သန္လ်င္ ေရနံခ်က္ စက္ရံုျမင္ကြင္း (ဓာတ္ပံု – ေပၚျပဴလာသတင္း ဝက္ဘ္ဆုိက္)
“အခု ၈၈ ႏွစ္ပတ္လည္ လုပ္တဲ့အခါ သန္လ်င္ ဗုံးခြဲမႈတို႔ ဘာတို႔မွာ တခ်ိဳ႕က မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ေထာင္ခ် ခဲ့တယ္ ဆိုၿပီး အျပင္မွာ ေျပာဆိုေနတာရွိတယ္” ဆိုတဲ့ ေမးသူရဲ႕ စကားစကို ဦးခင္ညြန္႔က “ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေျပာမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဗုံးခြဲတာက လူသတ္တာေလ။ ဘယ္သူက က်ေနာ္ ဗုံးခြဲပါတယ္လို႔ ေျပာမွာတုန္း၊ ဘယ္သူက အာမခံမွာတုန္း၊ က်ေနာ္ ဗုံးခြဲပါတယ္လို႔ ဘယ္သူ ေျပာမွာတုန္း…” လို႔ ျဖတ္ေျဖခဲ့သလို၊ ဦးစန္းပြင့္ကေတာ့ “သန္လ်င္ ေရနံခ်က္စက္႐ုံ ဗုံးခြဲတဲ့ ကိစၥကို အမွန္က က်ေနာ္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ကိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ သတင္းတပ္ဖြဲ႔က ေဖာ္ထုတ္သြားတာ။ လႊဲခ်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုက အားလုံးက ေထာက္လွမ္းေရး၊ ေထာက္လွမ္းေရး ခ်ည္းပဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက အမွန္တရားအေပၚမွာ လူေတြ စိတ္၀င္စားေအာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ဲ႕ကား ေျပာေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အသာေလးပဲ ေနၾကတာ” လို႔ ေျပာထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
|
ဥပေဒအရ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမဲ့တဲ့ စစ္တရားခုံ႐ုံး တရားခြင္ရဲ႕ အဓမၼ စြဲခ်က္တင္ သူမ်ားနဲ႔ အတူ ထိုအခ်ိန္ကာလ အတြင္းက တာ၀န္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရး အဖြဲ႕ (အာဏာသိမ္း အစိုးရ) ထိပ္ပိုင္း တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္း ရွည္ၾကာ ေထာင္ထဲကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္၊ ေတာတြင္းကို ထြက္ခြာသြားခဲ့ရတယ္၊ လြတ္ေျမာက္ရာ နယ္ပယ္ေတြဆီ မိေ၀းဖေ၀း စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္ ဆိုတာေတြကို ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳၿပီး ကာကြယ္ေနၾကတာ အလြန္ အံ့ၾသစရာပါပဲ။
အဲဒီေခတ္၊ အဲဒီကာလ အခ်ိန္မွာ တာ၀န္ရွိၾကသူေတြဟာ “သူ မဟုတ္ဘူး သူ” လို႔ လႊဲခ်ေနဖို႔ မသင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ မ်ားစြာေသာ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရဟန္းျပည္သူေတြ ခံစားခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ မတရားျပဳက်င့္ခဲ့သူမ်ား ပိုသိၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ကေတာ့ နာက်င္ခဲ့ရမႈေတြ၊ ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈ ေအာက္က ေပးဆပ္ခဲ့ရမႈေတြ၊ တရား ဥပေဒမဲ့ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရမႈေတြထဲက အမႈတခုမွာ ပတ္သက္ေနရေတာ့ ခြင့္လႊတ္ ႏိုင္ေလာက္တဲ့ တရားကို ရင္၀ယ္ ထားႏိုင္ေပမယ့္၊ မေမ့ႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပါ။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ ျဖစ္စဥ္နဲ႔ က်ေနာ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ အမွန္တရားတခုကုိ က်ေနာ္ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ ႐ုံးခန္းမွာ 7 July အခမ္းအနား က်င္းပခဲ့ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ရယ္၊ ေအာင္ၾကည္မိုးရယ္၊ မရီရီခ်ိဳ (ကြယ္လြန္) တို႔ရယ္ ေစ်းလမ္းဆုံ ေစတနာမြန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕က ျမင္းလွည္းစီးၿပီး က်ေနာ္တို႔ ယာယီေနထိုင္တဲ့ တာေမြၿမိဳ႕နယ္ ေအာင္မဂၤလာကို ျပန္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္၊ သန္လ်င္ ဆင္က်ဳံး ကုန္းဆင္းေရွ႕ အေရာက္ ဂ်ိမ္းကနဲ ေပါက္ကြဲသံ လိုလို၊ ေသနတ္သံ လိုလို ၾကားမိေတာ့ က်ေနာ္က “သန္လ်င္ ေရနံခ်က္ စက္႐ုံ၀င္းထဲမွာ သူခိုးကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ၿပီနဲ႔ တူတယ္” လို႔ ေျပာၿပီး ရန္ကုန္ဘက္ကို ဆက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔မွာ ရန္ကုန္တိုင္း လူငယ္ အစည္းအေ၀း တက္ေရာက္ဖို႔ သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္က လူငယ္ေတြကို ရန္ကုန္ဘက္ကမ္း သီတာ သေဘၤာဆိပ္မွာ ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ သန္လ်င္က ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြက ငိုၿပီးေတာ့ “မေန႔က သန္လ်င္မွာ ဗုံးေပါက္တယ္၊ အဲဒါ ကိုညီျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္တာ ဆုိၿပီး သန္လ်င္မွာ သတင္းေတြ ထြက္ေနတယ္” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ အတူ လူငယ္ေတြဟာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ုံးကိုသြားၿပီး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးတင္ေမာင္၀င္း (ကြယ္လြန္)၊ ကို၀င္းလႈိင္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ဦး တို႔နဲ႔အတူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆီကို တက္ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္အမ်ားစု လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို NLD လူငယ္လုပ္ငန္း ျပန္လည္ လုပ္ကိုင္ဖို႔ ရန္ကုန္တိုင္း လူငယ္ေတြက ခန္႔အပ္လႊာ ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ သန္လ်င္ ျပန္ၿပီး လူငယ္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ေဒးဇတ္ေက်းရြာကေန ေန႔လယ္ ၁ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေမာ္ေတာ္နဲ႔ ဖားကူးေက်းရြာကို သြားခဲ့တယ္။ ဖားကူးေက်းရြာ ရြာထိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့လူေတြနဲ႔ ရြာထဲကို သြားရာလမ္းမွာ အမႈတြဲမွာပါ၀င္ အဖမ္းခံရတဲ့ ေဒါက္တာထြန္းသူနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ရြာလယ္ လမ္းထိပ္ကို အေရာက္ ေနာက္ကေန “ကိုညီ” လို႔ ေခၚသံၾကားတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္လူငယ္အဖြဲ႕က မရီရီခ်ိဳကို ေတြ႔ရလို႔ သူရယ္ သန္လ်င္ NLD လူငယ္ ဘုိေအာင္ျမင့္ရယ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကပါတယ္။
ေက်းရြာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခုံတန္းလ်ားရွည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ လမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ထိုင္ေနတုန္း အေရွ႕တန္းခုံမွာ လူသုံးေယာက္ ၀င္ထိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စီးကရက္ကို မီးညိႇလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ နားထင္ကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး “မင္းနာမည္ ညီညီ၊ ညီညီဦး ဟုတ္လား” လို႔ ေမးလာပါတယ္။ က်ေနာ္က ဟုတ္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ လက္ေနာက္ျပန္ လက္ထိတ္ခတ္၊ ႏြားခ်ည္တဲ့ နဖားႀကိဳးနဲ႔ တကိုယ္လုံးကို တုပ္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ကို ေခၚသြားပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ ေရာက္ေတာ့ ေရတပ္ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္ရယ္၊ မရီရီခ်ိဳရယ္၊ ဘိုေအာင္ျမင့္ရယ္ ၃ ဦးကို ေမာ္ေတာ္ေပၚ တင္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားေတြ ၿခံရံၿပီး ေခၚလာတာပါ။
သန္လ်င္ ေဘာတံတား ေရာက္တာနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ကို စြပ္ၿပီး သေဘၤာဆိပ္ အထက္ကို ေခၚသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူတေယာက္က ရင္ဘတ္မွာ ထုိးထားတဲ့ NLD တံဆိပ္ကို ျဖဳတ္ခိုင္းတဲ့အတြက္ က်ေနာ္က ဒီတံဆိပ္နဲ႔ ဖမ္းတာလား မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ မျဖဳတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းဆန္ၿပီး သူတို႔ ေခၚရာေနာက္ လိုက္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့္ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔ထဲက ရခိုင္သံ ၀ဲ၀ဲနဲ႔ စကားေျပာတဲ့သူက က်ေနာ့္ကို “မင္း မွတ္မိလား၊ ငါက အရင္တုန္းက သန္လ်င္ကို လာတဲ့ NIP (အမ်ိဳးသား ေထာက္လွမ္းေရး) က ဗိုလ္ႀကီးေဇာ္မင္းနဲ႔ ပါလာတဲ့သူပါ။ ရခိုင္တုိင္းရင္းသား” လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။ သန္လ်င္ SB ႐ုံး အေရာက္မွာေတာ့ သန္လ်င္ေဒသ တာ၀န္ခံ SB ဦးတင္ေအးက က်ေနာ့္ အိတ္နဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ရွာေဖြပုံစံ သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဘာလက္နက္ တစုံတရာမွ် မပါပါဘူး။ အခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီေလာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္ကို ေခၚေဆာင္လာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ရန္ကုန္ကို သီတာ သေဘၤာနဲ႔ ေခၚေဆာင္လာၿပီး ေအာင္သေျပ တပ္စခန္းကို ပို႔လိုက္ၾကပါတယ္။
ေအာင္သေျပ စစ္ေၾကာေရး စခန္းမွာေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႔မႉး ဦးမ်ိဳးလြင္နဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္ (ဌာနမသိ) တို႔က “မင္းကို စစ္ေဆးစရာ ရွိတယ္၊ ငါတို႔ အမ်ိဳးသား ေထာက္လွမ္းေရးဖြဲ႔ၿပီး ဖမ္းခဲ့တာ” လို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ္ မက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမႈအတြက္ ႐ိုက္ႏွက္ စစ္ေဆး ခံခဲ့ရပါတယ္။ ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈ မ်ိဳးစံု ျပဳလုပ္ၿပီး အစစ္ေဆး ခံခဲ့ရတာပါ။ က်ေနာ့္ကို ပထမဆုံး ဖမ္းဆီးၿပီး ေနာက္ ကိုသန္းေဇာ္နဲ႔ မိုးေက်ာ္သူတို႔ကို အဲဒီေန႔ ညေနမွာ ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ႏွိပ္စက္ၿပီး စာရြက္အလြတ္ေပၚမွာ က်ေနာ့္ကို စာေရးခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ေအာက္မွာ ေအာင္ႏိုင္ ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ကို ေရးထိုးခုိင္းပါ ေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မလုပ္တဲ့ အမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျငင္းဆန္တာကို အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ခိုင္းတာလား၊ ဦးတင္ဦး ခိုင္းတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္တာပါလို႔ ၀န္ခံခိုင္း ပါတယ္။
ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္ဒဏ္ မခံႏိုင္တဲ့ အဆုံးမွာေတာ့ က်ေနာ္ ၀န္ခံေပးခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ၀န္ခံတဲ့ အမႈတြဲမွာ ပါတဲ့ သူ တေယာက္ အျဖစ္ က်ေနာ္က ၁၉၈၉ ဧၿပီလထဲမွာ ေတာထဲ ၀င္သြားတဲ့ မိုးသီဟ နာမည္ကို လီွးလႊဲ ေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ စစ္ေဆး ေမးျမန္းေရး အဖြဲ႔က လိုက္ရွာၾကပါေသးတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ မရွိတဲ့သူ တေယာက္ကို လိုက္လံရွာေဖြ ဖမ္းဆီးတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႔ကို က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပံဳးမိပါတယ္။ က်ေနာ္ မမွန္မကန္ ေျပာဆိုတာကို မိုးသီဟလည္း တျခားတေနရာမွာ သူမပါတဲ့ အေၾကာင္း ရွင္းလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္အထင္ မမွားပါဘူး။ မိုးသီဟ ဘန္ေကာက္ပို႔စ္ သတင္းေထာက္ ဘာေတးလစ္တနာနဲ႔ သတင္းစာ ရွင္းလင္းခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ့္ကို အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ တိုက္ ၆ အခန္း ၁ မွာ ေနခဲ့ရၿပီး တဘက္ခန္းမွာ ကိုျမတ္စံ၊ ကိုရန္မ်ိဳးသိန္း၊ ဘာဘာႀကီးတို႔ ရွိတာကို သိေတာ့ က်ေနာ္ မက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ လုံး၀ မပါ၀င္ေၾကာင္း NLD တာ၀န္ရွိသူေတြဆီ အေၾကာင္းၾကားေပးဖို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ ဇူလိုင္ ၂၇ ရက္ေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္၊ မိုးေက်ာ္သူနဲ႔ ကိုသန္းေဇာ္တို႔ကို စစ္ခုံ႐ုံး အမွတ္ ၁ မွာ ရံုးထုတ္ပါတယ္။ ခုံ႐ုံး တရားသူႀကီးဆုိတဲ့ ဒုတိယ ဗိုလ္မႉးႀကီး ေအာင္ညြန္႔က စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီး တရားခံေတြကို ႐ုံးခ်ိန္းလို႔ ေျပာရာမွာ တရားလို ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ရွိသူေတြက ေထာင္တြင္းကို ေန႔လယ္ ၁ နာရီေလာက္မွာ ျပန္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေန႔လယ္ ၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ခုံ႐ုံး ျပန္ထုတ္ခဲ့ ျပန္ပါတယ္။ တရားလုိေတြက တရားခံေတြကို ခ်က္ခ်င္း အမိန္႔ခ်ဖို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္၊ ကိုသန္းေဇာ္နဲ႔ မိုးေက်ာ္သူတို႔ကို ေသဒဏ္ အမိန္႔ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
ေသဒဏ္က်ခံၿပီးေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ အင္းစိန္ေထာင္ ႀကိဳးတိုက္မွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေတာ္ဘုရားေလး ဦးေအာင္ေဇ၊ ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္၊ ကိုခြန္စိုင္း၊ ကိုရန္ေက်ာ္၊ ကိုလွေထြး၊ ကိုေဌးညြန္႔၊ ဦး၀င္းထိန္တို႔နဲ႔ ေနထိုင္ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္စဥ္ ေတြကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ ဗုံးေဖာက္ခြဲမႈနဲ႔ ကိုကိုႏိုင္ (ကိုသန္းဦး) ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ သန္လ်င္ ေရနံခ်က္ စက္ရံု ဗံုးခြဲတဲ့ ကိစၥကို သူလုပ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကိုလည္း ၀န္ခံခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါကို ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက “မင္းေျပာစရာ မလိုဘူး၊ ေျပာရင္ မင္းေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ဖမ္းၿပီး ေထာင္ခ်မယ္” လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တဲ့ အေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာျပပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ “ဗုံးခြဲတာက လူသတ္တာေလ၊ ဘယ္သူက က်ေနာ္ ဗုံးခြဲပါတယ္လို႔ ေျပာမွာတုန္း၊ ဘယ္သူက အာမခံမွာတုန္း၊ က်ေနာ္ ဗုံးခြဲပါတယ္လို႔ ဘယ္သူ ေျပာမွာတုန္း…” လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ဦးခင္ညြန္႔ကို က်ေနာ္တခုေတာ့ ေျပာပါရေစ။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလအတြင္း န၀တ အစိုးရရဲ႕ လက္ထက္ မွာေရာ၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပုံ ကာလအတြင္းမွာေရာ ရဟန္း ရွင္လူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူေတြကို သူပုန္ေတြလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ပစ္သတ္ခဲ့တာ၊ လက္နက္ရွိသူေတြက လက္နက္မဲ့ ျပည္သူေတြကို အႏုိင္က်င့္ခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ စစ္ဥပေဒ ခုံ႐ုံးေတြ ဖြဲ႔ၿပီး ဥပေဒကဲ့သို႔ အာဏာ တည္ေသာ အမိန္႔ ဆိုတာေတြနဲ႔ မဟုတ္လည္း … ဟုတ္၊ ဟုတ္လည္း … ဟုတ္၊ မေဟလည္း … သုတ္၊ ေဟလည္း … သုတ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္ခုံ႐ုံး တရားစီရင္ေရးေတြ ထဲမွာ ၿပိဳင္ဆိုင္ခြင့္ မရေအာင္ ေျဖရွင္းခြင့္ မေပးခဲ့တာ ေတြရဲ႕ အဓိက တာဝန္ရွိသူက သူပါ … ငါပါလို႔ ဟိုလူ႔လႊဲခ်၊ ဒီလူ႔လႊဲခ် လုပ္ေနရံုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ရင္ထဲက မေမ့ႏုိင္တဲ့ အမွန္တရားနဲ႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေဝဒနာေတြက ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္သူကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရဟာ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးကို မၾကည့္ဘဲ အမွန္ အမွားကို စဥ္းစားႏိုင္စြမ္းမဲ့တဲ့ အျပဳအမူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံအႀကီးအကဲ တဦး ပါးစပ္က “ငါေတာ့ မသိဘူးေနာ္…၊ သူတို႔ လုပ္တာ” လို႔ လက္လြတ္စပယ္ ေျပာဆိုတတ္တဲ့၊ န၀တ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလမွာ ပါဝင္ခဲ့သူ အႀကီးအကဲမ်ားနဲ႔ ဦးခင္ညြန္႔ကို က်ေနာ္ ေမးခ်င္တာေလးေတြ ရွိပါတယ္။
အဲဒါေတြကေတာ့ … ဗုံး မခြဲပဲနဲ႔ လူသတ္သမား ဆိုၿပီး ေထာင္ခ်တာ ဘယ္သူေတြ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ကလဲ၊ တိုင္းျပည္အေရး လုပ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြကို လူသတ္သမားေတြ၊ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သူေတြ၊ ဗုံးခြဲသူေတြ ဆိုၿပီး သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေတြလုပ္၊ စာအုပ္ အနီေတြ အျပာေတြနဲ႔ ျပည္သူမ်ားကို ထင္မွတ္မွားေအာင္ လုပ္ႀကံခဲ့တာ ဘယ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္က … ဘယ္သူေတြ စီစဥ္ခဲ့တာလဲ၊ တရားဥပေဒကို အမိန္႔အာဏာနဲ႔ ျပ႒ာန္းၿပီး စစ္ဥပေဒ ႐ုံးဖြဲ႔ၿပီး တရား ၿပိဳင္ဆုိင္ခြင့္ မေပးဘဲ တရက္ပဲ ႐ုံးထုတ္၊ တရက္နဲ႔ပဲ ေသဒဏ္နဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့တာေရာ ဘယ္အစိုးရေခတ္က အမိန္႔နဲ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြလဲ ဆိုတာေလး ေမးခ်င္တာပါ။ ဒီေန႔ ပြင့္လင္းစြာနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကို ပုံေဖာ္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေခတ္မွာ ျပည္သူေတြ လြတ္လပ္စြာ ျမင္တတ္ပါၿပီ။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ျပည္သူေတြ အခ်ဥ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ပက္လက္လွန္ ဓားမိုး၊ နားထင္ကို ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္၊ လက္ေနာက္ျပန္ လက္ထိပ္ခတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၈၈ ရဲ႕ ရဲရင့္တဲ့ စိတ္နဲ႔ တံေတြး လွန္ေထြးရဲတဲ့၊ အမွန္တရားကို ဆုပ္ကိုင္သူေတြ ျဖစ္တဲ့၊ ခံစားခဲ့ရ သူေတြက ဒီေန႔အခ်ိန္က်မွ အနာေဟာင္းကို ျပန္ဆြၿပီး ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ျပေနတယ္လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ခံစားခဲ့ရသူေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ အားလံုးက အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးနဲ႔ အညီ ေရွ႕ကိုေလွ်ာက္ၿပီး ျပည္သူ႔အေရးကို အေကာင္းဆုံး ဖန္တီးခ်င္ၾကတယ္ ဆုိတာ က်ေနာ္ ေျပာရဲပါတယ္။
က်ေနာ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ၂၂ ႏွစ္ ၃ လ ေနခဲ့ရၿပီး ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၁၂ ရက္ေန႔က လြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ေနာက္ ေအာက္တိုဘာ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သြားေရာက္ ေတြ႕ဆုံ ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အန္တီ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မတရားခံစားရမႈ အေပၚမွာ ေဒါသထြက္သင့္ပါတယ္၊ အာဃာတ မရွိဘဲ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္စိတ္နဲ႔ ဆက္လက္ၿပီး ႐ိုးသားျခင္း၊ ယုံၾကည္ခ်က္တို႔နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ပါ” လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္က ကိုယ္မက်ဴးလြန္ဘဲ တရားမဲ့စြာ ခံခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္စဥ္အေပၚ ဘယ္လို ဆက္ေဆာင္ရြက္ရမလဲလို႔ ေမးျမန္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ အန္တီက “NLD ေရွ႕ေနေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ခြင့္လႊတ္ သည္းခံ ႏိုင္တဲ့ ေမတၱာတရား ထားၿပီး ေရွ႕လုပ္ငန္းေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုတယ္” လို႔ ေျပာဆို ဆုံးမခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေျပာဆိုဆုံးမမႈ၊ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ က်ေနာ္ဟာ အခုေလာေလာဆယ္ က်ရာ အခန္းက႑ ေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ ေနပါတယ္။
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ အာဃာတ တရားကို ေရွ႕တန္းမတင္ဘဲ တိုင္းျပည္အက်ိဳး၊ ျပည္သူ႔ အက်ိဳးကို ဦးတည္ၿပီး အႏႈိင္းမဲ့တဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ သည္းခံစိတ္ ေမြးၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ညႊန္ျပခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ ညႊန္ၾကားခဲ့သလို ေပျဖစ္တုန္းက ခံခဲ့ရတာေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး က်ေနာ္ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လုပ္ေနတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလ ေရာက္သည္ အထိ အမွန္တရား ဆိုတာ က်ေနာ့္ဘက္မွာ မရွိခဲ့ပါဘူး။
“က်ေနာ္ မသိပါဘူး၊ အဲဒါျဖစ္တုန္းက က်ေနာ္ မရွိပါဘူး” ဆိုတဲ့ ဦးခင္ညြန္႔ရဲ႕ စကားက မိုးႀကိဳးပစ္တာကို ထန္းလက္နဲ႔ ကာေနသလိုပါပဲ။ က်ေနာ္ဆိုခ်င္တာက ဦးခင္ညြန္႔ တဦးတည္း၊ ေထာက္လွမ္းေရး တဖြဲ႔တည္း ဆိုတာထက္၊ အဲဒီအခ်ိန္က အာဏာသိမ္းအစိုးရ ထိပ္ပိုင္း တာ၀န္ရွိသူ အားလုံးအတြက္ သမိုင္းဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔ မရဘူး၊ လူထုရဲ႕ ႐ိုးသားၿပီး ေအးၿငိမ္းစြာ ေနထိုင္လိုတဲ့ စိတ္ေတြထဲမွာ ရွိတဲ့ ကိန္း၀ပ္တဲ့ ဆႏၵဟာ အမွန္တရားပါ။ အမွန္တရားကို လွီးလႊဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္တာဟာ ဆင္ေသကို ဆိတ္သားေရနဲ႔ ဖံုးေနသလိုပဲ၊ အနံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထေနေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဖုံးကြယ္လို႔ မရပါဘူး။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မင္းမူစဥ္ကာလက မွန္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ ထား၊ တရားခံကို ေဖာ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ တာ၀န္ေက်ၿပီ ဆိုတာရယ္၊ ရာထူးအခြင့္အေရး ရရွိဖို႔ ဆိုတာေတြရယ္ေၾကာင့္ အျပစ္မရွိဘဲ ဖမ္း၊ မတရား ညႇဥ္းပမ္း ႏွိပ္စက္ၿပီး အတင္း၀န္ခံခိုင္းတာ၊ အမႈဆင္ခဲ့ၾကတာေတြ … က်ေနာ္တို႔သာ မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာျပည္ တ၀ွမ္းမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီလို မတရား ဖမ္းဆီးၿပီး ေထာင္ခ်ခဲ့ၾကရတဲ့ သူေတြရဲ႕ မိသားစုေတြဟာ စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာ အမ်ားႀကီး ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ ထိုေခတ္ ထိုကာလရဲ႕ အဓိက ပါတီႀကီး ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီဆို အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ကို ၿဖိဳခြင္းဖို႔၊ သိကၡာခ်ဖို႔ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ပါတီ၀င္ေတြကို စြပ္စြဲ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခဲ့တာေတြလည္း ေနရာအႏွံ႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြကို ယူဂ်ီ (ေျမေအာက္လႈပ္ရွားသူ) လို႔ စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးခဲ့တာဟာ ပုဂၢိဳလ္ တဦးတေယာက္ ဆိုတာထက္၊ အဖြဲ႔အစည္း အားလုံးမွာ တာဝန္ရွိခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ အသြားေစခိုင္းသူ မင္းဧကရာဇ္ ဘယ္သူ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ေရာက္ က်ဴးလြန္သူ ေသာႏုထၳိဳရ္ ဆိုတာ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးပါဘူး။ “တရားမဲ့စြာ ျပဳမူၾကတာ” ခ်င္းက အတူတူပဲမို႔လို႔ သူ႔အျပစ္၊ ကိုယ့္အျပစ္ လႊဲခ်မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့လုိ႔ ကိုယ္တိုင္ မက်ဴးလြန္ဘဲ ခံစား ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္ ညီညီဦးက ေျပာခ်င္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment