က်ေနာ့္အေမ.. မဟာမိခင္..

Ko Nyo

က်ေနာ့္အေမ.. မဟာမိခင္..



မွတ္မိေသးတယ္။ နယူးေဒလီမွာ မိခင္မ်ားေန႔က်င္းပေတာ့ ( ဘယ္နွစ္လဲဆိုတာေတာ့ေမ့ေနတယ္)အခမ္းအနားမႈးက အဖဲြ႔အစည္းေခါင္းေဆာင္ေတြကို စကားေျပာခိုင္းတယ္၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း အေ၀းက အေမေတြ၊ မရိွေတာ့တဲ့အေမေတြရဲ႔ ေက်းဇူးတရားေတြကို မွန္းေမ်ာ္ေဟာၾကတာေပါ့၊ တခ်ိဳ႔ကလည္း မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းနဲ႔၊ တဆို႔ကလည္းဆို႔နစ္ျပီးအသံတုန္တုန္ရီရီေတြနဲ႔ေပါ့။ ေနာက္က်ေတာ့ အခမ္းအနားတက္လာတဲ့ လူေတြအားလံုး တေယာက္ျပီးတေယာက္ သူတို႔ အေမေတြအေၾကာင္း အားရပါးရေျပာၾကေတာ့တာပဲ။ နွပ္တခ်ဳ႕ံခ်ဳ႔ံ၊ မ်က္ေရတသုတ္သုတ္နဲ႔..တကယ္ပဲ မိခင္ေတြကို လြမ္းဆြတ္တသသ သတိရပဲြၾကီး။ အေမအေၾကာင္းဆိုေတာ့လည္း လူတိုင္းကခံစားခ်က္ရိွတာကိုး..။ သိပ္ေျပာခ်င္ၾကတာေပါ့..။ အေျပာမေကာင္းတဲ့ လူေတြ၊ တခါမွ လူေရွ႔စကားမေျပာခဲ့ဘူးသူေတြလည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ၊ ကိုယ့္အေမက တကယ့္လူစြမ္းေကာင္း၊ တကယ့္ေမတၱာရွင္ၾကီး၊ တကယ့္အာဇာနည္မိခင္ၾကီးလို အားရပါးရေျပာေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္ကလည္း ေျပာခ်င္လို႔ မတ္တပ္ထ ဟန္ျပင္တုန္းရိွေသးတယ္၊ ေနာက္တေယာက္ကထေျပာေနျပီ။ တခ်ိဳ႔ကေလေၾကာရွည္တယ္၊ သူ႔အေမ့ ေက်းဇူးၾကီးမားပံုေတြကို ေျပာလို႔လဲမျပီးနိုင္ဘူး၊ ေနာက္လူလည္း အားမနာဘူး၊ အေမအေၾကာင္းဆိုေတာ့ လူတိုင္း ေလာဘတၾကီး အလုအယက္ကိုေျပာေတာ့တာ..။

အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က သတင္းေထာက္ဆိုေတာ့ သူမ်ားေျပာတာခ်ည္း ဦးစားေပးနားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတာင္ မေျပာခဲ့လိုက္ရဘူး။ ကိုယ့္အေမအေၾကာင္းသူမ်ားတကာလည္း သိပ္မသိလိုက္ဖူး..။ သူတို႔ေျပာျပတဲ့ မိခင္ေတြဆိုတာ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ၊ က်ေနာ့အေမမွ တကယ့္မဟာမိခင္ၾကီးဗ်..။ တကယ့္ သံအဏိလိုမာတဲ့မိခင္ၾကီး၊ မာနကလည္းအင္မတန္ၾကီး။ သားသမီးေတာင္ ဘယ္နွစ္ေယာက္ေမြးခဲ့တယ္ထင္သလဲ..။ ၁၂ေယာက္ဗ်..၁၂ေယာက္။ တဒါဇင္ေမြးခဲ့တာ။ က်ေနာ္က နံပါတ္ ၁၁ သားေယာက်ၤားထဲမွာအငယ္ဆံုး၊ က်ေနာ့ေအာက္ညီမေလးတေယာက္ထဲရိွတယ္၊ သူကအခု အံုးဖ်ံ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနတယ္။ အေမနဲ႔အေဖက သားသမီး အားလံုးကို ဆင္းရဲေပမဲ့ ပညာတတ္ေအာင္သင္ေပးတယ္။

အေဖက အထက္တန္းစာေရးၾကီး။ အဲံဒီေခတ္ လစာက ၃၆၂က်ပ္။ ဘာေအာက္ဆိုဒ္မွ မရိွဘူး။ အေဖကလည္း လူရိုး လူအ၊ သူမ်ားလို ေအာက္ဆိုက္ေငြရွာတတ္တဲ့ ၾကံရည္ဖန္ရည္လည္းမရိွဘူး။ ရာထူးတိုးေအာင္လည္း မေပါင္းသင္းတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ကထမင္းအိုးနဲ႔ ဘတ္ဂ်က္ျပႆကို အေမကပဲ ေျဖရွင္းရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ျခံ၀န္းၾကီးက အက်ယ္ၾကီးဆိုေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမက စိုက္လို႔ရတာ အကုန္စိုက္၊ ေမြးလို႔ရတာအကုန္ေမြးတယ္။ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာ္ပင္၊ သရက္ပင္၊ ဒန္႔သလြန္ပင္၊ မာလကာပင္၊သေဘာၤပင္၊ ၾသဇာပင္၊ ဇီးပင္၊ ပန္းမ်ိဳးစံု ေတြကေန ေစ်းဘိုးရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆို ရာသီေပၚ အသီးအနွံေတြစိုက္တယ္၊ ဗူးသီး၊ ပဲသီး၊ ခရမ္း၊ မုန္လာ၊ ေဂၚဖီ၊ ဆလတ္၊နံနံနဲ႔ အသီးအရြက္ေတြကို အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ေ၀ငွနိုင္ယံုမက ေစ်းမွာေရာင္းနိုင္တယ္။

ျပီးေတာ့ အိမ္မွာ ႏြားေမြးတယ္၊ ၀က္ေမြးတယ္၊ ၾကက္ေမြးတယ္၊ဘဲေမြးတယ္၊(ေတာ္မီဆိုတဲ့ ေခြးရယ္၊ မီမီဆိုတဲ့ ေၾကာင္ရယ္၊ ဘယ္ေလာက္စကားသင္သင္ မတတ္လို႔ ေရႊဖ်င္းၾကီး၊ ေရႊဖ်င္းေလးလို႔နာမည္ေပးထားတဲ့ ၾကက္တူေရြး ၂ေကာင္လည္းေမြးထားတယ္)။

ေျပာခ်င္တာက အဲဒီစိုက္ပ်ိဳး ေမြးျမဴေရး အလုပ္ေတြအားလံုးကို အေမတေယာက္ထဲက ဦးေဆာင္လုပ္တာပါ။ အေမက မနက္ ၄နာရီဆိုအိပ္ရာထတယ္၊ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥေကာက္တယ္၊ ျခံထဲကပန္းေတြခူးတယ္၊ ၀က္စာၾကိဳတယ္၊ အေဖ့အကူအညီနဲ႔ ႏြားနို႔ညွစ္တယ္၊ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ညီအကိုေမာင္နွမေတြအတြက္ ထမင္းၾကမ္းေၾကာ္တယ္၊ လဘက္ေရေဖ်ာ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွမေတြ ေက်ာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေစ်းျခင္းၾကီး၂လံုးကို ယူျပီး ေစ်းသြားတယ္။ အေမ့ေတာင္းထဲမွာ ပန္းစည္းေတြ၊ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥေတြနဲ႔ ျခံထြက္ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာ္သီးေတြ၊ ဘူးသီးနဲ႔၊ ဘူးညြန္႔၊ ပဲသီးေတြ (သူ႔ရာသီနဲ႔သူ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြလည္းပါတတ္တယ္)ပံုမွန္လိုလိုပါတယ္။ ေစ်းထဲက သူ႔ေဖာက္သည္ဆိုင္ေတြကိုျခံထြက္ေတြသြင္းတယ္၊ အဲဒီက ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေစ်း၀ယ္တယ္၊ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြ၀ယ္တယ္၊(အံုးဆီတို႔၊ အပ္ခ်ီတို႔ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးေတြေပါ့)။

အဲလိုျခံထြက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းေက်ြးလာတာ။ တပတ္ကို ၂ခါ အသားေက်ြးတယ္။ အိမ္မွာၾကက္ဥ ဘဲဥ ရိွေပမဲ့ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ဘဲဥခ်ဥ္ေရ တျခမ္းနဲ့ပဲ ဟင္းလုပ္စားခဲ့ရတယ္။ အေမ့မွာ လက္လွည့္ အပ္ခ်ဳပ္စက္ကေလးတလံုးရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အက်ီ အေပါက္အျပဲေတြကို ဖာေထးေပးတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း အက်ီၤ၊လံုခ်ည္ေလးေတြခ်ဳပ္တတ္တယ္။ အိမ္သားအားလံုးရဲ႔ အ၀တ္အစားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အေမ့လက္ရာေတြခ်ည္းပဲ။ နည္းနည္းၾကီးလာလို႔ ရွက္တတ္လာေတာ့ (အေမက မ်က္စိမႈံျပီး မအားေတာ့တာ၊ ပင္ပမ္းတာလည္းပါမယ္) အျပင္ကခ်ဳပ္တာပဲ၀တ္တယ္။

အိမ္မွာ ဟင္းေကာင္းခ်က္တိုင္း အေမက ေဘးအိမ္ေတြကို ဟင္းခြက္ေ၀ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ကလူေတြက အေမ့ကို အမၾကီး..အမၾကီးလိုေခၚတယ္။ အမၾကီးက တခ်ိန္လံုး အလုပ္နဲ႔ လက္မျပတ္ဘူးေနာ္..ခနခနေျပာၾကတယ္။

အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ပါးပါး မ်က္နွာေလးေဒါင့္စပ္စပ္၊ သြားနည္းနည္းေခါ တဲ့အေမဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက သိတ္လွတယ္လို႔ အေမ့ေရွ႔မွာ အေဖက ခဏခဏေျပာရင္ အေမဟာ ျပံဳးျပီး ေက်နပ္ေနတတ္တာမွတ္မိေနတယ္။ သားသမီးမ်ားမ်ားေမြးထားတဲ့ အေမဟာ ပင္ပမ္းျပီး အလုပ္မ်ားတဲ့ဒါဏ္၊ ဆင္းရဲတဲ့ဒါဏ္၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလာကဓံကို အေတာ္ေလးသီးခံျပီး အသက္ရွင္ေအာင္က်ိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆီးခ်ိဳ နဲ႔နွလံုးေ၀ဒနာက အေမ့ကို သိပ္ျပီးညွာတာေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ ၅၄ နွစ္ အရြယ္ေလးမွာပဲ ျခံထြက္ သရက္သီးေလးကိုစားေနရင္း မူးတယ္မူးတယ္နဲ႔ လဲက်သြားရာက သတိျပန္မရပဲ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို ထာ၀ရခဲြခါြသြားတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ေျပာတာ၊ က်ေနာ့အေမက မဟာမိခင္ၾကီးလို႔၊ ဆင္းရဲတဲ့မုန္တိုင္းကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ..တက္မရိွလည္း လက္နဲ႔ေလွာျ္ပီး သားသမီးေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ထူေထာင္ေပးခဲ့တယ္။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္၊ စိတ္ေစတနာေကာင္းျဖစ္ေပၚေအာင္၊ ပညာတတ္ေအာင္၊ ရိုးသားေအာင္ သူသိတဲ့ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေလးေတြနဲ႔ ေလာက လမ္းကို ညႊန္ျပေပးခဲ့တယ္။အေမ့အေၾကာင္းေျပာရရင္ တေထာင့္တညပံုျပင္လို ျပီးမွာမဟုတ္ဘူး..။

ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန..
က်ေနာ့အေမဟာ မဟာ့ မဟာမိခင္တေယာက္ပါ..။

အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့ ကိုညိဳ..။