“ပန္းကေလးမ်ား ပြင္႔ေတာ႔မည္”

May 27, 2014 at 3:06pm

        မၾကာခင္မွာ ကေလးေတြ ေက်ာင္းဖြင္႔ေတာ႔မယ္။ ေက်ာင္းအပ္တဲ႔ရာသီ ေရာက္လာၿပီ။ “ေမာင္တို႔မယ္တို႔ ေက်ာင္းခန္း၀င္ အျပဳံးပန္းကိုဆင္။ မဂၤလာပါ ဆရာမ။ ညီညီညာညာ ႏႈတ္ဆက္ၾက။” တဲ႔။ အျဖဴအစိမ္းကေလးေတြနဲ႔ ပြင္႔သစ္စပန္းကေလးေတြကို ျမင္ရတာ သိပ္က်က္သေရ ရွိတာပဲ။ မိဘ၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသား၊ သုံးဦးသုံးဖလွယ္ တက္ၾကြၿပီး စာသင္ႏွစ္အသစ္ကို တာစူတဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကလည္း သည္အခ်ိန္ဆို သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ အတန္းသစ္ကို တက္ရၿပီ။ ဆရာမက ဘယ္သူမ်ားပါလိမ္႔။ ဘယ္လိုေနမွာပါလိမ္႔။ သေဘာမွေကာင္းပါ႔မလား။ အရိုက္ၾကမ္းတဲ႔ ဆရာမမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ အတန္းသားေတြကလည္း မႏွစ္တုန္းက အတန္းသားေတြ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္တာ။ ကိုယ္တို႔ စိန္ေပါေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအတန္းခြဲပုံ ထူးျခားတယ္။ နွံ႔စပ္ေစခ်င္လို႔လား မသိဘူး။ တစ္နွစ္နဲ႔တစ္ႏွစ္ ေတြ႔ရတဲ႔ အတန္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြက ပုံေသမရွိဘူး။ အတန္းသစ္တက္တိုင္း သူငယ္ခ်င္း အသစ္ရတယ္။ ကိုယ္ေတြေပ်ာ္သလို မေပ်ာ္ႏိုင္တာကေတာ႔ အဖြားပဲ။ ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ဆို ပိုက္ဆံေတြက ကုန္ၿပီေလ။ ေက်ာင္းလခ၊ မိဘဆရာအသင္းေၾကး၊ စာအုပ္ဖိုး၊ ဘာေၾကး ညာေၾကး၊ ဟိုအခသည္အခေတြက မ်ားလွတယ္လို႔ မဟုတ္ေပမယ္႔ ကိုယ္႔အိမ္က ကေလးေျခာက္ေယာက္ တၿပဳိင္နက္တည္း ေပးရတာဆိုေတာ႔ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္သက္သာလိမ္႔မလဲ။ သည္ၾကားထဲ အလိုက္မသိတတ္တဲ႔ကိုယ္က သည္ေန႔ေတာင္း မနက္ျဖန္ ပိုက္ဆံမပါရင္ ေက်ာင္းသြားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ မိုးေလးရြာေတာ႔ မိုးကာေလး ထီးေလးက လိုခ်င္တယ္။ ဖိနပ္ကေလးျပတ္ေတာ႔ အသစ္ရေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ အိမ္ကို ေျပးျပန္တယ္။ အဲသလို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ။

            ဒါေတာင္ ကိုယ္တို႔ စိန္ေပါေက်ာင္းက တစ္ခုေကာင္းတာ လူတန္းစားညီတယ္။ အနံႀကီးကြင္းက်ယ္ သိပ္မရွိဘူး။ ဆရာက အတင္းလိုက္ဖားရတဲ႔ မိဘ မရွိသလို မိဘက အတင္းလိုက္ဖားရေအာင္ လုပ္ထားတဲ႔ ဆရာလည္း မရွိဘူး။ ဆယ္တန္းသာ ေအာင္သြားေရာ သီတင္းကၽြတ္မွာ အတန္းပိုင္ဆရာကို ကိတ္မုန္႔ေလးနဲ႔ ကန္ေတာ႔တာ၊ တစ္ေက်ာင္းလုံးက ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲအတြက္ ပိုက္ဆံထည့္ရတာကလြဲလို႔ ဘယ္ဆရာ ဆရာမကိုမွ အိမ္လိုက္ကန္ေတာ႔ရတာ၊ မိဘေခၚၿပီး အလွဴခံထည့္ခိုင္းတာမ်ဳိး မရွိခဲ႔ဘူး။ ဆရာတိုင္းက ေက်ာင္းသားတိုင္းကို ကိုယ္႔သားသမီးလို ဆက္ဆံတယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ အဆင္႔အတန္း ခြဲျခားမထားဘူး။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းလည္း ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပဳိင္ ထုံးစံကို မရွိတာ။ စာသာၿပိဳင္ခ်င္ၿပိဳင္တယ္။

             မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္ လို႔ ေျပာမွာလားဟင္။ အခု အဲသလိုေက်ာင္းမ်ဳိး ျမင္ဖူးၾကေသးလား။ ၾကားဖူးၾကေသးလား။ မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ လာေျပာေနတယ္ လို႔ ထင္မွာပဲေနာ္။ သူငယ္တန္းေက်ာင္းအပ္ဖူးတဲ႔ မိဘမွန္သမွ် ဘယ္လိုအေျခအေန ရွိသလဲဆိုတာ ကိုယ္႔ဘာသာ အသိဆုံးေနမွာပါပဲ။ နီးစပ္ရာမွာ ေမးၾကည့္ၾကပါ။ ကိုယ္ေတြ႔ခ်ည့္ပဲ ေျပာေနရင္ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြကို ၀ါးလုံးရွည္နဲ႔ သိမ္းရမ္းေနတယ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔။ ေက်ာင္းတိုင္းေက်ာင္းတိုင္းမွာ ေက်ာင္းအပ္ခ သူ႔ေပါက္ေစ်းနဲ႔သူ ရွိတယ္။ တီတီစီက ဘယ္ေလာက္ ဒဂုံတစ္က ဘယ္ေလာက္၊ ဆိုတာမ်ဳိး ေစ်းကြက္ႀကီး ျဖစ္ေနလို႔ ပြဲစားေတြေတာင္ ေျခခ်င္းကို လိမ္ေနတာပဲ။ ရပ္ထဲရြာထဲ ေက်ာင္းစာေရးေတြ မ်က္စိမပြင္႔တဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသုံးဖတ္စာအုပ္ေတြေပၚမွာ နိုင္ငံေတာ္မွ အခမဲ႔ျဖန္႔ေ၀သည္ဆိုတာေတာ႔ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္းကို ႏုိင္ငံေတာ္မွ အခမဲ႔လက္ခံသည္ ဆိုတာ ဟုတ္မဟုတ္ မသိေသးဘူးဆိုရင္ သိေအာင္ အရင္လုပ္ၾကပါဦး။ သူတို႔သားသမီးမ်ားက်ေတာ႔ တစ္ျပားမွ ကုန္စရာမလိုလို႔ မသိတာ ထင္ပါရဲ႕။

            ကိုယ္႔ဆရာေတြမ်ား ၾကားရင္ “ေစာ္ကားလိုက္တာ။ ေစာ္ကားလိုက္တာ။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ေအာင္ ရုန္းကန္သင္ၾကားေပးေနတဲ႔ ဆရာေတြကိုမွ အားမနာ။ ဘယ္ဥကေပါက္လို႔ ဂုိဏ္းသင္႔မယ္႔စကားေတြ ေျပာေနပါလိမ္႔ေနာ္။” လို႔ ေျပာၿပီး နားသယ္နားရင္း ျဗင္းၾကပါလိမ္႔မယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ဆရာသမားကိုမွာ ကာျပန္ပုတ္ခတ္ရိုး ေစတနာ မပါပါဘူး။ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ပြဲအစဥ္အလာမွာ “ယဥ္ေက်းမႈမရွိ၊ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း လက္ခ်ည့္ပဲလာရေကာင္းလား” လို႔ အရူးအႏွမ္းလို အၾကည့္ခံရတဲ႔ ထုံးစံႀကီးကို ေၾကာက္စရာလန္႔စရာ ျမင္ေတြ႔မိလိုက္လို႔ပါ။ ဘုရားစူးရေစ႔။ ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ျမန္မာ႔ရိုးရာ အစဥ္အလာအရ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သူ႔တပည့္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကိုယ္႔အေဖက သားေတာ္ေမာင္ကေလးေတြ ေက်ာင္းအပ္တိုင္း ဆန္တစ္ျပည္ ေငြတစ္မတ္နဲ႔ ဖေအေရာ သားပါ ထိုင္ကန္ေတာ႔ၿပီး ေက်ာင္းအပ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ အခုေရာ။ ေမးပါနဲ႔ေအ။

             ကိုယ္႔ရဲ႕အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျဖစ္တဲ႔ ဆရာ၀န္အလုပ္ဟာ သူမ်ားအသက္ကို ကယ္တဲ႔အလုပ္လို႔ ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူလို႔ ရခ်င္ရမယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြလိုေတာ႔ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္ မမည္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာအလုပ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ထက္ျမတ္ေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လို႔ လက္ခံထားပါတယ္။ ဆရာ၀န္ကို သူ႔လူနာက ေက်းဇူးမတင္ရင္ ေနပါ။ ဆရာသမားကိုေတာ႔ သူ႔တပည့္က ေက်းဇူးေကၽြး တင္ကိုတင္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေက်းစြပ္တဲ႔စကားေျပာၿပီး ဆရာသမားမ်ားကို ျပစ္တင္ေ၀ဖန္တာမ်ဳိး ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္၀ံ႕ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ သည္ကေန႔ေခတ္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ လူေနမႈစားရိတ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမမ်ား ေတာင္႔ခံထားရတဲ႔ သီလ နဲ႔ အူမ ခ်ိန္ခြင္ညွာဟာ မုန္ညင္းေစ႔ထဲ စၾကၤန္ၾကြရတဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးအလား အံ႔ဖြယ္သရဲ ထူးကဲမယ္႔ အျခင္းအရာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔မိသားစု၊ သူတို႔ သားသမီးေတြ ရွိတယ္။ သည္လစာနဲ႔ ဘယ္လို လူတန္းေစ႔ေအာင္ စီစဥ္ရမလဲ ဆိုတဲ႔ အပူေတြ ရွိတာေပါ႔။ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမမ်ား ပင္စင္သြားတဲ႔အခါ ေနစရာထိုင္စရာ အိမ္အိုကေလးတစ္လုံး အဖတ္တင္က်န္ခဲ႔ရင္ေတာင္ အာဂလူသား ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ႔ “နင္က ငါတို႔ကို ထမင္းငတ္ေစခ်င္လို႔ သည္လိုစာမ်ဳိး ေရးရက္သလား။” လို႔ ေမးရင္ေတာင္ ေျဖစရာစကား မရွိပါဘူး။ ကိုယ္႔ဦးေလး၊ ကိုယ္႔အေဒၚမ်ားဟာ တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရုန္းကန္ၾကတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ဆိုတာ အိမ္ေထာင္ဘက္က လူတန္းေစ႔ေအာင္ တာ၀န္ယူမထားႏိုင္ရင္ ထမင္းနပ္မမွန္တဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါတယ္။

            ဒါျဖင္႔ ေက်ာင္းဆရာမထဲမွာ စိန္မရွား ေရႊမရွား အလြန္ပင္မ်ားတဲ႔သူေတြ မေတြ႔ဖူးေတာ႔ဘူးလား။ သိပ္ေတြ႔ဖူးတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဟိုတစ္ခါေျပာဖူးတဲ႔ ကိုယ္႔တစ္သက္တာ စိန္ေတြအမ်ားဆုံး လူ႔ကိုယ္ေပၚမွာေတြ႔ဖူးတဲ႔ အန္တီႀကီးဟာ ေက်ာင္းဆရာမပါ။ “သြားေလသူ နင္တို႔ဘဘ ရွာေဖြထားရစ္ခဲ႔တာေလးေတြေပါ႔ကြယ္။” လို႔ မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္း သနားစဖြယ္ အလြမ္းသယ္တဲ႔အခါ အင္မတန္မွကို လူၾကားလို႔ေကာင္းတဲ႔စကား မွန္ေသာသစၥာ စကားပါပဲ။ တကယ္လို႔မ်ား အဲသလို မဟုတ္ပဲ သူကိုယ္တိုင္ က်ားစီးဖားစီး ေက်ာင္းဆရာအလုပ္နဲ႔ သည္စည္းစိမ္ေတြ ရွာထားတာဆိုရင္ေတာ႔ ျမတ္စြာဖ်ား လို႔သာ တရမယ္႔ပုံ။ ေက်ာင္းဆရာမွန္ရင္ ဆင္းရဲရမွာေပါ႔ လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ (က်ဴရွင္ဆရာ မဟုတ္) အရမ္းအရမ္းကို ခ်မ္းသာလာတယ္ဆိုရင္ လူၾကားလို႔ မေကာင္းဘူး လို႔ သိေစခ်င္တာပါ။ (ဆရာ၀န္လည္း တူတူပဲေပါ႔ေနာ္) ေက်ာင္းဆရာလခဟာ စိန္၀ယ္ရင္ ဒညင္းသီးဆားေရစိမ္ပဲ ရပါမယ္။ နိုင္ငံနဲ႔အ၀ွမ္း မိုးခါးေရေသာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ မ၀ေရစာ စားေနၾကရတဲ႔ ကို္ယ္႔ဆရာ ဆရာမမ်ားကိုမွ လက္ညွဳိးေငါက္ေငါက္ မထိုးရက္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ဆရာဆိုကတည္းက ကိုယ္႔ထက္ မာနႀကီးၿပီး ကိုယ္႔ထက္ အစြန္းအထင္း မခံႏိုင္တဲ႔သူေတြခ်ည့္ပါပဲ။ ကိုယ္ေတာင္ သည္လိုစိတ္ဓါတ္ သူတို႔သင္ေပးလို႔ရတာပဲဟာ။ ဒါေပမယ္႔ ဆရာတို႔ ဆရာအခ်င္းခ်င္းထဲမွာ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ဆရာတို႔ ဆရာမတို႔က ပိုသိမွာပါ။ ကိုယ္ေတြက အျပင္လူ မဟုတ္လား။

             ကိုယ္တို႔ ျမန္မာနိုင္ငံဟာ ကမာၻေပၚမွာ အက်င္႔ပ်က္ျခစားတဲ႔အထဲမွာ ခ်န္ပီယံ တံခြန္စိုက္ပါတယ္။ လာဘ္စားတယ္ဆိုတာ သုံးသိန္းေလာက္ဆိုရင္သာ အသံျမည္တာ။ သိန္းသုံးေထာင္ေလာက္ စားလိုက္ရင္ ဘာအသံမွ မၾကားရေတာ႔ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား အဲသည္လူႀကီးေတြလို တိုက္ခန္းေတြ၊ ေျမကြက္ေတြ၊ ကြန္ဒိုေတြ မဲေပါက္ၿပီးရင္း မဲေပါက္ေနလို႔ကေတာ႔ တို႔ဆရာ ဆရာမေတြလည္း လခ ၂၅% ေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ၁၀၀% လုံး လွဴတယ္။ တစ္ျပားမွ မေပးနဲ႔ လို႔ ေရစက္ခ်ႏိုင္မွာပါပဲ။ အခုေတာ႔ အခုအတိုင္းပဲ ေကာင္းပါတယ္ ေကာင္းပါတယ္ေပါ႔ေလ။ ဆန္ခိုးမွ မမိတာ။ ဖြဲခိုးလာမဖမ္းနဲ႔။ ရွင္ငရဲႀကီးလိမ္႔မယ္။ အဲ႔ဟယ္ အဲ႔ဟယ္။ လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ကိုယ္႔ဆရာ နဲ႔ ကိုယ္႔တပည့္ေတြပဲဟာကို။ လိုရာကိုယူ ၾကည္ျဖဴပါတယ္။ တစ္ခုပဲ ေၾကာက္တယ္။ ကေလးေတြကေတာ႔ လိုက္အတုခိုးမွာ အမွန္။ အခုေတာင္ အဲသလိုမွ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ႏႈန္းကြာစံလြဲ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္း ျဖစ္စရာ လို႔ ျမင္ကုန္ၿပီ။

           လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အင္မတန္ ေကာက္က်စ္ေသာ၊ ယုတ္မာေသာ၊ လွည့္ျဖားတတ္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းဥစၥာ နဲ႔ ကင္းကြာသူႀကီးေတြ၊ (ဆိုၾကပါစို႔ကြယ္) ၀က္၀က္ကြဲ Corrupted ျဖစ္ေသာသူႀကီးေတြ လက္ညွဳိးထိုး မလြဲေအာင္ ရွိတယ္။ ရွိပါေစေလ။ သူတို႔က သိပ္ေၾကာက္စရာ မေကာင္းပါဘူး။ ေနာင္ အႏွစ္သုံးေလးငါးဆယ္ဆို ဘယ္သူမွ က်န္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ သခၤါရက သူ႔ဟာသူ စီမံပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ရဲ႕ မယဥ္ေက်းမႈအေမြေတြကို ေနာင္လာေနာက္သားကေလးေတြ လက္ဆင္႔ကမ္းအေမြဆက္ခံယူရင္ သည္အက်င္႔ဆိုးေတြက ကမာၻဆုံးတိုင္ သံသရာလည္ေနဦးမွာပါ။ သည္အမူအက်င္႔ဆိုး၊ အယူအဆဆိုး၊ ဓေလ႔စရိုက္ဆိုးေတြက ေဒၚစုတက္လည္း မေပ်ာက္၊ ဘစိန္တက္လည္း မေပ်ာက္၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပလိုက္လည္း မေပ်ာက္၊ ဘယ္သူတက္တက္ ေပ်ာက္မယ္႔လမ္း မျမင္ပါဘူး။ အခုလက္ရွိ စာသင္ခန္းအတြင္းမွာ ရွိတဲ႔ ဆရာေတြ ဆရာမေတြမွတပါး၊ သိၾကားမင္းႀကီးေတာင္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

            Corruption ကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းေကာင္းက မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြကို Corruption မေကာင္းေၾကာင္း၊ မက်င္႔သုံးအပ္ေၾကာင္း၊ ခၽြင္းခ်က္မထားအပ္ေၾကာင္း၊ ရွက္စရာေကာင္းေၾကာင္း သင္ၾကားေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာ ကိုယ္အပါအ၀င္ ျမန္မာလူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလုံးဟာ Corruption ကို ခိုးစားရင္ ခ်ဳိၿမိန္ေသာအသီး၊ ဓနနဲ႔ဖုံးရင္ စိန္နားကပ္ေရာင္နဲ႔ ပါးေျပာင္လို႔ရတဲ႔အရာ၊ သည္အရိပ္သုံးပါးကေလးမွ နားမလည္ရင္ ေလာကႀကီး လူလုပ္လို႔မရတဲ႔ ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းခ်က္၊ အဲ႔သလိုပဲ ခံယူေနၾကပါၿပီ။ ကမာၻေပၚမွာ အႀကီးက်ယ္ဆုံး Corruption နဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြကို ၾကည္ညဳိေလးစားလြန္းလို႔ ျပားျပား၀ပ္ေနေအာင္ ထိုင္ရွိခိုးတဲ႔ အစဥ္အလာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။  ဘုန္းႀကီးသာ ခလုပ္တိုက္သြားမွာ အဘလာရင္ လက္အုပ္ကခ်ီၿပီးသား။ မကင္းေလ၊ ခ်မ္းသာေလ။ ရိုက်ဳိးေလ။ (အကုန္လုံးေတာ႔ မဆိုလိုဘူးေပါ႔ေနာ္) သူတို႔ေတာ႔ ဘာမွသြားလုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ႔။ အိုေသေအာင္သာ ေစာင္႔လိုက္ေတာ႔။ (နင္အရင္ေသဖို႔ နီးေနၿပီ တဲ႔ သားကို)

           လက္ရွိအစိုးရအေနနဲ႔ အက်င္႔ပ်က္ျခစားမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ တိုက္ဖ်က္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဥပေဒလည္း ေနာက္ထပ္မတိုးပါနဲ႔ေတာ႔။ ရွိၿပီးသားနဲ႔ လုံေလာက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမမ်ားကို အူမေတာင္႔ေအာင္ေကၽြး၊ သီလေစာင္႔နိုင္ေအာင္ေပးၿပီး အာစရိယဂုေဏာ နဲ႔ အညီ အတတ္လည္းသင္ ပဲ႔ျပင္ဆုံးမေစဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ သူတို႔မွ မသင္ရင္ ဘယ္သူကမွ သင္မယ္႔သူ မရွိေတာ႔တာပါ။ ပညာေရးေလာကထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ခံစားေနရသလဲဆိုတာ ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြထက္ ဘယ္သူကမွ ပိုမသိႏိုင္ပါဘူး။ ပြင္႔ေသာပန္းတိုင္း ပိုးကိုက္ေနေသာ္လည္းပဲ ပညာေရးနယ္ပယ္ကေတာ႔ အဖူးအငုံ အညြန္႔အတက္ကေလးေတြမို႔လို႔ အေလးအနက္ထား ထိန္းသိမ္းမွသာ အနာဂတ္ လွပပါလိမ္႔မယ္။ Corruption ကို စတိုက္ခ်င္ရင္ ပညာေရးဘက္က ဦးတည္လိုက္တာဟာ ဆရာေစာ္ကား ငရဲလားမယ္႔ ကိစၥ လို႔ မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဆရာေကာင္းတပည့္ေတြ ပန္းေကာင္းပန္ႏိုင္ဖို႔ အနာဂတ္ကို ပ်ဳိးတာလို႔ သေဘာထားေစခ်င္ပါတယ္။ ျဖဴစင္တဲ႔ဆရာေတြက သြန္သင္ေတာ႔ ျဖဴစင္ေသာတပည့္မ်ား ထြက္လာတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအတြက္ ဘယ္အရာဟာ အျဖဴ လို႔ ဆရာေတြကို စသင္ပါရစီ။ မူရင္းေကာင္းမွ မိတၱဴေကာင္းမွာမို႔လို႔ ကိုယ္တို႔ဆရာဆရာမကေလးေတြကို တန္ဖိုးထား ထိမ္းသိမ္းေသာအားျဖင္႔ ပညာေရးနယ္ပယ္မွာ ျခစားမႈကင္းပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းအပ္ပါတယ္။ တို႔အဘေတြဆီေတာ႔ ဆုမေတာင္းရဲေပါင္ကြယ္။ သူတို႔က “ပြင္႔ေသာပန္းတိုင္း လန္းပါေစ” လို႔ ဆိုရင္ “အင္႔ … ဆာဒူးႀကီး ယူသြား” လို႔ ေပးလိုက္မွာ။