အိပ္မၿပန္ၿဖစ္ခဲ့ေသာႏွင္းမ်ား

စစ္ပြဲသံေတြၿပန္ႀကားရေတာ့ အၿဖစ္အပ်က္တခုကိုသြားသတိယမိတယ္။
၁၉၉၁ ေအာက္တိုဘာလမွာၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ၿမစ္ဝကြ်န္းေပၚ ဘိုကေလးတိုက္ပြဲအေႀကာင္းပါ။
ဘိုကေလးၿမိဳ႕တိုက္ပြဲမွာ နဝတ ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး(၂) ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦး ရဲ႕ စစ္ရဟတ္ယာဥ္ကို သူပုန္ေတြက ပစ္ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။
ဝမ္းပိုက္ ဆီကို ထိတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ရဟတ္ယာဥ္ကိုေမာင္းႏွင္ခဲ့သူက ကြ်မ္းက်င္လြန္းလို႔ ေၿမၿပင္ကိုအၿမန္ဆံုးၿပန္ဆင္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး
တင္ဦး တေယာက္ေသကံမေရာက္ ကံမေပ်ာက္ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္။
သူကလည္း ရက္ရက္စက္စက္ၿပန္တုန္႔ၿပန္တယ္။ဘိုကေလးတဝိုက္က၊ရြာကိုးရြာလံုးကိုပိတ္ၿပီး မီးတင္ရိႈ႕ခဲ့တယ္။
ၿဖတ္ေလးၿဖတ္ဆင္ႏြဲၿပီး ၿမစ္ဝကြ်န္းေပၚစစ္ဆင္ေရးကို ႏိုင္ေအာင္ၿပန္တိုက္ခဲ့တယ္။
ဘိုကေလးစစ္ပြဲသတင္းေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေက်ာင္းေတြကို ရိုက္ခပ္ေနခဲ့တယ္။
ဆရာေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အေဆာင္ေတြအားလံုးကို ေစာင့္ႀကည့္အကဲခပ္ေနႀကတယ္။
လူစိမ္းလာမလာ၊ ညတိုင္းဝင္စစ္ေလ့ရိွတယ္။ အဲ့သလို လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္ၿဖစ္ေနတံုးမွာ
ႏိုင္ငံတကာ က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ကို ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုၿခီးၿမွင့္လိုက္တယ္။



ေၿခရာ (၁)

ခုေတာ့----
ရင္ခုန္သံေတြတိုးတိတ္သြားၿပီပဲ x x x စကားသံေတြမသဲကြဲ တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း
သီခ်င္းထဲကလို ----အလြမ္းစကားေတြနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ဖို႔အခ်ိန္မရ။ မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ေရာက္လာသည့္ ကင္မရာမ်ားကို ရိုက္ခြဲဖို႔ႀကိဳးစား
လိုက္ႀကသည္။ ရထားဘီးအလိမ့္မွာ “ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ - ီးပဲကြာ။ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ အလိုမရိွ” ဆိုသည့္အသံေတြက ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးတေလ်ာက္ ဝဲပ်ံေနခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာ တဲ့ေလ---
ရန္ကုန္-မႏၱေလး ရထားတစင္းကို ညတညလံုး--အပိုင္သိမ္းထားခဲ့ႀကတ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြရိွတယ္။
ေၿခရာ (၂)

ဒါဟာ ၿမံဳေနတဲ့အၿပဳံးတခုအတြက္ေတာ့
တြင္းနက္တခုေပါ့၊
ဥပမာ - မပြင့္ေသးတဲ့ သခြပ္ပန္းေတြကို
ရင္တမမ ႀကည့္ေနရသလုိမ်ဳိး၊
အခန္းက်ဥ္းေလးရယ္မင္းသိပါတယ္။
အသက္ရူရတာ မ၀ဘူး။ ေလကလည္းမသန္႔ဘူး၊
ဘဝမွာ ထစ္အေနတဲ့ ဂီတဆိုတာလည္းရိွေနေသးေတာ့---
အိုေအာင္ ရဲ႕ အခ်စ္ကဗ်ာ မွ

ဝါယာၿဖဴ႕စ္ႀကိဳးေတြကို ဆြဲၿဖတ္လိုက္ေတာ့ တေလာကလံုးအေမွာင္။ စဥ္႕ကူေဆာင္ေပၚကေက်ာင္းသားေတြၿပိဳဆင္းလာၿပီ။
“တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြကို ရက္အကန္႔အသတ္မရိွ ပိ္တ္လိုက္ၿပန္ၿပီ” တဲ့။ “ အေဆာင္တခုလံုးမီးရိႈ႕ပစ္ကြာ။
ေဟ့ေကာင္ေတြ ဆင္းခဲ့ႀကေလ။ ဘာလို႔ၿငိမ္ခံေနႀကတာလဲ”

အေဆာင္မွဴး ဦးေအာင္ရွိန္က ေက်ာင္းသားေတြကိုတားဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ မရေတာ့ပါဘူး။ ေရတမာပင္ေအာက္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့
ေက်ာင္းသားေတြက မီးလင္းေနသည့္အခန္းမ်ားကို ခဲမ်ားၿဖင့္ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့အတြက္ မွန္တံခါးကြဲက်သံေတြ၊ ေအာ္ဟစ္သံေတြနဲ႔ေယာက္ယက္ခပ္ေနတယ္။ ဇဝကေဆာင္ဘက္မွ ေၿပးလာသည့္ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က အေဆာင္ေတြမွာ
တရားလွည့္ေဟာႀကဖို႔၊ သမိုင္းဝင္းကိုခ်ီတက္လွည့္လည္ႀကဖို႔ လႈံ႕ေဆာ္ေနႀကၿပီ။
“ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ငွက္ဖ်ားေတာထဲေရာက္ေနခ်ိန္၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ၿဖတ္သန္းေနရခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ
ဒီအတိုင္းထိုင္ႀကည့္ေနႀကမွာလား။ အခုလည္း ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပန္ၿပီ။ ငွက္ဖ်ားေတာထဲက ခြပ္ေဒါင္းအလံ
စာသင္ခန္းေတြဆီကို ၿပန္ေရာက္မလာေသးသေရြ႕၊တကၠသိုလ္ေတြဆိုတာ တိုက္ပြဲရဲ႕ဗဟိုၿဖစ္ရမယ္။ အၿပင္ကိုထြက္လာခဲ့ႀကပါ”
ဇီဝကေဆာင္မွဴး ဦးေအာင္ေက်ာ္ၿမတ္က သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသားေတြကိုအၿပင္မထြက္ဖို႔၊ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မလုပ္ႀကဖို႔ တားဆီးေနသံေတြ၊
ပံုရိပ္ေတြကို အတိုင္းသားၿမင္ေနရသည္။ ေက်ာင္းသားအုပ္က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ပုပၸါးေဆာင္ဘက္ကိုထြက္သြားသည့္ လူတန္းႀကီးေနာက္ကိုဆက္လိုက္သြားႀကတယ္။
ေၿခသံ (၃)

ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္သူေတြဆီသြားအလြမ္းသည္ေနခ်ိန္ေပါ့။
မွတ္မွတ္ရရ အင္းႀကင္းေဆာင္ေရွ႕ကအၿဖစ္အပ်က္တခုဗ်ာ။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က
သူတို႔ႏွစ္သက္ၿမတ္ႏိုးတဲ့ေကာင္မေလးအတြက္ သဇင္ပန္းေလးေတြကို အေဆာင္တံခါးဝမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ဂစ္တာတီးေႀကြေနခ်ိန္၊
AD လမ္းမဘက္ကေန TE (11) စစ္ကားေတြ ရုတ္တရက္ဝင္ေရာက္လာတယ္။ အင္ႀကင္းေဆာင္ေရွ႕ကားမွတ္တိုင္ကစၿပီး စစ္သားေတြ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ၊ ခုန္ဆင္းေနရာယူလိုက္ႀကတယ္။ သူပုန္စခန္းတခုကို ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ ၿပင္ဆင္ေနလိုက္ႀကတဲ့အတိုင္းပဲ။
ဂစ္တာတီးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း စစ္ဘက္နက္နဲ႔ထိုးၿပီး ရိုက္ႏွက္ကန္ေႀကာက္လိုက္ႀကတယ္။ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားေတြက ဇြဲကပင္ေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကားကိုပစ္တင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတံုး အတင္းရုန္းၿပီးထြက္ေၿပးလာတာလို႔ဆိုတယ္။ သမိုင္းဝင္းစားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြမွာ စုရံုးေရာက္ရိွေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္ဆီကိုေရာက္လာေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာနဲ႔လက္ေမာင္းမွာ ေသြးေတြက်ေနတယ္။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို သုတ္ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္က သူတို႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ၿပန္ေၿပာၿပဖို႔ေတာင္းဆိုေနခ်ိန္မွာပဲ ေသနတ္သံေတြကို အတြဲလိုက္ႀကားလိုက္ရေတာ့တယ္။ ပုပၸါးေဆာင္ အေဆာင္မွဴးဦးစိုးလြင္ က
“ ေဟ့ေကာင္ေတြ အေဆာင္ထဲကို ၿပန္ဝင္ႀက၊ ၿပန္ဝင္ႀကပါကြာ။ တခုခုၿဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ” လို႔ စိုးရိမ္တႀကီးေၿပာရွာတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြက ေဒါသနဲ႔တုန္ေနတယ္။ ေဆာင္းဦးရဲ႕ၿမက္ေၿခာက္ေတြကို မီးတင္ရိႈ႕လိုက္ႀကတယ္။
“ ဒီကေန႔ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုၿခီးၿမွင့္တဲ့ ေန႔” တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေန႕ရက္ေတြကေတာ့ မီးေတြနဲ႔ကစားေနႀကရဆဲပဲေလ။

ေၿခသံ (၄)
ဒီအေဆာင္ေလးကေနခြာရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တကယ့္ကိုမေကာင္းဘူး။
ေက်ာင္းကို တခါ တခါၿပန္ေရာက္ေရာက္လာတိုင္း ကုိယ္နဲ႔တြဲေနက် အေပါင္းအသင္းေတြက ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာကို နားမလည္ခ်င္ပါဘူး။ ေဟာ့ဒီေက်ာင္းကိုလာတက္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္မိဘက လယ္ေၿမေတြကုိေရာင္းခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ သူတို႔ထြန္ယက္ခဲ့ရတဲ့လယ္ေတာေတြ၊ ေတာစိမ္းရဲ႕ညေနခင္းေတြမွာ ရထားလမ္းတေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ထြန္စက္ေတြ၊ ႀကံခင္းေတြထဲကအရိပ္ေတြ ကို အားနာလြန္းလို႔ ၿပႆနာေတြနဲ႔ေဝးေဝးေနေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီည- အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္က ၿပင္းၿပင္းရွရွ အာသီသရိွေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြေအာ္ဟစ္ေနတဲ့အသံေတြကုိ စူးစူးစိုက္စိုက္နားေထာင္ေနမိတယ္။ အညာဘက္က ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ၿမစ္ႀကီးနား၊ ရွမ္းၿပည္က လာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရိွရာ အခန္း (၂၁၀) ဘက္ဆီကိုထြက္လာခဲ့မိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ရာဇသံကို အေဆာင္တခုလံုးႀကားေနရတယ္။
“ ဒီည အေဆာင္ကိုလာကပ္တဲ့လူစိ္မ္းမွန္သမွ် ကင္စားပစ္မယ္” တဲ့။

သူတို႔ခံစားမႈကို ကိုယ္နားလည္ပါတယ္။ ညေနခင္းတံုးက အၿဖစ္အပ်က္က သူတို႔ကို အခံရခက္ေစတယ္။
ေၿခာက္မိုင္ခြဲဘက္က ေရႊႀကယ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ေနတံုး သူတို႔ဆီကို သတင္းတခုသယ္လာတယ္။
“ ထြန္းၿမင့္ေထြး (ဘိုးဘိုး) နဲ႔ သန္းလြင္ဦး တို႔ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းဆီးသြားၿပီတဲ့။ သူတို႔တေတြ ဒူးယားေဆာင္နဲ႔ ဇီဝကေဆာင္ကိုလိုက္သြားႀကတယ္။ ဒူးယားအေဆာင္မွဴး ဦးဝင္းၿမင့္ က ထြန္းၿမင့္ေထြးကို အေဆာင္တြင္းမွာ လိုက္ရွာၿပီး အပ္လိုက္တာလို႔ဆိုတယ္။ဦးေအာင္ေက်ာ္ၿမတ္ ကေတာ့ ပါေမာကၡက ေဆြးေႏြးခ်င္လို႔ ငါထည့္ေပးလိုက္တာလို႔ ေၿပာတယ္။
“ ဟာ -- ဆရာကလည္း ခဏေလာက္ေဆြးေႏြးစရာရိွလို႔ပါ ဆိုၿပီး (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ႀကာသြားတာ ဆရာသိရဲ႕သားနဲ႔” ဆိုၿပီး ေတာက္ေခါက္အၿပစ္တင္ႀကတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပါသြားၿပီဆိုရင္ ေနာက္ထပ္လာဖမ္းခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက စဥ္႔ကူေဆာင္မွာရိွေနတယ္ လို႔ သေဘာေပါက္ေနႀကတယ္။
ကိုယ္တို႔ၿမင္ကြင္းေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ အဖမ္းမခံရေစဘူး လို႔ ဆံုးၿဖတ္ရင္း သူတို႔အုပ္စုနဲ႔ေပါင္းဖို႔ အခန္းကူးလိုက္တယ္။

ေၿခသံ (၅)

တကယ္ေတာ့ စဥ္႕ကူေဆာင္အေပၚထပ္မွာ ဘယ္လိုသူေတြရိွေနတယ္ဆိုတာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ အေရးေတာ္ပံုအၿပီးမွာ ေတာခုိသြားၿပီးၿပန္လာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ၊ နယ္ေၿမအသီးသီးမွာ ဆႏၵၿပပြဲေတြကို ဦးေဆာင္ခဲ့ၿပီး အဖမ္းမခံရပဲ က်န္ရိွေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ၿမစ္ႀကီးနား၊ ရွမ္းၿပည္၊ မႏၱေလး၊ မံုရြာ၊ ေရႊဘို--- လူစံုပဲ။
အေဆာင္မွဴးကလည္း စေရာက္ကတည္းကေၿပာတယ္။
“မင္းတို႔တေတြကို စုထားေပးလိုက္ေတာ့ ငါတို႔ထိန္းရလြယ္တာေပါ့”တဲ့။
ဒါေပမဲ့ အေဆာင္မွဴးဦးေအာင္ရိွန္ မွားသြားၿပီထင္တယ္။
အဲ့ဒီ အေပၚထပ္မွာ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္မႈမရိွတဲ့ လူစိမ္းတက္လာရင္ အေဆာင္ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းသားကဒ္ထုတ္ခိုင္းတယ္။ အရက္ဖိုးအလွဴခံတယ္။ သူတို႔ရဲ႕လြတ္ေၿမာက္ေဒသကို ထူေထာင္လိုက္ႀကတယ္။
စဥ္ကူေဆာင္ဆိုတာ ေငြစကၠဴအေရးအခင္းကတည္းက အစိုးရကားေတြကို မီးတင္ရိႈ႕ခဲ့တဲ့ေနရာ။ သမိုင္းကိုဆက္ထိန္းထားရမယ္။
အဲ့ဒီတံုးက လက္ေထာက္အေဆာင္မွဴးက သခၤ်ာၿပတဲ့ ဦးေအးေအာင္၊ သူကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ နဲ႔အဆင္ေၿပတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဆိုးသမွ်ကိုလည္းအႏြံအတာခံရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဆူညံေနမွ ေနသာထိုင္သာရိွတယ္လို႔ ဆိုရွာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီတခါေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြလႊမ္းေနတယ္။အေဆာင္အေပၚထပ္မွာ ဝိုင္းဖြဲ႕စုထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက
ေလွခါးထစ္ေတြကို မ်က္ႏွာခက္ထန္စြာႀကည့္ေနတယ္။ သမိုင္းေဆာင္တခုလံုးကို စစ္တပ္က ဝိုင္းထားလိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့ ဘယ္ကိုမွထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ညနက္လာတာနဲ႔အမွ် စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြလာေတာ့မယ္ဆိုတာသိေနတယ္။ အေဆာင္မွဴးေတြဆိုတာကလည္း ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ အလုပ္ၿပဳတ္မွာပဲေႀကာက္ေနႀကတာမို႔လား။
အေဆာင္မွဴး ဦးေအာင္ရိွန္က မႏၱေလးဘက္ကိုၿပန္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အမည္စာရင္းကိုလာယူတယ္။

ေၿခသံ (၆)

သမိုင္းေဆာင္မွာ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္ရဲ႕အေနအထားကို သိေတာ့ ညေနခင္းကတည္းက စတင္ဖမ္းခဲ့တဲ့ လူဖမ္းပြဲအစီအစဥ္ကိုရပ္လိုက္ႀကတယ္ထင္တယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ႀကမွ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္ ပါပလစ္ကာ အဝါေပ်ာ့ေပ်ာ့ေရာင္နဲ႔ေရာက္လာတယ္။ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား “-----” ကို ခဏေတြ႔ခ်င္လို႔တ့ဲ။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အေဆာင္မွဴးရံုးခန္းမွာေရာက္ေနၿပီဆိုတဲ့သတင္းကိုႀကားလိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကေၿပးဆင္း
သြားတယ္။အဲ့ဒီကားကို မီးရိႈ႕ဖို႔ စတင္လိုက္ႀကတယ္။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္းၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို လႈံ႕ေဆာ္ေနၿပီ။ အေၿခအေနကို ရိပ္မိသြားတဲ့ အေဆာင္မွဴးနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အၿပင္ကိုထြက္လာတယ္။
သူတို႔ဟာ ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးကၿဖစ္ေႀကာင္း အၿမန္မိတ္ဆက္ၿပီး ေမာင္းေၿပးသြားႀကတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ ေစာင့္ေနႀကအံုးမယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားတိုင္းသိေနႀကတယ္ေလ။

ေၿခသံ (၇)

အဲ့ဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ၊ စက္မႈေက်ာင္းသားေတြ( Mechanical Students) Assembly Drawing ဆြဲေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။
လြန္ခဲ့တဲ့ (၂) ရက္ေလာက္ကတည္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြႀကားမွာ
“ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ကို ဂုဏ္ၿပဳတဲ့ပြဲတပြဲလုပ္ႀကမယ္” လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္ႀကတယ္။
ေန႔လည္ (၁၁) နာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းပင္မေဆာင္ ( Building 1) ေအာက္မွာ ဆံုႀကမယ္ လို႔ ဆိုေနႀကတယ္။
တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ႀကည့္ၿပီး ပံုဆြဲေနတာကို ရပ္လိုက္ႀကဖို႔ က်ေနာ္တို႔တေတြ အခ်င္းခ်င္းအခ်က္ေပးလိုက္ႀကတယ္။
ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြလည္းေရာက္ႏွင့္ေနႀကၿပီ။ သန္းလြင္ဦး ( Electrical Power) က ခံုတလံုးကိုဆြဲယူၿပီး
တရားစေဟာတယ္။ ပညာေရးနစ္နာမႈေတြ ကို အစိုးရအေနနဲ႔တာဝန္ယူေၿဖရွင္းေပးဖို႔။
ေနာက္-- ေက်ာက္ပေတာင္း အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ က လိႈင္မိုးသန္း၊ သူကလည္း ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရး
ကာကြယ္ေရးအေႀကာင္းေတြဆက္ေၿပာတယ္။ ေဘးနားမွာလည္း အေရးေတာ္ပံုအတြင္းမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အားၿဖည့္ေပးထားတယ္။ ေမာ္ကြန္းထိန္းဦးဆန္းၿမင့္က ကြမ္းတၿမံဳၿမံဳဝါးရင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ ဆရာဦးသိန္းထြန္းေအာင္က ပင္မအေဆာက္အဦမွာ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ထိုင္ေရးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္ေတြနားကို
မေယာင္မလည္လာရပ္ၿပီး ႀကည့္ေနတယ္။ ထြန္းၿမင့္ေထြး (ဘိုးဘိုး) ၊ သန္းလြင္ဦး နဲ႔ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြ
ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြထိုင္ေရးေနတံုး၊ ပဥၥမႏွစ္ေက်ာင္းသားတေယာက္က သူေရးေပးမယ္လို႔ဆိုတယ္။
စာ စေရးတဲ့အခ်ိန္မွာကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြက အဲ့ဒီေက်ာင္းသားအေပၚ သံသယရိွသြားၿပီ။
သူ႔လက္ေရးက တကယ့္ကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လက္ေရး။ လက္ေရးလွတဲ့အၿပင္ ရံုးပံုစံစာကို ေကာင္းေကာင္းေရးတတ္တယ္။
ေက်ာင္းသားတေယာက္က
“ အကိုရာ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့န႔ဲခင္ဗ်ားရဲ႕ေက်ာင္းသားကဒ္တခ်က္ေလာက္ႀကည့္ပါေစ” ဆိုၿပီး ေတာင္းယူတယ္။
သူကလည္း ေက်ာင္းသားကဒ္ထုတ္ၿပတယ္။ ပဥၥမႏွစ္ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား ( ခံုနံပါတ္ -၅) တဲ့။
က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ႀကည့္လုိက္ႀကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသားကဒ္က အတုပဲ။
ခံုနံပါတ္ (၅) ဘယ္သူလည္းဆိုတာ က်ေနာ္တို႔တေတြေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ေက်ာင္းဖြင့္ကတည္းက ရန္သူဘက္က
ေက်ာင္းသားကဒ္အတုေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ထားတယ္ဆိုတာေတြ၊ ေက်ာင္းသား (၁၀) ေယာက္၊ဆရာတေယာက္တာဝန္ယူရမယ္
ဆိုတာေတြ က နားယဥ္ၿပီးသားမို႔လား။ဘာဆက္ေမးခ်ိန္မွ မရလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားၿဖစ္သြားတဲ့
ေက်ာင္းသားအုပ္ကိုႀကည့္လိုက္ရင္း သတို႔ လက္ညွိဳးထိုးၿပရာကို လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ အၿပင္မွာ စစ္ကားေတြေရာက္ေနၿပီ။
က်ေနာ္တို႔တေတြ အေဆာင္ကို ၿပန္ဖို႔အတြက္လည္း ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေရာက္ေနႀကၿပီ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အတြင္းမွာ ၿဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဆႏၵၿပပြဲ နဲ႔ မေပါင္းမိေအာင္ လက္ဦးမႈယူ ၿဖတ္ေတာက္ပစ္ခ်င္ပံုရပါတယ္။

ေၿခသံ (၈)

အိမ္ကိုၿပန္မယ္သာေၿပာတာ။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သမိုင္းေဆာင္တခုလံုးကို ပိတ္ထားၿပီး ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား
ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လက္ရ ဖမ္းဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္။ သမိုင္းဝင္းထဲကိုု ပတ္ေလွ်ာက္ႀကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္
ဇြဲကပင္ေဆာင္နဲ႔အံုးေတာအေဆာင္ေရွ႕၊ ဂႏၶမာေဆာင္ေရွ႕မွာ စစ္ကားေတြနဲ႔လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြ ေနရာယူထားႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက ေနရာတခုကို ၿဖတ္ကနဲသတိယလိုက္ႀကတယ္။ ေၿခာက္မိုင္ခြဲဘက္ကိုေပါက္ထြက္တဲ့လမ္းေႀကာင္းတခုရိွတယ္။
မိန္းကေလးေဆာင္ေတြက ၿဖတ္သြားရင္ အဲ့ဒီ လမ္းမကိုေရာက္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး တခ်ိဳ႕က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္စားပြဲထိုးပံုစံ
ဟန္ေဆာင္ၿပီး စစ္သားေတြေစာင့္တဲ့ဂိတ္ေတြကို ၿဖတ္ေလွ်ာက္သြားႀကတယ္။ လြတ္ထြက္သြားႀကတယ္။

ေၿခသံ (၉)

ဘူတာႀကီးကိုလာရတယ္ဆိုတာကလည္း အထိတ္တလန္႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာေတြနဲ႔အတူပါလာတဲ့ေထာက္လွမ္းေရးေတြက
နယ္ၿပန္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စာရင္းကိုႀကည့္ၿပီးၿပီေလ။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ၿဖတ္ဖမ္းတယ္။
မမိလိုက္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ပဲခူး၊ ပ်ဥ္းမနား၊ သာစည္ဘူတာေတြကို ဖမ္းခဲ့တဲ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြ ကို မတ္လအေရးအခင္းတံုးက
လည္းႀကံဳခဲ့ဘူးတယ္မို႔လား။ က်ေနာ္တို႔တေတြ သမိုင္းတပတ္ၿပန္မေႀကာ့ေအာင္မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္
လုပ္ပစ္ႀကဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ႀကတယ္။
“ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအားေအးခ်မ္းစြာ အိမ္ၿပန္လႊတ္လုိက္သည္” သတင္းမွတ္တမ္းရိုက္ေနတဲ့ ကင္မရာေတြနား
ကပ္သြားႀကတယ္။ ရထားအထြက္မွာ ဆဲသံေတြ၊ ခဲေတြပလူပ်ံသြားတယ္။ ဒီ ရထားကို က်ေနာ္တို႔ပိုင္တယ္။
အခုခ်ိန္ကစၿပီး ရထားေပၚစစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြတက္လာရင္ ၿပန္ခုခံခ်ႀကေပေတာ့” လို႔
ေက်ာင္းသားႀကီးတေယာက္က ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းဝါးသံကိုႀကားလိုက္ရတယ္။
ရထားရပ္မဲ့ေနရာေတြမွာ မိနစ္အနည္းငယ္ပဲနားရမယ္လို႔ မီးရထားေမာင္းႏွင္တဲ့သူနဲတြဲေစာင့္ေတြကို သတိေပးလိုက္တယ္။

ေၿခသံ (၁၀)

တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီညက က်ေနာ္တို႔ ရထားေပၚကို ဘယ္လူစိမ္းမွ ေရာက္လာခဲ့ၿခင္းမရိွခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ၿမိဳ႕အသီးသီး အိမ္အသီးသီးကေန ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
ခင္ေမာင္ေရႊ ( သတၱဳတူး၊ မံုရြာ အၿမဲစိ္မ္းလူငယ္မ်ားအဖြဲ႔)၊ မ်ိဳးႏိုင္ ( ေရနံ၊ မႏၱေလး)၊ ေဇာ္ကိုေမာင္ ( ၿမိဳ႕ၿပ၊ မႏၱေလး)၊
စိုးလြင္( စက္မႈ၊ အမရပူရ) တို႔ကို အိမ္ေတြမွာေစာင့္ဖမ္းၿပီး ခ်က္ၿခင္းပဲ စစ္ရဟတ္ယာဥ္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္စစ္ေႀကာေရးဆီ ပို႔ခဲ့တယ္။
ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ရွည္ေတြက်ခဲ့ႀကတယ္။ က်ေနာ့အခန္းေဖၚခင္ေမာင္ေရႊ တေယာက္လည္း (၁၅) ႏွစ္အႀကာမွာ အက်ဥ္းေထာင္က ၿပန္လြတ္လာၿပီး၊မံုရြာၿမိဳ႕ကိုၿပန္ေရာက္ၿပီးက်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး၊စိတ္ကစင့္ကလ်ားၿဖစ္ေနတယ္ တဲ့။

ေအာ္----
အိမ္မၿပန္ရဲသူေတြရိွတယ္။
ကမ္းပါးၿပိဳတဲ့ညေအာက္အနီးကပ္ေရာက္သြားတဲ့ ငွက္တို႔ပ်ံသန္းရာ
လေရာင္ ေကာက္ေႀကာင္းမွာတဲ့ေလ……………..

ဘဝေတြကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ တရားက်ခဲ့ဘူးတယ္။
ဘိုကေလးစစ္ဆင္ေရးမွာ ကရင္ရြာ (၉) ရြာကိုရက္ရက္စက္စက္ မီးရိႈ႕သတ္ၿဖတ္ခဲ့တ့ဲ နဝတ အတြင္းေရးမွဴး (၂) တင္ဦးလည္း ရဟတ္ယာဥ္ပ်က္ၿပီး၊ အေသဆိုးနဲ႔ေသခဲ့ရတယ္။ အခ်င္းခ်င္းဇာတ္တူသားစားတဲ့ကိစၥမွာ ဝဋ္လည္တာေတြ၊ အတုန္႔အလွည့္ေတြ နဲ႔ သံသရာလည္ေနတဲ့ ၿဖစ္စဥ္ေတြႀကားမွာ ဘာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိႀကသလဲ။
တခါတံုးက အႏၱရာယ္ႀကားမွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ အသက္ထပ္ၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သူေတြ၊ နယ္စပ္မ်ဥ္းကိုၿဖတ္ေက်ာ္လိုက္ကတည္းက တစိမ္းဆန္ဆန္ၿဖစ္ခဲ့ႀကရတယ္။ ေသနတ္က်ည္ဆံေရွ႕မွာ ၿဖတ္ေၿပးဖို႔ ဝန္မေလးခဲ့တဲ့သူေတြ၊ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ တေယာက္ထိရင္အားလံုးၿပန္ခ်ခဲ့ဘူးသူေတြ--
မိတ္ေဆြ၊
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ ဒဏ္ရာထက္ ခ်ိဳၿမိန္ခဲ့တ့ဲအရာ ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ပိုင္ဆိုင္ဘူးပါရဲ႕လား။
ခုလို ေဆာင္းညေတြမွာ လိပ္ၿပာသန္႔သန္႔နဲ႔ မီးခပ္ထြန္းညွိခဲ့တဲ့ ဆြတ္ဆြတ္ၿဖဴ ႏွင္းေတြ နဲ႔အတူ
က်ေနာ္တို႔တေတြ လမ္းမေတြေပၚထြက္လာခဲ့ႀကဘူးတယ္……………………….။

ေအာင္မိုးဝင္း
Reply Forward