ကမာပုလဲ
ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၂
ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၂
Artist - Xiao Fan
အၾကင္အရပ္၌ျမစ္တစင္းသည္
ရွိ၏။ ထိုျမစ္သည္ အလ်ဥ္မျပတ္စီးဆင္းေန၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွ
ယေန႔ထိ ျမစ္သည္ စီးဆင္း ရွင္သန္တည္ရွိေန၏။ အဆိုပါျမစ္သည္
အမ်ားတကာျမစ္ေတြလို ေျမာက္မွေတာင္သို႔မစီး။ ေတာင္မွေျမာက္သို႔
ဆန္႔က်င္စီးဆင္းေန၏။ တဖန္ထပ္၍ ထူးျခားမႈတခုရွိေနပါေသးသည္။ ျမစ္သည္
တိုင္းႏိုင္ငံႏွစ္ခု၏ အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္နယ္နိမိတ္စည္း႐ိုးသဖြယ္
ျဖစ္တည္စီးဆင္း ေနျခင္းျဖစ္၏။ျမစ္သည္ ကမ္းႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ သံုးရာသီကာလပတ္လံုး စီးဆင္းေန၏။ တခါတခါ သူ႔ဣေႁႏၵကို ေရႊေပးဖ်က္ဆီး မရႏိုင္ေသာ မိန္းကေလး တေယာက္၏ ေျခလွမ္းလွမ္းပံုမ်ဳိး။ ၿငိမ့္ေညာင္းညင္သညာ။ တခါတရံေဒါမန္ထန္ျပင္း ဆင္႐ိုင္းအုပ္ ေတာတိုးသလို။ တခါတေလ ရွင္ေန လ်က္က အသက္မဲ့ေနသလား။ လႈပ္ရွားမႈ မရွိ …. သက္ၿငိမ္။
ျမစ္ႏွင့္ ေျမျပင္လႊာအၾကား မတူျခားနားမႈမ်ားရွိမည္။ ရွိေနပါသည္။ လူသားအဖို႔ သူ၏ေျခေထာက္ကိုအသံုးျပဳၿပီး ေျမျပင္ေပၚတြင္ လမ္း ေလွ်ာက္၍ လိုရာခရီးကိုဆက္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမစ္ျပင္ေပၚတြင္ မရ။ ေရေပၚတြင္လမ္းေလွ်ာက္သြား၍ လိုရာခရီးကို မဆက္ႏိုင္။ ကူး ခတ္ျဖတ္သန္းသြားမွရမည္။ ေရစီးကၾကမ္း၊ ကမ္းႏွစ္ဖက္ကလည္း အၾကည့္တေမွ်ာ္က်ယ္ျပန္႔ေနပါလွ်င္ ဟိုမွာဘယ္ကမ္းသို႔ေရာက္ဖို႔ ဒီမွာ ဘယ္ကမ္းမွ ေဖာင္၊ ကူးတို႔ျဖင့္ ေလွာ္ခတ္ျဖတ္သန္းသြားမွ ရမည္ျဖစ္သည္။
ျမစ္ရွိလွ်င္ ကူးတို႔ရွိမည္။ ကူးတို႔ရွိလွ်င္ ကူးတို႔ဆရာရွိမည္။ အၾကင္ျမစ္၌ ကူးတို႔ဆိပ္ရွိသည္။ ကူးတို႔ေလွရွိသည္။ ကူးတို႔ေလွကို ေလွာ္ခတ္သူ ကူးတို႔ဆရာရွိသည္။
တေန႔…..။ ထိုေန႔တြင္ ခရီးသည္မ်ား အသြားအလာက်ဲပါးလြန္းလွသည္။ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ၿပီး။ ကူးတို႔ဆိပ္တြင္ ျခည္ေႏွာင္ထားေသာ ကူးတို႔ေလွသည္ ေရစီးအတိုင္းေမ်ာပါသြားလိုသျဖင့္ ေႏွာင္ႀကိဳးကို တင္းေနေအာင္ ၿငိမ္သက္႐ုန္း ကန္ေန၏။ ကူးတို႔ဆရာ၏တဲကုပ္ကုပ္အတြင္း၀ယ္ ထင္းမီးခိုးတို႔အူလ်က္။ ခြင့္ေတာင္း၍ တဲအတြင္းသို႔ ဦးေခါင္းညႊတ္ကာ ၀င္လိုက္သည္။
ကူးတို႔ဆရာသည္ တဲအတြင္း၌ထိုင္ေန၏ ဖိုထားေသာမီးဖိုေပၚတြင္ ေရေႏြးကရားအိုး တအိုးရွိ၏။ တဲအမိုးေခါင္တန္းမွ က်လာေသာ ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ဥ္ေႏွာင္ကာ မီးဖိုတည့္တည့္ေပၚတြင္ တည္ထား၏။ ႏႈတ္ခမ္းပဲ အၾကမ္းပန္းကန္ သံုးေလးလံုးကို မီးဖိုအနီးတြင္ စီရရီ ေတြ႔ရသည္။ ကူး တို႔ဆရာ၏ လက္ထဲမွဓားထက္ထက္သည္ ျဖတ္ေတာက္ထားသည့္ တေတာင့္ထြာခန္႔ရွိ ၀ါးေခ်ာင္းမ်ားကို ႏွီးျဖားကေလးမ်ားအျဖစ္ ကြၽမ္း က်င္သြက္လက္စြာ…။
“ဟိုဘက္ကမ္းကို ကူးမလို႔လား”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလ်င္မလိုပါဘူး။ မိုးစဲေအာင္ေစာင့္ပါမယ္”
“ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ပါ။ အခပ္ကေတာ့ သစ္ေခါက္ပဲ။ စံပယ္နံကေလးစြက္ထားပါတယ္”
ကူးတို႔ဆရာသည္ ၀ါးႏွီးကေလးမ်ားကို ဆက္လက္ျဖာေန၏။ တဲတခုလုံးအမိုး အသစ္ မိုးထားၿပီးၿပီျဖစ္၍ ကူးတို႔ဆရာ ထိုးေနေသာ ႏွီးမ်ားကို ၾကည့္ကာ…
“ႏွီးက ဘယ္တဲအတြက္လဲ”
“ဘယ္တဲအတြက္မွ မဟုတ္ပါဘူး”
“ဒါျဖင့္ ေရာင္းဖို႔လား”
“အေရာင္းအ၀ယ္အလုပ္ဟာ ကူးတို႔သမားတေယက္ရဲ႕ဘ၀မွာ အဆိပ္ပါ”
“ဒါဆို အခ်ိန္းအားေနလို႔လား”
“ဘ၀မွာ အခ်ိန္အားလပ္မႈဆိုတာ ရွိတယ္လို႕ မယံုၾကည္ပါဘူး။ ခရီးသြားေတြထဲက ျဖစ္ေစ၊ ရပ္နီးရေ၀း မိတ္ေဆြမ်ားပဲျဖစ္ေစ ၀ါးႏွီးကေလးေတြ အေရးေပၚလိုအပ္ရင္ ေပးဖိုပါ။”
“အေရာင္းအ၀ယ္မလုပ္ဘူးဆိုေတာ့ လက္ေဆာင္အျဖစ္ အခမဲ့ေပါ့”
“ကူးတို႔သမားရဲ႕ အဖိုးအခမဲ့တဲ့ အလုပ္ဆိုတာလည္း မရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ မည္သည့္အလုပ္မဆို ေကာင္းက်ဳိးနဲ႔ ဆိုးက်ဳိးဆိုၿပီး တန္ရာတန္ဖိုးေတြ ရွိၾကသည္ခ်ည္းပါပဲ”
“ကူးတို႔ဆရာ လုပ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီလား”
“ကူးတို႔ေလွေပၚမွာပဲ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရင္း တက္ကို ႏိုင္တဲ့အရြယ္လာစလို႔ ကူးတို႔ေလွာ္ခတ္သူအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ပါတယ္. ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္အရ လည္း ကူးတို႔သမားေတြအျဖစ္ ဘ၀ကိုခံယူေက်နပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။”
“အေျပာင္းအလဲမရွိတဲ့ ကူးတို႔ဆရာအလုပ္မွာ တခါတေလ ၿငီးေငြ႕မႈ၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈေတြ မခံစားရဘူးလား”
“ဟင့္အင္း…. မခံစားရပါဘူး။ ကူးတို႔ ပို႔ရတဲ့အလုပ္မွာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အေျပာင္းအလဲေတြ၊ အသစ္အသစ္ျဖစ္ေပၚခံစားရမႈေတြနဲ႔ အတိၿပီးေနပါ တယ္။ ၿငီးေငြ႕မႈစိတ္ပ်က္ အားငယ္မႈေတြအတြက္ ေနရာမရွိပါဘူး။”
“က်ေနာ္ သေဘာေပါက္နားလည္ဖို႔ ခက္ေနပါတယ္ အဖိုး”
ကူးတို႔ဆရာသည္ ျပံဳးလိုက္၏။ ႏွီးျဖာေနေသာ ဓားႏွင့္၊ ၀ါးမ်ားကို အသာခ်ထားလိုက္၏။ ေရေႏြးၾကမ္းတခက္ကို အသာေမာ့ေသာက္ေန၏။ အျပင္တြင္ မိုးသည္ သဲမဆုံး၊ မဲမဆံုး…။
“ျမစ္ရယ္၊ ကူးတို႔ေလွရယ္၊ ကူးတို႔သမားရယ္ဟာ ခြဲမရတဲ့တသားတည္းျဖစ္တည္မႈေတြပါ။ ျမစ္ရဲ႕ေရစီးပံုကာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် မတူေျပာင္းလဲ ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကူးတို႔ေလွကလည္း တခ်ိန္နဲ႔တခ်ိန္ သြားပံုမတူေတာ့ပါဘူး။ ကူးတို႔ဆရာရဲ႕အလုပ္အေတြ႕အၾကံဳကလည္း တခ်ိန္နဲ႔တခ်ိန္ ေလ်ာ္ခတ္ခံစားရတာ မတူႏိုင္ေတာ့ပါဘူ။”
ကူးတို႔ဆရာသည္ ေနာက္ထပ္ ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ကို ထပ္မံငွဲ႔ကာ ေမာ့ေသာက္ေန၏။ အျပင္တြင္ မတိတ္ႏိုင္ေသးေသာ မိုးစက္မ်ားကို တဲျပတင္းမွ တခ်က္ေငးၾကည့္ေနရင္း………
“ဒီလိုပါပဲ….. ကူးတို႔စီးဖို႔လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တခါနဲ႔တခါ မတူၾကျပန္ပါဘူး”
“ဘယ္လိုမတူၾကတာလဲ အဖိုး၊ သိခြင့္ရွိရင္ သိပါရေစ”
“ေၾသာ္…. ခရီးသည္ေတြဆိုတာ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးမလား။ ခရီးသည္တေယာက္တည္းမွာေတာင္ ဟိုမွာဘက္ကမ္းကို အသြားနဲ႕ ဒီမွာဘက္ကမ္း ကိုအျပန္ သူေဖာ္ျပဆက္ဆံမႈဟာ မတူဘူး။ လူဟာ အလိုျပည့္တဲ့အခါ ေက်နပ္ျမဴးတူးေနသလို၊ အလိုမျပည္တဲ့အခါ တိရိစာၦန္႐ုိင္းတေကာင္လို ေၾကာက္စရာပါပဲ။ အလိုျပည့္ျပည့္။ မျပည့္ျပည့္ တည္ၿငိမ္မႈရွိတဲ့ လူေတြလည္းရွိတတ္ပါတယ္။”
“ဘယ္လိုသိပါလဲ”
“သူတို႔ရဲ႕ ေဖာ္ျပဆက္ဆံမႈက သူတို႔အသြင္စိတ္ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ထင္ဟပ္ေနၾကပါတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔ ေမးၾကည့္ဖို႔မလိုပါဘူး”
“ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့သူေတြနဲ႔ေတြ႕ရ၊ ဆံုရတဲ့မ်ဳိးမွာ”
“ဟန္ေဆာင္မႈဆိုတာလည္းေရရွည္ ထိန္းထားႏိုင္တဲ့ အရာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူမွာ အလြန္အကြၽံပင္ပန္းမႈ ပုန္းခိုေနပါတယ္။ ဒါကို အေတြးအၾကံဳရွိတဲ့ မ်က္လံုးက ၾကည့္ျမင့္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ သိပ္ၾကာၾကာမၾကည့္ရပါဘူး။”
“အဖိုးလိုက္မပို႔တဲ့ခရီးသည္မ်ဳိးရွိခဲ့ပါလား”
“လံုး၀မရွိခဲ့ပါဘူး။ အားလံုးကို လိုရာကမ္းဆိုက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါပဲ။ ရဟန္း၊ သူေတာ္ေကာင္း၊ သူယုတ္မာ အယုတ္အလတ္မေရြး ပိုေပးခဲ့ရပါတယ္။ ကူးတို႔ေလွေပၚမွာ လူသားတိုင္းဟာ ခရီးသည္ေတြခ်ည္းပါ။ သူတို႔ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ အေကာင္း၊ အဆိုး တန္ဖိုးေတြက ကူးတို႔နဲ႔ ကူးတို႔ဆရာအတြက္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္မႈမရွိပါဘူး။ အေပးအယူလည္းမရွိပါဘူး။”
ကူးတို႔ဆရာ၏တဲကေလးသည္ မိုးစက္က်သံမ်ား၏ေအာက္၀ယ္ စကားေျပာသံမဲ့ ေခတၱၿငိမ္သက္သြား၏။
“သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္ကို လုပ္မယ့္ခရီးသည္ကို ပို႔မိရင္ ကူးတို႔ဆရာအတြက္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကိုျပဳရာ ေရာက္မယ္။ သူယုတ္မာကို ပို႔မိရင္ ဆိုးက်ဳိးအတြက္ ကူးတို႔ပို႔သူမွာ ပူးေပါင္းပတ္သက္အက်ဳိးမရွိႏိုင္ပါဘူးလား။”
ခရီးသည္ကကူးတို ့ဆရာကိုေသြးတိုးစမ္းလိုက္၏။ ကူးတို႔ ဆရာသည္သက္ျပင္းကို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားဆင္ျခင္ သတိထားကာရွိက္လိုက္၏။ နားလည္ရခက္ေသာ၊ ခို္င္မာတည္ၾကည္သည့္အျပံဳးကို ျပံဳးလိုက္သည္။
“ကူးတို႔သမားတေယာက္အေနနဲဲ ့သူေတာ္ေကာင္းကိုပဲပို ့ပို ့၊သူယုတ္မာကိုပဲပို ့ပို ့သူတို႔အလုပ္နဲ ့ကူးတို႔သမားအၾကားမွာ အက်ိဳးစီးပြားအေပး အယူမရွိပါဘူး။ ခရီးသည္ေတြဟာ ဘယ္သူက သူေတာ္ေကာင္း၊ ဘယ္သူက သူယုတ္မာဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းခြဲျခားဆံုးျဖတ္မရပါဘူး။ ဟိုမွာ ဘယ္ကမ္းကိုအသြားမွာ သူေတာ္စင္ျဖစ္ေနတဲ့ ခရီးသည္ဟာ ဒီမွာဘယ္ကမ္းကို အျပန္လမ္းမွာ သူယုတ္မာျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က် ေတာ့ အသြားေရာ အျပန္ပါ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ေနသလို၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခရီးအစအဆံုး သူယုတ္မာခ်ည္းျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆိုတာ သူလုပ္တာမွန္သမွ် သူရရွိတာပါပဲ။ အခ်ိန္ကာလအေႏွးအျမန္ပဲကြာပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြအဖို ့ဒီကူးတို႔နဲ႔ သြားခြင့္မွမရခဲ့ရင္ အ ျခားေသာ ကူးတို႔ေတြနဲ ့လိုရာခရီးကို သြားၾကမွာပါ။”
ခရီးသည္သည္ ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ကို ငွဲ႔ေသာက္လိုက္၏။ ေရေႏြးၾကမ္း၏ ဖန္ခါးခါးအရသာတြင္ စံပယ္ပန္းရနံ႔ကေလးက ကလွဴ၏သို႔ ျမဴ ၏သို႔ ...။
“ကူးတို႔ဆရာဘ၀မွာ အဘယ္အက်ဳိးေက်းဇူးေတြမ်ားရရွိလခဲ့ပါသလဲ”
“မည္သည့္အရာမွ် မတည္ၿမဲဘူး။ ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတဲ့အသိ အက်ဳိးေက်းဇူးကို ရခဲ့တယ္။ အၿမဲတမ္း ေကာင္းေနတဲ့အရာဟာလည္း တိုတက္ေျပာင္းလဲေကာင္းမြန္ေနသလို၊ အၿမဲဆိုးသြမ္းေနတဲ့အရာဟာလည္း တိုးတိုးၿပီးပ်က္ သိရွိခြင့္ရပါတယ္။ ခရီးသည္သမားတေယာက္ဟာ ခရီးသည္ေတြဆီက ေခတ္ကို သိရွိခြင့္ရပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြထဲမွာ သူေတာ္ေကာင္းနဲ႔ သူယုတ္မာကို ခြဲျခားတတ္လာပါတယ္။ အႏိုင္နဲ႔ အ႐ႈံး၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ အဓမၼ၊ တာ၀န္နဲ႔၀တၱရားနဲ႔ အက်င့္ပ်က္သစၥာေဖာက္မႈ၊ ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မႈနဲ႔အတြင္း ပကတိအရွိတရား၊ အျပဳႏွင့္ အဖ်က္….. အမ်ားႀကီး… အမ်ဳိးႀကီးကို ရရွိေနပါတယ္။”
“အဖိုးအေနနဲ႔ အဲဒီအရာေတြထဲက ဘယ္အရာကို အႏွစ္သက္ဆံုးပါလဲ”
“ကူးတို႔ပို႔သူ ကူးတို႔သမားဘ၀ကိုပဲ အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ကူးတို႔သမား ဘ၀ကိုပဲ ခံယူေရြးခ်က္ခဲ့တယ္”
အျပင္တြင္ သဲသဲမဲမဲရြာသြန္းခဲ့ေသာ မိုးတို႔ တိတ္စဲသြားခဲ့ၿပီး၊ ထက္ရပ္၀န္းက်င္းတခုလံုး ေန႔အလင္းေရာင္းျဖင့္ လင္းလက္ေတာက္ပေနေပၿပီ။
“ကဲ…. ဟိုဘယ္ကမ္းကို ကူးမို႔လား။ သြားရေအာင္။”
“မလိုေတာ့ပါဘူး အဖိုး…. က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီးပါၿပီး။”
“ဘယ္လို”
“ဟုတ္ပါတယ္ အဖိုး။ အဖိုးနဲ႔စကားေျပာခြင့္ရေနတဲ့အခ်ိန္ကာလမွာပဲ က်ေနာ္သြားလိုတဲ့ခရီးကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ရွိၿပီးသြားပါၿပီ”
ခရီးသည္သည္ ကူးတို႔ဆရာကို ႏႈတ္ဆက္က သူလာရာအရပ္သို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ကူးတို႔ဆရာသည္ ဓားကိုေကာက္ကိုင္ လိုက္သည္။ ၀ါးႏွီးျပားကေလးမ်ားကို ဆက္လက္ျဖာေနသည္။ တဲအတြင္း ဖိုးထားေသာမီးဖိုမွ မီးခဲမ်ားသည္ ရဲရဲေတာက္ကာ နီျမန္းလွ်က္။ ျမစ္သည္ အစဥ္မျပတ္ေသာအလ်ဥ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲစီးဆင္းေနၿမဲ…. ေရွ႕ကို။
[ဆရာႀကီး ရာဟုလာသံကိစၥည္း၏ စာမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသူ ဒိဗ်ာ၊ ပန္းပုဆရာ ၀တၱဳမ်ားကို ဗမာမႈျပဳအသက္သြာင္းေပးခဲ့သူ ကြယ္လြန္သူ “ဆရာပါရဂူ” အမွတ္တရ ေရးပါသည္။]
No comments:
Post a Comment