“ေလာကဇာတ္ခုံ အဖုံဖုံအလီလီ”

by Soe Min on Thursday, June 28, 2012 at 7:43am ·

“ကတဲ႔အခ်စ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္း၊ ၾကမ္းခန္းရမ္းခန္း လြမ္းခန္းမွာလြမ္း။ ၾကမ္းခန္းေလးမ်ားေရာက္ရင္ အားလုံးလက္ခုပ္တီးၾကမယ္။ အၾကမ္းအရမ္းဆုံးေတာ႔ လြမ္းခန္းျပန္ျဖစ္။ အလွည့္က် ႏြဲ႔လို႔မရဘူးကြာ။ လူၾကမ္းေတြ လဲရင္ ႀကိဳက္လား။ လြမ္းခန္းေတြေရာက္ရင္။ လူသားေတြ မ်က္ရည္၀ဲမယ္။”
          ျပင္သစ္သံရုံးမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက Victor Hugo အမွတ္တရပြဲေန႔မွာ “Notre Damme de Paris” ျပဇာတ္ကို ကခဲ႔ဖူးတယ္ဗ်။ စစခ်င္း ဇာတ္ပႏၷက္ပ်ဳိးေတာ႔ Les Sans-papiers လို႔ေခၚတဲ႔ ေတာင္ပိုင္းက၀င္လာတဲ႔ အေျခအေနမဲ႔ေတြဟာ ပါရီကေက်ာင္းအမႀကီး လို႔ အမည္ရွိတဲ႔ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕မွာ “Asile! Asile!” လို႔ေအာ္ၿပီး ခုိလႈံခြင္႔ေတာင္းပါတယ္။ အ၀တ္အစား ႏြမ္းႏြမ္းစုပ္စုပ္ လူပုံစံ ေၾကာင္ေခ်းရုပ္နဲ႔ အဲဒီလူေတြကို Sans-papiers လို႔ ေခၚရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ ျပင္သစ္နိုင္ငံသားျဖစ္ေၾကာင္း အေထာက္အထား တစုံတရာ မရွိလို႔ပါတဲ႔။ တိုက္ရိုက္ အဓိပၸါယ္ျပန္လိုက္ရင္ “Without papers” လို႔ ဆိုသကိုး။ အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ ေျမထဲပင္လယ္ဘက္က တက္လာၾကတဲ႔ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယားေတြ၊ အာရပ္ႏြယ္ဖြားေတြ၊ ေသမွာမေၾကာက္လို႔ ေပတစ္ရာေလွ်ာက္ေနတာပါဆိုတဲ႔ ေျခသလုံးအိမ္တိုင္ ဂ်စ္ပစီလူမ်ဳိးေတြ ပါပါတယ္။ ဇာတ္စင္ေပၚ သံတိုင္ကီႀကီးေတြတင္ၿပီး မီးေတာက္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ကခဲ႔ၾကတုန္းကေတာ႔ ခိုးဆိုးလုယက္ ပဥၥလက္အတတ္ေတြပါ စီရင္တတ္သူေတြလည္း ပါသတဲ႔။ စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ျဖစ္သလို ေနထိုင္က်က္စားၾကသူေတြကို လက္မခံလိုတဲ႔ ေက်ာင္းႀကီးရွင္ ဆရာေတာ္ Frollo က စစ္ဗိုလ္ကေလး Phoebus (အဲဒါ သားသား ကရတဲ႔ေနရာေလ) ကို လူရမ္းကားေတြကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းေပးဖို႔ အမိန္႔ေတာ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြဟာ စစ္တပ္လာရင္ အၿမီးကုပ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားၾကတာ ဟိုးေရွးေရွး ပေ၀သဏီ ဗစ္တာဟူးဂိုးႀကီးတို႔ လက္ထက္ကတည္းက ပါလားဗ်။ ၾကမ္းခန္းၿပီးရင္ လြမ္းခန္းေတာင္ မလာရေသးေပါင္ဗ်ာ။ ဂ်စ္ပစီမေလး Esmeralda နဲ႔ မင္းသားနဲ႔ေတြ႔တဲ႔ ေကာင္းခန္းေလးေတြဆက္၊ Fleur de Lys လို႔ေခၚတဲ႔ ေရႊနန္းသူ မူယာေၾကာ႔ မာလာေငြေဖာ႔ကေလးနဲ႔ ခ်စ္ခန္းႀကဳိက္ခန္းေတြဆက္၊ Sainte Denise လမ္းေပၚ Val d’amour အခ်စ္ေတာင္ၾကားကပြဲရုံက ကေခ်သည္ကေလးေတြနဲ႔ေတြ႔ဆိုေတာ႔ အဲဒီအေကာင္ေတြကို ေမ႔သြားေရာ။ အခုဆယ္နွစ္ေလာက္ၾကာလို႔ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ Les Sans-papiers ေတြ ေသာင္းက်န္းလာေတာ႔မွပဲ ေရာ္ သည္အေကာင္ေတြ ေပၚလာျပန္ၿပီလို႔ သတိရမိေတာ႔တယ္။
          လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု၊ လူ႔အစုအေ၀းတစ္ခုရဲ႕ အသက္ရွင္သန္ရပ္တည္မႈမွာ ဘာမဟုတ္တဲ႔ စကၠဴစာရြက္ကေလးေတြက ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အဲသေလာက္ေတာင္ အေရးပါေနရတာလဲ လို႔ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာတာေပါ႔။ တခါတုန္းက အိႏၵိယႏိုင္ငံသား သန္းေပါင္းမ်ားစြာမွာ ေမြးစာရင္းမရွိ၊ လူမႈဖူလုံေရးနံပါတ္မရွိ၊ မွတ္ပုံတင္မရွိျဖစ္ေနလို႔ လူသားတစ္ေယာက္ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္တည္ေနတယ္လို႔ သက္ေသျပစရာ ဘာတစ္ခုမွမရွိသလို ဘဏ္စာရင္းလည္းဖြင္႔လို႔မရ၊ ေငြလည္းေခ်းလို႔မရျဖစ္ေနတာေၾကာင္႔ နန္ဒန္နိုင္လ္ကန္နီ လို႔ေခၚတဲ႔ ဘီလ်ံနာႀကီးက စပြန္ဆာလုပ္ၿပီး နိုင္ငံသားေပါင္း ၁.၂ ဘီလီယံအတြက္ မွတ္ပုံတင္လုပ္ေပးခဲ႔ပါသတဲ႔။ အေမရိကန္စပိုင္ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္မိတဲ႔အခါမွာလည္း အဲဒီစာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားေတြကို တုပေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ရုံနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈဟာ ဘာနဲ႔မွ သက္ေသျပလို႔မရေတာ႔ပဲ ခရုဆံကၽြတ္ျဖစ္သြားရသတဲ႔။ ကိုယ္ေတြ ကေလးရုပ္ကေလးနဲ႔ရိုက္ထားတဲ႔ ေငါင္းစင္းစင္းဓါတ္ပုံပါ ပန္းေရာင္ကဒ္ျပားေသးေသးေလးေတြက အဲသေလာက္ေတာင္ အေရးပါသကိုးလို႔ ဘယ္သူမွ ေတြးမိလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ အလကားရလို႔ တန္ဖိုးမရွိတဲ႔အထဲမွာ မွတ္ပုံတင္က ေရွ႔ဆုံးကပါမယ္ထင္တယ္။ ပိုက္ဆံေပးလုပ္ရတဲ႔သူေတြသာ အဲဒါ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးႀကီးသလဲ သိရတာ။
          သည္ကေန႔ေခတ္မွာမွ မွတ္ပံုတင္ေတြ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လာရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ လူေတြက ဇာတိရပ္ရြာမွ ရိုးေျမက်ေနထိုင္တဲ႔အေလ႔ကေန တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ ေရြ႔႕လ်ားသြားလာ ကုန္ၾကေတာ႔ ဘယ္ရပ္ဘယ္ရြာက ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ အဲသည္ကဒ္ျပားကေလးကပဲ ေဖာ္ျပေပးနိုင္ေတာ႔တာကိုး။ သူကမွတဆင္႔ အိမ္မွာလုံျခဳံစြာ သိမ္းဆည္းထားအပ္ေသာ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းဆိုတာကို ေျခရာခံႏိုင္ၿပီး အဲဒါေတြအားလုံးကို လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးနွင္႔ ျပည္သူ႔အင္အားဦးစီးဌာနဆိုတာႀကီးက စီမံကြပ္ကဲ ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ လူတစ္ေယာက္မွာ မွတ္ပုံတင္တစ္ခုရွိေနတယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ သူဟာ ျမန္မာနိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာအျပင္ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ ဘိုင္အိုေဒတာ အဘအမည္၊ ေမြးသကၠရာဇ္၊ ေနရပ္လိပ္စာေတြကိုပါ သက္ေသသကၠာယ ျပႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္အလက္ စာရြက္စာတမ္းအေထာက္အထား တစုံတရာမရွိတဲ႔ Les Sans-papiers ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမန္မာျပည္မွာရွိေနတာဟာ လ၀ကႀကီးေတြ လက္လွမ္းမမီလို႔၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္လို႔ လုံး၀ (လုံး၀) မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ။ ၁၀၅မိုင္ဂိတ္မွာ ဘာပစၥည္းလွန္ၾကည့္ၾကည့္ Made in China ေတြ႔ရသလိုပဲ အလုံးစုံေသာ စာရြက္မဲ႔အထီးေလးေတြကို လွန္ၾကည့္ရင္လည္း Made in Bengale ေတြ႔ရမွာ မလြဲဘူး။ အဲဒီလူေတြရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈသက္ေသကို ဘဂၤလားက မေပးနိုင္ဘူး ျငင္းေနသလို ျမန္မာႏိုင္ငံကလည္း ေပးလို႔မရပါဘူး။ ျမန္မာနိုင္ငံသားျဖစ္ဖို႔အတြက္ ျမန္မာနိုင္ငံသားမိဘနွစ္ပါးက ေမြးဖြားလာသူျဖစ္ရပါမယ္။ ဘဂၤလားႏိုင္ငံသားမိဘမ်ားက ျမန္မာျပည္မွာေမြးဖြားလာတိုင္း ျမန္မာနိုင္ငံသားအျဖစ္ အလိုအေလ်ာက္ တရား၀င္သြားတဲ႔ ဥပေဒမ်ဳိး ျမန္မာျပည္မွာ မရွိပါဘူး။ လူမွန္ရင္ ဥကေပါက္တာ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ မိဘဘိုးဘြားမ်ဳိးရုိးဆိုတာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဆင္းသက္လာတဲ႔ ေဆြခုနစ္ဆက္ မ်ဳိးခုနစ္ဆက္လုံးဟာ ဘဂၤလားကစစ္စစ္ျဖစ္ၿပီး ေရတစ္စက္မွ မေရာပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔တေတြရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈသက္ေသကို ဘဂၤလားကပဲ ျပန္ေတာင္းစရာရွိပါတယ္။
          သို႔ေသာ္လည္းပဲ သူတို႔တေတြဟာ ကာလၾကာျမင္႔စြာ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ခဲ႔ၾကတဲ႔အတြက္ မေလးရွားအစိုးရက အိုဗာစေတးေတြ ဖမ္းၿပီး ျပန္ပို႔သလို အတင္းေမာင္းခ်လို႔ မရခဲ႔ပါဘူး။ နယ္စပ္ေဒသတို႔မည္သည္ အဲသလိုပဲ လူမ်ဳိးစုေတြ ကူးလူး၀င္ေရာက္ ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်တာ ရွိၾကစၿမဲပဲ ဆိုေပမယ္႔ သူတို႔အတြက္ေတာ႔ နဂိုရွိရင္းစြဲ ေဒသခံေတြကို ေမာင္းမထုတ္ပဲ အေျခက်သြားေလ႔မရွိပါဘူး။ အေနၾကာလို႔ ေသြးေႏွာသြားတဲ႔အခါမွာေတာင္ သူတို႔လူမ်ဳိးထုံးစံက ေတာင္ေပၚသားမ်ား ေခါင္ရည္တည္သလို တစ္အိုးတည္ထားမိရင္ ဂဂၤါျမစ္ေရ ကုန္ေအာင္ေရာဦးေတာ႔ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး မူးကိုမူးရမွာ၊ ဘယ္သူေရာထား ငါကမ်ားေဟ႕ လုပ္ၾကပါတယ္။ တျခားဘယ္လူမ်ဳိးနဲ႔ ယွဥ္ယွဥ္ အဲဒါကေတာ႔ မျငင္းနိုင္တဲ႔အခ်က္ပါ။ မတူကြဲျပား ျခားနားသူေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ႔ သည္းခံစိတ္ (Tolerance) ဆိုတာ တစ္ဘက္တည္းမွာ အေျခတည္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ၀င္ေရာက္ေရာေႏွာသူေရာ လက္ခံေနထိုင္သူပါ တစ္ဘက္ကိုတစ္ဘက္ နားလည္မေပးလို႔ ရပါ႔မလား။
          ျပည္တြင္းေန တရုတ္လူမ်ဳိးမ်ားဆိုတဲ႔သူေတြအားလုံးဟာ ေရာက္ရာအရပ္က ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ဖယ္ထုတ္စရာမလိုပဲ အေစ႔က်ရာ အပင္ေပါက္ ရွင္သန္ေလ႔ရွိၾကပါတယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ကၽြံ၀င္ေနတဲ႔ ျမန္မာေတြအားလုံးဟာလည္း ေရာက္ရာအရပ္ကေဒသခံေတြနဲ႔ အဆင္ေျပစြာ ဆက္ဆံေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကို ကၽြံ၀င္ေနတဲ႔ စာရြက္မဲ႔ေတြကိုေတာ႔ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ႔ဖဲ႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ အမ္းေဆးရုံ ၀န္ထမ္းအိမ္ယာမွာ တစ္ႏွစ္ခြဲလုံးလုံး ေနလာသခိုက္ အိမ္ေရွ႔တံခါးကေလးေစ႔ထားရုံကလြဲလို႔ ဘာတံခါးမွ ခ်က္ထိုး ေသာ႔ခတ္ပိတ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ တခါတေလမွ်ေလာက္ေတာင္ အေပ်ာက္အရွ မရွိဖူးတာ ခနခနေျပာလြန္းလို႔ အျမင္ကပ္ၿပီး ပစၥည္းတခုခု လာဖြက္ထားခ်င္သူေတြေတာင္ မနည္းလွပါဘူး။ စစ္ေတြက ဆရာ၀န္အမ်ဳိးသားေဆာင္မွာေတာ႔ လစဥ္လစဥ္ သုံးခါထက္မနည္း ၀င္၀င္ အလစ္သုတ္သြားတတ္တာ ဘယ္လိုပဲ ေသာ႔ခတ္ ေသာ႔ခတ္ မရပါဘူး။ ေရလဲပုဆိုးေတာင္ အျပင္မွာ လွန္းလို႔ မရတဲ႔အရပ္ပါ။ ကြာျခားခ်က္ကေတာ႔ သူတို႔ရွိျခင္း မရွိျခင္း တစ္ခုတည္းပါပဲ။ ျမန္မာနိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလုံးက ရဲမႈခင္းစာရင္းနဲ႔ ရခိုင္ျပည္နယ္ တစ္ခုတည္းမွာရွိတဲ႔ ရဲမႈခင္းစာရင္း ယွဥ္ၾကည့္ပါ။ လူသတ္မုဒိန္းက်င္႔တဲ႔အမႈေတြ ဘယ္မွာ အမ်ားဆုံးလဲ ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္။ အဲသည္လူေတြအေပၚဆက္ဆံတဲ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင္႔ၾကည့္ေနမယ္ဆိုတဲ႔ မေလးကုလားႀကီးကို ရခိုင္မွာ တစ္လေလာက္ လာေနခိုင္းၿပီး သည္ကလည္း သူ႔သတၱိနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင္႔ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
          လက္ရွိ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ႔ အၾကမ္းဖက္ဆူပူလႈံေဆာ္မႈေတြကို လူမ်ဳိးေရးအဓိကရုဏ္းအသြင္ ဖန္တီးေနတာဟာလည္း အဲဒီစာရြက္မဲ႔ေတြ လက္ခ်က္ဆိုတာ မုန္လာဥလုပ္လို႔မရေအာင္ ဘူးေပၚသလို ေပၚေနပါၿပီ။ အခု လူတိုင္းေစာင္႔ၾကည့္ေနၾကတာက ဘယ္လိုေျဖရွင္းၾကမလဲ ဆိုတာကိုပါ။ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း လုပ္ထုံးလုပ္နည္း ဥပေဒေတြကို တင္းၾကပ္ၾကမလား။ တင္းၾကပ္စရာမလိုပါဘူး။ လက္ရွိဥပေဒကိုက တင္းၾကပ္ၿပီးသား။ ဥပေဒကေလ်ာ႔ရဲေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကိုက အျပင္ေရာက္ေနတာ။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ႔ ျပႆနာဟာ ဥပေဒမရွိလို႔ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဥပေဒကို မေလးစားလို႔၊ မလိုက္နာလို႔ျဖစ္တာ။ ဘယ္သူေတြက မလိုက္နာတာလဲ။ လ၀က ဦးစီးမွဴးေတြလား။ စစ္ၾကည့္လိုက္ေလ။ တကယ္မွားလို႔ကေတာ႔ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ အလုပ္ခံ၀ံ႔တဲ႔သူခ်ည့္ပဲ။ သည္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ အဘယ္မည္ေသာဦးစီးမွဴးကမွ မခိုင္လုံေသာသူကို ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းနင္းၿပီး မွတ္ပုံတင္ ထုတ္မေပးရဲဘူး။ ခရိုင္မွဴးႀကီးေတြလည္း ထုတ္ေပးခြင္႔မရွိဘူးး။ ဘယ္သူမရွိရွိ ရွိရွိ သူတို႔ဆီမွာ ရွိေနတာေတာ႔ အစစ္ႀကီးမွ အစစ္ႀကီးေတြ။ ဘာေျပာမလဲ။ သို႔ေသာ္လည္း သို႔ေသာ္လည္းေပါ႔ေလ။ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားေသာအားျဖင္႔ ခရီးသြားလာခြင္႔ကဒ္ကေလးေတြ၊ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာကေလးေတြ၊ ရ၀တေထာက္ခံစာကေလးေတြနဲ႔ ဟိုဟိုသည္သည္ ယာယီအားျဖင္႔ သြားလို႔လာလို႔ရေနတယ္။ ဘာပဲလိုလို ရန္ကုန္လမ္းညႊန္ထဲမွာ အကုန္ရွိေနတာဆိုေတာ႔ ရန္ကုန္သာေရာက္လို႔ကေတာ႔ “ဘာျဖစ္ခ်င္လည္းေဟ ျဖစ္လာေစမယ္ေနာ္။ ေအာ္ရဲ..။” ဆိုၿပီး နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ပါ အကုန္ရနိုင္ေလတယ္။ အတုလို႔ မေျပာနဲ႔။ အစစ္နဲ႔ ခြဲလို႔ကို မရလို႔ အစစ္လို႔သာ ေျပာလိုက္ၾကပါစို႔။ မကၠဆီကိုတို႔ အာဂ်င္တီးနားတို႔မွာလည္း အဲလိုညိဳးေျမေအာက္ကမာၻေတြမွာ လိုခ်င္တာ အကုန္ရသတဲ႔။ ကိုယ္႔ဆီကေရႊေတြ အျပင္မွာ အိုခ်င္သေလာက္အို၊ ျပန္ခါနီးေတာ႔ စာအုပ္အသစ္လုပ္လိုက္ရင္ လြယ္လြယ္ေလးဆိုတာေတြကေရာ ယုံတမ္းစကားေတြမို႔လား။ ေျပာခ်င္တဲ႔ဆိုလိုရင္းကေတာ႔ အဲဒါေတြအားလုံး ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႔သာ ျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ၀န္ထမ္းေတြ လာဘ္စားလို႔ ျဖစ္ရေလတယ္ လို႔ မစြပ္စြဲပဲ ၀န္ထမ္းေတာင္ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာျဖစ္တဲ႔ မသမာသူ ၀ိသမေလာဘသမားမ်ားကသာ လုပ္ေနတာ လို႔ ေတြးမိေစခ်င္တာပါ။
          ကိုယ္႔ဘက္ကအားနည္းခ်က္ကို သူတို႔တေတြ အခြင္႔အေရးယူေလ႔ရွိတဲ႔အခ်ိန္ကေတာ႔ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ဖို႔ မဲဆြယ္ၾကတဲ႔အခါမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက မဲကို မွတ္ပုံတင္နဲ႔ လဲတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕ မဲဆႏၵနယ္ထဲက မွတ္ပုံတင္မရွိတဲ႔သူေတြကို ဤရပ္ကြက္၌ အမွန္တကယ္ေနထိုင္ပါေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ အျဖဴေရာင္ကဒ္ကေလးေတြနဲ႔ ဆႏၵမဲေပးခြင္႔ျပဳလိုက္တဲ႔အခါ အခုအခ်ိန္မွာ အဲသည္ကဒ္ကေလးေတြက သူတို႔အတြက္ အမွန္တကယ္ ျပည္တြင္းေန မူဆလင္ဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အေထာက္အထားျဖစ္လာၿပီး ဘိုးဘိုးေအာင္ ရႈံးေလာက္ေအာင္ ပြားလာတဲ႔ အျဖဴကဒ္ကေလးေတြက ရပ္ကြက္နဲ႔ေတာင္ မဆန္႔ေလာက္ေအာင္ ေမြးဌာေနလုပ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ ဖြင္႔လိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ နဂိုက ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးသြားတယ္ဆိုတဲ႔ အဲသည္အရပ္သား တစ္ေသာင္းဟာ တစ္သိန္းလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ တစ္သန္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ရႏိုင္သလဲ။ ရရင္ရသေလာက္ ပြားေအာင္လုပ္ၾကပါေလေရာ။ အဲဒါ အခုေလးတင္ အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကျငာအၿပီးကို ေျပာတာပါ။ ဦးႏုေခတ္ကဟာေတြကို ထည့္မေျပာပါဘူး။ စာရြက္စာတမ္းအေထာက္အထားမဲ႔ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္သူေတြ ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လို႔ သူတို႔ဆီျပန္ပို႔ေလတိုင္း ဟိုဘက္ကဟာေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းအာၾကတာနဲ႔ ျပန္လက္ခံလိုက္ရတဲ႔ လူဦးေရဟာ အၿမဲ နွစ္ဆ အထက္မွာ ရွိပါတယ္။
          အဲသည္လူေတြဟာလည္း လူသားစင္စစ္ေတြျဖစ္လို႔ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားေသာအားျဖင္႔ ေနထိုင္ခြင္႔ျပဳသင္႔တယ္လို႔ သူတို႔ဘက္က ပါးစပ္ကေလးတင္စိုက္ၿပီး နံမယ္ေကာင္းယူသူေတြ (in the expense of us) အမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ လူသားခ်င္း မညွာမတာ ေရနစ္သူ၀ါးကူထိုးၿပီး ငါ႔ဘက္ကိုတက္မလာနဲ႔လို႔ အခါခပ္သိမ္းျငင္းဆိုေနတာ ဘဂၤလားႏိုင္ငံသာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြဘက္က အၿမဲျပန္လက္ခံခဲ႔ရတာခ်ည့္ပါပဲ။ အခုျပႆနာက ျမန္မာေတြက ဘဂၤါလီေတြကို လက္မခံတဲ႔ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဂၤါလီေတြက အင္အားေတာင္႔လာေတာ႔ ရခိုင္ေတြကို လက္မခံနိုင္ေတာ႔ပဲ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္နိုင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္ခ်င္တဲ႔ ျပႆနာသာျဖစ္ပါတယ္။ သည္ျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ လႊတ္ေတာ္အရပ္ရပ္ကေန ျပည္သူ႔ဆႏၵသေဘာထား ေကာက္ခံၿပီးဆုံးျဖတ္လည္း သူတို႔ဘက္က လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုလသမဂၢက၀င္ေတာင္းပန္လည္း သူတို႔ဘက္ကေတာ႔ ေလွ်ာ႔စရာ မရွိပါဘူး။
ျမန္မာေတြဘက္ကေတာ႔ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ အခ်ုဳပ္အခ်ာ အာဏာပိုင္ဆိုင္သူ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္တာမို႔ တရားဥပေဒနဲ႔အညီသာလွ်င္ သူတို႔ကို လက္ခံနိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ႔ နိုင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ တရားဥပေဒကိုသာ အေလးထား လိုက္နာစရာရွိပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ရွိသူတိုင္းဟာ ျမန္မာနိုင္ငံသားျဖစ္လို႔ စစ္မွန္တယ္ဆိုရင္ မုတ္ဆိတ္ဖားခ်င္သေလာက္ဖား လက္မခံနိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဘာစာရြက္စာတမ္းအေထာက္အထားမွ မရွိတဲ႔သူေတြကိုေတာ႔ လြန္စြာမွပင္ ၾကင္နာသနားတတ္ၿပီး၊ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားတတ္သူေတြ ေနထိုင္ရာ မေလးရွားတို႔၊ အဂၤလန္တို႔ကို မွ်ၿပီး လႊတ္လိုက္ရ ေကာင္းမလားမသိပါဘူး။ ဓါတ္ပုံေတြၾကည့္ၿပီး ရွင္ဒလာလစ္စ္ကို တမ္းတျမင္ေယာင္ေနသူမ်ားထံလည္း  အလည္အပတ္ ပို႔လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခြင္႔အေရးဆိုတာဟာ အျခားသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခြင္႔အေရးကို မထိခိုက္သေရြ႕အထိသာ တရားဥပေဒနဲ႔ညီပါတယ္။ သူ႔အခြင္႔အေရးအတြက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ထိခိုက္နစ္နာေစမယ္ဆိုရင္ မွ်တတဲ႔ဆုံးျဖတ္မႈတစ္ခု လိုအပ္ပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာ အမည္ခံ ဘဂၤါလီသားေတြရဲ႕ အခြင္႔အေရးဟာ ျမန္မာေတြ ရခိုင္ေတြကိုသာ နစ္နာေစတာမို႔ ေပးသင္႔တယ္ လို႔ျမင္ရင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္ထဲက ျမန္မာေသြးေတြကို အရင္ ေဖာက္ထုတ္ပစ္လိုက္ပါဦး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာတဲ႔အခါ အေရးႀကီးရင္ ေသြးနီးၾကတာ ဓမၼတာပါ။ ေသြးနည္းေနတယ္၊ ေသြးေၾကာင္ေနတယ္ လို႔ သမိုင္းတင္ခံရရင္ ရာဇ၀င္ရိုင္းတယ္ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘယ္အျငင္းပြားမႈ ပဋိပကၡမ်ဳိးမွာမဆို အခ်ိန္တရားသူႀကီးဟာ အေျဖတစ္ခုခုေတာ႔ ထုတ္ေပးစၿမဲပါပဲ။ အခိုက္အတန္႔ေလး မကြဲျပားတာနဲ႔ ဖားနဲ႔ငါးကို ဗူးလုံးနားမထြင္း ျဖစ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ ဆက္လက္ရႈစားၾကပါကုန္။ သားသားကေတာ႔ ဗႏၶဳလေသြးအစစ္ျဖစ္ပါတယ္။
“အာဇာနည္ဗုဒၶဘာသာ အမ်ဳိးသားတိုင္းျပည္။
ရာဇ၀င္ထုံးတမ္းစဥ္လာ ထြန္းေတာက္ခဲ႔ေပ။
ပိုင္ဆိုင္သူ ဘိုးဘြားဘီဘင္ တို႔အေမြ တို႔ျပည္ တို႔ေျမ။”