“ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔
ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့”
ဤကား ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ေျပာေနက် ဆို႐ုိးစကားပင္ျဖစ္သည္။
ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆို႐ိုးစကားလည္းျဖစ္ပါ၏။
အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာ္ ေသေသာသူအား တျဖည္းျဖည္း ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနာက္ဆံုး လံုးလံုး သတိမရေတာ့ေသာ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္သည္။
ဤသို႔လွ်င္ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆို႐ုိးစကားႏွင့္ပတ္္သက္၍ ခြၽင္းခ်က္ေတာ့ရွိေနပါသည္။
ယင္းခြၽင္းခ်က္ကား လြန္ခဲ့ေသာ ၄၈ ႏွစ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ အလြန္အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ၿပီး မည္သို႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္၍မရႏုိင္သည့္ အစြန္းအထင္း၊ အမည္းကြက္ႀကီး (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးျဖ
အထူးသျဖင့္ ၁၉-၇-၄၇ ေန႔က ျဖစ္ရပ္ႏွင့္တကြ ယင္းျဖစ္ရပ္မတိုင္မီ တလအတြင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ားကို အနီးကပ္သိရွိခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ မေမ့ႏုိင္႐ုံမက ျပင္းစြာ နာက်ည္းေၾကကြဲျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖမဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းျခင္း စေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈဒဏ္ကို ႏွစ္စဥ္ ဇူလိုင္လနီးကပ္လာတိုင္း အလူးအလဲ ခံစားရတတ္ပါသည္။
ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ဆိုရေၾကာင္းကိုလည္း ယခု ဆက္လက္ေဖာ္ျပလတၱံေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားက အေျဖေပးႏုိင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
၁၉၄၇ ခုနစ္၊ ဇူလုိုင္လဆန္းတြင္ ‘ဘီအိုဒီ’ ေခၚ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ ပင္မလက္နက္ခဲယမ္း သိုေလွာင္ေရးတပ္မွ ဘရင္းဂန္း၊ ေတာ္မီဂန္း၊ စတင္းဂန္းစေသာ ေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ားႏွင့္တ
ထုိအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ႏိုင္ငံျခားခရီးထြက္ေန၍ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးဝန္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက ေခတၱ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနပါသည္။
ေဖာ္ျပပါလက္နက္ခဲယမ္းမ်ား လိမ္လည္ထုတ္ယူသြားျခင္းႏွင့
ဝန္ႀကီးဦးျမလည္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနက တိုက္႐ိုက္ကြပ္ကဲေသာ (ေနာက္ပိုင္း ျပည္ေထာင္စုစစ္ရဲတပ္ UMP ျဖစ္လာသည္။) ေသာင္းက်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရးတပ္မွ တပ္စိတ္တစိတ္ကို လက္နက္ခဲယမ္း အျပည့္အစုံ (ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ား အပါအဝင္)ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႐ုံးခန္း ျပင္ဘက္တြင္ လုံၿခံဳေရး တာဝန္ခ်ထားလိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာထားကိုသိထားသူ ဝန္ႀကီးဦးျမသည္ လက္နက္ကိုင္တပ္စိတ္ လုံၿခံဳေရး အေစာင့္ခ်ထားျခင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လံုးဝ အသိမေပးခဲ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔၍ ႐ံုးခန္းအျပင္ဘက္ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ခ်ထားေၾကာ
ကြၽန္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာႏွင့္ပင္ ဦးျမအား ကတိေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာဘဲေနလိုက္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ တေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တိ
ခ်က္ခ်င္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႐ုံးခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အား ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေခၚေမးပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္ေတြက ဘာလုပ္တာလဲ”
“ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လုံျခံဳေရးအေစာင့္ခ်ထားတာပါ
ကြၽန္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သေဘာက်ဟန္မတူပါ။
“မလိုပါဘူးကြာ။ ငါ့ကို ဘယ္သူကမွလည္း လုပ္ၾကံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း မစိုးရိမ္ဘူး။ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ႕မွာ လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြ ခ်ထားတာကို ငါ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ ခုခ်က္ခ်င္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ဦးျမဆီ သြားၿပီး ငါက ၫႊန္ၾကားတယ္လို႔ေျပာ။ ငါ့႐ုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္႐ုပ္ခိုင္းလိုက္။ ကဲ…မင္း အခုပဲ သြားေျပာေပေတာ့”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တိက်ျပတ္သားစြာေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနသို႔ အျမန္သြားေရာက္၍ ဝန္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အမိန္႔ေပးလိုက္ပံုကို ေျပာျပလိုက္ပါသည္။
ဝန္ႀကီး ဦးျမသည္ အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံ
“ခက္ေတာ့တာပဲကြာ၊ ငါတို႔က လံုျခံဳေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လက္နက္ကိုင္ တပ္စိတ္ခ်ထားတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျမင္သြားတာ ဆိုးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သူ႔အမိန္႔ကိုလည္း တို႔က မနာခံလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ငါေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ”
ဤသို႔ ၿငီးျငဴရင္းႏွင့္ပင္ ဝန္ႀကီးဦးျမသည္ သက္ဆိုင္ရာသို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ ကိုင္ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္း႐ုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ထိုေန႔ ညေနဘက္ ႐ုံးမွအိမ္သို႔အျပန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာဘဲ တစံုတခုကို စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနရင္းမွ ႐ုတ္တရက္ ေကာက္ခါငင္ခါ ကြၽန္ေတာ့္အား ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။
“ေဟ့ တို႔အိမ္မွာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာ လက္နက္ရွိသလား”
“မရွိပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သူတို႔က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဆိုေတာ့ တရားဝင္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လက္နက္မရွိၾကပါဘူး”
ကြၽန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ပါသည္
“ငါကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း ငါ့ကို လုပ္ၾကံမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ အိမ္မွာရွိတဲ့ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ငါစိုးရိမ္သလို ျဖစ္မိတယ္။ ဒီေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့ကြာ။ သက္ဆိုင္ရာကို ဒီေန႔ပဲ မင္းကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ငါကခိုင္းတယ္လုိ႔ေျပာ။ သင့္ေတာ္မယ့္ လက္နက္ နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ယူၿပီး အိမ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ေပးထားလိုက္ ဒါပဲ”
ဤသို႔အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သက္ဆိုင္ရာႏွင့္ ဆက္သြယ္ အစီအစဥ္ လုပ္ၿပီး ေတာ္မီဂန္းတလက္၊ စတင္းဂန္းတလက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴး ႏွစ္လက္တို႔ကို က်ည္ဆံမ်ားႏွင့္တကြ ထုတ္ယူကာ တာဝါလိန္းလမ္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္တြင္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအား ေပးထားလိုက္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးျဖ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ဝန္ႀကီးမ်ား (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေဝးက်င္းပေနခိုက္ မသမာသူ လူသတ္သမားအဖြဲ႔က ဝင္ေရာက္လုပ္ၾကံပစ္ခတ္ျခင္း
အမွန္ေတာ့ ယင္းဝန္ႀကီးအစည္းအေဝးသည္ ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ စေနေန႔တြင္ က်င္းပရန္မဟုတ္ဘဲ “ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔” တြင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ားအစည္းအေဝးအေၾကာင
၁၉၄၆ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစိုးရအဖြဲ႔အာဏာကို လက္ခံရယူၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးကို အပတ္စဥ္ စေနေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီ က်င္းပေနက်ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဘုရင္ခံက တိုက္႐ိုက္ခန္႔အပ္ထားေသာ ဝန္ႀကီးတဦးျဖစ္ေနရာ သူသည္လည္း အပတ္စဥ္ စေနေန႔တိုင္းက်င္းပေသာ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔အစည္းအေဝးသို႔ တက္ရသည္။
သို႔ရာတြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ သေဘာတူ ခ်ဳပ္ဆိုေသာ “ေအာင္ဆန္း အက္တလီ စာခ်ဳပ္” ကို ဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တို႔ သေဘာမတူဘဲ ကန္႔ကြက္ ၾကသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တို႔သည္ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ဝန္ႀကီးအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္သြားၾကရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးမ်ားသို႔ မတက္ၾကရေတာ့ေခ်။
ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အပတ္စဥ္ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေဝးကို စေနေန႔ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ဗုဒၶဟူးေန႔က်င္းပရန္ ေျပာင္းေရႊ႕သတ္မွတ္လုိက္သည္
ယင္းအေၾကာင္းကို ဂဠဳန္ဦးေစာက မသိ။ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးသည္ စေနေန႔ ၁၀ နာရီက်င္းပျမဲ က်င္းပေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနသည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၏ တတိယေျမာက္ အစည္းအေဝးကို ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ က်င္းပရန္ သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္႐ုံမက အစည္းအေဝးဖိတ္စာမ်ားကို ဝန္ႀကီးအသီးသီးထံသို႔ ျဖန္႔ေဝထားၿပီး ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဇူလုိင္ ၁၆ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္၏ ဆပ္ေကာ္မတီတခုျဖစ္ေသာ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးေကာ္မတီ
“လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ အစည္းအေဝးက အေရးႀကီးတယ္၊ လူႀကီးေတြလည္း ပါေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီ အစည္းအေဝးကို ဒီတိုင္းပဲထား၊ ကက္ဘိနက္ အစည္းအေဝးကိုေတာ့ စေနေန႔ေျပာင္းလုပ္လိုက္၊ ဝန္ႀကီး ေတြဆီကိုလည္း ဖိတ္စာအသစ္႐ိုက္ၿပီး ေပးလိုက္”
ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္ရာ “မေမ့ႏိုင္ေသာ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔” တြင္ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းအေဝး က်င္းပျဖစ္သြားကာ ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးလည
ဤသည္တို႔ကား ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လဆန္းက အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားျဖစ္ရာ ေန႔လယ္ပိုင္း ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ေသာအခါ အလြန္ဝမ္းနည္းယူၾကံဳးမရျဖစ္
ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ အကယ္၍သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏ ႐ုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ကိုင္ လံုျခံဳေရး တပ္စိတ္ကို ႐ုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔မေပးခဲ့လွ်င္။
ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔က်ေတာ့ လူသတ္သမားအဖြဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား လုပ္ၾကံရန္လာေသာအခါ လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ႏွင့္ တိုက္ပဲြျဖစ္႐ုံသာရွိမည္။ လုပ္ၾကံမႈႀကီးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။
တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္လည္း လံုျခံဳေရးတပ္စိတ္က လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အား ပိုေကာင္းသျဖင့္ လူသတ္သမား အဖြဲ႔အား တေယာက္မက်န္ သုတ္သင္ေျခမႈန္းပစ္ႏိုင္မည္
အကယ္၍သာ တိုင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရးေကာ္မတီက ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ အစည္းအေဝးက်င္းပရန္ ခ်ိန္းမထားခဲ့လွ်င္ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေဝးကို ခါတိုင္းအပတ္စဥ္ က်င္းပေနက် ဗုဒၶဟူးေန႔ ဇူလိုင္ ၁၆ တြင္ က်င္းပျဖစ္မည္။
ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္းက်င္းပေသာ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးအေၾကာင္းမသိသူ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ သူ၏ လူသတ္ သမားအဖြဲ႔အား ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔တြင္လႊတ္မည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ဝန္ႀကီးအစည္းအေဝးမရွိ၍ လုပ္ၾကံမႈႀကီးလည္း ျဖစ္ပြားမည္မဟုတ္ေခ်။
အကယ္၍သာ လူသတ္သမားအဖြဲ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အတြင္းဝန္႐ုံးတြင္ မလုပ္ၾကံဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေနအိမ္ (ဗဟန္းတာဝါလိန္းလမ္း ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္တည္ရွိရာ)တြင္ လာေရာက္လုပ္ၾကံပါက သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ပင္ တက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အမိန္႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လက္နက္တပ္ဆင္ေပးထားေသာ အိမ္ရွိ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ ျဖစ္မည္။ ယင္းသို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အိမ္မွ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဘီဒီေအ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္၍ လက္နက္ကိုင္တြယ္မႈ ကြၽမ္းက်င္သည့္ျပင္ တိုက္ပဲြ အေတြ႔အၾကံဳလည္းရွိေသာေၾကာင့
သို႔ရာတြင္ လူသတ္အဖြဲ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္သို႔မလာဘဲ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္မရွိေသာ အတြင္းဝန္႐ုံးသို႔ သြားေရာက္လုပ္ၾကံခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္ၾကံမႈႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ဖခင္တို႔၏ ႀကီးမားေသာ ေမတၱာအဟုန္ေၾကာင့္ လူမမယ္ ရင္ေသြးငယ္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ကာ “လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့ကြာ” ဟုဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အား အိမ္မွ ရဲေဘာ္မ်ားအား လက္နက္ တပ္ဆင္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္သူအတြက္ေတာ့ လံုးဝ မစိုးရိမ္ဘဲ “ငါက ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ကို လုပ္ၾကံမွာ မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ေျပာခဲ့ရွာသည္။
သို႔ေသာ္ တကယ္က်ေတာ့ သူထင္သလို မျဖစ္ခဲ့။ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ဘာမွမျဖစ္ဘဲ သူကိုယ္တိုင္ကသာ ၁၉-၇-၄၇ ေန႔က မ႐ႈမလွ “ေရတိမ္နစ္” က်ဆံုးခဲ့ရရွာသည္။
ကံတရားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားအားလံုးကို ဒဏ္ခတ္သလို ပ်က္ရယ္ျပဳ လွည့္စားလိုက္ျခင္းေပလား။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား၏ အဆံုးအမအရ ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးကို ယံုၾကည္ရမည္ဟု ညႊန္ျပထားပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မည္သို႔မွ မေမ့ႏိုင္ေသာ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရမိတိုင္း
“သတၱဝါမွန္သမွ် ကံစီမံ ဖန္တီးရာသာ လုိက္နာ၊ နာခံေနၾကရသည္ပါတကား” ဟူေသာ အဂုၤတၱရနိကယ္ အဘိဏွသုတ္ေတာ္လာ တရားသေဘာအတိုင္း ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္း၍ သံေဝဂဥာဏ္ပြားမ်ားၾကရန္သာ ရွိပါေတာ့သတည္း။
စတုိင္သစ္မဂၢဇင္း
(ဇူလိုင္လ၊ ၁၉၉၅)
No comments:
Post a Comment