အနက္ေမွာင္ဆံုး ပင္လယ္

by Aung Moe Win on Sunday, 11 March 2012 at 21:31 ·

ေတာင္ကုန္းေလးတခုေပၚတက္ရင္း---ကိုခင္ဝမ္းရဲ႕ “ႏွင္း” သီခ်င္းထဲကို စိတ္လိုလက္ရဆိုေနမိတယ္။

****ေနမကြယ္ေသးတဲ့ ညေနခင္းေတြ၊ ရင္ခုန္ၿငိမ္းတဲ့အခါ

ေလ်ာ့ရဲတဲ့ အၿပံဳးေလးကို ကိုယ္လည္း ၿပန္ၿပံဳးၿပႏိုင္မွာ ****

*****ခုေတာ့ ပင္လယ္ပဲ ရိွတယ္

ပင္လယ္ဟာ ကုိယ္ပဲ ယံုမွားေနေတာ့တယ္။****

မတ္လရဲ႕ တိုက္ပြဲဝင္ရဲေဘာ္အားလံုးကို “ အနက္ေမွာင္ဆံုး ပင္လယ္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေဟာင္းေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဘယ္မွာေရာက္ေနလဲ။ ခင္ဗ်ားဘယ္မွာ ရိွေနမလဲ။ သိတ္ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို သစၥာရိွႀကဖို႔ပဲ လိုတာပါ။

အနက္ေမွာင္ဆံုး ပင္လယ္

က်ေနာ္တို႔ (၁၅) ေယာက္ကို အင္းစိန္ေထာင္ရဲ႕သီးသန္႔ေဆာင္မွာ ဖမ္းဆီးထားခ့ႀဲကတယ္။

တေပါင္းလဆိုေတာ့ ပူကလည္းပူ၊ လကလည္းသာေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕အခန္းထဲကေန လွမ္းႀကည့္လုိက္ရင္

ၿမင္ကြင္းေတြ အားလံုးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၿမင္ေနရတယ္။ ကားႀကီးေတြေပၚက လူေတြေဝကနဲအန္က်လာတယ္။

တခ်ိဳ႕ကလႈပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တ့ဲသူေတြကို ရိုက္ၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထထဲ ည့္တယ္။

မေသမရွင္ၿဖစ္ေနတဲ့သူေတြ၊ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့သူေတြကို ကားတစီးေပၚ အပံုလိုက္ပစ္တင္တယ္။

ေနာက္မွ သိရတာ။ သူတို႔ကို ႀကံေတာမွာ မီးရိႈ႕သၿဂိဳလ္ပစ္လို္က္တယ္ တဲ့။ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး အဲ့ဒီ ၿမင္ကြင္းႀကီးက စြဲေနတာဗ်ာ။

လသာတဲ့အခါတိုင္း အေလာင္းေတြကို ဘယ္သူေတြကလာေကာက္မလဲ လုိ႕ အထိတ္တလန႔္ေတြးေနမိတယ္။

မတ္လရဲ႕ ပူၿပင္းမႈကိုအန္တုေနတဲ့ လေရာင္ေတြေအာက္မွာ သစ္ရြက္ေႀကြေတြေရြ႕ေနပံုက ေက်ာစိမ့္စရာေကာင္းတယ္။

က်ေနာ္ ဒီေန႔၊ မုန္တိုင္းရဲ႕ ဗဟိုခ်က္မေအာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ လူအားလံုးရဲ႕စံနက္တံေတြကို တေခ်ာင္းခ်င္းၿဖဳတ္ခ်ႀကည့္မိတယ္။

ပင္လယ္ကို ဒဏ္ရာနဲ႔ပ်ိဳးယူထားတဲ့အနက္ေမွာင္ဆံုးကမ္းေၿခမွာ--

ဖိနပ္တဖက္၊ ေသြးစြန္းေနတဲ့ အကၤ် ီတထည္

မံႈပ်ပ် မီးေရာင္ေအာက္က ရဲေဘာ္ဘုန္းေမာ္ရဲ႕စ်ာပန

က်ေနာ္တို႔ ေမ့လို႔မရေသးပါဘူး

ေၿခရာ (၁)

မတ္လ ၁၂ ရက္ ညေနခင္း

“က်ေနာ္က စခန္းသာေဆာင္မွာ ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေလ။ စခန္းသာေဆာင္ဆိုတာ ရန္ကုန္စက္မႈ႕တကၠသိုလ္ရဲ႕လမ္းတဘက္မွာ

ရိွတဲ့ ဘီပီအိုင္ေဆးဝါးထုတ္လုပ္ေရးစက္ရံု နားကရပ္ကြက္ထဲမွာရိွတဲ့အၿပင္ေဆာင္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ စာေမးပြဲက်ရင္၊

အစိုးရေဆာင္ေတြမွာေနခြင့္မရိွေတာ့ဘူး။ ဒါေႀကာင့္အၿပင္ေဆာင္မွာ ငွားေနႀကရတယ္။ ေက်ာ္ဆန္းဝင္း၊ဝင္းၿမင့္(ႏြားထိုးႀကီး)

ဝင္းၿမင့္ ( ပုလဲ) တို႔ကလည္းအဲ့ဒီအေဆာင္မွာေနေနတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီဆိုရင္ သံလမ္းေဘးက

စႏၵာဝင္းလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သြားထိုင္ႀကတယ္။ ေၿပာင္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၿပႆနာစတက္ေတာ့တာပဲ။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၿပာရမယ္ဆိုရင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ေကာင္မေလးက က်ေနာ္တို႔ RIT ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ

မ်က္ႏွာသာေပးတဲ့ကိစၥကို ရပ္ကြက္ေကာင္စီလူႀကီးသားက ေက်နပ္ပံုမရဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြကို မိုက္ႀကည့္ႀကည့္တယ္။ ရန္စတယ္။

မဆလ အသိုင္းအဝိုင္းကလာတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ အာဏာကိုလိုအပ္ရင္ ရာဇဝတ္မႈ႕နဲ႔ေပါင္းက်ဴးလြန္ဖို႔ ဝန္ေလးဟန္မတူဘူး။

ၿပႆနာကိုေရွာင္ခ်င္တာနဲ႔ ဆိုင္ကေနထြက္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္ႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီေကာင္က အင္မတန္ရန္လိုတဲ့သူေလ။

ေက်ာ္ဆန္းဝင္းလည္းထသြားေရာ ေခြးေၿခခံုနဲ႔ထရိုက္တယ္။ ေက်ာ္ဆန္းဝင္း ေခါင္းကြဲသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း

ၿပန္ခ်ဖို႔ၿပင္လိုက္ႀကတယ္။ ဆိုင္တခုလံုးဝရုန္းသုန္းကားၿဖစ္သြားၿပီေလ။ က်ေနာ္တို႔လည္း စခန္းသာေဆာင္ကို ၿပန္လာခဲ့ႀကတယ္။

လူၿပန္စုၿပီး ရပ္ကြက္ေကာင္စီရံုးကိုသြားႀကတယ္။ ေကာင္စီရံုးက ရန္စတိုက္ခိုက္တဲ့ လူငယ္ေတြကို အေရးယူေပးပါမယ္ဆိုၿပီး

က်ေနာ္တို႔ကိုေခြ်းသိပ္လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တေန႔မွာ လဘၠက္ရည္ဆိုင္ကိုၿပန္သြားေတာ့ ေကာင္စီလူႀကီးရဲ႕သားကိုၿပန္ေတြ႔

ရၿပန္တယ္။ သူက ေက်ာင္းသားေတြကို မခိုးမခန္႔ၿပံဳးၿပီးထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ ေထာင္းကနဲေဒါသထြက္သြားႀကတယ္။

အားလံုးတေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ႀကည့္လိုက္ႀကၿပီး ရပ္ကြက္ေကာင္စီရံုးကိုသြားႀကဖို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။

ေကာင္စီရံုးမွာရိွတဲ့လူေတြကလည္း သိတ္ၿပီးအခ်ိဳးေၿပတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔သူတို႔ႀကားမွာ အေၿခအတင္စကားမ်ားေနတံုး

တစံုတေယာက္က ေကာင္စီရံုးကို မီးရိႈ႕လိုက္ပံုရတယ္။ မီးလန္႔သံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြကို ႀကားရေတာ့တာပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြ ရပ္ကြက္ကိုမီးနဲ႔ရိႈ႕ေနတယ္ဆိုၿပီး မဆလလူႀကီးေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ရပ္ကြက္နဲ႔ရန္တိုက္ေပးတယ္ေလ။

တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီရပ္ကြက္ဆိုတာ သံလမ္းေဘးကက်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ၿဖစ္တဲ့အၿပင္၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္၊အလစ္သုတ္တဲ့ လူဆိုးလူမိုက္ေတြ

အမ်ားအၿပားေနထိုင္တ့ဲရပ္ကြက္၊ ေသမထူးေနမထူးေတြကအမ်ားႀကီး။ က်ေနာ္သတိထားမိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ

ငွက္ႀကီးေရာင္ဓါးတဝင္းဝင္းနဲ႔ ေရွ႕တိုးလာတဲ့လူေတြကိုေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔လက္ထဲက ဓါးနဲ႔ ဝင္းၿမင့္(ပုလဲ) ကို စလြယ္သိုင္း

ခုတ္ခ်လိုက္တာေတြ႕ရတယ္။ ဝင္းၿမင့္(ႏြားထိုးႀကီး) ကို ႀကည့္လိုက္ၿပန္ေတာ့လည္း ေခါင္းမွာ ေသြးက်ေနၿပီ။

ခဲေတြကလည္းပလူပ်ံေနတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ မၿမင္ႏိုင္တဲ့အရိပ္ေတြက စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္သံေတြႀကားလာရတယ္။

က်ေနာ္တို႔တေတြ ရပ္ကြက္ထဲကေန အရၿပန္ထြက္ဖို႔စိတ္ကူးလိုက္ႀကတယ္”

တရုတ္စကားပန္းေတြ အေႏွးေႀကြေနတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ပင္မအေဆာက္အဦရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာ

ေကာင္မေလးတေယာက္သက္ၿပင္းနဲ႔လွေနတဲ့ ညေနရီရီေတြမရိွ၊ “ အၿပံဳးေတြကိုေခြ်ေခြ်တာတာသံုးစမ္းပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားၿပံဳးလိုက္တိုင္း

က်ေနာ့အသက္ပါသြားတတ္တာ ခင္ဗ်ားသိလား” လို႔ ရႊတ္ေႏွာက္ေႏွာက္ေၿပာေလ့ရိွတဲ့ ေကာင္ေလးေတြလည္းမရိွ။ အသံေတြ--

အသံေတြ---- က်ေနာ့္ဆီ အစီအစဥ္မဲ့ထိုးခြဲေနႀကတယ္။

က်ေနာ့ပခံုးေပၚမွာ လြယ္ထားတဲ့ လြယ္အိပ္ေလးလည္း ႀကိဳးၿပတ္ လို႔---

ေလဟာနယ္ထဲမွာ မီးေလာင္ေနတဲ့စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြကို ေကာက္ယူႀကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားေနမိတယ္။

အိပ္သူမဲ့ ကုတင္ေတြ၊ လိပ္ၿပာေသေတြ၊ အေဆာင္ေကာ္ရစ္တာမွာ ကြ်ံဝင္လာတဲ့ ေသြးညွီနံ႔ေတြ----- ေအာ္--- အဲ့ဒီညကို-- က်ေနာ့ဘာသာ ၿပန္ရွာႀကည့္ေနမိတယ္။

ေၿခရာ(၂)

မတ္လ(၁၃)၊ ညဦးယံ

က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းက ပါေမာကၡေတြ၊ အေဆာင္မွဴးေတြလည္းေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို မိမိေက်ာင္းဝင္းအတြင္းဆီကိုၿပန္သြားႀကဖို႔

ေဖ်ာင္းဖ်ေခၚေဆာင္ခဲ့ႀကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ေအးေအးေဆးေဆးၿပန္ဆုတ္ခြာလာႀကပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေရွ႕ဘတ္စ္ကား

မွတ္တိုင္ေလးမွာ ထိုင္ေနႀကၿပီး စကားစၿမီေၿပာေနႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနဝင္းအစိုးရအေႀကာင္းခင္ဗ်ားသိတယ္မို႔လား။ ၁၉၆၂

စစ္အာဏာသိမ္းကတည္းက ေက်ာင္းသားဆိုတာဘယ္လိုလူတန္းစားလဲဆိုတာကို သူကသိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ

မဟုတ္တာကိုၿငိမ္ခံေနတဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး။ အမွန္တရားအတြက္ဆိုေရွ႕ဆံုးက တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တ့ဲေကာင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေႀကာင့္လည္း

ေနဝင္းအစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အညွိဳးတႀကီးေခ်မႈန္းဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းေရွ႕ကို

ေအးေအးေဆးေဆးၿပန္ေရာက္ေနစဥ္မွာပဲ၊ ခဝဲၿခံဘက္ကေန မီးသတ္ကားေတြ ဝုန္းကနဲေရာက္လာတယ္။ ဘာမေၿပာညာမေၿပာနဲ႔

ေက်ာင္းသားအုပ္ကို ေရနဲ႔ပက္ၿဖိဳခြဲေတာ့တာပဲ။ ပထမေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေရေတြႀကားမွာ ၿမနႏၵသီခ်င္းဆိုၿပီး ကေနႀကတယ္။

သိတ္မႀကာဘူး။ ေသနတ္သံေတြကိုစႀကားရေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းဝင္းထဲကိုဝင္ေၿပးဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ႀကတယ္။

အုတ္တံတိုင္းကိုခုန္ေက်ာ္ေနႀကတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ စစ္လံုထိ္န္းေတြကလည္း ေက်ာင္းဝင္းအေပါက္နားထိဝင္ၿပီးပစ္ႀကတယ္။

တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ခ်ေနစဥ္မွာပဲ ေသနတ္က်ည္ဆံထိမွန္ကုန္ႀကတယ္။

ေက်ာင္းေရွ႕က ေရပန္းအဝိုင္းနားမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ေသြးေတြလွိမ့္ဆင္းေနတယ္။

သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ဆရာတေယာက္ကေပြ႕ထားတယ္။ အဲ့ဒီဆရာက ႏႈတ္ခမ္းတဆတ္ဆတ္တုန္ ေဒါသထြက္ေနတယ္။

“ ေဟ့ေကာင္ေတြ--- (------) ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ ထြက္စမ္းကြာ။ မင္းတို႔ ဦးမေဆာင္ဘူး ဆိုရင္၊ ငါကိုယ္တိုင္ထြက္ဦးေဆာင္မယ္။

ဒါဟာ မတရားသၿဖင့္သတ္တဲ့ကိစၥကြ” တဲ့။ သူလည္း ေက်ာင္းသားတေယာက္လိုၿဖစ္ေနတယ္။ ေမွာင္ရီေနတဲ့ ညဦးယံေတြႀကားမွာ

တေယာက္ကိုတေယာက္ႀကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေတြမွာ ေႀကကြဲမႈ၊ မေက်နပ္မႈ၊ အေစာ္ကားခံယူမႈေတြ ကို

အထင္းသားၿမင္ေနရတယ္။

ေၿခရာ (၄)

ယမ္းနံ႕ေတြက ေက်ာင္းထဲမွာ သိမ္းပိုက္ေနရာယူထားဆဲေလ။ စစ္လံုထိန္းေတြက ေက်ာင္းရဲ႕လမ္းတဘက္မွာရိွတဲ့

စိုက္ပ်ိဳးေရးဝင္းေရွ႕မွာေနရာယူထားႀကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒဏ္ရာရေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ေဆးရံုပို႔ဖို႔ႀကိဳးစားႀကတယ္။

တခ်ိဳ႕ေဆးရံုကိုမလို္က္ခ်င္ႀကဘူး။ အစိုးရက ဖမ္းမယ္ဆိုတာသိေတာ့ အေဆာင္တြင္းမွာ ႀကိတ္ကုခ်င္ႀကတယ္။ စစ္ရဲေတြကလည္း

ေက်ာင္းဝင္းထဲကို တၿဖည္းၿဖည္းေရာက္လာႀကၿပီ။ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔ရဲ႕ကားဆီ ခပ္ႀကမ္းႀကမ္းဆြဲတင္တယ္။

ေသဆံုးေကိုဘုန္းေမာ္ရဲ႕အေလာင္းကို အတင္းဆြဲယူဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ ၊ အေလာင္းကိုေပြ႕ထားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာက ေၿပာတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါေက်ာင္းဆရာပါကြ၊ ၿဖည္းၿဖည္းသက္သာလုပ္ႀကပါ” ဆိုေတာ့

လံုထိန္းရဲေတြက “ ဘာ ေက်ာင္းဆရာလည္း -ီး ပဲကြာ။ မင္းလားကြ ေက်ာင္းဆရာ” ဆိုၿပီး ရင္ဝကိုေစာင့္ကန္ပစ္တယ္။

သားရဲတြင္းထဲမွာေရာက္ေနသလိုမ်ိဳးပါပဲဗ်ာ။ ေသေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေတြကို သားေကာင္ေတြလာဆြဲေနသလိုမ်ိဳးခံစားေနရတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အန္တုဆဲဆိုသံေတြ၊ ခဲနဲ႔ၿပန္ထုသံေတြကိုၿပန္ႀကားရတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က အေဆာင္ေရွ႕က

ဓါတ္မီးတိုင္ေတြကို မီးလန္႔သံေခ်ာင္းေခါက္သံလို အခ်က္ေပးေနႀကတယ္။ စစ္တပ္ကလည္းေက်ာင္းဝင္းထဲက ၿပန္ဆုတ္သြားတယ္။

တိုက္ပြဲက အခုမွၿပန္စသလိုမ်ိဳးပဲ။ သူတို႔ကလည္း ေက်ာင္းအၿပင္မွာ တပ္စြဲေနရာယူထားႀကတယ္။

ေၿခရာ (၅)

က်ေနာ္တုိ႕တေတြ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ပင္မအေဆာက္အဦေပၚမွာ ၿပန္စုႀကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းေထာင့္မွာ ပံုထားတဲ့

သဲေတြ၊ အုတ္ခဲက်ိဳးေတြကို ယူၿပီး ႀကယ္ပံုစံအုတ္ဂူေလးကို ေဆာက္လုပ္ႀကဖို႔ ၿပင္ဆင္လိုက္ႀကတယ္။ ၿမိဳ႕ၿပအင္ဂ်င္နီယာ ႒ာန

ရံုးခန္းကိုဖြင့္ၿပီး သံလ်က္ေတြ၊ တူေတြ၊ ေပါက္ၿပားေတြကိုယူလာႀကတယ္။ ႀကယ္ပံုစံအုတ္ဂူေလးေဆာက္လုပ္ၿပီးတဲ့အခါ

ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ဖိနပ္ေလးေတြရယ္၊ ေသြးစြန္းေနတဲ့ အကၤ် ီေလးတထည္ရယ္၊ က်ည္ဆံခြံေတြရယ္၊

အားလံုးကို အဲ့ဒီႀကယ္ပံုစံအုတ္ဂူေလးထဲမွာထည့္လိုက္ႀကတယ္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေတာ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ေၿခာက္ေတြကို

စီးကရက္မီးနဲ႔ညွိလိုက္ၿပီး အုတ္ဂူေလးထဲကို ထည့္သြင္းၿမွဳပ္ႏွံလိုက္တယ္။

အဲ့ဒီညက ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ပန္းေတြပြင့္ေနပံုက ရက္ရက္စက္စက္ပဲေလ။

က်ေနာ္တို႔တေတြ အဲ့ဒီပန္းေတြကိုခူးယူၿပီး ပန္းေခြတခုလုပ္လိုက္ႀကတယ္။

ေက်ာင္းသားတေယာက္က လက္ဝဲစာလံုးနဲ႔ ကိုဘုန္းေမာ္ရဲ႕နာမည္ကို ေရးၿပီး အုတ္ဂူေလးဆီမွာကပ္လိုက္တယ္။

ေက်ာင္းနံရံကိုေခါင္းနဲ႕ေစာင့္ငိုေႀကြးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အသံကြဲကြဲေတြကလည္း တညလံုးကို ထိုးခြဲထားတယ္။

အေမွာင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ဆီကို အုပ္စုဖြဲ႔ပ်ံသန္းလာသလို၊ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း မ်က္ကန္းသေစၧမေႀကာက္ၿဖစ္ေနတယ္။

အရာရာကို ေနာက္မဆုတ္စတမ္းရင္ဆိုင္ပစ္ခ်င္တ့ဲ ဆႏၵေတြကသာ တေၿမ႕ေၿမ႕ေလာင္ကြ်မ္းေနခဲ့တယ္။ “မ်ိဳးေသြး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္း၊

ထြန္းၿမင့္ေထြး၊ ရဲဝင္း၊ ခြန္ထူး၊ လူတင္ၿမင့္” စခန္းသာေဆာင္နဲ႔အၿပင္ေဆာင္မွာေနခဲ့ႀကတ့ဲေက်ာင္းသားေတြ

တေယာက္မ်က္ႏွာကိုတေယာက္ ႀကည့္ေနမိႀကၿပီး၊ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တခုကိုတိတ္တဆိတ္ခ်ခဲ့ႀကတယ္။ စစ္ေၿမၿပင္လိုၿဖစ္သြားတဲ့

တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္အတြင္းမွာ သူတို႔ကိုၿပန္တုံ႕ၿပန္ဖို႔ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ႏွလံုးသားဆီက ယိုစိမ့္က်ေနတဲ့အမွန္တရားနဲ႕

က်ားကန္ထားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အရံႈးေပးလို႔မၿဖစ္ဘူး။ တခုခုေတာ့ ၿပန္ၿပီးတုန္႔ၿပန္ရလိမ့္မယ္။

ေၿခရာ (၆)

မတ္လ (၁၄) ရက္ေန႔လည္ခင္း

ဦးခင္ေအာင္ႀကည္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္တေယာက္အေႀကာင္းကို ေတြးမိလိုက္တိုင္း စိတ္ထဲမွာနာက်င္လာတယ္။

“ ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ေက်ာင္းသားေတြေသကုန္ၿပီ” လုိ႔ေၿပာေတာ့ “ မင္းတို႔ကြာ နမိတ္မရိွ၊ နမာမရိွ၊ မဟုတ္တာေတြမေၿပာစမ္းပါနဲ႔ဘာမွမၿဖစ္ႀကပါဘူး။ ဒဏ္ရာေလးနည္းနည္းပါးပါးရတာပါ” လို႔

က်ေနာ္တို႔ကိုေခြ်းသိပ္ရင္းေပ်ာက္သြားတယ္။ သူက လႊတ္ေတာ္အမတ္မွန္းထားပံုရပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက ပါေမာကၡဦးခင္ေအာင္ႀကည္ဆီက လက္မွတ္လိုခ်င္တာကို တာဝန္ယူမေၿဖရွင္းပဲ

ေရွာင္ထြက္သြားတယ္။ ေမာ္ကြန္းထိန္းဦးဘိုေအးကေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာ ဆက္ရိွေနေသးတယ္။ အစိုးရရဲ႕ေန႔ခင္းသတင္းေတြထဲမွာေက်ာင္းသားနဲ႔အရပ္သားရန္ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့သတင္းလိမ္လည္မႈကိုၿပန္တုန္႔ၿပန္ႀကဖို႔

ႀကိဳးကုန္းေဆာင္ေက်ာင္းသားေတြအစည္းအေဝးလုပ္ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ႀကတယ္။ အစည္းအေဝးဆံုးၿဖတ္ခ်က္အရ

(က) ၿဖစ္ရပ္မွန္သတင္းထုတ္ၿပန္ေပးေရး

(ခ) ပစ္ခပ္မႈကိုအေရးယူေၿဖရွင္းေပးေရး၊

(ဂ) ကိုဘုန္းေမာ္စ်ာပကို ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ စီမံၿပီး ခ်ခြင့္ၿပဳေရး

(ဃ) ေက်ာင္းမပိတ္ေရး အပါအဝင္ ေတာင္းဆိုခ်က္ (၆) ခ်က္ေတာင္းဆိုဖို႔ သေဘာတူခဲ့ႀကတယ္။

ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းကို သိ္မ္းပစ္လိုက္ၿပီး ေတာင္းဆိုခ်က္စာရြက္ေတြကို ရိုက္ထုတ္ခဲ့ႀကတယ္။ ( အဲ့ဒီတံုးက ဂက္စတာနာလိမ့္တာလို႔

ေခၚတယ္)။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က ပါေမာကၡ ဦးခင္ေအာင္ႀကည္ ကို “ ကိုဘုန္းေမာ္ေသဆံုးခဲ့တာဟာ စစ္လံုထိန္းရဲေတြရဲ႕

ပစ္ခပ္သတ္ၿဖတ္မႈေႀကာင့္ၿဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုေထာက္ခံေပးဖို႔ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ ဦးခင္ေအာင္ႀကည္က

“ မင္းတို႔ငါ့ကိုအႀကပ္မကိုင္ပါနဲ႔ကြာ။ ငါ့မွာ ႏွလံုးေရာဂါရိွတယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး ေရွာင္ထြက္သြားတယ္။ သူကလမ္းစဥ္ပါတီမွာ

လႊတ္ေတာ္အမတ္မွန္းထားေတာ့ အစိုးရကိုထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခ်င္ပံုမရပါဘူး။ ေမာ္ကြန္းထိန္း ဦးဘိုေအးဆီကေတာ့

ေထာက္ခံလက္မွတ္ရခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို တၿခားတကၠသိုလ္ေတြနဲ႔အေဆာင္ေတြမွာ ၿဖန္႔ေဝရွင္းၿပဖို႔အတြက္သမိုင္းဝင္းဘက္ဆီကိုထြက္ခဲ့ႀကတယ္။

ေက်ာင္းေရွ႕မွာ လံုထိန္းရဲေတြက ပိတ္ထားေတာ့ ထြက္လို႔မရဘူး။

ေက်ာင္းအေရွ႕ဘက္ၿခမ္းအုတ္တံတိုင္းေတြကိုေက်ာ္ၿပီး အေရွ႕ႀကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ေတြကိုၿဖတ္၊ တရုတ္သခ်ၤ ိဳင္းကိုၿဖတ္၊ တခ်ိဳ႕က

ရွစ္မိုင္လမ္းဆံုဘက္ကေနထြက္ခဲ့ႀကတယ္။

ေၿခရာ (၇)

စဥ္႔ကူေဆာင္၊ သမိုင္းဝင္း

မွတ္မွတ္ရရ၊ က်ေနာ္တို႔ စဥ္႔ကူေဆာင္ေရွ႕က လမ္းမေလးေပၚမွာ ဘာအခင္းမွ မပါပဲလွဲအိပ္ေနႀကတ္။ ည (၈) နာရီသတင္းကို

ေစာင့္နားေထာင္ေနႀကတယ္။ အေဆာင္မွဴးဦးသာဒင္က “ မင္းတို႔ခံစားေနရတာကို ဆရာနားလည္ပါတယ္ကြာ” လို႔

ေၿပာရင္းအေဆာင္တံခါးေရွ႕မွာ ပိတ္ထို္င္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈအေငြ႕အသက္ေတြကို သူေတြ႕ထိေနရၿပီေလ။

အေဆာင္အခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ မေနႀကေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အုပ္စုေလးေတြဖြဲ႕ၿပီး အေဆာင္အၿပင္ဘက္ကို

ထြက္ထိုင္ေနႀကတယ္။ ည (၈) နာရီသတင္းလည္းလာေရာ၊ အခန္း(၂၁၅) ကေန အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။

သတင္းေႀကၿငာတဲ့သူက ဦးေမာင္ေမာင္၊ မဆလအစိုးရဟာ သူတို႔က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့အမွားကိုမေတာင္းပန္ပဲ၊ ကိုဘုန္းေမာ္ဟာ

ရပ္ကြက္ကလူငယ္ေတြနဲ႔ရန္ၿဖစ္ရင္းေသဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမွားကိုေႀကၿငာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားအားလံုးေဒါသထြက္သြားႀကတယ္။

တခ်ိဳ႕က အေဆာင္ၿပတင္းတံခါးကိုရိုက္ခြဲလိုက္ႀကတယ္။ “ ဘာကိုေစာင့္ေနႀကတာလဲ။ ဒါ ငါတို႔ကို ေၿပာင္ေၿပာင္တင္းတင္း

ေစာ္ကားလို္က္တာကြ” လို႔ တုန္တုန္ရီရီ ႀကီးေၿပာခ်လိုက္တယ္။ အေဆာင္မွဴးဦးသာဒင္ကေတာ့ “ ကဲ သားတို႔ရာ မင္းတို႔ေဒါသေတြကို

ႀကိဳက္သေလာက္ အေဆာင္ထဲမွာ ဖြင့္ထုတ္ႀကကြာ။ အၿပင္ကိုေတာ့ မထြက္ႀကပါန႔။ဲ ဒလဘက္မွာလည္း ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းေတြ

စၿဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ အားလံုးရႈပ္ကုန္လိမ့္မယ္” တဲ့။ သူက ႏိုင္ငံေရးသိပၸံသင္တဲ့သူဆိုေတာ့ ဘာေတြၿဖစ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။

အလြန္ဆံုးတနာရီေလာက္ပဲႀကာမယ္ထင္တယ္။ ႀကိဳ႕ကုန္းေဆာင္က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ေရာက္လာတယ္။ TV ခန္းမေဆာင္ထဲမွာ

လူစုခိုင္းလိုက္ၿပီး မေန႔ညက ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ၿဖစ္ရပ္မွန္ေတြအားလံုးကို ရွင္းၿပတယ္။ ကုိဘုန္းေမာ္စ်ာပနကိုလိုက္လံပို႔ေဆာင္ႀကဖို႔

တိုက္တြန္းခဲ့ႀကတယ္။

ေၿခရာ (၈)

ေန႔လည္(၁၂) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္တို႔တေတြ စဥ္႔ကူေဆာင္ဘက္ကေန

တန္းစီၿပီးထြက္လာခဲ့ႀကတယ္။က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ဇီဝက၊ အင္းေလး၊ ပုပၸါး၊ ဒူးယားေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြ

ပါတယ္။ ဆရာဦးသာဒင္ကေတာ့အၿပင္ထြက္ဖို႕ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကိုကန္ေတာ့ႀကတိုင္း

ေတြေတြႀကီးထိုင္ႀကည့္ေနတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲကေက်ာင္းသားေတြလည္းေရာက္လာႀကတယ္။

လူ (၇၀) ေက်ာ္ရိွမယ္ထင္တယ္။ မတ္လရဲ႕မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလဗ်ာ။ ေနကလည္းအရမ္းပူေနသလို၊

ေဒါသန႔ဲုတုန္ခါေနခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္က သမိုင္းလမ္းဆံုကစၿပီး ခဝဲၿခံထိသံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ကာထားတာဗ်။

စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း မရမ္းကုန္းအထက္တန္းေက်ာင္းထဲမွာ၊ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေတြမွာ အၿပည့္ပဲ။ စကားေၿပာစက္ေတြနဲ႔သတင္းပို႔ေနႀကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ကို သမိုင္းလမ္းဆံုမွတ္မွာ ကာထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးေတြကိုဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ခဝဲၿခံေရွ႕မွာ ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ေရွ႕ကိုဆက္သြားလို႔မရေတာ့သလို၊ ေနာက္ကိုလည္းၿပန္ဆုတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္တို႔ေနာက္မွာ အခ်ဳပ္ကားၿပာၿပာေတြ၊ အဓိကရုဏ္းႏွိမ္နင္းေရးကားေတြကလည္းပိတ္ဆို႔ထားတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဝီစီမႈတ္သံေတြႀကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသနတ္ပစ္မဲ့စစ္သားေတြကတတန္း၊ အဓိကရုဏ္းႏွိမ္နင္းေရး ဒိုင္းကိုင္စစ္သားေတြက တတန္း၊စုစုေပါင္း (၅) တန္း တန္းၿပီးေနရာယူလိုက္ႀကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္က ေခါင္းေဆာင္ (၃) ေယာက္တက္သြားၿပီး စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔စကားေၿပာတယ္။ သူတို႔ဘက္က အရာရိွကလည္း က်ေနာ္တို႔ဘက္က ေရွ႕ကိုဆက္တိုးရင္ တခုခုလုပ္အေရးယူရမွာၿဖစ္ေႀကာင္းေၿပာတယ္။

ေနၿပင္းၿပင္းေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ လမ္းမေပၚမွာ စုထိုင္ေနႀကတယ္။ တခုစဥ္းစားမိတဲ့အခ်က္က-

ရပ္ကြက္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ အထင္လြဲေနတံုးပဲ။ ေက်ာင္းသားေသဆံုးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြက မေက်နပ္လို႔ရပ္ကြက္ကိုမီးနဲ႔ရိႈ႕ဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္--ဘာညာ ဆိုၿပီး အစိုးရက လုပ္ႀကံသတင္းနဲ႔ဝါဒၿဖန္႔ထားတယ္။ ဒါေႀကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔တေတြ၊ခဝဲၿခံေရွ႕မွာ ပိတ္မိေနတဲ့အခါ ၿပည္သူတခ်ိုဳ႕က မလိုလားတဲ့အႀကည့္နဲ႕ေစာင့္ႀကည့္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ၿပည္သူလူထုနဲ႔ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရန္ၿဖစ္ရမဲ့အၿဖစ္ကိုေရွာင္ဖို႕ႀကိဳးစားႀကတယ္။ သမိုင္းဝင္းထဲက အေဆာင္ေတြ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႕တၿခားေကာလိပ္ကေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ပူးေပါင္းေၿဖရွင္းႀကဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ႀကတယ္။

ေၿခရာ (၈)

မတ္လ (၁၅) ရက္

ေန႔လည္ (၃) နာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းေရွ႕အုတ္ခံုစည္းရိုးေပၚကေန အသံခ်ဲ႕စက္တင္ၿပီး စစ္တပ္က ေအာ္ေၿပာတယ္။

ေက်ာင္းေဆာင္ေတြေပၚၿပန္တက္ေနႀကဖို႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းကေနၿပန္ဆဲတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က

ပင္မအေဆာက္အဦေပၚကေန၊ အေဆာင္ေပၚကေန ၿပန္ၿပီး စိန္ေခၚႀကတယ္။ မီးလန္႔သံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြ ဆူညံေနတယ္။

သိတ္မႀကာဘူး။ “ က်ား---- က်ား-- က်ား---” လို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္တခုလံုးကို ၿမိဳ႕သိမ္းတိုက္ပြဲတခုလို

စစ္ဆင္ေရးဆင္ေတာ့တယ္။ စစ္တပ္က ေက်ာင္းဝင္းတခုလံုးကို သိမ္းပိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ဆရာေဆာင္ေတြကအစ ဝုိင္းရံထားလိုက္ႀကၿပီးအၿပင္ကို ဘယ္သူမွထြက္မရေအာင္ပိတ္ဆို႕ထားလိုက္ႀကတယ္။

စားေသာက္ဆိုင္ ကန္န္တင္းေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္နဲ႔စစ္လံုထိန္းေတြ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈၿဖစ္ပြားခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကိုထိုးႏွက္ကန္ေႀကာက္လိုက္ႀကၿပီး ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။

အေဆာင္ေပၚက ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးကို ေအာက္ဆင္းခိုင္းတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ စုဆံုထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က

ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ေဘးနားမွာရိွတဲ့ ဒုတ္ကိုဆြဲယူၿပီး ရိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အဲ့ဒီေက်ာင္းသားကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီးပထမဦးစားေပးအခ်ဳပ္ကားေပၚတင္ပစ္လုိက္တယ္။

ဆရာေတြနဲ႕အတူ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြေရာက္လာတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြကို တပံုၿပီးတပံုဆြဲထုတ္တယ္။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြနဲ႔တိုက္ႀကည့္တယ္။ ေက်ာင္းသားအုပ္ေတြကို သံုးေလးစုခြဲပစ္လိုက္ၿပန္တယ္။

အဲ့ဒီတံုးက ၿပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးကလည္း က်င္းပေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို အၿပတ္ရွင္းခ်င္ပံုရတယ္။ ၿပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဦးမင္းေဂါင္ နဲ႔ ပညာေရးဝန္ႀကီး ေဒါက္တာေမာင္ဒီ ေရာက္လာေတာ့ တင္ထြန္းေအာင္ ( ဓါတု) က ဝုန္းကနဲထရပ္ၿပီး“ ခင္ဗ်ားတို႔ေသာက္သံုးမက်လို႔ ခုလိုမၿဖစ္သင့္တာေတြၿဖစ္ကုန္ၿပီ၊ ဘယ္လိုရွင္းႀကမလဲ ” လို႔ လက္ညွိဳးထိုးၿပီး

ခပ္တင္းတင္းေမးတယ္။သူ႔ကိုလည္းဖမ္းခ်ဳပ္ေခၚေဆာင္သြားႀကၿပန္တယ္။

အမွန္အတိုင္းေၿပာရရင္ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက ေႀကာက္စိတ္ကိုမရိွေတာ့တာ။

အေစာ္ကားခံရမႈ၊ မတရားသၿဖင့္ႏွိပ္ကြပ္ခံေနရမႈေတြေႀကာင့္ အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ ေဒါသထြက္ေနႀကတယ္။

ပါေမာကၡဦးခင္ေအာင္ႀကည္ ကေတာ့ ေဆးပုလင္းေလးကို ရွဴၿပီး ခပ္ရဲ႕ရဲ႕ရပ္ေနတယ္။ ဆရာႏွစ္ေယာက္ က သူ႔ကုိတြဲေခၚလာတယ္။

“ မင္းတို႔ဆရာကို မသနားဘူးလား” လို႔ ေဒါက္တာေမာင္ဒီ က ေမးေတာ့

“ ဘာလို႔သနားရမွာလဲ။ သူက အလြန္ဆံုးၿဖစ္ရင္ ရာထူးၿပဳတ္ယံုပဲၿပဳတ္မွာ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြမွာက ဘဝပ်က္သူပ်က္၊

ေသတဲ့သူေသနဲ႔ အမွန္တရာကိုရင္မဆိုင္ရဲတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြဘက္က မရပ္တည္တဲ့ဆရာေတြကိုေလးစားစရာမရိွဘူး”လို႔

ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ၿပန္လည္တုန္႔ၿပန္လိုက္ႀကတယ္။ ေက်ာ္ဆန္းဝင္း (မံုေရြး)၊ တင္ထြန္းေအာင္၊ ေက်ာ္ႏိုင္မင္း၊ စိုးဝင္းႏိုင္(သရက္)

ေမာင္ေမာင္ၿမင့္ (လားရိႈး၊ ဝင္းၿမင့္ ( မႏၲေလး)၊ကိုတင္လတ္ နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား (၃) ေယာက္အပါအဝင္

ေက်ာင္းသား(၁၅)ေယာက္ကို ပထမဦးစားေပး အခ်ဳပ္ကားႀကီးေပၚမွာ သီးသန္႔ဖမ္းခ်ဳပ္ေခၚေဆာင္သြားႀကတယ္။

သမိုင္းေဆာင္က လာတ့ဲေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ သီးသန္႔ကားတကားေပၚမွာတင္လုကိ ္ႀကတယ္။

ေၿခရာ (၉)

အင္းစိန္ေထာင္

သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ဓါတ္ေလးခါးစတပ္ခါစအခ်ိန္ေလ။ လူေတြက အဲ့ဒီဓါတ္ေလးကားကို စတင္မီးရိႈ႕ပစ္လိုက္ႀကတယ္။ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို

စတင္လိုက္ႀကတယ္။ မဆလ အာဏာရွင္ေတြ အရူးမီးဝိုင္းၿဖစ္ေနၿပီ။ ေသြးရူးေသးြတန္းတုန္႔ၿပန္ဖို႔ႀကိဳးစားႀကတယ္။ စိတ္ထဲမွာ

ေတာ္ေတာ္ေလးမေကာင္းတဲ့ကိစၥတခုရိွတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြေလ။ သူတို႔ဘာသာ ဘာသာေရးဝတ္ၿပဳၿပီး ဗလီေပၚကဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္လံုထိန္းေတြက ရိုက္ႏွက္ၿပီးအခ်ဳပ္ကားေပၚတင္လိုက္ႀကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲ့ဒီတံုးက အင္းစိန္သီးသန္႔ေဆာင္မွာေပါ့။ လူေတြကို သီးသန္႔ခန္းထဲမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားဖို႔အတြက္ အခန္းက မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္တို႔အခန္းထဲမွာလည္းလူေတြၿပည့္လွ်ံလာတယ္။

အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ အက်ဥ္းသမားအသစ္ေတြေရာက္လာေတာ့ အက်ၤ ီေတြခြ်တ္ၿပီးေရညွစ္ေနႀကတာကို

ၿမင္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔က ေမးတယ္။ “ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေရပိုက္နဲ႔ထိုးခြဲၿပီး ဖမ္းဆီးခဲ့တာလား” လို႔

” ဘယ္ကလာဟုတ္ရမွာလဲ။ အခ်ဳပ္ကားထဲမွာ ၿပည့္သိပ္ေနေအာင္ဖမ္းခ်ဳပ္ထားခဲ့တာ အသက္ရႈမဝသလို၊ လႈပ္လို႔မရဘူး။ဒါက ေခြ်းေတြဗ်”လို႔ သူတို႔က ၿပန္ေၿဖတယ္။ ေနာက္မႀကာဘူး။ အၿပင္မွာ ေသနတ္သံေတြႀကားရတယ္။

အင္းစိန္ေထာင္ကို ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လူအုပ္ကလာေရာက္ဝိုင္းႀကတ့ဲအတြက္ အာဏာပိုင္ေတြက ပစ္ခပ္ႏွိမ္နင္းေနတာတဲ့။

အဲ့ဒီညက လက အရမ္းသာေနတာဗ်ာ။သစ္ရြက္ေၿခာက္ေတြေရြ႕ေနပံုက ေက်ာစိမ့္ဖို႔ေကာင္းတယ္။

လူေသေတြ၊ မေသမရွင္ေတြ ေဝါကနဲအန္က်လာတာကို အတိုင္းသားၿမင္ေနရတယ္။

ဘဝတေလ်ာက္လံုး အဲ့ဒီၿမင္ကြင္းႀကီးက ေၿခာက္လွန္႕ေနတာဗ်ာ။ က်ေနာ့္နယ္က အိ္ိမ္ကို ၿပန္ေရာက္သည္အထိ လသာတဲ့ညဆို

အိမ္ေရွ႕ကြင္းၿပင္ကို မႀကည့္ရဲဘူး။ အေလာင္းေတြကို ဘယ္သူေတြလာေကာက္မလဲ လို႔ အထိတ္တလန္႔ေတြးေနမိတယ္။

နိဂံုး

ပင္လယ္ဆိုတာ တခါတေလ လံုၿခံဳမႈမရိွပါဘူး။

ကမ္းေၿခတခုလံုးေမွာင္မဲသြားတဲ့အခါမ်ိဳးက်ရင္ ေႀကာက္စိတ္ကိုဖယ္ၿပီး အသံတိတ္ေရာက္လာမဲ့အႏၱရာယ္ကို စိတ္ထဲမွာ

အႀကိမ္ႀကမ္မွ်ားယူေနမိတယ္။ မတ္လ ရဲ႕ေလရိုင္းေတြက က်ေနာ္တို႔ိကုိ သန္မာေစခဲ့တယ္။ သမိုင္းရဲ႕အေၿပာင္းအလဲကို လႈပ္ခါေၿပာင္းလဲေစမဲ့

ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲေတြ မတ္လရဲ႕ေနၿပင္းၿပင္းေတြထဲ ကခုန္ေနႀကတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ရဲ႕

ပင္မအေဆာက္အဦေလွခါးထစ္ေလးေပၚမွာ ခဏခဏၿပန္ၿပီး ထုိင္ေနမိတယ္။

တရုတ္စကားပန္းေႀကြေကာက္မဲ့ ေကာင္မေလးေတြမရိွ။

“ခင္ဗ်ားနင္းလိုက္တဲ့ ေၿမမႈန္ေလးေတြက အစ ႏွစ္သက္လိုက္တာဗ်ာ” လို႔ ေၿပာမဲ့ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေကာင္ေလးေတြမရိွ၊

လြယ္အိပ္ထဲကို အမွတ္မထင္လက္ႏိႈက္ႀကည့္လိုက္မိေတာ့ ---

ပိုးစားေနတဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ေၿခာက္ေလးတခုရယ္၊

လက္ဝဲစာလံုးနဲ႔ေရးထားတဲ့ မတ္လ (၁၃) ဆိုတဲ့ စာရြက္ေလးတခုရယ္--

ေအာ္--- ဒီည လမသာတာေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕

ေအာင္မိုးဝင္း