ရွင္ပုဏၰ အစ … ရွင္အရိယဓမၼ အလည္ … ညီငယ္၊ ေနာင္ေတာ္တို႔ အဆံုး

ကံထြန္းသစ္
စက္တင္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၃

ရွစ္လခန္႔မွ် ကင္းကြာေနခဲ့သည့္ ဝစ္စကြန္စင္ျပည္နယ္၊ မယ္ေဝါ႔ကီးၿမိဳ႕ကိုျပန္အေရာက္၊ သံုးရက္ ေျမာက္နံနက္မွာ လက္ကိုင္ဖုန္းျမည္လာ၍နားေထာင္လိုက္စဥ္ …

“ အဲဒီမွာ ဘယ္လိုလဲ၊ အႏၲရာယ္ကင္းရဲ႕လား”
“ ကင္းပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ “
“ေမာင္ရင္တို႔ၿမိဳ႕နားက “ အုခ္ခရိ “ ၿမိဳ႕ရိွ ဘုရားေက်ာင္းတခုကို ေသနတ္သမားတေယာက္က ဝင္စီးထားတာ၊ တေယာက္ေသေနၿပီ၊ ရဲေတြလည္းဝိုင္းတားတာ၊ သတင္းမွာ လိုက္ဖ္လႊင့္ေနတာ ေတြ႕ရလို႔ စိုးရိမ္လို႔ လွမ္းေမးလိုက္တာ”

နယူးေယာက္ကေနာင္ေတာ္ႀကီး၊ လက္ရိွသံဃာ့ဥေသွ်ာင္ဥကၠဌ ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲဝိလာသ၊ ကိုယ္ နယူးေယာက္မွာရိွေနစဥ္ကလည္း နွဳတ္ႏွင့္တမ်ိဳး လက္ျဖင့္တဖံု ေဖးမကူညီခဲ့သူ၊ ယခုလည္း ပူပန္စြာ လွမ္းေမးရွာျပန္သည္။ ကိုယ္ကမူ မၾကား၊ မျမင္။ ထိုၿမိဳ႕ေလးကိုလည္း မသိ။ ေရာက္စမို႔ အင္တာနက္နွင့္ တီဗီကလည္း မတပ္မဆင္ရေသး။

ဂရုစိုက္ေနထိုင္သြားလာဖို႔ သတိေပးကာ ေနာင္ႀကီးဖုန္းခ်သြားသည္။ သည္ေတာ့မွ ကိုယ္ နီးရာနက၊ စနည္းနာရေတာ့သည္။ ထိုၿမိဳ႕ေလးသည္ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕၏ မစ္ခ်ယ္ေလဆိပ္ႀကီးနားမွာတဲ့၊ ကိုယ္တို႔ျပည္သားအခ်ဳိ႕ အလုပ္ဆင္းသည့္ အသားစက္ရံုတခုပင္ရိွသည္တဲ့။

ညေနေစာင္းမွာေတာ့ သတင္းစံုစျပဳလာသည္။ ေသနတ္သမားအပါအဝင္ ေျခာက္ဦးေသသည္။ ရဲအရာရိွတဦးပင္ ဒဏ္ရာျပင္းစြာရသည္တဲ့၊ ၾကားစက ခ်ာခ်္ေက်ာင္းဟုထင္ခဲ့မိသည္။ ယခုသိရသည္၊ ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းတဲ့။ ပစ္ခတ္ခဲ့သူက အေမရိကန္လူျဖဴ။
ပစ္ခတ္ျခင္း၏အေၾကာင္းကို မသိရေသးသည့္တိုင္၊ ရိုင္းလြယ္ေသာလူ႔စိတ္နွင့္ ရလြယ္ေသာ လက္နက္တို႔ ေပါင္းဖက္မိလွ်ုင္ အခ်ိန္မေရြး အႏၲရာယ္ ၾကီးလွပါလားဟု ထိတ္လိုက္မိသည္။

မၾကာမီက “ကိုလိုရာဒိုရုပ္ရွင္ရံုတြင္း ဝင္ေရာက္ပစ္ခတ္မွဳကို အမွတ္ရသည္။ အျပစ္မဲ့သူဆယ့္ႏွစ္ဦးခမ်ာ လက္သ ရမ္းသူတဦးအတြက္ ပစ္မွတ္ေတြျဖစ္ၾကရရဲ႕။ (ေဆာင္းပါးေရးစဥ္က ကြန္္နက္တိကတ္ျပည္နယ္ စင္ဒီေဟာ့ခ္ မူလတန္းေက်ာင္း ပစ္ခတ္မွဳမျဖစ္ေသး)။ ခုလည္း … ဘာသာအလိုက္ ဝတ္ျပဳေနၾကသူမ်ား ခမ်ာ …။

ကိုယ္တို႔ဆီမွာ လူတိုင္း စိပ္ပုတီးကိုင္ခြင့္ရိွသလို သည္ႏိုင္ငံမွာက လက္နက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရိွ ၾကေလေတာ့ … ဟင္း …၊ ေနာက္ၿပီး ေစ်းကလည္း မမ်ားဆိုေတာ့ … ။

ကနဦးကေတာ့ အေျခခ် သစ္စတြင္ သဘာဝ သားရဲအႏၲရာယ္၊ ေဒသခံ ရက္အင္ဒီးယန္းတို႔၏ အႏၲရာယ္ေတြေၾကာင့္ ကာကြယ္ရန္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ျပဳခဲ့သည္ထား၊ ယခုလို ဥပေဒစိုးမိုးခ်ိန္မွာေတာ့ ကန္႔သတ္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေလစြ၊ ျပည့္ဖို႔ေဝးဆဲ ဆႏၵပင္ …။

မည္သည့္လက္နက္မ်ိဳးမဆို ကိုင္စြဲသူ၏ စိတ္ရိုင္းကို ယဥ္ေစႏိုင္ရိုး မရိွႏိုင္။ ယဥ္သည့္စိတ္ကိုပင္ ရိုင္းေစၿပီး၊ ရိုင္းသည့္စိတ္ကို ေဖာက္ျပန္ေစသည္ကို ယခုျဖစ္ရပ္ေတြက သက္ေသပင္။ ယခု ပစ္ခတ္ခဲ့သူ “ဝိတ္ဒ္မိုက္ကယ္ေပ႔” ဆိုသူသည္ ဂီတဝါသနာထံုၿပီး စစ္ျပန္တဦးတဲ့။

ဟို … ကိုလိုရာဒို ပစ္ခတ္မွဳက လူကလည္း ကယ္လီဖိုးနီးယားတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း၊ လူျဖဴတဲ့။ တကယ္ေတာ့ လူျဖဴရယ္၊ လူမည္းရယ္္ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ လက္နက္ရိွလာၿပီဆိုရင္ … တခါက ဗာဂ်ီးနီးယား တကၠသိုလ္ မွာ ေက်ာင္းသားသံုးဆယ္ေက်ာ္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္သူက ကိုရီးယားေက်ာင္းသားတဲ့။

ေဟာ … ပူပူေႏြးေႏြး၊ မႏွစ္က “မစၥစၥပီ” ျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ လိုက္ပို႔ခဲ့ၾကသည့္ မင္နီဆိုးတားက မိတ္ေဆြမိသားစုရဲ႕သားပ်ိဳေလးဟာလည္း လူမည္းတေယာက္ရဲ႕ပစ္ခတ္မွဳႏွင့္ ဒီေန႔ပဲ ဆံုးရွာၿပီဆိုသည့္ သတင္းကလည္း ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ တက္လာေသး … ဟူး … ၊

“ ေဒါသတရား၊ ပြားလတ္ေသာခါ၊ ဒါးမိုးရြာသို႔၊ သတၱဝါလူဘံု၊ ေျပာဟုန္အမ်က္၊ စစ္မက္ၿပိဳင္ခင္း၊ လက္နက္က်င္း၍၊ ခ်င္းခ်င္းသတ္ၾက၊ ေသြးေခ်ာင္းက်၏ “ ဆိုသည့္ မဃေဒဝလကၤကာပိုဒ္ေလးကို စိတ္ျဖင့္ ညည္းမိသည္။ လူေတြ ေဒါသအမ်က္ေတြပြားထူလာၿပီး လူစိတ္ေပ်ာက္သြားရင္ လက္နက္ေဘးဆိုသည့္ “သတၱႏၲရကပ္” ႀကီး ဆိုက္တတ္သတဲ့။

ခုလို စိတ္ရိုင္းေတြႏွင့္လက္နက္ေတြ ရလြယ္ပံုႏွင့္ဆို … ဘုရား … ဘုရား … ။

လက္နက္လိုင္စင္ေတြ ပိုၿပီးကန္႔သတ္ႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေလစြ၊ လက္နက္ထုတ္လုပ္မွဳေတြကို လည္း … ၊ ေဟာ … အမွတ္ရၿပီ၊ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကထင့္၊ ခင္ပြန္းသည္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး အေၾကာင္းမဲ့ ပစ္သတ္ခံရတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဇနီးသည္က ဆႏၵျပေတာင္းဆို လွဳပ္ရွားခဲ့၍ စတိတ္ျပည္နယ္(State)ေျခာက္ခု လက္နက္ကိုင္ခြင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့သည္တဲ့၊ က်န္ေလးဆယ္ ေက်ာ္ကေတာ့ … ဟူး … ။

ပင့္သက္ကို မွဳတ္ထုတ္လိုက္ရင္း၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား တပါးသူ၏ရွင္သန္ခြင့္ကို ဖ်က္ဆီးခ်င္ ၾကပါလိမ့္၊ ခုဆိုၾကည့္စမ္း၊ အျပစ္မဲ့ရံုမက၊ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းေနသူေတြ … ။ အင္း … လူဆိုတာ သတိနဲ႔ပညာ ကင္းလာၿပီဆို … ေနာက္ၿပီး လက္နက္ကိုလည္း ကိုင္စြဲႏိုင္ၿပီဆို … ခုလို … ။

သတိကင္း၊ အသိကင္းသူေတြကို မဆိုထားပါႏွင့္ေလ။ အုပ္ခ်ဳပ္္သူလူတန္းစားတခ်ိဳ႕ပင္ လက္နက္အားကိုး ရိွလာလွ်င္ မင္းမူခ်င္ၾက၊ အာဏာကို တရားလြန္သံုးခ်င္ၾကတာပါပဲ၊ အမိေျမက ျဖစ္ရပ္ေတြႏွင့္ ဟစ္တလာ ျပဳခဲ့တဲ့ ကမာၻ႔ျဖစ္ရပ္ေတြက သာဓကမ်ားေပါ့။
ဒီေန႔ ပစ္ခတ္သူကလည္း လက္ေမာင္းမွာ နာဇီတံဆိပ္ ၾကက္ေျခခတ္ထိုးလို႔၊ ေနာက္ၿပီး လူျဖဴ ႀကီးစိုးေရး ဝါဒရိွသူတဲ့။

ေနာက္ဆက္ ထင္ျမင္ခ်က္သတင္းေတြက မုတ္ဆိတ္ဖြားဖြား၊ ေဗာင္းထုပ္ကားကားႏွင့္ ဆင္းဟာလီ ေတြကို အျခားဘာသာဝင္ အသြင္တူေတြႏွင့္မွားတာဆိုပဲ။
လူမ်ိဳးေရး အစြန္း ထက္၊ ဘာသာေရး အာဃာတေတြမ်ား စြက္ေနေလေသးသလား၊ တစံုတဦး၏ မိုက္မဲခဲ့မွဳရန္ေႂကြးသည္ အျပစ္မဲ့သည့္ အျခားအသြင္တူေတြကို ထိခိုက္ေစတတ္တာကလား၊ ကိုယ္တို႔ဆို အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကလူတမ်ိဳးရဲ႕ဝတ္စံုႏွင့္ ဝတ္ရံုပံုတူေနလို႔ သည္ႏိုင္ငံႀကီး ရဲ့ ေလဆိပ္တိုင္းမွာ စက္ႏွင့္တမ်ိဳး၊ လူႏွင့္တဖံု လူတကိုယ္လံုး စမ္းသပ္စစ္ေဆးခံရတာ အၿမဲႀကံဳရ၊ သက္ဆိုင္ရာက စစ္ေဆးျခင္းဟာ လံုၿခံဳေရး သေဘာမို႔ နားလည္ႏိုင္ပါရဲ့၊ အစြန္းေရာက္ တစ္ဦး ဦးကမ်ား အျမင္မွားၿပီး … ခုလို … ။

ေက်ာခ်မ္းသြားသည္။ ေလးေလးစားစား “ဘလက္စင္” (Blessing) ေပးဖို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသူ လူမည္းေတြကို ဆံုဖူးသလို၊ ေရွာင္လင္တတ္သည္ထင္၍ မိတ္ဖြဲ႕လာသူေတြႏွင့္ကလည္း တႀကိမ္မက၊ မေတာ္ … ေရွာင္လင္တတ္သည္ထင္ၿပီး … ပညာစမ္းလိုက္မွ … အား … ေက်ာသာမက တကိုယ္လံုး ခ်မ္းသြားရသည္။

သည္အထဲ “တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဝမ္းေဒၚလာရြက္ေလးေတြ အၿမဲ ေဆာင္ထားတယ္၊ သူတို႔ ေတာင္းလာရင္ေပးႏိုင္ေအာင္လို႔ … ႏို႔မဟုတ္ရင္ ရန္ရွာတယ္မဟုတ္လား” ဆိုသည့္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည့္ ဆရာေတာ္တပါး၏စကားကို ၾကားေယာင္မိသည္။ ကိုယ့္ကိုပင္ ေဆာင္ရန္ တိုက္တြန္းသြားရွာေသး။

“ဘုန္းဘုန္း … သတင္းမွာေတြ႕လိုက္လို႔၊ ဘုန္းဘုန္းတို႔ေနရာနဲ႔ နီးမယ္ထင္တယ္၊ အဲဒါ စိုးရိမ္တာနဲ႔ … “ L.A က ကိုမ်ိဳး ဖုန္းဆက္လာသည္။ မနီးမေဝးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆစ္ခ္ ဘုရားေက်ာင္း ႀကီးဟာ Mall ႀကီးတခုစာရိွေၾကာင္း၊ ဒါတင္မက ရွားရွားပါးပါး ဗလီေက်ာင္းႀကီးတခုလည္း မနီးမေဝးမွာ ရိွေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့။

ညေနခ်မ္းမွာေတာ့ ေမရီလန္းက ေဝဇယႏၲာေက်ာင္းဆရာေတာ္၊ “ကိုယ္ေတာ္ ၾကည့္ျပဳေန၊ အႏၲရာယ္ကမ်ားလိုက္တာ၊ ဒီဘက္ ဝါလာဆိုပါဆိုေတာ့လည္း ေျပာမရ” တဲ့။ ကရုဏာေဒါေသာသံ၊ ကိုယ့္အေပၚထားသည့္ တန္ဖိုးကို ၾကည္နဳးစြာ ခံယူရင္း ၿငိမ္ေနမိခဲ့။

“ဘုန္းဘုန္းေရ … သြားသတိ၊ စားသတိေနာ္ … အစစ သတိရိွပါ၊ ညဥ့္နက္ထိ လမ္းေလ်ာက္ မေနနဲ႔ … တဲ့ “၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုက အမ၏ စိုးရိမ္သံ၊ “ မစိုးရိမ္ဖို႔၊ ဒီက အားလံုးကလည္း ေမွာင္တာနဲ႔ တံခါး ေလာ့ခ္ခ်ဖို႔ လွမ္းသတိေပးၾကေၾကာင္း “ အေၾကာင္းျပန္လိုက္ရသည္။
အဲ … ညပိုင္းေရာက္ေတာ့လည္း “ဘုန္းဘုန္းေရ … ဒီမွာတုန္းကမထိဘဲ၊ အဲဒီက်မွ က်ည္စာမိေနပါ့မယ္၊ မဂၢဇင္းေတြဆက္ထုတ္ရေအာင္ ျပန္သာျပန္ခဲ့ပါေတာ့ “ တဲ့။ အမိေျမက ညီေမာင္ တဦး၏ စိုးစိတ္ႏွင့္ ကမ္းလင့္သံ။

“ ေပးမင့္ (Payment) ေတြႏွင့္ယဥ္ပါး၊ အင္ရွဴးဝါးရင့္ (Insurance) ေတြႏွင့္ေတာ့ စိမ္းဆဲ။ “ေက်ာင္းကန္ကို ေစာင့္ေရွာက္၍ ရဟန္းသံဃာတို႔ကို သိမ္းျမန္းရာ၏” ဆိုသည့္ သာသနာျပဳထံုးကို နားမွေလစ မၾကားဖူးသူ ေက်ာင္းလူႀကီးတခ်ိဳ႕။ မပါရလွ်င္ အိုးပုတ္ျပန္ေတာင္းတတ္သူ၊ မင္းသားႀကီး မလုပ္ရလွ်င္ ပတ္မႀကီးထိုးေဖာက္တတ္သူ၊ နာမည္မ်ိဳးစံုသံုးၿပီး အေမရိကန္ဥပေဒကို အံတုေနသူ ေက်ာင္းလူႀကီးေဟာင္းတဦး၏ အတြင္းရန္ကိုေက်ာ္လႊားရင္း၊ အျဖဴအမည္းတို႔၏ ခုလို အျပင္အႏၲရာယ္ ေတြကလည္း အခ်ိန္မေရြး … ၊ ဟူး … အေမရိကန္သာသနာျပဳ ဆိုတာ … မလြယ္ပါလား။ အင္း … အေမရိကန္ရယ္မွမဟုတ္ပါဘူးေလ … ။

သတင္းမွာေတာ့ ေသဆံုးသူေတြအတြက္ မန္မိုရီယာယ္ (Memorial) အခန္းအနား ၿမိဳ႕လည္မွာ က်င္းပမည္တဲ့။ ၾကည့္စမ္း … အသက္တစ္ေခ်ာင္းရဲ့နိဂံုးဟာ ခုလို ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခန္းအနား က်င္းပရံုႏွင့္ … အင္း … သူတို႔ကမွ ကံေကာင္းပါေသးတယ္ေလ၊ တကယ္လို႔မ်ား … တုိ႔ဆို … ခိုင္းႏိွဳင္းမွဳမဆံုးလိုက္၊ အာရံုထဲတြင္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွစ္ဦးကို ၿပိဳင္တူျမင္လိုက္မိေသာေၾကာင့္ပင္။

ေဒါက္တာယုဒသန္ႏွင့္ ဆရာေတာ္အရွင္အရိယဓမၼ၊ အားလံုးသိၾကသည့္အတိုင္း ဆရာယုဒသန္က ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္သံုးဆယ္ခန္႔ ေနထိုင္ကာ ခရစ္ယာန္သာသနာကို အဦးဆံုး ျပဳသြားသူ၊ သူ႔ကို ဘယ္ေဒသခံကမွ အေႏွာက္အယွက္မေပး၊ မေနွာက္ယွက္ မကန္႔ကြက္သည့္ျပင္ အားလံုးက ကူညီၾက၊ ရိုင္းပင္းၾကသည္။ လူေတြက ၾကည္ျဖဴသလို သံဃာေတာ္ေတြကလည္း မျငင္ၿငိဳ၊ သူ႔မွာ လြတ္လပ္ရဲတင္းစြာ သာသနာျပဳႏိုင္ခဲ့ သည္။ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္သို႔သြားကာ သံဃာေတာ္တို႔ ေဟာေျပာပံု၊ သင္ျပပံုေတြကို နည္းနာယူခဲ့ၿပီး၊ သူ႔အိမ္နားတြင္ တဲႀကီးထိုးကာ လူေတြကိုစည္းရံုးရင္း စာသင္ေပးျခင္း၊ ေဟာေျပာေပးျခင္းျဖင့္ စခဲ့သည္တဲ့။

ဒါတြင္မက၊ သမၼာက်မ္းစာကိုလည္း ေဒသခံေတြနားလည္ဖတ္ရွဳနိုင္ေအာင္ ျမန္မာျပန္ရာတြင္ ေရွး ပါဠိေတာ္နိႆယမ်ားမွ စကားလံုးေတြ၊ ေပါရာဏေတြကို ရယူခဲ့ရံုမက အဘိဓာန္ႀကီးကိုလည္း လူထု ၾကားမွစကားေတြျပင္၊ က်မ္းလာ ေဝါဟာရေတြကိုလည္း စုေဆာင္းျပဳခဲ့သည္။

မည္သူ၏ေႏွာက္ယွက္မွဳမွ် မႀကံဳရ၊ ေအးေအးလူလူ က်မ္းၿပဳႏိုင္ခဲ့သည္သာ။
အင္းဝေနျပည္ေတာ္ တြင္ ေခတၱအခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရသည္ကလည္း ဘာသာေရးႏွင့္ မပတ္သက္၊ ႏုိင္ငံေရး၊ သံေရးတမန္ေရးေၾကာင့္သာ။ သို႔တုိင္ … သူအခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံခဲ့ရာေနရာကို ယေန႔တိုင္ သူတို႔ အမွတ္အသား ထားခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။
သူ႔ႏွယ္ပင္၊ သူ႔ႏိုင္ငံရင္း သည္အေမရိကသို႔ သာသနာျပဳေရာက္ခဲ့ရွာေသာ ဆရာေတာ္ “အရွင္ အရိယဓမၼ” ခမ်ာမွာမူ … ။

ကိုယ္မွန္းဆၾကည့္မိသည္၊ အေမရိကကလူေတြအတြက္ ဗုဒၶဘာသာအသြင္အျပင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ေသာ ဒလုိင္းလားမားပင္မေမြးဖြားေသးခ်ိန္၊ ဗုဒၶသာဝက ရဟန္းသံဃာသြင္ျပင္ကို အျမင္စိမ္း၊ အသြင္စိမ္းခ်ိန္၊ ဆရာေတာ္သည္ အိႏၵိယမွ ျမန္မာျပည္သို႔ေရာက္ခဲ့ကာ တႏၲရ၊ မႏၲရေတြကို ေန႔ညမျပတ္ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္သူဘဝမွ ဆရာေတာ္အရွင္ဥကၠဌ (နတ္မွီေတာရ) ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔လ်က္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ေဒသနာတို႔ကို သင္ယူေပါက္ေျမာက္ခ့ဲသည္။
ထိုေခတ္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ တရားေရးဝန္ႀကီး အမ္ေဘကာကိုပင္ ဗုဒၶ ဓမၼ ဝါဒတို႔ကို ေျဖၾကားေပး ခဲ့ရံုမက အမ်ားမသိေသးေသာ ခရစ္ေတာ္၏ ထုပၸတ္ကိုလည္း ေဟာျပခဲ့သူ။

ထိုစဥ္ အေမရိကန္သမၼတက ထရူးမင္း၊ သမၼတထံ သာသနာျပဳခြင့္ေတာင္းခံကာ အေမရိကန္၌ အေျခခ်ခဲ့သည္။ သူစိမ္းတို႔နယ္မွာ ဆရာေတာ္ ဘယ္လိုမ်ား ရပ္တည္သြားပါလိမ့္။ ဆြမ္းမွ နပ္မွန္ခဲ႔ ရွာရဲ႕လား။ ရိုင္းပင္းသူမွ ရိွပါေလစ၊ ရာသီရိုင္း၊ ဥတုစိမ္းဒဏ္ကို ဘယ္ပံုမ်ား ရင္ဆိုင္သြားပါလိမ့္၊ ထိုအခ်ိန္က သည္နယ္ေတြမွာ၊ အထူးသျဖင့္ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္မွာ ႀကီးစိုးေနသည့္ “ေကသံုးလံုး” ဆိုသည့္ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ ဂိုဏ္းႀကီးကလည္း အႏၲရာယ္ ႀကီးပါဘိသႏွင့္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ခုေရာက္ေနရာႏွင့္ ေရကန္ (Lake) ႀကီးတခုျခားေနသည့္ မစ္ခ်ီဂန္ ျပည္နယ္ရဲ႕ မထင္ရွားသည့္ တေနရာတြင္ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာသတဲ့။ သူတပါးရဲ႕ပေယာဂနဲ႔ လိုလို၊ ေအာ္ … သၿဂႋဳလ္သူမွ ရိွပါေလစ၊ (မန္မိုရီယာယ္အခန္းအနား ေဝးလို႔၊ ခုအခ်ိန္ထိ ပါပဲေလ။)

ရင္သည္ ေၾကကြဲျခင္းတဝက္၊ တက္ႂကြျခင္းတဝက္တို႔ေရာေႏွာကာ ခုန္ခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို အမွတ္ရဖြယ္ ပူေဇာ္ပြဲေလးမွ် (ဟိုေန႔က ေသဆံုးသူေတြလို) မျပဳလုပ္ႏို္င္၊ ေၾကကြဲမိေပမင့္၊ ကိုယ္ဟာ ဆရာေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္၊ ေဖာက္ခဲ့သည့္လမ္းႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာမွာ ေရာက္ေနပါေပါ့ လားဟု ေတြးမိေသာအခါ ေသြးတို႔ ေႏြးသြားေတာ့သည္။
ပစ္ခတ္မွဳမ်ား၊ ေသနတ္သံမ်ား၊ သတင္းရုပ္ပံုမ်ား၊ အျဖဴမ်ား၊ အမည္းမ်ား … စသည့္ စသည့္ အာရံုတို႔သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ မေျပာပေလာက္ေသာ ကိုယ့္ပမာဏကိုလည္း ရွက္ႏိုးစြာ ျမင္လိုက္မိသည္။ ပို၍ ျပက္ထင္လာသည္က …

“ ခ်စ္သားပုဏၰ၊ သင္သြားေရာက္မည့္ေဒသရိွလူတို႔သည္ ဘာသာတရား၌ မသက္ဝင္၊ စရိုက္အား ျဖင့္လည္း ၾကမ္းတမ္းၾကေပသည္၊ သင့္အား ကဲ့ရဲ႕ ႀကိမ္းေမာင္းလာခဲ့ေသာ္ သင္ဘယ္သို႔ျပဳျခိမ့္ “
“ မွန္ပါ … ငါ့အား ကဲ့ရဲ႕ရံုကဲ့ရဲ႕ၾကသည္၊ ဆဲေရးၾကသည္မဟုတ္ဟု ႏွလံုးသြင္းပါမည္ “
“ ဆဲေရးလွ်င္ေကာ “
“ ဆဲေရးရံုဆဲေရးၾကသည္၊ ရိုက္ပုတ္ၾကသည္မဟုတ္ဟု ခံယူပါမည္ “
“ ရိုက္ပုတ္လွ်င္ေကာ “
“ ရိုက္ပုတ္ရံုရိုက္ပုတ္ၾကသည္၊ ဒုတ္၊ ဓား၊ အုတ္၊ ေက်ာက္တို႔ႏွင့္ ပစ္ေပါက္ၾကသည္မဟုတ္ဟု ခံယူပါမည္ဘုရား “
“ ပစ္ေပါက္လွ်င္ေကာ “
“ ပစ္ေပါက္ရံုပစ္ေပါက္ၾကသည္၊ အသက္ေသေအာင္ သတ္ျဖတ္ၾကသည္မဟုတ္ဟု သေဘာ ထားကာ သူတို႔ကို ေဟာေျပာျပသပါမည္ဘုရား “
“ သာဓု … သာဓု … သာဓု … ပုဏၰ … သို႔ တၿပီးကား … “။

ကိုယ္လက္အုပ္ကို ႏွဖူးတိုင္ ခ်ီလိုက္မိသည္။ ေသြးတို႔သည္ ပူ၍ေႏြးလာကာ ရင္သည္လည္း ဒိတ္ဒိတ္ တိုးေတာ့သည္။ အရွင္ျမတ္တို႔၏ဝိညာဥ္သည္ ကိုယ္တို႔ဝန္းက်င္ အနီးအနားမွာ … မွာ … မွာ …

စိတ္သည္ တစံုတခုကို ဝတ္ရံုလိုက္ရသလို လံုၿခံဳသြားေတာ့သည္။

(ေနာင္ေတာ္ ဦးဝိလာသ (N.Y)၊ ေရးေဖာ္ အရွင္နႏၵဝံသ(N.C)(ဆရာသုလူ)၊ ညီ အရွင္ေဇာတိကာဘိဝံသ (N.C) တို႔သို႔ အမွတ္တရ)

http://moemaka.com/archives/37918