ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပဒု

ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ - ပထမပုိင္း

24 October 2013 at 01:17

ကြၽန္ေတာ္၏ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္အေၾကာင္းေရးသားထားေသာ “ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ” ေဆာင္းပါးကုိ ၾကာသာပေတးေန႔ အပတ္စဥ္ထုတ္ ရန္ကုန္တုိင္းမ္ဂ်ာနယ္မွာ မ်က္ႏွာဖံုး အထူးေဆာင္းပါး (Cover Story, Special Feature) အျဖစ္ ယေန႔ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔မွစတင္ၿပီး အပတ္စဥ္ေဖာ္ျပသြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးကုိ အသိေပးအပ္ပါသည္။
အားလံုးကုိေလးစားလ်က္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)
ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ 

ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္) စတင္ေပၚေပါက္လာပံုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ မည္သို႔မည္ပံု ပါဝင္လာသည္တို႔ကို ေရးသားရာ၌ အလံုးစံုျပည့္စံုလိမ့္မည္ မဟုတ္သလို ကြၽန္ေတာ္၏ အေတြ႕အၾကံဳကိုသာ တင္ျပျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဖက္မွ ရွဳေထာင့္သာျဖစ္မည္ျဖစ္သည္။ အျခားသူမ်ားကလည္း သူတို႔၏ ရွဳေထာင့္၊ သူတို႔၏အျမင္ က်ိန္းေသရွိမည္မွာ ျငင္းစရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။ သူ႔ရွဳေထာင့္ႏွင့္ ကိုယ့္ရွဳေထာင့္တူသည္ ရွိႏုိင္သလို အျမင္မတူသည္လည္း ရွိမည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ကြ်န္ေတာ့္ အေနႏွင့္ သစၥာတရားကို ေရွ႕ထား၍ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တိတိက်က် ျဖစ္နိုင္သမွ် ႀကိဳးစားေရးသားၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးမပါဘဲ သမိုင္းတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းၾကရာ၌ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည့္ အခက္အခဲမ်ား၊ ေၾကကြဲဖြယ္ရာမ်ား၊ နာၾကဥ္းစရာမ်ား၊ အားက်စရာ၊ အတုယူစရာမ်ားတို႔ကို ေႏွာင္းလူတို႔ သိရွိၿပီး သင္ခန္းစာယူနိုင္ရန္ ေရးသားသင့္သည္ဟု ယံုၾကည္၍ ေရးသားတင္ျပလိုက္ပါသည္။
ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဘာေၾကာင့္ က်ဳးဘားေတာ္လွန္ေရးကဲ့သို႔ ေအာင္ျမင္မႈ မရေသးသနည္း ဆိုသည့္ အခ်က္အျပင္ ၂၅ ႏွစ္ အၾကာတြင္ ျပည္သူမ်ားကို ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သည္ဆိုသည္ကို တင္ျပခ်ိန္ေရာက္ၿပီဟု ယူဆသည့္အတြက္ ေရးရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။  ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္အား မၾကာခဏ ေမးျမန္းၾက၊ စကားနာထိုးၾက၊ သူတို႔ကိုထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားသည္ဟု အျပစ္တင္ၾကႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို စြန္႔ခြာထြက္သြားရသည္ကို ေမးျမန္းၾကသူမ်ားကိုလည္း ဤကြ်န္ေတာ္၏ကိုယ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳမွ အေျဖထုတ္ေပးပါလိမ့္မည္။
ေတာ္လွန္ေရးမၿပီးေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မေရးပါနဲ႔ဦး၊ အပုပ္ခ်သလို ျဖစ္ေနမယ္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးမွ ေရးပါဆိုသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕က သူတို႔ေထာက္ခံထားေသာ၊ သူတို႔အေပၚေကာင္းခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ထိခိုက္မည္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း လက္ရွိတာဝန္ယူေနေသာေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ထိခိုက္မည္ကုိ စိုးရိမ္သျဖင့္ တားၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ၂၅ ႏွစ္တာကာလသည္ အျဖစ္မွန္မ်ားကို ျပည္သူမ်ား၊ က်ဆံုးသြားေသာ ရဲေဘာ္မ်ား၏ မိဘမ်ား သူတုိ႔ေခါင္းမခ်ခင္ သိခြင့္ေပးရန္ လံုေလာက္သည့္ အခ်ိန္ဟု ယူဆပါသည္။
ဤစာကို ေရးသားရာ၌ အမွန္အတိုင္း ေရးသားရသျဖင့္ အခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္မ်ား၏ ေကာင္းဆိုးမွန္သမွ်လည္း ပါဝင္မည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ မိမိအမွားလုပ္ခဲ့သူမ်ား၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာခဲ့သူမ်ား၊ ေဖါက္ျပန္ခဲ့သူမ်ားအေနႏွင့္ ျငင္းခ်က္ ထုတ္ေကာင္း ထုတ္ၾကမည္ကိုလည္း ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေၾကညာအပ္ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးသစၥာျဖင့္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)
နိဒါန္း
ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) အေၾကာင္းကိုေရးလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စု ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမကို စတင္ခရီးထြက္သည့္အေၾကာင္းပါမွ အလံုးစံုကို နားလည္သေဘာေပါက္ လိပ္ပတ္လည္ပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွ စတင္ခဲ့သည့္ခရီးႏွင့္ စတင္ေရးသားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။
နယ္စပ္သို႔ထြက္ရန္ဆံုးျဖတ္ျခင္း။
စက္တင္လာလ ၁၈ရက္ေန႔ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ေနအိမ္သို႔ စစ္တပ္မွလာေရာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွာေဖြျခင္းကို ခံရပါေတာ့သည္။ ျဖစ္ပံုမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႕တြင္ တာဝန္က်ေသာတပ္ခြဲတစ္ခြဲကို ကြ်န္ေတာ္တရားေဟာရာတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားအား မည္သည့္အစိုးရမဆို စစ္အစိုးရျဖစ္ေစ၊ ဆိုရွယ္လစ္အစိုးရျဖစ္ေစ၊ ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရျဖစ္ေစ၊ အရင္းရွင္အစိုးရျဖစ္ေစ၊ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ျဖစ္ေစ အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကလွ်င္ ေကာင္းစားသူမ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံတြင္ လူဦးေရ သန္း ၄၀ ခန္႔ (ထိုအခ်ိန္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္က) ရွိရာ လူတစ္သန္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ေပၚလာလွ်င္ သန္း ၄၀ တြင္ ေခါင္းေဆာင္ ၄၀ ေပၚလာမည္ျဖစ္သည္။ ထိုေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ တဦးအျဖစ္ ပါဝင္လာရန္မွာ တသန္းခ်ိဳး တခ်ိဳး ျဖစ္နိုင္ေခ် ရွိသျဖင့္ တစ္သန္းထဲမွ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အေရြးခံရဖို႔မွာ လြန္စြာ ခက္ခဲလွေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ က်န္အမ်ားစု  ကိုးသိန္းကိုးေသာင္းကိုးေထာင္ကိုးရာကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္ ထဲတြင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔မွာမူ  ၉၉.၉% ရာခိုင္ႏႈန္း အလြန္ျဖစ္နိုင္ေျခ ရွိပါသည္။
ထိုေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔က မိမိကိုယ္ကို စဥ္းစားရာတြင္ ျဖစ္နိုင္ေျခနည္းေသာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ထက္ သာမန္ျပည္သူတို႔၏ ေနရာမွေန၍ စဥ္းစားဖို႔လိုေၾကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လွ်င္မူ မည္သည့္စနစ္တြင္မဆို ေခါင္းေဆာင္မ်ားအားလံုး ေကာင္းစားသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ေျခနည္းေသာ ေခါင္းေဆာင္ေနရာထက္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခမ်ားေသာ ေနာက္လိုက္ျပည္သူေနရာမွေန၍ စဥ္းစားေတြးေခၚၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္ဘဲ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားဘဝေနရာတြင္ ေရာက္လွ်င္ မည္သည့္စနစ္သည္ လူကိုလူလိုျမင္ေသာစနစ္ ျဖစ္သည္၊ လူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေပးသည္ကို ေလ့လာၿပီး ေရြးခ်ယ္ဖို႔လိုေၾကာင္း ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီသည္ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ျဖစ္သျဖင့္ စစ္သားမ်ားမွ အစ လြတ္လပ္ခြင့္ ဆိတ္သုန္းေနေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီကို ေက်ာင္းသား ျပည္သူမ်ားက ေတာင္းဆုိေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခ်က္ကို ရဲေဘာ္မ်ားက ေထာက္ခံခဲ့သျဖင့္ ဗိုလ္မွဴးလုပ္သူက ေဒါသထြက္ၿပီး “ခင္ဗ်ားတို႔က ပစ္မသတ္ေတာ့မွ တရားေဟာရဲတဲ့လူေတြပါ” ဆိုၿပီးလာေျပာခဲ့သည္။  ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးၿပီး ဗိုလ္ျဖစ္သူကို ၾကည့္စဥ္ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိသည့္ ေဖေဖ ဦးတင္အံုးက “ငါ့သားက ႏိုင္ငံေရးကို ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္လာတာကြ ေထာင္တစ္သက္တစ္ကြ်န္းက်လာတာ” ဟု မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ ဝင္ေျပာသည့္အခါ ၎က “ဒါျဖင့္လည္းေျပာႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာကာ ထြက္သြားခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စစ္အာဏာသိမ္းလိုက္သည့္အခါ ထိုစစ္ဗိုလ္က သူ႔တပ္ကိုတရားေဟာေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖမ္းဖို႕လာသလား ပစ္သတ္မလုိ႔လာသလားမသိ အိမ္ကိုတပ္ႏွင့္ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္မွာမရွိဘဲ ဦးရဲထြန္းအိမ္သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ဦးရဲထြန္း၏ ဖိုးစိန္လမ္းကအိမ္တြင္ မင္းကိုႏိုင္တို႔အုပ္စု၊ မင္းေဇယ်ာတို႔အုပ္စုအျပင္ ေရွ႕သို႔ဦးလွၾကည္ (ေရွ႕သုိ႔စာေစာင္၏အယ္ဒီတာ၊ ဦးႏုဆီသုိ႔ေတာခုိခဲ့ဖူးသူ) တို႔လည္း ေရာက္ေနၾကသည္။  ကြ်န္ေတာ္က “ေနာက္တခါ အဖမ္းမခံနိုင္ေတာ့ဘူး၊ နယ္စပ္သို႔ထြက္မည္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး တိုက္မည္” ဟု ေျပာသည္၊ မင္းကိုနိုင္က “သူလည္း လိုက္ခ်င္သည္” ဟု ဆိုသည္၊ အားလံုးက အဖမ္းမခံခ်င္ၾက၊ ထိုအတိုင္းေနလွ်င္ အဖမ္းခံရမည္ဟု ခံစားေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က “မင္းကိုနိုင္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ေခၚမည္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လိုက္မလဲ” ဟု ေမးေသာအခါ “အားလံုး လူ ၄၀ ေလာက္ လိုက္မည္” ဟု ဆိုသည္။ လူ ၄၀ လံုးဆိုလွ်င္ ေပၚထင္ႀကီးျဖစ္ေနမည္မျဖစ္နိင္ဟု ေျပာရသည္။ ထိုအခါ ေရွ႕သို႔ဦးလွၾကည္က သူစီစဥ္ေပးမည္ ရေနာင္းသို႔ ေလွႏွင့္ပို႔ေပးမည္ဟု ေျပာၿပီး မင္းကိုနိုင္တို႔ ဦးရဲထြန္းအိမ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိုင္း ထြက္မလာ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ Freedom Fighters of Burma (FFB) လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္သူမ်ားအဖြဲ႔တည္ရွိရာ သမိုင္းလမ္းဆံုသို႔ ထြက္ခဲ့ၿပီး ကိုပြင့္တို႔အိမ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ တိုက္ခန္းတစ္ခုတြင္ ရဲျမင့္သိန္း၊ ကိုစိန္ေပါ၊ ေစာဖိုးၾကဴး၊ လွေအာင္ ေခၚ ဒန္အိုး (ကြယ္လြန္) တို႔ႏွင္ FFB အဖြဲ႔ဝင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ ေသနတ္သံမ်ား အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရၿပီး ျပည္သူ႔ဘက္မွပါဝင္၍ ပစ္ခတ္ေသာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္ သမိုင္းဂံုနီစက္ရံုနားတြင္ တိုက္ေနေၾကာင္းလည္း ၾကားေနရပါသည္။ FFB အဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦး၏ ညီမျဖစ္သူ မလွၿမိဳင္က လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ သူ႔ေမာင္ႏွမမ်ားလည္း လိုက္မည္ဟုဆိုသျဖင့္ မုတၱမကားဂိတ္သို႔ မနက္ျဖန္နံနက္ အတူသြားၾကမည္ဟု ခ်ိန္းဆိုလိုက္ၿပီး အိမ္သို႔စနည္းနာရန္ ထြက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
အေရွ႕ကိုေလွ်ာက္ပါလို႔ အေနာက္ကိုတဲ့ေမွ်ာ္လိုက္ရင္
အိမ္ကိုညပိုင္း ၇ နာရီ ေလာက္ေရာက္သည့္အခါ အေမက “အိမ္ကို စစ္တပ္က လာေမးတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ” ဟု ဆိုသည္။ သားထက္ေအာင္ေက်ာ္က သံုးႏွစ္သား၊ သမီးၾကည္ေအာင္ေက်ာ္က တႏွစ္ခြဲ လူမမယ္ေလးေတြ သူတို႔အေဖ ဘာေတြလုပ္ေနသည္ကို သိနိုင္သည့္အရြယ္မဟုတ္ ကေလးသဘာဝ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဇနီးသည္ ေဆြေဆြက မ်က္ရည္လည္ရြဲ ႏွင့္ “အကိုႀကီးရယ္ မသြားပါနဲ႔” ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္သည္။ အေမေဒၚၾကင္လွက “ငါ့သား၊ ျမန္ျမန္သြား ဒီတစ္ခါ အဖမ္းခံရရင္ မင္းအသက္ရွင္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟုဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား၊ အဖမ္းခံရမွာလည္း မစိုးရိမ္၊ တစ္ျပည္လံုး အံုၾကြၿပီး စစ္အစိုးရ အလိုမရွိေၾကာင္း ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လိုလားေၾကာင္း သေဘာထား ထုတ္ေဖၚၿပီးျဖစ္၍ ျပည္သူတို႔ ဘာကို လိုခ်င္သည္ကို သိၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္နက္လက္ဝယ္ကိုင္ထားၿပီး လက္နက္မဲ့ျပည္သူတို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းခဲ့၍သာ အရွံဳးေပးခဲ့ရသည္။ ငါတို႔တြင္ လက္နက္ရွိလွ်င္ ဒီေကာင္ေတြကို ငါတို႔နိုင္ရမည္ဆိုသည့္ တက္ၾကြသည့္ အျမင္က ရွိေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ သမိုင္းက ေတာင္းဆိုေနၿပီဟု ယံုၾကည္ခ်က္က ရွိေနခဲ့သည္။ ေတာတြင္းသြား၍ လက္နက္ယူမည္ ၆ လ အတြင္း ျပည္သိမ္းတိုက္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲမည္ဟု စိတ္ကသန္ေနသည္။ ေကအင္ယူတို႔ထံတြင္ ဂိုေဒါင္ႀကီးသံုးလံုးအျပည့္ လက္နက္ေတြ ရွိသည္ဆိုသည့္ ေကာလဟာလကလည္း ထြက္ေနသည့္အတြက္ စိတ္အားထက္သန္မႈက ရွိေနခဲ့သည္။
ကေလးေတြကို ဖက္ရမ္းနမ္းရွဳံ႕ခါ သိပ္သည္၊ ေဆြေဆြက “သူလည္း ကေလးေတြေခၚၿပီးအတူလိုက္မည္ မထားခဲ့ပါႏွင့္” ဟု ေတာင္းပန္သည္။ အကိုႀကီးမရွိရင္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ေနရမွာလဲဟု ငိုယို၍ေျပာၿပီး ေျခေထာက္ကို ဖက္ထားသည္။ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္ရသည္၊ ကေလးေတြကို အတူမေခၚနိုင္၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ေတာတြင္းေသမလား ရွင္မလားမသိနိုင္သည့္ဘဝ၊ အျပစ္မဲ့ကေလးမ်ားကို မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒုကၡထဲ ဆြဲမထည့္ခ်င္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္-

ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစိတ္တေဒသ"- ဒုတိယပုိင္း

24 October 2013 at 01:23

ရန္ကုန္တုိင္းမ္ဂ်ာနယ္မွာ မ်က္ႏွာဖံုး အထူးေဆာင္းပါး (Cover Story, Special Feature) အျဖစ္ ယေန႔ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ပါသည့္ ကြၽန္ေတာ္၏ " ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစိတ္တေဒသ" ကုိယ္ေတြ႕မွတ္တမ္းေဆာင္းပါး ဒုတိယပုိင္းကုိ ဒီေနရာမွာတင္ေပးလုိက္ပါတယ္။
အားလံုးကုိေလးစားလ်က္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)
ယခင္အပတ္မွအဆက္ 
ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ တစိတ္တေဒသ"- ဒုတိယပုိင္း
အိမ္မႀကီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္သို႔ ည၁၀နာရီခန္႔တြင္ လမ္းကူးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၿပီး မီဖိုေဆာင္အျပင္က ဝရန္တာတြင္ လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားပိုင္ရွင္ဦးေအာင္ျမင့္ ငွားလို္က္ေသာ ဗီဒီယိုကင္မရာကိုခ်ိန္၍ ခလုပ္ႏွိပ္ၿပီး မိမိကိုယ္ကိုရိုက္သည္။ “သားနဲ႔သမီး ငါဟာမင္းတို႔အေဖ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပဲ၊ ငါ အခု လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ ေတာထဲကို သြားေတာ့မယ္၊ တကယ္လို႔ငါေသသြားခဲ့ရင္ မင္းတို႔အေဖဟာ ဘာေၾကာင့္ေတာခိုခဲ့တယ္ဆိုတာသိဖို႔ ဒီစကားကို ေျပာေနတာ ျဖစ္တယ္၊ ငါတို႔နိုင္ငံမွာ စစ္တပ္က လက္နက္အားကိုးနဲ႔ ဗိုလ္က်စိုးမိုးေနတာေၾကာင့္ လူေတြဟာ ဆင္းရဲမြဲေတလာရတယ္၊ တိုင္းျပည္ႀကီးဟာလဲ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာတဲ့တိုင္းျပည္ဘဝကေန ကမၻာမွာ လူမြဲနိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူေတြကို စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ အေဖေတာထဲကုိ သြားတာျဖစ္တယ္။ ကံအေၾကာင္းမလွလို႔ မင္းတို႔အေဖ ငါေတာထဲမွာ ေသခဲ့ရင္လည္း မင္းတို႔ဗမာျပည္ႀကီး မလြတ္လပ္မခ်င္း ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္သြားၾကဖို႔ အေဖမွာခ်င္တယ္။ မင္းတို႔ကုိ သိပ္ခ်စ္ေပမဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ သမိုင္းေပးတာဝန္အရထြက္သြားတဲ့ အေဖ့ကို သားတို႔သမီးတို႔ နားလည္ခြင့္လႊတ္ နိုင္ပါေစ။ ေမေမႀကီး၊ ဖိုးဖိုး၊ ဖြါးဖြါး တို႔စကားကို နားေထာင္ပါ၊ လိမ္လိမ္မာမာေနၿပီး စာကိုႀကိဳးစားၾကပါ။ မိမိ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကပါ”
ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖက ဝရန္တာကတိုင္ကိုမွီၿပီး ၾကည့္ရင္းမ်က္ရည္က်ေနသည္၊ အေမက မ်က္ရည္ဝဲေနသည္၊ ေနာက္သူ႔လံုခ်ည္စႏွင့္ အေဖ့လံုခ်ည္စကို အေဆာင္အေနႏွင့္ ေပးသည္။ “ငါ့သားအႏၱရာယ္ကင္း ေဘးကင္းေဆာင္ထား၊ အေမအျမဲေမတၱာပို႔ေပးေနမယ္” တဲ့။ မိဘေမတၱာ အင္မတန္ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကေလးရမွ ပိုၿပီးသိလာရသည္။ အေဖက “အထြန္း ငါ့သား မင္းကို ငါ ဒီတစ္သက္ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးလို႔ ထင္တယ္” တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က “ဟာ။ အေဖကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၆ လအတြင္း ျပန္လာမွာပါ” လို႔ျပန္ေျပာၿပီး အေဖ့ကိုဖက္လိုက္သည္။ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး “ငါ့သား၊ ငါတို႔အမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္ခ်ၿပီးျပန္လာတာမလုပ္ဘူး၊ လုပ္ရင္ဆံုးေအာင္လုပ္ အရွံဳးေပၿပီး ျပန္မလာနဲ႔” လို႔ မွာသည္။ အေဖ့မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္ တျဖတ္ျဖတ္ထြက္ေနသည္ကို ယေန႔တိုင္ေအာင္ ျပန္ျမင္ေနေသးသည္။ အေဖသည္ သူေျပာသည့္ စကားအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ အေဖႏွင့္ျပန္မေတြ႔လိုက္ရ။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ၁၀ လ၊ ၄ ရက္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အေမရိကတြင္ရွိစဥ္ ေရခ်ိဳးမွား၍ ရုတ္တရက္ ဆံုးသြားရွာသည္။

ခရီးရွည္စတင္ခ်ီတက္ျခင္း။ 
စက္တင္ဘာလ ၂၀ရက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ　၄　နာရီေလာက္ထၿပီး ေဆြေဆြကို ႏႈတ္ဆက္အားေပးၿပီး အိပ္ေနသည့္ လူမမယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို နမ္းရွံဳခါ၊ အေဖအေမတို႔ကို ကန္ေတာ့ၿပီးေနာက္ အိမ္တြင္ေနၿပီး အေဖ့ထံတြင္ ကားျပင္ ပညာသင္ယူေနေသာ ကိုေမာင္လွက မုတၱမ-ရန္ကုန္ကားဂိတ္သို႔ အိမ္မွကားျဖင့္ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။
ေဆးတကၠသုိလ္ (၁) ေက်ာင္းသားမ်ားျပန္လည္ေပါင္းစည္းေရးညီလာခံမွ ေက်ာင္းသားကုိယ္စားလွယ္ ၁၁၇ ဦးႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းလုိက္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တြင္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ့္ညီကဲ့သို႔ခင္မင္ေနေသာ ကိုကိုေလးကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လိုက္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာထားသျဖင့္ ကားဂိတ္တြင္ ဆံုရန္ခ်ိန္းထားသည့္အတိုင္း ေတြ႔ဆံုၾကေသာ္လည္း တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး စကားမေျပာရန္၊ အဆက္အသြယ္မလုပ္ရန္ စည္းမ်ဥ္းခ်ထားၿပီး ကားတစ္စီးထဲတြင္သာ အတူအကြတက္ၾကရန္ သေဘာတူထားသည့္အတိုင္း ကားတစ္စီးေပၚသို႔ တက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္၊ မလွၿမိဳင္ႏွင့္ သူမ၏ေမာင္ ကိုလွေရႊ၊ ကိုသန္႔ဇင္၊ ကိုမင္းေဝ၊ ညီမ ရင္ရင္လွႏွင့္ ေမာင္အငယ္ဆံုး ကိုမင္းေအာင္ စုစုေပါင္း ၆ ဦး တုိ႔အျပင္ ကိုကိုေလး၊ ကိုေက်ာ္စိုး၊ ကိုေဇာ္ဝင္း (ေခၚ) ကရင္ငပု၊ ကိုစိုင္း၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးတို႔ အားလံုး ၁၂ ဦး တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကားတစီးေပၚသို႔ တက္လိုက္ၾကသည္။ ကားထြက္လာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို　ၾကည့္ရင္း ေနရစ္ေတာ့ရန္ကုန္ဟု ရင္ထဲမွ ေရရြတ္ ေနမိသည္။ သားကို ေထာင္ထဲတြင္ ထပ္မျမင္လိုသျဖင့္ ရင္နာနာျဖင့္ အိမ္မွအျမန္ထြက္သြား ေစခ်င္သည့္မိခင္ႀကီး၊ သားကို လက္နက္ခ်ၿပီး ျပန္မလာနဲ႔ဟု မ်က္ရည္က်ရင္း မွာၾကားသည့္အေဖ၊ အားငယ္ပူေဆြးၿပီး အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ  မိန္းမ၊ အပူအပင္မရွိ ဘာမွမသိရွာဘဲ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သားႏွင့္ သမီးတို႔အားလံုး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစစေဝး၍သြားၿပီဟု ခံစားရင္းကိုယ့္ေစတနာမွန္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ရမည္ဟု ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။
ကားကိုလမ္းတြင္ စစ္တပ္မွဂိတ္မ်ား အဆင့္ဆင့္ျဖင့္တားၿပီး စစ္သားမ်ားက ခရီးသည္မ်ားကို ကားေပၚမွ ဆင္းေစကာ ပါလာေသာ အဝတ္အစားေသတၱာမ်ား၊ ခရီးသြားအိတ္မ်ားကို တစ္ခုမက်န္ ေမႊေႏွာက္စစ္ေဆးၾကေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုမွာ မည္သည့္အခက္အခဲ အတားအဆီးမရွိဘဲ မုတၱမတဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး ထိုမွတစ္ဆင့္ ဘီလူးကြ်န္းသို႔ ကူးခဲ့ၾကသည္။ ကိုကိုေလး၏ အေမသည္ မြန္လူမ်ိဳး ဘီလူးကြ်န္းသူ ျဖစ္သည္။ ကိုကိုေလးအေမ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ဘီလူးကြ်န္းတြင္ နယ္စပ္သို႔ သြားလာသည့္လမ္းျပကို ရွာၾကသည္။ တစ္ခု ရယ္စရာ ေကာင္းသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အုပ္စု ဘီလူးကြ်န္းသို႔ေရာက္စဥ္ ဘီလူးကြ်န္းရပ္ကြက္ေကာင္စီမွ “စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၾကိဳဆိုပါသည္” ဆိုသည့္စာတမ္းကို ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းေပၚတြင္ ေရးသားထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆင္းလာသည္ဟု သိသည့္အခါ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျပန္သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီဟုထင္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကိဳပါသည္ဟု ျပင္ေရးရသည္အထိ မည္သူ႔ကို အဆင္ေျပေအာင္ေပါင္းရမည္ကို မသိဘဲ ေၾကာက္လန္႔ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ရယ္ေမာမိၾကေသးသည္။ နယ္စပ္ကို လမ္းျပမည့္သူအား ႏွစ္ရက္တိတိရွာမရ ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟူ၍ မနက္လင္းအားႀကီးတြင္ ဘီလူးကြ်န္းရြာမွ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္သည့္အခါ ေစ်းထဲတြင္ မလွမ္းမကန္း၌ လူခြဲေနရန္မွာၾကားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လာရာ ေစ်းေထါင့္တစ္ေနရာတြင္ ခပ္ပိန္ပိန္လူတေယာက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနသည္ကို လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ၾကည့္လိုက္ရာ ျမင္ဖူးသလိုလိုရွိသျဖင့္ မသိမသာ ထိုေၾကာေပးထိုင္ေနသူကို ေဘးေစာင္းမွ လွည့္ၿပီးၾကည့္ေသာအခါ ဘူမိေဗဒတြင္ အတူတူတက္ခဲ့ၿပီး တတိယႏွစ္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္က်သျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္း ဝမ္းေမာင္ျဖစ္ေနသည္ကို အံ့ၾသဝမ္းသာစြာေတြ႔ရသျဖင့္ ေနာက္မွ ဖေနာင့္ႏွင့္ ေၾကာကုန္းကိုကန္လိုက္ရာ၊ ဝမ္းေမာင္ချမာ ေရွ႕သို႔ဟပ္ထိုးလဲအသြား ေျမႀကီးကို လက္ေထာက္ခံလိုက္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ သူအားကန္လိုက္သူအား ၾကည့္လိုက္ရာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ထလာၿပီး “ေဟ့ေကာင္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မင္းေတာခိုမလို႔ လာတာလား” ဟု တန္းေမးပါေတာ့သည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ေထာင္က်ခဲ့သည္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဓာတ္ျပင္းသည္ကို သူက တြက္မိဟန္တူသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေက်ာင္းေနဖက္၊ ပထမႏွစ္ကြင္းအတူဆင္းခဲ့သည့္သူငယ္ခ်င္းမို႔ မကြယ္မဝွက္ဘဲ “ေအး ငါတို႔ေတာခိုဖို႔ပဲ အခု ဘယ္လို ေရာက္ေအာင္သြားရမလဲ အခက္အခဲျဖစ္ေနတယ္၊ ငါတို႔လမ္းျပလိုေနတယ္” ဟုျပန္ေျဖလိုက္သည့္အခါ သူက “ငါ့ေယာက္ဖက တပ္ေျပးကြ၊ သူက ဒီလမ္းေတြ　မ္းတယ္၊ ဒီေကာင့္ကို မင္းတို႔ လမ္းစားရိတ္ေပးၿပီး ေခၚသြား” လို႔ေျပာသည္။
သူ႕ေယာက္ဖကို သြားေခၚခိုင္းၿပီး ေရာက္လာသည့္အခါ ေမာ္လၿမိဳင္မွ သံျဖဴဇရပ္သို႔ ရထားစီးၿပီး ထိုမွတဆင့္ ေတာလမ္းအတိုင္းသြားလွ်င္ ဘုရားသံုးဆူသို႔ ၇ ရက္ႏွင့္ေရာက္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းထြက္ရန္ စီစဥ္ၾကေတာ့သည္။ ရထားထြက္မည့္အခ်ိန္ ေမးၾကည့္ေသာအခါ ေနလည့္ထြက္မည္ဆိုသျဖင့္ ဘူတာရံုသို႔ လူစုခြဲ ထြက္ခဲ့ၾက ျပန္သည္။
ဘူတာရံုေရာက္သည့္အခါ ရထားလက္မွတ္　အားခ်င္းဝယ္ယူၾကၿပီး ရထားအလာကိုေစာင့္ၾကသည္ ရထားဝင္လာ　ေသာအခါ လူေတြျပည့္ၾကပ္ေနၿပီး ရထားေခါင္းတြဲႀကီးသည္ ဟီးႏုိးကားေခါင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ရန္ကုန္သား ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္သိုက္ အံ့ၾသသင့္ကုန္ၾကသည္။ ေအာ္ ဗမာေတြ ထြင္လိုက္ရင္ ဟီးႏုိးကားေတာင္ ရာထူးတိုးၿပီး ရထားေခါင္းတြဲျဖစ္လာတာပဲဟု ျပံဳးမိေတာ့သည္။ ၾကာၾကာမေတြးနိုင္ က်န္ရစ္လို႔ မျဖစ္သျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း မ်က္ရိတ္ျပၿပီး တြဲတစ္ခုတြင္းသို႔ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တိုးေဝွ႔ဝင္ၾကတံုး ရထားထြက္သည္။ ေျပးတက္ရင္း တိုးေဝွ႔တက္ရင္း အားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ လိုက္ပါလာခဲ့ၾကသျဖင့္ စိတ္ေအးရျပန္သည္။
ရထားက တစ္ဘူတာၿပီး တစ္ဘူတာရပ္သည္။ ရထားထဲတြင္ ေမွာင္ခိုကုန္သည္မ်ားက အမ်ားစုျဖစ္သည္။ နာရီမည္မွ် ၾကာသည္ကုိ မသိလိုက္ သံျဖဴဇရပ္ဘူတာသို႔ ေရာက္ၿပီဆိုသျဖင့္ ဆင္းလိုက္သည္။  အမ်ားႏွင့္ေရာေႏွာၿပီး တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးခြဲ၍ ထိုင္ေနၾကသျဖင့္ ရထားတြဲေပၚတြင္ မသိသာေသာ္လည္း၊ ရထားေပၚမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဆင္းလိုက္ ေသာအခါ ဆင္းသူမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္သိုက္ေလာက္သာျဖစ္သျဖင့္ ေပၚထင္ႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ ၿမိဳ႕ေန ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားအရြယ္၊ လူရည္သန္႔မ်ား တစ္အုပ္ႀကီး ဆင္းလိုက္သည့္အတြက္ ေတာခိုမည့္သူမ်ားဟု မေမးဘဲႏွင့္ သိေနနိုင္သည့္ သေဘာသက္ေရာက္ေနသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းဘူတာရံုမွထြက္၍ နီးစပ္ရာပန္းျခံ တစ္ခုတည္းသို႔ ဝင္ၿပီး ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္လိုက္ၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္မွ မေယာင္မလည္ႏွင့္ပါလာ၍ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဝင္သြားေသာ ပန္းျခံထဲသို႔ေလွ်ာက္လာစဥ္ ပန္းျခံရွိ ကင္းတဲထဲမွ လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္သူေတြလဲ ဘယ္သြားမလို႔လဲဟု ေမးလာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ “ဒီလူဟာ ေထာက္လွန္းေရးမ်ားလား၊ ဟုတ္ရင္ေတာ့ ဒီေနရာမွာတင္ခ်ဳပ္ၿပီး ပါးစပ္အဝတ္ဆို႔ထားမွ ျဖစ္မယ္” ဟု ေတြးၿပီး ထိုသူကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ရုပ္သြင္က ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးစစႏွင့္ မ်က္ႏွာခပ္တင္းတင္း မ်က္ရစ္မပါ မိုက္တိမိုက္ကန္းပံု ေပါက္ေနသည္။ အသက္က၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ ရွိသည္။ “ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြပဲ ေတာထဲကို သြားမလို႔ မင္းလမ္းသိလား”ဟု ကြ်န္ေတာ္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္သည္။ သူက “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္အဖြဲ႔ အစည္းကလဲ” ဟု ထပ္ေမးသည္။ “ငါက FFB အဖြဲ႔က ဥကၠဌ” ပဲဟု ဆိုစဥ္၊ ကိုကိုေလးက “က်ဳပ္က ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးပဲ” ဟု ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသူက “ကြ်န္ေတာ့္ နံမည္ဆန္းဦး ကြ်န္ေတာ္အကိုတို႔နဲ႔ လိုက္မယ္၊ အခုအခ်ိန္ ၿမိဳ႕ထဲသြားလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ရထားလမ္းအတိုင္း ေနာက္၂ မုိင္ ေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ ကြမ္လွာရြာကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီရြာက မြန္ရြာ၊ ေတာတြင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိနိုင္တယ္” ဟု ဆုိလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ဝမ္းသာသြားၾကသည္။ မထင္မွတ္ဘဲ အဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးတိုးလာသလို ေဒသခံလည္း ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းခရီးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္သူကပို၍ သိသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆန္းဦးလမ္းျပသည့္အတိုင္း သံျဖဴဇရပ္ဘူတာရံုကို ကြင္းလ်က္သြားၿပီး ရထားလမ္းကို ျပန္တက္ၿပီး ရထားလမ္းအတိုင္း ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္ၾကရာ တနာရီေက်ာ္ၾကာသည့္အခါ မြန္ေက်းရြာကြမ္လွာသို႔ ဆိုက္ေရာက္ပါ ေတာ့သည္။ ကြမ္လွာရြာ ဆရာေတာ္သည္လည္း ဆႏၵျပပြဲတြင္ တက္ၾကြစြာပါသည္ဟု ၾကားသိရသျဖင့္ ဆရာေတာ္ကို ဖူးရန္ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားၾကသည့္အခါ၊ ရြာမွဆရာေတာ္လည္း တျပည့္မ်ားႏွင့္အတူ နယ္စပ္သို႔ ယေန႔မနက္ပိုင္းကပင္ ထြက္သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အစိုးရစစ္တပ္ေတာင္ေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ရြာထဲသို႔ ဝင္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရြာသားတစ္ေယာက္မွ အေၾကာင္းၾကားလာသျဖင့္ နီးစပ္ရာအိမ္မ်ားေပၚသို႔ လူစုခြဲၿပီး တက္လိုက္ၾကရသည္။ မၾကာမီ ရြာလမ္းမႀကီးအတိုင္း စစ္သားမ်ားအေယာက္ ၄၀-၅၀ ခန္႔ ေသနတ္ ကိုယ္စီကိုင္စြဲလ်က္ ျဖတ္သြားသည္ကို အိမ္ထရံၾကား အေပါက္မ်ားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ျမင္ေနရသည္။ အားလံုးက ရင္ခုန္ေနၾကသည္။ ထိုရြာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ ထြက္လာေသာ ေျမာက္ဥကၠလာပမွ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး သံုးေယာက္ကို ေတြ႔သည္။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျမာက္ဥကၠလာပတြင္ စစ္တပ္မွ ပစ္သတ္တာကို မေက်နပ္လို႔ လက္နက္ကိုင္တိုက္ရန္ ထြက္လာသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လိုက္ပါရေစဟု ခြင့္ေတာင္းသည္။ ညိဳညိဳအရပ္ျမင့္ျမင့္ရုပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးက တင္နိုင္ဝင္း၊ ေနာက္ ႏွာတံေပၚေပၚ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ေကာင္ေလးက ေအာင္နိုင္ဦး၊ ခပ္ပုပု အသားလတ္လတ္ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးစစႏွင့္ ေကာင္ေလးက ေဇာ္မိုး အားလံုး အသက္ ၁၄-၁၅ ႏွစ္ ခန္႔သာရွိေသးသည့္ အရြယ္ေလးေတြ၊ မိဘေတြသိမွ သိပါ ေလစ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မေခၚလည္း သူတို႔ဖာသာ သူတို႔သြားၾကမည့္ ခံစားခ်က္ျပင္းသည့္ကေလးေတြ ျဖစ္သျဖင့္ ေခၚသြားလွ်င္ လူႀကီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေစာင့္ေရွာက္မွဳေပးနိုင္သည္။ ကေလးေတြခ်ဥ္းသြားလွ်င္ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္သြားနိုင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္လိုက္ခဲ့ရန္ သေဘာတူၿပီး ေခၚခဲ့သည္။ စုစုေပါင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လူစုတြင္ ရန္ကုန္မွ ထြက္လာစဥ္က ၁၀ ဦး၊ ေနာက္ သံျဖဴဇရပ္မွ ဆန္းဦးႏွင့္ ယခုအလယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလး ၃ ေယာက္ႏွင့္ အားလံုး ၁၄ ေယာက္ ျဖစ္လာသည္။
စစ္သားလူထြက္ ေကာင္ေလးကို ေမာ္လျမိဳင္သို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြ်န္ေတာ္၏ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးက ထမ္းသည္။ မထမ္းပါနဲ႔ ေျပာ၍မရ အကုိအသက္ႀကီးၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ ထမ္းပါရေစဟု ဆိုၿပီး အတင္းယူသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္ ကြင္းဆင္းသည့္အခါ လိုက္ပါႀကီးၾကပ္ေပးေသာ ဘူမိေဗဒဌာနမွ လက္ေထာက္ကထိကဆရာမ ေဒၚဝင္းယုစိန္၏ သားျဖစ္သည္။ အရပ္ငါးေပ ၁၁လက္မ ခန္႔ရွည္ၿပီး အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ အေပၚႏွဳတ္ခမ္းတြင္ မွဲ႔ရွင္ေလးတစ္လံုးပါသည့္ ရုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ ေခ်ာေမာသည့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္တဦးျဖစ္သည္၊ အျမဲျပံဳး ေနတတ္ၿပီး ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားရွိသည္။
ေတာင္တစ္လံုးကိုေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုသည္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီႏွင့္ တိုးေတာ့သည္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ တက္လာသည္ကို ႀကိဳတင္သိၿပီး ေတာင္ထိပ္၌ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ရုပ္ရွင္ထဲတြင္ ေတြ႔ရေသာ သူပုန္ဆိုသူမ်ားသည္၊ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းၿပီး မုတ္ဆိတ္ေမႊးႏွဳတ္ခမ္းေမႊးထူလျပစ္ႏွင့္ ေအာ့ေၾကာလန္ ရာဇဝင္ လူဆိုးႀကီးမ်ားသဖြယ္ အစိုးရအလိုက် ရိုက္ကူးျပသသည့္ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ေတြ႔ရေသာ မြန္သူပုန္မ်ားသည္ တက္တက္စင္ေအာင္ ကြာျခားလွပါသည္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၏ မြန္တပ္ဗိုလ္ႀကီးသည္ မ်က္စိတဖက္ကန္းေနသည့္ ဗိုလ္ႀကီးစိုးျမင့္ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ပညာတတ္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အသက္ ၄၀ ခန္႔ အရပ္ ၅ေပ ၁၀လက္မခန္႔၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ ၾကံခိုင္သူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ေပ်ာက္က်ား ယူနီေဖာင္း အထက္ေအာက္ဝတ္ထားၿပီး မြန္စစ္သားတိုင္း ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစံုႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေအေက ၄၇၊ အမ္ ၁၆ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားႏွင့္အတူ ေရာ့ကက္ေလာက္ခ်ာမ်ားလည္း ပါလာၾကပါသည္။ ဗိုလ္ႀကီးစိုးျမင့္သည္ ခင္မင္စရာေကာင္းသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို အားေပးစကား ေျပာၾကားမိတ္ဆက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားခ်င္သည့္ေနရာကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ေပးမည္ ဟု ကတိျပဳသည့္အတြက္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာေၾကာင္း ေက်းဇူးလည္း အထူးတင္ရွိေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ခရီးဆက္ရာ၊ ရြာတရြာသို႔ အေရာက္တြင္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးလည္း ေရာက္ေနေၾကာင္း သူတို႔အဖြဲ႔ကို လာၾကိဳေနေၾကာင္း ေျပာၾကားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာလိုေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းလာသျဖင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုရာ တစ္ဦးသည္ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ မ်က္မွန္ပါဝါ အထူႀကီးႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ဦးမွာမူ လူလတ္ပိုင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မ်က္မွန္ႏွင့္ပုဂၢိဳလ္က “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းကလဲ” ဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မယံုသလို စစ္ေဆးသလို ေမးခြန္းေတြေမးလာသျဖင့္ မင္းတို႔ကေကာ ဘယ္ကလဲဟု ျပန္လွန္ ေမးျမန္း လိုက္ၿပီး၊ ကိုကုိေလးက “ငါက ေက်ာင္းသားသမဂၢျပန္လည္ေပါင္းစည္းေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးက ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ပဲ” ဟု ဘုေတာလိုက္မွ သူတို႔သည္ လုပ္သားမ်ား ေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၿပီး စုစုေပါင္း လူ ၄၀ ခန္႔ ေတာခိုလာခဲ့ၿပီး စုရပ္အေနႏွင့္ သူတို႔က ဤေနရာတြင္ လာေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ၏အမည္မွာ ဥာဏ္ေအာင္ ေခၚ ဥာဏ္ႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုမိတ္ဆက္ၾကၿပီး ခင္မင္သြားၾကပါေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္-

ဝမ္းခစခန္း စစ္သင္တန္းအၿပီး ရုိက္ထားေသာပံု ေနာက္တန္း ညာမွဘယ္သုိ႔ - သက္တင္ဦး (လုပ္သားေကာလိပ္)၊ တင္ႏုိင္ဝင္း (က်ဆံုး)၊ ေဇာ္မုိး ေရွ႕တန္း ညာမွဘယ္သုိ႔ - ေအာင္ကုိဦး (လုပ္သားေကာလိပ္)၊ သက္တင္ (လုပ္သားေကာလိပ္)၊