"ေသျခင္းရဲ႕တံခါးမ်ား"

September 5, 2013 at 10:47am

“ျမင္ေစသတည္း” (Now You See Me) ဆိုတဲ႔ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္ေတာ႔ မင္းသမီးက သူ႔ရဲ႕လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကို အၿပီးအပိုင္ ေသာ႔ခတ္လို႔ သိမ္းထားလိုက္ပါသတဲ႔။ တံတားေဘာင္ သံဇကာကြက္ေတြမွာ ေသာ႔ခေလာက္တစ္လုံးခပ္ၿပီး ေသာ႔တံကေလးကို ဟိုးေ၀းေ၀း ျမစ္ထဲကို လႊင္႔ပစ္လိုက္တယ္။ တို႔ဆီက နတ္ေရကန္ထဲ အေၾကြေစ႔ကေလးေတြ ပစ္တာက်ေနတာပဲ။ သူတို႔အရပ္ကလူေတြမလည္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ မမ်ားတယ္။ တံတားအျပည့္ ေသာ႔အျပည့္ သံဇကာအေပါက္နဲ႔အေစ႔ပဲ။ ဟိုးအရင္က ၾကည့္ဖူးတဲ႔ “တူေပ်ာ္ေပ်ာ္” (Happy Together) ဇာတ္ကားထဲမွာလည္း ခံစားခ်က္ေတြ မြန္းၾကပ္ၿပီး မေထြးနိုင္မအံႏိုင္ ျဖစ္လာတဲ႔အခါ ကက္ဆက္ေခြကေလးထဲမွာ ဖြင္႔အံၿပီး ကမာၻႀကီးရဲ႕ အဆုံးတစ္ေနရာလို႔ သူတို႔သိၾကတဲ႔ ေတာင္အေမရိကတိုက္ အငူထိပ္စြန္း မီးျပတိုက္ကေလးေပၚကေန ေ၀းႏိုင္သမွ် ေ၀းေ၀းေရာက္ေအာင္ လႊင္႔ပစ္ေလ႔ရွိၾကသတဲ႔။ မယုံေသာ္လည္း ကိုယ္႔အဖို႔ရာ စိတ္ေျပတယ္ဆိုတဲ႔ တို႔ဆီက ဘုရားမွာ စေနေထာင္႔ပန္းလွဴမယ္ ကိစၥမ်ဳိးေတြ ထင္ပါတယ္။ ဓဇဂၢသုတ္ထဲက စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ အဲသလိုလုပ္လိုက္လို႔ စိတ္ထဲခံစားေနရတာေတြ ေပ်ာက္ခ်င္လည္း ေပ်ာက္သြားမယ္။ ေပ်ာက္ခ်င္မွလည္း ေပ်ာက္မယ္ေပါ႔။ သို႔ေသာ္လည္း မေပ်ာက္ေသာ္ရွိ ေပ်ာက္ေသာ္ရွိ၊ ဒါေလးလုပ္လိုက္ရတာ ဘာမွလည္း အပန္းႀကီးတဲ႔ ကိစၥလည္း မဟုတ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ ကပ္မွမကပ္တာ။ ဒီလိုပဲ လုပ္မိလုပ္ရာ အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ႔ လုပ္လိုက္လို႔ ဘယ္သူ႔မွလည္း ထိခိုက္စရာ မရွိဘူးေလ။ စိတ္ပညာဆရာေတြက ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ေပးမလဲ မေျပာတတ္ေပမယ္႔ ဆႏၵျပင္းျပေနတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ အာသာေျပလိုေျပျငားေပါ႔ေလ။

ေလာကႀကီးမွာ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ၂၄ / ၇ အၿမဲတမ္း စိတ္ခ်မ္းသာေနရတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုတာ အနည္းနဲ႔အမ်ားပဲ ကြာမယ္။ လူတိုင္း ၾကဳံဖူးတယ္။ မတူတာကေတာ႔ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္သလဲဆိုတာပဲ ကြာမယ္။ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ေမဆြိကေတာင္ ေျပာတယ္။ “ကိုကိုထင္ရာမလုပ္နဲ႔။ စိုးရိမ္လို႔ေျပာမယ္။ စိတ္ညစ္ရင္ ဂီတာတီးပါလား ကိုကိုရယ္” တဲ႔။ “စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကိုေသာက္တယ္။ အရက္ေသာက္ေတာ႔ စိတ္ပိုညစ္တယ္။ အေၾကာင္းရွာေတာ႔ ေခါင္းမွာ ခ်ာခ်ာလည္” ဆိုတဲ႔ ဘဘဦးသုခရဲ႕ “ဂုဏ္” သီခ်င္းလည္း ရွိတယ္။ သူ႔စိတ္နဲ႔သူ ညစ္တာပဲ။ ဂီတာတီးခ်င္တီး၊ အရက္ေသာက္ခ်င္ေသာက္။ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တခ်ဳိ႕က်ေတာ႔ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုၿပီး ေသျခင္းရဲ႕တံခါးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ဆြဲဆြဲဖြင္႔သြားတာက်ေတာ႔ တို႔လည္းပဲ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။

မၾကာေသးခင္က တပည့္တပန္းအေတာ္မ်ားမ်ားရွိတဲ႔ ဆရာသမားႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔
ေရွာဘရားသားျပကုန္ေတာ႔ ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြ နည္းေတာ႔ မနည္းေတာ႔ဘူးေနာ္ လို႔ သတိထားမိလာတယ္။ (တစ္ဌာနတည္းမို႔ အထက္အရာရွိ ႏွိပ္စက္တာလား ဆိုၿပီး လာမယိုးနဲ႔ေနာ္။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ေက်ာင္းသားေတြ ႏွိပ္စက္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ က်ဳပ္ေတာင္ စာေမးပြဲစစ္ၿပီးတိုင္း ငါေသခ်င္တယ္ ငါေသခ်င္တယ္ ျဖစ္လာတာ။) အရပ္တကာနယ္တကာ လွည့္လာတုန္းကလည္း ဒါမ်ဳိးေတြ ခဏခဏေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာလွပါတယ္ဆိုတဲ႔ ဘူတန္မွာေတာင္ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္တင္ ေျပးမလြတ္ပဲ ျမင္ခဲ႔တာ။ အမ္းမွာဆိုရင္ မႈခင္းဆရာ၀န္မရွိေတာ႔ ဒီအမႈမ်ဳိးလာရင္ ကိုယ္႔ဆီပဲ ရထားလာလာဆိုက္လို႔ သက္ေသေတြလည္း လိုက္ဖူးေပါင္းမ်ားၿပီ။ ဘ၀အေၾကာင္းက ပါလာလို႔ပဲ လို႔ အၿမဲတမ္းေကာက္ခ်က္ခ်ေနက်ေပမယ္႔ အဲ႔ဒါႀကီးက ကာကြယ္လို႔ေရာ မရနိုင္ဘူးလား ဆိုတာက ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ဘက္ကမို႔လို႔ အဲသည္ဘက္ကို ေစာင္းေပးၿပီးေတြးပါတယ္။ ဘာသာေရး အဆုံးအမအားျဖင္႔
“ဒါမ်ဳိးမလုပ္ရဘူး။ ဒါမ်ဳိးလုပ္ရင္ ပထန္ ၅၀၀ နဲ႔ ၅ ကမာၻခံရလိမ္႔မယ္” လို႔ ေျခာက္လွန္႔ထားတာေတာင္ မေၾကာက္မရြံ႕ ေနာက္မတြန္႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။ သူတို႔ ဘာေတြမ်ား အဲ႔ေလာက္ေတာင္ စိတ္ညစ္ေနၾကပါလိမ္႔။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ႔တဲ႔နည္းေတြ စမ္းမၾကည့္ၾကဘူးလား။ စမ္းၾကည့္ေပမယ္႔ မသက္သာလို႔လား။ စိတ္ညစ္တဲ႔အေၾကာင္းရင္းခံက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူေပမယ္႔ သူတို႔အားလုံး တူတာတစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ေသခ်င္တဲ႔စိတ္ေလ။ မေတာ္တဆလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားပေယာဂလည္း မပါဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာကိုက ေသျခင္းတရားကို လိုလိုလားလား ရွိေနၾကတာ။

အမ်ားအားျဖင္႔ ထင္ထားၾကတာက ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတဲ႔အလုပ္ဆိုတာ သာမာန္စိတ္အေျခအေနနဲ႔လူေတြ လုပ္ေလ႔မရွိဘူး။ စိတ္က်ေရာဂါေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ႔သူေတြသာ လုပ္ေလ႔ရွိတာ လို႔ ေယဘုယ်အားျဖင္႔ အဲသလိုပဲ ယုံၾကည္ၾကတယ္။ ကိုယ္လည္းပဲ ဆရာ၀န္ပီပီ အဲသလိုပဲ ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ စိတ္က်ေရာဂါေ၀ဒနာသည္ေတြဟာ လူပုံအလယ္မွာ တင္႔တယ္စြာ ၀တ္စားသြားလာ လုပ္ကိုင္ေနပါ႔မလား။ တခ်ဳိ႕ဆို လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ႔အခ်ိန္၊ အလွေသြးၾကြယ္တုန္းမွာ ပေဟဠိဆန္စြာ ႏႈတ္ဆက္သြားတာ။ (ဥပမာ မာရီလင္မြန္ရိုး ) အဲဒီလူေတြ စိတ္က်ေရာဂါရွိပါတယ္လို႔ လာေျပာရင္ သူတို႔ကိုကုတဲ႔ဆရာ၀န္္ေတာင္ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးေအာက္ေျခမွာ စား၀တ္ေနေရးကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရုန္းကန္ရွင္သန္ေနရတဲ႔သူေတြမွ အားမနာ။ တရားမရွိလိုက္တာ လို႔ ေျပာရင္လည္းရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒါလည္း ဟုတ္ေသးဘူး။ သူတို႔က ကိုယ္႔ထက္ ပိုတရားရွိလို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေလ။ မၿမဲတဲ႔တရား၊ ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္တတ္တဲ႔သေဘာကို ကိုယ္႔ထက္ ပိုၿပီးနားလည္ထားၿပီးသား။
ေကာ္ေဇာနီေပၚေရာက္ေအာင္ ေရႊဇြန္းကိုက္ေမြးလာခဲ႔သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေျခမဲ႔လက္မဲ႔ဘ၀ကေန ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းမြန္္စြာ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္လို႔ သည္ဘ၀သည္အေျခအေနေရာက္လာတာ။ အတက္လမ္းကို အဲ႔ေလာက္ ျပင္ဆင္လာခဲ႔ရတဲ႔သူေတြဟာ အဆင္းလမ္းကိုလည္း မျပင္ပဲ မေနဘူး။ ကံၾကမၼာက ပစ္ခ်လိုက္တဲ႔အတိုင္း လူအို စန္းက်၊ ရွိသမွ် ထုတ္ေရာင္း၊ အေပါင္းအသင္းေတြ စြန္႔ခြာ၊ လူတကာက သနားၾကည့္ၾကည့္မယ္႔ ဒဏ္ေတြကို သူတို႔မာနက လက္မခံနိုင္ဘူး။ အဲ႔ဒီဇာတ္သိမ္းခန္းႀကီးက ထည့္မရိုက္ရင္ မရဘူးလားလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ဇာတ္ညႊန္းျပန္ဆြဲၾကည့္။ ခုေနခ်ိန္မွာ အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းလိုက္ရင္ ငါ႔ကိုနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တသသျဖစ္ေနၾကမွာ မလြဲဘူးလို႔ ေတြးမိလိမ္႔မယ္။

ေသရမွာ မေၾကာက္ဘူးလားဆိုေတာ႔ သူတို႔ေနရာေရာက္လာဖို႔ ေသတာထက္ဆိုးတဲ႔ ခါးသီးမႈေတြကို ထုံေနေအာင္ ခံစားဖူးၿပီးသား၊ ေသေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတဲ႔ ခ်ဳိၿမိန္မႈေတြကိုလည္း ၿမိန္ေရယွက္ေရ သုံးေဆာင္ၿပီးသား။ သူတို႔ဘ၀ႀကီးကို မေက်နပ္လို႔ ေသခ်င္တာ မဟုတ္။ ေက်နပ္လြန္းလို႔။ ေတာ္ၿပီ။ ရၿပီ။ ေနာက္လာမွာေတြက သည့္ထက္လည္း ထူးေကာင္းစရာမရွိ။ ခံစားရဖို႔သက္သက္သာ ရွိေတာ႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္ သည္ေလာက္နဲ႔ရပ္လိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္တာ။ ေသတယ္ဆိုတာက အခုမေသလည္း ေနာင္ ေသကိုေသရဦးမွာ။ သူ႔ဘာသူ ကံအေၾကာင္းအတိုင္း ရွင္ျပဳတုန္းက ေရႊထီးေဆာင္းတာကေလးေတြကို တသသနဲ႔ စားျမဳံ႕ျပန္ၿပီး အိုေသနာေသ ေသရမွာထက္စာရင္ လွလွပပ ေက်ာ႔ေက်ာ႔ေမာ႔ေမာ႔ စိတ္တိုင္းက် ျပင္ဆင္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေသပန္းပြင္႔ခ်င္တာ။ …. ။ အဲသလိုမ်ဳိး ေတြးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကလီယိုပါထရာ ေျမြဖမ္းတာ စိတ္က်ေရာဂါေၾကာင္႔ေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲေနာ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြအတြက္ အန္တီဒီပရက္ဆန္႔ေတြက သိပ္ေတာ႔ အလုပ္ျဖစ္လိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။

ေနာက္အမ်ဳိးအစားတစ္ခုကေတာ႔ အဲဒါနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ မတူဘူး။ အမွတ္မထင္ၾကဳံရတဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုန္႔ျပန္သြားတာ။ “Acute Severe Stress Reaction” တဲ႔။ အရင္တုန္းကေတာ႔ အဲဒီေရာဂါလကၡဏာကို မူလက်ီသြန္နီလုပ္တယ္ လို႔ထင္ၾကတယ္။ စိတ္ပူပန္ျခင္းမ်ားလို႔ ေဂါက္သြားတာေပါ႔။ “Anxiety Neurosis” လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ငိုရင္းယိုရင္း တက္ခ်က္သြားတာတို႔၊ ဗိုင္းကနဲလဲၿပီး သတိလစ္သြားတာတို႔ေပါ႔။ အလွဴလုပ္ရင္း လူလည္ေခါင္ အဘကဆူလိုက္လို႔ ႏွာႏွပ္ၿပီး ေဆးရုံတင္ထားရတဲ႔ ေယာက်ၤားရင္႔မႀကီးတစ္ေယာက္ေတာင္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ အဲလိုျဖစ္ေနရင္ လူေတြ ေဘးကေန ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္ေလ။ ၾကားဖူးလား။ “ငိုခ်လိုက္။ ငိုခ်လိုက္။ က်ိတ္မထားနဲ႔။ အားရပါးရ ဖြင္႔ထုတ္ပလိုက္။” တဲ႔။ စိတ္ထြက္ေပါက္ တစ္ခုခု ေပးလိုက္ရင္ သက္သာသြားတတ္တယ္။ “မ်ားစိတ္ကို သိတယ္ မွတ္လား။ မ်ားက စိတ္တိုလာၿပီဆို သမ်ားကို တစ္ခုခု လုပ္ရင္လုပ္ရ၊ မလုပ္ရရင္ ကြကိုယ္ လုပ္ပလိုက္ရမွ ေက်နပ္တာ။” ဆိုၿပီး ကိုယ္႔ေခါင္းကို စုံကိုင္ထုေနတဲ႔ ေအသင္ခ်ဳိေဆြႀကီးေတြလည္း ျမင္ဖူးမွာပါ။

လူေတြမွာ တခါတေလေတာ႔ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မလႈပ္သာမလွည့္သာေအာင္ ဘက္ေပါင္းစုံက စုျပဳံတိုက္ခိုက္လို႔ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနသလို ခံစားရတဲ႔အခါလည္း ရွိတတ္တယ္။ ဒီလိုေနရာမွာ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေသျခင္းရဲ႕တံခါးမ်ားကို ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ဆြဲဖြင္႔သြားတယ္။ သူေသသြားခဲ႔ရင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာသူအတြက္ ေသာကပရိေဒ၀ေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရစ္ေစလိုတဲ႔ ေစတနာလည္း ပါေကာင္းပါမယ္။ ေဆးတစ္ခုခု သုံးစြဲထားခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ ပိုဆိုးတာေပါ႔။ သူ႔စိတ္ခံစားမႈေတြက အတိုင္းအဆမဲ႔ ျပင္းထန္ေနတယ္။ ဘာကိုမွ မဆင္ျခင္နိုင္ေတာ႔ဘူး။ Overwhelm ျဖစ္ေနတယ္ ေခၚမွာေပါ႔။ အခ်ိန္တစ္ခုေပးလိုက္ရင္ေတာ႔ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြက ေသြးေအးသြားၿပီး ေသခ်င္တဲ႔စိတ္လည္း ရွိေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ မူးလို႔ေျပာတာ ဘြာေတး ဘြာေတး ျဖစ္သြားမွာ။ ဒါေပမယ္႔ မႊန္ထူေနတုန္းအခ်ိန္ ေျခလြန္လက္လြန္ျဖစ္သြားရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေဒါသနဲ႔ကိုယ္မို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ႔ Acidental suicide လို႔ ေခၚရမလား မသိပါဘူး။

ေဆးပညာေလာကမွာ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္ေနတဲ႔ ယူသနီးဆယားဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ႔ ဆူဆိုက္တစ္မ်ဳိးပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူက ဆရာ၀န္ေတြ ဆရာမေတြ အကူအညီယူၿပီး အမႈတြဲထဲ ဆြဲထည့္သြားတယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကင္းမဲ႔လို႔ ကုသေပ်ာက္ကင္းဖြယ္ မရွိေတာ႔တဲ႔ ေရာဂါေ၀ဒနာသည္ေတြဟာ ေရွ႕ဆက္ရမယ္႔ ခါးသည္းတဲ႔ ေ၀ဒနာရက္ေတြကို ဆက္မခံစားခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေသြးရူးေသြးတမ္း ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ေ၀ဒနာႏွိပ္စက္လို႔ အသက္ထြက္ရရင္ အာရုံႏွလုံးသြင္း မေကာင္းလို႔ ဘ၀ကူးလည္း မေကာင္းႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ကို သူတို႔ဆႏၵအရ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ အဆုံးသတ္ႏိုင္ေအာင္ ဆရာ၀န္က ကူညီေပးရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အသက္ငင္ေနတဲ႔လူနာကို ဆရာ၀န္ေတြက အေသအလဲ အသက္လုနွိပ္နယ္ေနရင္ေတာင္ လူနာရွင္ေတြက မၾကည့္ရက္ေတာ႔ပဲ “ညင္ညင္သာသာ အသက္ထြက္တဲ႔ ေဆးကေလးသာ ထိုးေပးပါဆရာ” လို႔ ေတာင္းပန္သလိုေပါ႔။ (အိမ္ျပန္ေခၚသြားမလို႔ နွစ္နာရီခံေဆး ထိုးေပးပါ ဆရာ ထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ႔)

ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေသခ်င္ေသေလ။ ကိုယ္႔အသက္ကိုယ္ပိုင္တယ္ လို႔ ထင္ရင္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူမ်ားအသက္ေတြကိုလည္း မင္းတို႔သတ္ေသလိုက္ပါလား လို႔ ခိုင္းလာရင္ ေသမယ္႔သူ မရွိဘူး မထင္ပါနဲ႔။ ေပါမွေပါဗ်ာ။ စပိုင္ရုပ္ရွင္ထဲကလို မင္းကို ရန္သူဘက္ကမိသြားရင္ လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ႔ အဆိပ္ပုလင္းေလး ေဖာက္ေသာက္လိုက္ လို႔ ခိုင္းတာတို႔၊ ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို မေျပာျပဘူး။ သတ္ရင္သတ္ ဆို ကိုယ္႔လွ်ာကိုယ္ကိုက္ၿပီး သတ္ေသခိုင္းတာတို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတို႔အေနာက္နိုင္ငံေတြမွာ လူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ႔ အစုလိုက္အျပဳံလိုက္ သတ္ေသသဘင္ႀကီးေတြ ဆင္ယင္က်င္းပၾကတယ္။ အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ Secte လို႔ေခၚတဲ႔ အစြန္းေရာက္ ဘာသာေရး အသင္းအဖြဲ႔ေတြမွာေပါ႔။ အဲဒီအမႈေတြၿပီးကတည္းက ရွိၿပီးသား ဘာသာႀကီးေတြအျပင္ ဘယ္ဘာသာအသစ္ကိုမွ တရား၀င္ခြင္႔မျပဳေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္တို႔ဗုဒၶဘာသာေတြက ကံ ကံ၏အက်ဳိးကို ယုံသလိုပဲ။ သူတို႔ဘာသာေတြကလည္း ထာ၀ရဘုရားသခင္ကို ယုံၾကည္သူေတြဆိုေတာ႔ “လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆုံးျခင္းဟာ ဘုရားသခင္က ျပဌာန္းရမယ္႔ အရာသာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဘုရားသခင္ကိုယ္စား အဲဒီတာ၀န္ကို ၀င္ေဆာင္ရြက္ခြင္႔ မရွိဘူး။” လို႔ ယုံၾကည္ၾကတယ္။

ဒါေပမယ္႔ “ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အေသခံၿပီး သာသနာေတာ္ႀကီးအက်ဳိးကို သည္ပိုးၾကကုန္ေလာ႔။” ဆိုတဲ႔ ဘာသာတစ္ခုက ဆုံးမသင္ျပထားတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႔ မယုံၾကည္ပါဘူး။ ထာ၀ရဘုရားသခင္ပါဆိုမွ လူေတြကအသက္စြန္႔ၿပီး မကာကြယ္ရင္ သူ႔သာသနာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားစရာလား။ ေျပာင္းျပန္ႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဒီလူေတြဟာ ေစာေစာက Secte အဖြဲ႔ကလူေတြလို ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရားသခင္ တရား၀င္တပ္မရတာေၾကာင္႔ ရွိၿပီးသား ဘုရားသခင္အရိပ္ခိုၿပီး သာသနာညစ္ႏြမ္းရာ ညစ္ႏြမ္းေၾကာင္း ျပဳမယ္႔ ဓမၼႏၱရာယ္ေတြ မဟုတ္ရင္ ဘာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔အႏၱရာယ္ဟာ ေပါ႔ေသးေသးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ၉ / ၁၁ တိုက္ကြက္နဲ႔ အေမရိကန္ႀကီးေတာင္ ငုတ္တုတ္ေမ႔သြားေစတယ္။ အိႏိၵယမွာဆို အဲဒီေကာင္ေတြရႈိ႕တာနဲ႔တင္ သခြပ္ပင္က မီးတက်ီက်ီ။ ၀န္္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြ မ်ဳိးျပဳတ္မတတ္ ကုန္ၿပီ။ မ်ဳိးဆက္နဲ႔ပ်ဳိးေထာင္ထားရတဲ႔ ႏိုင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေသဖို႔ကလြဲရင္ ဘာမွ သုံးစားမရသူေတြနဲ႔ တစ္သက္ တစ္သက္ခ်င္း ဘူးသီးနဲ႔ ၀က္သားကို လဲစားသလို စားခ်င္ေနေတာ႔ အဆုံးသတ္ရင္ တိုင္းျပည္နစ္နာတာပဲ အဖတ္တင္မယ္။ သူမ်ားအသက္ေတြကို က်ားစီးဖားစီး အမ်ားႀကီးေသေအာင္သတ္ၿပီး ငါနဲ႔အတူေခၚသြားမယ္ဆိုတဲ႔သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတာ စိတ္က်ေရာဂါ မဟုတ္တာေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒီလူေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ႔ ျပႆနာကေတာ႔ တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ေရာဂါမဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္ လူမ်ဳိးစုလိုက္ ႏိုင္ငံေရးထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ႔ ေရာဂါပဲ လို႔ ျမင္ပါတယ္။ အရင္းကိုစစ္ၿပီး အျမစ္ကိုမလွန္ႏိုင္ရင္ လက္တုန္႔ျပန္သံသရာမွာ အေျဖရွာလို႔လည္း ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြမွာ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏ ခံစားခ်က္ေတြ ျပင္းထန္လာတာနဲ႔အမွ် အသက္ကိုရင္းလိုက္ရင္ ဘာေတြ အေလ်ာ္အစားရႏိုင္သလဲဆိုတဲ႔ အေတြးေတြ ဆက္လာမွာပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူ႔အသက္ကို ၀ယ္ၿပီး သုံးခ်င္ရာသုံးလို႔ရနိုင္သလား ဆိုတဲ႔ အရသာဟာ အာဏာ၊ ပါ၀ါႀကီးသေလာက္ အတၱကလြဲရင္ အေမွ်ာ္အျမင္မရွိတဲ႔ မသမာသူေတြအတြက္ သည္းေျခႀကိဳက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ သည္စိတ္ခံစားခ်က္မ်ဳိးကို အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံေတြ၊ ရုရွား အေမရိကန္ အားၿပိဳင္မႈအၾကားက ေျမစာပင္ႏိုင္ငံေတြမွာသာ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္ လို႔ ထင္ခဲ႔ေပမယ္႔ အခုေတာ႔ ကိုယ္႔ဆီမွာလည္း ေတာ္ေတာ္နီးနီးစပ္စပ္ ခံစားလို႔ရေနတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီလာၿပီ။ ပြဲစားနဲ႔ အဆက္အသြယ္သာရရင္ ျမန္မာျပည္ကလည္း အိတ္စပို႔ကြာလတီ အေသခံဗုံးခြဲသမားေတြ ထြက္လာေတာ႔မွာပဲ။ စိတ္နာက်ည္းမုန္းတီးမႈေတြကို တြန္းကန္အားအျဖစ္သုံးၿပီး လမ္းမွားကေန ထြက္ေပါက္ေပးတဲ႔ တံခါးေပါက္တစ္ခုေပါ႔။

အေၾကာင္းရင္းေတြကို သိၿပီဆိုရင္ ကာကြယ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးလား ဆိုတာလည္း ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ ဆက္ေတြးၾကည့္ၾကပါ။ တကယ္တမ္းစိတ္က်ေရာဂါ ခံစားေနရသလား။ တတ္ကၽြမ္းတဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ ကုသမႈယူေပါ႔။ စိတ္ေ၀ဒနာကို ေဆး၀ါးေတြက အထိုက္အေလ်ာက္ သက္သာေစလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကာကြယ္မႈေတာ႔ မေပးနိုင္ဘူး။ ကာကြယ္မႈဆိုတာက မိသားစု ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေပးရမွာ။ တစ္ေယာက္တည္းထားလို႔ မရဘူး။ မ်က္စိေအာက္မွာ ထားမွ။ စကားနည္းတဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္တဲ႔သူေတြဟာ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ အေတြးေတြနဲ႔ အမွ်င္မျပတ္ တရစပ္ေျပာေနတာ။ သူဘာေတြေတြးေနသလဲ ကိုယ္မသိႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာေနမွ သူ႔စိတ္သူ႔အေတြး အကဲခပ္လို႔ ရမယ္။ သိထားဖို႔က ဆူဆိုက္ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနမွ ေအာင္ ျမင္တာ။ သတၳဳခ်ၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဖို႔ အဓိက အလိုအပ္ဆုံးအခ်က္က ေသခ်င္တဲ႔စိတ္ လို႔ ဆိုခဲ႔ေလေတာ႔ အဲဒီစိတ္ကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ ထပ္ကာထပ္ကာ ေပၚမလာေအာင္ တားဆီးထားႏိုင္တဲ႔ နည္းေတြဟာ တေန႔တျခား အေတြ႕ရမ်ားလာတဲ႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသျခင္းေတြအတြက္ အထိေရာက္ဆုံး ကာကြယ္မႈ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။

စိတ္ခံစားမႈေတြကို ကုသတဲ႔ေနရာမွာ “အခ်ိန္” ေလာက္ေတာ္တဲ႔ သမားေတာ္ႀကီး မရွိခဲ႔ဖူးဘူး။ (ေတြ႔ေအာင္ရွာကုမလို႔ ေဆးခန္းလိပ္စာ လာေတာင္းေနမွ ဒုကၡ) စိတ္ဆိုတဲ႔သေဘာကိုက ေျပာင္းလဲတတ္ေလေတာ႔ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေသခ်င္စိတ္အစား ရွင္သန္လိုစိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာလိမ္႔မယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာေတာ႔ အခ်ိန္မတိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ အေဖာ္ကို တစ္ခါ အားကိုးရျပန္တာေပါ႔။ ကိုယ္႔ကို မေသေသခ်င္ေအာင္ အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ေတြ ကုန္ခမ္းသြားေအာင္ အနီးကပ္ ေညွာ္ေပးရိႈ႕ေပးမယ္႔ Facilitator ေတာ႔ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ႔။ အားေပးေဖးကူ တိုင္ပင္ႏွစ္သိမ္႔ေပးမယ္႔သူကိုေျပာတာ။ (ဒါေၾကာင္႔ အိမ္ကဟာမႀကီးကို ပစ္ပစ္ၿပီး မီးငယ္တို႔ အသီး၀ယ္ဖို႔ဆိုၿပီး အခ်စ္ရိပ္ေအာက္၀ယ္ လုပ္ၾကတာေနလိမ္႔မယ္) စိတ္မွာျဖစ္တဲ႔ အညစ္အေၾကးကို စိတ္ကသာလွ်င္ စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးေၾကာေပးႏိုင္တယ္တဲ႔။ ဆိုလိုတာက စိတ္ညစ္ရင္ စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ပဲ သန္႔စင္ေပးရတယ္။ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထားရတယ္။ စိတ္မၿငိမ္ပဲ တရားထိုင္ ရိပ္သာ၀င္ သြားမလုပ္နဲ႔။ ပိုဆိုးတယ္။ စိတ္ဆိုတာ ၿငိမ္ခိုင္းေလ ေျပးေလ။ ခ်ဳပ္ေလ။ လြတ္ေလ။ စိတ္အလိုလိုက္တာ မေကာင္းေပမယ္႔ ကိုယ္႔စိတ္ကေလးကိုယ္ အာရုံတစ္ခုခုနဲ႔ ေခ်ာ႔ၿပီး ၿငိမ္ေအာင္ ထားရတယ္။ ေကာင္းမႈရယ္ မေကာင္းမႈရယ္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔စိတ္က ေမြ႔ေလ်ာ္တဲ႔အလုပ္ကေလးနဲ႔ စိတ္ကိုအရင္ အနယ္ထိုင္ခိုင္းၿပီးမွ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းဘက္ကို ပါလာေအာင္ အသိဥာဏ္ကေလးနဲ႔ ျပန္မွ်ားေခၚရတယ္။ ဆင္ရိုင္းမ်ား က်ဳံးသြင္းသလိုေပါ႔။ ယဥ္လာၿပီ ၿငိမ္လာၿပီဆိုမွ တရားထိုင္။ တရားထူးရတာ မရတာ အသာထား ကိုယ္႔ဘာသာထိမ္းမႏိုင္သိမ္းမရျဖစ္ေနတဲ႔ စိတ္ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိမ္းၿပီး အျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕သေဘာကို အျပင္ထြက္ၿပီး ၾကည့္တတ္လာလိမ္႔မယ္။ တရားဘက္ေတာ႔ အသက္ရွည္သတဲ႔။ သက္တမ္းအတိုင္း ေနရတာခ်င္းတူရင္ေတာင္ တရားသေဘာနားလည္ၿပီးေနရတာက အႏွစ္သာရရွိတာေပါ႔။ အလြယ္တကူ နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ႔ ဘုရားကုကုတယ္ ဆိုပါေတာ႔ေလ။ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ မယုံရင္ တို႔ဆီက မင္းသမီးေတြ ထြက္ေပါက္ပိတ္လာရင္ သီလရွင္ေျပးေျပး၀တ္တာ ၾကည့္ပါလား။ ကဲ ဒီႏွစ္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေန႔ ဖက္ရွင္ျပပြဲက်ရင္ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းကို သီလရွင္ ၀တ္ခိုင္းၿပီး Cat Walk ေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္မယ္ေနာ္။ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ၿပီး လိုက္ဆိုၾက။

“သနပ္ခါးမပါ နံသာမလုူး။ ကတုံးေလးပါတုံး။ ျမန္မာရင္ဖုံးကေလးနဲ႔ လိုက္ပါတယ္။
ေျဖဖ၀ါးမွာ ပုံေတာ္ဘိနပ္ ပန္းႏုေရာင္ေလး။ ကန္ေတာ႔ဆြမ္းပါ မယ္ဆရာေလးရယ္။”