ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးေတြလည္း ၀က္သားၾကိဳက္ၾကတယ္

တခါက ရြာတရြာမွာ ဘုန္းၾကီးတပါး ေက်ာင္းထိုင္သတဲ့။ ရြာမွာကလည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းပဲရွိတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာလည္း ဆရာေတာ္ကတပါးပဲဆိုေတာ့ ရြာထဲမွာရွိတဲ့ ဆြမ္းစား၊ ကြမ္းစား၊ သာေရး၊ နာေရးမွန္သမွ် ဆရာေတာ္တပါးထဲကပဲ ဒိုင္ခံၾကြရသတဲ့။

တေန႔မွာေတာ့ ရြာထဲက ဆင္းရဲသားလယ္သမားတေယာက္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္လာျပီး ဆရာေတာ္ကို ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္ရက္မွာ ေန႔ဆြမ္းကပ္ခ်င္လို႔ပါဆိုျပီး လာေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း အဲဒီရက္က်ရင္ လာပင့္လွည့္ေခ် လို႔ပဲ ျပန္မိန္႔လိုက္တယ္။

ဆင္းရဲသားျပန္သြားျပီး မေရွးမေႏွာင္းအခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ ရြာထဲက သူၾကြယ္တေယာက္ကလည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္လာျပီး ဆြမ္းစားလာပင့္ျပန္သတဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ သူၾကြယ္ဆြမ္းကပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ကလည္း ဆင္းရဲသားလာေလွ်ာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္၊ ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ တိုက္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း သူၾကြယ္ကပ္တဲ့ဆြမ္းဆိုေတာ့ လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႔ လာပင့္လွည့္ေခ် လို႔ပဲ ျပန္မိန္႔လိုက္တယ္။

သူၾကြယ္ျပန္သြားျပီး ဆရာေတာ္လည္း စဥ္းစားရတာေပါ့။ ဆင္းရဲသားလယ္သမားက အရင္ၾကိဳျပီး လာပင့္တာမွန္ေပမယ့္ ဆင္းရဲသားအိမ္ ဆြမ္းစားၾကြရင္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ႔ ငါးပိေက်ာ္ပဲ ထိမယ္။ သူၾကြယ္အိမ္ ၾကြရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး ၀က္သား၊ ၾကက္သားေတာ့ ပါတန္ေကာင္းရဲ႕။ လွဴဖြယ္၀တၳဳပစၥည္းေတြလည္း စိတ္ထဲကျမင္ေယာင္ျပီး သူၾကြယ္အိမ္ ဆြမ္းစားၾကြဖို႔ အေလးသာေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူရိုေသ၊ ရွင္ရိုေသ ဆရာေတာ္ဆိုေတာ့လည္း မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ လူၾကားေကာင္းေအာင္ေတာ့ လုပ္မွေတာ္မယ္လို႔ စဥ္းစားရင္း အၾကံထုတ္ရတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဆြမ္းစားၾကြမယ့္ေန႔ကို ေရာက္လာတယ္။ ဆင္းရဲသားလယ္သမားနဲ႔ သူၾကြယ္တို႔လည္း တခ်ိန္တည္းမွာလိုလို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေရာက္လာတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ၀တ္ျပဳျပီး ဆြမ္းစားလာပင့္တာပါဘုရားလို႔ ျပိဳင္တူေလွ်ာက္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ကလည္း “ ေၾသာ္… ဒကာႏွစ္ဦးဆြမ္းစားလာပင့္တာ တိုက္ေနတယ္။ ဘုန္းၾကီးက တေယာက္ေယာက္ေနာက္ကို ဆြမ္းစားၾကြရင္လည္း က်န္တဲ့တေယာက္အတြက္ မမွ်မတ ျဖစ္ရာ ေရာက္ေနမယ္။ ဒီေတာ့……..”

ခဏစဥ္းစားသလို လုပ္ျပီးတဲ့အခါမွာ…..

“ဒီလိုလုပ္ၾကကြာ….။ ဒကာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုန္းၾကီးလက္ကို တေယာက္တဖက္ဆြဲၾကကြာ။ ပါေအာင္ဆြဲႏိုင္တဲ့ဘက္ကို ဘုန္းၾကီးဆြမ္းစားၾကြမယ္” လို႔ မိန္႔လိုက္သတဲ့။

ဒကာႏွစ္ေယာက္လည္း ထျပီး ဘုန္းၾကီးကို တေယာက္တဖက္ဆြဲၾကသတဲ့။ အဲဒိမွာ ဆရာေတာ္မစဥ္းစားမိခဲ့တာက သူၾကြယ္က အလုပ္မလုပ္ဘဲ ထိုင္စားေနတဲ့သူ၊ ဆင္းရဲသားက ေန႔တဓူ၀ အားနဲ႔အင္နဲ႔ တေနကုန္အလုပ္လုပ္ရတဲ့သူဆိုေတာ့ ဆင္းရဲသားက အားေကာင္းတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဘုန္းၾကီးခမ်ာ ဆင္းရဲသားဖက္ပါမလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။

ဘုန္းၾကီးကလည္း အလယ္ကေန ငါ ဆင္းရဲသားဖက္ေတာ့ အပါမခံႏိုင္ဘူး။ သူၾကြယ္အိမ္ ဆြမ္းစားသြားႏိုင္ဖို႔အေရး မနည္းဘူးစဥ္းစားထားရတာ လို႔ေတြးျပီး သူကိုယ္တိုင္ သူၾကြယ္ဘက္ကိုပါေအာင္ ၀ိုင္းျပီးဆြဲေပးရေတာ့တာေပါ့။

ဆြဲရင္း ဆြဲရင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္က သူၾကြယ္ဘက္ကေန ကူျပီးဆြဲေနတာကို ဆင္းရဲသားက ရိပ္မိလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆင္းရဲသားလည္း စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာျပီး “ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႔ ငါးပိကိုပစ္၊ ၀က္သားကိုခ်စ္တဲ့ဘုန္းၾကီး…. သြားေရာ့လဟယ္” လို႕ ေအာ္ျပီး ဆရာေတာ္ကို သူၾကြယ္ဆီေဆာင့္တြန္းပစ္ခဲ့ျပီး ေက်ာင္းေပၚကေန စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။

ဒီအေၾကာင္းကို ၾကားသိသြားၾကတဲ့ ရြာသားေတြဟာ ဆရာေတာ္ကို ၀က္သားဘုန္းၾကီးလို႔ ကြယ္ရာမွာေခၚေလ့ရွိၾကျပီး ဆရာေတာ္ကို ဆြမ္းစားပင့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဆြမ္းဟင္းေကာင္းေကာင္းပါပေစေနာ္ ဆိုျပီး စေနာက္ေျပာေလ့ရွိၾကသတဲ့ဗ်ာ။

(ၾကားဖူးေသာပံုျပင္ကို သင့္ေတာ္ေအာင္ ျပန္ေရးပါသည္။ မည့္သည့္ထပ္တူျပဳမႈကိုမွ မျပဳပါ။)

ေမာင္ပါလ
၁၆.၁၂.၂၀၁၁