“ဇာတိအာဏာ”

Soe Min

“ဇာတိအာဏာ”

          သည္သီခ်င္းကို ကိုယ္ကလြဲရင္ တျခားလူေတြ နားေထာင္တတ္မယ္ ႀကိဳက္တတ္လိမ္႔မယ္ မထင္မိလို႔ စကားမစပ္မိပဲ ကိုယ္႔ဘာသာနားေထာင္ခ်င္ေတာင္ နားက်ပ္ကေလးနဲ႔ ခပ္တိုးတိုးပဲ မဆလေခတ္က ဘီဘီစီခိုးနားေထာင္သလို နားေထာင္ခဲ႔ရတာပါ။ တရက္ေတာ႔ ထင္မထားတဲ႔ လူငယ္ေတြက အဲသည္သီခ်င္းႀကိဳက္လွပါတယ္ ဆိုလာေတာ႔ “ဟင္ အထဲက စာသားေတြ နားလည္လို႔လား။” လို႔ ေမးတာ သူ႔မွာ စာသားေတာင္ မရွိလို႔ လိုခ်င္ပါသတဲ႔။ ဒါနဲ႔ ေရးတုန္းကေတာ႔ သီခ်င္းစာသားကေလးေတြ အစျပန္ေဖာ္ၿပီး ေပးမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ “အနက္ကေလးလည္း လုပ္ဦးမွေပါ႔။” လို႔ ဆိုလာမွာ သိတာနဲ႔ မထူးေတာ႔ပါဘူး။ အားလုံးဖတ္ရေအာင္ ႏုတ္စ္ပဲ ေရးတင္လိုက္မယ္ လို႔ ႀကိဳးစားပန္းစား ဇာတ္စုံခင္းရပါေတာ႔မယ္။

           သူ႔ကို ကမာၻပ်က္ပုံ ပတ္စာပိုး ယိုးဒယားႀကီး လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သီခ်င္းႀကီးထုံးစံအတိုင္း သီခ်င္းထိပ္စကေလးေတြကို အဖ်ားဆြတ္ေခၚရင္းကပဲ “ဇာတိအာဏာ” လို႔ ျဖစ္သြားတာပါ။ ေရးခဲ႔တာကေတာ႔ မဟာဂီတမွာ ဦးျပဳံးခ်ဳိမူရယ္လို႔ တစ္မူတစ္ဟန္ ျပစုသြားတဲ႔ ဆရာႀကီးဦးျပဳံးခ်ဳိက ေရးခဲ႔တာပါ။ ဦးျပဳံးခ်ဳိဆိုတာက က်ဳိက္လတ္သား၊ အညာဆက္ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ထဲက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာ အေျခေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္သူေတြက ဆင္းသက္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၁ ႏွစ္သားကတည္းက အတီးအမႈတ္ ဂီတပညာမ်ား တတ္ကၽြမ္းပါသတဲ႔။ သီခ်င္းႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးခဲ႔ေပမယ္႔လည္း ရွင္ဘုရင္ လက္ထက္ကတည္းက တီးခဲ႔ဆိုခဲ႔ မွတ္တမ္းရွိခဲ႔တဲ႔ ေရႊနန္းေတာ္သုံး မဟာဂီတထဲကို ေရာမထည့္ခ်င္ၾကတဲ႔အတြက္ “ဇာတ္သမားေတြ တီးၾကဆိုၾကရုံသက္သက္ ေတာ္သုံးနန္းသုံး မဟုတ္ဘူး” ဆိုၿပီး သီခ်င္းႀကီးစာရင္းမသြင္းၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲသလိုမ်ဳိး ပါေတာ္မူၿပီးေနာက္မွ ေရးတဲ႔ သီခ်င္းႀကီးသေႏၶစစ္စစ္ထဲမွာ လက္ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ေကာင္းၿပီး အရမ္းနံမယ္ႀကီးတာ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္ ေရးတဲ႔ “မိုးေဒ၀ါ” ရယ္၊ ဦးျပဳံးခ်ဳိ ေရးတဲ႔ “ေတဘုမၼာ” ရယ္ ႏွစ္ပုဒ္ပဲ ရွိပါတယ္။ တတိယတစ္ပုဒ္ကေတာ႔ ေဟာသည္ “ဇာတိအာဏာ ယုိးဒယား” ပါပဲ။ ပတ္စာပိုး ယုိးဒယား လို႔ေခၚတာက ဆိုင္းသမားေတြက သည္သီခ်င္းကိုတီးရင္ သည္အတိုင္းတီးလို႔မရပဲ ပတ္စာကေလးပိုးပိုးၿပီးမွ တီးရတဲ႔အတြက္ပါ။ ဆိုလိုတာက တီးရတာ အသံနည္းနည္း၀ဲတယ္ ယိုင္တယ္ေပါ႔။ ပတ္လုံးကေလးေတြမွာ အသံပ်ဳိးပ်ဳိးၿပီးတီးရေတာ႔ ပတ္ပ်ဳိးလို႔ေခၚသလိုပဲ ပတ္စာကေလး ပိုးတီးရေတာ႔ ပတ္စာပိုးတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ တခ်ဳိ႕သီခ်င္းပိုဒ္ေတြက ကာလေပၚသီခ်င္းေတြမွာ သူ႔အသြားကို ယူယူစပ္ၾကလို႔ နားေထာင္ရတာ မစိမ္းပါဘူး။ ဥပမာအားျဖင္႔ "ႏွစ္ဆူကမာၻေန..." ဆိုတဲ႔အပိုဒ္က ေစာင္းသိန္းေဖဆိုတဲ႔ အခ်စ္ေရ သီခ်င္းထဲက "ဟိုစဥ္အခါမေလ..." ဆိုတဲ႔အသံ နဲ႔ တူတူပဲ။

           သီခ်င္းရဲ႕ အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ေစာေစာက ေျပာတဲ႔အတိုင္း ကမာၻပ်က္ပုံ (Apocalypse) ကို စပ္ဆိုတာပါ။ ကဲ သည္ေနရာမွာ ေျပာစရာရွိလာပါၿပီ။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြက ကမာၻပ်က္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိး ယူဆခဲ႔ၾကသလဲ။ ခရစ္ယာန္က်မ္းစာထဲကလို နိုအာရဲ႕ေလွႀကီးနဲ႔ လိုက္သြားမွာလား။ ျပန္လည္ရွင္သန္ ထေျမာက္လာေသာ ကိုယ္ေတာ္ရွင္ျမတ္နဲ႔အတူ အဘဘုရားသခင္ရဲ႕ ထာ၀ရအိမ္ေတာ္ကို ျမန္းၾကြၾကမလား။ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔အယူအဆ သူတို႔အေတြးအေခၚနဲ႔ ရွိသလို ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္အယူအဆအေတြးအေခၚေတြ ရွိပါတယ္။ သူက မွားတယ္ ကိုယ္ကမွန္တယ္ အျငင္းပြားဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီကတည္းက လူသားေတြ စိတ္ထဲမွာ တစ္ေန႔က် ကမာၻႀကီးပ်က္လိမ္႔မယ္ လို႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အေတြးပြားခဲ႔ၾကဖူးတာက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။

            စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ အေမရိကန္ဆိုတဲ႔လူေတြမွာ ကိုယ္တို႔လို ေထာင္စုႏွစ္က သမိုင္းေၾကာင္း၊ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြ ရွိလို႔လား။ ကာလယႏၱယားဆိုတာႀကီးကိုသာ ရုပ္ရွင္ထဲ ထည့္ထည့္ရိုက္ေနၾကတာ။ သူတို႔ေျမေပၚမွာ ေဘာ႔စတြန္တီးပါတီထက္ေစာၿပီး ေနာက္ျပန္သြားခ်င္ရင္ ရက္အင္ဒီးယန္းေတြ အမဲလိုက္ေနတာပဲ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္။ ေရာမအင္ပါယာ၊ ေအသင္ၿမဳိ႕ျပနိုင္ငံ၊ အီဂ်စ္က ပိရမစ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ကိုယ္တို႔အာရွမွာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထြန္းကားခဲ႔တယ္။ ဘာသာအယူ၀ါဒေတြ ထြက္ေပၚလာခဲ႔တယ္။ ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံ ေသးေသးကေလးေတြမွာ ေနရင္းက စၾကာ၀ဠာႀကီးအေၾကာင္းကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ခဲ႔တယ္။ ေနလ နကၡတ္တာရာေတြကို သူတို႔မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္လို႔ျမင္လို႔ နံမယ္ကေလးေတြ ေပးထားခဲ႔သလိုပဲ ကိုယ္တို႔ကလည္း ကိုယ္တို႔အာရုံထဲမွာ ျမင္တဲ႔အတိုင္း အရုပ္ကေလးေတြေရးၿပီး နံမယ္ေလးေတြ ေပးထားတယ္။ ကိုယ္တို႔က ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္စုႀကီးကို ၾကယ္မိေက်ာင္းလို႔ ေခၚတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူတို႔ကေတာ႔ ၀က္၀ံတာရာတဲ႔။ တရုတ္ေတြက်ေတာ႔ ေရွာင္လိန္ဂိုဏ္းရဲ႕ အားအထားရဆုံး သိုင္းကြက္ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ ဘယ္သူကမွ မွန္တယ္ မွားတယ္ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္႔ဓါတ္ခံနဲ႔ကိုယ္ သန္ရာသန္ရာ ေတြးျမင္ခံစားၾကတာပါ။ အားလုံးက တူညီတဲ႔အခ်က္ကို ေတြးမိတာကေတာ႔ ကမာၻႀကီးဆိုတာလည္း အစဥ္ထာ၀ရတည္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ေတာ႔ ပ်က္စီးရလိမ္႔မယ္တဲ႔။

           ျမန္မာေတြ ကမာၻပ်က္ပုံကို ယုံၾကည္ထားတာက အိႏၵိယက ဟိႏၵဴေတြဆီက ဆင္းသက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ိသုဓၶိမဂ္၊ သုတၱန္က်မ္း၊ အဌကထာက်မ္းဂန္မ်ားကလာတဲ႔အတုိင္း ထုတ္ျပန္ထားတာပါ လို႔ သီခ်င္းကဆိုပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဖန္ဆင္းရွင္ မရွိတာမို႔ ဖ်က္ဆီးတဲ႔အခါမွာလည္း သခၤါရသေဘာတရားအရ ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္ရမယ္႔ ေလာကနိယာမ တရားအတိုင္းသာ သြားပါတယ္။ မႏွစ္က ၂၀၁၂ မွာေတာ႔ ကမာၻမပ်က္တာ ကိုယ္တို႔ဘက္က ေသခ်ာပါတယ္။ အရိေမတၱးယ်ဘုရားရွင္မွ မပြင္႔ရေသးတာ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ကမာၻပ်က္စရာ မရွိပါဘူး။ မာယာေတြရဲ႕ ျပကၡဒိန္ကသာ စာရြက္ေတြ အေစာႀကီး ကုန္သြားတာေနမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ မပ်က္ဘူး မေျပာပါဘူး။ တေန႔ေတာ႔ ပ်က္ကိုပ်က္ရမွာ။ ပ်က္ပုံပ်က္နည္းကေလး ၾကည့္ရေအာင္။

            ကမာၻပ်က္ကာနီး ႏွစ္ေပါင္း ကုေဋတစ္သိန္းေလာက္ အလိုေရာက္ေတာ႔ ေလာကဗ်ဴဟာနတ္မင္းႀကီးမ်ားက ကမာၻပ်က္မည့္ေကာလာဟလကို စလႊင္႔ရပါတယ္။ နီျမန္းေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကိုဆင္ၿပီး ဦးဆံဖားလ်ားခ်လ်က္ ငိုေၾကြးၿပီး “ေဘာ အို အခ်င္းတို႔။ ကမာၻႀကီး ပ်က္စီးရန္နီးၿပီတည္း။ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္မ်ားကိုေရွာင္ရွား၍ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကို ျပဳၾကကုန္ေလာ႔။” လို႔ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ ၀မ္နင္လိုက္ေပးပါတယ္။ ေဘာေတြ အခ်င္းေတြနဲ႔ ဘာေျပာမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ အဲဒါ ကိုယ္တို႔ တစ္လတစ္ခါ ၾကားေနရတဲ႔ “မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား” နဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အာလုပ္စကားေခၚပါတယ္။ ဘုရားပြင္႔ေတာ္မူတဲ႔အခ်ိန္မွာျဖစ္တဲ႔ ဗုဒၶေကာလာဟလလိုပဲ သည္သတင္းဟာ လူေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ေျခာက္ျခားေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သတိသံေ၀ဂေတြရၿပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ ျပဳလိုက္ၾကတာ စတုမဟာရာဇ္ကေန တာ၀တိ ံသာ၊ ယာမာ၊ တုႆိတာ၊ နိမၼာနရတိ၊ ပရနိမၼိတ ၀ႆ၀တီဆိုတဲ႔ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္စလုံး ေ၀ေနယ်ေတြနဲ႔ ျပည့္ၾကပ္သြားသတဲ႔။ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ျပဳတဲ႔သူေတြက်ေတာ႔ မဟာအ၀ီဇိေအာက္ကို ခ်ဳိးကပ္သြားၿပီး နရဂ္တိုင္ေအာင္ ေရာက္သြားသတဲ႔။ အထက္ဘ၀ဂ္ ေအာက္နရဂ္ လို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးေတာ႔ မသိဘူးေပါ႔ေနာ္။ းါေပမယ္႔ ကမာၻပ်က္ကာနီးလို႔ ရာသီဥတုေတြ အႀကီးအက်ယ္ေဖာက္ျပန္လာတဲ႔အခါ သက္ရွိေတြ မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ႔လို႔ ဘယ္ဘုံဘယ္ဘ၀မ်ားေရာက္သြားလို႔ပါလိမ္႔ဆို ေတြးၾကည့္ရင္ အဲသည္လိုပဲ ေတြးဖို႔ရွိတာေပါ႔။

            နတ္ျပည္ေရာက္လို႔ အၿငိမ္းေနလိုက္မယ္ဆိုၿပီး နတ္စည္းစိမ္ခံစားေနလို႔ မရေသးပါဘူး။ နတ္ျပည္ဆိုတာလည္း ကမာၻႀကီးကို တည္မွီထားတာမို႔ အထက္ျဗဟၼာဘုံကို ဆက္တက္ရပါဦးမယ္။ သည္ေတာ႔ နတ္သားနတ္သမီးေတြခမ်ာ နတ္စည္းစိမ္မခံစားႏိုင္ပဲ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကို စီးျဖန္းၿပီး ၀ါေယာကသိုဏ္းရႈၾကလို႔ စ်ာန္တရားမ်ားရရွိၿပီး ျဗဟၼာ႔ဘုံကို ေရာက္သြားပါသတဲ႔။ ကမာၻမီးေလာင္တဲ႔အခါ ျဗဟၼာ႔ဘုံႏွစ္ဆယ္ထဲက ပထမစ်ာန္သုံးဘုံထိေအာင္ မီးကဟပ္မွာကိုး။ အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္တို႔ဆီက ၂၀၁၂ ဓါတ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းႀကီးဟာ မစၥတာပရက္စီးဒန္႔နဲ႔ အဲယားဖို႔စ္၀မ္းႀကီးစီးၿပိး ထြက္ေျပးတဲ႔အခန္းေတြ မပါေတာ႔ပါဘူး။ မပ်က္ခင္ကတည္းက သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ ဆိတ္သုဥ္းကုန္ႏွင္႔ၿပီ။ ဘာသက္ရွိမွ မက်န္တဲ႔ ပထ၀ီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ၀ါေယာေတြ ဘယ္လို ခ်ဳပ္ကုန္သလဲပဲ ၾကည့္ဖို႔ရွိေတာ႔တယ္။

           ပထမဆုံးကေတာ႔ ေနႏွစ္စင္းၿပဳိင္ထြက္လာသတဲ႔။ ပူလြန္းလို႔ ျမစ္ငယ္ငါးရာကေရေတြ အကုန္ခန္းကုန္ေရာ။ နွမ္းတစ္ေပါက္စာေတာင္ မက်န္ဘူးတဲ႔။ သုံးစင္းလည္းထြက္လာေရာ ျမစ္ႀကီးငါးသြယ္ကုန္သဗ်။ ေလးစင္းမွာ ေရအိုင္ႀကီး ခုႏွစ္အိုင္ ခန္းကုန္တယ္။ ငါးစင္းေျမာက္မွာ သမုဒၵရာ ခုႏွစ္စင္းသာမက မဟာသာဂရအိုင္လို႔ေခၚတဲ႔ ကမာၻေျမအတြင္းပိုင္းက ေျမေအာက္ေရေတြပါ ခန္းေျခာက္ကုန္တယ္။ ေျခာက္စင္းေျမာက္ေတာ႔ ျမင္႔မိုရ္ေတာင္ႀကီးေတာင္ ယိမ္းကာယိုင္ကာ အရည္ေပ်ာ္က်လာသတဲ႔။ ေလာကဓါတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး မည္းေမွာင္ၿပီး မီးခိုးေတြ အူထြက္လာပတဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေနခုနွစ္စင္းေျမာက္မွာေတာ႔ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလုံး သြက္သြက္ခါေအာင္ အဟုန္တျငီးျငီး ေလာင္ကၽြမ္းပါေတာ႔သတဲ႔။ ျဗဟၼာ႔ဘုံက ပထမစ်ာန္သုံးဘုံေတာင္ မလြတ္ေတာ႔ဘူး။

           ေနာက္ဆုံးမွာ ျပာပဲက်န္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားတာ မဟာသံ၀ဋ္ကပ္ႀကီး တစ္ကပ္လုံးပါပဲတဲ႔။ အဲဒီေနာက္ေတာ႔ သံ၀ဋ႒ာယီကပ္တစ္ကပ္လုံး နွစ္ေပါင္းလေပါင္း အသခ်ၤာအသေခ်ၤ ၾကာၿပီးမွာ နွင္းကေလးေတြ ေ၀သလို ဓါတ္ႀကီးေလးပါး အစိုင္အခဲကေလးေတြ စုလာၿပီး တေျဖးတေျဖး ႀကီး၍ႀကီး၍လာသတဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ မိုးေပါက္ကေလးေတြလို စုလာၿပီး ကမာၻျပဳမိုးႀကီး အႀကီးအက်ယ္ ရြာေတာ႔သတဲ႔။ မိုးက သည္းသည္တက္သည္းလာလိုက္တာ မိုးေပါက္ႀကီးတစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ အိမ္လုံးေတာင္လုံး ပမာဏမွ် ရွိသတဲ႔။ အဲ႔ဒီေနာက္ ပထမစ်န္ျဗဟၼာ႔႔ဘုံအထိ ၾကည့္ေလရာမွာ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္ႀကီးသာ ျပန္႔ျပန္႔ျပဴးျပဴးေတြ႕ရမတဲ႔။ အဲဒါကို ၀ိ၀ဋကမာၻလို႔ ေခၚတယ္။ ေနာက္မွ ေရေတြေျဖးေျဖး က်သြားၿပီး ေလးကြန္းတျမင္႔မိုရ္ ေရေျမေတာေတာင္ေတြ ေပၚလာမွာ။ အဲဒီကပ္က ႒ာရီကပ္လို႔ ေခၚၿပီး မဟာပထ၀ီေျမႀကီးေပၚလာတဲ႔အခ်ိန္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ အဲသည္ေျမႀကီးေပၚမွာ ေျမဆီေျမႏွစ္ေတြတည္လာၿပီး ၾသကာသေလာကႀကီးစလာၿပီေပါ႔။

             ဒီအခ်ိန္မွာ သုဒၶ၀ါသျဗဟၼာႀကီးေတြက မဟာေဗာဓိပင္ေပါက္မယ္႔ေနရာကို လာၾကည့္ၾကသတဲ႔။ အဲသည္မွာ ၾကာပန္းတစ္ပြင္႔မွ မပြင္႔ရင္ သုညကမာၻလို႔ေခၚတယ္။ သည္ကမာၻမွာ ဘုရားပြင္႔ေတာ္ မမူဘူး။ အခ်ည္းႏွီးသာလို႔ ငိုေၾကြးၿပီး ျပန္သြားၾကတယ္။ ပြင္႔ရင္ေတာ႔ ဘယ္ႏွစ္ပြင္႔ပြင္႔သလဲ ေရၾကည့္ၿပီးမွ သာရကမာၻ၊ မ႑ကမာၻ၊ သာရမ႑ကမာၻ၊ ဘဒၵကမာၻ အဲသလို နံမယ္ေပးၿပီး ပြင္႔ေတာ္မူမယ္႔ ဘုရားရွင္ကို ဆက္ကပ္ဖို႔ သကၤန္းပရိကၡရာေတြ ျပင္ဆင္ၿပီး ျဗဟၼာ႔ဘုံကို ျပန္သြားတယ္။ အေနာ္မာေသာင္မွာ အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၱမင္းသားကို လာကပ္တာ အဲသည္ပရိကၡရာထဲက တစ္စုံပဲ။ အခုဆို တို႔ကမာၻမွာ ဘုရားေလးဆူပြင္႔ၿပီးသြားၿပီ။ ဘယ္တစ္ဆူနဲ႔မွ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ခဲ႔ေသးဘူး။ ေနာက္ဆုံးတစ္ဆူပဲ က်န္ေတာ႔တာမို႔ အားခဲထားမွ မေကာင္းမႈကိုေရွာင္ ေကာင္းမႈကိုေဆာင္နိုင္မွ ျဖစ္ေတာ႔မွာပဲ။ အဲသည္အခ်ိန္က်မွ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ကေလးေတာင္ မရဘူးဆိုရင္ အခက္ႀကီးခက္ရေခ်ရဲ႕ေနာ္။ လို႔ သီခ်င္းကို အဆုံးသတ္ထားပါတယ္။

             ဟုတ္တယ္လို႔လည္း မေျပာပါဘူး။ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း မျငင္းပါဘူး။ တို႔ဘိုးတို႔ေဘးေတြက ကမာၻပ်က္တယ္ဆိုတာ သည္လိုမ်ဳိး ဆိုၾကေလတယ္ လို႔ပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကိုယ္လည္း သည္လိုပဲ သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကားခဲ႔တယ္။ ကိုယ္႔အလွည့္က် ျပန္ေျပာျပမေပးရင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မၾကားဖူးမွာစိုးလို႔ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ရွင္းျပပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ နားလည္တဲ႔အခါ သီခ်င္းေလးလည္း ပိုနားေထာင္လို႔ ေကာင္းတာေပါ႔။ အခုသီခ်င္းကို ေဒၚမာမာေအးဆိုထားတဲ႔ မူက ကုိယ္ရထားတဲ႔မူနဲ႔ မတူပါဘူး။ စာသားမကြဲေပမယ္႔ အသံေတြ ေတာ္ေတာ္ကြဲပါတယ္။ ႏွစ္ခုစလုံးကေတာ႔ တစ္မ်ဳိးစီနားေထာင္လို႔ ေကာင္းတာခ်ည့္ပါပဲ။ ကိုယ္ရထားဖူးတဲ႔မူက ေဒၚရီရီသန္႔ဆိုထားတဲ႔မူပါ။ ေဒၚျမင္႔ျမင္႔စိန္ဆိုတာနဲ႔ေတာ႔ တစ္ထပ္တည္းတူပါတယ္။ ေရွ႕ဆုံးမွာ ေတးထပ္ကေလး ထည့္ဆိုထားတာက အႏူးဆိုအနပ္ဆိုမို႔ ပေဒသာလို နားေထာင္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ မူရင္းသီခ်င္းစာသားထဲေတာ႔ မပါပါဘူး။ သီခ်င္းႀကီးအဆိုမွာလည္း သူ႔မူငါ႔မူက ျငင္းစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ဆရာနဲ႔ကိုယ္ရထားတဲ႔မူကို ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ တတ္ထားဖို႔က အဓိကပါ။ အတီးဆရာေခၚတဲ႔ေနာက္ကို ရေအာင္လိုက္ဆိုနိုင္တာက ပညာခန္္းပါ။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြလို စာသားအ၀င္အထြက္ နဲ႔ သံစဥ္ကို မူေသမထားပါဘူး။ တီးကြက္လက္က်နဲ႔ ကိုက္ေအာင္ နားေစာင္႔နဲ႔ဆိုပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းေတြကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အလ်ဥ္းသင္႔ရင္ သင္႔သလို ျဗဳပၸတ္ေဖာ္ၿပီး စကားေျပျပန္ေပးပါ႔မယ္။ တခ်ိန္မွာ နားေထာင္ခ်င္တဲ႔သူရွိရင္ လြယ္ကူေအာင္လို႔ပါ။ စာသားကေလးကေတာ႔ ေအာက္ကအတိုင္းပါပဲ။ သည္သီခ်င္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ဇာတိအာဏာ လို႔ နံမယ္ေပးသြားသလဲ။ ဇာတိအာဏာဆိုတာ ဘာအဓိပၸါယ္လည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားၾကည့္တာ ဘယ္လိုမွ အေျဖမထြက္ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးက်မွ ကမာၻႀကီးပ်က္ရတာဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင္႔ ပ်က္ရတာလဲ။ ဘယ္သူ႔အမိန္႔အာဏာနဲ႔ ပ်က္စီးရတာလဲ လို႔ ေတြးၾကည့္မွ ပ်က္ျခင္းသေဘာဆိုတာ ျဖစ္ျခင္းသေဘာတရား “ဇာတိ” ရွိလာတဲ႔အတြက္ ဇာတိရဲ႕ အာဏာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ပဲ ပ်က္စီးရတဲ႔သေဘာ လို႔ နားလည္သြားပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ကမာၻႀကီးပ်က္သုဥ္းပုံက ျဖစ္ပ်က္သေဘာနဲ႔ မကင္းတာကို နွစ္ႏွစ္ျခဳိက္ၿခဳိက္ႀကီး လက္ခံလိုက္မိတာေပါ႔ဗ်ာ။



“ဇာတိအာဏာ စၾကာ၀ဠာ၊ ကမာၻေရေျမ၊ ကုေဋတစ္သိန္းပင္ ပ်က္ကိန္းၾကဳံေတာ႔ တရားက်င္႔ဖို႔သတၱ၀ါေတြ သနားႏွင္႔လို႔ ၀ါယာေမ၊ ေလာကဗ်ဴဟာ ပူဆာမ်က္ရည္၊ နီစြာ၀တ္စား ဖားလ်ားဆံေျဖ၊ ေဘာ အိုအခ်င္းတို႔ သီတင္းသီေလ ကုသိုလ္ထိန္းၾက တစ္သိန္းမွ် နွစ္ကာေလ၊ ကမာၻပ်က္မည္ ျဗဟၼာအထက္ဘုံေရာက္ဖို႔မေသြ၊ ၾသဘာသံ ႏႈိးေဆာ္ မဟာျဗေဟၼ၊ သတၱ၀ါမ်ား ရျငား စိတ္သံေ၀။ သည္တြင္ ကုသိုလ္ပုညံပြား အားသစ္ကာေပ ပြားေမတၱာေရ၊ မၿမဲေခ်၊ လြဲမေသြ၊ ကြဲေၾက၊ ေလာကဓါတ္ႀကီးေတာင္ ပ်က္စီးကုန္ရ ေၾသာ္ ျမင္ျမင္သမွ် သခၤါရ မွန္သမွ်ေတြ၊ အတည္မၿမဲ မရွည္ပဲ အၿမဲအနိစၥေပ။

သုစရိုက္ ျပဳလိုက္ ထာ၀ေရ၊ ျမတ္အဟုန္၊ နတ္ဘုံယာမာေျပ၊ ၀ါေယာကသိုဏ္းကို ေန႔တိုင္းသာပြား သတၱ၀ါအမ်ား ဓမၼတာအား ျဗဟၼာလားလို႔ ရွိသမွ် ဆိတ္ကာေန၊ နိယ်တမိစာၦေတြ မပ်က္တာ စကၠ၀ါ နရဂ္ပါေျပာင္းရေခ်။ သုတၱန္က်မ္းမွာ လမ္းမွန္လာရွိ ပါဠိေတာ္မွန္ေပ၊ ၀ိသုဒၵိမဂ္ အ႒ကထာ ၿမြက္ကာ ထုတ္ျပန္ေလ။

ႏွစ္ဆူကမာၻေန၊ ျမစ္ငယ္ငါးရာ ကုန္နဒီ ႏွမ္းတစ္ေပါက္မက်န္ ခမ္းေျခာက္ျပန္သည့္ေရ၊ သုံးေတာင္သူရိန္ ပူရွိန္ ငါးခု မဟာနဒီ မၾကာၿပီကုန္ေခ်။ ေလးစင္းၿပိဳင္ကာ မီး အိုင္ႀကီးခုနွစ္ေထြ၊ ပဥၥသူရိေယာ ခိေနာသာဂေရ၊ ဆ ဥဏွဂူ အဟုန္ပူကာၿပိဳင္ ျမင္႔မိုရ္မ႑ိဳင္ တိမ္းညႊတ္ကာယိုင္၊ ၿဖဳိင္ၿဖိဳင္ မည္းေရာင္ျဖာေ၀၊ ေလာကဓါတ္တရိုးမွာ မီးခိုးမႈန္လို႔ေန၊ သတၱေမ ကမာၻ ေနခုႏွစ္စင္းမွာ ၀င္း၀င္းထိန္ေခၽြ၊ သုံးဘုံပထမစ်ာန္ မီးလွ်ံေလာင္ေျခြ တစ္သိန္းကုေဋ ဟိန္းဟိန္းျပာက်ေၾကြ၊ ကာလလ်ားလို႔ မ်ားလွခါသမေယ၊ သံ၀ဂ္မည္သာ မဟာကပ္ဟု ေခၚရေခ်။

ထက္ေအာက္ အဇဋာ မဟာတမပင္ ကာလရွည္ၾကာေန၊ ႏွစ္လသခ်ၤာသေခ်ၤ သံ၀႒ာယီကပ္ဟုေခၚေလ၊ နွင္းမွ်ျဖာျဖာေ၀ တေျဖးေျဖးပင္ ႀကီး၍ႀကီး၍ေစြ၊ အိမ္လုံးေတာင္နွယ္သာသာ မဟာေမဃိန္သြန္းခ်လွ်ံေ၀၊ ပထမစ်နတၱလံ ေရလွ်ံေမာက္မို ပ်ဥ္ျဖည္း တျပင္တည္းေန၊ သိမွတ္စရာအေျခ ၀ိ၀ဋကမာၻေပ၊ ထို႔ေနာက္တာရွည္ ၾကာသည္ ေလွ်ာက်ဆုတ္ကာ ကမာၻတည္ရာေန။

ကပ္႒ာရီ အခါညီ မဟာပထ၀ီ ၾသကာသဟု ေလာကအေျခ တည္လိုလတ္ေသာ္ ေျမဓါတ္ဆီေတြ ေပၚထြန္းတက္ေပ။ ေဗာဓိရုကၡဌာေန ကမာၻအတိတ္ပင္ ၾကာနိမိတ္ေပၚေပါက္ေပ။ သုဒၶ၀ါေသ ဌာေန ျဗဟၼာေတြ လာေပသက္ကာ ဘုရားႏွင္႔ ပရိကၡရာ အလားသင္႔စိတ္မွာ၊ ယခုေခတ္ ဘဒၵဤကမာၻ ေရႊၾကာငါးစုံ ဆန္းတဲ႔သကၤန္းပါ။ ပြင္႔ေတာ္မူ ေလးဆူျပည္ေခမာ၊ တစ္ပါးပါး အားထား အတူတကြမပါ။ တစ္ဆူက်န္တာ ဖူးေတြ႕ရန္ဆုေတာင္း၊ မေကာင္းမႈကိုခြာ ေကာင္းမႈကိုရွာ၊ သုသမၼာ ျပဳစရာ ယခုအခါ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္မရလွ်င္ အခက္ကိုက်ၾကမွာ။”   



http://minus.com/lbbKiaZZgg1Jcc