ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္ တစ္တပ္ဦး ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပဥၥမပုိင္း

November 14, 2013 at 1:07am

ဒီေန႔ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ႏုိဝင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔ ရန္ကုန္တုိင္း(မ) ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္ တစ္တပ္ဦး ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပဥၥမပုိင္း

 ယခင္လမွအဆက္

ကြ်န္ေတာ္တို႔စခန္းမွ အေရြးခံရသူမ်ား စုၿပီး စကားေျပာၾကရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္က ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္အား “ကိုႏိုင္ေအာင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔စခန္းမွာ ဆရာဝန္ဆိုလို႔ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ေသတဲ့သူေတြ ေသၿပီး ဖ်ားတဲ့သူေတြလည္းဖ်ားေနၿပီ၊ ကုမယ့္ ဆရာဝန္မရွိဘူး၊ ညီလာခံတက္ဖို႔က အေရးႀကီးသလား၊ ရဲေဘာ္ေတြ အသက္ကယ္ဖို႔က အေရးႀကီးသလား ခင္ဗ်ားဆံုးျဖတ္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ္သာ ခင္ဗ်ားလို ေဆးပညာတတ္ရင္ ညီလာခံ မတက္ဘူးေနခဲ့မယ္” ဟု အမ်ားေရွ႕တြင္ ေျပာသည့္အခါ ကိုႏိုင္ေအာင္က “ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ့ပါ့မယ္ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး” ဟု ေျပာၿပီး ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္မွထြက္ၿပီးေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ဥကၠ႒မ်ား ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ေတြးပင္ေတြးဖူးၾကမည္မဟုတ္ပါ။ ကိုႏိုင္ေအာင္ ထိုကဲ့သို႔ အသိတရားရွိရွိႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပခဲ့သည္ကို လက္ခံၿပီးေနခဲ့သည့္အတြက္ ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ရဲေဘာ္မ်ား ကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္ ေလးစားခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခရီးမထြက္ခင္ ထိုင္းဘတ္လဲထားသည့္ ေငြမ်ားအားလံုးထဲမွ ဘတ္ေငြငါးရာႏွင့္ ပင္နီအက်ႌ၊ ရွပ္အက်ႌတစ္ထည္၊ လံုခ်ည္တစ္ထည္ကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ၿပီး က်န္အဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ေငြသားမ်ားအားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္မရွိခင္ စားေသာက္ေနထိုင္ရန္ ေပးခဲ့ၿပီး ရဲေဘာ္မ်ားကို ဖက္ရမ္းႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ တင္ႏုိင္ဝင္းႏွင့္ ေဇာ္မိုးတို႔က “ေလးေလး ညီလာခံၿပီးရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့ေနာ္” ဟု မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ မွာရွာသည္။ ကိုေဇာ္ဝင္းႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးတုိ႔ကို “ကေလးေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္မရွိတံုး ဂရုစိုက္ၾကဗ်ာ၊ စည္းစည္းရံုးရံုးေနၾကပါ” ဟု မွာၾကားရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက “စိတ္ခ် ကိုထြန္း ဂရုစိုက္ပါ့မယ္” ဟု ေျပာၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔စခန္းမွ ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္ေသာ ဘုရားသံုးဆူေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုမူ မြန္ျပည္သစ္ပါတီမွ တာဝန္ခံၿပီးပို႔ရာ ဥကၠ႒ႀကီး ႏိုင္ေရႊက်င္မွ ဦးေဆာင္ၿပီး ပစ္ကပ္ကားတစ္စီးႏွင့္ေခၚခဲ့ရာ အားလံုးကားေနာက္ခန္းတြင္ ကုလားထိုင္မရွိဘဲ သံျပားေဘာ္လီၾကမ္းေပၚတြင္ ရာဘာညွပ္ဖိနပ္ကို ခုထိုင္၍ တစ္မ်ိဳး ၾကာလာသည့္အခါ ဖင္ၾကိမ္းလာ၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍တစ္ဖံု အလြန္ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း လိုက္ပါခဲ့ၾကခ်ိန္တြင္ အင္ဒီအက္မွ ပို႔ေပးသည့္ ကိုသန္းဝင္းႏွင့္ ကိုကိုေလးတို႔အုပ္စုမွာမူ အဲယားကြန္းကားႏွင့္ ဆိုဖါကုလားထိုင္ ေပၚတြင္အိပ္ၿပီး ဇိမ္ႏွင့္လိုက္လာၾကေၾကာင္းကို ေနာက္ပိုင္း မဲေဆာက္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ေတြ႔ၾကသည့္အခါ သူတို႔ ေျပာျပေတာ့မွ သိရသည္။ သူတို႔သည္ အစကတည္းက ဆင္းရဲဒုကၡခံရန္ ဇာတာပါမလာေသာ္လည္း ငါတို႔မွာမူ ထူသားေပသားရရန္ ေလာကဓံ ကံတရားမွ ပညာေပးတာပဲ ဟု သံေဝဂရ ျပံဳး မိပါေတာ့သည္။

ေက်ာင္းသားညီလာခ ံ(ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ) စျပီ
ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမအသီးသီးရွိ လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ၎တို႔နယ္ေျမသို႔ ထြက္ခြါလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စုစည္းလ်က္ စခန္းဖြင့္ရန္ ေနရာထိုင္ခင္းေပးျခင္း၊ အစားအစာ၊ ေဆးဝါးမ်ား ေပးျခင္းတို႔ျဖင့္ ကူညီခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မဒတ) National Democratic Front (NDF) ေခါင္းေဆာင္မ်ားဦးစီး၍ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတြင္းသို႔ ေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ညီလာခံႀကီး ျပဳလုပ္ေပးၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ပြဲဝင္ရာတြင္ ပိုမိုထိေရာက္မႈရွိရန္ အားေပးဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမ်ားျဖစ္ေသာ ကရင္၊ မြန္၊ ကယား၊ ရွမ္း၊ ပအို႔ဝ္နယ္ေျမမ်ားသို႔ ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားစခန္းမ်ားတြင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ေစၿပီး တာဝန္ခံအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ မိမိတို႔နယ္ေျမမွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ေကအင္န္ယူ နယ္ေျမရွိ ဝမ္ခစခန္းသစ္ဆီသို႔ တာဝန္ယူပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မြန္ျပည္နယ္ရွိ ဘုရားသံုးဆူစခန္းမွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီး နိုင္ေရႊက်င္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီမွ သူတို႔အဖြဲ႔ဝင္လိုလွ်င္ ဝင္နိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕က ေက်ာင္းသားအလံေအာက္တြင္ ရပ္မည္ဆိုသျဖင့္ စိတ္ခုသြားသည္ဟု ခံစားမိသည္။  တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ သူတို႔၏ အမ်ိဳးသားေရးအတြက္ စစ္သားစုေဆာင္းရသည္မွာ လြယ္ကူေသာ အလုပ္မဟုတ္ပါ။ ေတာတြင္ေနၾကေသာ ေတာသူေတာင္သားအမ်ားစုတြင္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္၊ နိုင္ငံေရးအျမင္ရွိသူ အလြန္ရွားသျဖင့္ အတင္းအၾကပ္ စစ္သားစုေဆာင္းရသည္မ်ား ရွိသည္။  ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ အျပည့္အဝႏွင့္ ေတာခိုလာေသာႏုိင္ငံေရးအျမင္ရွိသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သူတို႔အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ လိုခ်င္ၾကသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုကို တင္လာေသာကားေလးသည္ ကန္ခ်နဘူရီတြင္ ခရီးတစ္ေထာက္နားၿပီး ေန႔လည္စာ စားၿပီးေနာက္ မဲေဆာက္ျမိဳ႔သို႔ ထြက္ခြါလာခဲ့ရာ ည ၈-၉နာရီခန္႔ ေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ မဲေဆာက္ ေဟာ္တယ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဥကၠ႒ႀကီးႏိုင္ေရႊက်င္မွေနရာခ်ထားေပးသျဖင့္ ကိုေအာင္ၾကည္ဦးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ခန္း၊ ကိုတင္စိုးေနာင္တို႔ကတစ္ခန္း အိပ္စက္နားၾကရပါသည္။ ထိုမွတဆင့္ ညီလာခံက်င္းပရာ ဝမ္ခစခန္းသစ္သို႔ ေရာက္ၿပီးေအာက္တိုဘာလ (၁) ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသား ညီလာခံႀကီးကို တက္ေရာက္ ခဲ့ပါေတာ့သည္။

ေက်ာင္းသားညီလာခံႀကီးကို သဘာပတိအျဖစ္ ေကအင္န္ယူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တာမလာေဘာမွ ေဆာင္ရြက္ၿပီး၊ အခန္းအနားမွဴးအျဖစ္ ေကအိုင္အိုမွ ႏိုင္ငံျခားေရးတာဝန္ခံ ေဒါက္တာတူးဂ်ာက ေဆာင္ရြက္ပါသည္။  ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္လာေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားတြင္ ကရင္နယ္ေျမမွ ကိုယ္စားလွယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္္သည္။ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၊ မင္းသမီးစခန္း၊ မိုးေထာင္စခန္း၊ ေစာထစခန္း၊ သံလြင္စခန္း၊ ခရက္ေဒးစခန္းတို႔သည္ ကရင္နယ္ေျမ၏ စခန္းမ်ားျဖစ္သည္။

ကိုလွမ်ိဳးေနာင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္သိန္း (ေျပာင္ႀကီး) တို႔ကလည္း ဘန္ေကာက္မွဆင္းလာၿပီး ကုိသန္းဝင္းႏွင့္ မဲေဆာက္တြင္ ေတြ႔ၾကၿပီး သူတုိ႔က ကုိသန္းဝင္းအား ညီလာခံမတက္ရန္ ေျပာရင္းမွ ကုိသန္းဝင္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေဖ်ာင္းျဖၿပီး တက္ခိုင္းသျဖင့္ ညီလာခံသို႔ တက္လာသည္ (ကုိသန္းဝင္းႏွင့္အင္တာဗ်ဴးမွ)။

ကိုလွမ်ဳိးေနာင္သည္ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသို႔ေရာက္ဖူးသည့္အျပင္ ေကအင္န္ယူ ႏွင့္ ပဏာမစားသျဖင့္ (သဟဇာတမတည့္သျဖင့္) ဘန္ေကာက္သို႔ တက္သြားၿပီး ဦးဇာလီေမာ္ႏွင့္ ဦးနု၏သား ဦးေအာင္တို႔ထံတြင္ ေနသည့္အတြက္ ေကအင္န္ယူ မွ အျမင္မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနစဥ္ ကာလျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တာမလာေဘာက “ခင္ဗ်ားက ဘယ္စခန္းကလဲ” ဟု ေမးရာ မိုးကဲစခန္းမွျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ “ခင္ဗ်ားက မိုးကဲကိုယ္စားလွယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ညီလာခံမွာ ကိုယ္စားလွယ္ အေနနဲ႔ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး” ဟုေျပာသျဖင့္ ကိုလွမ်ိဳးေနာင္ကုိ ေလ့လာသူအျဖစ္ႏွင့္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳၿပီး ဝင္ေရာက္ ေဆြးေႏြးျခင္းကို ခြင့္မျပဳခဲ့ေပ။ ကိုလွမ်ိဳးေနာင္သည္ ကိုမင္းေဇယ်ာ ဦးေဆာင္ေသာ မကဒ (ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈအစည္းအရံုး) မွျဖစ္ၿပီး ထိုစဥ္က မင္းကိုႏိုင္ ဦးေဆာင္ေသာ ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ႏွင့္ ျပိဳင္ဖက္မ်ားျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ရွစ္ေလးလံုးတြင္ ေပၚေပါက္လာေသာ အဓိကေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းႏွစ္ခုမွာ စည္းလံုးမႈမရွိခဲ့ဘဲ ကိုယ့္ျမင္းကိုယ္စိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္ဆိုသည့္ အေျခအေနျဖစ္သည့္အတြက္ ျပည္တြင္းမွ ညီညြတ္မႈမရွိသည့္ဂရက္သည္ နယ္စပ္အထိ ရိုက္ခတ္လာခဲ့သည္ဆိုက မမွားေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ အစည္းေဝး တက္လာေသာ ကိုလွမ်ိဳးေနာင္ကို ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုေအာင္ႏိုင္တို႔၏ ဗကသအုပ္စုမွ ယေန႔ပြင့္လင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကဲ့သို႔ အတူတကြ ပူးေပါင္းရပ္တည္ရန္ ဖိတ္ေခၚျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။ ထို႔ေနာက္ ကိုလွမ်ိဳးေနာင္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဘန္ေကာက္သို႔ ျပန္တက္သြားခဲ့သည္။　ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားထုအၾကားတြင္ ေစာေစာစီးစီးနယ္စပ္သို႔ အာဏာမသိမ္းခင္ ထြက္လာၿပီး သတင္းစာမ်ားတြင္ ပါလာခဲ့သည့္အတြက္ တရွိန္ထိုး နာမည္တက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ္လည္း ညီလာခံႀကီးသို႔ သူသည္ တက္ေရာက္မလာခဲ့ေခ်။ အကယ္၍သာ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ တက္ေရာက္လာပါက ညီလာခံႀကီးမွ သူ႔အား ဥကၠ႒အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ေကာင္းေရြးခ်ယ္မည့္သေဘာရွိသည္ဟု ထင္သည္။


ညီလာခံမစခင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဲေဆာက္သို႔တက္၍ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ဖံုးဆက္ေခၚၾကသည္။ ကိုဝင္းမိုးက ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို “ဆင္းမလာနဲ႔ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္” ဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဖံုးကိုင္၍ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ကို ဆင္းလာခဲ့ရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည္။ သူကလာခဲ့ပါမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း ညီလာခံကို တက္ေရာက္ လာျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။

(ေကအင္န္ယူ ဒုဥကၠဌေဟာင္း ေစာသန္းေအာင္ (ကြယ္လြန္) ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တို႔ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ ၁ ရက္ ၀မ္းခေဆြးေႏြးပြဲတြင္ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ေအာက္တိုဘာလ အလယ္ေလာက္ကစၿပီး ေကအင္န္ယူနယ္ေျမ အတြင္းသို႔ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဝင္လို ့မရေတာ့ဘဲ ညီလာခံႏွင့္ ေ၀းခဲ့ရသည္ဟု ေနာင္တြင္ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္က ရွင္းျပခဲ့ပါသည္။)
ညီလာခံႀကီးတြင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ တက္ေရာက္ခြင့္မျပဳဘဲ ျငင္းပယ္ျခင္းခံရေသာသူမ်ားမွာ ေသာ့ေဘာဘိုး စခန္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့သူ ေက်ာင္းဆရာ ကိုလွေအာင္၊ ေဟြေစတီစခန္းအတြင္းေရးမွဴးလုပ္ခဲ့သူ ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းတို႔ ျဖစ္သည္။ ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းသည္ သာယာဝတီ-သံုးဆယ္ျမိဳ႕၏ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ေသ့ေဘာဘိုး စခန္းသို႔ ေရာက္ၿပီး KNU က မဲကလားေခ်ာင္းေဘးေျမေနရာကုိ စေပးသည့္အခါ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္ဖ၀ါးေျခဖ၀ါးဗလာႏွင့္ ဘာလုပ္လုိ႕ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းက ပုဆိန္၊ ရဲဒင္း၊ ေပါက္ျပား၊ တူရြင္းမ်ား ဝယ္ယူရန္ သာယာ၀တီရန္ပုံေငြထဲမွ ေငြအခ်ဳိ႕ကို ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ မတြန္႔မတို ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ကရင္လႊမ္းမိုးမႈ ရွိသည္ဟု သံသယရွိကာ စခန္းမွ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ကုိေဂ်ာ္လီထြန္းသည္ ဗကသအုပ္စုႏွင့္ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းတြင္ အတူရပ္ခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္ေသာနယ္ေျမေတာင္းဆိုမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဆင့္ မဲေဟာင္ေဆာင္ ေဟြေစတီစခန္းသို႔ ထြက္ခဲ့ၿပီး စခန္းအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သည္။ မဲေဟာင္ေဆာင္စခန္း တစ္ခုလုံးရွိ ရဲေဘာ္မ်ား၏ အိပ္ေဆာင္မ်ားအားလုံးအတြက္ ပလပ္စတစ္အမုိး၊ တပ္တြင္းေဆးခန္းအတြက္ လိုအပ္သည့္ ေဆး၀ါးမ်ားကို သာယာ၀တီ ရန္ပုံေငြမ်ားထဲမွ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ စုိက္ထုတ္ကုန္က်ခံခဲ့ျပန္သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တက္ေရာက္လာသူ ကုိေရႊထီးႏွင့္ ကိုႏိုင္ကုိတုိ႔မွာလည္း ကုိယ္စားလွယ္ အျဖစ္ တက္ေရာက္ခြင့္မရဘဲ ေလ့လာသူအျဖစ္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ရွိခဲ့သည္။

အျခားေလ့လာသူမ်ားအျဖစ္ တက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိသူမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ မြန္းေအာင္၊ ထူးအိမ္သင္ႏွင့္ လြင္လြင္သိန္းတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။

ေဟြေစတီေက်ာင္းသားစခန္းဥကၠ႒ ရစ္ခ်က္ေ႒းရယ္ (ကယားဥကၠ႒ႀကီး ေစာေမာရယ္၏တူ) ႏွင့္ ကုိေဂ်ာ္လီထြန္းတို႔ ညီလာခံမစခင္စကားမ်ားသျဖင့္ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္မွ သူ႔အားထုတ္ပယ္ပစ္ရန္ ရစ္ခ်က္ေ႒းရယ္က သဘာပတိအား ေျပာၾကားသည့္အတြက္ သဘာပတိက ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္မွ ရုတ္သိမ္းျခင္းခံခဲ့ရသည္ (ကုိေဂ်ာ္လီထြန္း၏ေျပာျပခ်က္မွ)။

ကုိေဂ်ာ္လီထြန္းက မိမိဖါသာ ျပည္တြင္းကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ရန္ ႀကိဳးစားရာ သဘာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တာမလာေဘာက “ခင္ဗ်ား ဘယ္စခန္းကို ကိုယ္စားျပဳသလဲ” ေမးသည့္အခါ ေဂ်ာ္လီထြန္းက သူသည္ ျပည္သူ သန္း ၄၀ ၏ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရာ လက္မခံဘဲ ပယ္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔အတူ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း ေက်ာင္းဆရာ ကိုလွေအာင္ကလည္း ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးရာ သဘာပတိႀကီးက သူ႔အားစခန္းမွ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မေရြးခ်ယ္သျဖင့္ ေဆြးေႏြးခြင့္ မေပးဘဲ ျငင္းပယ္ခံရျပန္သည္။ (မွတ္ခ်က္။ ကိုလွေအာင္သည္ ညီလာခံတြင္ ကိုယ္စားလွယ္ မျဖစ္သျဖင့္လည္းေကာင္း ကရင္ႏွင့္ မေျပလည္သျဖင့္လည္းေကာင္း ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္ဝင္သြားၿပီး အစိုးရႏွင့္ေပါင္းကာ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသို႔ ေလယဥ္မွ စာက်ဲခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္လာခဲ့ရန္ ေခၚသည္အထိ ဘက္ေျပာင္းသြားခဲ့ေပသည္။)

ထိုအခါ ညီလာခံစသည္ႏွင့္ ကရင္နယ္ေျမတြင္ေရာက္ေနသည့္လူမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္သည့္အျပင္ စခန္းမ်ားကလည္း မ်ားသျဖင့္ တက္ေရာက္လာေသာ စခန္းကိုယ္စားလွယ္အမ်ားစုမွာ ကရင္နယ္ေျမစခန္းမ်ားမွ ျဖစ္ေနသည္မွာ မထူးဆန္းလွေပ။ ကရင္နယ္ေျမမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ေကအင္န္ယူမွ စုစည္းေပးသည့္အတြက္ ထိုအုပ္စုသည္ အင္အားအေတာင့္တင္းဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ကရင္ျပည္နယ္စခန္းမ်ားမွ တက္ေရာက္လာၾကသည့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအုပ္စုႀကီးကို ေရွ႕ေနကိုေက်ာ္လင္း (ျပည္တြင္းျပန္ဝင္)၊ ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္ (ဦးသန္႔-မဲေဆာက္)၊ ေဒၚႏုႏုေအး (ေလတပ္တပ္ၾကပ္ႀကီး ကြယ္လြန္) ကိုစံေရႊေအာင္ (ျပည္တြင္းျပန္ဝင္)၊ ကိုဘုန္းကို (ျပည္တြင္းျပန္ဝင္)၊ ကိုတင္စိုး၊ ကိုဆန္းလင္း (က်ဆံုး)၊ႏွင့္ အျခားအမည္မသိလူမ်ားတို႔မွ ဦးေဆာင္သည္။

ညီလာခံစသည္ႏွင့္ ပထမဆံုးတက္သည့္ျပႆနာမွာ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ အက်ံဳး ဝင္ မဝင္ ဆိုသည့္ ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ ဗကသအုပ္စုသည္ စခန္းတြင္မေနသျဖင့္ စခန္းေနာက္ခံမရွိသည့္အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ မေပးသင့္ဟု ကရင္နယ္ေျမ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ကန္႔ကြက္တင္ျပလာသည္။ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၏ ကိုးဦး ေကာ္မတီဝင္မ်ားထဲတြင္ ကိုလွေအာင္၊ ကုိဝမ္ဟုတ္၊ ဆလိုင္းကိုကိုဦး၊ ကိုဇာနည္တို႔ ပါသည္။ ထိုသံုးေယာက္လံုးသည္ ဗကသအဖြဲ႔ဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုလွေအာင္မွာ ေကအင္ယူႏွင့္ သဟဇာတမျဖစ္သျဖင့္ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ အေရြးမခံရေခ်။ ကိုလွေအာင္က ရွင္းမည္ဟု ေျပာသည့္အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတာမလာေဘာက “ခင္ဗ်ားမရွင္းနဲ႔ က်ဳပ္ရွင္းရင္ ျပတ္သြားမယ္၊ က်ဥ္တစ္ေတာင့္ ၂  ဘတ္ပဲ　ရွိတယ္” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကိုလွေအာင္ ေၾကာက္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိလွေအာင္မပါဘဲ ေသ့ေဘာ့ဘုိးစခန္း ကုိးဦးေကာ္မတီမွ က်န္သံုးဦးသာ တက္ေရာက္ ခြင့္ရခဲ့သည္။

အဓိကျပႆနာမွာ ဗကသအုပ္စုသည္ နယ္စပ္သို႔ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းတြင္ဝင္ေရာက္ၿပီး နိုင္ငံတကာသတင္းေထာက္မ်ားျဖစ္သည့္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ အာဆာဟိရွင္ဘြန္း　သတင္းေထာက္၊ ျမန္မာ့အေရး ကြ်မ္းက်င္သူ မာတင္စမစ္၊ ထိုင္းေနရွင္းသတင္းေထာက္ ရင္ဒီစသည္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရာတြင္ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေျမ အလိုရွိေၾကာင္း ေတာင္းဆိုခဲ့သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေကအင္န္ယူ　ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ညိဳညင္မႈကိုခံရသည္။ ေကအင္န္ယူကလည္း ပညာတတ္ေက်ာင္းသားမ်ား မိမိနယ္ေျမထဲတြင္　လာၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္သည္ကုိ ခြင့္မျပဳနိုင္ေခ်၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူတို႔ခြင့္ျပဳမွရမည္၊ သူတို႔၏လုပ္ပိုင္ခြင့္ဟုယူဆသည္။ ထိုစဥ္က စကားႏွင့္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ အိမ္ငယ္လာေဆာက္ျခင္းကို ခြင့္မျပဳနိုင္ေခ်။ ထိုေနရာတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားဖက္မွ မရင့္က်က္မႈ၊ ေမာက္မာမႈတို႔သည္ အဓိကအားနည္းခ်က္ ျဖစ္သလို ေကအင္န္ယူႏွင့္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားဖက္ကလည္း အလြန္အမင္း စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုျခင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ မိမိတုိ႔၏ဦးေဆာင္မႈျဖင့္သာ သြားလုိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေတာ္လွန္ေရးရည္မွန္းခ်က္ႀကီးကုိ ေရစုန္ေျမာေစရန္ ဖန္တီးေစခဲ့သည္။

  ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတြင္ ေတာ္လွန္ေရးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္လိုေသာ လူငယ္စိတ္၊ အေတြ႔အၾကံဳ　နည္းေသာ္လည္း ငါသာေခါင္းေဆာင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား လုပ္မည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္　ေနသည့္သူမ်ားကလည္းရွိသည္။ တိုင္းရင္းသား　ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတြင္ ေဒသခံလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းအား ေမာက္ေမာက္မာမာ ေျပာဆိုၿပီး လြတ္လပ္ေသာနယ္ေျမ ေတာင္းဆိုျခင္းသည္ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ယံုၾကည္မႈကင္းမဲ့ေစသည့္အျပင္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္မရသည့္ အေျခအေနအထိ ေရာက္သြားေစနိုင္သည္ကို သတိျပဳမိပံုမေပၚ။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္　ေတာ္လွန္ေရး　အဖြဲ႔မ်ားဖက္မွေန၍ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈမရွိဘဲ မိမိ လိုခ်င္သည္တို႔ကို ကာလံေဒသံမၾကည့္ဘဲ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသျဖင့္ တာစထြက္သည္ႏွင့္ ကြဲခဲ့ၾကသည္။

အျပန္အလွန္ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ တိုင္းရင္းသားမ်ားဖက္မွလည္း သူတို႔ကို　မယံုၾကည္သူမ်ားအား သူတို႔နယ္ေျမတြင္ ဆက္လက္ ထားပါက သူတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္　ရွိသည့္အတြက္ ထားမည္မဟုတ္သလို အျပန္အလွန္အားျဖင့္ အရာရာ သူတို႔ကို အသိေပးရမည္၊ သူတို႔ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ယူရမည္ဆိုသည့္ လက္ေအာက္ခံသေဘာမ်ိဳး ဆက္ဆံမႈကိုလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မခံႏုိင္ၾကေခ်။ သာဓကအားျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္မ်ားႏွင့္ဆက္ဆံေရး၊ ႏုိင္ငံတကာမွ အေထာက္အပံ့ ပစၥည္းမ်ားကို တုိက္ရုိက္　ရယူႏုိင္ေရး၊ ျပည္တြင္းသို႔ ထိုးေဖါက္ႏုိင္ေရးတို႔ကို လြတ္လပ္စြာ လုပ္လိုၾကသည္။ ႏုိင္ငံတကာမွ　လွဴဒါန္း၍　ရရွိလာသည့္　ပစၥည္းမ်ားကို ေကအင္န္ယူကရယူၿပီး ေက်ာင္းသားတို႔အား သူတို႔ကေပးသည့္ အကူအညီသဖြယ္ ျပဳလုပ္သည္ကို သိလာၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက ႏိုင္ငံျခားတုိင္းျပည္မ်ားႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္ဆံေရးကို ေတာင္းဆိုလာၾကေသာအခါ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေကအင္န္ယူက မလိုလားေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗကသအုပ္စုအား ညီလာခံ　ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္　မေပးရန္ ေကအင္န္ယူက မိမိနယ္ေျမစခန္းမ်ားမွ တက္လာသည့္ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ဗကသသည္ မလိုလားအပ္သည့္ ေရေပၚဆီ ေက်ာင္းသားအုပ္စုျဖစ္သည္ဟု ေသြးထိုးထားခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကရင္နယ္ေျမကိုယ္စားလွယ္မ်ားက သမဂၢဆိုတိုင္း ကိုယ္စားလွယ္ေပးရမွာလားဟု ညီလာခံတြင္ ေျပာၾကားလာၿပီး ဗကသအုပ္စုအား ေျဗာင္ေစာ္ကားသည့္စကားျဖစ္သည့္ “သမဂၢဆိုတိုင္း ကိုယ္စားလွယ္ ေပးရမည္ဆိုလွ်င္ ဆိုက္ကားသမားသမဂၢတို႔၊ အလွဖန္တီးရွင္မ်ားသမဂၢ (မိန္းမရွာမ်ားသမဂၢကိုဆိုလိုသည္) တို႔ကိုလည္း ကိုယ္စားလွယ္ေပးရမည္” ဟု ေျပာၾကားလာသျဖင့္ ကိုျမတ္စိုး (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ဗကသဖြဲ႔စည္းစဥ္က မင္းကိုႏိုင္က ဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီး ကိုျမတ္စိုးမွာ ဘ႑ာေရးအတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္သည္) ေဒါသေပါက္ကြဲၿပီး အနီးရွိ ညီလာခံေဘးက သစ္ပင္ႀကီးကို လက္သီးႏွင့္ထိုးလိုက္ရာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ　ျဖစ္သြားၿပီး ညီလာခံႀကီးကို အက်ိဳးေဆာင္ ေဒါက္တာတူးဂ်ာက ေခတၱရပ္ဆိုင္းေပးလိုက္ရသည္။

ညီလာခံျပန္စသည့္အခါ ေဒါက္တာတူးဂ်ာက ဤညီလာခံႀကီးျဖစ္ေျမာက္ရန္ ႀကိဳးစားသူမ်ားထဲတြင္ ဗကသအုပ္စုလည္း ပါေၾကာင္း၊ ကခ်င္နယ္ေျမေက်ာင္းသားမ်ားကို ဗကသမွ သံႀကိဳးရိုက္၍ ဖိတ္ေခၚခဲ့ေၾကာင္း၊ အျခားစခန္းမ်ားကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားရာတြင္ ပါဝင္ကူညီခဲ့ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ ဗကသေက်ာင္းသားမ်ားကို ကိုယ္စားလွယ္ေပးသင့္ေၾကာင္း တင္ျပလာသည့္အေပၚ အမ်ားက တစ္ဖြဲ႔လွ်င္ ၃ ဦး တက္ေရာက္ခြင့္ကို သေဘာတူညီခ်က္ ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညီလာခံတြင္ ဗကသအုပ္စုအျဖစ္ ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ရခိုင္ကိုေက်ာ္ထင္တို႔က တက္ေရာက္ၿပီး CSRM ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ ကိုျမတ္စိုး၊ ကိုေအာင္ထြန္း (အရွည္ႀကီး) ႏွင့္ သီဟတင္စိုးတို႔က တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆလိုင္းကိုကိုဦး၊ ကိုဇာနည္ႏွင့္ ကိုဝမ္ဟုတ္တို႔သည္ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းမွ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကရင္နယ္ေျမ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မေနဘဲ ဗကသအုပ္စုႏွင့္ လာေပါင္းသည္။

ကယားျပည္နယ္၊ ေဟြေစတီစခန္းအုပ္စုကို ရစ္ခ်က္ေ႒းရယ္၊ ကိုၾကည္မိုး၊ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္း၊ ဆန္နီမရင္ဒါ၊　ပါစကြယ္လယ္　(DVB၊ ေနာ္ေဝး) တို႔က ဦးေဆာင္သည္။

ေရွ႕အပတ္ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

အားလံုးကုိေလးစားလ်က္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)

ညီလာခံမတုိင္မီ ကရင္စခန္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားကုိယ္စားလွယ္မ်ား ေနာက္တန္း ဘယ္မွညာ - ဆန္းလင္း (က်ဆံုး)၊ ဝမ္ဟုတ္၊ ကုိေက်ာ္လင္း၊ ကုိေအာင္ခင္၊ ကုိမ်ဳိးသန္႔(က်ဆံုး)၊ စံေရႊေအာင္၊ ေမာင္ေမာင္တိတ္၊ ကုိကုိဦး၊ ကုိရီစုိး၊ ကိုတင္ေလး (ေပ်ာက္ဆံုး)။ ေရွ႕တန္း ဘယ္မွညာ - သိန္းထုိက္၊ တင္စုိး၊ ေဒၚႏုႏုေအး(ကြယ္လြန္)၊ ဘုန္းကို ၊ေအာင္ဟိန္း၊

ေကအင္န္ယူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တာမလာေဘာက သဘာပတိအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ “ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမေရာက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ႏုိဝင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာမွတ္တမ္း