ကန္ခ်နဘူရီမွာ က်ေနာ္တို႔ တည္းခုိေလ့ရွိတဲ့ေနရာက River Kwai ဟိုတယ္ရဲ႕ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္မွာရွိတဲ့ V-Guest House ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသုံးဆူဘက္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ဒီမွာတည္း ေလ့ရွိတယ္လို႔ ၾကားရေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔ေတာ့ တခါမွမဆုံျဖစ္ပါဘူး။ ကန္ခ်နဘူရီၿမိဳ႕ဟာ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးခစန္းရွိတဲ့ ထုိင္းနယ္စပ္က ဖုနန္းလြန္ သုိ႔မဟုတ္ ေရပူရြာ (အခု ကန္ခ်နပူရီ-ထား၀ယ္ အေ၀းေျပးကားလမ္းေပၚက ထုိင္းနယ္စပ္ရြာ) နဲ႔ တနာရီခဲြ ခရီးေလာက္သာရွိေပမယ့္ အဲဒီေခတ္က လမ္းသိပ္မေကာင္းေသးဘဲ ေျမနီလမ္းအဆင့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။
ေနာက္တခါ ဖုနန္းလြန္ နယ္စပ္ကေန ထီးခီးကုိ၀င္တဲ့လမ္း၊ အထူးသျဖင့္ ထီးခီးကေန ထီးထာ ဆင္းတဲ့လမ္းဟာ အေတာ္ဆုိးေနပါတယ္။ နယ္စပ္ရွိ KNU တပ္မဟာ (၄) ဌာနခ်ဳပ္ ထီးခီးကေန က်ေနာ္တို႔ စခန္းရွိတဲ့ အမာရာဆီ ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ထပ္ေမာင္းရပါေသးတယ္။ ဒါက ေႏြရာသီကို ေျပာတာပါ။ မုိးရာသီဆုိရင္ေတာ့ ထီးခီးအထိပဲ ကားသြားနုိင္ၿပီး ထီးခီးကေန က်ေနာ္တို႔ စခန္းရွိရာ အမာရာရြာဆီ ၃ နာရီေက်ာ္ခရီးကုိ ဆန္အိတ္ေတြ၊ ရိကၡာေတြထမ္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရပါတယ္။ ေနာက္တခါ ကန္ခ်နဘူရီကေန နယ္စပ္ ဖုနန္းလြန္ရြာဆီ အဲဒီကာလက လုိင္းကား မေျပးေသးပါဘူး။
အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းထိပ္အနီးမွာ စုိက္ထူထားတဲ့ ABSDF (၂၀၁) တပ္ရင္း ဆုိင္းဘုတ္
အဲဒီ ထပ္ခေနာင္ကေန လုိင္းကားနဲ႔ တနာရီ၀န္းက်င္ ေတာင္ေပၚတက္သြားလုိက္ရင္ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ KNU တပ္မဟာ ၄ ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ တပ္ရင္း (၁၀) ကတပ္ ေတြရွိသလုိ က်ေနာ္တို႔ ABSDF (၂၀၁) တပ္ရင္းရဲ႕ တပ္ခဲြ (၂) အေျခစုိက္တဲ့ေနရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ နတ္အိမ္ေတာင္ကုိ န၀တအစိုးရတပ္ေတြ မသိမ္းမီအထိ၊ တနည္းအားျဖင့္ ရတနာဓာတ္ေငြ႔ပုိက္လုိင္း စီမံကိန္း မစမီအထိ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ ဒီေဒသအတြင္း အစည္ကားဆုံး နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး စခန္းတခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တခါ ဘုရားသုံးဆူဘက္ကို သြားမယ္ဆုိရင္လည္း ခုနက ထပ္ခေနာင္ကေန ေနာက္ထပ္ တနာရီ ဘတ္စကားဆက္စီးရင္ စံခရဘူရီၿမိဳ႕ကုိေရာက္ပါတယ္။ စံခရဘူရီကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လုိင္းကား ထပ္စီးလုိက္႐ံုနဲ႔ ေက်ာင္းသားစခန္းေတြနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ နန္းမကိတ္ရြာကို တန္းၿပီး ေရာက္နုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရားသုံးဆူစခန္းဟာ ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဆက္သြယ္မႈ အလြယ္ကူဆုံး၊ ျပင္ပကမာၻက လူေတြနဲ႔ဆက္သြယ္မႈလုပ္လို႔ အေကာင္းဆုံးေနရာျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ မင္းသမိးစခန္းထက္ ဘုရားသုံးဆူကုိ နုိင္ငံတကာသတင္းေထာက္ေတြ ပုိအသိမ်ားခဲ့ဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္တြက္ဆမိပါတယ္။
တဆက္တည္း စဥ္းစားမိတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္နဲ႔ စံခရဘူရီဟာ ဒီလုိလမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး လြယ္ကူတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ နွစ္ ၂၀ ေလာက္ေစာၿပီး လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖူးတဲ့ ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္က နတ္အိမ္ေတာင္မွာ ေတာင္ပုိင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္အေျခစုိက္စခန္း ဖြင့္ခဲ့တာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ျပည္ခ်စ္လက္က်န္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတခ်ဳိ႕ကုိ KNU နယ္ေျမနဲ႔ ထုိင္းနယ္စပ္တေလွ်ာက္မွာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္း အေသခ်ာတခါမွ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါ။
ေသမင္းတမန္ရထားလမ္းနဲ႔ စစ္သခ်ဳႋင္း
(၂၀၁) တပ္ရင္း မင္းသမီးစခန္း ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဆြယ္မွ ရဲေမတခ်ဳိ႕
ျမန္မာနုိင္ငံမွာတုန္းကလည္း ၿပိဳင္ဘီးစီးေလ့က်င့္ရင္းနဲ႔ ေထာက္ႀကံ့နဲ႔သံျဖဴဇရပ္ဘက္က အလားတူ စစ္သခ်ဳႋင္း ၂ ခုကို က်ေနာ္မၾကာခဏ ၀င္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖုိ႔ တခုတည္းကိုပဲ စိတ္၀င္စားခဲ့လို႔ အုတ္ဂူေတြမွာ ဘာေတြေရးထားမွန္း က်ေနာ္မသိခဲဲ့့ပါ။ ဒီသခ်ဳႋင္း ၃ ခုစလုံးဟာ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းစီမံကိန္းအတြင္း က်ဆုံးသြားတဲ့ မဟာမိတ္တပ္သားေတြရဲ႕ အုတ္ဂူေတြျဖစ္ၿပီး နွင္းဆီပန္းေတြ၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ အေသခ်ာ ျပင္ထားလို႔ သခ်ဳႋင္းနဲ႔မတူဘဲ ပန္းၿခံနဲ႔ ပုိတူေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေထာက္ႀကံ့နဲ႔သံျဖဴဇရပ္ရွိ စစ္သခ်ဳႋင္းဆီ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့စဥ္က နုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြကို တဦးစနွစ္ဦးစသာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ဒီ ကန္ခ်နဘူရီ စစ္သခ်ဳႋင္းမွာေတာ့ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးရွိမလားပဲ။ နုိင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြ အေတာ္စိတ္၀င္စားတဲ့ ေနရာတခုအျဖစ္ က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။
စစ္သခ်ဳႋင္းရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ ေသမင္းတမန္ရထားလမ္း သမုိင္းျပတုိက္၊ ရထမ္းလမ္းေဖာက္စဥ္က မဟာမိတ္စစ္သုံ႔ပန္းေတြကို ဂ်ပန္တပ္က ခုိင္းေစေနပုံ၊ ေနာက္တခါ ျမန္မာနုိင္ငံက ေခြ်းတပ္ဆဲြခံရတဲ့ အရပ္သားေတြကို ခုိင္းေစေနပုံ၊ အာဟာရျပတ္၊ ေဆး၀ါးျပတ္ၿပီး ေသဆုံးသြားပုံေတြကို ဓာတ္ပုံ၊ ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းေတြနဲ႔ အေသခ်ာ ျပသားထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းဖုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ က်ဆုံးသြားတဲ့ မဟာမိတ္စစ္သည္ေတြကိုပဲ ဒီသခ်ဳႋင္းေတြမွာ အုတ္ဂူေတြနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထား တာေတြ႔ရၿပီး က်ေနာ္တို႔ျမန္မာနုိင္ငံက ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ေခြ်းတပ္သားေတြရဲ႕ အုတ္ဂူေတြ ဘယ္နားရွိမွန္းေတာ့ သိခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ ျမန္မာနုိင္ငံမွာတုန္းက ဖတ္ဖူးတဲ့ လင္းယုန္သစ္လြင္ရဲ႕ “ထိုင္း-ျမန္မာ မီးရထားလမ္း ကိုယ္ေတြ႔ေခြ်းမွတ္လမ္း” စာအုပ္ကုိ အမွတ္ရမိပါတယ္။
အဲဒီျပတုိက္ကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ စန္လြန္႔ (ဆုိက္ကား) စီးၿပီး ဆက္သြားေတာ့ ဒီရထားလမ္းရဲ႕ သမုိင္း၀င္ ေကြးျမစ္တံတားႀကီး (River Kwai Bridge) ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ ဒီတံတားနဲ႔ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းအေၾကာင္း ႐ုိက္ကူးထားတဲ့ ေကြးျမစ္ေပၚက တံတား (The Bridge on the River Kwai) ႐ုပ္ရွင္ဟာ အေတာ္ နာမည္ႀကီးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေသမင္းတမန္ရထားလမ္းနဲ႔ ဒီတံတားႀကီးကုိ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္က ေဆာက္လုပ္ခဲ့ျပီး ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ နုိ၀င္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ မဟာမိတ္တပ္ေတြက ဗုံးႀကဲေဖာက္ခဲြခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နုိ၀င္ဘာေနွာင္းပုိင္းနဲ႔ ဒီဇင္ဘာမွာ နွစ္ပတ္လည္ပဲြေတြ တခမ္းတနားက်င္းပေလ့ရွိၿပီး နုိင္ငံတကာဧည့္သည္ေတြနဲ႔ အေတာ္စည္ကားေနပါတယ္။ ဒီရထားလမ္းဟာ ျမန္မာနုိင္ငံ သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႕ကေန ထုိင္းနုိင္ငံ ဘန္းေပါင္ၿမိဳ႕ (ကန္ခ်နဘူရီနဲ႔ ဘန္ေကာက္ၾကားကၿမိဳ႕တၿမိဳ႕) အထိ မုိင္ေပါင္း ၂၅၀ အရွည္ရွိတယ္လို႔ မွတ္တမ္းေတြမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေသမင္းတမန္ရထားလမ္း အမွတ္တရအျဖစ္ ကန္ခ်နဘူရီရွိ ဒီတံတားႀကီးကေန ဘုရားသုံးဆူဘက္သြားတဲ့ လမ္းေပၚက စုိင္ယြတ္ (Sai Youk) ၿမိဳ႕အထိ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ရထား ေျပးဆဲြေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အမာရာ သို႔မဟုတ္ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းနဲ႔ ရာဇ၀င္ထဲက စစ္သည္ေတာ္မ်ား
ဒီတံတားဆီ ပထမဆုံးအေခါက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ၀န္းက်င္တုန္းက စစ္သခ်ဳႋင္း၊ ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းနဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံက ေခြ်းတပ္စခန္းေတြေလာက္ကုိသာ က်ေနာ္ဆက္စပ္စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အခု နွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာၿပိီး ေဆာင္းပါး တကယ္ေရးတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီ ၃ ခ်က္အျပင္ ဒီရထားလမ္း၊ ကန္ခ်နပူရီၿမိဳ႕နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးခစန္း ဆက္စပ္ေနပုံကိုပါ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
(၂၀၁) တပ္ရင္း မင္းသမီးစခန္း ေဆးတပ္ဆြယ္မွ ရဲေမတခ်ဳိ႕
ဒီလုိစဥ္းစားဖုိ႔ ျဖစ္လာေစတဲ့အခ်က္တခုကေတာ့ ကန္ခ်နဘူရီကေန က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းဆီ အ၀င္လမ္းမွာရွိတဲ့ ဖုနန္းလြန္ရြာကို မေရာက္ခင္ ေဟြးနန္းေခါင္ သုိ႔မဟုတ္ ေရျဖဴဆုိတဲ့ရြာကေန က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္း ဂိတ္၀အနီးက အမ်ားသြားလမ္းၾကားထိပ္အထိ ကားလမ္းၾကမ္းရွိေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းနုိင္ငံထဲကေန မင္းသမီးစခန္းဆီ ၀င္နုိင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္း ၄ ခုေလာက္ရွိၿပီး အေပၚဆုံး လမ္းေၾကာင္းက စုိင္ယြတ္-ေဘာတီ-အမုိ-လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ကန္ခ်နဘူရီ-ဖုနန္းလြန္-ထီးခီးလမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ကန္ခ်နဘူရီ-ေဟြးနန္းေခါင္-အမာရာ-လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ စတုတၱလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ရတ္ခ်ပူရီ-တဂုိလမ္း (အခု ထန္းဟင္ ဒုကၡသည္စခန္းအနီးကရြာ) ေမာထာလမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလမ္းေၾကာင္း ၄ ခုထဲက ဖုနန္းလြန္-ထီးခီး-လမ္းေၾကာင္းတခုကိုပဲ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ေတြကို KNU က သုံးခြင့္ေပးထားတဲ့အတြက္ တျခားလမ္းေၾကာင္းေတြဆီ က်ေနာ္တခါမွ မေရာက္ဖူူးခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္နွစ္ေတြထဲက တေန႔မွာေတာ့ ေဟြးနန္းေခါင္ရွိ ေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္၊ သစ္ေမွာင္ခုိ ကုန္သည္လည္းျဖစ္တဲ့ ထုိင္းအရာရွိတဦးရဲ႕ ကားႀကံဳနဲ႔ လုိက္သြားရင္း မေမ်ာ္လင့္ဘဲ ေဟြးနန္းေခါင္-အမာရာ၊ သုိ႔မဟုတ္ ေဟြးနန္းေခါင္-အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္းအတုိင္း က်ေနာ္ေရာက္ဖူးသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီကာလ က်ေနာ္တို႔ခစန္း တပ္တည္ေနရာဟာ တနသၤာရီျမစ္ တဖက္ကမ္းက ေမာင္ေတာ္စခန္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တနသၤာရီျမစ္ ဒီဘက္ကမ္းက အမာရာရြာအနီး ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔မင္းသမီးခစန္း အေျခစုိက္တဲ့ အမာရာ သို႔မဟုတ္ အမ်ားေတာင္ၾကားလမ္း ေဒသဆုိတာဟာ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ရဲ႕ သမုိင္း၀င္ စစ္ခ်ီလမ္းေၾကာင္းေပၚကေနရာ တခုျဖစ္တယ္။
ဒုတိယကမာၻစစ္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ နယ္ခ်ဲ႕ေတာ္လွန္ေရးေတြနဲ႔ ငါတို႔စခန္းေနရာ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ရဲ႕ ကုိလုိနီနယ္ခ်ဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဗုိလ္မႉးဗထူးလုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ငါတို႔စခန္းကေန ေပၚေပါက္လာေစရမယ္၊ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္နဲ႔ ဗုိလ္မႉးဗထူးတို႔အဖြဲ႔ ထား၀ယ္ကုိ သိမ္းသလုိမ်ဳိး ငါတို႔တပ္ေတြလည္း ထီးထာ၊ အမုိ၊ ဆင္ျဖဴတုိင္၊ အုိင္၀ုိင္း၊ ေမတၱာ၊ ေတာင္သုံးလုံးလမ္းအတုိင္း ခ်ီတက္ၿပီး ထား၀ယ္ကုိ ၀င္သိမ္းနုိင္ရမယ္၊ အဲဒီကတဆင့္ တနုိ္င္ငံလုံးကို သိမ္းနုိင္ရမယ္ဆုိိၿပီး တခ်ိန္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတာေတြကို အမွတ္ရေနပါတယ္။
No comments:
Post a Comment