December 20, 2013 at 1:42am
ဒီေန႔
၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔ထုတ္ ရန္ကုန္တုိင္း (မ) သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳေဆာင္းပါးကုိ အားလံုးဖတ္ရေအာင္ ဒီေနရာကေန
မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကုိ အင္မတန္ဆုိးဝါးတယ္လုိ႔ဆုိၾကတဲ့ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ကြန္ေတာ္ရဲ႕ဘဝမွာ ပထမဆံုးေရးသားခဲ့တဲ့ နမိတ္ပံုျပဝတၱဳတိုေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ မူရင္းစာမူကေတာ့ ဝါဒါေတြက ေတြ႕သြားၿပီးေတာ့ မီး႐ႈိခံလုိက္ရတယ္။
အားလံုးကုိေလးစားလ်က္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)
နံရံ
ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာက ႏုိးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မူးေနာက္ေနာက္နဲ႔ ေနမထိထုိင္မသာ ခံစားရတယ္။ ရုတ္တရက္ အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့အခန္းေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ပိတ္ထည့္ထားတယ္ဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္။ အဲလုိသိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အရမ္းေၾကာက္လန္႔သြားတယ္။ အရမ္းလဲ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကယ္ၾကပါလုိ႔ ေအာ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသံက ထြက္မလာဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ၿပီးေတာ့ စီးကပ္ေနတယ္။ ဒီအခန္းေလးက အရမ္းက်ဥ္းတဲ့အတြက္ ဒီအခန္းနံရံေတြတစ္ခုလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္နဲ႔ကပ္ေနေလာက္ေအာင္ က်ဥ္းေျမာင္းေနတာကုိ သိလုိက္ရတယ္။ တစ္လက္မေလာက္မွေရႊ႕လုိ႔မရေအာင္က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းလွတယ္။ ဒီအခန္းထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သတိေမ့ေမ်ာေနတယ္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဒီငရဲခန္းထဲကုိဘယ္သူကထည့္ထားခဲ့တာလည္းဆုိတာကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့အသက္ရွဳသံ ကလြဲလို႔ တျခားဘာသံမွ မၾကားရေအာင္တိတ္ဆိတ္လြန္းလွတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကုိယ္ကုိလႈပ္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ လႈပ္လုိ႔မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ဘတ္နဲ႔ဒူးေခါင္းေတြဟာ တုိက္ေနေလာက္ေအာင္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ထိေတြ႕ေနေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပူးဆစ္တုတ္ပံုစံနဲ႔ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြဟာလည္း ပလတ္စတစ္လုိ ပစၥည္းေတြနဲ႔ပတ္ထားတာကုိ သိလုိက္ရတယ္။ ဒီအခန္းေလးဟာ အရမ္းကုိ မဲေမွာင္ေနၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္႐ႈသံကုိဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပဲဒီဒကၡကို ခံစားေနရတယ္ထင္တယ္။ ဘယ္လိုအညွိဳးနဲ႔မ်ားအခုလိုလုပ္ထားခဲ့တာလဲ? ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕နဖူးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဒူးေခါင္းနဲ႔တုိက္ေနေအာင္ ေခါင္းငံုထားတဲ့အေနအထားမွာရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းကုိ ႀကိဳးစားၿပီးမၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းဟာ အရမ္းေလးေနတယ္။ အရမ္းေလးေနၿပီးေတာ့ ဒူးေပၚမွာပဲ ငုိက္စုိက္က်ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အင္အားေတြစုစည္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းကုိ မဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ ေခါင္းကုိ ပင့္ၿပီးမၾကည့္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ အႀကိမ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ႀကိဳးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ဆံုး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းကုိ မႏုိင္တဲ့အေနအထားေရာက္လာတယ္။ ေခါင္းကိုဘယ္ညာလွဳပ္နိုင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္အားေပးေနတယ္။ စိတ္မေလွ်ာ့နဲ႔။ မင္း အသက္ရွင္ဖို႔မင္းတုိက္ပြဲဝင္ေပေတာ့လို႔။ မင္းၾကံ့ၾကံ့ခံၿပီးေတာ့ တုိက္ပြဲဝင္ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကြၽန္ေတာ္အားေပးတယ္။ အမွန္အတုိင္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စိတ္တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားေနတယ္။ ေၾကာက္လန္႔ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တကယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္ ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲက မထြက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ ေနာက္နာရီေပါင္း အနည္းငယ္အတြင္းမထြက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ေသသြားေတာ့မယ္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ေတာ္ သိေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသက္ရွင္ဖုိ႔ အနာဂတ္ဟာ ေမွးမွိန္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ထုတ္ေပးလုိက္လုိ႔ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလုိက္မလဲလုိ႔။ ငါ႔မွာ အသက္ရွင္ႏုိင္ဖုိ႔အခြင့္အေရးမွ ရွိပါေသးရဲ႕လားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္။ အကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ လာကူညီတာ မေတြ႕ရဘဲနဲ႔ ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္မႈသာ အဖတ္တင္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ဟာ ငါ႔အအသံကုိ မၾကားတာဘဲျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ငါ႔ကုိ မကူညီခ်င္လုိ႔ မလာၾကတာပဲလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေျခာက္ျခားစြာနဲ႔ ငုိေကြၽးလုိက္တယ္။ ငိုရွဳိက္ရင္း ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သလိုျဖစ္ၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ ေညာင္းညာမႈနဲ႔အတူ ျပန္နိုးလာတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပုိင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္ သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီလုိငုိေႂကြးေနလုိ႔လဲ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။ ငုိေႂကြးေနလုိ႔လဲ ငါဘယ္လုိမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးဝင္လာတယ္။။ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းကေတာ့ ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိ ကုိယ္ရပ္ၿပီးေတာ့ တုိက္ပြဲဝင္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ႀကိဳးစားမႈဟာ အေကာင္းဆံုးပဲလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေျပာလုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးေတြနဲ႔အတူ ဦးေႏွာက္ဟာ ၾကည္လင္သြားတယ္။ အရင္နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ကထက္စာရင္ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ဟာ ၾကည္လင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေခြၽးေတြထြက္ၿပီးေတာ့ အသက္႐ႈရလည္း ၾကပ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီအခန္းက အရမ္းပူေနတယ္။ ျပတင္းေပါက္ဆုိတာလည္း မရွိဘူး။ ဒါဟာ အလံုပိတ္ထားခံရတယ္ အလံုတုိက္ပိတ္ခံထားရတယ္ဆုိတာ သိရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႂကြက္သားေတြဟာလည္း အရမ္းေညာင္းညာေနတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခ်င္တဲ့စိတ္က အရမ္းျပင္းထန္လာတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ထဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လက္ေတြဟာ လႈပ္လုိ႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လက္ေတြဟာ ေသေနၾကတယ္။ ေလျဖတ္သလုိျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လႈပ္လုိ႔ရတာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကုိ ကြၽန္ေတာ္အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နဖူးနဲ႔ နံရံကုိ စၿပီးတုိက္တယ္။ နံရံကုိ တုိက္တယ္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းနဲ႔ နံရံကုိတုိက္တယ္။ ပထမစစျခင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းက အရမ္းနာတယ္။ က်ိန္းစပ္ေနတယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ေသြးေတြ ဆူလာၿပီးေတာ့ နာက်င္မႈေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လုိမွ မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္နာက်င္ရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး။ နံရံကုိ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းနဲ႔တုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နံရံဟာ အရင္တုန္းကေလာက္ သိပ္မမာေတာ့ဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕နာက်င္မႈေတြကုိ ေမ့ၿပီးေတာ့ နံရံကုိ ဆက္တုိက္ တုိက္ေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာ နည္းလမ္းႏွစ္ခုကုိ ကြၽန္ေတာ္ ေရြးရမွာျဖစ္တယ္။ ဂုဏ္သေရရွိရွိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္းနဲ႔ ေသမလား ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွအားမထုတ္ဘဲနဲ႔ သူရဲေဘာေၾကာင္စြာနဲ႔ အေသခံမလားဆုိတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဂုဏ္သေရရွိရွိပဲ ေသမယ္။ ငါတတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားမယ္။ ငါ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ရေအာင္ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္လက္တုိက္ပြဲဝင္ ခဲ့တယ္။ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသလုိပဲ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းလာတယ္။ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ေနတဲ့အတြက္ ပင္ပန္းလာတဲ့အျပင္ စိတ္ထဲမွာ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အေတြးအေခၚ ႏွစ္ခုက အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးတစ္ခုက ဘယ္လုိေျပာလဲဆုိေတာ့ ဒီလုိ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ေနတာ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။ မင္းသာ တကယ္လုိ႔ ကံေကာင္းခဲ့မယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာၿပီး မင္းမေသခင္ လာဖြင့္ေပးမွာပဲ။ တကယ္လုိ႔ မဖြင့္ေပးခဲ့လုိ႔ရွိရင္ေတာ့ မင္းဟာဒီထဲမွာပဲ ေသေတာ့မွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီနံရံႀကီးကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္တယ္ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ “နံရံႀကီးကုိေခါင္းနဲ႔ တုိက္လုိ႔ မင္းေခါင္းသာကြဲသြားမယ္နံရံႀကီးကေတာ့ ၿပိဳမွာမဟုတ္ဘူးကြ” ဆုိတဲ့အေတြး။ ဒီလိုနံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္လို႔ လံုးဝမရႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အေေလွ်ာ့ေပးတဲ့ အေတြးမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ တစ္ဖက္က ဝင္လာတယ္။ တျခားအေတြးအေခၚတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္လုိေျပာျပန္သလဲဆုိရင္ စိတ္မေလွ်ာ့နဲ႔ မင္းဟာ အင္မတန္ၾကံ့ခုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဒီနံရံႀကီးဟာ ထူထဲတဲ့ နံရံမဟုတ္ဘူး။ နံရံႀကီးကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နံရံႀကီးက လႈပ္လႈပ္သြားတယ္ဆုိတာ မင္းမသိဘူးလားဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ရဖုိ႔ မင္းတုိက္ပြဲဝင္ရမွာက မင္းရဲ႕တာဝန္ပဲ။ မင္းအသက္ရွင္ရပ္တည္ေရး အတြက္၊ မင္းဘဝအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ဆုိတဲ့ အသံကုိ ကြၽန္ေတာ္ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚႏွစ္ခုဟာ အဲလုိပဲ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ေျပာၿပီး တစ္ဖက္ကလည္း မင္းနံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ေနလုိ႔ေတာ့ မင္းဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းပဲ ေခါင္းကြဲၿပီးေသမွာပဲ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာလႊတ္ရင္ေတာ့ မင္းလြတ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ေလွ်ာ့ေစတဲ့ အၾကံညဏ္ေတြေပးၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ကလည္း မင္းဘယ္လုိမွစိတ္မေလွ်ာ့နဲ႔ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအုတ္နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ရင္ မင္းလြတ္ႏုိင္တယ္။ လြတ္ရင္လြတ္ မလြတ္ရင္ေသ ဒါပဲရွိတယ္၊ ႀကိဳးစားရင္း ေသတာက လည္စင္းခံရင္း ေသတာထက္ ျမတ္ေသးတယ္ အုတ္နံရံႀကီးဟာ မင္းထင္သလုိ မခုိင္မာဘူးဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚတစ္ခုကလည္း ဝင္လာတယ္။ အဲ့ဒီ အေတြးအေခၚႏွစ္ခုဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲလုိျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ထၿပီးေအာ္လုိက္တယ္။ ရပ္လုိက္ၾက ရပ္လုိက္ၾက။ ငါဘာမွ မေတြးခ်င္ဘူး။ ငါ ခဏနားခ်င္တယ္။ မင္းတုိ႔ ဘာမွ ေျပာမေနၾကနဲ႔ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္လုိက္တယ္ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးကုိ ပိတ္ၿပီးေတာ့ အသက္မွန္မွန္႐ႈၿပီးေတာ့ နားေနလုိက္တယ္။ အမွန္အတုိင္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ပထမအေတြးအေခၚကုိ ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ တအား ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမလာဘူး။ ေခါင္းတစ္ခုလံုးလဲ က်ိန္းစပ္ၿပီး နာက်င္ကုိက္ခဲလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္တာဟာ အဓိပၸါယ္ မရွိပါဘူးဆုိၿပီး ဒီပထမအေတြးအေခၚကုိ သေဘာတူခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္တယ္။ ရုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္ အသံဗလံေတြ ၾကားရတယ္။ အဲ့ဒီအသံေတြကဘာလဲဆုိေတာ့ နံရံေတြကုိ ၿဖိဳခ်ဖ်က္စီးေနတဲ့ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခ်က္ခ်င္း တက္ႂကြလာတယ္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ ကိန္းဝပ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ဟာလည္း သူတုိ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ေနၾကတယ္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ေတာ္ၾကားလာရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အသက္အႏၲရာယ္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆုိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေမွာင္ထဲမွာပဲ ျပံဳးလုိက္မိတယ္။ သတၱိေတြ အင္အားေတြ ပုိၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ရရွိလာတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတေတြလည္း လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ေနတယ္ဆုိတာ သိလာတယ္။ သူတို႔လဲကြ်န္ေတာ့လိုအက်ဥ္းက်ေနတာ ဘဲကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေအာ္ဟစ္လုိက္တယ္။ ေႂကြးေၾကာ္လုိက္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ငါတုိ႔ အတူတကြ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ တုိက္ပြဲဝင္ၾကစုိ႔ဆုိၿပီး ေႂကြးေၾကာ္လုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခန္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာရွိတဲ့ အခန္းေတြထဲကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕နံရံေတြကုိ ၿဖိဳဖ်က္ေနတာကုိ ၾကားေနရတယ္။ သူတုိ႔ နံရံကုိ ၿဖိဳဖ်က္လုိက္တဲ့ တုန္ခါမႈဟာ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကုိလည္း လာေရာက္ ရုိက္ခတ္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အခန္းနံရံေတြကုိ ထုေထာင္းလုိက္တုိင္း ကြၽန္ေတာ့္အခန္းနံရံေတြလည္း လႈပ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္တုိ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နံရံကုိ ေခါက္ၿပီးေတာ့ အသိေပးၾကတယ္။ ငါဒီမွာရွိတယ္ သူဒီမွာရွိတယ္ဆုိတာကုိ အသိေပးရင္းနဲ႔ ညီၫြတ္မႈတစ္ခုကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာရွိတဲ့ နံရံကုိ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္တုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ အားလံုးေမ့ျပစ္ၿပီးေတာ့ အားကုန္လက္ပန္းက်တဲ့အထိ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္ တုိက္ခဲ့တယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ နံရံႀကီးက ၿပိဳမက်သြားဘူး။ စိတ္ပ်က္မႈေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ႀကီးစုိးလာျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကုိတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားလုိက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နားလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အနားမွာရွိတဲ့ နံရံေတြ ၿပိဳၾကတဲ့အသံေတြ ကြၽန္ေတာ္ၾကားရတယ္။ တျခားနံရံေတြ ၿပိဳၾကလာတဲ့ အသံေတြကုိလည္း ဆက္တုိက္ ကြၽန္ေတာ္ၾကားရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကုိလည္း ၾကားလာရတယ္။ ငါတုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါတုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီဆုိတဲ့ ေအာ္တဲ့အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ အဲ့လုိၾကားရတဲ့အခါ၊မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အရမ္းကုိ စိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။ အရမ္းကုိ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြမိတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္လုိက္တယ္။ နံရံကလည္း ပုိၿပီးလႈပ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္နံရံက အျခားနံရံေတြထက္ ပုိၿပီးမာေနသလား။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အင္အားကပဲ နည္းေနလုိ႔လားဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္ မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေမကေန ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အားေပးတဲ့အသံကုိ ၾကားရတယ္။ ငါ႔သား စိတ္မေလွ်ာနဲ႔။ မင္းဟာ အင္မတန္ၾကံ့ခုိင္တဲ့ သူျဖစ္တယ္။ မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္။ မင္းရဲ႕ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးလည္း လြတ္ေျမာက္ကုန္ၿပီ။ မင္းႀကိဳးစားဆုိၿပီး မိခင္ႀကီးရဲ႕ အားေပးသံကုိ ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ကုိယ္လံုးဟာ ေခြၽးေတြ ေသြးေတြနဲ႔ ေပက်ံေနတယ္။ တကယ့္မီးေတာင္ထဲမွာ က်ေနသလုိပဲ ပူေလာင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းကုိ မၿပီး အုတ္နံရံႀကီးကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုိက္လုိက္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အုတ္နံရံႀကီးက စၿပီးအက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအက္ေၾကာင္းေလးထဲကေနၿပီး အလင္းေရာင္တန္းေလးတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ အဲ့ဒီအလင္းေရာင္ တန္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ လာထိတယ္။ အလင္းေရာင္က အင္မတန္ ေတာက္ပလြန္းတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးကုိ ခဏမွိတ္လုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းလာၿပီးေတာ့ အိပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက ႀကီးစုိးလာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ၿပီးအားေပးတယ္။ မအိပ္နဲ႔ မအိပ္နဲ႔။ မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ေရးက မၾကာခင္ရေတာ့မွာ မအိပ္နဲ႔ ထ။ မအိပ္နဲ႔ ထဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္အားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အုတ္နံရံကုိ ထပ္တုိက္တယ္။ မင္းစိတ္မေလွ်ာနဲ႔လုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္အားေပးၿပီး ထပ္တုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးကုိ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ အုပ္နံရံကုိ အင္အားအျပည့္နဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္တုိက္လုိက္တယ္။ အုတ္နံရံႀကီးက တုန္ခါသြားၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လဲၿပိဳသြားေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဟာ အသက္ကုိ ျပင္းျပင္း႐ႈလုိက္တယ္။ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းတဲ့ေလေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အဆုတ္ထဲကုိ ဝင္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟာ လြတ္လပ္ၿပီဆုိၿပီး ေအာ္လုိက္တယ္။
ခြပ္ေဒါင္းေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ဥခံြထဲက ေပါက္ဖြားလာတယ္။
:::::::::::::::::::::::::::::
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကုိ အင္မတန္ဆုိးဝါးတယ္လုိ႔ဆုိၾကတဲ့ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ကြန္ေတာ္ရဲ႕ဘဝမွာ ပထမဆံုးေရးသားခဲ့တဲ့ နမိတ္ပံုျပဝတၱဳတိုေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ မူရင္းစာမူကေတာ့ ဝါဒါေတြက ေတြ႕သြားၿပီးေတာ့ မီး႐ႈိခံလုိက္ရတယ္။
အားလံုးကုိေလးစားလ်က္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)
နံရံ
ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာက ႏုိးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မူးေနာက္ေနာက္နဲ႔ ေနမထိထုိင္မသာ ခံစားရတယ္။ ရုတ္တရက္ အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့အခန္းေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ပိတ္ထည့္ထားတယ္ဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္။ အဲလုိသိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အရမ္းေၾကာက္လန္႔သြားတယ္။ အရမ္းလဲ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကယ္ၾကပါလုိ႔ ေအာ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသံက ထြက္မလာဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ၿပီးေတာ့ စီးကပ္ေနတယ္။ ဒီအခန္းေလးက အရမ္းက်ဥ္းတဲ့အတြက္ ဒီအခန္းနံရံေတြတစ္ခုလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္နဲ႔ကပ္ေနေလာက္ေအာင္ က်ဥ္းေျမာင္းေနတာကုိ သိလုိက္ရတယ္။ တစ္လက္မေလာက္မွေရႊ႕လုိ႔မရေအာင္က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းလွတယ္။ ဒီအခန္းထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သတိေမ့ေမ်ာေနတယ္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဒီငရဲခန္းထဲကုိဘယ္သူကထည့္ထားခဲ့တာလည္းဆုိတာကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့အသက္ရွဳသံ ကလြဲလို႔ တျခားဘာသံမွ မၾကားရေအာင္တိတ္ဆိတ္လြန္းလွတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကုိယ္ကုိလႈပ္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ လႈပ္လုိ႔မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ဘတ္နဲ႔ဒူးေခါင္းေတြဟာ တုိက္ေနေလာက္ေအာင္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ထိေတြ႕ေနေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပူးဆစ္တုတ္ပံုစံနဲ႔ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြဟာလည္း ပလတ္စတစ္လုိ ပစၥည္းေတြနဲ႔ပတ္ထားတာကုိ သိလုိက္ရတယ္။ ဒီအခန္းေလးဟာ အရမ္းကုိ မဲေမွာင္ေနၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္႐ႈသံကုိဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပဲဒီဒကၡကို ခံစားေနရတယ္ထင္တယ္။ ဘယ္လိုအညွိဳးနဲ႔မ်ားအခုလိုလုပ္ထားခဲ့တာလဲ? ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕နဖူးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဒူးေခါင္းနဲ႔တုိက္ေနေအာင္ ေခါင္းငံုထားတဲ့အေနအထားမွာရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းကုိ ႀကိဳးစားၿပီးမၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းဟာ အရမ္းေလးေနတယ္။ အရမ္းေလးေနၿပီးေတာ့ ဒူးေပၚမွာပဲ ငုိက္စုိက္က်ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အင္အားေတြစုစည္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းကုိ မဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ ေခါင္းကုိ ပင့္ၿပီးမၾကည့္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ အႀကိမ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ႀကိဳးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေနာက္ဆံုး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းကုိ မႏုိင္တဲ့အေနအထားေရာက္လာတယ္။ ေခါင္းကိုဘယ္ညာလွဳပ္နိုင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္အားေပးေနတယ္။ စိတ္မေလွ်ာ့နဲ႔။ မင္း အသက္ရွင္ဖို႔မင္းတုိက္ပြဲဝင္ေပေတာ့လို႔။ မင္းၾကံ့ၾကံ့ခံၿပီးေတာ့ တုိက္ပြဲဝင္ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကြၽန္ေတာ္အားေပးတယ္။ အမွန္အတုိင္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စိတ္တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားေနတယ္။ ေၾကာက္လန္႔ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တကယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္ ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲက မထြက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ ေနာက္နာရီေပါင္း အနည္းငယ္အတြင္းမထြက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ေသသြားေတာ့မယ္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ေတာ္ သိေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသက္ရွင္ဖုိ႔ အနာဂတ္ဟာ ေမွးမွိန္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ထုတ္ေပးလုိက္လုိ႔ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလုိက္မလဲလုိ႔။ ငါ႔မွာ အသက္ရွင္ႏုိင္ဖုိ႔အခြင့္အေရးမွ ရွိပါေသးရဲ႕လားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္။ အကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ လာကူညီတာ မေတြ႕ရဘဲနဲ႔ ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္မႈသာ အဖတ္တင္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ဟာ ငါ႔အအသံကုိ မၾကားတာဘဲျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ငါ႔ကုိ မကူညီခ်င္လုိ႔ မလာၾကတာပဲလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေျခာက္ျခားစြာနဲ႔ ငုိေကြၽးလုိက္တယ္။ ငိုရွဳိက္ရင္း ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သလိုျဖစ္ၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ ေညာင္းညာမႈနဲ႔အတူ ျပန္နိုးလာတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပုိင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္ သတိျပဳလုိက္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီလုိငုိေႂကြးေနလုိ႔လဲ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။ ငုိေႂကြးေနလုိ႔လဲ ငါဘယ္လုိမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးဝင္လာတယ္။။ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းကေတာ့ ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိ ကုိယ္ရပ္ၿပီးေတာ့ တုိက္ပြဲဝင္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ႀကိဳးစားမႈဟာ အေကာင္းဆံုးပဲလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေျပာလုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးေတြနဲ႔အတူ ဦးေႏွာက္ဟာ ၾကည္လင္သြားတယ္။ အရင္နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ကထက္စာရင္ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ဟာ ၾကည္လင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေခြၽးေတြထြက္ၿပီးေတာ့ အသက္႐ႈရလည္း ၾကပ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီအခန္းက အရမ္းပူေနတယ္။ ျပတင္းေပါက္ဆုိတာလည္း မရွိဘူး။ ဒါဟာ အလံုပိတ္ထားခံရတယ္ အလံုတုိက္ပိတ္ခံထားရတယ္ဆုိတာ သိရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႂကြက္သားေတြဟာလည္း အရမ္းေညာင္းညာေနတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခ်င္တဲ့စိတ္က အရမ္းျပင္းထန္လာတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ထဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လက္ေတြဟာ လႈပ္လုိ႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လက္ေတြဟာ ေသေနၾကတယ္။ ေလျဖတ္သလုိျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လႈပ္လုိ႔ရတာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကုိ ကြၽန္ေတာ္အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နဖူးနဲ႔ နံရံကုိ စၿပီးတုိက္တယ္။ နံရံကုိ တုိက္တယ္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းနဲ႔ နံရံကုိတုိက္တယ္။ ပထမစစျခင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းက အရမ္းနာတယ္။ က်ိန္းစပ္ေနတယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ေသြးေတြ ဆူလာၿပီးေတာ့ နာက်င္မႈေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လုိမွ မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္နာက်င္ရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး။ နံရံကုိ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းနဲ႔တုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နံရံဟာ အရင္တုန္းကေလာက္ သိပ္မမာေတာ့ဘူးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕နာက်င္မႈေတြကုိ ေမ့ၿပီးေတာ့ နံရံကုိ ဆက္တုိက္ တုိက္ေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာ နည္းလမ္းႏွစ္ခုကုိ ကြၽန္ေတာ္ ေရြးရမွာျဖစ္တယ္။ ဂုဏ္သေရရွိရွိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္းနဲ႔ ေသမလား ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွအားမထုတ္ဘဲနဲ႔ သူရဲေဘာေၾကာင္စြာနဲ႔ အေသခံမလားဆုိတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဂုဏ္သေရရွိရွိပဲ ေသမယ္။ ငါတတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားမယ္။ ငါ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ရေအာင္ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္လက္တုိက္ပြဲဝင္ ခဲ့တယ္။ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသလုိပဲ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းလာတယ္။ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ေနတဲ့အတြက္ ပင္ပန္းလာတဲ့အျပင္ စိတ္ထဲမွာ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အေတြးအေခၚ ႏွစ္ခုက အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးတစ္ခုက ဘယ္လုိေျပာလဲဆုိေတာ့ ဒီလုိ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ေနတာ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။ မင္းသာ တကယ္လုိ႔ ကံေကာင္းခဲ့မယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာၿပီး မင္းမေသခင္ လာဖြင့္ေပးမွာပဲ။ တကယ္လုိ႔ မဖြင့္ေပးခဲ့လုိ႔ရွိရင္ေတာ့ မင္းဟာဒီထဲမွာပဲ ေသေတာ့မွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီနံရံႀကီးကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္တယ္ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ “နံရံႀကီးကုိေခါင္းနဲ႔ တုိက္လုိ႔ မင္းေခါင္းသာကြဲသြားမယ္နံရံႀကီးကေတာ့ ၿပိဳမွာမဟုတ္ဘူးကြ” ဆုိတဲ့အေတြး။ ဒီလိုနံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္လို႔ လံုးဝမရႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အေေလွ်ာ့ေပးတဲ့ အေတြးမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ တစ္ဖက္က ဝင္လာတယ္။ တျခားအေတြးအေခၚတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္လုိေျပာျပန္သလဲဆုိရင္ စိတ္မေလွ်ာ့နဲ႔ မင္းဟာ အင္မတန္ၾကံ့ခုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဒီနံရံႀကီးဟာ ထူထဲတဲ့ နံရံမဟုတ္ဘူး။ နံရံႀကီးကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ နံရံႀကီးက လႈပ္လႈပ္သြားတယ္ဆုိတာ မင္းမသိဘူးလားဆုိၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ရဖုိ႔ မင္းတုိက္ပြဲဝင္ရမွာက မင္းရဲ႕တာဝန္ပဲ။ မင္းအသက္ရွင္ရပ္တည္ေရး အတြက္၊ မင္းဘဝအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ဆုိတဲ့ အသံကုိ ကြၽန္ေတာ္ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚႏွစ္ခုဟာ အဲလုိပဲ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ေျပာၿပီး တစ္ဖက္ကလည္း မင္းနံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ေနလုိ႔ေတာ့ မင္းဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းပဲ ေခါင္းကြဲၿပီးေသမွာပဲ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာလႊတ္ရင္ေတာ့ မင္းလြတ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ေလွ်ာ့ေစတဲ့ အၾကံညဏ္ေတြေပးၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ကလည္း မင္းဘယ္လုိမွစိတ္မေလွ်ာ့နဲ႔ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအုတ္နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ရင္ မင္းလြတ္ႏုိင္တယ္။ လြတ္ရင္လြတ္ မလြတ္ရင္ေသ ဒါပဲရွိတယ္၊ ႀကိဳးစားရင္း ေသတာက လည္စင္းခံရင္း ေသတာထက္ ျမတ္ေသးတယ္ အုတ္နံရံႀကီးဟာ မင္းထင္သလုိ မခုိင္မာဘူးဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚတစ္ခုကလည္း ဝင္လာတယ္။ အဲ့ဒီ အေတြးအေခၚႏွစ္ခုဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲလုိျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ထၿပီးေအာ္လုိက္တယ္။ ရပ္လုိက္ၾက ရပ္လုိက္ၾက။ ငါဘာမွ မေတြးခ်င္ဘူး။ ငါ ခဏနားခ်င္တယ္။ မင္းတုိ႔ ဘာမွ ေျပာမေနၾကနဲ႔ဆုိၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္လုိက္တယ္ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးကုိ ပိတ္ၿပီးေတာ့ အသက္မွန္မွန္႐ႈၿပီးေတာ့ နားေနလုိက္တယ္။ အမွန္အတုိင္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ပထမအေတြးအေခၚကုိ ကြၽန္ေတာ္သေဘာတူတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ တအား ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမလာဘူး။ ေခါင္းတစ္ခုလံုးလဲ က်ိန္းစပ္ၿပီး နာက်င္ကုိက္ခဲလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္တာဟာ အဓိပၸါယ္ မရွိပါဘူးဆုိၿပီး ဒီပထမအေတြးအေခၚကုိ သေဘာတူခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္တယ္။ ရုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္ အသံဗလံေတြ ၾကားရတယ္။ အဲ့ဒီအသံေတြကဘာလဲဆုိေတာ့ နံရံေတြကုိ ၿဖိဳခ်ဖ်က္စီးေနတဲ့ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခ်က္ခ်င္း တက္ႂကြလာတယ္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ ကိန္းဝပ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ဟာလည္း သူတုိ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ေနၾကတယ္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ေတာ္ၾကားလာရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အသက္အႏၲရာယ္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆုိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေမွာင္ထဲမွာပဲ ျပံဳးလုိက္မိတယ္။ သတၱိေတြ အင္အားေတြ ပုိၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ရရွိလာတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတေတြလည္း လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္ေနတယ္ဆုိတာ သိလာတယ္။ သူတို႔လဲကြ်န္ေတာ့လိုအက်ဥ္းက်ေနတာ ဘဲကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေအာ္ဟစ္လုိက္တယ္။ ေႂကြးေၾကာ္လုိက္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ငါတုိ႔ အတူတကြ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ တုိက္ပြဲဝင္ၾကစုိ႔ဆုိၿပီး ေႂကြးေၾကာ္လုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခန္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာရွိတဲ့ အခန္းေတြထဲကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕နံရံေတြကုိ ၿဖိဳဖ်က္ေနတာကုိ ၾကားေနရတယ္။ သူတုိ႔ နံရံကုိ ၿဖိဳဖ်က္လုိက္တဲ့ တုန္ခါမႈဟာ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကုိလည္း လာေရာက္ ရုိက္ခတ္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အခန္းနံရံေတြကုိ ထုေထာင္းလုိက္တုိင္း ကြၽန္ေတာ့္အခန္းနံရံေတြလည္း လႈပ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္တုိ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နံရံကုိ ေခါက္ၿပီးေတာ့ အသိေပးၾကတယ္။ ငါဒီမွာရွိတယ္ သူဒီမွာရွိတယ္ဆုိတာကုိ အသိေပးရင္းနဲ႔ ညီၫြတ္မႈတစ္ခုကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရလာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာရွိတဲ့ နံရံကုိ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္တုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ အားလံုးေမ့ျပစ္ၿပီးေတာ့ အားကုန္လက္ပန္းက်တဲ့အထိ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္ တုိက္ခဲ့တယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ နံရံႀကီးက ၿပိဳမက်သြားဘူး။ စိတ္ပ်က္မႈေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ႀကီးစုိးလာျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ကုိတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားလုိက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နားလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အနားမွာရွိတဲ့ နံရံေတြ ၿပိဳၾကတဲ့အသံေတြ ကြၽန္ေတာ္ၾကားရတယ္။ တျခားနံရံေတြ ၿပိဳၾကလာတဲ့ အသံေတြကုိလည္း ဆက္တုိက္ ကြၽန္ေတာ္ၾကားရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကုိလည္း ၾကားလာရတယ္။ ငါတုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါတုိ႔ လြတ္လပ္ၿပီဆုိတဲ့ ေအာ္တဲ့အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ အဲ့လုိၾကားရတဲ့အခါ၊မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အရမ္းကုိ စိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။ အရမ္းကုိ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြမိတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္လုိက္တယ္။ နံရံကလည္း ပုိၿပီးလႈပ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္နံရံက အျခားနံရံေတြထက္ ပုိၿပီးမာေနသလား။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အင္အားကပဲ နည္းေနလုိ႔လားဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္ မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေမကေန ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အားေပးတဲ့အသံကုိ ၾကားရတယ္။ ငါ႔သား စိတ္မေလွ်ာနဲ႔။ မင္းဟာ အင္မတန္ၾကံ့ခုိင္တဲ့ သူျဖစ္တယ္။ မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲဝင္။ မင္းရဲ႕ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးလည္း လြတ္ေျမာက္ကုန္ၿပီ။ မင္းႀကိဳးစားဆုိၿပီး မိခင္ႀကီးရဲ႕ အားေပးသံကုိ ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ကုိယ္လံုးဟာ ေခြၽးေတြ ေသြးေတြနဲ႔ ေပက်ံေနတယ္။ တကယ့္မီးေတာင္ထဲမွာ က်ေနသလုိပဲ ပူေလာင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းကုိ မၿပီး အုတ္နံရံႀကီးကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုိက္လုိက္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အုတ္နံရံႀကီးက စၿပီးအက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအက္ေၾကာင္းေလးထဲကေနၿပီး အလင္းေရာင္တန္းေလးတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ အဲ့ဒီအလင္းေရာင္ တန္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ လာထိတယ္။ အလင္းေရာင္က အင္မတန္ ေတာက္ပလြန္းတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးကုိ ခဏမွိတ္လုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းလာၿပီးေတာ့ အိပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက ႀကီးစုိးလာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျပန္ၿပီးအားေပးတယ္။ မအိပ္နဲ႔ မအိပ္နဲ႔။ မင္းရဲ႕လြတ္လပ္ေရးက မၾကာခင္ရေတာ့မွာ မအိပ္နဲ႔ ထ။ မအိပ္နဲ႔ ထဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္အားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အုတ္နံရံကုိ ထပ္တုိက္တယ္။ မင္းစိတ္မေလွ်ာနဲ႔လုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္အားေပးၿပီး ထပ္တုိက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးကုိ ဖြင့္ၿပီးေတာ့ အုပ္နံရံကုိ အင္အားအျပည့္နဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္တုိက္လုိက္တယ္။ အုတ္နံရံႀကီးက တုန္ခါသြားၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လဲၿပိဳသြားေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဟာ အသက္ကုိ ျပင္းျပင္း႐ႈလုိက္တယ္။ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းတဲ့ေလေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အဆုတ္ထဲကုိ ဝင္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟာ လြတ္လပ္ၿပီဆုိၿပီး ေအာ္လုိက္တယ္။
ခြပ္ေဒါင္းေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ဥခံြထဲက ေပါက္ဖြားလာတယ္။
:::::::::::::::::::::::::::::
No comments:
Post a Comment