“အႏိုင္း .. ေမာ္ကင္း .. လက္၀ီးအတက္”

မိခ်မ္းေဝ| November 18, 2013

ျမန္မာေတြက ဆလံုဟု ေခၚေသာ ေမာ္ကင္းမ်ားသည္ ပင္လယ္ ေပ်ာ္မ်ားျဖစ္ျပီး အန္ဒမန္ပင္လယ္ ကမ္း႐ိုးတန္း အဓိကအားျဖင့္ ျမန္မာႏွင့္ ထိုင္းတို႕တြင္ သြားလာေနထိုင္လွ်က္ ရွိသည္ (ဓာတ္ပံု – Reuters)

“ရြက္တုိင္ဖ်ားေလာက္သာ ျမင္ရၿပီး အေ၀းမွ သေဘာၤသည္ တလိမ့္လိမ့္ တက္ေနသည္။ လႈိင္းတံဘိုးမ်ား ၾကားမွ ေရွ႕တက္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ဟု မထင္ရဘဲ တလိမ့္လိမ့္ လႈပ္ခါေနသည့္ စားက်က္ျမက္ခင္းမွ ျမက္ပင္ရွည္မ်ား ၾကားတြင္ ေရွ႕တိုးလာရန္ ႀကိဳးစားေနသည္ဟု ထင္ရသည္။
ရွည္လ်ား ဆန္႔တန္းေနေသာ သဘာ၀ လွ်ဳိေျမာင္ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းမ်ား ၊ ျပာလဲ့လဲ့ ေတာင္ကုန္း ေတာင္ေစာင္းမ်ား အထက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ မသဲကြဲေသာ အသံမ်ားက သူတို႔ သတိမထားမိေစဘဲ ခိုေအာင္းလွ်က္ ရွိၾကည္သည္။ ေတာပန္းမ်ားကို ခူးဆြတ္ၾကသည့္ ေမလအခ်ိန္တြင္ ကစားရသည္ကို ၿငီးေငြ႕ေနၾကေသာ ကေလးမ်ားသည္ သည္လို အထီးက်န္သည့္ ေနရာတြင္ လဲေလ်ာင္း အိပ္စက္တတ္ၾကေၾကာင္း က်ိန္တြယ္ ေျပာဆိုမိလိမ့္မည္။

မိခ်မ္းေဝသည္ ‘ကမာရင္ကြဲ ႏွင့္ အျခားပင္လယ္ ဝတၳဳမ်ား’ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသား စာေပဆုကို၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က ရရွိခဲ့သည္။ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္၊ လံုးခ်င္းဝတၳဳရွည္ႏွင့္ ခရီးသြားစာေပ စုစုေပါင္း အုပ္ေရ ၂၀ ေက်ာ္ေရးသား ျဖန္႔ခ်ိျပီးျဖစ္သည္။ သူ၏ ပင္လယ္ အထူးျပဳ ေရးသားေသာ ဝတၳဳမ်ားမွာ ပရိတ္သတ္၏ အထူးႏွစ္ျခိဳက္ျခင္းကို ခံရသည္။

လူ႔ဘ၀တြင္ ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာ ေပးခံရသူမ်ားသည္ မွန္ကန္သည့္ ဘက္ျခမ္းမွေန၍ က်ေနာ္တို႔ နံေဘးမွ အဓိက ရြက္လႊင့္သြားသည့္အခါတြင္ က်ေနာ္တို႔သည္ တိုးေ၀ွ႔ေနသည့္ ေလျပည္ေလၫွင္းကို တနည္းတဖုံ ခံစားရတတ္သည္။ ျပားခ်ပ္ေနေသာ ေလရြက္မ်ား ေဖာင္းလာသည္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခံစားရတတ္သည္။ စပန္း ေ၀လငါးတို႔ ေသဆုံးသည့္အခါ ဦးေခါင္းကို ေနရွိရာဘက္သို႔ လွည့္ထားတတ္ ၾကသည္။ ဒီေနရာမွာ ပြင့္လင္းၿပီး ခြဲထုတ္မရတဲ့ အဏၰ၀ါျပင္ႀကီး ရွိေနသည္။”
အထက္ပါ စာသားေတြက ဆရာနတ္ႏြယ္ ဘာသာျပန္တဲ့ မုိဒီဗစ္ ၀တၳဳႀကီးထဲက စာသားေတြပါ။ က်မက ပင္လယ္ခ်စ္သူ ပီပီ ပင္လယ္၀တၳဳဆို အငမ္းမရ ဖတ္ေလ့ရွိၿပီး ႀကိဳက္တဲ့စာသားေတြကို မွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ ကူးေရးေလ့ ရွိသူပါ။ မွတ္တမ္း စာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္မိတိုင္း က်မ သြားခဲ့ရတဲ့ ပင္လယ္ခရီးေတြကို ျပန္အမွတ္ရ ေနမိပါတယ္။
ေသေဘးက အႀကိမ္ႀကိမ္ လြတ္ခဲ့တဲ့ ပင္လယ္ခရီးမွာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ သြားခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳိကၽြန္း မႀကဳံဂလက္ ေက်းရြာ ဆလုံပြဲေတာ္ ခရီးစဥ္လည္း ပါပါတယ္။ က်မတို႔ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ဆရာကိုေအာင္ေ၀းနဲ႔ တြဲထုတ္တဲ့ “လွဆိုးဗ်င္းရယ္ ဆလုံႏွင္းဆီ” စာအုပ္မွာ ေရးထားၿပီးၿပီမုိ႔ ဒီကိစၥကို ထပ္မံ မေရးလိုေတာ့ပါ။
က်မေရးခ်င္တာက အဲဒီတုန္းက က်င္းပခဲ့တဲ့ ဆလုံပြဲအေၾကာင္းပါ။ ဆလုံပြဲေတာ္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ ၃ ရပ္နဲ႔ က်င္းပခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁) တနလာၤရီတိုင္း ၿမိတ္ကၽြန္းစုတြင္ ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေစရန္။ ၂) ေကာ့ေသာင္းခ႐ိုင္အတြင္ ေနထုိင္ၾကေသာ ဆလုံ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ႐ိုးရာဓေလ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေဖာ္ထုတ္ ျမွင့္တင္ေပးရန္။ ၃) ဆလုံ တိုင္းရင္းသားတုိ႔၏ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမွင့္တင္ေပးရန္။ ဆိုတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေရာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္ေျမာက္ပါရဲ႕လားလို႔ က်မ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ ထုိစဥ္က ဆလုံ ပြဲေတာ္ကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စတင္ ႀကိဳးပမ္းသူဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ၫႊန္႔ပါ။ ပြဲေတာ္ တကယ္ က်င္းပခ်ိန္မွာေတာ့ သူ မေရာက္လာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဒသခံေတြက ပြဲေတာ္ပီျပင္ဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳိကၽြန္း မႀကဳံဂလက္ရြာမွာ ေရခ်ဳိတြင္း တူးတာ ၊ လူေတြ တည္းခိုဖို႔ အေဆာက္အအံုေဆာက္တာ ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ၀ါးဘန္ဂလိုေလးေတြ ၊ ဘိုထုိင္ အိမ္သာေတြကအစ အေတာ္ကေလး စနစ္တက် စီစဥ္ထားပါတယ္။
အလားတူပဲ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ က်မမွာသူတပါးရဲ႕ လုပ္ရပ္အေပၚ လက္ၫွဳိးထိုး အျပစ္ရွာခ်င္တဲ့စိတ္ လုံး၀ မရွိပါဘူး။ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေန သင္ခန္းစာ ယူဖို႔ပဲ စဥ္းစားရမွာ မဟုတ္လား။ ဆလုံ ႐ိုးရာျပခန္းမွာ ဗုံတို မေတြ႕ရတဲ့ ကိစၥဟာ က်မကို ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဆလုံမွာ ႐ိုးရာဗုံတို ရွိပါတယ္။ ဆလုံလူမ်ဳိးတေယာက္ လူအျဖစ္ ရွင္သန္ထေျမာက္ရာမွာ ကဗန္းေလွတစီး ကိုယ္တိုင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးသလို ႐ိုးရာဗုံတိုကေလး ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ဟာလည္း မရွိမျဖစ္ အေရးႀကီးလွပါတယ္။
တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဗုံတိုကို ဆက္လက္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္တာလား ၊ ႐ိုးရာ အေမြအႏွစ္ ဆင့္ကမ္းမႈ အားနည္းတာလား ။ ပြဲေတာ္ရဲ႕ ျပခန္းမွာေတာင္ မျပႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ဖြင့္တဲ့ ပြဲေတာ္ဖြင့္ပြဲမွာ ဆလုံဂီတကို ေအာ္ဂင္ထဲထည့္ၿပီး တီးမႈတ္သီဆိုၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆလုံ၀တ္စုံကိုလည္း တီထြင္လို႔ေပါ့။ ဆလုံ အမ်ဳိးသမီးက ပခုံးတျခမ္းေဖာ္ အက်ီ ၤနဲ႔၊ ထမီတိုတုိ ခ႐ုပုတီး ခါးစည္းပ၀ါေတြ ဘာေတြနဲ႔ေပါ့။
ထီထြင္ ဆန္းသစ္မႈကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အ႐ိုးကို အရြက္ မဖုံးေစခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီညက မီးပုံပြဲမွာလည္း ေအာ္ဂင္တီးလုံးေတြနဲ႔ပဲ ကၾကပါတယ္။ ေသာင္ျပင္ကေန မုိးေကာင္းကင္ဆီ ထုိးထြက္ေနတဲ့ မီးၫႊန္႔ မီးစြယ္ေတြၾကားက သီခ်င္းစာသား တီးလုံးေတြဟာ က်မရဲ႕ စိတ္ကိုဘယ္လိုမွ ဆြဲေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အဲဒီညက သူမ်ားေပ်ာ္လို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ က်မပါ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပြဲေတာ္ဟာ ဖြင့္တဲ့ေန႔မွာပဲ ခ်က္ခ်င္း ပိတ္ပြဲပါ လုပ္လုိက္တာမို႔လို႔ လူထုက တမ်ဳိးတမည္ သေဘာေပါက္ၿပီး နီးရာ ေလွသေဘာၤေတြေပၚ တက္ၿပီး ျပန္ကုန္ၾကတာ ကၽြန္းမွာ လူမရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဘယ္ေလွေပၚမွ တက္ခြင့္မသာဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ က်မဟာ ဆလုံအိမ္ေပၚတက္ တည္းခိုရင္းနဲ႔ ဆလုံေခါင္းေဆာင္ ကိုခင္ေမာင္ေထြးနဲ႔ ဆုံရတာပါ။ ကိုခင္ေမာင္ေထြးဟာ အထက္သားျဖစ္ၿပီး ဆလုံမ မမာလိနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ကာ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ လုပ္ေနသူပါ။ ဆလုံပြဲေတာ္က ဂီတအေပၚ က်မခံစားခ်က္ေတြ ေျပာျပေတာ့ ကိုခင္ေမာင္ေထြးက ရယ္တယ္။ ေနညိဳလာေတာ့ သူက ေသာင္ျပင္စပ္ကုိ ထြက္သြားၿပီး ဆလုံစကားနဲ႔ တစုံတရာ ဆုိျမည္လိုက္ပါတယ္။ အထက္ရြာေတြမွာ ‘ဗ်ဳိး’ ဟစ္သလိုေပါ့။
က်မကိုလည္း သူက “ဆရာမကို က်ေနာ္ ဒီည ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ဆလုံအက အစစ္ျပမယ္”လို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ မေန႔ညက လူႀကီးေတြ ေအာ္ဂင္နဲ႔ ျမဴးတူးသြားတဲ့ ေနရာမွာပဲ ကိုခင္ေမာင္ေထြးက မီးပုံႀကီး ျပန္ဖိုပါတယ္။ မီးၫႊန္႔ မီးစြယ္ေတြ တက္လာခ်ိန္မွာ အေမွာင္ခ်ဥ္း လာပါၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ကို စုေ၀းေရာက္ရွိလာတဲ့ ဆလုံ ႀကီးရြယ္ ပ်ဳိလတ္ေတြ အားလုံးကို ကိုခင္ေမာင္ေထြးက အရက္တုိက္ပါတယ္။ ဆလုံဟာ မမူးရင္ မကဘူး..တဲ့။
မၾကာခင္မွာေတာ့ သူတို႔မွာပါလာတဲ့ ပင္လယ္သြားေလွေတြမွာသံုးတဲ့ ပလပ္စတစ္ပုံးရယ္ ၊ ထမင္းခ်က္တဲ့ ဒန္အိုးႀကီးေတြရယ္၊ သူတို႔သဘာ၀ လက္တန္းစပ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတးသြားရယ္.. ညဥ့္ဦးယံ အလွကို စတင္ ျခယ္မႈန္းပါေတာ့တယ္။ ဗုံတို မပါတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဗုံတိုကို ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မရွိတာ ၀မ္းနည္းစရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေအာ္ဂင္ေတးသြားထက္ စာရင္ေတာ့ သူတို႔သဘာ၀ အရွိကို အရွိတိုင္း (ရွိတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔) ကတဲ့ မီးပုံပြဲဟာ ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
မီးပုံပြဲၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕ စိတ္မေက်လည္မႈေတြကို ကိုခင္ေမာင္ေထြးနဲ႔ ဆက္ၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ဖြင့္ပြဲမွာ သက္ဆုိင္ရာ လူႀကီးေတြက ပါ၀င္ကျပတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕ေတြကို ဂုဏ္ျပဳပစၥည္းေတြ ေပးအပ္ရာမွာ မႀကဳံဂလက္က မပါဘူး။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကိုယ့္ရြာမွာ လာလုပ္တဲ့ပြဲ ၊ ေထာက္ပံ့ပစၥည္းက်ေတာ့ ကိုယ္မရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။
အဲဒီမွာ လူသူမသိတဲ့ ကိစၥေလး သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဆလုံပြဲေတာ္အတြက္ အကေတြ ေလ့က်င့္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ေကာ့ေသာင္းမွာ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္ရပါသတဲ့။ အဲဒီစခန္းကို မႀကဳံဂလက္က လူေတြကိုလည္း အကေလ့က်င့္ဖို႔ လႊတ္ေပးပါတယ္တဲ့။ စခန္းေရာက္ေတာ့ အျခားရြာေတြက လာဆုံတဲ့ ေဒသခံေတြက ဒီရြာက ဆလုံလူငယ္ေတြနဲ႔ တမုိးေအာက္မွာ အတူမအိပ္ ၊  အတူ မစားႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားမႈ ကိစၥမ်ဳိးေတြ ေပၚလာသတဲ့။ ဒီရြာက လႊတ္လုိက္တဲ့ လူငယ္ေတြဟာ ကိုခင္ေမာင္ေထြးရဲ႕ စည္း႐ုံးမႈေအာက္မွာ တိုးတက္တဲ့ အျမင္ရွိသူေတြပါ။ ပခုံးႏွစ္ဖက္ၾကား ေခါင္းေပါက္တာခ်င္း အတူတူ လူနဲ႔လူခ်င္း ခြဲျခားတာကို မခံႏုိင္လို႔ ျပန္လာၾကတဲ့အခါ ပြဲေတာ္မွာ ပါ၀င္ျခင္းမရွိ ျဖစ္သြားၿပီး ေထာက္ပံ့ ဂုဏ္ျပဳျခင္း အစီအစဥ္နဲ႔ လြဲေခ်ာ္သြားတာပါတဲ့။
ဒါဟာ ဆလုံလူမ်ဳိးေတြကို တန္းတူရည္တူ ဆက္ဆံျခင္း မျပဳဘူးဆိုတဲ့ ျပယုဂ္ တခုပါပဲ။ ဒီကိစၥကို က်မ ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ က်မက ၿမိတ္မွာ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္လာသူဆိုေတာ့ ေဒသခံေတြရဲ႕ သေဘာထားကို သိရွိၿပီး ျဖစ္သူပါ။ အလယ္တန္းဆင့္ ပထ၀ီ ဘာသာမွာ ၿမိတ္ကၽြန္းစုတြင္ ( . . . ) လူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ၾကသည္ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမွာ ကြက္လပ္ေနရာမွာ ဘယ္သူမွ အေျဖ မေရးၾကပါဘူး။ အေျဖလႊာ အမွတ္ျခစ္ေတာ့ တရြက္လည္း အေျဖမပါ။ ႏွစ္ရြက္လည္း အေျဖမပါ။ ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ..။ လုပ္သက္ရ ဆရာမေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ကြက္လပ္မွာ ျပန္႒ာန္းစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့အတုိင္း ျဖည့္ရမွာဆိုရင္(ဆလုံ လူမ်ဳိး)..လို႔ ျဖည့္မွ အမွန္ အမွတ္ရမွာပါ။ ကေလးေတြက သူတို႔ ဆလုံ မဟုတ္လို႔ ဒီကြက္လပ္ကို မျဖည့္ခ်င္ အမွန္အမွတ္ ၂ မွတ္ မရလည္း ရွိပါေစ..ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလို႔ သိရေတာ့ က်မ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ သြားဖူးပါတယ္။
ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အဲဒီေခတ္က ဆလုံဆိုတာ နိမ့္ပါးတဲ့ လူမ်ဳိး၊ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ကမ္းနားလမ္း ေလွသခၤ်ဳိင္းလို႔ေခၚတဲ့ ေလွပ်က္ႀကီးေတြ ေပၚမွာေနတဲ့ လူမ်ဳိး ၊ တခါတရံ ငွက္သိုက္တို႔ ငါးႀကီးအန္ဖတ္တို႔ စတီေကာင္တို႔ ပင္လယ္ထြက္ကုန္ေတြကို သူတို႔ရဲ႕ ကဗန္းေလွကေလးန႔ဲ လာသြင္းရင္း ေရာက္လာတဲ့ စုတ္ခ်ာခ်ာ အဆင္အျပင္နဲ႔ လူမ်ဳိးေတြကို ၿမိဳ႕ေပၚက ကေလး လူႀကီးေတြ ဒီလိုပဲ ျမင္ၾကမွာပါပဲ။
အခု ကာလေရြ႕လ်ား ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းလာၿပီ။ ဆလုံေတြ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ လာၿပီ။ ေမြးႏႈန္းထက္ ေသႏႈန္းမ်ားေန သူေတြကို ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္မွာစိုးလို႔ ကၽြန္းရြာေတြမွာ အတည္တက် ေနထိုင္ေစခဲ့ၿပီ။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ၿပီး စာသင္ေစခဲ့ ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ တည္ၿပီး နတ္ကိုးကြယ္မႈကေန ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္ေစခဲ့ၿပီ။
အခုဆိုရင္ ဆလုံေတြကို မွတ္ပုံတင္ လုပ္ေပးေနၿပီ။ အ႐ိုင္းဆန္တဲ့ ဘ၀ကေန ယဥ္ေက်းတဲ့ အဆင့္အတန္း ဆီေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ၿပီ။ ဆလုံေတြ စာတတ္ေနၿပီ။ အခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဘြဲ႕ရတဲ့ လူေတြေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေရွး႐ိုးစြဲ အသားအေရာင္ ခြဲျခင္း၊ အဆင္အျပင္ ခြဲျခား၊ လူမ်ဳိးေရး ခြဲျခားမႈေတြလည္း မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။
“ အႏုိင္း ၊ ေမာ္ကင္း ၊ လတ္၀ီးအတက္ ”
“ ဗမာ ၊ ဆလုံႏွင့္ ေတာင္ေပၚသားမ်ားသည္ ညီေနာင္သားခ်င္း ျဖစ္သည္။ ”
…ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဆလုံေတြရဲ႕ ႐ိုးရာ အယူအဆ စကားတရပ္ပါ။ ေမာ္ကင္း ေခၚတဲ့ ဆလုံေတြရဲ႕ အမည္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကိုက ေရမွာ ကၽြမ္းက်င္စြာ နစ္သူလို႔ ဆိုထားရဲ႕မဟုတ္လား။ စာေရးဆရာႀကီး တေယာက္က နစ္သူဆိုတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို မႀကိဳက္လို႔ ေရမွာ ကူးခတ္သူလို႔ ျပင္ေပးပါေသးတယ္။ သူက ပင္လယ္ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ေ၀းလို႔ပါ။ နစ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားအတုိင္း နစ္ျမဳပ္တာကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရနက္ထဲမွာ ေရငုပ္ကိရိယာ မပါဘဲ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေနႏိုင္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဘာသာဓေလ့ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ စကားလို႔ နားလည္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေရွးက ဆလုံ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ အေပၚပိုင္း အ၀တ္မ၀တ္ၾကဘူး။ အခုလည္း ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ထမီရင္လ်ားနဲ႔ ေနသူေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ပါတိတ္၀မ္းဆက္လည္း ၀တ္တဲ့သူ ၀တ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ဒီလို သဘာ၀တရားနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနထိုင္ၾကေပမယ့္ ဆလုံရြာေတြမွာ မုဒိန္းမႈ မရွိပါဘူး။ အိမ္တံခါးေတြ မရွိေပမဲ့ ခိုးမႈ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္ရမွာ အလြန္စိုးရြ႕ံတဲ့ ပင္ကိုယ္ ႐ိုးသားၾကသူေတြပါ။
သူတို႔ဟာ လူမ်ဳိးႀကီး တမ်ဳိးရဲ႕ တိုက္ခိုက္ေမာင္းႏွင္မႈကို ခံခဲ့ရတဲ့အတြက္ လူမ်ဳိးႀကီးေတြ၊ ပသွ်ဴး ျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္၊ ေရတပ္က ဗိုလ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ျဖစ္ အလြန္ေလးစား ေၾကာက္ရြံ႕ၾက သူေတြပါ။ ဒီလို လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အားငယ္မႈကို မေဖးကူသင့္ဘူးလား ၊ သူတို႔ဘ၀ ျမွင့္တင္ေရးကို ၀ိုင္း၀န္းမႀကံေဆာင္ ေပးသင့္ဘူးလား။
က်မ ဆလုံပြဲေတာ္က အျပန္မွာ “ ကမ္းလွည့္ ဆြတ္မီ ” လုံးခ်င္း ၀တၳဳရွည္ႀကီး ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဆလုံေတြ ပညာတတ္လာၿပီ ၊ အတူေန တုိင္းရင္းသားေတြက ဆလုံေတြဆီ ဘာေတြ ကူညီကမ္းလင့္မလဲ။ ဆလုံေတြကေရာ ဘာေတြ ကမ္းယူမလဲ။ ကမ္းလွည့္ ဆြတ္မီ အမီသာကမ္းလွည့္ပါေတာ့လို႔ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုထားတဲ့ အဲဒီ၀တၳဳမွာ စာေရးသူက ဒါေတြ လုပ္သင့္ပါတယ္လို႔ ေျခတလွမ္းဦး ျပထားတာပါ။
“ ေႄကြအဲ ယန္းခ်က္တုန္း
ဘင္းအဲ ယန္းဟားကား
ပေလာ . . . ပေလာ ခူဇာ
ေႄကြြဖ်ာကေတာရယ္..။”
“မိုးစက္ကေလးေတြ ေႄကြြလာၿပီ
က်ေနာ္တို႔ အားလုံးစိုကုန္ၿပီ။” .. လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ ဆလုံသင္ပုန္းႀကီးပါ ကဗ်ာေလးဟာ က်မတို႔ ၿမိဳ႕ျပက ကေလးေတြကို သင္ၾကားေပးတဲ့ Rain.. Rain, go away.. ကဗ်ာေလးနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ၿမိဳ႕ျပက ကေလး ၊ ေက်းလက္က ကေလး ၊ ကၽြန္းေတာင္က ေမာ္ကင္း ဆလုံကေလးေတြ အားလုံး အတူတူ ၿပဳံးေပ်ာ္သင့္ရဲ႕ မဟုတ္လား။
ဆလုံလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဘ၀ျမွင့္တင္ေရးအတြက္ ေကာ့ေသာင္း စာေပစာနယ္ဇင္းက ကဗ်ာဆရာ ႏိုင္တာရာ (ဦးယုႏိုင္) တို႔လို လူမ်ဳိးေတြ ရွိသလို သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္းကလည္း ၀ိုင္း၀န္းႀကံေဆာင္သင့္ လွပါတယ္။ နာဂပြဲေတာ္ ႏွစ္တုိင္း က်င္းပသလို ဆလုံပြဲေတာ္ေတြ ႏွစ္စဥ္ မက်င္းပသင့္ေပဘူးလား။ ပြဲေတာ္က်င္းပျဖစ္ရင္ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ဆလုံ လူမ်ဳိးစုေတြ ျပန္ဆုံၾကတယ္။ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြ ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္။ တဖက္ကလည္း ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လို႔ ႏိုင္ငံျခား၀င္ေငြ တိုးမယ္။
ထုိင္းႏိုင္ငံမွာ ပေဒါင္ လူမ်ဳိးေတြ ဆလုံလူမ်ဳိးေတြကို တခုတ္တရ စုစည္းၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ျပသတဲ့ အစီအစဥ္ ရွိတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ဆလုံပြဲေတာ္ ဆက္လက္ မက်င္းပျဖစ္တဲ့ ကိစၥကို အားမလို အားမရ ျဖစ္မိပါတယ္။ ေဒသခံေတြကလည္း တက္ႄကြြမယ္ ၊ က်မတို႔ ဆလုံခ်စ္သူေတြကလည္း ကူညီမယ္ ၊ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္းကလည္း ပံ့ပိုးလုပ္ေဆာင္ ၾကမယ္ဆို မျဖစ္ႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး။
အလုိ . . . ဆလုံပြဲေတာ္တုန္းက ထား၀ယ္သူ က်မ ညီမေလးေတြ ဆိုတဲ့သီခ်င္း ေလထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္လာပါပေကာ…။
“ျမန္မာျပည္ ေျမပုံကေလး အေ၀းကၾကည့္ရင္ x x x  ကိႏၷရီမေလး ဟန္ဆင္ x x x  ယဥ္ေက်းတဲ့ အသြင္ကေလးေတြ အေ၀းကပင္ ျမင္ႏိုင္ပါသည္ x x x (အဲဒါ က်မတို႔ တုိင္းျပည္)၂ x x အဲဒါ က်မတို႔ရဲ႕ အေမြ x x x  ကမၻာတည္သေရြ႕ ျမန္မာျပည္ေဟ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ တည္ရွိေနသည္ x x x ျမန္မာျပည္ ေတာင္ဘက္စြန္း ကၽြန္းၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ x x x ျမန္မာ့ပင္လယ္ျပင္ႀကီးက ေရႊ ခဲ ေရနံ x x x သဘာ၀ ဓါတ္ေငြ႕ေတြ ထုတ္လုပ္ေနၿပီ x x x အဖိုးတန္တဲ့ ပုလဲေတြ ထြက္တဲ့တိုင္းျပည္ x x x ထင္ရွားစံုညီ x x x တင္စား မကုန္ၿပီ တင္စား မကုန္ၿပီ x x x ထင္ရွား စုံညီ x x x  အို . . . လွလိုက္တဲ့ တနသာၤရီ . . . တ . . န . . သာၤ . . ရီ ”
တနသာၤရီမွာ ျပန္လည္ ဆုံေတြ႕ၾကပါစို႔..။