“ပတၱျမားဆံက်ဳိး အဖိုးျပည္တန္”

by Soe Min on Monday, October 1, 2012 at 6:53am ·

          ယင္းမာတို႔ဖိုးဖိုးဟာ အလုပ္ကအနားမယူခင္က စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔ သူ႔ၾကည့္ရတာ ပိုက္ဆံထက္စာရင္ စာအုပ္ေတြကို ပိုၿပီး မက္မက္စက္စက္ ရွိပုံေပၚပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအာဏာရလာတဲ႔အခါ ရွန္ဟိုင္းကေန ေဟာင္ေကာင္ကို ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာခဲ႔ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ယင္းမာက ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားေနရလို႔ ေျမးအဖိုးနွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားက်မွပဲ က်ားထိုး၊ စာဖတ္၊ စပ္မိစပ္ရာ ပုံတိုပတ္စကေလးေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တခါေတာ႔ အစုံလုပ္သည္ ဦးၾကယ္နီ ျဖစ္ေနတဲ႔ ယင္းမာေဖေဖရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ကို မ်က္စိလည္သြားတာေၾကာင္႔ “ဖိုးဖိုးေရ သူမ်ားေတြေမးလာရင္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။” လို႔ အရႊန္းေဖာက္တဲ႔အခါ ဖိုးဖိုးက “ငါ႔ေျမးေဖေဖက ေတာ္ရွာပါေပတယ္။ ထုတ္ကုန္သြင္းကုန္ဆိုလည္း လုပ္လိုက္တာပဲ။ စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြ ေထာင္ေတာ႔လည္း ပါလိုက္ေသးတယ္။ အိမ္ျခံေျမေရာင္း၀ယ္ငွားဘက္လည္း မက်န္ေစရဘူးကြဲ႔။” လို႔ ျပဳံးျပဳံးႀကီးေျဖတယ္။ “ဘယ္အလုပ္က အျမတ္အစြန္း အမ်ားဆံုးျဖစ္မလဲ မသိဘူးေနာ္။” ဆိုေတာ႔ “အိမ္း … ဒါကေတာ႔ ငါ႔ေျမးက ဘာကို အျမတ္အစြန္းလို႔ ယူဆသလဲဆိုတဲ႔အေပၚမွာ တည္တာေပါ႔။” လို႔ ေတြးေတြးဆဆေလး ေျပာတယ္။ “အျမတ္အစြန္းပါဆိုမွ  ပိုက္ဆံကိုမတြက္လို႔ ဘာကိုသြားတြက္ရမတုန္း။ ေလာကႀကီး ပိုက္ဆံထက္ တန္ဖိုးႀကီးတဲ႔အရာမ်ား ရွိလို႔လား။” လို႔ ေမးကေလးထိုးၿပီးေျပာလိုက္ေတာ႔ ဖိုးဖိုးက ေခါင္းတယမ္းယမ္းနဲ႔ “ဘာလို႔မရွိရမွာလဲ ငါ႔ေျမးရယ္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြ၊ က်င္႔၀တ္သိကၡာတရားေတြ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေတြဟာ ပိုက္ဆံနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔မရေအာင္ အေရးႀကီးတယ္။ လူေတြဟာ ေငြေနာက္လိုက္ရင္းနဲ႔ ပညာေတြ၊ သိကၡာေတြကို အေလးမထားေတာ႔တဲ႔အခါ တန္ဖိုးရွိတဲ႔လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ႔မွ ျဖစ္မလာနိုင္ေတာ႔ဘူး။ တန္ဖိုးရွိတဲ႔လူဆိုတာက ပတၱျမားဆံက်ဳိးလည္း အဖိုးေတာ႔ ျပည္တန္သကြဲ႕။ “Qi huo ke ju.” (Precious treasure worth cherishing.) တဲ႔။ ဖိုးဖိုးအတြက္ေတာ႔ ေလာကမွာ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ နဲ႔ က်င္႔၀တ္သိကၡာ လုံျခဳံတဲ႔ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ေလာက္ အဖိုးတန္တာ ဘယ္ဟာမွ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေျမးကို စကားပုံကေလးေတြ ပုံျပင္ကေလးေတြနဲ႔ လူ႔အဖိုးတန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ သြန္သင္ေနရတာေပါ႔။ တေန႔က် အဲဒါေတြဟာ ေျမးရဲ႕ ကိုယ္နဲ႔မကြာ လိုက္ပါလာမယ္႔ အဖိုးတန္ရတနာကေလးေတြ ျဖစ္လာမွာေပါ႔ကြယ္။”
          တရုတ္ျပည္မွာ ဘီစီ ၂၆၅ တုန္းက အဓိကက်တဲ႔ ျပည္နယ္ႀကီး ခုႏွစ္ခု ရွိသတဲ႔။ ခ်ဴျပည္နယ္က စိုက္ပ်ဳိးေျမ ဧရိယာအက်ယ္၀န္းဆုံး၊ ခ်င္ျပည္နယ္က စစ္အင္အားအႀကီးမားဆုံး နဲ႔ ေခ်ာင္ျပည္နယ္ကေတာ႔ ယဥ္ေက်းမႈထုံးတမ္းစဥ္လာေတြ အၾကြယ္၀ဆုံးျဖစ္သတဲ႔။ တခါေတာ႔ လ်ဴဖုေ၀ဆိုတဲ႔ ကုန္သည္တစ္ေယာက္ဟာ ေခ်ာင္ျပည္နယ္ရဲ႕ၿမဳိ႕ေတာ္ ဟန္းတန္ၿမဳိ႕ကိုေရာက္လာသတဲ႔။ (ေနာက္ဆို သိုင္းေလာကရဲ႕ စိန္ေခၚသံ ေရးစားလို႔ ရေလာက္ၿပီ) အဲသည္ေခတ္က ကုန္သည္ေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း ခ်ဳိခ်ိဳေခ်ာင္ေခ်ာင္ရသမွ်၀ယ္ ေနာက္တေနရာေရာက္ေတာ႔ အျမတ္တင္ၿပီး ျပန္ေရာင္း၊ အဲသလိုနဲ႔ တစတစ ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း စုမိလာသတဲ႔။ ဟန္းတန္ၿမဳိ႔ကိုေရာက္တဲ႔အခါ ပစၥည္းဥစၥာကလည္း အေတာ္အသင္႔စုမိေဆာင္းမိေန၊ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာစြာ နန္းဆန္ဆန္ ၿမဳိ႔ဆန္ဆန္ေနေလ႔ရွိတဲ႔ ဟန္းတန္လူမႈပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း သေဘာက်မိတာေၾကာင႔္ အဲဒီမွာပဲ အေျခခ်ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကုန္သည္တို႔ရဲ႕ ဥာဥ္အတိုင္း ရွိတာေလးထိုင္စား လုံးပါးပါးသြားမွာစိုးလို႔ ရင္းနွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ တစ္ခုခုေတာ႔ လုပ္ဦးမွ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူကို တိုင္ပင္ပါသတဲ႔။
“အေဖ။ ခုခ်ိန္မွာ ေျမေတြယာေတြ၀ယ္ၿပီး ရင္းနွီးလုပ္ကိုင္စားရင္ အျမတ္ဘယ္ေလာက္ေလာက္ က်န္ႏိုင္မလဲ။”
“ဆယ္ဆေလာက္ေတာ႔ ရွိေပလိမ္႔မယ္။”
“ေရႊေငြရတနာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရင္ေကာ။”
“အဆတစ္ရာေလာက္ေတာ႔ ျမတ္ပါလိမ္႔မယ္။”
“ဒါဆို မင္းေလာင္းတစ္ေယာက္ကို နန္းတင္ေပးဖို႔ အရင္းအႏွီးျပဳရင္ေကာ။”
“အဲဒါကေတာ႔ အတိုင္းအဆမရွိ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားမွာ ေသခ်ာပါတယ္။”  လို႔ ဆိုသတဲ႔။
          အဲသလိုဆိုေတာ႔ သူတို႔သားအဖတိုင္ပင္ေနရာ တရုတ္ျပည္နယ္ႀကီးရဲ႕ ပထ၀ီႏုိင္ငံေရး၊ သမိုင္းနိုင္ငံေရး အေျခအေနကေလးလည္း ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းသိထားမိဖို႔ လိုလာၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က ခ်င္ႏိုင္ငံကိုအုပ္စိုးေနတဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္က ခ်ဴႏိုင္ငံ ၀ူႏိုင္ငံေတြကို တိုက္ခိုက္ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ႔အခါ သူတို႔ ေခ်ာင္ႏိုင္ငံဘက္ကို ျမားဦးလွည့္လာျပန္သတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္တာမို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး အာမခံအျဖစ္နဲ႔ မင္းသားခ်င္း အျပန္အလွန္ဖလွယ္ၾကပါသတဲ႔။ ေခ်ာင္ဘုရင္မင္းျမတ္က အိမ္ေရွ႔အရာထားတဲ႔ သူ႔သားႀကီးကို မ်က္ေစာင္းထိုးလာမွာစိုးလို႔ ဒုတိယသားေတာ္နဲ႔ ေမာင္းမငယ္တစ္ေယာက္ကေမြးတဲ႔ ေျမးေတာ္သူ ဇီခ်ဴမင္းသားေလးကို ခ်င္ႏိုင္ငံထည့္လိုက္သတဲ႔။ သူတို႔ေခတ္က ရွင္ဘုရင္ မင္းညီမင္းသားမ်ားထုံးစံ မိဖုရား ေမာင္းမမိႆံ လွ်ံလန္ေနတာမို႔ သားသမီးဆိုတာမ်ား ေတာင္းနဲ႔လိုက္ေကာက္လို႔ေတာင္ မႏိုင္ေအာင္ေပါတယ္ မဟုတ္လား။ အခုဟာက ေမာင္းမအငယ္ကေမြးတာမို႔ ဇီခ်ဴကေလးကို သူ႔အိမ္ သူ႔မိသားစုကေတာင္ သတိတရ အေရးတယူ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဟိုေရာက္တဲ႔အခါ ရန္သူ႔ႏိုင္ငံမွာ ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးေတာ႔တာေပါ႔။ အိမ္နိမ္႔မွာ ႏြမ္းဖတ္သိမ္ငယ္စြာနဲ႔ စီးစရာေ၀ါယာဥ္ေတာင္ မရွိပါဘူးတဲ႔။ မင္းသားရယ္လို႔ေတာင္ သူ႔ကိုဘယ္သူမွ သတိမရၾကတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကုန္သည္ႀကီးလ်ဴဖုေ၀ကေတာ႔ ပတၱျမားဆံက်ဳိးလည္း အဖိုးေတာ႔ျပည္တန္မွာကို ျမင္ထားသတဲ႔။ မင္းသားနဲ႔ ေတြ႔ဖူးစမွာတင္ ေခ်ာင္ႏိုင္ငံမွာ ေနာင္ေတာ္အိမ္ေရွ႕စံ ကံကုန္လို႔ ခမည္းေတာ္မင္းတရားႀကီးက ဒုတိယသားေတာ္ကို နန္းလ်ာထားလိုက္တယ္လို႔ သတင္းၾကားခဲ႔ၿပီးၿပီကိုး။ ေစာေစာက သူ႔အေဖနဲ႔တိုင္ပင္စဥ္ကလို လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚမွာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရမယ္ဆိုရင္ ဇီခ်ဴမင္းသားေလးဟာ အလားအလာလည္း သိပ္မဆိုးရွာဘူး။ ကုန္က်စားရိတ္လည္း သက္သာမယ္။ ၾသဇာလည္းေညာင္းမယ္႔ပုံ ရွိတာေပါ႔။
          ကုန္သည္ႀကီးလ်ဴ မင္းသားဖီခ်ဴအိမ္ကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားနဲ႔ အလည္သြားေတာ႔ အိမ္ေပါက္၀နဲ႔မဆန္႔သလို ထိုင္စရာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရွိလို႔ မင္းသားခမ်ာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အားတုံ႔အားနာလည္း ျဖစ္ရေသးသတဲ႔။ က်ားသားမိုးႀကိဳး၊ ဧည့္သည္ဆိုလို႔ မိုး၀င္ခိုဖို႔ေတာင္ မလာစဖူး မဟုတ္လား။ “သင္မင္းသားရဲ႕ အိမ္ေပါက္၀ေတာ႔ ခ်ဲ႕ဖို႔ေကာင္းလွေပါ႔ဗ်ာ။” လို႔ဆိုေတာ႔ “ဒုကၡမရွာပါနဲ႔ ေရာင္းရင္း။ ကိုယ္႔အိမ္တံခါး၀သာ ကိုယ္ခ်ဲ႕ဖို႔ စဥ္းစားပါ။” လို႔ဆိုသတဲ႔။ ဒီအခါ လ်ဴက “ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးႀကီးအိမ္ေပါက္၀က်ယ္ဖို႔က အရွင္႔အိမ္ေတာ္၀ကို အရင္ခ်ဲ႕ရမွာမို႔ပါ။” လို႔ဆိုလိုက္တဲ႔အခါ မင္းသားက ဒီဧည့္သည္ကေတာ႔ သာမာန္အလည္လာတာ မဟုတ္ေပဘူးဆိုၿပီး အိမ္အတြင္းေခၚသြားသတဲ႔။
“ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးက ေမာင္႔ခမည္းေတာ္ကို အိမ္ေရွ႕အရာနွင္းတဲ႔ သတင္းေကာင္းမ်ား ၾကားၿပီးပါစ။ ေမာင္႔ခမည္းေတာ္ အိမ္ေရွ႔စံလြန္ရင္ ေမာင္႔မွာထီးနန္းအရိုက္အရာ ဆက္ခံဖို႔ အလားအလာေတာ႔ ရွိတာေပါ႔။ သို႔ေသာ္ျငား ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကိုးေရးတစ္ရာေတာင္ ေသခ်ာတဲ႔အမႈေတာ႔ မဟုတ္ေလဘူး။ သင္မင္းသားက သားေတာ္အႀကီး မဟုတ္သလို ရင္ေသြးေတာ္ ႏွစ္က်ိပ္ခြဲထဲက သူလိုကိုယ္လို မင္းသားတစ္ပါးမွ်သာျဖစ္တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ေမာင္႔ခမည္းကေတာင္ ေမာင္႔ကို အမွတ္တရရွိေနမယ္မဟုတ္လို႔ သူ႔အရိုက္အရာလႊဲေပးဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေပဘူး။ လက္ရွိအုပ္စိုးေတာ္မူေနတဲ႔ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးကလည္း မာမာခ်ာခ်ာပဲ ရွိေပေသးတယ္။ အကယ္၍မ်ား သင္မင္းသားက အကၽြႏၤုပ္နဲ႔ လက္တြဲမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ထီးနန္းကိစၥ ကၽြႏၤုပ္တာ၀န္သာ ထားပါဘိ။ အတုန္႔အျပန္အားျဖင္႔ သင္မင္းသားသေဘာ ဘယ္လိုရွိမည္ကို သိလိုလွပါ၏။” လို႔ နွစ္ကိုယ္ၾကားဆိုသတဲ႔။
          မင္းသားကေတာ႔ သူ႔နားေတာင္ သူမယုံႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔မယ္ေတာ္ကလည္း ဖခင္အိမ္ေရွ႕မင္းသားကေတာင္ မ်က္ႏွာသာအေပးခံရတာ မဟုတ္သလို သူကိုယ္တိုင္လည္း တိုင္းျခားျပည္ျခားမွာ အိမ္နိမ္႔စံဘ၀နဲ႔ဆိုေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ႏိုင္စရာ မရွိပဲ။ ခုေလာက္ရွိ နန္းေတာ္မွာက်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ေတြက ေန႔ေန႔ညည ခစားဖူးေျမွာ္ေနၾကမွာပဲ။ “ေမာင္မင္းက ဘယ္လိုေမွာ္အစြမ္းနဲ႔ ငါ႔ကို နန္းလ်ာထားခ်င္ေနရသလဲ” လို႔ ေမးပါသတဲ႔။ “အကယ္၍မ်ား ငါေကာင္းစားပါမူ မင္းကိုလည္း အႀကီးေတာ္အရာထားလို႔ နန္းဦးမွာ ေရႊပိန္းခ်ထားလိုက္မေပါ႔” လို႔ ကတိေပးပါသတဲ႔။ Project ႀကီးႀကီးမို႔ Plan ႀကီးႀကီး Fund ႀကီးႀကီးရွိၿပီးသား လ်ဴက “ကိုယ္ေတာ္႔ဘက္ကသာ ကတိတည္ပါေစေလ။” လို႔ အပိုင္ခ်ည္လိုက္သတဲ႔။
          ပထမဆုံးေျခလွမ္းကေတာ႔ ဘာပေရာဂ်က္ပဲစစ လူႀကီးအိမ္အထုပ္နဲ႔ အရင္၀င္တဲ႔ဆီက စရတာေပါ႔ကြယ္။ (အခုမွပဲ ငါတို႔ရိုးရာ တရုတ္က လာပါကလား လို႔ သေဘာေပါက္မိေတာ႔တယ္)။ အိမ္ေရွ႔မင္းသားမွာ အင္မတန္ ျမတ္ႏိုးေတာ္မူၿပီး နန္းလ်ာရင္ေသြး မထြန္းကားတဲ႔ မိဖုရားငယ္တစ္ပါးရွိသတဲ႔။ ၀ွာယန္းမင္းသမီးလို႔ေခၚတယ္။ နံမယ္ဘယ္လိုေခၚေခၚ မိန္းမမွန္ရင္ ရတနာစိန္ေက်ာက္ ဇယ္ေတာက္ၿပီး ကစားခ်င္ၾကတာခ်ည့္ပဲ။ လ်ဴဟာ မင္းသားဆီက ကတိရၿပီးတာနဲ႔ ခ်င္ႏိုင္ငံၿမဳိ႕ေတာ္ ရွမ္းယန္ကိုတက္ၿပီး အဖိုးတန္ဆုံးေရႊေငြလက္၀တ္ရတနာေတြကို ၀ယ္ေတာ႔တာပဲတဲ႔။ မင္းသားကိုေတာ႔ ေရႊစင္ငါးရာေပးခဲ႔ၿပီး မင္းသားအဆင္႔အတန္းနဲ႔အညီ လူျမင္သူျမင္ ထည္ထည္၀ါ၀ါေန၊ လူရွိန္ေအာင္ေန၊ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေဇာေအာင္ေန လို႔ မွာခဲ႔သတဲ႔။ ႏွစ္ႏိုင္ငံပေရာဂ်က္ဆိုတာ တစ္ဘက္တည္းကိုခ်ည့္ ပုံေနေအာင္ဖို႔လို႔လည္း မၿပီးေျမာက္ဘူးဆိုတာ ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီက ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတာင္ သေဘာေပါက္ၿပီးသားမို႔ သည္တစ္ခါေတာ႔ ေခ်ာင္နန္းေတာ္ထဲတလွည့္ ၀င္လိုက္ၾကဦးစို႔ကြယ္။
          ပိတ္သတ္ႀကီးေရ။ အၾကံဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး၊ လူႀကီးအိမ္ဆိုတာ ၀င္ခ်င္တိုင္း၀င္ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္လို႔ရတဲ႔ သာလာယံဇရပ္ေတာ႔ မဟုတ္ေလဘူးကြဲ႕။ ဒါေၾကာင္႔ အဆက္အသြယ္ ရွာရျပန္တာေပါ႔။ (စီးပြားေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈပညာေတြ ျဖန္႔ေ၀ေနတယ္ လို႔ သေဘာထားၾကေနာ္)။ ၀ွာယန္းမင္းသမီးရဲ႕ ညီအမေတာ္သူနဲ႔ ခ်ိတ္မိသတဲ႔။ ရည္ရြယ္ခ်က္ လ်ာထားခ်က္ေတြၿပီးရင္ ဗ်ဴဟာဆိုတာကလည္း အေရးႀကီးလာတာေပါ႔ကြယ္။ ဒီေနရာမွာ လူႀကီးမင္းလ်ဴရဲ႕ နွစ္ဘက္စလုံးကို နား၀င္အဆင္ေျပေအာင္ မက္လုံးေပးၿပီး စည္းရုံးႏိုင္တဲ႔ ႏႈတ္မႈႏႈတ္ေရး ႏွလုံးရည္ကို အံ႔မခန္းေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ “အေ၀းေရာက္မင္းသားေလး ဇီခ်ဴထံမွ အမိအရာထားလို႔ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ား ပို႔သအပ္ပါသည္ အရွင္မိဖုရား။” (သူတို႔ဆီမွာလည္း အဲသလို တဆင္႔ပိုေခၚရတယ္ လို႔ မွတ္လိုက္ပါကြယ္) လို႔ နိဒါန္းခ်ီၿပီးမွ အခ်င္းခ်င္း ရင္းနွီးေအာင္ မိတ္ဆက္ပါသတဲ႔။ “အို… အားနာစရာႀကီး။ ဘာျဖစ္လို႔ယူလာရတာတုန္း။ ဒုကၡရွာလို႔ကြယ္။ နံမယ္ေလး ျပန္ေျပာပါဦး။ ဘယ္သူတဲ႔။ ဘာကိစၥမ်ားရွိပါလိမ္႔။ အိမ္ကေမာင္ေတာ္ျပန္လာေတာ႔ ေျပာျပလိုက္မယ္ေနာ္။ စိတ္ခ်ပါ။ အဟင္း အဟင္း။” စသည္စသည္ျဖင္႔ ခါတိုင္းလာေနက် ဧည့္ခံသိုင္းကြက္ကို လ်ဴတာရဲက “အို ... သည္ဥစၥာေတြက ကိုယ္ေတာ္ႀကီး အိမ္ေရွ႕စံအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္မေလးအတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးႀကီးလာသြားတယ္လို႔ေတာင္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီး မသိပါေစနဲ႔။”  လို႔ ေခ်ဖ်က္ပလိုက္တဲ႔အခါ ၀ွာယန္းမင္းသမီးလည္း “အင္း ။ ဒီဘစၥနက္ကေတာ႔ ငါ႔ဘစၥနက္ပဲကိုး။” လို႔ သေဘာေပါက္သြားၿပီး ရံေရြေတာ္မ်ားကို ကိုရီးယားကားသြားၾကည့္ၾကလို႔ ႏွင္ထုတ္လိုက္သတဲ႔။
          “အရွင္နန္းမေတာ္ဖ်ား။ ယခုအခါ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးလည္း သက္ေတာ္ႀကီးရင္႔လို႔ မွည့္ခ်ိန္ေပ်ာ္ခ်ိန္ တန္ပါေတာ႔မယ္။ သခင္မထိပ္တင္ အိမ္ဦးအရွင္သာ ေရႊေတာင္တက္ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ရွိတယ္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း သခင္မမွာ နန္းလ်ာရင္ေသြး ကပ္ေတာ္မမူ။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သခင္မသာလွ်င္ ကိုယ္ေတာ္အရွင္၏ ခ်စ္သည္းလ်ာစင္စစ္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ္လည္း ေနာင္ေသာအခါ သခင္မထံတြင္ ဇရာဒုလႅဘတို႔ ခ လာျငားပါက အခ်စ္ေတာ္မ်ား တိုးပြားလာစရာ မျမင္ပါ။ ေျမာက္သားေတာ္တို႔ လက္ထက္တြင္မူကား သခင္မ၏ အိုဇာတာသည္ က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရမည့္ အေျခရွိပါအံ႔။” လို႔ ကုလားထိုင္ကိုင္လႈပ္ပလိုက္ေတာ႔ ဟိုကလည္း ငုတ္တုတ္ေမ႔သြားပါတယ္။ ျမားတစ္ေခ်ာင္း စိုက္၀င္သြားတာေသခ်ာေတာ႔မွ “ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးအရွင္ ဇီခ်ဴမင္းသားမွာမူ သခင္မအေပၚ အမိရင္းျခာသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ပါေသာေၾကာင္႔ ဤမွ်ေသာပဏၰာေစလ်က္ အမိအရာထားခြင္႔ျပဳရန္ တမန္ေစလွာပါသည္။  အိမ္ေရွ႔ကိုယ္ေတာ္၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာလည္း အမွန္ျဖစ္ပါေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးအရွင္ ေကာင္းစားလွ်င္ သခင္မလည္း နန္းဦးပလႅင္ မယ္ေတာ္အရွင္အျဖစ္ စည္းစိမ္မပ်က္ နန္းသက္ရွည္ဦးမည္ ဧကန္ျဖစ္ပါသည္။” လို႔ ဆြယ္လုံးကေလးနဲ႔ တုပ္လိုက္ေတာ႔ ဟိုခမ်ာ လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ကြယ္။
          ဟိုဘက္သည္ဘက္ အစိုးရႏွစ္ဘက္စလုံး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးၿပီမို႔ “သိပ္ပိုင္တဲ႔မင္းပဲ” ဆို ထင္တိုင္းက်ဲဖို႔ေတာ႔ မစဥ္းစားနဲ႔ဦးေနာ္။ (မ်ဳိးကန္းသြားတဲ႔သူေတြ ျမင္ဖူးလို႔ေျပာတာ)။ အေသးစိတ္ေခါင္းစားရမယ္႔ လက္ရုံးရည္ေတြ ပါေသးတယ္။ နွစ္ႏိုင္ငံအၾကား တင္းမာမႈေတြက ညွိႏႈိင္းလို႔မရေတာ႔တဲ႔အခါ ခ်ဴႏိုင္ငံဘက္မွာရွိတဲ႔ ဇီခ်ဴမင္းသားကို ေဘးမသီရန္မခပဲ ေခ်ာင္ႏိုင္ငံဆီ အေရာက္ျပန္ႏိုင္ဖို႔အေရး ေၾကးစားသိုင္းသမားမ်ားနဲ႔ အာမခံကုမၸဏီေတြ အကူအညီယူလိုက္ရသလို ခ်ဴဘက္က ရဲမက္ေတြ (ပိုက္ဆံမက္တဲ႔ရဲလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္) ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာဘ္ထိုးခဲ႔ရပါသတဲ႔။ ကုန္သည္ႀကီးေတြ ႏိုင္ငံေရးထဲ၀င္လာရင္ တယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းသကိုး ပိတ္သတ္ရယ္။ သူ႔ဘက္ကလည္း အရင္းအႏွီး ေတာ္ေတာ္မ်ားရွာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ားသလဲဆို လ်ဴအိမ္ေတာ္ကို ဇီခ်ဴမင္းသားဖိတ္ဖိတ္ၿပီး ညခ်မ္းသဘင္ ဆင္ယင္ရတာ ခဏခဏတဲ႔။ တခါေတာ႔ လ်ဴေလာင္ပန္းရဲ႕ အခ်စ္တုံးပူတူတူးကေလးက ေခမီကိုအကေတြနဲ႔ ထြက္ေဖ်ာ္ေျဖလိုက္တဲ႔အခါ မင္းသားခမ်ာ ေၾကြဆင္းသြားၿပီး “အဲသည္အမဲသားမွ မစားရရင္ ေသရပါေတာ႔မယ္” လို႔ဆိုေတာ႔ သည္တစ္ခါ နားကားသြားရတာ ေလာင္ပန္ႀကီးေပါ႔ကြယ္။ အဲသည္မနက္ကမွ သူငယ္မကေလးက ရုပ္ရွင္ထဲကလို တိုးတိုးေလး နားနားကပ္ၿပီး ကို၀င္းၾကည္ရွိတယ္ လို႔ ေျပာသြားတာ မဟုတ္လား။ သည္တစ္ခါနင္တဲ႔ အလုံးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ျပန္ေထြးလို႔လည္းမရ ၿမဳိလို႔လည္းမရတဲ႔ အလုံးႀကီး။ မင္းသားအတြက္ ရင္းထားတာေတြကလည္း မ်ားလွၿပီ။ စားဖို႔ကေလးပဲ က်န္ေတာ႔တာ။ တဘက္က ပူတူတူးေလးကလည္း ကိုယ္႔ေသြးကေလးေတာင္ အဆစ္ပါေသးတယ္။ မ်က္နွာႀကီးနီၿပီး အူႏုကၽြဲခတ္ခံရတဲ႔ လ်ဴက ရုတ္တရက္ႀကီး ၀ါးလုံးကြဲထရယ္လိုက္တာကေတာ႔ သူ႔အတြက္ နင္႔ေနေအာင္ ျမတ္မယ္႔ကိစၥတစ္ခုကို ေတြးမိသြားတာကိုး။ ဘာစိတ္ဆိုးစရာရွိသလဲ။ မင္းသားကို အဆုံးထိ ဂ်င္းထည့္လႊတ္လိုက္ရင္ သူ႔ရင္ေသြးကေလးကေတာင္ တစ္ခ်ိန္မွာ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ဧကရာဇ္မင္းျမတ္ ျဖစ္လာဦးမွာ မဟုတ္လား။
          အခုေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ ခ်စ္ပိတ္သတ္ႀကီးလည္း ရင္းနွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြထဲမွာ လူစြမ္းအားအရင္းအျမစ္ကို ျမွဳပ္နွံတာသာလွ်င္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ အက်ဳိးအျမတ္အမ်ားဆုံး ျဖစ္ေစမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ သယံဇာတဆိုတာက ကုန္ခန္းတတ္ေသာသေဘာ ရွိတယ္။ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈဆိုတာကလည္း ေစ်းကြက္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။ လူဆိုတာက ဘာနဲ႔မွ ကန္႔သတ္လို႔မရတဲ႔ အရည္အေသြးေတြ အစြမ္းအစေတြတင္မကဘူး။ မ်ဳိးပြားတဲ႔စြမ္းရည္ပါ ရွိေနတယ္ေလ။ ဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ္တို႔ဘဘႀကီးေတြဟာ ဒါေၾကာင္႔မို႔လည္း ေမာ္စကို စိန္ပီတာစဘတ္မွာ လူညြန္႔ကေလးေတြ သြားပ်ဳိးေထာင္ေနတာ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ေယာက်ၤားဘသား အားေကာင္းေမာင္းသန္ကေလးေတြ ပို႔ထားတာဆိုေတာ႔ ခုေလာက္ရွိ အဲသမွာ ခ်ဴခ်ာသာဂိတို႔၊ နာတာရွာဖိုးေထာင္တို႔ေတာင္ သူငယ္တန္းတက္ကုန္ၾကေရာ႔မယ္။ ကိုယ္တို႔ကေတာ႔ ရြက္ပုန္းသီး ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္ႀကီးေတြဆိုေတာ႔ အမွည့္ေၾကြေျခြဖို႔ေတာင္ မ်က္ေစာင္းအထိုးခံရတာ မဟုတ္ေပါင္ကြယ္။ (ဒါေၾကာင္႔ အမ္းမွာ ေခ်ာင္ထိုးထားတာ မေတြ႔ဘူးလား)။ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒါက္တာယင္းမာကေတာ႔ သူေရးတဲ႔စာကို ရစရာမရွိေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ပါတယ္ လို႔ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနေတာ႔မွာပဲ။ ဥာဥ္ဆိုတာက ေဖ်ာက္မရဘူးဗ်။ ေရးတုန္းကေတာ႔ အေကာင္းပဲ။ ၿပီးကာနီးမွ ရြဲ႕သြားတာ။
          စာေရးသူအလိုအရေတာ႔ သူတို႔တရုတ္ရာဇ၀င္သမိုင္းေၾကာင္းကို ေလ႔လာၾကည့္လိုက္ရင္ ေငြေၾကး ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈထက္ မိသားစုသံေယာဇဥ္ေတြ၊ မိတ္ေဆြခ်င္းခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြ၊ ပုဂၢဳိလ္ေရးစြန္႔လႊတ္မႈေတြဟာ အမ်ားႀကီး စကားေျပာတယ္ လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ သမိုင္းပုံျပင္ထဲကလို ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ႀကဳိးကိုင္လႊမ္းမိုးဖို႔ႀကိဳးစားရင္ အဲသည္အခ်က္ေတြကို လြန္ဆန္ၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္သလို ခ်ယ္လွယ္ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္ လို႔ ေထာက္ျပထားတယ္။ အရင္တုန္းကမွ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ ၁၉၄၀ မွာ ဥကၠဌႀကီးေမာ္စီတုံး တက္လာေတာ႔လည္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္အားလုံးဟာ သူနဲ႔ အင္မတန္ရင္းႏွီးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားသာျဖစ္တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ အဲသည္လူေတြကပဲ ေမာ္စီတုံးရဲ႕ ၾသဇာအာဏာကို တစ္ႏိုင္ငံလုံးလႊမ္းျခံဳႏိုင္ေအာင္ ၀ါဒျဖန္႔ေပးတယ္။ ပတၱျမားဆံက်ဳိးကို အဖိုးျပည္တန္ေအာင္ အေရာင္တင္ေပးခဲ႔တယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမေတာ႔ သူတို႔တင္တဲ႔ဘုရားကို သူတို႔ဘာသူတို႔ လူမက နတ္တမွ် ကိုးကြယ္လာၾကတဲ႔အခါ ေမာ္ဘာလုပ္လုပ္ မွန္တယ္ဆို ေထာက္ခံခဲ႔ၾကပါသတဲ႔။ ခ်န္ေကရွိတ္ရဲ႕အမ်ဳိးသားပါတီကို တရုတ္ျပည္က ေမာင္းထုတ္လိုက္ႏိုင္ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ သူတို႔ဟာ အရင္႔အရင္က အစဥ္အဆက္စိုးစံလာခဲ႔ၾကတဲ႔ ဘုရင္မင္းျမတ္မ်ားထက္ေတာင္ တစ္ေသြး တစ္သံ တစ္မိန္႔ေအာက္မွာ ပ်ားပ်ား၀ပ္ အသားေသလာခဲ႔ၾကတာဆိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အၾကာမွာ အရင္တုန္းက ၀မ္ေစြ႔၀မ္ေစြ႔ ေအာ္ခဲ႔တဲ႔ ေမာ္႔အနားက ဘက္ေတာ္သားေတြကပဲ အရွင္ငုတ္တုတ္ႀကီးနဲ႔ ေမာ္႔စ်ာပနအခမ္းအနား က်င္းပငိုေၾကြးၾကျပန္သတဲ႔။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ေမာ္က ၁၉၆၆ မွာ သူ႔အာဏာပိုမိုခိုင္ၿမဲေစဖို႔ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႀကီးဆင္ႏႊဲၿပီး သူ႔အနားမွာ အႏွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္ လက္တြဲလာခဲ႔တဲ႔ မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာအားလုံးကို ရုံခါၿပီး အေ၀းကို ႏွင္လိုက္တာကိုး။ တရုတ္ေရွးေဟာင္း စာေပယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ၀ါဒ၊ ပေဒသရာဇ္မႈိင္းတိုက္တဲ႔၀ါဒလို႔ စြပ္စြဲၿပီး ရွီေ၀ါင္တီေခတ္က စာအုပ္ေတြ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးသလို ကန္႔ကြက္ရႈံခ်ၾက၊ ပီကင္းေအာ္ပရာကတဲ႔ အႏုပညာရွင္ေတြကို ေတာ္လွန္ေရးက ေသြဖီတဲ႔သစၥာေဖာက္ေတြဆိုၿပီး လမ္းလည္ေခါင္စာဆြဲ ခဲနဲ႔ေပါက္လုပ္ခဲ႔ၾကသတဲ႔။ အဲသည္အမည္းစက္ေတြက ေမာ္စီတုံး ကြယ္လြန္ၿပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေနနဲ႔ ေဆးေၾကာလို႔မရတဲ႔ အျဖစ္နဲ႔ၾကဳံရၿပီး တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒဆိုတာ မာခ္စ္တို႔၊ အိန္ဂ်ယ္လ္တို႔၊ လီနင္တို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ႔ ေမာ္မင္းဆက္ ရဲ႕ ေမာ္၀ါဒလမ္းစဥ္လို႔ ကြယ္ရာမွာ ကမၺည္းတင္ၾကသတဲ႔ကြယ္။ ရွန္ဟိုင္းကေန ေဟာင္ေကာင္ကိုထြက္ေျပးၿပီး အေမရိကမွာေဆးကုဖူးတဲ႔ စာေရးဆရာမက ေရးတဲ႔အျမင္မို႔လား မသိ။ တရုတ္ျပည္မွာ သြားဖတ္ရင္ အဖမ္းခံရလိမ္႔မယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ သင္ခန္းစာယူစရာေကာင္းတဲ႔အျမင္မို႔လို႔ ဆက္ၿပီး အစဆြဲထုတ္ေပးလိုက္ပါရဲ႕။ မွားတယ္ မွန္တယ္ ျငင္းခုန္ဖို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြးအျမင္ကိုေတာ႔ ကိုယ္သန္သလို ဆက္ေတြးလို႔ရပါတယ္။ သူမ်ားေျပာတိုင္း လြယ္လြယ္နဲ႔ မယုံတတ္တဲ႔အက်င္႔ရလည္း နည္းမွတ္လို႔။