ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အပုိင္း ၁၁
January 2, 2014 at 5:48am
၂၀၁၄
ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂ ရက္ ၾကာသာပေတးေန႔ထုတ္မွာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ကုိယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ "ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ
ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ"
အပုိင္း ၁၁ႏွစ္သစ္မွာ မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစ။
အားလံုးကုိေလးစားလ်က္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄ မ်ဳိးဆက္)
ယခင္လမွအဆက္
ခရစ္စတိုဖါကိုကုိလတ္ႏွင့္ေတြ႔ျခင္း
ဝမ္းခစခန္းတြင္ရွိစဥ္က က်န္ခဲ့သည့္ စိတ္ဝင္စားစရာသမိုင္းေၾကာင္းေလး တစ္ခုကို ျဖည့္ေျပာခ်င္သည္။ ကိုကိုလတ္သည္ ဘီဘီစီသတင္းေထာက္ ခရစ္စတိုဖါဂါးနက္ လာစဥ္က အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခရစ္စတိုဖါကိုကိုလတ္ဟု အမည္တြင္သည္။ ရွစ္ေလးလံုးကို ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာသူမ်ားထဲတြင္ ကိုကိုလတ္သည္လည္း ထင္ရွားသူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာခိုလာၿပီးေနာက္ ကိုကိုလတ္ႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းသား ကိုေကာင္းစံ (မဝင္းေမာ္ဦးကို သယ္ယူေနေသာေဆးေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာဝန္ေလးတို႔ႏွင့္အတူ လူနာလိုက္ေကာက္ခဲ့သူ) တို႔ႏွစ္ဦး ေတာခိုေသာေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္လာၾကရန္လာေခၚသည့္အတြက္ ေကအင္န္ယူမွ ဝမ္းခစခန္းအခ်ဳပ္တြင္ ကိုကိုလတ္ႏွင့္ ေကာင္းစံတို႔ကို ခ်ဳပ္ထားခဲ့သည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုဝင္းမိုးႏွင့္ ကိုေအာင္ႏိုင္တုိ႔သည္ ခ်ဳပ္ထားရာေနရာသို႔သြားရာ ကိုကိုလတ္ႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။ ကိုကိုလတ္သည္ အခ်ဳပ္ခန္းသစ္သားတိုင္ၾကားမွေန၍ စကားေျပာသည္။ ကိုဝင္းမိုးတို႔က ကိုကိုလတ္ကို ရန္သူႏွင့္ေပါင္းသည့္ ရန္သူ႔လူဟု စြပ္စြဲသည္။ ကိုကိုလတ္က အသားေတြတုန္ၿပီး အတူတူလုပ္လာသူ အခ်င္းခ်င္းသတ္ရင္ သတ္လိုက္ဟု ေျပာသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေတာထဲတြင္ ေသေၾကၾကမည္ကို မျမင္ခ်င္၍ ေစတနာျဖင့္ သူက လာေခၚသည္ဟု ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာင္တြင္ ဒီေအဘီ အစည္းအေဝးႀကီးၿပီးသည့္ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္ခစခန္းသို႔သြားရာ ထိုစခန္းတြင္ စစ္သင္တန္းေပးသျဖင့္ ေအဘီစခန္းအသီးသီးမွ ရဲေဘာ္မ်ားစခန္း အလိုက္လာၿပီး လူေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ သင္တန္းတက္ၾကသည္။ ထိုသင္တန္းတက္ေနေသာသူမ်ားထဲမွ ဆရာဝန္ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းဆိုသူႏွင့္ေတြ႔ရသည္။ အရပ္ ၅ေပ ၄ လက္မခန္႔၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ငယ္ေသာ္လည္း တစ္ေခါင္းလံုးျဖဴေနသူျဖစ္သည္။ သူတို႔ေနေသာ ဘားတိုက္သို႔ဝင္သြားသည့္အခါ ျပာျပာသလဲဖ်ာခင္းေပးၿပီး သူတို႔သင္တန္း အေျခအေနကုိ ေဘးတြင္ ၾကံဳၾကံဳေလးထိုင္၍ ေျပာျပသည္။ ကိုကိုလတ္ႏွင့္ပါလာေသာ ေဆးေက်ာင္းသား ေကာင္းစံသည္ ယခုအခါ အျမင္မွန္ရေနၿပီး သူတို႔ႏွင့္အတူ စစ္သင္တန္းတက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကိုေသာင္းထြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အားတက္သေရာ ေျပာျပသည္။ သူေျပာသည္ကို ကြ်န္ေတာ့္အသိစိတ္က လက္မခံႏိုင္ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းစံကို အေခၚလႊတ္လိုက္သည္။ ေရာက္လာသည့္အခါ အားလံုးကို အခန္းတြင္းမွ ထြက္ေစၿပီး ေကာင္းစံႏွင့္ႏွစ္ဦးတည္း စကားေျပာၾကသည္။
“ညီေလး၊ မင္းစစ္သင္တန္းတက္ေနတယ္ၾကားရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကို ငါေမးမယ္၊ မွန္မွန္ေျဖေနာ္၊ မလိမ္နဲ႔၊ မင္းဒီလိုသင္တန္းတက္ေနတာ စိတ္ပါလို႔ တက္ေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အသတ္ခံရမွာစိုးလို႔ တက္ေနတာလား။ ငါ့ကိုမလိမ္နဲ႔၊ ေအး၊ မင္းစိတ္ပါလို႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခ်င္လို႔၊ စစ္သင္တန္းတက္ေနတာဆိုရင္ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ၾကိဳဆိုတယ္၊ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေသမွာေၾကာက္လို႔ တက္ေနတာဆိုရင္ ငါတို႔အတြက္လဲ မေကာင္းသလို မင္းအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး၊ စိတ္မပါဘဲနဲ႔ေတာ့ မတက္နဲ႔။ ငါမင္းျပန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ လႊတ္ေပးမယ္၊ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔့ မွန္မွန္ေျပာ” ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္သည္၊ ေနာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ အမွန္ေျပာေနတာလို႔ ယံုသြားၿပီး “ဟုတ္တယ္ အကို၊ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္လို႔ စစ္သင္တန္းတက္ေနတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ခ်င္တယ္” ဟု ေျပာလာသည္။ ဒီေတာ့မွ “ေအး။ မင္းအခုလို မွန္မွန္ေျပာတာ ငါဝမ္းသာတယ္ မင္းကိုလႊတ္ေပးမယ္” ဆိုၿပီး၊ ညေနပိုင္းတြင္ မဲေဆာက္ကိုသြားမည့္ ကားၾကံဳႏွင့္ ေကာင္းစံေလးကို တင္ေပးၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ျမင္သည္က ေၾကာက္လို႔စိတ္မပါဘဲ စစ္ထဲဝင္လာတဲ့ သူေတြကို မလိုခ်င္ပါ။ ထို႔အျပင္ စိတ္မပါသည့္ သူေတြပါလာခဲ့လွ်င္ အဖြဲ႔မွာလည္း အႏၱရာယ္ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကိုကိုလတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ လႊတ္ေပး၍မရ၊ ကိုဝင္းမုိးတို႔က ခ်ဳပ္ခိုင္းထားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာႏွင့္လႊတ္၍မရ၊ ေနာင္တြင္ ဗိုလ္မွဴးစိုးစိုးမွ လႊတ္ေပးလိုက္သည့္အတြက္ လြတ္သြားသည္ကို ရန္ကုန္တြင္ ကိုကိုလတ္ႏွင့္ဆံုသည့္အခါ သူေျပာျပ၍ သိရသည္။
ဝမ္းခစခန္းသင္တန္းဆင္းပြဲျပႆနာ
ဝမ္းခစခန္းတြင္ ကရင္ျပည္နယ္ေက်ာင္းသားမ်ားစခန္းအသီးသီးမွ စစ္သင္တန္းတက္ရန္ ေစလႊတ္လိုက္သူမ်ား တက္ေရာက္ၾကသည္။ ထိုစစ္သင္တန္းတြင္ အမ်ားစုမွာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္မွ ျဖစ္ၿပီး ေကအင္န္ယူမွ ၃၃ ေယာက္သာ သင္တန္းတက္သည့္အထဲတြင္ ပါဝင္သည္။ ဝမ္းခစခန္းတြင္ စခန္းမွဴးမွာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေတာ္လွ၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သန္းေမာင္၊ ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္ေသာင္းႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးစိုးမင္းတို႔က ဦးစီးၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီးစိုးမင္းသည္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေနသည္။ သူ႔အိမ္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မဲေဆာက္သို႔လာသည့္အခါတုိင္း တည္းခိုအိမ္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ႀကီးစိုးမင္းသည္ ကုလားကျပားျဖစ္ၿပီး အလြန္သေဘာထား ျပည့္ဝသည္။ သူ႔မိန္းမသည္ အာၾကမ္း လွ်ာၾကမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္သေဘာေကာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လာလွ်င္ မညီးမညဴ ခ်က္ျပဳတ္ ေကြ်းေမြးသည္။ ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္ေသာင္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ ကရင္လူမ်ိဳး ျဖစ္သည္၊ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚသားျဖစ္ၿပီး ဗမာစကားကို ပီသစြာေျပာႏိုင္ၿပီး ဘုရားတရား ကိုင္းရွိဳင္းသူျဖစ္သည္။ စခန္းမွဴးဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတာ္လွသည္ စစ္ေရးအထူးကြ်မ္းက်င္ၿပီး တိုက္ပြဲမ်ားစြာ ေအာင္ပြဲမ်ားစြာ ရရွိထားသည့္ နံမည္ေက်ာ္ တိုက္စစ္မွဴးတေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ ခံစစ္ေသကို စီမံခန္႔ခြဲရာတြင္လည္း အထူးကြ်မ္းက်င္သူျဖစ္သည့္အတြက္ ရန္သူႏွင့္ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ဝမ္းခစခန္းသစ္တြင္ အထူးတာဝန္ ႏွင့္ေနေစျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္သင္တန္းတက္ေနသူမ်ားတြင္ ဘားအံ့ၿမိဳ႕မွ ေတာခိုလာေသာ ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးယုႏြယ္ႏွင့္ ဆရာဝန္ ေဒါက္တာျမင့္ခ်ိဳတို႔လည္း ပါဝင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္သင္တန္း တက္ေနေသာ လူမ်ားထဲတြင္ ပညာတတ္ ဆရာဝန္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ စစ္သင္တန္းသို႔ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈစဥ္ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းက ကြ်န္ေတာ့္အား အထူးရိုေသစြာ ဆက္ဆံသည္။ ေနရာထိုင္ခင္းအတြက္ ဖ်ာခင္းေပးျခင္း၊ ေသာက္ေရကမ္းေပးျခင္း၊ စစ္သင္တန္းအေျခအေနမ်ားကို အားတက္သေရာတင္ျပျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ေပးသျဖင့္ လူရည္လည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိသည္၊ လူ႔သေဘာအရ မိမိကို အလြန္ရိုေသျပေနသူကို သေဘာက်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းအပါအဝင္ သင္တန္းတက္ေနသူမ်ားက သူတို႔အခက္အခဲကို တင္ျပလာၾကသည္။ သူတုိ႔တင္ျပခ်က္မွာ သင္တန္းဆင္းပြဲတြင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတာ္လွက သင္တန္းဆင္းမ်ားအားလံုး ေကအင္န္ယူ အလံႏွင့္ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္အလံႏွစ္ခုလံုးကိုကိုင္၍ သစၥာျပဳရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ထားေၾကာင္း သူတို႔အေနႏွင့္ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္အလံကိုသာကိုင္၍ သစၥာျပဳခ်င္ေၾကာင္း တင္ျပလာသည္။ ထိုစကား ၾကားသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္အံ့ၾသသြားသည္။ ေကအင္န္ယူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မဟာမိတ္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔စလံုး၏အလံကိုင္၍ သစၥာျပဳရမည္ဟု မၾကားဖူးခဲ့ပါ။`
ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတာ္လွထံသြားေရာက္ၿပီး စစ္သင္တန္းဆင္းပြဲကို အလံႏွစ္ခုလံုးကိုင္၍ သစၥာဆိုျခင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း မဟာမိတ္အျဖစ္ ခိုင္ျမဲဖို႔သာ အေရးႀကီးေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တင္ျပသည္ကို ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတာ္လွက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္ လက္ခံလိုက္သည္။ ေနာင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ ကရင္မ်ားကို မယံုၾကည္ေၾကာင္း ဘားအ့ံမွ ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးယုႏြယ္အားေျပာျပၿပီး မ်က္ရည္က်သည္ဟု သိရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဦးယုႏြယ္က ရွဴးရွဴးရွဲရွဲျဖင့္ ေရာက္လာၿပီး “ဒီမွာ ေမာင္ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မင္းငယ္ပါေသးတယ္၊ မင္းႏိုင္ငံေရးဘာမွနားမလည္ပါဘူး၊ အလံကိုင္သစၥာဆိုတာ ဘာျဖစ္လဲ။ သူတို႔ကရင္ေတြလည္းပါတာပဲ” ဟု ေျပာလာသျဖင့္ “ဒီမွာ ဦးယုႏြယ္ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ထက္ အသက္ႀကီးေပမယ့္ ခင္ဗ်ားထက္ ႏိုင္ငံေရးနားလည္တယ္မွတ္ပါ၊ နိုင္ငံေရးကို အခုမွ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး ၁၉၇၄ ကတည္းက လုပ္လာတာ၊ အသက္ငယ္ေပမယ့္ ခင္ဗ်ားထက္ ႏိုင္ငံေရးသမၻာရွိတယ္မွတ္ပါ။ က်ဳပ္က ဥကၠ႒၊ က်ဳပ္အဖြဲ႔ရဲ႕လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္ခ်က္အရလုပ္တာ ခင္ဗ်ားဘာမွ ေျပာစရာမလိုဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာမွ ဦးယုႏြယ္ ၿငိမ္သြားသည္။ ထိုလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ေကအင္န္ယူမွ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္ေနသူ ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်ိဳ႕ကရင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက မွတ္ယူေကာင္းမွတ္ယူႏိုင္သည္။ အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ မိမိအဖြဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္နိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေကအင္န္ယူကို ဆန္႔က်င္ေနျခင္း မဟုတ္။ သင္တန္းဆင္းပြဲတြင္ မိမိတို႔အလံကိုသာကိုင္၍ သစၥာျပဳရမည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ ရဲေဘာ္မ်ား ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ဝိုင္းဝန္းေက်းဇူးတင္စကားလာေျပာၾကသည္မွာ ညံ့ေနေတာ့သည္။ ကတံုးဆံေတာက္ေလးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာရဲေဘာ္မ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ရသည္။ သင္တန္းဆင္းပြဲကုိ ေကာ္မူးရာစခန္းရွိ ေကအင္န္ယူ ၁၀၁ အထူးတပ္ရင္း သင္တန္းကြင္းတြင္ က်င္းပခဲ့သည္။ သင္တန္းဆင္းပြဲကုိ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ျပဳလုပ္ၿပီး သင္တန္းဆင္းရဲေဘာ္မ်ားတြင္ ABSDF ရဲေဘာ္ ၁၈၆ ေယာက္ႏွင့္ ေကအင္န္ယူမွ ၃၃ ေယာက္ပါဝင္ခဲ့သည္။ သင္တန္းဆင္းပြဲတြင္ မိန္႔ခြန္းေျပာသည့္အခါ မဟာမိတ္ေကအင္န္ယူကို အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဤသင္တန္းသည္ ေကအင္န္ယူူ၏ အကူအညီေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ မဟာမိတ္မ်ားအျဖစ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ လက္တြဲသြားရန္ ကတိျပဳေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သျဖင့္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတာ္လွက သေဘာက်ေက်နပ္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ သင္တန္းတက္ၿပီးလွ်င္ သင္တန္းဆင္းမ်ားသည္ မိမိတို႔တပ္ရင္းမ်ားသို႔ ျပန္ၾကရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါက ၎တုိ႔၏ စစ္သင္တန္းမတက္ရေသးသူႏွင့္ တက္ၿပီးသူမ်ား ေရာေႏွာေနမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ထိုဝမ္ခသင္တန္းဆင္းရဲေဘာ္မ်ားကို မိမိတို႔၏မူလတပ္ရင္းမ်ားသို႔ မျပန္ေစေတာ့ဘဲ ဝမ္ခစခန္းတြင္သာ တပ္ရင္းအေနႏွင့္ ဆက္လက္ရပ္တည္ရန္ ညႊန္ၾကားခဲ့သျဖင့္ ထိုရဲေဘာ္မ်ား ဝမ္းခစခန္းတြင္ပင္ ဆက္လက္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။
အစြန္းႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္း
အထက္တြင္ ေဖၚျပခဲ့သည့္အတုိင္း ဗဟိုေကာ္မီတီတြင္ စတင္ဖြဲ႔ကတည္းက ဗကသအုပ္စုသည္ ဗဟိုဥကၠ႒ႏွင့္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးေနရာတို႔ကို သူတို႔အုပ္စုမွမရသျဖင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိဘဲ က်န္ဗဟို ေကာ္မတီဝင္မ်ားႏွင့္ ကြဲခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ DAB (ဒီေအဘီ) ေပၚေပၚလာသည့္ ညီလာခံႀကီးတြင္လည္း သူတို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး (၂) ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ေတာင္းသည္ကို မေပးဘဲ ကိုသန္းဝင္းကို ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ေနာက္ပိုင္း၌ သူတို႔အုပ္စုသည္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕သို႔ ကုိယ့္သေဘာျဖင့္ကုိယ္ ဒီဇင္ဘာလကုန္ေလာက္တြင္ ထြက္ခြါသြားခဲ့ၿပီး သူတို႔ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ထားသည့္ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ေတာတြင္းစခန္းမ်ားတြင္ မေနႏိုင္သည့္အတြက္ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ေပၚသို႔ တက္လာသည့္လူငယ္မ်ားျဖင့္ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ညီလာခံမွ ေရြးေကာက္လိုက္သည့္ရာထူးကို မစြန္႔လႊတ္သည့္အျပင္ ဗဟိုေကာ္မီတီ၏ တာဝန္ဝတၱရားမ်ားကိုလည္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္မႈ မရွိဘဲ ေနခဲ့ၾကသည္။ ပို၍ဆိုးသည္မွာ ဝင္းမိုး၊ ေအာင္ႏိုင္၊ ကိုကိုဦး အမည္ျဖင့္ ေကအင္န္ယူသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လက္ေအာက္ခံမ်ား အျဖစ္ထားေနသည္ဆိုသည့္ ေကအင္န္ယူကို ပုတ္ခတ္တိုက္ခတ္သည့္စာကို ထုတ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ကိုကိုဦးကို ထိုအေၾကာင္း ေမးျမန္းသည့္အခါ သူမသိဘဲ ကိုေအာင္ႏိုင္က စာေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူႏွင့္ကိုေအာင္ႏိုင္တို႔ ထိုကိစၥအတြက္ စကားမ်ားခဲ့ၾကသည္ဟု ကိုကိုဦးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွင္းျပခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုစဥ္က ယင္းစာထုတ္ျပန္မႈတြင္ ကိုကိုဦးက သူမသိခဲ့ေၾကာင္း ပါဝင္သက္မႈမရွိခဲ့ေၾကာင္းကုိမူ ရွင္းလင္းခဲ့ျခင္း မရွိေခ်။ ထို႔အတြက္ ေကအင္န္ယူက သူတုိ႔သံုးေယာက္ကို ကရင္နယ္ေျမ ျဖတ္သန္းခြင့္ ပိတ္ပင္ျခင္းအထိ ျဖစ္လာၿပီး သူတုိ႔အမည္ပါဝင္ေနခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုေကာ္မတီကိုလည္း ပိုမိုယံုၾကည္မႈ ကင္းမဲ့လာခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ သူတို႔အုပ္စုမွ ဘ႑ာေရးမွဴးအျဖစ္ အေရြးခံရသူ ရခိုင္ေက်ာ္ထင္မွာလည္း ေအဘီအက္စ္ဒီအက္စ္မွအပ္ထားသည့္ ရွိစုမဲ့စုရန္ပံုေငြႏွင့္အတူ အလင္းျပန္ဝင္သြားခဲ့သျဖင့္ ဗကသအုပ္စုကို ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ အယံုအၾကည္ပို၍ ကင္းမဲ့လာခဲ့သည္။
တစ္ဖက္တြင္လည္း ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ကရင္နယ္ေျမဗဟိုေကာ္မီတီသည္ ေကအင္န္ယူ၏ေထာက္ခံမႈ ရယူၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗဟိုႏွင့္ ဘာကုိမွ် ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။ ဗဟိုကိုလည္း သူတို႔ဘာေတြ လုပ္ေနသည္ကို အစီရင္ခံျခင္း၊ ဆက္ဆံျခင္း မျပဳဘဲ ေကအင္န္ယူေျမႇာက္စားမႈတြင္ သာယာေနၿပီး ဗဟိုႏွင့္အျပိဳင္စခန္းမ်ားကို သြားေရာက္စည္းရံုးျခင္း၊ ျပည္တြင္းမွဆက္သြယ္လာသူမ်ားကို ေကအင္န္ယူမွ သူတို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေပးျခင္း၊ ဗဟိုေကာ္မီတီႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ လာသူမ်ားကို ၾကားမွျဖတ္ယူျခင္း၊ ဗဟိုတြင္ပါဝင္သူမ်ားသည္ အရည္အခ်င္းမရွိသူမ်ားအျဖစ္ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစရန္ ဖန္တီးေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုအစြန္းႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ ကိုယ္လုပ္နိုင္သမွ်အလုပ္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗကသအုပ္စုကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ကရင္အားကိုးၿပီး ကရင္လုပ္သမွ် ေခါင္းငံုၿပီး ကရင္ၾသဇာခံေနသူမ်ားအျဖစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားတြင္ သတင္းလႊင့္ၿပီး၊ က်န္တစ္ဖက္မွလည္း ေကအင္န္ယူ ေျမွာက္စားထားသည့္ ကရင္နယ္ေျမ စင္ၿပိဳင္ ဗဟိုေကာ္မီတီသည္ ကြၽန္ေတာ္ဦးေဆာင္သည့္ ဗဟိုေကာ္မီတီက ေကအင္န္ယူကုိ တိုက္ခိုက္ေနသူမ်ားအျဖစ္ စခန္းမ်ားတြင္ ေသြးထိုးလွံဳေဆာ္မႈကို ျပဳလုပ္ေနသည့္အတြက္ လသားေက်ာ္သာ ရွိေသးသည့္အခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္မ်ားက အလူးအလဲ ခံခဲ့ၾကရသည္။ ကိုကိုေလးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔က ဘန္ေကာက္တြင္တက္၍ အဆက္အသြယ္ ယူသည္၊ စိုးျမတ္သူက ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းမ်ားကို ရွာေဖြၿပီး ေဆးဝါး၊ အဝတ္အထည္မ်ားကို စခန္းအသီးသီးသို႔ ေပးပို႔သည္။ ေဒါက္တာသာသာဦးက ေအဘီအက္စ္ဒီအက္စ္အတြက္ လွဴလိုက္ေသာ လက္ႏွိပ္စက္တစ္လံုးကို ဘံုးလိုက္ၿပီး ႏွဳတ္ထြက္စာ တင္သြားခဲ့သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္း၊ ကိုေက်ာ္လင္း၊ ရခိုင္ကိုေက်ာ္ထင္တို႔က ျပည္တြင္းသုိ႔ အလင္းဝင္သြားသည္။ ကိုဝင္းမုိး၊ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုကိုဦးတို႔က မဲေဆာက္တြင္ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးငွားၿပီး လူေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ ခန္႔ႏွင့္ ေနေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗဟိုေကာ္မီတီသည္ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္လာသည္။ ဗဟိုတြင္ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုထြန္းဦး၊ ကိုၾကည္မုိး၊ ကိုစိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္း၊ ကိုကိုေလးႏွင့္ ကိုသန္းဝင္းတို႔သာ က်န္သည္။
ရွင္နည္းရာ အဂၢလူထြက္ဆိုသလို က်န္ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္မ်ားသည္လည္း ညီလာခံအၿပီး မိမိစခန္းအသီးသီးသို႔ ျပန္ၿပီးရွင္းလင္းမည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး ဆင္းသြားၾကၿပီး ေနာက္ျပန္လည္ေရာက္မလာၾကဘဲ တပ္ရင္းမွဴး လုပ္သူလုပ္၊ စခန္းဥကၠ႒ လုပ္သူလုပ္၊ ေရွ႕တန္းစစ္ေၾကာင္းမွဴးလုပ္၍ ဆင္းသူဆင္းႏွင့္ မိမိစခန္းအတြက္ မိမိလုပ္ၿပီး ေနခဲ့ၾကသည္။
ခရက္ေဒးစခန္းရွိ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းကုိ ျဖတ္၍ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္
ဝဲမွယာ။ ေအာင္ၾကည္ဦး၊ ေဇာ္ႏုိင္မုိး၊ ေရႊထီး၊ ကြၽန္ေတာ္၊ ခ်ာလီေအးေက်ာ္ႏွင့္ တင္ႏုိင္ဝင္း
ခရက္ေဒးစခန္းနားရွိ ခရက္ေဒးေစ်းကုိ ျဖတ္၍ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္
ေရွ႕ဆံုးမွ ေအာင္ၾကည္ဦး၊ ဒုတိယတန္း ေဇာ္ႏုိင္မုိး၊ ေရႊထီးနင့္ ကြၽန္ေတာ္၊
ေနာက္ဆံုးတန္း၊ ခ်ာလီေအးေက်ာ္ႏွင့္ တင္ႏုိင္ဝင္း
သံမဏိ ဗုိလ္ခင္ေမာင္၏အေမး
ကြ်န္ေတာ္ ဒီေအဘီအစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ဘုရားသံုးဆူစခန္းသို႔ ေခတၱျပန္ခဲ့ပါသည္။ စခန္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္အုပ္စုကိုမေတြ႔သျဖင့္ ေမးျမန္းၾကည့္ေသာအခါ ဂ်ပန္ေရတြင္းပ်က္နားတြင္ ေရြ႔သြားေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ လိုက္သြားရာ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးတို႔ကို ေတြ႔ရသည္။ ကိုေဇာ္ဝင္းမွာ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္သြားေၾကာင္းသိရၿပီး ေဇာ္မိုးႏွင့္ တင္ႏိုင္ဝင္းကို မဲေဆာက္သို႔လာရန္အတြက္ လုပ္သားေကာလိပ္မွ ရံုးအဖြဲ႔ႏွင့္ လိုက္လာရန္စီစဥ္ၿပီး ရန္ကုန္တြင္ ခင္မင္ခဲ့သူ ကိုစိုးေဝထြန္းအကူအညီႏွင့္ ဘန္ေကာက္သို႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ တက္ခဲ့သည္။
ကိုစိုးေဝထြန္းသည္ ဘန္ေကာက္တြင္ ဦးတင္ျမင့္ဦး (ဦးသန္႔သားမက္) ႏွင့္ ဦးေအာင္တို႔ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရွိၿပီး။ သူႏွင့္ ကိုသီရိညြန္႔တို႔က ဘန္ေကာက္ရွိအလွဴရွင္မ်ားထံမွ အလွဴေငြမ်ားကို နယ္စပ္စခန္းမ်ားသို႔ ေပးပို႔ ကူညီေနၾကသျဖင့္ အကူအညီလိုေနေသာစခန္းမ်ားကသူတို႔အား အထူးတလည္ အားကိုးေနရသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ကိုစိုးေဝထြန္းက ေခၚသြားသျဖင့္ ဘန္ေကာက္ရွိ ဦးေအာင္တို႔ေနထိုင္ရာအိမ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူသို႔ခ်ီတက္လာစဥ္ လမ္းခရီး၌ မိမိႏွင့္လိုက္ပါလာေသာ လူငယ္မ်ားကို ယခင္က ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ့သည့္လူႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာဦးေအာင္၊ ဦးတင္ေမာင္ဝင္း၊ ဦးရဲေက်ာ္သူတို႔ကို မိမိတုိ႔၏ စီနီယာမ်ားအျဖစ္ ေလးစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လမ္းခရီးတြင္ ေဟာေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဥကၠ႒ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဘုရားသံုးဆူသို႔ ျပန္ေရာက္စဥ္၊ စခန္းရွိ ရဲေဘာ္မ်ားကို ဦးနု၏သား၊ ဦေအာင္မွ ဖဲ့ထုတ္စည္းရံုးေနေၾကာင္းၾကားသိရၿပီး စခန္းဥကၠ႒ ကိုေဇာ္ဦး (ယခုလက္ရွိသမၼတႀကီးအၾကံေပး) အား ခန္႔ထားလိုက္ေၾကာင္း၊ ကိုေဇာ္ဦးသည္ စခန္းရွိ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေဖါက္ခြဲေရး (Demolition) သင္တန္းတက္ရန္ ဦးေအာင္တို႔၏ ဒညတ (ဒီမိုကရက္တစ္ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု) သို႔ ၅ ေယာက္တစ္တြဲ ေစလႊတ္ေနေၾကာင္း သင္တန္းသြားတက္သူမ်ား တစ္ေယာက္မွ် ျပန္လာသည္ကို မေတြ႔ရေၾကာင္းကို ကိုေအာင္ၾကည္ဦးတို႔ထံမွ ၾကားသိရသည့္အခါ အလြန္အံ့ၾသမိၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါေတာ့သည္။ စခန္းရွိရဲေဘာ္မ်ား အစားအစာ ငတ္ၾကသျဖင့္ ဒညတစခန္းတြင္ အနည္းဆံုးငါးေသတၱာျဖင့္ ေကြ်းေမြးသျဖင့္ မျပန္ၾကေတာ့ဘဲ သင္တန္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ထိုစခန္းတြင္ပင္ ဆက္ေနသည္ဟု သိရသျဖင့္ အျပစ္မေျပာလိုေတာ့ပါ။ မိမိတို႔အဖြဲ႔မွ ထိုသို႔ ေကြ်းေမြးနိုင္ေလာက္သည့္အင္အား ထိုစဥ္ကမရွိသျဖင့္ေကြ်းေမြးနိုင္သူ ေနာက္သို႔ပါသြားသည္ကို အျပစ္ မျမင္ေတာ့ေခ်။ ဦးေအာင္တို႔အေနႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈကို အစားအစာျပ၍ ဖဲ့ထုတ္စည္းရံုးျခင္းသည္ အလြန္လြဲမွားေသာ ခ်ဥ္းကပ္မႈ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ရူးရူးေနသူမ်ား မဟုတ္။ စစ္အာဏာရွင္တို႔ကို တိုက္လိုသည့္ လူငယ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ထိုလူငယ္မ်ား လိုအပ္သည့္ စစ္လက္နက္ ပစၥည္းမ်ား၊ သင္တန္းမ်ားကို စခန္းတြင္ လာေရာက္ကူညီျဖည့္ဆည္းေပးျခင္းျဖင့္ ထိုလူငယ္မ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္ သူ႔အလိုလို ရရွိလာမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုသို႔မလုပ္ဘဲ မိမိကိုယ္ပိုင္စခန္းတစ္ခု တည္ေထာင္ၿပီး ယင္းလူငယ္မ်ားကို မိမိတို႔စခန္းသို႔လာေရာက္ရန္ အစားအစာ၊ သင္တန္းမ်ားျဖင့္ မွ်ားျခင္းသည္ ေခါင္းေဆာင္မႈကို မရနိုင္ဘဲ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ကို ဖဲ့ထုတ္စည္းရံုးသည့္သူမ်ားအျဖစ္ ေရာက္သြားေစၿပီး ေသြးကြဲမႈေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး က်ဆံုးမႈကိုသာ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္ဆိုက မမွားေခ်။
ေနာက္အပတ္ဆက္ဖတ္ရန္
"ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ" အပုိင္း ၁၂
January 26, 2014 at 6:53am
၂၀၁၄
ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၉ ရက္ ၾကာသာပေတးေန႔ထုတ္မွာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ကုိယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ "ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ
ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ"
အပုိင္း ၁၂ယခင္လမွအဆက္
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေအာင္တို႔အိမ္သို႔ ေရာက္သြားသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ထိုခံစားမႈက ရွိေနခဲ့သည္။ ဦးေအာင္တို႔သည္ အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာဂ်စ္ဂန္ဒီမွ ေထာက္ပံ့ကူညီထားသျဖင့္ ေငြအေျမာက္အမ်ား ရွိေနခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ အိမ္ႀကီးသည္ ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ျဖစ္သည္။ က်ယ္ဝန္းေသာျခံလည္း ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဝင္သြားစဥ္ ဧည့္ခန္း၌ ကိုေသာင္းဟန္ကို ေတြ႔ရသည္၊ ကိုေသာင္းဟန္သည္ တကၠသို္လ္ အနုပညာအသင္း၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ပါဝင္ခဲ့သျဖင့္ ေထာင္က်ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဒညတတြင္ အတြင္းေရးမွဴး ၄ ေယာက္ထဲမွတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကိုေသာင္းဟန္သည္ စႏၵယားတီး အလြန္ေတာ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵယားေသာင္းဟန္ဟု အမည္တြင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႔သည့္အခါ သူက ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသည္။ “ေဟ့သူငယ္ခ်င္း၊ လာေလကြာ၊ ဒီမွာထိုင္” ဟု ဆိုဖါေပၚသို႔ ညႊန္ျပရင္း သူကဆိုသည္။ ဦးေအာင္က အခန္းေထာင့္တြင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မည္သူဟုသိေသာ္လည္း ႏွဳတ္မဆက္ေခ်။ ကြ်န္ေတာ္က ဗဟိုေကာ္မီတီ ဖြဲ႔စည္းၿပီးျဖစ္၍ ဗဟိုကို ေထာက္ပ့ံေစ လိုေၾကာင္း စခန္းမ်ားမွ တက္လာေသာ သူမ်ားကို ခြဲျခားေထာက္ပံ့ေနျခင္းေၾကာင့္ ဗဟိုအေနႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ခက္ခဲေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ ဒညတစခန္းမ်ားသို႔ ဖဲ့ထုတ္စည္းရံုးျခင္းကုိလည္း မလုပ္သင့္ေၾကာင္း ေျပာၾကားရာ ဦးေအာင္မွ တစ္လံုးမွ် ဝင္မေျပာဘဲ အေဝးမွသာ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သံမဏိ ဗိုလ္ခင္ေမာင္သည္ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အား ေမးခြန္းထုတ္ပါေလေတာ့သည္။ သူေမးသည့္ေမးခြန္းမွာ “ေမာင္ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မင္းကို ဦးေမးစရာရွိ္တယ္။ မင္းတို႔ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေအဘီထဲကို ဝင္ရတာလဲ”ဟု ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္က “အန္ကယ္ေမးတဲ့ေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္မေျဖခင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခု အရင္ေမးပါရေစ၊ ၿပီးမွ အန္ကယ္ေမးတာ ကြ်န္ေတာ္ေျဖပါ့မယ္” လို႔ေျပာၿပီး “တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက သူတို႔လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး တပ္ေပါင္းစုႀကီး ဖြဲ႔ခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ လက္ရွိ သူတို႔နယ္ေျမမွာ ေန ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေပးတာယူၿပီး သူတို႔ကူညီမႈနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတယ္၊ ဒီလိုအေျခအေနမွာ သူတို႔က ညီညီ ညြတ္ညြတ္နဲ႔ တြဲလုပ္ရေအာင္လို႔ ကမ္းလွမ္းလာတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က မဝင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းမလား ဒါမွမဟုတ္ ဝင္မလား။ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာဆို အန္ကယ္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မလဲ” ဆိုေတာ့ သံမဏိဗိုလ္ခင္ေမာင္ ေတြသြားၿပီး “ဝင္ရမွာေပါ့” ဟု ျပန္ေျပာသည္။ “ဒါဆိုရင္ အန္ကယ္ေမးတာ ကြၽန္ေတာ္ ေျဖၿပီးၿပီေလ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္သည္။ သံမဏိ ဗိုလ္ခင္ေမာင္သည္ ဦးႏုႏွင့္ ရဲေဘာ္ရဲဖက္ျဖစ္သည္၊ ဦးႏုက ျပည္ပတြင္ ဦးစီးရန္ စာေရးသားေထာက္ခံၿပီး လႊတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ၾကားသိရသည္။ ေနာင္တြင္ ဒညတ ပ်က္သြားေသာအခါ တာခ်ီလိတ္သို႔သြားၿပီး အလင္းဝင္ၿပီးေနာက္ ေျခခ်ဳပ္ျဖင့္ တာခ်ီလိတ္တြင္ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး ဆံုးသြားသည္ဟု ၾကားရသည္။
စိုးျမတ္သူႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
စိုးျမတ္သူသည္ အရပ္ပုပု၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္၊ အသားျဖဴၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ ျဖတ္လတ္သြက္လက္ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းေသာင္ေပၚတြင္ ေရွ႕ဂြ်မ္းေနာက္ဂြ်မ္းတို႔ကို ေလထဲတြင္ ထိုးၿပီး ေဆာ့ကစားေနေသာ သူ႔ရုပ္သြင္ကို ျမင္မိေသးသည္။ ေဖၚေရြေသာ အျပံဳးရွိသည္၊ ရယ္လိုက္လွ်င္ သြားတက္ ကေလးမ်ား ေပၚလာတတ္သည္။ သူ႔တြင္အလုပ္လုပ္စရာရွိသည္ဟု ကြ်န္ေတာ့္ထံတြင္ ခြင့္ပန္ၿပီး ႏွဳတ္ထြက္စာတင္သည္။ သူျပည္တြင္းသို႔ ျပန္ဝင္ေကာင္းဝင္ႏိုင္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ တြက္လုိက္သည္၊ သို႔ေသာ္ မေသခ်ာ၊ ေမးရန္လည္း မသင့္သျဖင့္ မေမးခဲ့။ ေနာင္တြင္ စိုးျမတ္သူတစ္ေယာက္ ေဒၚစုအိမ္တြင္ အဖမ္းခံရသည္ဟု ၾကားၾကားခ်င္း စိုးျမတ္သူအား ေအဘီ ဗဟိုေကာ္မီတီမွ ထုတ္ပစ္လိုက္ေၾကာင္း၊ ေအဘီအက္ဒီအက္စ္ႏွင့္ လံုးဝမပတ္သက္ေၾကာင္းစာကို အလ်င္အျမန္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ မထုတ္ျပန္ခဲ့ပါက ေဒၚစုကို သူပုန္ႏွင့္ဆက္သြယ္မႈျဖင့္ စစ္အစိုးရက အေရးယူနိုင္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္ေရာက္စဥ္က ေရႊဝါေရာင္သံဃာေတာ္မ်ားကို ေတာင္ဥကၠလာပတြင္ရွိ ေငြၾကာယံေက်ာင္းတိုက္၌ ဖူးေမွ်ာ္ၿပီး ေရစက္ခ်စဥ္ စိုးျမတ္သူႏွင့္ ျပန္လည္ ဆံုဆည္းခဲ့ၾကပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း၂၅ ႏွစ္ခန္႔ ကြဲကြာၿပီး ျပန္ေတြ႔ၾကသည့္အခါ သူက စားပြဲတစ္ခုတြင္ထိုင္ၿပီး ေခါင္းငံုကာ ဒန္ေပါက္ထမင္းစားေနစဥ္ ေနာက္မွေန၍ သူ၏ေနာက္စိကိုရိုက္လိုက္ရာ စားရင္းတန္းလန္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း “ဟာ၊ အကိုစားအံုးေလ” ဟု ျပံဳးၿပီးႏွုတ္ဆက္ပါသည္။ ယခင္ကလို ၂၀ ေက်ာ္ လူငယ္တေယာက္အျပံဳးမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရင့္က်က္ေနသည့္ လူလတ္ပိုင္းလူႀကီးတစ္ေယာက္၏ အျပံဳးမ်ိုဳးကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ မ်က္လံုးတြင္ အေရးအေၾကာင္းမ်ား၊ ပါးတြင္အေရးအေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ဦးစိုးျမတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္၊ မည္သို႔ဆိုေစ မေသမေပ်ာက္ေတြ႔ရသည္ကပင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတစ္ခုအျဖစ္ ၾကည္ႏူး ဝမ္းေျမာက္ မိပါေတာ့သည္။
ABSDF ကခ်င္နယ္ေျမႏွင့္ စတင္စကားေျပာရာဝယ္။
ဘန္ေကာက္မွျပန္လာၿပီးေနာက္ မာနယ္ပေလာသို႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ဒီေအဘီရံုးတြင္ တည္းခိုေနစဥ္ ကခ်င္ရံုးမွ ညအခ်ိန္တြင္လာေခၚသျဖင့္ လိုက္သြားရာ ဥကၠ႒ႀကီး ဘရန္ဆိုင္းက ကခ်င္နယ္ေျမသို႔ ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ စက္မွစကားေျပာရန္ အကူအညီေပးခဲ့ပါသည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ေျမာက္ပိုင္းကို ဖြဲ႔ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ဖက္မွေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက အစီရင္ခံပါသည္။ စစ္သင္တန္း အမွတ္စဥ္ (၁) တက္ေနၿပီး သင္တန္းဆင္းခါနီးၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ေျမာက္ပုိုင္းဗဟိုကုိ ဖြဲ႔စည္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပမႈအေပၚ ကြ်န္ေတာ္က ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုေကာ္မီတီ အမည္ႏွင့္ မဖြဲ႔စည္းရန္ညႊန္ၾကားခဲ့ၿပီး၊ ဗဟိုႏွစ္ခုစင္ျပိဳင္မျဖစ္ေစရန္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ကခ်င္နယ္ေျမ ေကာ္မီတီကိုသာ ဖြဲ႔စည္းရန္ ညႊန္ၾကားခဲ့ရာ (ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ေျပာသူတို႔မွာ ေျမာက္ပိုင္းဥကၠ႒ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ဦးစီး ကိုလႊမ္းမိုးတို႔ျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္) သူတို႔က ျငင္းပယ္ျခင္း မရွိဘဲ လက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ဥကၠ႒ႀကီး ဘရန္ဆိုင္းမွ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား စစ္သင္တန္း တက္ေနသည္ကို ဗီဒီယိုျပသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္မိၾကသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ယူနီေဖါင္းအျပည့္အစံုႏွင့္စစ္သင္တန္းဆင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က အားလံုးတာဝန္ယူ၍ ေလ့က်င့္ေပးသည္။ စစ္ပံုက်သည္၊ အလြန္အားရစရာ ေကာင္းသည္။ အေဝးမွေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဗဟိုေကာ္မီတီဥကၠ႒အျဖစ္ ေလးစားမႈရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း သူတို႔ လက္ခံၾကသျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္မိသည္။ မာနယ္ပေလာတြင္ တစ္ပတ္ခန္႔ေနၿပီးမွ ဗဟိုရံုးစိုက္ရာ ခရက္ေဒးစခန္းသို႔ ျပန္ခဲ့ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ ေျမာက္ပိုင္းလူသတ္မႈႀကီးေပၚေပါက္လာေသာအခါ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က သူ႔တြင္ ဗဟိုဥကၠ႒အေနႏွင့္ ေျမာက္ပိိုင္းကို ဘာလုပ္ရမည္ဟုေျပာရန္ ၾသဇာမရွိဟုဆိုျခင္းသည္ အဓိပၸါယ္မရွိေခ်၊ စဖြဲ႕ၿပီးၿပီးခ်င္းတြင္ပင္ ဘာလုပ္ရမည္ကို ဥကၠ႒ၾသဇာအာဏာကိုသံုးၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ညႊန္ၾကားႏိုင္လွ်င္ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီး ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈမ်ား ပိုမိုရရွိလာျခင္း၊ ကြန္ျပဴတာမ်ားသံုးစြဲလာႏိုင္ျခင္း၊ နိုင္ငံတကာႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ား ပိုမိုလွ်င္ျမန္စြာ ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ လူသတ္မႈမ်ားကို မလုပ္ရန္ ဗဟိုဥကၠ႒တစ္ဦး အေနႏွင့္ (ABSDF Constitution ) ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ အေျခခံဥပေဒအရ ေသဒဏ္ မခ်နိုင္ရန္ တားနိုင္ခြင့္ ရွိသည္။ ေသဒဏ္ခ်မွတ္မည္ဆိုပါက တရားရံုးအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႔စည္းၿပီး တရားလို တရားခံတို႔၏ အျပန္အလွန္ ေျခပခြင့္ ခုခံကာကြယ္ခြင့္ အျပည့္အဝ ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေျခခံဥပေဒက ဆိုထားသည္။ ထိုေၾကာင့္ အေျခခံဥပေဒ ျပ႒ာန္းန္းခ်က္ကို ကိုင္စြဲ၍ တားျမစ္နိုင္သည့္ ၾသဇာ အာဏာ ရွိေသာ္လည္း ထိုၾသဇာအာဏာကို မသံုးခဲ့ဘဲ ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ကခ်င္နယ္ေျမမွ ေထာက္ခံမႈကို ကိုမိုးသီးအုပ္စုႏွင့္အျပိဳင္ ရယူလိုသည့္အတြက္ လူသတ္မႈႀကီးကို မ်က္စိမိွတ္ ေထာက္ခံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သံုးသပ္မိပါသည္။
ကိုသန္းဝင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥအေပၚ ေဆြးေႏြးၾကစဥ္ကလည္း ကိုသန္းဝင္း၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားသည္၊ ထိုအခ်က္ ကို မွန္ကန္ေၾကာင္းသက္ေသျပေနခဲ့သည္။ ကိုႏိုင္ေအာင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသုိ႔ လာလည္စဥ္ ကိုသန္းဝင္းႏွင့္ တယ္လီဖံုးမွ စကားေျပာရာတြင္ ကိုႏိုင္ေအာင္က “ကိုသန္းဝင္းရာ သူတို႔လူသတ္တာ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုကန္႔ကြက္လို႔ရမလဲ၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တပ္မွမရွိတာ၊ သေဘာမတူဘူးေျပာရင္ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ပါ ရန္ရွာႏိုုင္တယ္” ဟု ေျပာခဲ့သည္ကို ကိုသန္းဝင္းမွ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာျပ၍ သိလိုက္ရသည္။ ထို႔အျပင္ သူ႔အရင္ မိုးသီးလိုင္ဇာသို႔ လာသြားသည္ဟု မိုးသီးတြင္ တာဝန္ရွိသေယာင္ေျပာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုမိုးသီးကို ခ်က္ခ်င္းဖံုးဆက္ၿပီး လိုင္ဇာသုိ႔ ေရာက္ မေရာက္ ေမးခဲ့ရာ သူက သူလိုင္ဇာသို႔ သြားေၾကာင္း သို႔ရာတြင္ တရုတ္ေထာက္လွန္းေရးက ကူမင္းတြင္ ခရီးဆက္ခြင့္ မေပး၍ လူၾကံဳႏွင့္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အတြက္ ေဖါင္တိန္တစ္လက္ လက္ေဆာင္ေပးပို႔ခဲ့ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရသည္ဟု ကိုမိုးသီးက ရွင္းျပသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ကခ်င္နယ္ေျမကို သူမပိုင္ ထို႔ေၾကာင့္ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း အသက္ အႏၱရာယ္ေၾကာင့္ သေဘာတူခဲ့ရပါသည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာတူ လက္ခံေပးနိုင္ ေသာ္လည္း၊ ထိုကခ်င္ျပည္နယ္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာၿပီး လြတ္လပ္ေသာ မိမိဗဟိုတည္ရွိရာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ထိုသတ္ျဖတ္မႈႀကီးကို ဗဟိုဥကၠ႒က သူလွ်ဳိမ်ားျဖစ္၍ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူက လံုးဝတာဝန္ယူသည္ဆိုသည့္ ေၾကညာခ်က္ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္းသည္ ေၾကာက္၍ လက္ခံခဲ့ရ ပါသည္ဆိုျခင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျမာက္ပိုင္းအစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္မႈႀကီးတြင္ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္သည္ ဒါးခုတ္ရာ လက္လွ်ိဳခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔ကို ဗဟိုဥကၠ႒အျဖစ္ ေျမာက္ပိုင္းမွေထာက္ခံမႈရေရးအတြက္ ေရနစ္ေနသူမ်ားကို ဝါးကူ၍ထိုးခဲ့သည့္ အလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ပြင့္လင္းလာေနျပီျဖစ္ေသာအခ်ိန္တြင္ ကိုႏိုင္ေအာင္က ေျမာက္ပိုင္းလူသတ္မႈႀကီးသည္ မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း သူအေနႏွင့္ ဗဟိုဥကၠ႒တစ္ဦးအျဖစ္ တာဝန္ခံခဲ့ရျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တာဝန္ခံျခင္းႏွင့္ အျပစ္ရွိျခင္မွာ မတူေၾကာင္း ေသြးရူးေသြးတန္း ေလွ်ာက္ေျပာေနျခင္းသည္ အရုပ္ဆုိး အက်ဥ္းတန္လြန္း သည္ဟု ထင္သည္။
၂၀၇ တပ္ရင္းမွဴး ကိုမ်ိဳးသန္႔၏ေတာင္းဆိုခ်က္
မာနယ္ပေလာတြင္ ၂၀၇ တပ္ရင္း၏ တပ္ရင္းမွဴးကိုမ်ိဳးသန္႔သည္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္မွ ေတာခိုလာသူျဖစ္သည္။ အသားညိဳညိဳ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ေတာင့္ေတာင့္၊ အရပ္ ၅ ေပ ၅လက္မခန္႔ရွိေသာ ကိုမ်ိဳးသန္႔သည္ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးစစႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေကအင္န္ယူ ဗိုလ္မွဴးေရာဂ်ာႏွင့္ အလြန္ခင္မင္သူ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မွဴးေရာဂ်ာသည္ ေသဒဏ္က်ခံရသူမ်ားကို ကြပ္မ်က္ရာတြင္ လက္စြမ္းထက္သူအျဖစ္ နာမည္ႀကီးသည္။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုကုိေလးတို႔ မာနယ္ပေလာတြင္ရွိေနစဥ္ ကိုမ်ိဳးသန္႔က ေဆြးေႏြးခ်င္သည္ဆို၍ စစ္ေရးျပကြင္း နားရွိ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာၾကသည္။ ကိုမ်ိဳးသန္႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုေကာ္မီတီတြင္ ကလန္ကဆန္လုပ္ေနသူမ်ားရွိေနသည္ကို သူသိေၾကာင္း ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ ျပတ္သားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုေကာ္မီတီ၏ အခက္အခဲမ်ားကို သူပါဝင္ေျဖရွင္းေပးခ်င္ေၾကာင္း တင္ျပ လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုိတာဝန္ေပးလွ်င္ ထိုခလုပ္ခသင္းမ်ားကို သူ႔တပ္သံုးၿပီး ရွင္းလင္းသုတ္သင္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔မွသာ ABSDF သည္ အေႏွာင့္အယွက္မရွိဘဲ ေတာ္လွန္ေရးကို ဦးေဆာင္နိုင္မည္ဟု သူ့ ယံုၾကည္ေၾကာင္း၊ ဗဟိုဥကၠ႒က ဗဟို၏တပ္ကို ဦးစီးသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အျဖစ္ သူ႔ကုိ ခန္႔အပ္ေပးရန္ႏွင့္ တပ္တြင္းဆန္႔က်င္သူမ်ားကို ကြပ္မ်က္ခြင့္အမိန္႔ကို သူ႔အားေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ တပ္တြင္းပုန္ကန္မႈမ်ား မျဖစ္ရန္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္သည့္အေနႏွင့္ သူ႔အားဆန္႔က်င္သည့္ တပ္တြင္းရွိ မည္သူ႔မဆိုကို ရွင္းလင္း သုတ္သင္လိုေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္က ျငင္းဆိုၿပီး ABSDF သည္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လူသတ္ခြင့္ကို ခြင့္မျပဳနိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါသူက ေရွ႕တန္းတြင္ စစ္ပူေနသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ထပ္မံတင္ျပလာျခင္းအေပၚ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔တြင္ တရားစီရင္ေရး မ႑ိဳင္ရွိေၾကာင္း၊ စစ္ပူေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ကလန္သည့္သူမ်ား ရွိလာပါကျဖစ္ေစ ေနာက္တန္းသို႔အခ်ဳပ္ႏွင့္ပို႔ရမည္၊ ေနာက္တန္းတြင္ တရားဥပေဒအရ စိစစ္ၿပီး တရားသူႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ တရားရံုးမွ အျပစ္ရွိလွ်င္ အျပစ္ဒဏ္ ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗဟိုေကာ္မီတီကုိ ေတာင့္တင္းခိုင္မာလာေအာင္ျပဳလုပ္ရာ၌ မိမိတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္သူ မွန္သမွ်ကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းျခင္းသည္ အာဏာရွင္တို႔၏ လုပ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္ေထာင္မည့္သူမ်ားျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သေဘာထားႀကီးႀကီးထားၿပီး ဒီမိုကေရစီနည္းက် အုပ္ခ်ဳပ္တတ္ဖို႔လိုေၾကာင္း၊ အမ်ားသေဘာကို ေလးစားတန္ဖိုးထားတတ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ထိုကဲ့သို႔ စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္ရပ္မ်ိဳးကို ေရွာင္ရွားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိႀကီးစြာထားၿပီး ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ကိုကိုေလးကလည္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာသည္ကို ေထာက္ခံၿပီး ABSDF သည္ ဒီမိုကေရစီနည္းက် အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အဖြဲ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ လူသတ္ခြင့္ေပးထားသည့္ လူသတ္တပ္ဖြဲ႔ မဟုတ္ေၾကာင္း ဝင္ေရာက္ေျပာၾကားၿပီး ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ ကိုမ်ိဳးသန္႔သည္ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး သူ႔တပ္သို႔ျပန္သြားခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္အား ဆန္႔က်င္ေနသူမ်ား၏အမည္စာရင္းကိုေပးၿပီး ကိုမ်ိဳးသန္႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခန္႔ေပးလိုက္ပါက ABSDF သည္ ေျမာက္ပိုင္းလူသတ္မႈႀကီး မျဖစ္ခင္ကပင္ ေသြးစြန္းေနသည့္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ျဖစ္သြားမည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း မိုးသီး-နိုင္ေအာင္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲေသာအခါ ကိုမ်ိဳးသန္႔က မိုးသီးဖက္တြင္ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ေကအင္န္ယူႏွင့္ ေရွ႕တန္းစခန္းတြင္ ပဋိပကၡျဖစ္သည္ဟု ၾကားသိလုိက္ရၿပီး ကုိမ်ဳိးသန္႔ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကုိမ်ဳိးသန္႔၏ သတင္းကုိ မၾကားရေတာ့ပါ။ (အျဖစ္မွန္ကုိမူ ကုိမ်ဳိးသန္႔၏ရဲေဘာ္မ်ားသာလွ်င္ သိႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။)
ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္လာရန္ ကူညီလွ်င္ ဆုေငြ ဘတ္ ၅၀၀၀
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ရက္ေန႔တြင္ ဘန္ေကာက္ရွိ ျမန္မာသံရံုးက ေက်ာင္းသားမ်ား အိမ္ျပန္လိုပါက လြတ္လပ္စြာ ျပန္လာႏိုင္ေၾကာင္း တရားဝင္ စာထုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီး မည္သူမဆိုျပန္လာခ်င္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကူညီေပးပို႔ျခင္း၊ သံရံုးသို႔အေၾကာင္းၾကား၍ ျပန္ႏိုင္ရန္ကူညီေပးျခင္းတို႔ကိုျပဳလွ်င္ ထိုကုန္က်မႈအတြက္ဘတ္ေငြ အမ်ားဆံုး ၅,၀၀၀ ကို ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္လာနိုင္ရန္ရက္ကို ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ အထိ တိုးျမွင့္လိုက္ေၾကာင္း၊ အိမ္ျပန္လိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ထိုရက္အတြင္း ျပန္လာပါက မည္သည့္အေရးယူမႈကိုမွ် ျပဳလုပ္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါသည္။
ထိုရက္ႏွင့္မေရွးမေႏွာင္းတြင္ ထိုင္းကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗာလစ္ေယာင္ခ်ိဳင္ယုသည္ အဖြဲ႕ဝင္ ၂၀ ဦးပါေသာ စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ျမန္မာျပည္သို႔ နိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြးရန္ တစ္ရက္ၾကာ ခရီးထြက္ျခင္းႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုခရီးစဥ္မွျပန္လာၿပီး ခ်ာဗာလစ္သည္ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕အကိုႀကီးျဖစ္ပါတယ္” ဟု ေျပာဆိုၿပီး ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ပို႔ရန္ သေဘာတူခဲ့သည္။ ထိုသေဘာတူညီခ်က္အရ တပ္ခရိုင္္ (TAK Province) တြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ စစ္တပ္မွ စခန္းဖြင့္ၿပီး ျပန္ခ်င္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ထိုစခန္းတြင္ မျပန္ခင္ ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့သည္။
ထိုင္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗာလစ္ေယာင္ခ်ိဳင္ယုက ယင္းကဲ့သို႔ ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္နားလည္မႈယူၿပီး ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္ပို႔ေပးရန္သေဘာတူညီခဲ့ျခင္း၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိ သစ္ေတာမ်ားကို ခုတ္ယူခြင့္ႏွင့္ ျမန္မာ့ေရပိုင္နက္အတြင္း ထိုင္းငါးဖမ္းသေဘာၤမ်ားကို တရားဝင္ငါးဖမ္းခြင့္ လိုင္စင္ထုတ္ေပးရန္ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားလည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရကလည္း ၈၈ အေရးအခင္းႀကီးတြင္ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ သတ္ျဖတ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာမွ စီးပြါးေရးပိတ္ဆို႔မႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ စစ္အစိုးရသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ နိုင္ငံျခားဘ႑ာေငြ လြန္စြာနည္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ထိုင္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗာလစ္ေယာင္ခ်ိဳင္ယုကို စီးပြါးေရးလုပ္ခြင့္ေပးလိုက္ၿပီး၊ လိုေနေသာ နိုင္ငံျခားေငြကို ျဖည့္ဆည္းရန္ နိုင္ငံပိုင္သစ္ေတာမ်ား၊ ပင္လယ္ထြက္ သားငါးပုဇြန္မ်ားကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ထိုင္းငါးဖမ္းသေဘာၤမ်ားကို ဖမ္းခြင့္ေပးခဲ့ရသည္။ ထို႔အျပင္ တိုင္းျပည္အညြန္႔အဖူးျဖစ္ေသာ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေတာခိုၿပီး အစိုးရကို တိုက္ခိုက္ေနျခင္းသည္လည္း နိုင္ငံတကာတြင္ အရွက္ရေစသည့္အျပင္ ထိုေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီး အင္အားႀကီးမားလာမည့္ အႏၱရာယ္ကိုလည္း ဟန္႔တားနိုင္ရန္ ျပန္လာခြင့္ေပးၿပီး ထိုင္းအစိုးရ၏ အကူအညီကိုရယူခဲ့သည္။ ထိုအေပးအယူအရ ထိုင္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗာလစ္ေယာင္ခ်ိဳင္ယုက သစ္ေတာမ်ားကို ခုတ္ယူခြင့္၊ ပင္လယ္ ျပင္တြင္ ယခင္ကလို ငါးခိုးဖမ္းစရာမလိုဘဲ ၾကိဳက္သလို ဖမ္းနိုင္ခြင့္ရၿပီး ဘီလီယံနာ ကုေဋၾကြယ္သူေဌးႀကီးျဖစ္သြားသကဲ့သို႔၊ ျမန္မာစစ္အစိုးရမွလည္း လိုေနေသာနိုင္ငံျခားေငြကို ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံမွရယူၿပီး အာဏာကို ဆက္လက္ ထိန္းထားနိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ႏုိင္ငံတကာက လက္ညွိဳးထိုးစရာျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေတာတြင္းေတာ္လွန္ေနေသာ လုပ္ရပ္ကိုလည္း သေဘာထားႀကီးႀကီးထား၍ ျပန္ေခၚေနပါသည္ဟု ဝါဒျဖန္႔နိုင္ခြင့္ကို ထိုင္းစစ္ တပ္ႏွင့္ေပါင္း၍ လုပ္ခြင့္ရသြားသည္။ ထိုအေပးအယူလုပ္ျခင္းတြင္ အဓိက အက်ိဳးအျမတ္ရသြားသူမွာ ထိုင္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗာလစ္ေယာင္ခ်ိဳင္ယု တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးသည္ ထိုလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ အင္အားတစ္ဝက္ခန္႔ ေလ်ာ့နည္းသြားရသလို ျမန္မာ့သစ္ေတာမ်ား လံုးဝနီးပါး ျပဳန္းတီးျခင္း ႏွင့္ ျမန္မာ့ေရပုိင္နက္အတြင္းရွိ ငါး၊ ပုဇြန္မ်ား ေလ်ာ့နည္းသြားျခင္းစသည့္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခံခဲ့ရသည္။
ဘတ္ေငြ ၅၀၀၀ မက္ေသာ ထုိင္းဒုၿမိဳ႕ပုိင္
ေသ့ေဘာဘိုးေဒသတြင္ ေက်ာင္းသားစခန္း (၄) ခုခန္႔ ကြဲေနခဲ့သည္။ ကိုအက္စ္ေအာင္လြင္ႏွင့္ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု Peace Center တြင္အလုပ္လုပ္ေနသူ) တုိ႔၏ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၊ ဦးမ်ိဳးခ်စ္၏ မ်ိဳးခ်စ္တပ္ရင္း၊ ဘုန္းကိုႏွင့္ သန္းႏိုင္တို႔၏တပ္ရင္း၊ တင္ေမာင္ဆန္း၏ တပ္ရင္းစသည္ျဖင့္ ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ ကိုယ္ရွိေနၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ တင္ေမာင္ဆန္း ဘန္ေကာက္သို႔တက္ၿပီး ျမန္မာ့အေရးေထာက္ခံသူမ်ားထံ ေငြသြားေတာင္းစဥ္ မဲေဆာက္၊ ဖုတ္ဖ (Phop Phra) ၿမိဳ႕၊ ဒုၿမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ တပည့္တစ္ေယာက္ ထိုင္းဖက္ျခမ္းမွေန၍ တင္ေမာင္ဆန္း၏ မိုးကဲစခန္းမွ ထိုင္းဖက္ကူးလာေသာေက်ာင္းသားမ်ားကို ျမန္မာျပည္ျပန္မလား သူတို႔အကူအညီေပးမည္ဟု ေျပာသည္ကို ထိုေက်ာင္းသားမ်ားက “ငါတို႔စခန္းထဲမွာ ျပန္ခ်င္တဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ လိုုက္ခဲ့” ဟု မွ်ားေခၚသည္။ ထိုထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္က တစ္ဦးလွ်င္ ဘတ္ ၅၀၀၀ ရမည္ကိုမက္ၿပီး ျမန္မာျပည္သို႔ ကူးသည့္တံတားမွ ျဖတ္ေက်ာ္၍ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားေခၚရာ စခန္းသို႔လိုက္ပါသြားရာ စခန္းတြင္းေရာက္သည္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းထား လိုက္ေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
"ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ" အပုိင္း ၁၃
January 26, 2014 at 7:11am
၂၀၁၄
ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၆ ရက္ ၾကာသာပေတးေန႔ထုတ္မွာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ကုိယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ "ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ
ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ" အပုိင္း ၁၃
ယခင္အပတ္မွအဆက္
ထိုအခါ ထိုေဒသနယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ ထိုင္းစစ္တပ္ေရာက္ရွိလာၿပီး နယ္စပ္တံတားကို ပိတ္ထားလိုက္သည္၊ အေျခအေနမွာ တင္းတင္းမာမာျဖစ္ေနၿပီး ထိုင္းစစ္တပ္မွ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္မည့္ဟန္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး ဗိုလ္မွဴးထံုေလးသည္ အရပ္ပုပုေသေသးေလးျဖစ္သည္။ အလြန္ေဖၚေရြၿပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုသတင္းရသည္မသိ ကြ်န္ေတာ္ရွိေသာေနရာသို႔ ေပါက္ခ်လာသည္။ သူကေရာက္ေရာက္ခ်င္း “မင္းငါ့ကိုကူမွျဖစ္မယ္။ မင္းတို႔ဖမ္းထားတဲ့သူက ျမိဳ႕ပိုင္ ျဖစ္ေနတယ္၊ မင္းတို႔အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိဘူး ဒီလူျပန္လြတ္လာဖို႔ကူညီပါ၊ မင္းလိုတဲ့ အကူအညီကုိလည္း ေျပာပါ၊ ငါကူညီပါ့မယ္” ဟု ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စံုစမ္းၾကည့္သည့္အခါ တင္ေမာင္ဆန္းစခန္းက ဖမ္းထားသည္ဆုိသည္ကုိ သ္ိရသည္။ ညေနေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္မွစခန္းကို လိုက္သြားမယ္ဟု ေျပာသည့္အခါ ထံုေလးက “ေဟာ္တယ္ငွားေပးမယ္။ မနက္သူလာေခၚမယ္” ဟု ေျပာသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ တင္ေမာင္ဆန္း ဘန္ေကာက္မွ ျပန္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ထံုေလးက တင္ေမာင္ဆန္းကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ခန္းထည္းမွာ အတူေနေစၿပီး ျပန္သြားသည္။
တင္ေမာင္ဆန္းက ကြ်န္ေတာ္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ၊ သူရွိဳးႏွင့္ဝတ္လာသည့္အဝတ္အစားမ်ားကိုခြ်တ္ၿပီး အဝတ္အစားအေဟာင္းမ်ားကုိ ျပန္ဝတ္ၿပီး တရွဴးရွဴးႏွင့္ အိပ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မအိပ္ႏိုင္ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ျဖစ္သည္၊ ထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္လာေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကိုျပန္ရန္ဖဲ့ထုတ္စည္းရံုးျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ အဖြဲ႔အစည္းကုိ အားအင္အားခ်ိ႕နဲ႔ေစရန္ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသတင္းကို ထိုင္းသတင္းစာမ်ားတြင္ ပါလာရန္ ဖြင့္ခ်ဖို႔လိုသည္ဟု ျမင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ညလံုး ည ၉ နာရီေလာက္မွစ၍ ေနရွင္းသတင္းေထာက္ရင္ဒီႏွင့္ ထိုင္းေဒသခံသတင္းေထာက္မ်ားကို ဖံုးဆက္ၿပီး မနက္ျဖန္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္သို႔ လာေရာက္သတင္းယူရန္ ဖိတ္ၾကားရသည္။ ရင္ဒီက ယခုအခ်ိန္သည္ ညေရာက္ေနျပီျဖစ္သျဖင့္ လာဖို႔ခက္ခဲ့ေၾကာင္း ေလယဥ္ႏွင့္လာလွ်င္လည္း အခ်ိန္မွီခ်င္မွ မွီမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုသာ အားကိုးစရာျမင္ေၾကာင္း ဤကိစၥသည္အေရးႀကီးေၾကာင္း ထိုင္းအာဏာပိုင္တို႔က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းကို ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္ေပါင္း၍ ဖ်က္စီးရန္ ၾကံရြယ္မႈသာ ျဖစ္သျဖင့္ ျဖစ္ေအာင္လာဖို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ရင္ဒီက လာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဟု ကတိေပးသည့္အတြက္ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ရင္ဒီအား အျခားထိုင္းဘာသာထုတ္သတင္းေထာက္မ်ားကိုပါ ဆက္သြယ္သတင္းေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းရသည္။ နံနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ ၃နာရီ ေလာက္မွ အိပ္ျဖစ္သည္။
မနက္မိုးလင္း ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး နံနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ ၉ နာရီေလာက္တြင္ ထံုေလးက ကားႏွင့္ေရာက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တင္ေမာင္ဆန္းတို႔ ေဟာ္တယ္မွထြက္လာခဲ့ၿပီး ကားဆီသို႔လာၾကရာ၊ တင္ေမာင္ဆန္းက ေရွ႕မွေက်ာ္တက္ၿပီး ကားေရွ႕ခန္းတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ထံုေလးက ဘာေျပာရမည္မသိ ေၾကာင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဗဟိုဥကၠ႒ျဖစ္သည္၊ သို႔ရာတြင္ တင္ေမာင္ဆန္းက ဂရုမစိုက္သည့္ သေဘာႏွင့္ေရွ႕ခန္းတြင္ ေနရာဝင္ယူသည္။ ဗဟိုေကာ္မီတီသည္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ္လည္း စခန္းမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေထာက္ပံ့မႈ မေပးနိုင္ဘဲ စခန္းမ်ားမွ စခန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ဗဟိုေကာ္မီတီကို မေလးစားဘဲ မိမိတို႔ဖာသာ ဘန္ေကာက္သို႔တက္ၿပီး အကူအညီယူသည္၊ ရလာသည္မ်ားကို ျမိဳ႕တြင္ သံုးျဖဳန္းျပစ္ၾကသည္၊ စားႂကြင္း စားက်န္မ်ားကို စခန္းမ်ားက ရၾကသည္၊ ထိုကဲ့သို႔ေက်ာ္၍လုပ္ရင္း ပ်က္စီးလာၾကသည္မွာ ထိုစဥ္က အေျခအေနျဖစ္သည္။ ထံုေလးက သူ႔တပည့္ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးကို ကားေမာင္းပို႔ရန္တာဝန္ေပးၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စခန္းသို႔လိုက္ပို႔ေစသည္။ သူကေတာ့ အျခားအလုပ္မ်ား လုပ္ရန္ရွိသည့္အတြက္ ေနာက္မွ လိုက္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ၍က်န္ရစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္က တင္ေမာင္ဆန္းကို ေနာက္ကထိုင္ဟု ေျပာလွ်င္ ကိုယ္သာအရွက္ကြဲမည္ သူကဆင္းေပးမည္ မဟုတ္။ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းရန္ သူ႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလည္းလိုသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ သေဘာထားႀကီးစြာျဖင့္ ပစ္ကပ္ကားေနာက္ဖက္ခံုတန္းတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တြင္ ဖမ္းထားေသာထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္ကို လႊတ္ေပးရန္မွလြဲ၍ အျခားလမ္းမရွိေခ်။ ထိုအခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္က ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ထိုင္းနယ္စပ္တြင္ေနၿပီး ထိုင္းမွဆန္၊ ေဆးဝါး၊ လက္နက္၊ ခရီးသြားလာမႈမွအစ ရယူေနရသည္။ ထိုင္းႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္လွ်င္ စစ္ႏွစ္ဖက္ညွပ္သြားမည္။ ထိုင္းဖက္သို႔ ထြက္ေပါက္ကို ကိုယ့္ပေရာဂါႏွင့္ ကိုယ္အလိုလို ပိတ္ၿပီးသားျဖစ္မည္။
ထို႔ျပင္ ေကအင္န္ယူနယ္ေျမထဲတြင္ ေနထိုင္သျဖင့္ ထိုကိစၥသည္ ေကအင္ယူႏွင့္လည္း တိုက္ရိုက္ပတ္သက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လႊတ္မေပးလွ်င္ ထိုင္းကနယ္ျခားကိုပိတ္သည္အထိ ျဖစ္လာနိုင္ၿပီး ေကအင္န္ယူကလည္း ထိုသို႔ အျဖစ္ မခံနိုင္ေခ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆက္လက္တင္းမာေနလွ်င္ ထိုင္းႏွင့္လည္းေကာင္း ေကအင္န္ယူႏွင့္လည္းေကာင္း ႏွစ္ဖက္ညွပ္သည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေထာက္မ်ားေရွ႕တြင္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္၍ ေနာက္ေနာင္ ထိုသို႔ဖဲ့ထုတ္စည္းရံုးမႈ မလုပ္ရန္ေျပာၾကားျခင္းသည္ သာလွ်င္အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔စီးလာေသာကားသည္ ထိုင္းနယ္စပ္ရွိ ကရင္ဂိတ္ကိုျဖတ္ကူးသည့္ တံတားထိပ္နားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထိုင္းဖက္ျခမ္းတြင္ ယူနီေဖါင္းအနက္မ်ား ဝတ္ထားသည့္ထိုင္းရိမ္းဂ်ားတပ္မ်ားႏွင့္ သံခ်ပ္ကာကားမ်ားက ေနရာယူထားသည္ ကိုေတြ႔ရသည္။
ကားကိုတံတားဆီသို႔ေမာင္းလာရာ ေစာင့္ေနေသာတပ္ကတားၿပီး ထိုင္းလိုေမးသည္၊ ထံုေလးတပည့္က ထိုင္းလို ျပန္ေျပာသည္၊ သူေျပာသည့္စကားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္းတြင္သံုးခဲ့သည့္ “နန္႔ဆူဆာဖမာဝဏၰယိုင္ယိုင္” ဆိုသည့္ အသံုးအႏွဳန္းပါသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ဗမာေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သူေခၚလာၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ သြားမည္ဆိုသည့္သေဘာေျပာသည္ဟု နားလည္သည္။
ခ်က္ခ်င္းအေျခအေနက တင္းမာၿပီး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုင္းစစ္သားမ်ားသည္ ညကတည္းထဲက အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ နယ္စပ္တြင္ အေရးေပၚလာေစာင့္ေနရသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔ျမိဳ႕ပိုင္ကို ဖမ္းထားသည္ဟု သိသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေဒါသထြက္ေနၾကသည္။ ရုတ္တရက္ကားထဲတြင္ သူတို႔ျမိဳ႕ပိုင္ကို ဖမ္းထားေသာ ဗမာေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားပါသည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး ကားေရွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္လိုက္လာသူ တင္ေမာင္ဆန္းကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟု ထင္ၿပီး ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး တင္ေမာင္ဆန္းကို ဂုတ္မွကုိင္ကာ ကားေရွ႕ခန္းမွ ေျမေပၚသို႔ ဆြဲခ်ပါေတာ့သည္။ တင္ေမာင္ဆန္းလည္း ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ႏွင့္ သူတို႔ဆြဲေခၚရာသို႔ ေလးဖက္ေထာက္ ဒရြတ္တိုက္ပါသြားရာ၊ ထံုေလးတျပည့္က ထိုင္းလို အဆက္မျပတ္ေအာ္ရင္းလွမ္းေျပာမွ တင္ေမာင္ဆန္းကိုဂုတ္မွ ကိုင္ထားျခင္းကုိ လႊတ္ေပးလိုက္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ကား ေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ေနရင္း အထင္းသား ျမင္ေနရသည္။ တခ်ိဳ႕တင္ေမာင္ဆန္းကို ေျခႏွင့္ကန္သည္၊ တေယာက္က လက္သီးႏွင့္ ထိုးလႊတ္လိုက္သည္။
လြတ္သြားသည့္အခါ တင္ေမာင္ဆန္းကားေရွ႕ခန္းတြင္ ဆက္မထိုင္ရဲေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနရာ ေနာက္ခန္းသို႔ ေျပာင္းလာၿပီးထိုင္သည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏွစ္ဖက္ထည့္ၿပီး “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝိုင္းထိုးၾကတယ္” ဟုေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မိမိကိုယ္ကိုအံ့ၾသမိသည္။ တင္ေမာင္ဆန္းသာ ေရွ႕ခန္းတြင္ တက္မထိုင္ပါက၊ သူ႔ခံရသည့္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္မည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္စား သူ႔ေမာက္မာမႈက သူ႔ကိုဒါဏ္ခတ္သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္၏သီးခံမႈက ကြ်န္ေတာ့္ကို အက်ိဳးေပးသြားသည္ဟု ျမင္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေလး တင္ေမာင္ဆန္းတို႔ မိုးကဲစခန္းသို႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးကို စခန္းအဝတြင္ေနေစ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စခန္းထဲသို႔ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ “ဖမ္းထားတဲ့ျမိဳ႕ပိုင္ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးရာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ကင္းတဲထဲမွာထားေၾကာင္းေျပာ၍ ကင္းတဲကုိ ဝင္ၾကည့္သည္။ ထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ သူ႔တပည့္သည္ ကင္းရံုေျမႀကီးေပၚတြင္ ညွိဳးညွိဳးငယ္ငယ္ႏွင့္ လွဲေနၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ကင္းရံုထဲတြင္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က စင္ေပၚတြင္ ေရဒီယိုနားေထာင္ရင္း ေနေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ေဟ့၊ ရဲေဘာ္ေတြ၊ အေပၚက ဆင္းၾကစမ္း” ဟု ေျပာၿပီး ဆင္းခိုင္းလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္းဒုျမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ အေဖာ္ကို ယင္းစင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီးေနေစသည္။
သူတို႔ေဘးတြင္ ေရဒီယို ထားေပးၿပီး စိတ္ေအးေအးေနရန္ လႊတ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ျပရသည္။ ထို႔ေနာက္ စခန္းရဲေဘာ္မ်ားကို စုေဝးေစၿပီး မလႊတ္မျဖစ္ လႊတ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကာင္းက်ိဳးႏွင့္တကြ ရွင္းျပသည္။ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕သူတို႔အသက္စြန္႔ၿပီး ဖမ္းထားရေၾကာင္း ဆင္ေျခတက္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ေနာက္ဆံုး အားလံုးက လႊတ္ေပးရမည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသတင္းကိုႏိုင္ငံတကာသို႔ သိေအာင္တင္ျပမည္ဟု သေဘာတူၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးက ကားဒရိုင္ဘာကိုေခၚၿပီး သူ႔ျမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ေတြ႔ေပးသည္။ သူ႕ျမိဳ႕ပိုင္ကို ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းမရွိဘဲ ေရဒီယိုနားေထာင္ၿပီး စင္ေပၚတြင္ လဲေလွာင္းေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔သြားေသာအခါ ဒရိုင္ဘာလုပ္သူသည္ စိတ္သက္သာရာရ သြားပံုရသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ သူ႔အေဖၚကို ကားေရွ႕ခန္းတြင္တက္ေစၿပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တကြ စခန္းမွ ရဲေဘာ္ ၄ ေယာက္က ကားေနာက္ပိုင္းသုိ႔ တက္၍ သတင္းေထာက္မ်ား ေစာင့္ေနသည့္တံတားဆီသို႔ သြားေစသည္။ စခန္းမွရဲေဘာ္မ်ားတြင္ ေသနတ္မ်ားပါသည္၊ ပစ္ခတ္၍ ရမရေတာ့ မသိေခ်။
ကြ်န္ေတာ္၏အစီအစဥ္မွာ ကားကို တံတားနားသို႔ေမာင္းလာကာ တံတားထိပ္တြင္ေစာင့္ေနေသာ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေစၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကို ျပဳလုပ္ရန္ျဖစ္သည္။ ၿပီးမွျမိဳ႕ပိုင္ကို ေတာင္းပန္ခိုင္းၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ရန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားက တံတားနားမေရာက္ခင္ ကရင္ဂိတ္သို႔ အေရာက္ ဗိုလိမွဴးေရာဘတ္ဇံ က်ဥ္ဆံခါးပတ္ ဘယ္ညာလြယ္လ်က္ ဂိတ္ေရွ႕သို႔ေရာက္ခ်လာၿပီး ကားေပၚတြင္ လိုက္ပါလာသူ မ်ားကို ကားေပၚမွ ဆင္းေစသည္။ စိတ္လည္းတိုေနပံုရသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္းကားေပၚမွဆင္းၿပီး တံတားထိပ္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္၊ တံတားထိပ္တြင္ ရင္ဒီႏွင့္ ထိုင္းသတင္း ေထာက္မ်ားက ေစာင့္ေနၾကသည္။ တင္ေမာင္ဆန္းစခန္းမွ အဂၤလိပ္စာေျပာဆိုႏိုင္သူ ကုလားေဇာ္ဝင္း ကလည္း သတင္းေထာက္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ရွင္းလင္းတင္ျပရန္ အတူရွိေနသည္။ ထိုစဥ္ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးက ကားကို ကရင္ဂိတ္မွ ေမာင္းၿပီး ဆင္းလာသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကားအနားေရာက္လွ်င္ ရပ္မွာပဲဟု ထင္ထားေသာ္လည္း ကားသည္ အနားကုိ ေရာက္လာသည့္အခါ မရပ္ဘဲ ဒလၾကမ္းေမာင္းေျပးသည္။ တံတားေပၚတြင္ ေနရာယူထားေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ခုန္ေရွာင္လိုက္သျဖင့္ လြတ္သြားသည္။ အားလံုးေဒါသေတြ ထြက္ကုန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလိမ္ခံလိုက္ရသည္။ သတင္းေထာက္မ်ားကလည္း မေက်နပ္ၾက။ အားလံုး မေက်မနပ္ႏွင့္ စခန္းျပန္သူျပန္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စခန္းမွရဲေဘာ္မ်ား အေျခအတင္ စကားမ်ားၾကသည္။ စခန္းရဲေဘာ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္က ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး ႏွင့္ပင္းၿပီး သူတို႔အသက္စြန္႔ဖမ္းထားေသာျမိဳ႕ပိုင္ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္ဟု စြပ္စြဲသည္။ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္က လက္ျပ၍ အခ်က္ေပးလုိက္သည္ဟု စြပ္စြဲျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကုလားေဇာ္ဝင္းကို သက္ေသတည္၍ သူႏွင့္အတူရွိေနစဥ္ ကားအရွိန္ႏွင့္ေမာင္းဝင္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ထိုအခါ ကုလားေဇာ္ဝင္းက သူမသိဟု ေျဗာင္ျငင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကို သူတို႔စခန္းက စြပ္စြဲသည္ကို ေထာက္ခံသလို လုပ္သည္။ အေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာ ရင္ေမာစရာ ေကာင္းလွသည္။ လူေတြက ဘာလုပ္လုပ္ အျပစ္တင္ဖို႔ေလာက္၊ ျပႆနာလုပ္ဖို႔ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေနၾကသည္။ ဆက္မရွင္းေတာ့ဘဲ မဲေဆာက္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
မၿပီးေသးေသာဇါတ္လမ္း
ထိုျပႆနာျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာ မိုးကဲစခန္းမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔စခန္းသို႔လာၿပီး စာရင္းရွင္းရန္ ေတာင္းဆို လာသည္။ ဗဟိုရံုးသို႔ စာေရးအေၾကာင္းၾကားလာသည္။ ကိုဝင္းမိုးတို႔အုပ္စုက ကြ်န္ေတာ္ ျပႆနာ တက္ေနသည့္အတြက္ တင္ေမာင္ဆန္းစခန္းသို႔ သြားေရာက္ေျဖရွင္းရဲမည္ မဟုတ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကေၾကာင္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သတင္းပါးလာသည္။ မိုးကဲစခန္းမွ ကြ်န္ေတာ္က ဦးေဆာင္၍ လာေရာက္ မေျဖရွင္းလွ်င္ လက္မခံဟု ဆိုသည္ကိုလည္း သတင္းပို႔လာသည္။ ဥကၠ႒ျဖစ္သည္မွာ တစ္လေက်ာ္သာရွိေသးေသာ္လည္း ျပႆနာက ေသာင္းေျခာက္ေထာင္။ ေနာက္ဆံုးေပါက္တဲ့နဖူး မထူးဘူးကြာဟု ဗဟိုအလုပ္အမွဳေဆာင္ ကိုၾကည္မိုး၊ ကိုစိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္း၊ ဗဟိုရံုးအဖြဲ႔မွဴးကိုေရႊထီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိုးကဲစခန္းသို႔ ကားတစီးစီစဥ္ၿပီး မဲေဆာက္မွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
မိုးကဲစခန္းသို႔မေရာက္ခင္ ေကအင္န္ယူအဖြဲ႔ဝင္ မူဆလင္ဂိတ္ကို ျဖတ္ရသည္။ မူဆလင္ဂိတ္တြင္ မူဆလင္ တပ္ရင္းမွဴးက “ဥကၠ႒ အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ေက်ာင္းသားစခန္းကို မသြားပါနဲ႔၊ ညကေသာက္စားမူးယစ္ ေနၾကၿပီး ေသနတ္ေဖါက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္ သတိနဲ႔ေနရတယ္၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အသားစားမယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနသံလည္းၾကားတယ္” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူေျပာသည္ကို နားေထာင္ၿပီး စဥ္းစားသည္၊ ျပႆနာမရွိ ျပႆနာရွာေနေၾကာင္းလည္းသိသည္။ အကယ္၍ သူတို႔ဖမ္းထားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဝင္မရွင္းလွ်င္ သူတို႔ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔မည္မွာ ယိုးဒယားတပ္မဟုတ္ ေကအင္ယူႏွင့္ျဖစ္မည္။ ေကအင္န္ယူက လႊတ္ခိုင္းမည္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေကအင္န္ယူူကလႊတ္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ျငင္း၍မရ။ ေကအင္န္ယူကလည္း သူတို႔အေနႏွင့္ ဗမာစစ္တပ္ကို တိုက္ေနရင္း တစ္ဖက္မွလည္း ထိုင္းႏွင့္ ျပႆနာ အျဖစ္မခံနိုင္၊ စစ္ႏွစ္ဖက္အညွပ္ မခံသည့္ အေျခအေနရွိသည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ပါဝင္၍ ေျဖရွင္းေပးသည့္အခါ သိသိၾကီးႏွင့္ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး လူလယ္လုပ္သြားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္က ပင္းလုပ္သည္ဟု အေၾကာင္းျပ၍ ျပႆနာလုပ္ လာသည္။
မူဆလင္တပ္မွဴးက “ဥကၠ႒ မသြားမျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္စိတ္တစ္စိတ္နဲ႔ လိုက္ေပးပါ့မယ္” ဟု ကမ္းလွမ္းသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ေျပာေသာ မူဆလင္တပ္မွဴးကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ အကယ္၍ မူဆလင္တပ္ကို ေခၚသြားလွ်င္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေကအင္န္ယူအားကိုးၿပီး ငါတို႔ကိုဖိႏွိပ္ဖို႔ လာတယ္ဆိုၿပီး ျပႆနာကို ပိုၾကီးေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ဟု ျမင္သျဖင့္၊ မူဆလင္တပ္မွဴးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး၊ “ဒီေကာင္ေတြသတ္ရင္လည္း ေသရဲတယ္ဗ်ာ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားစခန္းကိစၥ ကုိယ့္ဖါသာကုိယ္ရွင္းလိုက္ပါ့မယ္ အခုလို သတိေပးတာေက်းဇူးပါ” ဟု ေျပာၿပီး မိုကဲစခန္းထဲသုိ႔ ကားေမာင္းဝင္ခိုင္း လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားက မိုးကဲစခန္းထဲကုိ ဝင္လာသည့္အခါ စခန္းမွရဲေဘာ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝင္လာတာကို မည္သူမွ် သတိမျပဳမိၾကဘဲရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လာရဲမည္ဟုလည္း တြက္ထားၾကပံု မေပၚခဲ့၊ စခန္းမွရဲေဘာ္ေလးေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူဆိုတာကုိလည္း သိပံုမေပၚသည့္အတြက္ “တင္ေမာင္ဆန္းတစ္ေယာက္ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးသည့္အခါ ကင္းတဲထဲတြင္ အိပ္ေနေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ျမိဳပိုင္ကုိ ဖမ္းထားခဲ့သည့္ ကင္းတဲထဲသုိ႔ ဝင္သြားရာ တင္ေမာင္ဆန္းကို ကင္းတဲစင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕လုိက္ရသည္။
တင္ေမာင္ဆန္းကို လွဳပ္ၿပီးႏွိဳးခိုင္းလိုက္သည္၊ အိပ္မွံဳစံုမႊားႏွင့္ တင္ေမာင္ဆန္းထလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႔သည့္အခါ အံ့အားသင့္ၿပီး ဘာမွမေျပာနိုင္ဘဲ ၾကက္ေသေသေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ခင္ဗ်ားစခန္းက ရဲေဘာ္ေတြ ေခၚလိုက္ပါ၊ ျပႆနာလာရွင္းပါဆိုလို႔လာတာ” ဟု ဆိုလိုက္မွ အျပင္ကိုထြက္ၿပီး “ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လာတယ္၊ အားလံုးထြက္ခဲ့” ဟု ေခၚသည္။ ထိုအခါက်မွ “ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လာတယ္ေဟ့၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အသားစားမယ္ေဟ့” ဟု အခ်ိဳ႕ကေအာ္ၿပီး ထြက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔အျပဳအမူေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္မိၿပီး “ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ဒီလိုအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ဘယ္လို ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လို႔ရမွာလည္း” ဟု ေတြးၿပီး လူအားလံုးစုေဝးလာသည္အထိ ေစာင့္သည္။ လူစုလူေဝးရွိလာသည့္အခါ တစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ားလာတဲ့အတြက္ တန္းစီမေပးနိုင္ဘူး”ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ သူကေအာ္ေျပာေသာ္လည္း အားလံုးနီးပါးက တန္းစီၿပီးေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ေအး။ မင္းတို႔တန္းစီတာခံဖို႔ ငါလာတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါဒီကိုလာတာ မင္းတို႔ဘာမေက်နပ္သလဲဆိုတာ ေျဖရွင္းဖို႔လာတာ” ဟုဆိုသည့္အခါ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္သူတို႔အသက္စြန္႔ၿပီး ဖမ္းထားေသာထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္ကို ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္က်ိဳးကိုၾကည့္ၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းေပးရန္၊ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးႏွင့္ပင္းၿပီးတံတားထိပ္မွ ကြ်န္ေတာ္က လက္ျပၿပီး အခ်က္ေပးလိုက္သည္ကို ေျဖရွင္းရန္ ေတာင္းဆိုလာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ကို တည္ျငိမ္စြာထားလ်က္ အားလံုးၾကားရရန္ အသံျမွင့္ၿပီး “မင္းတို႔ ထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္ကို ၾကာၾကာဖမ္းထားလို႔ မရဘူး၊ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲက စားစရာ ဆန္၊ အစားအစာ၊ ေဆးဝါး၊ အဝတ္အထည္ အစစ အရာရာကုိ ယူေနရတယ္၊ ေထာက္ပံ့သူေတြကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံက လာတယ္၊ ငါတို႔တင္မဟုတ္ မဟာမိတ္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြ အားလံုး ထိုင္းကို အားကိုးေနရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီျမိဳ႕ပိုင္ကို လႊတ္ကိုလႊတ္ရမယ္။ မလႊတ္ရင္ ေကအင္န္ယူနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးမွာဘဲ၊ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြ ကားနဲ႔အတူလိုက္လာတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းတို႔ကားေပၚက ဆင္းေပးသလဲ၊ ဒီလိုထိုင္းေထာက္လွန္းေရးက ေမာင္းေျပးေတာ့ ငါတို႔ ဘာအျမတ္ရလိုက္သလဲၾကည့္၊ ဒီလိုေမာင္းေျပးတဲ့အတြက္ ထိုင္းသတင္းေထာက္ေတြက ဒီသတင္းကို သူတို႔သတင္းစာေတြထဲမွာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေရးလာတယ္၊ ဒီသတင္းေထာက္ေတြ လာေအာင္ ငါဖိတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီသတင္းပါလာတယ္၊ ထိုင္း အာဏာပိုင္ေတြ လူလည္လုပ္တယ္၊ ဗမာေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔စခန္းထဲအထိ လိုက္ေခၚတဲ့အတြက္ အဖမ္းခံရတယ္၊ လႊတ္ေပးတာကို ရင္မဆိုင္ရဲဘဲ ေမာင္းေျပးတယ္ ဆိုတာပါတယ္၊ ဒါဟာ ငါတို႔ရတဲ့ႏုိင္ငံေရးအျမတ္ပဲ” ဟု ရွင္းျပသည့္အခါ အားလံုးျငိမ္ၾကသြားသည္။ ၿပီးေနာက္ စြဲခ်က္တစ္ခုကို ထပ္တင္လာျပန္သည္၊ သူတို႔၏စြဲခ်က္က “ခင္ဗ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔စခန္း ဥကၠ႒ ကိုတင္ေမာင္ဆန္း ဗဟိုေကာ္မီတီအစည္းအေဝးတက္ဖို႔ကိစၥမွာ ထိုင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႔ကို သတင္းေပးၿပီး ကိုတင္ေမာင္ဆန္း စခန္းကထြက္လာရင္ ထိုင္းဖက္ကေနေစာင့္ဖမ္းဖို႔ အေၾကာင္းၾကားထားတာ က်ဳပ္တို႔စက္ထဲမွာ ဖမ္းမိတယ္၊ အဲဒါကို ေျဖရွင္းပါ” ဟု ဆုိလာျပန္သည္။ ေယာ၊ ခက္ပေကာ၊ စြပ္စြဲသည့္အခ်က္က ဘာလက္ဆုတ္လက္ကိုင္မွ မရွိဘဲ “စက္နဲ႔ဖမ္းမိတယ္၊ ေျဖရွင္းပါ” ဆိုသည့္ အခ်က္သည္၊ မင္းမဟုတ္ရင္ မင္းအဖိုးလုပ္တာပဲ ဆိုသည့္ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာသည့္ပံုလို ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ပ်က္ျခင္းလည္း ၾကီးစြာျဖစ္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတာင္ၾကီးေက်ာင္းသားဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့သူ ရွမ္းအမ်ိဳးသား ကိုၾကည္မိုးက “ဥကၠ႒၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျဖရွင္းခြင့္ေပးပါ” ဟု ခြင့္ေတာင္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ေအးကြာ။ မင္းရွင္းနိုင္ရင္ရွင္းလိုက္ပါ” ဟု သူ႔အား တာဝန္လႊဲေပးလိုက္သည္။
ကိုၾကည္မိုးက “ခင္ဗ်ားတို႔ စခန္းဥကၠ႒ကိုတင္ေမာင္ဆန္းကို ေမးမယ္။ ခင္ဗ်ား၊ ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္လား” ဟု ေမးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုတင္ေမာင္ဆန္းက “မဟုတ္ပါ” ဟုေျဖသည္။ ထိုအခါ ကိုၾကည္မုိးက “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုေကာ္မီတီအစည္းအေဝးကို ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္တစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဆန္း တက္ခြင့္ရွိပါ သလား” ဟု ထပ္ေမးေတာ့ ေစာေစာက သူလူေတြၾကားထဲမွာ ေထာင္ေထာင္၊ ေထာင္ေထာင္ လုပ္ေနသည့္ တင္ေမာင္ဆန္းသည္ ေခါင္းငံုၿပီး “တက္ခြင့္မရွိပါဘူး” ဟု ေျပာၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုၾကည္မိုးက “ခင္ဗ်ားတို႔ စခန္းဥကၠ႒ တက္ခြင့္မရွိတဲ့ ဗဟိုေကာ္မီတီအစည္းအေဝးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုဥကၠ႒က တက္မွာစိုးလို႔ လွမ္းပိတ္တယ္ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ရွိရဲ႕လား စဥ္းစားၾကပါ” ဟု ေျပာလိုက္သည့္အခါ အားလံုးမီးကိုေရနဲ႔ျငိမ္းလိုက္သလို ျငိမ္သြားၾကသည္။ ျပႆနာေပါင္းစံုေျဖရွင္းေနရသည့္အတြက္ မဟုတ္မဟတ္ စြပ္စြဲလာေသာကိစၥကို ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနစဥ္ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းေသာ ကိုၾကည္မိုး၏ အခ်က္က်က် ေျဖရွင္းမွဳေၾကာင့္ သက္သာရာရခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ စခန္းရွိရဲေဘာ္မ်ားက “ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ပါ” ဟု ဝိုင္းဝန္းေထာက္ခံခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္တစ္ပါတ္ခန္႔ အၾကာတြင္ မေက်နပ္ေသး သျဖင့္ ေနာက္တစ္ခါ လာရွင္းပါဟု ေတာင္းဆိုလာျပန္ၾကရာ “မလာေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ အဖြဲ႔အစည္းကေန ထြက္ခ်င္လဲထြက္” ဟု ျပန္ၾကားခဲ့ရသည္။
ထိုကိစၥျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးထံုေလးက လာေခၚသျဖင့္ လိုက္သြားရာ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ပိုင္ႀကီးႏွင့္ မဲေဆာက္ေဟးေဟာ္တယ္ (Mae Sod Hill Hotel) တြင္ ေတြ႔ၾကပါသည္။ ျမိဳ႕ပိုင္ၾကီးက သူတို႔ကတိကဝတ္ကို ေဖါက္ဖ်က္ၿပီး ကားေမာင္းေျပးရသည္ကို ခြင့္လႊတ္ရန္ ေတာင္းပန္ၿပီး၊ ထိုကဲ့သို႔ မလုပ္လွ်င္ လက္ေထာက္ျမိဳ႕ပိုင္မွာ သတင္းစာတြင္ ဓါတ္ပံုႏွင့္တကြပါလာၿပီး အလုပ္ပါ ျပဳတ္သြားႏုိင္သည့္ အတြက္ သူ႔မိသားစုဒုကၡမေရာက္ေစရန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္က ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသစြာ ထိုင္း-ျမန္မာအေရးတြင္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းေပးသျဖင့္ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း၊ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ရဲေဘာ္မ်ား ထိုင္းဖက္သို႕ လာေရာက္လွ်င္လည္း ဖမ္းဆီးျခင္းမလုပ္ပါေၾကာင္း၊ လိုအပ္သည့္အကူအညီကို ထံုေလးမွတစ္ဆင့္ အခ်ိန္မေရြးေျပာနိုင္ပါေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္၏မ်က္လံုးသည္ က်ားရဲတစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႔ ေတာက္ေနေၾကာင္း၊ လူေတြ႔သည္ႏွင့္ သူရသတၱိရွိသူျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္ေၾကာင္း ေျပာဆိုေတာင္းပန္ၿပီး ညစာကို တည္ခင္းေကြ်းေမြးခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ထိုင္းနိင္ငံသို႔ မၾကာခဏ လာေရာက္ရာတြင္ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားက သေဘာထားႀကီးစြာထားၿပီး ကူညီေစလုိေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႕ဝင္မ်ား ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ ဝင္လာၿပီး လုိအပ္သည္မ်ားကုိ ေစ်းဝယ္ရာတြင္ မဖမ္းဆီးရန္ႏွင့္ လုိအပ္ေသာေဆးကုသခြင့္မ်ားကုိ ထုိင္းတြင္ လက္ခံရန္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ" အပုိင္း ၁၃
ယခင္အပတ္မွအဆက္
ထိုအခါ ထိုေဒသနယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ ထိုင္းစစ္တပ္ေရာက္ရွိလာၿပီး နယ္စပ္တံတားကို ပိတ္ထားလိုက္သည္၊ အေျခအေနမွာ တင္းတင္းမာမာျဖစ္ေနၿပီး ထိုင္းစစ္တပ္မွ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္မည့္ဟန္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး ဗိုလ္မွဴးထံုေလးသည္ အရပ္ပုပုေသေသးေလးျဖစ္သည္။ အလြန္ေဖၚေရြၿပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုသတင္းရသည္မသိ ကြ်န္ေတာ္ရွိေသာေနရာသို႔ ေပါက္ခ်လာသည္။ သူကေရာက္ေရာက္ခ်င္း “မင္းငါ့ကိုကူမွျဖစ္မယ္။ မင္းတို႔ဖမ္းထားတဲ့သူက ျမိဳ႕ပိုင္ ျဖစ္ေနတယ္၊ မင္းတို႔အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိဘူး ဒီလူျပန္လြတ္လာဖို႔ကူညီပါ၊ မင္းလိုတဲ့ အကူအညီကုိလည္း ေျပာပါ၊ ငါကူညီပါ့မယ္” ဟု ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စံုစမ္းၾကည့္သည့္အခါ တင္ေမာင္ဆန္းစခန္းက ဖမ္းထားသည္ဆုိသည္ကုိ သ္ိရသည္။ ညေနေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္မွစခန္းကို လိုက္သြားမယ္ဟု ေျပာသည့္အခါ ထံုေလးက “ေဟာ္တယ္ငွားေပးမယ္။ မနက္သူလာေခၚမယ္” ဟု ေျပာသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ တင္ေမာင္ဆန္း ဘန္ေကာက္မွ ျပန္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ထံုေလးက တင္ေမာင္ဆန္းကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ခန္းထည္းမွာ အတူေနေစၿပီး ျပန္သြားသည္။
တင္ေမာင္ဆန္းက ကြ်န္ေတာ္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ၊ သူရွိဳးႏွင့္ဝတ္လာသည့္အဝတ္အစားမ်ားကိုခြ်တ္ၿပီး အဝတ္အစားအေဟာင္းမ်ားကုိ ျပန္ဝတ္ၿပီး တရွဴးရွဴးႏွင့္ အိပ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မအိပ္ႏိုင္ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ျဖစ္သည္၊ ထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္လာေရာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကိုျပန္ရန္ဖဲ့ထုတ္စည္းရံုးျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ အဖြဲ႔အစည္းကုိ အားအင္အားခ်ိ႕နဲ႔ေစရန္ ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသတင္းကို ထိုင္းသတင္းစာမ်ားတြင္ ပါလာရန္ ဖြင့္ခ်ဖို႔လိုသည္ဟု ျမင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ညလံုး ည ၉ နာရီေလာက္မွစ၍ ေနရွင္းသတင္းေထာက္ရင္ဒီႏွင့္ ထိုင္းေဒသခံသတင္းေထာက္မ်ားကို ဖံုးဆက္ၿပီး မနက္ျဖန္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္သို႔ လာေရာက္သတင္းယူရန္ ဖိတ္ၾကားရသည္။ ရင္ဒီက ယခုအခ်ိန္သည္ ညေရာက္ေနျပီျဖစ္သျဖင့္ လာဖို႔ခက္ခဲ့ေၾကာင္း ေလယဥ္ႏွင့္လာလွ်င္လည္း အခ်ိန္မွီခ်င္မွ မွီမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုသာ အားကိုးစရာျမင္ေၾကာင္း ဤကိစၥသည္အေရးႀကီးေၾကာင္း ထိုင္းအာဏာပိုင္တို႔က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းကို ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္ေပါင္း၍ ဖ်က္စီးရန္ ၾကံရြယ္မႈသာ ျဖစ္သျဖင့္ ျဖစ္ေအာင္လာဖို႔ ေတာင္းပန္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ရင္ဒီက လာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဟု ကတိေပးသည့္အတြက္ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ရင္ဒီအား အျခားထိုင္းဘာသာထုတ္သတင္းေထာက္မ်ားကိုပါ ဆက္သြယ္သတင္းေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းရသည္။ နံနက္ ၂ နာရီေက်ာ္ ၃နာရီ ေလာက္မွ အိပ္ျဖစ္သည္။
မနက္မိုးလင္း ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး နံနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ ၉ နာရီေလာက္တြင္ ထံုေလးက ကားႏွင့္ေရာက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တင္ေမာင္ဆန္းတို႔ ေဟာ္တယ္မွထြက္လာခဲ့ၿပီး ကားဆီသို႔လာၾကရာ၊ တင္ေမာင္ဆန္းက ေရွ႕မွေက်ာ္တက္ၿပီး ကားေရွ႕ခန္းတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ထံုေလးက ဘာေျပာရမည္မသိ ေၾကာင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဗဟိုဥကၠ႒ျဖစ္သည္၊ သို႔ရာတြင္ တင္ေမာင္ဆန္းက ဂရုမစိုက္သည့္ သေဘာႏွင့္ေရွ႕ခန္းတြင္ ေနရာဝင္ယူသည္။ ဗဟိုေကာ္မီတီသည္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ္လည္း စခန္းမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေထာက္ပံ့မႈ မေပးနိုင္ဘဲ စခန္းမ်ားမွ စခန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ဗဟိုေကာ္မီတီကို မေလးစားဘဲ မိမိတို႔ဖာသာ ဘန္ေကာက္သို႔တက္ၿပီး အကူအညီယူသည္၊ ရလာသည္မ်ားကို ျမိဳ႕တြင္ သံုးျဖဳန္းျပစ္ၾကသည္၊ စားႂကြင္း စားက်န္မ်ားကို စခန္းမ်ားက ရၾကသည္၊ ထိုကဲ့သို႔ေက်ာ္၍လုပ္ရင္း ပ်က္စီးလာၾကသည္မွာ ထိုစဥ္က အေျခအေနျဖစ္သည္။ ထံုေလးက သူ႔တပည့္ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးကို ကားေမာင္းပို႔ရန္တာဝန္ေပးၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စခန္းသို႔လိုက္ပို႔ေစသည္။ သူကေတာ့ အျခားအလုပ္မ်ား လုပ္ရန္ရွိသည့္အတြက္ ေနာက္မွ လိုက္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ၍က်န္ရစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္က တင္ေမာင္ဆန္းကို ေနာက္ကထိုင္ဟု ေျပာလွ်င္ ကိုယ္သာအရွက္ကြဲမည္ သူကဆင္းေပးမည္ မဟုတ္။ ျပႆနာကိုေျဖရွင္းရန္ သူ႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလည္းလိုသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ သေဘာထားႀကီးစြာျဖင့္ ပစ္ကပ္ကားေနာက္ဖက္ခံုတန္းတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တြင္ ဖမ္းထားေသာထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္ကို လႊတ္ေပးရန္မွလြဲ၍ အျခားလမ္းမရွိေခ်။ ထိုအခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္က ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ထိုင္းနယ္စပ္တြင္ေနၿပီး ထိုင္းမွဆန္၊ ေဆးဝါး၊ လက္နက္၊ ခရီးသြားလာမႈမွအစ ရယူေနရသည္။ ထိုင္းႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္လွ်င္ စစ္ႏွစ္ဖက္ညွပ္သြားမည္။ ထိုင္းဖက္သို႔ ထြက္ေပါက္ကို ကိုယ့္ပေရာဂါႏွင့္ ကိုယ္အလိုလို ပိတ္ၿပီးသားျဖစ္မည္။
ထို႔ျပင္ ေကအင္န္ယူနယ္ေျမထဲတြင္ ေနထိုင္သျဖင့္ ထိုကိစၥသည္ ေကအင္ယူႏွင့္လည္း တိုက္ရိုက္ပတ္သက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လႊတ္မေပးလွ်င္ ထိုင္းကနယ္ျခားကိုပိတ္သည္အထိ ျဖစ္လာနိုင္ၿပီး ေကအင္န္ယူကလည္း ထိုသို႔ အျဖစ္ မခံနိုင္ေခ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆက္လက္တင္းမာေနလွ်င္ ထိုင္းႏွင့္လည္းေကာင္း ေကအင္န္ယူႏွင့္လည္းေကာင္း ႏွစ္ဖက္ညွပ္သည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေထာက္မ်ားေရွ႕တြင္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္၍ ေနာက္ေနာင္ ထိုသို႔ဖဲ့ထုတ္စည္းရံုးမႈ မလုပ္ရန္ေျပာၾကားျခင္းသည္ သာလွ်င္အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔စီးလာေသာကားသည္ ထိုင္းနယ္စပ္ရွိ ကရင္ဂိတ္ကိုျဖတ္ကူးသည့္ တံတားထိပ္နားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထိုင္းဖက္ျခမ္းတြင္ ယူနီေဖါင္းအနက္မ်ား ဝတ္ထားသည့္ထိုင္းရိမ္းဂ်ားတပ္မ်ားႏွင့္ သံခ်ပ္ကာကားမ်ားက ေနရာယူထားသည္ ကိုေတြ႔ရသည္။
ကားကိုတံတားဆီသို႔ေမာင္းလာရာ ေစာင့္ေနေသာတပ္ကတားၿပီး ထိုင္းလိုေမးသည္၊ ထံုေလးတပည့္က ထိုင္းလို ျပန္ေျပာသည္၊ သူေျပာသည့္စကားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္းတြင္သံုးခဲ့သည့္ “နန္႔ဆူဆာဖမာဝဏၰယိုင္ယိုင္” ဆိုသည့္ အသံုးအႏွဳန္းပါသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ဗမာေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သူေခၚလာၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ သြားမည္ဆိုသည့္သေဘာေျပာသည္ဟု နားလည္သည္။
ခ်က္ခ်င္းအေျခအေနက တင္းမာၿပီး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုင္းစစ္သားမ်ားသည္ ညကတည္းထဲက အအိပ္ပ်က္အစားပ်က္ နယ္စပ္တြင္ အေရးေပၚလာေစာင့္ေနရသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔ျမိဳ႕ပိုင္ကို ဖမ္းထားသည္ဟု သိသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေဒါသထြက္ေနၾကသည္။ ရုတ္တရက္ကားထဲတြင္ သူတို႔ျမိဳ႕ပိုင္ကို ဖမ္းထားေသာ ဗမာေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားပါသည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး ကားေရွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္လိုက္လာသူ တင္ေမာင္ဆန္းကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟု ထင္ၿပီး ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး တင္ေမာင္ဆန္းကို ဂုတ္မွကုိင္ကာ ကားေရွ႕ခန္းမွ ေျမေပၚသို႔ ဆြဲခ်ပါေတာ့သည္။ တင္ေမာင္ဆန္းလည္း ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ႏွင့္ သူတို႔ဆြဲေခၚရာသို႔ ေလးဖက္ေထာက္ ဒရြတ္တိုက္ပါသြားရာ၊ ထံုေလးတျပည့္က ထိုင္းလို အဆက္မျပတ္ေအာ္ရင္းလွမ္းေျပာမွ တင္ေမာင္ဆန္းကိုဂုတ္မွ ကိုင္ထားျခင္းကုိ လႊတ္ေပးလိုက္သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ကား ေနာက္ခန္းတြင္ထိုင္ေနရင္း အထင္းသား ျမင္ေနရသည္။ တခ်ိဳ႕တင္ေမာင္ဆန္းကို ေျခႏွင့္ကန္သည္၊ တေယာက္က လက္သီးႏွင့္ ထိုးလႊတ္လိုက္သည္။
လြတ္သြားသည့္အခါ တင္ေမာင္ဆန္းကားေရွ႕ခန္းတြင္ ဆက္မထိုင္ရဲေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနရာ ေနာက္ခန္းသို႔ ေျပာင္းလာၿပီးထိုင္သည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏွစ္ဖက္ထည့္ၿပီး “ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝိုင္းထိုးၾကတယ္” ဟုေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မိမိကိုယ္ကိုအံ့ၾသမိသည္။ တင္ေမာင္ဆန္းသာ ေရွ႕ခန္းတြင္ တက္မထိုင္ပါက၊ သူ႔ခံရသည့္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္မည္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္စား သူ႔ေမာက္မာမႈက သူ႔ကိုဒါဏ္ခတ္သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္၏သီးခံမႈက ကြ်န္ေတာ့္ကို အက်ိဳးေပးသြားသည္ဟု ျမင္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေလး တင္ေမာင္ဆန္းတို႔ မိုးကဲစခန္းသို႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးကို စခန္းအဝတြင္ေနေစ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စခန္းထဲသို႔ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ “ဖမ္းထားတဲ့ျမိဳ႕ပိုင္ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးရာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ကင္းတဲထဲမွာထားေၾကာင္းေျပာ၍ ကင္းတဲကုိ ဝင္ၾကည့္သည္။ ထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ သူ႔တပည့္သည္ ကင္းရံုေျမႀကီးေပၚတြင္ ညွိဳးညွိဳးငယ္ငယ္ႏွင့္ လွဲေနၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ကင္းရံုထဲတြင္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က စင္ေပၚတြင္ ေရဒီယိုနားေထာင္ရင္း ေနေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ေဟ့၊ ရဲေဘာ္ေတြ၊ အေပၚက ဆင္းၾကစမ္း” ဟု ေျပာၿပီး ဆင္းခိုင္းလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္းဒုျမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ အေဖာ္ကို ယင္းစင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီးေနေစသည္။
သူတို႔ေဘးတြင္ ေရဒီယို ထားေပးၿပီး စိတ္ေအးေအးေနရန္ လႊတ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ျပရသည္။ ထို႔ေနာက္ စခန္းရဲေဘာ္မ်ားကို စုေဝးေစၿပီး မလႊတ္မျဖစ္ လႊတ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကာင္းက်ိဳးႏွင့္တကြ ရွင္းျပသည္။ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕သူတို႔အသက္စြန္႔ၿပီး ဖမ္းထားရေၾကာင္း ဆင္ေျခတက္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ေနာက္ဆံုး အားလံုးက လႊတ္ေပးရမည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသတင္းကိုႏိုင္ငံတကာသို႔ သိေအာင္တင္ျပမည္ဟု သေဘာတူၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးက ကားဒရိုင္ဘာကိုေခၚၿပီး သူ႔ျမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ေတြ႔ေပးသည္။ သူ႕ျမိဳ႕ပိုင္ကို ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းမရွိဘဲ ေရဒီယိုနားေထာင္ၿပီး စင္ေပၚတြင္ လဲေလွာင္းေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔သြားေသာအခါ ဒရိုင္ဘာလုပ္သူသည္ စိတ္သက္သာရာရ သြားပံုရသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမိဳ႕ပိုင္ႏွင့္ သူ႔အေဖၚကို ကားေရွ႕ခန္းတြင္တက္ေစၿပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တကြ စခန္းမွ ရဲေဘာ္ ၄ ေယာက္က ကားေနာက္ပိုင္းသုိ႔ တက္၍ သတင္းေထာက္မ်ား ေစာင့္ေနသည့္တံတားဆီသို႔ သြားေစသည္။ စခန္းမွရဲေဘာ္မ်ားတြင္ ေသနတ္မ်ားပါသည္၊ ပစ္ခတ္၍ ရမရေတာ့ မသိေခ်။
ကြ်န္ေတာ္၏အစီအစဥ္မွာ ကားကို တံတားနားသို႔ေမာင္းလာကာ တံတားထိပ္တြင္ေစာင့္ေနေသာ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေစၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကို ျပဳလုပ္ရန္ျဖစ္သည္။ ၿပီးမွျမိဳ႕ပိုင္ကို ေတာင္းပန္ခိုင္းၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ရန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားက တံတားနားမေရာက္ခင္ ကရင္ဂိတ္သို႔ အေရာက္ ဗိုလိမွဴးေရာဘတ္ဇံ က်ဥ္ဆံခါးပတ္ ဘယ္ညာလြယ္လ်က္ ဂိတ္ေရွ႕သို႔ေရာက္ခ်လာၿပီး ကားေပၚတြင္ လိုက္ပါလာသူ မ်ားကို ကားေပၚမွ ဆင္းေစသည္။ စိတ္လည္းတိုေနပံုရသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္းကားေပၚမွဆင္းၿပီး တံတားထိပ္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္၊ တံတားထိပ္တြင္ ရင္ဒီႏွင့္ ထိုင္းသတင္း ေထာက္မ်ားက ေစာင့္ေနၾကသည္။ တင္ေမာင္ဆန္းစခန္းမွ အဂၤလိပ္စာေျပာဆိုႏိုင္သူ ကုလားေဇာ္ဝင္း ကလည္း သတင္းေထာက္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူ ရွင္းလင္းတင္ျပရန္ အတူရွိေနသည္။ ထိုစဥ္ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးက ကားကို ကရင္ဂိတ္မွ ေမာင္းၿပီး ဆင္းလာသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကားအနားေရာက္လွ်င္ ရပ္မွာပဲဟု ထင္ထားေသာ္လည္း ကားသည္ အနားကုိ ေရာက္လာသည့္အခါ မရပ္ဘဲ ဒလၾကမ္းေမာင္းေျပးသည္။ တံတားေပၚတြင္ ေနရာယူထားေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ခုန္ေရွာင္လိုက္သျဖင့္ လြတ္သြားသည္။ အားလံုးေဒါသေတြ ထြက္ကုန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလိမ္ခံလိုက္ရသည္။ သတင္းေထာက္မ်ားကလည္း မေက်နပ္ၾက။ အားလံုး မေက်မနပ္ႏွင့္ စခန္းျပန္သူျပန္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စခန္းမွရဲေဘာ္မ်ား အေျခအတင္ စကားမ်ားၾကသည္။ စခန္းရဲေဘာ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္က ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး ႏွင့္ပင္းၿပီး သူတို႔အသက္စြန္႔ဖမ္းထားေသာျမိဳ႕ပိုင္ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္ဟု စြပ္စြဲသည္။ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္က လက္ျပ၍ အခ်က္ေပးလုိက္သည္ဟု စြပ္စြဲျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကုလားေဇာ္ဝင္းကို သက္ေသတည္၍ သူႏွင့္အတူရွိေနစဥ္ ကားအရွိန္ႏွင့္ေမာင္းဝင္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ထိုအခါ ကုလားေဇာ္ဝင္းက သူမသိဟု ေျဗာင္ျငင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကို သူတို႔စခန္းက စြပ္စြဲသည္ကို ေထာက္ခံသလို လုပ္သည္။ အေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာ ရင္ေမာစရာ ေကာင္းလွသည္။ လူေတြက ဘာလုပ္လုပ္ အျပစ္တင္ဖို႔ေလာက္၊ ျပႆနာလုပ္ဖို႔ အပ်က္သေဘာေဆာင္ေနၾကသည္။ ဆက္မရွင္းေတာ့ဘဲ မဲေဆာက္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
မၿပီးေသးေသာဇါတ္လမ္း
ထိုျပႆနာျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာ မိုးကဲစခန္းမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔စခန္းသို႔လာၿပီး စာရင္းရွင္းရန္ ေတာင္းဆို လာသည္။ ဗဟိုရံုးသို႔ စာေရးအေၾကာင္းၾကားလာသည္။ ကိုဝင္းမိုးတို႔အုပ္စုက ကြ်န္ေတာ္ ျပႆနာ တက္ေနသည့္အတြက္ တင္ေမာင္ဆန္းစခန္းသို႔ သြားေရာက္ေျဖရွင္းရဲမည္ မဟုတ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကေၾကာင္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သတင္းပါးလာသည္။ မိုးကဲစခန္းမွ ကြ်န္ေတာ္က ဦးေဆာင္၍ လာေရာက္ မေျဖရွင္းလွ်င္ လက္မခံဟု ဆိုသည္ကိုလည္း သတင္းပို႔လာသည္။ ဥကၠ႒ျဖစ္သည္မွာ တစ္လေက်ာ္သာရွိေသးေသာ္လည္း ျပႆနာက ေသာင္းေျခာက္ေထာင္။ ေနာက္ဆံုးေပါက္တဲ့နဖူး မထူးဘူးကြာဟု ဗဟိုအလုပ္အမွဳေဆာင္ ကိုၾကည္မိုး၊ ကိုစိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္း၊ ဗဟိုရံုးအဖြဲ႔မွဴးကိုေရႊထီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိုးကဲစခန္းသို႔ ကားတစီးစီစဥ္ၿပီး မဲေဆာက္မွ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
မိုးကဲစခန္းသို႔မေရာက္ခင္ ေကအင္န္ယူအဖြဲ႔ဝင္ မူဆလင္ဂိတ္ကို ျဖတ္ရသည္။ မူဆလင္ဂိတ္တြင္ မူဆလင္ တပ္ရင္းမွဴးက “ဥကၠ႒ အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ေက်ာင္းသားစခန္းကို မသြားပါနဲ႔၊ ညကေသာက္စားမူးယစ္ ေနၾကၿပီး ေသနတ္ေဖါက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာင္ သတိနဲ႔ေနရတယ္၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အသားစားမယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနသံလည္းၾကားတယ္” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကုိ တားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူေျပာသည္ကို နားေထာင္ၿပီး စဥ္းစားသည္၊ ျပႆနာမရွိ ျပႆနာရွာေနေၾကာင္းလည္းသိသည္။ အကယ္၍ သူတို႔ဖမ္းထားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဝင္မရွင္းလွ်င္ သူတို႔ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔မည္မွာ ယိုးဒယားတပ္မဟုတ္ ေကအင္ယူႏွင့္ျဖစ္မည္။ ေကအင္န္ယူက လႊတ္ခိုင္းမည္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေကအင္န္ယူူကလႊတ္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ျငင္း၍မရ။ ေကအင္န္ယူကလည္း သူတို႔အေနႏွင့္ ဗမာစစ္တပ္ကို တိုက္ေနရင္း တစ္ဖက္မွလည္း ထိုင္းႏွင့္ ျပႆနာ အျဖစ္မခံနိုင္၊ စစ္ႏွစ္ဖက္အညွပ္ မခံသည့္ အေျခအေနရွိသည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ပါဝင္၍ ေျဖရွင္းေပးသည့္အခါ သိသိၾကီးႏွင့္ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး လူလယ္လုပ္သြားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္က ပင္းလုပ္သည္ဟု အေၾကာင္းျပ၍ ျပႆနာလုပ္ လာသည္။
မူဆလင္တပ္မွဴးက “ဥကၠ႒ မသြားမျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္စိတ္တစ္စိတ္နဲ႔ လိုက္ေပးပါ့မယ္” ဟု ကမ္းလွမ္းသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ေျပာေသာ မူဆလင္တပ္မွဴးကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ အကယ္၍ မူဆလင္တပ္ကို ေခၚသြားလွ်င္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေကအင္န္ယူအားကိုးၿပီး ငါတို႔ကိုဖိႏွိပ္ဖို႔ လာတယ္ဆိုၿပီး ျပႆနာကို ပိုၾကီးေအာင္ လုပ္လိမ့္မည္ဟု ျမင္သျဖင့္၊ မူဆလင္တပ္မွဴးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး၊ “ဒီေကာင္ေတြသတ္ရင္လည္း ေသရဲတယ္ဗ်ာ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားစခန္းကိစၥ ကုိယ့္ဖါသာကုိယ္ရွင္းလိုက္ပါ့မယ္ အခုလို သတိေပးတာေက်းဇူးပါ” ဟု ေျပာၿပီး မိုကဲစခန္းထဲသုိ႔ ကားေမာင္းဝင္ခိုင္း လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားက မိုးကဲစခန္းထဲကုိ ဝင္လာသည့္အခါ စခန္းမွရဲေဘာ္မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝင္လာတာကို မည္သူမွ် သတိမျပဳမိၾကဘဲရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လာရဲမည္ဟုလည္း တြက္ထားၾကပံု မေပၚခဲ့၊ စခန္းမွရဲေဘာ္ေလးေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္သူဆိုတာကုိလည္း သိပံုမေပၚသည့္အတြက္ “တင္ေမာင္ဆန္းတစ္ေယာက္ဘယ္မွာလဲ” ဟု ေမးသည့္အခါ ကင္းတဲထဲတြင္ အိပ္ေနေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ျမိဳပိုင္ကုိ ဖမ္းထားခဲ့သည့္ ကင္းတဲထဲသုိ႔ ဝင္သြားရာ တင္ေမာင္ဆန္းကို ကင္းတဲစင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕လုိက္ရသည္။
တင္ေမာင္ဆန္းကို လွဳပ္ၿပီးႏွိဳးခိုင္းလိုက္သည္၊ အိပ္မွံဳစံုမႊားႏွင့္ တင္ေမာင္ဆန္းထလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႔သည့္အခါ အံ့အားသင့္ၿပီး ဘာမွမေျပာနိုင္ဘဲ ၾကက္ေသေသေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ခင္ဗ်ားစခန္းက ရဲေဘာ္ေတြ ေခၚလိုက္ပါ၊ ျပႆနာလာရွင္းပါဆိုလို႔လာတာ” ဟု ဆိုလိုက္မွ အျပင္ကိုထြက္ၿပီး “ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လာတယ္၊ အားလံုးထြက္ခဲ့” ဟု ေခၚသည္။ ထိုအခါက်မွ “ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လာတယ္ေဟ့၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အသားစားမယ္ေဟ့” ဟု အခ်ိဳ႕ကေအာ္ၿပီး ထြက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔အျပဳအမူေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္မိၿပီး “ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ဒီလိုအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ဘယ္လို ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လို႔ရမွာလည္း” ဟု ေတြးၿပီး လူအားလံုးစုေဝးလာသည္အထိ ေစာင့္သည္။ လူစုလူေဝးရွိလာသည့္အခါ တစ္ေယာက္က “ခင္ဗ်ားလာတဲ့အတြက္ တန္းစီမေပးနိုင္ဘူး”ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ သူကေအာ္ေျပာေသာ္လည္း အားလံုးနီးပါးက တန္းစီၿပီးေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ေအး။ မင္းတို႔တန္းစီတာခံဖို႔ ငါလာတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါဒီကိုလာတာ မင္းတို႔ဘာမေက်နပ္သလဲဆိုတာ ေျဖရွင္းဖို႔လာတာ” ဟုဆိုသည့္အခါ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္သူတို႔အသက္စြန္႔ၿပီး ဖမ္းထားေသာထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္ကို ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္က်ိဳးကိုၾကည့္ၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကိစၥကို ေျဖရွင္းေပးရန္၊ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးႏွင့္ပင္းၿပီးတံတားထိပ္မွ ကြ်န္ေတာ္က လက္ျပၿပီး အခ်က္ေပးလိုက္သည္ကို ေျဖရွင္းရန္ ေတာင္းဆိုလာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ကို တည္ျငိမ္စြာထားလ်က္ အားလံုးၾကားရရန္ အသံျမွင့္ၿပီး “မင္းတို႔ ထိုင္းျမိဳ႕ပိုင္ကို ၾကာၾကာဖမ္းထားလို႔ မရဘူး၊ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲက စားစရာ ဆန္၊ အစားအစာ၊ ေဆးဝါး၊ အဝတ္အထည္ အစစ အရာရာကုိ ယူေနရတယ္၊ ေထာက္ပံ့သူေတြကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံက လာတယ္၊ ငါတို႔တင္မဟုတ္ မဟာမိတ္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြ အားလံုး ထိုင္းကို အားကိုးေနရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီျမိဳ႕ပိုင္ကို လႊတ္ကိုလႊတ္ရမယ္။ မလႊတ္ရင္ ေကအင္န္ယူနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးမွာဘဲ၊ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြ ကားနဲ႔အတူလိုက္လာတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းတို႔ကားေပၚက ဆင္းေပးသလဲ၊ ဒီလိုထိုင္းေထာက္လွန္းေရးက ေမာင္းေျပးေတာ့ ငါတို႔ ဘာအျမတ္ရလိုက္သလဲၾကည့္၊ ဒီလိုေမာင္းေျပးတဲ့အတြက္ ထိုင္းသတင္းေထာက္ေတြက ဒီသတင္းကို သူတို႔သတင္းစာေတြထဲမွာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေရးလာတယ္၊ ဒီသတင္းေထာက္ေတြ လာေအာင္ ငါဖိတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီသတင္းပါလာတယ္၊ ထိုင္း အာဏာပိုင္ေတြ လူလည္လုပ္တယ္၊ ဗမာေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔စခန္းထဲအထိ လိုက္ေခၚတဲ့အတြက္ အဖမ္းခံရတယ္၊ လႊတ္ေပးတာကို ရင္မဆိုင္ရဲဘဲ ေမာင္းေျပးတယ္ ဆိုတာပါတယ္၊ ဒါဟာ ငါတို႔ရတဲ့ႏုိင္ငံေရးအျမတ္ပဲ” ဟု ရွင္းျပသည့္အခါ အားလံုးျငိမ္ၾကသြားသည္။ ၿပီးေနာက္ စြဲခ်က္တစ္ခုကို ထပ္တင္လာျပန္သည္၊ သူတို႔၏စြဲခ်က္က “ခင္ဗ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔စခန္း ဥကၠ႒ ကိုတင္ေမာင္ဆန္း ဗဟိုေကာ္မီတီအစည္းအေဝးတက္ဖို႔ကိစၥမွာ ထိုင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္ဖြဲ႔ကို သတင္းေပးၿပီး ကိုတင္ေမာင္ဆန္း စခန္းကထြက္လာရင္ ထိုင္းဖက္ကေနေစာင့္ဖမ္းဖို႔ အေၾကာင္းၾကားထားတာ က်ဳပ္တို႔စက္ထဲမွာ ဖမ္းမိတယ္၊ အဲဒါကို ေျဖရွင္းပါ” ဟု ဆုိလာျပန္သည္။ ေယာ၊ ခက္ပေကာ၊ စြပ္စြဲသည့္အခ်က္က ဘာလက္ဆုတ္လက္ကိုင္မွ မရွိဘဲ “စက္နဲ႔ဖမ္းမိတယ္၊ ေျဖရွင္းပါ” ဆိုသည့္ အခ်က္သည္၊ မင္းမဟုတ္ရင္ မင္းအဖိုးလုပ္တာပဲ ဆိုသည့္ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာသည့္ပံုလို ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ပ်က္ျခင္းလည္း ၾကီးစြာျဖစ္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတာင္ၾကီးေက်ာင္းသားဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့သူ ရွမ္းအမ်ိဳးသား ကိုၾကည္မိုးက “ဥကၠ႒၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျဖရွင္းခြင့္ေပးပါ” ဟု ခြင့္ေတာင္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ေအးကြာ။ မင္းရွင္းနိုင္ရင္ရွင္းလိုက္ပါ” ဟု သူ႔အား တာဝန္လႊဲေပးလိုက္သည္။
ကိုၾကည္မိုးက “ခင္ဗ်ားတို႔ စခန္းဥကၠ႒ကိုတင္ေမာင္ဆန္းကို ေမးမယ္။ ခင္ဗ်ား၊ ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္လား” ဟု ေမးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုတင္ေမာင္ဆန္းက “မဟုတ္ပါ” ဟုေျဖသည္။ ထိုအခါ ကိုၾကည္မုိးက “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုေကာ္မီတီအစည္းအေဝးကို ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္တစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဆန္း တက္ခြင့္ရွိပါ သလား” ဟု ထပ္ေမးေတာ့ ေစာေစာက သူလူေတြၾကားထဲမွာ ေထာင္ေထာင္၊ ေထာင္ေထာင္ လုပ္ေနသည့္ တင္ေမာင္ဆန္းသည္ ေခါင္းငံုၿပီး “တက္ခြင့္မရွိပါဘူး” ဟု ေျပာၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုၾကည္မိုးက “ခင္ဗ်ားတို႔ စခန္းဥကၠ႒ တက္ခြင့္မရွိတဲ့ ဗဟိုေကာ္မီတီအစည္းအေဝးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုဥကၠ႒က တက္မွာစိုးလို႔ လွမ္းပိတ္တယ္ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ရွိရဲ႕လား စဥ္းစားၾကပါ” ဟု ေျပာလိုက္သည့္အခါ အားလံုးမီးကိုေရနဲ႔ျငိမ္းလိုက္သလို ျငိမ္သြားၾကသည္။ ျပႆနာေပါင္းစံုေျဖရွင္းေနရသည့္အတြက္ မဟုတ္မဟတ္ စြပ္စြဲလာေသာကိစၥကို ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနစဥ္ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းေသာ ကိုၾကည္မိုး၏ အခ်က္က်က် ေျဖရွင္းမွဳေၾကာင့္ သက္သာရာရခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ စခန္းရွိရဲေဘာ္မ်ားက “ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ပါ” ဟု ဝိုင္းဝန္းေထာက္ခံခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္တစ္ပါတ္ခန္႔ အၾကာတြင္ မေက်နပ္ေသး သျဖင့္ ေနာက္တစ္ခါ လာရွင္းပါဟု ေတာင္းဆိုလာျပန္ၾကရာ “မလာေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ အဖြဲ႔အစည္းကေန ထြက္ခ်င္လဲထြက္” ဟု ျပန္ၾကားခဲ့ရသည္။
ထိုကိစၥျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးထံုေလးက လာေခၚသျဖင့္ လိုက္သြားရာ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ပိုင္ႀကီးႏွင့္ မဲေဆာက္ေဟးေဟာ္တယ္ (Mae Sod Hill Hotel) တြင္ ေတြ႔ၾကပါသည္။ ျမိဳ႕ပိုင္ၾကီးက သူတို႔ကတိကဝတ္ကို ေဖါက္ဖ်က္ၿပီး ကားေမာင္းေျပးရသည္ကို ခြင့္လႊတ္ရန္ ေတာင္းပန္ၿပီး၊ ထိုကဲ့သို႔ မလုပ္လွ်င္ လက္ေထာက္ျမိဳ႕ပိုင္မွာ သတင္းစာတြင္ ဓါတ္ပံုႏွင့္တကြပါလာၿပီး အလုပ္ပါ ျပဳတ္သြားႏုိင္သည့္ အတြက္ သူ႔မိသားစုဒုကၡမေရာက္ေစရန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္က ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသစြာ ထိုင္း-ျမန္မာအေရးတြင္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းေပးသျဖင့္ အထူးေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း၊ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ရဲေဘာ္မ်ား ထိုင္းဖက္သို႕ လာေရာက္လွ်င္လည္း ဖမ္းဆီးျခင္းမလုပ္ပါေၾကာင္း၊ လိုအပ္သည့္အကူအညီကို ထံုေလးမွတစ္ဆင့္ အခ်ိန္မေရြးေျပာနိုင္ပါေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္၏မ်က္လံုးသည္ က်ားရဲတစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႔ ေတာက္ေနေၾကာင္း၊ လူေတြ႔သည္ႏွင့္ သူရသတၱိရွိသူျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္ေၾကာင္း ေျပာဆိုေတာင္းပန္ၿပီး ညစာကို တည္ခင္းေကြ်းေမြးခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ထိုင္းနိင္ငံသို႔ မၾကာခဏ လာေရာက္ရာတြင္ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားက သေဘာထားႀကီးစြာထားၿပီး ကူညီေစလုိေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႕ဝင္မ်ား ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ ဝင္လာၿပီး လုိအပ္သည္မ်ားကုိ ေစ်းဝယ္ရာတြင္ မဖမ္းဆီးရန္ႏွင့္ လုိအပ္ေသာေဆးကုသခြင့္မ်ားကုိ ထုိင္းတြင္ လက္ခံရန္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
"ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ" အပုိင္း ၁၄
January 26, 2014 at 7:50am
၂၀၁၄
ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၃ ရက္ ၾကာသာပေတးေန႔ထုတ္မွာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ကုိယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ "ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ
ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ" အပုိင္း ၁၄
ေက်ာင္းသားမ်ားျပန္ၾကသည့္အေၾကာင္းရင္း
ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်ာဗာလစ္တည္ေထာင္ေပးေသာစစ္တပ္စခန္းတြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္လိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လက္ခံေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ၿပီး စတင္လက္ခံေသာအခါ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲမႈ၊ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မႈတို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေတြးထင္ထားသည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လက္နက္မ်ား မရရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ား ညီညြတ္မွဳမရွိဘဲ အခ်င္းခ်င္း ေနရာလု တိုက္ခိုက္ေနၾက၍လည္းေကာင္း ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး ငွက္ဖ်ားေရာဂါက ထပ္ဆင့္ပိုးၿပီး ႏွိပ္စက္လာေသာအခါ ခ်ာဗာလစ္ဖြင့္ေပးထားေသာ တပ္ခရိုင္၊ စစ္တပ္စခန္းသို႔ တဖြဲဖြဲ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဘန္ေကာက္တြင္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္ႏွီးေထာက္ခံမႈရေသာ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဦးေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ (National Liberation Party of Burma (NLPB)) မွ ေက်ာင္းသား ၁၀ ဦးခန္႔က ခ်ာဗာလစ္ ျမန္မာျပည္သို႔ သြားေရာက္ျခင္းသည္ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း အခ်က္ေပးလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ထိုလုပ္ေဆာင္မွဳသည္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ရွိ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး အင္အားစုမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္ ေျခလွမ္း တစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းမီဒီယာမ်ားကို ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားခဲ့သည္။
မဲေဟာင္ေဆာင္ တစ္ဖက္ကမ္း ေဟြေစတီကရင္နီစခန္းတြင္ရွိသည့္ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဦးေအာင္တို႔ အုပ္စုမွ တာဝန္ယူမည္ဆိုသျဖင့္ ကရင္နီစခန္းမွ မဲေဟာင္ေဆာင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ရာ ထိုင္းစစ္တပ္မွဖမ္းၿပီး သူတို႔အားလံုးကို တပ္ခရိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္ပို႔ေရးစစ္စခန္းသို႔ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀ ရက္တြင္ စစ္ကားႀကီး မ်ားျဖင့္ တင္ၿပီး အတင္းအၾကပ္ ပုိ႔ေပးျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ထိုရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ကိုၾကည္မိုးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔ ဦးေဆာင္သည့္ အုပ္စုမွျဖစ္သည္။
ထိုင္းစစ္တပ္မွ တစ္ဖက္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာနာေထာက္ထားမႈမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္၍ ျပန္ပို႔ေပးေနၿပီး တစ္ဖက္မွလည္း မျပန္ခ်င္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ အတင္းဇြတ္ျပန္ပို႔ေရးကို တိတ္တဆိတ္ျပဳလုပ္ၿပီး ျမန္မာစစ္အစိုးရကို မ်က္ႏွာလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ရမ္ကမ္ဟမ္တကၠသို္လ္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ရန္ပံုေငြရွာရန္ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲျပဳလုပ္ရန္စီစဥ္ေနမႈကို ထိုင္းပုလိပ္ရံုးခ်ဳပ္မွ ထိုပြဲျပဳလုပ္ပါက ဘန္ေကာက္တြင္ရွိသည့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးကို ပိုက္စိတ္တိုက္ဖမ္းဆီးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်ိန္းေျခာက္သျဖင့္ ယင္းရန္ပံုေငြရွာပြဲကို ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား လံုျခံဳေရးကို ေရွးရွဴၿပီး ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားက ဖ်က္သ္ိမ္းေပးခဲ့ရသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း ထိုင္းစစ္တပ္မွ တပ္စခန္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေဆးဝါးကုသေပးျခင္း၊ အစားအစာမ်ား ေကြ်းေမြးေနျခင္းတို႔ကို စစ္တပ္ပိုင္ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္မ်ားမွလည္းေကာင္း၊ ထိုင္းသတင္းစာမ်ားတြင္ ဓါတ္ပံုႏွင့္တကြ ေဖၚျပေနခဲ့သည္။ အမွန္စဥ္စစ္ ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခ်ာဗာလစ္သည္ မူလကတည္းက ျမန္မာ့အေရးတြင္ သူ႔ကိုယ္က်ိဳးအျမတ္အတြက္ အကြက္ခ်ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္ပုိ႔ေရးကိစၥ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ႏွင့္ မေဆြးေႏြးခင္ကတည္းက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၆ရက္ေန႔ထုတ္ ေနရွင္းသတင္းစာတြင္ ထိုင္းစစ္တပ္ပိုင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနႏွစ္ခုျဖစ္သည့္ လွိဳင္း ၅ ႏွင့္ လွိဳင္း ၆ တို႔အား ျမန္မာသတင္းႏွင့္သက္သက္ၿပီး သတင္းမထုတ္လႊင့္ရန္ ထိုင္းဒုတိယကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဝမ္ခ်ိဳင္လူဝမ္ထရာကြပ္ (General Wanchai Ruang Trakul) လက္မွတ္ျဖင့္ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ေတာတြင္း၌ ကရင္ေပ်ာက္ၾကားမ်ားက စစ္ေရးေလ့က်င့္ေပးေနပံုမ်ားကို ရုပ္သံလႊင့္ျခင္းသည္ ထိုင္းစစ္တပ္ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစသည့္ အျပင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္လည္း ဆက္ဆံေရးတြင္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစနိုင္သည့္အတြက္ဟု အေၾကာင္းျပခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ ထိုင္းစစ္ဖက္မွ ျမန္မာစစ္အစိုးရအား အေရးေပးမွဳကို ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး တစ္လအၾကာတြင္ ျပသခဲ့ၿပီး ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ယံုၾကည္မွဳကိုရရန္ ႀကိဳးစားလာခဲ့ရာ ႏွစ္လအၾကာ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ျမန္မာ့သစ္ေတာ၊ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ားကို ေအာက္ေဈးႏွင့္ ဝယ္ယူနိုင္သည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ စစ္တပ္သည္ စစ္တပ္ခ်င္းပင္း၍ အာေပးေသာ္လည္း အရပ္ဖက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ ျမန္မာစစ္အစိုးရကို အားေပးေထာက္ခံျခင္းမရွိဘဲ ေက်ာင္းသားမ်ားဖက္မွ ရပ္တည္ခဲ့သည္ကို ဝမ္းေျမာက္စြာ ေတြ႔ရသည္။ အရပ္ဖက္ ရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနမ်ားကို စစ္တပ္က မလႊမ္းမိုးႏိုင္သျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား အၾကာင္းကို အရပ္ဖက္သတင္းဌာနမ်ားကို အေရးႀကီးလွ်င္ ႀကီးသလို မကြယ္မဝွက္ဘဲ ေရးသားေဖၚျပေပး ခဲ့သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ႏွင့္ သူ၏ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕တို႔ကို ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ခ်ာဗာလစ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုနိုင္ရန္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားက စီစဥ္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ ခ်ာဗာလစ္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က ခ်ာဗာလစ္အား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ႏွင့္ သူက ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခ်င္ေၾကာင္း သတင္းပါလာသည္။ ထို႔အတူ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္က ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပည္ေတာ္ျပန္ေစခ်င္လွ်င္ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာမည္ဟု ထိုင္းသတင္းေထာက္မ်ားကို ေျပာျခင္းကို ထိုင္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ၾကားဝင္ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုကိုေလး၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ေတြ႔ၿပီး ထိုင္းေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဂ်က္ႏွင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအေရးကို ကူညီၾကရန္ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ အေျခအေနမ်ားက ရွဳပ္ေထြးေနၿပီး တစ္ေန႔ႏွင့္ တစ္ေန႔ နိုင္ငံေရးကစားမႈမ်ား ေျပာင္းလဲေနခဲ့သည္။ ထိုင္းပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရး ဦးစီးဌာန ဒါရိုက္တာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆြန္ကစ္ေခ်ာင္ပါယူဟာက ဘန္ေကာက္ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ေျခလွ်င္ တပ္မ ၁၁ ရွိရာ ဘန္ေကာက္ရွိ ဘန္ကင္ေဒသတြင္ထားမည္ဟု ထုတ္ေဖၚ ေျပာလာသည္။
ဘန္ေကာက္တြင္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြးေနစဥ္
အာရွေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းဖုိရမ္တြင္ တက္ေရာက္ခဲ့သူမ်ား စာရင္း
ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ား လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာေတြ႕ဆံုခဲ့ရာ တက္ေရာက္ခဲ့သူမ်ားစာရင္း
Asian Students Association (ASA) အာရွေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေဆြးေႏြးရန္ ဖိတ္ၾကားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုကိုေလး၊ စိုးျမတ္သူ၊ ဥာဏ္လင္းေရႊ၊ ေအာင္ႏုိင္ႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔ တက္ေရာက္ၿပီး ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ျပင္ တစ္ေနရာတြင္ လွ်ဳိ႔ဝွက္စြာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံထူေထာင္ရန္ႏွင့္ လူအခြင့္အေရးဆံုးရွံဳးေနေသာျပည္သူမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးမ်ားအေၾကာင္း၊ ထိုင္းအစိုးရက ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ထိုင္းနိုင္ငံအတြင္း လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ျပဳေရးႏွင့္ ထိုင္းႏွင့္ အာရွနိုင္ငံမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ကူညီပံ့ပုိးေပးနိုင္မည္ တို႔ကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာစစ္အစိုးရကလည္း အထူးေလယဥ္တစ္စင္းကို ေစလႊတ္၍ တပ္ခရိုင္မွျပည္ေတာ္ျပန္ခ်င္သည့္ ပထမသုတ္ ေက်ာင္းသား ၇၉ ေယာက္ကို သယ္ေဆာင္ရန္ လႊတ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုၾကည္မိုးတို႔ အုပ္စု တပ္ခရိုင္သို႔ အရင္ဆံုး အတင္းအၾကပ္ ေခၚေဆာင္လာျခင္းခံခဲ့ရေသာ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ မျပန္နိုင္ေၾကာင္း လြတ္လပ္စြာ လွဳပ္ရွားနိုင္မွဳကို အာမ မခံမခ်င္း မျပန္နိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုသည့္အတြက္ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားအတြက္ ေခါင္းခဲစရာျဖစ္လာခဲ့သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၃ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာစစ္တပ္လက္မွ မဲသေဝါေတာင္ကုန္းကို ေကအင္ယူ တပ္မ်ားက တိုက္ခိုက္ၿပီး ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ထားသည္ကို ျမန္မာစစ္တပ္မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္လုိက္ျပန္သည္။ အေျခအေနက ေကအင္န္ယူဖက္က အေရးမသာခဲ့၊ ထိုင္းစစ္တပ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခ်ာဗာလစ္ ျမန္မာျပည္သြားခဲ့ၿပီး စီးပြားေရးဂြင္ရလာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ နယ္စပ္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို လက္နက္အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနေသာသူမ်ားကို လိုက္လံဖမ္းဆီးျခင္း၊ လက္နက္သယ္ေဆာင္လာေသာသူမ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ ရွာေဖြမႈမ်ားလုပ္လာသည့္ အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားတြင္ လက္နက္ရွားပါးမႈ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရသည္။ ယခင္က က်ဥ္တစ္ေတာင့္ ၂ဘတ္မွ က်ဥ္တစ္ေတာင့္ ဘတ္၂၀-၂၅ အထိ ေဈးတက္လာခဲ့သည္။ ေအေက ၄၇ တစ္လက္ ၄ ေထာင္ေလာက္မွ တစ္လက္ ၂ ေသာင္းအထိ တက္လာခဲ့သည့္အတြက္ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ား အခက္အခဲ ၾကံဳေတြ႔လာရသည္။
တပ္ခရိုင္စခန္းသို႔ အတင္းအၾကပ္ပို႔ခံရေသာ ရွမ္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအးေက်ာ္က လံုျခံဳမႈကို အာမခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာျပည္သုိ႔ မျပန္နိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုၿပီး တင္းခံေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ အဖြဲ႔အား “မင္းတို႔ဘာလိုခ်င္သလဲ” ဟု ေမးသည့္အခါ သူတို႔ဥကၠ႒ႏွင့္ေတြ႔ၿပီး စကားေျပာရလွ်င္ ျပန္မည္ဟုဆုိသျဖင့္ သူတို႔၏ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္ ဥကၠ႒ ကိုၾကည္မိုးကို ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးက လိုက္ရွာသည္။ အခ်ိန္က ဇန္ဝါရီလ လဆန္းပုိင္းခန္႔ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲတြင္ ထူးအိမ္သင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ လာေတြ႔သည္၊ သူက “ဥကၠ႒ ကြ်န္ေတာ္ အစားဆင္းရဲမႈဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အေမ့ကိုလည္း အရမ္းလြမ္းတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာမွာခ်င္လဲ ဆံုးမစရာရွိတာဆံုးမပါ” ဟု ပြင့္လင္းစြာပင္ ေျပာသည္။ ထူးအိမ္သင္မ်က္ႏွာတြင္ ေၾကကြဲမႈကို ေဖၚျပေနသည္၊ ဝမ္းလည္းနည္းေနသည့္အသြင္ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ေအး၊ မင္းမေနႏိုင္လို႔ ျပန္တာ ငါခြင့္လႊတ္ပါတယ္ နားလည္းလယ္ေပးနိုင္ပါတယ္၊ ငါမွာခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ABSDF ကို ဂုဏ္သိကၡာခ်တဲ့ စကားကို မေျပာမိေစနဲ႔” ဟု သူ႔ကိုမွာလိုက္သည္။ ထူးအိမ္သင္က ၾကမ္းေအာက္မွာဆင္းထိုင္ၿပီး ကန္ေတာ့ရင္း “စိတ္ခ်ပါ ဥကၠ႒၊ ကြ်န္ေတာ္ အဖြဲ႔အစည္းနာမည္ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ပါဘူး” ဟု ဆိုၿပီး ကတိေပးၿပီး ျပန္သြားခဲ့သည္။ ထူးအိမ္သင္သည္ သူ႔ကတိအတိုင္း ေသသည္အထိ တည္သြားခဲ့သည္။ အစိုးရဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရးတို႔တြင္ ပါဝင္၍ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖေရးကို အလွ်င္းမလုပ္ဘဲ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ေနသြားခဲ့သည္။ ကတိတည္ေသာ ညီေမာင္ထူးအိမ္သင္အား ဤစာျဖင့္ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။
ဘန္ေကာက္၌ ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားနင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္
ဝဲမွယာ၊ အမည္မသိ တုိင္းတစ္ပါးသား ေက်ာင္းသူႏွစ္ဦး မဝါ (JRS ဒုကၡသည္မ်ားဝန္ေဆာင္မႈဌာန) နင့္ ကြၽန္ေတာ္
လက္ရံုးႏွစ္ဖက္ျပဳတ္ျခင္း
ၾကည္မိုး၏ရဲေဘာ္ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ား တပ္ခ္ခရိုင္ေလဆိပ္တြင္ ေရာက္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရသည့္အတြက္ ၾကည္မိုး၊ ေရႊထီးတို႔ႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ေလဆိပ္သို႔သြားၿပီး ၾကည္မိုး၏ရဲေဘာ္မ်ားကို အျပင္သို႔ ျပန္ေခၚထုတ္ရန္ တိုင္ပင္ၾကသည္။ အကယ္၍ ထိုသို႔သြားသည့္အခါ ေလဆိပ္ေရာက္၍ ျပန္ထြက္ခြင့္မရဘဲ အတင္းအၾကပ္ ျပန္ပို႔လွ်င္ အေထာက္အထားအျဖစ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကရန္ စီစဥ္လုိက္သည္။ ေလဆိပ္သို႔ အတူသြားမည့္သူမ်ားကို ကတ္ျပားတြင္စာေရးၿပီး ရင္ဘတ္တြင္ကပ္၍ ဓါတ္ပံုရိုက္သည္။ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားပါ နားလည္နိုင္ရန္ အဂၤလိပ္လို
“We go to TAK not for Return” (တပ္ခ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားတာဟာ ျပန္ရန္မဟုတ္)
“Just Demand our Human Rights and Democracy” (လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကို ေတာင္းဆိုျခင္းသာ ျဖစ္တယ္)
ဆိုသည့္ စာတမ္းကိုေရးသားၿပီး ၾကည္မိုး၊ ေရႊထီး၊ ေဇာ္ႏိုင္မိုး၊ စိုးစိုးခိုင္တို႔ကို ကိုင္ေစၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ဓါတ္ပံုရိုက္သည္။ ထိုေန႔မွာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္းသတင္းေထာက္မ်ား အကူအညီျဖင့္ တပ္စခန္းသို႔ သြားၾကရာ ထိုင္းရဲအေစာင့္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႔ခြင့္မေပး၍ ျပန္လာၾကရသည္။
ဝဲမွယာ။ ေဇာ္ႏုိင္မုိး၊ ေရႊထီး၊ ၾကည္မုိး (၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔)
ဝဲမွယာ။ ေရႊထီး၊ ၾကည္မိုး၊ စိုးစိုးခိုင္၊ ေဇာ္ႏိုင္မိုး (၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္၌ ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ကုိၾကည္မုိး
၂၂ ႏွစ္အၾကာမွာ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသည့္ကြၽန္ေတာ့္လက္ရံုးႏွစ္ဖက္ ၾကည္မုိး၊ စုိင္းမ်ဳိးဝင္းထြန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ အင္းေလး၌
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွမ္းေက်ာင္းသား ကိုေအးေက်ာ္က သူ႔တို႔ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္မေတြ႔ရ၍ မျပန္နိုင္ေသးေၾကာင္း သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ေတြဆံုၿပီး မျပန္ခင္ေဆြးေႏြးခ်င္ေၾကာင္း ထိုင္းသတင္းဌာနမ်ားသို႔ ေျပာၾကားသည့္အတြက္ ထိုင္းစစ္တပ္သည္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ မျပန္ခ်င္ေသးသည့္သူမ်ားကို စခန္းတြင္းထား၍ ျပန္ရန္ဖိအားေပးေနေၾကာင္း ထိုင္းသတင္းဌာနမ်ားက ထုတ္ေဖၚေရးသားလာသည္။ ထိုသတင္းကို ထိုင္းစစ္တပ္မွ မဖံုးဖိႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္လာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္လာသည္။ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး ဗိုလ္မွဴးတြမ္ (ထံုေလး) က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဇန္နဝါရီလ ၁၀ ရက္ခန္႔က (စာေရးသူ။ ။မွတ္တမ္းေပ်ာက္ေန၍ ရက္အတိအက် မေျပာနိုင္) လာေတြ႔သည္။ တပ္ခရိုင္ေလဆိပ္တြင္ ေရာက္လာေသာ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ကိုၾကည္မိုးကို ဗမာျပည္မျပန္ခင္ ေတြ႔ခ်င္ေၾကာင္းေျပာသည့္အတြက္ သူလိုက္ပို႔ေပးမည္၊ အဖမ္းအစီး မရွိေစရ၊ သူအာမခံသည္ဟုဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔တြင္ သြားၾကမည္ဟု သူႏွင့္ ခ်ိန္းလိုက္သည္။
ထိုေန႔ညပိုင္းတြင္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္း ဘန္ေကာက္မွ ဆင္းလာၿပီး သူႏွင့္အတူ ထိုင္းသတင္းေထာက္မ်ားလည္း ပါလာသည့္အတြက္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ ထံုေလးက သူ႔ကားႏွင့္လာေခၚေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုက္သြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ အစီအစဥ္မွာ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ ေရာက္ၿပီးလွ်င္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္မ်ားကို ေခၚထုတ္လာဖို႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ တပ္ခ္ေလတပ္စခန္းသို႔ ပို႔ထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္ထြက္ခြင့္ လံုးဝမျပဳေတာ့ဘဲ စစ္တပ္ အေစာင့္အေရွာက္ႏွင့္ထားေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည္မိုးက ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ဥကၠ႒အျဖစ္ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း သူတို႔ကို ဦးေအာင္တို႔အုပ္စုမွ ဦးျပည္သိမ္းက လာေခၚေၾကာင္း ကိုယ္ပိုင္စခန္းႏွင့္ ေနရမည္ဆိုသျဖင့္ ေဟြေစတီစခန္းမွ မဲေဟာင္ေဆာင္သို႔ ထြက္လာေသာအခါ ထိုင္းစစ္တပ္မွ ဝိုင္းဖမ္းဆီးျခင္းခံလိုက္ရၿပီး ဦးျပည္သိမ္းတို႔လည္း ဘာမွမလုပ္ေပးနိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ တပ္ခ္ေလဆိပ္စခန္းသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည့္အခါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ကိုေအးေက်ာ္မွ ဦးေဆာင္ၿပီး ျမန္မာျပည္သို႔ မျပန္လိုေၾကာင္း ျငင္းဆိုသည့္အတြက္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားကို ရန္ကုန္မွ အထူးေလယာဥ္ျဖင့္ ပ်ံသန္းပုိ႔ေဆာင္ေပးေနစဥ္ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားက က်န္ေနရစ္ၿပီး တင္းခံေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ကိုေအးေက်ာ္က သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ႔ရလွ်င္ ျပန္မည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကိုၾကည္မိုးတို႔ႏွင့္ေတြ႔ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔က ထိုင္းစစ္တပ္ကို ယင္းသို႔ ကတိေပးထားေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိခဲ့ေခ်။
ကိုေအးေက်ာ္မွဦးေဆာင္ၿပီး ကိုၾကည္မိုးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔အား သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ကို ေတြ႔ရလွ်င္ သူတို႔ျပန္မည္ဟု ကတိေပးထားၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ ယခုလိုေတြ႔ရၿပီးေနာက္ ျပန္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ကိုၾကည္မိုးအား “ဥကၠ႒ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထြက္လာတာ ေသအတူရွင္မကြာ ထြက္လာခဲ့ၾကတာ၊ ျပန္ရမယ္ ဆိုလဲ ေသအတူ ရွင္မကြာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ျပန္လိုက္ေစခ်င္တယ္” ဟု ေျပာသည့္အခါ ကိုၾကည္မိုးက ေတြၿပီး စဥ္းစားသည္။ ၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ဖက္လွည့္ၿပီး “ဥကၠ႒ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါ။ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေနနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီအတိုင္းျပန္မထည့္နိုင္ဘူး။” ဟု ခြင့္ေတာင္းလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္အား ျပည္သူမ်ားရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ရေအာင္ သူတို႔ မဆုတ္မနစ္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ရွိသည့္စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚတြင္ ျပန္သြားမည့္သူမ်ား၏ ေနရပ္လိပ္စာ၊ အမည္မ်ားကို ေရးမွတ္ေစၿပီး ၾကည္မိုး၊ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းႏွင့္ ေအးေက်ာ္တို႔က “ရွမ္းေက်ာင္းသား ၃၇ ဦးသည္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးဆံုးသည္အထိ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္သြားမည္ဟု သစၥာျပဳပါသည္” ဆိုသည့္ စာကိုေရးသားၿပီး သူတို႔သံုးဦးက လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးအပ္ခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္အားကိုးရေသာ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုၾကည္မိုးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔ကို စိတ္ေလးေလးႏွင့္ ထိုင္းေလတပ္ရွိရာ တပ္ခ္စခန္းတြင္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ေရႊထီး၊ ေအာင္ႏိုင္မိုးတို႔ႏွင့္အတူ မဲေဆာက္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ သူတို႔ႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု မထင္ေတာ့ေခ်။ သူတို႔ေတာ့ ျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ အဖမ္းခံထိ ႏွိပ္စက္ခံထိၿပီး ေသၾကမွာပဲဟု ေတြးၿပီး စိတ္ပင္ပန္းႀကီးစြာ ျဖစ္္ရသည္။ သူတို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ အစိုးရကႀကီးမွဴးျပဳလုပ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတြင္ အစိုးရေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူက ၈၈ အေရးအခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာၾကားရာတြင္ ဆႏၵျပသူမ်ားက ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို လုယက္ဖ်က္စီး ခဲ့ေၾကာင္း၊ လူမ်ားကို စပိုင္ဟုဆိုကာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရက မင္းမဲ့စရိုက္ျဖစ္ေနမႈကို ႏွိမ္နင္း ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာၾကားေနမႈကို နားေထာင္ရင္း စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းက သည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘဲထၿပီး နိုင္ငံတကာ သတင္းေထာက္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလုယက္မႈမွလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး၊ လူသတ္မႈ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး၊ တကယ္အၾကမ္းဖက္မႈလုပ္တာ အစိုးရသာ ျဖစ္တယ္၊ လက္နက္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တာ အစိုးရသာ ျဖစ္တယ္” ဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထေျပာ သည့္အတြက္ အစိုးရေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူေျပာသည္ကို နားေထာင္ေနေသာ နိုင္ငံတကာသတင္းေထာက္မ်ားက စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားထံ ေျပးလာၾကၿပီး ဝိုင္းေမးၾကသည္မွာ ညံေနေတာ့သည္။ ထိုသတင္းကို ထိုင္းသတင္းေထာက္လည္းျဖစ္၊ ရင္းႏွီးသည့္မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္ေသာ ဘန္ေကာက္ရွိ ရင္ဒီတို႔ ရံုးတြင္ ဗီဒီယိုျပသသည္ကို ျမင္ရသည့္အခါ “ငါ့ရဲေဘာ္ေတြ သူတို႔ကတိအတိုင္း တည္တယ္၊ က်ားရဲေတြလိုပဲ သတၱိရွိတယ္” ဟု ဂုဏ္ယူမိသလို၊ တစ္ဖက္မွလည္း သူတို႔ေတာ့ အညွိဳးခံရေတာ့မွာပဲ” ဟု စိုးရိမ္ခဲ့သည္။ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းသည္ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္တို႔ႏွင့္အတူ အစည္းအေဝးတက္ရင္း ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ စစ္အစုိးရ၏ ဖမ္ဆီးျခင္းကုိ ခံလုိက္ၿပီး ၂၀၁၂ ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လြတ္လာသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ၇ ႏွစ္ၾကာ ေနလုိက္ရသည္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုလိုက္ အေႏွာက္အယွက္မရွိ မည္သည့္ ကတိကဝတ္မွ် မေပးရဘဲ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ႏိုင္သည့္အတြက္ ျပန္ၾကည့္ၾကသည့္အခါ ၾကည္မိုးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းကို အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္ေတြ႔ရသျဖင့္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိသည္။ ၾကည္မုိးက ကြ်န္ေတာ္ တည္းခိုေနေသာ ယုဇနေဟာ္တယ္သို႔ လာေတြ႔သည္။ ဆံပင္မရွိေတာ့ဘဲ ထိပ္ေျပာင္ေနေသာၾကည္မိုးကို ကြ်န္ေတာ္ရုတ္တရက္ မမွတ္မိ၊ ေနာက္သူက ျပံဳးၿပီး အကိုႀကီးဟု ေခၚလုိက္မွ သူ႔ရုပ္ကိုဖမ္းမိသြားသည္။ ေျပာမျပနိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးခဲ့သည္။ ၾကည္မိုးကိုေခၚ၍ ေတာင္ႀကီးသို႔သြားရာတြင္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းႏွင့္ ေအးေက်ာ္တို႔ အုပ္စုက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္မိုးတို႔ကို ဟဲဟိုးေလဆိပ္တြင္ လာၾကိဳၾကသည္။ ေတြ႔သည္ႏွင့္ေျပးဖက္ၾကသည္။ အသက္ေပး၍ အတူလုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ ဝမ္းမသာပဲ ရွိမည္နည္း။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၌ ဟဲဟုိးေလဆိပ္သုိ႔ လာေရာက္ႀကိဳဆုိၾကသည့္ ABSDF ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔
ဝဲမွယာ။ ေက်ာ္စြာ၊ မူးသာ၊ ၾကည္မုိး၊ ကုိကုိေလး၊ စုိင္းမ်ဳိးဝင္းထြန္း၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ေအာင္ေအာင္၊ ဝင္းကုိ၊ မ်ဳိးျမင့္ထြန္း
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေတာင္ႀကီးတကၠသုိလ္၌ ABSDF ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔
ဝဲမွယာ၊ သန္းလႈိင္ဦး (ဘုန္းႏိုင္)၊ ေက်ာ္စြာ၊ မူးသာ၊ ၾကည္မုိး၊ ကုိတုိး၊ စုိင္းမ်ဳိးဝင္းထြန္း၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဝင္းကုိ၊ မ်ဳိးျမင့္ထြန္း၊ ေအာင္ေအာင္၊ ကုိကုိေလး
စစ္အစိုးရႏိုင္ငံေရးကစားကြက္ႏွင့္ ထိုင္းစစ္တပ္၏ပူးေပါင္းမႈ
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ၿပီးေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ မိမိတို႔လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကို ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္သူ ေက်ာင္းသားျပည္သူ ၃၀၀၀ ေက်ာ္တို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းခဲ့သည့္အတြက္ မခံမရပ္နိုင္ေသာ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား ေတာတြင္းသို႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ပညာတတ္လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ား အစိုးရမတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေၾကာင့္ ေတာတြင္းထြက္ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡခံေနရသည္။ ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကသည္ဆိုသည့္သတင္းသည္ ကမၻာေပၚသို႔ ထိုင္းသတင္းစာ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမ်ားမွ တစ္ဆင့္လည္းေကာင္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနမ်ားမွလည္းေကာင္း ထုတ္လႊင့္ေနသည့္အခါ ကမၻာမွအာရံုစိုက္လာၿပီး ကုလသမဂၢအပါအဝင္ အေနာက္နိုင္ငံမ်ားက ဖိအားေပးမႈႏွင့္ ရွံဳခ်ျပစ္တင္မႈတို႔ကို အဆက္မျပတ္ခံလာရၿပီး စီးပြါးေရးပိတ္ဆို႔မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာခဲ့သည့္အတြက္ စစ္အစိုးရအေနႏွင့္ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မခံေသာအစိုးရအျဖစ္ ဂုဏ္သိကၡာက်လာခဲ့ၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယား လည္ပတ္ရန္ နိုင္ငံျခားေငြ ခက္ခဲလာခဲ့သည္။ အစိုးရ၏ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေနမႈကို အဖတ္ဆည္ရန္ႏွင့္ ေငြေၾကး အၾကပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းရန္အတြက္ ထိုင္းစစ္တပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗာလစ္ႏွင့္ လက္ဝါးရိုက္ၿပီး အေပးအယူလုပ္ၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့သည္ကို ေရွ႕တြင္ေဖၚျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုင္းစစ္တပ္မွ ျပန္လိုသည့္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မျပန္လိုသည့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ ျမန္မာစစ္အစိုးရ မ်က္ႏွာသာရရန္ အတင္းအၾကပ္ ဖိအားေပးျပန္ပို႔ေနျခင္းကို ျပည္တြင္းရွိ ျပည္သူတို႔က မသိရွိၾကေခ်။ ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ သေဘာထားႀကီးမႈေၾကာင့္ ျပန္လာေနၾကသည္၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား ရာေပါင္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္လာေနၾကၿပီး စခန္းတြင္ လူမရွိေတာ့သေလာက္ျဖစ္ေနသည္ဟု အစိုးရပုိင္သတင္းစာမ်ားမွ ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေနမႈကုိ တုန္႔ျပန္ဖို႔ လိုလာခဲ့သည္။ ေတာတြင္းစခန္းမ်ားတြင္လည္း အစားအစာဆင္းရဲမႈဒဏ္၊ အေနဆင္းရဲမႈဒဏ္၊ ေရာဂါဖိစီးမႈဒဏ္၊ ေဆးဝါးမလံုေလာက္မႈဒဏ္တို႔အျပင္ ကရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာနယ္ေျမတြင္ မေနလိုေသာ သူမ်ားကလည္း စခန္းတိုင္းတြင္ အထက္ပါ အေၾကာင္းတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုရွိေနခဲ့သည့္အတြက္ ျမန္မာစစ္အစိုးရက ထိုင္းအကူအညီျဖင့္ တပ္ခ္ေလဆိပ္မွ ေလယဥ္စင္းလံုးႏွင့္ ျပန္ပို႔ေပးေသာသတင္းကို ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္သည္ကို ၾကားသိရသည့္အခါ ျပန္ခ်င္သူမ်ား ရွိလာခဲ့ၿပီး စခန္းမ်ားမွ ထြက္လိုသူမ်ား ေပၚလာခဲ့ၿပီး လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ" အပုိင္း ၁၄
ေက်ာင္းသားမ်ားျပန္ၾကသည့္အေၾကာင္းရင္း
ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်ာဗာလစ္တည္ေထာင္ေပးေသာစစ္တပ္စခန္းတြင္ ျပည္ေတာ္ျပန္လိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လက္ခံေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ၿပီး စတင္လက္ခံေသာအခါ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲမႈ၊ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့မႈတို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေတြးထင္ထားသည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လက္နက္မ်ား မရရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ား ညီညြတ္မွဳမရွိဘဲ အခ်င္းခ်င္း ေနရာလု တိုက္ခိုက္ေနၾက၍လည္းေကာင္း ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး ငွက္ဖ်ားေရာဂါက ထပ္ဆင့္ပိုးၿပီး ႏွိပ္စက္လာေသာအခါ ခ်ာဗာလစ္ဖြင့္ေပးထားေသာ တပ္ခရိုင္၊ စစ္တပ္စခန္းသို႔ တဖြဲဖြဲ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဘန္ေကာက္တြင္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္ႏွီးေထာက္ခံမႈရေသာ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဦးေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ (National Liberation Party of Burma (NLPB)) မွ ေက်ာင္းသား ၁၀ ဦးခန္႔က ခ်ာဗာလစ္ ျမန္မာျပည္သို႔ သြားေရာက္ျခင္းသည္ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း အခ်က္ေပးလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ထိုလုပ္ေဆာင္မွဳသည္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ရွိ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး အင္အားစုမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္ ေျခလွမ္း တစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းမီဒီယာမ်ားကို ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားခဲ့သည္။
မဲေဟာင္ေဆာင္ တစ္ဖက္ကမ္း ေဟြေစတီကရင္နီစခန္းတြင္ရွိသည့္ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဦးေအာင္တို႔ အုပ္စုမွ တာဝန္ယူမည္ဆိုသျဖင့္ ကရင္နီစခန္းမွ မဲေဟာင္ေဆာင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ရာ ထိုင္းစစ္တပ္မွဖမ္းၿပီး သူတို႔အားလံုးကို တပ္ခရိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္ပို႔ေရးစစ္စခန္းသို႔ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀ ရက္တြင္ စစ္ကားႀကီး မ်ားျဖင့္ တင္ၿပီး အတင္းအၾကပ္ ပုိ႔ေပးျခင္းခံခဲ့ရသည္။ ထိုရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ကိုၾကည္မိုးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔ ဦးေဆာင္သည့္ အုပ္စုမွျဖစ္သည္။
ထိုင္းစစ္တပ္မွ တစ္ဖက္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာနာေထာက္ထားမႈမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္၍ ျပန္ပို႔ေပးေနၿပီး တစ္ဖက္မွလည္း မျပန္ခ်င္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ အတင္းဇြတ္ျပန္ပို႔ေရးကို တိတ္တဆိတ္ျပဳလုပ္ၿပီး ျမန္မာစစ္အစိုးရကို မ်က္ႏွာလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ရမ္ကမ္ဟမ္တကၠသို္လ္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ရန္ပံုေငြရွာရန္ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲျပဳလုပ္ရန္စီစဥ္ေနမႈကို ထိုင္းပုလိပ္ရံုးခ်ဳပ္မွ ထိုပြဲျပဳလုပ္ပါက ဘန္ေကာက္တြင္ရွိသည့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးကို ပိုက္စိတ္တိုက္ဖမ္းဆီးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်ိန္းေျခာက္သျဖင့္ ယင္းရန္ပံုေငြရွာပြဲကို ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား လံုျခံဳေရးကို ေရွးရွဴၿပီး ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားက ဖ်က္သ္ိမ္းေပးခဲ့ရသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း ထိုင္းစစ္တပ္မွ တပ္စခန္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေဆးဝါးကုသေပးျခင္း၊ အစားအစာမ်ား ေကြ်းေမြးေနျခင္းတို႔ကို စစ္တပ္ပိုင္ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္မ်ားမွလည္းေကာင္း၊ ထိုင္းသတင္းစာမ်ားတြင္ ဓါတ္ပံုႏွင့္တကြ ေဖၚျပေနခဲ့သည္။ အမွန္စဥ္စစ္ ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခ်ာဗာလစ္သည္ မူလကတည္းက ျမန္မာ့အေရးတြင္ သူ႔ကိုယ္က်ိဳးအျမတ္အတြက္ အကြက္ခ်ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္ပုိ႔ေရးကိစၥ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ႏွင့္ မေဆြးေႏြးခင္ကတည္းက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၆ရက္ေန႔ထုတ္ ေနရွင္းသတင္းစာတြင္ ထိုင္းစစ္တပ္ပိုင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနႏွစ္ခုျဖစ္သည့္ လွိဳင္း ၅ ႏွင့္ လွိဳင္း ၆ တို႔အား ျမန္မာသတင္းႏွင့္သက္သက္ၿပီး သတင္းမထုတ္လႊင့္ရန္ ထိုင္းဒုတိယကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဝမ္ခ်ိဳင္လူဝမ္ထရာကြပ္ (General Wanchai Ruang Trakul) လက္မွတ္ျဖင့္ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ေတာတြင္း၌ ကရင္ေပ်ာက္ၾကားမ်ားက စစ္ေရးေလ့က်င့္ေပးေနပံုမ်ားကို ရုပ္သံလႊင့္ျခင္းသည္ ထိုင္းစစ္တပ္ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစသည့္ အျပင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္လည္း ဆက္ဆံေရးတြင္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစနိုင္သည့္အတြက္ဟု အေၾကာင္းျပခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ ထိုင္းစစ္ဖက္မွ ျမန္မာစစ္အစိုးရအား အေရးေပးမွဳကို ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး တစ္လအၾကာတြင္ ျပသခဲ့ၿပီး ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ယံုၾကည္မွဳကိုရရန္ ႀကိဳးစားလာခဲ့ရာ ႏွစ္လအၾကာ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ျမန္မာ့သစ္ေတာ၊ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ားကို ေအာက္ေဈးႏွင့္ ဝယ္ယူနိုင္သည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ စစ္တပ္သည္ စစ္တပ္ခ်င္းပင္း၍ အာေပးေသာ္လည္း အရပ္ဖက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ ျမန္မာစစ္အစိုးရကို အားေပးေထာက္ခံျခင္းမရွိဘဲ ေက်ာင္းသားမ်ားဖက္မွ ရပ္တည္ခဲ့သည္ကို ဝမ္းေျမာက္စြာ ေတြ႔ရသည္။ အရပ္ဖက္ ရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနမ်ားကို စစ္တပ္က မလႊမ္းမိုးႏိုင္သျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား အၾကာင္းကို အရပ္ဖက္သတင္းဌာနမ်ားကို အေရးႀကီးလွ်င္ ႀကီးသလို မကြယ္မဝွက္ဘဲ ေရးသားေဖၚျပေပး ခဲ့သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ႏွင့္ သူ၏ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕တို႔ကို ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ခ်ာဗာလစ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုနိုင္ရန္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားက စီစဥ္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ ခ်ာဗာလစ္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က ခ်ာဗာလစ္အား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ႏွင့္ သူက ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခ်င္ေၾကာင္း သတင္းပါလာသည္။ ထို႔အတူ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္က ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပည္ေတာ္ျပန္ေစခ်င္လွ်င္ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာမည္ဟု ထိုင္းသတင္းေထာက္မ်ားကို ေျပာျခင္းကို ထိုင္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ၾကားဝင္ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုကိုေလး၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ေတြ႔ၿပီး ထိုင္းေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဂ်က္ႏွင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအေရးကို ကူညီၾကရန္ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ အေျခအေနမ်ားက ရွဳပ္ေထြးေနၿပီး တစ္ေန႔ႏွင့္ တစ္ေန႔ နိုင္ငံေရးကစားမႈမ်ား ေျပာင္းလဲေနခဲ့သည္။ ထိုင္းပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရး ဦးစီးဌာန ဒါရိုက္တာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆြန္ကစ္ေခ်ာင္ပါယူဟာက ဘန္ေကာက္ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ေျခလွ်င္ တပ္မ ၁၁ ရွိရာ ဘန္ေကာက္ရွိ ဘန္ကင္ေဒသတြင္ထားမည္ဟု ထုတ္ေဖၚ ေျပာလာသည္။
ဘန္ေကာက္တြင္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြးေနစဥ္
အာရွေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းဖုိရမ္တြင္ တက္ေရာက္ခဲ့သူမ်ား စာရင္း
ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ား လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာေတြ႕ဆံုခဲ့ရာ တက္ေရာက္ခဲ့သူမ်ားစာရင္း
Asian Students Association (ASA) အာရွေက်ာင္းသားမ်ားအသင္းကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေဆြးေႏြးရန္ ဖိတ္ၾကားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုကိုေလး၊ စိုးျမတ္သူ၊ ဥာဏ္လင္းေရႊ၊ ေအာင္ႏုိင္ႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔ တက္ေရာက္ၿပီး ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ျပင္ တစ္ေနရာတြင္ လွ်ဳိ႔ဝွက္စြာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံထူေထာင္ရန္ႏွင့္ လူအခြင့္အေရးဆံုးရွံဳးေနေသာျပည္သူမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးမ်ားအေၾကာင္း၊ ထိုင္းအစိုးရက ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ထိုင္းနိုင္ငံအတြင္း လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ျပဳေရးႏွင့္ ထိုင္းႏွင့္ အာရွနိုင္ငံမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ကူညီပံ့ပုိးေပးနိုင္မည္ တို႔ကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာစစ္အစိုးရကလည္း အထူးေလယဥ္တစ္စင္းကို ေစလႊတ္၍ တပ္ခရိုင္မွျပည္ေတာ္ျပန္ခ်င္သည့္ ပထမသုတ္ ေက်ာင္းသား ၇၉ ေယာက္ကို သယ္ေဆာင္ရန္ လႊတ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုၾကည္မိုးတို႔ အုပ္စု တပ္ခရိုင္သို႔ အရင္ဆံုး အတင္းအၾကပ္ ေခၚေဆာင္လာျခင္းခံခဲ့ရေသာ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ မျပန္နိုင္ေၾကာင္း လြတ္လပ္စြာ လွဳပ္ရွားနိုင္မွဳကို အာမ မခံမခ်င္း မျပန္နိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုသည့္အတြက္ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားအတြက္ ေခါင္းခဲစရာျဖစ္လာခဲ့သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၃ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာစစ္တပ္လက္မွ မဲသေဝါေတာင္ကုန္းကို ေကအင္ယူ တပ္မ်ားက တိုက္ခိုက္ၿပီး ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ထားသည္ကို ျမန္မာစစ္တပ္မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္လုိက္ျပန္သည္။ အေျခအေနက ေကအင္န္ယူဖက္က အေရးမသာခဲ့၊ ထိုင္းစစ္တပ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခ်ာဗာလစ္ ျမန္မာျပည္သြားခဲ့ၿပီး စီးပြားေရးဂြင္ရလာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ နယ္စပ္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို လက္နက္အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနေသာသူမ်ားကို လိုက္လံဖမ္းဆီးျခင္း၊ လက္နက္သယ္ေဆာင္လာေသာသူမ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ ရွာေဖြမႈမ်ားလုပ္လာသည့္ အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားတြင္ လက္နက္ရွားပါးမႈ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရသည္။ ယခင္က က်ဥ္တစ္ေတာင့္ ၂ဘတ္မွ က်ဥ္တစ္ေတာင့္ ဘတ္၂၀-၂၅ အထိ ေဈးတက္လာခဲ့သည္။ ေအေက ၄၇ တစ္လက္ ၄ ေထာင္ေလာက္မွ တစ္လက္ ၂ ေသာင္းအထိ တက္လာခဲ့သည့္အတြက္ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ား အခက္အခဲ ၾကံဳေတြ႔လာရသည္။
တပ္ခရိုင္စခန္းသို႔ အတင္းအၾကပ္ပို႔ခံရေသာ ရွမ္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအးေက်ာ္က လံုျခံဳမႈကို အာမခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာျပည္သုိ႔ မျပန္နိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုၿပီး တင္းခံေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ အဖြဲ႔အား “မင္းတို႔ဘာလိုခ်င္သလဲ” ဟု ေမးသည့္အခါ သူတို႔ဥကၠ႒ႏွင့္ေတြ႔ၿပီး စကားေျပာရလွ်င္ ျပန္မည္ဟုဆုိသျဖင့္ သူတို႔၏ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္ ဥကၠ႒ ကိုၾကည္မိုးကို ထိုင္းေထာက္လွန္းေရးက လိုက္ရွာသည္။ အခ်ိန္က ဇန္ဝါရီလ လဆန္းပုိင္းခန္႔ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲတြင္ ထူးအိမ္သင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ လာေတြ႔သည္၊ သူက “ဥကၠ႒ ကြ်န္ေတာ္ အစားဆင္းရဲမႈဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး အေမ့ကိုလည္း အရမ္းလြမ္းတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာမွာခ်င္လဲ ဆံုးမစရာရွိတာဆံုးမပါ” ဟု ပြင့္လင္းစြာပင္ ေျပာသည္။ ထူးအိမ္သင္မ်က္ႏွာတြင္ ေၾကကြဲမႈကို ေဖၚျပေနသည္၊ ဝမ္းလည္းနည္းေနသည့္အသြင္ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “ေအး၊ မင္းမေနႏိုင္လို႔ ျပန္တာ ငါခြင့္လႊတ္ပါတယ္ နားလည္းလယ္ေပးနိုင္ပါတယ္၊ ငါမွာခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ABSDF ကို ဂုဏ္သိကၡာခ်တဲ့ စကားကို မေျပာမိေစနဲ႔” ဟု သူ႔ကိုမွာလိုက္သည္။ ထူးအိမ္သင္က ၾကမ္းေအာက္မွာဆင္းထိုင္ၿပီး ကန္ေတာ့ရင္း “စိတ္ခ်ပါ ဥကၠ႒၊ ကြ်န္ေတာ္ အဖြဲ႔အစည္းနာမည္ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ပါဘူး” ဟု ဆိုၿပီး ကတိေပးၿပီး ျပန္သြားခဲ့သည္။ ထူးအိမ္သင္သည္ သူ႔ကတိအတိုင္း ေသသည္အထိ တည္သြားခဲ့သည္။ အစိုးရဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရးတို႔တြင္ ပါဝင္၍ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖေရးကို အလွ်င္းမလုပ္ဘဲ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ေနသြားခဲ့သည္။ ကတိတည္ေသာ ညီေမာင္ထူးအိမ္သင္အား ဤစာျဖင့္ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါသည္။
ဘန္ေကာက္၌ ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားနင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္
ဝဲမွယာ၊ အမည္မသိ တုိင္းတစ္ပါးသား ေက်ာင္းသူႏွစ္ဦး မဝါ (JRS ဒုကၡသည္မ်ားဝန္ေဆာင္မႈဌာန) နင့္ ကြၽန္ေတာ္
လက္ရံုးႏွစ္ဖက္ျပဳတ္ျခင္း
ၾကည္မိုး၏ရဲေဘာ္ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ား တပ္ခ္ခရိုင္ေလဆိပ္တြင္ ေရာက္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရသည့္အတြက္ ၾကည္မိုး၊ ေရႊထီးတို႔ႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ေလဆိပ္သို႔သြားၿပီး ၾကည္မိုး၏ရဲေဘာ္မ်ားကို အျပင္သို႔ ျပန္ေခၚထုတ္ရန္ တိုင္ပင္ၾကသည္။ အကယ္၍ ထိုသို႔သြားသည့္အခါ ေလဆိပ္ေရာက္၍ ျပန္ထြက္ခြင့္မရဘဲ အတင္းအၾကပ္ ျပန္ပို႔လွ်င္ အေထာက္အထားအျဖစ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကရန္ စီစဥ္လုိက္သည္။ ေလဆိပ္သို႔ အတူသြားမည့္သူမ်ားကို ကတ္ျပားတြင္စာေရးၿပီး ရင္ဘတ္တြင္ကပ္၍ ဓါတ္ပံုရိုက္သည္။ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားပါ နားလည္နိုင္ရန္ အဂၤလိပ္လို
“We go to TAK not for Return” (တပ္ခ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားတာဟာ ျပန္ရန္မဟုတ္)
“Just Demand our Human Rights and Democracy” (လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကို ေတာင္းဆိုျခင္းသာ ျဖစ္တယ္)
ဆိုသည့္ စာတမ္းကိုေရးသားၿပီး ၾကည္မိုး၊ ေရႊထီး၊ ေဇာ္ႏိုင္မိုး၊ စိုးစိုးခိုင္တို႔ကို ကိုင္ေစၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ဓါတ္ပံုရိုက္သည္။ ထိုေန႔မွာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္းသတင္းေထာက္မ်ား အကူအညီျဖင့္ တပ္စခန္းသို႔ သြားၾကရာ ထိုင္းရဲအေစာင့္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေတြ႔ခြင့္မေပး၍ ျပန္လာၾကရသည္။
ဝဲမွယာ။ ေဇာ္ႏုိင္မုိး၊ ေရႊထီး၊ ၾကည္မုိး (၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔)
ဝဲမွယာ။ ေရႊထီး၊ ၾကည္မိုး၊ စိုးစိုးခိုင္၊ ေဇာ္ႏိုင္မိုး (၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔)
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္၌ ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ကုိၾကည္မုိး
၂၂ ႏွစ္အၾကာမွာ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုခဲ့ရသည့္ကြၽန္ေတာ့္လက္ရံုးႏွစ္ဖက္ ၾကည္မုိး၊ စုိင္းမ်ဳိးဝင္းထြန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ အင္းေလး၌
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွမ္းေက်ာင္းသား ကိုေအးေက်ာ္က သူ႔တို႔ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္မေတြ႔ရ၍ မျပန္နိုင္ေသးေၾကာင္း သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ေတြဆံုၿပီး မျပန္ခင္ေဆြးေႏြးခ်င္ေၾကာင္း ထိုင္းသတင္းဌာနမ်ားသို႔ ေျပာၾကားသည့္အတြက္ ထိုင္းစစ္တပ္သည္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ မျပန္ခ်င္ေသးသည့္သူမ်ားကို စခန္းတြင္းထား၍ ျပန္ရန္ဖိအားေပးေနေၾကာင္း ထိုင္းသတင္းဌာနမ်ားက ထုတ္ေဖၚေရးသားလာသည္။ ထိုသတင္းကို ထိုင္းစစ္တပ္မွ မဖံုးဖိႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္လာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္သြယ္လာသည္။ ထိုင္းေထာက္လွန္းေရး ဗိုလ္မွဴးတြမ္ (ထံုေလး) က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဇန္နဝါရီလ ၁၀ ရက္ခန္႔က (စာေရးသူ။ ။မွတ္တမ္းေပ်ာက္ေန၍ ရက္အတိအက် မေျပာနိုင္) လာေတြ႔သည္။ တပ္ခရိုင္ေလဆိပ္တြင္ ေရာက္လာေသာ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ကိုၾကည္မိုးကို ဗမာျပည္မျပန္ခင္ ေတြ႔ခ်င္ေၾကာင္းေျပာသည့္အတြက္ သူလိုက္ပို႔ေပးမည္၊ အဖမ္းအစီး မရွိေစရ၊ သူအာမခံသည္ဟုဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔တြင္ သြားၾကမည္ဟု သူႏွင့္ ခ်ိန္းလိုက္သည္။
ထိုေန႔ညပိုင္းတြင္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္း ဘန္ေကာက္မွ ဆင္းလာၿပီး သူႏွင့္အတူ ထိုင္းသတင္းေထာက္မ်ားလည္း ပါလာသည့္အတြက္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ ထံုေလးက သူ႔ကားႏွင့္လာေခၚေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုက္သြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ အစီအစဥ္မွာ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ ေရာက္ၿပီးလွ်င္ ကိုယ့္ရဲေဘာ္မ်ားကို ေခၚထုတ္လာဖို႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ တပ္ခ္ေလတပ္စခန္းသို႔ ပို႔ထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္ထြက္ခြင့္ လံုးဝမျပဳေတာ့ဘဲ စစ္တပ္ အေစာင့္အေရွာက္ႏွင့္ထားေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည္မိုးက ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ဥကၠ႒အျဖစ္ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း သူတို႔ကို ဦးေအာင္တို႔အုပ္စုမွ ဦးျပည္သိမ္းက လာေခၚေၾကာင္း ကိုယ္ပိုင္စခန္းႏွင့္ ေနရမည္ဆိုသျဖင့္ ေဟြေစတီစခန္းမွ မဲေဟာင္ေဆာင္သို႔ ထြက္လာေသာအခါ ထိုင္းစစ္တပ္မွ ဝိုင္းဖမ္းဆီးျခင္းခံလိုက္ရၿပီး ဦးျပည္သိမ္းတို႔လည္း ဘာမွမလုပ္ေပးနိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ တပ္ခ္ေလဆိပ္စခန္းသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည့္အခါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ကိုေအးေက်ာ္မွ ဦးေဆာင္ၿပီး ျမန္မာျပည္သို႔ မျပန္လိုေၾကာင္း ျငင္းဆိုသည့္အတြက္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားကို ရန္ကုန္မွ အထူးေလယာဥ္ျဖင့္ ပ်ံသန္းပုိ႔ေဆာင္ေပးေနစဥ္ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားက က်န္ေနရစ္ၿပီး တင္းခံေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ကိုေအးေက်ာ္က သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ႔ရလွ်င္ ျပန္မည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကိုၾကည္မိုးတို႔ႏွင့္ေတြ႔ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔က ထိုင္းစစ္တပ္ကို ယင္းသို႔ ကတိေပးထားေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိခဲ့ေခ်။
ကိုေအးေက်ာ္မွဦးေဆာင္ၿပီး ကိုၾကည္မိုးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔အား သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ကို ေတြ႔ရလွ်င္ သူတို႔ျပန္မည္ဟု ကတိေပးထားၿပီးျဖစ္သည့္အတြက္ ယခုလိုေတြ႔ရၿပီးေနာက္ ျပန္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ကိုၾကည္မိုးအား “ဥကၠ႒ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထြက္လာတာ ေသအတူရွင္မကြာ ထြက္လာခဲ့ၾကတာ၊ ျပန္ရမယ္ ဆိုလဲ ေသအတူ ရွင္မကြာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ျပန္လိုက္ေစခ်င္တယ္” ဟု ေျပာသည့္အခါ ကိုၾကည္မိုးက ေတြၿပီး စဥ္းစားသည္။ ၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ဖက္လွည့္ၿပီး “ဥကၠ႒ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါ။ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေနနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီအတိုင္းျပန္မထည့္နိုင္ဘူး။” ဟု ခြင့္ေတာင္းလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္အား ျပည္သူမ်ားရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ရေအာင္ သူတို႔ မဆုတ္မနစ္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိျပဳၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ရွိသည့္စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚတြင္ ျပန္သြားမည့္သူမ်ား၏ ေနရပ္လိပ္စာ၊ အမည္မ်ားကို ေရးမွတ္ေစၿပီး ၾကည္မိုး၊ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းႏွင့္ ေအးေက်ာ္တို႔က “ရွမ္းေက်ာင္းသား ၃၇ ဦးသည္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးဆံုးသည္အထိ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္သြားမည္ဟု သစၥာျပဳပါသည္” ဆိုသည့္ စာကိုေရးသားၿပီး သူတို႔သံုးဦးက လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးအပ္ခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္အားကိုးရေသာ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုၾကည္မိုးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔ကို စိတ္ေလးေလးႏွင့္ ထိုင္းေလတပ္ရွိရာ တပ္ခ္စခန္းတြင္ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ေရႊထီး၊ ေအာင္ႏိုင္မိုးတို႔ႏွင့္အတူ မဲေဆာက္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ သူတို႔ႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု မထင္ေတာ့ေခ်။ သူတို႔ေတာ့ ျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ အဖမ္းခံထိ ႏွိပ္စက္ခံထိၿပီး ေသၾကမွာပဲဟု ေတြးၿပီး စိတ္ပင္ပန္းႀကီးစြာ ျဖစ္္ရသည္။ သူတို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ အစိုးရကႀကီးမွဴးျပဳလုပ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတြင္ အစိုးရေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူက ၈၈ အေရးအခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျပာၾကားရာတြင္ ဆႏၵျပသူမ်ားက ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို လုယက္ဖ်က္စီး ခဲ့ေၾကာင္း၊ လူမ်ားကို စပိုင္ဟုဆိုကာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရက မင္းမဲ့စရိုက္ျဖစ္ေနမႈကို ႏွိမ္နင္း ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာၾကားေနမႈကို နားေထာင္ရင္း စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းက သည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘဲထၿပီး နိုင္ငံတကာ သတင္းေထာက္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလုယက္မႈမွလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး၊ လူသတ္မႈ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး၊ တကယ္အၾကမ္းဖက္မႈလုပ္တာ အစိုးရသာ ျဖစ္တယ္၊ လက္နက္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တာ အစိုးရသာ ျဖစ္တယ္” ဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထေျပာ သည့္အတြက္ အစိုးရေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူေျပာသည္ကို နားေထာင္ေနေသာ နိုင္ငံတကာသတင္းေထာက္မ်ားက စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းတို႔ ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားထံ ေျပးလာၾကၿပီး ဝိုင္းေမးၾကသည္မွာ ညံေနေတာ့သည္။ ထိုသတင္းကို ထိုင္းသတင္းေထာက္လည္းျဖစ္၊ ရင္းႏွီးသည့္မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္ေသာ ဘန္ေကာက္ရွိ ရင္ဒီတို႔ ရံုးတြင္ ဗီဒီယိုျပသသည္ကို ျမင္ရသည့္အခါ “ငါ့ရဲေဘာ္ေတြ သူတို႔ကတိအတိုင္း တည္တယ္၊ က်ားရဲေတြလိုပဲ သတၱိရွိတယ္” ဟု ဂုဏ္ယူမိသလို၊ တစ္ဖက္မွလည္း သူတို႔ေတာ့ အညွိဳးခံရေတာ့မွာပဲ” ဟု စိုးရိမ္ခဲ့သည္။ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းသည္ ဦးခြန္ထြန္းဦး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္တို႔ႏွင့္အတူ အစည္းအေဝးတက္ရင္း ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ စစ္အစုိးရ၏ ဖမ္ဆီးျခင္းကုိ ခံလုိက္ၿပီး ၂၀၁၂ ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လြတ္လာသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ၇ ႏွစ္ၾကာ ေနလုိက္ရသည္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုလိုက္ အေႏွာက္အယွက္မရွိ မည္သည့္ ကတိကဝတ္မွ် မေပးရဘဲ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ႏိုင္သည့္အတြက္ ျပန္ၾကည့္ၾကသည့္အခါ ၾကည္မိုးႏွင့္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းကို အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္ေတြ႔ရသျဖင့္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိသည္။ ၾကည္မုိးက ကြ်န္ေတာ္ တည္းခိုေနေသာ ယုဇနေဟာ္တယ္သို႔ လာေတြ႔သည္။ ဆံပင္မရွိေတာ့ဘဲ ထိပ္ေျပာင္ေနေသာၾကည္မိုးကို ကြ်န္ေတာ္ရုတ္တရက္ မမွတ္မိ၊ ေနာက္သူက ျပံဳးၿပီး အကိုႀကီးဟု ေခၚလုိက္မွ သူ႔ရုပ္ကိုဖမ္းမိသြားသည္။ ေျပာမျပနိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးခဲ့သည္။ ၾကည္မိုးကိုေခၚ၍ ေတာင္ႀကီးသို႔သြားရာတြင္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းႏွင့္ ေအးေက်ာ္တို႔ အုပ္စုက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္မိုးတို႔ကို ဟဲဟိုးေလဆိပ္တြင္ လာၾကိဳၾကသည္။ ေတြ႔သည္ႏွင့္ေျပးဖက္ၾကသည္။ အသက္ေပး၍ အတူလုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ ဝမ္းမသာပဲ ရွိမည္နည္း။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၌ ဟဲဟုိးေလဆိပ္သုိ႔ လာေရာက္ႀကိဳဆုိၾကသည့္ ABSDF ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔
ဝဲမွယာ။ ေက်ာ္စြာ၊ မူးသာ၊ ၾကည္မုိး၊ ကုိကုိေလး၊ စုိင္းမ်ဳိးဝင္းထြန္း၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ေအာင္ေအာင္၊ ဝင္းကုိ၊ မ်ဳိးျမင့္ထြန္း
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေတာင္ႀကီးတကၠသုိလ္၌ ABSDF ရွမ္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔
ဝဲမွယာ၊ သန္းလႈိင္ဦး (ဘုန္းႏိုင္)၊ ေက်ာ္စြာ၊ မူးသာ၊ ၾကည္မုိး၊ ကုိတုိး၊ စုိင္းမ်ဳိးဝင္းထြန္း၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဝင္းကုိ၊ မ်ဳိးျမင့္ထြန္း၊ ေအာင္ေအာင္၊ ကုိကုိေလး
စစ္အစိုးရႏိုင္ငံေရးကစားကြက္ႏွင့္ ထိုင္းစစ္တပ္၏ပူးေပါင္းမႈ
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ၿပီးေနာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ မိမိတို႔လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကို ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္သူ ေက်ာင္းသားျပည္သူ ၃၀၀၀ ေက်ာ္တို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၿပီး ႏွိမ္နင္းခဲ့သည့္အတြက္ မခံမရပ္နိုင္ေသာ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား ေတာတြင္းသို႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ပညာတတ္လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ား အစိုးရမတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေၾကာင့္ ေတာတြင္းထြက္ၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡခံေနရသည္။ ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကသည္ဆိုသည့္သတင္းသည္ ကမၻာေပၚသို႔ ထိုင္းသတင္းစာ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမ်ားမွ တစ္ဆင့္လည္းေကာင္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနမ်ားမွလည္းေကာင္း ထုတ္လႊင့္ေနသည့္အခါ ကမၻာမွအာရံုစိုက္လာၿပီး ကုလသမဂၢအပါအဝင္ အေနာက္နိုင္ငံမ်ားက ဖိအားေပးမႈႏွင့္ ရွံဳခ်ျပစ္တင္မႈတို႔ကို အဆက္မျပတ္ခံလာရၿပီး စီးပြါးေရးပိတ္ဆို႔မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာခဲ့သည့္အတြက္ စစ္အစိုးရအေနႏွင့္ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မခံေသာအစိုးရအျဖစ္ ဂုဏ္သိကၡာက်လာခဲ့ၿပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယား လည္ပတ္ရန္ နိုင္ငံျခားေငြ ခက္ခဲလာခဲ့သည္။ အစိုးရ၏ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေနမႈကို အဖတ္ဆည္ရန္ႏွင့္ ေငြေၾကး အၾကပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းရန္အတြက္ ထိုင္းစစ္တပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ာဗာလစ္ႏွင့္ လက္ဝါးရိုက္ၿပီး အေပးအယူလုပ္ၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့သည္ကို ေရွ႕တြင္ေဖၚျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုင္းစစ္တပ္မွ ျပန္လိုသည့္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မျပန္လိုသည့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကိုပါ ျမန္မာစစ္အစိုးရ မ်က္ႏွာသာရရန္ အတင္းအၾကပ္ ဖိအားေပးျပန္ပို႔ေနျခင္းကို ျပည္တြင္းရွိ ျပည္သူတို႔က မသိရွိၾကေခ်။ ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ သေဘာထားႀကီးမႈေၾကာင့္ ျပန္လာေနၾကသည္၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား ရာေပါင္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္လာေနၾကၿပီး စခန္းတြင္ လူမရွိေတာ့သေလာက္ျဖစ္ေနသည္ဟု အစိုးရပုိင္သတင္းစာမ်ားမွ ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေနမႈကုိ တုန္႔ျပန္ဖို႔ လိုလာခဲ့သည္။ ေတာတြင္းစခန္းမ်ားတြင္လည္း အစားအစာဆင္းရဲမႈဒဏ္၊ အေနဆင္းရဲမႈဒဏ္၊ ေရာဂါဖိစီးမႈဒဏ္၊ ေဆးဝါးမလံုေလာက္မႈဒဏ္တို႔အျပင္ ကရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာနယ္ေျမတြင္ မေနလိုေသာ သူမ်ားကလည္း စခန္းတိုင္းတြင္ အထက္ပါ အေၾကာင္းတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုရွိေနခဲ့သည့္အတြက္ ျမန္မာစစ္အစိုးရက ထိုင္းအကူအညီျဖင့္ တပ္ခ္ေလဆိပ္မွ ေလယဥ္စင္းလံုးႏွင့္ ျပန္ပို႔ေပးေသာသတင္းကို ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္သည္ကို ၾကားသိရသည့္အခါ ျပန္ခ်င္သူမ်ား ရွိလာခဲ့ၿပီး စခန္းမ်ားမွ ထြက္လိုသူမ်ား ေပၚလာခဲ့ၿပီး လွဳပ္လွဳပ္ရြရြ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
No comments:
Post a Comment