ဆရာ၀န္ဆိုေပမဲ့ လိုအပ္ရင္ မိလႅာပိုက္ေတြကို မိုင္းခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ရမယ္

ကမာပုလဲ
ၾသဂုတ္ ၂၉၊ ၂၀၁၂

အပုိင္း(၁)

၁၉၂၄ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ ေန႔တေန႔မွာ ဆြမ္ဆြီးနယ္ ပီႏို၀ဲေတာင္ၾကားကုိ ရထားတစီးခုတ္ေမာင္းေနပါတယ္။ အဲဒီရထားထဲမွာ အ သက္ ၂၄ ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးတဲ့ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးစ ဆရာ၀န္အသစ္စက္စက္ကေလးတဦး စီးနင္းလိုက္ပါလာခဲ့တယ္။ သူသည္ကား ေဒါက္ တာ အင္ဒ႐ူးေမဆန္ ...။

ပထမ ကမၻာစစ္ၿပီးခါနီးမွာ စစ္ပြဲအတြင္း က်ဆံုးသြားခဲ့ရတဲ့ ဖခင္၊ ဖ႐ိုဖရဲ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတဲ့ မိသားစုပုိင္ လယ္ယာေျမ၊ က်န္ရစ္သူ မုဆိုးမ မိခင္ရဲ႕ ဘ၀တိုက္ပြဲ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈမ်ားေၾကာင့္ မိခင္ခမ်ာ အဆုတ္ေရာဂါကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေခ်ာင္းဆိုးခံစားရင္း ေသဆံုးခဲ့။ စိန္႔အင္ဒ႐ူး တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား အင္ဒ႐ူးေမဆန္၊ သူ၏တခုတည္းေသာပညာေရးကယ္တင္ရွင္က ကြယ္လြန္သူ ဆာဘြဲ႔ရ စေကာ့အမ်ဳိး သား အင္ဒ႐ူးဂလင္းတည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ "စေကာ့ပညာသင္စရိတ္ေငြ ေထာက္ပံ့ေရးအဖြဲ႔"။

`ဂလင္း´ ပညာသင္စရိတ္ေငြေထာက္ပံ့ေရးအဖြဲ႔ရဲ႕ တႏွစ္ကို ေပါင္ငါးဆယ္ ေထာက္ပံ့ေခ်းေငြနဲ႔ အင္ဒ႐ူးေမဆန္ဟာ ဒန္ဒီၿမိဳ႕ေဆးေက်ာင္းကို ခက္ခက္ခဲခဲ တက္ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ႀကိဳစားေအာင္ျမင္ ရရွိလာခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ့ ပညာသင္စရိတ္ ေခ်းေငြကို ျပန္ဆပ္ဖို႔ အလုပ္ရွာရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အင္ဒ႐ူးေမဆန္ဟာ ေတာင္ပုိင္း ေ၀လျပည္နယ္ ဒရင္းဖီးၿမိဳ႕ကို ရထားစီးေရာက္ရွိ လာ ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တႏွစ္ကို လစာေငြ ေပါင္ ၂၅၀ ရမယ့္ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္အျဖစ္နဲ႔ ဒရန္ဖီးၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္ရွိလာတာျဖစ္ပါတယ္။

ေတာင္ပုိင္း ေ၀လနယ္ရဲ႕ ဒရင္းဖီးၿမိဳ႕ဟာ ေတာင္ေပၚအရပ္ေဒသျဖစ္တယ္။ ေ၀းလံသီေခါင္တယ္။ သတၳဳတြင္းနဲ႔ ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းလုပ္ ငန္းေတြရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အဓိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းဟာ မိုင္းသတၳဳတြင္း လုပ္ငန္းပဲျဖစ္တယ္။ မိုင္းအလုပ္သမားေတြနဲ႔ တည္ထားတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့။

အင္ဒ႐ူးေမဆန္ အလုပ္လုပ္ရမွာက သတၳဳတြင္းကုမၸဏီ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာအက္ဒြပ္ပိတ္ခ်္ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ လက္ေထာက္ဆရာ ၀န္ကေလး အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၳဳတြင္းကုမၸဏီမွာ စာရင္း၀င္ ဆရာ၀န္ႀကီးသံုးဦးရွိတယ္။ ေဒါက္တာ ပိတ္ခ်္ဟာ ဆရာ၀န္ႀကီး သံုးဦးထဲကတဦးျဖစ္တယ္။ မိုင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ တဦးခ်င္း လစာေငြထဲကေန ကုမၸဏီက လစဥ္ က်န္းမာေရးစားရိတ္ ေငြ ကို သတ္မွတ္ထားတဲ့အတုိင္း ျဖတ္ယူတယ္။ အဲဒီေငြထဲကေန ဆရာ၀န္ႀကီးသံုးဦးကို ကုမၸဏီက ေငြေပးေခ်ပါတယ္။ သူတို႔သံုးဦးစလံုးမွာ သူတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္ သူတို႔ခန္႔ခ်င္ ခန္႔ထားတဲ့ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္ကေလးေတြရွိၾကတယ္။ လစာကုိလည္း ကုမၸဏီက မေပးဘူး။ ဆိုင္ရာ အလုပ္ရွင္ဆရာ၀န္ႀကီးကပဲ ေပးမွာျဖစ္တယ္။ အင္ဒ႐ူးေမဆန္ဟာ ေဆးမကုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မမာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္ တာပိတ္ခ်္ရဲ႕ အသစ္ခန္႔လိုက္တဲ့ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ကေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္။

၁၉၈၃ ခုႏွစ္ကထုတ္ေ၀တဲ့ ဆရာေမာင္ထြန္းသူရဲ႕ ျမန္မာဘာသာျပန္ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ ပထမဆံုးဘာသာျပန္လက္ရာလည္း ျဖစ္တယ္။ မူရင္းက ဆရာ၀န္စာေရးဆရာႀကီး A.J Cronin ရဲ႕ Citadel လို႔ အမည္ရတဲ့ ၀တၳဳစာအုပ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာကေတာ့ ျမန္မာျပန္ စာအုပ္အမည္ကို `ရဲတိုက္´ လို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။

ရဲတိုက္ကိုဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာ၀န္ေလာကအေၾကာင္းေရးတာပဲဆိုၿပီး ေသြးတိုးစမ္းဖတ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ပ်င္းစရာေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔လဲ သံ သယစိတ္အေျခခံနဲ႔ ဖတ္တယ္။ ဖတ္ရင္းက လက္ကမခ်ႏုိင္ဘူးဆိုတာထက္ကိုမကတဲ့ စြဲလန္းစိတ္က သယ္ေဆာင္သြားပါေတာ့တယ္။ စာအုပ္က ဆရာ၀န္ေလာကအေၾကာင္းကိုေရးတယ္ဆိုေပမဲ့ လူေတြအေၾကာင္းကိုေရးထားတာျဖစ္ေနတာကို ဖတ္ရင္းနဲ႔သိလာရတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကလူေတြတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြလို ျဖစ္လာတယ္။

ပထမကမၻာစစ္ၿပီးကာစ အဂၤလန္ႏိုင္ငံရဲ႕ေဆးေလာက အေျခအေန၊ ဆရာ၀န္မ်ား၊ လူနာမ်ားဟာ စာဖတ္ေနတဲ့ မိမိအနီးအနားကလူေတြ ျဖစ္လာေနတယ္။ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ အျပင္မွာ တကယ္ကိုရွိလာေနတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ၊ အတြင္းစိတ္၊ ေဖၚျပမႈ ပံုသဏၭာန္မ်ား၊ လူ႔က်င့္၀တ္၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ အဂတိနဲ႔ ျခစားေနတဲ့ ရုပ္ပံုလႊာေတြဟာ ကိုယ့္အနားမွာ သက္ရွိထင္ရွား ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ လာတယ္။ မူရင္းစာေရးဆရာႀကီးရဲ႕ အႏုပညာကလည္း အားေကာင္းသလုိ ဘာသာျပန္ဆရာ ေမာင္ထြန္းသူရဲ႕လက္ရာကလည္း လက္ဖ်ား ခါေလာက္ေအာင္ စာဖတ္သူကို ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

စ ဖတ္ဖတ္ျခင္း အင္ဒ႐ူးေမဆန္ရဲ႕ ေ၀လနယ္သြား ရထားခရီးစဥ္နဲ႔စခဲ့တယ္။ သူ႔ဘ၀ ေကာက္ေၾကာင္းကို ျခယ္သတယ္။ သူ႔အလုပ္နဲ႔ ဒရင္း ဖီးၿမိဳ႕ကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဆရာ၀န္ဇာတ္ေကာင္အေၾကာင္းဆိုေတာ့ လူနာနဲ႔ ေဆးကုတာေတြပါမွာေပါ့။ ထင္တဲ့အတုိင္း ေဒါက္တာ အင္ ဒ႐ူးေမဆန္ရဲ႕ သူပထမဆံုးကုသရမဲ့လူနာ၊ လူနာရဲ႕ ေရာဂါအေျခအေနနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာတင္ သာမန္မဟုတ္တဲ့ရင္ခုန္ဘြယ္ စိတ္၀င္စားမႈခံစားခ်က္ စပါေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္အသစ္ ခ်ပ္ကြၽပ္ကေလး ေဒါက္တာ အင္ဒရူးေမ ဆန္ဟာ လူနာရဲ႕အဖ်ားေရာဂါအမ်ဳိးအစားကုိ တိက်တဲ့အေျဖမထုတ္ႏုိင္တဲ့ အၾကပ္အတည္းပါ။ ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ေက်ာင္း သားကေလးကို လက္ေတြ႔ လူနာရဲ႕စိန္ေခၚခ်က္က အေတာ့္ကို သဲထိတ္ရင္ဖိုျဖစ္ရပါတယ္။ ဖ်ားေနတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္လို အ ဖ်ားမ်ဳိးလဲ။ ခ်က္ခ်င္း ေရာဂါအမ်ဳိးအစားကို ေကာက္ခ်က္မခ်ႏိုင္တဲ့ေမဆန္ဟာ လူနာရွင္ကို ေဆးလာယူဖို႔ေျပာရင္း သူ႔ေဆးခန္းကေလးကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေက်နပ္စိတ္၊ ျပႆနာရဲ႕အေျဖက ဘာလဲ ... ဖ်ားတာေတာ့ ဖ်ားေနတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိအဖ်ားမ်ဳိးလဲ ....။

စိတ္ထဲ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ ေဒါက္တာအင္ဒ႐ူးေမဆန္ဟာ သူ႔လူနာကို ေသာက္ေဆးေပးဖို႔ ေဆးစပ္ေနပါတယ္။ ခ်မ္းစိမ့္ၿပီး ဖ်ားနာေနတဲ့ လူနာ ကို လံုး၀မမွားယြင္းေစဘဲ တိုက္ေကြၽးလို႔ရမယ့္ အေျခခံေသာက္ေဆးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ ေဖၚစပ္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေခြးကေလးတေကာင္နဲ႔ လူတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတဲ့ဧည့္သည္။ ဧည့္သည္ ၀တၱရားကို လုိက္နာျခင္း မရွိဘဲ ပိုင္စုိးပိုင္နင္း ၀င္လာတဲ့လူ။ တၿမိဳ႕လံုးက သံုးမရတဲ့အရက္သမားလို႔ သတ္မွတ္ထားသူ။ အသက္သံုးဆယ္အရြယ္၊ ေဒါက္တာ အင္ဒ ႐ူးေမဆန္လို ဆရာ၀န္တေယာက္။ ကုမၸဏီစာရင္း၀င္ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာနီကိုးရဲ႕ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ ဖီးလစ္ဒင္နီ ...။

ဒင္နီက ေမဆန္ကုိ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းပါေတာ့တယ္။ သူ႔ေငါ့လံုး၊ ေထ့လံုးေတြက ေမဆန္ကို ေဒါသထြက္ေစတယ္။ ဒီေတာင္ၾကား မွာ ရွိေနတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြအားလံုး အသံုးမက်တဲ့ ဖြတ္ၾကားေတြလို႔ ေျပာပါတယ္ ...။ ဒင္နီရဲ႕ အင္ဒ႐ူးေမဆန္ကို ေမးေျပာ ေျပာလိုက္ပံုက ...

`ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေမးပါရေစဦး။ စပ္စုတယ္လို႔မထင္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ား ဘာျပဳလို႔ ဒီအရပ္ကိုလာရတာလဲ´

အပုိင္း (၂)

စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနာက္က်ိေနတဲ့ အင္ဒ႐ူးေမဆန္နဲ႔ ဖိလစ္ဒင္နီတို႔ရဲ႕ ေတြ႔ဆံမႈခန္းအစဟာ ထင္မွတ္မထားတဲ့ စိတ္၀င္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ အတိၿပီး ပါတယ္။ ဒင္နီက ေမဆန္မသိေသးတဲ့ ဒရင္းဖီးၿမိဳ႕ရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေန လက္ေတြ႔အေသးစိပ္ကို သူ႔ဟန္အတိုင္း မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အင္ဒ႐ူးကလည္း အသံုးမက်တဲ့ ဖြတ္က်ားေတြထဲမွာ ခင္ဗ်ားလဲပါတာေပါ့လို႔ ျပန္ပက္တယ္။ ဒင္နီက အင္ဒရူးစပ္ေနတဲ့ေဆးကို စပ္စပ္စုစု ၾကည့္ရင္း သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ေထာက္ခံတယ္။ ဆရာ၀န္တဦးခ်င္းရဲ႕ အသံုးမက်တဲ့အလြဲေတြကို အားမနာတမ္း ေဖါက္သည္ခ်တယ္။ သူ႔ ကိုယ္သူလဲ `အတင္းအဖ်င္းေျပာတဲ့ေနရာမွာပဲ အသံုးက်တယ္၊ အရက္ကို ငါးတေကာင္ ေရေသာက္သလို ေသာက္ေနတဲ့အေကာင္´ လို႔လဲ ၀န္ခံတယ္။ အင္ဒရူးဆီကျပန္ခါနီးမွာ ဒင္နီက ...

`က်ေနာ္သာ ခင္ဗ်ားေနရာမွာလုပ္ရရင္ေတာ့ ဂလိုင္းဒါးရပ္မွာ မၾကာမၾကာ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ တိုက္ဖြိဳက္ေရာဂါ (အူေရာင္ငန္းဖ်ားေရာဂါ)ကို သတိထားမွာပဲ။ ဖ်ားတဲ့လူတိုင္းကို တိုက္ဖြိဳက္ဖ်ားလို႔ေျပာလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ဖို႔က မ်ားေနတယ္´

ဒင္နီေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေနတာကို အင္ဒရူး ႀကံဳရေတာ့တယ္။။ အင္ဒ႐ူး၏လူနာမ်ားတြင္ ကူးစက္လြယ္ေသာ တိုက္ဖိြဳက္ အူေရာင္ ငန္းဖ်ားေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္။ ျပႆနာက ေပါ့ေသးေသး ျပႆနာမဟုတ္ေတာ့။

ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာပိတ္ခ်္ကို အင္ဒရူးေမဆန္ ၀င္ေတြ႔တယ္။ ကူးစက္အဖ်ားေရာဂါကိစၥရွင္းျပၿပီး ဘယ္လိုေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတာ အကူအညီေတာင္းတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ေျဖရွင္းရခက္တဲ့အေၾကာင္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ရင္ ခရိုင္ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာဂရမ္ဖ္ဆီ ဖုန္းဆက္ ဖို႔ေျပာတယ္။ ေဒါက္တာဂရမ္ဖ္က ဒရင္းဖီးနဲ႔ ၁၅ မိုင္အကြာ တိုနီဂရမ္မွာေနတယ္။

အင္ဒရူး ခရိုင္ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဖုန္းကုိင္သူက ေဒါက္တာဂရမ္ဖ္ မရွိဘူးေျပာတယ္။ ေဂါက္႐ိုက္ထြက္သြားတယ္လို႔လည္း တဆက္တည္း ေျပာပါတယ္။ ဒါကို အင္ဒရူးက လိမ္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဖုန္းကိုင္သူဟာ ဂရမ္ဖ္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္တယ္လို႔လဲ စိတ္ထဲ သကၤာမကင္း ျဖစ္တယ္။ ခ်ဳပ္ေတာ့ ခရိုင္ဆရာ၀န္ဆီက ဘာမွအားကိုးသံုးစားမရႏုိင္ဘူးဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။

တေန႔လံုး လူနာေတြကိုၾကည့္ရင္း တိုက္ဖြိဳက္အဖ်ားေရာဂါ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနတယ္။ ဒီအတိုင္းေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ တခုခုလုပ္မွ ျဖစ္ မယ္ဆိုတာကို အင္ဒ႐ူးေမဆန္သိေနတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တုိင္ပင္အားကိုးမရတဲ့အခါ ဒီအေၾကာင္းကို အစေဖၚေဖးတဲ့ ေဒါက္တာဖီးလစ္ ဒင္နီကို သတိရလာတယ္။ သူ႔ကို အင္ဒရူးအေနနဲ႔ အေတာ့္ကို စိတ္ႏွလံုးမသတီစရာလူလို႔ ခံစားမေက်နပ္ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆီကို သြား ရေတာ့မွာပဲ။ ဒင္နီနဲ႔ တိုင္ပင္မွ ျဖစ္မယ္။ အသိမိတ္ေဆြေတြ တားဆီးေနတဲ့ၾကားက အင္ဒရူးေမဆန္ ေဒါက္တာ ဒင္နီရွိရာကို သြားပါေတာ့တယ္ ...။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာတင္ ဒင္နီက ...

`ဘယ္လိုလဲ၊ ခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ခင္ဗ်ား လူမသတ္ခဲ့ေသးဘူးမဟုတ္လား´

အင္ဒ႐ူးအေနနဲ႔ ေဒါသကိုထိန္းရင္း ဒင္နီနဲ႔ တုိင္ပင္ရတယ္။ ဒင္နီက သူ႔ အခန္းထဲက မုိက္က႐ုိစကုပ္ကိုညႊန္ျပၿပီး ကူးစက္ပိုးမႊားေတြကို ၾကည့္ေစတယ္။ ပါရာတိုက္ဖြိဳက္ ကူးစက္ေရာဂါဟာ ဒရင္းဖီးၿမိဳ႕မွာစေနၿပီ။ ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းျမစ္က ေျမေအာက္ မိလႅာႁပြန္ အေပါက္အၿပဲ ေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီကေန သံုးေရ၊ ေသာက္ေရေတြထဲ စိမ့္၀င္ေနတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ေရာဂါပုိးေတြဟာ ဒရင္းဖီးၿမိဳ႕ကလူေတြကို ကူး စက္ပ်ံ႕ပြားေနတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို အင္ဒရူး မျငင္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လက္ခံလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲေပါ့ ...

`ဒရမ္ဖ္ဆိုတဲ့လူက ေကာင္စီကို ဘာျပႆနာမွမတင္ရဲဘူး။ တင္ျပလိုက္လို႔ ေကာင္စီလူႀကီးေတြနဲ႔အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ သူ႔ရဲ႕လစာကုိ အ ေလွ်ာ့ခံရမွာ၊ အျဖတ္ခံရမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္ေလဗ်ာ´

အင္ဒရူးေမဆန္ရဲ႕စိတ္ထဲ ဒင္နီ႔ကို အရင္လိုမျဖစ္ေတာ့။ ဒင္နီ႔လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ခင္မင္လာခဲ့တယ္။ ဒင္နီကို ႏႈတ္ဆက္ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒင္နီ ေျပာသလုိ ကူးစက္ေရာဂါဟာ ေရတြင္းေတြထဲကလာေနတာျဖစ္လို႔ ေရကိုက်ဳိခ်က္ေသာက္ဖို႔ လူေတြကိုအသိေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒင္နီ က `ေရကိုက်ဳိခ်က္လို႔ ေရာဂါမေပ်ာက္ႏုိင္ဘူးဗ်´ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲတယ္။ ေဒါက္တာ ဂရမ္ဖ္တို႔ကို ေပါက္ကြဲတာပါ။ ေမဆန္ကို က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲလိုက္ၾကတယ္။

အင္ဒရူးေမဆန္က ေျပာတဲ့အတုိင္းလုပ္ပါတယ္။ `ေရကို က်ဳိခ်က္ေသာက္ရမည္´ ဟု ညႊန္ၾကားခ်က္ကို အရပ္ထဲမွာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပးခဲ့တယ္။ က်န္းမာေရးပညာေပးမႈ၊ တားဆီးမႈေတြကို အင္တုိက္အားတုိက္လုပ္တယ္။ တိုက္ဖြိဳက္ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ဖို႔ကို ထက္ထက္သန္ သန္လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔လူနာမ်ားဟာ ဒင္နီ႔လူနာမ်ားထက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေပ်ာက္ကင္းလာပံုကုိၾကည့္ၿပီး ဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒင္နီႏွင့္ ေတြ႔တုိင္း ဒင္နီရဲ႕ ပ်က္ရယ္ျပဳမႈကို ခံရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္ဒ႐ူးဟာ ဒင္နီကို အရင္ကလို မုန္းတီးမႈမျဖစ္ေတာ့။ ပို၍ ခင္မင္လာတယ္။ တေန႔မွာ ေဆးပညာ စာအုပ္ႀကီးတခုကို ဖတ္ရင္းက ဒင္နီ႔အေၾကာင္းကို သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒင္နီဟာ ကိန္းဘရိတ္နဲ႔ ရိုင္းတကၠသိုလ္တို႔မွ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္တယ္။ ေဆးပညာ မဟာသိပၸံဘြဲ႔ အမ္အက္စ္ကို အဂၤလန္ မွ ရယူထားသူျဖစ္တယ္။ ဒင္နီဟာ လီဘိုးရိုးၿမိဳ႕မွာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီးအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။

ႏို၀င္ဘာလ ၁၀ရက္ေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ ဒင္နီက အင္ဒရူးကို သူနဲ႔လာေတြ႔ဖို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚခဲ့တယ္။

ေသသြားတဲ့ တိုက္ဖြိဳက္လူနာ တေယာက္အေၾကာင္းကို ဒင္နီကေျပာျပတယ္။ တဆက္တည္းမွာ မိလႅာႁပြန္ေပါက္တြကိစၥေျပာတယ္။ အင္ဒ ရူးက က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနကိုစာေရးရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ အႀကံျပဳတယ္။ စာဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာေရးခဲ့ၿပီးၿပီ ဘာမွတာ၀န္ယူ လုပ္မေပး ေၾကာင္း ဒင္နီက ရွင္းျပတယ္။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ဒင္နီ႔မွာ ဘာအႀကံအစည္ရွိေနသလဲ။ ဒင္နီေျပာတဲ့အတုိင္း မလႅာျပြန္ေပါက္ေတြ ေၾကာင့္ ကူးစက္ေရာဂါ ျဖစ္ပြားေနပါက ဘယ္လိုကုသ ... ကုသ၊ ဘယ္လို ႀကိဳတင္ ပညာေပး တားဆီး ... ဆီး ဘယ္လိုမွမရႏိုင္။ မေအာင္ ျမင္ႏိုင္။

ထူးဆန္းတဲ့ အႀကံအစည္ကုိ ဒင္နီကေျပာျပပါတယ္။ တကယ္လုပ္ဖုိ႔လဲ ပိုင္းျဖတ္ၿပီး ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအလုပ္မွာ အင္ဒရူးေမဆန္က ဒင္နီ႔ကို ကူဖို႔ပဲ။ ရဲေဘာ္အျဖစ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါကို ေပါက္ၾကားသြားရင္ အႏၱရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္။ ဆရာ၀န္လက္မွတ္လဲ အသိမ္းခံရမယ္။ ေထာင္တန္းေတြလည္း က်ႏုိင္တယ္။

ဒင္နီ႔အႀကံက မိလႅာပိုက္ေတြကို မိုင္းခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။

အင္ဒရူးေမဆန္ အေၾကာက္အကန္ျငင္းဆန္ေနတဲ့ၾကားက ဒင္နီ႔အစီအစဥ္ကို လက္ခံလိုက္တယ္။ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ မိလႅာပိုက္ေတြ ေပါက္ေနတယ္။ ဆိုင္ရာက လ်စ္လ်ဴရႈထားတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကာရင္ဒုကၡေရာက္မွာက မိုင္းအလုပ္သမား အမ်ားစုနဲ႔ ၿမိဳ႕ခံလူထု။ ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနေပမဲ့ ဒီမိလႅာပိုက္ေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္မွရမယ္။ အေတာ့္ကိုေၾကာင္စီစီႏိုင္တဲ့အစီအစဥ္ဆိုေပမဲ့ တကယ္လုပ္မွ ျဖစ္ မယ့္ဘ၀ လက္ေတြ႔ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အင္ဒရူးေမဆန္လက္ခံလိုက္တယ္။ မုိင္းအလုပ္သမားတဦးဆီက လွ်ဳိ႕၀ွက္စည္း႐ံုးရယူထားတဲ့ စနက္ တံပါ ယမ္းေတာင့္ေျခာက္ေတာင့္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္သယ္ေဆာင္ရင္း ေပါက္ေနတဲ့ေျမေအာက္မိလႅာပိုက္ေတြကို ညအေမွာင္ထဲမွာ စြန္႔ စားခြဲပစ္လိုက္တယ္။ မိလႅာပိုက္ေတြ ကြဲထြက္သြားတယ္။

ေနာက္တေန႔မွာ ဆိုင္ရာက မိလႅာပိုက္အသစ္ေတြကို ဒရင္းဖီးၿမိဳ႕အတြက္ လဲလွယ္တပ္ဆင္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ကူးစက္အဖ်ား ေရာဂါ ပါရာတိုက္ဖြိဳက္ဟာ ဒရင္းဖီးၿမိဳ႕ကေလးကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။

(စကားခ်ပ္။ ။ ၀တၳဳရဲ႕ပထမပိုင္း အဖြင့္ဇာတ္လမ္းကေလးတခုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အေတြးထဲ အမ်ားႀကီး အသိပညာေတြေပးေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကေန က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး လက္ေတြ႔ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေျပးျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲက သက္ ဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဒီေန႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ဗိုလ္သိန္းစိန္ အစုိးရလို႔ ခံစားလာရတယ္။ ၂၀၀၈ စစ္အုပ္စု အေျခခံဥပေဒရဲ႕ အက်ဳိးရလဒ္ေတြ အျဖစ္ မိလႅာပိုက္ေတြကို ျမင္လာတယ္။ ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့လူနာေတြဟာ ျပည္တြင္းက ဒုကၡေပါင္းမ်ဳိးစံုကိုခံစားေနရတဲ့လူထုလို႔ ျမင္လာ တယ္။ ဇာတ္ေကာင္ဆရာ၀န္ေတြျဖစ္တဲ့ ဒင္နီနဲ႔ အင္ဒ႐ူးေမဆန္က ဘယ္သူေတြ ျဖစ္လာေလမလဲလို႔ ...)