ဇနီးျဖစ္သူက ေခၚတဲ့ " ဟုိဟာႀကီး " အေႀကာင္း......... ကၽြန္မ ရဲ ႔ သူလိုလင္ ..........

................................ ကၽြန္မ ရဲ ႔ သူလိုလင္ ..........................
က်မ ကြင္းလ်ားရြာမွာ ေက်ာင္းတက္ေတာ႔ အသက္က 14 နွစ္ 7 တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ပါတယ္ ။ ကြင္းလ်ားရြာဆိုတာ ငသိုင္းေခ်ာင္းနဲ႔ 6 မိုင္ေလာက္ေ၀းပါတယ္ ။ သူက ငသိုင္းေခ်ာင္းရဲ ႔တစ္ဖက္ကမ္းက ေဒါင္႔ၾကိးရြာမွာေနပါတယ္ ။ သူနဲ႔ က်မ ကအသက္အားျဖင္႔ 5 နွစ္ေက်ာ္ 6 နွစ္နီးပါး ကြာပါတယ္ ။ သူက အဲဒီတုန္းက ဥပစာ ပထမနွစ္ တက္ေနပါျပီ ။ သူက က်မဆရာနဲ႔ မွ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေတာ႔ ဆရာက မိတ္ဆက္ေပးလို႔သာ သိခဲ႔ၾကပါ ။ ေနာက္ပိုင္း စစ္တြင္းမွာ ေခတ္ကာလ အေျခေနေတြ ဆိုးလာလို႔ က်မတို႔ မိသားစုက ငသိုင္းေခ်ာင္းကို ေျပာင္းေနရပါတယ္ ။ က်မ ဖခင္ဆံုးျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ငသိုင္းေခ်ာင္း အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွာ လက္နိပ္စက္နဲ႔ စာရင္းကိုင္သင္တန္းေတြ တက္ပါတယ္ ။ အဲဒီသင္တန္းေတြကို သူလည္းလာတက္ပါတယ္ ။ သူက လက္ေရးတိုနဲ႔ စာရင္းကိုင္ ဘာသာေတြ မွာ ပထမ ၊ က်မက လက္နွိပ္စက္မွာ ပထမ ရၾကပါတယ္ ။
………………………..သူနဲ႔ က်မ ရဲ ႔ေရစက္က အဆန္းပါတယ္ ။ က်မရဲ ႔နားကပ္ေနာက္ပိတ္ေရႊျပားေလး ေပ်ာက္သြားေတာ႔ ဘယ္လို မွ ရွာလို႔ မရပဲ လက္ေလ်ာ႔ျပီးေနခဲ႔ တာ အေတာ္ၾကာေနခဲ႔ ပါျပီ ။ တစ္ေန႔ မွာ သူနဲ႔ သူ ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စု သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ႔ က်မတို႔ ဆရာဆီ အလည္လာၾကတုန္း ဆရာကမုန္႔စိမ္းေပါင္းနဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္ ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူစားတဲ႔ မုန္႔ စိမ္းေပါင္းထဲမွာ က်မရဲ ႔ နားကပ္ ေရႊေနာက္ပိတ္ေလးကို ၀ါးမိပါတယ္တဲ႔ ။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ဆရာအပါအ၀င္ သူနဲ႔အေပါင္းပါေတကြပါ အံ့ၾသသြားၾကျပီး က်မဆရာ သူ ႔သူငယ္ခ်င္းက “ဒါဖူးစာဖက္ပဲ ၊ မင္းတို႔ နွစ္ေယာက္ မျငင္းနဲ႔ နင္တို႔ တစ္ကယ္ ဖူးစာဆံုရမယ္ ငါအတတ္အပ္ေဟာတယ္” ဆိုျပီး ေျပာပါတယ္ ။
……………………….. တကယ္ေတာ႔ သူနဲ႔ က်မကို သူ ႔မိဘေတြက သေဘာတူၾကပါတယ္ ။ က်မအေမကေတာ႔ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေျပာပါဘူး ။ မိန္းကေလးရွင္မို႔ လားေတာ႔ မသိဘူး ။ က်မကေတာ႔ ျဖင္႔ သူ႔ကို မၾကိဳက္ပါဘူး ။ ပံုစံကလည္း ၀ဖိုင့္ဖိုင့္ ၊ စကားေျပာပံုကိုလည္း ခြက်က်နဲ႔ ။ က်မက သူ႔ ကို ကြယ္ရာမွာေတာ႔ “ဟိုဟာၾကီး” လို႔ ေခၚပါတယ္ ။ အဂၤလိပ္ေတြ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္၀င္ေတာ႔ ရန္ကုန္က အစ္မ လင္မယားနဲ႔ အတူ ရန္ကုန္မွာ က်မ အတူလိုက္ေနပါတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက က်မခဲအိုနဲ႔ သူ အမ်ိုးေတာ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး က်မ ေနတဲ႔ အစ္မတို႔ လင္မယားေနအိမ္မွာ စာလာလာ က်က္ပါတယ္ ။ က်မက သူစာက်က္ဖို႔ မီးအိမ္ေလး သူ႔ အေရွ ႔ခ်ေပးတဲ႔ အခါတိုင္း သူေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္ ။ Thank You တဲ႔ ။ ဒီထက္ ဘာမွပိုမေျပာဘူး ။
………………………….က်မတို ႔ ဒီလိုဘဲေနလာခဲ႔ ျပီး ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ငသိုင္းေခ်ာင္းျပန္ေတာ႔ က်မကို ကုန္သည္ ပြဲစား သစ္စက္ ပိုင္ရွင္ ၊ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ တို႔က ေတာင္းရမ္းဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာခဲ့ၾကပါတယ္ ။ ဒီသတင္းကို သူၾကားသလားေတာ႔ မသိဘူး ။ သူ ႔သူငယ္ခ်င္းဆီကေန တဆင္႔ ရည္းစားစာ တစ္ေစာင္ ေရာက္လာပါတယ္ ။ သူ႔စာက ….. မိဘခ်င္း သေဘာတူျပီးသားမို႔ တစ္ေန႔ လက္ထပ္ၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ ..အခုေတာ႔ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေတာ႔ မလို႔ လား ..ဆိုတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္တဲ႔ စာျဖစ္ပါတယ္ ။ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက သူအခု ေပးတဲ႔ စာကို မေၾကနပ္ရင္ က်မ အေမကို ျပနိဳင္ပါတယ္တဲ႔ ။ ေတာ္ေတာ္ ကိုအပိုင္တြက္ထားပံုပဲ ။ အဲဒါ သူ ႔ရဲ ႔ပထမ ရည္းစာစာပါပဲ ။
………………………………ေနာက္တစ္ေခါက္ က်မတို ႔ မိသားစု ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၾကေတာ႔ က်မက ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဦးဘခ်စ္ေဆြ ရဲ ႔စပါယ္ရွယ္ ေကာလိပ္မွာ ဆယ္တန္းတက္ပါတယ္ ။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းကို ျမင္းလွည္းနဲ ႔ အသြားအျပန္စီးျပီး ေက်ာင္းတက္ရေတာ႔ ျမင္းလွည္းေနာက္ကေန စက္ဘီးနဲ႔ အဖြဲ လိုက္ လုက္လာျပီး က်မကို ပိုးပန္းသူနဲ႔ စာတိုက္ကေန ဇြဲေကာင္းေကာင္း သ၀န္လႊာေတြ ေပးပို႔ တဲ႔ သူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိခဲ႔ ပါတယ္ ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ MA တက္ေနတဲ႔ သူက က်မဆီ ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ လာေနေတာ႔ က်န္တဲ႔ သူေတြ အကုန္ရွဲသြားၾကပါတယ္ ။ ေနာက္ က်မ ျမိဳ ႔မေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ေခတ္ အေျခေနဆိုးလာလို႔ သူ ႔မိဘေတြ နယ္ မွာ မေနနိဳင္ာကေတာ႔ ပဲ ရန္ကုန္ကို တက္လာၾကပါတယ္ ။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး သူ႔မိဘေတြ ကို ဘယ္လိုပူဆာလိုက္သလဲေတာ႔ မသိဘူး ။ 1948 ခုနွစ္မွာ က်မကို ေတာင္းရမ္းျပီး လက္ထပ္ယူပါတယ္ ။ မဂၤလာပြဲ မက်င္းပမွီ ညေနမွာ က်မေျခေတာက္ နွစ္ဖက္စလံုး ဆီပူေလာင္ေတာ႔ သတို႔ သားေလာင္းချမာ က်မကို ေပြ ႔ျပီး ေဆးခန္းကို ေျပးရပါတယ္ ။ မဂၤလာပြဲက်င္းပေတာ႔လည္း က်မက ျမန္မာဆန္ဆန္ ဖံုကူရွင္င္နဲ႔ မထိုင္နိုင္ဘဲ ဆိုဖာေပၚမွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ျပီး သူနဲ႔ ယွည္တြဲျပီး ထိုင္ရပါတယ္ ။ မဂၤလာပြဲ ျပီးေတာ႔ လည္း က်မကို ေပြ ႔ခ်ီျပီး ေဆးခန္းကို တစ္လေလာက္ သြားျပေနရေတာ႔ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ ကိုပင္ပန္းရွာပါတယ္ ။
………………………….က်မ ကံေကာင္းပါတယ္ ။ သူေျပာေနက် စကားျဖစ္တဲ႔ “အတူေနသူကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားမယ္” ဆိုတဲ႔ စကား အတိုင္း က်မ စိတ္ဆင္းရဲ ေအာင္ သူဘာတစ္ခု မွ မလုပ္ခဲ႔ ပါဘူး ။ သားသမိး 5 ေယာက္ ေမြးတဲ႔ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ခ်ိဳ ႔ခ်ိဳ ႔တဲ့တဲ့ ေနခဲ႔ ရေပမယ့္ က်မတို႔ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး နားလည္မွဳ ရွိစြာနဲ႔ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ႔ ၾကပါတယ္ ။ သားသမီး နီးတဲ႔ က်မမွာ အငယ္ကို နိဳ ႔တိုက္ရင္ အၾကီးကို သူထိန္းပါတယ္ ။ ကေလးကို အနွွီးနဲ႔ ထုတ္ျပီး လက္တစ္ဖက္မွာေပြ ႔လို႔ က်န္တဖက္က စာေရးေနတတ္ပါတယ္ ။ ညဘက္ဆိုလည္း အိမ္ေဖာ္နဲ႔ စိတ္မခ်လို႔ ဆိုျပီး သူကိုယ္တိုင္ ကေလးခ်ီျပီး လမ္းေလွ်ာက္ထိန္းေပးပါတယ္ ။ သူက က်မကို အေတာ္ ဂရုစိုက္ပါတယ္ ။ က်မကလည္း ဇနိးေကာင္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ တာ၀န္ေက်ေအာင္ သူ ႔ကို ျပဳစုပါတယ္ ။ သူကေတာ႔ သူေရာက္ေနတဲ႔ ေနရာမွာ သူ ႔အလုပ္ကို မပ်က္ေစပဲ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါတယ္ ။ က်မကလည္း သူ႔ အလုပ္သူလုပ္တာကို ေက်နပ္ အားေပးသလို သူကလည္း က်မကို ဘယ္ေတာ႔ မွ မေ၀ဖန္ပါဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ က်မ အၾကားမွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိပဲ စိတ္ခ်မ္းသာသာနဲ႔ ေနခဲ႔ ရပါတယ္ ။ သူက က်မတို႔ ယူျပီးစ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ ေတာ္သလို ေခၚၾကမယ္ တဲ႔ ။ သူ႔ကို “လင္”လို႔ ေခၚခိုင္းသလို က်မကို လည္း “မယား” လို႔ ေခၚပါတယ္ ။ အခု က်မေျပာေနတဲ႔ “သူ” ဆိုတဲ႔ လူ ၊ က်မ အရင္က သူ ႔ေနာက္ကြယ္မွာ “ဟိုဟာၾကီး” လို႔ ေခၚတဲ႔ သူဟာ သမိုင္းသုေတသန ေလာကမွာ ဒီနိဳင္ငံအတြင္းမွာ သာမက ျပည္ပ တျခားနိဳင္ငံ ေတြကပါ ေလးစား အထင္ၾကီးရတဲ႔ တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္ ဆိုေလာက္သူ က်မရဲ ႔ခင္ပြန္း “သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္း” ပဲျဖစ္ပါတယ္ ။………………………………………………………..

ဆရာၾကီး ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ ဇနီး ေဒၚခင္ရီ ေရးတဲ႔ “ကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔ လင္မယား အေၾကာင္း” ေဆာင္းပါးကို ေကာက္နဳတ္ျပီး ေရးပါတယ္ ။