ပင္လယ္ျပင္ကိုၾကိဳးနဲ႔ဆဲြသူေတြ။

by Ko Nyo on Monday, October 29, 2012 at 7:21pm ·

“ဇာဂနာ႕က်င္ငယ္ေရမွာသာတဲ႔လ

မင္းကိုနိုင္ရဲ႔ေသေရးရွင္ေရးနဲ႕

ပင္လယ္ျပင္ကိုၾကိဳးနဲ႔ဆဲြသူေတြ

အဲဒီညမွာလအရမ္းသာတယ္။

သံတိုင္ေတြၾကားကအိပ္မေပ်ာ္နိုင္ေသးတဲ႔အက်ဥ္းသား၊ဟိုေငးဒီေၾကာင္၊

ငုတ္တုတ္ထိုင္လိုက္၊လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္၊အျပင္ဘက္က“၀ါကာ..၀ါကာ

ေအ႕ေအ႕..”သီခ်င္းနဲ႔ဘုန္းၾကီးတရားသံကေရာေထြးျပီးေထာင္နံရံကိုေဖာက္လာတယ္။

သံတိုင္အျပင္ဘက္မွာလေရာင္္ေတြဖိတ္လွ်ံက်ေနတာ၀င္း၀င္းလက္လက္။

ေထာင္နံရံေမ်ာ္စင္လည္းပ်ိဳးပ်ိဳးျပက္ျပက္။

သံတိုင္ထဲကလူ..

လေရာင္ကိုသတိျပဳမိသြားတယ္။လျပည္႔ညလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။

သံတိုင္နားကပ္ျပီးေစာင္းငဲ႔ေမာ့ၾကည္႔တယ္၊လ၀န္္းကိုမျမင္ရ။

သံတိုင္အျပင္ဘက္လက္ဆန္႔ျပီးလေရာင္ကိုခံၾကည္႔တယ္၊

လရိပ္ကသူ႕လက္ဖ်ားနဲ႔တစက္ကေလးမွမထိဘူး။

နည္းနည္းေလးေရွ႔တိုးနိုင္ရင္ေတာ့

သူျမင္ခ်င္တဲ႔လျပည္႕၀န္းကိုေတြ႕နိုင္မယ္။

သံတိုင္နဲ႔ပါးကပ္နိုင္သမ်ွကပ္၊လက္ကိုဆန္႔တန္းျပီးအျပင္ထုတ္ေပမဲ႔

လရိပ္ကစိမ္းစိမ္းကားကားပဲ။မထိမတို႕နိုင္တဲ႔လေရာင္ကိုပိုျပီးငတ္မြတ္လာတယ္။

ပိုျမင္ခ်င္လာတယ္။ဒီညေတာ့လျပည္႔ျပည္႔ကိုျမင္မွျဖစ္မယ္၊

ဒီလကို။မျမင္ရမခ်င္းမအိပ္ေတာ့ဘူးလိုဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုရတယ္။

အၾကံရတယ္။အခန္းေဒါင္႕ကိုသြားျပီးက်င္ငယ္စြန္႔တဲ႔ဂန္ဖလားကိုဆဲြျပီး

သံတိုင္အျပင္ဘက္ထုတ္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့အဲဒီခြက္ထဲရႈရႈပန္းထည္႔လိုက္တယ္။

ျပီးေတာ့ဂန္ဖလားကိုလေရာင္က်ေနတဲ႔ေနရာထိတိုးေရႊ႔လိုက္တယ္။

လႈတ္ခတ္ေနတဲ႔အျဖဴေရာင္အရိပ္ေတြကက်င္ငယ္ေရထဲ၀ါးတားတားေပၚလာတယ္။

ခြက္ထဲကက်င္ငယ္ေရေဘာင္ဘင္ခတ္တာျငိမ္သက္သြားေတာ့၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္လမင္းၾကီးဟာ

က်င္ခြက္ထဲမွာျပည္႔လို႕သာလို႕။သံတိုင္ၾကားကမလြတ္လပ္တဲ႔အက်ဥ္းသား၊က်င္ခြက္ထဲကလရိပ္ကို

အငမ္းမရၾကည္႔လိုက္တယ္။လျပည္႕ညကိုအားရပါးရခံစားလိုက္တယ္။

---------

အဲဒီ Short Film ေလးကိုဒါရိုက္တာဇာဂနာက“မျမင္ရတဲ႔လ”လ႔ိုနာမည္ေပးထားတယ္။

“အက်ဥ္းခန္းထဲမွာ

လေရာင္ကိုျမင္နိုင္တဲ႔အခြင္႔အေရးမရိွသလို၊ေသာက္စရာေရေတာင္မရိွဘူး၊ဒီဇာတ္လမ္းကို

ေထာင္ထဲမွာစိတ္ကူးထားတာၾကာျပီ၊အခုအျပင္ေရာက္မွတကယ္ရိုက္ျဖစ္တာ”

ေရခဲအမွတ္သုညေအာက္ေရာက္ေနျပီး၊ေအာ္စလိုပင္လယ္ကမ္းေျမွာင္ကိုေမးတင္

ေဆာက္ထားတဲ႔ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံအမ်ိဳးသားေအာ္ပရာဇာတ္ရံုအျပင္မွာ

ျမန္မာအမ်ိဳးသား၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ႔

ကတံုးေျပာင္နဲ႔ကိုဇာဂနာေမးခိုက္ခိုက္တုန္ျပီးမီဒီယာေတြကို

အင္တာဗ်ဴးေပးေနတာေတြ႔ရတယ္။

ေအာက္တိုဘာ၂၅နဲ႔၂၆ရက္ေန႔၂ရက္တာ

က်င္းပတဲ႔“All that is banned is desired”

“ပိတ္ဆို႔ခံခဲ႕ရတဲ႔လိုအင္ဆႏၵေတြ

” ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔

အႏုပညာနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား ထုတ္ေဖာ္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ

အနုပညာရွင္၅၀ေက်ာ္ထဲမွာျမန္မာနိုင္ငံကလူရႊင္ေတာ္၊ဒါရိုက္တာ၊

နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းကိုဇာဂနာနဲ႔မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္(Documentary Film)

ဒါရိုက္တာမင္းထင္ကိုကိုၾကီးတို႕၂ဦးလည္းပါ၀င္တယ္။သူတို႕၂ေယာက္

ရဲ႔တင္ဆက္မႈကို

(Beauti Under Pressure)“ဖိနွိပ္မႈေအာက္ကအလွတရား”လို႕နာမည္ေပးထားတယ္။

အေစာပိုင္းကနိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေရႊသံစဥ္တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္

ကို၀င္းေမာ္လာဖို႕ရိွေပမဲ႔နိုင္ငံကူးလက္မွတ္မရလို႔မလာနိုင္ခဲ႔ဘူး။

“က်ေနာ္ပတ္စ္ပို႕ရဖို႕လအတန္ၾကာကတည္းကအၾကိမ္ၾကိမ္က်ိဳးစားခဲ႔ေပမဲ႔

အထမေျမာက္ခဲ႔ဘူး၊

ၾသဂုတ္လကလည္းက်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့အဖဲြ႔ကိုထိုင္းဘုရင္မေမြးေန႔ပဲြမွာ

ေျဖာ္ေျဖဘို႕ဖိတ္ၾကားခံရတာလည္းသြားခြင္႔မရခဲ႕ဘူး”လို႕သူ႔ရဲ႔Videoအမွာစကားမွာ

ကို၀င္းေမာ္ကရွင္းျပသြားပါတယ္။သူုကဗြီဒီယိုအေခြကတဆင္႕ေက်ာင္းသားေတြညအခ်ိန္မေတာ္

တိတ္တဆိတ္အဖမ္းခံေနရတဲ႔အေၾကာင္း

ေထာင္ထဲမွာေရးဖဲြ႔ထားတဲ႔Evil Go Away(မိစၦာေတြအေ၀းထြက္သြား)

သီခ်င္းကိုဆိုျပသြားတယ္။

ဒီကေန႔လိုဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚအားလံုးကတြန္းတင္ျပီးသြားေနခ်ိန္ဘာေၾကာင္႕

အတိတ္ကပံုရိပ္ေတြကိုနိုင္ငံတကာလွည္႕ျပသေနရသလဲဆိုတာကသိလိုတဲ႔ေမးခြန္းတခုပါ။

“ဒီလိုဇာတ္လမ္းေတြျပဖို႕အေစာပိုင္းကစိတ္ကူးမရိွဘူး၊ဒါေပမဲ႔ခရီးထြက္ဘို႕နီးကပ္ခ်ိန္ထိ

ကို၀င္းေမာ္ပတ္စ္ပို႕မရေတာ့ဒီကိစၥေခါင္းထဲ၀င္ေဆာင္႔လာတယ္၊ငါတို႕ကလြတ္လပ္မႈရွာေနသလို၊သူတို႕က

လည္းလြတ္လပ္ပါျပီ၊ဒီမိုကေရစီအစိုးရပါလို႕ေျပာတယ္၊ဒါဆိုလူလူခ်င္းခဲြျခားျပီးနိုင္ငံသားတိုင္း

ရပိုင္ခြင္႔ရိွတဲ႔႔ပတ္စ္ပို႕ေတြထုတ္မေပးၾကတာလဲ၊ကို၀င္းေမာ္မွမဟုတ္ဖူး၊ကိုေဇာ္သက္ေထြးနဲ

႔နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း၉၀ရာခိုင္နႈံးကနိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြမရေသးဘူး၊

ဒီေတာ့လူ႔အခြင္႔ေရးတို႕၊ဒီမိုကေရစီတို႕တည္ေဆာက္ေနပါတယ္လို႕ေျပာေနတာကိုက်ေနာ္တို႕ဘယ္လိုယံုၾကည္ရမွာလဲ..

ဒါေၾကာင္႔လဲဒီလာခါနီးမွကမန္းကတန္း“မျမင္ရတဲ႔လ”ကိုရိုက္ျပီးယူလာခဲ႔တာပဲ”

ရင္အပူနဲ႔ေျပာလိုက္တဲ႕ကိုဇာဂနာေရခဲေအာက္သုညဒီဂရီေရာက္ေနတဲ႔အေအးဓာတ္ကို

ခဏေတာ႔အံတုနိုင္မွာပဲ။

-------------

ေအာ္စလိုပဲြမွာတရုတ္၊မေလးရွား၊တိဘက္စတဲ႔အာရွနိုင္ငံကအနုပညာရွင္ေတြနဲ႔၊

လူ႔အခြင္႔အေရးလႈပ္ရွားသူေတြ၊ဂ်ာနယ္လစ္ေတြအျပင္၊ျပင္သစ္၊အာဖရိက၊အေမရိကန္၊

ဆီြဒင္၊ဒိန္းမတ္၊စတဲ႔နိုင္ငံတကာကအနုပညာသမားနဲ႔နိုင္ငံေရး၊လူ႕အခြင္႔အေရး၊ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားသူဟာ

ကိုယ္႔နယ္ပယ္အသီးသီးမွာပိတ္ဆို႕ခံေနရတဲ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔လုပ္တဲ႔အနုပညာေတြကိုတင္ျပၾကတာပါ။

အဆို၊အက၊အတီးအမႈတ္နဲ႔သရုပ္ေဖာ္အနုပညာျပကြက္ေတြအျပင္၊

ပရိသတ္နဲ႔ပါအျပန္အလွန္ေမးခြန္းထုတ္ေဆြးေႏြးမႈေတြလည္းပါတယ္။

ထူးထူးျခားတင္ဆက္မႈတခုကျပင္သစ္နိုင္ငံကအမ်ိဳးသမီးတဦးရဲ႔၁၀မိနစ္ၾကာတင္ဆင္တဲ႔

သရုပ္ျပကြက္ေလးပါ။Hijabလို႕ေခၚတဲ႔အစၥလမ္ဘာသာ၀င္မ်က္နွာဖံုးကာ၀တ္ရံုေတြနဲ႔အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႔

မလြတ္လပ္မႈ၊အခြင္႔အေရးမဲ႔မႈ၊နဲ႔လူသားဆန္ဆန္မေနနိုင္တဲ႔ဘ၀ကိုအသံ၊အလင္း၊ေတြရဲ႔အေထာက္အပံ႔နဲ႔ျပသြားတာပါ။

ထူးျခားတာကဒီျပကြက္ကိုအသက္အႏၱရယ္ေၾကာင္႕ဓာတ္ပံု၊ဗီီြဒီယိုလံုး၀မရိုက္ဖို႔တားျမစ္ထားသလို

၊ဒီေနရာမွာပထမဆံုးျပတာျဖစ္သလို၊ဘယ္ေနရာမွာမွထပ္မျပသမဲ႔ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္

သရုပ္ျပကြက္ျဖစ္တယ္လို႕လည္းေျပာခဲ႔တာပါ။၁၀မိနစ္ၾကာျပကြက္တခုလံုးမွာမ်က္နွာဖံုးစြတ္ထားတဲ႔

အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႔၊တီးလံုးနဲ႔အညီ၊ေအာ္ဟစ္သံ၊ျငီးျငဴသံ၊သက္ပ်င္းခ်သံေတြနဲ႔

အဖံုးအကြယ္မပါတဲ႔မ်က္လံုးေတြကတဆင္႕ေၾကာက္လန္႔မႈ၊အားငယ္စိုးရိမ္မႈေတြကိုသရုပ္ေဖာ္ျပသသြားတာပါ။

ကဇာတ္ရံုထဲကပရိႆတ္၂၀၀ေက်ာ္ဟာေခ်ာင္းဟန္႕သံ

ေတာင္မျပဳျငိမ္သက္ေနတယ္။လြတ္လပ္မႈမရိွတဲ႔အဓိပၸါယ္ကိုပီျပင္ေစခ်င္လို႕လားမသိ၊

သတင္းသမားေတြကိုေတာင္ဓာတ္ပံု၊Videoမရိုက္ဖို႕ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။

ဒါရိုက္တာမင္းထင္ကိုကိုၾကီးကေတာ့ကိုမင္းကိုနိုင္အက်ဥ္းက်စဥ္

ေရးခဲ႔တဲ႔“အလ်ဥ္”ဆိုတဲ႔ကဗ်ာစာသားျမန္မာအဂၤလိပ္လိုေရးထားတာကို

ကင္မရာအနီးအေ၀း၊အနိမ္႕အျမင္႕၊အတြန္းအေရႊ႔၊အလွည္႔အေျပာင္းရိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔

ေနာက္ခံစႏၵယားတီးကြက္ေတြကိုပံ႔ပိုးျပီးရိုက္ထားတာေလးက

ထူးျခားျပီးပရိသတ္ရဲ႔စိတ္အာရံုကိုဖမ္းစားနိုင္ခဲ႔တယ္။

ေသျခင္းနဲ႔ရွင္ျခင္းဆိုတဲ႔အဓိပၸါယ္ကုိစကားလံုးက်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔

ေရွ႔ေနာက္ေရႊ႔ေရးစပ္ထားတဲ႔ကိုမင္းကိုနိုင္ရဲ႔အေတြးနဲ႔ဒႆနေတြ

ဘယ္ေလာက္ေလးနက္၊က်ယ္ျပန္႔ေနတယ္ဆိုတာကိုအဲဒီကဗ်ာေလးမွာျမင္ရတယ္။

လြတ္လပ္မႈ၊မလြတ္လပ္မႈနဲ႔မတရားမႈ၊ဖိနွိပ္မႈ၊ျခိမ္းေျခာက္မႈ၊မလံုျခံဳမႈ၊

ဘ၀အာမခံမရိွမႈ၊ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ျပီး၊လူသားတေယာက္ရဲ႔ဘ၀အဓိပၸါယ္မျပည္႕၀တဲ႔

အေနအထားေတြကိုသာမက၊လူေသျပီးနာမည္မေသတဲ႔ဘ၀ေတြ၊လူရွင္ျပီးနာမည္ေသေနတဲ႔ဘ၀ေတြ၊

သခၤါရေတြ၊တရားဓမၼနဲ႔ဆင္ျခင္ေတြးေတာစရာအဓိပၸါယ္ေတြအမ်ားၾကီးကိုခံစားရမွာျဖစ္တယ္။

            “အလ်ဥ္”

ေသဆံုးတယ္ဆိုတာမရိွဘူး၊

ေသတယ္မဆံုးဘူး၊

မဆံုးေအာင္ေသတယ္၊

ေသျပီးသားလူေတြထပ္ေသတယ္၊

ေသရမဲ႔လူေတြအသက္ဆက္တယ္၊

မေသမရွင္ေတြကမရွင္မေသ၊

ေသျခင္းနဲ႔ရွင္ျခင္းဟာသိတ္မကဲြျပားေတာ့ဘူး။

ဟိုနားမွာေမြးျပီး၊ဒီနားမွာေသတယ္၊

ေစာေစာကေမြးျပီးခုေလးတင္ေသတယ္၊

ေမြးကတည္းကေသျပီးသားလည္းျဖစ္မယ္၊

အေသ၊

အရွင္၊

မေသမရွင္၊

အဲဒီၾကားမွာအေပ်ာက္ရိွတယ္။

အေသလည္းေပ်ာက္တယ္၊

အရွင္လည္းေပ်ာက္တယ္၊

မေသမရွင္ေတြလည္းေပ်ာက္တယ္။

အရွင္ျဖစ္ျဖစ္၊

အေသျဖစ္ျဖစ္ျဖစ္၊

မေသမရွင္ျဖစ္ျဖစ္၊

အေပ်ာက္ျဖစ္ျဖစ္၊

ဖက္နဲ႔ထုတ္ထားရတဲ႔အသက္ဟာဘယ္ေတာ့မွအေသမေျဖာင္႕ဘူး။

အသက္ငင္ေနတဲ႔

စားစရာ၊

ေသာက္စရာ၊

၀တ္စရာ၊

ေနစရာ၊

ေသငယ္ေဇာနဲ႔ေျမာေနတဲ႔

ေသစရာနဲ႔ရွင္စရာ။

မေသမခ်င္းေတာ့ရွင္လိမ္႕မယ္

ရွင္ေပမဲ႔လည္းဆံုးေနပါျပီ။

(မင္းကိုနိုင္)

တကယ္ေတာ့မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္Documentary Filmေတြဟာလူ႔အဖဲြ႔အစည္းကအေျခအေနေတြကိုတင္ျပရာမွာ

အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔အားေကာင္းတဲ႔အခ်က္အလက္ေတြ၊ခံစားမႈေတြ၊အသိပညာနဲ႔ရသတဲြျပီးရနိုင္တာေတာ့မွန္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕နိုင္ငံလိုအရာရာေနာက္က်ျပီးအမ်ားလက္ခံေအာင္ဆဲြတင္ေပးရမဲ႔အခ်ိန္မွာအခုလိုရသနဲ႔အျဖစ္အပ်က္မွန္ေတြ၊

သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ဒႆနကိုအခ်ိန္တိုတိုေတာင္းေတာင္းနဲ႔ရင္ဘတ္ထဲေရာ၊

ဦးေခါင္းထဲေရာခ်က္ခ်င္းေရာက္ေအာင္ပို႕ေပးတဲ႔ေနရာမွာအခုလိုမွတ္တမ္းဇာတ္လမ္းတိုေတြက

အေတာ္ေလးတန္ခိုးၾကီးတယ္လို႕ျမင္မိတယ္။

၁၉၉၄ေလာက္က က်ေနာ္အိႏိၵယမွာDocumentary Filmအေၾကာင္းေလ႕လာသင္ၾကားခဲ႔ခ်ိန္က

သင္တန္းဆရာကမွတ္တမ္းဇာတ္လမ္းတိုတခ်ိဳ႕ျပသျပီးေ၀ဖန္သံုးသပ္ခိုင္းတယ္။

အိုင္ဒီယာ၊အေတြးစိတ္ကူးဆိုင္ရာနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ရိုက္ကူးခ်က္ေတြြေလ႔လာရတဲ႔

အခါဒီေန႔ထိစဲြေနတဲ႔တမီးလ္လူမ်ိဳးဒါရိုက္တာတေယာက္ရိုက္ကူးတဲ႔ဇာတ္လမ္းတိုေလးတခုရိွတယ္။

ဇာတ္ကားနာမည္က“Rope”(လြန္ၾကိဳး)တဲ႕ျပကြက္အစကို.. အျပာေရာင္ပင္လယ္

ကမ္းစပ္ကေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာထိုင္ေနတဲ႔လူတေယာက္န႔ဲျပတယ္။

ေကာင္းကင္ကျပာျပာ၊ေရျပင္ကျပာျပာ၊ေနကသာျပီးလိႈင္းလံုးေတြကစီးခ်က္မွန္မွန္နဲ႔ကမ္းစပ္ကိုလာရိုက္ေနတယ္။

ဟိုး..အေ၀းသဲေသာင္ျပင္မွာလူတေယာက္လဲေနတာကို

ကင္မရာကLong Shotအေ၀းရိုက္ခ်က္နဲ႔ျပတယ္။ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚထိုင္ေနသူက၊

လဲေနသူကိုမ်က္ေတာင္မခတ္

လွမ္းၾကည္႔ေနတယ္။အနီးကပ္ကင္မရာရိုက္ခ်က္မွာ

အသက္ျပင္းျပင္းရႈဴထုတ္လိုက္တိုင္းနွာ၀နဲ႔ထိေနတဲ႔ေသာင္ျပင္က

သဲေတြဖြာကနဲ၊ဖြာကနဲထြက္ေနလို႕လဲေနသူဟာအေသေကာင္မဟုတ္မွန္းသိရတယ္။သူ႕ခဗ်ာ

အေတာ္ေလးေမာပမ္းေနဟန္ရိွတယ္။

ခနေနေတာ့လဲေနရာကရုန္းထလာတယ္။သူ႕လက္ကိုဆန္႕တန္းလိုက္ျပန္ေကြးလိုက္

ေနာက္ေျခတလွမ္းစီဆုတ္လိုက္နဲ႔ပင္လယ္ကိုမ်က္နွာမူျပီးလြန္ၾကိဳးတေခ်ာင္းကို

တေယာက္ထဲဆဲြေနတဲ႔ဟန္ပဲ(ၾကိဳးေတာ့မပါဘူး၊ဟန္သက္သက္)သိတ္မၾကာဘူးေရွ႔ကိုငိုက္ဒရြတ္တိုက္ပါျပီးေသာင္ျပင္မွာ

အေစာကအတိုင္းေမွာက္ရက္လဲသြားျပန္တယ္။ဒီေတာ့ေက်ာက္ေဆာင္မွာထိုင္ၾကည္႔ေနသူမေနနိုင္ဘူးထလာတယ္။

လဲေနသူကိုထူလိုက္တယ္။နွစ္ေယာက္သားေျခလွမ္းညီညီ၊လက္ညီညီနဲ႔(ေနာက္ခံဗံုသံေလးနဲ႔)စီးခ်က္မွန္မွန္

လြန္ၾကိဳးကိုဆဲြျပန္တယ္။သူတို႕ဆဲြေနတာကပင္လယ္ျပင္ၾကီး။

ဒါေပမဲ႔ပင္လယ္ေရကတုတ္တုတ္မလႈတ္၊လႈိုင္းၾကက္ခြတ္ေလးေတာင္မထ၊

ဖ်ာတခ်ပ္ခင္းထားသလိုျငိမ္သက္ေနတယ္။၂လွမ္း၃လွမ္းဘဲဆဲြရေသးတယ္

၂ေယာက္သားေရွ႕ငိုက္ျပီးဟတ္ထိုးလဲက်တယ္။လူးလဲထျပီးေနာက္ထပ္တခါျပန္ဆဲြတယ္။

သူတို႕ဆဲြေနတာက၊ိုဟိုး..အေ၀းေက်ာက္ေဆာင္နားမွာတံငါသည္လင္မယား၂ေယာက္

လွမ္းၾကည္႔ေနတယ္။ခ်က္ခ်င္းမကူဘူး။၂ခါေလာက္လဲျပီးေတာ့သူတို႕လည္းမေနသာလြန္ၾကိဳးကိုကူဆဲြေပးတယ္။

မရဘူး။ပင္လယ္ေရကၾကြမလာဘူး။ခနခနလဲက်တယ္။

ေနာက္ထပ္ေသာင္ျပင္ကိုေရာက္လာတဲ႔တံငါသည္ေတြထမ္းထားတဲ႔ေလွေတြအျမန္ခ်ျပီးၾကိဳးကိုဆဲြကူတယ္။

(ကင္မရာရိုက္ခ်က္လည္းျမန္လာသလို၊ေနာက္ခံဗံုသံျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္နဲ႔စီးခ်က္

၀ါးခ်က္ညီျပီးသိတ္သြက္လာတယ္)ပင္လယ္လႈိုင္းလံုးေတြကလည္းတလံုးျပီးတလံုးၾကြလာတယ္။

ဒါေပမဲ႔လြန္ဆဲြသူေတြအေရးနိမ္႕တံုး၊ဒါနဲ႔ပဲ..ေနာက္ထပ္၅ေယာက္၊၁၀ေယာက္ထပ္တိုးတိုးလာျပီး

ေသာင္ျပင္မွာမိန္းမေတြေရာ၊ေယာက်ၤားေတြေရာ၊

လူငယ္လူလတ္အဖိုးအဖြားခေလးေတြပါမက်န္အားလံုး၀ိုင္းကူဆဲြလိုက္တာ

(ကင္မရာရိုက္ခ်က္ကလည္းZoom Outအေ၀းျမင္ကြင္းကိုဆဲြျပလိုက္တဲ႔အခါ)

ဟိုး..ေသာင္ျပင္မွာလူေတြေျခလွမ္းညီညီ၊လက္ဟန္ညီညီ၊ဗံုတီးကြက္နဲ႔အညီ၊ညာသံဟစ္ျပီး

ဟန္ခ်က္ညီညီၾကိဳးကိုအဆဲြ၊

ပင္လယ္ျပင္ကလိႈင္းလံုးၾကီးေတြကလည္းဆဲြလိုက္တိုင္းတလံုးျပီးတလံုး၊တလံုးျပီးတလံုး..

အဆက္မျပတ္ၾကြၾကြတက္လာလိုက္တာေနာက္ဆံုးေတာ့ပင္လယ္ၾကီးဟာလူေတြဆဲြေခၚရာ

တလွိမ္႔လွိမ္႕နဲ႔လႈိုင္းလံုးေတြၾကြျပီးပါလာပါေတာ့တယ္။လႈိုင္းေတြတလံုးျပီးတလံုးၾကြတက္လာတာနဲ႔

အဆံုးသပ္ထားတယ္။

သိတ္ေကာင္းတဲ႔ရိုက္ခ်က္၊သိတ္ေကာင္းတဲ႔ေနာက္ခံတီးလံုးနဲ႔သံစံု၊ျပီးေတာ႔..

သိတ္လွပညီညာတဲ႔အေျခလွမ္းအတက္အၾကြ၊လက္ဟန္အပင္႔အေျမွာက္အခ်၊

အလဲအျပိဳ..သိတ္ညီတယ္၊သိတ္လွတယ္။

ညီညြတ္ေရးမွာအားေတြပါတယ္။စည္းခ်က္ေတြရိွတယ္၊ေအာင္ပဲြေတြရိွတယ္။

အမ်ားညီတယ္ဆိုပင္လယ္ျပင္လႈိုင္းၾကြလာေအာင္ၾကိဳးနဲ႔ဆဲြလို႕ရတယ္ဆိုတဲ႔သေဘာကိုျပသြားတာသိတ္လွတဲ႔ဇာတ္လမ္းတိုေလး။

စုစုေပါင္းမွ၄မိနစ္ေတာင္မျပည္႕ဘူး။

ျမန္မာျပည္မွာလည္းဒီလိုအားေကာင္းတဲ႔ဖန္တီးခ်က္ေတြနဲ႔

လုပ္ကိုင္နိုင္စြမ္းရိွတဲ႔အနုပညာရွင္ေတြအမ်ားၾကီးရိွတယ္လို႕ကိုဇာဂနာေျပာလို႕သိရတယ္။

၂၀၀၃ခုနွစ္ကရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ၊စာေရးဆရာဆရာၾကီးဦး၀င္းေဖရဲ႔ဲ႔အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ

ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဘို႕ဆိုရင္ Dramatize Documentary

(ျပဇာတ္ဆန္ဆန္၊၀တၱဳဆန္ဆန္မွတ္တမ္းဇာတ္လမ္း)ေတြလုပ္ဖို႕

လိုတယ္လို႕ေျပာတာၾကားျပီးကိုဇာဂနာနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ

မွတ္တမ္းဆန္ဆန္ျငီးေငြ႔စရာတင္ျပခ်က္ကေန

ဇာတ္လမ္းဆန္တဲ႔မွတ္တမ္းေတြျပန္ရိုက္တယ္။

အဲဒီကာလစာေပစီစစ္ေရးတင္လိုက္တိုင္းအပယ္ခံရတယ္။

၂၀၀၆ခုနွစ္မွာကိုေဇာ္သက္ေထြး၊တာရာမင္းေ၀ရယ္နဲ႔တဲြျပီးရိုက္ၾကတယ္။

၄ေခြေလာက္ရိွတယ္။တင္တိုင္းအပယ္ခံရတယ္လို႕ကိုဇာဂနာကေျပာျပတယ္။

“ေနာက္ဆံုး၂၀၁၀ေအာက္တိုဘာမွာက်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ျပီးေနာက္မွစလုပ္နိုင္တယ္၊

အဲဒီမွာလြတ္လပ္ေသာအနုပညာပဲြေတာ္နဲ႔တြန္းတင္ျပီးDocumentaryနဲ႔အတူ

ဇာတ္လမ္းတိုေတြ၊မွတ္တမ္းဇာတ္လမ္းေတြစလုပ္လာတာပဲ”

ဒါဆို Dramatize Documentaryေတြအသက္ရႈဴေပါက္ရလာတဲ႔သက္တမ္းဟာနုနုေလးပဲရိွပါေသးတယ္။

စိတ္၀င္တစားနဲ႔လုပ္လာသူေတြတေျဖးေျဖးမ်ားလာျပီလို႕သိရတယ္။

ဟိုတံုးကေတာ့တေယာက္စနွစ္ေယာက္စအေတြး၊အၾကံအားထုတ္မႈနဲ႕လုပ္ခဲ႔ေပမဲ႔

အားကမရိွေတာ့ေသာင္ျပင္မွာေမွာက္ရက္လဲခဲ႔ရတယ္။ဒီကေန႕ေတာ့အနုပညာရွင္ညီေနာင္ေတြ

အားလံုးပင္လယ္ျပင္ကိုၾကိဳးတုပ္ဆဲြေနၾကျပီ။

စည္းခ်က္ညီညီ၀ိုင္း၀န္းဆဲြေနၾကျပီဆိုေတာ့တခ်ိန္မွာလိုအင္ဆႏၵလႈိုင္းလံုးဆင္႕ဆင္႕

တျမင္႕ျမင္႕နဲ႔ကိုယ္႔ဘက္ပါလာၾကမယ္လို႕ေမ်ာ္လင္႔ရပါတယ္။