ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ ABSDF စခန္းေတြအတြက္ တပ္ရင္းနံပါတ္ေတြ သတ္မွတ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြေရာက္ေနတဲ့ လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကုိင္နယ္ေျမ အလုိက္ တပ္ရင္း နံပါတ္ေတြကို သတ္မွတ္လုိက္ၿပီး မြန္နယ္ေျမ အ တြက္ အမွတ္ ၁ နဲ႔ စဖုိ႔။ ကရင္နယ္ေျမကုိ အမွတ္၂။ ကရင္နီနယ္ကုိ အမွတ္ ၃။ ရွမ္း၊ ရလလဖ၊ ပအုိ႔ ၊ ပေလာင္နယ္ေတြကုိ အမွတ္ ၄။ ၅။ ၆။ ၈။ ကခ်င္ နယ္ကို အမွတ္ ၇။ အိႏၵိယနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နယ္စပ္ကုိ အမွတ္ ၉ နဲ႔ စဖုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ပါတယ္။
သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚ ညီလာခံက်င္းပေနပုံ
ဒီလုိအေရးႀကီးတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဗဟုိိေကာ္မတီ ေရြး ခ်ယ္တဲ့ေန႔ဆီေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ (မွတ္မိသမွ်ေရးထားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ မူရင္းစာရင္းရနုိင္ဖုိ႔ ABSDF ဗဟုိသုေတသနဌာနဆီ ေတာင္းခံ ထားေပမယ့္ အခုထိမရေသးပါ။ လူစာရင္း အမွားအယြင္းရွိပါက ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္) အေရးေပၚညီလာခံကေန ေရြးခ်ယ္လုိက္ တဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ စာရင္းကေတာ့ ဥကၠဌ အျဖစ္ မူလ ဥကၠဌ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္။ ဒု ဥကၠဌေတြအျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူ ဘက္က လာတဲ့ ေဒါက္တာ ႏုိင္ေအာင္(စီမံ)နဲ႔ ေကာ့မူးရာမွ ဦးယုႏြယ္(စစ္ေရး) တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ မူလ အတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္း။ တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး ၁ အျဖစ္ ေဟြေစတီ စခန္း(ကရင္နီ) ဘက္ကလာတဲ့ စုိင္းဆုိင္ေခး။ တြဲဖက္အတြင္း ေရးမႈး ၂ အျဖစ္ ဘုရားသုံးဆူဘက္ကလာတဲ့ ကုိတင္စိုးေနာင္ တုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြ အျဖစ္ေတာ့ မူလစည္းရံုးေရးတာ၀န္ခံ ကိုထြန္းဦး(က်ဆုံး)နဲ႔ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ ကိုကိုေလးတုိ႔ကုိ မူလတာ၀န္ေတြ ဆက္ေပးပါတယ္။
အသစ္တက္လာတဲ့ ဗဟုိဦးစီး ေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ေကာ့မူးရာစခန္းက ေဒါက္တာ ေသာင္္းထြန္းက နုိင္ငံျခားေရး(လက္ရွိ အေ၀းေရာက္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေနဆဲ)။ ကလက္ေဒး သို႔မဟုတ္ ေရေက်ာ္စခန္း က ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးက က်န္းမာေရး။ ေဟြေစတီစခန္းက ကုိဆန္နီက စစ္ေရး(လက္ရွိ ABSDF အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနဆဲ)။ ေဟြေစတီကပဲ ကိုမန္းထြန္းက ဘ႑ာေရး။ ေစာထစခန္းက ကိုဆန္းလင္းက ေထာက္ပံ့ေရး။ သီေဘာဘုိးက ကိုေအာင္သန္း(နႈတ္ခမ္းေမြး)က စာရင္းစစ္ အျဖစ္ က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။
ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲမွာေတာ့ ၆၀၁ တပ္ရင္းက ကုိတုိက္ေမာင္း။ ေစာထစခန္းက ကုိတင္စိုး။ ေရေက်ာ္က ကုိေအာင္ဟိန္းနဲ႔ ကုိ ထြန္းသိန္း။ မင္းသမီးစခန္းက ကိုခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔ ကုိေက်ာ္ထင္။ ေမာေတာင္စခန္းက ကုိေက်ာ္ေဇယ် တုိ႔ကုိလည္း က်ေနာ္ အမွတ္ ရေနပါတယ္။ ပထမ အႀကိမ္ ဗဟုိေကာ္မတီ တုန္းက စခန္းတခုခ်င္းစီရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ေတြစုံေအာင္မပါတဲ့အတြက္ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့စခန္းတခုစီက အနည္းဆုံး ဗဟုိေကာ္မတီ တဦးစီ ပါေစရမယ္ဆုိတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ေၾကာင့္ ဗဟုိေကာ္မတီအမ်ားဆုံး ေရြးခ်ယ္ ခဲ့တဲ့ ညီလာခံတခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္ က်မ္းသစၥာဆုိတ့ဲ့အခါမွာေတာ့ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္လုိ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္ ေသြးေသာက္ သစၥာဆုိမယ္လို႔ ကုိယ္စားလွယ္တဦးက အဆုိျပဳပါတယ္။ ဒီအဆုိ ျပဳခ်က္ကုိ အားလုံးနီးပါးက လက္ခံၾကေပမယ့္ ေဟြေစတီ ဘက္က လာတဲ့ ကုိယ္စားလွယ္တဦးကေတာ့ ဒီကိစၥဟာ နုိင္ငံေရးအရမွန္ေပမယ့္ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ က်န္းမာေရး ထိခုိက္နုိင္တဲ့အတြက္ သူလက္ မခံဘူးဆုိၿပီး ထ ကန္႔ကြက္တာကိုလည္း က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။
ညီလာခံအတြင္း ဒီလုိအဆင္မေျပမႈေတြ။ ျငင္းခုံမႈေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ညီလာခံၿပီးတဲ့ရက္လား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္စဥ္က မယ္ညား- ပါသားနဲ႔ ဘယ္ညာနင္းေနတဲ့ သင္တန္းသားေတြရဲ့ သင္တန္းဆင္းပဲြေန႔လား မသိပါ။ အဲဒိီတရက္မွာ KNU တပ္ရင္း ၂၀ နယ္ေျမ။ ဥသုထ ေဒသအႀကီးအကဲနဲ႔ ခရုိင္ ဥကၠဌ ပဒုိေနာ္ေတာ့က က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္အားလုံးကို သူ႔အိမ္ဆီဖိတ္ၿပီး ႏြား တေကာင္ ေပၚေႂကြးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ထမင္းစားပဲြမွာ သူေျပာတဲ့ အဓိကစကားလုံကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ညီညြတ္ေရးအတြက္ အခုလုိ ထမင္းဖိတ္ေႂကြးတာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ထမင္းစားပဲြမတုိင္မီလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဆုေတာင္းပဲြ
ျမန္ျမန္ၿပီးပါေစ။ “အာမင္” ကိုျမန္ျမန္ၾကားရပါေစလုိ႔သာ ဆုေတာင္းေနတဲ့အတြက္ သူ႔စကားကုိ သိပ္နားမ၀င္။ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္ တဲ့ အမဲသားတုံးကိုသာ အလုအယက္ ၀ုိင္းအားေပးခဲ့ပါတယ္။
ရန္သူနဲ႔မတိုက္ခင္ ငွက္ဖ်ားကို အရင္တုိက္
သံလြင္စခန္းမွာ အေရးေပၚညီလာခံတက္ေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ငွက္ဖ်ားစျဖစ္ပါတယ္။ သံလြင္ ျမစ္ေရကို မႀကိဳမခ်က္ဘဲ ဒီတုိင္း ေသာက္မိလုိ႔လား။ အေအးဓာတ္မ်ားတဲ့ ေဒသမုိ႔လား။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ တကုိယ္လုံးေအးစက္ တုန္ရီျဖစ္ၿပီး ငွက္ဖ်ားတက္ပါေလ ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ စစ္ေရးျပကြင္း ေဘးနားမွာဖြင့္ထားတဲ့ အေရးေပၚ ေဆးခန္းဆီ ေဆးသြားေတာင္းေတာ့ က်ေနာ္လုိ႔ ငွက္ဖ်ား မိေနသူေတြအမ်ားႀကီး။ ေဆးခန္း ခုတင္ေပၚမွာ လူနာ ၂၀ ေက်ာ္ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အားလုံးနီးပါးဟာ အခုမွေရာက္လာ တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြျဖစ္ၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က ေစာင္ကုိေခါင္းျမီးၿခံဳကာ တအီးအီးညည္း ေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဒရစ္ ပုလင္းေတြတန္းလန္းနဲ႔ ေခြေပ်ာ့လုိ႔။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခုတင္ေပၚထုိင္။ ေဆးခန္းနံရံ ကိုမီွၿပီး သံလြင္ျမစ္နဲ႔ ဟုိဘက္ကမ္းက ေတာင္တန္းႀကီးဆီ ေငးေမာၿပီး ငူငူငုိင္ငုိင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ပုံစံ ေတြနဲ႔။
က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အယင္ဆုံး ျပဒါးတုိင္တခုေပးၿပီး ပါးစပ္ထဲငုံခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ အပူခ်ိန္က အေတာ္မ်ားေနပုံရေပမယ့္ အတိအက် က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္း။ အေပၚေသြး။ ေအာက္ေသြးကိုမွတ္။ ေဟာဒီေဆးေတြကို အယင္ေသာက္ လုိက္။ ၈ နာရီျခား တႀကိမ္စီ ဆရာမေတြ က ေဆးလာေပးလိမ့္မယ္ လုိ႔ သရမူ (ဆရာမကို ကရင္လုိအေခၚ) တဦးက ေဆးတဆုပ္နဲ႔ ေရတခြက္ ေပးၿပီး ေျပာပါတယ္။ “အားပါးပါး မနည္းပါလား”ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ပါးစပ္က ေအာ္မိတဲ့အထိ ေဆးေတြက အမ်ားႀကီး။ ကီြီနီး (ကလုိကြင္းလဲျဖစ္နုိင္ပါတယ္) က၂ လုံး။ ပါရာစီတေမာက ၂ လုံး။ တက္ထရာ ဆကလင္း က ၂ လုံး။ ဘီဆစ္က ၂ လုံး။ အဲဒါ အားလုံးကို ပါးစပ္ထဲတႀကိမ္တည္း ပစ္ထည့္ၿပီး ေသာက္ရမယ္လုိ႔ သရမူက ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္လုပ္ေပမယ့္ ေဆး ေၾကာက္တဲ့ က်ေနာ္ အံထြက္ပါေလေရာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
ကရင္ သရမူကေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပါပဲ။ အန္လုိ႔ မရဘူး။ ေနာက္တခါ ထပ္ေသာက္ဆုိၿပီး ထပ္ တုိက္ပါတယ္။ ဒီတခါမွာေတာ့ ရုိးရုိးေရအစား လိေမၼာ္ရည္လား။ ကုိကာကုိလာလားမသိ တခြက္ ေလာက္နဲ႔တုိက္ေတာ့ မအန္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေဆး ၈လုံး စလုံး တၿပိဳင္တည္း မပစ္ထည့္ဘဲ မခါးတဲ့ ေဆး ၄ လုံးကို တႀကိမ္။ ခါးလြန္းတဲ့ ကြီနီးနဲ႔ ခ်ဥ္စပ္စပ္ ဘီဆစ္ကုိ တျကိမ္ေသာက္ လုိက္ေတာ့ အုိေက သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သရမူက ဟာလဲေဂ ေျပာၿပီး တျခားလူနာဆီ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သရမူရဲေနာက္ေက်ာကုိ ေငးၾကည့္ရင္း စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕“ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာမေလး”ကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ က သူနာျပဳဆရာမနဲ႔ သံလြင္စခန္းကဆရာမ ဘာမ်ားကြာသလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနမိပါတယ္။
ညီလာခံဆီ တက္လာတဲ့စခန္းအသီးသီးက ကုိယ္စာလွယ္မ်ား
ေၾကာင္ သြားသူေတြ။ ၿပီးေတာ့ ဆီးထဲေသြးပါတဲ့ Black Water နဲ႔ ေသသြားသူေတြ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ငွက္ ဖ်ားဟာ တကယ္ေၾကာက္စရာျဖစ္လာေနပါတယ္။
ဒီေဆးခန္းမွာထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္သတိထားမိတာတခုကေတာ့ ဒီက ကု-ထုံးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာနုိင္ငံနဲ႔မတူ။ ျမန္မာနုိ္င္ငံမွာ တုန္းက က်ေနာ္ပဲတခါမွ လူနာမျဖစ္ခဲ့ဘူးလုိ႔လားမသိ။ ဒရစ္သြင္းတဲ့လူဆုိရင္ အေျခေန အေတာ္ဆုိးေနၿပီ။ ေသဖုိ႔မ်ားေနၿပီ လုိ႔နားလည္ထားေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ ေဆးရံုတက္တာနဲ႔ ဒရစ္ အရင္ ခ်ိတ္တာပါပဲ။ ေနာက္တခု ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာတုန္းက အေအးမိ။ အပူရွပ္ၿပီး အဖ်ားတက္တယ္ဆုိရင္ တခါးေတြအလုံပိတ္။ ေစာင္ၿခံဳအိပ္။ ၿပီးေတာ့ အဖ်ားက်ရင္လည္း ဘာ မစားရ။ ညာမစားရဆုိတာေတြရွိေပမယ့္ ဒီမွာကေတာ့ အပူသိပ္မ်ားရင္ ေရခဲနဲ႔ရုိက္မယ္။ ေရခဲ မရွိရင္ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ ထဲဆင္းခုိင္းၿပီး ေရခ်ဳိးခုိင္းမယ္။ ၿပီးရင္ အားရွိတဲ့အစာေတြ ေပးစားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ က်ဳိးဖုိးေတြကေတာ့ သံလြင္ေရနဲ႔ ပဲ တုိးေနရၿပီး အားရွိတဲ့အစာအတြက္ေတာ့ မုိက္မီသန္ (ပိုက္ဆံမရွိတာကို ထုိင္းလုိအေခၚ) အၿမဲတမ္း ျဖစ္ေနလုိ႔ မစားနုိင္ခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီလုိ အေျခေနေတြၾကားမွာ ဒရစ္ တလုံးသြင္း။ ကီြနီး-ပါရာ-တက္ထရာေတြနဲ႔ ၃ရက္ေလာက္ နွစ္ပါးသြားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ ေဆးရံုကဆင္းခြင့္ရပါတယ္။ ကီြနီး တန္ခိုးျပလုိ႔ မူးေ၀ေ၀ျဖစ္ေနၿပီး နားထဲမွာ တခ်ိန္လုံး ရဟတ္ယဥ္အသံ ၾကားေနရသလုိလုိ။ ယင္ေကာင္ေတြ။ ပိတုန္းေတြ ေခါင္းေပၚမွာ ၀ဲပ်ံံေနသလုိလုိ တခ်ိန္လုံးၾကားေနရပါတယ္။
အဲဒီကာလက ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပုံေတြကုိ အခုခ်ိန္ျပန္ ၾကည့္မိရင္ ငွက္ဖ်ားမိေနတဲ့ပုံေတြမွန္း သိပ္သိသာပါတယ္။ အဲ သံလြင္က ေပးလုိက္တဲ့ ငွက္ဖ်ားလက္ေဆာင္ဟာ ေတာ္႐ုံနဲ႔ မေပ်ာက္ေတာ့ပါဘူး။ တလတခါ နွစ္လတခါနီးပါး ငွက္ဖ်ားကျပန္ျပန္ေပၚလာ ေန တဲ့အတြက္ မဲေဆာက္က ေဒါက္တာစင္သီယာ ေဆးခန္းမွာ ၂ ခါ ၃ ခါ ထပ္တက္လုိက္ရပါေသးတယ္။
ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္းဘက္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ငွက္ဖ်ားဟာအၿမဲလုိလုိျဖစ္ေနၿပီး ဘန္ေကာက္ ေရာက္တဲ့အထိ မျပတ္ ပါဘူး။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ အနုစာ၀ါရီ ေက်ာက္တုိင္အနီးရွိ မဟိေဒါ တကၠသိုလ္ ရဲ႕ ငွက္ဖ်ားသုေတသနာေဆးရံုႀကီးမွာေတာင္ သတင္းတပတ္ၾကာ တက္ေရာက္ ကုသခံလုိက္ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ဖ်ားက အျမစ္မျပတ္ဘဲ တခါတရံျပန္ျပန္ေပၚလာတတ္ၿပီး အခု ေနာ္ေ၀းကို ေရာက္ေတာ့မွပဲ ငွက္ဖ်ား ဇာတ္လမ္း တခန္းရပ္သြားပါတယ္။
No comments:
Post a Comment