May 21, 2014 at 4:16pm
“ပိုက္ဆံရွားတာ နားမလည္။ ပိုက္ဆံေပါတာ ေျပာတတ္တယ္ … အဲ႔ငယ္ငယ္ငယ္။ ဇမၺဴဒီပ နိမိတၱတဲ႔။ က်န္းမာေရး နဲ႔ သူေ႒း၀ါဒကို မပယ္။”
သည္သီခ်င္းကေလးက ကိုယ္မႀကိဳက္ခင္ကတည္းက ေမြးသဖခင္ အသည္းစြဲထင္ပါတယ္။ ေရဒီယိုကလာရင္ သူလိုက္လို္က္ဆိုေနတာ ၾကားဖူးတာ။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ရွိေသးတယ္။ “သိန္းထီဆုႀကီး” တဲ႔။ “ကိုယ္တို႔လက္မွတ္ျပလို႔ တစ္သိန္းရတဲ႔ေန႔မွာ သံဃာေတာ္ အပါးငါးရာ ဆြမ္းေလာင္းမယ္ တစ္ခါ။ မရွိႏြမ္းပါးေသာ လူေတြကို ဖိတ္ကာ စားၾကပါ ေသာက္ၾကပါ။ ထင္သေလာက္ပလွဴမွာ။” ဆိုပဲ။ ကေလးဘ၀ကတည္းက အဲဒီသီခ်င္းကေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနေပမယ္႔လည္း နားေထာင္လို႔ ဆိုလို႔ေကာင္းရုံအျပင္ သီခ်င္းကေျပာခ်င္တဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ႏႈိက္နႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ လိုက္မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ခုေတာ႔ ကိုယ္လည္း သူ႔အသက္အရြယ္ ေရာက္လာလို႔နဲ႔တူတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာၿပီ။ ပိုက္ဆံ နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူဘာေတြကို ေမွ်ာ္မွန္္းခဲ႔သလဲ။ မရွိတဲ႔စကားေတာ႔ ေလကုန္ခံၿပီး မေျပာခ်င္။ နားလည္း မေထာင္ခ်င္။ ေပါေၾကာင္းေ႒းေၾကာင္း ၾကြယ္ေၾကာင္း၀ေၾကာင္းကေလးေတြပဲ ေျပာရၾကားရတာ မဂၤလာလည္းရွိ၊ လူမခ်မ္းသာရင္ေတာင္ စိတ္ကေလး မခ်မ္းသာရပါလား။ လွဴခ်င္တန္းခ်င္တာကေတာ႔ ဗုဒၶဘာသာပီပီ သဒၶါတရား ဘယ္နည္းလိမ္႔မလဲ။ သိန္းထီမ်ားေပါက္လို႔ကေတာ႔ ေန႔ဖို႔ညစာမက်န္ခ်င္ေန။ ထမင္းေရေခ်ာင္းစီး ေမာင္းတီးၿပီးေတာ႔ကို လွဴပလိုက္ခ်င္တာ။
လိုက္လည္းလိုက္တဲ႔ သားအဖဗ်ာ။ “ပိုက္ဆံမ်ားရွိလို႔႔ကေတာ႔ေလ” လို႔ စိတ္ကူးသာယဥ္တာ ပိုက္ဆံရရာရေၾကာင္း၊ ဘယ္ေနရာက ဘယ္နည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရရ၊ မရရတဲ႔နည္းနဲ႔ရွာမွာပဲ ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကေတာ႔ အေဖမွာေရာ သားမွာေရာ မရွိဘူး။ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီး လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္သြားပေစ။ ဒါမ်ဳိးေတာ႔ မလုပ္ဘူးဆိုတဲ႔အလုပ္ေတြက်ေတာ႔ ကိုယ္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္စလုံး ေသြးထဲကကိုပါတာ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ သည္းေျခႀကိဳက္ပါ။ လိုခ်င္တာေပါ႔။ လိုအပ္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔မ်ဳိးရိုးထဲမေတာ႔ ပိုက္ဆံဆင္းရဲမွာထက္ သိကၡာဆင္းရဲမွာ၊ ကိုယ္က်င္႔သီလဆင္းရဲမွာ၊ စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္း မရွိဆင္းရဲမွာကို ပိုေၾကာက္ၾကတယ္။ (သတၱိရွိလို႔ မ်ဳိးနဲ႔ရိုးနဲ႔ အစခ်ီၿပီး စိန္ေခၚလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္လို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ မိဘဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ထိပါ ယွဥ္ႏိုင္သလား။ လက္ပန္းေပါက္ေတာင္ ခတ္လိုက္ခ်င္ေသး။)
ကိုယ္႔အေဖဟာ ပိုက္ဆံရဖို႔သက္သက္အတြက္ မဟုတ္တာမလုပ္၊ သူတပါး စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲျဖစ္ၿပီးမွ စားရမယ္႔ထမင္းတစ္လုပ္ကို မမက္၊ လူေပၚလူေဇာ္၊ ကတုံးေပၚထိပ္ကြက္၊ လူနပ္ခ်မ္းသာ မလုပ္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ ကိုယ္တို႔မိသားစု မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဆင္းရဲတယ္ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ အတိတ္ကျပဳခဲ႔တဲ႔ ဒါနမ်ဳိးေစ႔အေလ်ာက္သာ လို႔ တစ္အိမ္သားလုံး ခံယူထားတဲ႔အတြက္ ဘယ္တုန္းကမွေတာ႔ ဥစၥာဓနအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္လို႔ မရွိဘူး။ မရွိေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရွိေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ သူ႔မွာခ်မ္းသာတာကေတာ႔ သားသမီးေတြပဲ ရွိသတဲ႔။ ေျခာက္ေယာက္ေတာင္ ေမြးထားတာကိုး။ သည္သားသမီးေျခာက္ေယာက္ဟာ သူ႔အနာဂတ္ေပါ႔။ ခက္တာက သူလည္း အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္မွ အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ သူ႔အနာဂတ္ကေလးေတြ လူလားေျမာက္ေအာင္မွ မေစာင္႔နိုင္ရွာဘူး။ ဆုံးကာနီးရက္ပိုင္းမွာ သားအႀကီးဆုံးကေလးကို အရပ္ခ်င္းတိုင္းၾကည့္ၿပီး အဂၤါရုပ္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ “ငါ႔သားပုခုံးက မတ္ၿပီးေျဖာင္႔ေနတာပဲ။ အစိုးရအလုပ္နဲ႔ အက်ဳိးေပးမွာ။ ရာထူးၿမဲမယ္႔ လကၡဏာ။” လို႔ ဆိုေလတယ္။ သူ႔ပုခုံးကိုၾကည့္ေတာ႔ လုံး၀န္း၀န္း ေျပေလ်ာေလ်ာေလး။
ေၾသာ္ သူကိုယ္႔အေပၚမွာ ထားတဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဟာ သည္ဟာပါလား။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အခု သူ႔သားေတာ္ေမာင္က အစိုးရအရာရွိႀကီး၊ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ျဖစ္လာၿပီ။ ရာထူးကလည္း ၿမဲပါတယ္။ ျပဳတ္ေစာ္ကေလးေတာင္ မနံဖူးဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဘမ်ဳိးဘိုးတူ သည္ပုတ္ထဲက ထြက္လာတဲ႔ သည္ပဲကေလးမို႔ “စိန္လိုခ်င္ရင္ စိန္ျဖစ္ရမယ္။ အိမ္လိုခ်င္ရင္ အိမ္ျဖစ္ရမယ္။” ဆိုတာ သီခ်င္းထဲမွာပဲ ထည့္ဆိုနိုင္တယ္။ “သည္တစ္ခါေတာ႔ အိပ္မက္ေကာင္းတာ။ အတိတ္လည္းေကာင္းစြာ နိမိတ္လည္းေကာင္းတာ၊ ေဗဒင္ဆရာကိန္းျပ တစ္သိန္းရဖို႔ ဧကန္အမွန္ျဖစ္တာ။” လို႔သာဆိုရတယ္။ တကယ္တမ္း ထီထိုးဖို႔ရာက်ေတာ႔ ေသာင္းဂဏန္းနီးနီး အိပ္မက္ကေစ်းႀကီးလို႔ ထီထိုးရင္း တိုက္ဖို႔ေမ႔ရင္းဆိုတဲ႔ဘ၀ကိုေတာင္ မေရာက္နိုင္ဘူး။ ကိုယ္႔လက္ရွိဘ၀ကို အေဖေက်နပ္သလား မေက်နပ္သလား မသိ။ သားကေတာ႔ ေက်နပ္တယ္ အေဖေရ။ အေဖတို႔ အဖိုးတို႔ေၾကာင္႔ သားဘ၀မွာ မၾကည့္ရဲစရာ၊ အရွက္ရစရာ မ်က္ႏွာငယ္စရာ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ႔သလို သည္သားတစ္ေယာက္ေၾကာင္႔လည္း ကိုယ္႔မိဘဘိုးဘြား သိကၡာညွဳိးႏြမ္း မ်က္ႏွာပန္းမလွစရာ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိခဲ႔ဘူး။ ေရစက္မကုန္လို႔ တမလြန္မွာ ျပန္ဆုံရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဟိုဘြားေတာ္ႀကီး အာဇာနည္ဗိမၼာန္ကို ေမာ္ၾကည့္တဲ႔အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္နိုင္ၿပီ ထင္တာပဲ။
လူဆိုတာေတာ႔ ပါးစပ္ပါ ေျပာတတ္ၾကတာခ်ည့္ပါပဲေလ။ အေျပာကေတာ႔ေရႊမန္းေတြ အကမွာ ခ်ဳိမိုင္မိုင္ ျမင္ရေပါင္းမ်ားလို႔ ဘယ္ယုံေတာ႔မလဲ။ လက္ေတြ႔ေလးဘာေလးလည္း ျပရဦးမွာေပါ႔။ လုပ္အားခ လစာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ပထမဦးဆုံးရဖူးတာက အေရးအခင္းေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္း အမ်ဳိးေတြရဲ႕ ကုမၸဏီမွာ စာေရး၀န္ထမ္း၀င္လုပ္တဲ႔အခ်ိန္မွာပါ။ လစာ ၆၅၀၊ ေဘာက္ဆူးေရာ ဘာေရာဆို ၇၀၀ ေလာက္ ရဖူးပါတယ္။ ကိုယ္႔လခ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေလာက္ေအာင္ မသုံးတတ္တဲ႔အခါ လခထုတ္ရင္ အဖြားဆီကို လခအပ္တယ္ ဆို ပိုက္ဆံအပ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ကေတာ႔ အဲသည္ထက္ပိုေအာင္ ေတာင္းသုံးပါတယ္။ လခ နဲ႔ မႏႈိင္းသာတဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံ၊ အသိပညာေတြအမ်ားႀကီး ရလိုက္သား။ မေရာက္ဖူးတဲ႔အရပ္ေဒသေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေရာက္ဖူးသြားတယ္။ အဆင္႔အတန္းရွိရွိ ေနႏိုင္သူေတြဆီက အတုျမင္အတတ္သင္ လူရည္လည္ခဲ႔ပါတယ္။
အဖြားကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လခေတြအပ္နို္င္တာကေတာ႔ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္လစာပါ။ ၉၇၅ က်ပ္ ရပါတယ္။ ဒါလည္း မေလာက္လို႔ လိုသေလာက္ေတာင္းသုံးတာပါပဲ။ ၁၅၇၅ က်ပ္နဲ႔ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ ျဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ အဖြားမရွိေတာ႔ပါဘူး။ အေမနဲ႔က်ေတာ႔ အပ္မေနေတာ႔ပဲ လိုတဲ႔အခါ ေတာင္းသုံးရျပန္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ႔ ေဆးခန္းကေလးဘာေလး ထိုင္တတ္လာၿပီ။ အရင္ကေလာက္ေတာ႔ အေတာင္းမစိတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဆးရုံဂ်ဴတီအားခ်ိန္ေတြ Polyclinic ေတြမွာ Medical Officer ၀င္လုပ္တတ္လာေတာ႔ ကုိယ္႔အိမ္မွာမရွိတဲ႔ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းကေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္ျဖည့္ၿပီး ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားရဲ႕ အရသာကို ခုံခုံမင္မင္ ခံစားပါတယ္။ ေဆးရုံကလခဟာ မေလာက္ေသာ္ျငားလည္း “သည္လခကေလးနဲ႔…” ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ႔စကားမ်ဳိး မေျပာခဲ႔သလို၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေဆးရုံမွာ အခ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ေဆးခန္းမွာ အခ်ဳိးတစ္မ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ၿမဲၿမဲမွတ္ထားတာကေတာ႔ ကုိယ္႔အနာဂတ္ဟာ ေဆးခန္္းမွာ မရွိဘူး။ ေဆးရုံမွာပဲ ရွိတာ။ ေဆးခန္းက ပိုက္ဆံကိုသာ ေပးနိုင္တာ လို႔ နားလည္ထားပါတယ္။ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာရေၾကးဆို ေဆးရုံမွာ သင္ယူၿပီး ေဆးခန္းမွာ လုပ္စားပါတယ္။ ေဆးခန္းကရခဲ႔တဲ႔ ပိုက္ဆံေတြက ခုခ်ိန္မွာ ဘာတစ္ခုမွလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာမရွိေတာ႔ပဲ ေဆးရုံကရလာတဲ႔ အတတ္ပညာေတြကေတာ႔ အခုလက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ဘ၀ပါပဲ။ ေဆးရုံကလစာ ၁၅၇၅ က်ပ္ နဲ႔ ေဆးခန္းက ပ်မ္းမွ်၀င္ေငြ ၅၀၀၀၀ က်ပ္ အၾကားမွာ ေရႊသမင္ေရလိုက္လြဲသြားရင္ အခုေလာက္ဆို လစာေလးငါးဆယ္သိန္းတန္ MO ေလာက္ေတာ႔ ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ။ တစ္သိန္းကိုးေသာင္းတန္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ေတာ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ေန႔ေဆးရုံ ညေဆးခန္းဘ၀ကို ေရရွည္ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ သမီးနဲ႔ေနရတဲ႔အခ်ိန္ေလးေတြက ညေန ညဦးပိုင္းကေလးေတြပဲ ရွိတာ။ သူ႔ကို ထမင္းလည္း ကိုယ္တုိင္ခြံ႕ေကၽြးခ်င္တယ္။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ သနပ္ခါးလိမ္း၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ အိပ္ယာ၀င္ရင္ ေခ်ာ႔သိပ္တာလည္း ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးမယ္႔သူမရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလို႔ကို လုပ္ေပးခ်င္တာ။ အဲဒါေတြအတြက္ “စား၀တ္ေနေရး ေငြရွာေပး၊ ေက်းဇူးႀကီးေပ တို႔ေဖေဖ။” ဆိုတဲ႔ ၀တၱရားကို သိသိႀကီးနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ပလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေပးတဲ႔ဆင္ေျခကေတာ႔ သမီးဟာ ကိုယ္ရွာေကၽြးမွ စားရတဲ႔ဘ၀မဟုတ္ဘူး။ သူ႔႔ကို ပစ္ထားၿပီး ကိုယ္ရွာေပးတဲ႔ပိုက္ဆံ တစ္ပဲေျခာက္ျပားထက္စာရင္ သူ႔အတြက္ ကိုယ္ေပးတဲ႔အခ်ိန္၊ ေမတၱာ၊ ယုယမႈကသာလွ်င္ သူလိုခ်င္မယ္႔ သူလိုအပ္မယ္႔ အရာလို႔ ေတြးမိတာကိုး။ ဒါေပမယ္႔လည္း အလကားေနရင္းသက္သက္ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားမွာ ေၾကာက္တာေၾကာင္႔ ညေနပိုင္းတခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာ ျပင္သစ္စာစသင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒါ ရန္ကုန္က မေျပာင္းမခ်င္း ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတာေပါ႔။ တစ္ဘက္က ေန႔ဘက္မွာ ဘြဲ႔လြန္္ကလည္း တက္ရေသးတယ္ေလ။ သူမ်ားသားသမီး ယူၿပီးရွာမေကၽြးယုံတင္ မကဘူး။ ကိုယ္႔အတြက္ စားရိတ္ပါ လက္ျဖန္႔ေတာင္းသုံးေနလို႔ကေတာ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ သိတဲ႔အတုိင္း လခကလည္း ဘယ္တုန္းက ေလာက္ဖူးတာက်လို႔။ ေက်ာင္းစားရိတ္ေတြကလည္း ရွိေသး။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပင္သစ္စာ က်ဴရွင္ျပန္သင္တဲ႔ဆရာ အျဖစ္ကို ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ သူတို႔လည္းတတ္၊ ကိုယ္လည္းတတ္၊ သုံးစရာစြဲစရာေလးလည္းရ။
သည္လိုနဲ႔ ပထမဦးဆုံး ရန္ကုန္ေျမကခြာၿပီး ေလာက္ကိုင္ကို ေျပာင္းရတဲ႔အခါမေတာ႔ ကိုယ္႔ဘ၀ကို ဖာတစ္လုံးေခါင္းက်ား မဟုတ္ေပမယ္႔ သံေသတၱာႏွစ္လုံးထမ္းၿပီး ေရႊ႕ပါတယ္။ အ၀တ္အစားတစ္ေသတၱာ၊ စာအုပ္တစ္ေသတၱာ။ လစာ ၇၅၀၀ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အရပ္စိမ္းစိမ္း လူစိမ္းစိမ္းေတြရဲ႕အလယ္မွာ ကိုယ္႔အတတ္ပညာတစ္ခုတည္းကို အားကိုးလို႔ ရွင္သန္ရပ္တည္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔ရပါတယ္။ သည္ေတာ႔မွပဲ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ပိုက္ဆံက လာေရာက္စြက္ဖက္ ျခယ္လွယ္လႊမ္းမိုးတာေတြကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႕ ၾကဳံရပါေတာ႔တယ္။ အမ်ားညွိၿပီး ဤကိုကၽြဲဖတ္ၾကမလား။ တပည့္ကိုလိမ္မာေအာင္သင္ၿပီး ဆရာက အာပတ္လြတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မလား။ ကိုယ္႔ဆရာသမားေတြက ကုိယ္႔ကို ဟင္းစားလည္း ေပးလိုက္ၿပီးသား၊ ကြန္ခ်က္လည္း ျပလိုက္ၿပီးသားပါ။ မိလာတဲ႔ငါးကို ဖုတ္ကင္ေၾကာ္ေလွာ္ ဆိုင္ေပၚတင္ေရာင္းဖို႔ကေတာ႔ ကိုယ္ဥာဏ္ရွိသလို မီးစင္ၾကည့္ကဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိမွ အသက္ရွင္မွန္းနားလည္တဲ႔ကိုယ္ဟာ အဲသေလာက္ႀကီးေတာ႔ မအပါဘူး။ ကိုယ္႔မ်က္စိေရွ႕တင္ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔သူေတြ ကား၀ယ္၀ယ္စီးသြားတာ အလကားေန အဘိဖၨာေတြခ်ည့္ပြားၿပီး ကိုယ္႔ဘာသာ ပိုက္ဆံမရွာခ်င္ေလာက္ေအာင္လည္း ၾကြက္ပ်င္းမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္႔မွာ ေသြးကစကားေျပာလာေတာ႔ ကိုယ္႔ပညာႀကီးဗန္းေပၚတင္ၿပီး ေၾကးစကား မေျပာနိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ သူမ်ားေတြကေတာ႔ “ခိုးခ်င္လိုက္တာလည္း ျပာလို႔ လက္ေႏွးလိုက္တာလည္း ခ်ာလို႔” လို႔ ေျပာမလား မသိပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ခိုးကိုမခိုးခ်င္လို႔ လက္ကမသြက္တာပါ။ တရုတ္စကားတတ္လာလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေဆးခန္္းထြက္ထိုင္နိုင္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေၾကာင္႔က်ကင္းသြားပါတယ္။ သူေ႒း မျဖစ္ရင္လည္း ရွိပါေစေတာ႔။ ကြကိုယ္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၿပီးတာပဲေလ ေနာ႔။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ လုပ္သက္ေတြၾကာလာေလေလ၊ အလုပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘယ္လိုကင္းေအာင္ေနလို႔ရသလဲ သေဘာေပါက္လာေလေလပါ။ ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုရေပါက္ရွိသလဲ သေဘာေပါက္လာေလေလ ဆိုတဲ႔သူေတြနဲ႔ေတာ႔ ျပဒါးတစ္လမ္းသံတစ္လမ္း ကြဲသြားၿပီး ဆုံမွတ္တစ္ခု အလြန္မွာ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကတာပါပဲ။ အဲ႔ဒါ လြယ္တယ္လို႔ေတာ႔ မမွတ္ပါနဲ႔ေလ။ အငတ္ခံနိုင္မွ ျဖစ္တာ။ ငတ္ေတာ႔ မငတ္ပါဘူးေလ။ ကိုယ္႔ထမင္းမေကၽြးတဲ႔အိမ္ရယ္လို႔ ရွိကိုမရွိဘူး။ အေမအိမ္ကျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာကၡမအိမ္ကျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းေကၽြးဖို႔ခ်ည့္ ေခ်ာင္းေနတာ။ စေနေန႔ ေစာင္းသြားတီးတဲ႔ အန္တီ႔အိမ္ရွိေသးတယ္။ ဟင္းေတြခ်က္ထားၿပီး မလာရင္ ေမွ်ာ္လို႔။ မိန္းမက ခ်က္ထားတယ္ဆိုလို႔ကေတာ႔ ဘာဆင္ေျခမွ မေပးနဲ႔။ အလွ်င္အျမန္စား၊ အေရးတႀကီးစား၊ မပ်က္မကြက္စား။ ဒါေၾကာင္႔ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္႔အတြက္ စားစားရိတ္ကေတာ႔ တစ္ေန႔ ၂၀၀၀ ေတာင္ မကုန္ပါဘူး။ (ကာရာအိုေကေတာ႔ မသြားနိုင္ဘူးေပါ႔ ဘဥာဏ္ရာ။ အဲ႔မွာ ၂၀၀၀ သြားေပးရင္ ျပန္ယူသြားပါ ဦးေလးရယ္။ သမီးတို႔ မုန္႔ဖိုးျပန္ေပးပါတယ္ ေျပာခံရမွာ။)
ေနစားရိတ္က ေယာကၡမေပးတဲ႔အိမ္မွာ ေနတာေလ။ အိမ္လခမေပးရ။ မီတာခေလး ၄၀၀၀၀ ျဖစ္သြားလို႔ ဟိုေန႔က ေပါက္ကြဲပလိုက္တာ။ အ၀တ္အစားကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာ ၀ယ္မ၀တ္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာၿပီ။ အျမင္မေတာ္လို႔ ေယာကၡမက ဆင္တဲ႔အခါ ဆင္တယ္။ မိန္းမက ဆင္တဲ႔အခါ ဆင္တယ္။ သူမ်ားတကာ လက္ေဆာင္ေပးတာေတြနဲ႔ဆို ၀တ္လို႔ေတာင္ မကုန္ဘူး။ ရွိတာေတြနဲ႔ ရွိသလိုစပ္ဟပ္ၿပီး ထင္သလို၀တ္ပလိုက္တာပဲ။ (ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္က ဘာ၀တ္၀တ္ ၾကည့္ေကာင္းေနတဲ႔သူဆိုေတာ႔ သူမ်ားတကာေတြလို သူမ စြဲမက္ေစရန္ ပန္းႏုေရာင္ လုံး၀ မ၀တ္ျခင္းေတြဘာေတြ ဂုဏ္ဆာေအးေက်ာ္ လုပ္စရာ မလိုဘူး။) ကိုယ္႔အတြက္ အဓိကကုန္က်စားရိတ္က ကားထဲဆီထည့္ရတာပဲ ရွိတယ္။ အမ္းမွာလို ေဆးရုံ၊ အိမ္၊ ထမင္းဆိုင္၊ မဟုတ္တဲ႔ ရန္ကုန္မွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လမ္းေပၚမွာ ဆီေရာ အခ်ိန္ေရာကုန္တယ္။ ဆီကုန္တာထက္ အခ်ိန္ကုန္တာက ပိုဆိုးတာ။ ေဆးရုံကေန သမီးဆီကို တစ္နာရီနဲ႔ မေရာက္ဘူး။ ညေနဆို သူ႔က်ဳရွင္ေတြ သင္တန္းေတြပို႔ရတာကိုး။ ဒါလည္း ညီးညဴစရာ မရွိေပါင္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သည္အခ်ိန္ေလး စကားေတြ တြတ္ထိုးၾကတာ။ ေခါင္းသြားေလွ်ာ္မယ္။ ေျခသည္းလက္သည္းျပင္မယ္။ ပီဇာစားမယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာ သည္အရြယ္ေလာက္ကတည္းက ၀ီစိကိစၥေတြ စလာၿပီ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးမေလးအတြက္ အခ်ိန္လိုသလို အခု အပ်ဳိေပါက္သမီးေလးအတြက္လည္း အခ်ိန္ေပးနုိင္မွ ရမယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔အေဖမွာ ေဆးခန္းထိုင္စရာ အခ်ိန္ေတြ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ သူ႔က်ဴရွင္ကိုပို႔ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ဖို႔က် အခ်ိန္က မေလာက္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးတာနဲ႔ ႀကိဳဖို႔ ျပန္ထြက္ရမွာ။ သူစာသင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ကိုယ္က ငုတ္တုတ္ေမ႔ေနတာနဲ႔ တစ္ခုခုလုပ္စရာ ရွာလိုက္တာ Gym ေဆာ႔ျဖစ္သြားတယ္။ (သည္တစ္ခါေတာ႔ ဘာမွမ၀တ္ပဲလည္း ၾကည့္ေကာင္းတဲ႔သူဆိုၿပီး ဗလႀကီးညွစ္ညွစ္ျပလိုက္မကြ။) ေစာင္းတီးျပန္က်င္႔တာလည္း အဲသည္အတိုင္းပါပဲ။ ျပန္စဥ္စားၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ရန္ကုန္မွာေန၊ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ လတ္လ်ားလတ္လ်ား စာေတြေရး၊ ညေနတိုင္ Gym ေဆာ႔၊ ေစာင္းတီးတဲ႔အခါတီး၊ သမီး နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ထူးတဲ႔ကုသိုလ္မွ မဟုတ္တာ။ ေရႊေက်ာင္းႀကီးကို ေျပာင္ေနတာပဲ။ ၀မ္းလည္းမေခါင္ပါဘူး။ ဆြမ္းေတြကြမ္းေတြ ဒလေဟာပိုမို၊ ေဖာေဖာသီသီ ၿမဳိင္တယ္ ဤေဖကိုယ္ပါ။ ဒါေပသိ ပိုက္ဆံအိပ္ေတာ႔ လာမစမ္းနဲ႔ကြယ္။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတာင္ သနားလို႔ လမ္းစားရိတ္ ျပန္ထည့္ေပးသြားရမွာ။
ကိုယ္႔အိပ္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိလည္း မသုံးပဲေနရုံေပါ႔။ ျပႆနာ မရွိေပါင္။ အလွဴခံလာရင္သာ ရွက္လို႔ ပိုက္ဆံအိပ္ကေလး ဘယ္နားဖြက္ထားရမွန္းမသိဘူး။ ကိုယ္မတက္ခ်င္တဲ႔ပြဲေတြမွာ မင္းတို႔အားလုံး တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကို ဘယ္၍ဘယ္မွ်က်တယ္ လို႔ ဆင္႔လာရင္ မ်က္ႏွာကေလးငယ္ၿပီး ႏွေျမာတသ သုံးၾကိမ္ရြတ္ဆိုမိတယ္။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းႀကီးေတြက ဆရာသမားေတြကို ကန္ေတာ႔ၾကမတဲ႔လို႔ ငါးသိန္းဟဲ႔ ဆယ္သိန္းဟဲ႔ နဲ႔ အလွဴေငြေတြ သဒၶါထက္သန္ ျမန္္မာ႔အားမာန္ လုပ္ေနတာျမင္ရင္ စိတ္ထဲက သာဓုေခၚၿပီး ကိုယ္႔အိပ္ထဲက ရွိစုမဲ႔စု အလွဴေငြကေလး ထည့္ရမွာ ရွက္လာတယ္။ “ဟယ္ သူ႔ရုပ္သူ႔ရည္ သူ႔အေနသူ႔အစားမွ အားမနာ။ ဒါေလးပဲလား။” လို႔ ဘယ္သူကမွ မေျပာပါဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ ျပန္ေျပာမိတယ္။ လွဴခ်င္တာကေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္ေျပာပါလိမ္႔။ ထီႀကီးပဲ ေပါက္ေပါက္ပါေစဦး။ (ထိုးျဖင္႔ မထိုးပဲနဲ႔)။ ငါ႔ဘ၀ေတာ႔ မရွိလို႔မလွဴ မလွဴလို႔မရွိျဖစ္ေနပါေပါ႔လား လို႔ ၾကံရာမရျဖစ္လာတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ထူးပါဘူးကြယ္ဆို ေသြးသြားလွဴပလိုက္တာေပါ႔။ ေအာင္မာ ေသြးလွဴတာေတာင္ အလကားရမယ္မွတ္လို႔။ အိပ္ဖိုးေပးရတယ္။ မွတ္ပလား။ (ဘယ္လူနာအတြက္ လွဴခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးမို႔ပါ)
တကယ္ေတာ႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကိုယ္လုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ေတြမွန္သမွ်ဟာ ကိုယ္႔ဆရာသမားမ်ား သြန္သင္ျပသေပးထားေသာ ပညာေတြခ်ည့္ပါပဲ။ အဲသည္ပညာေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျခာက္မစား ေဟာက္မစား၊ ေတာင္းမစား ေမာင္းမစားဘူး။ ေတာ္လွခ်ည္ရဲ႕ တတ္လွခ်ည္ရဲ႕ မဟုတ္ေပမယ္႔ ဆရာတို႔သင္ေပးတဲ႔ပညာေတြနဲ႔ မလုပ္သင္႔မလုပ္အပ္ေသာ အရာမ်ားကို ကံသုံးပါးစလုံးနဲ႔ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းတယ္။ အဲသည္အတြက္ ကုသိုလ္ရမယ္ ဆိုပါစို႔။ အဲ႔ဒါ တပည့္ကေလးတစ္ေယာက္တည္း ရမယ္႔ကုသိုလ္ မဟုတ္ေလဘူး။ ကိုယ္႔ဆရာသမား မိဘမ်ား အတူတကြ ရရွိခံစားအပ္ေသာ ေကာင္းမႈမဂၤလာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာတို႔ အသြန္အသင္ အဆုံးအမနဲ႔ ေဆးဆရာေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ ဆိုရင္ ေၾကနပ္ေလာက္ေသာ ဆင္ေျချဖစ္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ (ဟီဟိ။ မင္းပဲ အေျပာေကာင္းတယ္) ဒါထက္ စကားမစပ္ ဆင္းရဲသားေတြကို အားနာေသာအားျဖင္႔ လစာ ၂၅% ေလွ်ာ႔ယူမယ္ဆိုတဲ႔ ဘဘႀကီးေတြ သားသားလို ဂုဏ္ေဖာ္ ပဏၰာယူေသာ စကားမ်ား ေျပာတတ္ဆိုတတ္ခ်င္တယ္ဆို အထူးက်ဴရွင္ေပးမယ္ေနာ္။ ေခတ္ႀကီးကိုက လူမတတ္ေပမယ္႔ လက္ဘက္ထုပ္တတ္တဲ႔သူ အၾကံေပးခန္္႔ရသတဲ႔။ အံတီဆင္႔အသံေလးနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေၾကာ္ျငာ၀င္လိုက္မယ္။ “အဲ႔ဒီက လဖဲ႔။”
သည္သီခ်င္းကေလးက ကိုယ္မႀကိဳက္ခင္ကတည္းက ေမြးသဖခင္ အသည္းစြဲထင္ပါတယ္။ ေရဒီယိုကလာရင္ သူလိုက္လို္က္ဆိုေနတာ ၾကားဖူးတာ။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ရွိေသးတယ္။ “သိန္းထီဆုႀကီး” တဲ႔။ “ကိုယ္တို႔လက္မွတ္ျပလို႔ တစ္သိန္းရတဲ႔ေန႔မွာ သံဃာေတာ္ အပါးငါးရာ ဆြမ္းေလာင္းမယ္ တစ္ခါ။ မရွိႏြမ္းပါးေသာ လူေတြကို ဖိတ္ကာ စားၾကပါ ေသာက္ၾကပါ။ ထင္သေလာက္ပလွဴမွာ။” ဆိုပဲ။ ကေလးဘ၀ကတည္းက အဲဒီသီခ်င္းကေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနေပမယ္႔လည္း နားေထာင္လို႔ ဆိုလို႔ေကာင္းရုံအျပင္ သီခ်င္းကေျပာခ်င္တဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ႏႈိက္နႈိက္ခၽြတ္ခၽြတ္ လိုက္မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ခုေတာ႔ ကိုယ္လည္း သူ႔အသက္အရြယ္ ေရာက္လာလို႔နဲ႔တူတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာၿပီ။ ပိုက္ဆံ နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူဘာေတြကို ေမွ်ာ္မွန္္းခဲ႔သလဲ။ မရွိတဲ႔စကားေတာ႔ ေလကုန္ခံၿပီး မေျပာခ်င္။ နားလည္း မေထာင္ခ်င္။ ေပါေၾကာင္းေ႒းေၾကာင္း ၾကြယ္ေၾကာင္း၀ေၾကာင္းကေလးေတြပဲ ေျပာရၾကားရတာ မဂၤလာလည္းရွိ၊ လူမခ်မ္းသာရင္ေတာင္ စိတ္ကေလး မခ်မ္းသာရပါလား။ လွဴခ်င္တန္းခ်င္တာကေတာ႔ ဗုဒၶဘာသာပီပီ သဒၶါတရား ဘယ္နည္းလိမ္႔မလဲ။ သိန္းထီမ်ားေပါက္လို႔ကေတာ႔ ေန႔ဖို႔ညစာမက်န္ခ်င္ေန။ ထမင္းေရေခ်ာင္းစီး ေမာင္းတီးၿပီးေတာ႔ကို လွဴပလိုက္ခ်င္တာ။
လိုက္လည္းလိုက္တဲ႔ သားအဖဗ်ာ။ “ပိုက္ဆံမ်ားရွိလို႔႔ကေတာ႔ေလ” လို႔ စိတ္ကူးသာယဥ္တာ ပိုက္ဆံရရာရေၾကာင္း၊ ဘယ္ေနရာက ဘယ္နည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရရ၊ မရရတဲ႔နည္းနဲ႔ရွာမွာပဲ ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကေတာ႔ အေဖမွာေရာ သားမွာေရာ မရွိဘူး။ ဆန္မရွိ ေသာက္စားႀကီး လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္သြားပေစ။ ဒါမ်ဳိးေတာ႔ မလုပ္ဘူးဆိုတဲ႔အလုပ္ေတြက်ေတာ႔ ကိုယ္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္စလုံး ေသြးထဲကကိုပါတာ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ သည္းေျခႀကိဳက္ပါ။ လိုခ်င္တာေပါ႔။ လိုအပ္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔မ်ဳိးရိုးထဲမေတာ႔ ပိုက္ဆံဆင္းရဲမွာထက္ သိကၡာဆင္းရဲမွာ၊ ကိုယ္က်င္႔သီလဆင္းရဲမွာ၊ စိတ္ေကာင္းႏွလုံးေကာင္း မရွိဆင္းရဲမွာကို ပိုေၾကာက္ၾကတယ္။ (သတၱိရွိလို႔ မ်ဳိးနဲ႔ရိုးနဲ႔ အစခ်ီၿပီး စိန္ေခၚလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္လို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ မိဘဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ထိပါ ယွဥ္ႏိုင္သလား။ လက္ပန္းေပါက္ေတာင္ ခတ္လိုက္ခ်င္ေသး။)
ကိုယ္႔အေဖဟာ ပိုက္ဆံရဖို႔သက္သက္အတြက္ မဟုတ္တာမလုပ္၊ သူတပါး စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲျဖစ္ၿပီးမွ စားရမယ္႔ထမင္းတစ္လုပ္ကို မမက္၊ လူေပၚလူေဇာ္၊ ကတုံးေပၚထိပ္ကြက္၊ လူနပ္ခ်မ္းသာ မလုပ္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ ကိုယ္တို႔မိသားစု မခ်မ္းသာပါဘူး။ ဆင္းရဲတယ္ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ အတိတ္ကျပဳခဲ႔တဲ႔ ဒါနမ်ဳိးေစ႔အေလ်ာက္သာ လို႔ တစ္အိမ္သားလုံး ခံယူထားတဲ႔အတြက္ ဘယ္တုန္းကမွေတာ႔ ဥစၥာဓနအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္လို႔ မရွိဘူး။ မရွိေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရွိေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ။ သူ႔မွာခ်မ္းသာတာကေတာ႔ သားသမီးေတြပဲ ရွိသတဲ႔။ ေျခာက္ေယာက္ေတာင္ ေမြးထားတာကိုး။ သည္သားသမီးေျခာက္ေယာက္ဟာ သူ႔အနာဂတ္ေပါ႔။ ခက္တာက သူလည္း အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္မွ အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔ သူ႔အနာဂတ္ကေလးေတြ လူလားေျမာက္ေအာင္မွ မေစာင္႔နိုင္ရွာဘူး။ ဆုံးကာနီးရက္ပိုင္းမွာ သားအႀကီးဆုံးကေလးကို အရပ္ခ်င္းတိုင္းၾကည့္ၿပီး အဂၤါရုပ္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ “ငါ႔သားပုခုံးက မတ္ၿပီးေျဖာင္႔ေနတာပဲ။ အစိုးရအလုပ္နဲ႔ အက်ဳိးေပးမွာ။ ရာထူးၿမဲမယ္႔ လကၡဏာ။” လို႔ ဆိုေလတယ္။ သူ႔ပုခုံးကိုၾကည့္ေတာ႔ လုံး၀န္း၀န္း ေျပေလ်ာေလ်ာေလး။
ေၾသာ္ သူကိုယ္႔အေပၚမွာ ထားတဲ႔ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဟာ သည္ဟာပါလား။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အခု သူ႔သားေတာ္ေမာင္က အစိုးရအရာရွိႀကီး၊ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ျဖစ္လာၿပီ။ ရာထူးကလည္း ၿမဲပါတယ္။ ျပဳတ္ေစာ္ကေလးေတာင္ မနံဖူးဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဘမ်ဳိးဘိုးတူ သည္ပုတ္ထဲက ထြက္လာတဲ႔ သည္ပဲကေလးမို႔ “စိန္လိုခ်င္ရင္ စိန္ျဖစ္ရမယ္။ အိမ္လိုခ်င္ရင္ အိမ္ျဖစ္ရမယ္။” ဆိုတာ သီခ်င္းထဲမွာပဲ ထည့္ဆိုနိုင္တယ္။ “သည္တစ္ခါေတာ႔ အိပ္မက္ေကာင္းတာ။ အတိတ္လည္းေကာင္းစြာ နိမိတ္လည္းေကာင္းတာ၊ ေဗဒင္ဆရာကိန္းျပ တစ္သိန္းရဖို႔ ဧကန္အမွန္ျဖစ္တာ။” လို႔သာဆိုရတယ္။ တကယ္တမ္း ထီထိုးဖို႔ရာက်ေတာ႔ ေသာင္းဂဏန္းနီးနီး အိပ္မက္ကေစ်းႀကီးလို႔ ထီထိုးရင္း တိုက္ဖို႔ေမ႔ရင္းဆိုတဲ႔ဘ၀ကိုေတာင္ မေရာက္နိုင္ဘူး။ ကိုယ္႔လက္ရွိဘ၀ကို အေဖေက်နပ္သလား မေက်နပ္သလား မသိ။ သားကေတာ႔ ေက်နပ္တယ္ အေဖေရ။ အေဖတို႔ အဖိုးတို႔ေၾကာင္႔ သားဘ၀မွာ မၾကည့္ရဲစရာ၊ အရွက္ရစရာ မ်က္ႏွာငယ္စရာ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ႔သလို သည္သားတစ္ေယာက္ေၾကာင္႔လည္း ကိုယ္႔မိဘဘိုးဘြား သိကၡာညွဳိးႏြမ္း မ်က္ႏွာပန္းမလွစရာ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိခဲ႔ဘူး။ ေရစက္မကုန္လို႔ တမလြန္မွာ ျပန္ဆုံရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဟိုဘြားေတာ္ႀကီး အာဇာနည္ဗိမၼာန္ကို ေမာ္ၾကည့္တဲ႔အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္နိုင္ၿပီ ထင္တာပဲ။
လူဆိုတာေတာ႔ ပါးစပ္ပါ ေျပာတတ္ၾကတာခ်ည့္ပါပဲေလ။ အေျပာကေတာ႔ေရႊမန္းေတြ အကမွာ ခ်ဳိမိုင္မိုင္ ျမင္ရေပါင္းမ်ားလို႔ ဘယ္ယုံေတာ႔မလဲ။ လက္ေတြ႔ေလးဘာေလးလည္း ျပရဦးမွာေပါ႔။ လုပ္အားခ လစာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ပထမဦးဆုံးရဖူးတာက အေရးအခင္းေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္း အမ်ဳိးေတြရဲ႕ ကုမၸဏီမွာ စာေရး၀န္ထမ္း၀င္လုပ္တဲ႔အခ်ိန္မွာပါ။ လစာ ၆၅၀၊ ေဘာက္ဆူးေရာ ဘာေရာဆို ၇၀၀ ေလာက္ ရဖူးပါတယ္။ ကိုယ္႔လခ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေလာက္ေအာင္ မသုံးတတ္တဲ႔အခါ လခထုတ္ရင္ အဖြားဆီကို လခအပ္တယ္ ဆို ပိုက္ဆံအပ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ကေတာ႔ အဲသည္ထက္ပိုေအာင္ ေတာင္းသုံးပါတယ္။ လခ နဲ႔ မႏႈိင္းသာတဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံ၊ အသိပညာေတြအမ်ားႀကီး ရလိုက္သား။ မေရာက္ဖူးတဲ႔အရပ္ေဒသေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေရာက္ဖူးသြားတယ္။ အဆင္႔အတန္းရွိရွိ ေနႏိုင္သူေတြဆီက အတုျမင္အတတ္သင္ လူရည္လည္ခဲ႔ပါတယ္။
အဖြားကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လခေတြအပ္နို္င္တာကေတာ႔ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္လစာပါ။ ၉၇၅ က်ပ္ ရပါတယ္။ ဒါလည္း မေလာက္လို႔ လိုသေလာက္ေတာင္းသုံးတာပါပဲ။ ၁၅၇၅ က်ပ္နဲ႔ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ ျဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ အဖြားမရွိေတာ႔ပါဘူး။ အေမနဲ႔က်ေတာ႔ အပ္မေနေတာ႔ပဲ လိုတဲ႔အခါ ေတာင္းသုံးရျပန္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ႔ ေဆးခန္းကေလးဘာေလး ထိုင္တတ္လာၿပီ။ အရင္ကေလာက္ေတာ႔ အေတာင္းမစိတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဆးရုံဂ်ဴတီအားခ်ိန္ေတြ Polyclinic ေတြမွာ Medical Officer ၀င္လုပ္တတ္လာေတာ႔ ကုိယ္႔အိမ္မွာမရွိတဲ႔ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းကေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္ျဖည့္ၿပီး ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားရဲ႕ အရသာကို ခုံခုံမင္မင္ ခံစားပါတယ္။ ေဆးရုံကလခဟာ မေလာက္ေသာ္ျငားလည္း “သည္လခကေလးနဲ႔…” ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ႔စကားမ်ဳိး မေျပာခဲ႔သလို၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေဆးရုံမွာ အခ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ေဆးခန္းမွာ အခ်ဳိးတစ္မ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားပါတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ၿမဲၿမဲမွတ္ထားတာကေတာ႔ ကုိယ္႔အနာဂတ္ဟာ ေဆးခန္္းမွာ မရွိဘူး။ ေဆးရုံမွာပဲ ရွိတာ။ ေဆးခန္းက ပိုက္ဆံကိုသာ ေပးနိုင္တာ လို႔ နားလည္ထားပါတယ္။ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာရေၾကးဆို ေဆးရုံမွာ သင္ယူၿပီး ေဆးခန္းမွာ လုပ္စားပါတယ္။ ေဆးခန္းကရခဲ႔တဲ႔ ပိုက္ဆံေတြက ခုခ်ိန္မွာ ဘာတစ္ခုမွလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာမရွိေတာ႔ပဲ ေဆးရုံကရလာတဲ႔ အတတ္ပညာေတြကေတာ႔ အခုလက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ဘ၀ပါပဲ။ ေဆးရုံကလစာ ၁၅၇၅ က်ပ္ နဲ႔ ေဆးခန္းက ပ်မ္းမွ်၀င္ေငြ ၅၀၀၀၀ က်ပ္ အၾကားမွာ ေရႊသမင္ေရလိုက္လြဲသြားရင္ အခုေလာက္ဆို လစာေလးငါးဆယ္သိန္းတန္ MO ေလာက္ေတာ႔ ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ။ တစ္သိန္းကိုးေသာင္းတန္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ေတာ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ေန႔ေဆးရုံ ညေဆးခန္းဘ၀ကို ေရရွည္ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ သမီးနဲ႔ေနရတဲ႔အခ်ိန္ေလးေတြက ညေန ညဦးပိုင္းကေလးေတြပဲ ရွိတာ။ သူ႔ကို ထမင္းလည္း ကိုယ္တုိင္ခြံ႕ေကၽြးခ်င္တယ္။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ သနပ္ခါးလိမ္း၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ အိပ္ယာ၀င္ရင္ ေခ်ာ႔သိပ္တာလည္း ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးမယ္႔သူမရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလို႔ကို လုပ္ေပးခ်င္တာ။ အဲဒါေတြအတြက္ “စား၀တ္ေနေရး ေငြရွာေပး၊ ေက်းဇူးႀကီးေပ တို႔ေဖေဖ။” ဆိုတဲ႔ ၀တၱရားကို သိသိႀကီးနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ပလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေပးတဲ႔ဆင္ေျခကေတာ႔ သမီးဟာ ကိုယ္ရွာေကၽြးမွ စားရတဲ႔ဘ၀မဟုတ္ဘူး။ သူ႔႔ကို ပစ္ထားၿပီး ကိုယ္ရွာေပးတဲ႔ပိုက္ဆံ တစ္ပဲေျခာက္ျပားထက္စာရင္ သူ႔အတြက္ ကိုယ္ေပးတဲ႔အခ်ိန္၊ ေမတၱာ၊ ယုယမႈကသာလွ်င္ သူလိုခ်င္မယ္႔ သူလိုအပ္မယ္႔ အရာလို႔ ေတြးမိတာကိုး။ ဒါေပမယ္႔လည္း အလကားေနရင္းသက္သက္ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားမွာ ေၾကာက္တာေၾကာင္႔ ညေနပိုင္းတခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာ ျပင္သစ္စာစသင္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒါ ရန္ကုန္က မေျပာင္းမခ်င္း ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ၾကာတာေပါ႔။ တစ္ဘက္က ေန႔ဘက္မွာ ဘြဲ႔လြန္္ကလည္း တက္ရေသးတယ္ေလ။ သူမ်ားသားသမီး ယူၿပီးရွာမေကၽြးယုံတင္ မကဘူး။ ကိုယ္႔အတြက္ စားရိတ္ပါ လက္ျဖန္႔ေတာင္းသုံးေနလို႔ကေတာ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ သိတဲ႔အတုိင္း လခကလည္း ဘယ္တုန္းက ေလာက္ဖူးတာက်လို႔။ ေက်ာင္းစားရိတ္ေတြကလည္း ရွိေသး။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပင္သစ္စာ က်ဴရွင္ျပန္သင္တဲ႔ဆရာ အျဖစ္ကို ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ သူတို႔လည္းတတ္၊ ကိုယ္လည္းတတ္၊ သုံးစရာစြဲစရာေလးလည္းရ။
သည္လိုနဲ႔ ပထမဦးဆုံး ရန္ကုန္ေျမကခြာၿပီး ေလာက္ကိုင္ကို ေျပာင္းရတဲ႔အခါမေတာ႔ ကိုယ္႔ဘ၀ကို ဖာတစ္လုံးေခါင္းက်ား မဟုတ္ေပမယ္႔ သံေသတၱာႏွစ္လုံးထမ္းၿပီး ေရႊ႕ပါတယ္။ အ၀တ္အစားတစ္ေသတၱာ၊ စာအုပ္တစ္ေသတၱာ။ လစာ ၇၅၀၀ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အရပ္စိမ္းစိမ္း လူစိမ္းစိမ္းေတြရဲ႕အလယ္မွာ ကိုယ္႔အတတ္ပညာတစ္ခုတည္းကို အားကိုးလို႔ ရွင္သန္ရပ္တည္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔ရပါတယ္။ သည္ေတာ႔မွပဲ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ပိုက္ဆံက လာေရာက္စြက္ဖက္ ျခယ္လွယ္လႊမ္းမိုးတာေတြကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႕ ၾကဳံရပါေတာ႔တယ္။ အမ်ားညွိၿပီး ဤကိုကၽြဲဖတ္ၾကမလား။ တပည့္ကိုလိမ္မာေအာင္သင္ၿပီး ဆရာက အာပတ္လြတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မလား။ ကိုယ္႔ဆရာသမားေတြက ကုိယ္႔ကို ဟင္းစားလည္း ေပးလိုက္ၿပီးသား၊ ကြန္ခ်က္လည္း ျပလိုက္ၿပီးသားပါ။ မိလာတဲ႔ငါးကို ဖုတ္ကင္ေၾကာ္ေလွာ္ ဆိုင္ေပၚတင္ေရာင္းဖို႔ကေတာ႔ ကိုယ္ဥာဏ္ရွိသလို မီးစင္ၾကည့္ကဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိမွ အသက္ရွင္မွန္းနားလည္တဲ႔ကိုယ္ဟာ အဲသေလာက္ႀကီးေတာ႔ မအပါဘူး။ ကိုယ္႔မ်က္စိေရွ႕တင္ ကိုယ္နဲ႔အတူတူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔သူေတြ ကား၀ယ္၀ယ္စီးသြားတာ အလကားေန အဘိဖၨာေတြခ်ည့္ပြားၿပီး ကိုယ္႔ဘာသာ ပိုက္ဆံမရွာခ်င္ေလာက္ေအာင္လည္း ၾကြက္ပ်င္းမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္႔မွာ ေသြးကစကားေျပာလာေတာ႔ ကိုယ္႔ပညာႀကီးဗန္းေပၚတင္ၿပီး ေၾကးစကား မေျပာနိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ သူမ်ားေတြကေတာ႔ “ခိုးခ်င္လိုက္တာလည္း ျပာလို႔ လက္ေႏွးလိုက္တာလည္း ခ်ာလို႔” လို႔ ေျပာမလား မသိပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ခိုးကိုမခိုးခ်င္လို႔ လက္ကမသြက္တာပါ။ တရုတ္စကားတတ္လာလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေဆးခန္္းထြက္ထိုင္နိုင္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေၾကာင္႔က်ကင္းသြားပါတယ္။ သူေ႒း မျဖစ္ရင္လည္း ရွိပါေစေတာ႔။ ကြကိုယ္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၿပီးတာပဲေလ ေနာ႔။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ လုပ္သက္ေတြၾကာလာေလေလ၊ အလုပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဘယ္လိုကင္းေအာင္ေနလို႔ရသလဲ သေဘာေပါက္လာေလေလပါ။ ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုရေပါက္ရွိသလဲ သေဘာေပါက္လာေလေလ ဆိုတဲ႔သူေတြနဲ႔ေတာ႔ ျပဒါးတစ္လမ္းသံတစ္လမ္း ကြဲသြားၿပီး ဆုံမွတ္တစ္ခု အလြန္မွာ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ႔ၾကတာပါပဲ။ အဲ႔ဒါ လြယ္တယ္လို႔ေတာ႔ မမွတ္ပါနဲ႔ေလ။ အငတ္ခံနိုင္မွ ျဖစ္တာ။ ငတ္ေတာ႔ မငတ္ပါဘူးေလ။ ကိုယ္႔ထမင္းမေကၽြးတဲ႔အိမ္ရယ္လို႔ ရွိကိုမရွိဘူး။ အေမအိမ္ကျဖစ္ျဖစ္၊ ေယာကၡမအိမ္ကျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းေကၽြးဖို႔ခ်ည့္ ေခ်ာင္းေနတာ။ စေနေန႔ ေစာင္းသြားတီးတဲ႔ အန္တီ႔အိမ္ရွိေသးတယ္။ ဟင္းေတြခ်က္ထားၿပီး မလာရင္ ေမွ်ာ္လို႔။ မိန္းမက ခ်က္ထားတယ္ဆိုလို႔ကေတာ႔ ဘာဆင္ေျခမွ မေပးနဲ႔။ အလွ်င္အျမန္စား၊ အေရးတႀကီးစား၊ မပ်က္မကြက္စား။ ဒါေၾကာင္႔ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္႔အတြက္ စားစားရိတ္ကေတာ႔ တစ္ေန႔ ၂၀၀၀ ေတာင္ မကုန္ပါဘူး။ (ကာရာအိုေကေတာ႔ မသြားနိုင္ဘူးေပါ႔ ဘဥာဏ္ရာ။ အဲ႔မွာ ၂၀၀၀ သြားေပးရင္ ျပန္ယူသြားပါ ဦးေလးရယ္။ သမီးတို႔ မုန္႔ဖိုးျပန္ေပးပါတယ္ ေျပာခံရမွာ။)
ေနစားရိတ္က ေယာကၡမေပးတဲ႔အိမ္မွာ ေနတာေလ။ အိမ္လခမေပးရ။ မီတာခေလး ၄၀၀၀၀ ျဖစ္သြားလို႔ ဟိုေန႔က ေပါက္ကြဲပလိုက္တာ။ အ၀တ္အစားကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာ ၀ယ္မ၀တ္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာၿပီ။ အျမင္မေတာ္လို႔ ေယာကၡမက ဆင္တဲ႔အခါ ဆင္တယ္။ မိန္းမက ဆင္တဲ႔အခါ ဆင္တယ္။ သူမ်ားတကာ လက္ေဆာင္ေပးတာေတြနဲ႔ဆို ၀တ္လို႔ေတာင္ မကုန္ဘူး။ ရွိတာေတြနဲ႔ ရွိသလိုစပ္ဟပ္ၿပီး ထင္သလို၀တ္ပလိုက္တာပဲ။ (ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္က ဘာ၀တ္၀တ္ ၾကည့္ေကာင္းေနတဲ႔သူဆိုေတာ႔ သူမ်ားတကာေတြလို သူမ စြဲမက္ေစရန္ ပန္းႏုေရာင္ လုံး၀ မ၀တ္ျခင္းေတြဘာေတြ ဂုဏ္ဆာေအးေက်ာ္ လုပ္စရာ မလိုဘူး။) ကိုယ္႔အတြက္ အဓိကကုန္က်စားရိတ္က ကားထဲဆီထည့္ရတာပဲ ရွိတယ္။ အမ္းမွာလို ေဆးရုံ၊ အိမ္၊ ထမင္းဆိုင္၊ မဟုတ္တဲ႔ ရန္ကုန္မွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လမ္းေပၚမွာ ဆီေရာ အခ်ိန္ေရာကုန္တယ္။ ဆီကုန္တာထက္ အခ်ိန္ကုန္တာက ပိုဆိုးတာ။ ေဆးရုံကေန သမီးဆီကို တစ္နာရီနဲ႔ မေရာက္ဘူး။ ညေနဆို သူ႔က်ဳရွင္ေတြ သင္တန္းေတြပို႔ရတာကိုး။ ဒါလည္း ညီးညဴစရာ မရွိေပါင္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သည္အခ်ိန္ေလး စကားေတြ တြတ္ထိုးၾကတာ။ ေခါင္းသြားေလွ်ာ္မယ္။ ေျခသည္းလက္သည္းျပင္မယ္။ ပီဇာစားမယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာ သည္အရြယ္ေလာက္ကတည္းက ၀ီစိကိစၥေတြ စလာၿပီ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးမေလးအတြက္ အခ်ိန္လိုသလို အခု အပ်ဳိေပါက္သမီးေလးအတြက္လည္း အခ်ိန္ေပးနုိင္မွ ရမယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔အေဖမွာ ေဆးခန္းထိုင္စရာ အခ်ိန္ေတြ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ သူ႔က်ဴရွင္ကိုပို႔ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္ဖို႔က် အခ်ိန္က မေလာက္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးတာနဲ႔ ႀကိဳဖို႔ ျပန္ထြက္ရမွာ။ သူစာသင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ကိုယ္က ငုတ္တုတ္ေမ႔ေနတာနဲ႔ တစ္ခုခုလုပ္စရာ ရွာလိုက္တာ Gym ေဆာ႔ျဖစ္သြားတယ္။ (သည္တစ္ခါေတာ႔ ဘာမွမ၀တ္ပဲလည္း ၾကည့္ေကာင္းတဲ႔သူဆိုၿပီး ဗလႀကီးညွစ္ညွစ္ျပလိုက္မကြ။) ေစာင္းတီးျပန္က်င္႔တာလည္း အဲသည္အတိုင္းပါပဲ။ ျပန္စဥ္စားၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ရန္ကုန္မွာေန၊ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ လတ္လ်ားလတ္လ်ား စာေတြေရး၊ ညေနတိုင္ Gym ေဆာ႔၊ ေစာင္းတီးတဲ႔အခါတီး၊ သမီး နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ထူးတဲ႔ကုသိုလ္မွ မဟုတ္တာ။ ေရႊေက်ာင္းႀကီးကို ေျပာင္ေနတာပဲ။ ၀မ္းလည္းမေခါင္ပါဘူး။ ဆြမ္းေတြကြမ္းေတြ ဒလေဟာပိုမို၊ ေဖာေဖာသီသီ ၿမဳိင္တယ္ ဤေဖကိုယ္ပါ။ ဒါေပသိ ပိုက္ဆံအိပ္ေတာ႔ လာမစမ္းနဲ႔ကြယ္။ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတာင္ သနားလို႔ လမ္းစားရိတ္ ျပန္ထည့္ေပးသြားရမွာ။
ကိုယ္႔အိပ္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိလည္း မသုံးပဲေနရုံေပါ႔။ ျပႆနာ မရွိေပါင္။ အလွဴခံလာရင္သာ ရွက္လို႔ ပိုက္ဆံအိပ္ကေလး ဘယ္နားဖြက္ထားရမွန္းမသိဘူး။ ကိုယ္မတက္ခ်င္တဲ႔ပြဲေတြမွာ မင္းတို႔အားလုံး တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကို ဘယ္၍ဘယ္မွ်က်တယ္ လို႔ ဆင္႔လာရင္ မ်က္ႏွာကေလးငယ္ၿပီး ႏွေျမာတသ သုံးၾကိမ္ရြတ္ဆိုမိတယ္။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းႀကီးေတြက ဆရာသမားေတြကို ကန္ေတာ႔ၾကမတဲ႔လို႔ ငါးသိန္းဟဲ႔ ဆယ္သိန္းဟဲ႔ နဲ႔ အလွဴေငြေတြ သဒၶါထက္သန္ ျမန္္မာ႔အားမာန္ လုပ္ေနတာျမင္ရင္ စိတ္ထဲက သာဓုေခၚၿပီး ကိုယ္႔အိပ္ထဲက ရွိစုမဲ႔စု အလွဴေငြကေလး ထည့္ရမွာ ရွက္လာတယ္။ “ဟယ္ သူ႔ရုပ္သူ႔ရည္ သူ႔အေနသူ႔အစားမွ အားမနာ။ ဒါေလးပဲလား။” လို႔ ဘယ္သူကမွ မေျပာပါဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ပဲ ျပန္ေျပာမိတယ္။ လွဴခ်င္တာကေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္ေျပာပါလိမ္႔။ ထီႀကီးပဲ ေပါက္ေပါက္ပါေစဦး။ (ထိုးျဖင္႔ မထိုးပဲနဲ႔)။ ငါ႔ဘ၀ေတာ႔ မရွိလို႔မလွဴ မလွဴလို႔မရွိျဖစ္ေနပါေပါ႔လား လို႔ ၾကံရာမရျဖစ္လာတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ထူးပါဘူးကြယ္ဆို ေသြးသြားလွဴပလိုက္တာေပါ႔။ ေအာင္မာ ေသြးလွဴတာေတာင္ အလကားရမယ္မွတ္လို႔။ အိပ္ဖိုးေပးရတယ္။ မွတ္ပလား။ (ဘယ္လူနာအတြက္ လွဴခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးမို႔ပါ)
တကယ္ေတာ႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကိုယ္လုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ေတြမွန္သမွ်ဟာ ကိုယ္႔ဆရာသမားမ်ား သြန္သင္ျပသေပးထားေသာ ပညာေတြခ်ည့္ပါပဲ။ အဲသည္ပညာေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျခာက္မစား ေဟာက္မစား၊ ေတာင္းမစား ေမာင္းမစားဘူး။ ေတာ္လွခ်ည္ရဲ႕ တတ္လွခ်ည္ရဲ႕ မဟုတ္ေပမယ္႔ ဆရာတို႔သင္ေပးတဲ႔ပညာေတြနဲ႔ မလုပ္သင္႔မလုပ္အပ္ေသာ အရာမ်ားကို ကံသုံးပါးစလုံးနဲ႔ မက်ဴးလြန္မိေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းတယ္။ အဲသည္အတြက္ ကုသိုလ္ရမယ္ ဆိုပါစို႔။ အဲ႔ဒါ တပည့္ကေလးတစ္ေယာက္တည္း ရမယ္႔ကုသိုလ္ မဟုတ္ေလဘူး။ ကိုယ္႔ဆရာသမား မိဘမ်ား အတူတကြ ရရွိခံစားအပ္ေသာ ေကာင္းမႈမဂၤလာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာတို႔ အသြန္အသင္ အဆုံးအမနဲ႔ ေဆးဆရာေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ ဆိုရင္ ေၾကနပ္ေလာက္ေသာ ဆင္ေျချဖစ္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ (ဟီဟိ။ မင္းပဲ အေျပာေကာင္းတယ္) ဒါထက္ စကားမစပ္ ဆင္းရဲသားေတြကို အားနာေသာအားျဖင္႔ လစာ ၂၅% ေလွ်ာ႔ယူမယ္ဆိုတဲ႔ ဘဘႀကီးေတြ သားသားလို ဂုဏ္ေဖာ္ ပဏၰာယူေသာ စကားမ်ား ေျပာတတ္ဆိုတတ္ခ်င္တယ္ဆို အထူးက်ဴရွင္ေပးမယ္ေနာ္။ ေခတ္ႀကီးကိုက လူမတတ္ေပမယ္႔ လက္ဘက္ထုပ္တတ္တဲ႔သူ အၾကံေပးခန္္႔ရသတဲ႔။ အံတီဆင္႔အသံေလးနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေၾကာ္ျငာ၀င္လိုက္မယ္။ “အဲ႔ဒီက လဖဲ႔။”
No comments:
Post a Comment