“သူရဲေကာင္း”
‘သူရဲေကာင္း’ႏွင့္ ‘သူရဲေကာင္း၀ါဒ’ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ ႏွစ္ရပ္မွာ အဓိပါယ္မတူပါ။ တခ်ဳိ႕က သူရဲေကာင္း၀ါဒကို မႏွစ္သက္ၾကပါ။ သူတို႔က သူရဲေကာင္း၀ါဒသည္ တကိုယ္ေကာင္း ဆန္သည္။ တကိုယ္ေတာ္ စြန္႔စားမႈျဖစ္ သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အခ်ဳိ႕ကဆို သူရဲေကာင္း၀ါဒကို မိုက္႐ူးရဲဆန္သည္ဟုပင္ ဆိုေပသည္။ ဂ်ပန္သူရဲေကာင္း၀ါဒ ‘ဘူ ရွီဒို’ စိတ္ဓာတ္ကို သူတို႔မႀကိဳက္ၾကပါ။
သို႔ေသာ္ ႁခြင္းခ်က္ေတာ့ ရွိေပမည္။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္
အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါကို လိုက္၍ အသက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္းရေသာ သူရဲေကာင္းမ်ား
ရွိပါသည္။ သူတို႔၏ လုပ္ရပ္သည္ ေၾကာင္းက်ဳိး ဆီေလ်ာ္ၿပီး
ဆင္ျခင္တံုတရားႏွင့္လည္း ကိုက္ညီေနသည္ကို ေတြ႕ရေပမည္။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူရဲေကာင္း၀ါဒဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ တခ်ဳိ႕က ဂယက္အနက္ကို မႀကိဳက္ၾကပါ။ Bad sense အ နက္ဆိုး ထြက္သည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ‘သူရဲေကာင္း’ ေတြကိုေတာ့ ျပည္သူေတြက ႏွစ္သက္ၾက ခ်စ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ျမန္ မာတိုင္း ျမန္မာတိုင္း တြင္တြင္ ေအာ္ဆိုခဲ့ရသည့္ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း’ သီခ်င္းထဲတြင္ … ‘က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္၀ယ္ … မိဘတိုင္းကကြယ္ … ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို … သူရဲေကာင္းေတြ ေမြးရမယ္ …’ ဟူ၍ ထည့္သြင္း ေရးဖြဲ႕ထားသည္ မဟုတ္လား။
ယခုအခ်ိန္မွာကား ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို သူရဲေကာင္းေတြ အေျမာက္အျမား လိုအပ္ေနေသာ အခါသမယလည္း မဟုတ္ပါလား။
“ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္း”
ေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ သူရဲေကာင္းမ်ားကို ေမြးဖြားေပးပါသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းက ခ်က္ႏိုင္ငံ နာဇီဟစ္တလာ လက္ေအာက္သို႔ က်ေရာက္သြားစဥ္က ျဖစ္ သည္။ နာဇီဖက္ဆစ္မ်ားကို ခုခံဆန္႔က်င္ၾကသည့္ ခ်က္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲႀကီးတြင္ သတင္းစာဆရာ ‘ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္’ကို ေမြးဖြားလိုက္ပါသည္။ ဖူးခ်စ္သည္ နာဇီဂက္စတာပို အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ လူမဆန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း ခံခဲ့ရပါသည္။
နာဇီစစ္ဗိုလ္က ဖူးခ်စ္ကို ေျဖာင့္ခ်က္ေပးခိုင္းသည္။ ‘မင္းလိမၼာစမ္းပါ၊ ေခါင္းမမာစမ္းပါနဲ႔’ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ ဖူးခ်စ္က …
‘ငါ့အဘိဓာန္ထဲမွာေတာ့ လိမၼာျခင္းဆိုတာ သစၥာေဖာက္ျခင္းပဲ’ ဟူ၍ ျပန္ပက္လိုက္ပါသည္။
ဖူးခ်စ္ကို သူတို႔ ႀကိဳးေပး သတ္လိုက္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ျပည္သူတို႔၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ဖူးခ်စ္မေသပါ။
အလားတူ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲကာလတုန္းက ေတာင္ဗီယက္နမ္ ႏိုင္ငံတြင္လည္း သူရဲေကာင္းတဦး ထြန္းကားခဲ့ ပါသည္။ သူကား ‘ငုယင္ဗန္ထ႐ြိဳင္း’ ပင္တည္း။ ဗန္ထ႐ိြဳင္းသည္ စက္႐ံုအလုပ္သမား တေယာက္ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး မက္နာမားရားကို ဗံုးေဖာက္ခြဲ သတ္ျဖတ္ရန္ ၾကံစည္မႈျဖင့္ အဖမ္းခံ လိုက္ရသည္။
သူ႔ကို ဆိုင္ဂံု ႐ုပ္ေသးအစိုးရက ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းသည္။ သူ႔ဇနီး ဖန္သီၾကဴရင္ႏွင့္ မ်ားၿပီး ေျဖာင့္ခ်က္ေပးခိုင္း သည္။ ဗန္ထ႐ိြဳင္းက မေပးပါ။ အေသခံသြားပါသည္။
ဗန္ထ႐ြိဳင္းကို ေသဒဏ္ စီရင္သည့္ေန႔က သူ႔ကိုေသနတ္ႏွင့္ မပစ္ခင္ သူ႔မ်က္လံုးေတြေပၚက စည္းထားေသာ အ၀တ္စကို ဖယ္ေပးဖို႔ အာဏာပိုင္မ်ားထံ ေတာင္းဆိုသည္။ ဗန္ထ႐ြိဳင္းသည္ သူ႔ေျမကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းေတြကို ရင္ေကာ့ စိန္ေခၚလိုက္သည္။ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာၿပီး ယမ္းေငြ႔ေတြ ျပယ္မသြားခင္ ဗန္ထ႐ြိဳင္းသည္ ‘သမၼတႀကီး ဟိုခ်ီမင္း အဓြန္႔ရွည္ပါေစ’ဟု ေႂကြးေၾကာ္ သြားခဲ့ပါသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနၾကေသာ ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္မ်ား မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က် ငိုေႂကြးခဲ့ၾကပါသည္။
ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲႀကီးၿပီး၍ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာသည့္အခ်ိန္တြင္ မက္နာမားရားက ‘ဗီ ယက္နမ္ စစ္ပြဲမွာ အေမရိကန္တို႔၏ အမွားျဖစ္ပါသည္’ဟု ၀န္ခံခဲ့ပါသည္။
ငုယင္ဗန္ထ႐ြိဳင္း မမွားပါ။ ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားပါ။
“ေတာ္လွန္ေသာ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္း”
ယေန႔ ဗဟု၀ါဒေခတ္၊ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ေခတ္ကမၻာႀကီးတြင္ အေရွ႕ျဖစ္ျဖစ္ အေနာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လူမ်ဳိးက ျဖစ္ျဖစ္၊ လူငယ္ထုႀကီးသည္ ‘ေခ်ေဂြဗားရား’ ဆိုေသာ သူရဲေကာင္းတေယာက္ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိၾကပါသည္။ ေလးစားျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားၾကပါသည္။
ထိုလူငယ္မ်ားသည္ ေခ်ေဂြဗားရားကို သိမီလိုက္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ သူတို႔ ေရွ႕အထက္ မ်ဳိးဆက္ႏွစ္ဆက္ သို႔မဟုတ္ သံုးဆက္ေက်ာ္က သူရဲေကာင္းတေယာက္ကို ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြက ဘာေၾကာင့္ စြဲလန္း ဂုဏ္ ယူၾကတာပါလဲ။
ေခ်မွာ ၁၉၆၀ျပည့္ တ၀ိုက္က က်ဴးဘားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဘိုလီးဗီးယား လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာ အာဂ်င္တီးနား ႏိုင္ငံသား ဆရာ၀န္တဦး ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၇တြင္ ဘိုလီးဗီးယား စစ္အစိုးရတပ္က ေခ်ကို ပစ္သတ္ ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ေခ်သည္ မေသပါ။ အာရွ၊ အာဖရိက၊ လက္တင္အေမရိက အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ေျပာက္ က်ားတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ေခ်၏ ၀ိညာဥ္က လမ္းျပေနခဲ့ပါသည္။
မေန႔တေန႔ကေတာ့ ဘိုလီးဗီးယားႏိုင္ငံ ေက်း႐ြာတခုအနီးတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံထားေသာ ေခ်ေဂြဗားရား၏ အ႐ိုးစုကို ေတြ႔ရွိတူးေဖာ္ၿပီး ကက္စထ႐ိုကိုယ္တိုင္ က်ဴးဘားႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ဟာဗာနာတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ပါသည္။
ေခ်သည္ ကြန္ျမဴနစ္ တေယာက္၊ ေျပာက္က်ား တေယာက္၊ ႏိုင္ငံတကာ၀ါဒီ တေယာက္။
သို႔ေသာ္ ယေန႔လူငယ္ထုက သူ႔ကို ေလးစားၾကသည္မွာ ထိုအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္။ လူငယ္ေတြက ေခ်ကို ေလးစားသည္မွာ ေခ်၏ ‘ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈ’ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။
ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်ရန္ ေတာ္လွန္ေသာ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းမ်ား လိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ေအာင္ေ၀း
မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူရဲေကာင္း၀ါဒဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ တခ်ဳိ႕က ဂယက္အနက္ကို မႀကိဳက္ၾကပါ။ Bad sense အ နက္ဆိုး ထြက္သည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ‘သူရဲေကာင္း’ ေတြကိုေတာ့ ျပည္သူေတြက ႏွစ္သက္ၾက ခ်စ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ျမန္ မာတိုင္း ျမန္မာတိုင္း တြင္တြင္ ေအာ္ဆိုခဲ့ရသည့္ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း’ သီခ်င္းထဲတြင္ … ‘က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္၀ယ္ … မိဘတိုင္းကကြယ္ … ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို … သူရဲေကာင္းေတြ ေမြးရမယ္ …’ ဟူ၍ ထည့္သြင္း ေရးဖြဲ႕ထားသည္ မဟုတ္လား။
ယခုအခ်ိန္မွာကား ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို သူရဲေကာင္းေတြ အေျမာက္အျမား လိုအပ္ေနေသာ အခါသမယလည္း မဟုတ္ပါလား။
“ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္း”
ေတာ္လွန္ေရးမ်ားသည္ သူရဲေကာင္းမ်ားကို ေမြးဖြားေပးပါသည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းက ခ်က္ႏိုင္ငံ နာဇီဟစ္တလာ လက္ေအာက္သို႔ က်ေရာက္သြားစဥ္က ျဖစ္ သည္။ နာဇီဖက္ဆစ္မ်ားကို ခုခံဆန္႔က်င္ၾကသည့္ ခ်က္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲႀကီးတြင္ သတင္းစာဆရာ ‘ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္’ကို ေမြးဖြားလိုက္ပါသည္။ ဖူးခ်စ္သည္ နာဇီဂက္စတာပို အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ လူမဆန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း ခံခဲ့ရပါသည္။
နာဇီစစ္ဗိုလ္က ဖူးခ်စ္ကို ေျဖာင့္ခ်က္ေပးခိုင္းသည္။ ‘မင္းလိမၼာစမ္းပါ၊ ေခါင္းမမာစမ္းပါနဲ႔’ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ ဖူးခ်စ္က …
‘ငါ့အဘိဓာန္ထဲမွာေတာ့ လိမၼာျခင္းဆိုတာ သစၥာေဖာက္ျခင္းပဲ’ ဟူ၍ ျပန္ပက္လိုက္ပါသည္။
ဖူးခ်စ္ကို သူတို႔ ႀကိဳးေပး သတ္လိုက္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ျပည္သူတို႔၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ဖူးခ်စ္မေသပါ။
အလားတူ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲကာလတုန္းက ေတာင္ဗီယက္နမ္ ႏိုင္ငံတြင္လည္း သူရဲေကာင္းတဦး ထြန္းကားခဲ့ ပါသည္။ သူကား ‘ငုယင္ဗန္ထ႐ြိဳင္း’ ပင္တည္း။ ဗန္ထ႐ိြဳင္းသည္ စက္႐ံုအလုပ္သမား တေယာက္ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး မက္နာမားရားကို ဗံုးေဖာက္ခြဲ သတ္ျဖတ္ရန္ ၾကံစည္မႈျဖင့္ အဖမ္းခံ လိုက္ရသည္။
သူ႔ကို ဆိုင္ဂံု ႐ုပ္ေသးအစိုးရက ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းသည္။ သူ႔ဇနီး ဖန္သီၾကဴရင္ႏွင့္ မ်ားၿပီး ေျဖာင့္ခ်က္ေပးခိုင္း သည္။ ဗန္ထ႐ိြဳင္းက မေပးပါ။ အေသခံသြားပါသည္။
ဗန္ထ႐ြိဳင္းကို ေသဒဏ္ စီရင္သည့္ေန႔က သူ႔ကိုေသနတ္ႏွင့္ မပစ္ခင္ သူ႔မ်က္လံုးေတြေပၚက စည္းထားေသာ အ၀တ္စကို ဖယ္ေပးဖို႔ အာဏာပိုင္မ်ားထံ ေတာင္းဆိုသည္။ ဗန္ထ႐ြိဳင္းသည္ သူ႔ေျမကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းေတြကို ရင္ေကာ့ စိန္ေခၚလိုက္သည္။ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာၿပီး ယမ္းေငြ႔ေတြ ျပယ္မသြားခင္ ဗန္ထ႐ြိဳင္းသည္ ‘သမၼတႀကီး ဟိုခ်ီမင္း အဓြန္႔ရွည္ပါေစ’ဟု ေႂကြးေၾကာ္ သြားခဲ့ပါသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနၾကေသာ ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္မ်ား မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က် ငိုေႂကြးခဲ့ၾကပါသည္။
ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲႀကီးၿပီး၍ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာသည့္အခ်ိန္တြင္ မက္နာမားရားက ‘ဗီ ယက္နမ္ စစ္ပြဲမွာ အေမရိကန္တို႔၏ အမွားျဖစ္ပါသည္’ဟု ၀န္ခံခဲ့ပါသည္။
ငုယင္ဗန္ထ႐ြိဳင္း မမွားပါ။ ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားပါ။
“ေတာ္လွန္ေသာ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္း”
ယေန႔ ဗဟု၀ါဒေခတ္၊ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ေခတ္ကမၻာႀကီးတြင္ အေရွ႕ျဖစ္ျဖစ္ အေနာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လူမ်ဳိးက ျဖစ္ျဖစ္၊ လူငယ္ထုႀကီးသည္ ‘ေခ်ေဂြဗားရား’ ဆိုေသာ သူရဲေကာင္းတေယာက္ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိၾကပါသည္။ ေလးစားျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားၾကပါသည္။
ထိုလူငယ္မ်ားသည္ ေခ်ေဂြဗားရားကို သိမီလိုက္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ သူတို႔ ေရွ႕အထက္ မ်ဳိးဆက္ႏွစ္ဆက္ သို႔မဟုတ္ သံုးဆက္ေက်ာ္က သူရဲေကာင္းတေယာက္ကို ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြက ဘာေၾကာင့္ စြဲလန္း ဂုဏ္ ယူၾကတာပါလဲ။
ေခ်မွာ ၁၉၆၀ျပည့္ တ၀ိုက္က က်ဴးဘားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဘိုလီးဗီးယား လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာ အာဂ်င္တီးနား ႏိုင္ငံသား ဆရာ၀န္တဦး ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၇တြင္ ဘိုလီးဗီးယား စစ္အစိုးရတပ္က ေခ်ကို ပစ္သတ္ ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ေခ်သည္ မေသပါ။ အာရွ၊ အာဖရိက၊ လက္တင္အေမရိက အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ေျပာက္ က်ားတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ေခ်၏ ၀ိညာဥ္က လမ္းျပေနခဲ့ပါသည္။
မေန႔တေန႔ကေတာ့ ဘိုလီးဗီးယားႏိုင္ငံ ေက်း႐ြာတခုအနီးတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံထားေသာ ေခ်ေဂြဗားရား၏ အ႐ိုးစုကို ေတြ႔ရွိတူးေဖာ္ၿပီး ကက္စထ႐ိုကိုယ္တိုင္ က်ဴးဘားႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ဟာဗာနာတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ပါသည္။
ေခ်သည္ ကြန္ျမဴနစ္ တေယာက္၊ ေျပာက္က်ား တေယာက္၊ ႏိုင္ငံတကာ၀ါဒီ တေယာက္။
သို႔ေသာ္ ယေန႔လူငယ္ထုက သူ႔ကို ေလးစားၾကသည္မွာ ထိုအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္။ လူငယ္ေတြက ေခ်ကို ေလးစားသည္မွာ ေခ်၏ ‘ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈ’ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။
ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်ရန္ ေတာ္လွန္ေသာ ျပည္သူ႔သူရဲေကာင္းမ်ား လိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ေအာင္ေ၀း
No comments:
Post a Comment