ေဆာင္းပါး

ႀကိဳးတိုက္ ဋီကာ

လင္းသန္႔| April 28, 2014

အင္းစိန္ ေထာင္ (ဓာတ္ပုံ – Steve Tickner)

“အေမွာင္ေခတ္မွာ ေထာင္ဆိုတာ သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ ျပတိုက္” တဲ့။
ဒီ့အျပင္ “ေထာင္” ဆိုတာ လူရွင္သခ်ႋဳင္းလို႔လည္း စစ္အာဏာရွင္ေခတ္တေလွ်ာက္ ကင္ပြန္းတပ္လို႔ရတယ္။ ေသသြားတာမဟုတ္ လို႔ ေသေသာ သူလို ၾကာရင္လည္း မေမ့ႏိုင္သလို ေပ်ာက္သြားသူ မဟုတ္ေပမယ့္ အလြယ္တကူ ရွာလို႔မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ေနရာရပ္ဝန္း တခုပါ။
တကယ္လည္း အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ ရွိေနၾကတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြဟာ လူ႔အသက္ေတြသာ ရွင္ေန ၾကေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏွလံုးသားေတြနဲ႔ ဘဝေတြ ေသေနၾကသလို ျဖစ္ေနရလို႔ လူရွင္သခ်ႋဳင္း လို႔ သမုတ္ၾကတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက သူရဲေကာင္းလည္း မျဖစ္ခ်င္၊ အာဇာနည္လည္းမျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္၊ သမိုင္းထဲ သြန္ခ်ခံလိုက္ရလို႔ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈထဲပါလာၿပီး အလွည့္အေျပာင္းေတြနဲ႔ အရြဲ႕ အေစာင္းေတြၾကားမွာ သံတိုင္ေတြ၊ အုတ္႐ိုးေတြနဲ႔ “ေထာင္” ဆိုတာကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။
ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့ရေတာ့လည္း စစ္အစိုးရ ေခတ္တေလွ်ာက္ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အင္းစိန္ေထာင္တြင္းက ေသဒဏ္က် အက်ဥ္းသား ေတြကိုထားတဲ့ ႀကိဳးတိုက္ထဲကိုပါ။
အင္းစိန္ေထာင္ဆိုတာ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီေတြကေတာ့ ျမန္မာနဲ႔စစ္ပြဲေတြအၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္သူေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ သူတို႔ သိမ္းပိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြကို တည္ေဆာက္ေလ့ ရွိတဲ့အထဲ တခုအပါအဝင္ပါပဲ။
ေျမဧက ၁၆၀ ေက်ာ္ က်ယ္ဝန္းတဲ့ အင္းစိန္ ဗဟိုစံျပ အက်ဥ္းေထာင္ကို ၁၈၈၉ ခုႏွစ္က ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီေတြက စတင္ တည္ ေဆာက္ ခဲ့ၿပီး ၁၈၉၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လက စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ လူ ၅ ေထာင္ ဆံ့တဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း လူေပါင္း ၁ ေသာင္းေက်ာ္ ထည့္ထားတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။
အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယအိမ္လိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႀကိဳးတိုက္ဟာ ေသဒဏ္က် အက်ဥ္းသားေတြကို ႀကိဳးေပးမသတ္ခင္ ထိန္းသိမ္းတဲ့ အက်ဥ္းခန္းငယ္ေပါင္း ၆၀ ရွိတဲ့ ရင္ကြဲတိုက္ႀကီးတခု။ ၁၀ ေပေလာက္ရွိတဲ့ အလယ္ အူလမ္းေၾကာင္း လမ္းရဲ႕ တဖက္ တခ်က္မွာ အခန္းေပါင္း ၃၀ စီ ရွိပါတယ္။
အက်ယ္ ၁၀ ေပ၊ ၈ ေပ၊ အျမင့္ ၁၂ ေပ ရွိတဲ့ ႀကိဳးတိုက္ အခန္းေတြထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာ နတၱိ၊ ညဘက္မွာ အခန္းတြင္း ေမွာင္ မည္းေနၿပီး ေန႔ဘက္မွာ အလင္းေရာင္ဆိုလို႔ မႈန္ပ်ပ်၊ အခန္းအေနာက္က ၂ ေပ ေလာက္ရွိတဲ့ ျပတင္းေပါက္ဆီကပဲ တခါတရံ က်လာတတ္တယ္။
အခန္း ၆၀ ရွိတဲ့ ႀကိဳးတိုက္ရဲ႕ အခန္း ၁၅ ခန္း မွာေတာ့ ေထာင္တြင္း ျပစ္ဒဏ္ ထပ္မံက်ဴးလြန္သူေတြနဲ႔ ဆိုးသြမ္းႀကိဳးသမားေတြအတြက္ ျပစ္ဒဏ္ေပးဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ ဆီႀကိတ္ဆံုႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္။ အခန္းတြင္းက အက်ဥ္းသားက ေမာင္းတံကိုလွည့္ ေပး ေန ရၿပီး ဆီဆံုကေတာ့ အခန္းအျပင္ဘက္မွာ ထားပါတယ္။
ထိုစဥ္က အင္းစိန္ေထာင္ဝန္းအတြင္း တိုက္ ဝန္းထဲမွာ တိုက္ ၅ တိုက္ရွိကာ အခန္းစုစုေပါင္း အက်ဥ္းခန္း ၁၅၀ ရွိပါတယ္။ ႀကိဳးတိုက္ကိုေတာ့ တိုက္အမွတ္ ၂ လို႔လည္း ေခၚတယ္။
အင္းစိန္ေထာင္ဝန္းအတြင္း စစ္ခံု႐ံုးအမွတ္ ၁ က ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြကို လုပ္ႀကံဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ပုန္ကန္မႈနဲ႔ ေသဒဏ္အမိန္႔ခ်မွတ္ခ်ိန္ဟာ တျခားသူေတြအတြက္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြားမတတ္ ခံစားရႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဘယ္လိုခံစားမႈမ်ိဳးကိုမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (ABSDF) က က်ေနာ္ အပါအဝင္ ၃ ဦးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ကူညီေပးတဲ့ အေပါင္းအပါေတြ အပါအဝင္ စုစု ေပါင္း ၁၁ ဦးဟာ လက္နက္ပုဒ္မ၊ မတရားအသင္း ပုဒ္မေတြနဲ႔ ေရွ႕ေနငွားရမ္း ခြင့္မရ၊ ထုေခ်ခြင့္မရွိ၊ တရက္တည္းသာ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမလ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ စစ္ခံု႐ံုးက ျပစ္ဒဏ္အသီးသီး ေပးတာပါ။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေၾကာေရးစခန္း ငရဲခန္းေတြက လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေထာင္ကိုသြားဖို႔အေရး ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ တျခား ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြလို အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္တာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ပိုင္ႀကီးက စစ္တပ္က ဗိုလ္မႉး အုန္းေဖ ျဖစ္ၿပီး အထူးေထာင္ပိုင္ကေတာ့ ေထာင္ ေလာကမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေထာင္ပိုင္ ဦးဘိုၾကည္ပါ။
အင္းစိန္ေထာင္ တံခါးမႀကီးကတဆင့္ ေထာင္ က်႐ံုးကိုေရာက္ၿပီး အက်ဥ္းသားမွတ္ပံုတင္ကာ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ေထာင္ဝင္နံပါတ္ ဆိုတဲ့ ဂဏန္း ၄ လံုးကို စတင္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ေထာင္ဝင္အမွတ္ ၄၀၄၆ /စီ တဲ့။
အဲဒီကတဆင့္ မိန္းေဂ်းလ္ (အင္းစိန္ေထာင္ အလယ္က ေထာင္မႉးႀကီး ႐ံုးခန္း) ေတြကို ျဖတ္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္ဝန္းအတြင္း ေရာက္လာခဲ့တယ္။
တိုက္ဝန္းအရာရွိ တဦးျဖစ္တဲ့ ေထာင္မႉး ဦးမင္းသူေရႊအုန္းက ႀကိဳးတိုက္ရွိရာကို က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ေသဒဏ္က်တဲ့ အမႈတြဲ ကိုျမင့္စိုး၊ ကိုျမင့္ေဆြ တို႔ကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့တယ္။ ကိုျမင့္ေဆြဟာ သရက္ အက်ဥ္းေထာင္တြင္းမွာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လ က စိတ္ေဝဒနာ သည္ အက်ဥ္းသားတဦးက တံပိုးနဲ႔ ႐ိုက္လို႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ႀကိဳးတိုက္အနီး ေရာက္လာကတည္းက ႀကိဳးတိုက္ထဲက သီခ်င္းသံေတြ၊ စကားသံေတြက တကၠသိုလ္ အေဆာင္ႀကီးတခုထဲ ေရာက္သလို ခံစားရတယ္။
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ရဲ႕ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္း တညမွာ ႀကိဳးတိုက္ဆိုတာထဲကို ေရာက္လာခ်ိန္ ႀကိဳးသမားေတြနဲ႔ ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံ ေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ ႀကိဳဆိုမႈက အားရစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ႀကိဳးတိုက္ အခန္းနံပါတ္ ၃၁ ဟာ ပထမဆံုး ႀကိဳးသမားဘဝကို စတင္ခဲ့တဲ့ အခန္းလည္းျဖစ္တယ္။
ႀကိဳးသမားတဦးကို ေထာင္ပံုစံအဝတ္ ၂ စံု၊ ဖလန္ထည္အက်ႌ လက္ရွည္တထည္၊ ပံုစံ ပန္းကန္ျပား တခ်ပ္၊ အိပ္ရာခင္းေစာင္ပါးတထည္၊ ၿခံဳေစာင္ တထည္စီ ေပးပါတယ္။
ႀကိဳးတိုက္ရဲ႕ အခန္းတြင္းမွာေတာ့ ဝါးဖ်ာ ၂ ခ်ပ္၊ မိလႅာခြက္တလံုး၊ ဆီးဂန္ဖလား ၁ ခုနဲ႔ အခန္းေရွ႕ ေရအိုးတလံုး၊ ေရခြက္တခုနဲ႔ ႀကိဳးသမားဘဝရဲ႕ ပထမဆံုးညကို စတင္ျဖတ္သန္းရပါေတာ့တယ္။
သံေခ်ာင္း ေခါက္သံ၊ တံုးေမာင္း ေခါက္သံ၊ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ စစ္ဖိနပ္သံေတြၾကားမွာ တခါတခါ “အားလံုးေကာင္းပါတယ္ ဆရာႀကီး” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံေတြလည္း ၾကားေနခဲ့ရတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေၾကာေရးစခန္းက လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ အိပ္ မေပ်ာ္ဘဲရွိခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ႀကိဳးသမားဘဝ ပထမဆံုး ညတာဟာ အေတာ္ရွည္သလိုပါပဲ။ အေတြးေတြက ဒုနဲ႔ေဒး၊ အခုအထိ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးက ေအာ္သံေတြ၊ ေတာထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက တဝဲလည္လည္။
ဒါေပမယ့္ စစ္ေၾကာေရးမွာ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈေတြနဲ႔ အိပ္ပ်က္ညေတြ မ်ားခဲ့တာေၾကာင့္ ႀကိဳးသမား ဘဝရဲ႕ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ ဘဲ အိပ္စက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီအိပ္စက္မႈဟာ မိနစ္ပိုင္းသာ ခံလိုက္ၿပီး နံနက္ ၅ နာရီမွာပဲ “ပံုစံ” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ လူေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္အခန္းက လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ေဇယ်က ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီးေနဖို႔၊ သူထိုင္သလိုထိုင္ဖို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ လွမ္းေျပာပါတယ္။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး “ပံုစံ” ေအာ္သံၾကားလိုက္ရင္ ငုတ္တုတ္ထ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္၊ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဒူးေပၚတင္၊ ခါးကို မတ္မတ္ထားတဲ့ အေနအထားကို အေလ့အက်င့္ ရလာခဲ့တယ္။ ေန႔စဥ္ နံနက္တႀကိမ္၊ ညေနတႀကိမ္ ပံုစံေအာ္တိုင္း ပံုစံထိုင္ရၿပီး ေထာင္ ဝန္ထမ္း ေတြ လူလာစစ္တယ္။ တခါတရံ ေထာင္ အရာရွိေတြလာရင္လည္း ပံုစံဆိုတဲ့ ေအာ္သံၾကားေတာ့ ပံုစံထိုင္ရတယ္။
နံနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ေဆာင္ဖြင့္ သံေခ်ာင္း ေခါက္သံ၊ လူေရတြက္သံေတြ ၿပီးသြားခ်ိန္မွာပဲ ႀကိဳးသမား အဘေပ်ာ့က ဘုရားရွိခိုးတိုင္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေတြကေတာ့ ဘုရားရွိခိုးၾကရတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္သူေတြကေတာ့ ထိုင္ၿမဲ ထိုင္ေနရပါတယ္။ အဘေပ်ာ့ဆိုတာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ကာလအတြင္း ရန္ကုန္တိုင္း ေက်ာက္တန္းၿမိဳ႕နယ္ မီးျပေက်းရြာမွာ ရြာကို ဓားျပ ေတြဝင္တိုက္တဲ့အခါ အဲဒီဓားျပေတြကို ရြာသား ေတြက ဖမ္းၿပီးသတ္ၾကတဲ့ ကိစၥအတြက္ အျပစ္ရွိတယ္လို႔စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီး ေသဒဏ္ခ်မွတ္ ခံထားရသူပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘေပ်ာ့ဟာ ပင္လယ္ငါးဖမ္း ေလွေတြပိုင္ဆိုင္တဲ့ တံငါသည္ႀကီး တဦးျဖစ္ၿပီး အခင္းျဖစ္ပြားခ်ိန္တုန္းက အနီးအနားမွာ မရွိတဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက သပိတ္စခန္း ေခါင္းေဆာင္ဆိုေတာ့ သူ႔ကိုလည္းဖမ္းၿပီး ေသဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံရသူပါ။
အဲဒီေက်ာက္တန္းက ဓားျပေတြသတ္မႈနဲ႔ ေက်ာက္တန္းက သပိတ္စခန္း ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာေတြ အပါအဝင္ ေဒသခံ ရြာသား ၇ ဦးကို ဖမ္းဆီး ေသဒဏ္ခ်လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိုးလင္းလို႔ ေသာ့သံတခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ အခန္းတခါးေတြ တခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္ ဖြင့္ေပးတယ္။ အခုလို အခန္း တခါးဖြင့္ေပးတဲ့အခါ အခန္းထဲက ဆီးနဲ႔ မိလႅာခြက္ ေတြကို အၿမဲဆင္းလို႔ေခၚတဲ့ တျခား ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသားေတြကလာယူၿပီး ႀကိဳးတိုက္ရဲ႕အလယ္ လမ္းမွာ ခ်ထား တဲ့ မိလႅာဇလားႀကီးေတြနဲ႔ ဆီးကန္ စဥ့္အိုးႀကီးေတြထဲ သြန္ထည့္ၾကတယ္။ မိလႅာခြက္နဲ႔ ဆီးခြက္ေတြကို ေဆးေၾကာၿပီး အခန္းထဲကို ျပန္ဝင္ၾကရတယ္။
အဲဒီလို ၁၅ မိနစ္တာ အခန္းတြင္းက ထြက္ခြင့္ ရတဲ့ မိလႅာခ်ခ်ိန္မွာ ႀကိဳးသမားေတြနဲ႔ ႀကိဳးတိုက္တြင္း ရွိေနၾကတဲ့ နာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတခ်ိဳ႕လည္း အသစ္ေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔အခန္းကို လာမိတ္ဆက္ၾက၊ အားေပးစကားေတြေျပာၾကတယ္။ ေထာင္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ဟာ အဲဒီေန႔က “က်သစ္” ေတြေပါ့။
ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ နာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေတြျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ ဗိုလ္မႉးေဟာင္း ဦးေသာ္က၊ ေရွ႕ေနႀကီး ဦးကိုယု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ႕ မိသားစုဆရာဝန္ ေဒါက္တာ တင္မ်ိဳးဝင္း၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဗိုလ္ေအာင္ႏိုင္၊ ဒါ႐ိုက္တာ စာေရးဆရာ ဦးမိုးသူ၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုမိုးဟိန္း တို႔နဲ႔ ေတြ႕ရတယ္။
ထူးျခားတာကေတာ့ ႀကိဳးတိုက္ထဲက အရင္ ရွိေနၾကသူေတြက က်ေနာ္တို႔ ေသဒဏ္က် ၃ ဦးကို ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ သတင္းေတြဖတ္ၿပီး သားမို႔ သိေနၾကတာပါပဲ။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ၃ ဦး အပါအဝင္ ႀကိဳးသမား ၁၀၈ ဦးရွိၿပီး ႀကိဳးသမား အမ်ားစုကေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးကာလ လူသတ္မႈေတြနဲ႔ ေသဒဏ္အမိန္႔ ခ်မွတ္ ခံထားရသူေတြပါ။ အဲဒီအထဲမွာ သန္လ်င္ ေရနံခ်က္စက္႐ံု ဗံုးခြဲမႈနဲ႔ စြပ္စြဲကာ ေသဒဏ္က်ခံေနရတဲ့ NLD ပါတီ သန္လ်င္ လူငယ္အဖြဲ႕ဝင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုသန္းေဇာ္၊ ကိုညီညီဦးနဲ႔ မိုးေက်ာ္သူ တို႔ကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။
ဒီအျပင္ သန္လ်င္ေရနံခ်က္စက္႐ံုကို အမွန္တကယ္ ဗံုးခြဲခဲ့သူလို႔ သူ႔ကိုယ္သူေျပာၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ ဗံုးခြဲမႈနဲ႔ ေသဒဏ္က်ေနတဲ့ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ုံး(KNU) က ဗိုလ္မႉး ကိုကိုႏိုင္ ေခၚ ကိုသိန္းဦး၊ ေဆးေက်ာင္းသား ကိုေအာင္သူ တို႔နဲ႔လည္း ေတြ႕ရ တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ႀကိဳးတိုက္ႀကီးဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယ အိမ္လည္းျဖစ္လာသလို ႀကိဳးသမားေတြနဲ႔ ႀကိဳးတိုက္တြင္းက တျခားသူေတြရဲ႕ ဘဝ စာမ်က္ႏွာေတြကို ၈ ႏွစ္ေလာက္ ေန႔ညမျပတ္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က စတင္ကာ ဘဝတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီေတြက ၁၈၉၄ ခုႏွစ္မွာျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ ဥပေဒနဲ႔ ၁၉၀ဝ ျပည့္ႏွစ္မွာ ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းသားဥပေဒ ေတြ နဲ႔ ဘဝကို ႀကိဳးတိုက္ထဲမွာ ရွင္သန္ေအာင္ ႐ုန္းကန္ရပါေတာ့တယ္။     ။

လင္းသန္႔| May 8, 2014

ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ တခ်ိဳ႕

သူပုန္ေက်ာင္းသားမွ ႀကိဳးသမားတဦး အျဖစ္သို႔
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္ ၿဖိဳခြင္းမႈေတြနဲ႔ အတူ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔ ညေန ၄ နာရီမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတဲ့ အေၾကာင္း ေၾကညာၿပီးေနာက္ က်ေနာ္လည္း ေတာခိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့တယ္။
အိမ္က က်ေနာ့္ မိခင္ကိုေတာ့ “ခဏ” ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းသာ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုခဲ့တာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္က ေက်ာင္းသား တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ကုန္းလမ္း၊ ေရလမ္းေတြကေန အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားက နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသား လက္ နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြ တည္ရွိရာ အရပ္ေတြကို ကိုယ့္အဆက္ အသြယ္ေတြနဲ႔ သြားသူေတြ ရွိၾကသလို ဘာ အဆက္အသြယ္မွ မရွိဘဲ မွန္းဆသြားၾကသူေတြလည္း ရွိခဲ့ၾက တယ္။ အဲဒီလို ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ မထင္မရွား ေက်ာင္းသား တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ က်ေနာ္လည္း တဦး အပါအဝင္ျဖစ္ပါတယ္။
နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ နယ္ေျမတခုျဖစ္တဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္က အင္အားအႀကီးဆံုး အဖြဲ႔တခုျဖစ္တဲ့ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ံုး (KNU) နယ္ေျမကို က်ေနာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသား အပါအဝင္ ဒီမိုကေရစီ အေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ အရြယ္စံု အဆင့္အတန္းစံု လူေတြက ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိေနတာပါပဲ။
အဲဒီမွာ ေျပာစမွတ္ စကားတခုကိုေတာင္ အခုအထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တခ်ိန္က ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ကနဦး သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ ၃ က်ိပ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ ၾကေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေတာထဲ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ ၃ ေသာင္းေက်ာ္ မက ရွိေနခဲ့တာပါပဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ ရဲေဘာ္ ၃ က်ိပ္ကို က်ေနာ္တို႔ အားက်ခဲ့တာလည္း ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း မဲေဆာက္က KNU ေထာက္ လွမ္းေရးတာဝန္ခံ ဗိုလ္မႉး စိုးစိုးအိမ္မွာ ခဏေနခဲ့ၿပီး မာနယ္ပုေလာကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္မႉး စိုးစိုးအိမ္မွာပဲ KNU ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ အပါအဝင္ တျခား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီကေန KNU ဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပုေလာ နယ္ေျမတြင္းက ေသာင္ရင္းစခန္းလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး (ABSDF) တပ္ရင္း (၂၀၈) မွာ အဖြဲ႔ဝင္ အျဖစ္နဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့ရင္း သူပုန္ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ေတာတြင္းကာလ တဒဂၤကို ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ သူပုန္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့စဥ္ ကာလ တေလွ်ာက္ ကိုယ္ေနစရာ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီး တည္ေဆာက္၊ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ အခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းရင္းနဲ႔ စစ္ပညာ ေလ့လာသင္ယူရင္း ထိုက္တန္တဲ့ တံု႔ျပန္မႈနဲ႔ တိုင္းျပည္အက်ိဳး အတြက္ စစ္တပ္ကို ျပန္အန္တုမယ္လို႔ စိတ္ကို တံုးတံုးခ်ခဲ့တယ္။
တဖက္က အစိုးရစစ္တပ္ကို ရင္ဆိုင္အံတုဖို႔ လုပ္ေနခ်ိန္နဲ႔ တၿပိဳင္တည္း သူပုန္ေက်ာင္းသားတိုင္း ရင္ဆိုင္ရေလ့ ရွိတဲ့ ရန္သူေတာ္ႀကီး ကေတာ့ “မစၥတာ မေလးရီးယား ဂု႐ု” လို႔ တင္စားေခၚေဝၚတဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ပါပဲ။ အစိုးရ စစ္တပ္က ပစ္သတ္လို႔ က်ဆံုးသြားရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ ရွိသလို ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ အသက္ဆံုးပါးရတဲ့ သူေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။ အသက္ဆံုးပါး သြားၾကရသူေတြဟာ အာဟာရ မျပည့္မီမႈ၊ ေဆးဝါးမစံုလင္မႈနဲ႔ တျခား လိုအပ္ခ်က္ေတြ ေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။
ေတာတြင္း ေက်ာင္းသားဘဝ ေန႔စဥ္စားခဲ့ရတဲ့ ဆန္က်ိဳးထမင္း၊ ငါးပိရည္၊ ငွက္ေပ်ာအူျပဳတ္နဲ႔ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ေတြက အာဟာရျဖစ္ေစခဲ့သလို တခါတရံ ကရင္ လူႀကီးအိမ္ေတြက ပို႔လာတဲ့ ဝက္သား၊ အမဲသားနဲ႔ ေတာတြင္း အမဲလိုက္လို႔ ရလာတဲ့ ေတာေကာင္ သားေတြ စားရခ်ိန္ေတြကေတာ့ နတ္သုဒၶါ တမွ်ပါ။
တခ်ိန္က အေမ့အိမ္က ဟင္းလ်ာေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔သာ မွန္းၿပီး သူပုန္ေက်ာင္းသား အာဟာရ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ KNU နယ္ေျမမွာ ရွိစဥ္ တေလွ်ာက္ မိဘငတ္ေနၾကသူ က်ေနာ္တို႔ေတြ ပါးစပ္ဖ်ားမွာေတြ႔သမွ် သက္ႀကီးရြယ္ႀကီး မွန္သမွ်ကို အမိုးနဲ႔ ဖထီးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ကလည္း ၿမိန္ေရယွက္ေရ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလံုးက ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့ ေတာခိုေက်ာင္းသားနဲ႔ လူငယ္ေတြဟာ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာ ၂ ႏိုင္ငံ နယ္စည္းမ်ဥ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ကမ္းတဖက္နဲ႔ တဖက္ လက္ပစ္ကူး ျဖတ္သန္းရင္း တခ်ိန္က မနီးစပ္ခဲ့တဲ့ ဗမာနဲ႔ တျခားတိုင္းရင္းသားေတြၾကား ပ်က္ျပားခဲ့တဲ့ ယံုၾကည္မႈ တစံုတရာကို ရေစခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။
တခ်ိန္က ဗမာ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္ စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ အၾကား ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ယံုၾကည္မႈ ကင္းမဲ့ ေနခဲ့တာ အခုအထိ ႐ိုက္ခတ္ေနဆဲ ပါပဲ။
အဲဒီ ကာလမွာ ABSDF ဥကၠ႒က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ျဖစ္ၿပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ KNU နယ္ေျမတာဝန္ခံ လည္းျဖစ္၊ ABSDF အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ သႀကၤန္အလြန္မွာပဲ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ တျဖစ္လဲ ကိုမိုးသီးဇြန္တေယာက္ KNU နယ္ေျမကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ABSDF ဥကၠ႒ တာဝန္ ယူခဲ့ခ်ိန္ပါ။
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္း ေပၚေပါက္လာတဲ့ DAB လို႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ဒီမိုကေရစီ မဟာမိတ္ အဖြဲ႔၊ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ကတည္းက ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့တဲ့ NDF လို႔ေခၚတဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အတူ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံ ျဖစ္ထြန္းေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္ရွိတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေပၚလာေရး၊ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ေပၚေပါက္ေရး စတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ ယႏၲရားထဲမွာ က်ေနာ္လည္း အုတ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္ အျဖစ္ ပါဝင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
၈၈ မ်ိဳးဆက္သစ္ သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးအေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားလိုစိတ္က ျပင္းထန္ခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္း ေတာ္လွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈတခု အတြက္ က်ေနာ္လည္း တာဝန္ယူခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ KNU ေဖာက္ခြဲေရး တာဝန္ခံ ဗိုလ္အိုင္းဇက္ ဆီက လိုအပ္တဲ့ စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြ ထုတ္ယူလာခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈ တခုအတြက္ အစီအစဥ္ေတြ အဆင္သင့္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
ကိုျမင့္ေဆြ၊ ကိုျမင့္စိုးတို႔နဲ႔ အတူရန္ကုန္ကိုသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ အတြက္ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္က ဘတ္ေငြ တဦးအတြက္ ၁ ေထာင္ႏႈန္းနဲ႔ ဘတ္ ၃ ေထာင္နဲ႔ အတူ ရန္ကုန္ကို မာနယ္ပုေလာစခန္း ကစၿပီး ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလက ေတာလမ္းေျခက်င္ ခရီးၾကမ္းတခုကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီခရီးစဥ္မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က က်ေနာ္နဲ႔ အတူပါလာသူေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုျမင့္ေဆြဟာ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ ပံုကာလ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ လူငယ့္ေရးရာ ညေက်ာင္းသမဂၢ ဥကၠ႒ ျဖစ္ခဲ့သူ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဓာတုေဗဒခန္း တာဝန္ခံ ဆရာ ဦးေအးေဆြရဲ႕ သားတဦး ျဖစ္ၿပီး အစၥလမ္ ဘာသာဝင္ တဦးပါ။ ေတာေတာင္ထဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာနဲ႔ ဘဝကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းရခ်ိန္ေတြမွာ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုျမင့္ေဆြဟာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႔က သရက္အက်ဥ္းေထာင္ အတြင္းမွာ စိတ္ ေဝဒနာသည္ ရာဇဝတ္ အက်ဥ္းသား တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးလွေရႊဆိုသူက ထမ္းပိုးနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ ပါတယ္။
ကိုျမင့္စိုး ကေတာ့ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာ ရန္ကုန္တိုင္း လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ကေန ဒီမိုကေရစီပါတီ ကိုယ္စားျပဳ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ ဦးအုန္းႀကိဳင္ရဲ႕ သားတဦး ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ၃ ဦးဟာ မာနယ္ပုေလာ ဌာနခ်ဳပ္ ကေန KNU တပ္မဟာ ၃ နယ္ေျမကို ဦးတည္ထြက္ လာတာမွာ KNU တပ္စိတ္ တစိတ္ က လမ္းတေလွ်ာက္ လံုၿခံဳေရး ယူေပးရင္း ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ အကုန္က စတင္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေတာလမ္းခရီး တေလွ်ာက္ ေျခက်င္ ေတာင္တက္၊ ေတာင္ဆင္းနဲ႔ စစ္ေျမျပင္ေတြကို ေရွာင္ကြင္းသြားရင္း တရက္မွာ ေရွ႕ကင္းေထာက္ အဖြဲ႔ရဲ႕ အခ်က္ေပးမႈနဲ႔ အတူ အစိုးရစစ္တပ္ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ ၃ ေယာက္ အႏၲရာယ္ ကင္းေစဖို႔ ကရင္ စစ္သားေတြက စြန္႔စားခန္းဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ သယ္ယူလာခဲ့တဲ့  KNU လုပ္ လက္ပစ္ဗံုး ၁ လံုးလည္း အေျခအေနအရ အသံုးျပဳခဲ့ၾက ပါတယ္။ လမ္းခရီး တေလွ်ာက္ လိုအပ္ရင္ အသံုးျပဳဖို႔ ပါလာတဲ့ ေဆးဝါးေတြနဲ႔ လမ္းမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကတဲ့ လူနာတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ကုသေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။
ျမစ္ကူးေခ်ာင္းကူး ေျခက်င္ေတာင္ဆင္း၊ ေတာင္တက္ ခရီးရွည္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေဆြနဲ႔ ကိုျမင့္စိုးတို႔လည္း လမ္းခရီးတဝက္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ထခ်ိန္ ပါလာတဲ့ ေဆးဝါးေတြနဲ႔ ႀကိဳးစား ကုသရင္း ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ ကိုျမင့္ေဆြ ကိုေတာ့ လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာလို႔ အထမ္းနဲ႔ ေခၚလာရင္း ပင္ပန္းစြာ လမ္းခရီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။
ရန္ကုန္- မႏၱေလး အျမန္လမ္းမႀကီးေဘး ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕အနီး စစ္ေတာင္းျမစ္ ကမ္းေဘး ကရင္ရြာ တရြာအေရာက္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနရတဲ့ ကိုျမင့္ေဆြနဲ႔ ကိုျမင့္စိုးတို႔ ၂ ဦးကို KNU တပ္မဟာ ၃ အရာရွိ တဦးဆီမွာ ထားရစ္ခဲ့ၿပီး အစီအစဥ္ အရ တကိုယ္တည္း ရန္ကုန္ကို ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။

ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းရွိ ABSDF ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ႐ုံးေဟာင္း တည္ရာ ေလာကြာလူကုန္း

ပါလာတဲ့ စစ္လက္နက္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ တျခား အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ စစ္ေတာင္းျမစ္ကို နံနက္မိုးေသာက္ယံမွာ ဝါးတလံုး အကူနဲ႔ လက္ပစ္ကူးခဲ့ရတယ္။ ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕ ရွိရာကိုသြားဖို႔ လာႀကိဳတဲ့ လွည္းတစီးနဲ႔အတူ လိုက္ပါသြားခဲ့ၿပီး ပါလာတဲ့ လက္နက္ပစၥည္းေတြကို ပိန္းဇလုပ္ ကရင္သခ်ႋဳင္း တေနရာမွာ ျမႇဳပ္ႏွံတယ္။ အဲဒီက တဆင့္ ကားလမ္းေဘး တံတားတခု ေအာက္မွာေျမတူးၿပီး ပစၥည္းေတြကို ဝွက္ထားခဲ့ လိုက္တယ္။
ဒီေနာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ က်ပ္ေငြ အနည္းငယ္နဲ႔ ရန္ကုန္-မႏၱေလး အျမန္ ကားလမ္းမေဘး ပိန္းဇလုပ္ ၿမိဳ႕ကေလးကေန ေညာင္ ေလး ပင္ၿမိဳ႕အထိ ဟိုင္းလပ္ လူတင္ကား တစီးေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္ပါခဲ့တယ္။ ေညာင္ေလးပင္ကေန ပဲခူးကား ထပ္စီးကာ ပဲခူးက တဆင့္ ရန္ကုန္ကို ခရီးဆက္ရင္းေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုမ်ိဳးမင္းနဲ႔ ကိုမင္းဇင္ တို႔ဆီ ဆက္သြယ္ခဲ့ၿပီး ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြ ရန္ကုန္ကို သယ္ယူေရး စီစဥ္ၾက ေတာ့တယ္။
ဒီလို စီစဥ္ေနဆဲကာလ တခုအတြင္း ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္ထဲက ဘီယာဆိုင္မွာ ထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္ထဲမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းေပးေတြက ဒုနဲ႔ေဒးဆိုတာ ထိုစဥ္က ျပည္သူ႔ရင္ျပင္ တာဝန္ခံ စစ္ဗိုလ္တဦးနဲ႔ တဝိုင္းတည္း မေတာ္တဆ ထိုင္မိေတာ့မွ သိလိုက္ရတယ္။
ဒီၾကားထဲ ရယ္စရာတခုက က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိလို႔ ထင္မွတ္မွားၿပီး သတင္းလာပို႔တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး သင္တန္းသား တခ်ိဳ႕နဲ႔လည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးသလို ဆံပင္တိုတိုထားေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို စစ္အရာရွိ အထင္နဲ႔ အေလးျပဳတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳခဲ့ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာေတာ့ ကိုမ်ိဳးမင္း၊ ကိုမင္းဇင္တို႔နဲ႔ အတူ ကိုမ်ိဳးမင္းရဲ႕ မိဘေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကားေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ ပစၥည္းေတြ သိုဝွက္ ထားခဲ့တဲ့ ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕ တံတားတခု အနီးရွိရာကို ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုမ်ိဳးမင္းကေတာ့ သူ႔မိဘေတြကို ပဲခူးမွာ ေခြးသြားဝယ္မယ္ ဆိုၿပီးေျပာဆိုခဲ့တာလည္း မွတ္မိေနပါ ေသးတယ္။
ဒီကားေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ကိုမ်ိဳးမင္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရယ္၊ ရဲလြင္ဆိုတဲ့ အကူလူငယ္ တဦးရယ္ ကိုမင္းဇင္တို႔ လိုက္ပါလာၾကတာပါ။ ရန္ကုန္ ကတည္းက လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းသယ္ယူေရး အတြက္ ႀကိဳး စတဲ့ အသံုးအေဆာင္ တခ်ိဳ႕ကို ဝယ္ယူလာခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန မိသားစုေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကားကေလးဟာ ပိန္းဇလုပ္ၿမိဳ႕ကို ေန႔လယ္ပိုင္း ေလာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ ဝွက္ထားတဲ့ တံတားအနီး ေရာက္တာနဲ႔ ကားကို ခဏနားၿပီး အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပစၥည္းေတြထားခဲ့တဲ့ ေနရာမွာ ေျခရာလက္ရာ ပ်က္၊ မပ်က္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္သူရွိ၊ မရွိအကဲခတ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္တယ္။
စိတ္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနကို သိလိုက္ရေတာ့မွ တံတားေအာက္က ခ်ံဳတခုေအာက္မွာ ဝွက္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို က်ေနာ္က ထုတ္ယူၿပီး ကားေပၚကို လူသူ သတိ မထားမိေအာင္ တင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကားကို တေနရာကို ေမာင္းသြားခဲ့ၿပီး လမ္းေဘးတေနရာမွာ ကားပ်က္တဲ့ ဟန္မ်ိဳးနဲ႔ ကားေဘာ္ဒီေအာက္နဲ႔ ကားေဘာ္ဒီထဲမွာ သယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဝွက္ၾကကာ ရန္ကုန္ကို ဦးတည္ၿပီးကားကို ျပန္ေမာင္းလာခဲ့ၾက ေတာ့တယ္။
ထူးျခားတာက က်ေနာ္တို႔ကားနဲ႔ ပစၥည္းေတြ သယ္တဲ့ေန႔မွာ ထိုစဥ္က နဝတ အတြင္းေရးမႉး ၁ လည္းျဖစ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ၫြန္႔က ပိန္းဇလုပ္အနီး ေက်ာက္တံခါးၿမိဳ႕က တန္ ၁၀ဝ ဆန္စက္ကို လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ဓာတ္တိုင္ ၂ တိုင္ေက်ာ္ စစ္သားတဦးႏႈန္းနဲ႔ လံုၿခံဳေရး အျပည့္ယူထားတာကို သတိထားမိခဲ့ တယ္။
ဒီေတာ့ အရပ္ဝတ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကားေလးက ရန္ကုန္ျပန္လာမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ေျပးအလား လမ္းတေလွ်ာက္က စစ္တပ္လံုၿခံဳေရး ယူထားခဲ့တဲ့ ပဲခူးတပ္မ ၇၇ ဂိတ္၊ အင္းတေကာ္ဂိတ္၊ ေထာက္ႀကံ့ဂိတ္ စတာေတြကို အိေႁႏၵ မပ်က္ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ကို ပစၥည္းေတြ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီး လုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္းေတြ အတြက္ ေလ့လာမႈေတြ ဆက္တိုက္ ဆိုသလို လုပ္ေနခဲ့ၾကရ တာပါ။
အဲဒီ ေနာက္ေတာ့ ပိန္းဇလုပ္မွာ က်န္ရွိ ေနခဲ့တဲ့ ကိုျမင့္ေဆြနဲ႔ ျမင့္စိုးတို႔ကလည္း ရန္ကုန္ကို တက္လာခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံုစည္းခဲ့ ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ရည္မွန္းထားတဲ့ လုပ္ငန္းတိုင္း အားလံုးနီးပါး အတြက္ လုပ္ခြင့္ မသာတဲ့ အေျခအေနေတြက ဆက္တိုက္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခက္အခဲဆံုး ရင္ဆိုင္ရတာက ေနစရာ အိမ္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အေခၚ “ဘိ”ေပါ့။ ဒါေတာင္မွ က်ေနာ္တို႔မွာ မွတ္ပံုတင္က အစ အေထာက္အထား အျပည့္အစံု လက္ဝယ္ရွိေန ၾကၿပီးသား။     ။