လူ႔အခြင့္အေရးလား (ဒါမွမဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးလား

by Aung Moe Win on Thursday, June 21, 2012 at 12:52am ·

ရခိုင္ၿပည္မွာ ၿဖစ္ပြားေနတဲ့ၿပႆနာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြကို ဖမ္းဆီးအေရးယူလိုက္၊ ႏွစ္ဘက္သင့္သင့္ၿမတ္ၿမတ္ေနလိုက္ႀကရင္ၿပီးတာပဲ လို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ေမတၱာဂရုဏာရွင္ဆန္ဆန္ ေၿပာႀကတယ္။ သူတုိ႔ေၿပာေနႀကတဲ့ ဘက္ႏွစ္ဖက္ ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ။
(က) အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ နဲ႔ ရခိုင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြလား
ဘာသာေပါင္းစံု ကိုးကြယ္ႏိုင္ခြင့္ရိွတဲ့ႏိုင္ငံမွာ စိုးရိမ္စရာမဟုတ္ပါ။ ထင္ရွားတဲ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ေတြကို ဖတ္ႀကည့္ရင္ရွင္းပါတယ္။ သာေရးနာေရးေတြမွာ လက္တြဲအတူတူလုပ္ေနႀကတဲ့ ပံုရိပ္ေတြက သက္ေသၿပေနပါတယ္။
(ခ)  က်ဴးေက်ာ္သူေတြ နဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ခံသူေတြလား
က်ဴးေက်ာ္လာသူေတြဘာလုပ္လုပ္၊ ၿပန္မတုန္႔ၿပန္နဲ႔။ ညီညီညြတ္ညြတ္ေနႀကပါ။ ခ်စ္ႀကပါ ဆိုတဲ့စကားေတြကိုေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕အလိုေတာ္ရိေတြရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက ေၿပာေလ့ရိွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ ရုပ္ရွင္ကားတကား လို ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္တဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းမ်ိဳး ဘယ္ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ သမိုင္းၿပႆနာေတြကို မေၿပာရဲပဲ အႏုပညာဆန္ဆန္ေႀကြးေႀကာ္ ဟန္ေဆာင္ေနမႈေတြ ေတြဆိုတာ လူမုန္းမခံခ်င္တဲ့၊ ႏိုင္ငံေရးအသံေႀကာင္ေတြ အၿဖစ္သာ နားလည္လိုက္မိတယ္။
 “ ရိုလင္ဂ်ာ ဟာ တိုင္းရင္းသားမဟုတ္ဘူး ” ဆိုတဲ့ စကားတမ်ိဳးတည္းနဲ႔ တာဝန္ေက်သြားၿပီ မထင္ပါနဲ႔။ လူဝင္မႈႀကီးႀကပ္ေရးရဲတာဝန္သာၿဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္တခုတည္း နဲ႔ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။
အဲ့ဒီတိုင္းရင္းသား မဟုတ္တဲ့ က်ဴးေက်ာ္သူေတြရဲ႕ ၿပႆနာကို ဘယ္လိုတုန္႔ၿပန္မလဲ ၊ အခ်ဳပ္အၿခာနယ္ေၿမကို ထိပါးလာသူေတြအေပၚ အေရးယူဖို႔အတြက္ လူထုနည္းကို ဘယ္လိုၿမွင့္တင္မလဲ၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံက တုိင္းရင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္နယ္ေၿမေတြမွ ထြက္ေၿပးေနရတဲ့ အၿဖစ္ဆိုးေတြကို ဘယ္လိုကာကြယ္မလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းက အဓိကက်လာတယ္။ လတ္တေလာၿဖစ္ေနတဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြ ဆိုတာ စဥ္းစားစရာ အခ်က္အလက္တခုေလာက္သာ အသံုးဝင္ေနပါလိမ့္မယ္။
အခ်က္ (၃) ခ်က္ကိုတင္ၿပခ်င္ပါတယ္။
(၁) လူ႔အခြင့္အေရး လား၊ ႏိုင္ငံေတာ္ လံုၿခံဳေရးလား


ႏိုင္ငံၿခားေရးမူဝါဒ ႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး ဘာသာရပ္ကို သင္ႀကားတံုးက အၿဖစ္အပ်က္တခုကို သတိယမိတယ္။ သတင္းေထာက္တေယာက္က အေမရိကန္သမၼတေဂ်ာ့ဘုရွ္ ကို ထၿပီးေမးတယ္။ “ေအာ္ကိုင္းဒါး နဲ႔ အစၥလာမ္ စစ္ေသြးႀကြေတြကို ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးတဲ့အခါမွာ အေမရိကန္ေတြဟာ ရက္စက္ႀကမ္းႀကဳတ္လြန္းတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္တယ္” ဆိုေတာ့ ဘုရွ္ကလည္း ၿပန္ပက္တယ္။
 “ေနစမ္းပါအံုး။ ဂ်ီနီဗာ သေဘာတူညီမႈဆိုတာ ႏိုင္ငံရိွတဲ့ သူေတြက ေရးဆြဲထားတဲ့အခ်က္အလက္ေတြပါ။ ႏိုင္ငံမရိွတဲ့ ေအာ္ကိုင္းဒါး အႀကမ္းဖက္သမားေတြရဲ႕ ၿခိမ္းေၿခာက္မႈ႕အႏၲရာယ္ေတြကို တားဆီးဖို႔အတြက္ က်ေနာ့ႏိုင္ငံရဲ႕ လံုၿခံဳေရးဟာ အဓိက အေရးႀကီးဆံုးၿဖစ္တယ္။ သူတို႔ကို လူ႔အခြင့္ေရးေပးစရာ လိုလို႔လား” တ့ဲ။ တကယ္ေတာ့ အေမရိကန္သမၼတ ဘုရွ္ တင္မကပါဘူး ။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြအားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရး နဲ႔ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားကိုသာ ပထမဦးစားေပးအၿဖစ္ စဥ္းစားေလ့ရိွႀကတယ္။ ပူတင္ရဲ႕ “ခ်က္ခ်င္းညွာ” စစ္ပြဲ အပါအဝင္၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ ၿဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ေတြအေပၚ ႏွိမ္နင္းတဲ့ စစ္ဆင္ေရးေတြ၊ ပဋိပကၡေတြကို ႀကည့္ရင္သိသာထင္ရွားပါတယ္။
(၂)  အႀကမ္းဖက္သမားေတြရဲ႕ စိတ္ေရာဂါကန္ပိန္း


ႏိုင္ငံတကာ မွာရိွတဲ့ အႀကမ္းဖက္သမားေတြရဲ႕ လုပ္ကိုင္ပံုလုပ္ကိုင္နည္းနဲ႔  စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို ေလ့လာႀကည့္တဲ့အခါ တူညီမႈတခုသြားေတြ႕ရတယ္။ တိုင္းၿပည္ရဲ႕ထင္ရွားတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံတကာခရီးစဥ္ကို ထြက္ေလ့ရိွတဲ့အခါတိုင္း သူတို႔ကို အာရံုစိုက္လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကန္ပိန္းတခု၊ အၿဖစ္အပ်က္တခုကို ဖန္တီးေလ့ရိွႀကတယ္။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ပံုေတြကို ၿပၿပီး ႏိုင္ငံတကာလူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြကို အကူအညီေတာင္းမယ္။ ထင္ရွားတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ခရီးစဥ္နဲ႔ခ်ိန္ကိုက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အေရးေတြကို ေအာ္ဟစ္ေမးခြန္းထုတ္ႀကမယ္။ ႀကံစည္မႈပံုစံေတြက တပံုစံတည္းပါပဲ။ အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။
(၃)  ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အႏုပညာတခုလို စိတ္ကူးယဥ္လို႔ မရ


လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီးမႈေတြကို ဦးတည္ေနၿပီလား။ လူမ်ိဳးၿဖဳတ္စစ္ပြဲေတြကို ဦးတည္သြားေနၿပီလား လို႔ ေသြးရူးေသြးတမ္း စိုးရိမ္ေနတဲ့သူတခ်ိဳ႕ကို တခုပဲအႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြဟာ လူလိုအလိုက္သိတတ္မယ္ဆိုရင္ ဒီလို ၿပႆနာေတြ ေပၚေပါက္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ၿပႆနာတိုင္းမွာေတာ့ အၿပစ္မဲ့ၿပည္သူေတြ ႀကားညွပ္တတ္တာ သဘာဝပါပဲ။ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ အၿပစ္မဲ့ ၿပည္သူေတြကို ၿပၿပီး က်ဴးေက်ာ္လာသူေတြအေပၚ ေဖါ့ေတြးေနတဲ့ သူတခ်ိဳ႕အတြက္ ရုရွားေခါင္းေဆာင္ ဗလာဒီမာ ပူတင္ရဲ႕ တုန္႔ၿပန္မႈေတြကို တင္ၿပခ်င္ပါတယ္။ အစြန္းေရာက္သမားေတြ၊ အႀကမ္းဖက္သမားေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တိုင္းဟာ မေပ်ာ့ညံ့သင့္ဘူး။ မိမိတိုင္းရင္းသားေတြအေပၚ မတရားသၿဖင့္ ေစာ္ကားေနတဲ့ လူ႔အရိုင္းအစိုင္းေတြကို ရွင္းထုတ္ပစ္ဖို႔အတြက္  လုပ္စရာရိွတာကို ၿပတ္ၿပတ္သားသားလုပ္ႀကရပါလိမ့္မယ္။
လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံရဲ႕ ဂြ်န္လ (၁၉) ရက္ေန႔ညပိုင္းအစီအစဥ္မွာတင္ဆက္ခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးေလးပါ။


ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား
၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတံုးက ရုရွားၿပည္ေထာင္စုမွာ ခ်င္ခ်င္းအစၥလာမ္စစ္ေသြးႀကြခြဲထြက္ေရး သမားေတြက ေမာ္စကိုၿပဇာတ္ရံုကိုစီးနင္းတိုက္ခိုက္၊ လူေပါင္း ၈၅၀ ကို ၿပန္ေပးဆဲြခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္တခုကို မွတ္မိႀကပါလိမ့္မယ္။  ရုရွားေခါင္းေဆာင္ ဗလာဒီမာပူတင္ကလည္း အဲ့သလိုၿပန္ေပးဆြဲမႈေတြကို ဓါတုေဗဒလက္နက္သံုးၿပီး အေလ်ာ့မေပးစတမ္းလက္တုန္႔ၿပန္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်င္ခ်င္းၿပန္ေပးဆြဲသမား ၃၉ ေယာက္နဲ႔အတူ လူေပါင္း ၁၃၀ နီးပါးေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ပူတင္ရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ၿဖိဳခဲြမႈကို လူ႔အခြင့္ေရးရႈေထာင့္မွႀကည့္သူေတြက ေဝဖန္ၿပစ္တင္ခဲ့ႀကေပမဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးရႈေထာင့္ကႀကည့္သူေတြကလည္း လိုအပ္တဲ့ အင္အားသံုးေၿဖရွင္းမႈ တခုလို႔ဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သမိုင္းစဥ္တေလွ်ာက္တည္ရိွလာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႔ၿပႏိုင္ငံ ၿပႆနာေတြနဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲရဲ႕ အေမြေတြက ရုရွားၿပည္ေထာင္စုကို စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။
“ ရုရွားသမၼတ ပူတင္ က ဆိုဗီယက္ၿပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲသြားမႈဟာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးရႈံးနစ္နာမႈတခုၿဖစ္တယ္။ ဒီလိုၿပိဳကြဲမႈအေပၚမွာ သာမန္ရုရွားၿပည္သူေတြအတြက္ ဘာတခုမွ အက်ိဳးအၿမတ္မရပဲ၊ အခြင့္ထူးခံ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီတခ်ိဳ႕သာ အၿမတ္အစြန္းရသြားတယ္ လို႔ မိန္႔ခြန္းေတြမွာ ထုတ္ေၿပာေလ့ရိွတယ္။ ရုရွားၿပည္ေထာင္စုကို ဦးေဆာင္တဲ့ ေဘာရစ္ယဲ့ဆင္ ေအာက္မွာ ရုရွားေတြရဲ႕ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ႕ဟာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံကာလထက္ ဆိ္ုးဝါးလာခဲ့တယ္။ တိုင္းၿပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးတခုလံုးဟာ လက္တဆုပ္စာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြလက္ထဲမွာ က်ေရာက္သြားခဲ့သလို၊ အစၥလာမ္အစြန္းေရာက္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြကလည္း၊ ရုရွားၿပည္ေထာင္စုဆီက ခြဲထြက္ဖို႔ အတြက္ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကို စတင္လိုက္ႀကတယ္”
တကယ္ေတာ့ ဆိုဗီယက္ၿပည္ေထာင္စုမၿပိဳကြဲခင္ သံုးလေလာက္အလိုမွာ “ခ်က္ခ်င္းညွာ” ခြဲထြက္ေရး သမားေတြဟာ သူတို႔ေဒသကို အာဏာသိမ္းၿပီး ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေဒသရဲ႔ ပါလီမန္ကို ဖ်က္သိမ္းပစ္လိုက္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေႀကၿငာစာတမ္း ထုတ္ၿပန္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်င္ခ်င္းလူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ ယူကရိန္း၊ ရုရွား၊ အာေမးနီးယား ၿပည္သူေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ႏွိပ္စက္ေမာင္းထုတ္ခံရတာေႀကာင့္တၿခား ရုရွားၿပည္ေထာင္စုရဲ႕ေဒသတခ်ိဳ႔႕ဆီကို ထြက္ေၿပးလာခဲ့ရပါတယ္။
“ ခ်ဳပ္ၿပီးေၿပာရရင္၊ ပထမ ခ်က္ခ်င္းညွာစစ္ပြဲဟာ ၁၉၉၄ မွ ၁၉၉၆ ထိၿဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ၿပည္သူ (၃) ေသာင္းနည္းပါးေသဆံုးခဲ့တယ္။ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ဒဏ္ရာရခဲ့ၿပီး၊  (၅) သိန္းေက်ာ္ ေရြ႕ေၿပာင္းခဲ့ရတယ္။ ၁၉၉၆ မွာ ရုရွားသမၼတ ယဲ့ဆင္ နဲ႔ ခ်င္ခ်င္းေခါင္းေဆာင္ မာ့က္ဒက္ေဒါ့ တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ စီးပြားေရး နဲ႔ စစ္အတြင္းမွာ ပ်က္ဆီးဆံုးရံႈးမႈေတြအတြက္ ၿပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးသေဘာတူညီမႈေတြကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ႀကတယ္”
ရုရွားၿပည္ေထာင္စု နဲ႔ ခ်င္ခ်င္းခြဲထြက္ေရးသမားေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီမႈေတြက ထင္သလို ၿဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ဆိုဗီယက္ၿပည္ေထာင္စု ဆီက သီးၿခားခဲြထြက္ခ်င္တဲ့ “ခ်က္ခ်င္းညွာ” နယ္ေၿမမွာ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြအပါအဝင္ စီးပြားေရးတခုလံုးဟာ ခြ်တ္ၿခံဳက်လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္လည္း “ခ်က္ခ်င္းညွာ” ခြဲထြက္ေရးေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ တခါတံုးက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြၿဖစ္တဲ့ အစြန္းေရာက္စစ္ေသြးႀကြႏွစ္ဦးက ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ခ်င္ခ်င္းပါလီမန္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၿပီး အာဏာသိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ၿပည္ေထာင္စုရဲ႕ “ဒက္ကက္စတန္” ၿပည္နယ္ကို ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္လိုက္ပါတယ္။
“ ရုရွားၿပည္သူေတြအတြင္းမွာလည္း ေမးခြန္းေတြစတင္ရိုက္ခပ္ေနၿပီေလ။ ၿပည္သူလူထုအတြက္ ခိုင္ခိုင္မာမာေခါင္းေဆာင္မႈေပးႏိုင္မဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တေယာက္ လိုအပ္ေနတယ္။ အထူးသၿဖင့္ ယဲ့ဆင္ရဲ႕ ခ်င္ခ်င္းခြဲထြက္ေရး သမားေတြအေပၚစစ္ဆင္ေရးကို အားမလိုအားမရၿဖစ္ေနခဲ့ႀကတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ Islamic International Brigade လို႔ ေခၚတဲ့အုပ္စုေတြရဲ႕ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈေတြပဲ။ သူတို႔ဟာ အာရပ္၊ တူကရီ အပါအဝင္ ခ်င္ခ်င္းလူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ မူဂ်ာဟာဒင္း (၅၀၀၀) ေက်ာ္ ကို သယ္ယူလာၿပီး ရုရွားၿပည္ေထာင္စုအေပၚ ဂ်ီဟတ္စစ္ပြဲဆင္ႏြဲဖို႔အတြက္ ခ်င္ခ်င္းစစ္ပြဲကို ဝင္ေရာက္ပူးေပါင္းႀကတယ္။ ယဲ့ဆင္ကိုယ္တိုင္လည္း ရုရွားၿပည္သူရဲ႕ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖၚေပးမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဗလာတီမာ ပူတင္ ၿဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို သေဘာေပါက္ေနတယ္။ ဒါေႀကာင့္လည္း ပူတင္ ကို သမၼတရာထူးအၿဖစ္ အေမြဆက္ခံေပးလိုက္တယ္။ ”
တကယ္ေတာ့ ဗလာဒီမာပူတင္ဟာ လူငယ္ဘဝထဲက၊ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အင္အားႀကီးမားတဲ့ ႏိုင္ငံတခုၿဖစ္လာေအာင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲစိတ္ကူးလာသူတဦးၿဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ Ph.D စာတမ္းတခုမွာ ဆိုရင္ “ ေစ်းကြက္ ဆက္ဆံေရးဖြဲ႔စည္းပံုေအာက္မွာ၊ ေဒသဆိုရင္ သဘာဝအရင္းအၿမစ္ေတြကို မဟာဗ်ဴဟာက်က် စီမံခန္႔ခြဲမႈ” ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို တင္းသြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္လည္း သူဟာ ၁၉၇၅ မွာ ဆိုဗီယက္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ၿခီးေၿမွာက္ၿခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ သူကိုယ္တိုင္ ဂ်ဴဒိုၿပိင္ပြဲေတြမွာ ဝင္ေရာက္ ၿပသၿပီး၊ တိုင္းၿပည္အတြက္ ဘယ္လိုသန္မာတယ္ ဆိုတာ ကို သရုပ္ေဖၚခဲ့တယ္။
ဗလာဒီမာ ပူတင္ရဲ႕ ပထမ သမၼတ သက္တမ္းမွာ၊ နယ္ေၿမလံုၿခံဳေရးအတြက္ ခ်က္ခ်င္းစစ္ေသြးႀကြေတြရဲ႕ အႀကမ္းဖက္ ဗံုးခြဲတိုက္ခိုက္မႈေတြကို ရက္ရက္စက္စက္တုန္႔ၿပန္ခဲ့ပါတယ္။ တဘက္မွာေတာ့ ယဲ့ဆင္လက္ထက္က တိုင္းၿပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ပိုင္ဆိုင္ၿပီး၊ အမ်ိဳးသားေရးလုပ္ငန္းေတြအေပၚ လစ္လ်ဴရႈ၊ မာဖီးယားဂိုဏ္းေတြနဲ႔ လဒ္ေပးလဒ္ယူ လုပ္ေနတဲ့ လူ႔မလိုင္ အခြင့္အေရးသမားေတြကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရွင္း လင္းပစ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ပိုင္ဆုိင္တဲ့ မီဒီယာေတြကိုလည္း သိမ္းယူပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔နဲ႔အတူ တိုင္းၿပည္တိုးတက္ေရးအတြက္ လက္တြဲလုပ္မယ္ထင္တဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြကို ကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္။ ခ်င္ခ်င္းစစ္ေသြးႀကြေတြနဲ႔ဒုတိယစစ္ပြဲကိုဆင္ႏြဲလိုက္ၿပီးကတည္းက ဖက္ဒရယ္အစိုးရရဲ႕ ပေရာဂ်က္လုပ္ငန္းေတြကို စတင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပည္နယ္အသီးသီးဆီက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ရဲ႕ပါဝါကို တန္းတူအခြင့္အေရးေပးၿပီး၊ ၿပည္သူလူထုအတြက္ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ေထာက္ပံ့မႈ လုပ္ငန္းေတြကို စတင္လိုက္ပါတယ္။  ဒါေႀကာင့္လည္း ပူတင္ရဲ႕ ပထမ သမၼတသက္တမ္း မွာ ရုရွားၿပည္သူ ၈၃ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္က သူ႔ကို ေထာက္ခံသေဘာတူခဲ့ႀကတယ္ လို႔ စစ္တမ္းေတြအရ သိႀကရတယ္။
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား
ယဲ့ဆင္လက္ထက္ အသြင္ကူးေၿပာင္းေရးကာလေတြဟာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲရဲ႕ အေမြ နဲ႔ လစ္ဘရယ္စံႏႈန္းေတြကို လႊမ္းမိုးအႏိုင္ယူခ်င္တဲ့ အခြင့္အေရးသမားေတြရဲ႕ အတားအဆီးေတြေႀကာင့္ တိုင္းၿပည္ဟာ မတည္မၿငိမ္ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္ လို႔ သံုးသပ္ၿပေလ့ရိွႀကပါတယ္။ ကိုလိုနီစံနစ္ရဲ႕ အေမြဆိုးေတြကို လက္ခံထားရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ယဲ့ဆင္လက္ထက္ ႀကံဳေတြ႕႔ရတဲ့ ၿပႆနာေတြထက္  ႀကံဳေတြ႕ႏိုင္တာေႀကာင့္ ပုိၿပီး သတိထားဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ တုိင္းၿပည္ကို ေခါင္းေဆာင္မဲ့သူေတြဟာ ခိုင္မာရွင္းလင္းတဲ့ ၿပည္တြင္းေရးရာမူဝါဒေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံၿခားေရးရာမူဝါဒေတြ၊ စီးပြားေရးစီမံကိန္းေတြကို စံနစ္တက် ကိုင္စြဲၿပီး ၿပည္သူလူထုအေပၚေပးအပ္ခဲ့တဲ့ ကတိေတြကို တာဝန္ေက်ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ေသာတရွင္တို႔လည္း ထက္ၿမက္ခိုင္မာတဲ့ ၿပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ နဲ႔ ဆံုဆည္းႏိုင္ႀကပါေစ။