“စီမံဂိမ္း ႏွင္႔ စာရင္းအင္”

by Soe Min on Thursday, November 29, 2012 at 10:41am ·

          ဆုတ္လည္းစူး စားလည္းရူးဆိုတာ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြက ပဒိုင္းသီးကို ေျပာတာပါ။ ေရွ႕တိုးထမ္းပိုး ေနာက္ဆုတ္ လွည္းတုတ္ လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ အမွားတစ္ခုကို ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ သိလိုက္ရလို႔ မရွဴႏိုင္မကယ္ႏိုင္ျဖစ္တဲ႔အခါ အဲဒီစကားကို သုံးတယ္။ အေျဖရွာမရပဲ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ႔ ငိုညည္းျခင္းတစ္မ်ဳိးပဲ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြအားလုံး ပဒိုင္းဆိပ္တက္ေနၿပီထင္တာပဲ။ အိမ္မွာေနရင္း ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာျဖစ္ရင္ေတာင္ မေန႔က ငါဘာမ်ား အစားမွားပါလိမ္႔လို႔ ျပန္ျပန္ေတြးၾကတဲ႔ ျမန္မာေတြဟာ အဲဒီပဒိုင္းသီးေတြကို ငါတို႔ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စားမိေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးၾကည့္ဖို႔ မေကာင္းပါလား။ ဒီအသီးစားလို႔ ဒီလိုျဖစ္မွန္းသိရင္ ေနာင္ကို သူမ်ားက အတင္းလာေကၽြးရင္ေကာ အလြယ္တကူ စားဦးမွာလား။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ကို ထမင္းတစ္လုပ္ တုတ္တစ္ခ်က္ ရိုက္ရိုက္ၿပီး ေကၽြးၾကည့္စမ္းပါေလ။ ေနာင္က်ေတာ႔ ထမင္းလုပ္ျမင္ရုံနဲ႔ ထြက္ေျပးတတ္လာလိမ္႔မယ္။ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ပဒိုင္းသီးေတြ အတင္းေကၽြးေနတာကိုေတာ႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ျငင္းဆန္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကသလဲ။ အေပၚက သကာအုပ္ထားလည္း ပဒိုင္းသီးမွန္ရင္ ဖန္တြတြနဲ႔ ကန္ၾကြၾကြျဖစ္လာစၿမဲပဲ။ ခုေတာ႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ပဒိုင္းသီးဖီလင္တက္လို႔ အရူးေခ်းပန္းျဖစ္ကုန္ပါေပါ႔ဗ်ာ။ ဘာေတြကို ေစာင္းေျမာင္းေျပာဆို ေနတာတုန္း ဆိုရင္ေတာ႔ အကုန္လုံးပါပဲ။ အဲဒီအထဲမွာမွ လတ္တေလာ အထင္ရွားဆုံးကိစၥက ေၾကးနီေတာင္ပါတယ္။ ဘာေတြအဆိပ္တက္လို႔ အခုလိုျဖစ္ရသလဲဆိုေတာ႔ အစကတည္းက စာရင္းဇယား၊ ကိန္းဂဏန္း၊ အခ်က္အလက္၊ အလားအလာ၊ အက်ဳိးအျပစ္ ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ဆမထားပဲ “လာေစပါေစ အာရေက” ေလာက္ပဲ ျမင္ၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံသေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို ကေလးကစားစရာလိုသေဘာထားလ်က္ “ဘယ္သူမွမသိေစနဲ႔။ ေရာင္းသူ၀ယ္သူအသံတူ ၿပီးစတမ္း” လို႔  လက္ညွဳိးထိုးေရာင္းစားသြားတဲ႔ အတြက္ပါပဲ။
          ဟိုးအရင္တစ္ခါ “ေရရွည္တည္တံ႔မည့္ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္မႈ” (Sustainable development) မွာ အရူးငေရႊႀကီးနဲ႔ ဥပမာေပးခဲ႔တုန္းက ပေရာဂ်က္မ်ဳိးဟာ သူအက်ဳိးမရွိ ကိုယ္အက်ဳိးမရွိနဲ႔ တရုတ္အသုဘမွာ မီးရႈိ႕တဲ႔ အိမ္ေတြကားေတြလို တီဗီတစ္ခါရိုက္စာ လုပ္လုပ္သြားလို႔ သုံးမရတဲ႔ပစၥည္းေတြ အဖတ္တင္ပုံကို ေျပာတာပါ။ စစ္ေစးရာေတြ ပြေနတာပဲလို႔ ေျပာခဲ႔တယ္။ အခုကိစၥကေတာ႔ အရႈပ္ထုတ္ႀကီး အဖတ္တင္တာထက္ဆိုးပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကၿပီး အင္အားသုံး ၿဖဳိခြင္းယူရတဲ႔ အေျခအေန ေရာက္လာတယ္။ မၿပီးေသးဘူး အဲဒါ။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ေနာက္ထပ္ သည့္ထက္ဆိုးမယ္႔ဟာေတြ လာဖို႔ျမင္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွေတာ႔ လာၿပီး အျပစ္မေျပာနဲ႔ေလ။ အေျဖရွာပါလား အေျဖရွာပါလား။ ရွာပါၿပီေကာေလ။ အဲဒီအေျဖက ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကိုသိမွ ျဖစ္မွာမို႔လို႔ ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ရတာပါ။ ဒီဇာတ္လမ္းက ဒဂၤါးျပားရဲ႕ တျခားမ်က္နွာကို လွန္ၾကည့္လိုက္ရုံနဲ႔ အေျဖမထြက္ဘူး။ သူ႔ဘက္နဲ႔သူမွန္ေနသားပဲ မွ်မွ်တတ ၾကားခ်လိုက္ရေအာင္ဆိုလို႔လည္း ကိစၥမျပတ္ဘူး။ ႏွစ္ဘက္စလုံးက ျပႆနာရဲ႕ဇစ္ျမစ္ကို ျပဳျပင္ယူမွ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ လူႀကီးေတြက ဘယ္လိုေျဖရွင္းလိုက္သလဲဆိုတာကိုလည္း ေဘာလုံးပြဲမ်ား Live show ၾကည့္ရသလို လက္ငင္းေရာ ေရရွည္ပါ အက်ဳိးအျပစ္ေတြ ဆက္ေ၀ဖန္သုံးသပ္လို႔လည္း ရေသးတယ္ဗ်။
          တရုတ္ျပည္က တီယန္နန္မင္စကြဲယားကိစၥ ေရးတုန္းက စာဖတ္သူတစ္ေယာက္က “တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီအခ်ိန္မွာ တရုတ္အစိုးရက အင္အားသုံးၿပီး မၿဖဳိခြင္းခဲ႔ဖူးဆိုရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာမယ္ လို႔ ထင္ပါသလဲ။” တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔အထင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႀကီးကေတာ႔ ၿပိဳကြဲသြားလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူးဗ်။ မသကာ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္နွစ္ေယာက္ေလာက္ အထြက္ျပလိုက္ၿပီး ေနာက္ကြယ္က ဆက္ႀကိဳးကိုင္မွာေပါ႔။ အေ၀းႀကီး သြားၾကည့္စရာမလိုေပါင္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဦးေန၀င္းႀကီး အဲလိုပဲ လုပ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးက ပန္းတိုင္အေရာက္ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ပညာတတ္အလႊာက အုပ္ခ်ုဳပ္ေရးပိုင္းမွာ အေရးပါတဲ႔ေနရာေတြ ရလာရုံေလာက္ပဲ ရွိမယ္။ ဒီအခါမွာ အလယ္အလတ္တန္းစား ပညာတတ္ဆိုတဲ႔သူေတြကလည္း လုပ္ပိုင္ခြင္႔ အာဏာ သူတို႔လက္ထဲေရာက္လာတဲ႔အခါ ပညာတတ္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ဖို႔ထက္ ပညာတတ္အာဏာရွင္ ျဖစ္ဖို႔ပဲ မ်ားတယ္။ ပညာမတတ္တဲ႔သူအာဏာရွင္ျဖစ္တုန္းက ပညာတတ္ေတြ အေၾကာမသိလို႔ ထိထိမိမိ မႏွိပ္ကြပ္ႏိုင္ရာကေန ပညာတတ္အာဏာရွင္ျဖစ္လာေတာ႔ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ ေပ်ာ႔ကြက္ဟာကြက္ေတြကို က်က်နန ခ်က္ေကာင္းထိေအာင္ နွိပ္ကြပ္ႏိုင္စြမ္းတိုးတက္လာတာ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားဖူးေတာ႔ သိလိမ္႔မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ နဂိုတုန္းက ဘယ္အလႊာကပဲ တက္လာတက္လာ၊ အစိုးရအဖြဲ႔ထဲေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီအဖြဲ႔ႀကီး မၿပိဳကြဲသြားေအာင္ ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔ သူကာကြယ္ရေတာ႔မွာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီအစိုးရဟာလည္း “ေၾကးနီေတာင္ကိစၥ အခုလို အင္အားသုံးၿပီး မျဖဳိခြဲရင္ ေရွ႕ဆက္ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ သိလား။” လို႔ ေမးမွာ မလြဲဘူး။
မေျပာလည္း လူတိုင္းသိေနတဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ တရုတ္နဲ႔ မ်က္နွာပ်က္ရမွာေပါ႔။ (တရုတ္လူမ်ဳိးေတြအတြက္ မ်က္နွာဆိုတာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသလဲ ဟုန္မင္ယန္ထမင္းပြဲ ေရးတုန္းက ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္) ပ်က္ပေစေလ။ ဘာအေရးလဲ။ သူက တသက္လုံး ဂုတ္ေသြးစုပ္လာခဲ႔တာ လို႔ သေဘာထားႏိုင္တယ္ပဲ ထားပါ။ “လူႀကီးေတြ လက္နဲ႔ေရးသမွ် သည္လိုပဲ အၿမဲေျခနဲ႔ဖ်က္ေနေတာ႔မွာလား။” လို႔ ေမးလာရင္ အေျဖရွိၿပီလား။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ဆိုတာ ေရခဲတုံးႀကီးရဲ႕ ေရေပၚထြက္ေနတဲ႔ ထိပ္စကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ (ေဒသခံေတြ မခံစားႏုိင္မွန္း သိပါတယ္။ တျခားဟာေတြလည္း အမ်ားႀကီး လို႔ ေျပာခ်င္တာ) ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႔လိုက္ၿပီး ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေနရင္ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာက္ျဖဴ-ကူမင္း ဓါတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းနဲ႔ ရထားလမ္းကိစၥရွိတယ္။ ကုလားတန္ျမစ္၀ွမ္း ဘက္စုံဖြံ႔ၿဖဳိးေရးရွိတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံလိုသူေတြ တံခါးဖြင္႔ေပးလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ မင္းသားမလုပ္ရတိုင္း ပတ္မႀကီးထိုးေဖာက္ေနသူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုခရီးဆက္ရမလဲ လို႔ ေမးလာရင္ေကာ။ (အို ဘာမွ လာေမးမေနနဲ႔။ ရပ္ဆို ခုရပ္။ ဒါပဲ ဒါပဲ လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ႔ အစိုးရလည္း ဟုတ္ပဲနဲ႔) နွစ္ဘက္စလုံးက ကိုယ္႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ကိုယ္ မွန္တယ္ထင္လို႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၾကတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဘက္က မွန္တယ္လို႔ သက္ေသျပဖို႔အတြက္ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္မွာ အမွားကို ေဒါက္ေထာက္ရွာေဖြရုံတင္ မဟုတ္ဘူး။ ကလိန္ေစ႔ျငမ္းဆင္ပါ လုပ္လာၾကတာ ဓမၼတာပါ။ “ဒါ ဦးပိုင္က ေရာင္းစားသြားတာေလ။ မယုံ စာရင္းစစ္၀င္ၾကည့္ပါလား။” (၀င္ေပါ႔။ စာရင္းစစ္ခြံ႕ရတာ ဘယ္ေလာက္ကုန္တာမွတ္လို႔) “အဲဒါ ေျမေပၚေျမေအာက္ အဖ်က္သမားေတြရဲ႕ ေသြးထိုးလႈံေဆာ္မႈေလ။ သင္႔ေတာ္တဲ႔အခ်ိန္က်ရင္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ၿပီး ျပည္သူမ်ားကို အမွန္တရားေဖာ္ထုတ္ေပးသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ (ေျပာေပါင္းမ်ားလို႔ ရိုးေနပါၿပီ)။ တဘက္နဲ႔တဘက္ ခ်စ္ေသာမ်က္စိနဲ႔ မရႈနိုင္တဲ႔အခါ အမုန္းေတြ တိုးပြားလာမွာလည္း ဧကန္ပဲ။
            ဒီကိစၥမ်ဳိးဆိုတာ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံမွာခ်ည့္ပဲ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အာရွမွာ အႀကီးဆုံး ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံဆိုတဲ႔ အိႏၵိယမွာလည္း ေရႊေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိစၥတုန္းက အင္အားသုံးၿဖဳိခြင္းခဲ႔ရတယ္။ ထိုင္းမွာ ရွပ္နီေတြတုန္းကလည္း မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ႔တာပဲေလ။ ေရာဂါေပ်ာက္ဖို႔အတြက္ ေဆးခါးႀကီးလည္း မလႊဲမေရွာင္သာ ေသာက္ရတဲ႔အခါ ရွိမေပါ႔။ ဘယ္သူကမွ ႏိုင္ငံေရးမွာ လူမုန္းမမ်ားခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္အတြက္မို႔သာ ကိုယ္႔မဲေတြ ေလ်ာ႔ခ်င္ေလ်ာ႔သြားပါေစ။ အနစ္နာခံၿပီး လုပ္ၾကရတာ။ မိဘဆိုတာ သားသမီးကို ေျပာလို႔ဆိုလို႔မရရင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး ေၾကာက္ရုံလန္႔ရုံ ရိုက္တန္လည္း ရိုက္ေပးရတယ္။ စသည္ စသည္ျဖင္႔ ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ ေပးခဲ႔တာလည္း မၾကားဖူးတာ တစ္ခုမွ မက်န္ေတာ႔သေလာက္ပါပဲ။ ေရွးက သကၠရာဇ္ၿဖဳိတဲ႔အခါ တိုင္းျပည္ေကာင္းဖို႔အတြက္ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔သာ ၿဖဳိၾကရၿပီး သကၠရာဇ္ၿဖဳိသူ ျပည့္ရွင္မင္းကေတာ႔ နတ္ရြာစံရၿမဲ ဓမၼတာ ရွိသတဲ႔။ အခုအျဖစ္လည္း သိပ္ေတာ႔ မထူးပါဘူး။ ျပည္သူကို အင္အားနဲ႔ အႏိုင္ယူလိုက္တဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူမွန္သမွ် ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ သိပ္ေတာ႔ မၾကာၾကဘူး။ ျပစရာအေထာက္အထားေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္သူ႕ ဥပမာေပးရမွန္းေတာင္ မသိ။ ၈၈တုန္းက ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ေတြဆို အခုတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ႔ဘူး ေတြ႔လား။ သူတို႔ဟာသူတို႔ အစိမ္းေၾကြေၾကြ အမွည့္ေၾကြေၾကြ၊ ျပည္သူေတြရင္ထဲက အတြင္းေၾကကေတာ႔ ေသရာပါရုံတင္ မဟုတ္ဘူး။ သမိုင္းကိုတြင္ေရာ။ စက္တင္ဘာကိစၥသာမျဖစ္ခဲ႔ရင္ အရင္ဘိုးေတာ္ႀကီး အဲေလာက္လြယ္လြယ္ကူကူ လႊဲေပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာမွာကို မဟုတ္ဘူး။ အခုလည္း ထပ္လုပ္ျပန္ၿပီ။ အဲဒါ လမ္းေဟာင္းႀကီးဗ်။ ေနာက္ျပန္မလွည့္႔ပဲ နဂိုေနရာ ျပန္ေရာက္သြားမွာ။ အခုျဖစ္ရပ္မွာ သပိတ္စခန္းဖြင္႔ထားတဲ႔ ရဟန္းရွင္လူေတြကို လူစုခြဲႏိုင္လိုက္ၿပီပဲ ထားပါေလ။ အဲဒီမွာ ဆႏၵျပဒုကၡခံေနၾကရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖရွင္းပဲ ထားရင္ အဲဒီမီးက အိမ္ေပါက္ေစ႔ ဆက္ေလာင္ဦးမွာပဲ။ တစ္ေယာက္ေသာသူက ေခၽြးသိပ္ဖို႔သြားတာ ေရာက္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။ တျခားတစ္ေယာက္က ရွင္းထုတ္ပလိုက္တာၾကည့္ရင္ အခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မိေအာင္ တိုင္ပင္ၿပီးလုပ္တာ မဟုတ္ပဲ ေဘးေခ်ာ္ကန္ပလိုက္သလို မစည္းလုံးမွန္း သိပ္သိသာသြားတယ္။ တစ္ေလွတည္းစီးေနမွန္း ေမ႔ေနသလား မသိပါဘူး။
           သူတို႔ေမြးတဲ႔ သားေျမးအရြယ္ပဲရွိတဲ႔ မေလာက္ေလး မေလာက္စား အလကားေကာင္တစ္ေကာင္ အေနနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရရုံပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စာေရးတိုင္းေရးတိုင္း သူမ်ားအျပစ္ေျပာဖို႔ထက္ အေျဖတစ္ခုခုေတြ႔လာေအာင္ ေတြးၾကည့္မိခ်င္တဲ႔စိတ္ေၾကာင္႔ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ဘယ္လို အေကာင္းဆုံး အဆုံးသတ္မလဲ လို႔ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ အၾကံေပးရေလာက္ေအာင္ေတာ႔ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ စီမံကိန္းကိုရပ္ေပးပါ႔မယ္ လို႔ အာမခံဖို႔ကေတာ႔ သမၼတႀကီးကိုယ္တိုင္ သြားၿပီး ေခၽြးသိပ္ေတာင္ ယုံၾကည္နိုင္ဖို႔ ခပ္ခက္ခက္ဗ်။ ျမစ္ဆုံတုန္းက သူကရပ္မယ္ေျပာလိုက္၊ ေနာက္ကလူေတြက ရပ္ရဲရပ္ၾကည့္ သိမယ္ ျဖစ္ကုန္လိုက္နဲ႔ အရွက္ကြဲရမလိုျဖစ္ၿပီးၿပီ။ လႊတ္ေတာ္နာယကႀကီးက လခတိုးေပးမယ္ အဆိုတင္သြင္းတာလည္း အဖ်ားရွဴးၿပီး ေနာက္နွစ္ခါ တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲၾကည့္ပါဦး ျဖစ္သြားၿပီ။ ေဒၚစုဆီက “ျပည္သူသေဘာမတူရင္ ရပ္ေပးရမွာေပါ႔” လို႔ တစ္ခြန္းထြက္ၾကည့္ လႊတ္ေတာ္မွာ သူက ဘာပါ၀ါရွိလို႔လဲဆို ၀က္၀က္ကြဲ ၀ုန္းၾကမွာ။ မဲခြဲၿပီး ဆုံးျဖတ္မွကို ရမွာ လို႔ ထင္တာပဲ။
            ဒီေနရာမွာ အေရးပါလာတာက “မဲခြဲၾကည့္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါတီအင္အားက အမ်ားႀကီးပဲ။ လိုအပ္ရင္ ၂၅% က ေအာ္တိုမက္တစ္ထပ္ေဆာင္းၿပီးသား။” လို႔ မရွက္မေၾကာက္ မီဒီယာမွာေတာင္ ဖြင္႔ေျပာတဲ႔သူက ေျပာၿပီးၿပီ။ တကယ္ေတာ႔ သူဟာ သူမ်ားထြက္ခိုင္းလို႔သာ ထြက္လာတာ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာေကာင္မွန္းမသိေသးတာကို ျပတာပဲ။ သူရလာတဲ႔မဲေတြဟာ အမွန္တကယ္ လူထုေထာက္ခံမႈနဲ႔ ရလာမွသာ လူထုဆႏၵကို ကိုယ္စားျပဳရာေရာက္လိမ္႔မယ္ဗ်။ အဲလိုမဟုတ္ရင္ သူဟာ အာဏာလက္ရွိေတာ႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ျပည္သူကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ လို႔ေတာ႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဒါေတာင္ သူ႔စိတ္က ျပည္သူအတြက္ ဆိုတဲ႔စိတ္ကရွိဦးမွ။ (ဒါကေတာ႔ ေျမႀကီး လက္နဲ႔ပုတ္လို႔ လြဲခ်င္လြဲဦးမကြယ္) အခုကိစၥမွာ ျပည္သူဘက္က စိတ္ခ်ယုံၾကည္တဲ႔ ျပည္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ေပးမယ္႔သူတစ္ေယာက္လိုတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ခ်ည့္ မျဖစ္ဘူး။ အစိုးရဘက္က တနည္းေျပာရရင္ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြဘက္က ဥပေဒနဲ႔အညီ တိုင္ပင္ညွိႏႈိင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ မီးေသတဲ႔သူတစ္ေယာက္လည္း လိုေသးတယ္။  အဲဒီနွစ္ေယာက္ မတိုင္ပင္ပဲ ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ (ဒီဘက္ကတစ္ေယာက္က ျပည္သူအေပၚမီးေသသလို ဟိုဘက္ကတစ္ေယာက္ကေရာ သူ႔လူေတြအေပၚမီးေသပါ႔မလား) အဲလိုျဖစ္ဖို႔ လက္တစ္ကမ္းေရာက္မွ ပုတ္ခ်လိုက္သလို ျမင္လိုက္ရေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး။
           သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆုံေတာ႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဗိုလ္ က်ား ေသနတ္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္လုပ္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီျပႆနာကို အစဆြဲထုတ္ရဦးမွာ။ အလားတူ ျပႆနာေတြကလည္း ရွိေသးတယ္ေလ။ အခုကိစၥက Planning failure လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ Project ရဲ႕အစဟာ Plan မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီစီမံကိန္းႀကီးေတြ ေရးဆြဲေနတုန္းက ေဒသခံ ျပည္သူလူထုအေၾကာင္းကို လုံး၀ထည့္မတြက္ထားဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ တစ္က်ပ္ရင္းမယ္။ ႏွစ္ရာျမတ္မယ္။ နင္တစ္ဆယ္၊ ငါတစ္ဆယ္၊ က်န္တာငါ႔အိပ္ထဲဆိုတာေလာက္ပဲ ေတြးပုံေပၚတယ္။ ႏိုင္ငံျခားျပန္ပညာတတ္ႀကီးေတြ ေရးဆြဲထားတဲ႔ မာစတာပလန္ဆိုတာ ကေလးးကစားစရာေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။ ကၽြမ္းက်င္လြန္းလို႔ ဟိုဘက္ေတာင္ လြန္ေနေသးတာ။ ဒါေပသိ ပညာမတတ္တဲ႔ ေတာသားေတြ ဦးေႏွာက္နဲ႔က်ေတာ႔ ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီဘူးေလ။ ျမစ္ဆုံကိစၥကို သူ႔ေလာက္ဘယ္သူမွ ေသခ်ာမသိဘူးလို႔ ေျပာဖုူးတဲ႔သူစကားဟာ အမွန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက ဥာဏ္မမီလို႔ သူ႔စကားကို မယုံႏိုင္တာ။ ဘူတန္မွာတုန္းက ဟိုင္ဒရိုပါ၀ါပေရာဂ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္ျမင္ခဲ႔သားပဲ။ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက ႏိုင္ငံျခား၀င္ေငြတဲ႔။ အိႏၵိယက လာေဆာက္ေပးၿပီး အိႏၵိယကို လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ျပန္ေရာင္းတဲ႔ ၀င္ေငြနဲ႔ ရပ္တည္ၾကပါသတဲ႔။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ပုဂၢလိကေဆးရုံမရွိပဲ အခမဲ႔ကုတဲ႔ ဘူတန္မွာ အဲဒီပေရာဂ်က္က လုပ္သားေတြကုဖို႔အတြက္ေတာ႔ စီမံကိန္းအပိုင္ ေဆးရုံတစ္ခုရွိၿပီး နိုင္ငံျခားသားဆရာ၀န္ေတြကို လခေကာင္းေကာင္းေပး ငွားႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔နိုင္ငံေလာက္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုတစိုက္ ထိမ္းသိမ္းတဲ႔နိုင္ငံလည္း အရွားသား။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္ျမစ္ေခ်ာင္းကေလးေတြမွ ပေရာဂ်က္ေၾကာင္႔ ပ်က္သြားတယ္ ေျပာင္းသြားတယ္ မၾကားမိပါဘူး။ တရုတ္ျပည္မွာေတာ႔ မဲေခါင္ျမစ္စီမံကိန္းေၾကာင္႔ ေရလွ်ံသတဲ႔။ ကိုယ္႔ဆီက ဧရာ၀တီျမစ္ကေတာ႔ နိုင္ငံရဲ႕အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္တာမို႔ မေတာ္တဆ အမွားအယြင္းနဲ႔ေတာင္ အထိခိုက္မခံႏိုင္တဲ႔အတြက္ ျပည္သူေတြ အစိုးရိမ္ႀကီးလြန္းတယ္ပဲဆိုဆို မီးမရ ေမွာင္ေမွာင္ပဲေနပါရေစ။ ဧရာ၀တီနဲ႔ေတာ႔ မလဲနိုင္ေပါင္။ အဲဒီစီမံကိန္းေတြအားလုံးကို အဘက္ဘက္က ျပန္သုံးသပ္ရမွာေပါ႔။
           ေၾကးနီေတာင္မွာေတာ႔ ဘာသာေရးအေဆာက္အဦေနရာတစ္ခု ဆုံးရႈံးသြားျခင္း  သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးသြားေစနိုင္ျခင္းအျပင္ ေနာက္ကြယ္က သေဘာမတူႏိုင္ရျခင္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္ကလည္း မားမားႀကီး ေပၚထြက္လို႔လာပါတယ္။ စီမံကိန္းၿပီးသြားေတာ႔ေရာ ဘယ္သူေတြ အက်ဳိးခံစားခြင္႕ရွိမွာမို႔လဲ ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ဘ႑ာေငြေတြ တိုးပြားတာေပါ႔ ဆိုတဲ႔ပ်က္လုံးကေတာ႔ မဆလေခတ္က ပရိသတ္ေတာင္ မရယ္ေတာ႔ပါဘူး။ တန္ခ်ိန္မ်ားစြာဆိုတဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းတုံးႀကီးလည္း ထြက္ခဲ႔တယ္။ န၀တ ပတၱျမားႀကီးဆိုတာလည္း တီဗီထဲမွာ ျမင္ဖူးခဲ႔တယ္။ ငါးျပားေစ႔တစ္ေစ႔ ကိုယ္ခံစားရတာ ပါလို႔လား။ မင္းတို႔အတြက္ ပညာေရး က်န္းမာေရး ဘတ္ဂ်က္ေတြ ႏွစ္တိုင္းခ်ေပးေနတာ မျမင္ဘူးလားဆိုရင္ အဲဒီဘတ္ဂ်က္ေတြ လူနာေတြလက္ထဲအထိ ေရာက္မလာတာေကာ မျမင္ဘူးလား လို႔ ျပန္ေမးရုံပဲ ရွိတယ္။ ျပည္သူေတြအကုန္ ကိုယ္႔စားရိတ္နဲ႔ကိုယ္ ေပးေနၾကရတာခ်ည့္ပဲ။ တနသၤာရီမွာထြက္တဲ႔ ေရနံသဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ေတြကို Total ကုမၸဏီက လာလုပ္ေနတာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ နီးပါး ကိုယ္ေတြ ဆယ္တန္းေလာက္ကတည္းကပါပဲ။ ဒီကေန႔ထိ ရန္ကုန္မွာ မီးမွန္မွန္လင္းပါ႔မယ္ အာမခံခ်က္လည္း မရွိေသးဘူး။ ယိုးဒယားမွာေတာ႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံးထိန္ရုံတင္မက ကေမၺာဒီးယားေတာင္ ျပန္ေရာင္းစားလို႔ရသတဲ႔။ ေနာင္က်ေတာ႔ မင္းတို႔ေဒသ ဖြံ႔ၿဖဳိးလာမွာေပါ႔ဆိုတဲ႔စကားကို ဘယ္အခ်ိန္အထိ ေစာင္႔ယုံရမလဲ။ တစ္ယူနစ္ကို ၅၀၀ နီးပါးေပးသုံးေနရတဲ႔ ရခိုင္က ထြက္တဲ႔ ဓါတ္ေငြ႔ေတြ တရုတ္ကိုေရာင္းစားၿပီး ရခို္င္မေလးေတြ ထင္းေခြ၊ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းေနရတာ ဘယ္လိုေဒသခံမ်ဳိးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လိုတိုင္းယူ ေပးခ်င္မွာလဲ။ “သည္းခံလိုက္ပါ သားတို႔သမီးတို႔ရယ္။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ကဆင္းရဲတာကိုး” လို႔ ေခၽြးသိပ္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္အိမ္က စိန္ေတြဘယ္လို၀တ္တယ္လို႔ ျမင္ရတဲ႔အခါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚရမလား။
            ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈဆိုတာ ရိုးေျဖာင္႔မွန္ကန္မႈရွိမွ ျဖစ္တာပါ။ ေပါင္မွာ ေပြးအကြက္လိုက္ႀကီး ရွိတဲ႔သူက လူ႔ေရွ႕သူ႔ေရွ႕ ေပၚေအာင္ျပခ်င္ပါ႔မလား။ အစကတည္းက အမွန္တကယ္ ျပည္သူအတြက္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမယ္႔ စာခ်ဳပ္မ်ဳိးဆို နံမယ္ေကာင္း လိုခ်င္လြန္းလို႔ “ငါ လုပ္တာ၊ ငါ လုပ္တာ” နဲ႔ ေနမွာေပါ႔။ မင္းတို႔ကိုေျပာလည္း ဥာဏ္မီမွာမွ မဟုတ္တာလို႔ ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္႔အိမ္အလုံးလိုက္ ဖယ္ေပးရေတာ႔မယ္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္လာရင္ ဘာအတြက္ ဖယ္ေပးရတယ္ဆိုတာ ေရေရရာရာ သိခ်င္တဲ႔သူမွာ မလြန္ပါဘူး။ “ႏိုင္ငံေတာ္ကသိမ္းတာကြ” တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ဖယ္ေပးလိုက္ၿပီးမွ ခရိုနီႀကီးက အကြက္ရိုက္ေရာင္းစားသြားတဲ႔အခါ သားေျမးမ်ားလက္ထက္ေရာက္ရင္ ေဖတို႔ဘတို႔ အ လို႔ သူမ်ားထိပ္ကြက္ခံရတာေပါ႔ လို႔ အေျပာခံရမွာေပါ႔။ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ သိမ္းယူႏိုင္တဲ႔ အခြင္႔အေရးရွိတယ္၊ ေပးခ်င္တဲ႔ကံထရိုက္ကိုလည္း ျပန္ေပးႏိုင္တဲ႔ အခြင္႔အာဏာရွိမွန္း သိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီအာဏာက်င္႔သုံးတဲ႔ အစိုးရကို ျပည္သူက ေခါင္းငုံ႔ခံလာခဲ႔တာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ႔လို႔ အခုလို အုံၾကြလာတာ မဟုတ္လား။
             ဒီျပႆနာနဲ႔ တျခား အလားတူ မလိုလားအပ္ေသာ ျပႆနာေတြ ျဖစ္မလာေစဖို႔ နိုင္ငံေရး သင္ခန္းစာတစ္ခု အျမတ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ေရွ႕ဆက္အေျဖရွာႏိုင္လိမ္႔မယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵသေဘာထားကို အာဏာနဲ႔လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရတယ္ ဆိုတဲ႔ အျမင္ကို စြန္႔ဖို႔။ ျပည္သူက တကယ္လိုလားခ်စ္ခင္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္မွ ကိုယ္ေျပာတဲ႔စကားကို ယုံယုံၾကည္ၾကည့္ လက္ခံလိမ္႔မယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ဖို႔ပါပဲ။ အစိုးရနဲ႔ျပည္သူေတြၾကားမွာ ယုံၾကည္မႈ မတည္ေဆာက္ႏိုင္သေရြ႕ နားလည္မႈေတြ လြဲမွားေနဦးမွာ၊ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈေတြ ေတြ႔ၾကဳံလာရဦးမွာ မလြဲပါဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား မိုးနတ္မင္းႀကီးတို႔နတ္ျပည္မွာ အေျပာင္းအလဲကို လိုလားတဲ႔သူေတြနဲ႔ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္ေနတဲ႔သူေတြ နွစ္စုကြဲေနမယ္ဆိုရင္ ရဲရဲတင္းတင္းႀကီး ေျပာင္းလဲၾကည့္လိုက္ပါ။ တကယ္႔ျပႆနာက မေျပာင္းလဲျခင္းကလာပါတယ္။ ေျပာင္းလဲျခင္းမွာ ျပႆနာရွိမည္ မဟုတ္ပါ လို႔ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးမိပါေၾကာင္းခင္ဗ်ာ။

(လက္ရွိအစိုးရကို ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲဆိုတဲ႔စာမ်ဳိးမပါတဲ႔အတြက္ ဖတ္ရတာ အရသာမေတြ႔ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အဲဒါေတြခ်ည့္ပဲ တ၀ဲလည္လည္ေတြးေနရတာ အရသာ မေတြ႔ေတာ႔တာ အမွန္ပါ။ ေရွ႕ကို မေရာက္သလို ခံစားရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သန္သလို ဆက္လက္ေတြးေတာ အျငင္းပြားႏိုင္ပါတယ္)