က်ေနာ့္ဆရာမ်ား

  (၁)

Tuesday, October 8, 2013

 ~

က်ေနာ့္ဆရာမ်ားလို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေခါင္းစဥ္တပ္ေရးလိုက္ေပမယ့္ နာမည္ေတြ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပဖို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတြလည္း ရွိပါတယ္။
သူတို႔ေတြကေတာ့  ေသစာရွင္စာေလာက္သာ ဖတ္တတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာထဲမွာ ေနတုန္းက ေတာထဲမွာ ဘယ္လို ေနထိုင္၊ စား ေသာက္အသက္ရွင္ရမလဲဆိုတာ  လက္ေတြ႔ျပသသြားတဲ့ ဆရာေတြေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေမလထဲမွာ KNU တပ္မဟာ (၆) ကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ABSDF မွာ ေသေဘာဘိုးစခန္းနဲ႔ မိုးကဲစခန္းဆိုၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။
က်ေနာ္တို႔က မိုးကဲစခန္း၊ တပ္ခြဲ(၂)က ကိုရဲ၀င္းေလးတို႔နဲ႔ က်ိဳက္ဒံုရြာမွာ အရင္ဆံုးေတြ႔တာျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း မိုးကဲစခန္း တခါတည္းေရာက္သြားတယ္။
က်ိဳက္ဒံုမွာ ကိုရဲ၀င္းေလးနဲ႔ မဆံုခင္ က်ေနာ္တို႔ထက္ အရင္ေရာက္ေနတဲ့ စီနီယာ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔၀င္ တေယာက္က နယ္စပ္က အေျခအေနေတြေျပာျပတယ္။
ၿမိဳ႔ေပၚက ေက်ာင္းသားေတြက အပင္ပန္းမခံႏိုင္လို႔ မဲေဆာက္ကို တက္ၿပီး အေျခခ်ေနတာေတြလည္း အားရွိစရာေျပာျပတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္းၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ေတာထဲမွာ အလြန္ဆံုးခံလွ တလေလာက္ေပါ့လို႔လည္း မိန္႔ၾကားသြားေသးတယ္။
ခုဆိုရင္ အဲ့ဒီဆရာႀကီးလည္း တတိယႏိုင္ငံတခုကို ထြက္သြားတာ ၾကာလွေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္က မိုးကဲစခန္းမွာ တပ္ရင္း (၂၀၆) (ေနာင္မွာ ၂၁၆ အျဖစ္ ျပန္ဖြဲ႔ခဲ့တယ္)ရွိၿပီး၊ 
ကိုသန္းႏိုင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၁) က က်ိဳက္မေရာၿမိဳ႔နယ္၊
ကိုတင္စိုးဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၂) က က်ံဳဒိုး-ၾကာအင္း၊
ကိုဥာဏ္ထြန္းဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၃) က ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး၊
ဦးမ်ိဳးခ်စ္ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၄) က က်ိဳက္မေရာၿမိဳ႔နယ္၊
ကိုစိုးမိုးဦး ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ခြဲ (၅) က အတြင္းလုပ္ငန္း အဓိကထား ၿပီး လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြား ေတာ့ စခန္းမွာ စခန္းေကာ္မတီကလြဲၿပီး တပ္ခြဲေတြမရွိၾကဘူး။ တခ်ိဳ႔က ဖလူးစခန္းေရာက္ ေနတယ္၊ တခ်ိဳ႔က သူတို႔ တာ၀န္ယူထားတဲ့ နယ္ေျမေတြမွာ ျပန္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။

မိုးကဲစခန္းက တကယ့္ေတာႀကီးထဲမွာရွိေနတာ၊ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ပ်ဥ္းကတိုးေတာေတြ၊ ကၽြန္းေတာေတြ၊ ေတာင္ပတ္လည္၀ိုင္းေနတယ္။
စခန္းကေန ၁၀ မိနစ္ အကြာ ေလာက္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး၊ တေက်ာင္းရွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ အိမ္ သာသာပါ။
ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးရမ္ဘိုလို႔ေခၚေနၾကေတာ့ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ ဘြဲ႔အမည္ကို မသိဘူး၊ အားလံုး ဘုန္းႀကီးရမ္ဘိုလို႔ ေခၚၾကတယ္။
ဘာသာေရးေန႔ေတြဆို ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းနားမွာရွိတဲ့ ရြာေလးက အလႈေတြလာလာလုပ္ၾကေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔လည္း အဲ႔ဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အလႈနဲ႔ႀကံဳရင္ ကိုယ္နဲ႔မသိလည္း ဘုန္းႀကီး ကန္ေတာ့ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထမင္း၀င္စားၾကတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ေမာင္းမထုတ္ပါဘူး။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုန္းေပၚမွာ ဦးတရုတ္သစ္စက္ဆိုတာ ရွိတယ္။ သစ္စက္က အႀကီးႀကီးပဲ၊ အလုပ္သမားေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ၊
 ဒီသစ္စက္က သစ္ခြဲတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊ ပရိေဘာဂေတြလည္းထုတ္တယ္။ သစ္စက္က စြန္႔ပစ္တဲ့ ဘကာျခမ္းေတြ၊ သစ္ေခ်ာင္းေတြက က်ေနာ္တို႔အတြက္ ထင္းနဲ႔၊ ဘားတိုက္ေတြ၊ ေဆးရံုကု တင္ေတြအျဖစ္ အသံုး၀င္ေတာ့ သြားသြားထမ္းရတယ္။ သစ္စက္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အ ေက်ာ္မွာ ရြာေလးတရြာရွိတယ္။ အဲ့ဒီရြာက မုေနာ္ အပ်ိဳမေလးေတြကို  ကရင္လိုတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြေရာ၊ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြေရာ လူပ်ိဳလွည့္ၾကတာေပါ့။

ရြာကေန ၂ နာရီနီးပါးေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ေသေဘာဘိုးစခန္းနဲ႔ ေသေဘာဘိုး ေစ်းကိုေရာက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ေရာက္ကာစက ပါလာတဲ့ပိုက္ဆံေလးကလဲ ရွိေနေသး ေတာ့ မဲေဆာက္ကို သြားလည္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေငြလဲႏႈန္းက ျမန္မာေငြ ၁၀၀ က်ပ္ကို ဘတ္ေငြ ၅၀ ေလာက္ရေသးတယ္။ ေသေဘာဘိုးကေန မဲေဆာက္ကို ကားစီးရင္ သိပ္မေ၀းဘူး တနာရီေလာက္စီးရင္ေရာက္တယ္၊ တေယာက္ကို ၁၅ ဘတ္၊ ဘတ္ ၂၀ ေလာက္ေပးရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ မဲေဆာက္မွာ တပ္ရင္းအသီးသီးကေန ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ သူ႔အစုနဲ႔သူ အေျခခ်ေနၾကတာလည္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ မ်က္ႏွာပန္းလွေနတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ရဲနဲ႔ေတြ႔ရင္ “နန္႔ဆူဆန္ဖမာ့” (ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ လို႔) ေျပာရင္ အိုေကတယ္။

ေသေဘာဘိုးမွာ KNU က အေကာက္ဂိတ္ရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္က ကုန္သည္ေတြက ႏြားေတြ၊ ေက်ာက္ေတြ သယ္လာၿပီး မဲေဆာက္မွာေရာင္း၊ ၿပီးရင္ ထိုင္းကုန္ပစၥည္းေတြ ျမန္မာျပည္ထဲျပန္သြင္းေပါ့။ ကုန္သည္ေတြ မဲေဆာက္သြားရင္ ေသေဘာဘိုးဂိတ္မွာ နယ္ျခားျဖတ္ခြင့္ (Border Pass) လုပ္ရတယ္။ တေစာင္ ဘတ္ ၂၀ ေပးရတယ္ထင္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဆို အလကား လုပ္ေပးတယ္။ KNU လက္မွတ္နဲ႔ မဲေဆာက္မွာ ၂၄ နာရီ ေနလို႔ရေသးတယ္ အဲ့ဒီေခတ္က။


ေသေဘာဘိုးေစ်းတန္းကလည္း အႀကီးႀကီးဘဲ၊ လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြနဲ႔ ညဘက္ဆိုလည္း ဗီဒီယိုျပတဲ့ ဆိုင္ေတြနဲ႔ေပါ့။
မဲေဆာက္ကားသမားေတြကလည္း ေသေဘာဘိုးေစ်းအထိ လူလာေခၚတယ္။
ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေသေဘာဘိုးေစ်းကို လာလည္ရင္ က်ေနာ္က ေသေဘာဘိုးဂိတ္က KNU ဂိတ္ထိုင္တဲ့ သူေတြနဲ႔ စားပြဲတင္တင္းနစ္ သြားသြားရိုက္တယ္။
ဂိတ္ေနာက္ဘက္မွာ စားပြဲတင္တင္းနစ္ခံုတခံုရွိတယ္။ အားတဲ့သူ ၀င္ရိုက္ေပါ့၊ ဂိတ္ထိုင္တဲ့သူေတြက အင္းစိန္တို႔၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက လူေတြမ်ားတယ္၊ ၿမိဳ႔ေပၚမွာ ေက်ာင္းၿပီးလာတဲ့သူေတြေပါ့။
ကစားၿပီးရင္ တခါတေလ သူတို႔ဧည့္ခံတဲ့ နက္စ္ေကာ္ဖီတို႔၊ စပရိုက္တို႔ ေသာက္ၿပီးျပန္။ မျပန္လည္း ေသေဘာဘိုး ေစ်းထဲေလွ်ာက္ပတ္ၿပီး window shopping လုပ္၊ သားေရက်ေပါ့။ ကိုယ္မွပိုက္ဆံမရွိတာ။

ေ၀ါေလဘက္ သြားခ်င္ရင္လည္း က်ေနာ္ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ စခန္းနားက ရြာနဲ႔ ထိုင္းဘက္ကမ္းကို ဆက္ေပးထားတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ေပၚက  တံတားေလး ေပၚကျဖတ္၊ ဘာလူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးကို မွ ျဖတ္စရာမလို၊ ဘာလက္မွတ္မွ ျပစရာမလို၊ စစ္ေဆးေမး ျမန္းမယ့္သူလည္းမရွိဘဲ၊ ထိုင္း ဘက္ကမ္းကုိကူး၊  လယ္ကြင္းေတြအတိုင္း ကားလမ္း ေပၚေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ေ၀ါေလ ကားေတြ တားစီးၾကတယ္။
ပိုက္ဆံပါလည္း ေပးေပါ့ ေလ၊ မပါလည္း ေပးစရာမလုိပါဘူး၊  ကားသမားသာ “ေခ့ါပ္ခြန္းခါ့ဘ္” (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) လိုက္ရင္ ရတယ္။
မ်ားေသာအား ျဖင့္ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔က မေပးတာမ်ားပါတယ္။
ေ၀ါေလေရာက္ရင္လည္း ျမန္မာ ဘက္ျခမ္း (ကရင္ဘက္ကမ္း) ကို ႏွစ္ႏိုင္ငံ နယ္ျခားေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚ (ေသာင္ရင္းျမစ္လို႔ ထင္တယ္) ေဆာက္ ထားတဲ့ တံတားေလးေပၚကပဲ ျဖတ္ရတယ္။

ျမစ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေသာင္ရင္းျမစ္ အစပိုင္းဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတခုပါ၊ အဲဒီေခ်ာင္းကလည္း က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းေဘးက ျဖတ္စီးေနတာ။

က်ေနာ္တို႔ စခန္းကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တပ္ခြဲ (၅)က က်န္ခဲ့တဲ့ ကိုက်င္စန္း (ၾသစေတ် လ်) နဲ႔ လူသစ္တခ်ိဳ႔ရွိေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ က ကိုက်င္စန္းကို အက်င္လို႔ ေခၚတယ္၊ လူ ပံုက အရပ္ မျမင့္ဘူး၊ တရုတ္စပ္လို႔ေျပာေပမယ့္ အသားကေတာ့ ခပ္ညိုညိဳပါ၊
မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္ခြက္ေတြရွိတယ္၊ စကား ေျပာရင္ အားရ၊ ပါးရေျပာတတ္တယ္။
သူက ရန္ကုန္ လမ္းမေတာ္က၊ ဂစ္တာတီးလည္း ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြား ေတာ့ လူသစ္ေတြကိုစု ၿပီး ကိုက်င္စန္းက အေျခခံစစ္သင္တန္း ေပးဖို႔လုပ္တယ္။

အေျခခံစစ္သင္တန္းလို႔သာေျပာတာပါ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္တာမို႔လို႔၊ ဘာမွမရွိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ၃ ေယာက္ရယ္၊ ကိုက်င္စန္းတို႔ တပ္ခြဲက၊
ကိုျမင့္သိန္း (ကြယ္လြန္)၊ ေဇာ္ထြန္း (ကေနဒါ)၊ မ်ဳိးမင္းဦး (ဘူဒိုဇာ) နဲ႔ နစ္ကီ (ကြယ္လြန္) ေပါင္း ၇ ေယာက္ေပါ့။
က်ေနာ္တို႔ ၇ ေယာက္လည္း မနက္လင္းတာနဲ႔ ရွိတဲ့ ယူနီေဖာင္းအစုတ္ေတြ ၀တ္၊ ပ်ဥ္းကတိုးသားနဲ႔ ထြင္းထားၿပီး အေလးခ်ိန္စီးတဲ့ ေသနတ္ေတြ၊ ထိုင္းစစ္သားေတြ ကိုင္ေလ့ရွိတဲ့ HK (Heckler & Koch) အစုတ္ေတြ တေယာက္တလက္ကိုင္ၿပီး ေလ့က်င့္ ေရးကြင္းထဲ ပတ္ေျပး၊ အက်င္က ၀ီစီ (Whistle) တလံုးနဲ႔ ေဘးက လိုက္ရင္း “ဘာလုပ္ေနလဲ” လို႔ တိုင္ေပးရင္၊ က်ေနာ္တို႔က “ေလ့က်င့္ေနတယ္”၊ “ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”၊ “တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔”၊ “ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ”၊ “ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္”၊ “ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ”၊ “ျပည္သူ႔အတြက္” ဆိုၿပီး ေမာေမာနဲ႔ ေအာ္ရေသးတယ္။

အိမ္ကထြက္လာတာ မၾကာေသးတာရယ္၊ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ အဲဒီ႔ေလ့က်င့္ေရးဆင္းရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္၊
သင္တန္းစစခ်င္း ေန႔ေတြဆို ပ်ဥ္းကတိုး ေသနတ္ေတြ ကိုင္ေျပးရတာ၊ ေျပးရင္း၊ ေျပးရင္း ပိုေလးလာသလိုဘဲ လႊင့္ပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာတယ္။
ဒီၾကားထဲ ပစ္၊ ေထာက္၊ ေမွာက္၊ လွိမ္႔ သင္ခန္းစာမ်ိဳးဆိုပိုဆိုးတယ္၊ အက်င္က ၀ီစီမႈတ္လိုက္ရင္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန ေျမႀကီးေပၚ ဒိုင္ဗင္ထိုးေမွာက္ခ်၊
မညီမညာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေျမႀကီးနဲ႔ေစာင့္ရင္ေဆာင့္ မေဆာင့္ရင္ သစ္ငုတ္အစေတြနဲ႔ ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္မိ၊ နာေပမယ့္လည္း ႀကိတ္မွိတ္ေအာင့္ခံ၊ သူ၀ီစီမႈတ္တဲ့အတိုင္း အစဥ္လိုက္ လိုက္လုပ္ေပါ့။
မိေခ်ာင္းတက္ တက္ခိုင္းရင္လည္း ေျမႀကီးေပၚေမွာက္လွ်က္ ေသနတ္ကိုင္ရင္း လက္ေတြ၊ ေျခေတြ မၾကြေစဘဲ တြားသြားရတာဆိုေတာ့ ရင္ဘတ္ေတြ၊ လက္ေတြ၊ ေျခေထာက္ေတြ ပြန္းပဲ့ကုန္တာ။
အက်င္က ဒါဂ်ပန္ သင္တန္းအစစ္ပဲလို႔လည္း သူ႔သင္တန္းကို ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာေျပာေနတတ္တယ္။ သူတို႔လည္း ဂ်ပန္ေတြေပးတဲ့ သင္တန္း တက္ခဲ့ရတယ္၊ ဒီ႔ ထက္ပိုျပင္းထန္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။

မနက္ပိုင္း သင္တန္းၿပီးတာနဲ႔ မရွိရွိတာနဲ႔ ထမင္း၊ ဟင္း ကိုယ့္ဘာသာခ်က္ၾက၊ စားၾက၊ နားၾကေပါ့။ စခန္းနဲ႔ကပ္လ်က္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေရခ်ိဳးခ်ိဳးေနတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ ျမစ္ဖ်ားပိုင္းရွိတယ္။ ျမစ္ဆိုေပမယ့္ ေခ်ာင္းေလာက္ပါ၊ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ ေရလည္းတိမ္တယ္။ တခ်ိဳ႔က ဒီေခ်ာင္းကို ေသာင္ရင္းျမစ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္၊
က်ေနာ္တို႔ လက္ခံထားတာကေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ေပါ့၊ ျမစ္က ေတာင္ကေန ေျမာက္ဖက္ကို စီးေနတာရယ္၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ ျမစ္ဖ်ားခံတာက ထိုင္းႏိုင္ငံ ပုပ္ဖရ ၿမိဳ႔နယ္ထဲကလို႔ ဆိုတာရယ္ (ေသေဘာဘိုး-မိုးကဲေဒသ က ပုပ္ဖရ ခရုိင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ရွိတယ္)၊ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံ နယ္ျခားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားလို႔ရယ္။

တခ်ိဳ႔ကလည္း ဒီေခ်ာင္းေလးနဲ႔ တျခားေခ်ာင္းေတြ က်ေနာ္တို႔ စခန္းနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ သြားဆံုၿပီးမွ ေသာင္ရင္းျမစ္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ေျပာတယ္။
အခု Google ေျမပံုထဲျပန္ၾကည့္ေတာ့ ထိုင္းလို Moei လို႔ ေခၚတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ဟာ ေ၀ါေလဘက္ကေန စစီးလာတာေတြ႔ ရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔စခန္းေတာင္ဘက္မွာရွိတဲ့ ေ၀ါေလ ဘက္ကေန ေသာင္ရင္းျမစ္က စစီးလာၿပီး က်ေနာ္စခန္းနားမွာ ျဖတ္သြားတာေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မိုးကဲစခန္းမွာ ေနလာကတည္းကေန အခု ဒီစာျပန္ေရးတဲ့အထိ ဒီျမစ္က ဘာျမစ္လဲ (ေခ်ာင္း)၊ ေသာင္ရင္းျမစ္မဟုတ္ရင္လည္း ဘယ္တုန္းကတည္းက
ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္နိမိတ္အျဖစ္ တည္ရွိေနတာလဲ ဆိုတာ တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေတြကို ေမးၾကည့္တဲ့အခါ က်ေနာ့္တို႔အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ၀ိ၀ါဒကြဲေနတုန္းဘဲ။
ဒီေဆာင္းပါးကလည္း ေသာင္ရင္းျမစ္ သုေတသနမဟုတ္ေတာ့ ဒီေနရာမွာပဲ ခ်န္ထားခဲ့ပါ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာနဲ႔ ထိုင္းႏွစ္ႏိုင္ငံ နယ္စပ္ ထိစပ္ေနတဲ့ အပိုင္းက ကီလိုမီတာေပါင္း ၂၄၀၀ ေလာက္ရွိေနတာမို႔၊ နယ္စပ္အျဖစ္ အတိအက် ျပန္လည္သတ္မွတ္ရမယ့္ေနရာေတြ အမ်ားအျပား က်န္ရွိေနမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဥပမာအေနနဲ႔ တပ္မဟာ (၆) ထဲကဘဲ စခန္းသစ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ကားလမ္း (ေျမကားလမ္း) တလမ္းထဲမွာေတာင္ တျခမ္းက ထိုင္းပိုင္တယ္၊ တျခမ္းက ျမန္မာပိုင္ (ကရင္ဘက္ျခမ္း) လို႔ ေျပာေနတာေတြ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ စခန္းေဘးက ေခ်ာင္းေလးကို ျပန္ဆက္ရရင္။ ဟိုဘက္ကမ္းက ထိုင္းဘက္မွာလည္း အိမ္ေျခခပ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ရြာေလးတရြာရွိတယ္။
က်န္တာကေတာ့ လယ္ကြင္းေတြခ်ည္း ဘဲ၊ ေျပာင္းတို႔၊ ပဲတို႔ အၿမဲစိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲ့ဒီေခ်ာင္းေလးမွာ ေရခ်ိဳးရင္း ဘယ္ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးကိုမွ ျဖတ္စရာ၊
တံုးထုစရာမလိုဘဲ ႏွစ္ႏိုင္ငံကို ေရငုပ္လိုက္၊ ျမစ္ကမ္းက ကိုင္းပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ ကုပ္တက္လိုက္နဲ႔ ၀င္ထြက္သြားလာေနက်။
ေျပာရရင္ ျမန္မာလို ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႔ ျမစ္ဖ်ားမွာလည္း ေနဖူးၿပီး၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ရဲ႕  အဆံုးသတ္အျဖစ္ သံလြင္ျမစ္နဲ႔ေပါင္းဆံုလို႔ သံလြင္ျမစ္အျဖစ္ ျမန္မာျပည္ထဲ စီး၀င္တဲ့အပိုင္းမွာလည္း ထြီဖါး၀ီးက်ိဳး (ေခြးအိပ္ေတာင္) တိုက္ပြဲအတြင္း က်ေနာ္တို႔ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။

ညေနခင္းေတြမွာေတာ့ အက်င္က ဂစ္တာစုတ္ေလးတီး က်ေနာ္တို႔က သီခ်င္းလိုက္ေအာ္ ဆို။ ဘီဘီစီ၊ ဗီြအိုေအ နားေထာင္ရင္း ျမန္မာ့အေရး၊ ကမၻာ့အေရးေတြ ေလ့လာၾက၊
သံုးသပ္ၾကေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ေနလာရင္း အက်င္ေပးတဲ့ စစ္သင္တန္း ရပ္လာဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္က်တဲ့ တပ္ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ တပ္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး၊ ဖလူးစခန္းကို စစ္ကူသြားဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းကိုရပ္၊ တပ္ ခြဲ (၂) နဲ႔အတူ ဖလူးစခန္းကို စစ္ကူသြားရပါေတာ့တယ္။
ဖလူးစခန္း က အေတြ႔အႀကံဳတခ်ိဳ႔ ကို “ေႏြညမ်ားမွတဆင့္ေရာက္ရွိသြားေသာ အတိတ္မွ ပံုရိပ္မ်ား” ဆိုၿပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

 ေႏြညမ်ားမွတဆင့္ေရာက္ရွိသြားေသာ အတိတ္မွ ပံုရိပ္မ်ား
http://blog.irrawaddy.org/2013/04/blog-post_9090.html

အက်င့္သင္တန္းက မဆိုစေလာက္ဆိုေပမယ့္၊ ေနာက္ပိုင္း ဖလူးစခန္းက်သြားေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔လည္း စခန္းမွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ လူသစ္ေတြနဲ႔အတူ
ဦးၾကဴလိႈင္နဲ႔ ကိုစိုးလြင္တို႔ ဦးစီးသင္ၾကားေပးတဲ့ အေျခခံစစ္သင္တန္းကို တလခြဲၾကာ တက္ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အခါမွာ အေတာ္ေလး အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့တယ္။
(ဒီသင္တန္းအေၾကာင္း က်ေနာ့္ ဆရာမ်ား ၂ မွာ  အက်ယ္ေရးပါမယ္)

က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းဆင္းၿပီးတဲ့ေနာက္၊ တပ္မဟာ (၆) ေဒသထဲမွာ လႈပ္ရွားေနရင္း၊ ၁၉၉၀ ေလာက္မွာ အက်င္တို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ၾကား သေဘာထား ကြဲမႈေတြရွိလာခဲ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆက္အသြယ္ပါ ျပတ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ထီြဖါး၀ီးက်ိဳး စစ္ပြဲအတြက္ စစ္ကူလာရင္း၊ စစ္ပြဲၿပီးသြားေပမယ့္ တပ္မဟာ (၆)ကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ၊ ေဒါင္းဂြင္မွာ အေျခခ်ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဒါင္းဂြင္က်သြားေတာ့လည္း အဆင္ေျပသလို၊ ေနရာေတြ ေရႊ႔ေျပာင္းရင္း ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ABSDF မွာ မရွိေတာ့ဘူး။

၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထဲမွာ က်ေနာ္ေဘာလံုးကန္ရင္း ေျခေထာက္အရိုးအက္သြားမွ Facebook ေပၚမွာ က်ေနာ့္ပံုကိုေတြ႔လိုက္တဲ့ အက်င္က က်ေနာ့္ကို တကူးတက ဆက္သြယ္လာပါတယ္။
အက်င္နဲ႔ က်ေနာ္အဆက္အသြယ္ျပန္ရေတာ့ အက်င္က သမီး ၃ ေယာက္ သားတေယာက္နဲ႔၊ ၾသစေတးလ်မွာ အေျခက်ေနပါၿပီ။
ေခါင္းတေခါင္းလံုးလည္း ျဖဴေဖြးေနၿပီ။ မိသားစုအတြက္ တာ၀န္ယူရင္း၊ ၀ါသနာပါတဲ့ ဂီတနဲ႔ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ ရံပံုေငြပြဲ ေတြမွာ လိုက္လံ ကူညီေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္။

တခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အက်င္တို႔ၾကား ဘယ္လိုပဋိပကၡေတြရွိခဲ့ေပမယ့္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ျပန္အဆက္အသြယ္ရေတာ့ အက်င္က က်ေနာ့္ကို အရင္လိုပဲ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တေယာက္လို၊ ညီရင္းအကိုတေယာက္လို ဆက္ဆံပါတယ္။ သူအလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္၊ (က်ေနာ္ကလည္း ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရထားေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔တခ်ိန္လံုးရွိေန) Facebook ေပၚကေန ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၾက၊ အတိတ္ကို သတိတရရွိၾကနဲ႔ေပါ့။
က်ေနာ့္စာေတြ ဖတ္ၿပီး အက်င္က အရင္ကအေၾကာင္းေလးေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ေရးဖို႔လည္း အားေပးပါတယ္။

အရင္က ျပသနာေတြအေပၚ ျပန္ေျပာၾကေပမယ့္၊ ဒီတခါမွာေတာ့ တဖက္ကို တဖက္ အျပစ္ပံုခ်တဲ့ သေဘာ၊ နာက်ည္းတဲ့သေဘာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ခဲ့တာေတြအတြက္ သင္ခန္းစာေတြယူ၊ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးျဖစ္သြားၿပီ။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အက်င္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲစေရာက္ကာစမွာ မရွိမျဖစ္ သိထား၊ တတ္ထားသင့္တဲ့ စစ္ပညာတစိတ္တပိုင္းကို သူသိထားသေလာက္၊ အပင္ပန္းခံ သင္ေပးခဲ့တဲ့ လက္ဦးဆရာတေယာက္ပါပဲ။

ဟန္ပိုင္ ~

ဒီေဆာင္းပါး အပါအ၀င္ ဟန္ပုိင္ရဲ႕စာစုမ်ားကုိ http://blog.irrawaddy.org/search/label/Han%20Pai မွာ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ဆရာမ်ား (၂)

Saturday, October 19, 2013

~



ဖလူးစခန္းမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ခြဲ (၂) ကို စခန္းမွာ ျပန္နားဖို႔နဲ႔ က်ံဳဒိုး-ၾကာအင္းဘက္မွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ တပ္ခြဲ (၂)က ျပန္တက္လာမယ့္ ကိုတင္စိုးဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႔ေတြကို သြားႀကိဳဖို႔ ဦးၾကဴလိႈင္ ေခၚ ဦးငယ္ (သူ႔တူ ကိုခင္ေမာင္၀င္း၊ ABSDF တြင္ လက္ရွိ ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔မႈး၊ ေခၚသလို က်ေနာ္တို႔လည္း ဦးငယ္လို႔ လိုက္ေခၚတယ္) နဲ႔ က်ေနာ့္ကို တာ၀န္ေပးလိုက္တဲ့အတြက္၊ ဖလူးစခန္းကထြက္ၿပီး မိုးကဲစခန္းကို ျပန္ေရာက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ ေခၚသြားတဲ့ သေဘာပါဘဲ။ 
 

(ဦးၾကဴလိႈင္ ေခၚ ဦးငယ္)  က်ေနာ္တို႔လည္း ေသေဘာဘိုးကေန ေအာက္ဖက္တေလွ်ာက္ကို ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း၊ ေတာင္ေတြ တက္လိုက္၊ ဆင္းလိုက္၊ စမ္းေခ်ာင္းေတြျဖတ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ဒီခရီးက က်ေနာ့္အတြက္ ခရီးသြားရတာရယ္၊ ယုတ္စြအဆံုး ေတာထဲမွာ ထင္းရွာ၊ မီးေမႊး၊ ထမင္း ခ်က္တာကအစ အေတြ႔အႀကံဳအသစ္ေတြပါဘဲ။

ကုန္သည္လမ္းျဖစ္လို႔ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြရွိၿပီး၊ ထမင္းဟင္းနဲ႔ စားေသာက္စရာအျပင္၊ ညဘက္ လူေတြ တည္းခိုႏိုင္ဖို႔ပါ စီစဥ္ထားၾကတယ္။ က်ေနာ္က အစားအေသာက္ ဇီဇာေၾကာင္ ေတာ့ ၀က္သားဟင္းနဲ႔စားရရင္ေတာင္ အဆီေတြဖယ္ၿပီးစားတတ္တယ္။ အဲဒါကို သိသြား တဲ႔ ဦးငယ္နဲ႔ က်ေနာ့္ၾကားမွာ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားရတိုင္း သူက ၀က္သားတုံးထဲက အသားဖတ္ေလးေတြဖဲ့ေပးၿပီး၊ က်ေနာ့္ဆီက အဆီတံုးေတြျပန္ယူသြားတဲ့ Barter System (တိုက္ရိုက္ဖလွယ္ျခင္းစနစ္) ကို အဲဒီ့အခ်ိန္ကစၿပီး က်င့္သံုးဖို႔ Gentlemen agreement ရသြားတယ္။ 

က်ေနာ္တို႔ မိုးကဲစခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူသစ္ေတြလည္း ၁၁ ေယာက္ေလာက္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္လို႔ အေျခခံစစ္သင္တန္းေပးဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ သင္တန္းလုပ္တာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထဲမွာေပါ့။ သင္တန္းဆရာက ဦးၾကဴလိႈင္နဲ႔ တပ္ခြဲ (၁) က ကိုစုိးလြင္ (ပဲခူးသား) ေပါ့။ ဦးငယ္က အရပ္ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႀကီး နဲ႔ ခန္႔ခန္႔ႀကီး၊ ေရတပ္မွာ အရင္က တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ စစ္သားေဟာင္းႀကီးေပါ့။   တပ္ခြဲ (၂) ထဲမွာ သူနဲ႔ ဆရာတင္ေရႊ (ကြယ္လြန္) က အသက္ အႀကီးဆံုး၊

ဦးငယ္က စစ္သင္တန္းေပးတာ ေကာင္းတယ္။ ၾကမ္းတယ္၊ ေသျခာကို အပင္ပန္းခံၿပီးသင္ေပးသလို၊ သင္တန္းသားေတြကိုလည္း မညွာဘူး၊ စည္းကမ္းလည္းႀကီးတယ္။ သူေျပာေျပာတတ္တာက “မင္းတို႔က စည္းကမ္းမရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ကကို ပါမလာတာ” တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဦးငယ္က အဘဦးေအးျမင့္နဲ႔အတူ တပ္မႈးငယ္သင္တန္းေတြပါ တာ၀န္ယူခဲ့ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို သင္တန္းေပးတဲ့ လက္ေထာက္ သင္တန္းဆရာ ကိုစိုးလြင္က လူငယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အဆင္ေျပတယ္၊ သိပ္ဆဲတာ၊ ဆူတာ မရွိဘူး။

က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းသား (၁၁) ေယာက္မွာ၊ ေအး၀င္းနဲ႔ အတာ ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္ေလး ၂ ေယာက္က လြဲရင္ က်န္တဲ့ ၉ ေယာက္က ရန္ကုန္သားေတြခ်ည္းဘဲ။ ဆရာႀကီးေတြေပါ့။ ကိုမင္းမင္း (ABSDF)၊ ကိုေဇာ္ေဇာ္ (ကေနဒါ)၊ ကိုေနမ်ိဳး (သူက သေဘၤာသား)၊ ေဇာ္ရဲ (ၾသစေတးလ်)၊ စိုးစိုး (ၾသစေတးလ်)၊ ကိုေအာင္ခိုင္ (အေမရိကား) နဲ႔ ရန္ကုန္က က်ေနာ္နဲ႔ အတူထြက္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္။

သင္တန္းက မနက္ပိုင္းဆို ထံုးစံအတိုင္း၊ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းထဲ ေသနတ္အစုတ္ေတြ၊ ပ်ဥ္းကတိုးေသနတ္ေတြ ကိုင္ေျပး၊ ကာယေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္၊ ေနာက္ၿပီး အခက္အခဲ ေက်ာ္၊ တက္၊ ေျပးရတာေတြ၊ လက္နဲ႔လႊဲခိုၿပီး သြားရတဲ့ စင္ေတြ၊ အျမင့္ေပၚတက္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ခုန္ခ်ရတာေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ေပ ၂၀ ေလာက္ရွိတဲ့ အလံုးတုတ္တုတ္ ႀကိဳးအတိုင္း အေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲၿပီးတက္ရတာေတြ အကုန္ပါတယ္။ ပထမပိုင္းေတာ့ အကုန္ ရေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ေနာက္ပိုင္းမွ ခံႏိုင္ရည္ရွိသြားတာ။ မနက္ပိုင္း ေလ့က်င့္ခန္းၿပီးရင္ ခဏနား၊ အလွည့္က် သင္တန္းသားေတြ စီမံထားတဲ့ ဘာမွ မပါတဲ့ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္။ ၿပီးရင္ ဘယ္၊ ညာ၊ ဘယ္၊ ညာနဲ႔ စစ္ေရး ျပ သင္ခန္းစာေတြ ထမင္းစားခ်ိန္အထိ လုပ္ၾကေပါ့။ တခါတေလ စားဖိုကေန ထမင္းဂ်ိဳး ေတြကို ဆီပါေလရံုဆမ္း၊ ဆားျဖဴးထားတဲ့ အဟာရကို အဆာေျပ လာေကၽြးေသးတယ္။

ေန႔လည္ ထမင္းစား ခဏနားၿပီး သင္တန္းျပန္စေပါ့၊ တခါတေလ စခန္းသိမ္းတိုက္ပြဲ ေလ့က်င့္ရင္း တပ္ရင္းနားမွာ အသစ္လာတည္တဲ့ သစ္စက္ကို ညာသံေပးၿပီး သစ္သား ေသနတ္ေတြ၊ ေသနတ္အစုတ္ေတြနဲ႔ က်ားတက္ထိုးရင္၊ ပထမပိုင္းေတာ့ သစ္စက္အလုပ္သမားေတြလည္း ဘာမွန္းမသိခင္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ၾကေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းဆို သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔ ေလ့က်င့္ေနတယ္ ဆိုတာ သိသြားၿပီး အထာက်သြားတယ္။

KNU တပ္မဟာ (၆) မွာတုန္းက က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္း (၂၀၆)၊ (ေနာက္ပိုင္းမွာ (၂၁၆) လို႔ေျပာင္းခဲ့တယ္) က ပံုတပံုပါ။ ဓာတ္ပံုကိုပို႔ေပးတာက ကိုေဇာ္ရဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးငယ္တို႔သင္ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို တခ်ိဳ႔သင္တန္းသားေတြက သင္တန္းမၿပီးခင္မွာဘဲ လက္ေတြ႔ ျပန္အသံုးခ်ႏိုင္တာေတြ႔ရပါတယ္။ တညေတာ့ စခန္းနားက ရြာမွာ အရက္သြားခိုးေသာက္တဲ့ သင္တန္းသား ၂ ေယာက္က၊ ထိုင္းဘက္ကမ္းကို အေစာင့္မရွိ တဲ့ သစ္သားတံတားေလးေပၚ မိေက်ာင္းတက္နဲ႔ျဖတ္သြားၿပီး ထိုင္းရြာကို ပစ္၊ ေထာက္၊ ေမွာက္၊ လွိမ့္ ေတြနဲ႔ ဘာေသနတ္မွမပါဘဲ ၀င္စီးတာ၊ ကံေကာင္းလို႔ ထိုင္းရြာသားေတြ မသိခင္၊ သူတို႔ေပ်ာက္ေနလို႔ လိုက္ရွာတဲ့ စခန္းက အဖြဲ႔ေတြ၊ သင္တန္းသားေတြ ေတြ႔သြားလို႔၊ သူတို႔စစ္ဆင္ေရးႀကီး ထိုင္းရြာသားေတြ မသိခင္ဘဲ ပ်က္သြားပါတယ္။ သူတို႔လည္း ထံုးစံအတုိင္း အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေျခာက္ေပါက္ထဲ ၀င္လိုက္ရပါတယ္။

သင္တန္းၿပီးတဲ့ ညေနခင္းေတြဆို ဦးတရုတ္ သစ္စက္က စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ သစ္ေခ်ာင္းေတြ ထင္းလုပ္ဖို႔ သင္တန္းသားအားလံုး သြားထမ္းရပါတယ္။ တခါလည္း စေန၊ တနဂၤေႏြနားတဲ့ ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔ကိုေပးထားတဲ့ သစ္သားေသနတ္ေတြ မအပ္ဘဲ အျပင္သြားလည္တဲ့ က်ေနာ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ဦးငယ္က အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ထင္း ေတြထမ္းခိုင္းလို႔ အားလံုးကိုယ္စား သြားထမ္းေပးရေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စိတ္က ေန ဒီအဖိုးႀကီး အရပ္လည္းရွည္သလို အရစ္လည္း ရွည္တယ္ေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းက ထူးျခားတာကေတာ့ သင္တန္းသားေတြစုၿပီး “ဒို႔ခြပ္ေဒါင္း” ဆိုတဲ့ လက္ေရးစာေစာင္ေလး ထုတ္ႏုိင္တာပါ။
သင္တန္းသားေတြလည္း ကေလာင္ေသြးတဲ့ အေနနဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကဗ်ာေတြေရးၾကေပါ့၊ ပင္ပန္း၊ ဆင္းရဲတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ ငွက္ဖ်ားမိ တာေတြ၊ ငွက္ေပ်ာအူ၊ သေဘၤာသီး၊ မွ်စ္ေတြဘဲ စားေနရတာေတြ၊ အေမကိုလြမ္း၊ ရည္းစားလြမ္း တာေတြ စံုေနတာဘဲ။ တခ်ိဳ႔လည္း သတင္းေတြနားေထာင္ ေဆာင္းပါးေတြေရးေပါ့။ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ ရယ္လည္း ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး ဒီလိုဘဲ စာမူေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာ ေလးေတြစု၊ A4 စာရြက္ကို ၂ေခါက္ခ်ိဳးၿပီး စာမ်က္ႏွာဖြဲ႔၊ လက္ေရးနဲ႔ေရးေပါ့၊ က်ေနာ္က ျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ဟိုျခစ္၊ ဒီျခစ္နဲ႔ ပံုေလးဘာေလး ဆြဲတတ္ေတာ့၊ စာေရးေပး၊ ပံုဆြဲေပးရတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က စခန္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေလးေတြ သေရာ္တဲ့အေနနဲ႔ ကာတြန္းေလး ဆြဲမိေတာ့၊ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ မရွိ ေပမယ့္ ပံုေတြ က်ေနာ္ဆြဲေပးေနတာ သိတဲ့ စခန္းတာ၀န္ရွိသူ လူႀကီးတေယာက္က လာ ေဟာက္တာ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးနဲ႔ တိုးသြားတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ လက္ ေရးနဲ႔၀ုိင္းျပင္ထားတဲ့ စာေစာင္ေလး အေခ်ာသတ္ၿပီးရင္ မဲေဆာက္သြားတဲ့ လူႀကံဳနဲ႔ မိတၱဴ ကူးခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ တပ္ခြဲေတြနဲ႔ သူတို႔ ေရာက္တဲ့ ေဒသခံရြာသားေတြကို တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ျဖန္႔ၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔သင္တန္းဆင္းၿပီးေတာ့ ကိုယ္က်ရာ တပ္ခြဲေတြျပန္ၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း တပ္မဟာ (၆) ေဒသမွာ က်ရာတာ၀န္ေတြ ယူေနရင္းနဲ႔ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ န၀တ တပ္ေတြက KNU ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ “မာနယ္ပေလာ” ကို အင္အား အလံုးအရင္းနဲ႔ ထိုးစစ္ဆင္ေတာ့ KNU ဌာနခ်ဳပ္ကို အဓိက ကာကြယ္ေပး ထားတဲ့ “ထီြဖား၀ီး က်ိဳး” လို ့ ကရင္လို ေခၚၿပီး “ေခြးအိပ္ေတာင္” လို ့ ျမန္မာမႈ ျပဳႏိုင္တဲ့ “ထြီဖား၀ီးက်ိဳး ေတာင္”ကို အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္။ တပ္မဟာ (၆)မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ ေတြလည္း တျခားေက်ာင္းသားေတြ၊ မဟာမိတ္တပ္ေတြနဲ႔အတူ ထြီဖား၀ီးက်ိဳးကို စစ္ကူ သြားရပါတယ္။ ထြီဖား၀ီးက်ိဳးနဲ႔ ေစာထတိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳတခ်ိဳ႔ကို “မူကထ” ဆိုၿပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီလင့္ http://bur.irrawaddy.org/index.php/special/2010-03-04-07-10-48/3409-2010-06-18-06-47-38 မွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ထြီဖား၀ီးက်ိဳး တ၀ိုက္မွာ ရွိေနတုန္း၊ ဦးငယ္က ဗဟိုစစ္ရံုးခ်ဳပ္မွာ တာ၀န္က်ေနၿပီ။ တရက္မွာ ထြီဖား၀ီးက်ိဳးက သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ၊ တပည့္ေတြကို ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဦးငယ္က ေရာက္ခ် လာပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ခနေနရင္း တရက္က်ေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းေတြနားက သစ္ပင္ႀကီး တပင္ေအာက္မွာ နားနားေနေန ေနလို႔ရေအာင္ ေဆာက္ထားတဲ့ ၀ါးကြပ္ ပ်စ္ေလးေပၚ ဒူးေထာင္ၿပီး တေရးတေမာ အိပ္ေနတဲ့ ဦးငယ္နား လက္နက္ႀကီးက်ည္ လာက်ပါတယ္။ အရပ္လည္းရွည္၊ ေျခတံ၊ လက္တံလည္းရွည္ေတာ့ ဒူးေထာင္ထားတဲ့ဘက္ကို လက္နက္ႀကီးအစေတြ မွန္ၿပီး ဒဏ္ရာရသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ မဲေဆာက္ေဆးရံုကို ပို႔လုိက္ရတယ္။ ဦးငယ္လက္နက္ႀကီးထိၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာေတာ့ န၀တ၊ အထူးစစ္ဆင္ေရး အဖြဲ ့မႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္လွက “တိုင္း ရင္းသား စည္းလံုးညီ ၫြတ္ ေရး အတြက္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း စစ္ဆင္ေနတာေတြ ရပ္စဲ လိုက္တယ္”လို႔ ေၾကညာၿပီး ထိုးစစ္ဆင္တာကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဦးငယ္လည္း မဲေဆာက္ ေဆးရံုတက္ေနရင္း စစ္ဆင္ေရး ရပ္ကာနီးမွ လက္နက္ႀကီးနဲ႔ လာအပစ္ခံသလိုျဖစ္သြားတဲ့ အတြက္ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာလို႔ မဆံုးျဖစ္ေနတာေပါ့။

ထြီဖား၀ီးက်ိဳးစစ္ပြဲၿပီးသြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္မဟာ (၆) က ေက်ာင္းသားတပ္ေတြေရာ၊ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ပါ ဖာပြန္ခရိုင္ထဲက ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေပၚက ေဒါင္းဂြင္မွာဘဲ အေျခစိုက္ၾကရပါေတာ့တယ္။ စစ္ရံုးကို ေရာက္သြားတဲ့ ဦးငယ္နဲ႔မၾကာခဏ ဆံုမိေပမယ့္။ ေဒါင္းဂြင္ က်သြားၿပီးေနာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ရွီကာဂို (Chicago) နား က၊ Dekalb ၿမိဳ႔ေလးမွာရွိတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းအီလီႏိြဳက္တကၠသိုလ္မွာ သင္တန္းတခု တက္ရေတာ့မွ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို႔၀ိန္းမွာရွိတဲ့ ဦးငယ္က က်ေနာ့္ကို အားရင္လာလည္ဖို႔ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။

အားတဲ့တရက္ က်ေနာ္ဖို႔၀ိန္းသြားလည္ေတာ့ ဦးငယ္က ေက်ာ္လြင္တို႔ မိသားစုနဲ႔ အတူ ေနပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကို ထမင္းေတြ၊ ဟင္းေတြခ်က္ေကၽြးၿပီး ေကာင္းေကာင္းဧည့္ခံပါတယ္။ သူခ်က္တဲ့ဟင္းေတြထဲမွာ ၀င္သားဟင္း ပါေပမယ့္ အဆီေတာ့ မပါေတာ့ပါဘူး၊ အသားခ်ည္းသက္သက္ေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး ငါးပိရည္ကို သူတို႔စိုက္ထားတဲ့ ၿခံထြက္ ျငဳပ္သီးစိမ္း ေထာင္းထည့္ထားတာပါ တကူးတက လုပ္ေပးပါတယ္။ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ေသာက္လိုက္၊ စားလိုက္၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္း ျဖစ္ေတြ ေျပာလိုက္၊ ကာရာအိုေကဆိုလိုက္နဲ႔ က်ေနာ္ျပန္တဲ့ေန႔က်ေတာ့ ဖို႔၀ိန္းကေန ကီလိုမီတာ ၂၅၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ့ ရွီကာဂိုအေရာက္ ဂေရးေဟာင္း (Greyhound) အေဝးေျပးဘတ္စ္ကားေပၚမွာ မထႏိုင္ေတာ့ဘဲ တလမ္းလံုး အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိပါဘဲ။ 

ေႏြညမ်ားမွတဆင့္ ေရာက္ရွိသြားေသာ အတိတ္မွ ပံုရိပ္မ်ား 
http://blog.irrawaddy.org/2013/04/blog-post_9090.html

က်ေနာ့္ဆရာမ်ား (၁) 
http://blog.irrawaddy.org/2013/10/blog-post_8.html

လူသတ္ရာသီ (Killing Season) ကုိ ခံစားၾကည့္ျခင္း 
http://blog.irrawaddy.org/2013/08/killing-season.html 

ရွစ္ေလးလုံး ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္နဲ႔ ဘႀကီးလွခင္  
http://blog.irrawaddy.org/2013/08/blog-post_17.htmlဟန္ပိုင္