၁၉-၂၀ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အပုိင္း ၁၉-၂၀

March 4, 2014 at 8:27am

ဘုရားသံုးဆူစခန္း 
 
 
ဘုရားသံုးဆူစခန္း၌ ကြၽန္ေတာ္မိန္႕ခြန္းေျပာေနစဥ္။
(ေနာက္တြင္ အက်ႌအနီႏွင့္ရပ္ေနသူမွာ ဆန္နီမရင္ဒါ (လက္ရွိ ABSDF ၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး) ျဖစ္သည္)


ဘုရားသံုးဆူစခန္း၌ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာေကာ္မတီ (United States Committee for Refugees (USCR)) အဖြဲ႔ႏွင့္ အတူ
ဘုရားသံုးဆူစခန္းအေၾကာင္း ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အံုနင့္က်င္းႏွင့္ ဘုရားသံုးဆူသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အေၾကာင္းထည့္ေျပာမွ ျပည့္စံုပါမည္။
မဲေဆာက္ျမိဳ႕သို႔ ေတာတြင္းမွတက္လာေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာသူမ်ားအပါအဝင္ ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုေအာင္ႏိုင္ (ဗီအိုေအ သန္းလြင္ထြန္း)၊ ကိုကိုဦးတို႔ဗဟိုမွ ခြဲထြက္ လာေသာအုပ္စုႏွင့္ တင္ေမာင္ဆန္းစခန္းမွ ထြက္လာေသာေက်ာင္းသားမ်ား စုစုေပါင္း ၂၀၀ နီးပါး စုရံုးေရာက္ ရွိေနျပီး ထိုင္းရဲမ်ားႏွင့္လည္းေကာင္း ထိုင္းေဒသခံလူငယ္ဂိုဏ္းမ်ားႏွင့္လည္းေကာင္းၾကိဳၾကားပဋိပကၡျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဖြားကုလားသူေဌး အယြတ္ခန္သည္ မဲေဆာက္ျမိဳ႕၏မ်က္ႏွာဖံုး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္မ်ားႏွင့္လည္းေကာင္း ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုေအာင္ႏိုင္တို႔အုပ္စုႏွင့္လည္းေကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို သူကူညီလုိေၾကာင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။ အားလံုးကိုဖိတ္ေခၚ၍ သူ႔အိမ္တြင္ ထမင္းေကြ်းသည္။ ဆိတ္သားဟင္းႏွင့္ဟုထင္သည္။

ကြ်န္ေတာ့္ကို သီးသန္႔ ဖိတ္ေခၚျပီး သူ႔အိမ္ထဲတြင္ စကားေျပာသည္။ အယြတ္ခန္သည္ စကားေျပာေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူက ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား မဲေဆာက္တြင္ ညီညီညြတ္ညြတ္ျဖစ္ေစခ်င္ေၾကာင္းႏွင့္ သူကကူညီပံ့ပိုးေပးလိုေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သျဖင့္ လိုအပ္လွ်င္ ေျပာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေစတနာထား၍ ကူညီလုိသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာခဲ့သည္။
မဲေဆာက္ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားက ကရင္ႏွင့္အဆင္မေျပသျဖင့္ မြန္နယ္ေျမဘုရားသံုးဆူသို႔ ေျပာင္းခ်င္ၾကသည္။  ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ေနစဥ္ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မဲေဆာက္ဌာေန ထိုင္းတို႔ႏွင့္ပဋိပကၡ ျဖစ္လာျခင္းမွ ေရွာင္ရွားနိုင္ရန္အတြက္ မူဆလင္ကုလားသူေဌးအယြတ္ခန္က ေက်ာင္းသားမ်ားကို မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွ သူတို႔ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ခ်င္ေသာ ဘုရားသံုးဆူသို႔ ကား ၃ စီးငွားၿပီး ပို႔ေပးသည္။

ကိုကိုဦးတို႔ပါဝင္ေသာ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ေနေက်ာင္းသားမ်ား ညပိုင္းတြင္ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွ အယြတ္ခန္ငွားေပးေသာ ဘတ္စ္ကားၾကီး ၃ စီးျဖင့္ ထြက္လာၾကျပီးေနာက္ တစ္ေန႔နနက္ခင္းတြင္ ဘုရားသံုးဆူသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ ၾကသည္။ ေရာက္သည့္အခါ မူလရွိေနျပီးေသာ ကိုေဇာ္ဦး၊ ကိုတင္စိုးေနာင္တို႔ ဘုရားသံုးဆူ ၁၀၁ တပ္ရင္းသို႔ ေရာက္ၾကသည္။ ထိုစခန္းတြင္ ရွိေနေသာ လုပ္သားေကာလိပ္မွ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးတို႔အုပ္စု၊ ေဆးေက်ာင္းသား ကိုေအးမင္း (ယခုေဒါက္တာေအးမင္း၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီ) တို႔ အုပ္စုႏွင့္ေပါင္းၿပီးေနၾကသည္။ လုပ္သားေကာလိပ္ အုပ္စု၊ ကိုေအးမင္းတို႔အုပ္စု၊ မဲေဆာက္ေက်ာင္းသားမ်ားအုပ္စု သံုးစုေပါင္းလိုက္ေသာအခါ အင္အား ေကာင္းေသာ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားမ်ားအုပ္စု ျဖစ္လာသည္။ DSA တတိယႏွစ္တြင္ အထုတ္ခံရေသာ ကိုလိႈင္ဘြားကလည္း သူ႔အုပ္စုေလးႏွင့္သူရွိသည္။ ကိုကိုဦး၊ ကိုေအးမင္း၊ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးတို႔ႏွင့္ အတူတကြ ေနၾကရန္ ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ ကိုလိႈင္ဘြားက သူ႔လူနည္းစုကို လူမ်ားစုက လႊမ္းမိုးသြားမည္ကို စိုးသျဖင့္ လက္မခံဘဲရွိေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကိုသန္းဝင္းတို႔ ဘုရားသံုးဆူသို႔ေရာက္စဥ္ ကိုလိႈင္ဘြားတို႔ေနသည့္ေနရာသို႔သြား၍ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းေပးေသာ္လည္း ကိုလိႈင္ဘြားက သူဥကၠ႒ေနရာမွ မဆင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆန္သည့္အတြက္ လက္ေလ်ာ့လိုက္သည္။ လူမ်ားစုက သူ႔ကုိ ဥကၠ႒အျဖစ္ လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း သိေသာ္လည္း ကိုလိႈင္ဘြားသည္ ထြက္ေပးရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ျပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူ႔အုပ္စုႏွင့္ ဘုရားသံုးဆူမွ ထြက္သြားခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ မဲေဆာက္မွေျပာင္းလာေသာအုပ္စုႏွင့္ ဘုရားသံုးဆူတြင္ ေရာက္လာေသာရန္ကုန္အုပ္စုတို႔ေပါင္းျပီး ၁၀၂ ဘုရားသံုးဆူစခန္းျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၀၂ တြင္ လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးတို႔ အုပ္စုႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းသား ကိုေအးမင္း၊ ကိုေအာင္သူျငိမ္းတို႔အုပ္စု၊ ကရင္နယ္ေျမတြင္ မေနခ်င္၍ မဲေဆာက္မွ ေျပာင္းလာေသာ ဝင္းမိုး၊ ေအာင္ႏိုင္၊ ကိုကိုဦးတို႔ အုပ္စုေပါင္းၿပီး ေနထိုင္ၾကသည္။ ၁၀၁ စခန္းတြင္ တင္စိုးေနာင္ ဗဟိုေကာ္မီတီျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ကိုေဇာ္ဦး (ယခု သမၼတအၾကံေပး၊ ဗဟုအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္)  စခန္းဥကၠ႒ ျဖစ္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူေရာက္စဥ္က စခန္းတြင္ ကိုေဇာ္ဦးကို မေတြ႔ရေခ်၊ ထိုစဥ္က ဘန္ေကာက္သို႔တက္၍ စခန္းအတြက္ အေထာက္အပံ့ ရွာေနသည္ဟု သိရသည္။ ကိုသီရိညြန္႔သည္လည္း ဘုရားသံုးဆူ ၁၀၂ စခန္းအတြက္ ဦးတင္ျမင့္ဦးတို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္၍လည္းေကာင္း၊ ဦးေအာင္တို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္၍ လည္းေကာင္း ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြမ်ား ရွာေဖြေပးနိုင္သျဖင့္ ၁၀၂ စခန္းဥကၠ႒ ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ရဲေဘာ္မ်ား ငတ္ၾကသျဖင့္ ေထာက္ပံ့ေငြ ရွာနိုင္သူတို႔ စခန္းတြင္ အေရးပါေသာ ေနရာျဖစ္သည့္ ဥကၠ႒ရာထူးကို ရရွိလာၾကသည္။
ကိုေဇာ္ဦးသည္ စခန္းသို႔ ကားစင္းလံုးငွားၿပီး ဘန္ေကာက္မွဆင္းလာသည့္အခါ သူ႔အတြက္ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္တို႔မွအစ ေသာက္သံုးရန္ ေရသန္႔ဗူးကုိ ကတ္လိုက္ယူလာတတ္သည္ဟု သိရသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တ႔ို ျမန္မာျပည္တြင္ ေရသန္႔ဗူးဆိုသည္ ျမင္ဖူးဖို႔ မေျပာႏွင့္၊ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးေသးသည့္ ဘဝျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေရသန္႔ဗူးကုမၸဏီမ်ား မွိဳလိုေပါက္ေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗမာမ်ား က်န္းမာေရးအတြက္ ေသာက္သံုးေရသန္႔ လိုအပ္ေၾကာင္းပင္ မသိၾကေသးေခ်။ စခန္းမွရဲေဘာ္မ်ား စမ္းေခ်ာင္းေရကို ၾကိဳေသာက္၍ျွဖစ္ေစ၊ အစိမ္းေသာက္၍ျွဖစ္ေစ ေသာက္သံုးၿပီး ညအခ်ိန္တြင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ပူးကပ္ၿပီး ပုဆိုးျခံဳအိပ္ေနခ်ိန္တြင္ ကုိေဇာ္ဦးတစ္ေယာက္ စခန္းသို႔လာၿပီး ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေနထိုင္စဥ္ ကာလ ေရသန္႔ဗူး၊ ျခင္ေထာင္ႏွင့္ေနသည္။ သံုးေလးရက္ေနၿပီးလွ်င္ ဘန္ေကာက္သို႔ ျပန္သည္။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္ႏွင့္ ကိုေဇာ္ဦးတို႔သည္ အလြန္ရင္းႏွီးၾကသည့္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ဆရာဝန္၊ ကိုေဇာ္ဦးက ေဆးေက်ာင္းသား ဘုရားသံုးဆူစခန္းေကာ္မတီဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကိုေဇာ္ဦး ဘန္ေကာက္မွ ဆင္းလာသည့္အခါ စခန္းေကာ္မီတီသို႔ ဘတ္ေငြ ၄- ၅ ေသာင္းခန္႔ေပးၿပီး တစ္ပတ္မျပည့္ခင္ ဘန္ေကာက္သို႔ ျပန္သည္။ ျပန္သည့္အခါ  စခန္းမွေနမေကာင္းသည့္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေဆးကုသရန္ တစ္ခါ တစ္ရံ ေခၚသြားတတ္သည္။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ၾကာလွ်င္ ေဆးကုသေပးၿပီး ျပန္ေခၚလာတတ္သည္။ ယင္းအေၾကာင္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ပါ။ သိဖုိ႔အေၾကာင္းဖန္လာျခင္းက ကြ်န္ေတာ္ ကန္ခ်နပူရီသို႔သြားရာ ေကအင္န္ယူမွ ဖြင့္ထားသည့္ တည္းခိုခန္းတြင္ တည္းရသည္။ ထိုစဥ္က အစစအရာရာ ေကအင္န္ယူကို ဆရာတင္ရသည္၊ သူတို႔ကြ်မ္းက်င္သည့္ နယ္ေျမမဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အစိမ္းသက္သက္ ဘာမွ် မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္။ ထိုတည္းခိုခန္းတြင္ တာဝန္က်ေသာ ေကအင္န္ယူ ေထာက္လွန္းေရးမွ ဖဒိုလိုင္နယ္ (Lyonel) ႏွင့္ေတြ႔သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ ဖဒိုလိုင္နယ္သည္ သားရည္ဂ်ာကင္ အမဲေရာင္ဝတ္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ မင္းသားရွဳးံသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အေမရိကသို႔ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕တြင္ အရက္အေသာက္လြန္သျဖင့္ ဆံုးသြားရွာသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး “ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ေဟာဒီ Guest List  (တည္းခိုသူစာရင္း) ကို ၾကည့္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘုရားသံုးဆူ စခန္း ဥကၠ႒ ကိုေဇာ္ဦး ဒီမွာလာလာၿပီး ဘန္ေကာက္အသြားအျပန္ တည္းသြားတာ၊ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အေတာ္ၾကိဳးစားေနပံုရသဗ်” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေျပာလာခဲ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ သူျပသည့္ ေနရာမ်ားကို လွန္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ကိုေဇာ္ဦးတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ခန္းမယူဘဲ တေယာက္ခန္းယူၿပီး မည္သည့္ေကာင္မေလးႏွင့္ ႏွစ္ည အိပ္သြားသည္။ အျပန္တြင္ ေနာက္ႏွစ္ညအိပ္သည္ စသည္တို႔ကို အံ့ၾသစြာ မွတ္တမ္းတြင္ ေတြ႔ရမွ သူဘာေၾကာင့္ ကေလးမေလးမ်ားကို ေခၚေခၚသြားသည္ကုိ ရိပ္စားမိခဲ့ပါသည္။ ေယာက္်ားေလးေပြသည္ ရည္းစားမ်ားသည္ကို မေျပာလိုပါ။ သို႔ရာတြင္ ေတာ္လွန္ေရးကာလ ကိုယ့္ေတာ္လွန္ေရး ရဲေမမ်ားကိုေတာ့ တန္ဖိုးထားသင့္သည္ ထင္သည္။ ကိုေဇာ္ဦးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာကေတာ့ စံခဘူရီမွာ ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္က်စဥ္က ေဒါက္တာဘေမာ္၏သားမက္ ဦးရဲထြန္းႏွင့္ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၿပီး ေထာင္မွလြတ္သည့္ အခါတြင္လည္း အဆက္အသြယ္မျပတ္ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ရွစ္ေလးလံုး အေရးအခင္းႀကီးတြင္လည္း တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ရွိၿပီး ေတာခိုသည့္အခါတြင္လည္း အဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ့ၾက။ ဦးရဲထြန္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ဦးရဲထြန္းက ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းအတြင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔မွ ရိုက္ကူးမွတ္တမ္း တင္ထားသည့္ ဗီဒီယို ၆ ေခြကို ျပည္ပသို႔ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ သူ႔ေယာက္ဖေတာ္သူ ဦးေအာင္တို႔အဖြဲ႔မွ ဦးဇာလီေမာ္ထံသို႔ ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ဦးဇာလီေမာ္က ကြ်န္ေတာ့္ထံ ထိုအေခြမ်ားကို ေပးသည္။ ထိုေၾကာင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ ဦးဇာလီက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ႔ေယာက္ဖ ဦးရဲထြန္း၏လူဟု ထင္သည္။ ယံုၾကည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဇာလီႏွင့္ စံခတြင္ ေတြ႔သည့္အခါ ကိုေဇာ္ဦးကလည္း ရွိေနခဲ့သည္။ ဦးဇာလီက “ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုေဇာ္ဦးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လူပဲ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဆက္ဆံပါ၊ အခ်င္းခ်င္း ေတြမို႔လို႔ အသိေပးပါတယ္” ဟု ကိုေဇာ္ဦးေရွ႕တြင္ ေျပာလိုက္သည့္အခါ ကိုေဇာ္ဦး ဟန္မေဆာင္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကိုေဇာ္ဦးသည္ တစ္ဖက္တြင္ ဘုရားသံုးဆူစခန္း ဥကၠ႒လုပ္ေနၿပီး အျခားတဖက္တြင္လည္း ဦးေအာင္တို႔၏ ဒညတတြင္ အဖြဲ႔ဝင္ထားသူတဦး ျဖစ္မွန္းသိခဲ့ရသည္။ စခန္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေဖါက္ခြဲေရးသင္တန္းတက္ရန္ အေၾကာင္းျပၿပီး ဒညတစခန္းသို႔ ၅ ေယာက္တစ္သုတ္ ပို႔ေပးသည့္အတြက္ ဦးေအာင္တို႔္က ကိုေဇာ္ဦးကို အထူးအခြင့္အေရးေပးၿပီး လက္သပ္ေမြး ထားခဲ့သလို ကိုေဇာ္ဦးကလည္း အေမြးခံၿပီး ေငြကို လွိဳင္လွိဳင္သံုး၊ ေဟာ္တယ္တြင္ ေနထိုင္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္နိုင္ခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ၁၀၁ စခန္းမွ ကိုေအာင္သူျငိမ္းတို႔ႏွင့္ ျပႆနာတက္ၿပီး ယင္းကိစၥမ်ားကို ေဝဖန္ခံရၿပီးေနာက္ ဥကၠ႒ရာထူးမွ ဆင္းေပးခဲ့ရသည္။

ကိုေအာင္သူျငိမ္းက ၁၀၁ စခန္း ဥကၠ႒ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုယ္က်ိဳးရွာဇိမ္ခံၾကသျဖင့္ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္မ်ား စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ေကာင္းၾက၍သာ ဘုရားသံုးဆူစခန္းသည္ ၾကာရွည္ ရပ္တည္ နိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လို၍ မိမိသေဘာႏွင့္ မိမိလာၾကၿပီး အဆဲအဆိုခံ၊ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္ အဆင္းရဲခံၿပီး မည္သည့္ဘဝအာမခံခ်က္မွ မရွိ၊ လစာလည္းမရဘဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ခိုင္းသည္တို႔ကို မညီးမညဴ လုပ္ေနၾကသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား၏ စိတ္ဓါတ္သည္ အလြန္မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က စခန္းအသီးသီးတြင္ရွိေသာ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္မ်ား၏ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔စိတ္ဓါတ္ကို အထူးေလးစား တန္ဖိုးထားမိပါသည္။
တပ္ရင္း ၁၀၁ ကို ေလတပ္မွ ေတာခိုလာၾကေသာ ကိုျမင့္ေဝ၊ ဆရာေရႊ၊ ဆရာျပံဳး၊ ကုိေက်ာ္တင့္တို႔က စစ္သင္တန္းေပးသည္ဟု ၾကားသိရသည္။ ၁၀၂ တပ္ရင္းကို တပ္ၾကပ္ႀကီး ကိုညိဳမိႈင္း၊ ဆရာေရႊဘတို႔က စစ္သင္တန္းေပးသည္။ ထုိစစ္မႈထမ္းမ်ားသည္ ျပည္သူ႔အက်ဳိးကုိၾကည့္သည့္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္သူ႔သားေကာင္း စစ္သားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ယင္းတုိ႔သည္ စစ္သားျဖစ္လင့္ကစား ျပည္သူတုိ႔ကုိ စစ္ကြၽန္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေစလုိေသာ ကုိယ္က်ဳိးမဖက္သည့္သူမ်ားအျဖစ္ ဤေနရာမွ ဂုဏ္ျပဳလုိက္သည္။

၁၀၁ စစ္သင္တန္းဆင္းသည့္ေန႔တြင္ ကိုမူးသာက စစ္ေၾကာင့္မွဴးျဖစ္၍ ကိုေအာင္သူျငိမ္းက ၁၀၁ စခန္းဥကၠ႒ အျဖစ္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားျပီး မဟာမိတ္အဖြဲ႔မ်ားမွ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဥကၠ႒ၾကီး ႏိုင္ေရႊက်င္ႏွင့္ ေကအင္ယူမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး တာမလာေဘာက စကားေျပာသည္ဟု ၾကားသိခဲ့ရသည္။ ရဲေဘာ္မ်ား ယူနီေဖာင္းဝတ္စံုမရွိဘဲ စစ္သင္တန္းကို ပုဆိုးခါး ေတာင္းက်ိဳက္ျပီး ဆင္းခဲ့ရသည္ဟု ကိုမူးသာက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။

ထိုသင္တန္းဆင္းဓါတ္ပံုမ်ား ရိုက္ထားသည့္ ဖလင္လိပ္ကိုကူးရန္ ဘန္ေကာက္မွကားျဖင့္ ဆင္းလာေသာ ကိုေဇာ္ဦးအား ေပးလိုက္သည့္အခါ သင္တန္းဆင္းဖလင္မ်ား အလင္းဝင္၍ အကုန္ပ်က္သြားခဲ့သည့္အတြက္ ကိုေအာင္သူျငိမ္း ဥကၠ႒ျဖစ္ျပီး မိန္႔ခြန္းေျပာေနသည့္ပံုႏွင့္ စစ္သင္တန္းဆင္းဓါတ္ပံု မွတ္တမ္းမ်ား ပ်က္စီးသြားခဲ့သည္ဟု ၾကားသိရသည္။  အေရးေပၚ ညီလာခံအျပီးတြင္ ဗဟိုေကာ္မီတီ ဒုဥကၠ႒ (၂) အျဖစ္ အေရြးခံရျပီး ျပန္လာသူ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ဘုရားသံုးဆူစခန္းသို႔ ေရာက္လာျပီး ဗဟိုသို႔ မျပန္ဘဲ စခန္းတြင္ပင္ေနခဲ့သည္။ ကိုေအာင္သူျငိမ္းက စခန္းဥကၠ႒ျဖစ္လာျပီး ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ႏွင့္ရင္းႏွီးၿပီး သူ၏လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ကိုေဇာ္ဦးက ဥကၠ႒မွ ျပဳတ္သြားသည့္အခါ ABSDF ကရင္နယ္ေျမ ေကာ္မီတီ ဖြဲ႕စည္းထားသလို ABSDF မြန္နယ္ေျမေကာ္မီတီကို ၁၀၁ ႏွင့္ ၁၀၂ စခန္းႏွစ္ခုကုိ ေပါင္းဖြဲ႔ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ထိုစခန္းႏွစ္ခု၏ ABSDF မြန္နယ္ေျမေကာ္မီတီဥကၠ႒ေနရာကို ကိုေဇာ္ဦးအားေပးရန္ စီစဥ္ခဲ့ေသာ္လည္း စခန္းေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕က ကန္႔ကြက္သည့္အတြက္ မြန္နယ္ေျမ ABSDF ကို မဖြဲ႔ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ကိုေဇာ္ဦးလည္း ဦးေအာင္ ဦးေဆာင္ေသာ “ဒညတ” အဖြဲ႔သို႔ ေျဗာင္ဝင္သြားခဲ့ျပီး ထိုအဖြဲ႔၏ အတြင္းေရးမွဴး ၄ ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဘုရားသံုးဆူစခန္းမွ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ကို ဦးေအာင္တို႔အဖြဲ႔မွ ဦးျပည္သိမ္းက ေဖါက္ခြဲေရးသင္တန္းေပးသည္။ ထိုသင္တန္းသို႔တက္ေရာက္သူမ်ားတြင္ ေနာင္အခါ ျမန္မာေလေၾကာင္းစီးေလယဥ္ကို ေကာ့ေသာင္မွ ျပန္ေပးဆြဲသြားျပီး ထိုင္းႏိုင္ငံေလဆိပ္သို႔ ဆင္းသက္ေစခဲ့ေသာေၾကာင့္  နာမည္ၾကီးလာသည့္ ကိုစန္းႏိုင္ (ခ) ရဲသီဟႏွင့္ ကိုသန္းစိုး (ခ) ရဲရင့္တို႔ပါဝင္ခဲ့သလို ယိုးဒယားေလေၾကာင္းကို ျပန္ေပးဆြဲ၍ အိႏိၵယႏိုင္ငံသို႔ ဆင္းသက္ေစခဲ့ေသာ ကိုစိုးျမင့္ (မဇၨိမသတင္း) ႏွင့္ ကိုထင္ေက်ာ္တို႔လည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။


ဝမ္ခစခန္း 
ဝမ္ခစခန္းသည္ ေဖၚျပခဲ့သည့္အတိုင္း စစ္သင္တန္းဆင္းမ်ားကို မူလတပ္ရင္းမ်ားသို႔ မျပန္ေစေတာ့ဘဲ ဝမ္ခတြင္စခန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့သည့္စခန္းျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ဒုဥကၠ႒ႏွင့္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ ကိုစိုးညြန္႔ (ေျပာင္ႀကီး) ႏွင့္ ကိုသက္လွိဳင္တို႔ ေရာက္လာၾကသျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားက ကိုစိုးညြန္႔ကို စခန္းဥကၠ႒၊ ကိုသက္လွိဳင္ကို အတြင္းေရးမႈဴးအျဖစ္ သူတို႔ကို ဦးေဆာင္ရန္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။
ခရက္ေဒးစခန္း 
ခရက္ေဒးစခန္းေခါင္းေဆာင္တပ္ရင္းမႈဴး ေအာင္ဟိန္း၊ စခန္းေကာ္မီတီဝင္မ်ားထဲမွ ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးႏွင့္ ကိုထြန္းသိန္းတို႔ကိုသာ မွတ္မိသည္။ ခရက္ေဒးစခန္းသည္ ေသာင္းရင္းျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ရွိသည္၊ မဲသေဝါႏွင့္ သိပ္မေဝးလွ။ ေနာင္တြင္ ခရက္ေဒးစခန္းက်သည့္အခါ ေရေက်ာ္စခန္းသို႔ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္ဟုထင္သည္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ ၂၅ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ျပီကိုး။

သံလြင္စခန္း 
သံလြင္စခန္းႏွစ္ခုရွိသည္ ကိုမ်ိဳးသန္႔ ဦးစီးေသာ တပ္ရင္း ၂၀၈ ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္ႏွင့္ စိုင္းျမင့္သူတို႔ ဦးစီးသည့္တပ္ရင္း ၂၀၉ တို႔ျဖစ္သည္။ ကိုမ်ိဳးသန္႔သည္ ေကအင္ယူဗိုလ္မွဴးေရာဂ်ာႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးၿပီး အျမဲတမ္းသူ႔အိမ္တြင္ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ေကအင္ယူမွ ကိုမ်ိဳးသန္႔လိုသည္တို႔ကို ထုတ္ေပးသည္အထိ ရင္းႏွီးမႈရွိသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္သည္ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ တက္တက္ၾကြၾကြပါဝင္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း စစ္တပ္ ဝင္ေရာက္ျဖိဳခြဲသည့္ အခါအဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္က်ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ တရုတ္ကျပားတေယာက္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ေကာင္းသည္။ ျပတ္သားသည္။ မိမိမွန္သည္ထင္လွ်င္ အေလ်ာ့မေပးဘဲ တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္သည့္ အက်င့္ရွိသည္။ အရပ္ ၅ ေပ ၅ လက္မခန္႔ရွိၿပီး ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္၊ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း၊ မ်က္မွန္ကို အျမဲတတ္ထားသူုျဖစ္သည္။ စိုင္းျမင့္သူသည္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္သည္၊ စကားကိုခ်ိဳသာစြာ ေျပာတတ္ၿပီး ျပဳံးရႊင္ေသာမ်က္ႏွာထားရွိသည္၊ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရန္ ထြက္လာေသာ္လည္း အလြန္နူးညံ့သိမ္ေမြ႔သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ညွင္သာစြာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည္။ မာန္မာနမရွိ ပကတိျဖဴစင္စြာျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနသူ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ကိုဒီသည္ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးစစႏွင့္ ကြမ္းအျမဲဝါးေနတတ္သည္။ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ေကာင္းၿပီး သေဘာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တပ္ရင္းမွဴး ကိုသိန္းဆန္းသည္ပိန္ေသးေသးနားရြက္ကားကားႏွင့္မဟုတ္မခံ ျပတ္သားသူတေယာက္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း မဲေဆာက္သူႀကီး ဘြဲ႔ရသည္အထိ မဲေဆာက္တြင္ဒုကၡေရာက္ေနေသာအလုပ္သမားမ်ားကို ကာကြယ္သူ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သံလြင္စခန္း ရဲေဘာ္မ်ားသည္ စစ္ပံုက်သည္။ အထက္ေအာက္ ေလးစားမႈရွိသည္။ သံလြင္စခန္းသည္ ေရစီးၾကမ္းေသာ သံလြင္ျမစ္ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚတြင္ ရွိသည္။ ထိုင္းေဈးရွိရာ ေတာ္လဲထႏွင့္ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွစီးရသည္။
သံလြင္ဦးသုထစခန္းတြင္ ဆရာေတာ္ဦးသံဝရႏွင့္ေတြ႔ရသည္၊ အံ့ၾသဝမ္းသာျဖစ္ရသည္ ဦးသံဝရကို ေတာခိုလာလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့။ ဦးသံဝရကုိ အင္းစိန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္း　ဆိုင္ရာအရ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိ ႏွိပ္စက္ေနစဥ္က ဘဝတူ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ အတူတကြ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည့္ ေသေဖာ္ေသဖက္မ်ားအျဖစ္ ေတြ႔ရွိ　ခင္မင္ခဲ့ရ၊ ေလးစား　ခဲ့ရေသာ ၁၉၇၄ ဂြ်န္အလုပ္သမား အေရးအခင္းေခါင္းေဆာင္ထဲမွ သူရသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အလုပ္သမား　ေခါင္းေဆာင္ ကရင္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စူးရဲေသာမ်က္လံုး ေတာင့္တင္းေသာ　ကိုယ္လံုး　ကိုယ္ထည္ႏွင့္ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးစစႏွင့္ သူ႔ကို　ဦးေအာင္နုဟု လူေတြက ေလးေလးစားစား　ေခၚၾကသည္။ မဟုတ္လွ်င္　မခံတတ္ဘဲ မဟုတ္တာလုပ္သူကို　စိန္ေခၚ၍ ထိုးတတ္သျဖင့္ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း ဦးေအာင္နုကို　ေၾကာက္ၾကသည္။ မီးခ်စ္စက္ရံုမွ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ ကိုေက်ာ္သက္က ေထာင္အာဏာ ပိုင္မ်ားကို သတင္းေပးသည့္အတြက္ အလုပ္သမားသိကၡာက်ေအာင္ လုပ္ရမလားဟုဆုိကာ ဆြဲထိုးဖူးသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔သင္ေပးသည့္အခါ သူ႔မ်က္ႏွာကိုထိုးေပး၍ အနာခံသင္သည္။ ထိုးမိလွ်င္ စိတ္မဆိုးဘဲ “ေကာင္းတယ္ေကာင္းတယ္။ အဲသလိုထိုး၊ ထိုးသာထိုး။” ဟု အားေပးတတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ၃ ေဆာင္တြင္ ထားသည္၊ ထို ၃ ေဆာင္ကို ႏိုင္ငံေရးေဆာင္အျဖစ္ သီးသန္႔မထားေတာ့ဘဲ အာဏာပိုင္မ်ားက ရာဇဝတ္သားမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ရာဇဝတ္ေဆာင္အျဖစ္သုိ႔ေျပာင္း၍ ႏုိင္ငံေရးေဆာင္ကုိ ဖ်က္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔အမ်ားစုက လက္မခံဘဲ ဆန္႔က်င္သည့္အတြက္ ဝါဒါမ်ားက နံပါတ္ဒုတ္မ်ားျဖင့္ ဝင္ရိုက္ၿပီး ႏွိမ္နင္းသည္။ အမ်ားစု ေခါင္းကြဲသူကြဲ ေျခလက္က်ိဳးသူက်ိဳး ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဦးေအာင္နုတို႔အခန္းတြင္ ကရင္လူမ်ိဴး ဦးေအာင္နုႏွင့္ ေစာဖိုးၾကဴတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အနာဆံုးျဖစ္သည္။ အျခားအလုပ္သမားမ်ားက အရိုက္မခံဘဲ ပံုစံထိုင္ေပးေသာ္လည္း ဦးေအာင္ႏုတုိ႔က ပံုစံထိုင္ရန္ ျငင္းဆို သည့္အတြက္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အရိုက္ခံရၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ အေဆာင္ဖြင့္ခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ စေကာဝိုင္းပံု ေယာင္ကိုင္းေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ေတြ႔ၾကရသည္။ အေတာ္္စိတ္မေကာင္းစရာပင္။ လူမဆန္ေသာႏွိပ္စက္မႈကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတူတကြ ခါးစည္းခံ ခဲ့ၾကရသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို စာေရးဆရာဖိုးေက်ာ့ (သူလည္း အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ပါခဲ့သည္) က သူမၾကာခင္ေရးသားခဲ့သည့္ ေထာင္အေၾကာင္းစာထဲတြင္ ဦးေအာင္နုတို႔က အရိုက္ခံရသည့္အခါ ငိုသည္ဟု သိကၡာခ်ေရးခဲ့ေၾကာင္းကို ေထာင္က်ဖက္ရဲေဘာ္မ်ားက မေက်မနပ္ ေျပာျပ၍ သိရသည္၊ စာေရးဆရာ ဖိုးေက်ာ့အေနႏွင့္ သူတို႔ေၾကာက္ရြံ႕ရေသာ ဦးေအာင္နုကိုမုန္း၍ လုပ္ၾကံ ေရးသားျခင္းသည္ လက္ခံနိင္ေသာ ကိစၥမဟုတ္ဟု ျမင္မိသည္၊ သမုိင္းကိုလိမ္၍မရ။


ဦးသံဝရ (၁၉၇၄ ဂြ်န္အလုပ္သမား အေရးအခင္းေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္ႏု)
ဦးသံဝရက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ စာသင္ေက်ာင္း ေဆာက္ခ်င္သည္ဟု ေျပာသျဖင့္ သံလြင္စခန္းရဲေဘာ္မ်ားက ေကအင္န္ယူဗဟိုေကာ္မီတီသို႔ အေၾကာင္းၾကားၿပီး ေျမေနရာေတာင္းသည္။ ထိုအခါ ေကအင္ယူက သံလြင္စခန္းေဘးရွိ ကရင္ခရစ္ယန္ရြာႏွင့္ကပ္လ်က္ သစ္ေတာကြက္ တစ္ကြက္ကို ေပးသည္။ သံလြင္ရွိရဲေဘာ္မ်ား ဝမ္းသားအားရႏွင့္ ကုသိုလ္လိုခ်င္ၾကသျဖင့္ ထိုေတာကို လူအင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္ ခန္႔ႏွင့္ ရွင္းသည္။ လူ ၁၀၀ ေက်ာ္အင္အားႏွင့္ သစ္ပင္မွန္သမွ်ကိုခုတ္၊ ေျမညွိရွင္းလင္းၾကသည္မွာ သံုးရက္ခန္႔ ၾကာသည္။ ရွင္းလင္းၿပီးသည့္အခါ ထိုရြာမွ ခရစ္ယန္ကုိးကြယ္သည့္ ကရင္မ်ားက ေကအင္ယူဗဟိုသို႔တက္၍ ထိုေနရာသည္ သူတို႔ေက်ာင္းေဆာက္ရန္ေနရာျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔ပိုင္သည္ သူတို႔ကို ေပးရမည္ဟု ကန္႔ကြက္ၾကသည္။ ထိုအခါ ေကအင္ယူဗဟိုက မူလသူတို႔စကားကို ဖ်က္၍ ရဲေဘာ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ သံုးရက္တိတိ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွင္းလင္းထားသည့္ ေျမကြက္ကို ရြာသားမ်ားကို ေပးေစဟု အမိန္႔ခ်လုိက္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနရာကိုမူ ေဆာက္လုပ္ရန္ခက္ခဲေသာ ေတာင္ေစာင္းေနရာသို႔ ေျပာင္းေပးသည္။ သူတို႔ပုိင္နက္ သူတို႔ၾသဇာျဖစ္သျဖင့္ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ၾကိ္မ္ ေျမေနရာအသစ္ကို ထပ္ရွင္းၾကရ ျပန္သည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာကိုၾကည့္လွ်င္ ေကအင္န္ယူ အထက္ပိုင္းသည္ ခရစ္ယန္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ကရင္မ်ားကုိ လူမ်္ိဳးခ်င္းတူေသာ္လည္း ႏွိမ္ထားၿပီး အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းစြာ ခရစ္ယန္မ်ားကိုသာ ဦးစားေပးခဲ့သျဖင့္ ေကအင္န္ယူ ႏွစ္ျခမ္းကြဲခဲ့ၿပီး ဒီေကဘီေအ Democratic Karen Buddhist Army (DKBA) ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္ဟု ျမင္မိသည္။ အမွန္စဥ္စစ္ ကရင္ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားသည္ လူမ်ားစုျဖစ္ၿပီး ခရစ္ယန္မ်ားသည္ လူနည္းစု ျဖစ္သျဖင့္ ဘာသာမခြဲျခားခဲ့ဘဲ တန္းတူဆက္ဆံခဲ့လွ်င္ ေကအင္န္ယူဌာနခ်ဳပ္ မယ္နယ္ပေလာ က်လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ဒီေကဘီေအ ခြဲထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဦးသံဝရကို ဗုဒၶဘာသာကရင္မ်ားက သူတို႔ဖက္လာရန္ေခၚသည္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း “ဆရာေတာ္ဟိုဖက္က လူေတြနဲ႔ မဆက္သြယ္နဲ႔ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ တပည့္ေတာ္တို႔ကို အဆိုးမဆိုနဲ႔” ဟု မသၤကာသလိုလာၿပီး ခ်ိမ္းေျခာက္မႈလည္း ရွိလာသည့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးျပည္တြင္းသို႔ ျပန္ဝင္သြားၿပီး သူ႔ေက်ာင္းတြင္ ျပန္ေနသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အပုိင္း ၂၀

March 4, 2014 at 8:46am

ေစာထစခန္း 
ေစာထစခန္းသည္ အတြင္းပိုင္းအလြန္က်သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားျပန္လိုက ျပန္ႏိုင္ေၾကာင္း စစ္အစိုးရက ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ စခန္းအသီးသီးမွ တစ္ဝက္နီးပါး ျပန္ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ စခန္းကို သံလြင္စခန္းနားသို႔ ေျပာင္းေရြ႕လာခဲ့ၾကသည္။ အေရးေပၚညီလာခံၿပီးေနာက္ စခန္းဥကၠ႒မ်ားကို ဗဟိုေကာ္မီတီအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေစာထစခန္းဥကၠ႒ ကိုေမာင္ေမာင္စိုးမွာ ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ျဖစ္သည္၊ လူေကာင္ေသးေသးႏွင့္ စိတ္တိုသေလာက္ လက္ျမန္သူျဖစ္သည္။ အသားညိဳညိဳ အရပ္ပုပုႏွင့္ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ အရက္မူးလာလွ်င္ ရမ္းတတ္သည္၊ သို႔ေသာ္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားအေပၚ အထူးဂရုစိုက္သူလည္းျဖစ္သည္။ ကိုတင္စိုးႏွင့္ ကိုသိန္းထိုက္တို႔သည္ စခန္းေကာ္မီတီဝင္မ်ားျဖစ္သည္။ ကိုတင္စိုးသည္လူရည္လည္သည္၊ စကားေျပာေကာင္းသည္ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ ေကာင္းသည္။ အရပ္ ၅ ေပ ၆ လက္မခန္႔ ရွိသည္။ ကိုသိန္းထိုက္သည္ အသားမဲၿပီး အသံျပာသည္။ ထိုသံုးေယာက္လံုး အရက္ေသစာ အလြန္ၾကိဳက္သည္။ ထိုသံုးေယာက္ႏွင့္မတူသူမွာကိုဆန္းလင္းျဖစ္သည္။ ကိုဆန္းလင္းကို လူတိုင္းက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေမာင္ဆန္းလင္း (မဆလ) ဟု ေခၚသည္။ ကုလားဆင္ျဖစ္ၿပီး ျမစ္ႀကီးနားဇာတိဟု သိရသည္။ စကားေျပာ ေအးေဆးၿပီး တက္ၾကြသည္။ ေနာင္ျပည္တြင္း ကင္းေထာက္သြားရင္း ရန္သူစစ္ေၾကာင္းမွ ဖမ္းမိသြားသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ႏွိပ္စက္ခံရၿပီး က်ဆံုးသြားသည္ဟု သိရသည္။ ေဒါက္တာမင္းသိမ္းသည္ ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ ဆရာဝန္မ်ားထဲမွ အရိုးသားဆံုးႏွင့္ သူတတ္သည့္ေဆးပညာႏွင့္ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားကို ေတာတြင္းစခန္း တြင္ ေနထိုင္ၿပီး ေနရာမမက္ဘဲ အလုပ္အေကြ်းျပဳရင္း က်ဆံုးသြားသည့္ ေလးစားထိုက္သူ တစ္ဦးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာမင္းသိမ္းသည္လည္း ေစာထစခန္းမွျဖစ္သည္။ ေရွ႕တန္းတြင္ ဖမ္းမိသြားၿပီး စစ္တပ္မွ စစ္ေဆးေရးတြင္ထား၍ သူ႔အိမ္သို႔ျပန္ပို႔ေပးၿပီးေနာက္ နာရီပိုင္းအတြင္း ေသဆံုးသြား သည္ဟု ၾကားသိရသည္။ ေမာင္ေမာင္စိုး၊ တင္စိုး၊ သိန္းထိုက္တို႔သည္ အစည္းအေဝးတိုင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို နည္းမ်ိဴးစံုႏွင့္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကပ္သပ္ၿပီး ျပႆနာရွာတတ္သည္။ ေနာင္အေမရိကသို႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ေမာင္စိုးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အထူးေလးစားၿပီး ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအေနႏွင့္ လက္ခံခဲ့သည္၊ အၾကံဥာဏ္မ်ား ရယူခဲ့သည္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသည့္အတိုင္း ေလးစားစြာလိုက္နာသည္အထိ ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ကိုတင္စိုးသည္လည္း တကူးတက ေအာ္စီမွ ဖံုးဆက္ၿပီး ေလးေလးစားစား နွဳတ္ဆက္တတ္သည့္ အတြက္ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမိသည္။ ႏုငယ္စဥ္ မရင့္က်က္ေသးသည့္ အခ်ိန္တြင္မာန္မာနေတြႏွင့္ မွားတတ္ၾကေသာ္လည္း ရင့္က်က္လာေသာအခါ ဆင္ခ်င္လာနိုင္မႈေၾကာင့္ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္လုပ္ရပ္ကို အသိအမွတ္ျပဳလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔အားလံုးတြင္ တူညီေသာအခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိသည္။ စစ္အစိုးရကို ဘယ္ေတာ့မွ ဒူးမေထာက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ကရင္နီေဟြေစတီစခန္း 
ကရင္နီေဟြေစတီစခန္းကို ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ဖူးခဲ့။ ကရင္နီစခန္းေက်ာင္းသားဥကၠ႒ရစ္ခ်က္ေဌးရယ္သည္ ကရင္နီဥကၠ႒ႀကီးေစာေမာ္ရယ္၏တူျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရစ္ခ်က္ေဌးရယ္သည္ ျဖတ္လတ္သြက္လက္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ အျပည့္အဝရွိသည္။ ဆန္နီမရင္ဒါသည္ဟိႏ႖ဴကုလားကျပားျဖစ္ၿပီး စကားကိုေလးေလးေျပာတတ္ၿပီး လူႀကီးဆန္သည္။ ေစာေမာရယ္၏ တူမႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးအႏြယ္ဝင္ စစ္စစ္ျဖစ္သြားသည္။ မန္းထြန္းသည္ ခရစ္ယန္ဘုန္းႀကီး ဘဝမွလာသူျဖစ္သည္။ ျပံဳးျပံဳးေနတတ္သည္ေအးသည္။ ပါစကြယ္လယ္သည္ ခ်စ္ခင္ဖြယ္အျပံဳးကို ပိုင္ဆိုင္သူ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္သည္ အဂၤလိပ္စာကို ေကာင္းစြာေျပာဆိုနိုင္သည္။ အလြန္ေအးၿပီး အျမဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္သူတဦးျဖစ္သည္ အရပ္ပုပုအသားျဖဴျဖဴ ႏွင့္ရယ္လိုက္လွ်င္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ား ေပၚလာတတ္သည္။ ဒီမိုကေရစီကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သူတဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္တေယာက္မွာ မိဆူးပြင့္ျဖစ္သည္။ မိဆူးပြင့္သည္ေဖၚေရြေသာအျပံဳးရွိသည္။ စာေပ၊ ကဗ်ာတို႔ကို ကေလာင္နာမည္ မိဆူးပြင့္ျဖင့္ ေရးသားသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္လံုးျပည့္ျပည့္ႏွင့္ မိဆူးပြင့္သည္ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားသည္။ မာန္မာနမရွိ ရိုးသား တည္ၾကည္သူ ျဖစ္သည္။

ပအုိ႔ဝ္စခန္း
ပအုိ႔ဝ္စခန္းကို ကြ်န္ေတာ္နာရီပုိင္းေလာက္သာ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဆန္နီမရင္ဒါက သူတို႔စခန္းကိုမသြားဘဲ ပအုိ႔ဝ္စခန္းကိုသြားရန္ေျပာသျဖင့္ ျမင္းစီးၿပီးသြားရသည္။ မဲေဟာင္ေဆာင္တြင္ ကုတ္ေရာ္ဘင္ဆင္တို႔က ညေနေလယဥ္ျဖင့္ ျပန္မည္ဆိုသျဖင့္ ပအုိ႔ဝ္စခန္းသို႔ ျမင္းစီးၿပီး ၃ နာရီေလာက္ သြားရသည္။ ေရာက္သည္ႏွင့္ စခန္းရွိရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာၿပီး တစ္နာရီခန္႔အၾကာ ေလယဥ္အမီ ျမင္းစီးျပန္ရသျဖင့္ အပင္ပန္းဆံုး ခရီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ စခန္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကို တိုက္ေမာင္းခရီးသြားေန၍ မေတြ႔ခဲ့ရဘဲ၊ မသက္၊ ကိုဝင္းႏိုင္ (ဗီအိုေအ) တို႔ႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ားကိုသာ တစ္ခဏေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္က သူမ်ားစားရိတ္ႏွင့္ ခရီးသြားရသျဖင့္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ခဲ့။ ပအုိ႔ဝ္စခန္းတြင္ ပအုိ႔ဝ္ေခါင္းေဆာင္ ခြန္ထြန္းဦးႏွင့္ ေတြဆံုခဲ့ရသည္။ ခြန္ထြန္းဦးသည္ မ်က္မွန္ထူႀကီးႏွင့္ ႏွစ္လိုခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အသားျဖဴၿပီး ပါးသိုင္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးမ်ား ရိတ္ထားသျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာက စိမ္းေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္စီးသည့္ျမင္းကို ဇက္ကိုင္ေပးသည္။ မသက္က လမ္းတစ္ဝက္အထိ လိုက္ပို႔သည္။ မသက္သည္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေမမ်ားထဲတြင္ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ ေဆးလိပ္ႏွင့္ အရက္ေသာက္ၿပီး ေယာက္်ားေလးလိုေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ပိန္ေခ်ာက္ေခ်ာက္ မ်က္ႏွာစုတ္ခြ်န္းခြ်န္း၊ ဆံပင္ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ မသက္သည္ အရုပ္ဆိုးေသာ္လည္း စကားေျပာ ေကာင္းသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။ မဆလတင္းျပည့္ပါတီဝင္  ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္း အိမ္ေထာင္က်သြားကာ ကေလးတေယာက္ရၿပီး ေအာ္စီတြင္ ဆံုးသြားသည္ဟု ၾကားသိရသည္။ ေအဘီေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တြင္ မသက္ႏွင့္ မိဆူးပြင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အတူ ေဆးလိပ္၊ အရက္ေသာက္သည့္ အာဂမိန္းမမ်ား ျဖစ္သည္။ ပအုိ႔ဝ္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ တစ္ခဏတာပဲ ေတြ႔ခြင့္ရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။


ပအို႔စခန္းသုိ႔ ျမင္းစီးၿပီး ေရာက္လာစဥ္။ ႀကိဳဆုိေနသူမွာ ပအို႔ေခါင္းေဆာင္ခြန္ဥကၠာျဖစ္သည္။




ဝဲမွယာ။ တတိယေျမာက္မွာ ဝင္းႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ျမင္းကုိင္ေနသူမွာ သက္သက္လြင္ ျဖစ္သည္။
က်န္လူမ်ားမွာ အမည္မသိ။

ကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္ေက်ာင္းသားမ်ားေရာက္လာျခင္း 
ကခ်င္မွေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုလွေဌးႏွင့္ ကိုသက္ထြန္း တို႔သံုးေယာက္ ကုန္းလမ္း ခရီးျဖင့္ ၂ လၾကာ ခ်ီတက္လာၾကရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဗဟိုေကာ္မီတီဆီသို႔ အေရးေပၚညီလာခံၿပီးေနာက္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ထိုကခ်င္ကုိယ္စားလွယ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္သံုးဦးကို ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္မ်ားအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္း သတ္မွတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကို အရပ္ပုသျဖင့္ ဂ်ပုဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည္၊ စကားကို ျမန္ျမန္ ေျပာတတ္ၿပီး သြက္လက္ျဖတ္လတ္သူတေယာက္ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရြႊင္ေနတတ္သည္။ ကိုလွေဌးသည္ ေရွ႕ေနတေယာက္ဟုသိရသည္၊ စကားကိုေလးေလးေျပာတတ္ၿပီး ေရွ႕ေနပီပီ လိုရင္း မေရာက္ဘဲ ေကြ႔ဝွိက္ၿပီးေျပာတတ္သျဖင့္ တခါတရံကြ်န္ေတာ္က စိတ္မရွည္ဘဲ လိုရင္းေျပာရန္ ေငါက္ရသည္။ အရပ္ရွည္ၿပီးအသားညိဳသည္ အညာသားပံုေပါက္သည္။ ေရခ်ိဳးဆင္းသည့္အခါတြင္ စစ္သဘက္ကေလးကို ဂုတ္ေပၚတင္၍သြားေလ့ရွိသည္။ ကိုသက္ထြန္းသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရွိရွမ္းနီတေယာက္ျဖစ္သည္ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္လံုးက်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ကိုယ္လံုးအသင့္အတင့္ရွိသည္။ စိတ္တိုလြယ္ၿပီး အျမဲမသကၤာသလို လူတိုင္းကိုၾကည့္ ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုင္းရွိတကၠသိုလ္တခုမွ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ထိုင္းႏွင့္ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ေစရန္အတြက္ ဘာသာစကားသင္ၾကားဖို႔ရန္ သံုးဦးေရြးခ်ယ္ေပးရန္ေျပာလာသည့္အတြက္ ဗဟိုအလုပ္ အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးထိုင္ၿပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ကခ်င္)၊ ကိုထြန္းသိန္း (ေရေက်ာ္) ႏွင့္ ကိုကုိႏိုင္ (ဘုရားသံုးဆူ) တို႔ကို ဘန္ေကာက္သို႔ပို႔၍ ထိုင္းစာကိုသင္ယူေစခဲ့သည္။

ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းႏွင့္အပၸဒူလာ 
ေဒါက္တာေသာင္းထြန္းသည္ ညီလာခံတြင္နိုင္ငံျခားေရး တာဝန္ခံလုပ္လိုပါသည္ ဆိုသျဖင့္ သူေတာင္းသည့္ အတိုင္းေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ဝမ္းခစခန္းတြင္ ရံုးဖြင့္သည္။ သူကၿမိဳ႕တက္မွ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး ေတာတြင္းစခန္းမွာ ေနၿပီးလဲလုပ္နိုင္ပါသည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္သည္။ အားလံုးကသူ႔သေဘာထားကို ၾကိဳက္သည္ အားေပးၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေျမာက္ယီမင္ကဟုဆိုသည့္ ကုလားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ႀကီးႀကီး၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ႏွင့္ အပၸဒူလာသည္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔မ်က္လံုးအေရာင္ရွိျခင္းက သူ၏ထူးျခားမႈ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကိုေသာင္းထြန္းသည္ အဂၤလိပ္စာေကာင္းစြာမေရးနိုင္ေသးေပ။ အပၸဒူလာက သူသည္ ေျမာက္ယီမင္နိုင္ငံမွျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမ်ား ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနသည္ကို အားေပးရန္လာေၾကာင္း သူ႔အေနႏွင့္ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရးကို ကူညီေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ကိုေသာင္းထြန္းႏွင့္ တြဲလုပ္သည္။ သံရံုးမ်ားသို႔ စာေရးသားေပးပို႔ရာ၌ အပၸဒူလာကေရးၿပီး ကိုေသာင္းထြန္းက လက္မွတ္ေရးထိုးေပးပို႔သည္။ အပၸဒူလာက မေလးရွားႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွားနိုင္ငံမ်ားသို႔ သြားေရာက္ရန္ပံုေငြရွာလွ်င္ ရနိုင္သည္ဆို၍ ကိုေသာင္းထြန္းက အပၸဒူလာအား ABSDF ကိုယ္စားလွယ္ခန္႔၍ စာရြက္စာတမ္းႏွင့္ ေပးလိုက္သည္။ အပၸဒူလာေပ်ာက္သြားလိုက္ျပန္လာလိုက္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ္လည္း ေငြမည္မွ်ရလာသည္ ကုိမူ မသိခဲ့ရ။
ေနာက္ပို္င္း ဘန္ေကာက္သို႔ ေခတၱတက္ၿပီး ျပန္လာမည္ဟုေျပာၿပီး ကိုေသာင္းထြန္း တက္သြားသည္။ ဘန္ေကာက္ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ အေၾကာင္းၾကားလာသည္။ သူ ဘန္ေကာက္တြင္ေနေတာ့မည္၊ ဘန္ေကာက္တြင္ အလုပ္လုပ္မွ အဆင္ေျပမည္ဟုဆိုသျဖင့္ သေဘာတူလိုက္သည္။

အေမလိုက္လာျခင္း။ 
သားကိုေအာင္းေမ့သျဖင့္ အေမတေယာက္တည္း ျမဝတီလမ္းမွတဆင့္ မဲေဆာက္သို႔ လိုက္လာသည္။ မိဘေမတၱမည္မွ်ႀကီးမားသည္ဆိုသည္ကိုထိုစဥ္ကတည္းကသိခဲ့သည္။ ေမာ္လျမိဳင္မွသကၤညီေနာင္ ထိုမွျမဝတီ၊ ျမဝတီမွတဖက္ကမ္းသို႔ကူးၿပီး မဲေဆာက္မယ္ေတာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္သည္။ သားအေၾကာင္းကို စံုစမ္းေတာ့ မည္သူမွ ကြ်န္ေတာ္ေနသည့္ ေနရာကိုမသိဘဲ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အေမတစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ကြ်န္ေတာ္လာလိုလာျငား ေလွ်ာက္ရွာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က လည္း ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ မာနယ္ပေလာမွ ဆင္းလာၿပီး မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ထဲမွ ဗိုလ္ႀကီးစိုးမင္းတို႔ အိမ္အသြား လမ္းတြင္ အေမႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုးေတာ့သည္။ မိဘေမတၱာႀကီးမားသည့္အတြက္ဟု ယံုၾကည္လိုက္သည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းမထားဘဲလမ္းတြင္မထင္မွတ္ဘဲေတြ႔ရသည္။ အေမအား ေတြ႔ေတာ့ အေမဟုေခၚၿပီး ေျပးဖက္သည္၊ အေမကလည္းသားကို ဖက္ထားၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္စကားမေျပာနိုင္ၾက။ အေမ့ကိုယ္ကတသိမ့္သိမ့္ျဖစ္ေနသည္။ အေမ ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိသည့္အတြက္ ေထြးပိုက္ ထားမိသည္။ အေမသည္ အရပ္ ၅ေပ ခန္႔သာရွိသည္။ ထို႔ထက္မေက်ာ္။ အရပ္ပုသေလာက္ လူကစိတ္ျမန္ လက္ျမန္ရွိသည္။ ေယာက္်ားရွပ္အက်ႌလက္တိုကို လက္ေခါက္ထားၿပီး ဝတ္တတ္သည္။ အိမ္တြင္ အေဝးေျပးကားမ်ား ေထာင္ထားသျဖင့္ ကားသမားမ်ားမူးလာလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မဟုတ္တာ လုပ္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ေယာက္်ား တစ္ေယာက္လို ဆြဲထိုးတတ္သည္၊ လက္သီးကလည္းျပင္းသည့္ အတြက္ ဆရာကေတာ္ လာသည္ဆိုလွ်င္ အားလံုးျငိမ္သည္။ စိတ္တိုသေလာက္ ေစတနာထားၿပီး ကားသမားမ်ားကို ကိုယ့္ေဆြမ်ိ္ဳးသားခ်င္းမ်ားကဲ့သို႔ မညီးမညဴ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အဆင့္အတန္း မခြဲျခားဘဲ ဆက္ဆံသည္။ လက္ေရတျပင္စီး အတူစားေသာက္ၾကသည္။ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား ခြဲျခားမႈမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ကို အလုပ္သမားမ်ားက ေလးစားၾကသည္၊ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသည္။

အေမက ကြ်န္ေတာ့မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ “အထြန္းလူေလး” ဟု တစ္ခ်က္ပဲေခၚသည္။ အေဖ၊ အေမႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို ငယ္နာမည္ အထြန္းဟုေခၚၿပီး ကြ်န္ေတာ့အမ၊ မမစန္းကို အစန္းဟု ေခၚၾကသည္။ အေမ့မ်က္လံုးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့ေနသည္၊ သူေမြးေကြ်းလာခဲ့သည့္သား သူမခ်စ္ဘဲေနပါ့မလား၊ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္အရြယ္ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ သူ႔သားေတြ႔ဖို႔ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ေက်ာ္ၿပီး ခရီးထြက္လာခဲ့တာ သူ႔သားကို သူဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သက္ေသျပခ်က္ေတြပဲ မဟုတ္လား။
“အေမ။ ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ။ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္၊ အေမအသက္ႀကီးျပီ” ဟု ေျပာေတာ့ “ငါမႀကီးေသးပါဘူး သားေနမွေကာင္းရဲ႕လားလို႔သိခ်င္တာနဲ႔ထြက္လာခဲ့တာ။ မင္းေနမေကာင္းရင္သံုးဖို႔ ငါေငြယူလာခဲ့တယ္။ လူၾကံဳကိုစိတ္မခ်လို႔” ဟုဆိုၿပီး ဘတ္ေငြလဲထားသည့္အထဲက တစ္ေသာင္း ထုတ္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မျငင္းဆန္ဘဲ ယူလိုက္သည္။ ကိုယ့္မိဘေငြဘဲေလ၊ ကိုယ့္မွာလဲ အိတ္ကပ္ထဲေငြက ဘတ္ ၅၀၀ ေလာက္သာ ရွိသည္။ အေမႏွင့္ေဈးလိုက္ဝယ္သည္။ သားေလးထက္ထက္အတြက္ ေပ်ာက္ၾကား အက်ႌေဘာင္းဘီတစ္စံု၊ သမီးပိစိအတြက္ ကေလးဝတ္ဂါဝန္ေလးဝယ္ၿပီးေပးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ တင္ေမာင္ဆန္းတို႔စခန္းမွ မီးမီးႏွင့္ ေတြ႔သျဖင့္ အေမႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ မီးမီးက အေမ့ကို သူအိမ္သို႔ေပးရန္ လိပ္စာႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ ေပးလိုက္သည္။
အေမက မယ္ေတာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ တည္းသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ အေမျပန္သြားသည္၊ အေမ့ကို လိုက္မပို႔ႏိုင္ အစည္းအေဝးရွိေနသည့္အတြက္ ေသ့ေဘာဘိုးဖက္သို႔ ခရီးထြက္ခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေမ့ကို ႏွဳတ္မဆက္နိုင္ဘဲ ခရီးထြက္ခဲ့ရ၍ စိတ္ထဲမွာဝမ္းနည္းသလို ခံစားရသည္။ ေတာ္လွန္ေရး ကာလပဲေလ။ တစ္ေန႔ေတာ့ မိသားစု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္ေတြ႔ရမွာဘဲဟု မိမိကိုယ္ကို အားေပးရင္း စိတ္ေျဖရသည္။
ေသ့ေဘာဘိုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရႊဆိုင္းက ေတြ႔ေပးသျဖင့္ ျပည္တြင္းမွ မင္းကိုႏိုင္တို႔လႊတ္လိုက္ေသာ ယူဂ်ီ ဘိုင္ႀကီး ေခၚ ကိုခင္ေမာင္ထြန္းႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ျပည္တြင္းကိစၥမ်ားကို ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ေဆြးေႏြးရင္း အေမ့ကို လြမ္းတာ ေပ်ာက္သြားသည္။

အေမႏွင့္ဒုတိယအၾကိမ္ေတြ႔ျခင္း
အေရးေပၚညီလာခံလုပ္ၿပီးေနာက္ တစ္လအၾကာ မတ္လေလာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေနမေကာင္းေၾကာင္း အိပ္မက္မက္သျဖင့္ စိတ္ထင့္ၿပီး တကယ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသလားဟု ထပ္ေရာက္လာျပန္သည္။ ဤတစ္ၾကိမ္တြင္လည္း သားအမိႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းမထားဘဲ လမ္းေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ္ၿမိဳ႕ဆင္းလာခိုက္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ေတြ႔ၾကျပန္သည္။ ထူးဆန္းသလို တိုက္ဆိုင္မႈမွာ အံ့ၾသေလာက္သည္။ မိဘေမတၱာ ႀကီးမားသည့္အတြက္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္အလိုလို ေရာက္လာရသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္းျဖစ္သည္မွာ ေျပာမျပနိုင္ေအာင္ပင္။ အေမက “သား။ အေမတို႔ကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတယ္၊ အိမ္ေရွ႕တိုက္ေပါက္ဝမွာ ေထာက္လွန္းေရးက ႏွစ္ေယာက္အျမဲထိုင္ေနၿပီး အိမ္ကိုလာတဲ့လူ ဘယ္သူမဆို ဘာကိစၥနဲ႔လာတာလဲ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ဖို႔လာတာလဲ၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က လႊတ္လိုက္လို႔လား၊ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို သိသလား လို႔ေမးၿပီး ျပန္ရင္လဲ ဘာေတြေျပာခဲ့သလဲ ဘယ္သူက ဘာမွာလိုက္သလဲ က အစေမးလို႔ အေမတို႔အိမ္ကို အခုလူေတြ မလာရဲေတာ့ဘူး” ဟု အေမက ေျပာျပသည္။ အေမေျပာမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ အထီးက်န္ဆန္ေနရေၾကာင္း သိရသည္၊ ေထာက္လွန္ေရးေတြ တယ္ညစ္ပတ္ပါလားဟု ေဒါသထြက္ရသည္။