အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရက ဖြဲ႔စည္းလိုက္တဲ့ အရပ္သားတပိုင္းအစိုးရရဲ ႔ ျပဳျပင္ေရးအစီအစဥ္ေတြေၾကာင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ အေျခအေနေျပာင္းဖို႔ အလားအလာေကာင္းေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ့စီးပြားေရးကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်လို႔မရေသးေၾကာင္း ေဝဖန္သံုးသပ္တာေတြရွိပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေတြ မၾကာခဏ အာဏာသိမ္းတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက စီးပြားေရးအားေကာင္းၿပီး ျမန္မာျပည္ခၽြတ္ၿခံဳက်ရတဲ့ကိစၥကို ဆန္းစစ္ၾကပါတယ္။ ထိုင္းစီးပြားေရးဟာ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ရွင္သန္ႀကီးထြားေနပါတယ္။

မႏွစ္က ထိုင္းအစိုးရမွာ ႏိုင္ငံျခားသံုးေငြလက္က်န္ေဒၚလာ သန္းေပါင္းတသိန္း (၇) ေသာင္း (၅) ေထာင္ေက်ာ္ (၁၇၅၁၀၀) ရွိၿပီး ဗမာအစုိးရမွာေတာ့ (၄) ေထာင္နီးပါးသာ (၃၉၂၉) ရွိပါတယ္။ ဗမာစစ္တပ္အာဏာသိမ္းတဲ့ ၁၉၆၂ မွာ ထိုင္းနဲ႔ျမန္မာ စီးပြားေရးဟာ မတိမ္းမယိမ္းရွိေနရာက အႏွစ္ (၅၀) ၾကာတဲ့အခါမွာ ထုိင္းအစိုးရက ဗမာအစိုးရထက္ (၄၅) ဆ ပိုၿပီးခ်မ္းသာေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးမွာ စစ္အာဏာသိမ္းမႈေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ေပမယ့္ စီးပြားေရးမွာ ကြာဟခ်က္ ႀကီးမားလြန္တာကို သံုးသပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။

ေခတ္နဲ႔မဆီေလ်ွာ္ေတာ့တဲ့ အၾကြင္းမဲ့အာဏာရွင္ ဘုရင္စနစ္ကိုပယ္ဖ်က္ၿပီး အေျခခံဥပေဒနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ဘုရင္စနစ္ကို ၁၉၃၂ ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္သူဟာ ထုိင္းစစ္ဗိုလ္နဲ႔ အရပ္သားဝန္ထမ္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ပညာတတ္အရပ္သားဝန္ထမ္းနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ႏိုင္တာဟာ ထိုင္းစစ္ဗိုလ္ရဲ ႔ ထင္ရွားတဲ့ အသြင္လကၡဏာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာစစ္ဗိုလ္ကေတာ့ အာဏာရၿပီးတာနဲ႔ အရပ္သားဝန္ထမ္းကို အခိုင္းအေစျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး BCS ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းစနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းလုိက္ပါတယ္။ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္တဲ့ ရာထူးမွန္သမွ် ဗမာစစ္ဗိုလ္က သိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ ထိုင္းစစ္ဗို္လ္ရဲ ႔ ထူးျခားတဲ့ ဒုတိယအသြင္ လကၡဏာဟာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္အက်ပ္အတည္းကို အရပ္သားက ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္းမရွိရင္ စစ္တပ္က ေျဖရွင္းေပးရမယ့္လို႔ ထိုင္းစစ္ဗိုလ္က ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ေရရွည္အာဏာသိမ္းဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး။

ထုိငး္စစ္ဗို္လ္ရဲ ႔ ထူးျခားတဲ့ တတိယအသြင္လကၡဏာကေတာ့ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုလုိ႔ ယူဆတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီမုိကေရစီျပဳျပင္ေရးၿပီးတာနဲ႔ တပ္စခန္းကို ျပန္ၾကပါတယ္။ ဗမာစစ္ဗိုလ္ကေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းကတည္းက အာဏာကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္သံုးစြဲခဲ့ၿပီး ၂၀၀၈ မွာ စစ္ဗိုလ္ဦးေဆာင္တဲ့ အခန္းက႑ကို အေျခခံဥပေဒမွာ ထည့္သြင္းျပဌာန္းထားပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ရဲ ႔ ျပယုဂ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာစစ္တပ္မွာ ဒီမုိကေရစီဆန္႔က်င္တဲ့ အစဥ္အလာႀကီးမားပါတယ္။ မၾကာခဏ အာဏာသိမ္းတဲ့ ထုိင္းစစ္ဗိုလ္ဟာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားအာရံုစိုက္ပါတယ္။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး၊ လက္နက္ခဲယမ္းေရာင္းဝယ္ေရး၊ ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းအစရွိတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ေငြပိုရွာၾကပါတယ္။ ၁၉၉၈ စာရင္းအရ ထုိင္းစစ္တပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (၁၈၅၉) ဦးရွိၿပီး (၆၀၀) ေက်ာ္မွာ ဘာတာဝန္မွ မရွိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ထိုင္းစစ္ဗို္လ္ရဲ ႔ ကုိယ္က်ဳိးရွာလုပ္ငန္းဟာ တုိင္းျပည္မထိခိုက္တဲ့အတြက္ ထိုင္းစီးပြားေရး ရွင္သန္တုိးတက္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာစစ္ဗိုလ္ေတြကေတာ့ ဆိုရွယ္လစစ္စနစ္မွာေရာ ေစ်းကြက္စနစ္မွာေရာ အာဏာပါဝါျပဖို႔ အဓိကထားအတြက္ တုိင္းျပည္ခၽြတ္ၿခံဳက်ရပါတယ္။ ထုိင္းစစ္တပ္ရဲ ႔ တာဝန္ဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ျဖစ္ေၾကာင္း ထုိင္းကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနက ထုတ္ျပန္တဲ့ ၁၉၉၄ စာတမ္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ထုိင္းဘုရင္ကေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမွာ စစ္တပ္ပါဝင္တာကို သေဘာက်ပါတယ္။ ျပည္သူလူထု သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ခ်မ္းသာေရးအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းေတြမွာ စစ္တပ္ပါဝင္ရမယ္လို႔ ထုိင္းဘုရင္က ၁၉၉၅ မွာ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေပါင္း (၁၆) ခု ရွိခဲ့ေပမယ့္ ထုိင္းစီးပြားေရးဟာ တုိးတက္ေနပါတယ္။

၁၉၃၂ ခုႏွစ္မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အာဏာသိမ္းတဲ့ ထိုင္းစစ္အစိုးရကစၿပီး ဘယ္စစ္အစိုးရကမွ တုိင္းျပည္ကိုခြစီးၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာဖို႔ စိတ္မကူးၾကပါဘူး။ လုပ္စရာရွိတဲ့ ျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ စစ္တန္းလ်ားကို ျပန္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီကစၿပီး စစ္ဗိုလ္နဲ႔ အရပ္သားလက္တြဲၿပီး ျပဳျပင္ေရးလုပ္တဲ့ဓေလ့ ေပၚထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းႏိုင္ငံသမုိင္းမွာ တန္ျပန္အာဏာသိမ္းပြဲေတြ ရွိတာကိုၾကည့္ရင္ ထိုင္းစစ္ဗိုလ္ထဲမွာ မိမိယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း လုပ္သူေတြရွိတာ သိသာပါတယ္။ ဒီ အစဥ္အလာေၾကာင့္ ထိုင္းစစ္ဗိုလ္ဟာ ရာသက္ပန္အာဏာရယူဖို႔ စိတ္မကူးပါဘူး။

ထိုင္းစစ္ဗိုလ္ဟာ အဂတိလုိက္စားတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းတိုင္း စစ္တပ္အသံုးစရိတ္ တိုးေတာင္းၿပီး အႀကံအဖန္လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ စည္းလံုးေရးနဲ႔ တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးမွာလည္း ထုိင္းစစ္ဗိုလ္ဟာ အရပ္သားပညာတတ္နဲ႔ လက္တြဲၿပီး ပါဝင္ေနပါတယ္။ ထိုင္းစစ္တပ္ဟာ ျပည္တြင္းရန္ကိုသာ အာရံုစိုက္ေပမယ့္ ေနရတကာမွာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႔ စိတ္မကူးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စစ္အာဏာသိမ္းတာေတြ ရွိေပမယ့္ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး ဆက္လက္တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။