ကိုေအာင္ျမင့္ထြန္း(ေခၚ)ေပါသြပ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ၊ ဦးစိန္

• ေၾကြရဲေသာၾကယ္မ်ား

                                                                (၁)                                                                                                                

 ၁၉၉၀ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ရက္ေတြမွာေပါ့။

အထက္ျမန္မာျပည္၊ကသာဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကေက်ာင္းသားလူငယ္ေလး(၇)ေယာက္ဟာ

စိတ္ကူးယဥ္တယ္ပဲေျပာေျပာယံုၾကည္ခ်က္လို႔ပဲဆိုဆိုေရြးခ်ယ္စရာနည္းေနတဲ့ၾကား က ေတာ္လွန္ေရး တစ္ခု မွာ ပါ၀င္ဖို႕ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းကေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ရွိရာကို ထြက္ခြာဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

သူတို႕ဆိုတာ သပိတ္ကတည္းက အတြဲညီခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး KIA ရင္း(၆)ကို လမ္းေၾကာင္းရွာ ထြက္ခဲ့ၿပီး သူေတြေလ။ အဆက္အသြယ္လည္း ရထားၿပီေပါ့။

တကယ္တမ္းသြားၾကမယ္လည္းဆိုေရာတစ္ေယာက္… တစ္ေယာက္ ပုတ္ခ်ေနၾကရဲ႕။

“ေပါသြပ္ မင္းမလိုက္သင့္ဘူး။မင္းက အေမအိုႀကီးနဲ႕ သားအႀကီးဆံုး။”

“ေမာင္ေမာင္ မင္းမလိုက္သင့္ဘူး။ မင္းမိဘ သေဘာမတူရင္ မလုပ္သင့္ဘူး။”

“ကိုေအးျမင့္ ခင္ဗ်ားက သစ္စက္လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ လုပ္လိုက္မယ္။” စသျဖင့္….

ဒါေပမယ့္ ေျပာလို႕လည္း မရၾကပါဘူး။
ကိုေအးျမင့္ကဆိုတယ္။

“မင္းတို႕လို ေက်ာင္းသားေတြကေတာင္ တိုင္းျပည္အတြက္စြန္႕ၾကေသးတာပဲ။”

“ငါကဘာလို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္မလုပ္ရမွာလဲ” တဲ့

ေနာက္ဆံုးေတာ့ …

သူတို႕ (၇)ဦးကို သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ Lucky 7 လို႕ ေခၚတြင္လိုက္ၾကသတဲ့။

အဲဒီမွာ ေပါသြပ္က အဆိုတခု ျပဳတယ္။

“တို႕ေတြအားလံုးေတာ့ အသက္ရွင္မယ္မထင္ဘူး။”

“တခ်ဳိ႕ေသလိမ့္မယ္။ တခ်ဳိ႕က်န္မယ္” တဲ့။

အဲဒီက်ရင္ …

“ရွင္တဲ့သူေတြက ေသသြားတဲ့သူေတြအတြက္

အမွတ္တရ ေစတီေလးျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာက္တိုင္ေလးျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးဖို႕လိုလိမ့္မယ္” တဲ့။

အားလံုးသေဘာတူခဲ့ၾကတယ္။ ျဖစ္ေစရမယ္ေပါ့။

(၁)

ပါေဂ်ာင္ေဒသ ရက္စြဲေတြမွာေတာ့သူတို႕ဟာ ေနာင္ရာပါမွာ အပတ္စဥ္(၆)စစ္ေရးသင္တန္းတက္ခဲ့ၾကတယ္။

ABSDF ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီေပါ့။

သူတို႕ဟာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ သင္တန္းသားေတြအျဖစ္ နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။

ဂစ္တာတီးေကာင္းၾကသလို ေဘာ္လီေဘာရိုက္လည္း ညီညြတ္ၾကသတဲ့။

(အက်ဥ္းသားဘ၀မွာေတာင္ တရားခံမ်ားအျဖစ္ တစ္သင္းထြက္ေပးခဲ့ရေသးသတဲ့။)

အဲဒီတုန္းကေတာ့

ABSDF (ကခ်င္)အေနနဲ႔ပဲ ဗဟိုေကာ္မတီအမည္ခံ လူတစ္စုက ႀကီးစိုးေနခ်ိန္

ABSDF (စစ္ကိုင္း)ျဖစ္ေျမာက္ေရးကလည္း ႀကိဳးပမ္းေနခ်ိန္ေပါ့။

ABSDF(ကခ်င္)အုပ္စီးထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဟာဘယ္ေတာ့မွABSDF(အထက္္ဗမာျပည္) ျဖစ္လာ မွာ မဟုတ္ဘူး။

ႀကိဳးပမ္းတဲ့သူ အသတ္ခံရမွာဆိုတဲ့ ဦးေက်ာ္အုန္းတို႕ အုပ္စု ၊စစ္ကိုင္းတိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ဂ်ဳိးျဖဴစစ္ေၾကာင္း(ရင္း-702)အေနနဲ႔ ဥရုေခ်ာင္းဖက္ကို KIA 251နဲ႕အတူ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။

(သူတို႕လည္း သီးျခားခြဲထြက္မႈနဲ႕ အစုလိုက္ အသတ္ခံရတာပါပဲ။)

ေဒသစြဲမရွိတဲ့သူတို႕တစ္ေတြကေတာ့ ေနာင္ရာပါစခန္းမွာပဲ သင္တန္းတက္ရင္းက်န္ေနခဲ့ၾကတယ္။

သူတို႔ဆိုတာက

ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး (ဒု-ႏွစ္၊ပထ၀ီ၊စာေပးစာယူ၊ေရႊဘိုေကာလိပ္)

ေပါသြပ္(ခ) ေအာင္ျမင့္ထြန္း(ဒု-ႏွစ္၊ရူပေဗဒ၊ေရႊဘိုေကာလိပ္)

ေအးျမင့္(သူတို႕ေတြရဲ႕သူငယ္ခ်င္း၊ လူငယ္တစ္ေယာက္)

ေမာင္ေမာင္ (ဒု-ႏွစ္၊IR မႏ ၱေလးတကၠသိုလ္)

ဒႆ (ခ)ေမာင္ေမာင္ခင္ (ဒု-ႏွစ္၊ရူပေဗဒ၊ေရႊဘိုေကာလိပ္)

ေက်ာ္ဇင္ထြန္း(ခ)က်ားပ်ံ (ဒု-ႏွစ္၊ဓာတု၊ေရႊဘိုေကာလိပ္)

ဖိုးဆန္း(ခ) ဆန္း၀င္း (ဒု-ႏွစ္၊ရူပေဗဒ၊ေရႊဘိုေကာလိပ္) ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ….

ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးက တိုက္ခိုက္ေရးတပ္သား(ရင္း-11နယ္ေျမ) ေအာင္ျမင့္ထြန္းက တိုက္ခိုက္ေရးတပ္သား (ရင္း-6 နယ္ေျမ) ေက်ာ္ဇင္နဲ႕ ဒႆ က ဗန္းေမာ္တပ္ရင္း ခရိုင္ရံုး

ကိုေအးျမင့္က  ေဆးတပ္သားသင္တန္းတက္

ဖိုးဆန္းက ျပန္ၾကားေရးရုံးတာဝန္

ေမာင္ေမာင္က ကြန္မန္ဒိုအထူးတပ္မွာ တာဝန္ယူခဲ့ၾကတယ္ေလ။

သိပ္ေပ်ာ္စရာ လြမ္းစရာအခ်ိန္ေတြေပါ့။

(၃)

၉၁ ရွစ္ေလးလံုး (၃)ႏွစ္ေျမာက္အၿပီးမွာေတာ့ သူတို ့အားလံုးဟာေထာက္လွမ္းေရးတဲ့။

ဟုတ္သတဲ့၊ အားလံုးတညီတညြတ္ထဲ ဝန္ခံၾကသတဲ့။

ABSDF ဗဟိုက သံေယာင္လိုက္သံုးတဲ့ သူလွ်ိဳေဖာ္ထုတ္ပြဲႀကီးမွာ

ဖိုးဆန္းက သူငယ္ခ်င္းေထာက္လွမ္းေရးေတြကို ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ဘဝကေန တာဝန္လဲၿပီးေရာ.. သူလည္းေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ကေရာ…

ဗန္းေမာ္ခရုိင္ေရာက္တံုးကင္းတာဝန္က်တဲ့ ေမာင္ေမာင္ကို ေရခပ္ဆင္းတဲ့အက်ဥ္းသားဒႆက   ေတာင္ကုန္းေပၚကေန ခြဲမွဴး သက္ထြန္း အကဲခပ္ေနတဲ့ၾကားက “ေမာင္ေမာင္ ငါတို ့ကို ထားခဲ့ မင္းေျပးေတာ့လ႔ို”ေရခပ္ရင္းေျပာေပမဲ့သစၥာ ရွိစြာအဖမ္းခံရင္း ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္ခဲ့....

ေဆးေက်ာင္းလို ့ေခၚတဲ့ ေဆးတပ္သားသင္တန္းဆင္းေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီး လူခ်စ္လူခင္မ်ားတဲ့ ကိုေအးျမင့္က “အေမေရ အေမ့သား ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ၿပီ”လို ့လွည္ ့ေအာ္ေနတံုး ဖမ္းလိုက္ေတာ့ လဲ ေထာက္လွမ္းေရးပါဘဲ-

ေခါင္းအင္မတန္မာတဲ့ ေက်ာ္ဇင္ (ေခါင္းမပါဘဲ ျပန္ေထာင္ထ မာႏုိင္တဲ့ ရန္ေအာင္ကလြဲရင္)က အဖမ္းခံ ရၿပီးခ်ိန္ အိမ္သာထြက္ခ်ိန္မွာ သူ ့အသံကိုနားစြင့္ၿပီး အတူလိုက္ထြက္လို ့ေက်ာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ရင္း ႏွစ္ မိနစ္ေလာက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ“ငါ့ကို အကုန္လႊဲခ် ၊မင္းလြတ္ေအာင္ရုန္း’’ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ မွသိရတာ လႊဲမခ်ရက္လို႕ သူလည္းပါတယ္ဆိုၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးဘဝနဲ႕ေနခဲ့.....

ဒႆ ကေတာ့ ကိုထိန္ေျပာသလို ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးနဲ႕လူသားပါပဲ။ တာဝန္ေပးလို႕ ေရႊလီကို သံႀကိဳး နဲ ့နဂၢတစ္သြား၀ယ္ၿပီး ျပန္ျပန္ခ်င္း အဖမ္းခံခဲ့ရသတဲ့။

သူ႕ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈအထိ အက်ဥ္းစံရက္စက္မႈမ်ားနဲ႕ ၈လနဲ႕၅ရက္ၾကာခဲ့သတဲ့။

Ok ေျပာျပတာက ေရအိုက္မွာ ေရတြင္းလိုစက္သီးတန္းဆင္၊ ေျခေထာက္ကေဇာက္ထိုးဆြဲ ေရထဲကို မ်က္ႏွာႏွစ္ၿပီး ေခါင္းကိုနင္းထားတာေတာင္ ျပန္ေပၚလာတိုင္း “ေက်ာင္းသားကြ”လို႕ေအာ္သတဲ့။

91 ႏို၀င္ဘာလရဲ႕ အေအးလႈိင္းျဖတ္ခ်ိန္၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းနဲ႕ မိုးသီးေတြက်၊ႏွင္းထုက မိုးရြာသလို  တစ္ထြာတစ္မိုက္တက္တဲ့ (၁၀)ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ႀကံဳရတဲ့ ရာသီဥတုႀကီးမွာ အ၀တ္မပါ ေဘာင္းဘီ တိုနဲ႕ ႏွင္းေတာထဲပစ္ထားရင္း “ဟ မေသဘူးဟ၊ဆိုၿပီး ေရတစ္ပံုးၿပီးတစ္ပံုး နာရီ၀က္ျခားၿပီးေလာင္း တာေတာင္ မေသတဲ့ဖိုးဆန္းကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးပါ တဲ့။

ထားပါေတာ့ေလ။

Lucky 7 ေတြပဲ။

ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးက ရင္း(၁၁)က အျပန္ ဗဟိုမွာ စစ္ေၾကာေရးနဲ႕ ေသခဲ့ရ။ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ ခရစ္စမတ္ည မနက္ ၄နာရီမွာ။ မနက္ ၉နာရီက်ေတာ့ ျမဳတ္ၿပီးပါၿပီ။ ေၾကြလြင့္ ၾကယ္တစ္ပြင့္ပါ။

 ေပါသြပ္(ခ)ေအာင္ျမင့္ထြန္းကို တပ္ရင္း(၆) တစ္ညမွာ ဘာမွေမးမေနေတာ့ပဲ ဗဟုိအမိန္ ့ နဲ႔ ညတြင္းခ်င္း အခုတ္္ခံခဲ့ရပါတယ္၊သူလိုပါဘဲ ရင္း(၆)အသတ္ခံ တစ္ျခားတစ္ဦးက အိႏၵိယcampနဲ ့အဆက္အသြယ္ ယူၿပီးျပန္ေရာက္တဲ့ရန္ရွင္း(ျမင္းၿခံ၊ေရဇင္းစိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္း သား) ပါ၊သူ ့ကိုလဲ ညတြင္းခ်င္း ပါပဲ… သတ္လိုက္ၾကျပန္တယ္ေလ၊    ေအာ္ - ၾကယ္ပြင့္ေတြေၾကြေပါ့။

ေမာင္ေမာင္နဲ ့ကိုေအးျမင့္က ျပည္ေထာင္စုေန ့မွာ ေခါင္းျပတ္ရတယ္။

မဟုတ္မခံ ေမာင္ေမာင္နဲ ့ပါးစပ္သြက္တဲ့ ေအးျမင့္ကိုအရွင္မထားရဲဘူးထင္ပ။

ဘာခႏၶာကိုယ္ ခ်ိဳ  ့ယြင္းခ်က္မရွိ၊ေျချပတ္လက္ျပတ္မျဖစ္ဘဲ ထည့္သတ္လုိက္တာေပါ့။

          ရွင္တာက ဒႆ၊ဖိုးဆန္း၊ေက်ာ္ဇင္၊

ဒႆ၊ေက်ာ္ဇင္ဆိုရင္ အခ်ဳပ္ကိုဦးေဆာင္ျပန္စီးခဲ့တဲ့ သူေတြထဲက

ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရဲဘက္အလုပ္စခန္းသံုး စူးကေလး၊ေဆာက္ကေလးနဲ ့ကင္းစခန္းတစ္ခုလံုးကိုစီး လိုက္ခ်င္ေပ မယ့္…

က်န္းမာေရးခ်ိဳ  ့တဲ့ေဖာေယာင္ကိုင္းေနသူေတြ၊မိန္းကေလးေတြ၊သံေျခက်င္းမျဖဳတ္ရေသး သူေတြကို ငဲ့ၿပီးျပန္ဆုတ္ခဲ့ရသတဲ့။
ကိုထိန္ေျပာသလိုပါဘဲ၊ျပန္ေရာက္လို ့မႏ ၱေလးတကၠသိုလ္္စာေပးစာယူတက္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားအေရး တစ္ခုမွာသူတို ့ဟာအျခားမေသသူ ok၊ကံျမင့္ဦး တို ့နဲ ့ပြဲတက္ၾကျပန္သတဲ့၊ တေယာက္ကတက္ တရားေဟာ လို ့ဝိုင္းဆြဲရသတဲ့…

အဲဒါပါဘဲ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီးဘယ္ေလာက္သတ္ခ်င္စရာေကာင္းလဲ။

          ABSDFစစ္ေဆးေရး(သို ့)စစ္ေၾကာေရးဖြဲ ့ၿပီးျပန္စစ္ေတာ့မယ္၊ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ေၾကာင္း အသိသက္ေသ(၂)ဦးရဲ  ့ ေထာက္ခံခ်က္ လိုတယ္ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးအၿပီးဝတ္သြားတဲ့ ဦးဇင္းႀကီးဒႆက ရီေနတယ္။

ထပ္သတ္ခ်င္လို ့ထင္ပါရဲ  ့တဲ့-

(၄)

ကဲဗ်ာ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ဒါပါဘဲ-

     Lucky 7 ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ႀကီးမ်ား

     (၇)ေယာက္စလံုးေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္သြားတဲ့ဇာတ္

      (၄)ေယာက္ေသ၊(၃)ေယာက္ရွင္ေပါ့

      ေၾကြရဲေပမဲ့ ေၾကြပံုေၾကြနည္းမ်ား မွားေနသလား မသိ

တခုခက္ရဲ  ့။ ဘယ္မိဘကမွ မယံုရဲ၊မယံုခ်င္ လက္မခံခ်င္ၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ။

         သူတို႔ အတြက္ ဆြမ္းမသြတ္ရတာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ရွိခဲ့ေပါ့ ။ အဲ…တခုေတာ့ရွိတယ္။         ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အစၥလာမ္ေလ ။

ေပါသြပ္ေရ … သိပ္မေဝးေတာ့ပါဘူးကြာ…

ေထာင္ထဲမွာေရာ… အျပင္မွာပါ က်ဳိးၾကား က်ဳိးၾကား ဆြမ္းသြတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္

ငါတို႔ တာဝန္ေတြ က်န္ေနရဲ့…

နာရီဝက္ခ်င္း အသက္ရွင္ေအာင္ေမြးတတ္ခဲ့တဲ့ တို႔ေတြ

အနွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို မ်ဳိသိပ္လို႔

မိသားစုတို႔ရဲ့ စိတ္အခံကို အမွန္အမွန္ဆိုျပီး ပြဲမခံရက္ဘူး

စိတ္ခ်….

ဒို႔ေတြထဲက တစ္ေယာက္ ရွင္ေနသေရြ ့…. တေန႔ေပါ့ ။

ညီညီေက်ာ္

 

ကိုေအာင္ေက်ာ္

မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့တဲ့ ဆရာေလး ကိုေအာင္ေက်ာ္သို႔

by Stephin Lee on Sunday, 12 February 2012 at 00:25 ·

ေအဘီ - ေျမာက္ပိုင္း မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူသတ္မႈေတြ ေဖာ္ထုတ္လာၾကတဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ သိတဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ပါလာပါတယ္။ သူေသခဲ့ရတဲ့ ေန႔စဲြ၊ ဘာေၾကာင့္ ေသဆံုးရတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ အတိအက် မေတြ႕ရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူဘယ္လို လူဆိုတာ က်ေနာ္ ေရးဖို႔ အေၾကာင္း ျဖစ္လာပါတယ္။ အခုလို ေဖာ္ထုတ္မႈေတြ မရွိခင္ကတည္းက သူ႕အေၾကာင္း က်ေနာ့္ အက္ေဆး တစ္ပုဒ္ထဲ ထည့္ေရးခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူေသတာလား၊ ေပ်ာက္တာလား မေသခ်ာခဲ့ဘူး။ (http://mrbalance.blogspot.com/2008/03/place-of-diamond-of-jubilee_16.html)

သူ႕ကို လူခ်င္း မသိရခင္ကတည္းက သူ႕အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ သိေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ အေဖရဲ႕ လက္ရင္း ပန္းခ်ီတပည့္လည္း ျဖစ္၊ ပန္းခ်ီေတာ္သူ တစ္ဦးလည္းျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းအတြက္ ပန္းခ်ီဆုေတြ ယူေပးခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ သူလည္းပါပါတယ္။ ပန္းခ်ီတင္မက၊ အျခား အဆိုအကေတြနဲ႔ ေက်ာင္းလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ဘက္စံုထူးခၽြန္သူ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။
သူနဲ႔ က်ေနာ္ အသက္အရြယ္အရ ကြာေပမယ့္ တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ပါ။ တစ္ရပ္ကြက္ထဲ ေနခဲ့ဘူးလို႔ လူခ်င္းသိရ ရင္းႏွီးရတာပါ။

အဲဒီ ေက်ာင္းနဲ႔ ရပ္ကြက္က မိုးနဲ႔ေျမ ဆိုသလို ဆန္က်င္ဖက္ အရပ္ႏွစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီ ႏွစ္ေနရာလံုးမွာ သူဟာ လူမွန္ တစ္ေယာက္၊ အမ်ားအတြက္ လုပ္ေဆာင္သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေလးစားခံရသလို လူခ်စ္လူခင္မ်ားသူ ျဖစ္ပါတယ္။

ပညာေရးတကၠသိုလ္၊ ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္း (ကမာရြက္ တီတီစီ) ဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ထိပ္တန္း ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ၿပီး၊ သူတို႔ေခတ္ကတည္းက အၿပိဳင္အဆိုင္မ်ား ခဲ့တာ သာမန္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ထင္ေပၚ ဖို႔ဆိုတာ အေတာ့္ကို ခက္တဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက ထင္ေပၚၿပီး အားလံုးရဲ႕ ခ်စ္ခင္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးပါ။

က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ့ လိုင္းေပါက္ဆိုတာ တကၠသိုလ္မ်ား အမႈထမ္းရိပ္သာ ဆိုေသာ္လည္း လူဆိုး၊ လူေပ၊ လူ႐ႈပ္၊ လူေပြေတြ ေပါတဲ့ရပ္ကြက္လို႔ နံမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားေသာ္လည္း ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို လူတိုင္း တေလးတစား ရွိၾကတယ္။

သူ႔မိသားစု ေနာက္ေၾကာင္း မ်ဳိး႐ိုးကို မသိပါ။ သူ႕ကို စသိစဥ္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ ဆြမ္းေလာင္းအသင္းမွာ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ကိုင္ရင္း အဲဒီမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ေနတယ္။ ဒီတုန္းက သူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမည္။

ဝါတြင္း သံုးလ စေနေန႔တိုင္း အလွဴခံထြက္သမွ် လူႀကီး၊ လူငယ္ေတြ ပါဝင္လာေအာင္ သူအၿမဲတမ္း ႏိုးေဆာ္ေလ့ရွိတယ္။ မည္သည့္အခါမွ် ပ်က္ကြက္သည္ကို မေတြ႕ခဲ့ရေပ။ ပုဆိုးတိုတို သူ႕အရပ္ ကလန္ကလားနဲ႔ ေအာ္လံႀကီး ကိုင္ၿပီး လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား၊ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကား ဆြမ္းေလာင္းအသင္း အလွဴခံလို႔ မရွက္မေၾကာက္ သူေအာ္တယ္။ သာမန္ တကၠသိုလ္တက္ေနသူ တစ္ေယာက္ အဲဒီလို အလုပ္မ်ဳိး လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆြမ္းဆန္ ျပည့္လာၿပီဆို ထမ္းစရာ ရွိတာ ဝင္ထမ္းတာပဲ သူ႔လုပ္ႏိုင္သမွ် စကားနဲနဲ မွန္မွန္ပဲ ဝင္လုပ္ေလ့ ရွိတဲ့။ သူနဲ႔ ဘႀကီးဘေပၚ၊ ဦးေသာင္းတုိ႔ဟာ ရပ္ကြက္ဆြမ္းေလာင္းအသင္းရဲ႕ နိဗၺာန္ေဆာ္မ်ား ျဖစ္သကဲ့သို႔ အခ်ိန္ျပည့္ေစတနာ့ဝန္ထမ္းမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကတယ္။

ဆြမ္းေလာင္း႐ံုေရွ႕ ဘာမွ မသံုးပဲ ထားတဲ့ ေဆးေပးခန္းေနရာကို ကိုေအာင္ေက်ာ္ ဦးေဆာင္ၿပီး ရပ္ကြက္ စာၾကည့္တိုက္ အျဖစ္ ပံုေဖာ္ခဲ့တယ္။ လူငယ္လူရြယ္ေတြ စာဖတ္ေအာင္၊ စာၾကည့္တိုက္ လာၾကဖို႔ အၿမဲ အားေပးႏႈိးေဆာ္သူပါ။ မိသားစုနဲ႔ မေနပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနတဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဟာ သူ႔ဖာသာ သူရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပ္တည္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ၄ တန္းကေန၊ ၈ တန္း အထိ သခ်ာၤသင္တဲ့ ဦးေဝဇင္က်ဴရွင္မွာ သူက အဂၤလိပ္စာ ဝင္ျပတယ္။ သူျပတဲ့ အဂၤလိပ္စာ အတန္းကို ၆ တန္းႏွစ္မွာ တက္ခဲ့တယ္။ သူ႕ဆရာသား ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာသာ ေပးတာမရွိ။ ေျပာစရာတာေျပာ၊ ဆံုးမစရာ ရွိတာဆံုးမတယ္။

အႀကီး၊ အငယ္ အားလံုးကို သက္ညာေလ့ရွိတယ္။ အျမင္မေတာ္တာဆိုလည္း ညင္ညင္သာသာပဲ ေျပာဆိုၿပီး၊ ဦးေဆာင္လုပ္ျပတတ္သူ ျဖစ္တယ္။ အကိုႀကီး တစ္ေယာက္လို၊ ဆရာတစ္ေယာက္လို လူငယ္ေတြကို အၿမဲ ဆံုးမေဆြးေႏြးတယ္။

လူငယ္ရန္ပြဲေတြ ေပါတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္မွာ သူနဲ႔ အျခားသူ တစ္ဦးနဲ႔ ခြန္းႀကီး ခြန္းငယ္ စကားမ်ားတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ စာသင္လို႔မရတဲ့၊ သူ႕အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားက အၿမဲအႏိုင္က်င့္ခံရတဲ့ က်ေနာ့္ အကိုလို လူမ်ဳိးကိုေတာင္ သူအကာအကြယ္ ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္အကိုက အျခား ဘယ္သူ႕စကားမွ နားမေထာင္ခ်င္ေနေပမယ့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေျပာသမွ် နားေထာင္ၿပီး သူ႔အနားမွ ရွိေနတတ္ၿပီး ဆြမ္းအလွဴခံ ကိစၥကို အၿမဲမပ်က္မကြက္ ေဆာင္ရြက္တယ္။


ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေသသည့္ အေၾကာင္း က်ေနာ္ အကို သိရတဲ့ေန႔က သူမ်က္ရည္က်ေၾကာင္း သိရတယ္။
အရပ္ရွည္ရွည္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္၊ အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္ခံုး မ်က္ဖန္ေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ႏွာ ေလးေထာင့္က်က် ကိုေအာင္ေက်ာ္ဟာ အၿမဲတည္တည္တန္႔တန္႔ ေနတတ္တယ္။ တခါတရံေတာ့ တည္ၾကည္ေလးနက္စြာ ၿပံဳးေနတတ္တယ္။ မည္သူႏွင့္မဆို စကားေျပာတဲ့ အခါ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ ေဆြးေႏြးတတ္တယ္။ စကားနည္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သူအတြက္နဲ႔ အျခားသူေတြ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မရွိေစလို႔တဲ့ လူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။

သာမန္ လူငယ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းအသင္းလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ဒုကၡသည္းၿငီးခံၿပီး ေနထိုင္ဖို႔ မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ ေဝယ်ာဝစၥ ကိစၥေတြ ရွိသလို၊ ဆြမ္းေလာင္း အသင္း၏ ဘ႑ာေငြေၾကး ထားရာ ေနရာျဖစ္တဲ့ အမ်ားသေဘာမတူပဲ အဲဒီေနရာမ်ဳိးမွာ ေနထိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သူေနာက္ဆံုး ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ အဲဒီမွာပဲ ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ေနခဲ့သည္။

ကိုေအာင္ေက်ာ္ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ကိုေအာင္ေက်ာ္ထြန္းပါ။ နံမယ္က ခပ္ဆင္ဆင္တူသလို ပန္းခ်ီဝါသနာပါတာလည္း တူၾကတယ္။ အဲဒီသူ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သူတို႔ ဆယ္တန္းအတူတူ ေအာင္ၾကတယ္။ အဲဒီေအာင္ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းပဲ သူဆယ္တန္းေအာင္လို႔ ရတဲ့ ၿပိဳင္စက္ဘီးနဲ႔ ကားနဲ႔ တိုက္ၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ရတယ္။ ဒီတုန္းက သူ႕သူငယ္ခ်င္းအတြက္ သူဘယ္လို ခံစားရမည္ကို မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ၂ ေယာက္စလံုး ကံၾကမၼာဆိုးနဲ႔ ေသၾကရတယ္။

အတတ္ပညာ တစ္ခုခု တတ္ေျမာက္ျခင္းက တႀကိမ္မွာ အက်ဳိးျပဳတတ္သည္တဲ့။ သူ႔အတြက္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အက်ဳိးေပး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေျမပံုဆဲြတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခံရကာ သူ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပံုဆဲြဆရာ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အေဖ ဘယ္လိုခံစားရမည္ မသိပါ။

သူနဲ႔ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးအရ ဆက္စပ္မႈမရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူဟာ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အစပ်ဳိး ရပ္ေရးရြာေရး လူမႈေရး ကိစၥမ်ား က်ေနာ္တို႔ကို မ်ဳိးေစ့ခ်ခဲ့တဲ့သူပါ။ လူငယ္ေတြ စာဖတ္ဖို႔ ေဆာ္ၾသခဲ့တဲ့သူပါ။ "ဟဲ့ ေအာင္ေက်ာ္ကို ၾကည့္ၾကစမ္း” လို႔ အေမေတြ စံျပဳခံေျပာစရာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေသခ်ာသည္က သူ႕ရဲ႕ တည္ၾကည္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ အမွန္တရား ဘက္မွ ရပ္တည္ရဲမႈမ်ား အတြက္ သူလိုလူမ်ဳိး သူလွ်ိဳျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ သူဖက္ကေနၿပီး က်ေနာ္ အသတ္ခံရဲပါတယ္။ထိုသို႔ သူမ်ဳိးမ်ား စစ္အစိုးရက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာင္းသား ဆဲလ္ အျဖစ္ ျမဳပ္ႏွံထားတာပါ ေျပာလာလွ်င္၊ က်ေနာ္လည္းပဲ သူစိုက္လို႔ ေပါက္ခဲ့တဲ့ အပင္တစ္ပင္ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီ ဆဲလ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီအေရး တိုက္ပဲြ အတြက္ ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးေတြ မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒီကေန႔ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔လို အျဖစ္အပ်က္ေတြ အတြက္ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုၾကတာဟာ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ျခင္း အျဖစ္ ႐ႈျမင္ရင္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ ဆရာကိုေအာင္ေက်ာ္၊ ဆရာေလးကိုေအာင္ေက်ာ္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
ေက်ာ္ဝင္း
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ (ျပည္ေထာင္စုေန႔)

Stephin Lee facebook  မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

ဦးစိန္

ေမွာ္ရုံေဟဝန္ . . ေတာၿမိဳင္စြန္

ေဝးလံေသာအရပ္မွ ေရစီးသံလို အသံသဲ့သဲ့ ၾကားေနရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးက ညျဖစ္ေလသလား မသိ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ။ အရင္းတုတ္ကာ အဖ်ားသြယ္သြားေသာ အမ်ိဳးအမည္မသိ ပင္အုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတာ၏အလယ္ေခါင္တြင္ က်ေနာ္ေရာက္ေနသည္ ထင္သည္။ မ်က္စိတဆုံး ပင္အုပ္ ေတာအုပ္။ ၾကည့္ေလရာ ျခာျခာလည္။ ထိုပင္အုပ္ ထိပ္ဖ်ားလြတ္ရာေနရာတြင္ ေကာင္းကင္ကို မိွန္ဖ်ဖ်ျဖစ္ေနရသည္။ ၾကယ္တပြင့္ လတစင္းမရိွ။ ဟိုး ေကာင္းကင္မွ ႏွင္းစက္လား၊ မိုးစက္ လား မသိ ေရစက္မ်ားက ေျခာက္ေသြ႕ တင္းမာေနေသာ က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းထက္သို႔ က်လာသည္။
ေရစက္မ်ား၏အေတြ႕က ေအးျမစူးရွစြာ က်ေနာ့္မေနာအာရုံထဲထိုးေဖာက္ဝင္လာသည္။  ေရစီးသံသဲ့သဲ့ က ေခၚသံအျဖစ္ တေျဖးေျဖး ပီျပင္က်ယ္ေလာင္လာသည္။
ညီေလး . . . ညီေလး . . .

က်ေနာ့္ မ်က္လုံးအစုံပြင့္လာသည္။ က်ေနာ္က ဖ်ာတခ်ပ္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနၿပီး က်ေနာ့္ေဘး တြင္ စိုးရိမ္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းျပဳစုေနသူ (၄)ဦး။ ထိုသူမ်ားမွာ ကိုေမာင္စိန္၊ ကိုျမေအး၊ ဦးေအာင္ႏု ႏွင့္ ဦးေစာတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ ေတာက္ပျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လုံးေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ကိုစိန္က က်ေနာ့္နဖူးႏွင့္ႏႈတ္ခမ္း မ်ားေပၚသို႔ ေရ ပတ္တင္ေပးေနသည္။ က်ေနာ္ သတိေကာင္းေကာင္းရလာၿပီး။ က်ေန္သည္ အင္းစိန္ေထာင္ အမွတ္(၂) ႀကိဳးတိုက္ထဲတြင္ မစင္တိုက္ (ေခၚ) ေလာက္တိုက္၊ တိုက္ပိတ္ျပစ္ဒဏ္ျဖင့္ေရာက္ရိွရင္း ျခစ္ျခစ္ေတာက္ အဖ်ားေသြးတက္ကာ သတိလစ္သြားတာ မဟုတ္ပါလား။ အခ်ိန္က ၁၉၇၉ခုႏွစ္ ေမလ၊ ရက္အတိ အက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ . . .

ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား လူငယ္တဦးအျဖစ္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္္မိႈင္း ရာျပည့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ရင္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ေထာင္ဒဏ္ (၇) ႏွစ္ က်ခံေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကိုစိန္(ခ) ကိုေမာင္စိန္မွာ စစ္ေတာင္းစကၠဴစက္အင္ဂ်င္နီယာ တဦးျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီလိုလားသူ၊ ပါတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရိွသူ အစုမ်ားက ထုတ္ေဝေသာ "မီးေမာင္း" စာေစာင္ျဖန္႔ခ်ီရာတြင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ ပါဝင္ရင္း အလုပ္ႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္(၉)ႏွစ္ ခ်မွတ္ျခင္း ခံရသူျဖစ္သည္။ ကိုျမေအးမွာ ရ.က.သ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ၿပီး ကိုးကိုးကၽြန္းတြင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ကၽြန္းတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္လည္း "မီးေမာင္း" ေခါင္းေဆာင္ တဦးအျဖစ္ ေထာင္ဒဏ္(၉) ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူျဖစ္သည္။ ဦးေစာႏွင့္ ဦးေအာင္ႏုတို႔မွာ သမိုင္းခ်ည္စက္မွ အလုပ္သမားႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ၁၉၇၄ အလုပ္သမားအေရးေတာ္ပုံႀကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ့သျဖင့္ အလုပ္ ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္(၁၄) ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ျပစ္ဒဏ္ တိုက္ပိတ္မ်ား အျဖစ္ အမွတ္(၂) ႀကိဳးတိုက္၊ ရင္ကြဲတိုက္တြင္ ေထာင္အေခၚ ေလာက္တိုက္ (သို႔မဟုတ္) မစင္တိုက္ ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္ျဖင့္ ေရာက္ရိွေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သြားေလသူ ကိုစိန္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ အတူျဖတ္သန္းခဲ့ရ သည့္ ထို ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္ေသာ ျပစ္ဒဏ္ တိုက္ပိတ္ အျဖစ္စုံကား ဤသို႔လ်င္ အစပ်ိဳးခဲ့ပါသည္။
                                    .           .           .         
၁၉၇၆ ၾသဂုတ္လတြင္ ရန္ကုန္တိုင္း စစ္ခုံရုံး အမွတ္(၂) မွ က်ေနာ့္အား ၁၉၅၀ျပည့္ႏွစ္ အေရားေပၚစီမံမႈ အက္ဥပေဒ ၅(ည) အရ အလုပ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္(၇)ႏွစ္ ခ်မွတ္ၿပီး၊ တလ ႏွစ္လခန္႔အၾကာတြင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရုပ္သိမ္းၿပီး စစ္ခုံရုံးမ်ားကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ဦးစိန္လြင္ ျပည္ ထဲေရးဝန္ႀကီးျဖစ္လာေသာ အခ်ိန္တြင္ကား ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ား အရိွန္တိုးျမွင့္လာေတာ့သည္ စစ္အာ ဏာ ရွင္မ်ားသည္ 'ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား' ဆိုသည္ကို အလြန္ရြံမုန္းသည္။ အေၾကာင္းမူ ဤသူမ်ားက မ်က္ေမႊးေထာ္ေမာ္မၾကည့္ဝ့ံသူ ျပားျပားဝပ္ျပည္သူမ်ားကို လႈံ႕ေဆာ္၍ သူတို႔ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရဲၾကသူ မ်ား ျဖစ္ေန၍ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးစိန္လြင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးျဖစ္သည္ႏွင့္  ၅ (ည) အက်ဥ္းသားမ်ားကို လူသတ္ဓါးျပမ်ား မုဒိန္းေကာင္မ်ား ဦးစီးေစ၍ ဝင္ေရာက္ရိုက္ႏွက္ၿပီး လူစုခြဲပစ္သည္။ ခုခံသူ အာခံသူမ်ားကို တိုက္ပိတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို (၁၀)ေယာက္တစု ၅ေယာက္တစု၊ ရာဇဝတ္ေဆာင္ ဟုေခၚေသာ သာမန္ျပစ္မႈအက်ဥ္းသား အေဆာင္မ်ားကို ေရႊ႕ပစ္ၿပီး ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ သမား၏လက္သုံး "ပုံစံ" ျပသည္။ သြား ပုံစံ၊ စား ပုံစံ၊ ထိုင္ ပုံစံ၊ အိပ္ ပုံစံျဖင့္ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ညိွဳးႏြမ္းပ်က္ျပားေစေသာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ားကို ျပန္အသက္သြင္းသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပုံစံကိုင္ရာတြင္ စီးပြါးေရး တကၠ သိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုျမင့္ဦး (ေရနံေခ်ာင္း) မွာ အေပၚသြားႏွစ္ခ်ာင္း က်ိဳးသြားၿပီး၊ ေရွေနဦးေက်ာ္လင္းမွာ နံရုိးႏွစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးခဲ့ရသည္။ ဤ ဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္လင္းမွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ မ်က္လုံးတဖက္ ကြယ္လုနီးပါး ဘဝေရာက္ခဲ့ရသည္။ ပုံစံကိုင္သည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာဌာနမွ ဆရာဦးသန္းေရႊ (ရခိုင္ျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဆက္သြယ္သူ) ေထာင္တြင္းတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရသည္။

ဤအေျခအေနဆိုးမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖတ္သန္းရင္း ေထာင္က်ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မ်ားက မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္း 'စားအုိးတြဲ' ကာ လူျပန္စုၾကသည္။ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔  ျပႆနာျဖစ္လုနီး တြင္ ေရာက္ရိွစုရုံးမိသည္မွာ အေဆာင္(၅) ေထာင္က်ေဆာင္ျဖစ္သည္။ အေဆာင္မႈးမွာ ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးဘိုနီႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရး အကူတပ္ (ဗ.ဆ.လ) မွ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေစာေမာင္စိန္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္တို႔ အေဆာင္ရိွ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီးမွ အလုပ္သမားရဲေဘာ္မ်ားအားလုံး၊ ၅(ည) ေက်ာင္း သားမ်ားအားလုံး မီးေမာင္းစာေစာင္မွ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ မတရား သင္းပုဒ္မ-၁၇(၁)/(၂) အားလုံး စုစုေပါင္းလူ (၄၀) ခန္႔ စားအိုးတြဲထားၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားထဲမွ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ စားအိုးမတြဲသူမွာ 'အလံနီ' အုပ္စု (၃) ဦးသာျဖစ္သည္။ ၎တို႔မွာ ကိုျမင့္စိုး (ယခု စာေရးဆရာ ေမာင္ေသြးခၽြန္)၊ ေအာင္ျမင္ေသာင္း (အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ပခုကၠဴ) ႏွင့္ အလုပ္သမား ကိုေနဝင္း (ခ) သက္ျပင္းတို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ စားအိုးတြဲရာတြင္ အလုပ္သမားရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားက "အလုပ္ႀကီး" ဟုေခၚေသာ လက္သမား ဘုတ္၊ လႊစက္၊ ပန္းရံဘုတ္၊ ယက္ကန္းစသည့္ ေထာင္အလုပ္ဌါနမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။

က်ေနာ္တို႔ ၅ (ည) ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ မီးေမာင္းရဲေဘာ္မ်ားကို ေထာင္အာဏါပိုင္မ်ားက တရားဝင္အလုပ္မခ်ဘဲ အခန္းသန္႔ွရွင္းေရးအျဖစ္ စာရင္းထည့္ထားေပးသည္။ အခ်ိန္မက်ေသး၍ ျပႆနာ ကို ေရွာင္ထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၁၉၇၉ မတ္လ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ကား ေထာင္ပိုင္ႀကီး မကၠနား ကိုယ္တုိင္ေရာက္ရိွလာၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မီးေမာင္းရဲေဘာ္မ်ားကို အလုပ္ဌါနမ်ားသို႔ အသီးသီး ခြဲေဝခ်တားသည္။ က်ေနာ္တို႔က က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း အလုပ္ႀကီး သို႔လိုက္သာသြားပါ ေရြေဘာ္တခ်က္မထိုး အမိႈက္တပင္မလွဲေစရဟု တာဝန္ခံသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုက ဘဝတူ အက်ဥ္းသားမ်ားကို စည္းရုံး၍။ အေၾကာင္းအခ်က္ ခိုင္လုံရမည္၊ အကန္႔အသတ္ရိွရမည္၊ အက်ိဳးအျမတ္ရိွရမည္ ဟူေသာ 'အ' သုံးလုံးေပၚလစီအရ တိုက္ပြဲဝင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ လိုက္ပါသြားခဲ့ၾကပါသည္။

အလုပ္ႀကီးတြင္ ေလ့လာေရးအစုမ်ားဖြဲ႔ကာ မတ္၀ါဒေလ့လာျခင္း၊ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း၊ မတရား ဖိႏိွပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ားကို စံနစ္တက်တုံ႕ျပန္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လာေသာအခါတြင္ ကား ေထာင္အာ ဏါ ပိုင္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို အေထြေထြ ေထာင္သပိတ္ႀကီးထရန္ လႈံ႔ေဆာ္သည္ဟူေသာ စြဲခ်က္ျဖင့္ ေထာင္ တြင္းမွာပင္ ညအခ်ိန္အိပ္ေဆာင္မ်ားသို႔ မီးမွိတ္ဝင္ေရာက္ကာ ဖမ္းဆီးၾကပါေတာ့သည္။ အလုပ္ႀကီးတြင္ (၃၂) ေထာင္ အဓိကရုန္းၿဖိဳတပ္မွ လက္မရြံ႔မ်ား၊ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ကို ရိုက္ႏွက္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာအဝတ္အုပ္ေရေလာင္းျခင္း၊ ဂုံနီအိတ္ထဲထည့္ကာ၊ စားပြဲေပၚမွကန္ခ်ျခင္း၊ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒရြက္တိုက္ဆြဲျခင္း၊ စသျဖင့္ နည္းမ်ိဳးစုံ ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ကာ၊ စုန္းရွာပြဲ၊ မ်ားျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေထာင္တြင္း ပါတီကလာပ္စည္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟု မသကၤာသူမ်ားကို ေရြးထုတ္ ကာ ႀကိဳးတိုက္တြင္ တိုက္ပိတ္ပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ျပင္ပဆက္သြယ္ေရး တာဝန္ခံဟု စြပ္စြဲခံရသူမွာ မၾကာခင္ကမွ လြတ္ေျမာက္သြားသည့္ ဦးသန္႔ စ်ာပနေကာ္မတီဝင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိတ္ပညာအဓိ က ေက်ာင္းသား ေစာလွေငြ (ယခု KNU Spokesman ဗိုလ္မွဳးေစာလွေငြ) ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစိန္သည္ အမွတ္ (၂) ႀကိဳးတိုက္ မစင္တိုက္ (ခ) ေလာက္တိုက္ ျပစ္ဒဏ္သို႔ အတူတကြ ေရာက္ရိွ ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
                        .                       .                       .         
မစင္တိုက္ဟု ေခၚရျခင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ခန္းထဲတြင္ အခင္းႀကီး အခင္းေလးသြားရန္ ဂန္ဖလားထားမေပးဘဲ အခန္းေဒါင့္တြင္ 'သဲ' ပုံေပးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသဲပုံေပၚတြင္ တိရစာၦန္မ်ား သဖြယ္အခင္းႀကီး အခင္းေလးသြားရသျဖင့္ . . ရက္ၾကာလာေသာအခါ 'ေလာက္' မ်ားေပါက္ဖြားလာၿပီး . . အခန္းအႏွံ႕ တရြရြတြားသြားကာ မင္းမူေနၾကသျဖင့္ 'ေလာက္တိုက္' ဟုေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တိုက္ပိတ္ခ်ိန္တြင္ အဝတ္တထည္ကိုယ္တခုျဖင့္ 'စစ္ေၾကာေရး'မွ ေသြးသံတရဲရဲေခၚလာကာ စီးစရာ ဖိနပ္ပင္မေပးဘဲ ထိုးႀကိတ္ ရိုက္ႏွက္ကန္ေၾကာက္ကာ တိုက္ပိတ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အခန္းဝ သံတံခါးကို ဖ်ာကာထားသည္။ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္အခန္းတြင္ မီးေမာင္ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ကိုေဗဒါ၊ ကိုေအးၾကည္ႏွင့္ စီးပြါးေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေက်ာင္ေအာင္ရိွသည္။ က်ေနာ္တို႔၏အျခားဘက္တြင္ ႀကိဳးသမားမ်ား ရိွသည္။

                        .                       .                       .
"ကဲကဲ လုပ္ ညီေလး လဖက္ရည္က်စိမ့္ေလးနဲ႔ အလန္ကြာတာမိန္းတပုဒ္ေလာက္" ကိုစိန္က ဖ်ာကာ၊ ထားေသာ သံတံခါးကို ေက်ာမွီရင္း အျပင္မွ မီးေရာင္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေရာင္ျပန္ကာ ခပ္မွိန္ မိွန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လင္းေနေသာ အခန္းတြင္း 'ေလာက္' ႏိွမ္ႏွင္းေရးလုပ္ေနေသာ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေျပာ သည္။ ေလာက္တိုက္ပိတ္ၿပီး တလခန္႔ အၾကာတြင္ ညတာဝန္က် ဝါဒါေလးတဦး က်ေနာ့္ အမည္ကို စုံစမ္း၍ ေရာက္လာသည္။ ကေလးၿမိဳ႕သားျဖစ္ၿပီး မန္းတကၠသိုလ္မွျဖစ္ကာ ကိုသန္းဝင္းလား ကိုေအာင္ဝင္း လား နာမည္ကိုေတာ့ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့။ သူက စားစရာတခ်ိဳ႕ႏွင့္ စာတိုေလးတေစာင္ ယူလာသည္။ အေဆာင္မွ က်ေနာ္၏ အကိုသဖြယ္ျဖစ္သည့္ မႏၱေလးသား စာေရးဆရာ ေမာင္ေဖငယ္ (ကိုတင္ေဖ)က လွ်ိဳ႕ဝွက္ ေပးပို႔လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာအရ ဝါဒါေလးမွာ တကၠသိုလ္စာေပးစာယူ သင္တန္းတက္ေန သူ ျဖစ္၍ ၎အား အဂၤလိပ္စာသင္ေပးရန္ အဂၤလိပ္စာစာစဥ္မ်ား ေျဖေပးရန္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္က်ေနာ္တို႔၏ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ပြင့္သြားၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္လမ္းေၾကာင္းမွ စားစရာႏွင့္ အျခားလိုအပ္ေသာ ေဆး ဝါးမ်ား ရလာသည္။ ဦးစြာ ဖိနပ္စုတ္တဖက္ ေတာင္းၿပီး ေလာက္မ်ားကို ေန႔စဥ္ သုတ္သင္ရသည္။ ညေရာက္ လ်င္ တဦးဘဝ တဦးအေၾကာင္းေျပာၾက၊ တဦးရင္ကို တဦးျဖတ္သန္းၾက က်ေနာ္က မုဆိုးႀကီး အလန္ကြာတာမိန္း၏ စြန္းစားခန္းဝတၳဳမ်ားကို ေျပာျပျဖင့္ အခ်ိန္ၿဖဳံးၾကသည္။ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ ကိုစိန္က က်ေနာ့္ကို တရုပ္အပ္စိုက္ (Arcupuncture) သင္ေပးသည္။

ကိုစိန္မွာစစ္ေတာင္း စကၠဴစက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း တရုတ္္ျပည္သို႔ ပညာေတာ္သင္သြားရာမွ အပ္စိုက္ပညာကို စိတ္ဝင္စားၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေမာင္လိႈင္ဟူသည့္ ရဲေဘာ္တဦးထံမွ အပ္စိုက္ပညာ တတ္ကၽြမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ရီစရာေကာင္းသည္မွာ မီးေမာင္းစာေစာင္ကိစၥျဖင့္ ကိုစိန္အဖမ္းခံရေတာ့ သတင္းစာမ်ားတြင္ "ပီကင္းျပန္ေမာင္စိန္" ဟုဓါတ္ပုံႏွင့္တကြ ေဖာ္ျပခံရျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ ကိုစိန္ပီကင္းေရာက္သည္မွာ စကၠဴစက္ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုစိန္မွာ စစ္ကြင္း ဇာတိျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ မက္ထရစ္ေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဇူလိုင္(၇) ရက္ အေရးေတာ္ပုံႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးပါေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ လုလင္ငယ္ေသြး ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္စိန္ ၏ ႏွလုံးအိမ္အတြင္းဝယ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး မ်ိဳးေစ့မ်ား အညြန္႔အတက္ ထြက္လာပါေတာ့ သည္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ေသာအခါ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျမေအာက္ကလာပ္စည္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ သြယ္မိကာ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ ျဖစ္လာပါသည္။

အခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္၊ ကိုစိန္ႏွင့္ ကိုျမေအးတို႔မွာ မတ္လီနင္ဝါဒ ေမာ္အေတြးအေခၚ လက္ခံကာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ေထာက္ခံသူမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ပို၍ပို၍ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း သံေယာဇဥ္ တြယ္လာခဲ့ၾကပါ သည္။ ဖ်ာစကို 'အပ္'  လုပ္လွည့္၍ ေလ့က်င့္ကာ အလုပ္သမားႀကီးဦးေစာက ခါးေတာင္းက်ိဳက္ အဝတ္ ဗလာျဖင့္ အပ္စိုက္ကြက္မ်ားကို သရုပ္ျပေပးသည္။ တႏွစ္ေက်ာ္ တိုက္ပိတ္ ျပစ္ဒဏ္မွ တိုက္ျပန္ဖြင့္ေတာ့ လည္း ကိုစိန္ႏွင့္ က်ေနာ္မွာ (၅) ေဆာင္ျပန္ေရာက္ၿပီး စားအိုးတြဲၾကျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေထာင္ အာဏါပိုင္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္မခိုင္းေတာ့ဘဲ ေဘးမဲ့ေပးထားလိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔စားအိုးတြဲ (၄၀) ေက်ာ္ခန္႔ ေရေႏြးဘုတ္၊ ေစ်းေရာင္းဘုတ္၊ ပုတီးဘုတ္စသျဖင့္ အလုပ္တာဝန္ခြဲေစကာ စားဝတ္ေနေရးေျဖရွင္းၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္ေလ့လာေရး မ်ားလုပ္ၾကသည္။

က်ေနာ္က အလုပ္သမားရဲေဘာ္မ်ားကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးၿပီး ကိုစိန္ႏွင့္ ကိုဝင္းျမင့္ (ေတးေရး ဝင္းမင္းေထြး) တို႔က on practice (လက္ေတြ႔) ကို ျမန္မာဘာသာျပန္ေပးသည္။ ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရလက္ထက္ ေထာင္စာၾကည့္တိုက္ေဟာင္းမွ မတ္-အိန္ဂ်ယ္ လက္ေရြးစင္က်မ္း (၂) တြဲ ရရိွထားသျဖင့္ ခိုးဝွက္ေလ့လာၾကသည္။ ေန႔ခင္းပိုင္းမ်ားတြင္ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔ ဗ.က.ပ ေျမေအာက္အဖြဲ႔မ်ား တိုက္ခိုက္ခံရျခင္းႏွင့္ ပါတ္သက္ သခၤန္းစာမ်ားကို မၾကာခဏ ထုတ္ယူေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ေနာင္း ယူဂ်ီလုပ္သည့္အခါ ဆက္သြယ္ရမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားစာရင္းကို ျပဳစုၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တိုက္ပြင့္ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ၿပီး ၁လေက်ာ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ၁၉၈၀-ေမ(၂၉) အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာ ခြင့္ႀကီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အားလုံး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ကိုစိန္ႏွင့္ ထိုေနာက္ပိုင္း ျပန္မဆုံျဖစ္ေသာ္ လည္း သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ ေျမေအာက္လႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ အလံတခုတည္းေအာက္မွ ဆက္လက္လႈပ္ ႐ွားေနၾကျခင္း ျဖစ္မည္ကိုကား လုံးဝသံသယမျဖစ္ခဲ့ေပ။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ၃ လပိုင္းခန္႔တြင္ ေထာင္က လြတ္ၿပီးကတည္းက မဆုံျဖစ္ေတာ့ေသာ က်ေနာ္႐ိွရာ မႏၱေလးသို႔ ကိုစိန္ေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္က မႏၱေလးအေျခစိုက္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး တပ္ေပါင္းစု ပါတီ(မ.န.တ)၏ တြဲဘက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး (၂) အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္း အစည္းအေဝးအၿပီး ကိုစိန္ေရာက္လာသျဖင့္ သူ႔ကိုအိမ္ေခၚကာ ညစာထမင္းေကၽြးၿပီး စကားေတြအမ်ား ႀကီးေျပာျဖစ္သည္။

'ကဲ ေဒါင္းျဖဴႀကီး ဘာျဖစ္လာျပန္ပလဲ။ ထုံးစံအတိုင္းဘဲလား ေျပာပါဦး'
က်ေနာ္က ဆံပင္ျဖဴေသာ သူ႔ကို ေခါင္းျဖဴႀကီးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚသည္။ သူက 'ေကာင္ေလး' ဟုေခၚသည္။
'ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္ေလးရ ထုံးစံတိုင္း ေပါက္ျပန္ၿပီကြ။ ဒီတခါေတာ့ အဖမ္းမခံႏိုင္ဘူး။ ငါ (L.A) လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ သြားေတာ့မယ္'
သူက .ေဆးတံဖြာရင္းျပန္ေျပာသည္။
သူ႔အေျပာအရ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ယူဂ်ီေပါက္ရာတြင္ သူလည္း ေပၚသြားၿပီဟုဆိုသည္။ ဘယ္သြားမ လဲ ေမးေတာ့ "ပါတီ (ဗ.က.ပ)ကို မသြားေတာ့ဘူးကြာ။ ငါ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးကို အလုပ္ အေႀကြး ျပဳမယ္ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီကို ဘဲသြားေတာ့မယ္"
ဟု လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေျဖခဲ့သည္။
ဤသည္မွာ ဘဝတြင္ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံး ဆုံစည္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ထိုစဥ္ကမေတြးမိေသး။ ထို႔ေနာက္ သူ အင္းေတာ္ဘက္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူ႔ခမ်ာ သူ အလုပ္အေႀကြး ျပဳခ်င္ရွာေသာ ေက်ာင္း သားေတာ္လွန္ေရးတြင္ ခိုးဝွက္ဝင္ကာ ေတာ္လွန္ေရး အေရၿခဳံထားသည့္ အာဏါ႐ူးတို႔က သူ႔အား သူ႔တဘဝလုံး ဆန္႔က်င္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သည့္ အာဏါ႐ွင္တို႔၏ ေဒါက္တိုင္ ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္မွဴးဟု လုပ္ႀကံစြပ္စြဲကာ မေသမခ်င္း ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ခဲ့ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားရွာမည္ မဟုတ္ေပ။ သူအသတ္ခံရသည့္ သတင္းၾကားရစဥ္က က်ေနာ္သည္ မႏၱေလး နန္းတြင္းေထာင္တြင္ ႐ိွေနသျဖင့္ တိတိက်က် မသိရဘဲ အသတ္ခံရသူ ေျမာက္ဥကၠလာမွ ဦးစိန္ဆိုသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ ကိုစိန္ဟု က်ေနာ္ လုံးဝမထင္ခဲ့မိေပ။ မီးေမာင္းရဲေဘာ္ေဟာင္း ကိုေဗဒါႏွင့္ဆုံေတာ့မွ ကိုစိန္၏ ရင္နင့္ေၾကကြဲဖြယ္ ဇါတ္လမ္းကို သိ႐ိွရပါသည္။
 

             ၁၉၉၉ - ၂၀၀၀ တြင္  အိုးဘိုေထာင္၌ ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ထိန္လင္း (ခ) နာရီ၊ မိုးေက်ာ္သူ (ခ) ဘိုဘို၊ ရာျပည့္ (ခ) ခင္ေမာင္တင့္၊ မိုးေဇာ္ထြန္း၊ ေက်ာ္ေဆြဝင္း (ခ) ဆံျပဳတ္တို႔ႏွင့္ ဆုံစည္းရေတာ့ မွဤေသြးစြန္း မွတ္တမ္းမ်ားကိုထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစြာသိရိွရပါေတာ့သည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ဂ်ီတီအိုင္)၊ ကိုျမတ္ကိုကို (စိုက္ပ်ိဳးေရး) ၊ ကိုခ်ိဳႀကီး (ခ) ဖရန္တီ၊ ကိုစိန္၊ ေက်ာ္ေဝေလးတို႔၏ ေနာက္ဆုံးေန႔မ်ား လူမဆန္ေသာ လူသတ္သမားတို႔၏ လွည့္ကြက္မ်ားကို နာက်ည္းစြာ သိရိွရပါေတာ့သည္။ ဤလူသတ္မႈမ်ား တြင္ တိုက္႐ိုက္တာဝန္႐ိွသူမ်ားႏွင့္ သြယ္ဝိုက္တာ ဝန္႐ိွသူအားလုံး ထိုက္သင့္ေသာ ျပစ္ဒဏ္ က်ခံေစေရး အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ ရပါဦးမည္။

    က်ေနာ့္မ်က္စိထဲတြင္ 'အေရာင္လြင့္ေနေသာ ဂ်င္းအက်ီၤအျပာလက္႐ွည္'၊ ပုဆိုးအျဖဴခံ အျပာကြက္ေတာက္၊ ဆံပင္တေခါင္းလုံးေဖြးကာ၊ ေဆးတံခဲထားသည့္ စူး႐ွေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးအစုံ ပိုင္႐ွင္၊ ထူထဲနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ခုံးေမႊးမ်ားျဖင့္ အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနသည့္ ကိုစိန္။ က်ေနာ္၏ အပ္စိုက္ပညာ လက္ဦးဆရာကိုစိန္။ က်ေနာ့္အား ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေဘာ္လ္႐ိွဗင္) သမိုင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာျပေဆြးေႏြးခဲ့သည္ ့ ကိုစိန႔္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။

'ေလာက္တိုက္' တြင္ သူေျပာျပခဲ့သည့္ သူ႔ဝတၳဳေလး 'နန္းေ႐ွ႕ခ်ိဳင့္စံ' ကို အမွတ္ရေနမိပါသည္။ ကိုစိန္ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ . . .
အာဇာနည္မ်ား ထာဝစဥ္ ဥဒါန္းတြင္ရစ္ပါေစ . . .။

သိန္းသန္းဦး
၁၉၇၄၊ ၇၅၊ ၇၆၊ တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္ေဟာင္း

ေကာင္းကင္ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

 

ရန္ရွင္း ေသ၊ မေသ

by Kyaw Gyi AB on Wednesday, 1 February 2012 at 13:57

ဒီေန ့သတင္းထူးတစ္ခုၾကားရတယ္

မႏၱေလးမွာ ဗ.က.သ ျဖစ္ေျမာက္ေရးလာတက္တဲ့ ျမင္းၿခံကလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက တဆင့္ပါ

ရန္ရွင္း မေသဘူးတဲ့

ဒါဆိုရင္ေတာ့ဝမ္းသာစရာေပါ့ ခက္တာကတစ္ခုပဲ အတည္ျပဳလို ့မရေသးဘူး

သူ  ့မိဘေတြကေတာ့ သိပ္ကိုသိခ်င္ေနသတဲ့

သူတို ့သိလိုက္ရတာ က

ကုမုျဒာဂ်ာနယ္ ၁၇.၁.၂၀၁၂ ေန ့ထုတ္ဂ်ာနယ္မွာ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုပါလာတယ္

အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ကေနလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ဘိုတဲကုန္းရြာ ေရႊေလာင္းတိုက္နယ္ဝါးခယ္မၿမိဳ ့နယ္ မွာေနတဲ့ ကိုျမင့္ေဇာ္က ေျပာျပခဲ့တာပါ

သူနဲ ့အမႈတြဲတူ စံရွား ဆိုတဲ့တစ္ေယာက္ က်န္ေနေသးတဲ့အေၾကာင္း ဆီးခ်ိဳေဝဒနာ အျပင္းအထန္ခံစားေနရေၾကာင္းေပါ့

အေဖနာမည္တူတယ္ထင္ပါရဲ ့

အမႈကေတာ့ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ တရားမဝင္အသင္းဖြဲ  ့မႈ ႏွစ္(၃၀) စီက်ခဲ့ၾကတာတဲ့

ဒီသတင္းဟာ ရန္ရွင္းရဲ ့ညီမ ေက်ာင္းဆရာမကတစ္ဆင့္ သူ ့မိဘေတြဆီကို ေရာက္လာတယ္ေလ။

အသက္ရွစ္ဆယ္ အရြယ္ႏွစ္ပါးကေတာ့ သိပ္ကိုေမ်ာ္လင့္ျပီေပါ့

ရန္ရွင္းဆိုတာနာမည္ရင္းပါ၊ဒါေပမဲ့ ရင္းႏွီးသူေတြက စံရွားလို ့လဲေခၚၾကေသးသတဲ့

တျခားမထင္ရွားတဲ့ နာမည္ေတြကေတာ့ ဆန္နိ၊ယဥ္မိုး၊လူနီစပ္ ဆိုၿပီးေတာ့လဲရွိခဲ့တာပါပဲတဲ့

မိဘေတြက ဦးစံရွည္(မူ/အုပ္) ၊ေဒၚအုန္းၾကည္ (မူျပ) အ.မ.က (၂) အၿငိမ္းစားေတြေပါ့

ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားရၿပီေလ

ရန္ရွင္းဆိုတာ ေရဇင္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ၊ကြ်န္ေတာ္နဲ ့အတူ အပါတ္စဥ္ (၅)သင္တန္းအတူတက္ဖက္

သူပါေဂ်ာင္ကိုေရာက္လာရတဲ့(ေတာခိုရတဲ့) ကိစၥက

သူနဲ ့တကၠသိုလ္တူ လက္တြဲဖက္ ကိုျမတ္ကိုကို အိႏၵိယcamp(BDGF)လုပ္ေနရာကေန ABSDF(ကခ်င္) ကိုအဆက္အသြယ္လုပ္ဖို ့

သြားရင္း အသတ္ခံရသလိုလိုၾကားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ဒါေၾကာင့္ မႏၱေလးလာစံုစမ္းရင္း ရွစ္ေလးလံုးေက်ာင္းက ကိုယ္ေတာ္ေတြကပါသိခ်င္ေနတယ္ ဆိုလို ့တက္လာတာတဲ့ ဒီမွာေရာက္ေတာ့ အသတ္ခံရၿပီၿပီေလ

သတ္ရတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ သိဖို ့လိုေနေသးတယ္တဲ့ သူကြ်န္ေတာ္ကိုေျပာျပခဲ့တယ္

ကြ်န္ေတာ္သူ ့ကိုျပန္နားခ်ရျပန္တယ္

ကိုျမတ္ကိုက ကြ်န္ေတာ္နဲ ့လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊သူ မမူတို ့နဲ ့လိုင္စင္မတက္ခင္အထိအတူ BDGF ကိုလုပ္ကိုင္ခဲ့ေၾကာင္း

ကြ်န္ေတာ္လဲဒီေရာက္မွ ေသတယ္ဆိုတာေသခ်ာသိရေၾကာင္း

သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးထက္ ပ်က္စီးေနတဲ့အဖြဲ ့အတြက္ႀကိဳးစားထူေထာင္ဖို ့ဆံုးျဖတ္ထားေၾကာင္း၊

ဘာ.ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အထက္ဗမာျပည္မွာ ရွမ္းအေျခအေနမေကာင္းခဲ့သလို အားထားခဲ့တဲ့ အိႏၵိယလဲထင္သလိုမျဖစ္လာေၾကာင္း

ေနာက္ဆံုးေမ်ွာ္လင့္စရာ ထြက္ေပါက္အေနနဲ ့ကခ်င္သာရွိေတာ့ေၾကာင္း ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားၿပီး ေနာက္မွၿပီးၿပီးသားကိစၥၥေတြ ဖက္ျပန္လွည့္သင့္ေၾကာင္းေပါ့ ၊ကိုေအာင္ေက်ာ္ကလဲ ဝင္ကူေဆြးေႏြးတယ္ေလ

သူသေဘာတူပါတယ္၊တကယ္လဲ သင္တန္းမွာ အားက်ိဳးမာန္တက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္

ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း)ျဖစ္ေျမာက္ေရးမွာလဲ အသက္စြန္ ့လုပ္ခဲ့ပါတယ္

ေျမာက္ပိုင္းဖြဲ ့စည္းပံု အတည္မျပဳခင္ စိတ္ခ်ပါတယ္လို ့ေျပာၿပီး စစ္ကိုင္းတိုင္းထိုးေဖာက္ေရး ဂ်ိဳးျဖဴ စစ္ေၾကာင္းနဲ ့ပါသြားခဲ့တယ္ေလ

အဲဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာတို္ ့မေတြ  ့ၾကေတာ့ပါဘူး

အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးမၿပီးဆံုးခင္ ကြ်န္ေတာ္မႏၱေလးျပန္ေရာက္ခဲ့ရတယ္

တစ္ရက္မွာေပါ့ အမွတ္(၃) ရဲစခန္းမွာေရာက္ေနတဲ့ တသိတစ္ေယာက္က ေတြ ့ခ်င္လို ့တဲ့

သြားလိုက္ေတာ့ ဦးရန္ႏိုင္စိုးျဖစ္ေနတယ္

ေျပာၾကတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ သူအလင္းဝင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ေထာက္လွမ္းေရးပိုင္းျပတ္ေပမဲ့ တန္ ့ဆည္ ရဲမႈ က်န္ေနေသးေၾကာင္း၊ဒါ့ေၾကာင့္ ေထာင္က်ဦးမွာျဖစ္ေၾကာင္းေပါ့

ဦးေက်ာ္ေက်ာ္အုန္းတို ့ အသတ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆက္လုပ္ဖို ့ႀကိဳးစားေပမဲ့

တစ္ရက္မွာ ရန္ရွင္း အိနၵိယcamp နဲ ့ဆက္သြယ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ရင္း ( ၆ )ကိုျပန္ေရာက္တဲ့ညမွာပဲ အိပ္ေနတံုး လာေခၚသြားၾကေၾကာင္း

ဗဟိုကေမးစရာရွိတယ္လို ့ၾကားလိုက္ရေၾကာင္း၊ေနာက္ျပန္မေရာက္လာေၾကာင္း၊ေသနတ္သံလိုလိုၾကား ရေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မေနသင့္ေတာ့ဘူးလို ့ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျပန္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္၊

အဲဒီေနာက္ကြ်န္ေတာ္တို ့သိပ္စကားမေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ပါ

ဒါ ကြ်န္ေတာ္သိထားတဲ့ရန္ရွင္း

ေနာက္အားလံုးျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ေနရာကြဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ သတ္ခံရတာေသခ်ာ သေလာက္   ျဖစ္ေနေတာ့ ေသၿပီလို ့အားလံုးကယူဆလိုက္ရတာေပါ့

ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ သူသာတစ္ေနရာမွာရွိခဲ့ရင္ ေသမွာေသခ်ာေနလို ့ပါပဲ

ေျမာက္ပိုင္းျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားမႈ၊ဂ်ိဳျဖဴစစ္ေၾကာင္းခြဲထြက္မႈ ဘယ္လိုမွရွင္စရာမရွိဘူးေလ

အႏွစ္( ၂၀ )စလံုး ဒီလိုပဲ လက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္

ကြ်န္ေတာ္ ျမင္းၿခံေရာက္ေတာ့ေတာင္ အသက္( ၆၀ )ပင္စင္စားႀကီးေတြကို မေျပာရက္လို ့မေတြ ့ခဲ့ပါ ဘူး၊အိမ္ရွင္ကလဲတားတယ္ေလ

အဲဒါပါပဲ

စံရွားဟာ ရန္ရွင္းလား၊အသက္ရွင္ေနဆဲပဲလား၊

ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ

ညၾကေတာ့ ရန္ရွင္းညီ ကိုေမာ္ဆက္သြယ္လာတယ္၊ရန္ရွင္း ေသ ၊ မေသ

ေအာ္ သားေပ်ာက္မိဘေတြ ေမ်ွာ္ေနဆဲပါလား.....

အသက္ရွစ္ဆယ္အေနမွာ ေတြ ့ေစခ်င္ေနတယ္ေလ

အားလံုးကူၾက ပါေစေပါ့။

kyaw gyi AB faceook မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

 

 

ကို၀င္းေနာင္

က်ဥ္တုတ္ခံ၀ံ့ မခံ၀ံ့
 
ေၾကကြဲၿခင္းလား
တရားသစၥာ၊ကဗ်ာၿဖစ္ရင္
စိုနင္ပ်က္ၿပိဳ၊ ေသြးသံယိုမူ ့
အံ့တု စစ္ခင္းၿခင္းဘဲေလ။

ရဲရင့္ၿခင္းရဲ့
ႏွင္းဆီ တပြင့္
က်ဥ္သင့္ ပ်က္ေၾကႊး ရူိက္သံေ၀ေတာ့
မ်က္ရည္ တန္းဖိုး ၿမင့္ခဲ့ၿပီး၊

ဘယ္မလဲတဲ့
နားထဲ ၾကားေယာင္၊ ညဥ့္ေမွာင္ လမ္းၾကား
လူသြားကင္းၿပတ္ ၊ စိတ္ဓာတ္ ေၿခာက္းၿခား
လမ္းမွား မဟုတ္
က်ဥ္တုတ္ ခံ၀ံသူေတြေလ။ ။
(၁၅၊၀၉၊၁၉၈၉)
ေမာင္လြမ္းဏီ
 
ကို၀င္းေနာင္ (ေၿမာက္ပိုင္ းABSDF) မွာသင္တန္းဆရာ ပါ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပုံ ကာလ မွာ က်ေနာ္ နဲ့ အတူ ေအာက္ဗမာၿပည္ ဗကသ၊ လူေဘာင္သစ္ ဒီမို ကရက္တစ္ ပါတီ မွာ တိုင္းစည္း တာ၀န္ ကို ဗဟန္းၿမီဳ ့ နယ္ လူေဘာင္သစ္ ပါတီ ကေန တာ၀န္ ေပးခံ ရတယ္ ၿပိဳင္ဘီး အၿဖဴေရာင္ ေလးစီးစီးၿပီး ၀ါးရူံးပင္တိုင္ ရုံး ကိုလာေလ့ ရွိတယ္ အၿမဲတမ္း ၿပဴံရႊင္ တဲ့ မ်က္နာ ေလးနဲ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြ အေပၚမွာ စာနာတတ္တယ္ ၁၉၈၉ အာဇာနည္ ေန ေရခဲ ဆိုင္မွတ္တိုင္မွာ န၀တ ရဲ့ ၿဖဳိခြင္း ခံ ရတဲ့ေနာက္ ေၿမာက္ပိုင္း ေအဘီကို ေရာက္ သြားတာဘဲ ၾကားသိရတယ္ မင္းနဲ့ အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ့တာ ဒီေနထိပါဘဲ။

အခုတစ္ေလာ မွာ ေၿမာက္ပိုင္း ကိစၥ ေတြ ၿပန္ၾကားလာ ရၿပန္ေတာ့ အသတ္ခံရ တဲ့ နာမည္ ထဲ မွာမင္းနံမည္ တူ ေတြ ့ေတာ့ ေမးၾကည့္ မီေတာ့ မင္းပါဘဲ။ မတရားအႏွိပ္စက္ ခံၿပီး ဗန္းေမာ္ ခရိုင္ မွာ အသတ္ခံရတာ ၾကားေတာ့ မယုံႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ေအာက္ဗမာၿပည္ ဗကသ၊ လူေဘာင္သစ္ ဒီမို ကရက္တစ္ ပါတီ မွာ တိုင္းစည္း တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ တဲ့ တိုက္ပြဲ ၀င္ခြပ္ေဒါင္း ရဲေဘာ္ ဟာ စစ္အစိုးရ ရဲ့ သူလွ်ဴိတဲ ့လားကြယ္ ?????? အဲဆိုရင္ လည္း သူလွ်ဳိေတြ ကိုသတ္တဲ့ ဒလန္ မ်ား က်ဆုံးပါေစ။
Zaw Ye facebook မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။