ပန္းတိုင္ မေပ်ာက္ပါေစႏွင့္

by Myat Thi Ha on Thursday, June 28, 2012 at 2:10pm ·

တမင္တကာ ဇာတ္နာေအာင္ေရးျပေနတာ မဟုတ္ပါ
Posted by admin on June 28, 2012

က်ေနာ္ စာမေရးျဖစ္တာၾကာပါၿပီ။ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ေထာင္ထဲက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဗကသ ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္ကစလို႔ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗကသ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေရး အလုပ္ ေတြ၊ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ခရုိင္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေပၚေပါက္ေရး ႀကိဳးပမ္းရတဲ့ တာ၀န္ေတြနဲ႔ မအားလပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အခုမအားလပ္တဲ့ၾကားကပဲ မေရးမျဖစ္တဲ့အျဖစ္ေတြ ေပၚေပါက္လာသည့္အတြက္ အမ်ားျပည္သူသိေအာင္ ခ်မေရးျပခ်င္ တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရးျပရေတာ့မွာပါ။ ဒီစာအတြက္ အလံုးစံု က်ေနာ္တာ၀န္ယူသလို ဒီစာပါ အေၾကာင္းအရာ မ်ားဟာလဲ က်ေနာ္ ဘာကိုမွေမွ်ာ္ကိုးလို႔ ေရးျပတာမဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ ႀကိဳတင္ေျပာထားပါရေစ။

က်ေနာ္ရဲ႕ အဓိကရည္ရြက္ခ်က္ကေတာ့ ျပည္တြင္းကေရာ ျပည္ပမွာပါရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသား မ်ဳိးဆက္မ်ားစြာက က်ေနာ္ တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဟာ ဗကသ ဆိုတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ သမိုင္းတန္ ဖိုးနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့တဲ့ မ်ဳိးဆက္တာ၀န္ကို ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြၾကားထဲက တာ၀န္ေက်ပြန္ေအာင္ ဘယ္လို ထမ္းေဆာင္ေနရတယ္ဆိုတာ သိရွိနားလည္ၿပီး ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေပၚကို ပိုမိုတန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္ရယ္၊ ျပည္ တြင္းက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြအေပၚ စာနာနားလည္လာႏိုင္ဖို႔ရယ္ ပါပဲ။

ထပ္ေျပာပါရေစ။ က်ေနာ္ ဘယ္လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္၊ အဖြဲ႔အစည္းတခုကိုမွ ေစာင္းေျမာင္းထိခိုက္ေစလိုတဲ့ အ ေၾကာင္းအရာ သို႔မဟုတ္ ရည္ရြယ္ခ်က္လံုး၀မပါဘူးဆိုတာ သစၥာျပဳရဲပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကပဲ အြန္လိုင္းေပၚက ၀က္ဆိုက္ဒ္တခုမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း တ ဦးေရးထားတဲ့ “တခုတည္းေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ တခုတည္းေသာဗဟို” ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကိုဖတ္မိၿပီး ႀကိဳက္လြန္းတဲ့ အတြက္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ဒ္ျဖစ္တဲ့ “ရန္ကုန္ေက်ာင္းသား (ရကသ)” www.yakatha.blogspot.com မွာ တင္ ထားခဲ့ပါတယ္။


အဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အင္တာနက္၀က္ဆိုက္ဒ္ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ၊ ေျပာ ဆိုခ်က္ေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးရက္ကေတာ့ ၇ ဇူလိုင္ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အရင္က ဗကသ မွာ တာ၀န္ယူၿပီး ယခုအထိလည္း ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ အခန္းက႑ကိုယ္စီနဲ႔ ဆက္လက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေန ၾကတ့ဲ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းႀကီးမ်ားျဖစ္တဲ့ ဦးလွေရႊ၊ ဆရာေအာင္၀ံသ၊ ဆရာ၀င္းထြဋ္ေဇာ္၊ ဦးတင္ ေအးတို႔နဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ၿပီး ဟိုးအရင္ (၇.၇.၆၂) တုန္းကသူတို႔ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ၇ ဇူလိုင္ အေရးအခင္းအေတြ႔အၾကံဳ ေတြကို ဗကသ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းေျပာျပတဲ့ စကား၀ိုင္းေလး လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ သမိုင္းဆိုင္ရာအမွန္တရားေတြကို သိရွိခဲ့ပါတယ္။

ဒီအတြက္ စကား၀ိုင္းျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္း ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့သူေတြေရာ၊ သမိုင္းစကား လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့တဲ့ ဗကသ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးေတြကိုေရာ
အလြန္ပဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္။

အဲဒီစကား၀ိုင္းမွာ ဆရာေမာင္၀ံသက စကားတခြန္းေျပာပါတယ္။ သူတို႔လက္ထက္၊ သူတို႔ေခာတ္တုန္းကလဲ ေက်ာင္း သားေတြၾကားမွာ ကိုယ့္အယူအဆ၊ ကိုယ့္၀ါဒနဲ႔ကိုယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲေနတာပါပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲကြဲျပားေနသည္ ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အမႈေဆာင္ေရြးပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိသူကို ရွံဳးနိမ့္သူက လက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ေပၚလာတဲ့ ရလဒ္ကို ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းက်က် ေက်နပ္စြာ လက္ခံေပးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲတဲ့။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ ျပင္းထန္ေန ပါေစ၊ အယူ၀ါဒျခင္းဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနပါေစ ကိုယ္ေခါင္းေဆာင္မလုပ္ရလို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ေနာက္တခု ထပ္ ထူေထာင္သူမရွိခဲ့ပါဘူးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ “လူ” ကို မေလးစားရင္ေတာင္ “မူ” ကို ေလးစားတယ္၊ ဗကသ ရဲ႕ သမိုင္းဂုဏ္ေရာင္ကို တန္ဖိုးထားတဲ့အတြက္ သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွစ္ခု စင္ၿပိဳင္ေထာင္တဲ့ျဖစ္စဥ္မ်ဳိး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ေၾကာင္း တကယ္ကို ေလးေလးနက္နက္ ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီစကားဟာ အလြန္ပဲ တန္ဖိုးရွိတဲ့ စကားျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား သမဂၢရဲေဘာ္ေတြ စဥ္းစားဆင္ျခင္သင့္ၾကတဲ့ စကားပါ။


ဒီ ဗကသ ရဲ႕သမိုင္းတန္ဖိုးကို ေလးစားတန္ဖိုးထားလို႔ ျပည္တြင္းက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္လိုအ ခက္အခဲၾကားက ဆက္လက္သယ္ေဆာင္ ခ်ီတက္ေနၾကရတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ရန္ကုန္ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ရတကသ) က ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္အခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္ ထုတ္ႏွဳတ္တင္ျပ ပါ့မယ္။ ဗကသ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၀ိ၀ါဒကြဲျပားေနသူမ်ား၊ အယူအဆမတူသူမ်ား ဒီစာကိုဖတ္ၿပီး ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏိုင္ၾက
ဖို႔ပါ။

က်ေနာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တဖက္ကမ္းက ရန္ကုန္အေရွ႕ ပိုင္းတကၠသိုလ္တည္ရွိတဲ့ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို ၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွာ ေအာင္ျမင္ၿပီး ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း တကၠသိုလ္ ရုကၡေဗဒအထူးျပဳနဲ႔ ပထမႏွစ္စတက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ၂၀၀၃ ဗကသ မ်ဳိးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုလြင္ကိုလတ္ တို႔ ကိုနႏၵာစစ္ ေအာင္ တို႔နဲ႔ စတင္ရင္းႏွီးၿပီး လက္တြဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႕လမ္းျပေျမပံု (၇) ခ်က္ကို ဆန္႔က်င္တယ္ဆိုတဲ့ အ ေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ကိုလြင္ကိုလတ္ တို႔ ကိုနႏၵာစစ္ေအာင္တို႔ကို ဖမ္းဆီးၿပီးႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အ ေရွ႕ပိုင္း တကၠသိုလ္က က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေလးလဲ ၀ါးအစည္းေျပသလို တကြဲတျပား ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီတုန္းက က်ေနာ့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ရပ္ကြက္ရံုးက မိဘေတြကိုေခၚၿပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာ၊ ဌာနက ပါေမာကၡဆီမွာ ၀န္ခံလက္မွတ္ထိုးခဲ့ရတာ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္သလိုလို၊ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးသ လိုလို ေျပာဆိုခံခဲ့ရတာေတြကို အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ခံခဲ့ရတာပါ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔ တၿမိဳ႕ထဲသားျခင္းလဲျဖစ္၊ က်ေနာ့္ လက္ဦးဆရာလိုလဲျဖစ္တဲ့ ကိုလြင္ကိုလတ္ တို႔ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀နဲ႔ ရင္းျပသြားခဲ့တဲ့ ယံုၾကည္မႈတန္ဖိုးဟာ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ စြဲသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္လမ္းေၾကာင္းဟာ မေသြဖယ္ခဲ့ ပါဘူး။ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာလဲ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတခ်ဳိ႕ရဲ႕အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈေၾကာင့္ ဗကသ ရဲ႕ Second Line အျဖစ္ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္ကသာ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့အတြက္ တျခားရဲေဘာ္မ်ားထက္စာရင္ က်ေနာ္ ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။၂၀၀၈ ခုႏွစ္ နာဂစ္အၿပီးမွာလဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ကံတရားေၾကာင့္ က်ေနာ္ ထပ္မံကံေကာင္းခဲ့ပါေသးတယ္။

ဒီလိုကံေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ အျပင္ေလာကမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ အလကားမေနခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ အက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးက ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္မွာ ဗကသ ကို အဆင္သင့္ ဦးေဆာင္လႈပ္ ရွားလို႔ရေအာင္ အင္အားစုတခုကို စုစည္းေနခဲ့ပါတယ္။ ယခုတိုင္း ႏိုင္ငံအႏွံ႔မွာ ခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အသီးသီး ေပၚ ေပါက္လာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္အခ်ိန္ယူ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ အင္အားစုေလးဟာ ရန္ကုန္ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ ေက်ာင္း သားမ်ားသမဂၢ (ရတကသ) အျဖစ္ ရပ္တည္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြကေတာ့ ရတကသ နဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ၾကားက ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ဟာ ဗကသ ရဲ႕လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကိုထမ္းေဆာင္ရင္း တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ ဗကသ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ အတူ ရတကသ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ား အရည္အေသြး ျမင့္မားတိုးတက္လာေအာင္ရယ္၊ က်ေနာ့္ ေမြးရပ္ၿမိဳ႕ေလးက ျပည္သူလူထုကို တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က အလုပ္အေကၽြးျပဳခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕မွာ (ရတကသ)ရဲ႕ ရံုးခန္းတျဖစ္ လဲ “အိုးေ၀” စာဖတ္ခန္းေလးတခုနဲ႔ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ပညာဒါန စာသင္၀ိုင္းတခုကို တည္ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သန္လ်င္ ၿမိဳ႕မေစ်းနားမွာ တလေငြေျခာက္ေသာင္းနဲ႔ ဆိုင္ခန္းတခန္း ငွားခဲ့ပါတယ္။ ရတကသ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ အျခားအ လွဴရွင္မ်ားထံက စာအုပ္စာတမ္းမ်ား လိုက္လံအလွဴခံၿပီး အဲဒီဆိုင္ခန္းမွာပဲ “အိုးေ၀” စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ပညာဒါနတန္းခြဲတခုကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆိုင္ခန္းခေျခာက္ေသာင္းနဲ႔ ပညာဒါနေက်ာင္းရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကိုေတာ့ ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက တဦးလွ်င္တလႏွစ္ေထာင္ (၂၀၀၀) ႏႈန္းျဖင့္ လစဥ္ေၾကးထည့္ ၀င္ၾကပါတယ္။

အဲဒီေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ရဲ႕ “အိုးေ၀” စာၾကည့္တိုက္ မွာ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ပညာဒါနေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေလးတ ေယာက္ရယ္၊ ၀ါးခယ္မၿမိဳ႕နယ္က သန္လ်င္သမ၀ါယမေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနတဲ့ ကိုကိုေမာင္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္း သားရယ္၊ ေနာက္ဆံုးတေခါက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လြတ္လာတဲ့ မံုရြာက ဗိုလ္ပီ (ေအာင္လွိဳင္မင္း) ဆိုတဲ့ ေက်ာင္း သားရယ္ ေနၾကပါတယ္။ ေန႔စဥ္ပညာဒါနေက်ာင္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ရန္အတြက္ အဲဒီမွာပဲေနၿပီး၊ အဲဒီမွာ ပဲ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကပါတယ္။ ဆန္ကိုတျပည္ခ်င္းစီ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႔ ၀ယ္စားၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ ဟင္းလ်ာကေတာ့ ၾကက္သြန္နီနဲ႔ ငရုတ္သီးသုတ္ထားတဲ့ ဟင္းပါ။

တရက္ က်ေနာ္နဲ႔ ဗိုလ္ပီ အျပင္ကျပန္လာရင္း က်ေနာ္တို႔ အခန္းရဲ႕မ်က္ေစာင္းထိုး အိမ္ေရွ႕က ျမက္ခင္းထဲမွာ ျမင္းခြာ ရြက္ေတြ အေလ့က် ေပါက္ေနတာကိုသြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဗိုလ္ပီက “ကိုမင္းေသြးေရ… ဒီေန႔ညေနစာမွာ ဟင္း ခ်ဳိတမ်ဳိးေတာ့ တိုးၿပီဗ်” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ဗိုလ္ပီဟာ ညေနဘက္ေတြမွာ အဲဒီျမက္ခင္းက ျမင္းခြာရြက္ေတြ ကို သြားခူးေလ့ရွိပါတယ္။
တညေနမွာေတာ့ ဗိုလ္ပီ ျမင္းခြာရြက္ႏွဳတ္ေနတုန္း အဲဒီအိမ္က အဘြားႀကီးတေယာက္ထြက္လာၿပီး “သားရယ္ အဲဒီျမက္ ခင္း ေပၚကဟာေတြေတာ့ မစားပါနဲ႔ အဘြားအိမ္ထဲမွာ စိုက္ထားတာရွိတယ္ လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္ လာယူပါ” လို႔ လာေျပာပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုေျပာၿပီးေနာက္တေန႔မွာ သူ ့အိမ္ေရွ႕က ျမက္ခင္းကိုရွင္းထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္ နားလည္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို လမ္းေဘးျမက္ခင္းေပၚကျမင္းခြာရြက္ေတြ မစားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပါ။ ဗိုလ္ပီ ကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ “က်ေနာ္တို႔ အခင္းေလးပ်က္သြားၿပီဗ်” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အခန္းရဲ႕ ေနာက္မွာ ပိန္းပင္ ေတြနဲ႔ ျမက္ပင္ေတြ ေရာေႏွာေပါက္ေနတဲ့ ပိန္းေတာႀကီး ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကန္စြန္းရြက္ေတြ ဟိုနားတစု ဒီနားတစု ေပါက္ေနပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕အခင္းေလး အဖ်က္ခံလိုက္ရတဲ့ ဗိုလ္ပီနဲ႔၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူေနတဲ့ ပညာဒါနက ေက်ာင္းသား ေလးက အဲဒီ ကန္စြန္းရြက္ေတြကို မ်က္စိက်လာပါေတာ့တယ္။ ေန႔တုိင္းဆင္းဆင္းခူးေနတာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ေဘးအခန္းက လူေတြက တရက္ ဗိုလ္ပီတို႔ ဆင္းခူးေနတုန္း နင္တို႔ အဲဒါဘာလုပ္ဖို႔ခူးခူးေနတာလဲလို႔ လွမ္းေမးပါတယ္။ ဗိုလ္ပီ ျပန္ေျဖ တာရွင္းပါတယ္။ “အဆိပ္ေျဖတယ္ဆိုလို႔ စားဖို႔ပါ´တဲ့။


တညေန က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပြဲတခုရွိလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကို သြားပါတယ္။ အဲဒီပြဲကအျပန္မွာ ေနာက္က်လို႔ ညဆယ္နာ ရီက်မွ ထမင္းစခ်က္ၾကရတယ္။ ဆီကုန္ေနတာေတြ႔လို႔ ဟင္းအတြက္ အေရွ႕ကေစ်းဆိုင္မွာ ၾကက္ဥသြား၀ယ္တဲ့
ကိုကိုေမာင့္ ကို က်ေနာ္က သူ႔မွာပိုက္ဆံရွိေသးရင္ ဆီပါ၀ယ္ခဲ့ဖို႔ အခန္းေရွ႕ကေန လွမ္းေအာ္လိုက္ပါတယ္။ သူက ေငြမ ရွိေတာ့ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာေနသံကိုၾကားတဲ့ ဆိုင္ရွင္က ၾကက္ဥတခါေၾကာ္စာဆီကို သူ႔ဆိုင္ကေနပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္အျဖစ္အပ်က္ တခုကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တျပည္ခ်င္း၀ယ္စားေနက် ဆန္ကုန္သြားလို႔ ဗိုလ္ပီနဲ႔ ရာျပည့္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ႔ ဆန္သြား၀ယ္ပါတယ္။ ဆန္ဆိုင္ေရာက္တဲ့အခါမွာ တျပည္ေျခာက္ရာတန္ ဆန္ရွိလားလို႔ေမး ေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ရွစ္ရာတန္ဆန္ရွိတယ္ ယူမလားလို႔ျပန္ေမးပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ေျခာက္ ရာတန္ပဲယူမယ့္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆိုင္ရွင္ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ႏွစ္ ေယာက္ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္ျပန္ေျပာတာက`ေၾသာ္…ငွက္ေကြ်းဖို႔လားတဲ့´…။ အဲဒီအ ေၾကာင္း (ရတကသ) က တျခားေက်ာင္းသားေတြကို ဟာသအျဖစ္ ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ရယ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ `အိုးေ၀´ စာၾကည့္တိုက္ကိုလာတဲ့အခါ သူတို႔လက္ထဲမွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ပါလာတဲ့ဆန္ထုပ္ေလးေတြ ယူလာေပးၾကပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ က်ေနာ္ ျပည္သူ႔ေမတၱာ ခံယူရရွိေအာင္ တမင္တကာ ဇာတ္နာေအာင္ေရးျပေနတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ဘုရားေပးေပး၊ က်မ္းေပးေပး က်ေနာ္ သစၥာဆိုရဲပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူေနေနတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ သက္ ေသရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္ေတာင္ပိုင္းခရုိင္က ဗကသ ေတြ သက္ေသရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္ခ်င္းစီဟာ ကိုယ့္ အိမ္မွာ ကိုယ့္မိဘေတြနဲ႔ အတူတူေနမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းေန၊ ေကာင္းေကာင္းစားၿပီး ေကာင္းေကာင္း၀တ္ႏိုင္ပါ တယ္။

မုန္႔ဖိုးဆိုလည္း ကိုယ္တေယာက္စာအတြက္ကေတာ့ ဘယ္မွမသြား၊ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ရင္ ေလာက္ငရုံမက ပိုလွ်ံ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ အခုလိုဒုကၡခံၿပီး ဒီအလုပ္ေတြကို လုပ္ေနရပါသလဲ…။ အေျဖကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအတြက္ တာ၀န္ေက်ခ်င္လို႔ပါ။ ဗကသ ဆိုတဲ့ သမိုင္းႀကီးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း သား အဖြဲ႔အစည္းႀကီး အခုထက္ပိုၿပီး စည္ပင္ႀကီးထြားေစခ်င္လို႔ပါ။ ဗကသ ကို ခ်စ္လို႔ပါ။ ယံုၾကည္လို႔ပါ။ ဆရာဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္ရဲ႕ေျပာစကားအရေျပာရရင္ ေခာတ္က က်ေနာ္တို႔ပုခံုးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို ေၾကပြန္ခ်င္ လို႔ပါ။

က်ေနာ္တို႔လိုပဲ တျခားခရုိင္ေတြကဗကသရဲ႕ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြလည္း ေခာတ္ေနာက္ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ အာဏာပိုင္ တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဖိအားေပး ၿခိမ္းေျခာက္ေခၚယူေမးျမန္းမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ၿပီး အခုလိုဒုကၡေတြတဖက္နဲ႔ ဗကသ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး ေရ ရည္တည္တံ့ေအာင္၊ ႏိုင္ငံအႏွံ ့ေပၚထြန္းလာေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာပါ။ ဆက္လက္ၿပီးလည္း ႀကိဳးစားရပ္တည္ေနၾက ဦးမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕သမိုင္းကို အရုိင္းမခံပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိဘျပည္သူေတြကိုလည္း ဘယ္သူမွ ႏွိပ္စက္တာ မခံေစ ရပါဘူး။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေစတနာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ဗကသ ေတြရဲ႕သစၥာပါ။

ဒီေလာက္ေရးျပရရင္ က်ေနာ္ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာကို စာဖတ္သူတိုင္း သေဘာေပါက္မွာပါ။ က်ေနာ္ရဲ႕စာဟာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားထု ျပန္လည္ညီညြတ္ေရးအတြက္ေရာ ဗကသ မ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေရရွည္တည္တံ့ေရးအတြက္ပါ အုတ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္ ဒီစာကိုေရးရက်ဳိးနပ္ပါၿပီ။

က်ေနာ္တို႔အကြဲကို ေခ်ာင္းေနတဲ့ က်ားေတြ ရွိတယ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔။ က်ေနာ္ရဲ႕ စာကို ဗုဒၶၶေဟာၾကား ခဲ့တဲ့ အဆံုးအမေလးတခုနဲ႔ အဆံုးသတ္ပါ့မယ္။ “သူတပါး၏ မ်ားစြာေသာ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ေၾကာင့္ မိမိ၏ အက်ဳိးစီး ပြားကို အနည္းငယ္မွ် မဆုတ္ယုတ္ေစရာ၊ မိမိအက်ဳိးစီးပြားကိုသိ၍၊ မိမိအက်ဳိးစီးပြားကို တိုးပြားေအာင္ ေလ့က်င့္အား ထုတ္ရာ၏”

အတၱဒတၳေတၳရ၀တၳဳ

ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားအားလံုး ဗကသရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကို တိုးပြားေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ…


မင္းေသြးသစ္