ဆည္တဲကို ဘယ္သူကယ္မလဲ
အဲဒီေန႔က
မွတ္မွတ္ရရ နွစ္ဆန္းသံုးရက္ေန႔ကေတာ့္။ မနက္ျဖန္ဆို က်ဳပ္တို႔ရြာထဲမွာ
အလွဴရွိတယ္ဆိုေတာ့
က်ဳပ္တို႔လည္း ယာလုပ္ငန္းေလးျပီးရင္ ေစာေစာျပန္မယ္ေပါ့ေလ။
အဲဒီလုိနဲ႔ ေနထန္းတဖ်ားအခ်ိန္ေလာက္
ရွိမွာေပါ့။ ဟုိဘက္ယာထဲမွာ ေျမေတြလာပံုေနတယ္လို႔
သတင္း ၾကားပါေရာလား။ အေျပးသြားၾကတာေပါ့။
အမယ္ေလး။
က်ဳပ္တို႔မွ ေနာက္က်ေနေသးတယ္။ ဟုိေကာင္မ ေတြက ေရာက္ေတာင္ေနျပီ။
ပံုလက္စေျမေဘးမွာ
ကားတစ္စီးေတြ႔တယ္။ ကားေပၚမွာက တရုတ္သံုးေယာက္။
ကားေမာင္းတာက ဗမာတစ္ေယာက္။ က်ဳပ္တို႔လည္း
တားတာေပါ့ေတာ္။ မရဘူးေတာ့္။
ဆက္ပံုတာပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း ကားကိုလည္း ဝိုင္းထားၾကတာ။
ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။
က်ဳပ္တို႔ မိန္းမေတြ ေတြခ်ည္းပဲ။ ေၾကာက္ေပါင္ေတာ္။
တရုတ္ေတြကလည္း
က်ဳပ္တို႔ၾကည့္၊ က်ဳပ္တို႔ကလည္း တရုတ္ေကာင္ေတြ ၾကည့္နဲ႔ေပါ့ေတာ္။
က်ဳပ္တို႔ကလည္း မိန္းမေတြ
ေတြသာျဖစ္သာ။ ေဒါင္နဲ႔ သတၱိက သိၾကတဲ့အတိုင္း။ ေသြးနည္းတာ
မဟုတ္ဘူးရယ္။ ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ။
ဘာလဲနဲ႔ ဝိုင္းေျပာၾကတာေပါ့ေတာ္။
ကားေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးကလည္း တရုတ္လို မတတ္တတတ္နဲ႔
သူေျပာတတ္သလို ျပန္ေျပာျပေနပါရဲ့။ အမွန္ေျပာရင္ က်ဳပ္တို႔က
သူတို႔လို ေအာက္ေျခအဆင့္ေလာက္နဲ႔လည္း
ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ေျပာလို႔လည္း
မျပီးဘူးေလ။ ေျပာေပါင္းလည္း မ်ားျပီ။ ျပီးေတာ့လည္း
သူတို႔က ခိုးျပီးလာလုပ္တာပဲ။ က်ဳပ္တို႔က
ဘြင္းဘြင္းသမားရယ္။ အထက္က တာဝန္ယူနုိင္တဲ႔
ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ျပီး တည့္ေျပာခ်င္တာရယ္။
ဒါေၾကာင့္
ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ဒင္းတို႔ကို ျပန္မလႊတ္မွ ဒင္းတို႔ဆရာေတြ ထြက္လာမွာဆိုျပီး က်ဳပ္တို႔
လည္း
ဝိုင္းထားေတာ့တာပဲ။ အခ်ိန္ကလည္း မြန္းတည့္ခ်ိန္။ အညာေႏြဆိုေတာ့ေတာ္။
သူတို႔ကေတာ့ အဲယားကြန္းပါတဲ့
ကားၾကီးထဲမွာ ထိုင္ေနတာ။ က်ဳပ္တို႔ကသာ ေနပူက်ဲက်ဲထဲကေန
သူတို႔ကို ေစာင့္ေနရတာဆိုေတာ့
ၾကာရင္ မလြယ္ဘူးဆိုျပီး ရြာကို လုိက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာရတာပဲ။
ကားသမားေလး စကားျပန္ေပးသလိုဆို
သူတို႔ကလည္း
လိုက္ခဲ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ ေတာ္ၾကာေနေတာ့ ရြာထဲက သတင္းၾကားျပီး
ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔
ေရာက္လာၾကတယ္။
သူတို႔က
လိုက္မယ္ေျပာေပမယ့္ ကားနဲ႔ဆိုေတာ့ ေမာင္းေျပးသြားမွာလည္း စိုးေသးတာေတာ့္။
ဘာရမလဲ။ က်ဳပ္တို႔
မိန္းမေတြေတြတစ္သိုက္ သူတို႔ကားေနာက္ခန္းေပၚ တက္လိုက္တာေပါ့။
သူတို႔ကားက ေရွ႕ကနွစ္ခန္းတြဲနဲ႔
ေနာက္က အမိုးပြင့္ေလ။ ရြာထဲက လာတဲ့
ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း ေဘးႏွစ္ဘက္က ညွပ္လို႔ေပါ့။ ျပီးမွ
ရြာက
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေမာင္းခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ေၾသာ္ က်ဳပ္တို႔ရြာဆိုမွေတာ့။ ဟုတ္တယ္။
အရင္ရြာေပါ့။ တကယ္တန္းက်ေတာ့လည္း ဒါက်ဳပ္တို႔ ဓားမဦးခ်လုပ္ခဲ့တဲ့ေျမ၊ က်ဳပ္တို႔
ဘိုးဘြားေတြ
ေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ အရပ္ပဲေလ။
မေရႊ႕နုိင္ပါဘူးေတာ္။
က်ဳပ္တို႔ ဒီရြာမွာ ရွိေနတာေတာင္ က်ဳပ္တို႔လယ္ေတြကို ထင္သလို
လုပ္ေနတာ။ က်ဳပ္တို႔က
ဟိုးအေဝးက သူတို႔ေရႊ႕ခိုင္းတဲ့ရြာမ်ား ေရႊ႕ေပးလိုက္ရင္
ဒီေျမေတြဆိုတာ ျမင္ရေတာ့မွာေတာင္
မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြကို က်ဳပ္တို႔ အခါခါ ေျပာခဲ့ျပီးပါျပီ။
သူတို႔က ဒီေျမမွာ ဘာလုပ္ခ်င္
တာလဲ။ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ဘာေတြ ျဖစ္လာနိုင္လို႔လဲ။
အႏၱရာယ္ရွိနိုင္တယ္ ဆိုရင္လည္း ဘာေတြျဖစ္နုိင္
တာလဲ။ က်ဳပ္တို႔ကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေစခ်င္တာပါ။ အခုလည္း ဒါေတြကို လူၾကီးေတြနဲ႔
ေဆြးေႏြး ခ်င္လို႔
က်ဳပ္တို႔လည္း အခြင့္အေရးေပးတုန္း က်ဳပ္တို႔ နားလည္သလို ၾကံလိုက္ရတာပဲ။
က်ဳပ္တို႔ ဦးဇင္း
လား။ ဘယ္ၾကိဳက္ပါ့မလဲေတာ္။ က်ဳပ္တို႔ကို ဆူတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း
မျဖစ္သင့္တာ
မျဖစ္ရေအာင္ တျခားမွာ ထားတာနဲ႔ စာရင္ ေက်ာင္းမွာထားတာ ေတာ္ေသးတယ္ဆိုျပီး
ေနမွာေပါ့။
မေျပာေတာ့ဘူး။
အစားအစာေတြ၊
ငွက္ေပ်ာသီးတို႔၊ ေရတို႔ က်ဳပ္တို႔က ေကြ်းပါတယ္။ ကားေပၚကလည္း
ဆင္းခိုင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူတို႔က မဆင္းဘူးေတာ့္။ ကားေပၚတင္ ေနၾကတာရယ္။
က်ဳပ္တို႔လည္း ကားေမာင္းေျပးမွာစိုးလို႔
ေလးဘက္၊ ေလးတန္ကေန သစ္တံုးေတြနဲ႔
ခုထားတာေပါ့။ ေန႔ခင္း နွစ္ခ်က္တီး၊ သံုးခ်က္တီးေလာက္မွာ
တရုတ္ေတြဆီကို သေရစာလာပို႔တဲ့
တရုတ္တစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာျပန္ေတာ့ ေပါင္းငါးဦးျဖစ္သြားတာေပါ့။
သတင္းၾကားနဲ႔
တျခားရြာေတြကလည္း ေရာက္လာတယ္။ အလွဴရွိေနေတာ့ လူကလည္း စံုတယ္ေလ။
ညေနပိုင္းက်ေတာ့
ျမိဳ႕နယ္က လူၾကီးေတြ ေရာက္လာတယ္ေတာ့္။ ေနာက္ ခရိုင္က
လူၾကီးေတြ ေရာက္လာတယ္။ ေအာင္မယ္ေလး။
ဘုန္းၾကီးသံုးပါးေတာင္ ပါေသး။ အဲဒီ
ကိုယ္ေတာ္ေတြေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လို အေရႊ႕မခံတဲ့ ဟုိဘက္ရြာက
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို
ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္ဖို႔
ဦးေဆာင္တာ။ အဲဒီရြာက အလွဴလုပ္ခ်င္လို႔ ခ်ိတ္ဖြင္႔ေပးဖို႔
သြားျပီး ေမတၱာရပ္ခံေတာ့ ေလာကီကိစၥ
ဘုန္းၾကီးနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေသးတာ။ အခု
တရုတ္အေရးက်ေတာ့မွ မားမားၾကီး
ပါလာေတာ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ မခံခ်င္တာလည္း အဲဒါပဲ။ သာတူညီမွ်ဆိုတာ
က်ဳပ္တို႔လို ေတာင္သူလယ္သမားေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလား။ က်ဳပ္တို႔က ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပီပီ
သံဃာေတာ္ကို ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္း ထားတဲ့လူေတြပါေတာ္။ ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို
ကိုယ့္ဆရာေတာ္ေတြက ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။
လူၾကီးေတြလာတာျမင္ေတာ့ေတာ္
က်ဳပ္တို႔လည္း ကိုယ္ခံစားရသမွ်ကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္
ဝိုင္းေျပာၾကတာေပါ့။ ေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ့လည္း
တုတ္ထိုးအိုးေပါက္၊
ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္းသာ ေျပာတတ္တာရယ္။ အေရးအေၾကာင္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဦးဇင္းေလးကပဲ
က်ဳပ္တို႔ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ေပါ့ေတာ္။ သူတို႔က ဒါမ်ိဳးလုပ္တာ ဥပေဒနဲ႔
မညီတဲ႔အေၾကာင္းေတြ
ေျပာတာေတာ့။ က်ဳပ္ျဖင့္ ဝင္ေျပာခ်င္ လိုက္တာေတာ္။ က်ဳပ္တို႔
သီးနွံေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ေျမေတြကို
သူတို႔ကားေတြနဲ႔ အတင္းျဖတ္ေမာင္း။ တစ္ေပါက္တြင္းေတြ
တစ္ယာျခားတစ္ခုဆိုသလို ေနရာအနွ႔ံလိုက္တူး။
အဲဒီတုန္းက သူတို႔ဘယ္ဥပေဒနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာလဲ။
က်ဳပ္တို႔
ေျပာလြန္းမက ေျပာေတာ့မွ သီးႏွံေလ်ာ္ေၾကးဆိုျပီး က်ဳပ္တို႔ကို ေငြလာထုတ္ခိုင္းတာရယ္။
ဒါလည္း ဘာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး က်ဳပ္တို႔ကို ဘယ္သူမွ ရွင္းမျပေပါင္။
က်ဳပ္တို႔ကလည္း
ေမးရေကာင္းမွန္း သိတာ မဟုတ္ဘူး။ အရိုးခံေတြကိုးေတာ့္။ ရိုးတာ
မဟုတ္ပါဘူးေလ။ အ, တာ။
အ,တာ။ ငျဖဴလာ၊ ငနီလာ ဆိုျပီး သူတို႔ခိုင္းတဲ့ေနရာ
လက္မွတ္ထိုးရတာရယ္။ အမ်ားစုကလည္း
လက္မွတ္ထိုးတတ္ရံုေလာက္ စာတတ္ ၾကတာရယ္။
စာတတ္တဲ့လူလည္း အေပၚက ဘာေရးထားမွန္း ဖတ္ခ်ိန္ကို
မရွိတာ။ လက္ထဲရလာတဲ့ေငြကို
ဘယ္ဟာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေပးမွန္းလည္း မသိ။ ကိုယ့္ေငြေလး ကိုယ္ဆုပ္ျပီး
ျပန္ခဲ့ရတာ။
ဒါေတာင္
လူတိုင္းရတာ မဟုတ္ဘူးေတာ့္။ မရတဲ့ လူေတြ သြားေမးေတာ့ အဲဒီနာမည္နဲ႔
ထုတ္ျပီးသားတဲ့။
ဒါလည္း တရားတေဘာင္ ရင္ဆိုင္ရေကာင္းမွန္း
ဘယ္သိပါ့မလဲေတာ္။ ေနာက္ေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ၾကားတာက ဒါက ယာတစ္ကြက္ရဲ့
တစ္ရာသီစာထြက္မယ့္ သီးႏွံအထြက္နႈန္းကို အေျခခံ တြက္ျပီး သံုးနွစ္စာ
ေလ်ာ္ေပးတာတဲ့။
ကိုယ့္ယာမွာ သီးႏွံစိုက္ထားတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ကားေတြ ျဖတ္သန္း သြားလာတာတို႔၊
တစ္ေပါက္က်င္းတူးတာတို႔ေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးတာျဖစ္ခဲ့ရင္ နစ္နာေၾကးေပးတာတဲ့။ အဲဒီေတာ့
က်ဳပ္တို႔ကလည္း သူ႔ပိုက္ဆံယူထားမိတာကိုး။ ဂတိတည္ပါတယ္ေတာ္။ သာမာန္လိုဆို သူ႔အခင္း၊
ကိုယ့္အခင္း အပင္ေတြျဖစ္ထြန္းေနခ်ိန္မွာ ဘယ္လွည္းမွ အျဖတ္မခံဘူး။ အခုဟာက
သူတို႔ကားေတြ
ျဖတ္သြားေနတာပဲ။ သီးနွံေတြ အမ်ားၾကီး ပ်က္စီးတာေပါ့။
က်ဳပ္တို႔ မေျပာပါဘူး။
ဒါေပမယ့္
အလိုလိုက္လို႔ အမိုက္ေစာ္ကားတာေတာ့ က်ဳပ္တို႔က သည္းမခံတတ္ဘူးေတာ္။ အခု
ယာျပင္ေတြ၊ ယာခင္းေတြဆို
မီးတိုင္ေတြ စိုက္မယ္လို႔လည္း မေျပာဘူး။ တိုင္ေတြ
ဆြဲေတာ့ ေနၾကာသမားေတြမယ္ မေအာင္ေသးဘဲနဲ႔။
ဘယ္ေလာက္နစ္နာသြားတယ္ မွတ္သလဲ။
အဲဒီေနာက္မယ္ လမ္းေဖာက္မလို႔တဲ့။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း လမ္းေဖာက္မခံနိုင္ဘူးလို႔။
ဒီတိုင္း
ကားေမာင္းလို႔ကေတာ့ ေမာင္း။ ဟိုဘက္ ေရႊ႕ေပးလိုက္တဲ့ရြာက ေျမေတြဆို
အေဆာက္အဦးေဆာက္လို
ေဆာက္နဲ႔။ ေငြကုန္တာက ျပန္ရွာလို႔ရတယ္။ အခု
နစ္နာတာက ေျမယာဆိုေတာ့။ က်ဳပ္တို႔မွာ ပိုင္ဆိုင္တာ
ဒါပဲ ရွိတာ။
လယ္ယာေတြလည္း
အသိမ္းခံရမယ္။ ရြာလည္း ေရႊ႕ရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဒီလိုလက္မဲ့နဲ႔ ဆင္းသြားရ
မယ္ဆိုေတာ့ ေတာင္သူေတြ
အဲ့ဒါ မခံခ်င္တာ။ သူတို႔ ေပးထားတဲ့ ေငြက
သီးနွံေလ်ာ္ေၾကး။ ေျမသာရွိရင္ တတ္နိုင္တဲ့လူက
ေျမလုပ္။ မတတ္နိုင္တဲ့လူက လက္စားလုပ္လို႔
ရတယ္။ အခုက် လုပ္စားစရာကို မက်န္ေတာ့လို႔။
က်ဳပ္တို႔ ဆင္းသြားရင္ ဒီရြာလံုးကြ်တ္
မိသားစုလိုက္ကို ဘယ္သူက တင္ေကြ်းထားမွာလဲ။ ေတာင္းစားေတာ့ေရာ
ဒီသန္သန္မာမာၾကီးေတြကို ဘယ္သူက ထည့္မွာတဲ့လဲ။ ခိုးစားျပန္ေတာ့ ခိုးတဲ့အမႈက လာဦးမယ္။
ဓားျပတိုက္စားေတာ့ ဓားျပတိုက္စားတဲ့ အမႈက လာဦးမယ္။ သူတို႔ ေျမေတြသိမ္းသြားေတာ့
ကိုယ့္မွာ
လုပ္စားစရာမွ မရွိေတာ့တာ။ သူတို႔ ဒီလိုသိမ္းခြင့္ ရွိတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ စားစရာမရွိလို႔
ခိုးစားရင္လည္း အေရးမယူနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္တာ။
က်ဳပ္တို႔က
ပညာလည္း မတတ္ပါဘူး။ အသိဥာဏ္လည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
က်ဳပ္တို႔ ေသြးနည္းျပီး အေလ်ာ့ေပးလိုက္ရင္
သားစဥ္ေျမးဆက္ ဒီေျမေတြျမင္တိုင္း က်ဳပ္တို႔
အရွက္ရမယ့္ ကိစၥေတာ့္။ အသက္ေသခ်င္ေသပါေစ။
က်ဳပ္တို႔ ရွိေနသေရြ႕ကေတာ့ ဒီေျမေတြကို
တစ္လက္မေတာင္ တရုတ္ေတြ မက်ဴးေက်ာ္ေစရဘူး။ က်ဳပ္တို႔
စာမတတ္ေပမယ့္
“ျပည္ေထာင္စုကို အသက္ေပးလို႔ တို႔ကာကြယ္မေလ ဒါတို႔ျပည္ ဒါတို႔ေျမ တို႔ပိုင္တဲ့ေျမ”
ဆိုတဲ့
အဓိပၸါယ္ကို အရိုးစြဲေနေအာင္ သိျပီးသား။ က်ဳပ္တို႔ မသိနားမလည္လို႔ ဘာမွန္းမသိတဲ့
စာခ်ဳပ္မွာ
လက္မွတ္ထိုးလိုက္ရေပမယ့္ အခုနည္းနည္း ရိပ္မိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔ေျမကို
က်ဳပ္တို႔နားလည္သလို ကာကြယ္ပါတယ္ေတာ္။ ရာဇဝင္မွာ က်ဳပ္တို႔နာမည္ဆိုး မက်န္ေစရပါဘူး။
အရိုင္းအစိုင္းေတြတဲ့။
စာမတတ္လို႔ ရိုင္းတယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔က အရိုင္းမၾကီးေတြေပါ့ေတာ္။
ဒါေပမယ့္ သမိုင္းမွာ
က်ဳပ္တို႔ မရိုင္းေစရဘူး။ ဘာတဲ့။ တရုတ္ေတြကို
ရြာသားေတြက ျပန္ေပးဆြဲသြားလို႔ ဆိုျပီး
ေျပာၾကသတဲ့။ ေျပာျပလိုက္စမ္းပါေတာ္။ ျပန္ေပးဆဲြတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ ေခၚျပီးေဆြးေႏြးတာပါလို႔။
ရြာသားေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ရြာသူမေတြ ေခၚသြားတာပါလို႔။ အဲဒီညေနပဲ တရုတ္ေတြကို
လူၾကီးေတြနဲ႔
ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္တစ္ေယာက္မွ မွည့္တေပါက္ မစြန္းပါဘူး။
လူၾကီးေတြကေတာ့ အထက္ကို
ဆက္လက္တင္ျပေပးပါမယ္ လို႔ေတာ့ ေျပာသြားတာပဲ။ ေျမေတြ
ထပ္လာမပံုေတာ့ပါဘူး၊ စက္ေတြ ယာထဲမွာ
မထိုင္ေတာ့ပါဘူးလို႔လည္း ေျပာသြားတာပဲ။
သူတို႔ ေျပာသလို တည္ပါေစ။ အထက္က တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္ေတြ
အျမန္ဆံုးသိပါေစ။ က်ဳပ္တို႔
ဘဝေတြကို စာနာကယ္တင္နုိင္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနရတာပါပဲ။
တီဗြီထဲမွာပဲ
ျမင္ဖူးတဲ့ သမၼတၾကီး ဆိုတာကိုပဲ အားကိုးပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၾကားဖူးတာေပါ့။
တရုတ္ေတြ လာလုပ္တဲ႔
ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းဆိုတာကို ရန္ကုန္မွာ ပဲြေတြက်င္းပျပီး
ကန္႔ကြက္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ တစ္နိုင္ငံလံုးကလည္း
တက္ညီလက္ညီ၊
ဝိုင္းဝန္းကန္႔ကြက္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုး သမၼတၾကီး ကိုယ္တိုင္ ျပည္သူေတြဘက္က
မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္လို႔ စီမံကိန္းၾကီး ရပ္ပစ္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း။ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္
သတင္းၾကားရေတာ့
အားရလိုက္တာေလ။ သာဓုေခၚလိုက္ရတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ က်ဳပ္တို႔
ယံုၾကည္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔
အေရးကိုလည္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိတဲ့ ဘယ္ျမန္မာျပည္သူ၊ ျပည္သားမွ
လ်စ္လ်ဴရႈ ထားမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ။
ပညာမဲ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔တေတြ မေျဖနိုင္တဲ့ ပုစၦာေတြ၊
မရွင္းနိုင္တဲ့ ဒုကၡေတြကို ကူျပီး
ရွင္းေပးလွည့္ၾကပါဦး။ ဆည္တဲကို ဘယ္သူကယ္မလဲ
ဆိုတဲ့အေျဖက အခု က်ဳပ္တို႔အတြက္ အေရးေပၚ လိုအပ္ေနပါျပီ။
လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီသတၱဳတြင္းစီမံကိန္းနွင့္ ပတ္သက္ေသာ
ဆည္တဲရြာမွ ရင္ထဲက စကားသံမ်ား
ဒီဘက္ကအျမင္ ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ ေရွ႕ဆက္ျပီး ဒီလုပ္ငန္းၾကီးေအာင္ျမင္သြားမယ္ရင္ေတာ့
က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္တာပ။ ဘာလို႔ဆို အက္စစ္ေတြဘာေတြနဲ႔ လုပ္တာဆိုေတာ့
အက္စစ္အဆိပ္ဓာတ္
ေတြတို႔၊ ဒိုင္းနမိုက္ခြဲတာတို႔ ဆိုေတာ့ ေျမတုန္တာတို႔၊ အိမ္ျပိဳတာတို႔ ျဖစ္နိုင္တာေပါ့။
ဥပမာတစ္ခု - သူတို႔ ကန္နဲ႔လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အက္စစ္စက္ရံုထဲမွာ စြန္႔ပစ္ေရတို႔၊
ဘာတို႔ထည့္တဲ့အခါက် ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲ သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ငါးေတြေသမွာေပါ့။ လူတင္မကဘူး။
ငါးေတြပါ ပ်က္ကုန္မွာ။ ဒီဘက္ကလည္း အန႔ံေငြ႔နဲ႔ဆိုေတာ့ ကေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ၾကီးတဲ့လူဆို
ဒဏ္ခံနိုင္တယ္။ ေမြးခါစကေလးေတြက် ဒဏ္မခံနိုင္ဘူး။ အဲဒါက် လပိုင္း၊ ရက္ပိုင္းနဲ႔ ျဖစ္နိုင္တဲ့
အေျခအေနရွိတာပေလ။
ျပီးေတာ့က်
သူတို႔က လုပ္လာမယ္ဆို အရင္တုန္းကဆိုရင္ မိုင္းမွာ
ဒုကၳာလို႔လုပ္ၾကတယ္ေလေနာ္။ ျပြန္ေတြနဲ႔
စုပ္တဲ့အခါက် မိန္းမေတြ ေတြမွာေနွာ့။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပါပါကုန္တာေပါ့ေလ။
ဗိုက္ထဲေရာက္တာ။ အဆုပ္တို႔ အသည္းတို႔ ထိခိုက္တာေပါ့။
ရတဲ့
ပိုက္ဆံေလးသာျမင္တာေလေနွာ့။ က်န္းမာေရးက်ေတာ့ မျမင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးထိခိုက္တာေတြ
အရင္တုန္းကလည္း ရွိခဲ့တယ္။ အခုလည္း သူတို႔ကဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္
ထိခုိက္မႈက ေလာေလာဆယ္ ရွိမွာအမွန္ပဲ။
ေသခ်ာေပါက္ရွိတယ္။ က်န္းမာေရးေရာေပါ့ဗ်ာ။
ဓာတ္ေငြ႔တို႔၊
ဘာတို႔ေရာ။ သူတို႔ ယမ္းေတြဘာေတြေရာ ေဖာက္ခဲြတာေပါ့ဗ်ာ။
အခု ေက်ာ္ရြာဘက္ဆို ေနလို႔ကို
မရဘူး။ ကားေတြက ဖုန္ေထာင္းတာေရာ၊
ဒိုင္းနမိုက္ခြဲတာေတြေရာဆိုေတာ့ တခါတည္း ေထာင္းနေမာင္းထေတာ့တာ။
ဖုန္လံုးေတြဆိုတာ။
အဲဒီဘက္က် က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ထိခုိက္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔ဘက္က။ ဒီဘက္ကေတာ့
အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ေတာ့ မဆိုးရြားေသးဘူး။ ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္း
သူတို႔အလုပ္ေအာင္ျမင္လာရင္ေတာ့
ဒီဘက္ေတြလည္း ဆိုးရြားလာေတာ့မွာ။ ဒီကလူေတြကလည္း
ဘယ္မွ တင္ျပစရာလည္း မရွိဘူး။ ဘယ္မွလည္း
အားကိုးစရာ မရွိဘူး။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ
နည္းပါးတဲ့ေဒသေတြဆိုေတာ့ အဲဒါေတြက ဒီလိုခံေနရမွာပါပဲ။
ရြာအေရွ႕မွာ
ေရတြင္းတစ္တြင္းရွိတယ္ေလ။ အဲဒီေရတြင္းေလးပဲ စစ္ပံုေပါက္တယ္ေပါ့ေလ။
အဲဒီတြင္းေလးပဲ သူတို႔
အသန္႔ျပမွာေပါ့ေလ။ ဒီျပင္တြင္းေတြကေတာ့ တူးျပီး ဖို႔ဖို႔ပစ္တာ။
အဲဒီတစ္တြင္းက်န္တာပဲ။
တြင္းေပါင္း ေလး၊ငါးဆယ္ေလာက္ တူးတာမွ အဲဒီတစ္တြင္းပဲ
အေကာင္းက်န္တာ။ တခင္းျခာ၊ တခင္းျခာ
တြင္းေတြတူးတာ။ အဲဒီေနရာေလးေတာ့ ေကာင္းတယ္
ထင္တာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္အထင္ကေတာ့။ ေရသန္႔ဘူးေတြနဲ႔
ေရနမူနာ လာလာယူတာ။
ကေနဒါေတြတုန္းကဆိုရင္ တလတစ္ၾကိမ္၊ တလနွစ္ၾကိမ္ေလာက္ လာလာျပီး အဲဒီေရတြင္းေလးကို
စမ္းသပ္တာ။ သူတို႔စမ္းသပ္တာေတာ့ ဘယ္လိုစမ္းသပ္ေၾကာင္းေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။
ရပ္ရြာကေတာ့
လူသာညီတာ။ ပညာေရးကေတာ့ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အားကိုးရွာေနတာပါပဲ။
ဘာမွ အသိပညာမရွိ။ အေတြ႔အၾကံဳလည္း
မရွိဆိုေတာ့။ အထက္ကို မေပါက္တာေပါ့ေနာ္။
ဒီကေတာ့ ဘယ္မွလည္း မသြားတတ္ေတာ့ေလေနွာ့။ ဒီေတာ့
သူတို႔ကလုပ္လိုက္၊ ရပ္ရြာက
ထြက္တားလိုက္ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ရပ္ရြာနဲ႔ ေဆြးေႏြးပါ။ ေျပလည္သည္အထိ
ေဆြးေႏြးေပးပါ။
ရပ္ရြာေတြက သူတို႔လုပ္ငန္းကို ေႏွာက္ယွက္တာ မဟုတ္ဘူး။
တဦးနဲ႔တစ္ဦး
ေျပလည္ေအာင္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းျပီးမွ လုပ္ပါ။ လုပ္ခ်င္ရင္လည္း။
အဲဒီလို ေျပာတာကို မရဘူး။
ဦးပိုင္ကေပါ့။
ဆီထြက္သီးနွံက
ဒီက အဓိက ထြက္တာေလ။ ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိနဲ႔ မလိမ့္တပတ္နဲ႔
လုပ္တာ။ ေတာင္သူေတြကို။
ဒီက နားမလည္၊ ပါးမလည္နဲ႔ ပညာကလည္း မတတ္။
အဲဒီေတာင္ၾကီးမွာ ဆိတ္ေတြ၊ ႏြားေတြ ေက်ာင္းရတာ။
အခု သူတို႔က
အေက်ာင္းမခံေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဆိတ္အုပ္ေတြ၊ ႏြားအုပ္ေတြ ေရာင္းပစ္ ရတာ။ စီးပြားေရးက
ထိခိုက္တာေပါ့။ သူတို႔က ေတာင္ၾကီးထဲ အဝင္မခံေတာ့ဘူးေလ။ ကိုယ္ေတြကလည္း ဒီေတာင္ၾကီး
မွီခိုစားေသာက္ေနရတာ။
အမွန္ေျပာရရင္ ဆူးပုပ္ခ်ိန္ဆို ဆူးပုပ္။ ခံတက္ခ်ိန္ဆို ခံတက္ေပါ့။
အခုက် အဝင္မခံေတာ့
စားဝတ္ေနေရးက ခက္ခဲသြားျပီေလ။
သာမာန္လက္လုပ္လက္စားသမားေတြ အရင္ထိတာေပါ့။ သူတို႔က ထင္းဆိုလည္း
ထင္းခုတ္ေရာင္းရတာကိုး။ ေခါင္းရြက္စည္းေလးေတြေပါ့။
ငလ်င္တို႔၊
ဘာတို႔လႈပ္လို႔ကေတာ့ သူ႔အက္စစ္ကန္ေတြလည္း ဘာခံနိုင္မွာတုန္း။ ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား။ ေပါက္က်ိဳးမွာပဲ။
အဲဒါဆိုရင္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲပဲ ေရာက္မွာပဲ။
ဒီေလွာင္ထားတဲ့ ေရေတြက။ သားငါးေတြ အကုန္ေသကုန္မွာ။
ဒီျမစ္ကို မွီခိုေသာက္သံုးတဲ့
လူေတြလည္း ထိခိုက္ကုန္မွာ။ က်န္းမာေရး ဘက္ကေပါ့။ အခု
ရပ္ရြာေတြကေတာ့ ေရႊ႕ေျပာင္းရမယ္လို႔ ေျပာတာပဲေလ။ အဲဒီေရႊ႕ေျပာင္းရမယ့္ လူေတြကေတာ့
အရင္
ဒုကၡေရာက္တာေပါ့။ ဟိုက်ေတာ့လည္း ဘာမွ လုပ္စား၊ကိုင္စားစရာလည္း မရွိဘူး။
သူတို႔ေပးမယ္ဆိုတဲ့
အလုပ္ကလည္း မလုပ္နိုင္ဘူး။ မလုပ္နိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဥပမာတစ္ခုဆို
စားဝတ္ေနေရး ခက္ခဲသြားမွာေပါ့။
ေတာင္သူဆိုေတာ့ ေတာင္သူ လုပ္ငန္းပဲ လုပ္တတ္တာကိုး။
တတ္သိနားလည္တဲ့
လူေတြကို ေျပာေပးၾကပါ။ ဒီကလူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္လို႔။ ဒီေတာင္ၾကီး
ပတ္လည္က ရြာေတြ အမ်ားၾကီး
ဒုကၡေရာက္ေနတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ဒီက အခက္အခဲကို
အေတာ့္ကို ေတြ႔ေနရတာပါ။ မသိမ္းေအာင္လို႔သာ
တားေနရတာ။ ပညာပိုင္းေတာ့ က်ဳပ္တို႔က
ဘာမွ သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္သူက လဲြရင္ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့
ဒါေလးေတြ
သိမ္းမွာကိုပဲ ႏွေျမာေနရတာ။ အခု
နိုင္ငံအေနအထားေလး ေျပာင္းလဲလာတာကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနရတာပါပဲ။
သူတို႔က
အစတုန္းက
ေျပာတာက သီးစားသံုးနွစ္ေလ်ာ္ေၾကးေလး ေပးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။
မလိမ့္တပတ္ နဲ႔။
၂၀၁၀ ကေပါ့။ တစ္ဧကကို
သံုးနွစ္စာသီးနွံေလ်ာ္ေၾကးဆိုျပီး
ေငြနဲ႔သင့္ျပီး ေပးတာပဲ။ ဒီေျမဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္
အမ်ားၾကီး
တန္ဖိုးရွိပါတယ္။
တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ့္ေျမဆိုတာ အစဥ္အဆက္
လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔
ရတာဆိုေတာ့ေလ။
ေငြထုတ္ေပးတုန္းကလည္း ဒီေျမေတြကို
သိမ္းတယ္လို႔လည္း မေျပာ။
ေလ်ာ္တယ္လို႔လည္း ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။
အခုက်ေတာ့မွ ဒီေျမမွာ
အေဆာက္အဦးေတြ ခိုင္ခိုင္မာမာ လာေဆာက္ေတာ့မွသာ
သံုးနွစ္စာေတာ့
မကေတာ့ဘူးလို႔
မွန္းရတာပဲ။ ဘာကိုမွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာဘူး။
ေတာင္သူေတြကို အသိမေပးဘူး။
ထန္းတက္တဲ့
ေတာင္သူေတြဆိုလည္း အဲဒီထန္းပင္ေတြကို ထိုးပစ္ခံရတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔
သိထားတဲ့ သံုးနွစ္စာ
သီးနွံနစ္နာေၾကးဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ သီးနွံေတြစိုက္ထားခ်ိန္
အကြက္ေတြထဲမွာ သူတို႔
ကားေတြ ျဖတ္ေမာင္းမယ္။ တစ္ေပါက္က်င္းေတြတူးမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္
ပ်က္စီးတာေတြအတြက္ နစ္နာေၾကးလို႔
ထင္တာ။ သူတို႔ကေတာ့ ဘာမွကို ရွင္းမျပဘူး။
အဲဒီတုန္းကလည္း ေၾကာက္ေနတာဆိုေတာ့ ေမးလည္း
မေမးရဲဘူးေလ။ ဘယ္အကြက္
ဘယ္နွစ္ဧကအတြက္ ဘယ္ေလာက္လို႔လဲ မေျပာဘူးဗ်ာ။ သူတို႔က ငျဖဴလာပါ၊
ငနီလာပါ။
ကိုယ့္နာမည္ေခၚရင္ တက္သြားရတာပဲ။ ေငြကို သူတို႔ဘာသာ ေပးလိုက္ေရာ။
ဘယ္ေလာက္ဆိုတာလည္း
မစစ္ရဘူးတဲ့။ ဒီေနရာ လက္မွတ္ထိုး၊ ဒီေနရာ လက္မွတ္ထိုးဆိုျပီး
ထိုးရတာပဲ။ မ်က္စိမမႈန္တဲ့လူလည္း
ဒီဟာကို ဖတ္ခြင့္မရွိဘူး။ မ်က္စိမႈန္တဲ့လူေတာ့
ပိုဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဖတ္ကို မဖတ္ရဘူး။
ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ ဘာေတြလုပ္ျပီး ရွင္းတာမ်ိဳးလည္း
မရွိဘူး။
ေတာင္သူလယ္သမားေတြက
ေတာ္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာငယ္ရပါတယ္။
ကိုယ့္ပစၥည္းနဲ႔ကိုယ္ ေၾကာက္ ေနရတာ။ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ဆိုလည္း
အရွိန္ယူေနရတာနဲ႔ကို။
မရဲဘူးေလ။ ဒီဘက္က အျဖစ္ေတြကို တတ္ကြ်မ္းနားလည္သူေတြဆီ ေရာက္သြား၊
သိသြားေစခ်င္တာပါ။ ပညာတတ္တဲ့လူေတြ ေျပာေတာ့ ပိုထိေရာက္တာေပါ့။ ဒီက
ပညာမတတ္တဲ့လူေတြဆိုေတာ့
ကိုယ္ခံစားရတာေတြကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာတတ္တာဆိုေတာ့ နားေထာင္ရတာ ေထာင့္ေတာင့္တံုးတိေပါ့ေလ။
ဒီကသတင္းေတြကို ေျပာျပ၊ ေရးျပမယ့္လူမရွိလို႔ အားကိုးရတာပါ။ ဒီက တတ္သေလာက္၊
မွတ္သေလာက္ေတာ့
စာေတြ၊ ဘာေတြလည္း တင္ေနတာပဲ။ အထက္ထိ မေရာက္ဘူးထင္ပါရဲ့။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာပဲ။
လုပ္တာကေတာ့။
ဒီေဒသေတြက
ဒီေရွ႕ေရာက္ေလ ပိုဆိုးေလျဖစ္မွာ။ ထြန္ခ်ိန္ေရာက္ျပီေလ။ ထြန္ခ်င္လွျပီ။ အဓိက
ကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ေျပာေစခ်င္တာပါ။ အခု သူတို႔က ခိုးလုပ္ေနသလို ျဖစ္ေတာ့
ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ေတြ ျဖစ္ရတာေပါ့။
သူတို႔လာလိုက္ျပန္ ကိုယ္ေတြက
တားလိုက္ျပန္နဲ႔။ ျပီးေတာ့က်လည္း ျပန္လုပ္တာပဲ။ အထက္က
ဆင္းၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
ကိုယ္ေတြဘက္က အဲဒီလို ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ စာေတြ၊ ဘာေတြေရာက္ေအာင္
လုပ္တတ္သူလည္း မရွိေတာ့ေလ။ ေျပာရမယ္ဆို ဆားလင္းၾကီးက လႊတ္ေတာ္ အမတ္
ဘယ္သူလည္း ဆိုတာေတာင္
ဒီက သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကလည္း သြားေျပာရေကာင္းမွန္း
မသိဘူး။ သူကလည္း တစ္ခါမွ လာမၾကည့္ဖူးပါဘူး။
ဒီဝန္ကို ဘယ္သူကူထမ္းပါ့
ဝက္ေမွးရြာတဲ႔။ သစ္သားျပားေလးမွာ ေရးျပီး ရြာအဝင္တမာပင္ၾကီးမွာ
ခ်ိတ္ထားတဲ့စာသားေလး။ ၾကည့္ေလ။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး
ထန္းေတာၾကီးေတြက မႈိင္းလို႔၊ ညိဳ့လို႔။
တစ္ရြာလံုးကလည္း သီးပင္၊ စားပင္ေတြနဲ႔ စိမ္းျမလွပလို႔။
တစ္စက္မွ ျပစ္ရက္စရာမရွိတဲ့ေျမ။ အခုေတာ့
စာအံသံလည္း ဆိတ္၊ ဆည္းလည္းသံလည္း တိတ္လို႔။
စြန္႔ခြာသြားသူတို႔ရဲ့ သရုပ္ကို ေရတြင္းေဟာင္းေတြ၊
အိမ္တိုင္ေဟာင္းေတြ၊ တူးလက္စ ေျမက်င္းေတြ၊
အိုးခြက္ အကဲြအပဲ့ေတြက ထင္ဟတ္ျပသေနရဲ့။
ဒီဘက္နားမွာ အိမ္တစ္ေဆာင္ ရိပ္ကနဲ ျမင္ရ။
ဖ်တ္ကနဲ
ေပ်ာက္သြား။ ျပီးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေနာက္အိမ္တစ္ေဆာင္။ ဟိုတစ္စု၊ သည္တစ္စု။
“ရြာကိုေရႊ႕ရမယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဦးေဆာင္ကန္႔ကြက္တာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ရြာက
အစၾကီးကတည္းကိုက ဒီကိစၥကို လက္မွတ္ထိုးခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။
တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေၾကာက္ၾကတာေပါ့ေလ။
အရင္ မေျပာင္းဘူး ဆိုျပီး တင္းခံတာက (၃၉) အိမ္တည္းရယ္။
တကယ္ေရႊ႕ရမယ့္ေန႔ၾကေတာ့ က်ဳပ္က
သူတို႔ လာဖ်က္ရင္ က်ဳပ္အိမ္အရင္ဖ်က္။ က်ဳပ္အိမ္ျပိဳမွ
က်န္တဲ့အိမ္ ထိလို႔ရမယ္ဆိုျပီး
ေနတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ ေရႊ႕တဲ့ကားက က်ဳပ္အိမ္ျခံစည္းရိုးကို
တိုက္မိေရာ။ ထရံသံုးေခ်ာင္းပဲ
က်ိဳးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္လည္း အစရွိ အေနာင္ေနာင္ျဖစ္မွာစိုးလို႔
သူတို႔ကို အဲဒီစည္းရိုးု
ျပန္ယက္ေပးခိုင္းတယ္။ ျပန္ယက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ
က်ိဳးတဲ႔ထရံေတာင္ ျပန္ယက္ေပးရင္ ငါတို႔ကိုလည္း ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးဆိုျပီး ေနာက္ထပ္
(၉)အိမ္က ေနခဲ့ေတာ့ အခု အားလံုးေပါင္း (၄၈)အိမ္ က်န္တာေပါ့။”
သူမက သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္။ အသားညိဳညိဳ၊ လူပံုႏြဲ႔ႏြဲ႔။ သနပ္ခါးကို
မ်က္နွာအျပည့္
လိမ္းထားသည္။ ဆံပင္ရွည္ကို လိပ္ေခါက္တင္ျပီး ကလစ္ႏွင့္ ညွပ္ထားသည္။ ျခံဳေျပာရလွ်င္
ပံုပန္းသ႑န္သည္ အညာေဒသမွ အျခား အမ်ိဳးသမီးမ်ားနွင့္ ဘာမွ မကြာျခား။ သို႔ေသာ္ စိတ္ဓာတ္သည္
တည္ျငိမ္မႈအျပည့္။ ရင့္က်က္မႈအျပည့္။ ေျပာထြက္လာသည့္ စကားလံုးတို႔က “အသက္ဆိုတာ တစ္သက္ပဲ
ရွိတာရယ္။ လက္ဗလာနဲ႔ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ထြက္သြားရမွာထက္ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေဒသမွာပဲ ေသခ်င္ေသပေစ။
က်ဳပ္ေသမွပဲ ဒီေနရာက ဖယ္မွာ။”
“အေဖတို႔၊ အေမတို႔ကေတာ့ စိတ္ပူတာေပါ့။ မနီ(အညာေဒသတြင္ သမီးဟု
ေခၚေသာ
အမည္)ေနာ္ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔တဲ့။ အႏၱရာယ္ျဖစ္မယ္တဲ့။ လူၾကီးဆိုေတာ့
စိတ္ပူတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႕က လူလြတ္။ ဘာမွ ေနာက္ဆံငင္ စရာမရွိဘူး။ မိသားစုကို
ငဲ႔ရမယ့္အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ေရႊ႕ခ်င္ေရႊ႕ၾကပါေစ။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ မားမားမတ္မတ္ က်န္ခဲ့ရမွာပဲ။
လူမ်ဳိးျခားေတြလက္ထဲ က်ဳပ္တို႔ေျမ ေတာ့ အပါမခံနိုင္ဘူး။ မေတာ္လို႔ က်ဳပ္ ေထာင္က်ရင္လည္း
က်ဳပ္တို႔မွာ ညီအမေလးေယာက္ ရွိတယ္။ လူလြတ္ေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ ဆက္လုပ္လိမ့္မယ္။ ခုေနခ်ိန္
က်ဳပ္တို႔ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့လုပ္လို႔ ဒီေျမေတြ ပါသြားရင္ တစ္သက္လံုး အစားျပန္မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါမွ
သားစဥ္ေျမးဆက္ လက္ညွိဳးထိုးခံရမွာ။”
“သူတို႔က ဒီလက္ပံေတာင္းေတာင္ၾကီးမွာ ေျမေတြတူးရင္၊ မိုင္းနဲ႔
ေဖာက္ခြဲရင္ က်ဳပ္တို႔ရြာဘက္ကို
ခဲေတြ လြင့္နိုင္တယ္။ အႏၱရာယ္ရွိနိုင္တယ္ဆိုျပီး ေရႊ႕ခိုင္းတာပဲ။
က်ဳပ္တို႔ ဖယ္ေပးလိုက္ျပီထားပါေတာ့
ဒီအက်ိဳးအျမတ္က ဘယ္သူေတြဆီကို ေရာက္မွာလဲ။ နိုင္ငံေတာ္နဲ႔
က်ဳပ္တို႔ျပည္သူေတြဆီကို ေရာက္မွာ
လား။ က်ဳပ္တို႔ မသိဘူး။ ဘာဆိုဘာမွ မသိဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း
လာရွင္းမျပဘူး။
က်ဳပ္တို႔ ျမင္ေနရတာ ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေျမေပၚေရာက္ေနတာ တိုင္းတပါးသားေတြပဲ။
က်ဳပ္တို႔ ေရႊ႕ေပးလိုက္တဲ့ေနရာမွာေရာ ဒီအႏၱရာယ္ေတြ ကင္းပါတယ္လို႔ ဘယ္သူအာမခံမွာလဲ။
သူတို႔လုပ္မယ့္ အက္စစ္ကန္ေတြ လွ်ံမက်ပါဘူးလို႔ ဘယ္သူ တာဝန္ယူမွာလဲ။
ဒီေတာ့ ေက်ာက္တံုးပိလို႔
ေသခါမွေသေရာ။ တျခားမွာလည္း ငတ္ျပီးေသမယ့္ အတူတူ။ ဒီေျမမွာပဲ
အေသခံေတာ့မယ္။”
“က်ဳပ္တို႔က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွင္းျပျပီး ညႈိႏႈိင္းေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးကို
လိုခ်င္တာပါ။ က်ဳပ္တို႔ ဘာမွ
မသိတဲ့ ေတာသူေတာင္သားေတြ ဆိုေပမယ့္ ေျပာျပရင္ နားလည္တတ္ပါတယ္။
အခုလို ဘာမွ မေျပာဘဲ
ထင္ရာလုပ္တာကိုေတာ့ ေခါင္းငံု႔မခံနုိင္ဘူး။ အရင္တစ္ေခါက္ ယာေတြထဲမွာ
ေျမလာပံုတုန္းကလည္း
က်ဳပ္တို႔ မိန္းမေတြေတြ အေယာက္(၆၀)ေလာက္ လက္ပံေတာင္းေတာ္ေပၚ တက္သြားျပီး
သြားေျပာတာ။
အဲဒီက လူၾကီးက နင္တို႔ရြာက ေယာက္်ားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲလို႔ ေမးတယ္။
ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔
ရြာမွာေတာ့ ဘာကိစၥပဲရွိရွိ မိန္းမေတြလူလြတ္ေတြက မ်ားတာေလ။ ျပီးေတာ့
ဒီကိစၥက ေယာက္်ားရယ္၊
မိန္းမရယ္ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ကိစၥ။ က်ဳပ္တို႔ရြာတင္
မဟုတ္ဘူး။ တနယ္လံုးနဲ႔
ဆိုင္တဲ႔ကိစၥ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို အမွီျပဳျပီး
ေနၾကတဲ႔လူေတြ အားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ကိစၥ။”
“ယာထဲေျမပံုတဲ့ကိစၥနဲ႔ေရာ၊ ရြာေရႊ႕ဖို႔ကိစၥနဲ႔ေရာ၊ ရြာဘုန္းၾကီးေက်ာင္း
ခ်ိတ္ပိတ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ေရာ
ခဏ၊ ခဏပါပဲ။ သက္ဆိုင္ရာလူၾကီးေတြနဲ႔ ေျပာရတာ။ တစ္ေယာက္လာတိုင္း
ဒီစကားေတြပဲ ေျပာေနရေတာ့ ထပ္ေတာင္ေနျပီ။ အထက္ကို တင္ျပေပးမယ္ဆိုျပီး ဘာမွလည္း
ထူးျခားမလာပါဘူး။
တစ္ေခါက္ကေတာ့ ရဲေတြဝိုင္းထားေတာ့ ဦးရဲၾကီးတို႔က ျပည္သူ႔ရဲလား။ တရုတ္ရဲလား
ဆိုျပီး
ေမးလိုက္မွ ေနာက္ဆုတ္ သြားၾကတယ္။ တစ္ေခါက္ကလည္း အမ်ိဳးသမီးထုကို ျဖိဳခြဲဖို႔
ရဲေမေတြ
ေခၚလာေတာ့ ရဲေမ အစ္မၾကီးရယ္ က်ဳပ္တို႔မွာ ဘာလက္နက္မွလည္း မပါပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ေျမကို
က်ဳပ္တို႕ကာကြယ္လို႔ အျပစ္ရွိတယ္ဆိုရင္ လာဖမ္းသြားလိုက္ၾကပါဆိုျပီး ေျပာတာ။ သူတို႔
မဖမ္းပါဘူး။
ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေတာ့ ရွိၾကပါတယ္။”
“ဟုတ္တယ္။ သံုးတန္းေက်ာင္းသူေလး စာေမးပဲြေျဖေနတုန္း ျပန္လိုက္ေခၚတယ္ဆိုတာ
က်ဳပ္ပါပဲ။
၂၀၁၁၊ ဒီဇင္ဘာမွာ က်ဳပ္တို႔ရြာေတြ ေရႊ႕ခိုင္းတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ စာသင္ေက်ာင္းကိုပါ
တစ္ခါတည္း ေရႊ႕သြားတယ္။ ဒီရြာေဟာင္းမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့အိမ္က ကေလးေတြက
ဟိုဘက္မွာ ေက်ာင္းမတက္ရဘူး။
တျခားေက်ာင္းေတြကလည္း အအပ္မခံဘူး။ ၂၀၁၂ ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ
စာေမးပဲြေတြေျဖေရာ။ အဲဒီသံုးတန္း
ေက်ာင္းသူေလးက တူမေတာ္တယ္။ သူက သြားေျဖတယ္။
သံုးလနီးနီး
စာမသင္ခဲ့ရတဲ့ကေလးက တစ္ေန႔
တည္းနဲ႔ ဒီစာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ေျဖနိုင္မွာတဲ့လဲ။ ဒါေၾကာင့္
က်ဳပ္လိုက္ေခၚလိုက္တာ။ ဘယ္ေနမလဲ။
သက္ဆိုင္ရာ လူၾကီးေတြက ေခၚေမးတာေပါ့။ က်ဳပ္ကို။
က်ဳပ္လည္း အခုလိုပဲ ေျပာျပလိုက္တယ္။
ဒီနွစ္ ျပန္ဖြင္႔ရင္ေတာ့ ရြာက ကေလးေတြကို ဘယ္ေက်ာင္းမွာ
အပ္အပ္ လက္ခံမယ္ေျပာတာပဲ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့
ကိုယ့္ရြာေက်ာင္းမွာပဲ ကိုယ့္ကေလးေတြ
တက္ေစခ်င္တာေပါ့။”
“လူညီတဲ႔ရြာေတြကို အားက်တာေပါ့။ ကိုယ့္ရြာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ေရႊ႕သြားတာ
ဆိုေတာ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊ႕ခိုင္းျပီးေနာက္မွ မေျပာင္းဘဲေနတာ က်ဳပ္တို႔ရြာက
နမူနာျပပဲ။
အခ်ဳပ္အေနွာင္
ခံရရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ခ်ည္းပဲေပါ့ေလ။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း အဆံုးထိ
တြက္ျပီးလုပ္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့
က်န္တဲ့ရြာေတြကလည္း မေျပာင္းေတာ့ဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔အရင္
ေရႊ႕ခိုင္းတဲ႔ရြာကေတာ့
တစ္အိမ္ပဲက်န္တယ္။ အကုန္ေရႊ႕ကုန္တာ။” ထိုေျပာင္းသြားေသာ ရြာေဟာင္း၏
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနရာသည္ အုတ္တံတိုင္းခတ္ အုတ္တိုက္ျဖစ္တန္ရာသည္။ သို႔ေသာ္
ယခုအခါထိုေနရာသည္
အုတ္ပံုအတိျဖစ္လ်က္။ “အခု က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ ပညာေရးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။
ဘာသာေရးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။
သၾကၤန္တြင္း သီလယူခ်င္တာေတာင္ ဟိုး အေဝးက ကိုယ္ေတာ္ေတြ
သြားပင့္ရတယ္။ ဘုရားနားမွာ တဲေလးထိုးျပီး
နာရတာေပါ့။”
“အရင္တုန္းကေတာ့ ေၾကာက္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ေသပေစ၊ ဒီေျမကို
မေပးဘူးလို႔ ေတြးျပီး ကတည္းက ဘာလာလာ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခုဆို က်ဳပ္တို႔အထဲက ၾကံဳတဲ႔လူ
ထြက္ေျပာတာပဲ။ ဘာဇာတ္မွလည္း တိုက္စရာ မလိုဘူး။ အားလံုးက ျဖစ္ရပ္မွန္။ ျပီးေတာ့ ရင္ထဲကလာတဲ့
အသံေတြခ်ည္းပဲ။ ပိုျပီးလည္း စည္းလံုးလာတယ္။ ေန႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ညျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု အသံၾကားတာနဲ႔
အိမ္တိုင္းက အကုန္ထြက္ၾကတာပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာျဖစ္လာမယ္မွန္း မသိေတာ့ေလ။ အျမဲတန္း
သတိနဲ႔
ေနေနရတယ္။ သူတို႔ကလည္း လစ္ရင္လစ္သလို ျပန္စခ်င္ေနတာ။ လူၾကီးေတြကေတာ့
ကတိတည္ပါတယ္။ ေတာင္းဆိုထားလို႔
ေျမထပ္မပံုေစရဘူးဆို တကယ္မပံုဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီစီမံကိန္းၾကီး
အဆံုးသတ္လို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
နားရမယ့္ရက္ကို ေရာက္ခ်င္ပါျပီ။”
သူမတို႔က အရိုးခံသက္သက္။ ပရိယာယ္မၾကြယ္။ ဟိတ္ဟန္မမ်ား။ ဥပမာ
ႏႈိင္းရလွ်င္
ခါခ်ဥ္ေကာင္ မ်ား။ သို႔ေသာ္
ဤခါခ်ဥ္ေကာင္မ်ားက ေတာင္ၾကီးကို ျဖိဳမည့္ခါခ်ဥ္ေကာင္မ်ားမဟုတ္။
ေတာင္ၾကီးကို ကာကြယ္မည့္
ခါခ်ဥ္ေကာင္မ်ား။ အားမတန္ေသာ္လည္း မာန္မေလ်ာ့ေသာ ခါခ်ဥ္ေကာင္မ်ား။
သီခ်င္းထဲကနွင့္
တူညီသည္က တစ္ခ်က္သာ ရွိသည္။ အားမာန္တင္းေပမယ့္ အခင္းမလွနိုင္ရွာေပ
- ဆိုေသာ အခ်က္။
သူမအပါအဝင္ လူနည္းစုတို႔ ေရွ႕ဆက္လွမ္းေနၾကပါေသးသည္။ ဒီဝန္ကို ဘယ္သူ
ကူထမ္းၾကပါမည္နည္း။
သူမရြာမို႔ သူမနွင့္သာဆိုင္သည္ဟု သင္ရဲရဲဆိုဝံ့ပါသလား။ မနက္ျဖန္တြင္
ေရးမည့္ သမိုင္းသည္
သင့္အေျဖပင္ ျဖစ္ပါသည္။
လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေၾကးနီသတၱဳတြင္းစီမံကိန္းနွင့္ ပတ္သက္ေသာ
ဝက္ေမွးရြာမွ ရင္ထဲက စကားသံမ်ား
အစပိုင္းမွာ
ဌာနဆိုင္ရာကေနတဆင့္ ဒီေရႊ႕့ခိုင္းတဲ႔ ကန္ေတာ၊ ဝက္ေမွး၊ ဆည္တဲနဲ႔
ဇီးေတာရြာ ေလးရြာကို
မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရး
ရန္ပံုေငြဆိုျပီး သိန္း(၅၀) ခ်ေပးတယ္။
ဆားလင္းမွာ ေခၚေပးတာေပါ့။
ဝက္ေမွးရြာကေတာ့ ေငြလည္း မယူခဲ့ဘူး။ လက္မွတ္လည္း မထိုးခဲ့ဘူး။
ေငြယူရင္
လက္မွတ္ထိုးရမွာကိုး။ ကိုယ္က ေရႊ႔ေပးဖို႔ သေဘာတူသလို ျဖစ္သြားမွာ။
အခု
က်ဳပ္တို႔ရြာမွာ ဘုန္းၾကီး မရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ရြာေက်ာင္းဘုန္းၾကီးက အစကေတာ့ ဒီေက်ာင္းတိုင္
ဖက္ျပီး အေသခံမယ္လို႔ မိန္႔တာပဲ။ ျပီးမွ သိန္းငါးဆယ္၊ ဖုန္းတလံုး၊ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး
လွဴျပီးပင့္ေတာ့
ၾကြသြားတာေလ။ ေက်ာင္းကိုလည္း အခြင့္မရွိဘဲ ဘယ္ဘုန္းၾကီးမွ
သတင္းမသံုးရဆိုျပီး ခ်ိပ္ပိတ္သြားတာပဲ။
ဘုန္းၾကီးမရွိရင္ ရြာေတြ မေနနိုင္ဘူးလို႔ သူတို႔က
ယူဆတာကိုး။ က်ဳပ္တို႔ရြာနဲ႔ ကန္ေတာက
ဘုန္းၾကီးေတြ ကိုေတာ့ သူတို႔ပင့္လို႔ရတယ္။ ဟိုဘက္
ဆည္တဲနဲ႔ ဇီးေတာကေတာ့ တစ္ပါးမွ မၾကြဘူး။
သူတို႔ေရႊ႕ခုိင္းတဲ့ ေနရာေတြက အျပင္ပန္းေတာ့
အျဖစ္ေပါ့။ တကယ္တန္းေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေသတၱာကမွ
ပိုခိုင္ခန္႔ဦးမယ္။
က်ဳပ္တို႔သိထားတာက
လူ႔အခြင့္အေရးေၾကျငာစာတမ္းမွာေလ။
ဓာတ္သတၱဳတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းက
နိုင္ငံေတာ္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆုိရင္
ျပည္သူေတြက ေနရာဖယ္ေပးရမယ္။ ကုမၼဏီနဲ႔
အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြား အတြက္ဆို ဖယ္ေပးစရာမလိုဘူး။
၁၉၇၈ ခုနွစ္ ေျမယာေတြ
သတ္မွတ္ေတာ့ သတၱဳတြင္း ဝန္ၾကီးနဲ႔ သစ္ေတာဝန္ၾကီးက ေျမေတြတိုင္းျပီး
စံပယ္ေတာင္နဲ႔ ေၾကးစင္ေတာင္ ေၾကးနီသတၱဳတြင္းအတြက္ ေျမသတ္မွတ္ေပးခဲ့တာ။ နိုင္ငံအတြက္
သိမ္းတာဆိုတာ အားလံုးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပါပဲ။ အခုဟာက ဘာရယ္လို႔ကို ဂဃနဏ မသိရဘဲ
အေျပာတစ္မ်ိဳး၊
အလုပ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ေနၾကလို႔ပါ။
ဒီေတာင္ၾကီးကိုလည္း
အဲဒီ ၁၉၇၀-၈၀ ယူဂိုေတြနဲ႔ တဲြလုပ္စဥ္အတည္းက လာၾကည့္၊ စမ္းသပ္နဲ႔
လုပ္ေနၾကတာ။ အိုင္ဗင္ဟိုး
လက္ထက္မွာလည္း ဒီလိုပဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အလုပ္လုပ္။
က်ဳပ္တို႔လည္း က်ဳပ္တို႔အလုပ္လုပ္ေပါ့။
အားလံုးစည္းကမ္းရွိရွိ၊ ေသေသဝပ္ဝပ္ေပါ့။ သူ႔စည္း၊
ကိုယ့္စည္းနဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ေတြ ေရာက္လာတဲ႔အခ်ိန္က်မွပဲ
အားလံုး ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့တာ။
တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီလက္ပံေတာင္းေတာင္ၾကီးကို ဟိုဘက္က
စံပယ္ေတာင္နဲ႔
ေၾကးစင္ေတာင္လိုပဲ ေၾကးနီတူးမယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔နယ္က တြက္ျပီးသားပါ။
အခုဟာက က်ဳပ္တို႔ကို
ဘာမွမေျပာ၊ ဘယ္သူကမွ လာအသိမေပးဘဲ
က်ဳပ္တို႔သီးနွံစိုက္ထားတဲ့ ေျမေတြေပၚမွာ ကားေတြျဖတ္တယ္။
စက္ေတြလာထိုင္တယ္။
က်ဳပ္တို႔ ေမးလည္း သူတို႔က ဗမာလိုလည္း ေျပာတတ္တာမဟုတ္။ ထားေတာ့။
က်ဳပ္တို႔
မေျပာေသးဘူး။ အခုဟာက ေျမလာပံုတာဗ်။
ဟိုတေလာက
ဟုိဘက္သတၱဳတြင္းနားက ရြာသာရြာမွာလည္း ေျမပံုတဲ႔ကိစၥနဲ႔
ပတ္သက္ျပီး ျပႆနာတက္ေသးတယ္။
ေျပာင္းခင္းစိမ္းစိမ္းစိုစိုၾကီးထဲကို ေျမေတြ လာပံုတာေလ။
သူတို႔ အၾကီးအကဲနဲ႔ ေခၚရွင္းေတာ့
ေနာက္မပံုေစရပါဘူးဆိုျပီး ညက် ျပန္ခိုးပံုတယ္။
ရြာသားေတြက
စုျပီး လိုက္ေရာ။ ေနာက္ နိုင္ငံေတာ္သမၼတရံုးကလူ
လာရွင္းေပးရတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေျမမပံုေတာ့ဘူး။ ေခ်ာင္းဦးက လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္
ကူညီေျဖရွင္းေပးတာ။
အခု ဒီရြာက လူေတြက် ကူညီမယ့္လူ မရွိဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်ေနရတာ။ ကိုယ့္ဆားလင္းၾကီးက
လႊတ္ေတာ္အမတ္က သတၱဳတြင္းက ညႊန္ၾကားေရးမွဴးေဟာင္းတဲ႔။ ဒါေပမယ့္ လာလည္းမလာဘူး။
ဘာမွလည္း
မလုပ္ဘူး။
တကယ္တန္းတြက္ၾကည္႔ရင္
ဖိုးဝင္းေတာင္က ျမစ္ဖ်ားခံလာတဲ့ ေခ်ာင္းက
လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေဘးက ပတ္ျပီး ဒီရြာေတြ ေဘးကေနတဆင့္
ေရႊေလွတံတားကေန
ခ်င္းတြင္းျမစ္ဘက္ကို ပြင့္တာ။ မေတာ္လို႔ ဒီစီမံကိန္းမ်ား အေကာင္အထည္ေပၚခဲ႔ျပီး
တခုခု
ခြ်တ္ေခ်ာ္ခဲ႔ရင္ ဒီဘက္တစ္ေၾကာက ရြာေတြအားလံုး မလြတ္ဘူး။ အက္စစ္ေရဖံုးတဲ့ေျမဆိုတာ
တစ္သက္လံုး အဆံုးပဲ။ ကံကုန္းရြာက လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္က ဒီလို
ၾကံဳခဲ႔ရျပီးျပီ။
ေနာက္ထပ္ဘယ္ရြာ၊ ဘယ္ေျမကိုမွ ထပ္အျဖစ္မခံနိုင္ဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္
ဒီေျမမွာ ေျမလာပံုမွာေလာက္ကိုေတာင္မွပဲ
လက္သင့္မခံနုိင္တာ။ ဒီသတၱဳတြင္းေျမ ေတြက
တစ္ခါပံုလိုက္ျပီးရင္ ျပန္ေဖာ္သံုးလို႔လည္း
မရေတာ့ဘူး။ ေျမေသျဖစ္သြားေတာ့တာ။
မီဒီယာေတြကိုလည္း
အားကိုးပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း အားကိုးရွာရတာေပါ့ေလ။ ဥပေဒ နားလည္
တဲ့ လူကလည္း ဥပေဒပိုင္းေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ မီဒီယာကို
အားျပဳရ မွာပဲ။ eleven
journal မွာလည္း ဝက္ေမွးရြာအေၾကာင္းကို ထည့္ေပးဖူးတယ္။
တျခား ျပည္တြင္း၊ ျပင္ပ တခ်ိဳ႕အဖဲြ႔ေတြကလည္း
သတင္းေတြ ထည္႔ေပးေနတာ ရွိပါတယ္။
ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကားေပါ့။ အားလံုးက သတိထားမိေစခ်င္တာပါ။
အကူအညီေတြရခ်င္တာပါ။
ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္သင့္တယ္ဆိုတာ သိခ်င္တာပါ။
မမီးငယ္ - ေဒသံခံေတြနဲ ့ကိုယ္တုိင္သြားေရာက္ေတြ ့ဆုံေမးျမန္းျပီး ေရးသားေပးပုိ ့ထားတာပါ။
No comments:
Post a Comment