က်ေနာ္ ႏွစ္သက္မိတဲ့ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္

ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၃၄ ႏွစ္ေျမာက္ ဂုဏ္ျပဳတင္ဆက္သည္။

၁၉၅၈ ခုႏွစ္လယ္ေလာက္က ဤတုိင္းျပည္၌ ႀကီးမားျပင္းထန္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေပါက္ ကြဲမႈႀကီးတခု ျဖစ္ပြားခဲ့ေလသည္။ ထို ႏုိင္ငံေရး အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကို လူတိုင္းလိုလို သိရွိၾကၿပီးျဖစ္၍ အထူးေရးသား ေဖာ္ျပရန္ လိုအပ္ေတာ့မည္ မထင္ေပ။ ဤ ႏုိင္ငံေရး ေပါက္ကြဲမႈႀကီးသည္ ဤတိုင္းျပည္၏ ႏုိင္ငံေရးဘဝႏွင့္ အေျခအေနတို႔ကို အဘယ္မွ်ေျပာင္းလြဲ ဖန္တီးခဲ့သည္ဆိုေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကိုလည္း အက်ယ္တဝင့္ ေရးသားေဖာ္ျပရန္ လိုအပ္ေတာ့မည္မထင္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ ႏုိင္ငံေရးအျဖစ္အပ်က္ႀကီး၏ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ကို တတိုင္းျပည္လံုး ကုန္းခံခဲ့ၾကရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ ။ ခံေနဆဲလည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံေရး တန္ခိုးအာဏာ သိမ္းပိုက္ထားေသာ ႏုိင္ငံေရး ပါတီႀကီးတခု၏ ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ထိုပါတီႀကီး၏ ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈကို ခံယူလ်က္ ရွိၾကေသာ လူထုလူတန္းစား အဖြဲ႔အစည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ျပည္နယ္လူမ်ဳိးစု အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အတြင္း၌လည္း ႀကီးမားေသာ ဂယက္႐ိုက္ခတ္မႈႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား တႏြယ္ငင္၊ တစင္ပါ ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည္။ အေရးအေၾကာင္း ရွိလာလွ်င္ ထဘီႏွင့္ အက်ႌဆင္တူ ဝတ္၍တသံတည္း အာတတ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ကြဲျပားသြားခဲ့ရသည့္ နည္းတူ ေက်ာင္းသားလူငယ္၊ ကုန္သည္ပြဲစား၊ အမႈထမ္းအရာထမ္းႏွင့္ အလုပ္သမားစေသာ လူတန္းစား အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ လည္း ကြဲျပားခဲ့ၾကသည္။ ျပည္နယ္မွ လူမ်ဳိးစုမ်ားသည္လည္း သူ႔လူ ငါ့လူဟူ၍ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ အလြန္တရာ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ႏုိင္ငံေရး အျဖစ္အပ်က္ႀကီး တခုအေနႏွင့္ မွတ္တမ္းတင္ထားရလိမ့္မည္ဟု ျမင္မိေပသည္။
ဤ ႏုိင္ငံေရးေပါက္ကြဲမႈႀကီးႏွင့္ ဆက္စပ္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တျပည္ေထာင္လံုး၏ ကြဲျပားမႈမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ထိုသို႔ ကြဲျပားခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ထပ္မံေပၚေပါက္လာခဲ့ေသာ ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဤ တုိင္းျပည္သည္ အဘယ္မွ်ဆံုး႐ႈံး နစ္နာျခင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဆိုေသာ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ နည္းလမ္းမ်ားကိုကား ေနာင္ေသာအခါကာလ၌ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာ္၏ ႏုိင္ငံေရး၊ ရာဇဝင္ေရးအား ျပဳစုရန္ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ၾကမည့္ သုေတသီမ်ား ရွာေဖြစူးစမ္းရန္ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့လို သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤ ႏုိင္ငံေရး ေပါက္ကြဲမႈႀကီး၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္သည္ကား ႀကီးမား ျပင္းထန္လွသည္ဆိုေသာ ေယဘုယ် အခ်က္တခ်က္ကိုကား လူတိုင္းလူတိုင္း တစိတ္တဝမ္းတည္းသာရွိၾကလိမ့္မည္ထင္သည္။

ဤ ႏိုင္ငံေရးေပါက္ကြဲမႈႀကီးႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ လူထုလူတန္းစားႏွင့္ ျပည္နယ္ လူမ်ဳိးစုမ်ား အသီးသီးတို႔အတြင္း၌ အလြန္ေၾကကြဲဖြယ္ရာ၊ ရင္နာဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ရေပရာ ျပည္ေထာင္စုသားတဦး တေယာက္အေနႏွင့္ ရင္နာခဲ့ရေသာ မိမိအေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ ခံစားရခ်က္တခုကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း ျပဳလုိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရးသား ေဖာ္ျပလိုေသာ အျဖစ္အပ်က္မွာ အျခားအေၾကာင္းအရာေတာ့မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ နီးစပ္ရင္းႏွီးေသာ အလုပ္သမား လူတန္းစားေလာကအတြင္း၌ ယံုၾကည္စရာ မရွိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အမႈအခင္း တရပ္မွ်သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။
(၂)
မိမိတို႔ပါတီ၏ တန္ခိုးအာဏာတည္ၿမဲေရးႏွင့္ အက်ဳိးအျမတ္ရရွိေရးအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာ္အလုပ္သမားလႈပ္ရွားမႈ အေရးေတာ္ပံုသမုိင္း၌ အလုပ္သမား လူတန္းစားေလာကတြင္ ဘဝတူအလုပ္သမားမ်ား အခ်င္းခ်င္း အိုးမဲသုတ္၍ သတ္ျဖတ္ခိုင္းေလ့ရွိေသာ အလုပ္သမား အဓိက႐ုဏ္းမ်ားရိွခ့ဖဲ ူးသည္။ အထူးသျဖင့္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီသမားမ်ား ျမန္မာျပည္အား အုပ္ခ်ဳပ္ခ့ၾဲကေသာ ကိုလိုနီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သမုိင္းတေလွ်ာက္၌ တ႐ုတ္ျမန္မာႏွင့္ အိႏၵိယျမန္မာအလုပ္သမား အဓိက႐ုဏ္းမ်ားကို တမင္တကာ ဖန္တီးခဲ့ဖူးေသာ မွတ္တမ္းမ်ား ရွိသည္။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာလွ်င္ၿပီးေရာ ဆိုေသာအေနႏွင့္ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီသမားမ်ားသည္ ဘဝတူ အလုပ္သမားမ်ား အခ်င္းခ်င္းကို အိုးမဲသုတ္ေပးၿပီးေနာက္ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ ေစခဲ့ၾကသည္။ ထုိအလုပ္သမား အဓိက႐ုဏ္း၌ အလုပ္သမားအမ်ားအျပား ေသေၾကသူက ေသ၊ ေၾက၍ ဒဏ္ရာရ သူမ်ားက ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ မည္သည့္အက်ဳိးခံစားမႈမွ် တိုးတက္ ရရွိခဲ့သည္ကား မဟုတ္ေပ။ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသာလွ်င္ သက္ဆိုးရွည္ခဲ့သည္။

သို႔ရာတြင္ အထက္၌ ေဖာ္ျပခ့ဲေသာ ႏိုင္ငံေရး ေပါက္ကြဲမႈႀကီးေၾကာင့္ တန္ခိုးအာဏာရိွေသာ ႏိုင္ငံေရး ပါတီႀကီးတခုအတြင္း၌ ဂိုဏ္းႀကီးႏွစ္ဂိုဏ္း ကြဲျပားသြားခဲ့ၾကၿပီးေနာက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးႏွင့္တကြ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္ တဝွမ္းလံုး၌ စိတ္ႏွလံုးမခ်မ္းေျမ›ဖြယ္ရာ၊ေနာ က္က်ိဖြယ္ရာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရေသာ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း တဦးကိုတဦး ရန္သူႀကီးမ်ားသဖြယ္ သဲသဲ မဲမဲ တုိက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္ၾကေသာ အလုပ္သမား အဓိက႐ုဏ္းမ်ားအနက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္း ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမား၏ အဓိက႐ုဏ္းႀကီးကိုကား မိမိေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသေလာက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ မွတ္တမ္းတင္သည့္ အေနျဖင့္ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း ျပဳလုိသည္။ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားေလာက၌ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ပြားခဲ့ရေသာ အလုပ္သမား ဘဝတူအခ်င္းခ်င္း အုပ္သင္းဖြဲ႕၍ ၊ တအုပ္ႏွင့္တအုပ္၊ တသင္းႏွင့္ တသင္း၊ ရရာလက္နက္တို႔ကို ဆြဲကိုင္၍ ႐ိုက္ႏွက္သတ္ ျဖတ္ျခင္းျပဳၾကေသာ အဓိက႐ုဏ္းမ်ားကို ထိုအခ်ိန္က ေန႔စဥ္သတင္းစာႀကီးမ်ားက အထိုက္အေလွ်ာက္ ေရးသား ေဖာ္ျပခ့ၾဲကသည္ကား မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ သတင္းစာဆိုသည္မွာ အျခားအေရးႀကီးေသာ သတင္းမ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရန္ တာဝန္ရွိၾကေသးေသာေၾကာင့္ ထိုအလုပ္သမား အဓိက႐ုဏ္း သတင္းမ်ားကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးသားေဖာ္ျပျခင္းျပဳရန္ မိမိတို႔၏ သတင္းစာ ေကာ္လံမ်ားကို ေနရာမေပးႏုိင္ခဲ့ၾကေပ။ ၎အျပင္ၿမိဳ႔ေတာ္၏ လံုၿခံဳေရးႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရး ႐ႈေထာင့္တခု တည္းေလာက္ကသာ ၾကည့္႐ႈေရးသား ေဖာ္ျပရျခင္းျဖစ္၍လည္း ျပည့္စံုျခင္းမရွိႏုိင္ေပ။ ထိုသို႔ ဆိုလိုက္သည့္အတြက္ ဤတုိင္းျပည္၏ အသိဉာဏ္မ်က္လံုးကို ေန႔စဥ္မွန္မွန္ ဖြင့္ေပးလ်က္ ရွိၾကကုန္ေသာ ေက်းဇူးရွင္ေန႔စဥ္သတင္းစာႀကီးမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ အျပစ္တင္ ေစာေနျခင္းကား မဟုတ္ေပ။ သတင္းစာဆရာမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ သတင္းစာေကာ္လံႏွင့္ အခ်ိန္ကိုၾကည့္၍ လုပ္ကိုင္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည့္အျပင္၊ ၎တို႔အား ဟန္႔တားခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားေသာ ပံုႏွိပ္တုိက္ ဥပေဒမ်ား ကို ၾကည့္႐ႈရေပေသးသည္။
(၃)
စက္တင္ဘာ ပထမအပတ္ အတြင္းေလာက္က ရပ္ဆုိင္းထားခဲ့ရေသာ လင္းယုန္ ဂ်ာနယ္ကို ျပန္လည္ထုတ္ေဝႏုိင္ရန္ ၿမိဳ႔ထဲ၌ ေဆာင္ရြက္ဖြယ္ရာကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ ၿပီးစီး၍ ညေန (၆) နာရီေလာက္မွ စမ္းေခ်ာင္းေနအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ေနအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္၏ မိခင္က ဖိတ္စာႏွစ္ေစာင္ ဆီး၍ေပးသည္။ ဖိတ္စာ ႏွစ္ေစာင္လံုးမွာ အသုဘ႐ႈရန္ ဖိတ္ၾကားစာမ်ား ျဖစ္သည္။ တေနကုန္ ပင္ပင္ပန္းပန္း သြားလာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရ ၿပီးေနာက္ အိမ္သို႔ ျပန္အေရာက္တြင္ အသုဘ ဖိတ္စာႏွစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ရေသာကိစၥမွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႔သက္သာစရာ အလုပ္ေတာ့ကား မဟုတ္ေပ။ ဖိတ္စာဟု ဆိုလိုက္ သည့္အတြက္ ပံုႏိွပ္စာလံုးမ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားေသာ ဖိတ္ၾကားစာမ်ဳိးေတာ့ကားမဟုတ္။ စာေရးစကၠဴေပၚတြင္ မင္ျဖင့္ ေရးသား၍ ကတိုက္က႐ိုက္ အေၾကာင္းၾကားျခင္းျပဳရဟန္ရွိေသာသာမန္ဖိတ္ၾကားစာျဖစ္သည္။
အသုဘဖိတ္စာမ်ားကို အထူးဂ႐ုစုိက္ရမည္ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေရမိုးခ်ဳိး၍ ထမင္းစားေသာက္ရန္ လာေရာက္ တိုက္တြန္းေျပာဆိုေနေသာ 10pt;">ဇနီးလုပ္သူအား ေခတၱခဏမွ်ေလာက္ ဆုိင္းငင့္ရန္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာဆိုလႊတ္လိုက္ရၿပီးေနာက္ ဖိတ္စာမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္ရသည္။ ဖိတ္စာႏွစ္ ေစာင္လံုး၌ "ရဲေဘာ္လင္းယုန္" ဟု ေခါင္းတပ္ ဖိတ္ၾကား ျခင္းျပဳလုိက္သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရကတည္းက ထိုအသုဘႏွစ္ခုစလံုး အလုပ္သမား အသုဘမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း တခါတည္းသိရွိလိုက္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ မည္ကဲ့သို႔ပင္ အလုပ္သမား အစည္းအ႐ံုးမ်ားႏွင့္ သမဂၢမ်ား ကြဲျပားျခားနားေနၾကေစကာမူ၊ အလုပ္သမားအေရး အလုပ္သမားအက်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေ႐ွ႔ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ျပဳ၍ ေရးသားတုိက္ခုိက္ လာခဲ့ေသာ လင္းယုန္သတင္းစာႏွင့္ ဂ်ာနယ္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကြၽန္ေတာ့္အားစာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ အေနထက္ 'လင္းယုန္' ဆိုေသာ အေနအထားကို အလုပ္သမား အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမား ရဲေဘာ္မ်ားက ပိုမိုသိရွိၾကသည္။ လင္းယုန္ အေနႏွင့္သာ ဆက္ဆံတတ္ၾကသည္။
အထက္ပါ အသုဘဖိတ္ၾကားစာႏွစ္ေစာင္လံုးကို အၾကမ္းဖ်င္းဖတ္႐ႈ ၿပီးစီး သြားေသာ အခါ၊ မနက္ျဖန္ နာရီျပန္တခ်က္တီး အခ်ိန္တြင္ႀကံေတာသုႆန္၌ တေန႔တည္း၊ တရက္ တည္းႏွင့္ တခ်ိန္တည္းတြင္ သၿဂႋဳဟ္ျခင္းျပဳမည္ျဖစ္ေသာ အသုဘမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ႐ုတ္တရက္သိရွိလိုက္ရသည္။ တခုေသာ အသုဘမွာ ၎တို႔ အလုပ္သမားမ်ား အစည္းအ႐ံုး တည္ရွိရာ ထီးတန္းဘက္မွ ပို႔ေဆာင္ရမည္ျဖစ္၍၊ က်န္အသုဘတခုမွာ ၎တို႔ အစည္းအ႐ံုးရွိရာ ၾကည့္ျမင္တုိင္ကမ္းနားလမ္းဘက္မွ ပို႔ေဆာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ထုိအသုဘမ်ားကို ပိုမိုစိတ္ဝင္စားလာမိၿပီးလွ်င္ ဖိတ္စာႏွစ္ေစာင္စလံုးကို ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ ျပန္၍ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္႐ႈၾကည့္မိျပန္သည္။ဤသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈ ၾကည့္လုိက္ ေသာအခါမွပင္ ထိုအလုပ္သမား အသုဘႏွစ္ခု၏ ေလးနက္မႈကို တျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားမိရင္း သေဘာေပါက္လာသည္။

ထုိအလုပ္သမား အသုဘႏွစ္ခုအနက္ တခုေသာအသုဘသည္ ႏိုင္ငံေရးတန္ခိုး အာဏာရိွေသာ အလုပ္သမားအဖ႔ခြဲ ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားေသာ အသုဘျဖစ္လ်က္၊ က်န္တခုေသာ အသုဘမွာ ႏုိင္ငံေရး တန္ခိုးအာဏာသာလွ်င္ မရွိေသာ္လည္း ေငြေၾကး ေတာင့္တင္းေသာ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ အသုဘျဖစ္ေၾကာင္း သိရိွလာရသည္။ အလုပ္သမား အသုဘမ်ားကို ယခုကဲ့သို႔ တဖြဲ႔ႏွင္႔တဖြဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္၍
သုႆန္သို႔ ပို႔ေဆာင္ ၾကမည့္အစား အလုပ္သမားမ်ား၏ ဘဝသက္သာေခ်ာင္ခ်ိမႈတို႔ကို အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွစ္ခုသည္ ဤကဲ့သို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ေဆာင္ရြက္ေပးၾကလွ်င္ အဘယ္မွ်ေကာင္းေလမည္နည္း။
ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး၍ ညစာစားေသာက္လ်က္ရိွစဥ္ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခ့ေဲ သာ ႏိုင္ငံေရး ေပါက္ကမြဲ ႈႀကီး၏ လိႈင္းတံပိုးသည္ အျပစ္ အနာအဆာကင္းမဲ့လ်က္ မိမိတို႔၏ လုပ္အား စြမ္းပကားျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကေသာ အလုပ္သမားေလာက အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ ႐ိုက္ခတ္လ်က္၊ အလုပ္သမားမ်ားကို သူ႔ထက္ငါ ယွဥ္ၿပိဳင္၍ သခ်ဳႋင္းကုန္းသို႔ ပို႔ေနၾကပါပေကာ ဆိုေသာအျဖစ္ကို ကြၽန္ေတာ္သည္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားလာမိသည္။ ထိုသို႔ အလုပ္သမား အေလာင္းႏွစ္ေလာင္းကို သုႆန္သို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ပို႔ေဆာင္ၾကေသာကိစၥကို မနက္ျဖန္တြင္ လုိက္ပါၾကည့္႐ႈရန္ ဆႏၵမရွိသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ဂါရဝျပဳသည့္ အေနႏွင့္ သုႆန္သို႔ မပို႔ေဆာင္မီ အနည္းဆံုး သြားေရာက္၍ မ်က္ႏွာျပကာ ေမးျမန္းသင့္သည္ဟု ေအာက္ေမ့ကာ၊ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ေနအိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ရျပန္သည္။
ၾကည့္ျမင္တုိင္ ကမ္းနားလမ္းဘက္ရွိ အလုပ္သမားအစည္း႐ံုံုး အသုဘသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူကံုထံတဦး၏ အသုဘႏွင့္မျခား တခမ္းတနားျပင္ ဆင္မြမ္းမံလ်က္ လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္အားလည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးလ်က္ရွိေသာ အသုဘ၏ အခမ္းအနားႏွင့္ အဆင္အျပင္ကို ၾကည့္႐ႈအကဲခတ္ရင္း လြန္ခဲ့သည့္ သံုးလေလာက္က ဖ်ာလိပ္ပတ္၍ ဝါးလံုးလွ်ဳိကာ ခ်ခဲ့ရေသာအလုပ္သမားအသုဘတခုကို ေျပး၍ သတိရမိသည္။"တို႔ အလုပ္သမားကို မထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္" ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံ စာတမ္းကို အသုဘ၏ နဖူးစည္းအျဖစ္ျဖင့္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ထိုအသုဘ၏ နဖူးစည္းစာတန္းကို ကြၽန္ေတာ္သည္ အျခားဘာမွ် ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုရန္ မရွိေသာ္လည္း "တို႔" ဆိုေသာ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ စာလံုးတလံုးကိုကား ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ႐ႈတ္ခ်ျခင္းျပဳလိုသည္။ အလုပ္သမား အသုဘအေတာ္မ်ားမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ လုိက္လံပို႔ ေဆာင္ခဲ့ရဖူးလည္း မ်ားလွေပၿပီ။ ထိုအသုဘမ်ားကို ပို႔ေဆာင္ရတိုင္း ကိုယ့္ေဆးလိပ္ ကိုယ္ ဝယ္ေသာက္ခဲ့ရသည္သာမ်ားသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအသုဘ၌ ကြၽန္ေတာ္တခါမွ် မႀကံဳႀကိဳက္ခ့ဲ ဖူးေသာ ေကာ္ဖီႏွင့္ ကိတ္မုန္႔တခ်ပ္ကို စားေသာက္လ်က္ရွိစဥ္ ထိုအစည္းအ႐ံုးမွ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ သံုးေလး ေယာက္တို႔သည္ ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရေသာ စားပြဲဆီသို႔ ထလာၾကသည္။ ၎တို႔အနက္ အမည္မေဖာ္ျပလိုေသာ ေခါင္းေဆာင္တဦးက "တိုင္းျပည္ႀကီး ဒီအတုိင္းသာ သြားေနရင္ေတာ့ က်ဴပ္တို႔ အလုပ္သမားေတြ မ်ဳိးျပဳတ္ကုန္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္ဗ်ာ......" ဟု ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လူမ်ား ၾကားမသြားႏုိင္ေအာင္ ခပ္တိုးတိုး ခပ္အုပ္အုပ္ကေလး ညည္းတြား ေျပာဆိုလာသည္။
ထိုစကားကုိ ရင္နာနာႏွင့္ နားေထာင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္သည္ ဦးေခါင္းကို ညိတ္႐ံုသာ ညိတ္ျပလိုက္သည္။ ထိုအလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္သည္ မ်က္ေမွာက္ကာလ၌ ခါးခါး သည္းသည္းႏွင့္ နာနာၾကည္းၾကည္း ေတြ႔ႀကံဳခံစားေနရေသာ ၎၏ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳမ်ားမွ သူ၏ေကာက္ခ်က္ကို ဆြဲထုတ္၍ ကြၽန္ေတာ့္အား တင္ျပလုိက္ဟန္ရွိသည္။

"က်ဴပ္တို႔ ဘဝတူခ်င္း ခုလို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခိုင္းေနတာေလာက္ ဆိုးဝါးတာေတာ့ ဒီတသက္ မေတြ႔႔ခဲ႔ဖူးပါဘူးဗ်ာ" ဟု တေယာက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္က ျမည္လာျပန္သည္။
"ဒီကိစၥကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အေပၚမွာ အဓိကတည္ေနတာေပါ့ဗ်ာ......"ဟု ကြၽန္ေတာ္က သတိေပးသည့္အေနႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"မနက္ဖက္ကလဲ ဗိုလ္တေထာင္ဘက္မွာ တဘက္နဲ႔တဘက္ ခ်ိန္းၿပီး႐ိုက္ၾကေသး သတဲ့ဗ်ာ.....။ ႏွစ္ဘက္စလံုး ေတာ္ေတာ္ကေလးနာၾကသတဲ့" ဟု တေယာက္က ညည္းတြားေျပာဆိုလိုက္ျပန္သည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔တေတြက ဒီလိုသေဘာေပါက္နားလည္ထားၾကရင္လဲ ေအာက္ေျခက အလုပ္သမားေတြကို နားလည္လာေအာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ျဖစ္ျဖစ္ ရွင္းျပဖို႔ေကာင္းတယ္" ဟု က်ေနာ္က သတိေပးေျပာဆိုလိုက္မိသည္။
"ခက္တာပါပဲဗ်ာ၊ အထက္က ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက ေသြးခြဲၿပီး ေျမွာက္ပင့္ လႈံ႔ေဆာ္ ေပးထားေတာ့ နားသြင္းရတာ မလြယ္ဘူးခင္ဗ်" ဟု တေယာက္က ေျပာ၍မဆံုးေသးမီ "က်ေနာ္တို႔အလုပ္သမားေတြကလဲ ေခါင္းေဆာင္ေတြကသာ ေျခထုိးၿပီးေျမွာက္ေပးလိုက္ရင္ နားေယာင္ကုန္ၾကတာပဲဗ်" ဟု တျခား တေယာက္က ဝင္ေရာက္၍ ေျပာဆိုသည္။
"ဘယ္သူက ေသြးထိုးေပးေပးေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ ေအာက္ေျခ အလုပ္သမားေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းသိမ္းေပးဖို႔န႔ဲ အသိေပးဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္ထင္ တာပဲေလ"
ဟု ေျပာဆိုကာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆက္ရန္ရိွေသးေသာ အသုဘတခုအတြက္ နာရီကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ထုိင္ရာမွ ထလိုက္သည္။
"အလုပ္သမားေတြက ကိုယ့္ဘဝတူ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုက္ဖို႔ႏွက္ဖို႔ အုပ္ဆုိင္း အုပ္ဆိုင္း လုပ္ေနၾကတဲ့အခါ အျပင္က လူမုိက္ေတြကို ငွားၿပီး စအ႐ုိက္ခုိင္း ေသးတယ္ဗ်ာ"
ဟု စကား တခြန္းမွ မေျပာေသးေသာ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္တဦးက အန္ထုတ္ေျပာဆိုျခင္း ျပဳလုိက္ျပန္သည္။

ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားလမ္း အသုဘမွ သမဝါယမ ေမာ္ေတာ္ကားကို စီးနင္းထြက္ခြာ လာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္းသည္ ေနာက္က်ိ ထိုင္းမႈိင္းလ်က္ ရွိေပသည္။ ဤ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ အေရးေတာ္ပံုတြင္ အလုပ္သမား လူတန္းစားအား ေရွ›ေဆာင္ ေရွ႔ရြက္ျပဳလ်က္ရွိၾကေသာ အလုပ္သမား လူတန္းစား တပ္ဦးပါတီမ်ား အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္ေနသေလာက္ မႈိလိုေပါက္ေနရေသာ အလုပ္သမားသမဂၢမ်ားႏွင့္ အစည္းအ႐ံုးမ်ား၏ အေၾကာင္းကို ခုႏွစ္စဥ္ အမွ်င္တန္းေတြးမိရင္း ရင္ထဲ၌လည္း ေမာပန္းလာမိသည္။
"ဟုမ္းလမ္း ဆင္းႏုိင္ပါၿပီရွင္" ဟူေသာ သတိေပးသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့မွ ထိုအေတြးသည္ ျပတ္၍ သြားကာ ကားေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ရသည္။
(၅)
ထီးတန္းအလုပ္သမားအစည္းအ႐ံုးက အသုဘသည္လည္း ၾကည့္ျမင္တုိင္က အသုဘ ႏွင့္မျခား စည္ကားခမ္းနားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေၾကာင္းမသိ သူမ်ားအတြက္ဆိုလွ်င္ လူကံုထံတဦး၏ အသုဘဟု ထင္မွတ္သြားစရာရွိသည္။ အလုပ္သမားမ်ား မေသဆံုးမီက ကြၽဲလို၊ ႏြားလို ၫွဥ္းပန္းခုိင္းေစလ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေခါင္းပံုျဖတ္ မုိက္ေၾကးခြဲခဲ့ၾကၿပီးေနာက္၊ ယခုကဲ့သို႔အလုပ္သမား အခ်င္းခ်င္း တုိက္ခုိက္ သတ္ျဖတ္ခုိင္း၍ ေသေၾကပ်က္စီးေသာအခါမွ ၎တို႔၏ အသုဘကို ယခုကဲ့သို႔ တခမ္းတနားဆင္ယင္ျခင္း၌ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိသနည္း။ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ရွိၾကမည္နည္း။
ကြၽန္ေတာ္သည္ တခုေသာ အဓိပၸာယ္ကိုသာေတြ႔၏။ ထိုအဓိပၸာယ္သည္ကား တျခားေတာ့မဟုတ္။ ပစၥည္းမဲ့ အလုပ္သမားမ်ား၏ အသက္ေသြးခဲျဖင့္ မိမိတို႔ ႏုိင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္မႈတခုတည္းကိုသာ မိုက္မုိက္မဲမဲႏွင့္ မွားမွား ယြင္းယြင္းလုပ္ကုိင္လ်က္ ရွိၾကေသာ ႏုိင္ငံေရးသမား လူမုိက္မ်ား၏ လုပ္ႀကံမႈသာျဖစ္သည္။ မိုက္တြင္းနက္မႈသာျဖစ္သည္။
ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘက္မွ အသုဘကဲ့သို႔ပင္ ထီးတန္းအသုဘ၌ အခ်ဳိပြဲ၊ အခ်ဥ္ပြဲမ်ားျဖင့္ တခမ္းတနား ဧည့္ခံေကြၽးေမြးသည္။ လာေရာက္ေမးျမန္းၾကေသာ ပရိသတ္သည္လည္း စည္ကားသည္။

"အၾကမ္းဖက္ျခင္းကုိ ျပန္လည္တုိက္ခိုက္ၾကေလာ႔" ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္ သံကို အသုဘ၏ ေခါင္းစည္းအျဖစ္ ဆြဲထားသည္။ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း ထုိင္လ်က္ရွိေသာ စားပြဲသို႔ မုိင္လိုႏွင့္ ဘီစကြတ္မံု႔မ်ားကို လာေရာက္ခ်ေပးရင္း၊ ထိုသို႔လာခ်ေပးေသာ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္က ကြၽန္ေတာ့္အနီးတြင္ ထုိင္လုိက္သည္။
"သတင္းစာ ရပ္ၿပီးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဂ်ာနယ္ျပန္ထြက္ဦးမယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔လဲ အားခဲၿပီးေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္ထြက္ႏိုင္မလဲ" ဟု ထုိ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္က ၎တို႔၏ ရဲေဘာ္လင္းယုန္အေၾကာင္းကို စတင္၍ စံုစမ္းေမးျမန္းေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကိဳးပမ္းေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။
ထိုအသုဘ၌ ေခတၱတျဖဳတ္ေလာက္ထုိင္ၿပီး ထလာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္အား လာေရာက္ဧည့္ခံစကားေျပာေသာ အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္သည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ဟုမ္းလမ္းထိပ္ ေမာ္ေတာ္ကားမွတ္တိုင္သို႔ အေရာက္ လိုက္ပို႔သည္။
"ခက္တာပါပဲဗ်ာ...... ႏွစ္ဘက္စလံုးက အလုပ္သမားေတြက တဘက္နဲ႔ တဘက္ ဧရာမ ရန္သူႀကီးေတြလို႔ ျမင္ေနၾကတယ္။ တဦးနဲ႔တဦးလူခ်င္းေတြ႔လိုက္ရင္ပဲ စားေတာ့ ဝါးေတာ့မယ့္အတိုင္း သဲသဲမဲမဲျဖစ္ေနၾကၿပီ" ဟု ထုိအလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္က ၎ လက္ေတြ႔ ဦးေဆာင္မႈေပးေနေသာ အလုပ္သမားေလာက၏ အေျခအေနႏွင့္ ဆက္ဆံေရးကို တိုတိုႏွင့္ လိုရင္းေရာက္ေအာင္ ေျပာျပသည္။
"ႏုိင္ငံေရးသမား လူမုိက္ေတြက သူတို႔ပါတီနဲ႔ သူတို႔အဖြဲ႔အတြက္ တခုတည္းသာ ၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ အလုပ္သမားေတြကို အခုလို အခ်င္းခ်င္း သတ္ ျဖတ္ခိုင္းေနတာကေတာ့ မတရားဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ လူမုိက္ကို ေျပာလို႔ ရတာမဟုတ္ေတာ့၊ ခင္ဗ်ားတို႔လို အသိဉာဏ္ရိွတ့ဲ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကိုယ့္တပ္သားေတြကို ကိုယ္ျပန္ထိန္းေပးဖို႔ တာဝန္ ရိွၾကလိမ့္ထင္တယ္" ဟု ကြၽန္ေတာ္က မိမိ သေဘာထားႏွင့္ ထင္ခ်က္ကို ေျပာဆိုလိုက္ မိသည္။
"က်ေနာ္တို႔ တေတြကလဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ထိန္းလ်က္ သိမ္းလ်က္ ပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အထက္က ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ကိုယ္တုိင္က အလုပ္သမားေတြကို အရက္ေတြ ဘာေတြ တိုက္ၿပီး၊ နင္းကန္ ေျမွာက္ပင့္ေပးေနေတာ့ ထိန္းရတာသိပ္မလြယ္ဘူးဗ်"
"ဒီလိုဆိုရင္လဲ အထက္ကေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ လုပ္ေနခုိင္းေနတာ မဟုတ္မမွန္တဲ့ အေၾကာင္း ေအာက္ေျခအလုပ္သမားေတြကို ဖြင့္ခ်ပါလားဗ်ာ"
"ရဲေဘာ္ အခု ေျပာသလိုသာ လုပ္ရင္ က်ေနာ္တို႔ကို အရင္ဦးဆံုး ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ ေတာ့မွာေပ့ါ"
ထိုသို႔ စကားကုန္ ဖြင့္ေျပာလာသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေနာက္ထပ္၍ အႀကံ ေပးႏုိင္ရန္ စဥ္းစားရွာေဖြ၍ မရေတာ့ေပ။
သက္ျပင္းကိုသာ ခ်လုိက္မိသည္။ေနအိမ္သို႔ျပန္ရန္ ကားေပၚသို႔ တက္ခါနီး၌ ထုိအလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္က ယခု ေသဆံုးသြားရေသာ ကုန္တင္ကုန္ခ် ကူလီ ေအးေမာင္၏ ေနာက္ပိုင္း၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ရာဇဝင္ ကေလးတခုကိုလည္း မမီွ မကမ္းႏွင့္ ေျပာဆိုျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆိုလိုက္ေသးသည္။
"ရဲေဘာ္ ေအးေမာင္ႀကီး၊ မယား မၾကည္ႏွင့္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အခုထက္ထိ ဘာမွလုပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာသံဆိုသံ မၾကားေသးဘူး၊ အိုဗ်ာ... လုပ္ေပး လိမ့္မယ္လဲ မထင္ေတာ့ပါဘူး"
ေနအိမ္သို႔ ျပန္၍ေရာက္ေသာအခါ ထိုေန႔အဖို႔ ဖတ္၍ မၿပီးေသးေသာ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္မ်ားကို မဖတ္ႏိုင္ေသးဘဲ နာရီပိုင္း တြင္းေလာက္က ကြၽန္ေတာ္ သြားေရာက္ ဝတ္ျပဳခဲ့ ရေသာ အသုဘႏွစ္ခုကိုသာ ႏႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားေနမိသည္။
ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမား ဘဝတူမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကူလီ ထြန္းတင္ႏွင့္ ေအးေမာင္ႀကီးတို႔သည္ တဦးႏွင့္တဦး ႐ိုက္ႏွက္ တိုက္ခိုက္ရင္း ႏွစ္ဦးစလံုး ေသဆံုးခဲ့ရေလၿပီ။ ဤကဲ့သို႔ ဘဝတူအလုပ္သမား အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ရင္း ေသဆံုးခဲ့ရသည့္အတြက္ ၎တို႔ႏွစ္ဦးစလံုးအတြက္ေရာ၊ ပစၥည္းမဲ့အလုပ္သမားလူတန္းစား တေလာကလံုးအတြက္ပါ မည္သည့္ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားရရွိခဲ့သနည္း။
ကူလီထြန္းတင္ႏွင့္ ေအးေမာင္ႀကီးတို႔၏ ေနာက္ပို္င္း၌ မယားမုဆိုးမမ်ားႏွင့္ လူမမယ္ ကေလးမ်ား မ်က္လံုးသူငယ္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။ အလုပ္သမား ေလာကအေနႏွင့္မူကား အလုပ္သမားတို႔၏ ေသြးသာလွ်င္ ေျမသို႔က်ခဲ့ရေလၿပီတကား။

ဗန္းေမာင္တင္ေအာင္
႐ႈမဝမဂၢဇင္း