင့္တို႔ပြဲကို ဘယ္သူမွ ဝင္ပါစရာ မလိုဘူး။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ရွင္းမယ့္ပြဲဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဘးက ပါလာရင္ မင္းတို႔လဲ ဝင္ၾကဟု မွာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလဲ ဂ႐ုစိုက္ရန္ မွာၾကားၿပီး တင္ေမာင္ဦးႏွင့္အတူ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ က်ဳိက္ကုလားသခၤ်ဳိင္းကုန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဇရပ္ရွိသည္။ ဇရပ္နားတြင္ တင္ေမာင္ဦးတို႔က ဓါးခင္ေမာင္တင့္အလာကို ေစာင့္သည္။ အနီးအနားတြင္ ဘယ္သူမွ် မရွိ၊ ေရာက္ေနသည့္ သူမ်ားလည္း မရွိသလို၊ လာေနသည့္ လူမ်ားကိုလည္း မျမင္ရေခ်။ တင္ေမာင္ဦးတုိ႔ သုံးဦးသာ ထီးတည္းရပ္လ်က္ရွိၿပီး တင္ေမာင္ဦးက ကင္ဒိုဓါးကို ပခုံးေပၚတြင္ တင္လ်က္ ရပ္ေနသည္။ ဓါးထမ္းၿပီး ရပ္ေနေသာ တင္ေမာင္ဦး ပုံရိပ္သည္ လေရာင္ေအာင္တြင္ တင့္တယ္စြာ ရွိသည္။ မတ္ေနေသာ ဦးေခါင္း၊ ဓါးကို ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ ညာလက္ႏွင့္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို တေပခြဲေက်ာ္ ကား၍ ရပ္ေနေသာ တင္ေမာင္ဦးကို ေရာမေခတ္ ေက်ာက္႐ုပ္ထုအလား တင္စားရမည္ ျဖစ္သည္။ တင္ေမာင္ဦး မ်က္လုံးတို႔က မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဝင္လာမည့္ လႊတ္ပစ္လိုက္ေသာ ဓါးအလာကို ျဖတ္လတ္ စြာ ၾကည့္ေနသလို နားကို အစြမ္းကုန္စြင့္၍ ပစ္ဓါးလြင့္ထြက္လာႏုိင္သည့္ အသံကို နားစြင့္ ေနသည္။

 

႐ုတ္တရက္ အေမွာင္ထုၿခဳံထဲမွ အရိပ္တခ်ဳိ႕ကို ျမင္လိုက္သလို ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿခဳံပုတ္တို႔သည္ ၿငိမ္သက္ၿမဲ ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို ဇရပ္ထဲတြင္ ေနေစ၍ တင္ေမာင္ဦး တေယာက္တည္း ဇရပ္ျပင္ပတြင္ ရပ္၍ ေစာင့္သည္။ အကယ္၍ ဓါးႏွင့္ ပစ္လိုက္ပါက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို မထိခိုက္ေစရန္ျဖစ္သည္။

အခ်ိန္သာကုန္သြားသည္ ဓါးခင္ေမာင္တင့္ႏွင့္ သူ၏ ဂိုဏ္းသားမ်ားက ေပၚမလာခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ၂ နာရီနီးပါးေစာင့္ၿပီး မည္သူမွ် ေပၚမလာသည့္အခါ တင္ေမာင္ဦးတို႔ ဓါးထမ္းၿပီး ျပန္လာၾကသည္။ ေနာက္သုံးရက္ခန္႔ၾကသည့္အခါ ဓါးခင္ေမာင္တင့္ထံမွ စာေရာက္သည္။ တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႕စကားေျပာခ်င္သည့္အေၾကာင္း၊ ရန္ျပဳရန္မဟုတ္၊ မိတ္ေဆြအျဖစ္ စကားေျပာလိုေၾကာင့္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေတြ႕မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားထားသည္။

 

တင္ေမာင္ဦး ခ်ိန္းသည့္အတိုင္း သြားေရာက္ၿပီး ခင္ေမာင္တင့္ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ သမိုင္း ဘူတာနားရွိ အရက္ဆိုင္တြင္ ျဖစ္သည္။ ေတြ႕သည့္အခါ ဓါးခင္ေမာင္တင့္က "ငါလူေတြကို ခ်ိန္းေပါင္းမ်ားၿပီ၊ ခ်ိန္းတဲ့လူတိုင္း တေယာက္မွ ေပၚမလာဘူး။ မင္းတေယာက္ဘဲ သတၱိရွိရွိ စိမ္ေခၚတာကို လက္ခံၿပီး လာတာေတြ႕ရလို႔ မင္းသတၱိကို ငါေလးစားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ မိတ္ေဆြလုပ္ၾကမယ္၊ အရင္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ေမ့ထားလိုက္ပါ" ဟု စစ္ေျပၿငိမ္း စကားဆိုသည္။

 

ဓါးခင္ေမာင္တင့္ႏွင့္ စစ္ေျပၿငိမ္းလိုက္သည့္အတြက္ သမုိင္းရွိ လမ္းသရဲမ်ားက တင္ ေမာင္ဦးကို အလိုလို ဦးႀကိဳးၿပီးသား၊ ေလးစားၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ တင္ေမာင္ဦးကလည္း ဓါးခင္ေမာင္တင့္ ကမ္းလွမ္းလာျခင္းကို လက္ခံသည္။ တဦးကို တဦးအျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ ရွိျခင္းသည္ ေကာင္းမြန္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ေမာင္ဦးက ဆိုသည္။ တင္ေမာင္ဦးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း သိလာၾကသည့္အခါ ပညာမဲ့၍ ခိုးဆိုးေနသူမ်ားက ပညာတတ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား သတၱိရွိသူ တင္ေမာင္ဦးကို ပိုမို၍ ေလစားလာၾကၿပီး ေက်ာင္းမွျပန္လာတိုင္း ဝိုင္းဖြဲ႕၍ စကားေျပာျခင္း၊ ၎တို႔ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းမ်ားကို ရင္ဖြင့္ျခင္း၊ တုိင္ပင္ျခင္း၊ အႀကံအဉာဏ္ေတာင္းျခင္းတို႔ကို တေလးတစား ျပဳလာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ခါးပိုက္ႏႈိက္မ်ားက သူတို႔တြင္ အလုပ္မရွိေၾကာင္း၊ စားစရာမရွိေၾကာင္း၊ ေနစရာလည္း မရွိေၾကာင္း သနား
စဖြယ္ တင္ျပလာၾကသည္။ အေမလုပ္တဲ့သူ ဖ်ားနာေနေသာ္လည္း ေဆးဝယ္ စရာ ပိုက္ဆံမရွိေသာေၾကာင့္ ဒုစ႐ိုက္အလုပ္ကို လုပ္ေနရေၾကာင္း ၎ဘဝမွ ကြ်တ္လြတ္ခ်င္ ေၾကာင္း မ်ဳိးစုံကို ၾကားနာရၿပီး တင္ေမာင္ဦးတေယာက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။

 

တင္ေမာင္ဦးက "မင္းတို႔ ခုလို အလုပ္အကိုင္မရွိ ျဖစ္ေနရတာ၊ ေနမေကာင္းေပမယ့္ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ေဆးမကုႏိုင္တာ၊ အသက္ငယ္႐ြယ္ ေပမယ့္ ေက်ာင္းမေနႏိုင္တာေတြ အားလုံးဟာ ဗိုလ္္ေနဝင္းရဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္စံနစ္ဆိုးေၾကာင့္ဘဲကြ၊ တိုင္းျပည္မွာ စံနစ္မေကာင္းရင္ လူေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကတာဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို မေကာင္းတဲ့ စံနစ္ကို ငါတို႔ တိုက္ရမယ္၊ ငါတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ စံနစ္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ေအာင္ ငါတို႔ ႀကိဳးစားရမယ္" လို႔ ရွင္းျပတဲ့ အခါ လမ္းသရဲေတြ၊ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတြဟာ သူတို႔ကို ဘယ္သူမွ မေျပာဘူးတဲ့ စကားေတြ ေျပာၿပီး စံနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတယ္ဆိုတာ သိလာရေတာ့ တင္ေမာင္ ဦးကို ပိုၿပီး အားကိုး ေလးစားလာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု အားတက္သေရာ ေမးလာၾကသည္။ တင္ေမာင္ဦးက "မင္းတို႔ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ပါ၊ ငါတို႔ လုပ္ရမဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါမွ မင္းတို႔ ဘာေတြ လုပ္သင့္တယ္၊ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာမယ္" ဟု ႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္။

 

တင္ေမာင္ဦး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ ႏွမေလးမွာ အေတာ္ေခ်ာသည္။ ႀကိဳက္သည့္ သူ မ်ားသည္။ လမ္းသရဲတဦးက သဲႀကီးမဲႀကီးပိုးသည္၊ ခေလးမက လက္မခံသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ ဘဲ လက္ဆြဲစကားေျပာသည္အထိ အတင့္ရဲလာသည္၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ထိုလူရမ္းကားကို ရင္မဆိုင္ရဲသည့္အတြက္ တင္ေမာင္ဦးကို အကူအညီေတာင္းသည္။ မိမိတြင္လည္း ညီမရွိ သည့္အတြက္ တင္ေမာင္ဦး ႏွမခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခေလးမ ေက်ာင္းလႊတ္ ခ်ိန္တြင္ ေစာင့္ၿပီး ေနာက္ကလိုက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း လမ္းသရဲက ဝင္လာၿပီး လက္ဆြဲ စကားေျပာဘုိ႔ ႀကိဳးစားစဥ္ တင္ေမာင္ဦးက ထိုလမ္းသရဲကို ပါး႐ိုက္လႊတ္လိုက္သည္။ ထိုေန႔မွ စ၍ လူရမ္းကားရန္မွ ကင္းေဝးသြားခဲ့သည္။ တခါတြင္လည္း အင္းယားကန္တြင္ ေရခ်ဳိၿပီး သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ႏွင့္ ႐ိုးမရိပ္သာလမ္းအတိုင္း ကမာ႐ြတ္ဖက္ ျပန္လာစဥ္ ကားတစီးမွ ေနာက္မွ ဟြန္းတီးသည္ကို မၾကားမိ၍ ကားေပၚမွ စစ္ဗိုလ္သားတေယာက္က ႀကိမ္းေမာင္း သည္ကို တင္ေမာင္ဦးက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရန္၊ မၾကားမိ၍ လမ္းဖယ္မေပးျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည့္အတြက္ ထိုလူငယ္မွ ကားေပၚမွ ဆင္းၿပီး ၎ဖခင္၏ ေသနတ္ကို ထုတ္၍ တင္ေမာင္ဦးကို ခ်ိန္သည္။ တင္ေမာင္ဦး အံ့အားသင့္သြားသည္။ ထိုလူငယ္ ဤမွ် အထိ လုပ္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္၍ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိ အက်ႌၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္ၿပီး ရင္ေကာ့ ၍ "မင္း သတၱိရွိရင္ ပစ္ေလကြာ" ဟု ေျပာၿပီး ထိုလူငယ္ဆီသုိ႔ တလွမ္းျခင္း တိုးသြားသည္။ တင္ေမာင္ဦး၏ ထီမထင္ မ်က္ႏွာထားကို ၾကည့္ၿပီး ဗိုလ္ႀကီးသား ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ၊ ေနာက္တေျဖးေျဖး ဆုတ္သြားသည္။ တင္ေမာင္ဦးက ေရွ႕သို႔ ဆက္တိုးၿပီး လက္တကမ္းအလိုတြင္ ေသနတ္ကို ႐ုိက္ခ်၍ လူငယ္ကို ဝင္ထုိးသည္။ ထိုလူငယ္ ကားေမာင္း ထြက္ေျပးခဲ့ရဘူးသည္။ ၎အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ တင္ေမာင္ဦး၏ အတိတ္က ပုံရိပ္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။

 

သူရသတၱိရွိျခင္း၊ အားနဲသူကို ကူညီတတ္ျခင္း၊ ဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ရွိျခင္း၊ မတရားလုပ္ ရပ္မ်ားကို ႐ြံ႕မုန္းျခင္း၊ အမ်ားအက်ဳိးကို သယ္ပို္းလိုျခင္းတို႔သည္ ကုိတင္ေမာင္ဦးကို ဦးသန္႔ အေရးအခင္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရသည့္ အရည္အခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။

 

 

ပန္းခ်ီဆရာမ်ား အဖြဲ႕

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ မႏၱေလးေဆာင္အဖြဲ႕ႏွင့္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရွိ ကိုၾကည္ဝင္းတို႔ ဦးေဆာင္ေသာအဖြဲ႕တို႔အျပင္ ပန္းခ်ီအႏုပညာအသင္းမွ ေစာအင္ဒ႐ူး၊ ဗလေခၚကိုတင္ေမာင္ဦး (မႏၱေလး)၊ ကိုရဲျမင့္၊ ကိုစံမင္း၊ ကိုမ်ဳိးျမင့္တို႔ ဦးေဆာင္သည့္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား အဖြဲ႕ကလည္း မႏၱေလးေဆာင္ဝင္းအတြင္း သူ႔အစုႏွင့္သူ ကိုယ့္အသိႏွင့္ကိုယ္ လုပ္ေနၾကသည္။ ကိုမ်ဳိးျမင့္က ဦးစီးၿပီး ဦးသန္႔ပုံတူ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးကို ေရးဆြဲေနသည္မွာ ဝါရင့္ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ား လက္ရာထက္ မနိမ့္ေၾကာင္း အမ်ားက ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ လက္ရာ ေျမာက္လွသည္။

 

ဦးေနဝင္း၏ ႐ုပ္ေျပာင္ ကာရီေကးခ်ားမွာလည္း လက္ရာေျမာက္လွသျဖင့္ ပန္းခ်ီ ေအာင္စိုးမ်ား ဆြဲေလသလားဟု ေထာက္လွန္းမ်ားက စုံစမ္းရသည္အထိျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝင္းႀကီးသည္ ေန႔စဥ္လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနခဲ့ၿပီ ၇ ရက္ေန႔မွစ၍ ေစ်းဆုိင္တန္းမ်ား ျဖင့္ ဘုရားပြဲအလား စည္ကားလာခဲ့ေပသည္။

 

ဟိုက္စကူးေက်ာင္းသားမ်ား

ဟိုက္စကူးေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္၍ ေရာဘတ္စန္းေအာင္ ႏွင့္ဂိုရွယ္ တို႔ုက ေဒါ့ဂ်စ္ကားမ်ား စီစဥ္ၿပီး ရန္ကုန္ အေရွ႕ပိုင္း၊ ေနာက္ပိုင္း ရန္ကင္း၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ ေျမာက္ ဥကၠလာပတုိ႔တြင္ ရပ္ကြက္အလိုက္ လူငယ္မ်ားကို ေရွ႕ေျပးလႊတ္၍ ထမင္းထုတ္ လိုက္လံ ေကာက္ ယူၾကသျဖင့္ ေန႔ခင္းတြင္ ထမင္းထုတ္ကားမ်ား ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခမ္းမသို႔ ေရာက္လာ ၾကသည့္အခါ ခမ္းမဝင္ဝင္ျခင္း ဘယ္ဖက္အခန္းတြင္ ထမင္းထုတ္မ်ားကို တစုခ်င္းစီ ထား သည္မွာ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ရွိသည္။ လႉၾကတန္းၾကသည္မွာ စား၍ပင္ မကုန္ႏိုင္သျဖင့္ ထမင္း ထုတ္မ်ား သိုးကုန္ၾကသည္အထိ ျပည္သူမ်ား၏ ၾသဘာေပး ေထာက္ခံမႈကို ေက်ာင္းသားမ်ား ရရွိၾကသည္။ ေဒၚလဖင္ေရးကူးအသင္း တည္ေထာင္သူ ေဒၚလဖင္တင့္ေဆြ၊ ဦးဘေဆြသမီး ေနရီ ဘေဆြ၊ ေနၾကည္ဘေဆြတို႔ ညီအမသည္လည္း ရိကၡာဌာနတြင္ လာေရာက္ကူၾကသည္။ ေနရီႏွင့္ ေနၾကည္တို႔ ညီအမသည္ လုံးႀကီးေပါက္လွမ်ားျဖစ္ၾက၍ ပိုးပန္းသူမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာပန္း ပြင့္ေနၾကသည္။

 

ထူုးထူးျခားျခား ဦးေနဝင္း၏သား ၿဖိဳးေဝဝင္းသည္လည္း ေျခေထာက္တြင္ေက်ာက္ ပတ္တီး စည္း၍ ဂ်ဳိင္းေထာက္ႏွင့္ လာ၍ၾကည့္သည္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ေ႐ႊစင္ထိုက္တို႔ႏွင့္အတူတူလာသည္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ရန္ျပဳသည့္သူမရွိ၊ ၿဖိဳးေဝဝင္း သည္လည္း စက္မႈတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားတေယာက္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ား က ဘဝတူေက်ာင္း သားတဦအေနႏွင့္ ၎လာေရာက္ၾကည့္႐ႈသည္ကို လက္ခံသည္ နားလည္ မႈေပးသည္။

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ တင္ေမာင္ဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္ဂိတ္ဝသို႔ ထြက္ လာခဲ့သည့္အခါ ေငြဖလားႀကီး (၃) ခုေလာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝင္လာသည့္ ျပည္သူ မ်ားကို လႉခံေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ျပည္သူေတြကလည္း သဒၶါအားႀကီးစြာ လႉဒါန္းၾက သည္။ တခ်ဳိ႕ အမ်ဳိးသမီးမ်ား မိမိတို႔ လက္ဝတ္လက္စားမ်ားကို ခြ်တ္၍လႉသည္အထိ အားေပးမႈကိုရသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ တင္ေမာင္ဦးကို အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားက အားတက္ေရာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္၊ မိမိတို႔ကို မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဆိုသည့္ ႐ိုေသသမႈႏွင့္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ေတြႀကဳံေနရေသာ အခက္အခဲမ်ားကို တင္ျပၾကသည္။

 

ထိုလူငယ္ႏွစ္ဦးကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားဟု သိသည္ႏွင့္ အဖိုးအိုတဦးက ႐ုတ္တရက္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ လက္ေမာင္းကိုကိုင္ၿပီး "သားတို႔ရယ္ အဘတို႔ကို ဒီအက်ဥ္း ေထာင္ႀကီးထဲက လြတ္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကပါ သားတို႔ရယ္၊ သားတုိ႔ကိုဘဲ အဘတို႔ ျပည္သူ ေတြ အားကိုးစရာရွိေတာ့တယ္" ဟု မ်က္ရည္လည္႐ႊဲႏွင့္ ေျပာရွာသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အဖိုးအို၏ မ်က္လုံးတြင္ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ မ်က္ဝန္းအတြင္းတြင္ အားကိုးမႈ၊ ယုံၾကည္မႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရင္ထဲတြင္ ဆို႔၍ သြားသည္။ မိမိ၏ ဝိုင္းလာသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကို မ်က္ေတာင္ခတ္၍ ထိန္းလိုက္ၿပီး "စိတ္ခ်ပါ အဘရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို လြတ္လပ္တဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ က်ဳိးစားပါ့မယ္" ဟု ကတိျပဳလိုက္မိသည္။ ရင္ထဲတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္၊ ငါ႔ကတိ အတိုင္း စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို တိုက္သြားမည္ဟု သႏၷိ႒ာန္က အလိုလိုက်သြားသည္။ မိမိလုပ္ရပ္ကို ယုံၾကည္မႈက ပိုမို ခိုင္မာလာေစသည္။ မိမိလုပ္ရပ္မွန္သျဖင့္ ျပည္သူတို႔ အားကိုး လာျခင္းဟု ယုံၾကည္မိသည္။

 

တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ည ၁၁ နာရီခန္႔ရွိၿပီ၊ ႏွစ္ေယာက္သား အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္လို႔ ေနၾကသည္။ မိမိ ျပည္သူမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲ၌မေကာင္း၊ ႏွလုံးသားတြင္ တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ ခံစားေနမိသည္။ ဒီစံနစ္ဆိုးႀကီးကို ဘယ္လိုတုိက္ဖ်က္ၾကမလဲ။ ျပည္သူေတြ လြတ္ ေျမာက္ေရးကို ဘယ္လို ေဆာ္ၾသၾကမလဲ။ ဘယ္လို ေရွးဆက္စခန္းသြားၾကမလဲ။ ဦးသန္႔ အေရးသည္ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ လုပ္ရန္အတြက္ စတင္သည့္ ပထမေျခလွမ္းျဖစ္သည္။ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္သည္ စံနစ္ေျပာင္းေရးျဖစ္သည္။ ဘယ္လို တဆင့္တက္ၾကမလဲ။ ဒီဇင္ဘာလ (၆) ရက္ေန႔ ေနာက္ပိုင္း စ်ာပနေကာ္မီတီတြင္ တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႔ မပါဝင္ေတာ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားက သူတို႔ကို သိေနၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဟု အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။

 

ၾကည္ဝင္း၊ သက္လႈိင္၊ စိုးၫြန္႔တို႔က ကြန္ဗို႔တြင္ ဆက္လက္၍ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္ တာဝန္ယူလုပ္ကိုင္ေနၾကသလို၊ ေမာင္ေမာင္တိတ္၊ ေစာလွေငြ၊ ကိုျမင့္ဟန္၊ ကိုတင္စိုး၊ ကိုေသာင္းေအးတို႔ကလည္း မႏၱေလးေဆာင္တြင္ အီးစီဖြဲ႕ၿပီး လုပ္ၾက သည္။ စိုးၫြန္႔ (ေျပာင္ႀကီး) က ထုိႏွစ္ဖြဲ႕လုံးတြင္ ပါဝင္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ ညီျဖစ္သူ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းတုိ႔ကလည္း သူအုပ္စုႏွင့္ သူမႏၱေလးေဆာင္တြင္ ေဆးခန္းဖြင့္၍ နာမက်န္းျဖစ္ သူမ်ားကို ေဆးကုသေပးသည္။

 

သက္လႈိင္သည္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ဗိသုကာမွျဖစ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းျပာျပာ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ ေမး႐ိုးကားၿပီး ဆံပင္မ်ားက နက္ေမွာင္ေနသည္။ ဘယ္ႏႈတ္ခမ္း ေအာက္ တြင္ မွဲ႔ရွိသည္။ စကားကုိ အထစ္အထစ္ေျပာတတ္ေသာ္လည္း စကားေျပာသြက္လက္ သည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ ခင္မင္စရာေကာင္းသူတဦးျဖစ္သည္။ တင္ေမာင္ဦး စ်ာပန ေကာ္မီတီ အတြင္းေရးမႈး အျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ၿပီးေနာက္ သက္လႈိင္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး ျဖစ္လာ သည္။ ဥကၠ႒စိုးတင့္ကို လမ္းစဥ္လူငယ္မွ ျဖစ္သည္၊ ယုံၾကည္မႈမရွိဟု သက္လႈိင္မွ အဆိုတင္ သျဖင့္ စိုးတင့္ျပဳတ္ၿပီး သခၤ်ာမွ ၾကည္ဝင္း ဥကၠ႒ျဖစ္လာသည္။ ၾကည္ဝင္းႏွင့္ သက္လႈိင္မွာ တကၠသိုလ္တြင္ ဂ်င္ကစားဘက္ျဖစ္သည္။ ေလာင္းကစား ဝါသနာပါေသာ္လည္း မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ေတာ့ ျပင္းထန္သည္။

 

ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ျပည္သူမ်ားက ေန႔စဥ္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အနယ္နယ္မွ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈ ၾကသျဖင့္ ဘုရားပြဲအလား စည္ကားလွသည္။ တရားေဟာစင္ေပၚမွ တရားေဟာသူက ေဟာသလို နားေထာင္သည့္ ပရိတ္သတ္ကလည္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိသည္။ ထမင္းထုတ္မ်ား ရပ္ကြက္အလိုက္ ဆင့္၍ သယ္ယူလာသည့္အခါ ေက်ာင္းသားမ်ားက တာဝန္ယူေနသည့္ အဖြဲ႕မ်ားသို႔ လိုက္လံေဝသည္။ တရားေဟာရာတြင္ လာေရာက္နားေထာင္ေသာ ျပည္သူ မ်ားကို ေဝဝွေပးသည္ ထမင္းထုတ္မ်ားသည္ မေလာက္ငွသည္မရွိ၊ ပို၍ပင္ေနတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕ ထမင္းထုတ္မ်ားထဲတြင္ ေငြမ်ား၊ စာမ်ားပင္ပါဝင္ တတ္သျဖင့္ ထမင္းထုတ္မ်ား ေျဖသည့္အခါ သတိထားေျဖရန္ႏွင့္ ေငြပါလာပါက အလႉခံပုံးမ်ားသုိ႔ ထည့္ ရန္လည္း သတိေပးရေသးသည္။ စာထဲမွာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အားကိုးေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား မ်ား ေဘးရန္ကင္းေစရန္ ဆုေတာင္းေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တိုက္ေပးဖို႔ ပန္ၾကားေၾကာင္း စသည္ျဖင့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေရးသားထားသည္။

 

ထိုစာမ်ားကို ဖတ္ရသည့္အခါ ယုံၾကည္မႈမ်ား တိုးပြားလာၿပီး ျပည္သူ႔အတြက္ အသက္ပင္ေသေသ ငါတို႔ႀကိဳးစားၾကမည္ဟု ေက်ာင္းသားမ်ားစိတ္ထဲတြင္ မိမိတုိ႔ လုပ္ရပ္အပၚ ယုံၾကည္မႈခိုင္မာ လာ ခဲ့ သည္။

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တေယာက္ ျပန္ၾကားေရးဌာနတြင္ မိန္႔ခြန္းေျပာခ်င္ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ မိန္႔ခြန္းေရးေပးသည့္အလုပ္ကို လုပ္သည္။ တင္ေမာင္ဦးက ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ခအခန္းတြင္ ႐ုံးထိုင္ၿပီး လိုအပ္သည္မ်ားကို စီမံခန္႔ခြဲသည္။ တင္ေမာင္ဦးကို ၾကည္ညိဳေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက စပ်စ္သီး၊ ပန္းသီး၊ ေဖ်ာ္ရည္စသည္တို႔ကို ယူလာေပးသည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ကို မာလာေဆာင္နဲ႔ ဂ်ပ္ဆင္ ေ႐ွ႕ျပည္လမ္းမေပၚတြင္ မဆလ ပါတီယူနစ္မွ လူမ်ားေစာင့္ၾကည့္ေနေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမ်ားက သတင္းေပးသည္။ ဘုန္းႀကီး ေတြက ထြက္ၿပီး ႐ိုက္မယ္ဒကာဟုဆိုသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားက အစ္ကိုတို႔ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ ခိုင္းခ်င္တာခိုင္းပါ အသက္စြန္႔၍ အေသခံလုပ္မည္ဟု ေျပာသည္။သူတို႔ထံမွာ ဓါးရွည္မ်ားပါလာၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔က ေနအုံး ငါတို႔ အၾကမ္းဖက္ သမားေတြလို႔ အမည္တပ္ခံရလိမ့္မယ္ဟု တားထားရသည္။ အားလုံးစိတ္ထဲတြင္ တက္ႂကြ ေနသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္ စိတ္ထဲတြင္ ဦးသန္႔အေလာင္းကို တကသဝင္းအတြင္း ျမွဳပ္ရန္သာ အဓိကထား စဥ္းစားေနမိသည္။ အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔ လူလႊတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းဂူ အတိုင္းအတာကို ယူေစသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဂူအတိုင္း သေဝမတိမ္းအုတ္ဂူကို ေဆာက္လုပ္ေစသည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔က ကြန္ဗို႔အဖြဲ႕က ခိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တပ္ဝင္တာနဲ႔ ေျပးသြား ၾကမွာလို႔ ယုံၾကည္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဦးသိန္းေအာင္က ေက်ာင္းသားမ်ားကို မဖမ္းဆီး ဘူးဟု ကတိေပးသည္။ ကန္ေတာ္မင္တြင္ ေနရာေပးရန္ သေဘာတူသည္။

 

အျမင္ႏွစ္မ်ိဳး

ထိုကိစၥအတြက္ ၇ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းတြင္ အစည္းအေဝး တက္ရန္ ကိုတိတ္တို႔အုပ္စုမွ တေယာက္တက္ဘုိ႔ ကြန္ဗို႔အုပ္စုက ဖိတ္ေခၚသျဖင့္ ေစာလွေငြကို ကိုယ္စားလွယ္လႊတ္သည္။ ေစာလွေငြ အစည္းအေဝးမသြားခင္ ကိုတိတ္က "မင္းေနာ္ ျပႆနာ မလုပ္နဲ႔ ကရင္ငပု" လို႔ ကပ္ၿပီးႀကိမ္းသည္။ "ငါတုိ႔ကေတာ့ ဒီေနရာ (တကသကြက္လပ္) မွာပဲ ျမဳပ္ခ်င္တယ္။ မင္းအဲဒါ မဲေပးခဲ့။ ေအးမင္း အဲဒီလို မဲမေပးဘဲ ကန္ေတာ္မင္မွာ ျမွဳပ္ဘို႔ မဲေပးခဲ့ရင္လဲ ငါတို႔ကေတာ့ ဒီမွာျမွဳပ္ေအာင္ လုပ္မွာဘဲဟု" ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။ ေစာလွေငြလဲ ကတိေပးၿပီး ကိုတိတ္ တို႔ သေဘာအတိုင္း မဲေပးပါမည္ဟု ဝန္ခံၿပီး ထြက္သြားသည္။

 

ဦးသန္႔အေလာင္းကို အစိုးရက ေပးတဲ့ေနရာ ကန္ေတာ္မင္မွာ ခ်မလား၊ ယခု ေက်ာင္းသားေတြ ေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ တကသ ကြက္လပ္မွာ ခ်မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက ကြန္ဗိုေကးရွင္းမွာလည္း ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ တင္ေမာင္ဦးက ဘယ္လိုလဲဟု ထြန္းေအာင္ ေက်ာ္ကိုေမးသည္။ "ခင္ဗ်ား သေဘာထားဘယ္လိုရွိလဲ ဒီမွာခ်တာနဲ႔ အစိုးရေပးတဲ့ ကန္ေတာ္ မင္မွာ ခ်တာ ဘယ္လို အက်ဳိးအျမတ္ရွိမလဲ။ ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္းမလဲ။ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္းတဲ့ ထုိက္တန္တဲ့ဲ့ ေျမေနရာ သူတို႔က ေပးေနၿပီ၊ ဒါကို မယူဘူး တကသကြက္လပ္မွာ ခ်မယ္ဆိုရင္ သဘာဝက်ပါ့မလား၊ ျပည္သူေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ" လို႔ ေမးသည္။

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က စဥ္းစားၿပီး "ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္းတာက ထုိက္တန္တဲ့ ေနရာ အခုသူတို႔က ထိုက္တန္တဲ့ ေနရာေပးၿပီ၊ ကန္ေတာ္မင္ဆိုတာကလဲ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ဂူနားမွာ ဆိုေတာ့ ဂုဏ္ရွိတဲ့ ေနရာဘဲ။ တကၠသိုလ္ဝင္းထဲမွာေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ အဓိကအခ်က္က တကသေနရာကြက္လပ္ အလယ္မွာ ဦးသန္႔ကို ျမွဳပ္ရင္ အစိုးရက ဘာမွမလုပ္ ရင္ေတာင္ တကသ အေဆာက္အဦႀကီး တေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ေဆာက္ခြင့္ရရင္ ဒီဂူႀကီးက အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါကတခ်က္၊ ေနာက္တခ်က္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူတို႔ေပးတဲ့ ေနရာကို မခ်ဘဲ ဒီမွာဘဲခ်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၿဖိဳခြဲဘို႔ အေၾကာင္းအခ်က္ ရသြားလိမ့္မယ္။ ေနရာေတာင္းလို႔ ေပးေတာ့လဲမယူဘဲ တကၠသုိလ္ဝင္းထဲမွာဘဲ ဇြတ္ခ်တယ္ ဆိုၿပီး အၾကမ္းဖက္ဝင္သိမ္းႏုိင္တယ္" လို႔ တြက္ျပတယ္။

 

တင္ေမာင္ဦးက "အဲဒီလိုဆိုရင္ ကန္ေတာ္မင္မွာ ခ်တာကို ခင္ဗ်ားလက္ခံတယ္ေပါ့"ဟု ေမးသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က "အဲဒါက ဒီလိုရွိတယ္ဗ်၊ ကန္ေတာ္မင္မွာခ်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ ဆက္လုပ္ခြင့္ရမယ္၊ ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဉာဏ္ရည္ခ်င္း ၿပိဳင္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာခ်ရင္ သူတို႔က မုခ်ၿဖိဳခြဲမွာဘဲ၊ ဦးသန္႔မိသားစုကလဲ သူတို႔ဖခင္အေလာင္းကို ကန္ေတာ္မင္ မွာ ခ်ဘို႔ လိုလားတယ္။ ကာယကံရွင္ေတြကလဲ လိုလားတယ္။ အစိုးရကလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာင္းတဲ့အတိုင္း လိုက္ေလ်ာလာၿပီး ေနာက္ၿပီး မဖမ္းပါဘူးလို႔လဲ ေျပာေနၿပီဗ်ာ အဲဒီေတာ့ အေကာင္းဆုံးက ကန္ေတာ္မင္မွာခ်တာဘဲ။ ဖမ္းတာမဖမ္းတာကြ်န္ေတာ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလိုခ်ခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံေရး ဆက္လုပ္လို႔ရတယ္။" လို႔ ေျပာတဲ့အခါ တင္ေမာင္ဦးနဲ႔ အျခားရဲေဘာ္မ်ားက "ဘယ္လိုလဲ လင္းစမ္းပါအုံး ဆရာရဲ႕"လို႔ စိတ္ဝင္စားစြာ ေမးလိုက္ၾကတယ္။ အားလုံးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး ဆက္လုပ္လုိ႔ ရတယ္ဆိုတဲ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ေတာက္ေျပာင္လာခဲ့ ၾကသည္။ အားလုံးက ဆက္လုပ္ခ်င္ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

 

"ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာက ကန္ေတာ္မင္္မွာခ်ရင္ အစိုးရေပးတဲ့ ေနရာျဖစ္လို႔ ျပႆနာမရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စည္း ကမ္းတက် သယ္သြားဟိုေရာက္ရင္ အေလာင္းကို ဂူသြင္းဘို႔ ဂူေဆာက္၊ ဂူေဆာက္ေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားေပၚတက္ၿပီး အဲဒီမွာ ဦးသန္႔ဗိမာန္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ ေရး ေကာ္မီတီဖြဲ႕ၿပီး ဦးသန္႔ဗိမာန္ႀကီးကို လနဲ႔ခ်ီၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ေဆာက္ၾက မယ္ဆိုရင္ လူစုမကြဲဘူး။ ဦးသန္႔ဗိမာန္တည္ေဆာက္ေရး ေကာ္မီတီဟာ သပိတ္ေကာ္မီတီ ဘဲေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ေရရွည္တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲႏုိင္ဘုိ႔ကို ကန္ေတာ္မင္မွာ ခ်ေစ ခ်င္တယ္"လို႔ ရွင္းျပသည္။ တင္ေမာင္ဦးက ၿပဳံးၿပီး "ေအးဗ်ာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အႀကံအဉာဏ္ဘဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာတူတယ္"လို႔ ဆိုသည္။ အစည္းအေဝးတက္သူမ်ား အားလုံးကလည္း သေဘာတူသည္။ တင္ေမာင္ဦးတို႔ အုပ္စုတြင္း အစည္းအေဝးျဖစ္သည္။ ေနာင္ၾကည္ဝင္း၊ သက္လႈိင္၊ စိုးၫြန္႔တို႔ အစည္းအေဝးတြင္ တင္ေမာင္ဦးတက္ၿပီး ကန္ေတာ္မင္တြင္ ခ်သင့္ ေၾကာင္း အတည္ျပဳမဲေပးခဲ့ၾကသည္။

 

ညေနပိုင္းတြင္ေစာလွေငြ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘဲ ျပန္လာသည္။ ကိုတိတ္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း "သူငယ္ခ်င္း ငါေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ႐ႉံးသြားၿပီ။ သူတို႔ဘက္က အမ်ားစုကြ"လို႔ ေျပာတယ္၊ မဲဘယ္ေလာက္ ျပတ္ သလဲေမးေတာ့ ေစာလွေငြက "ငါတို႔ဘက္က စုစုေပါင္း ၃ မဲဘဲရတယ္" လို႔ ဆိုသည္။ သူ႔မဲက တမဲနဲ႔ ထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ဘိုဘိုတို႔ ညီအကိုက ၂ မဲ စုစုေပါင္း ၃ မဲနဲ႔ ႐ႉံးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ အုပ္စု ေဒါသူပုန္ထေတာ့သည္။ ထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔နဲ႔ မႏၱေလးေဆာင္တြင္း အဖြဲ႕မတူေစကာမူ သေဘာထားတူေၾကာင္း သိရသည့္အတြက္ ေမာင္ေမာင္တိတ္ ေၾကနပ္သည္။ ေက်းဇူးလဲ တင္သည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ကသူတို႔ကို ကြန္ျမဴနစ္ဟု အစြပ္စြဲ မခံႏိုင္၊ ထို႔အတူ ျပည္ခ်စ္လို႔လဲ အေျပာမခံႏိုင္အေရာင္မရွိေသာေက်ာင္းသားမ်ားအျဖစ္ရပ္တည္ၾကသည္။။ ထို႔ေၾကာင့္ထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကို ျပည္ခ်စ္ႏွင့္ အဆက္ အသြယ္ရွိႏုိင္မည္ဟု သံသယရွိသျဖင့္ ၎တို႔ မႏၱေလးေဆာင္ EC တြင္ အဝင္မခံ။

 

ကိုတိတ္တို႔ အျမင္က အေလာင္းကို ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံကို ယူသြားရင္ လမ္းမွာ အသံ လြင့္႐ုံမွာ ျဖတ္လုတာခံရႏိုင္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမရွိဘူး၊ ကတိတည္ တာမဟုတ္ဘူး။ အသံလြႊင့္႐ုံမွာ တပ္ရင္း ၂ ရင္း ရွိတယ္။ သူတုိ႔က ထြက္လုရင္ ကိုယ္ဘဲ ခံရမွာလို႔ စိုးရိမ္ၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္က "အေလာင္းကို မင္းတို႔ သယ္သြားရင္ အသံလႊင့္႐ုံ မေက်ာ္ဘူး၊ တပ္က လုယူမွာဘဲ၊ တပ္က ဝင္ပစ္ရင္ မင္းျဖစ္ျဖစ္ ငါျဖစ္ျဖစ္ ေျပးမွာဘဲ၊ အေလာင္းေတာ့ ဘယ္သူမွ ဖက္ၿပီး အေသမခံဘူး" ဟု ႐ိုးသားစြာ ေျပာသည္။ ေစာလွေငြက " ေအးျဖစ္ႏိုင္တာဘဲ" ဟု မွတ္ခ်က္ေပးသည္။

 

(၈) ရက္ေန႔ ဦးသန္႔အေလာင္းကို နံနက္ ၈ နာရီခန္႔တြင္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမွ ေက်ာင္း သားမ်ား သယ္ယူလာခဲ့ၿပီး ေဒါ့ဂ်စ္ကားႀကီးေပၚတြင္ တင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကားပတ္ပတ္္ လည္တြင္ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမ်ား ဝန္းရံၿပီး ကားေရွ႕တြင္ စ်ာပန ေကာ္မီတီဥကၠ႒ ကိုၾကည္ဝင္းမွ ကန္ေတာ့ ပြဲႀကီးကို ေခါင္းေပၚတြင္ ႐ြက္ၿပီး အဓိပတိလမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ ကိုၾကည္ဝင္းကို ေက်ာင္းသားမ်ားက မွ်ားဦးသ႑ာန္ အျပင္မွလက္ခ်င္းဆက္ရံၿပီး မိန္းဂိတ္ဆီ သုိ႔ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။ လက္ခ်င္းဆက္ခ်ီတက္သူမ်ားတြင္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲျမင့္ သိန္းလည္း ပါဝင္သည္။ အားလုံး၏ စိတ္ထဲတြင္ ဘာကိုမွ် မေၾကာက္လန္႔ေၾကာင္း ဘာမထီ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။

 

ပရိႆတ္ႀကီးကလည္း ဦးသန္႔စ်ာပန ခ်မည္ေန႔ဟု သိသျဖင့္ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် အဓိပ တိလမ္းမႀကီးတဖက္တခ်က္တြင္ ႁပြတ္သိပ္ေနရာ ယူထားၾကသည္။ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကလည္း ဦးသန္႔စ်ာပနကို ဦးၫြတ္ အ႐ိုအေသျပဳေနသည့္ အလား ေလအတိုက္တြင္ တရွဲရွဲ အသံျမည္၍ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနသေယာင္ရွိသည္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းလို မဲနက္ေျဖာင့္တန္းေနေသာ အဓိ ပတိလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား စည္းကမ္းရွိစြာ တလွမ္းျခင္း မိန္းဂိတ္ဝသို႔ တေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕လာေနသည္ကို လူထုႀကီး စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။

 

    တေျဖးေျဖး သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ RC (Recreation Center) ေရွ႕၊ ထို႔ေနာက္ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တုိက္ကို ျဖတ္လာသည္။ ေက်ာင္းသားအုပ္စု တစုက ခတၱရပ္တန္႔ေပးရန္ ပန္ၾကားသျဖင့္ ခ်ီတက္လာသူမ်ား ေခတၱတုံ႔ဆိုင္းသြားသည္။ ခဏအၾကာ ျပန္လည္ေ႐ြ႕လ်ား ခ်ီတက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ဦးသန္႔မိသားစုမွ မႏၱေလးေဆာင္ ဒုတိယထပ္ရွိ ဝရံတာမွ ထြက္စကားေျပာသည္။ ဦးသန္႔ညီ ဦးခန္႔က ေက်ာင္းသားမ်ား ယခုလို ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ေပးသည္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထိုက္တန္သည့္ ေျမေနရာရွိၿပီးျဖစ္၍ စည္းကမ္းတက်လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကဘို႔ ေမတၱာရပ္ခံေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ သည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္ရဲ႕နည္းဗ်ဴဟာ

    မႏၱေလးေဆာင္ဝင္းထဲမွာ ေမာင္ေမာင္တိတ္ႏွင့္ လူငယ္ ၁၀၀ ေလာက္ရွိသည္။ လူငယ္ ေတြက "မထူးေတာ့ဘူး လုယူမယ္ဗ်ာ" ဟု စိတ္မရွည္ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။ ေမာင္ေမာင္ တိတ္က "ဟ ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘာျဖစ္မလဲ၊ သူတို႔က မဲေပးဆုံးျဖတ္ထားတာ ငါႀကံပါအုံးမယ္" လို႔ လူငယ္ေတြကို ေျဖာင္းဖ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္တိတ္ မႏၱေလးေဆာင္တြင္ ရွိသည့္ မိုက္ ၂ လုံးစလုံးကို တာဝန္ခံကိုသန္းလြင္ထံမွသိမ္းယူလိုက္သည္။ ဦးသန္႔အေလာင္းတင္လာသည့္စ်ာပနကား မႏၱေလး ေဆာင္ေရွ႕ ေရာက္ခါနီး တြင္ ေမာင္ေမာင္တိတ္က မိုက္ခြက္ တခုကို ကိုင္ၿပီးေနာက္ တခုကိုလည္ပင္းတြင္ပတ္ျပီး ဦးသန္႔စ်ာပန ခ်ီတက္မႈ မစခင္ ယၡဳ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တကသကြပ္လပ္ေပၚတြင္ ေနာက္ဆုံး ဂါဝရျပဳသည့္ အေနႏွင့္ မိနစ္ (၃၀) ထားခြင့္ ျပဳဘို႔ ပန္ၾကားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ီတက္မည့္သူမ်ား မိန္းဂိတ္သို႔ မခ်ီတက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးသန္႔အေခါင္းႀကီးကို ေက်ာင္းသားမ်ားမွ မယူၿပီး ဂူေပၚတြင္ ယာယီတင္ထားလိုက္သည္။

 

    အေျခအေနေတြက တင္းမာေနသည္။ ဂူကို အပင္ပန္းခံ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကေသာ စက္မႈ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ကိုတိတ္တို႔ မႏၱေလးအေျခစိုက္ အဖြဲ႕တို႔က တကသ ကြက္ လပ္တြင္ ခ်ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ မဲ႐ႉံးထားသျဖင့္ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ ဦးသန္႔အေခါင္း ဂူေပၚတြင္ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ေမာင္ေမာင္တိတ္က မိုက္ခြက္ ၂ ခုကို ကိုင္ၿပီး စကား စေျပာသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္၏ မိုက္ခြက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားသည့္လက္သည့္ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာနီစပ္စပ္ ျဖစ္ေနသလို၊ မ်က္မွန္ ေအာက္မွ မ်က္လုံးမ်ားကလည္း တျဖတ္ျဖတ္ အေရာင္ေတာက္ေနၾကသည္။ လက္ျမန္ ေျချမန္ရွိေသာ ေမာင္ေမာင္တိတ္သည္ လက္ေဝွ႔ထိုးလည္း ကြ်မ္းက်င္သျဖင့္ သူ႔အနားသုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ မကပ္ရဲၾက၊ ေမာင္ေမာင္တိတ္ စိတ္ႂကြလာလွ်င္ ဘယ္သူမွ် တားလို႔မရ၊ တဇြတ္ထိုး စိတ္ရွိသည္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက နားလည္ခြင့္လြတ္ၾကသည္မွာ သူ၏ အ႐ုိးခံ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မတရားလွ်င္ မႀကိဳက္၊ မွန္သည္ ထင္လွ်င္ ေနာက္မဆုတ္ဆိုသည္က ေမာင္ေမာင္တိတ္ပင္ျဖစ္သည္။

 

    တကသ ကြက္လပ္ႀကီးသည္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသလို မႏၱေလးေဆာင္ဝင္းအတြင္းႏွင့္ အဓိပတိလမ္းေဘး တဖက္တခ်က္တြင္လည္း လူပရိႆတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း၊ တကၠသိုလ္စာတိုက္၊ ေဆး႐ုံ၊ တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ုံတို႔တြင္လည္း လူပရိႆတ္မ်ား ျပည့္လွ်က္ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈအားေပးေနၾကသည္။

 

    ေမာင္ေမာင္တိတ္၏ "အားလုံး ၿငိမ္ၾကပါ" ဆိုသည့္အသံ စပီကာမွ ဟိန္းထြက္ လာသည့္ တခဏ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံး အပ္က်သံမၾကားေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

    "ျပည္သူလူထုႀကီးခင္ဗ်ား မဲခြဲဆုံးျဖတ္တဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္း ပါဝင္ၿပီး မဲခြဲဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကန္ေတာ္မင္ ပန္းၿခံမွာ ခ်ဘို႔ မဲေပးခဲ့ၾက ပါတယ္။ အဲဒီတုံးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘဲ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ ျပည္သူလူထုႀကီးကပါ၊ ပါဝင္ဆုံးျဖတ္ခြင့္ကို ေပးပါ့မယ္၊ အသံနဲ႔ ဆုံးျဖတ္ဘို႔ ပန္ၾကားပါတယ္။

    

ဒီေနရာ တကသကြပ္လပ္ မွာ ႁမႈပ္ဘို႔နဲ႔ အစိုးရေပးတဲ့ေနရာမွာ ႁမႈပ္ဘို႔ ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ ေနပါတယ္။ ဒီေနရာ(တကသကြပ္လပ္)မွာ ႁမႈပ္ဘို႔ သေဘာတူတဲ့လူေတြ လက္ခုတ္တီးၾကပါ" လို႔ ေၾကျငာလိုက္တဲ့အခါ လူထုႀကီးက ဘဝဂ္သို႔ ညံေအာင္ လက္ခုတ္တီး ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အသံမစဲဘဲ ရွိခဲ့ပါသည္။ (၅) မီနစ္ခန္႔ လက္ခုတ္သံမစဲဘဲ ရွိၿပီး ေနာက္ ေမာင္ေမာင္တိတ္က "အစိုးရ ေပးတဲ့ေနရာမွာ ႁမႈပ္ဘုိ႔ သေဘာတူတဲ့သူမ်ား လက္ခုတ္တီး ၾကပါလို႔ ေၾကျငာတဲ့အခါ ဟိုတေဖ်ာက္ ဒီတေဖ်ာက္သာ လက္ခုပ္သံေတြ ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ ပထမ တကသကြက္လပ္ေျမေနရာတြင္ ႁမႈပ္ရန္ သေဘာထားကို ျပည္သူေတြက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၾသဘာေပးလိုက္ကတည္းက ေမာင္ေမာင္တိတ္တေယာက္ ငါေတာ့ ပိုင္ၿပီဟု တြက္လိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။ အစိုးရေပးေသာ ေနရာတြင္ ႁမႈပ္ႏွံဘုိ႔ ျပည္သူလူထုက အားမေပးေၾကာင္း ထင္ရွားေအာင္ လုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမာင္ေမာင္တိတ္က ေအာင္ႏုိင္သူေလသံနဲ႔ "လူထု ပရိႆတ္ႀကီးခင္ဗ်ား၊ လူထုႀကီးဆႏၵအတိုင္း ဒီေနရာမွာ ႁမႈပ္ခ်လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ" လို႔ ေၾကျငာလိုက္တဲ့ အခါ ျပည္သူလူထုႀကီးက ေဝါခနဲ အားေပးလိုက္ သံ သည္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ပဲ့တင္ထပ္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ ရဲျမင့္သိန္းလဲ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္သျဖင့္ အမ်ားႏွင့္ ေရာ၍ လက္ခုပ္တီးေပးလိုက္ယုံအျပင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့။ ျပင္သစ္သတင္းေထာက္မ်ားကလည္း ေရာက္ရွိလာၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ၾကသည့္အခါ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က ကင္မရာကိုလုယူၿပီး ေပါက္ခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကပါသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဝင္တားေပမဲ့ တား၍ မရခဲ့ပါ။ ထုိျဖစ္ရပ္ကို ၾကည့္ၿပီး ထြန္းေအာင္ေက်ာ္မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါသည္။ သတင္းမီဒီယာအေရးပါမႈကို ေကာင္းေကာင္းသိေသာ သူျဖစ္သျဖင့္ ယခုလို လုပ္ရပ္သည္ မိမိတို႔ အေၾကာင္းကို အဆိုးျမင္ေစသည့္အျပင္ ကမၻာက သိျမင္သင့္သည္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို မိမိတို႔ဘာသာ ဆင္ဆာလုပ္သည္ႏွင့္ တူေၾကာင္း ေတြးမိၿပီး အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားခဲ့သည္။ ဘူမိေဗဒအတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းတဦးျဖစ္သူ ဟန္ထြန္းသည္ ျပင္သစ္တြင္ ေနဘူးသည္။ အဂၤလိပ္စာကို ကြ်မ္းက်င္စြာ ေျပာႏုိင္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခား သတင္းေထာက္မ်ားကို မိမိတို႔ ဘာေၾကာင့္ ဦးသန္႔စ်ာပနကို လုပ္ရသည္ကို ရွင္းျပရန္ တိုက္တြန္းသည္ကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဟန္ထြန္းက "မလုပ္ေပးႏုိင္ဘူးကြာ၊ ဒီေကာင္ေတြက သတင္းေရးၿပီး လုပ္စားမွာ" ဟု ျငင္းလိုက္သျဖင့္ ပို၍ စိတ္ပ်က္မိသည္။

 

ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု စိတ္ထဲတြင္ အစိုးရလုပ္သမွ် ဆန္႔က်င္ေနရလွ်င္ ေၾကနပ္သည့္ သေဘာထားထက္ပိုေသာ ေရရွည္အျမင္မရွိဟု ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ သုံးသပ္မိသည္။ မိမိတို႔ ေမွ်ာ္မွန္းသလို ေရရွည္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ကြက္ ပ်က္သြားၿပီဟု သိၿပီး ကြန္ဗိုေကးရွင္းရွိ တင္ေမာင္ဦးရွိရာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ခ ႐ုံးခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္စိတ္ထဲတြင္ မၾကာမီ ၿဖိဳခြဲခံရေတာ့မည္ဟု သိေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရးအမာခံအုပ္စုမွ မူလစဥ္းစားထားခ်က္ကို လူထုအားျဖင့္ ဖ်က္ပစ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ၿဖိဳခြဲခံရသည့္အခါ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ခုခံရင္း ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းတြင္ ေနရစ္ေတာ့မည္ဟု ပိုင္းျဖတ္ထားခဲ့သည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္က မိုက္ခြက္ ႏွစ္ခုလုံးကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။ အျခားသူမ်ား လာေရာက္ မေျပာၾကားႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔အေလာင္းကို ကန္ေတာ္မင္တြင္ ခ်ခ်င္သူမ်ားက မိုက္ခြက္ကိုင္၍ ကန္ေတာ္မင္တြင္ ခ်သင့္ေၾကာင္း ရွင္းျပခြင့္ရလွ်င္ လူထုစိတ္ေျပာင္းသြားႏိုင္သည္ဟု တြက္၍ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ ျငိ္္မ္း တို႔ အုပ္စုကလည္း မိုက္ခြက္ကိုေတာင္းသည္ သို႔ရာတြင္ ေျပာမရေတာ့ ပ်က္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔မိသားစုမွလည္း ကန္ေတာ္မင္တြင္ ပို႔ေဆာင္ဘို႔ ေမတၱာရပ္ခံသည္။ သို႔ေသာ္လူထုႀကီးက လက္မခံေတာ့။

 

ဂူတည္ေဆာက္သူမ်ားက အေခါင္းကို အလွ်င္အျမန္ ဂူသြင္းၾကရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ျပင္ပပေရာဂ ဝင္လာမည္ဟု အခ်င္းခ်င္း တီးတုိးသတင္းလႊင့္ၾကသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ပရိတ္႐ြတ္ဖတ္ သရာဇၨာယ္ၿပီး ဂူသြင္းၾကသည့္အခါ ကုလသမဂၢအလံကို အထဲတြင္ ထည့္သြင္းၿပီး ႁမႈပ္ႏွံရမည္၊ ကုသအလံပါေနလွ်င္ ဂူကို အစိုးရမွ မဖ်က္ဆီးဝံ့ဟု ထင္ေၾကးေပးသူကေပးၾကသည္။ ထုိသတင္းကို ေမာင္ေမာင္တိတ္ၾကားလွ်င္ မႏၱေလးေဆာင္ ဒုတိယထပ္မွ ဆင္းလာၿပီး အဓိပတိလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္၍ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္နားရွိ ဂူသြင္းရာသို႔ ဝင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဝင္၍ မရ ဘုန္းႀကီးမ်ားက တထပ္၊ ေက်ာင္းသားက တထပ္ ဂူပတ္ဝန္းက်င္ကို ဝန္းရံထားသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္လာသည္ကို ျမင္၍ ဥပဇင္းတပါးက "ဒကာႀကီး က်ဳပ္ပခုံးေပၚက ေက်ာ္သြား" ဟု ေျပာသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္က "မေတာ္ပါဘူးဘုရား" ဟု ျငင္းသည္။ ထုိစဥ္ေနာက္မွ ဥပဇင္းတပါးက ေမာင္ေမာင္တိတ္ကို မခ်ီ၍ ေ႐ွ႕ဥပဇင္းေပၚေက်ာ္မၿပီး ေပးသည္။ အတြင္းမွ ဥပဇင္းမ်ားက တေယာက္တလက္သူတို႔ ကိုယ္ေပၚမွေက်ာ္မၿပီးအတြင္းသို႔ခ်ေပးသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေနသည္။ လူေတြက သူ႔ကို တေလးတစား လက္ခံၾကသည္။ ဂူသြင္းသူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕သည့္အခါ ကုလအလံကို အထဲသို႔ မသြင္းရန္ႏွင့္ ဂူေပၚတြင္ လႊမ္းၿခဳံထားရန္သာ ၫြန္ၾကားၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

 

ထိုညတြင္ ထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းက "ဦးသန္႔က႑ၿပီးသြားၿပီ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေရွ႕ဆက္ရေတာ့မယ္၊ ဒီကထြက္သြားေတာ့ ဗကပထြက္ခ်င္သလား၊ ျပည္ခ်စ္ထြက္ခ်င္သလား ထြက္ေတာ့" ဟု ဆိုသည္။ ဆက္ၿပီး "အခု ေကာက္ခံထားလို႔ရတဲ့ ေငြေတြဟာ ဦးသန္႔အတြက္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီရန္ပုံေငြေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ဘဲ" လို႔ ေျပာသည္။ ထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းကဆက္ၿပီး " ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီး အဖမ္းခံမယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီး မက္ကနားက အေဖရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ဘူးေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရမွာဘဲ၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေနရမွာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သူတို႔ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို ရွင္းျပသည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္က "ေဟ့လူ ထြက္သြားရင္ က်ဳပ္တို႔ကို ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျပည္သူေတြက သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ သူေတြလို႔ ျမင္ကုန္မွာေပါ့့။ မထြက္ဘူး ေသခ်င္ေသပေလ့ေစ၊ အေသခံမယ္ မလိုဘူး၊ ေနာက္ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ သြားေတာ့" ဆိုၿပီး ႏွင္ထုတ္လုိက္သည္။ မႏၱေလးေဆာင္မွာရွိသည့္ စပီကာႀကီး ႏွစ္ခုလုံးကိုလည္း ယူၿပီး ဦးသန္႔ ဂူရွိရာသို႔ ပို႔လိုက္သည္။ မႏၱေလးေဆာင္ ျပန္ၾကားေရးတြင္ ဘာတခုမွ မက်န္ေတာ့။

 

၈ ရက္ေန႔ ညမွာ ကြန္ဗို႔မွာ တရားေဟာသူက ဆက္ေဟာေနၿပီး နားေထာင္သူေတြက နားေထာင္ၾကေသာ္လည္း သိပ္မစည္ကားေတာ့ အေလာင္းက တကသကြက္လပ္တြင္ ေရာက္ေနၿပီကိုး။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ဘက္သို႔ ကြ်န္ဗို႔မွ (RIT) ေက်ာင္းသားစံသာ တို႔ လာေရာက္ပူးေပါင္းသည္။ မႏၱေလးေဆာင္သို႔ ဦးေအာင္သန္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစ္ကို) ၏ သား ခ်ဳိေအာင္သန္းႏွင့္ ဂိုရွယ္ (ရာဇာ) တို႔ လုံၿခဳံေရး အုပ္စုကလည္း လာေရာက္ပူးေပါင္း ေပါင္းသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ တြက္ထားသည့္အတိုင္း ကြန္ဗို႔အုပ္စုသည္ တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကုန္သည္။

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ တင္ေမာင္ဦးတုိ႔ အစုကေတာ့ ၉ ရက္ေန႔အထိ ကြန္ဗို႔ရွိ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ခ ႐ုံးခန္းတြင္ ရွိသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည့္အခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၏ ပိုးခ်ည္ႏွင့္ ယက္ထားသည့္ ႐ုပ္ပုံကို မည္သူက ျဖဳတ္ခ်ၿပီး မွန္ကို ႐ိုက္ခြဲထားမွန္း မသိ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ထိုပုဂၢဳိလ္သည္ ဦးေနဝင္းအား မည္မွ်အထိ မုန္းတီးေနေၾကာင္းမသိ၊ ထိုပုံ၏ ႏွာေခါင္းတည့္တည့္တြင္ ခ်ီးပုံတပုံ ပါထားခဲ့သည့္အတြက္ အျပင္သို႔ လႊင့္ပစ္ရန္ လူငယ္တေယာက္ကို ခိုင္းလိုက္ရသည္။

 

 

ေျခတလွမ္းဆုတ္ျခင္း

 

မိမိတို႔ကို ယုံၾကည္အားကိုးၾကေသာ လူငယ္မ်ားကလည္း "အစ္ကိုႀကီးတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ" ဟု ေမးလာၾကသည္။ သတင္းေတြကလည္း ဝင္လာသည္။ မဆလတင္းျပည့္ ပါတီဝင္မ်ား၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတြင္လည္း ကင္းပုန္းမ်ား ဝပ္ေနၾကၿပီဟူ၍ ျဖစ္သည္။

 

တက္ႂကြလႈပ္ရွားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးသန္႔အေလာင္း ႁမႈပ္ၿပီးေသာအခါ အစိုးရကို ေျဗာင္ဆန္႔က်င္လိုက္သည့္နည္းတူ ဦးသန္႔မိသားစု လိုအပ္ဆႏၵကိုပါ ဆန္႔က်င္လိုက္သျဖင့္ ေျပာစရာတခုအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔အုပ္စု၏ တဇြတ္ထိုး လုပ္ရပ္သည္ အဆုံး၌ ၿဖိဳခြဲမႈႏွင့္ ႀကံရေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္ၾကသည္။ တင္ေမာင္ဦးက ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို လက္တို႔၍ အျပင္လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ဟု ေခၚသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး သဘက္ေတြကို ေခါင္းေပါင္းထားၾကသည္။ ရဲျမင့္သိန္းအိမ္မွ သဘက္ေတြကို ရဲျမင့္က ယူလာေပးခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္သည္၊ သူအိမ္ႏွင့္က ၅ မီနစ္ အေဝးဆိုေတာ့ ျပန္ေပေလ့ေစေပါ့။

 

အခ်ိန္က ည ၉ နာရီခန္႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း တင္ေမာင္ဦးက "ကိုထြန္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီညထြက္မွျဖစ္မယ္၊ ဒီေကာင္ေတြ ဒီညမဝင္သိမ္းရင္း ေနာက္ေန႔ညမွာ ဝင္သိမ္းမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာတာ သိပ္နာတယ္ဗ်ာ" လို႔ ေျပာသည္။

 

"ေအးဗ်ာ ေက်ာင္းသားေတြကိုလဲ အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး၊ ေနဝင္းကို မုန္းတီးစိတ္က သိပ္မ်ားေနေတာ့ အရာရာကို ဆန္႔က်င္ျခင္ေနၾကတာကိုး၊ အက်ဳိးအျမတ္တြက္ဘုိ႔ ကိစၥ ေဒါသက ဖုံးေနေတာ့ ခင္ဗ်ားေတြးသလို မေတြးမိဘူးေပါ့" ဟုဆိုသည္။ ကြန္ဗို႔ေရွ႕တြင္ လူမ်ားမရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုက မႏၱေလးေဆာင္ဘက္ရွိ တကသကြက္လပ္ ဂူေဆာက္လုပ္ေရးသို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ နက္ေမွာင္ေနေသာ ေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္မ်ား တလက္လက္ႏွင့္ ရွိသည္။ လကတျခမ္းပဲ့သာေနသည္။ စိန္ပန္းပင္မ်ား ေအာက္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က စဥ္းစားရင္း တင္ေမာင္ဦးဘက္လွည့္ၾကသည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ဝမ္းနည္းရိပ္သန္းလို႔ ေနသည္။ မ်က္ဝန္းမ်ားက ေတာက္ပၿပီး တလက္လက္ ျမင္ေနရသည္။

 

"ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မထြက္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ဒီမွာရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို မပစ္ရက္ဘူး၊ ေသအတူ ရွင္မကြာ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ အဆုံးထိေနသြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားထြက္ခ်င္ရင္ ထြက္ ကြ်န္ေတာ္အျပစ္ မေျပာပါဘူးဟု အံတင္းတင္းႀကိတ္ၿပီး ေျပာသည္။

    လေရာင္ေအာက္တြင္ ေမးေၾကာမ်ားေထာင္ၿပီး အံႀကိတ္ထားေသာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ၾကည့္ၿပီး တင္ေမာင္ဦး သတ္ျပင္းခပ္ေလးေလး ခ်လိုက္သည္။

    "ကိုထြန္း" ဟု ေလးေလးနက္နက္ ေခၚလိုက္သည္။ တင္ေမာင္ဦး မ်က္ႏွာသည္ တည္ၾကည္ေလးနက္ေနသည္။ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားမိသလို ခံစားခ်က္ကိုလည္း သူသေဘာေပါက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလးေလးနက္နက္ ရွင္းျပသည္။

    "ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းေလး စားတယ္ဗ်ာ၊ အင္မတန္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားပါဘဲ။ ကဲဗ်ာ ခင္ဗ်ားသူတို႔ကို မပစ္ရက္လို႔ သူတို႔နဲ႔အတူတူ အဖမ္းခံလိုက္ပါၿပီတဲ့၊ ခင္ဗ်ားေထာင္ထဲမွာ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနရမလဲ မသိႏိုင္ဘူး၊ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္ေရးကိုလဲ ခင္ဗ်ား မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ေထာင္က်ေနတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္ေထာင္က်ဘူးတယ္၊ ေထာင္ထဲမွာ ေနရတာ ရွင္ရက္နဲ႔ ေသေနတဲ့ လူလိုဘဲ။ သူ႔စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကို ဘာမွ မလြတ္လပ္ဘူး၊ ထားရာေန၊ ေစရာသြား လူအဆင့္ကေနက်ၿပီး တိရိစၦာန္အဆင့္ ေရာက္သြားတယ္။ ေနဝင္းတပ္က ဝင္သိမ္းမွာဘဲ၊ ဝင္သိမ္းရင္ အထဲမွာ ရွိတဲ့သူေတြ အားလုံးအဖမ္းခံရမယ္၊ ေထာင္က်တာ ဘဝေသတာနဲ႔ မျခားဘူးဗ်ာ"။

 

"ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို အေလးအနက္ေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ားလို သတၱိ၊ ဗ်တၱိရွိတဲ့သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ လက္တြဲလုပ္ခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖမ္းမခံဘဲ ထြက္ရင္၊ ဒီမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြ လြတ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမ်ားႀကီး လုပ္ႏုိင္တယ္။ လုပ္လို႔ရတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထြက္တာ ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီမွာ အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြ လြတ္ဖို႔အတြက္ ျမန္မာျပည္ႀကီး စစ္ကြ်န္သေဘာက္ဘဝက လြတ္ေအာင္လုပ္ဘို႔ အတြက္ ထြက္တာလို႔ မွတ္လိုက္စမ္းပါ။ ဒီမွာဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမယ္ "He who fights and runs will fights another day" တဲ့ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခုတိုက္ၿပီး ေနာက္တလွမ္းဆုတ္တာ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္တိုက္ဘို႔ဘဲမွတ္ပါ" လို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္သည္။ အတန္ၾကာမွ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး "ေအးဗ်ာ- ခင္ဗ်ားေျပာတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖမ္းမခံဘဲ ဆက္တုိက္ၾကမယ္" လို႔ သေဘာတူလိုက္သည္။

 

ထို႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ RC ေရွ႕မွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး ဘြဲ႕ႏွင္းသ ဘင္အေဆာက္အဦႀကီးဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ တကသကြက္လပ္ဖက္မွ ေဟာေျပာေနေသာ အသံတခ်ဳိ႕ ေလအသုတ္တြင္ လြင့္ပ်ံ႕ပါလာတတ္သည္။ ၉ ရက္ေန႔ ညပိုင္းတြင္ ရန္သူမ်ားဝင္မလာရန္ ေက်ာင္းဝင္းတံခါးမ်ားကို သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ညအခ်ိန္တြင္ ပိတ္ထားၿပီးျဖစ္၍ မည္သူမွ်ဝင္မရသလို ထြက္လို႔မရေသာ အေနအထားပင္ျဖစ္သည္။

 

လာဗ်ာ မႏၱေလးေဆာင္ဘက္ကို သြားၾကည့္ရေအာင္ဟု တင္ေမာင္ဦးက အေဖၚၫွိ သျဖင့္ မႏၱေလးေဆာင္ဘက္သို႔ တေၾကာ့ျပန္လွည့္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ မႏၱေလးေဆာင္တြင္ လူမ်ား ဥဒဟို သြားလာေနၾကသည္၊ တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကို မ်က္မွန္းတန္မိေသာ ဂိတ္ေဆာင့္ေက်ာင္းသားမ်ားက အဝင္ဝတံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕က မသိၾက၍ ဖမ္းထားသည့္သူမ်ားကို မႏၱေလးေဆာင္သုံးထပ္တြင္ ထားသည္ဆို၍ ႏွစ္ေယာက္သား လိုက္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဖမ္းထားသူမ်ားကို မ်က္လုံးကို အဝတ္စည္းၿပီး စစ္ေနၾကသည္။ တင္ေမာင္ဦးက ႐ိုက္ႏွက္စစ္တာ မလုပ္နဲ႔ဟု တုိးတိုးသတိေပးသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ သူ႔အေဖသည္ စာအလြန္ဖတ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ လစဥ္မဂၢဇင္းဝတၳဳ၊ ကိုယ္ေတြ႕စသည္တို႔ကို အကုန္သိမ္းႀကဳံးဝယ္ၿပီး ဖတ္ၾကသည္မွာ သူတို႔သားအဖ ဝါသနာျဖစ္သည္။ ယခု မႏၱေလးေဆာင္ တတိယထပ္တြင္ ႏိုင္ငံေရး စာအုပ္မ်ားကို အခန္းတခန္းတြင္ ေတာင္ပုံရာပုံေတြ႕လိုက္ရ၍ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အံ့ၾသသြားသည္။ စာအုပ္တအုပ္ကို ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္သည္။ သခင္ဗစိန္၏ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို စစ္ႀကိဳေခတ္က ရွားပါးစာအုပ္ေတြကို ေလလုံမိုးလုံ ေနရာမွာ မထားဘဲ မႏၱေလးေဆာင္ အေပၚမွာ ပစ္စလက္ခတ္ထားရသနည္းဟု အေတြးဝင္လာသည္။ တန္းဖိုးရွိေသာ ရွားပါးစာအုပ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ လူမသိသူမသိ ပစ္ထားတာေတြ႕ရေတာ့ စာေပခ်စ္သူတေယာက္ အေနႏွင့္ ႏွေျမာက္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိအေနႏွင့္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ထိန္းသိမ္းရမည့္သူမ်ားက မထိန္းသိမ္းဘဲ တမင္ပ်က္စီးေစရန္ လူမသိသူမသိ ဤေနရာတြင္ စြန္႔ပစ္ထားျခင္းမွာ ႐ိုးသားမႈမရွိဟု ျမင္သည္။

 

ေအာက္ထပ္သို႔ ျပန္ဆင္းလာသည့္အခါ ကိုရင္ေလးတပါးကို မ်က္လုံးအဝတ္စည္းၿပီး မသကၤာမႈျဖင့္ စစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုရင္ေလးက ဗမာစကားေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္၊ ေမးသည္ကို နားမလည္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေၾကာက္သျဖင့္ တုန္ေနသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဝင္ၿပီး "ရဲေဘာ္တို႔ ဒီကိုရင္ေလးဟာ တုိင္းရင္းသားထဲက ျဖစ္မယ္၊ ဗမာစကားမတတ္တာနဲ႔ မသကၤာဘူးဆိုတာ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ လႊတ္လိုက္ပါ" လို႔ ေဖ်ာင္းဖ်တယ္၊ စစ္ေနတဲ့ လူငယ္က မလႊတ္ခ်င္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ လူငယ္က ခ်က္ခ်င္း လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားသည္ကို ေျဖၿပီး လႊတ္ေပးသည္။

 

ကိုရင္ေလးလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အေဆာင္တြင္းမွ ထြက္သြားသည့္အခါ တင္ေမာင္ဦးက ၿပဳံးၿပီး "ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဆုံးျဖတ္တာ မွန္ပါတယ္၊ ဗမာစကား သိပ္နားမလည္လို႔ မေျပာႏုိင္တာနဲ႔ ဖမ္းစစ္တယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ၾကာ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ မဆလနဲ႔ အလိုတူ အလိုပါ စြပ္စြဲခံေနရအုံးမယ္" ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္မွန္းတန္းမိသူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ကာ မႏၱေလးေဆာင္မွ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ ရန္ပုံေငြ ေကာက္ခံသူမ်ားထဲမွ တခ်ဳိ႕ကို ျပန္ေတြ႕သည္။ ရံပုံေငြမ်ားကို မႏၱေလးေဆာင္ ဘ႑ာေရး ေကာ္မီတီကို လႊဲလိုက္ၿပီဟု ေျပာသည္။ စုစုေပါင္း သိန္းႏွင့္ခ်ီရၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။

 

"ဒီ ရံပုံေငြေတြကို ဦးသန္႔မိသားစုကို အပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဗ်၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေတာ္ၾကာ အစိုးရက ဝင္သိမ္းရင္ သူတို႔လက္ထဲ ေရာက္သြားမွာ၊ သိမ္းမိတဲ့ေကာင္က ဘုံးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္" လို႔ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကေျပာသည္။ "ကိုထြန္းေရ ကမၼႆကာဘဲ အဲဒါေတြ ဆက္ေတြးမေနနဲ႔ေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီက အခုထြက္ၾကမယ္" လို႔ တင္ေမာင္က ျပန္ေျပာသည္။

"ဘယ္လို ထြက္မွာလဲဗ်၊ တံခါးေတြအားလုံးက ပိတ္ထားၿပီးၿပီ၊ ေတာ္ၾကာကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သစၥာေဖာက္ေတြလုိ႔ ထင္ကုန္အုံးမယ္" လို႔ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေျပာသည္။ "ဒီကိစၥ ကြ်န္ေတာ့္ တာဝန္ထားလိုက္၊ ျပႆနာမဟုတ္ဘူး" လို႔ တင္ေမာင္ဦးက ဆိုသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား သဘက္ေတြ ေခါင္းေပါင္း႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အေဆာက္အဦ ဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အေဆာက္အဦ ေနာက္ဖက္သို႔ ဆက္ေလွ်ာက္ေသာအခါ ကြက္လပ္တခုတြင္ ေရာဘတ္စန္းေအာင္ႏွင့္ လူငယ္တသိုက္တို႔ ဝိုင္းထိုင္ေနၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ေရာဘတ္စန္းေအာင္သည္ ကုလားဆင္ျဖစ္သည္။ မ်က္လုံး မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္း၊ ေတာင့္တင္းေသာ လည္တိုင္ႏွင့္ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က လူေခ်ာတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖၚျပေနသည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဦးစီး၍ ထမင္းထုပ္ေကာက္ျခင္း၊ လုံၿခဳံေရး တာဝန္ယူျခင္းမ်ားကို တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ေနသူ ျဖစ္သည္ကို သတိထားမိသည္။

 

တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကိုလည္း ေရာဘတ္စန္းေအာင္က မွတ္မိေနသည္၊ ဦးသန္႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟု သိသည္။ "အစ္ကိုတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ပစ္ၿပီး သြားေတာ့မွာလား" လို႔ လွမ္းေမးသည္။ ေရာဘတ္စန္းေအာင္၏ စကားသည္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရင္းတြင္းသုိ႔ မွ်ားတစင္းအလား စူးဝင္သြားခဲ့သည္။ ရင္ထဲ၌ နင့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူတို႔ကို ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏိုင္၊ သူေမးသည့္ ေမးခြန္းက အေျဖပါၿပီးသားျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာကို လြဲလိုက္ၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ စကားေတာ့ မေျပာႏိုင္၊ ေျပာမထြက္၊ တင္ေမာင္ဦးက အေျခအေနကို ဝင္ထိန္းလိုက္သည္။ "အစ္ကိုတုိ႔ ဒီနားက သူငယ္ခ်င္းအိမ္ ခဏသြားမလို႔ပါ၊ မင္းတို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မထားပါဘူး" ဟု ဆိုသည္။ မွန္သည္ ထြက္သြားျခင္းသည္ ပစ္ထားရန္ ထြက္သြားျခင္းမဟုတ္ ၎တို႔ လြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ အလုပ္လုပ္ဘုိ႔ ေနာင္တခ်ိန္ တက္ထိုးဘို႔ ထြက္သြားခ်င္းပင္ မဟုတ္ပါလား။ တင္ေမာင္ဦးက ဦးေဆာင္ၿပီး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေနာက္ ၿခံစည္း႐ုိး သံတိုင္မ်ားထဲတြင္ ၿဖဲထားေသာ ေနရာသုိ႔ သြားသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ သည္ေနရာကိုမသိ၊ သည္လိုထြက္လို႔ရမွန္းလဲ မသိ၊တင္ေမာင္ဦးကသိသည္။ဒီလိုေက်ာင္းဝင္းေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္ေတြကို သိေနတယ္ဟုအံ့ၾသမိသည္။

 

ၿခံစည္း႐ုိးအျပင္ေရာက္ၿပီးအင္းယားလမ္းမႀကီးေပၚတက္၊ထိုမွတဆင့္႐ိုးမရိပ္သာလမ္း ဘက္ဆီ သုိ႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ထြန္းေအာင္ေက်ာ္လမ္းေလွ်ာက္လာရင္အံႀကိတ္ထားသည့္ၾကားမွမ်က္ရည္စက္တို႔ ပါးျပင္ထက္သို႔ လြင့္စင္က်လာသည္။ တိုးတိုးေလး တခ်က္႐ႈိက္လိုက္သည္။ "ငါတို႔ ျပန္လာမယ္ ရဲေဘာ္တုိ႔" လို႔ တုိးတိုးေလး ေျပာေနမိသည္။ အင္းယားကန္ေဘာင္ႀကီးသည္ တန္းမတ္ေနသည္။ တဖက္ျခမ္းတြင္ ဦးေနဝင္းက အိပ္ေကာင္းတုံး ရွိေနလိမ့္မည္။

 

မိန္းဂိတ္ႀကီးကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ တြန္းဖြင့္ၿပီး ဝင္လာသည္။ ဘူဒိုဇာေနာက္တြင္ အဓိက႐ုဏ္း တပ္က ကပ္၍ပါလာသည္။ မ်က္ရည္ယို ဗုံးေတြ အဓိပတိလမ္းႏွင့္ ဂူသြင္းရာေနရာကို ဆက္ တိုက္ က်လာသည္။ မီးခိုးတန္းေလးႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းႀကီးသည္ စစ္တလင္းျပင္ကဲ့သို႔ ငရဲပြက္သံအလား ေျပးလႊားသံ၊ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ဆဲဆိုသံမ်ားျဖင့္ ပြက္ပြက္ညံ၍ ေနသည္။

 

ကိုျမင့္ဟန္က မႏၱေလးေဆာင္ ဒုတိယထပ္မွ ေန၍ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ အၾကမ္းဖက္ လုပ္ရပ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ရင္း ေမာင္ေမာင္တိတ္ကို လွမ္း၍ ေျပာလိုက္သည္။ "ေမာင္ တိတ္ေရ ၾကည့္စမ္းပါအုံးကြာ၊ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ေနတုံး နီယိုဘုရင္က ေစာင္းႀကီး တီးေန တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့၊ ငါတို႔ဆီမွာ မီးေလာင္ေနေပမဲ့ ဦးေနဝင္းကေတာ့ အိပ္ေကာင္းတုန္း ေနမွာဘဲ" လို႔ ၿပဳံးၿပီး ေျပာသည္။ အားလုံး ရင္ခုန္ေနသည့္ၾကားက ၿပဳံးမိၾကသည္။

 

တပ္ေတြ ဒလေဟာ အဓိပတိလမ္းအတိုင္း ဝင္လာၿပီး မႏၱေလးေဆာင္တံခါးကို ဖ်က္ၿပီး ဝင္လာသည္။ ဂူသြင္းရာဘက္ကို အမ်ားစုကဝင္သည္။ လူေတြက ၿခံစည္း႐ိုးကိုေက်ာ္၍ ေျပးသူကေျပး ေျမာင္းေတြကို ေက်ာ္၍ ေျပးသူကေျပး၊ ေျမာင္းထဲဆင္းၿပီး ေျပးသူက ေျပးႏွင့္ ကမၻာပ်က္သလို ျဖစ္ေနသည္။

 

မန္းဗာလ္ကူးက ေနာက္ဆုံးသူ႔ကို ဖမ္းသည္အထိ မိုက္ခြက္ကို ကိုင္ကာ ယမ္းေငြ႕ေတြ၊ မီးခိုးေငြ႕ တလူလူၾကားတြင္ မတုန္မလႈပ္ ေျပာၾကားေနသည္ကို ေမာင္ေမာင္တိတ္ မႏၱေလး ေဆာင္မွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ မန္းဗာလ္ကူး၏ သူရသတၱိကို အထူးေလးစားမိသလို၊ ခလုပ္မ ထိဆူးမညိပါေစနဲ႔ဟု မ်က္စိမွိတ္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္မိသည္။

 

မႏၱေလးေဆာင္ထဲသို႔ အမ်ဳိးသမီးတပ္ဖြဲ႕ေတြဝင္လာသည္။ ၎တို႔ေနာက္တြင္ ရဲကြန္ မင္ဒို အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္တပ္ေတြ ကပ္ၿပီး ပါလာသည္။ ဗိုလ္လုပ္သူက "အထဲက ေက်ာင္းသား ေတြ ဆင္းလာခဲ့ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး အဖမ္းခံၾကပါ၊ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး" ဟု ေအာ္ေျပာ သည္။ ဘယ္သူမွ ဆင္းမလာၾက၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ မ်က္မွန္ကို ခြ်တ္ၿပီး လက္မွကိုင္ရင္း ေမာင္ ေမာင္တိတ္ ဒုတိယထပ္မွ တုိက္ပုံအကႌ်ဝတ္ၿပီး ဆင္လာသည္။ "ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီအတိုင္း ေနလဲ ဘာမွ မထူးဘူး၊ သတ္ခ်င္သတ္ပေလ့ေစ၊ ျဖစ္သမွ် ရင္ဆိုင္မယ္၊ ငါတို႔ မႏၱေလးေဆာင္ ေတာ့ အၿဖိဳမခံႏိုင္ဘူး" ဟု ဆိုၿပီး ဆင္းရင္းသူ႔လူေတြကို လွမ္းေျပာေျပာသြားသည္။ ေမာင္ ေမာင္တိတ္ မ်က္ႏွာသည္ တည္ၿငိမ္ေနသည္။ အေရာင္ေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးက်ဥ္းက်ဥ္း ေလးက ေအးစက္မာ ေၾကာေန သည္။ ထီမထင္သည့္ အမူအရာမ်ဳိး။

 

မႏၱေလးေဆာင္ တံခါးဖြင့္၍ အထြက္တြင္ တပ္သားတေယာက္က ဘက္နက္ႏွင့္ ေျပး ဝင္လာသည္။ ဘက္နက္ကေမာင္ေမာင္တိတ္ ရင္ဝသို႔ တည့္တည့္ခ်ိန္ၿပီး ဝင္လာ ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီတခါေတာ့ သြားၿပီဟု ေမာင္ေမာင္တိတ္ ထင္လိုက္မိသည္။ ထိုသူကိုၾကည့္ၿပီး ေမာင္တိတ္ အေမ့ကို တလိုက္မိသည္။ ရင္ထဲတြင္ လႈိက္ခနဲ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း အျပင္ဗန္းတြင္ ေမာင္ေမာင္တိတ္သည္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ျဖစ္သည္။ အနားေရာက္မွ ထိုစစ္သားက သူ႔ေသနတ္ဦးကို ယမ္းၿပီး "မင္း ဟိုဘက္ကိုသြား" ဟု ၫြန္လိုက္သျဖင့္ သူၫြန္ရာဘက္သို႔ ထြက္သည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္ေနာက္မွ က်န္လူမ်ား ၿပဳံၿပီး ဆင္းလာခဲ့သည္။

 

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ဘက္မွ လူငါးေထာင္ခန္႔ အလံကိုင္ၿပီး ခ်ီတက္လာသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ အဖမ္းခံေနသည္ကို ေတြ႕သည့္အတြက္ လွမ္းေအာ္သည္။ "ေဟ့ေကာင္ ေတြ၊ ဘာလို႔ အဖမ္းခံတာလဲကြ၊ ေၾကာက္ေနၿပီလား" ဟု ေျပာၿပီး ကမၻာမေၾကဆိုၿပီး ခဲေတြႏွင့္ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္ႏွင္းေရး ရဲတပ္ကို ထုသည္။ လုံထိန္းရဲေတြကလည္း မ်က္ရည္ယိုဗုံးအျပင္ ဂ်ီ ၃၊ ဂ်ီ ၄ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ လူအုပ္ထဲသို႔ ပစ္ထည့္သည္။ ေသနတ္ထိသူေတြကို သယ္ ရင္ လူအုပ္ႀကီး ေနာက္ကို ၿပိဳဆင္းသြားသည္။ ေနာက္ထပ္ လူစုၿပီး ျပန္တက္လာျပန္သည္။ တက္သည့္အခါ လုံထိန္းတို႔ထံ ခဲမိုး႐ြာသလို လုံထိန္းမ်ားမွ ၾကည္ဆံမိုးႏွင့္ မ်က္ရည္ယိုဗုံး တို႔ႀကဲ၍ တန္ျပန္သည္။ လက္နက္အရာ ကြာသျဖင့္ ႏွစ္ႀကိမ္လူအုပ္ႀကီးက ႀကိဳးစားတိုက္ ေသာ္လည္း မႏုိင္ဘဲ တပ္လန္သြားသည္။ လူေတြက ကစဥ့္ကရဲ ျဖစ္ကုန္သည္။ အဓိပတိ လမ္းမႀကီးတြင္ ၫွပ္ဖိနပ္မ်ား ေသြးကြက္မ်ားက ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ အိုင္ထြန္းလို႔ေနသည္။ ထိုအျဖစ္ အပ်က္မ်ားကို မႏၱေလးေဆာင္ရွိ အဖမ္းခံအုပ္စုက ခံျပင္းစြာ ျမင္ေနရသည္။ မိမိတို႔ တြင္ လက္နက္ဆို၍ အုတ္ခဲက်ဳိးသာရွိသည္။ ေအာ္တိုေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားကို ဘယ္လိုနည္း ႏွင့္မွ မယွဥ္ႏိုင္၊ ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ႀကီးေပမဲ့ ခါးကမသန္သည့္အျဖစ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပင္ျဖစ္မည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ကို ေခါင္းေပၚလက္တင္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခိုင္းစဥ္ တပ္သား တဦးက မင္းက ေခါင္းေဆာင္လားကြဟုဆိုၿပီး ဝတ္ထားေသာ ပင္နီတိုက္ပုံကို ဆြဲခြ်တ္လိုက္ရာ တပိုင္းျပတ္၍ ၿပဲၿပီး ပါသြားသည္။ အက်ႌခြ်တ္လိုက္ရာ လုံခ်ည္ပါကြင္းလုံးကြ်တ္သြားသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္က ႐ြတ္ၿပီး ေကာက္မဝတ္ဘဲေနလိုက္သည္။ တပ္သား ၂ ေယာက္က ေရွ႕တေယာက္ ေနာက္တေယာက္ ေမာင္တိတ္ကို ပိတ္ကန္လိုက္လို႔ လဲသြားမွ လုံခ်ည္ကို ေကာက္ဝတ္လိုက္သည္။

 

တကသကြက္လပ္ ျမင္ကြင္းသည္ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွသည္။ ဂူပတ္ပတ္လည္တြင္ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားၾကသည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို စစ္သားမ်ားက ဘက္နက္ႏွင့္ထိုး၊ ေခါင္းကို ေသနတ္ဒင္ႏွင့္ ႐ိုက္ၿပီး ဆြဲျဖဳတ္ေနသည္ကို မီးခိုးေငြ႕မ်ားၾကား ေရးေရးျမင္ေနရသည္။ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ ကမၻာမေၾကဆိုသံသည္ တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ သြားသည္။ အေလာင္းမ်ားကို ကားေပၚပစ္တင္ေနသူကတင္ၿပီး၊ ဦးသန္႔ဂူႀကီးကို ဘူဒိုဇာႀကီးႏွင့္ ထိုးေကာ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ "ငါတို႔ အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္တဲ့ ေကာင္ေတြ၊ မၫွာနဲ႔၊ မေအလိုးေတြ၊ ဘာေက်ာင္းသားလဲ၊ ဒီေကာင္ေတြ သူပုန္ေတြကြ၊ မင္းတို႔ မေၾကနပ္ရင္ ေတာခိုၿပီးတိုက္ ၿမိဳ႕မွာလာ မ႐ႈပ္နဲ႔ ၾကားလားဟု ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္၏ ေငါက္ငန္းေနသံ ကို ၾကားရသည္။

 

ခ်ဳိေအာင္သန္းက မႏၱေလးေဆာင္ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာရင္း အေဆာင္ဝတြင္ ထားေသာ ေသာက္ေရအိုးႀကီးကို လက္ဝါးေစာင္းႏွင့္ ႐ိုက္ၿပီး ခြဲလိုက္ရာ ဗြမ္းခနဲျမည္ၿပီး ေရေတြလြင့္စင္၍ သြားသည္။ "သြားပါၿပီဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္လဲ ပ်က္စီးသြားပါၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ ႀကီးဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ လက္ထက္ေရာက္မွ ပ်က္စီးသြားပါၿပီဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်၊ ျပည္သူကို သတ္တဲ့တပ္မေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ" ဟု ေျပာင္းရင္း မ်က္ရည္ က်သည္။

 

"က်ဳပ္နံမည္ ခ်ဳိေအာင္သန္း ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစ္ကို ဦးေအာင္သန္းရဲ႕သားဘဲ၊ ေက်ာင္းသား ေတြကို မသတ္ပါနဲ႔ ဥပေဒအတိုင္း လုပ္ပါ"လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ စစ္ဗိုလ္လုပ္သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ တူဆိုတာ သိတဲ့အခါ ခ်ဳိေအာင္သန္းကို မ႐ိုက္ဘဲ အသာတၾကည္ဘဲ ေမာင္ေမာင္တိတ္ တို႔နားမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။

 

ဘုန္းႀကီးတပါးကို စစ္သားတေယာက္က "ေဟ့ေကာင္ ထစမ္း မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲကြ" လို႔ ေမးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ဒီလိုပြဲမွာ ပန္းတပြင့္ရရင္ ေဆးေဖၚလို႔ရတာေပါ့လို႔ ျပန္ေျဖသည္။ ဒီလိုေျဖေတာ့ စစ္သားက "အံ္မွာ" ဆိုၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ ရင္ဝကို ေဆာင့္ကန္လိုက္သည့္အတြက္ ဘုန္းႀကီး လွိမ့္ထြက္သြားသည္။ အံႀကိတ္ထား႐ုံကလြဲလို႔ အားလုံးစိတ္မေကာင္းၾက၊ ဘုန္းႀကီး ေတြကိုေတာင္ ႐ိုင္းစိုင္းစြာ ဆက္ဆံသည့္ စစ္သားမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားမွ ဟုတ္ပါေလ စဟု ေမးရမလို ခံျပင္းစိတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္က်သူက က်ၾကသည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္သူငယ္ခ်င္း ခ်င္းမဟု ေခၚေသာ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ထိုင္ေနရင္း ေဆးလိပ္မီးၫွိေသာက္သျဖင့္ "ေဟ့ေကာင္ ဒါေဆးလိပ္ေသာက္ခ်ိန္ မဟုတ္ဘူး ကြဟု ေျပာ ေျပာဆိုဆို လက္ျပန္႐ိုက္လိုက္သျဖင့္ တပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ လြင့္စင္ထြက္သြား သည္။ ဗိုလ္လုပ္သူက ေအးေအး ေဆးေဆး ဆင္းလာရင္ ဘာမွ မလုပ္ဖူးဆိုသည့္ ကတိကို ေအာက္ေရာက္ သည္ႏွင့္ ဘီးလူး ဆိုင္းကၿပီး ေဖာက္ဖ်က္ေတာ့သည္။

 

ေမာင္ေမာင္တိတ္က သြားထူေပးသည့္အတြက္ စစ္သားတေယာက္က ထူေပးရမလား ဟု ေနာက္မွ လွမ္း၍ ကန္သည္ကို ေမာင္တိတ္က ကပ္ေရွာင္လိုက္စဥ္ တီအီး စစ္ကားေတြ တန္းစီဝင္လာသည္။ အားလုံး စုစုေပါင္း အစီး၃၀ခန္႔ရွိသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ အုပ္စု ကို အခ်ဳပ္ကားေပၚတက္ေစသည္။ တစီးကို လူ (၈၀) ခန္႔ ျပည့္ၾကပ္ေနေအာင္ထည့္သည္။ ကားထဲတြင္ မြန္းၾကပ္၍ အသက္ကို လု ႐ႉေနရသည္။ လမ္းေဘးမွ မဆလပါတီဝင္ ေတြက"ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္ ဖမ္းသြား၊ သူတို႔ဟာ သူပုန္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ မဟုတ္ဘူး" ဟု ေအာ္ေျပာသံေတြကို နားေထာင္ရင္း ကားေတြ အင္းစိန္ေထာင္ဖက္သုိ႔ ထြက္သြားသည္။ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမွာေပါ့ဟု မိမိကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ရင္း အမ်ားႏွင့္အတူ ပါသြားသည္။ ဝမ္းနည္း တုန္လႈပ္ျခင္း ပကတိမရွိ။

 

ဝင္းထဲတြင္ဖမ္းတာ၅၀၀၀ေက်ာ္အျပင္၊အျပင္ဖက္တြင္ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ဆက္္ဖမ္းတာ လည္း  ၅၀၀၀ေက်ာ္ ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုးေထာင္ထဲတြင္က်န္ခဲ့သည္က၅၂ေယာက္။ အေဆာင္ ၃ ေရာက္ ေတာ့အေပါ့သြားသည့္ေနရာမွာေရးထားသည္ကရဟန္းေတာ္ေပါင္း ၆၇၄ပါးအဖမ္းခံခဲ့ၾကရသည္။

 

တကၠသိုလ္အေလးမရုံေစာင့္ကိုေက်ာ္သိန္းတို႔မိသားစုသည္အေလးမရုံေဘးတြင္ေနသည္၊

တကၠသိုလ္ဝင္းကိုပိတ္ဖမ္းစဥ္၊ကေလးကအစအကုန္အဖမ္းခံရသည္။ရွင္းျပေသာ္လည္းမရေထာင္တြင္း၌သံုးပတ္ဒုကၡခံျပီးမွလြတ္သည္၊ဆိုးသည္ကလြတ္လာသည့္အခါဝိတ္ရုံတြင္းရွိဝိတ္ျပားမ်ား၊ေခတ္မွီအ ေလးမကရိယာအမ်ားအျပားကိုတပ္မွေျဗာင္ခိုးယူသြားခဲ့ေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။

ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ အားလုံးတန္းစီၿပီး ဂိတ္ဝ တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရသည္။ ေခါင္းေပၚလက္တင္ၿပီး ေနရသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသား ၁၂ ဦးခန္႔တြင္ အေပၚအကႌ်မရွိ ဆြဲခြ်တ္ဆုတ္ၿဖဲျခင္းကို ဖမ္းဆီးခ်ိန္ တြင္ ခံလိုက္ရ၍ ျဖစ္သည္။ ထိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေဘးတဖက္တခ်က္မွ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ဝါဒါမ်ားက ဝိုင္းကန္ေက်ာက္ၾကသည္။ "ဒါ မင္းအေမ့လင္အိမ္ မဟုတ္ဘူးကြ၊ မင္းတို႔က ဘာေကာင္ေတြလဲ" ေျပာေျပာဆိုဆို ဗ်င္းခံထိေတာ့သည္။ အဲဒီေနာက္ တုိက္ (၄) အခန္း ၁၄ ကို ပို႔လိုက္သည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔အရင္ ေက်ာင္းသား ၈ ေယာက္က ၎အခန္းတြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ေရာက္သည့္အခါ အရင္ေရာက္သူမ်ားက ေခါင္းေပၚလက္တင္ၿပီး တဖက္လွည့္ထိုင္ေနရသည္။ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔က ၆ ေယာက္ စုစုေပါင္း အခန္းတြင္း ၁၄ ေယာက္တိတိ ျဖစ္သည္။

 

အခန္းတြင္ ဂန္ဖလား (မစင္ႏွင့္ က်င္ငယ္စြန္႔ရန္) တလုံး ေပးထားၿပီး အခန္းက ၈ ေပ၊ ၁၀ ေပခန္႔ ရွိသည့္အခန္းမို႔ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ထပ္အိပ္ရသည္။ တခန္းလုံး မစင္နံ႔၊ က်င္ငယ္နံ႔တို႔ျဖင့္ နံေစာ္ေနသည္။ ဝက္ျဖစ္မွ မစင္ေၾကာက္ေန၍ မရသည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီကိုး။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲေလဟု စိတ္ကိုေလ်ာ့ထားသည္။ အခန္းတံခါး ေသာ့ခတ္ၿပီးမွ အရင္ေရာက္ေနသူမ်ားႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ စကားေျပာခြင့္ရၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က အကႌ်မပါေသာ ေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ အုပ္စုကိုၾကည့္ၿပီး "အစ္ကိုတို႔ ဘယ္ကဖမ္းလာတာလဲ၊ အင္းယားကန္ထဲကို ေရးကူးေျပးမလို႔ လုပ္ဘို႔ အကႌ်ခြ်တ္ေနတုံး ဖမ္းမိတာလား" လို႔ လွမ္းေနာက္သည္။ အက်ဥ္းထဲတြင္ ဤသို႔ ဟာသလုပ္တတ္သည့္ လူငယ္ေလး၏ ထီမထင္ေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးကို ေလးစားအံ့ၾသမိသည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား အသက္ရွိလွမွ ၁၇ ႏွစ္ေပါ့။ မတုန္လႈပ္သည့္ ရင့္က်က္ေသာ စိတ္ထားသည္ ခ်ီးက်ဴးစရာပင္။ အားလုံး ဒုကၡ ေတြၾကားမွ ရီေမာမိၾကသည္။ အခန္းက က်ဥ္းကက်ဥ္း၊ လူကမ်ားသမို႔ အသက္႐ႉမဝၾကဘဲ အလွည့္က် ဝင္ေပါက္ဝ သံတိုင္ေရွ႕တြင္ ေလ႐ႉေနရသည္။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိသူမ်ား၏ ဒုကၡ။

 

ေျပာင္ႀကီးက သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္တြင္ ကိုးကြယ္ေသာ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းတြင္ ၉ ရက္ေန႔ညတြင္ အိပ္ၿပီး အီကိုက ကိုထင္ေက်ာ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ ျပည္ဘက္သို႔ ရထားႏွင့္ ထြက္သည္။ လက္ပန္တန္းမေရာက္ခင္ ဆင္း၍ ထိုမွတဆင့္ ကုန္ကားႀကီး တားစီးၿပီး ျပည္ဘက္သို႔ တက္သည္။ ျပည္မွ နတ္ေမာက္သို႔ ေရွာင္သည္။ ၁၉၇၅ မတ္လ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာစဥ္ ေနအိမ္တြင္ ေထာက္လွန္းေရး (၇) မွ လာေရာက္ဖမ္းဆီးျခင္း ခံရသည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က မိဘထံခြင့္ပန္၍ မႏၱေလးသုိ႔ ဂ်ပန္ဘာသာအတူတက္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္အတူ ရထားျဖင့္ထြက္သည္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္းသည့္ ပထမ ၅ ရက္ေန႔ညတြင္မိန္႔ခြန္းေဟာၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ေနာက္ကြယ္မွသာပံ့ပိုးကူညီခဲ့သည္။ ထင္ေပၚေၾကာ္ၾကားမႈထက္ဘယ္လိုထိေရာက္စြာလုပ္ရမည္ေရွ့ထြက္လုပ္သူမ်ားကိုဘယ္လိုပန္႔ပိုးရမည္ဆိုသည္ကထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ လိုရင္းျဖစ္သည္။ ဘူမိေဗဒအတန္းမွ ဆရာမ်ားက သူ႔မိန္႔ခြန္းေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ေသာ္လည္း ေထာက္လွန္းေရးကို သတင္းပို႔ပုံမရသျဖင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္လြတ္ေနသည္။ ဆရာ ဦးထင္ေက်ာ္သည္ ပိန္ပိန္းပါးပါး နား႐ြက္ကားကား၊ မ်က္လုံးျပဴးျပဴးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ၅ ရက္ေန႔ည မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီး ထြက္လာေသာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အား ႐ူပေဗဒ စာသင္ခန္းနားရွိ စိန္ပန္းပင္ေအာက္တြင္ ေတြ႕သည့္အခါ ၿပဳံးၿပီး "ေဟ့ေကာင္ႀကီး သတိ ဝီရိယနဲ႔ လုပ္ကြာ" ဟု အားေပးခဲ့သည္။ ယခုဆရာ ဆုံးသြားရွာၿပီ။ ဒယ္နီအုံးက်င္ဆိုသည့္ သူငယ္ခ်င္းက ဝင္ဒါမီယာတြင္ေနသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အဖမ္းမခံရသည္ကို ေတြ႕သည့္အခါ "ဒီေကာင္ ဒီေလာက္လုပ္တာေတာင္ အဖမ္းမခံရတာ၊ ဒီေကာင္အစိုးရ ေထာက္လွန္းေရးျဖစ္တယ္" ဟု ရပ္ကြက္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတင္းျဖန္႔သည္။ ဂြ်န္အေရးအခင္းၿပီးေနာက္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တသက္တကြ်န္းအျပစ္ဒါဏ္က်သြားသည့္အခါ ပါးစပ္ပိတ္သြားခဲ့သည္။ အေရးအခင္းတြင္ အင္တိုက္အားတုိက္ပါဝင္ခဲ့ၿပီး အဖမ္းမခံရပါက၊ ေထာင္က်ခံၿပီးအစိုးရလူမဟုတ္ ေၾကာင္းသက္ ေသျပရမည့္သေဘာလိုျဖစ္ေနသည္၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း မယုံၾကည္ႏိုင္မႈ သံသယမ်ား စစ္အာဏာ ရွင္လက္ေအာက္တြင္ အားေကာင္းလွသည္မွာ ဆုံး႐ႉံးမႈတခုပင္ ျဖစ္သည္။

 

တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ဦးသန္႔အေရးအခင္း က်ဆုံးသြားၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို ဆႏၵျပ႐ုံျဖင့္မရ၊ လက္နက္ကိုင္ တုိက္ပြဲသ႑ာန္ ေပါင္းစပ္မွ ရမည္ဆိုသည့္ အသိကို ရရွိလာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္ေမာင္ဦးက ေရွ႕ေျပးအျဖစ္ လက္နက္ဘယ္လို ရမလဲ၊ ဘယ္သူက ေထာက္ပံ့မလဲဆိုသည္ကို ရွာရန္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္သုိ႔ ထြက္သည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က မႏၱေလးသို႔ထြက္ၿပီး ထိုမွတဆင့္ လာရွိဳးသို႔ ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္အတူ တက္သည္။ ခင္ေမာင္ေအး မိဘမ်ားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းအထည္႐ုံတြင္ အထည္ဆိုင္ဖြင့္ထားသျဖင့္ လာရွိဳးတြင္ တ႐ုတ္ျပည္မွ ဝင္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ဝယ္သည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ လာရွိဳးရွိ တည္းခိုခန္းတြင္ တည္းသည္။ ထူးဆန္းသည္က လားရွိဳးေစ်းတြင္ တ႐ုတ္လို ေျပာ၍ ေစ်းဝယ္ပါက ေစ်းသက္သာသည္။ ဗမာလိုေျပာဝယ္လွ်င္ ေစ်းႀကီးေပးရသည္။ လာရွိဳးၿမိဳ႕သည္ တ႐ုတ္စကားတတ္မွ အဆင္ေျပေသာ ၿမိဳ႕အျဖစ္ တ႐ုတ္ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈက ဗမာထက္ ပိုေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ သိခဲ့ရသည္။

 

တည္းခိုခန္းတြင္ တ႐ုတ္အဖြားႀကီး တေယာက္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်၍ တ႐ုတ္စကားသင္သည္။ တ႐ုတ္မေလးမ်ားကို "မင္းကို ငါခ်စ္တယ္" ဆိုတာ ဘယ္လို ေျပာရမလဲဟု ေမးသည္ကို အဖြါးႀကီးက ရယ္၍ "ေဝါ့အိုင္နီး" ဟု ေျပာသျဖင့္ မွတ္စုစာအုပ္တြင္ လိုက္ေရးသည္။ "မင္းငါ့ကို ျပန္ခ်စ္မလား" ဟု ေမးေတာ့ "ညစ္ကအိုင္ေငါ" ဟု ေျဖသည္။ လာ႐ႉိးတြင္ တပတ္ခန္႔ေနၿပီး ခင္ေမာင္ေအးႏွင့္ မႏၱေလးသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ လားရွိဳးနာနတ္သီးသည္ အလြန္ခ်ဳိသည္။ ေဒါင္လိုက္ ၄ စိတ္စိတ္ၿပီး ဒုတ္ထိုးၿပီး ေရခဲေခ်ာင္းကဲ့သို႔ ေရာင္းသည္။

 

ေနာင္ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၂၃ ရက္ေန႔တြင္အဖမ္းခံရသည့္အခါ ေထာက္လွန္းေရးမွ ထိုမွတ္စုစာအုပ္ကို ႐ုံးတြင္တင္၍ ဗကပသို႔ ေတာခိုရန္ သြားရန္ခဲ့ေၾကာင္း အဆက္အသြယ္မရသျဖင့္ ျပန္လာေၾကာင္း တရား႐ုံးတြင္ သက္ေသအျဖစ္ တင္ျပသျဖင့္ တရားရံုးထဲတြင္ရယ္ေမာခဲ့ရဘူးသည္။ တတ္လဲတတ္ႏုိင္သည့္ေထာက္လွန္းေရးမ်ားပင္။

 

နိဂုံး။    ။

 

ဦးသန္႔အေရးအခင္းကို မဆလအစိုးရက အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ ဧၿပီလ (၇) ရက္ေန႔တြင္ စစ္ခုံ႐ုံး အမွတ္ (၃) မွ ဥကၠ႒ကိုၾကည္ဝင္း၊ ဒုဥကၠ႒ ကိုစိုးၫြန္႔ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ကိုသက္လႈိင္တို႔ကို ေထာင္ဒါဏ္ (၇) ႏွစ္စီ၊ ဥကၠ႒ နာရီပိုင္းအေ႐ြးခံရေသာ ကိုစိုးတင့္ကို (၅) ႏွစ္၊ ကိုထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ ညီျဖစ္သူ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကို (၇) ႏွစ္စီ၊ အေျခစိုက္မွ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္ကို (၇) ႏွစ္၊ ေစာလွေငြ (၆) ႏွစ္၊ ေသာင္းေအး (၅) ႏွစ္၊ ျမင့္ဟန္ (၆) ႏွစ္၊ ေသာင္းတင္ (၅) ႏွစ္၊ စစ္ခုံ႐ုံး (၁) တြင္ ေရွ႕ေနဦးရဲထြန္းကို (၁၀) ႏွစ္၊ တြံေတးသိန္းဝင္းႏွင့္ ေရွ႕ေနကိုေက်ာ္လင္း(၇) ႏွစ္စီ၊ ဓါးကိုသန္းျမင့္(၁၀) ႏွစ္၊ RIT တတိယႏွစ္သို႔ တက္ခြင့္ရၿပီး ဦးသန္႔တြင္ ပါဝင္လာသူ ကိုသန္းလြင္က (၇) ႏွစ္၊ ျပည္သိန္းဝင္းေခၚ အေမသိန္းက(၇) ႏွစ္၊ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားျဖစ္ေသာ ေစာအင္ဒ႐ႈး၊ စံမင္း၊ ရဲျမင့္၊ တင္ေမာင္ဦး ေခၚ ဗလၾကီး (မႏၱေလး)၊ တို႔ကို (၄) ႏွစ္စီ၊ လွည္းတန္းမွ ရာေက်ာ္ေခၚ ေအးသိန္းေအာင္ကို (၇) ႏွစ္ ၊ ထြန္းသိန္း(ပညာေရးတကၠသိုလ္) ၅ နွစ္ ၊ ဝင္းေနာင္ (သခင္ဇင္တူ) (၁၀)ႏွစ္စသည္ျဖင့္ ေထာင္ဒါဏ္ အသီးသီးခ်ခံခဲ့ရပါသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူေ႒းေ႒းဝင္း (မိေနာ္) အသက္ ၁၆ႏွစ္ သည္ အသက္အငယ္ဆုံးႏွင့္ ေထာင္ (၁၀)ႏွစ္က်ခံရရွာသည္။ မိမိကိုဆန္႔က်င္လာလွ်င္ခေလးကိုပင္ခြင့္မလႊတ္သည့္အထိယုတ္မာရက္စက္ၾကသည္။ တင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တသိုက္က တရားခံေျပးမ်ားျဖစ္သည္။

 

ဦးသန္႔မိသားစုမွ ဦးခန္႔က သက္ေသထြက္သည္။ ဖ်ာပုံမွ စိန္ျမင့္ေမာင္ (ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ) ကလည္း အစိုးရသက္ေသအျဖစ္ ထြက္ၾကသည္။

ေနာင္ စိုးညြန္႔ကို ဖမ္းၿပီး စစ္ခုံ႐ုံးတင္သည့္အခါ စစ္ခုံ႐ုံး နံပါတ္ (၃) တြင္ ႐ူပေဗဒပါေမကၡ ဦးစံသာေအာင္ကအစိုးရသက္ေသအျဖစ္ ထြက္ၿပီး သူ႔ကိုမခန္႔ေလးစားလုပ္္သည္ အစည္းအေဝး တက္ေၾကာင္း စာ႐ြက္ကို လက္မွတ္မထိုးဘဲ ႐ိုင္းျပစြာ ဆုတ္ၿဖဲပစ္သည္ဟု သက္ေသ ထြက္သည္။

ေလာ္စပီကာ ထပ္လိုတယ္ဆို၍ အီကိုမွာ ရွိေသာ စတိုးထဲက ေလာ္စပီကာကို ဖြင့္ၿပီး ယူေပးသည့္အတြက္အေၾကာင့္ စိုးညြန္႔အမႈ ထပ္တိုးသည္၊ ေဖါက္ထြင္းမႈ၊ ခိုးမႈ ပုဒ္မမ်ားႏွင့္ တရားစြဲခံရသည္။ စက္မႈလက္မႈ တကၠသိုလ္မွ ဂူကို၊ တာဝန္ယူ ေဆာက္လုပ္သူမ်ားက RIT က ေ႒းေအာင္၊ ခင္ေမာင္ႀကီးႏွင့္ ခင္ေမာင္လတ္တို႔ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ သုံးေယာက္လုံး ဦးသန္႔အေရးအခင္းၿပီးေနာက္အစိုးရသက္ေသမ်ားျဖစ္သြားသည္။ခင္ေမာင္ႀကီးကေမာ္လၿမိဳင္ကျဖစ္ၿပီးအစိုးရသက္ေသျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေဒသေကာလိပ္ဖြဲ႕သည့္အခါ ဆရာျဖစ္သြားသည္၊ ေ႒းေအာင္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက က်ဥ္ျခင္း ခံရသည္၊ ခင္ေမာင္လတ္က ျမစ္ႀကီးနားမွ ျဖစ္သည္။

 

အခ်ပ္ပို--- ဦးသန္႔အေရးအခင္းအတြင္း ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရွိ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ေရွ႕တြင္ ကိုရဲထြတ္အမည္ရင္း ရဲျမင့္သန္းက ဦးႏုပုံစံ ဂိုက္ဖမ္း၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေလသံျဖင့္ တရားေဟာသည္။ ေဇာ္ၿငိမ္းလတ္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလသံႏွင့္ တရားေဟာသည္။ သရက္ေတာ ေက်ာင္းတိုက္မွ ေဒၚလာေဒၚညာဟုတြင္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးသီလာစာရ သည္လည္း တရားေဟာသည္။

ဦးရဲထြန္းက စိုးၫြန္႔ကို အကူအညီလိုလွ်င္ ဖုံး ၁- ၁၉- ၁၉ ကို ဆက္၍ အကူအညီေတာင္းဟု ေျပာၿပီးသူဖုံးနံပါတ္ကိုေပးသည္၊ လိုအပ္သည္တို႔ကို လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ရိုက္ေပး သည့္အတြက္ ေက်ာင္းသား မ်ားကိုအားေပးအားေျမွက္ျပဳမႈျဖင့္ေထာင္ ၁၀ႏွစ္က်သည္။

ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ပါဝင္ခဲ့ၾကေသာ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ကိုသက္လႈိင္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္းအေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ကိုေသာင္းဟန္၊ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္း အတြင္းေရးမႉး ကိုသက္တင္၊ ပန္းခ်ီအဖြဲ႕မွ ေစာအင္ဒ႐ူး၊ ေ႐ွ႕ေနဦးရဲထြန္း တို႔အားလုံး ၉၆ ပါးေရာဂါတို႔ျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီျဖစ္သည္။ ၇၄ အုပ္စုသည္ အသက္ ၆၀ ဝန္းက်င္ရွိ ျပီျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို ဒူးမေထာက္ လက္ေျမွာက္ဘဲ တိုက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္းကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူ ကိုတင္ေမာင္ဦး တဦးတည္း သာ ရက္စက္စြာ ႀကိဳးစင္တင္၍ အသတ္ခံခဲ့ရသည္။

 

ကိုတင္ေမာင္ဦးသည္ခ်င္းအမ်ိဳးသား တဦးျဖစ္ ေသာ္လည္း ခ်င္းအမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး တခုတည္းကိုမၾကည့္ဘဲတႏုိင္လံုးလြတ္ေျမာက္မွတိုင္းရင္းသားမ်ားေျမာက္မည္ဆိုသည့္အျမင္ရွိသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ကိုတင္ေမာင္ဦးကိုေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ စစ္အာဏာရွင္ကသူ၏သတၱိဗ်တၱိစြမ္းပကားကို ေၾကာက္ရံြ႔တုန္လွႈပ္ ၍ဖမ္းမိျပီး (၃)လအ တြင္း ႀကိဳးစင္တင္ အသတ္ခံရသည့္ ပထမဦးဆုံး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အာဇာနည္ ကိုတင္ေမာင္ဦးအား ဤအျဖစ္ရပ္မွန္ အထုပတိၱစာတမ္းျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။

 

 

ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္အဓိကဦးေဆာင္ခဲ့သူမ်ား

၁။ ကိုစိုးတင့္ (ဥကၠ႒)ပထမအၾကိမ္ေရြး

၂။ ကိုၾကည္ဝင္း (ဥကၠ႒)ဒုတိယအၾကိမ္ေရြး

၃။ ကိုစိုးၫြန္႔ (ေျပာင္ႀကီး) (ဒုဥကၠ႒)

၄။ကိုတင္ေမာင္ဦး(အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး) ပထမအၾကိမ္ေရြး

၄။ ကိုသက္လႈိင္ (RIT) (အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး)

၅။ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္ (မႏ ၱေလးေဆာင္ အေျခစိုက္)

 

ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ေထာင္က်သည့္ ၅၂ ဦးထဲမွ မွတ္မိသမွ်

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားစာရင္း 

 

စီးပြါးေရးသကၠသိုလ္မွ ( ၃ ဦး)

၁။ကိုစိုးညြန္႔ (ေရႊေခါင္းေျပာင္၊ေျပာင္ၾကီး)   ဒု ဥကၠဌ

၂။ကိုသက္တင္( စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္အနုပညာအတြင္းေရးမႈး)

၃။မသိဂႌျမင့္

 
 

စိတ္ပညာမွ(၅ဦး)

၄။ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္ (ပဲခူး)

၅။ ကိုေစာလွေငြ (ဓႏုျဖဴ)

၆။ ကိုတင္စိုး (ဂြ ၿမိဳ႕)

၇။ ကိုေသာင္းေအး( မအူပင္)

၈။ ကိုျမင့္ဟန္ (ခရမ္းသံုးခြ)

 
 

သခၤ်ာမွ (  ၃ဦး)

၉။ ကိုၾကည္ဝင္း ဥကၠၳဌ

၁၀။ ကိုၾက ည္ လြင္ ဘ႑ာေရးမူး

၁၁။ ကိုစုိးတင့္ ဥကၠၳဌ လုပ္သားမ်ားေကာ္လိပ္ သခၤ်ာ

 
 

 

ရူပေဗဒမွ ( ၃ ဦး)

၁၂။ ကိုေအးသိန္းေအာင္ေခၚရာေက်ာ္

၁၃။ ကိုထြန္းထြန္း (ေတာင္တြင္းဦးကိုကိုႀကီး၏သား ၊တရုပ္ျပည္ ဗကပ နယ္ေျမတြင္ က်ဆုံး)

၁၄။ မန္းဗာလ္ထြန္း ( ခ်င္းျပည္နယ္)

 
 

စက္မႈ႕သကၠသုိလ္မွ (၅ ဦး)

၁၅။ ကိုသက္လိႈင္( ပိသုကာ ပညာပဥၥမႏွစ္) အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး

၁၆။ ကိုစံသာ (ၿမိဳ႕ျပ) တန္ျပန္ေထာက္လွန္းေရးမႈး

၁၇။ ကိုလွေအာင္ေခၚ ဂိုရွယ္ ေခၚ ရာဇာ

၁၈။ ကိုသိန္းဝင္း (ျပည္ သိန္းဝင္းေခၚ အေမသိန္း)

၁၉။ ကိုသန္းလြင္း (သတၱဳ ) (ေညာင္ေလးပင္)

 
 

ဘူမိေဗဒမွ(၁ဦး)

၂၀။ ကိုစိုင္းသိုက္နန္္း (ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ဗကပ နယ္ေျမ)

 
 

ပညာေရးတကၠသိုလ္မွ ( ၁ ဦး)

၂၁။ ကိုထြန္းသိန္း

 
 

ေဆးတကၠသိုလ္ ၂ မွ ( ၁ ဦး)

၂၂။ ကိုလွျမင့္ (ဟသၤာတၿမိဳ႕)

 
 

ျမန္မာစာ မွ (၁ဦး)

၂၃။ ကိုေဌးေအာင္ ေခၚသရဲေလးေဌးေအာင္

 
 

ဓါတုေဗဒ မွ (၂ ဦး)

၂၄။ ကိုေသာင္းဟန္ (ဝိဇၨာသိပၸံ အႏုပညာအသင္းအတြင္းေရးမႈး)

၂၅။ ကိုတင္စိုး ေခၚ ေခြးတိုး  ရိကၡာမႈး အေျခစိုက္

 
 

ရုကၡေဗဒမွ (၁ဦး)

၂၆။ ကိုတင့္ေဆြ ေခၚ က်ားႀကီးတင့္ေဆြ (ထားဝယ္)

 
 

ဇီဝေဗဒ မွ (၁ ဦး)

၂၇။ ကိုေဇာ္ၿငိမ္းလတ္ (ပ်ဥ္းမနားခင္ေမာင္ေထြး ၏ သား)

 
 

အလယ္တန္းေက်ာင္းမွ (၁ဦး)

၂၈။ မေဌးေဌးဝင္း (ယခုထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္)

 
 

ရဟန္ေတာ္မ်ား မွ (၅ ပါး)

၂၉။ ဦးသီလစာရ (ေဒၚလာေဒၚညာ ဆရာေတာ္)ရဟန္းဥကၠဌ

၃၀။ ဦးလာဘ ရဟန္းဘ႑ာေရးမႈး (ဒီဇင္ဘာ ၁၁ မတုိင္မီအဖမ္းခံရ)

၃၁။ မေကြးဆရာေတာ္ေခၚ ဦးေတဇိႏၵ

၃၂။ ဦးးနႏၵ

၃၃။ ဦး ---????---

 
 

ျပည္သူ႕ဘက္မွႏိူးၾကားတက္ၾကြ စြာ ပါဝင္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သူမ်ားစာရင္း (  ၁၂ ဦး)

ေရွ့ေနမ်ားမွ (၃ဦး)

၃၄။ ဦးရဲထြန္း ( ေဒါက္တာ ဘေမာ္ ၏ သားမက္)

၃၅။ ကိုေက်ာ္လင္း

၃၆။ ကိုသိန္းဝင္း ေခၚတြံေတးသိန္းဝင္း

 --------- -------------

၃၇။ ဦးထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္း ဆရာဝန္ (ဖဆပလ ဝန္ၾကီးေဟာင္းဦး ေက်ာ္ၿငိမ္းသား)

၃၈။ ကို ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း အဂၤ်င္နီယာ(ဖဆပလ ဝန္ၾကီးေဟာင္းဦး ေက်ာ္ၿငိမ္းသား)

၃၉။ ကို ရဲ ထြဋ္ ေခၚ ရဲျမင့္သန္း

၄၀။ ကိုေက်ာ္စိုး (သကၠႅလ ပဲခူး)

၄၁။ ကိုဝင္းေနာင္ ေခၚ ဝင္းသိန္း (ပဲခူးရိုးမျပန္၊သခင္ဇင္၏တူ)

၄၂။ ကုိေသာင္းတင္ ေခၚ ဗိုလ္ေတာက္

၄၃။ ဒါးသန္းျမင့္ေခၚ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ရဲ ႀကီးသန္းျမင့္

၄၄။ ကိုရာမင္း ပန္ရံဆရာ

၄၅။ ကိုတင့္ေဆြ( ေဒၚလဖင္ေရးကူးသင္တန္းဆရာ)

၄၆။

၄၇။

၄၈။

 

ပန္းခ်ီအဖြဲ႔

၄၉။ ေစာအင္ဒရူး (ရန္ကုန္ဝိဇၹာသိပၸံ တကၠသိုလ္ပန္းခ်ီသင္တန္းဆင္း)

၅၀။ ကိုစံမင္း (ေမာ္ဒန္အတ္) (ရန္ကုန္ဝိဇၹာသိပၸံ တကၠသိုလ္ပန္းခ်ီသင္တန္းဆင္း)

၅၁။ ကိုတင္ေမာင္ဦး ေခၚ ဗလၾကီး (မႏၱေလးပန္းခ်ီေက်ာင္းဆင္း)

၅၂။ ကိုရဲျမင့္ (ျမင္းျခံ) (မႏၱေလးပန္းခ်ီေက်ာင္းဆင္း)

 

အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ က်ဆုံးသြားေသာ ရဲေဘာ္ကိုသက္လႈိင္၏ "အိမ္တိုင္းတြင္စစ္သားမရွိ၊ အိမ္တိုင္းတြင္ေက်ာင္းသားရွိသည္"ဆုိုသည့္ေဆာင္းပါးကိုအခ်ပ္ပိုအျဖစ္ကိုသက္လႈိင္ ကိုဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ေအာက္တြင္ထည့္ေပးလိုက္ပါသည္။ ကိုသက္လႈိင္ ABSDF ဝမ္းခစခန္းအတြင္း ေရးမႉးဘဝက ေဒါင္းအိုေဝစာေစာင္တြင္ ေရးသားခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါ သည္။

 

"ဦးသန္႔အေရးအခင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔တသိုက္"ကိုဖတ္ျပီးကိုတင္ေမာင္ဦးကဲ့သို႔သတၱိဗ်တၱိစြမ္းပကား ႏွင့္ျပည့္စံုေသာသူရဲေကာင္းမ်ားေပၚေပါက္ လာလွ်င္ဤစာကိုေရးရက်ိဳးနပ္ျပီ၊ အျခားဘာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္မွကြ်ွႏုပ္တြင္မရွိ။

 

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္(၇၄)

-------------------------------- ---------------------------------------

 

အိမ္တုိင္းမွာ စစ္သားမရွိ အိမ္တုိင္းမွာ ေက်ာင္းသားရွိသည္ (သက္လွိဳင္ေရးသည္)

 

၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ (၁၀)ရက္ေန႕ ညဦးပုိင္း ၊၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ(၁၁)ရက္ေန႕ အာရံုဦးပုိင္း။

ထုိညကအလြန္ခ်မ္းလွသည္။ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္အေအးလြန္ကဲေသာနွစ္ျဖစ္သည္။ထုိနွစ္ကအနိမ့္ဆံုးအပူခ်ိန္မွာ၅၃ံဖါရင္ဟုိက္ ျဖစ္ခ့ဲသည္ဟုမွတ္သားမိသည္။ေက်ာင္းသားထုနွင့္စုေ၀းေရာက္ရွိလာၾကေသာ ျပည္သူတုိ႕၏ရင္ထဲမွမီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားသည္ ဒီဇင္ဘာအေအးဆံုးနွစ္ ေဆာင္းဥတုကုိ အံတု လွ်က္ရွိခ့ဲၾကသည္။ရန္ကုန္၀ိဇၨာနွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္(ပင္မ)ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာင္အအံုရွိခ့ဲေသာေနရာေဟာင္းကြင္းျပင္ထဲတြင္ ဘာမဆုိရင္ဆုိင္ရန္ အဓိ႒ာန္ ခုိင္မာစြာ ခ်ထားေသာေက်ာင္းသားနွင့့္ျပည္သူ ငါးေထာင္ေက်ာ္သည္ ထုိညက ျငိမ္းခ်မ္းစြာာ ဆႏၵျပလ်က္ ရွိခ့ဲၾကသည္။

ေက်ာင္းသားသမဂၢေနရာေဟာင္းနွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တုိင္က

ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနေသာ ေက်ာင္းသားနွင့္ျပည္သူတုိ႕ကုိ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ကာ ေထာက္ခံအားေပးလ်က္ရွိသည္။ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္း နေဘးအစပ္ နားတြင္ရွိေသာ သရက္ ပင္ၾကီးမ်ားသည္ ထုိနွစ္က ထူးထူးျခားျခား ေစာစီးအစြာပြင့္ခ့ဲၾကျပီး သရက္ပြင့္ မ်ား ပင္လံုး ကၽြတ္ေ၀လ်က္ရွိခ့ဲသည္။နီက်င့္က်င့္ သရက္ပြင့္မ်ားသည္ စိမ္းေမွာင္ေသာ အရြက္မ်ားကို ဖုံးလႊမ္း ေတာ့မေယာင္ရွိေနသည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အတြင္း ညပုိင္းတြင္ အေရးေပၚအစီအစဥ္ျဖင့္ ထြန္း ညွိထားေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားသည္ ကြင္းျပင္ထဲတြင္ လူရိပ္မ်ားေၾကာင့္ေကာင္းစြာမလင္းနိဳင္ပဲရွိခ့ဲသည္။ သရက္ပင္အုပ္မ်ားေအာက္နားတြင္ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ျဖစ္ေနသည္။တဖက္တကၠသုိလ္၀င္းျခံစည္းရုိးနွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းမေပၚတြင္ မီးေရာင္မ်ား ထိန္လင္းလ်က္ရွိသည္။

တကၠသုိလ္ရိပ္သာ လမ္းဘက္ရွိေသာသမဂၢ၀င္းစည္းရုိးတေလွ်ာက္တြင္ အမ်ိဳးအမည္ခြဲျခားရန္ ခက္ ေသာ ပရိသတ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနျပီး စည္းရုိးတေလွ်ာက္ သံတုိင္ မ်ားကုိ ရင္ခ်င္းကပ္လ်က္ ေပေတေနၾကသည္။ည(၁၀)နာရီတြင္ အဓိပတိလမ္းထိပ္မွ တံခါးကုိ ပိတ္ပစ္ရန္ဆံုး ျဖတ္ ခ့ဲသည္။ထုိညသည္ အလြန္အေရးၾကီးေသာ ညျဖစ္၍ လံုျခံဳေရးကုိ အထူးသတိထားရန္ လုိအပ္ခ့ဲသည္။ေနာက္ေန႕မနက္ အာရံုအတက္မီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေက်ာင္းသားထုကုိ ၿဖိဳခြဲပစ္ရန္နွင့္ တကၠသိုလ္၀င္းကုိ အပုိင္စီးရန္ BSPP တပ္မွ ဒလၾကမ္း ၀င္ေရာက္ၿဖိဳခြင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သိထားၿပီးျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း။ဘယ္ကုိ ေျပးၾကမည္နည္း။ သာယာေအးခ်မ္းလွေသာကၽြန္ေတာ္တုိ႕ခ်စ္ျမတ္နိဳးလွေသာကန္႕ေကာ္ေတာကုိဘီလူးသဘက္မ်ား လက္နက္အားကုိးျဖင့္၀င္ေရာက္သိမ္းပုိက္မည္ကုိကၽြန္ေတာ္တုိ႕အသာတၾကည္ျဖင့္ေနာက္ဆုတ္ေပးရမည္လား?။

"မျဖစ္နိဳင္ပါ"ဘယ္နည္းနဲ႔မွေနာက္ဆုတ္မေပးနိဳင္ပါ။အသာတၾကည္ျဖင့္ခြင့္မျပဳနိဳင္ပါ။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ နိဳင့္ထက္စီးနင္း လက္နက္အားကုိးျဖင့္ ဗုိလ္က်ျပီး တကၠသုိလ္၀င္းကုိ အတင္းအဓမၼသိမ္း ပုိက္ျခင္း မွတပါးအျခားနည္းျဖင့္မရေစရ။သူတုိ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ခံတုိက္ၾကမည္လား?။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕တြင္ရွိသည္မ်ားမွာ ေဖါင္တိန္၊ခဲတန္နွင့္ စာရြက္မ်ားသာျဖစ္သည္။ကၽြန္နဳပ္တုိ႕သည္ ျပည္သူတုိ႕ ခ်စ္ျမတ္နိဳးေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္၍ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေတာင္းဆုိရန္သာ နားလည္ၾကသူ မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

သူတုိ႕မွာ အာဏာရွင္ဗုိလ္ေန၀င္း၏ လက္ကုိင္ဒုတ္ ေၾကးစားစစ္သားမ်ားျဖစ္၍ အမိန္႕ေပးလွ်င္ ဘာမဆုိလုပ္မည့္သူမ်ားျဖစ္သည္။သူတုိ႕တြင္ရွိသည္မ်ားမွာေမာင္ျပန္ေသနပ္မ်ား၊တင့္ကားမ်ား၊ စစ္ေသနတ္ တင္ယာဥ္မ်ား၊ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာခက္ထန္ေသာအသြင္အျပင္မ်ား၊ရုိင္းစုိင္းရက္စက္ေသာ နွလံုးသားပုိင္ရွင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။သုိ႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လံုး၀မေၾကာက္ပါ။မည္မွ်ေၾကာက္ေအာင္ေျခာက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕မေၾကာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အမိတကၠသုိလ္၀င္းအတြင္း၌ပင္ ေနာက္ ဆံုးအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆႏၵမ်ားကုိ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ထုတ္ေဖာ္ေတာင္းဆုိသြားရန္ ဆံုးျဖတ္ခ့ဲ ၾကသည္။သူတုိ႕စစ္ဘီလူးမ်ား ရက္စက္သမွ် အနိဳင္က်င့္သမွ်ကုိ အံၾကိတ္ခံ၍ တရားမွ်တ ေသာပြဲအေၾကာင္းကုိ ျပည္သူနွင့္ ကမၻာကသိရန္ မွတ္တမ္း တခုက်န္ရစ္ရန္ အသက္ေပးစေတးရန္ ဆံုးျဖတ္ခ့ဲၾကသည္။

ေပမွာတင္ထု၊ထုခ်င္ထု

မီးနဲ႔တင္ရွိဳ႕၊ရွိဳ႕ခ်င္ရွိဳ႕

သံမဏိဒါး၊ေၾကမသြားဘူး

နာနာထုေလ၊ဒါးေကာင္းေလ။

ဤကဗ်ာ တပုိင္းတစသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အျဖစ္ကုိ ထင္ဟပ္ေစခ့ဲသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မည္သူ႕ကုိ အားကုိးၾကမည္နည္း။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မိဘမ်ား ျပည္သူမ်ားမွလြဲ၍ အားထားစရာမရွိပါ။ BBCနွင့္ VOA သတင္းဌာနမ်ားမွ သတင္းေထာက္မ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆီမအျမဲတမ္းလာေရာက္၍ ေမးျမန္းျပီး ကမၻာအရပ္ရပ္သုိ႕ ခ်က္ခ်င္း ထုတ္ျပန္ေပးေနသည္မွလြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ အျခားျပင္ပကမၻာနွင့္ ဆက္သြယ္ရန္မရွိခ့ဲပါ။ျပင္ပကမၻာမွ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရသာ စာနာေထာက္ထားမွဳ ေပးနိဳင္သည္မွ အပ အျခားထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ေပး နိဳင္ဖြယ္မ ရွိေၾကာင္း ထုိစဥ္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နားလည္ခ့ဲၾကသည္။ ကုိယ့္ကိစၥကုိယ္ပဲရွင္းရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အေနနွင့္ အေကာင္းဆံုးတတ္နိဳင္ေသာ နည္းလမ္းမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မိဘမ်ား၊သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ျပည္သူမ်ားအား မခၽြင္းမခ်န္ အသိေပးကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နွင့္လက္တြဲ၍ ၾကံ့ၾကံ့ခံရန္ ဖိတ္ေခၚရန္မွတပါး အျခားမရွိခ့ဲ။

သုိ႕ျဖစ္၍ ဦးသန္႕ အေလာင္းကုိ ဒီဇင္ဘာ(၈)ရက္ေန႕ ဂူသြင္းအျပီး (၉)ရက္ေန႕ ညဦးပုိင္းမွစကာ ေက်ာင္းသားအမွဳေဆာင္မ်ား တေယာက္တလွည့္ မျပတ္တမ္းေဟာေျပာခ့ဲၾကရသည္။(၁၀)ရက္ေန႕

တေန႕လံုးပရိတ္သတ္မ်ားမျပတ္တမ္းေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၀င္လာခ့ဲၾကသည္။ ၀င္ေရာက္လာခ့ဲၾကေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရင္ဆုိင္ရလုဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာ အေျခအေနမွန္မ်ားကုိ ရွင္းျပခ့ဲသည္။ စစ္တပ္မွ ဒလၾကမ္း၀င္ေရာက္ျဖဳိခြင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊အကယ္၍ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ အၾကမ္းဖက္၍ အတင္းအဓမၼအနိဳင္က်င့္ပါက က်န္ေသာျပည္သူမ်ားက တုန္႕ျပန္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း ရုိးသားစြာပင္ ပရိတ္သတ္အား အသိေပးခ့ဲပါသည္။

ျပန္လုိပါကလည္း ျပန္နိဳင္ၾကပါေၾကာင္း မျပန္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နွင့္ အတူလက္တြဲ၍ ၾကံ့ၾကံ့ခံေနပါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အတြက္အလြန္အားတက္စရာျဖစ္ေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာအျခားေျပးစရာေျမမရွိပဲျဖစ္ ျပီးေနာက္လည္းဆုတ္မေပးနိဳင္ေၾကာင္းကုိ ေျပာျပခ့ဲပါသည္။ ည(၁၀)နာရီတြင္အဓိပတိလမ္းထိပ္မွ တံခါးပိတ္မည့္ျဖစ္ေၾကာင္းအသိေပးခ့ဲပါသည္။ တကၠသုိလ္ရိပ္သာ လမ္းနွင့္ကပ္လ်က္ သံတုိင္မ်ားတြင္ တန္းစီျပီး ကပ္ရပ္ေနၾကေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နွင့္ ပူးေပါင္းလုိက အထဲသုိ႕ၾကြေရာက္ၾကရန္ ဖိတ္ေခၚခ့ဲသည္။သူတုိ႕မွာ မည္သုိ႕မွ်မတုန္႕ျပန္ပဲ နားလည္ရခက္ကာ အၾကိဳေစာင့္ၾကပ္ေနေသာ(မဆလ)ပါတီ၏မေစာင့္မေနရတာ၀န္ျဖင့္ လာေရာက္ခ့ဲၾက သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု သိခ့ဲရသည္။ ဤသည္မွာလည္း တဒုကၡျဖစ္ခ့ဲသည္။

ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္းသည္ အာဏာပုိင္မ်ားနွင့္ မည္သုိ႕မွသက္ဆုိင္ျခင္းမရွိပဲ မူလပုိင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတဦးက သူမပုိင္ေျမကြက္ကုိ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေစတနာျပတ္သားစြာ လွဴဒါန္းခ့ဲေၾကာင္း သိခ့ဲရသည္။(၉)ရက္ေန႕မွ စတင္၍ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္းအတြင္းရွိ မျပိဳမပ်က္ပဲက်န္ခ့ဲေသာ မျပဳျပင္ပဲထားသည့္ အားကစားရံုကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဗဟုိလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ အသံုးျပဳခ့ဲသည္။အားကစားရံုေရွ႕ မႏၱေလးေဆာင္ဘက္ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ရွိေသာ အေပါက္ကုိဖြင့္ကာ အေပါက္၀တြင္ စင္ျမင့္တခုျဖစ္သလုိထုိး၍ ဤစင္ေပၚမွေနကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေဟာေျပာခ့ဲၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕စင္ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းတြင္ အသစ္စက္စက္ အဂၤေတေကာင္းစြာ မေျခာက္ေသးေသာ ဦးသန္႕ အုတ္ဂူတည္ထားခ့ဲသည္။ ဦးသန္႕အုတ္ဂူပတ္လည္တြင္ ေခါင္းစည္းအနီမ်ားျဖင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားအမ်ားစု ပါ၀င္ေသာ ပရိတ္သတ္ငါးဆယ္ခန္႕ ၀န္းရံေစာင့္ၾကပ္ထားသည္။ မဆုတ္တမ္းခံမည့္သူမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ဦးသန္႕အေရးအခင္း ျဖစ္ပြါးခ့ဲရျခင္းမွာ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္အေျခခံျဖင့္ နိဳင္ငံေရးအရ မတရားဖိနွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳမ်ားကုိ တြန္းလွန္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ဦးသန္႕သည္ ျမန္မာနိဳင္ငံသားတဦးျဖစ္ျပီး ကမၻာ့နိဳင္ငံအသီးသီးမွမ်ားစြာေလးစားျခင္းခံရေသာပုဂၢိဳလ္တဦးျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ့အေရးအခင္းၾကီးမ်ား အရွဳပ္အေထြး ၾကီးမ်ားကုိ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ တာ၀န္ျဖင့္ ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ ေျပာင္ေျမာက္စြာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ့ဲေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါသည္။ဘာသာတရားကုိင္းရွိဳင္းျခင္း၊မိဘကုိရုိေသျမတ္နိဳးျခင္း၊ယဥ္ေက်းဖြယ္ေသာအမူအရာအေျပာအဆုိရွိျခင္းစသည္ျဖင့္ျမန္မာနိဳင္ငံသားေကာင္းတဦးပီသစြာ ကမၻာ့အလယ္တြင္ မ်က္နွာပြင့္ခ့ဲပါသည္။

ဤက့ဲသုိ႕ ျမန္မာနိဳင္ငံသားေကာင္း တဦးကုိ ျမန္မာျပည္သူမ်ားက ေလးစားဂုဏ္ျပဳလိုသည္မွာ ထုိက္တန္ေသာခ်ီးေျမွာက္မွဳျဖစ္ပါသည္။ဤသည္မွာဂုဏ္ယူဖြယ္ရာအမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ျဖစ္ပါသည္ လူမ်ိဳးဘာသာမခြဲျခားပဲ ျမန္မာနိဳင္ငံသားအားလံုးလုိလုိက ထုိက္တန္စြာဂုဏ္ျပဳလုိခ့ဲပါသည္။အာဏာရွင္ ဗုိလ္ေန၀င္းနွင့္အေပါင္းအပါတစုမွလြဲ၍ျဖစ္ပါသည္။ဗုိလ္ေန၀င္းဦးေဆာင္ေသာေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ညံ့ဖ်င္းေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳ၊ကုိယ္ၾကိဳးရွာေသာ စီးပြားေရး ဦးတည္မွဳမ်ားကုိ ျပည္သူက ေအာင့္အီးသီးခံခ့ဲသည္မွာ ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ၾကာျမင့္ခ့ဲျပီ ျဖစ္သည္။

ဦးသန္႕ ကြယ္လြန္ျပီး ေသတမ္းစာအရ အေလာင္းကုိ ျမန္မာျပည္ျပန္ပုိ႕ရာတြင္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ၾကိဳဆုိခ့ဲၾကသည္။က်ိဳကၠဆံကြင္းတြင္ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ(၅)ရက္ေန႕အထိထားကား ျပည္သူမ်ားလာေရာက္ၾကည့္ရွဳခြင့္ရစဥ္ကသိန္းနွင့္ခ်ီေသာျပည္သူမ်ားလာေရာက္ၾကည့္ရွဳခ့ဲၾကသည္။ထုိစဥ္က ဗုိလ္ေန၀င္းဦးေဆာင္ေသာ (မဆလ)အစုိးရ၏ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းတြင္ ျမဳတ္နွံရန္ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္သူတုိ႕၏ ဆႏၵမွာ သီးျခားေနရာတခုေပး၍ ဗိမၼာန္တခုတည္ရန္ျဖစ္ပါသည္။တျပည္လံုးရွိ ျပည္သူမ်ား၏ ဆႏၵမွာ တေလသံတည္းျဖစ္ခ့ဲပါသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား၏ဆႏၵမွာလည္းျပည္သူမ်ားနွင့္တထပ္တည္းျဖစ္ခ့ဲသည္။ ဦးသန္႕အေလာင္းကုိၾကံေတာသုိ႕ပုိ႕မည့္ေန႕က က်ိဳကၠဆံကြင္းတြင္ ျပည္သူသံုးသိန္းေက်ာ္ရွိခ့ဲသည္။ ျပည္သူတုိ႕၏ဆႏၵကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳထားေသာ ဗုိလ္ေန၀င္းအစုိးရကုိအံတုကာ ေက်ာင္းသားထုက ဦးသန္႕အေလာင္းကုိ က်ိဳကၠဆံကြင္းမွ ရန္ကုန္၀ိဇၨာနွင့္သိပၸံတကၠသုိလ္၀င္းသုိ႕ ဒီဇင္ဘာ(၅)ရက္ေန႕ ေန႕လည္ေနွာင္းပုိင္းတြင္ သယ္ယူလာခ့ဲသည္။ဦးသန္႕အေလာင္းကုိ ထားစရာေနရာအျဖစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဘြဲ႔နွင္းသဘင္ခန္းမေဆာင္ရွိ ဘြဲ႕အပ္နွင္းေသာစင္ျမင့္ကုိ ေရြးခ်ယ္ထား ရွိခ့ဲသည္။ဤသုိ႕ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ေဆာင္မွဳကုိ ျပည္သူက တခဲနက္ေထာက္ခံခ့ဲသည္ သံဃာေတာ္အပါးတေထာင္ေက်ာ္ကပါ ေက်ာင္းသားထုနွင့္ အမာခံအျဖစ္ လက္တြဲခ့ဲသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ဒီဇင္ဘာ(၅)ရက္ေန႕ ညဦးပုိင္းတြင္ပင္ ဦးသန္႕ဗိမၼာန္ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းတရပ္ကို ဖြဲ႔စည္းခ့ဲသည္။မည္သုိ႕ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ အစုိးရကုိ အာခံေနျပီျဖစ္၍ နိဳင္ငံေရးအရပါ သတိၾကီးစြာထား၍ လုပ္ေဆာင္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသတိထားခ့ဲၾကသည္။သုိ႕ျဖစ္၍ လုိအပ္ေသာဖြဲ႔စည္းပံုစည္းမ်ဥ္းအခ်ိဳ႕ကုိ ထုိညကပင္ စည္းေ၀း၍ အတည္ျပဳခ့ဲၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေနနွင့္လည္း ထုိညကပင္ ဘြဲ႔နွင္းသဘင္ခန္းမေဆာင္စင္ျမင့္ ဦးသန္႕အေလာင္း ထားေသာ ေနရာေရွ႕မွေန၍ ေက်ာင္းသားအားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္နားလည္သလုိပင္ အိမ္တုိင္းမွာ စစ္သားမရွိ၊အိမ္တုိင္းမွာေက်ာင္းသားရွိျပီးကၽြန္ေတာ္တုိ႕ညီညီညာညာစုရံုးလုပ္ေဆာင္ၾကရန္လုိ ေၾကာင္း တုိက္တြန္းခ့ဲသည္။တကၠသုိလ္တြင္ တက္ေနဆဲ ေန႕ေက်ာင္းသား၊အေဆာင္ေက်ာင္းသားမ်ား ျပည့္လွ်ံေအာင္ေရာက္ရွိခ့ဲသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဖြဲ႕စည္းခ့ဲေသာ ေက်ာင္းသားအမွဳေဆာင္အဖြဲ႔၏ အေျခခံအခ်က္နွင့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားမွာ

အလြန္ရုိးရွင္းပါသည္။လုိအပ္ေသာ အေျခခံအခ်က္မွာ ဤလွဳပ္ရွားမွဳတြင္ အမွဳေဆာင္အျဖစ္ ပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္သူမ်ား အားလံုးသည္ အနည္းဆံုး "ေထာင္က်"မည္ျဖစ္သည္။အမ်ားဆံုး "ေသ"မည္ျဖစ္သည္။ေအာင္ျမင္ပါက မိမိပုဂၢဳိလ္ေရး အက်ိဳးစီးပြါး ဘာမွ်မရနိဳင္ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နားလည္သလုိ တင္ျပအတည္ျပဳခ့ဲသည္။

အမွဳေဆာင္အျဖစ္ အေရြးခ်ယ္ခံရန္ လုိအပ္ေသာ အရည္အခ်င္းမွာ--

(၁) လက္ရွိ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ရမည္ျဖစ္ျပီး ေက်ာင္းသားမွတ္ပံုတင္ ျပနိဳင္ရမည္ျဖစ္သည္။

(၂) ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီနွင့္ မည္သုိ႕မွ မသက္ဆုိင္သူျဖစ္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆုိလိုသည္မွာတင္းျပည့္ပါတီ၀င္၊အရံပါတီ၊ပါတီမိတ္ေဆြ၊လမ္းစဥ္လူငယ္စသည္တုိ႕မျဖစ္ေစရျဖစ္ပါ

သည္။

အကယ္၍ အေရြးခ်ယ္ခံရပါက အထက္ပါအခ်က္နွစ္ခုနွင့္ မညီညြတ္လွ်င္ မိမိဖာသာ နွဳတ္ထြက္ေပးရန္ျဖစ္သည္။ဒုတိယ အခ်က္သည္ လမ္းစဥ္ပါတီက အလြန္မေၾကနပ္ အခံရခက္ေသာ အခ်က္ျဖစ္ခ့ဲသည္။သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မတတ္နိဳင္ပါ။လမ္းစဥ္ပါတီကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မယံုပါ။

ဦးသန္႕ အေလာင္းကုိ လာေရာက္ၾကည့္ရွဳနိဳင္ရန္ တကၠသုိလ္၀င္းနွင့္ ဘြဲ႔နွင္းသဘင္အေဆာက္အဦး ကုိဖြင့္ထားခ့ဲပါသည္။ပရိတ္သတ္မ်ားသည္ စည္းစနစ္က်စြာျဖင့္ တန္းစီျပီး လာေရာက္ ၾကည့္ရွဳၾကပါ သည္။ ပရိတ္သတ္မ်ား၏ မ်က္နွာသည္ ေက်နပ္အားရေသာ၊ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးေသာ၊ေထာက္ခံ အားေပးေသာ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ပူပန္ေသာက ေရာက္ေနေသာ အသြင္အျပင္မ်ား ေပၚလြင္လ်က္ရွိသည္။အလွဴေငြထည့္ရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ လာသမွ် ပရိတ္သတ္မ်ားက ေတာင္းဆုိၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေနျဖင့္ဘ႑ာေရးမွဴး ဦးေဆာင္၍ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ သံဃာေတာ္မ်ားျဖင့္ ဘြဲ႔နွင္းသဘင္အ၀င္၀ အတြင္းဘက္တြင္ စားပြဲ ပုေလးခ်၍ ခုံေလးငါးခု၊ေငြဖလားတလံုး ထားကား ေကာက္ခံခ့ဲရသည္။ မွတ္မွတ္ရရပင္ (၅)ရက္ေန႕ညမွ (၆)ရက္ေန႕မနက္အထိ အလွဴေငြ တသိန္းခြဲေက်ာ္ရခ့ဲသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အထူးပင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးခ့ဲရသည္။ထုိစဥ္က လက္ရည္တခြက္ (၂၅)ျပား၊ထမင္းတခါစား (၇၅)ျပားသာရွိခ့ဲ ေသးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေနနွင့္တက္သုတ္ရုိက္ကာ ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ား၊ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ား၊လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား၊ အခ်ိန္လုလုပ္ေဆာင္ခ့ဲရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားမွာ ခပ္ရုိးရုိးေလးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥသည္ မွန္ကန္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္ဟုလည္းေကာင္း ၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေနနွင့္ ေအာင္ျမင္ျပီးဆံုးသည္အထိ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္သြားမည့္အေၾကာင္း ၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ ၀ုိင္း၀န္းကူညီၾကပါရန္အေၾကာင္းတုိ႕ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကုိ ထုိစဥ္က သမတျဖစ္ေသာဗုိလ္ေန၀င္၊နိဳင္ငံေတာ္ေကာင္စီနွင့္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးစိန္၀င္းထံပုိ႔ခ့ဲသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားမွာ ဦးသန္႕ဗိမၼာန္ ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ကန္ေတာ္မင္ရွိသခင္ကုိယ္ေတာ္မွိဳင္းဂူေဘးရွိေနရာကုိေပးရန္၊ေက်ာင္းသား မ်ားနွင့္ ပါ၀င္သူမ်ားကို မဖမ္းဆီးရန္၊ပညာေရးနွင့္ ပါတ္သက္၍ အေရးယူျခင္း ေက်ာင္းထုတ္ျခင္း မျပဳလုပ္ရန္ျဖစ္သည္။တာ၀န္ရွိ ေက်ာင္းသားအမွဳေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ဥကၠ႒၊ ဒုဥကၠ႒အတြင္းေရးမွဴး၊ စသည္တုိ႕အေနနွင့္ ကိစၥ အ၀၀ကုိ ေက်ာင္း၀င္းအျပင္သုိ႕ထြက္၍ မေဆြးေႏြး နိဳင္ေၾကာင္း၊ ေဆြးေႏြးရန္ရွိပါက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသုိ႕ လာေရာက္ေဆြးေႏြးနိဳင္ေၾကာင္း

လံုျခံဳေရးကုိ တာ၀န္ယူေၾကာင္းသက္ဆုိင္ရာ အစုိးရနွင့္ အာဏာပုိင္မ်ားထံ အေၾကာင္းၾကားခ့ဲသည္။

ထုိစဥ္က ကမာရြတ္ျမိဳ႕နယ္ေကာင္စီ ဥကၠ႒ျဖစ္ေသာ ဦးေမာင္ေမာင္က ေက်ာင္းသားတာ၀န္ ရွိသူ မ်ားနွင့္ ေဆြးေႏြးလုိေၾကာင္း ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းသုိ႕ လာေရာက္ေျပာဆုိရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေနနွင့္ ၎အဆင့္နွင့္မေဆြးေႏြးနိဳင္ေၾကာင္း ေျပာဆုိျပန္လႊတ္လုိက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ (၂၄)နာရီအတြင္း တုန္႕ျပန္ေပးပါရန္ အေၾကာင္းၾကားခ့ဲသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ မလုိက္ေလ်ာပါက ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္းအတြင္း ဂူေဆာက္၍ ျမွတ္နွံရန္ ဆံုးျဖတ္ခ့ဲသည္။ ဂူေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကုိ(၅)ရက္ေန႕ ညလယ္ပုိင္းမွစတင္၍ ဒုဥကၠ႒မွ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ရန္ သတ္မွတ္ေပးခ့ဲသည္။ေက်ာင္းသားသမဂၢေနရာေဟာင္းတြင္ အုတ္ဂူေဆာက္ လုပ္ေရးကုိ ထုိညမွစတင္၍ အင္တုိက္အားတုိက္ ေဆာင္ရြက္ခ့ဲၾကသည္။

တကၠသုိလ္၀င္းသည္ အထူးသျဖင့္ ဘြဲ႕နွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕မွစ၍ အဓိပတိလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္ ပင္မတံခါးမၾကီးအထိ ပရိတ္သတ္မွာ တုိးမေပါက္နိဳင္ေအာင္ စည္ကားခ့ဲပါသည္။ ေစ်းဆုိင္တန္းမ်ား ေပၚေပါက္ လာျပီး အဓိပတိလမ္းမေလွ်ာက္ တဖက္တခ်က္တြင္ မုန္႕ပဲ သားေရစာအမ်ိဳးမ်ိဳးအျပင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္မ်ားပါ ေန႕ေရာညပါ ေရာင္းခ်ေနသည္မွာ အထူးပင္ အံ့အား သင့္ဖြယ္ရာ စည္ကားျခင္းျဖစ္ခ့ဲသည္။

ထုိစဥ္က အစုိးရကုိ ဆန္႕က်င္၍ ေဆာင္ရြက္ေနသည္နွင့္မတူေတာ့ပဲ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ စင္ျပိဳင္အစုိးရသဖြယ္ အစုိးရနွင့္ အျပိဳင္အဆုိင္ အာဏာပုိင္သည္က့ဲသုိ႕ထုိစဥ္ကျပည္သူမ်ားအေနနွင့္ သေဘာထားခ့ဲၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သေဘာထားမ်ား၊ထုတ္ျပန္ခ်က္၊ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကုိ စုေ၀း ေရာက္ရွိလာၾကေသာ သိန္းနွင့္ခ်ီသည့္ ပရိတ္သတ္ၾကီးမ်ားအား အဆင္ေျပစြာ ထုတ္ျပန္ေပး နိဳင္ရန္အတြက္ ဘြဲ႔နွင္းသဘင္ခန္းမမုခ္၀ ဘယ္ဘက္ေထာင့္တြင္ စကားေျပာ စင္တခုနွင့္ မုိက္ကရုိဖုန္းတခုထားကာ ျပန္ၾကားေရးဌာနမွ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ခ့ဲပါသည္။

ခ်က္ခ်င္းလုိလုိပင္ ထုိမုိက္ကရုိဖုန္းသည္ တျပည္လံုးပရိတ္သတ္၏ အာရံုစူးစုိက္ရာ ျဖစ္လာခ့ဲသည္။

ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေက်ာင္းသားအမွဳေဆာင္မ်ားအေနနွင့္ အစုိးရကို တုိက္ရုိက္ပုတ္ခတ္ ေျပာ ဆုိရန္ အဓိကမထားခ့ဲ။ သတိထား၍ မိမိတုိ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကုိသာ ထိထိေရာက္ေရာက္ သြက္သြက္ လက္လက္ျဖစ္ရန္ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မွဳေကာင္းမြန္ရန္ အာရံုစုိက္ခ့ဲသည္။ သုိ႕ေသာ္ ျပည္သူမ်ား အေနနွင့္လည္းေကာင္း၊သံဃာေတာ္မ်ားအေနနွင့္လည္းေကာင္း၊လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာဆုိရင္ဖြင့္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မုိက္ရုိဖုန္းကုိအခြင့္ေပးခ့ဲသည္။

ဤသည္မွာ ပရိတ္သတ္စုေ၀းရာ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းတခုျဖစ္ခ့ဲျပီး၊ျပည္သူတရပ္လံုးက ဗုိလ္ေန၀င္းနွင့္ စစ္အစုိးရ(မဆလ) ပါတီကုိ မည္မွ်မုန္းတီးရြံရွာေၾကာင္း၊အစုိးရ၏ ေဖာက္ျပန္မွဳမ်ား၊ အလြဲသံုးစားမွဳမ်ား၊လူသတ္မွဳမ်ားကုိ ဖြင့္ခ်ရာေနရာ၊ျပည္သူမ်ား၏ ရင္ဖြင့္ရာေနရာျဖစ္ခ့ဲသည္။ အမ်ားစုေျပာသြားၾကသည္မ်ားမွာ ဗုိလ္ေန၀င္း၏ ယုတ္မာေကာက္က်စ္မွဳမ်ားျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ႕မွာ ေျပာရင္းေဒါသျဖစ္လာသျဖင့္ ဗုိလ္ေန၀င္းကုိ မုိက္ကရုိဖုန္းမွေန၍ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ဆဲပါေတာ့သည္။ ညျဖစ္ေနသည္ကတေၾကာင္း၊ ဘြဲ႔နွင္းသဘင္နွင့္ ေအဒီလမ္းရွိ ဗုိလ္ေန၀င္းေဂဟာတုိ႕မွာ အင္းယားကန္သာျခားျပီး သိပ္မေ၀းလွသည္နွင့္ ဗုိလ္္ေန၀င္းတေယာက္အေနျဖင့္ မၾကားခ်င္လည္း အတုိင္းသားၾကားေနရမည္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မတတ္နိဳင္ပါ ကုိယ္လုပ္ထားတာ ကုိယ္ခံရမည္သာျဖစ္ေပသည္။ဗုိလ္ေန၀င္းအေနနွင့္ ၾကားခ်င္ပံုမေပၚ၍ (၆)ရက္ေန႕တြင္ သက္ဆုိင္ရာမွ လာေရာက္၍ ကန္႕ကြက္ရာကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွ ဤေနရာသည္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာနိဳင္ေသာ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤသုိ႕ေျပာဆုိမွဳမ်ားကုိ ဖမ္းဆီးျခင္း၊ အေရးယူျခင္း မျပဳလုပ္ရန္ ျပန္လည္ေတာင္းဆုိခ့ဲသည္။

ပရိတ္သတ္မ်ားထဲမွ တဦးျပီး တဦး စင္ျမင့္ေပၚသုိ႕တက္လာ၍ ေန၀င္းအစုိးရအလုိ မရွိေၾကာင္းေျပာဆုိၾကရာ ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္ၾကရာ ပရိတ္သတ္၏ တခဲနက္ၾသဘာ ေပးျခင္းကုိ လွိဳက္လွဲစြာခံယူခ့ဲၾကရသည္။လူထုပရိတ္သတ္ၾကီးမွာ အထူးပင္သက္၀င္လွဳပ္ရွားလာျပီး တက္ၾကြစြာ ေန႕ေရာညပါ အလံုးအရင္းနွင့္ မျပန္တမ္းစုေ၀းေနၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျမင္ရေသာအခါ မ်ားစြာအားတက္ၾကည္ႏူးခ့ဲရသည္။ ျပည္သူလူထု ေပ်ာ္ရြင္ေက်နပ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္သည္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္သူမ်ား၏ ဆႏၵသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။ျပည္သူမ်ား၏ဆႏၵသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဆႏၵျဖစ္ပါေတာ့သည္။

 

---------------------------------------- ------------------------------------------------------